Η στάση αυτή εκφράζεται και αποδίδεται μέσα από τις αισθήσεις που έχουν άμεση σχέση με ο,τι λέμε αισθητική αντίληψη και είναι η όραση και η ακοή, όχι τυχαία οι αισθήσεις που αντιπροσωπεύονται από τα τελειότερα αισθητήρια όργανα, το μάτι και το αυτί.
Οι δύο αυτές αισθήσεις, μας κάνουν αντιληπτά αντικείμενα ή μορφές όχι με άμεση επαφή, από απόσταση, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες που η άμεση επαφή είναι προαπαιτούμενο.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να διεγείρουν και άλλες – ψυχικές – λειτουργίες, φαντασία και συνεπώς είναι πιό θεωρητικές, σε αντίθεση με αφή, γεύση όσφρηση, που θεωρούνται πρακτικές και σαν τέτοιες ασήμαντες για την αισθητική λειτουργία.

Ενα έργο τέχνης, για να είναι έργο τέχνης, (πρέπει να) έχει μορφή και περιεχόμενο.
Ενα έργο καλά φτιαγμένο, με άριστη τεχνική, δλδ με μορφή αλλά χωρίς περιεχόμενο (νόημα), είναι απλά ένα καλό έργο.
Εχει πρακτική αξία αλλά καμμία θεωρητική – αισθητική.
Ακόμη κι ένα έργο της φύσης, ένα βότσαλο τέλεια λειασμένο από το χρόνο και τις δυνάμεις της φύσης, μπορεί να είναι καλλιτέχνημα, ωραίο και να έχει αισθητική αξία αλλά δεν είναι έργο τέχνης γιατί έχει μορφή αλλά όχι περιεχόμενο, νόημα, δε συγκινεί την ψυχή.

Ενα μηχάνημα, ένας υπολογιστής, μπορεί να κατασκευάσει ένα ωραίο και πρακτικά χρήσιμο έργο, ένα εργαλείο με μορφή αισθητικής αξίας αλλά δεν θα έχει περιεχόμενο.

Ενας υπολογιστής μπορεί να συνθέσει λέξεις μέσα από μια αποθήκη (βάση δεδομένων) και να φτιάξει ένα τετράστιχο με συγκεκριμένο θέμα, με ακολουθία λέξεων τέτοια που να εκφράζει ή να περιγράφει το θέμα. Πιό δύσκολα βέβαια αν το θέμα είναι αφηρημένο, φιλοσοφικό, νοηματικό, π.χ. ελευθερία, μοναξιά, πίστη.
Δεν είναι έργο τέχνης όμως, παρ’ όλο που μπορεί να έχει και μέτρο, δεν είναι ποίημα αλλά στιχούργημα.

Δε χρειάζονται άλλα παραδείγματα για να δούμε οτι για να συγκινηθεί η ψυχή, πρέπει το έργο να έχει μέσα του ψυχή, να είναι αποτέλεσμα ενασχόλησης μιας ψυχής, που θέλει μέσα από το έργο να ελευθερωθεί, να δείξει, να οδηγήσει, να επικοινωνήσει.

Ο καλλιτέχνης νικά το υλικό, το υποτάσσει, το ανακατανέμει έτσι ώστε μέσα από τη μορφή που θα προκύψει να γίνει αντιληπτό το νόημα, ο δρόμος που θέλει να μας οδηγήσει.
Ο Περικλής παράγγειλε τον παρθενώνα ορμώμενος από πολιτικούς λόγους και προσωπική φιλοδοξία και κατά κανένα τρόπο δε φανταζόταν τί θα προέκυπτε, ποιό θα ήταν το αισθητικό αποτέλσμα. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της πάλης του καλλιτέχνη με το υλικό, της καθυπόταξής του στις θελήσεις της ψυχής του, μια ψυχή όμως που περιέκλειε βιώματα, αντιλήψεις, κοσμοθεωρία, φαντασία, πάθη.
Αυτά τα γνωρίσματα της ψυχής, πήραν μορφή είτε καθένα ξεχωριστά σε ξεχωριστά τμήματα του έργου είτε τμήματά τους σε τμήματα του έργου. Είναι όμως όλα παρόντα και στην κατάλληλη θέση, με την κατάλληλη ποσότητα, το κατάλληλο μέτρο ώστε συνολικά ειδωμένα να δίνουν συνολική εικόνα του εσωτερικού καλλιτέχνη, εκφρασμένη ακόμη και με μορφή κατά παραγγελίαν. Σιγκινεί σήμερα όπως συγκινούσε και τότε ακόμη και τον αδαή περί την τέχνη γιατί ακόμη και πιό αδαής βλέποντάς το αναγνωρίζει σε αυτό ιδιότητες δικές του, έστω και ψήγματα δικών του νοημάτων που δεν έχει τη δυνατότητα ο ίδιος να εξωτερικεύσει.
Το ίδιο και με έναν πίνακα ή ένα γλυπτό του Ραφαήλ, παραγγελία μεν ενός αναζητητή άρχοντα, απεικόνιση όμως του (ποθητού, ιδεατού ή μη) εσωτερικού κόσμου του καλλιτέχνη, που βρίσκει ανταπόκριση σε άλλες ψυχές και τις συγκινεί.

Αν δεχτούμε την (υπερ)ισχύουσα άποψη, οτι η αισθητική αντίληψη είναι αυθύπαρκτη, έμφυτη και συνυπάρχει με τον άνθρωπο, πώς να εξηγήσει κανείς τη δυσκολία στην αναγνώριση σύγχρονων έργων τέχνης;
Αυτό δε σημαίνει οτι δεν υπάρχουν σύγχρονα έργα τέχνης (κατ’ αντιστοιχίαν καλλιτέχνες και αντίστροφα) αλλά η δυστοκία έγκειται στην έλλειψη διαχρονικότητας και σημαντικότητας, ειδικού βάρους και σημασίας του έργου.
Εργο τέχνης μπορεί να θεωρηθεί και ένα αυτοκίνητο, όχι ένα οποιοδήποτε αλλά ένα που συγκινεί με τη μορφή, το περιεχόμενο και που προέκυψε από διαρκή αγώνα του δημιουργού με το υλικό – μέταλλο.
Παράδειγμα, μια Ferrari testarosa, συγκινεί με τη μορφή και το ακαταμάχητο σχήμα, με το χρώμα, συγκινεί την ψυχή με το αίσθημα ελευθερίας που αποδίδει μέσω της ταχύτητας, συγκινεί μέσω του ιδιαίτερου ήχου του κινητήρα.
Τα ίδια όμως αισθήματα και την ίδια συγκίνηση μπορεί να προκαλέσει κι ένα άλλο παρόμοιο έργο, μια Aston martin, μια lamborgini Diablo. Το ίδιο έργο μπορεί να αντιγράψει και να φτιάξει πλέον ένας άλλος σχεδιαστής, ακόμη και μια μηχανή.
Ο παρθενώνας, όσο και να ήθελε ο Ικτίνος να τον ξαναφτιάξει, δε θα μπορούσε γιατί σε διαφορετικό επίπεδο βρισκόταν το ψυχικό του δυναμικό τη συγκεκριμένη εποχή και γιατί μέσω του έργου εκείνου πέτυχε το σκοπό του, απελευθερώθηκε, έδειξε ο,τι είχε να δείξει, είπε ο,τι είχε να πει.
Ομοίως, άλλος παρθενώνας δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει για τους ίδιους πάνω κάτω λόγους και δε θα υπάρξει άλλος Ικτίνος.

Είναι πλέον δυσδιάκριτα τα όρια του ωραίου από το έργο τέχνης και τείνουν να καταστούν τέτοια κι αυτά του αισθητικά αποδεκτού από το ακαλαίσθητο, το κιτς.
Είναι η φθορά του αισθητικού κριτηρίου, της δυνατότητας της αισθητικής αντίληψης (που πάντα συνυπάρχει σε όλους) η αιτία;
Είναι η δυσκολία έκφρασης της ψυχής του καλλιτέχνη, η δυστοκία στην απελευθέρωσή της και συνάντησή της μέσω του έργου με άλλες ψυχές;
Επαψε να είναι προτεραιότητα η τέχνη δίνοντας τη θέση της στην πρακτική;
Είναι ένδειξη φυγοπονίας; (γιατί η τέχνη και γενικώτερα η δημιουργία προκύπτει από πόνο, είναι μια γέννα).

Πού πήγε το αισθητικό μας κριτήριο (σαν θεατές) και πού το καλλιτεχνικό (σα δημιουργοί);

quote:

---

Παράδειγμα, μια Ferrari testarosa, συγκινεί με τη μορφή και το ακαταμάχητο σχήμα, με το χρώμα, συγκινεί την ψυχή με το αίσθημα ελευθερίας που αποδίδει μέσω της ταχύτητας, συγκινεί μέσω του ιδιαίτερου ήχου του κινητήρα.

---

Χμ.. lamogio μπας και παίρνεις ποσοστά απο τη ferrari??

τι υπεροχο θεμα!
συνταξιδιωτη ...με προβληματησες (οντας..δημιουργος...:)
ισως μαλιστα και να επανελθω με απαντησεις στα ερωτηματα σου.)
προς το παρον θα τα συμπεριλαβω στο ποστ μου...
-μα τι ομορφα που τα επλασες! -

+μια ερωτηση απο μενα:
η ψευδαισθηση που προστιθεται με μιαν αλλη +μετα μιαν αλλη...μιαν αλλη..
δεν ειναι δημιουργει την..."αισθηση" στο τελος..της ..ιστοριας;

αν λοιπον δεις σαν συνολο την ιστοριας της .."αισθητικης"...η απαντηση...δωθηκε ηδη...απο το δημιουργο ...της...
μεσα απο την ιδια την...ερωτηση...
επειδη ακομη και η ερωτηση...αρχικα και ως να απαντηθει...μια ψευδαισθηση ειναι:)

..σ'ευχαριστω...:)

quote:

---

Είναι η φθορά του αισθητικού κριτηρίου, της δυνατότητας της αισθητικής αντίληψης (που πάντα συνυπάρχει σε όλους) η αιτία;
Είναι η δυσκολία έκφρασης της ψυχής του καλλιτέχνη, η δυστοκία στην απελευθέρωσή της και συνάντησή της μέσω του έργου με άλλες ψυχές;
Επαψε να είναι προτεραιότητα η τέχνη δίνοντας τη θέση της στην πρακτική;

Είναι ένδειξη φυγοπονίας;
(γιατί η τέχνη και γενικώτερα η δημιουργία προκύπτει από πόνο,
είναι μια γέννα).

Πού πήγε το αισθητικό μας κριτήριο (σαν θεατές) και πού το καλλιτεχνικό (σα δημιουργοί);

Η δεν ισχύει τίποτε από όλα αυτά και ο προβληματισμός είναι μια ψευδαίσθηση;

---

+μια δηλωση αναλογη της δικης σου --πριν θεσεις τα ερωτηματα--:
Ειμαι λατρης του νεο-κιτς(δικος μου ορος:Ρ)//αυτο δηλωνει επακριβως την "πολυσχιδη" προσωπικοτητα του συγχρονου ατομου που προσπαθει να προσαρμοσει "ολα σ'ενα"...αν πετυχαινει το "αισθητικο αποτελεσμα "--συμφωνα με τους "κανονες αρμονιας"(αυτο μπορουμε να το κουβεντιασουμε σε αντικειμενικη βαση χμ;)--τοτε θεωρω πως καλειται νεοκιτς...και δεν ειναι κακο//αντιθετα ειναι πανεξυπνο και ευρυματικο...πρωτοποριακο και μαλλον..."ιδιοσυγκρασιακο"//αν οχι..τοτε λαμβανει καθαρα το χαρακτηρισμο του ακαλαισθητου ...παλι αντικειμενικα ακομη κι αν καποιος "εχει ντυθει βιτρινα"(επισης δικος μου ορος:Ρ)αν και ειναι επισης......"ιδιοσυγκρασιακο".)

b_u

Hail the jewel in the lotus!

Η επιτυχία της αισθητικής είναι στην επίτευξη της αρμονίας. Ο συγκερασμός όλων των αισθήσεων είναι αυτός που φέρνει το θετικό αποτέλεσμα.

Δυστυχώς αυτό δεν το συναντάμε παντού.
Εάν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε πως πολλά είναι αυτά που χωλαίνουν αισθητικής αλλά παρόλο που βρίσκονται μέσα στην καθημερινότητά μας. Πολιτική παιδεία ακόμα και η ίδια η ηθική.
Πόσο διαφορετικά θα λειτουργούσαν όλα αυτά και κατ’ επέκταση η ίδια η χώρα, εάν η αισθητική κυριαρχούσε σε αυτά?

Αυτό συμβαίνει γιατί σήμερα οι περισσότεροι δεν λειτουργούν βάση αισθητικών κριτηρίων. Δεν υπάρχει εσωτερική καλαισθησία με αποτέλεσμα η κάθε δημιουργία να είναι ελλιπής. Πόσα πράγματα και καταστάσεις αρχικά φαίνονται όμορφα αλλά εάν τα προσεγγίσουμε περισσότερο διαπιστώνουμε πως κάποια μας αίσθηση δεν είναι ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα.

ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ

ΠAΛΙ ΕΔΩ....

ΦΙΛΕ ΜΟΥ lamogio ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΟΥ ΒΡΙΣΚΩ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΩ.

ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΤΟ ΕΝΑΥΣΜΑ....

ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ..

quote:

---

Πιάνομαι από τη μουσική γιατί είναι η πιό αφαιρετική από τις τέχνες και συνεπώς είναι αυτή που έχει τις πιό πολλές πιθανότητες να συλλάβει το «άπιαστο», να πει το «άρρητο», να υπερβεί τα όρια διεγείροντας τη φαντασία.

---

ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑ ΑΦΑΙΡΕΤΙΚΗ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ...
ΠOΣΕΣ ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΑΚΟΥΝΕ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ??????

ΠΟΣΑ ΧΡΩΜΑΤΑ, ΣΧΗΜΑΤΑ, ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ????

ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΣΕΞΕΙ ΠΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ (ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΥΣ ΧΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΕΙΣ) ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ...

Ο ΛΟΓΟΣ ????

ΝΙΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΝΑ ΞΥΠΝΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ...

ΕΠΙΣΕΙΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΩ ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ lamogio ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ.
TI ΛΕΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ?????

ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ

quote:

---

Ο Χατζιδάκις δεν έγραφε κατά παραγγελίαν και σπάνια να βρει κανείς έργο του ακαλαίσθητο. Ετσι, ο Φοίβος δεν είναι Χατζιδάκις, παρ’ όλο που με βάση κάποια κριτήρια μπορεί να θεωρηθεί πιό πετυχημένος. Παράγει μέν έξυπνα ή πρωτότυπα(;) ή χρήσιμα (για ποιόν;) έργα αλλά δε συγκινεί την ψυχή, πλην ίσως κατώτερα επίπεδά της και υπό συνθήκες.

---

Αναφέρεσαι στην συγκίνηση της ψυχής. Άραγε όλες οι ψυχές συγκινούνται από τα ίδια πράγματα? Νομίζω πως όχι και σε αυτό συντελούν άλλοι παράγοντες.

Πόσες φορές κάτι που είναι «ωραίο» για κάποιον είναι «άσχημο» για κάποιον άλλον? Εγώ λοιπόν φαίνεται η υποκειμενικότητα του κάθε έργου.

Θα ήθελα να αναφερθώ στην διαφορά που υπάρχει μεταξύ αυτού που αποκαλούμε αντικειμενικά ωραίο και αυτού που είναι του «γούστου» μας.
Το αντικειμενικά ωραίο βασίζεται κατά τη γνώμη μου στα κριτήρια που απαρτίζουν την αρμονία – όπως έχω ήδη αναφέρει.
Το υποκειμενικό κομμάτι (γούστο) έχει να κάνει με τις ευαισθησίες της κάθε ψυχής.

Η εμπορικότητα της εποχής είναι αυτή που καταστρέφει την αισθητική. Είναι αυτή που έρχεται σε σύγκρουση με την φωνή της ψυχής.

Θέατρο
Ένας ακόμα χώρος που έχει πληγεί από το σύστημα και τις επιφανειακές ανάγκες της εποχής καταστρέφοντας ίσως σε κάποιο βαθμό το πραγματικό νόημα ύπαρξης.
Τι είναι πιο σημαντικό το δρώμενο ή αυτό που θέλει να δώσει ?

Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα σκοπό να γράψω σε αυτό το θέμα, διότι θεωρώ ότι η ουσία της Τέχνης μεταδίδεται μόνο στην πράξη και όχι με λόγια.

Αναφέρεσαι όμως στο αντικείμενό μου, τη μουσική, κι έτσι σκέφτηκα να συμβάλλω κι εγώ με κάποια σχόλια.

quote:

---

Ας πάρουμε ως παράδειγμα ένα μουσικό, ταλαντούχο, πολυσχιδή, οραματιστή.
Αν γράψει τραγούδια από ανάγκη (κάτω από την πίεση της εργοδότριας εταιρείας), που αυτομάτως εισάγει τον ευτελή σκοπό, στην καλύτερη περίπτωση, αξιοποιώντας το ταλέντο, τον ενθουσιασμό και την ιδιοσυγκρασία του θα γράψει ένα καλό τραγούδι (αισθητικά αξιόλογο) και θα γεμίσει τον υπόλοιπο (απαιτούμενο) χώρο του δίσκου με ανούσια και ευτελή έργα.
Κι αυτό γιατί η πρόθεση είναι ευτελής.

---

Η ιστορία της Τέχνης έχει αποδείξει ότι στη ζωή ενός καλλιτέχνη υπάρχει ισορροπία.

Κανείς δεν κάνει απόλυτα ότι του επιτάσσει η έμπνευσή του (γιατί έτσι δε θα είχε να φάει) και κανείς δεν πραγμάτωσε το όραμά του όντας μόνο υποχείριο των άλλων.

Αυτά όμως, είναι αλληλένδετα.

Αν κάνεις τον κόπο να μελετήσεις ιστορία της μουσικής αλλά και των περισσότερων Τεχνών, θα δεις ότι ό,τι συμβαίνει σήμερα π.χ. με τις δισκογραφικές εταιρείες, συνέβαινε παλιότερα με τους εκάστοτε μαικήνες, οι οποίοι χρηματοδοτούσαν όλους όσους θαυμάζουμε σήμερα ως κλασικούς μουσουργούς.

Αν δεν το έκαναν αυτό, μάλλον η Τέχνη δε θα υπήρχε.

Ο πρώτος που έσπασε αυτή την σχέση (κατά κάποιον τρόπο) και λειτούργησε τελείως αντικομφορμιστικά (εκ πεποιθήσεως), ήταν ο Μότσαρτ.
Τον "έπαιρνε" όμως και έκανε τέτοιες μαγκιές, αν μου επιτρέπεις την έκφραση, διότι είχε πολύπλευρη υποστήριξη.
Έγραψε στα παλιά του παπούτσια τον Αρχιεπίσκοπο του Σάλτζμπουργκ, γιατί είχε εξασφαλίσει την υποστήριξη του Αυτοκράτορα.
Θυμήσου την ταινία "Αμαντέους"...
Κι ο Σαλιέρι ήταν ο αγαπημένος του αυτοκράτορα, αλλά δεν έγινε Μότσαρτ.
Άρα, η τέχνη δεν εξαρτάται από την υποστήριξη. Σίγουρα όμως, χωρίς αυτήν είναι ανύπαρκτη.

Ο πρώτος, ο οποίος έχει καταγραφεί στην ιστορία ως σχεδόν τελείως αυτόνομος, ήταν ο συνεχιστής του Μότσαρτ, ο Μπετόβεν.
Αλλά, πόσοι μπορούν να αγγίξουν το μεγαλείο αυτού του φιλόσοφου της μουσικής;

quote:

---

Αν κάνουμε το ίδιο σε ένα «σουξέ» της εποχής, το πιθανώτερο είναι ο ρυθμός, η μουσική από μόνη της να είναι αδιάφορη έως ενοχλητική ή ο στίχος να είναι ανούσιος έως απωθητικός.

---

Πάντα υπάρχουν αυτά.
Πάντα υπάρχουν οι πιο ποιοτικοί και οι λιγότερο ποιοτικοί καλλιτέχνες και το σύστημα πάντα ασχολείται με την προώθηση αυτού που ζητά το πλήθος, γιατί αλλιώς δε θα υπάρχουν τα κεφάλαια για να προωθηθεί κανείς.

Από κει και πέρα, δικό μας καθήκον είναι να βελτιώνουμε το αισθητικό μας κριτήριο, αφού από την επιλογή μας τελικά εξαρτάται το τί θα μας σερβιριστεί.

quote:

---

Ο Χατζιδάκις δεν έγραφε κατά παραγγελίαν και σπάνια να βρει κανείς έργο του ακαλαίσθητο.

---

Ο Χατζιδάκης όταν έγραφε "Μέσ' σ' αυτή τη βάρκα είμαι μοναχή" για χάριν της Βουγιουκλάκη, η οποία ήταν άφωνη, έγραφε ΦΥΣΙΚΑ κατά παραγγελία.
Το γράφει εξ άλλου, ο ίδιος στο εξώφυλλο του δίσκου, ο οποίος κυκλοφόρησε με τα τραγούδια του από τον Ελληνικό Κινηματογράφο.

quote:

---

Ετσι, ο Φοίβος δεν είναι Χατζιδάκις, παρ’ όλο που με βάση κάποια κριτήρια μπορεί να θεωρηθεί πιό πετυχημένος. Παράγει μέν έξυπνα ή πρωτότυπα(;) ή χρήσιμα (για ποιόν;) έργα αλλά δε συγκινεί την ψυχή, πλην ίσως κατώτερα επίπεδά της και υπό συνθήκες.

---

Σαλιέρι - Μότσαρτ. Το αυτό.

.
.

3A

Virtus Junxit Mors Non Separabit (Whom virtue unites, death will not separate)

Δεν είναι οτι φεύγουμε απ’ το θέμα, δε γίνεται αλλοιώς, δε γίνεται να μην εξετάσουμε την αισθητική μέσα από κάθε τέχνη αλλά φοβάμαι μη γίνει κουραστικό και εξεζητημένο και κάνει κάποιον διστακτικό. Ο,τι πείτε.

Ανεφερει η Zadok:

(Ο Χατζιδάκης όταν έγραφε "Μέσ' σ' αυτή τη βάρκα είμαι μοναχή" για χάριν της Βουγιουκλάκη, η οποία ήταν άφωνη, έγραφε ΦΥΣΙΚΑ κατά παραγγελία.
Το γράφει εξ άλλου, ο ίδιος στο εξώφυλλο του δίσκου, ο οποίος κυκλοφόρησε με τα τραγούδια του από τον Ελληνικό Κινηματογράφο.)

και ειναι αληθεια πως ολα τα τραγουδια που εγραψε για τον Ελληνικο Κινηματογραφο,ηταν κατα παραγγελια,δηλαδη για βιοποριστικους λογους,ο ιδιος δε αναφερει σε μια συνεντευξη του,οτι μισουσε εκεινη την εποχη,γιατι του χαρισε μια λαικοτητα ανεπιθυμητη.

Ο Μανος Χατζιδακης,δεν ηταν προιον της τυχης η της συγκυριας,αλλα ωριμος καρπος καποιων πνευματικων διεργασιων,που σηματοδοτησαν μια γενικωτερη πνευματικη αναγεννηση στο κατεστημενο της μεταπολεμικης Ελλαδας.

Στην γενια του ανοικαν και αλλοι χαρισματικοι καλλιτεχνες που παρηγαγαν ηθος,εστω και αν μερικοι κατηγορηθηκαν,για τον προσωπικο τροπο ζωης και της επιλογες τους.

Μεσα σ αυτους συμπεριλαμβανονται,ο Θεοτοκας,ο Γκατσος,ο Σεφερης,ο Κουν,ο Εγγονοπουλος,ο Τσαρουχης,κα

Και οι εποχες αλαξαν,ζουμε καλως η κακως στην μετα κιτς εποχη,που η πολυφωνια στον τροπο της καλλιτεχνικης εκφρασης οριζει τα ρευματα της τεχνης.

Προσφατα βρεθηκα,σε μια εκθεση συγχρονης τεχνης ενδιαφερουσας σχετικα,οπου παρουσιαζαν την τεχνολογια ως μια μορφη τεχνης.

Και το ερωτημα που γενναται ειναι ΤΕΧΝΗ Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ;
H KAI ΤΑ ΔΥΟ!

quote:

---

Ο Ικτίνος, είχα πει, παραγγελία του Περικλή εκτέλεσε.

---

Real stupidity beats artificial intelligence any time. -- Terry Pratchett

Βέβαια στις μέρες μας, η αναγκαιότητα της κλειστοφοβικής, καταπιεστικής καθημερινότητας που ζούμε, αυτής της καθημερινότητας που σκοτώνει τον άνθρωπάκο που ψάχνει αγωνιωδώς μια ταυτότητα στο τσουβάλι των αποχρώσεων, μας έχει οδηγήσει στο να θεωρούμε καλαίσθητο οτιδήποτε. Οτιδήποτε μη αρμονικό. Οτιδήποτε άσχημο. Οτιδήποτε καταστροφικό για το ανθρώπινο πνεύμα.

Πράγματι το κριτήριο της αισθητικής εκφυλίστηκε. Ο άνθρωπος εκφυλίστηκε

κατ' αρχήν όλως τυχαίως, είμαι ένας άνθρωπος που πέρασε κι απ' την αρχιτεκτονική, αλλά τον κέρδισε η μουσική, καλώς ή κακώς.

Κατά δεύτερον, νομίζω ότι κανείς από εμάς δεν έχει την πρόθεση να κάνει την "τρίχα τριχιά", που λέει ο λόγος, σχετικά με τον Χατζιδάκη. Έχει επαρκώς ξεκαθαρίσει το ζήτημα.

quote:

---

Από τα προηγούμενα της φράσης προκύπτει οτι αναφερόμουν στην ασφυκτική παραγγελία, όπως αυτή λειτουργεί σήμερα: «Γράψε ένα δίσκο για να κυκλοφορήσουμε τις γιορτές» ή «γράψε ένα δίσκο γιατί ο άλλος γράφει ήδη έναν για την άλλη και θα μας προλάβει». Και λειτουργεί έτσι γιατί οι σημερινοί πλην σπανίων εξαιρέσεων, έχουν σχέση εξάρτησης με τους παραγγέλλοντες και δε μπορούν να κάνουν αλλοιώς. Γιατί η τέχνη είναι επάγγελμα και όχι λειτούργημα όπως τη θεωρούσε ο Χατζιδάκις, που δεν αναφέρθηκε τυχαία εδώ.

---

Edited by - Zadok on 21/01/2005 02:49:07

Δε μιλάμε ειδικά (ή μόνο) για τέχνη εδώ.
Δεν κάνουμε κριτική της τέχνης, δεν είμαστε (εγώ τουλάχιστον) κριτικοί τέχνης.
Τα μνημεία και οι δημιουργοί τους που αναφέρθηκαν ήταν κάτι σαν εισαγωγή, κάτι για να έχουμε μια βάση σχετικά με το αισθητικά αξιόλογο ή έστω αποδεκτό.
Τα μνημεία αυτά (junk) έχουν και μια ιδιαιτερότητα, αυτά που λες ισχύουν και για τους γοτθικούς παραφορτωμένους και πνιγμένους στο γλυπτό ναούς, είναι σύμβολα θρησκευτικά και εξουσιαστικά, (έπρεπε να) αποπνέουν δέος, σεβασμό, φόβο ενίοτε, να επιβάλλονται για κάποιους λόγους.
Καλό θέμα κι αυτό (ένα θέμα ειδικώτερα για την τέχνη) αλλά,
θα ήθελα να εστιάσουμε σε πιό απτά και καθημερινά πράγματα.
Είχα πει στην αρχή

quote:

---

Είναι πλέον δυσδιάκριτα τα όρια του ωραίου από το έργο τέχνης και τείνουν να καταστούν τέτοια κι αυτά του αισθητικά αποδεκτού από το ακαλαίσθητο, το κιτς.

---

quote:

---

Από κει και πέρα, δικό μας καθήκον είναι να βελτιώνουμε το αισθητικό μας κριτήριο, αφού από την επιλογή μας τελικά εξαρτάται το τί θα μας σερβιριστεί.

---

Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που λες και απλά θα ήθελα να προσθέσω πως όσο εμείς επιτρέπουμε και αποδεχόμαστε ότι μας σερβίρουν «κάνοντας του επιτυχία» τόσο θα εκλείπει η ποιότητα των πραγμάτων.

Lamogio

quote:

---

Κινδυνεύουμε να μπούμε στα χωρικά ύδατα της κριτικής της τέχνης και δε μου φαίνεται καθόλου εύκολο, ούτε δόκιμο.

---

Σαφώς δεν είναι εύκολο και μάλιστα για μένα θα έλεγα είναι και άγνωστο απλά η αναφορά μου είχε να κάνει με την ευαισθητοποίηση αν θες της ψυχής απέναντι σε ένα έργο, άσχετα εάν πληρούνται τις τυπικές προϋποθέσεις αυτού

quote:

---

Αντικειμενικά ωραίο μάλλον δεν υπάρχει.

---

Εδώ θα διαφωνήσω μαζί σου. Δεν νομίζω κάτι όμορφο να το βρει κάποιος άσχημο. Σίγουρα μπορεί κάτι να αρέσει λιγότερο ή περισσότερο αλλά όχι καθόλου… έτσι νομίζω εγώ.

Dagon

quote:

---

Και ο καθένας που θα μουτζούρωνε ένα χαρτί θα γίνονταν ζωγράφος. Ο καθένας θα έκανε τέχνη.

---

Δυστυχώς νομίζω πως αυτό το συναντάμε αρκετά συχνά και σχετίζεται με αυτό που προανέφερε η Zadok περί αποδοχής δικής μας σε ότι μας σερβίρεται.
Πόσοι άφωνοι έχουν κάνει δίσκο και θεωρούνται τραγουδιστές, πόσοι έχουν μουτζουρώσει ένα χαρτί και αποκαλούνται ζωγράφοι ? κ.ο.κ
Εμείς οι ίδιοι και μόνο μπορούμε να το σταματήσουμε αυτό και να επαναφέρουμε την αισθητική σε όλους του χώρους.

Η κοινωνική μας κατάσταση είναι τέτοια που σήμερα τέχνη είναι αυτό που μέσα από την καθημερινότητα υποτίθεται πως προβάλλεται μία αισθητική κατάσταση.

Μήπως θα ήταν γόνιμο να μπορέσουμε να δώσουμε ένα ορισμό στην λέξη «τέχνη»? πως την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας? (ή μήπως είναι εκτός θέματος η ερώτηση?)

"Τίποτα δεν χαρίζεται όλα κατακτιούνται"

quote:

---

Πράγματι το κριτήριο της αισθητικής εκφυλίστηκε. Ο άνθρωπος εκφυλίστηκε

---

και με αφορμή αυτό....

αισθητική εν-υπάρχει σε οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει μία "δόνηση" στον δέκτη....

μήπως δεν υπάρχουν άνθρωποι πια που ξέρουν να "δονούνται"?

Galadriel of Galadhrim

1899 αλήθειες + 1 ψέμμα...

quote:

---

Στη δεκαετία του 60 ας πούμε, είχαμε μαζί Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Τσαρούχη, Μινωτή, Κάλλας, Ελύτη, Σεφέρη...
Η αντιστοιχία με το σήμερα ποιά μπορεί να είναι;

---

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

quote:

---

αφή, γεύση όσφρηση, που θεωρούνται πρακτικές και σαν τέτοιες ασήμαντες για την αισθητική λειτουργία.

---

ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ

ίσως ακουστεί περίεργο αλλά θεωρώ πως την αισθητική ή την έχεις ή δεν την έχεις. Είναι στα γονίδια να το πώ; Όσες γκαλερί να επισκεπτείς και όσο Σοπέν και αν ακούσεις, αν δεν το έχεις μέσα σου πάντα θα παραμένεις ένας απλός μιμητής του ωραίου.

Αν κοιτάξουμε την πεζή πραγματικότητα θα δούμε επώνυμους και ανώνυμους να ζωγραφίζουν μπαρούφες που οι άλλοι θεωρούν καλαίσθητες επειδή κάποιος τους το είπε, να γράφουν διηγήματα με απίστευτη δόση ηλιθιότητας και να γίνονται best seller, να γράφουν μουσική με 3 νότες και να ακούγονται πανελλαδικά, να σχεδιάζουν ακαλαίσθητα έπιπλα και να ανοίγουν αλυσίδες ανά τον κόσμο, να ντύνονται σαν παπαγάλοι και να περνιόνται για ωραίοι.

Μην μπερδεύουμε λοιπόν την έννοια του εμπορικού με την έννοια του ωραίου. Όταν λέμε εμπορικό ενοούμε αυτό που μας πασάρουν ως ωραίο. Επίσης, το πρακτικό δεν συνάδει με το ακαλαίσθητο.

Αν λοιπόν βασιστούμε στους δικούς μας κανόνες αισθητικής θα δούμε οτι η αισθητική μας είναι εδώ. Αν δεν ακολουθήσουμε τη μάζα (ακόμη θυμάμαι τον πανικό που έγινε το καλοκαίρι με γνωστή αλυσίδα ειδών για το σπίτι -γερμανικά νομίζω- που όλοι μίλαγαν για το πόσο ωραία είναι, και που όταν ξεφύλλισα τον κατάλογο δεν βρήκα ΤΙΠΟΤΑ να μου αρέσει), αν λοιπόν δεν ανοίξουμε τα δικά μας αυτία και τα δικά μας μάτια, τότε μόνο θα είμαστε σίγουροι οτι έχουμε αισθητική...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr