| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ
Πλήρες Μέλος
Greece
1132 Μηνύματα |
 Απεστάλη: 03/01/2005, 23:05:15
--"ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΩ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΣΟΥ,ΣΙΩΝ,ΕΠΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ..."[Ζαχαριας θ΄13-15]"
--"κΑΙ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΩ ΚΡΗΤΑΣ"...[Ιεζεκιηλ κε΄16-17]
Σημερα βρισκομενοι σε κατασταση αμυνας οι οπαδοι του ελληνοχριστιανικου δογματος-ιδεολογηματος αρχισαν να κανουν λογο για αποβολη της <Παλαιας Διαθηκης> απο τον κανονα της Εκκλησιας διοτι αναφερεται σε κηρυγματα μισους και διχονοιας[ή τι αλλο;].Η Καινη Διαθηκη ομως μενει στο απυροβλητο διοτι κατα "κοινην ομολογια" μεσα της διδασκεται η αγαπη [μονο;].Μπορουν ομως να χωριστουν η Παλαια και η Καινη Διαθηκη;Οχι οπως λεει ο ιδιος ο Ιησους :
"Δεν ηλθα για να καταλυσω το νομο ή τους προφητες,αλλα για να τους συμπληρωσω" [Κατα Ματθαιον ε΄17],επισης
"Αν πιστευετε στον Μωυση,πιστευετε και σ'εμενα,γιατι για μενα εκεινος εγραψεκι αν δεν πιστευετε στα γραπτα εκεινου,πως θα πιστεψετε στα λογια μου;" [Κατα Ιωαννην ε'46-47].
Δειτε και λιγη αγαπη τωρα :
"Οποιος δεν ειναι μαζι μου ειναι εναντιων μου" [κατα Ματθαιον ιβ΄30]
"Φωτια ηλθα να βαλω πανω στη γη και ποσο θα ηθελα ειχε ηδη αναψει"[κατα Λουκαν ιβ΄49-50]
"Νομιζετε οτι ηλθα να για να επιβαλλω αναγκαστικη ομονοια μεταξυ των ανθρωπων;Καθε αλλο.Σας βεβαιωνω οτι ο ερχομος μου θα φερει διαιρεσεις.Απο τωρα και στο εξης μια οικογενεια με πεντε μελη θα χωριστει σε δυο παραταξεις:Τρεις εναντιων δυο και δυο εναντιων τριων.Ο πατερας θα ειναι αντιθετος με τον γιο του κι ο γιος με τον πατερα του.Η μανα με την κορη της.Η πεθερα με την νυφη της κι η νυφη με την πεθερα της" [κατα Λουκαν ιδ΄51-53]
"Αν καποιος ερχετε προς τα μενα και δεν μισει τον πατερα του και την μητερα του και τη γυναικα του και τα παιδια του και τους αδελφους του και τις αδελφες του ακομα και την ψυχη του δεν γινεται να ειναι μαθητης μου" [κατα Λουκαν ιδ΄26].
καιιιιιιιιι ο Ιωαννης δινει εντολη: "μην αγαπατε τον κοσμο και οτι ανηκει στο κοσμο.Οποιος αγαπαει τον κοσμο δεν αγαπα τον θεο"[Α΄εποστολη Ιωαννου β΄15-16].
ΠΛΗΜΥΡΙΣΑΜΕ ΑΓΑΠΗ.....ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ.....
Σχολια υπαρχουν..........εεεεεεεεεεε.........   |
ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ
Πλήρες Μέλος
Greece
1132 Μηνύματα |
Απεστάλη: 03/01/2005, 23:10:29
Εκ παραδρομης γραφτηκε -ΑΝΘΕΛΙΝΙΣΜΟΥ-
Το σωστο ειναι -ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ-
Παρακαλω συγχωρηστε με! |
sakhs3
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Greece
236 Μηνύματα |
Απεστάλη: 03/01/2005, 23:48:08
αγαπητε αδιαβαστε!
το θεμα εχει αναλυθει με αρκετες σελιδες,σε προσφατο τοπικ!sakhs3 |
ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ
Πλήρες Μέλος
Greece
1132 Μηνύματα |
Απεστάλη: 03/01/2005, 23:55:38
Ο.Κ.
Θεωρηστε το θεμα ως μη γενομενο.
Νεος γαρ.
Δεν προλαβα να ερευνησω ολο το θεματολογιο.
Και παλι συγνωμη. |
Kentavros1
Νέο Μέλος
Germany
24 Μηνύματα |
Απεστάλη: 09/01/2005, 02:27:47
file mou adiavaste kiego kainourios eimai.pisteuo oti pola exoun paraxarakti ki exoun grafti apo alous meta to thanato tou xristou.auta ta 2000 xronia pou mesolavisan apokliete na mas ta ferane autousia.katarxin o xristos den exei grapsi monos tou tipota.an diavasis tin kaini diathiki tha dis oti auta pou grafonte einai paratera metaxi tous.ti mia grafoun auto tin ali to aneroun.o xristos nai eipe oti tha dikasi gonis me paidia.mipos de simveni simera auto.de xero tin ilikia sou omos ante akoloutha kata grama ti nootropia ton gonion sou.esi p.x. exis teliosi kiena likio ena gimnasio.eisai ena skali pio mprosta apo autous.omos theloun na sou epivlithoun.i pethera sou to idio nomizontas oti gnorizoun to kalo sou.fotia hrtha na valo sti gi.to alo einai simpliroma gia mena.nai exi vali fotia me to dixasmo tis eklisias katholiki euagelistes ktl.giati gnorize oti h alithia ponaei.oi anthropoi apo tote idi eixan xefigi apo to dromo tou theou.gnorize tis sinepies kioti auta pou tha elege tha ta katalavenane ligoi.auto me to misos episis de to pisteuo.aplos autos pou tha vri to pragmatiko theo mesa tou prepi na exi tin apoliti kiriarxia tou eautou tou.na aparnithi gonis oxi omos me tin kiriolektiki enoia alla na min kremete stous gonis sta aderfia tou ktl.alla na einai eleutheros kai afentis tou eautou tou.min agapate to kosmo.poion kosmo omos.ton uliko kosmo kai oxi tous anthropous giati oxristos den milise pote giauto.isos tha eprepe na diavasis kai pera apo to louka.o kathe mathitis tou alios antilamvanotan ta pragmata.simfona me to mialo tou kai tin midamini tou morfosi.to thema einai emis pos vasizomaste se autous tous anideous ti pisti mas.ego pisteuo oti o xristos gnorize ti kapno foumare o kathenas tous.sigoura iparxi auti i grafi pou einai alithos tou xristou.akoma kai stin mithologia mas ta panta einai aligories kai den mporoume na katalavoume ti enooun.prospathise sto sigekrimeno thema na to deis me ta matia tis kardias sou.kio xristos to idio ithele pisteuo. |
ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ
Πλήρες Μέλος
Greece
1132 Μηνύματα |
Απεστάλη: 09/01/2005, 14:21:01
Φιλε Kentavros1
Βασικα πρεπει να δουμε σε ποιον απευθυνονται οι λογοι των ευαγγελιων.
Συμφωνα με το σκεπτικο σου αν απευθυνοντε στον "φτωχο το πνευματι λαο",πρεπει να δεχτουμαι τις εννοιες ως κυριολεκτικες,διοτι πως να κατανοησουν την αλληγορια των Γραφων οι απαιδευτοι τω πνευματι;Αν ομως δέκτες των αληγορικων μυνηματων ειναι οι εχεφρονες νοες τοτε περνει αλλη διασταση η Γραφη-ες.Οι επιταγες του αποκτουν νοημα.Πως αλλιως να εξηγησω ή τι εννοια αληγορικη να δωσω στο "κι εξεγερω τα τεκνα σου Σιων επι τα τεκνα των Ελληνων...." ή "Βαβυλων ημεγαλη μητηρ των πορνων και των βδελυγματων της γης" ή "και θα εκκοψω απο την Βαβυλωνα ονομα και υπολοιπον και παιδια και εγγονια...και θα την καταστησω ιδιοκτησια σκαντζοχοιρων και υγροτοπους καλαμιων και θα την σαρωσω με την σκουπα του αφανισμου για να συντριψω τους Ασσυριους στην γη μου.."(Ησαιας ΙΔ 22-24)και πλειστα αλλα.Ειναι διδαχη αγαπης αυτη;Μεσα στις γραφες επισης οι λεξεις " φοβος,δουλος,εξολοθρευσω"εχουν κυριαρχο λογο και πληστες ειναι οι επαναληψεις τους στα εδαφια των Γραφων.Τοσο μισος συσωρευμενο σ΄ενα Θεοπνευστο Εργο κρατα τα "ματια" της καρδιας μου ερμητικα κλειστα.
(Θα σε παρακαλεσω αν μπορεις να γραφεις με Ελληνικους χαρακτηρες,αν οχι δεν πειραζει.)
|
Kentavros1
Νέο Μέλος
Germany
24 Μηνύματα |
Απεστάλη: 10/01/2005, 02:08:13
filaraki mou gia sou.de mporo na grapso elinika omos tha prospathiso na kano kati.sto thema tora.na dieukriniso prota oti prepi na katergithi i palia diathiki gia evnoitous logous.den exi kamia sxesi me to xristo kai me tin agapi.einai kathara ena evraiko propagadistiko vivlio. kai einai aporias axio pos to iothetisame emis oi ellines me ena tetoio politismo pou kouvalame pano mas.katarxin o xristos den apodexete tous ioudeous kai se parapempo sto evagelio tou ioanni.opou tous apokali genimata tou diavilou.se kapoio alo simio genimata exidnon.den iparxi sinoxi sti palea me tin kaini.apla mperdevete o kosmos.gia rotise omos tin katina tou xoriou oute kseri ti grafi i palea diathiki.meni stin agnia tis.giauto omos pou me rotas an diladi i didaskalia tou xristou afora ta atoma pou exoun diavasi stives vivlia oxi den to leo me autin tin enia.o xristos afise ta pedia na erthoun konta tou kai malista eipe oti se auta aniki i vasilia tou theou.to thema den einai poso exeis meletisi kiexis vgali mia epistimoniki apofasi gia to thema.ala kataposo exis mia agni kardia pou niothi to dimiourgo tis.ta paidia to exoume stin arxi auto.i magia einai na to kratisis mexri to telos.na palepsis me oles tis antiksootites pou tha sinantisis kai i kardia sou na mini agni kai kathari.pragma diskolo se auta ta xronia.o xristos irthe na mas proidopioisi gia autes tis diskoles meres pou plisiazoun.panta na thimase oti o diavolos exi to omorfotero prosopo tou kosmou.prosexe ti pistevis. |
tpt
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Greece
323 Μηνύματα |
Απεστάλη: 11/01/2005, 09:43:38
Τα «θεόπνευστα» γραπτά κείμενα που ονομάζουμε Καινή Διαθήκη, αποτελούν μαζί με τα «θεόπνευστα» κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης την Αγία Γραφή (Βίβλος). Τα γραπτά αυτά κείμενα θεωρούνται θεόπνευστα επειδή πολλές απο τις μαρτυρίες που περιέχουν είναι φανερά «εκ Θεού». Για παράδειγμα η μαρτυρία της Αγίας Γραφής ότι «ο Θεός είναι αγάπη» αποδεικνύεται από μόνη της ως θεόπνευστη, καθώς εάν όντως υπάρχει Θεός, δεν θα περιμέναμε τίποτα λιγότερο για τη φύση Του. Δεν ισχύει όμως το ίδιο με διάφορα αποσπάσματα της Αγίας Γραφής που αποδεικνύονται ως μη θεόπνευστα καθώς αντανακλούν τις ανθρώπινες αδυναμίες όσων τα έγραψαν. Για παράδειγμα όταν διαβάζουμε συχνά στους Ψαλμούς τον συγγραφέα τους να προσεύχεται την καταστροφή των εχθρών του ( ακόμα και η συντριβή των νηπίων τους επάνω σε βράχια! Βλέπε ΨΑΛΜ 137:8-9 «μακαριος ος κρατησει και εδαφιει τα νηπια σου προς την πετραν», κλπ ) είμαστε υποχρεωμένοι να απορρίψουμε το μηνυμά τους ως βάρβαρο και απάνθρωπο. Σίγουρα ο συγγραφέας του μακάβριου αυτού ψαλμού ήταν άρρωστος στο μυαλό. Μονάχα ένας ψυχοπαθής μπορεί να χαίρεται με την εικόνα να συντρίβονται τα κρανία μικρών παιδιών και να χύνονται στο έδαφος τα μυαλά τους, και όχι κάποιος που εμπνέεται απο Πνεύμα Άγιο. Επίσης πρέπει να απορρίψουμε ως απάνθρωπα και ως ανάξια του Θεού αγάπης εδάφια που φέρουν τον Θεό να λέει «κοπτετε και μη φειδεσθε τοις οφθαλμοις υμων και μη ελεησητε, πρεσβυτερον και νεανισκον και παρθενον και νηπια και γυναικας αποκτεινατε εις εξαλειψιν...» ( ΕΖΕΚ 9: 5 – 6 ). Το ίδιο ισχύει και με οποιεσδήποτε άλλες «γραφές» παρουσιάζουν τον αγαθό και φιλάνθρωπο Θεό ως ανθρωποκτόνο, ως εξολοθρευτή, ως γενοκτόνο, ως οργισμένο, ως εκδικητικό, και γενικά ως κατώτερο των περιστάσεων... Πρέπει με άλλα λόγια, όταν διαβάζουμε το οποιοδήποτε σύγγραμα της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένης και της Βίβλου, να διαχωρίζουμε το σιτάρι απο τα ζιζάνια... Αυτό άλλωστε έκανε και ο Χριστός όταν με χαρακτηριστική άνεση, απέρριψε τις αναχρονιστικές διδασκαλίες της Παλιαιάς Διαθήκης ( π.χ οφθαλμόν αντί οφθαλμού ) αντικαθιστώντας τες με ένα νέο, πιό ανθρώπινο όραμα σχετικά με την αγαθή φύση του Θεού. Ο Θεός του Ιησού Χριστού, σε αντίθεση με πολλές απο τις γραφές της Παλαιάς Διαθήκης, αγαπάει όλους τους ανθρώπους, ακόμα και τους εχθρούς Του και εργάζεται ασταμάτητα για να ευλογήσει τελικά τους πάντες και τα πάντα. Δυστυχώς η νέα αυτή αποκάλυψη του Θεού, ως Θεού αγάπης, δεν έγινε απόλυτα κατανοητή απο τους μαθητές του Χριστού γιαυτό βλέπουμε ίχνη του παλαιού Θεού της οργής ακόμα και στα «θεόπνευστα» γραπτά της Καινής Διαθήκης. Επίσης, αξίζει να επαναλάβουμε τη διαπίστωση ότι η θεοπνευστία δεν περιορίζεται στον χώρο της θρησκείας αλλά και στην οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα ( π.χ επιστήμη, φιλοσοφία, ιατρική, καλές τέχνες, φιλανθρωπία, ψυχαγωγία, εκπαίδευση, κλπ ) σε οτιδήποτε συμβάλλει στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Με άλλα λόγια, καμμία θρησκεία δεν έχει μονοπώλιο στην θεία έμπνευση. Το Πνεύμα του Θεού «πνέει όπου θέλει»! Γιατί η Βίβλος δεν είναι ο Λόγος του Θεού Ο προφήτης Άμως προειδοποίησε τον λαό του Ισραήλ: «ιδου ερχονται ημεραι λεγει Κυριος ο Θεος και θελω εξαποστειλει πειναν επι την γην, ουχι πειναν αρτου ουδε διψαν υδατος αλλ ακροασεως των Λογων του Κυριου. Και θελουσι περιπλανασθαι απο θαλασσης εως θαλασσης και απο βορρα εως ανατολης θελουσι περιτρεχει ζητουντες τον Λογον του Κυριου και δεν θελουσιν ευρει» ( ΑΜΩΣ 8: 11, 12 ). Οι αρχαίοι Ισραηλίτες είχαν βέβαια τις ιερές γραφές ( το TORAH ) αλλά οι γραφές δεν είναι ο Λόγος του Θεού. Ο Λόγος του Θεού είναι ζωντανός και ακούγεται μέσω των ανθρώπων οι οποίοι μιλάνε «εις το όνομα του Κυρίου». Ο Θεός μας μιλάει μέσω των ανθρώπων του, όχι μέσω ενός βιβλίου... Σύμφωνα με την μαρτυρία των ίδιων των γραφών, ο Λόγος του Θεού «ακούγεται». Ο Λόγος του Θεού δεν «διαβάζεται». Ο Λόγος του Θεού είναι άμεσος και ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κάθε «παρούσας πραγματικότητας». Κατα την διάρκεια της περιόδου «πείνας ακροάσεως των Λόγων του Κυρίου» άρχισε το Ιουδαϊκό ιερατείο να προβάλλει τις γραφές ως Λόγο του Θεού. Άρχισαν να κυκλοφορούν Ραββινικές διδασκαλίες ότι το TORAH, δηλαδή οι γραφές, ήταν ο Λόγος του Κυρίου, ήταν το φως του κόσμου, ήταν ο άρτος της ζωής, κλπ. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να διδάξουν ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο μέσω του TORAH. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στις δεκαετίες μετά απο την καταστροφή του 70 μ.Χ όταν έχοντας μείνει χωρίς Ναό οι Ιουδαίοι Ραββίνοι έδωσαν για άλλη μία φορά υπερβολική έμφαση στο TORAH. Γράφοντας προς το τέλος του 1ου αιώνα, ο συγγραφέας του Κατα Ιωάννη ευαγγελίου απάντησε στην αναβιωμένη βιβλιολατρεία των Ιουδαίων αποδίδοντας όλες αυτές τις τιμές ( Λόγος του Θεού, φως του κόσμου, άρτος της ζωής, κλπ ) στον Θεάνθρωπο. Για τον συγγραφέα του κατα Ιωάννη ευαγγελίου, ( ο οποίος σύμφωνα με τους ειδικούς είχε στη διαθεσή του αρκετό αυθεντικό υλικό απο την προφορική παράδοση που άφησε πίσω του ο Ιωάννης ο θεολόγος ), ο Λόγος του Θεού δεν ήταν δυνατό να χωρέσει σε κάποιο βιβλίο, καθώς «ούτε όλα τα βιβλία του κόσμου δεν θα έφταναν για να χωρέσουν τα όσα είπε και έκανε ο Ιησούς». Δυστυχώς όμως δεν άργησαν και οι Χριστιανοί να κάνουν το ίδιο λάθος. Χάνοντας τον προφητικό λόγο, η Εκκλησία δημιούργησε το δικό της TORAH, το οποίο ονόμασε Καινή Διαθήκη. Η Καινή Διαθήκη όμως δεν είναι ένα βιβλίο, όπως λανθασμένα ονομάζουμε τις Χριστιανικές γραφές. Η Καινή Διαθήκη είναι ο ζωντανός Λόγος που κατοικεί μέσα στις καρδιές των Χριστιανών. Έτσι τουλάχιστον πίστευαν οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα. Γιαυτό ο συγγραφέας της ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ επιστολής υπενθύμισε στους συμπατριώτες του τις αρχαίες προφητείες σχετικά με την Καινή Διαθήκη και τους εξήγησε ότι η Καινή Διαθήκη δεν γράφτηκε επάνω σε πέτρα, όπως οι Δέκα Εντολές της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά γράφεται επάνω στις καρδιές των πιστών: «ιδου ερχονται ημεραι λεγει Κυριος και θελω συντελεσει... Διαθηκην Καινην.. θελω δωσει τους νομους μου εις την διανοιαν αυτων και θελω γραψει αυτους επι της καρδιας αυτων ... και δεν θελουσι διδασκει εκαστος τον πλησιον αυτου και εκαστος τον αδελφον αυτου λεγων γνωρισον τον Κυριον διοτι παντες θελουσι με γνωριζει απο μικρου εως μεγαλου αυτων...» ( βλέπε ΕΒΡ 8: 8-13 ) Βλέπουμε λοιπόν ότι η Καινή Διαθήκη δεν είναι απολιθωμένη μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου. Δεν είναι γραμμένη απο μελάνη. Είναι γραμμένη μέσα στις καρδιές των πιστών. Τα θεόπνευστα συγγράματα της Εκκλησίας μπορούν βέβαια να θεωρηθούν κατα δευτερεύοντα τρόπο ως «Καινή Διαθήκη» ή «Λόγος του Θεού» καθώς μαρτυρούν για την Καινή Διαθήκη και αναφέρονται σε αυτήν αλλά στην πραγματικότητα, τα συγγράμματα αυτά δεν είναι η Καινή Διαθήκη. Η Καινή Διαθήκη είναι κάτι το διαφορετικό. Είναι γραμμένη μέσα στις καρδιές μας. Γιαυτό γράφει ο Απ. Παύλος προς τους Χριστιανούς της εποχής του «σεις εισθε η επιστολη ημων εγγεγραμμενη εν ταις καρδιαις ημων γινωσκομενη και αναγινωσκομενη υπο παντων ανθρωπων» ( Β ΚΟΡΙΝΘ 3: 1 ). Στις επιστολές του, ο Απ. Παύλος αναφέρεται συνέχεια στον «Λόγο του Θεού», χωρίς όμως να εννοεί τις γραφές. Ο Λόγος του Θεού για τον Απόστολο των εθνών δεν είναι άλλος απο το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης. Ο μεγάλος αυτός μάρτυρας του ευαγγελίου εξάπλωσε τον Χριστιανισμό κηρύττοντας το μήνυμα της ανάστασης. Τους μεν Ιουδαίους παρέπεμπε βέβαια στις καταγεγραμμένες προφητείες του TORAH ( για να αποδείξει την Μεσσιανική ταυτότητα του Ιησού ), αλλά τους εθνικούς τους έπειθε απλά κήρυττοντας το μήνυμα της ανάστασης «μετα σημείων και τεράτων». Για τον Απ. Παύλο οι έννοιες TORAH, Νόμος, «το γράμμα», οι Γραφές, κλπ, είναι ταυτόσημες και αναφέρονται στην παρελθούσα Παλαιά Διαθήκη η οποία ήταν γραμμένη απο μελάνη και η οποία θανατώνει. Μονάχα η Καινή Διαθήκη δίνει πνευματική ζωή ακριβώς επειδή δεν είναι γραμμένη απο μελάνη, αλλά είναι Πνεύμα που καθοδηγεί τον κάθε πιστό. Το να ζούμε σύμφωνα με το γράμμα του TORAH είναι σημάδι πνευματικής σκλαβειάς και ανωριμότητας σύμφωνα με την διδασκαλία του Απ. Παύλου. Τον αδικούμε σε μεγάλο βαθμό όταν μετατρέπουμε τις επιστολές του σε ένα νέο TORAH, Νόμο, «γράμμα», ή γραφή. Ο Brinsmead εξηγεί τους κινδύνους που παραμονεύουν πίσω απο την θεοποίηση γραπτών κειμένων: «Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν αρχικά από την εκκλησία, και στη συνέχεια συλλέχθηκαν και εγκρίθηκαν ( ως κανονικά ) από την εκκλησία...( Τα κείμενα αυτά ) δεν είναι ο Λόγος του Θεού. Τα κείμενα αυτά είναι η μαρτυρία της εκκλησίας στον Λόγο του Θεού. Είναι η μαρτυρία της εκκλησίας στην Αποκάλυψη που δόθηκε εν Χριστώ. Ο Θεός είναι υπερβατικός, πάνω από τις σκέψεις και τη φαντασία μας. Η αποκάλυψη του άπειρου, του ασύλληπτου και του απερίγραπτου Θεού δεν μπορεί να λάβει μέρος σε ένα βιβλίο. Ο Λόγος του Θεού είναι Πνεύμα και Ζωή και αποκαλύπτεται μονάχα στο πνεύμα και στη ζωή των δημιουργημάτων. Ο ισχυρισμός ότι ο Λόγος του Θεού μπορεί να διατυπωθεί ως ένα ξερό κείμενο είναι ήδη άσχημο. Το να προχωρήσουμε όμως και να πούμε ότι ο Λόγος του Θεού μπορεί να υποστεί φιλολογική ανάλυση, εξέταση και επιστημονική έρευνα είναι βλασφήμεια... Επιπλέον, η άποψη ότι οποιοδήποτε γραπτό κείμενο είναι ο Λόγος του Θεού υποβιβάζει τον Λόγο σε έναν ορισμό ή σε μία πρόταση. Ο Λόγος του Θεού είναι ο ίδιος ο Θεός ( ΙΩΑΝ 1:1 ) και δεν μπορεί να διατυπωθεί ως μία πρόταση ή να υπόκειται σε κάποιον ορισμό. Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης δεν κάνουν κανέναν τέτοιον βλάσφημο ισχυρισμό για τον εαυτόν τους. Είναι η μαρτυρία της Εκκλησίας στον Λόγο και στην αποκάλυψη που δεν βρίσκονται σε κάποιο βιβλίο αλλά σε ένα πρόσωπο ‘ο Θεός φανερώθηκε εν σαρκί’, ‘και ο Λόγος σαρξ εγένετο’. Πουθενά δεν ισχυρίσθηκαν στην αρχέγονη εκκλησία ότι ‘ο Λόγος έγινε βιβλίο’!» «Αυτή η διαπίστωση μας σπρώχνει να αναλογιστούμε την περιβόητη διαφωνία μεταξύ των Καθολικών/Ορθοδόξων και των Προτεσταντών. Φυσικά και οι Καθολικοί έχουν δίκαιο όταν λένε πως η Βίβλος δημιουργήθηκε από την Εκκλησία και ότι η αποδοχή της Βίβλου ως εξουσίας ισοδυναμεί με αποδοχή της Εκκλησίας ως εξουσίας. Πολλοί Χριστιανοί απορρίπτουν το αλάθητο της εκκλησίας, αλλά υποστηρίζουν το αλάθητο των γραπτών κειμένων της εκκλησίας ( Καινή Διαθήκη ). Αυτό αποτελεί ανακολουθία και φυσικά δεν στέκει. Τόσο οι Καθολικοί όσο και οι Προτεστάντες έχουν σφάλλει στην προσπαθειά τους να βρούν μία κάθετη εξουσία μέσω της οποίας να ζούν επειδή όλες οι κάθετες εξουσίες είναι απο τη φύση τους απάνθρωπες και ενάντιες στον Θεό. Πρέπει φυσικά να σεβόμαστε την μαρτυρία της Εκκλησίας που έζησε και έδρασε κατα τη διάρκεια της συγγραφής των κειμένων της Καινής Διαθήκης, αλλά όχι πέραν του δεόντος, καθότι παραμένουν ανθρώπινες μαρτυρίες. Η Εκκλησιολατρεία και η Βιβλιολατρεία είναι στην πραγματικότητα το ίδιο πράγμα. Δεν είναι παρά η λατρεία του κτίσματος. Όπως η λατρεία του κτίσματος ( ειδωλολατρεία ) συναντάται σε διαφορετικές μορφές στις διάφορες θρησκείες έτσι έχουμε και την Χριστιανική έκδοση της ειδωλολατρείας» (1) Η Αγία Γραφή είναι ένα ανθρώπινο βιβλίο, με όλη τη σημασία των λέξεων. Όταν το δεχτούμε ως ανθρώπινο έργο μπορούμε να αποκομήσουμε κάποιο όφελος καθώς έχει διαφυλάξει την μαρτυρία ανθρώπων που ήρθαν σε επαφή με την θεότητα. Ούτε σκανδαλιζόμαστε με τα διάφορα λάθη και ατέλειες, ούτε ακόμα και απο τη σκοτεινή πλευρά της μαρτυρίας τους, καθώς αναγνωρίζουμε το γεγονός ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα. Είναι απόλυτο φυσιολογικό για τους μάρτυρες της πίστεως να προβάλλουν τις αδυναμίες τους, τα πάθη τους, τις φοβίες τους και γενικά την νοοτροπία της εποχής τους στην εικόνα που περιέγραφαν για τον Θεό. Και εμείς το ίδιο θα κάναμε. Μονάχα όταν ειδωλοποιούμε την Βίβλο, μετατρεποντάς την σε κάποια αυθεντία, σκανδαλιζόμαστε απο τα λάθη που περιέχονται σ’αυτήν και υποφέρουμε απο την σκοτεινή πλευρά της. Οι ιστορίες που καταγράφθηκαν στις σελίδες της Αγίας Γραφής περιέχουν βέβαια ιστορικά γεγονότα, πολλά με υπερβολές και άλλες ανακρίβειες, καθώς και πολλούς μύθους ή παραβολές, χωρίς οι αρχικοί συγγραφείς και οι μετέπειτα συντάκτες των κειμένων να νοιάζονταν να προσθέσουν διευκρινήσεις, ή ακριβείς λεπτομέρειες ( όπως για παράδειγμα όταν κατέγραφαν στατιστικές πληροφορίες τα νούμερα των οποίων συχνά στρογγύλευαν ή «φούσκωναν» για έμφαση ή για συμβολισμό σύμφωνα με τους κανόνες της αριθμολογίας ). Ούτε ενδιαφέρονταν να περιγράψουν γεγονότα σε αυστηρή χρονική ακολουθία, όπως φαίνεται και στα τέσσερα ευαγγέλια, αλλά τοποθετούσαν την κάθε ιστορία στο ανάλογο μοτίβο. Για παράδειγμα το «Κατα Ματθαίον» ευαγγέλιο, το οποίο γράφτηκε απο άγνωστους συγγραφείς προς τα τέλη του πρώτου αιώνα απευθυνόμενο προς τους Ιουδαίους Χριστιανούς, χωρίζεται σε πέντε ενότητες, κάτι δηλαδή ως Χριστιανική Πεντάτευχος ( τα πρώτα πέντε βιβλία της Π.Δ θεωρούνταν απο την Ιουδαϊκή παράδοση ως γραμμένα απο τον Μωησή ). Έπειτα, οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης ακολουθούσαν το παράδειγμα των Ραββίνων όσον αφορά τις λογοτεχνικές μεθόδους Targum και Midrash. Σύμφωνα με τη μέθοδο του Targum, ο κάθε αναγνωρισμένος διδάσκαλος ( Ραββίνος ) απολάμβανε μεγάλη ελευθερία στην ερμηνεία και μεθερμηνεία των ιερών γραφών και έτσι μάζευε εδάφια από διάφορα ιερά κείμενα, πρόσθετε διάφορα άλλα στοιχεία και ιδέες και τα ένωνε όλα μαζί με δημιουργικό τρόπο σε ένα εννιαίο σύνολο. Περιττό να προσθέσω ότι με τη μέθοδο αυτή, οι Ραββίνοι ερμηνεύανε τις ιερές γραφές όπως ήθελαν. Η ιδέα πίσω από το Targum ήταν ότι οι Ραββίνοι οδηγούνταν από το Άγιο Πνεύμα στις ερμηνείες που έδιναν σχετικά με το νόμο και τους προφήτες. Αυτή η ελεύθερη ερμηνεία εδαφίων της Γραφής φαίνεται και στον τρόπο με τον οποίον οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης χρησιμοποιούσαν αποσπάσματα από τις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης. Η άλλη μέθοδος που συχνά χρησιμοποιούσαν οι συγγραφείς των θεόπνευστων κειμένων της Βίβλου ονομαζόταν Midrash. Σύμφωνα με την μέθοδο αυτή, οι συγγραφείς στόλιζαν ελεύθερα τις διάφορες ιστορίες που αφηγούνταν με φανταστικά και μυθολογικά στοιχεία με σκοπό να τους δώσουν μεγαλύτερη έμφαση. Φυσικά μας είναι σήμερα αδύνατο να γνωρίζουμε ποιές απο τις ιστορίες της Βίβλου, τόσο της Παλαιάς Διαθήκης όσο και της Καινής Διαθήκης, αναφέρονται σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα, ή κατα πόσο είναι στολισμένες με μυθολογικά στοιχεία. Για παράδειγμα, όλο και περισσότεροι θεολόγοι αναγνωρίζουν ότι ιστορίες όπως του Ιώβ και του προφήτη Ιωνά, δεν είναι παρά περίτεχνες παραβολές που γράφτηκαν με σκοπό να σατυρίσουν τις επικρατούσες θεολογικές και εθνικιστικές αντιλήψεις. Το ίδιο ισχύει και με τα τέσσερα ευαγγέλια που περιέχουν αρκετή δόση Midrash. Οι τότε λαοί της Ανατολής δεν είχαν ψύχωση ούτε με την «επιστημονική μέθοδο» των μοντέρνων Δυτικών ούτε και με την κυριολεκτική ακρίβεια των γεγονότων που περιέγραφαν, αλλά αρκούνταν στην κεντρική ουσία και στα ηθικά διδάγματα των ιστοριών που άκουγαν. Αυτοί και άλλοι πολλοί λόγοι καθιστούν το οποιοδήποτε έργο διαχωρισμού των περιεχόμενων της Αγίας Γραφής σε «κυριολεκτικές αλήθειες» και σε «μή-κυριολεκτικές αλήθειες» ως πρακτικά αδύνατο. Ακόμα και η ιδέα του «αλάθητου» της Αγίας Γραφής ως τεχνικός όρος δεν στέκει. Ο Frank Tipler μάλλον έχει δίκηο όταν γράφει: «Τα κυριότερα ‘ιερά βιβλία’ γράφτηκαν πριν παραπάνω από χίλια χρόνια. Μονάχα στα τελευταία χίλια χρόνια έχουν συμβεί πάρα πολλές εξελίξεις. Η επιστήμη, ο πολιτισμός και η κοινωνία έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό από όταν γράφτηκαν τα βιβλία αυτά. Όταν γράφτηκε η Καινή Διαθήκη, οι άνθρωποι νόμιζαν ότι η γη ήταν το κέντρο του σύμπαντος, ενώ τώρα γνωρίζουμε ότι είναι απλά ο τρίτος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος... Διαβάζουμε λοιπόν την Βίβλο έχοντας διαφορετικό τρόπο σκέψης από τους αρχαίους μας προγόνους. Αυτό σημαίνει ότι τα ίδια σύνολα λέξεων περιέχουν διαφορετικές έννοιες στους ανθρώπους διαφορετικών εποχών. Υπάρχουν εδάφια στην Βίβλο που πριν απο την Κοπερνίκια επανάσταση ( όταν διαπιστώθηκε ότι η γη κινείται ) ερμηνεύονταν με τέτοιο τρόπο που αποδείκνυαν ότι η γη ήταν ακίνητη. Αυτά τα εδάφια ερμηνεύονται τώρα ως ποιητικές εκφράσεις, οι οποίες δεν πρέπει να διαβάζονται κυριολεκτικά. Επειδή ένα οποιοδήποτε βιβλίο συνηθισμένου μεγέθους περιέχει μεγάλες ποσότητες πληροφοριών είναι λογικά αδύνατο για το οποιοδήποτε βιβλίο να μην παρερμηνευθεί. Ακόμα και αν ένα βιβλίο ήταν εμπνευσμένο από τον Θεό, υποχρεωτικά θα περιέχει διάφορες πληροφορίες που σε διάφορες χρονικές περιόδους θα παρερμηνευθούν από τους πιστούς. Αυτό δε σημαίνει ότι ο Θεός είναι ατελής και περιορισμένος, απλά σημαίνει ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε ατελείς. Το μόνο βιβλίο που δεν υποφέρει από τέτοιου είδους περιορισμούς είναι το βιβλίο της φύσεως, το μόνο βιβλίο που ο Θεός έγραψε με τα ίδια του τα χέρια, χωρίς την παραμικρή ανθρώπινη βοήθεια» (2) Όσοι υπερασπίζονται το «αλάθητο» της Βίβλου, στην ουσία υπερασπίζονται το αλάθητο των ερμηνειών τους Ακόμα και αν υπήρχε «αλάθητο» δεν θα είχε καμμία πρακτική σημασία καθώς βλέπουμε αμέτρητες αντιφατικές ερμηνείες σχεδόν για κάθε εδάφιο της Αγίας Γραφής τόσο στον χώρο του Προτεσταντισμού, όσο και στον χώρο του Καθολικισμού και της Ορθοδοξίας ( οι αρχαίοι πατέρες είχαν ο καθένας διαφορετικές ερμηνείες για τις Γραφές ). Στην πράξη, κάθε θρησκευτική οργάνωση που προβάλλει την Αγία Γραφή ως «αλάθητη» ουσιαστικά προβάλλει τις δογματικές της ερμηνείες ως «αλάθητες». Αυτό φαίνεται και στις διάφορες μεταφράσεις που κυκλοφορούν, οι οποίες διαφωνούν η μία με την άλλη. Στο σημείο αυτό η κριτική που ασκούν οι Ορθόδοξοι στους Προτεστάντες Χριστιανούς φαίνεται να είναι βάσιμη: «Είναι συχνότατο να ακούμε ανθρώπους διαφόρων Προτεσταντικών ομάδων, να λένε: ΄΄Εμείς δεχόμαστε μόνο την Αγία Γραφή. Δεν λέμε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο΄΄... Πώς είναι δυνατόν ΄΄να μην ξεφεύγουν από την Αγία Γραφή΄΄, κι όμως να διαφωνούν μεταξύ τους; Αν η Αγία Γραφή είχε δοθεί από το Θεό ως ΄΄καταστατικό πίστεως΄΄, ως πλήρης οδηγός για το τι πρέπει να πιστεύουμε, θα έπρεπε να συμφωνούν όλοι στο τι πραγματικά γράφει. Στην πραγματικότητα όμως, οι διαφωνίες τους είναι τεράστιες... Αν ο Θεός ήθελε να έχουμε την Αγία Γραφή ως μόνο οδηγό πίστεως, θα φρόντιζε να γράφει τα ίδια σε όλες τις γλώσσες, και σε όλες τις μεταφράσεις. Όμως, εκτός από τις διαφορετικές μεταφράσεις τής Ελληνικής και τής Εβραϊκής που αποδίδουν διαφορετικά τις λέξεις, υπάρχουν και διαφορές στις μεταφράσεις από γλώσσα σε γλώσσα» (3) Το ζήτημα της μετάφρασης της Αγίας Γραφής φέρνει στο φώς και ένα άλλο «Προτεσταντικό μύθο», αυτόν του Sola Scriptura, δηλαδή ότι μονάχα η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη πηγή αλήθειας για τους Χριστιανούς. Η «Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας» ισχυρίζεται ότι οι Προτεστάντες Χριστιανοί στηρίζουν το Sola Scriptura σε μία παρερμηνεία ενός εδαφίου: «Πρόκειται για το Β΄ Τιμόθεον 3/γ΄ 16, που σύμφωνα με το κείμενο λέει: "Πάσα γραφή θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς ελεγμόν, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη..." Διάφορες μεταφράσεις όμως, γράφουν το εδάφιο ως εξής: "Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος, προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον"...Οι μεταφράσεις αυτές, προσθέτουν το οριστικό άρθρο ΄΄η΄΄ και τοποθετούν τη λέξη: ΄΄ΕΙΝΑΙ΄΄ πριν από τη λέξη: ΄΄θεόπνευστος΄΄, ώστε να δίνουν την εντύπωση, πως το εδάφιο μιλάει για ΄΄ΤΗΝ΄΄ Αγία Γραφή. Με αυτή την αλλαγή προσπαθούν να υποστηρίξουν τις απόψεις τους, πως ΜΟΝΟ η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη. Όμως, και πάλι το εδάφιο δεν υποστηρίζει πως ΜΟΝΟ η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη. Στην πραγματικότητα σημαίνει ότι: ΄΄Κάθε θεόπνευστο σύγγραμμα, (πάσα γραφή θεόπνευστος), (είναι) και ωφέλιμη΄΄. Το εδάφιο δεν μιλάει καθόλου περί τής Αγίας Γραφής! Μιλάει για οποιοδήποτε θεόπνευστο σύγγραμμα! Άλλωστε, όταν το εδάφιο αυτό γραφόταν, ως Αγία Γραφή θεωρείτο μόνο η Παλαιά Διαθήκη... Στην πραγματικότητα, η Αγία Γραφή δεν γράφει πουθενά ότι μόνο αυτή είναι θεόπνευστη, ούτε γράφει πουθενά πως πρέπει να δεχόμαστε μόνο την Αγία Γραφή και τίποτα άλλο!» (4) Οι Προτεστάντες βέβαια δεν συμφωνούν με το επιχείρημα αυτό και επιμένουν ότι η κάθε γραφή ( ακόμα και κάθε γράμμα! ) είναι θεόπνευστη και αλάθητη. Το ότι δεν είναι όμως πάσα γραφή θεόπνευστος φαίνεται και απο εδάφια όπως «ταδε λεγει Κυριος ο Θεος Ισραηλ, θεσθε εκαστος την εαυτου ρομφαιαν επι τον μηρον και διελθατε και ανακαμψατε απο πυλης επι πυλην δια της παρεμβολης και αποκτεινατε εκαστος τον αδελφον αυτου και εκαστος τον πλησιον αυτου και εκαστος τον εγγιστα αυτου, και εποιησαν οι υιοι Λευι καθα ελαλησεν αυτοις Μωυσης και επεσαν εκ του λαου εν εκεινη τη ημερα εις τρισχιλιους ανδρας, και ειπεν αυτοις Μωυσης επληρωσατε τας χειρας υμων σημερον Κυριω εκαστος εν τω υιω η τω αδελφω δοθηναι εφ υμας ευλογιαν» ( ΕΧΟΔΟΣ 32: 27-29 ). Είναι τα παραπάνω λόγια θεόπνευστα; Είπε ή έκανε ο Θεός τέτοια πράγματα; Φυσικά και όχι. Στους Ψαλμούς ( 58:10-11 ) διαβάζουμε ότι «ο δικαιος θελει ευφρανθη οταν ιδη την εκδικησιν τους ποδας αυτου θελει νιψει εν τω αιματι του ασεβους και εκαστος θελει λεγει επ αληθειας ειναι καρπος δια τον δικαιον επ αληθειας ειναι Θεος κρινων επι της γης». Είναι αυτά θεόπνευστα λόγια; Προέρχονται απο το Άγιο Πνεύμα, ή μήπως απο την άβυσσο του μίσους; Όπως φαίνεται ο «θεόπνευστος» συγγραφέας των παραπάνων εδαφίων δεν είχε υπ όψιν του μία άλλη «θεόπνευστη» γραφή «εις την πτωσιν του εχθρου σου μη χαρης και εις το ολισθημα αυτου ας μη ευφραινεται η καρδια σου» ( ΠΑΡΟΙΜ 24:16-18 ). Ποιά απο τις δύο γραφές είναι θεόπνευστη; Σίγουρα όχι και οι δύο. Στο ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ ( 24. 19-20 ) διαβάζουμε «και εαν τις καμη βλαβην εις τον πλησιον αυτου καθως εκαμεν ουτω θελει γεινει εις αυτον συντριμμα αντι συντριμματος οφθαλμον αντι οφθαλμου οδοντα αντι οδοντος καθως εκαμε βλαβην εις τον ανθρωπον ουτω θελει γεινει εις αυτον». Είναι αυτός ο νόμος καλός; Είναι αυτές οι γραφές θεόπνευστες ή αλάθητες ή τελος πάντων ο «αιώνιος Λόγος του Θεού»; Φυσικά και όχι, γιαυτό και τις απέρριψε ο Ιησούς. Υπάρχουν αμέτρητα άλλα παρόμοια παραδείγματα μη-θεόπνευστων γραφών. Μιάς και αναφερθήκαμε και στο Sola Scriptura αξίζει να προσθέσουμε ότι ο «πατέρας του Προτεσταντισμού» Λούθηρος, αναγνώρισε το γεγονός ότι η επιλογή των βιβλίων της Βίβλου είχε γίνει από την εκκλησία του 4ου αιώνα της οποίας την εξουσία φυσικά αμφισβητούσε. Ως αποτέλεσμα ο Λούθηρος αμφισβήτησε και τις επιλογές που έκαναν αναφορικά με ποιά βιβλία έπρεπε να συμπεριληφθούν στον «κανόνα». Ο Λούθηρος υποστήριξε ότι ορισμένα βιβλία ( όπως η επιστολή προς Εβραίους, η επιστολή προς Ρωμαίους, η επιστολή του αδελφόθεου Ιακώβου και η Αποκάλυψις Ιωάννου ) θα έπρεπε να αφαιρεθούν απο την Βίβλο. Αν και βιβλιολάτρης, σε κάποια στιγμή της πολυτάραχης καρριέρας του ο Λούθηρος επίσης ισχυρίσθηκε ότι η Βίβλος ήταν χρήσιμη ουσιαστικά μονάχα για τις πληροφορίες που περιείχε σχετικά με τον Χριστό. Είπε επίσης ότι εάν η ανάγνωση της Βίβλου προκαλούσε ανυσυχία σε κάποιους, θα ήταν καλύτερα να σταματήσουν αμέσως να την διαβάζουν και να διαβάσουν κάτι άλλο, λιγότερο ενοχλητικό! Αυτά για τον πατέρα του Προτεσταντισμού. Όσο για τον Κανόνα της Βίβλου, αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι τον 4ο αιώνα όταν αποφασίσθηκε τελικά ποιά βιβλία θα ανήκουν, κυκλοφορούσαν ένα σωρό καταλόγοι με θεόπνευστα κείμενα, ανάλογα με τις προτιμήσεις της κάθε κοινότητας Χριστιανών. Οι ηγέτες της επίσημης Ορθόδοξης Εκκλησίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Βίβλος δεν είναι «ο αλάθητος Λόγος του Θεού». Επειδή όμως ενδιαφέρονται περισσότερο για την επιβίωση της εξουσίας τους παρά για την αλήθεια, συνεχίζουν να επικαλούνται το αλάθητο της Βίβλου. Φυσικά χωρίς αλάθητη Βίβλο, καταρρέει και το αλάθητο της Εκκλησίας. Απο την άλλη μεριά δεν είναι και εύκολο πράγμα να βγεί ολόκληρος Πατριάρχης ή Αρχιεπίσκοπος και να πεί ότι η Βίβλος δεν είναι ο αλάθητος Λόγος του Θεού. Μέχρι και εμφύλιος πόλεμος μπορεί να ξεκινήσει. Μπρος γκρεμός λοιπόν και πίσω ρέμα. Άντε να βρεις μετά άκρη με τις τόσες ερμηνείες που προκύπτουν επάνω σε ένα τεράστειο όγκο γραπτών κειμένων που είναι γεμάτα αντιφάσεις και λάθη. Το πρόβλημα της αίρεσης, για το οποίο η Εκκλησία κόπτεται τόσο πολύ, δημιουργείται απο την εσφαλμένη ιδέα ότι η Βίβλος είναι ο αλάθητος Λόγος του Θεού. Κανένα δόγμα, και σίγουρα καμμία ορθοδοξία, δεν μπορεί να στηριχθεί επάνω σε ένα σύνολο κειμένων που είναι γεμάτα αντιφάσεις και λάθη. Οποιοδήποτε δόγμα και να διατυπωθεί, θα υπάρξουν εδάφια της Βίβλου που θα είναι αντίθετα προς αυτό. Φυσικά και θα προκύψουν αιρέσεις! Το ζήτημα αυτό δεν είναι μικρό, είναι τεράστειο. Έχει χυθεί αίμα για τις ερμηνείες της Βίβλου. Ο μόνος τρόπος για να πάψουν να δημιουργούνται και να διαιωνίζονται αιρέσεις είναι να παραδεχθούν όλοι οι «μεγάλοι» ότι το παραμύθι με το αλάθητο της Βίβλου δεν πάει άλλο. Χωρίς αλάθητη Βίβλο, δεν υπάρχει πλέον ανάγκη για αλάθητες ερμηνείες. Ακόμα καλύτερα, χωρίς ανάγκη για αλάθητες ερμηνείες δεν υπάρχει πια ανάγκη για αλάθητες εξουσίες ( εκεί είναι που πονάει τους ηγέτες των εκκλησιών ). Κρίμα, έχουν περάσει 2000 χρόνια και ακόμα η Χριστιανοσύνη δεν έχει μάθει απο τα παθηματά της. Άχ αυτός ο ερπετώδης εγκέφαλος... Αφού λοιπόν συνεχίζει το παραμύθι με την αλάθητη Βίβλο, η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να αναλώνεται σε ατέλειωτες συζητήσεις και απολογητικές προσπάθειες προκειμένου να υπερασπισθεί την ιδιόμορφη λατρευτική και δογματική της παράδοση. Πόσο πιο απλά θα ήταν εάν έλεγαν «παιδιά, δεν υπάρχει αλάθητο, μονάχα ο Θεός είναι αλάθητος, οπότε αφήστε μας να κάνουμε τη δουλειά μας όπως ξέρουμε εμείς καλύτερα». Φυσικά και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τις εικόνες, με τα μνημόσυνα, με τα λείψανα, και με την προσκύνηση των αγίων και της Παναγίας! Είμαστε ελεύθεροι να λατρεύουμε την Θεότητα όπως θέλουμε. Δεν χρειαζόμαστε την έγκριση ή επικύρωση απο καμμία εξωτερική εξουσία, επειδή η βασιλεία του Θεού βρίσκεται μέσα μας, είναι δηλαδή εσωτερική υπόθεση. Δεν υπάρχει καμμία απόλυτη ή αλάθητη εξουσία που να μας επιβάλλει το πώς θα λατρεύουμε τον Θεό. Απο τη στιγμή όμως που πέφτουμε στον πειρασμό να στηρίξουμε την ελευθερία μας επάνω σε κάποια κάθετη εξουσία ή αυθεντία, αμέσως χάνουμε την τόσο πολύτιμη ελευθερία μας, για την οποία αγωνίσθηκε με τόσο πάθος ο Χριστός, και σκλαβωνόμαστε «στα στοιχεία αυτού του κόσμου». Επειδή όμως οι ηγέτες της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν έχουν το θάρρος να απορρίψουν τις κάθετες εξουσίες ( καθώς στηρίζουν επάνω τους την δική τους εξουσία ), υποχρεώνονται να υπερασπισθούν τον τρόπο με τον οποίο λατρεύουν τον Θεό, λες και του πέφτει κανενός το δικαίωμα να τους κρίνει για το πώς λατρεύουν τον Θεό... Επειδή όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία επιμένει στην αποκλειστικότητα ( σε αυτό μου θυμίζει εκείνον τον κατεργάρη σε μία απο τις παραβολές του Ιησού που αφού ελευθερώθηκε απο τα τεράστεια χρέη του - με απόφαση του μεγαλόκαρδου βασιληά! - πήγε ο αθεόφοβος και απαίτησε ένα μικρό χρέος απο έναν άλλον κακομοίρη ), αναπόφευκτα κρίνει και απορρίπτει τις άλλες θρησκευτικές ομάδες ως αιρετικές. Επόμενο είναι και αυτές με τη σειρά τους να αμφισβητούν την ορθότητα της Ορθόδοξης θρησκείας. Έτσι παραμένει η Εκκλησία μας εγκλωβισμένη στον φαύλο κύκλο της αυτο-επιβεβαίωσης. Κλασσικό παράδειγμα της κυκλικής σκέψης που αναπόφευκτα χαρακτηρίζει τους απολογητές της Εκκλησίας είναι το επιχείρημα «η Εκκλησία εγγυάται για την αξιοπιστία της Βίβλου και η Βίβλος εγγυάται για την αξιοπιστία της Εκκλησίας» όπως βλέπουμε και στο ακόλουθο παράδειγμα. Βασιζόμενη στην Βίβλο ( Α ΤΙΜΟΘ 3. 15 ) ότι η Εκκλησία είναι «στύλος και εδραίωμα τής αληθείας», η Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας προτείνει την Εκκλησία ως αξιόπιστη βάση ερμηνείας της Βίβλου: «Σύμφωνα με τα λόγια αυτά (του Απ. Παύλου), αν θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια, η βάση τής πίστης μας δεν είναι η Αγία Γραφή, αλλά η Εκκλησία! Αγία και θεόπνευστη η Γραφή, όμως δε γράφτηκε για να στηρίζουμε πάνω της τα δόγματά μας. Τα δόγματα στηρίζονται στην Εκκλησία. Η Αγία Γραφή, είναι απλώς ένας από τους τρόπους με τους οποίους εκφράζεται η Εκκλησία! Και η Εκκλησία, έχει πολλούς τρόπους θεόπνευστης έκφρασης. Το παραπάνω εδάφιο, απαντάει και στο ερώτημα που θέτουν κάποιοι: ΄΄Ακόμα και αν γίνει δεκτό το ότι υπάρχουν κι άλλα θεόπνευστα συγγράμματα πέραν τής Αγίας Γραφής, πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για οποιοδήποτε άλλο εκτός τής Αγίας Γραφής που γράφτηκε τόσο κοντά στην εποχή τού Κυρίου;΄΄. Η απάντηση είναι ότι όπως η Εκκλησία εγγυήθηκε για την αξιοπιστία τής Αγίας Γραφής, κατά τον ίδιο τρόπο, εγγυάται για την αξιοπιστία και τής υπόλοιπης Εκκλησιαστικής παραδόσεως. Αν η Εκκλησία θεωρηθεί αναξιόπιστη να εγγυηθεί για κάποιο σύγγραμμα, θα είναι κατ' ανάγκην αναξιόπιστη και στην επιλογή τών βιβλίων που αποτελούν την Αγία Γραφή! Εφ' όσον η ίδια η Αγία Γραφή δεν περιέχει κάποιο κατάλογο τών βιβλίων της, ο αναγνώστης, πρέπει αναγκαστικά να καταφύγει σε παραδοσιακές πηγές έξω από την Αγία Γραφή. Ως γνωστόν, η Καινή Διαθήκη πήρε τη σημερινή της μορφή τον 4ο αιώνα μ.Χ., καθώς επικράτησε ο κανόνας τού αγίου Αθανασίου, που για πρώτη φορά συμπεριέλαβε στην Καινή Διαθήκη το βιβλίο τής Αποκάλυψης. Οι ως τότε κανόνες, δεν το συμπεριελάμβαναν. Πώς λοιπόν κάποιος μπορεί να δέχεται την Αποκάλυψη που είναι επιλογή τού 4ου αιώνα, και να απορρίπτει παλαιότερα κείμενα τής Εκκλησίας ως αναξιόπιστα;» Για να λέμε την αλήθεια, το παραπάνω επιχείρημα αποστομώνει τους Προτεστάντες Χριστιανούς. Δεν παύει όμως να έχει και τα προβληματά του. Υποφέρει κατ αρχάς απο τα πορίσματα της επιστημονικής έρευνας αναφορικά με την αξιοπιστία πολλών απο τα βιβλία του Κανόνα της Κ.Δ.. Πριν καν «απογειωθεί», το επιχείρημα καταρρέει. Πέρα απο τα τέσσερα ευαγγέλια, όλα απο τα οποία σύμφωνα με τους ειδικούς γράφτηκαν μετά απο 70 μ.Χ απο ανθρώπους που δεν ήταν αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων που περιγράφονται, αμφισβητείται και η αξιοπιστία των λεγόμενων καθολικών επιστολών, καθώς επίσης και μίας εκ των επιστολών του Απ. Παύλου - και φυσικά η Αποκάλυψις Ιωάννου η οποία δεν γράφτηκε απο τον απόστολο Ιωάννη. Οι αμφισβητούμενες επιστολές (5) είναι: 1. ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ ( η συγγραφή της χρονολογείται την περίοδο 80-100 μ.Χ ) 2. Α ΤΙΜΟΘ ( η συγγραφή της χρονολογείται ‘μετά απο το 100 μ.Χ’ ) 3. Β ΤΙΜΟΘ ( η συγγραφή της χρονολογείται ‘μετά απο το 100 μ.Χ’ ) 4. ΤΙΤΟΝ ( η συγγραφή της χρονολογείται ‘μετά απο το 100 μ.Χ’ ) 5. ΙΑΚΩΒΟΥ (η συγγραφή της χρονολογείται ‘μετά απο το 95 μ.Χ’ ) 6. Α ΠΕΤΡΟΥ ( η συγγραφή της χρονολογείται ‘την περίοδο 90-95 μ.Χ’ ) 7. Β ΠΕΤΡΟΥ ( η συγγραφή της χρονολογείται ‘την περίοδο 125-150 μ.Χ’ ) 8. ΙΟΥΔΑ ( η συγγραφή της χρονολογείται ‘γύρω στο 100 μ.Χ’ ) Ακόμα και αν κάποιες απο τις παραπάνω ημερομηνίες τελικά αποδειχθούν λανθασμένες, ακόμα και αν κάποιες απο τις αμφισβητούμενες επιστολές πραγματικά να γράφτηκαν ολόκληρες ή κατα μέρος απο τους αποστόλους, αποκλείεται όλες να είναι εντελώς έγκυρες ή αξιόπιστες. Επίσης είναι και το τεράστειο ζήτημα της παραποίησης κειμένων, μεταξύ των οποίων και όσων ανήκουν στον Κανόνα της Κ.Δ.. Μερικοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι οι παραποιήσεις και οι προσθήκες στα κείμενα της Κ.Δ γίνονταν μέχρι και τον 4ο αιώνα! Πολλοί πάντως συμφωνούν ότι τα κείμενα της Κ.Δ συντάχθηκαν και ξανασυντάχθηκαν αρκετές φορές, κυρίως κατα τη διάρκεια των 2 πρώτων αιώνων. Όπως φαίνεται, το αγαπημένο σπορ των Χριστιανών ηγετών ήταν το fraus pia (ιερή απάτη). Ο ερπετώδης εγκέφαλος ( ένα απο τα χαρακτηριστικά του οποίου είναι η τάση προς το ψέμα ) πραγματικά οργίαζε μέσα στα κρανία των πατέρων. Το ψαλίδι έπεφτε σύνεφο! Όλοι οι μεγάλοι ιστορικοί συμφωνούν ότι οι πατέρες της εκκλησίας ακολούθησαν πιστά την Πλατωνική ιδέα του οφέλημου ψέματος ( το ψέμα «ως φάρμακο» ). Ο Mosheim για παράδειγμα έγραψε τα εξής: «Δεν μπορώ να βρώ αθώο ούτε και τον πιό αυστηρά ορθόδοξο ( πατέρα ) απο την συμμετοχή στο εγκληματικό αυτό είδος συμπεριφοράς ( fraus pia ), καθώς όπως φαίνεται απο τα πάμπολα αποδεικτικά στοιχεία, τα οποία δεν επιτρέπουν για καμμία εξαίρεση, ότι κυριαρχούσε ( την εποχή των πρώτων αιώνων της εκκλησίας ) μία θλιβερή νοοτροπία, ότι δηλαδή όσοι αναλάμβαναν να εξαπατούν με σκοπό την προώθηση της αλήθειας άξιζαν συγχαρητήρια αντί για κατάκριση». Όταν ο Θεόφιλος της Αλεξάνδρειας πρότεινε στον Συνέσιο της Κυρήνης να γίνει επίσκοπος, ο Συνέσιος απάντησε: «Η φιλοσοφική νοημοσύνη, ενώ κοιτάει προς την αλήθεια, παραδέχεται την ανάγκη να ψεύδεται. Το φως έχει να κάνει με την αλήθεια, αλλά το μάτι έχει περιορισμένη όραση και δεν μπορεί να κοιτάξει κατευθείαν στο φως χωρίς να τραυματισθεί. Καθώς το μισόφωτο είναι πιό υποφερτό για το μάτι, έτσι πιστεύω, είναι και το ( οφέλημο ) ψέμα για τους απλούς ανθρώπους. Η αλήθεια βλάπτει εκείνους που δεν μπορούν να κοιτάξουν προς την πραγματικότητα. Εάν οι κανονισμοί της ιεροσύνης μου επιτρέπουν να διατηρήσω μία τέτοια θέση, τότε δέχομαι την χειροτόνηση, εφόσον μπορώ να κρατώ την φιλοσοφία μου ως ιδιωτική υπόθεση στο σπίτι μου και να κηρύττω παραμύθια όταν βρίσκομαι έξω» (6 Το βασικό πρόβλημα με την αξιοπιστία των βιβλίων της Κ.Δ είναι ότι βασίζεται κυρίως στις μαρτυρίες μεταποστολικών πατέρων, των οποίων τα γραπτά, γνωρίζουμε πέραν κάθε αμφιβολίας ότι έχουν κατακρεουργηθεί απο την λογοκριτική μανία των ζηλωτών υπερασπιστών του ορθόδοξου status quo των μετέπειτα αιώνων. Είναι αδύνατον να γνωρίζουμε κατα πόσο το κάθε κείμενο της Κ.Δ περιέχει προσθήκες, ψαλιδίσματα, κλπ. Για ποιά αξιοπιστία μιλάμε λοιπόν; Δε λέω, σίγουρα τα κείμενα της Κ.Δ έχουν μία σχετική αξιοπιστία, αλλά σίγουρα όχι «απόλυτη» αξιοπιστία. Πέρα απο όλα αυτά, το επιχείρημα των Ορθοδόξων ( ότι η Εκκλησία είναι η μοναδική αξιόπιστη πηγή ερμηνείας της Αγίας Γραφής ), αν και είναι σαφέστατα λογικότερο απο αυτό των Προτεσταντών, στην πράξη αποδεικνύεται ανεπαρκές. Όπως είδαμε και νωρίτερα, λόγω ελεύθερης βούλησης η Εκκλησία δεν είναι αλάθητη. Εάν η Εκκλησία ήταν αλάθητη τότε δεν θα χρειαζόταν να σκεπτόμαστε για οποιοδήποτε θέμα καθώς θα υπήρχαν για όλα έτοιμες απαντήσεις. Μία αλάθητη Εκκλησία θα αποτελούταν απο μαριονέττες, και όχι απο ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους. Το δόγμα του αλάθητου της Εκκλησίας είναι επικίνδυνο καθώς οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και σε θρησκευτική καταπίεση. Όχι, η Εκκλησία δεν είναι αλάθητη. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι η Εκκλησία έχει υποπέσει πάρα πολλές φορές σε σφάλματα, τόσο σε λόγια όσο και σε πράξη. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει καμμία εγγύηση ότι η ερμηνεία που θα λάβουμε απο την Εκκλησία είναι οπωσδήποτε αλάθητη. Επιπλέον, προκύπτει το ερώτημα: με ποιόν τρόπο μπορεί να μας βοηθήσει η Εκκλησία στην σωστή ερμηνεία της Βίβλου; Δεν αναφέρομαι στα κλασσικά θεολογικά ζητήματα όπως το δόγμα της Αγίας Τριάδος, όπου η απάντηση θα είναι σχεδόν η ίδια απο κάθε Ορθόδοξο θεολόγο ή ποιμένα. Αναφέρομαι στα περίπλοκα ζητήματα που απασχολούν τον μοντέρνο άνθρωπο, όπου ο κάθε παπάς και θεολόγος έχει την δική του άποψη. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με την άποψη ότι η Εκκλησία είναι σχετικά αξιόπιστη στην ερμηνεία της Βίβλου. Δεν πιστεύω όμως ότι είναι εντελώς αξιόπιστη, καθώς κάτι τέτοιο είναι πρακτικά και λογικά αδύνατον. Το ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ενδεχομένως η πιό αξιόπιστη βάση ερμηνείας της Αγίας Γραφής - σε σύγκριση με άλλα δόγματα/θεσμούς - δεν λύνει όλα τα προβλήματα. Η εκκλησιαστική παράδοση περιέχει ένα τεράστειο σώμα πληροφοριών. Οι αναπόφευκτες αντιφάσεις, τα σφάλματα και οι διαφωνίες που υπάρχουν μέσα στα διάφορα γραπτά των πατέρων ( καθώς και στις άλλες «θεόπνευστες» πηγές της εκκλησιαστικής παράδοσης ) είναι αμέτρητες. Απο πρακτικής πλευράς λοιπόν είναι αδύνατο να βρει κανείς άκρη σχετικά με το πώς να ερμηνεύσει διάφορα «δύσκολα» εδάφια της Βίβλου όσον αφορά τα περίπλοκα ζητήματα της εποχής μας. Ανέκαθεν υπάρχουν μέσα στην Εκκλησία διαφωνίες επάνω στην ερμηνεία και εφαρμογή των εκκλησιαστικών παραδόσεων. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα με τις διαφωνίες που ξέσπασαν μέσα στον κόλπο της Εκκλησίας με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα. Όπως αναφέραμε και πρωτύτερα, η συντηριτική παράταξη ( βλέπε τη δήλωση/διαμαρτυρία του Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση ) θεωρεί την συμπροσευχή με αλλόδοξους Χριστιανούς ως «έγκλημα» επικαλούμενη βέβαια την εκκλησιαστική παράδοση. Η επίσημη Εκκλησία όμως ερμηνεύει την ίδια παράδοση με διαφορετικό τρόπο, πιό ανθρώπινο, πιό οικουμενικό και πιό προοδευτικό. Ποιά λοιπόν είναι η «αυθεντική» φωνή της Εκκλησίας επάνω στο δύσκολο ζήτημα του οικουμενισμού; Η κάθε παράταξη φυσικά ισχυρίζεται ότι κατέχει την αλήθεια. Σύμφωνα με τον Θ. Ζήση, ο οποίος αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο ποσοστό της Ορθόδοξης ιεραρχίας, «η Μήτηρ Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως,ξέκοψε και ξεστράτισε από τον Ορθόδοξο δρόμο τον 20ο αι... Σε θέματα πίστεως και Ορθοδόξων παραδόσεων δεν υπακούουμε ούτε στους Επισκόπους, ούτε στις Συνόδους, ούτε ακόμη και αν κατεβεί κανένας άγγελος από τον ουρανό και μας διδάξει διαφορετικά από ό,τι παραλάβαμε από τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες,... Διαφορετικά θα είχε επικρατήσει η αίρεση και η πλάνη, γιατί υπάρχουν και σύνοδοι και πατριάρχες και άλλοι επίσκοποι που έπεσαν σε αίρεση και πλάνη. Τί θα γινόταν, αν τους ακολουθούσαν και τους υπάκουαν όλοι; Θα υπήρχε Ορθοδοξία και Αλήθεια;». Εάν, όπως ισχυρίζεται η συντηρητική παράταξη, η επίσημη Εκκλησία βρίσκεται σε πλάνη, τότε πώς είναι δυνατόν να εμπιστευθούμε τις ερμηνείες των σημερινών εκπροσώπων της; Βλέπουμε λοιπόν ότι στην πράξη, δεν ισχύει ο ισχυρισμός ότι η Εκκλησία είναι η μόνη αξιόπιστη πηγή ερμηνείας της Βίβλου και των υπολοίπων θεόπνευστων πηγών της. Ακόμα και εάν οι ερμηνείες της Εκκλησίας ήταν εντελώς αξιόπιστες, θα υπήρχε πρόβλημα καθώς ο καθένας μας σε τελική ανάλυση ερμηνεύει ακόμα και τις ερμηνείες που τυχόν προτείνει η Εκκλησία. Μπορεί δηλαδή να λέει ένα πράγμα ο θεολόγος ή ο παπάς, αλλά ο πιστός, ανάλογα με το πνευματικό του επίπεδο, τις προκαταλήψεις του, κλπ, να καταλαβαίνει άλλο πράγμα. Επίσης πώς είναι δυνατόν να θεωρήσουμε τις ερμηνείες της Εκκλησίας ως αξιόπιστες ή αλάθητες όταν η ίδια η Βίβλος είναι αποδεδειγμένα γεμάτη απο λάθη, τόσο θεολογικά, όσο και ιστορικά/επιστημονικά; Όταν λοιπόν ούτε η Αγία Γραφή, ούτε η Εκκλησία είναι «αλάθητες» εξουσίες, προς τί όλη η φασαρία για την ερμηνεία της Αγίας Γραφής; Φυσικά δεν το παραδέχονται όλοι αυτό και έτσι συνεχίζεται η διαμάχη για τον τρόπο ερμηνείας της Βίβλου. Πίσω απο όλα αυτά κρύβεται φυσικά η «ερπετώδης» ανάγκη των ανθρώπων να ελέγχουν και να ελέγχονται μέσω κάποιας κάθετης «απόλυτης» εξουσίας. Όσο οφέλιμη και να είναι, η εκκλησιαστική παράδοση δεν μπορεί να δώσει έτοιμες απαντήσεις στα περίπλοκα προβλήματα της σύγχρονης εποχής, με αποτέλεσμα η Εκκλησία να υποχρεώνεται να ζητήσει την εκ νέου καθοδήγηση του Άγιου Πνεύματος. Οι γραπτές πηγές της αρχαίας Εκκλησίας είχαν κυρίως να κάνουν με προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι τότε Χριστιανοί. Για ολόκληρους αιώνες η Εκκλησία αναλώθηκε σε ατέλειωτες συζητήσεις και θεολογικές διαμάχες επάνω στην ορθή διατύπωση του δόγματος της Αγίας Τριάδος, αποτέλεσμα των οποίων είναι σχεδόν η πλειοψηφία των γραπτών πηγών της εκκλησιαστικής παράδοσης. Σήμερα όμως, τα ζητήματα που απασχολούν τους Χριστιανούς είναι κυρίως υπαρξιακά και όχι δογματικά. Πώς μετατρέπεται η Βίβλος σε ένα χάρτινο είδωλο Όλο και περισσότεροι θεολόγοι αναγνωρίζουν ότι οι εκκλησίες, ιδιαίτερα οι Διαμαρτυρόμενες, έχουν παρερμηνεύσει εντελώς την ουσία και το ρόλο που πρέπει να παίζει η Αγία Γραφή στις ζωές των Χριστιανών. Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από τα γραπτά τέτοιων θεολόγων τα οποία κατα τη γνώμη μου διατυπώνουν εύστοχα το όλο πρόβλημα: «Ο Φονταμενταλισμός συχνά ταυτίζει διάφορες Βιβλικές αναφορές στην αλήθεια με την ίδια την Αλήθεια...με αποτέλεσμα η ζωντανή αποκάλυψη του Θεού μέσω του Ιησού Χριστού και μέσα από το Πνεύμα να θεωρείται δευτερεύουσας σημασίας σε σύγκριση με τις Γραφές» (7) «Δεν πρέπει να μετατρέψουμε τον Νόμο ( the Torah ) σε Θεό, ούτε την Βίβλο σε έναν ‘χάρτινο Πάπα’. Η Βίβλος είναι μονάχα αποτέλεσμα του Λόγου του Θεού. Μπορούμε να έχουμε την εμπειρία του Λόγου του Θεού στο εδώ και στο τώρα. Μπορούμε να έχουμε την συνεχόμενη επιστροφή του Πραγματικού, Ζωντανού και Αλάθητου Λόγου ο οποίος μας κάνει ικανούς να δώσουμε τη μαρτυρία μας, αλλά ποτέ δεν πρέπει να θεωρήσουμε τη Βίβλο ως κάποιο μαγικό βιβλίο ή ως κάποιον χρησμό που βρίσκεται πάντα στη διαθεσή μας και που αρκεί απλά να το ανοίξουμε και να το διαβάσουμε για να έρθουμε σε επαφή με τον Λόγο του Θεού και τον ίδιο τον Θεό» (8) «Εάν κινηθούμε προς την κατεύθυνση του Βιβλικού απολυταρχισμού ( στην ‘θρησκεία του βιβλίου’ ), πώς είναι δυνατόν να αποφύγουμε την μετατροπή της καινής Διαθήκης σε κάποιο είδος Χριστιανικού Torah και του Ευαγγελίου σε κάποιο νέο Νόμο; Μόλις το κάνουμε αυτό αμέσως ξεπροβάλλει το άσχημο πρόσωπο του θρησκευτικού φασισμού με όλα τα απαίσια επακόλουθα του σεκταριανισμού. Καλύτερα να είμαστε λανθασμένοι Χριστιανοί ( αιρετικοί ) που όμως έχουν συλλάβει κάπως το Πνεύμα του Χριστού, παρά να είμαστε ‘ορθόδοξοι’...που νομίζουν ότι το Πνεύμα μεταδίδεται μέσω του γράμματος και της σωστής θεολογίας» (9) «Η επιβολή απόλυτης εξουσίας στην γραπτή μαρτυρία ήταν τότε και συνεχίζει να είναι ένα σύστημα θρησκευτικού απολυταρχισμού ή φασισμού. Ήταν τότε και συνεχίζει ακόμα και σήμερα να είναι ειδωλολατρεία στην χειροτερή της μορφή. Όταν παίρνουμε αυτό που ανήκει μονάχα στον Ζωντανό Λόγο, την αιώνια και αλάθητη ουσία του Θεού, και το θέτουμε επάνω σε κάποιο γραπτό κείμενο, σε κάποια Γραφή, υπονομεύουμε τη μοναδικότητα της ενσάρκωσης του Λόγου» (10) «Πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε τη Βίβλο λές και είναι ένα Ποτ-Πουρί από αλάθητες προτάσεις με τις οποίες μπορούμε να σκλαβώνουμε τους ανθρώπους στις θρησκευτικές μας παραδόσεις. Άλλωστε, στην πραγματικότητα το μόνο αλάθητο που υπερασπιζόμαστε είναι το αλάθητο των θρησκευτικών μας παραδόσεων και του τρόπου με τον οποίο διαβάζουμε τη Βίβλο. Δεν πρέπει λοιπόν να χρησιμοποιούμε την Βίβλο όπως οι Φαρισσαίοι χρησιμοποιούσαν τον Νόμο ( Torah ) δινοντάς του απόλυτη και τελική εξουσία. Ο Χριστιανικός Βιβλισμός δεν διαφέρει καθόλου από τον Ιουδαϊκό Νομικισμό. Πρόκειται για τον παλαιό τρόπο ‘του γράμματος’ και όχι για το νέο τρόπο ‘του Πνεύματος ( ΡΩΜ 7: 6 )» (11) «Πότε επιτέλους θα μπορέσει ο κλάδος της Εκκλησίας που τόσο υπερήφανα αυτοαποκαλείται «ευαγγελική εκκλησία» να αναγνωρίσει ότι η εξουσία και η βεβαιότητα δεν βρίσκονται στην μετάδοση ‘αλάθητων πληροφοριών’ που μετατρέπουν το ευαγγέλιο σε κάποια ιδεολογία ή σε κάποια επιστημονική φόρμουλα; Η αληθινή Χριστιανική βεβαιότητα είναι προϊόν του Αγίου Πνεύματος. Ο Αναστημένος Κύριος είναι παρών όταν κηρύτετται το μήνυμα της αναστασής Του και σφραγίζει ο ίδιος στην καρδιά την αλήθεια της Αποστολικής μαρτυρίας. Άρα λοιπόν η προσπάθεια να αποκομισθεί η αίσθηση βεβαιότητας με την ύπαρξη ή κατοχή κάποιας ‘αλάθητης’ Γραφής είναι εντελώς εσφαλμένη και φανερώνει την έλλειψη του προφητικού Πνεύματος» (12) «Ένας από τους κινδύνους από τους οποίους η Εκκλησία πρέπει να προσευχηθεί για να απελευθερωθεί είναι η ειδωλολατρεία ‘του γράμματος’ της Βίβλου. Το γράμμα υπάρχει για το πνεύμα, και όχι το Πνεύμα για το γράμμα. Ο κυριολεκτισμός είναι ο τάφος όπου θάβεται η πνευματική εμπειρία. Η Καινή Διαθήκη είναι ένα βιβλίο το οποίο πρέπει να ερμηνεύεται πνευματικά. Ο χειρότερος εχθρός του βιβλίου αυτού δεν είναι άλλος από τον κυριολεκτιστή που φυλακίζει την ελεύθερη σκέψη των συγγραφέων του κρυσταλλοποιώντας την σε αρχαϊκούς όρους. Αντίθετα, ο καλύτερος φίλος του βιβλίου αυτού είναι ο δάσκαλος εκείνος που μπορεί να ξαναδώσει φρεσκάδα, δύναμη και ζωή στα απαρχαιωμένα σχήματα λόγου μεταφραζοντάς τα στην σημερινή γλώσσα» (13) Πολλές από τις διδασκαλίες των Αποστόλων είχαν προσωρινή φύση και ίσχυαν μονάχα μέσα στα πλαίσια της τότε Ανατολίτικης κοινωνίας. Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Newsweek διαβάζουμε: «Οι νέες γενιές των ακαδημαϊκών ερευνητών της Βίβλου, αμφισβητούν πολλές από τις παραδοσιακές αντιλήψεις σχετικά με τον Απ. Παύλο και την διδασκαλία του. Οπλισμένοι με ακριβέστερες πληροφορίες σχετικά με τον ιστορικό Απ. Παύλο και την εποχή του, οι επιστήμονες αυτοί παρουσιάζουν μία ενδιαφέρουσα περιγραφή του πώς ο Απ. Παύλος έβλεπε τον εαυτό του, μεταξύ άλλων, και ‘...ως έναν ποιμένα που ενδιαφερόταν περισσότερο για την ομαδική συμπεριφορά των πιστών στις κοινότητες που είχε δημιουργήσει παρά για την ατομική σωτηρία τους και ως έναν σύμβουλο που σίγουρα ποτέ δεν θα περίμενε ότι οι περιστασιακές συμβουλές του θα γινόντουσαν μία μέρα ‘ιερή γραφή’. Επειδή η Χριστιανική θεολογία έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από την σκέψη του Απ. Παύλου, επικρατεί η τάση να γίνονται συζητήσεις και διαφωνίες για την παραμικρότερη λεπτομέρεια των γραπτών του. Αυτή η τάση είναι βασισμένη επάνω στην αντίληψη ότι ο Απ. Παύλος ήταν ένας συστηματικός θεολόγος που κατέγραφε μία για πάντα κάποιες απόλυτες αλήθειες... Στην πραγματικότητα όμως, οι επιστολές του ήταν περιστασιακές ανταποκρίσεις σε διάφορα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Χριστιανικές κοινότητες της εποχής του... Μερικά απο τα προβλήματα εκείνα δεν έχουν πλέον καμμία σημασία για τους Χριστιανούς» (14) Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης περιέχουν πολλές σχετικές διδασκαλίες, οι οποίες δεν έχουν καμμία πρακτική αξία για μας σήμερα, όπως το ευαγγέλιο της περιτομής, που απευθυνόταν μονάχα στους Ιουδαϊζοντες Χριστιανούς. Ακόμα και πολλά από τα φερόμενα ως λόγια του Χριστού φαίνεται να ίσχυαν μονάχα για τους Ιουδαίους της εποχής Του, στους οποίους παρουσιάσθηκε με σκοπό - μεταξύ άλλων - την ολοκλήρωση και κατάργηση του Μωσαικού νόμου. Γιαυτό πιθανότατα και ο Απ. Παύλος έγραψε τα περίεργα λόγια «ωστε ημεις απο του νυν ουδένα οίδαμεν κατα σάρκα, ει και εγνώσαμεν κατα σάρκα Χριστόν, αλλα νυν ουκέτι γινώσκομεν...» ( Β ΚΟΡΙΝΘ 5: 16 ). Η αλληγορική φύση των γραφών και το σφάλμα του κυριολεκτισμού Από την άλλη πλευρά όμως πρέπει να τονίσω ότι δεν ισχύει το ίδιο για τις διάφορες ( ιδιαίτερα τις κυριολεκτικές ) ερμηνείες που κυκλοφορούν σχετικά με τα περιεχόμενα της Βίβλου. Εδώ ταιριάζει τέλεια το ρητό, «ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάϊδαρος». Ένα τόσο μεγάλο και περίπλοκο βιβλίο όπως η Βίβλος δεν ερμηνεύεται εύκολα και ούτε τρέφω την ψευδαίσθηση ότι κατανοώ όλα τα περιεχόμενα του. Τα ιερά κείμενα αυτά γράφτηκαν μέσα σε μία περίοδο πολλών αιώνων από πολλούς συγγραφείς και υπο διαφορετικές συνθήκες. Η λογοτεχνία της Βίβλου είναι βασικά Ανατολίτικη, δηλαδή είναι πολύχρωμη, ελαστική και πλέον εκφραστική με κάθε είδους σχήματος λόγου, δηλαδή με έντονες υπερβολές, «αποκαλυπτική γλώσσα», μεταφορές, παρομοιώσεις, γρίφους, σύμβολισμούς, ανθρωπομορφισμούς ( όπως ότι ο Θεός έχει χέρια και πόδια, ότι έχει οργή, μίσος και εκδικητικότητα, ότι ξεχνάει, ότι αλλάζει γνώμη κλπ ), ποιητικά σχήματα, κλπ. Όπως γράφει και η συγγραφέας Karen Armstrong: «Απο τη στιγμή που θα πάψουμε να ερμηνεύουμε την Βίβλο αλληγορικά και αρχίσουμε να την ερμηνεύουμε κυριολεκτικά, η ιδέα του Θεού της καταντάει αδύνατη» (20). Ο μεγάλος Ιουδαίος ιστορικός Φίλος, ο οποίος έζησε την εποχή του Χριστού, έγραψε ότι ο Νόμος του Μωησή είχε δύο νοήματα, ένα εξωτερικό/κυριολεκτικό για τον απλό λαό και ένα εσωτερικό/συμβολικό για τους πνευματικά ώριμους: «Ο Νόμος του Μωησή είναι σαν ένα ζωντανό πλάσμα του οποίου το σώμα είναι η κυριολεκτική έννοια, αλλά η ψυχή είναι το πιό εσωτερικό και μυστικό νόημα, το οποίο κρύβετται κάτω απο το γράμμα». Τόσο οι μεγάλοι Ιουδαίοι Ραββίνοι όσο και πολλοί απο τους πατέρες της Εκκλησίας αναγνώρισαν την αλληγορική έννοια των ιερών γραφών. Σε ένα αρχαίο απόκρυφο ευαγγέλιο ( κατα Φίλιππον ) διαβάζουμε «η αλήθεια δεν ήλθε στον κόσμο γυμνή αλλά ήλθε μέσα σε τύπους και σε σύμβολα. Ο κόσμος δεν μπορεί να δεχτεί την αλήθεια αλλιώς». Ο Krossa γράφει ότι οι μύθοι είναι σημαντικοί για να γνωρίζουμε και να επικοινωνούμε τα περι Θεού: «Κάθε προσπάθεια να περιγράψουμε τον Θεό με κυριολεκτική γλώσσα καταλήγει σε διαστρέβλωση της πραγματικότητας του Θεού. Οι μύθοι όμως κάνουν χρήση της φαντασίας, της διαίσθησης, και του συναισθήματος μέσω των οποίων αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τον Θεό. Οι μύθοι χρησιμοποιούν αλληγορική γλώσσα η οποία μας βοηθάει να φανταστούμε τον Θεό. Όταν όμως ερμηνεύουμε την μυθική γλώσσα με κυριολεκτικό τρόπο αμέσως διαστρεβλώνουμε την εικόνα του ασύλληπτου Θεού. Όταν αναγνωρίζουμε κάποια ιστορία ως μύθο που δεν αναφέρεται κυριολεκτικά σε κάποιο ιστορικό γεγονός δε σημαίνει ότι ο μύθος είναι ψέμα ή πλάνη. Απλά φανερώνει μία πνευματική πραγματικότητα με αλληγορικό τρόπο» Ως λογοτεχνικό έργο, η ανθολογία των κειμένων που οναμάζουμε «Βίβλος» περιέχει ιστορική αφήγηση, ποίηση, μύθους, παροιμίες, προφητείες, ψαλμούς, επιστολές, διατάξεις, καθώς και νομικούς/ιερατικούς κώδικες. Η τακτική που παρατηρούμε σήμερα ιδιαίτερα στον χώρο της Δύσης να ερμηνεύεται η Αγία Γραφή με κυριολεκτικό τρόπο οφείλεται σε ιστορικές συγκυρίες: «Με την εμφάνιση της εποχής της επιστήμης και την εξάπλωση του ορθολογισμού ως μοναδικό μέσο αντίληψης της πραγματικότητας, συμπεριλαμβανομένου και του Θεού, οι άνθρωποι άρχισαν να επιμένουν στην κυριολεκτική ερμηνεία της Βίβλου αγνοώντας εντελώς την έντονα συμβολική και μεταφορική της φύση... Αφού λοιπόν επιβλήθηκε η επιστημονική προσέγγιση της πραγματικότητας, κατέστη σχεδόν αδύνατο για τους ανθρώπους ( της Δύσης ) να διαβάσουν την Βίβλο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός απο τον κυριολεκτισμό. Οι Χριστιανοί της Δύσης δεσμεύθηκαν λοιπόν σε μία κυριολεκτική κατανόηση της πίστης τους... Γιαυτούς η οποιαδήποτε ιστορία της Βίβλου είτε ήταν κυριολεκτικά αληθινή είτε ήταν ένα ψέμα» (21) Ως αποτέλεσμα η Βίβλος απορρίπτεται σήμερα απο Δυτικούς διανοούμενους ως «αντι-επιστημονική» και ως γεμάτη λάθη. Στην πραγματικότητα αυτό που είναι αντι-επιστημονικό και λανθασμένο είναι η κυριολεκτική ερμηνεία της Βίβλου απο ανθρώπους που αγνοούν την αλληγορική φύση της. Η θεότητα δεν μπορεί να περιγραφθεί με κυριολεκτικά λόγια. Όπως αναγνωρίζουν και οι ικανότεροι πατέρες και θεολόγοι της Εκκλησίας, η α-περίγραπτη και α-σύλληπτη θεότητα μπορεί να περιγραφθεί μονάχα κατα προσέγγιση και μονάχα με σύμβολα και με μεταφορική γλώσσα. Η θεότητα περιγράφεται με ανθρωπομορφικά σύμβολα, τα οποία όμως δεν είναι απόλυτα ή στατικά, αλλά εξελισσόμενα σε αναλογία με την πολιτιστική και πνευματική πρόοδο των ανθρώπων. Ως αποτέλεσμα μερικά απο τα σύμβολα του παρελθόντος είναι για τα σημερινά δεδομένα ως αναχρονιστικά, καθώς οι αντιλήψεις περί Θεού συνέχεια βελτιώνονται «απο δόξα προς δόξα» πάντα βέβαια με την βοήθεια και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Το γράμμα σκοτώνει Η Αγία Γραφή είναι όντως ένα βιβλίο «θαύμα» αλλά δυστυχώς έχει παρεξηγηθεί. Γιά πολλούς Χριστιανούς θεωρείται λανθασμένα ως «το βιβλίο της ζωής» νομίζοντας ότι μελετώντας το θα βρούνε την αιώνια ζωή. Την λανθασμένη αυτή νοοτροπία επέκρινε με έξυπνο τρόπο ο συγγραφέας του Κατα Ιωάννη ευαγγελίου παρουσιάζοντας τον Χριστό να λέει: «Ερευνάτε τις γραφές, επειδή εσείς νομίζετε ότι μέσα σ' αυτές έχετε αιώνια ζωή και εκείνες είναι που δίνουν μαρτυρία για μένα. 'Ομως, δεν θέλετε να έρθετε σε μένα, για να έχετε ζωή» ( ΙΩΑΝ 5: 39,40 ) Συγκρίνοντας την ελευθερία του Πνεύματος με την υποδούλωση του γράμματος, o Απ. Παύλος είπε τα εξής: «αλλά, οι διάνοιές τους τυφλώθηκαν επειδή, μέχρι σήμερα μένει το ίδιο κάλυμμα κατά την ανάγνωση της παλαιάς διαθήκης, που δεν ανασηκώνεται, επειδή, διαμέσου τού Χριστού καταργείται. Αλλά, μέχρι σήμερα, όταν διαβάζεται ο Μωυσής, ένα κάλυμμα κείτεται επάνω στην καρδιά τους. 'Οταν, όμως, επιστρέψει στον Κύριο, το κάλυμμα θα αφαιρεθεί. Ο δε Κύριος είναι το Πνεύμα και όπου είναι το Πνεύμα τού Κυρίου, εκεί υπάρχει ελευθερία» ( Β ΚΟΡΙΝΘ 3: 14-17 ). Στην ίδια επιστολή ο Απ. Παύλος εξήγησε την τεράστεια διαφορά που έχει η ζωντανή αποκάλυψη που δίνει ο Θεός μέσω του Αγίου Πνεύματος με την απλή ανάγνωση «του γράμματος» από «μελάνη»: «και φανερώνεστε ότι είστε επιστολή τού Χριστού, που έγινε με τη διακονία μας, καταγραμμένη όχι με μελάνη, αλλά με το Πνεύμα τού ζωντανού Θεού, όχι σε πέτρινες πλάκες, αλλά σε σάρκινες πλάκες τής καρδιάς. Τέτοιου είδους δε πεποίθηση έχουμε διαμέσου τού Χριστού στον Θεό. 'Οχι ότι είμαστε ικανοί να καταλάβουμε κάτι από μόνοι μας, σαν να προέρχεται από μας τούς ίδιους, αλλά η ικανότητά μας είναι από τον Θεό ο οποίος και μας έκανε ικανούς να είμαστε διάκονοι της καινής διαθήκης, όχι του γράμματος, αλλά του πνεύματος επειδή, το γράμμα θανατώνει, ενώ το πνεύμα ζωοποιεί» ( Β ΚΟΡΙΝΘ 3: 3-6 ) Η κατά γράμμα ανάγνωση της Αγίας Γραφής θανατώνει. Πρέπει κάθε φορά που διαβάζουμε την Βίβλο, ή οποιοδήποτε άλλο εκκλησιαστικό σύγγραμα, να ρωτάμε τους εαυτούς μας «τίνος πνεύματος είμαι;». Το πρόβλημα με τους περισσότερους Χριστιανούς είναι ότι αντικαθιστούν την αποκάλυψη που δίνει το Άγιο Πνεύμα μέσα στις καρδιές τους με την αποκάλυψη που νομίζουν ότι τους δίνει η Αγία Γραφή όταν τη διαβάζουν φορώντας τα δογματικά γυαλιά της εκκλησίας όπου ανήκουν. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο καθώς μετατρέπουν την Αγία Γραφή σε ένα είδωλο που παίρνει τη θέση του Αγίου Πνεύματος. Επειδή η πίστη των Χριστιανών αυτών βασίζεται σε ένα βιβλίο αντί να βασίζεται στο ζωντανό Πνεύμα του Θεού, φθάνουν σε σημείο να καταπατούν την ίδια τους τη συνείδηση όταν δε βρίσκουν το ψυχικό σθένος να απορρίψουν οποιαδήποτε ερμηνεία ή και διδασκαλία της Αγίας Γραφής εναντιώνεται στο Άγιο Πνεύμα: «Γιατί πρέπει κάποιος να αποδεχθεί την εξουσία της Βίβλου, ή κάποιου κειμενού της, ανεξάρτητα από το τί διδάσκεται; Γιατί πρέπει να αποδεχθώ την εξουσία του Ιησού ή του Απ. Παύλου, ανεξάρτητα από το τί λένε; Εάν παρουσιάσω μία τέτοια δουλική υποταγή, τότε στην τελική ουσία υπονομεύω την ίδια εξουσία που προσπαθώ να τιμήσω. Με άλλα λόγια ισχυρίζομαι ότι θα πιστεύω στην αγία Γραφή ακόμα και εάν είναι γεμάτη από ξεκάθαρα ψέμματα. Πολλοί που αποδέχονται την Αγία Γραφή ως θρησκευτική εξουσία το κάνουν επειδή βρίσκουν στις σελίδες της κάτι που αξίζει να γίνει αντικείμενο πίστης, κάτι που εμπνέει την ψυχή και που ανυψώνει το νού. Το κάνουν επειδή βρίσκουν κάτι που αν και σε πολλές περιπτώσεις γκρεμίζει τις διάφορες προκαταλήψεις τους, τις γκρεμίζει με έναν θαυμαστό τρόπο, όπως όταν ο Χριστός μας διδάσκει να αγαπάμε τους εχθρούς μας όπως αγαπάμε και τους φίλους μας… Εάν λοιπόν οι Χριστιανοί αποδέχονται κάποιο κείμενο ως πνευματική εξουσία για τους λόγους αυτούς, δεν έχουν εξίσου την υποχρέωση να αμφισβητούν οποιοδήποτε κείμενο του οποίου η διδασκαλία φαίνεται να είναι ηθικά αποκρουστική και ανάξια αποδοχής; Τέτοια αμφισβήτηση ή εξέταση δεν οδηγεί αναγκαία στην αυτόματη απόρριψη του εν λόγω κειμένου, αλλά θα οδηγήσει στο ακόλουθο συμπέρασμα: Είτε έχουμε παρερμηνεύσει το συγκεκριμένο κείμενο είτε η διδασκαλία του δεν αποτελεί αλάθητη αποκάλυψη από τον Θεό» (22)
|
ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ
Πλήρες Μέλος
Greece
1132 Μηνύματα |
Απεστάλη: 11/01/2005, 23:02:27
tpt Σχολαστικος σχολιασμος του κειμενου σου δεν μπορει να γινει για την ωρα,απο μενα τουλαχιστον.Εχεις συγκροτημενη σκεψη,εγινε αντιληπτο αυτο.
Δεχεσε αν καταλαβα καλα την θεοπνευστια (ορισμενων φρασεων-κειμενων),το ανθελληνικο παραληρημα(εμμεσα),αντιλαμβανεσαι την αντιγραφη-διαστρεβλωση,την εξαπατηση κλπ,δικαιολογεις ορισμενες καταστασεις και ως συνειδητοποιημενος και νοημων ανθρωπος αποφασιζεις πως "θα πιστεύεις στην αγία Γραφή ακόμα και εάν είναι γεμάτη από ξεκάθαρα ψέμματα". Εχω την αισθηση tpt πως δεν σου "αρμοζει" τετοιος "ορισμος".Στις καρδιες(μυαλο για μενα) των πιστων (καθε θρησκειας)και γενικως των ανθρωπων δεν πρεπει να φωλιαζει κανενα θρησκευτικο ιδεολογημα,εγγραφο ή αγγραφο..Κυριαρχο στοιχειο πρεπει να ειναι η λογικη.Οπως επισης κοινη συνισταμενη ολων των θρησκειων πρεπει να ειναι η λογικη,(στοιχειο που απουσιαζει θα ελεγα),που ετσι κι αλλιως "μιλα" για αγαπη, για τιμη για ου φονευσεις για ου κλεψεις κλπ.Θεος κατ΄εμε ειναι η λογικη που "υπαρχει και ζει" στο μυαλο και οχι στην καρδια (οπως λογω επηρεασμου της απο το συναισθημα μαθαμε να την αναφαιρουμε) του καθε ανθρωπου.Αρρωστα μυαλα,εκεινης της εποχης, δημιουργησαν κακεκτυπα θρησκειων (προς ιδιων οφελος),τις επεβαλαν δια της βιας, και ειμαι υποχρεωμενος,σημερα, να πιστεψω σε καποιο απ΄αυτα;Περισσοτερο θεοπνευστοι ειναι απο μενα ή απο τον καθενα απο μας εκεινοι οι "αθεοι ταγοι" του οποιου θεου; Θεος επισης για μενα ειναι καθε τι καλο πανω σ΄αυτη τη γη.Θεος π.χ.ειναι ο γειτονας που οταν επεσα απο την σκαλα αν δεν με πηγαινε στο νοσοκομειο θα ειχα "αποδημησει εις κυριον".Συμπερασματικα καταληγω οτι δεν πιστευω πως υπαρχει κανενας θεος ,ετσι οπως τον εννοειται εσεις.
|
amalia
Διαχειριστής
Greece
10782 Μηνύματα |
Απεστάλη: 06/01/2006, 20:57:07
ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ
ΕΝΟΣ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ ΕΠΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗΣ
ΤΗΣ ΘΕΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ .-= ΜΥΘΟΣ & ΘΡΗΣΚΕΙΑ =-.
ΠΟΥ ΕΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΣΧΕΔΙΟ ΒΕΛΤΙΩΣΗΣ
ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ FORUMS.
περισσότερα στο σχετικό θέμα:Ανακοίνωση: ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΘΕΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ .-= ΜΥΘΟΣ & ΘΡΗΣΚΕΙΑ =-.
κάνε κλικ^^^^
|
|
|
|
|
ESOTERICA.gr Forums !
|
© 2010-11 ESOTERICA.gr
|
|
|
|
ΙΗΣΟΥΣ & ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ :ΚΗΡΥΚΕΣ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ - ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
Topic Locked
