Το όνομά μου είναι Νικόλας και είμαι καινούριος εδώ.

Γράφω αυτό το thread γιατί θέλω να κάνω μια ερώτηση σε όσους έχουν κάποια σχετική γνώση πάνω στο παρακάτω.

Πολλές φορές, μου έχει συμβεί να δώ πράγματα σε ένα είδος slow motion. Δεν είναι κάτι που έχω προσπαθήσει να το επιδιώξω, αλλά έρχεται μόνο του, κυρίως σε στιγμές που ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά μου απότομα. Θα σας περιγράψω ενα παράδειγμα για να καταλάβετε:

Σήμερα το μεσημέρι, βγήκα με κάτι φίλους (δύο για την ακρίβεια) και πήγαμε σε ένα καφέ κοντά στο σπίτι μου. Εκεί που μιλούσαμε και γελάγαμε, ο ένας λέει κάτι πολύ αστείο, και ο άλλος που έπινε νερό, σκάει στα γέλια και φτύνει το νερό στο ποτήρι μέσα. Τον δουλεύουμε λέγοντάς του 'Όχι ρε φίλε! Έριξε και χλέπα μέσα στο ποτήρι', και δεν πέρασαν παραπάνω από 20 δευτερόλεπτα για να καταλάβουμε ότι όντως του είχε γλιστρήσει μια χλέπα μέσα στο ποτήρι... (:P). Εκείνος συνέχισε το αστείο, και πήγε να ρίξει το περιεχόμενο του ποτηριού του στο ποτήρι του τρίτου φίλου, οποίος προσπάθησε να σπρώξει το ποτήρι με την χλέπα για να πιεί τον καφέ του. Πάνω λοιπόν στην προσπάθεια να αποφύγει το ποτήρι με την χλέπα , κούνησε το χέρι του πολύ γρήγορα και αντί να πετύχει το ποτήρι με την χλέπα, πέτυχε το δικό του ποτήρι που είχε τον καφέ (Ηταν γεμάτο ποτήρι. Δεν είχε πιεί καθόλου). Όπως ήταν φυσικό, το ποτήρι έγειρε γρήγορα, με αποτέλεσμα να πέσει προς το μέρος μου. Από την στιγμή μερικών εκατοστών του δευτερολέπτου πρίν χτυπήσει το ποτήρι ο φίλος μου, μέχρι και μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου αφού χύθηκε τα έβλεπα σε slow motion. Ενώ δεν πέρασε παραπάνω από 1 με 1,5 δευτερόλεπτο, μου φάνηκε σαν να πέρασαν 5 ή και παραπάνω. Για να καταλαβετε, ο καφές ήταν μπροστά μου, και το ποτήρι έπεσε εντελώς κάθετα στο σώμα μου. Αλλά εγώ είχα ήδη απομακρυνθεί από την θέση μου μαζί με την καρέκλα μου, και ενώ κανονικά η μπλούζα μου θα έπρεπε να ήταν καφέ από πάνω μέχρι κάτω, το μόνο ρούχο μου που λερώθηκε ήταν το παντελόνι μου, με λίγο από τον αφρό του καφέ. Πραγματικά, ούτε εγώ συνειδητοποίησα ακριβώς τι έγινε, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος ότι το είδα σε slow motion.
[για τις παραπάνω μπούρδες που έκανα με τους φίλους μου, υπάρχει εξήγηση: πάμε ακόμη σχολείο...]

Αυτό το φαινόμενο το έχω παρατηρήσει και άλλες φορές, όταν για παράδειγμα καθόμαστε στην τάξη, και έχω το χέρι μου πάνω στο θρανίο και αντιγράφω από τον πίνακα, και ξαφνικά, ο διπλανός μου πάει να μου σκάσει μια με το το μολύβι του στο χέρι μου, και εγώ πάλι το βλέπω σε slow motion και αποφεύγω το χτύπημα, παρόλο που συνεχίζω να γράφω και παρόλο που δεν είχα το μυαλό μου στο χέρι μου.

Άλλες φορές μου συμβαίνει όταν πάει να πέσει κάτι που πραγματικά δεν θέλω να πέσει (π.χ. πιάτο, κινητό, κάτι γυάλινο/εύθραυστο κλπ κλπ) ή και όταν περνάω τον δρόμο απρόσεκτα, και έρχεται ένα αυτοκίνητο ποθ δεν είχα παρατηρήσει και σταματάω μερικά εκατοστά από το αυτοκίνητο.

Μου φαίνεται περίεργο, αλλά μου φαίνεται επίσης και οικείο. Σαν να είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Αλλά δεν μου φαίνεται normal. Αλλά από την άλλη, ποιός ορίζει το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι... :P

Άν κάποιος είχε παρόμοιες εμπειρίες ή αν κάποιος ξέρει τι είναι αυτό, πως μπορώ να το εξασκείσω κλπ κλπ, παρακαλώ να επικοινωνήσει καζί μου.

Ευχαριστώ για τον χρόνο που διαθέσατε για να διαβάσετε αυτό το thread, και ελπίζω να δώ απαντήσεις σας σύντομα,

- Νικόλας

με απεραντο σεβασμο και αγαπη,ο μανος σας

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας καθώς και για τον χρόνο που αφιερώσατε για να τις γράψετε. Οι απαντήσεις είναι και ικανοποιητικές αλλά και λογικές. Όπως και να έχει, αυτό που μου συμβαίνει είναι καλό (μιας και τώρα έχω 5 τρύπες λιγότερες στο χέρι, καθώς και ένα επιπλέον καθαρό παντελόνι... :P) και θα προσπαθήσω να το εξασκήσω (αν γίνεται) έτσι ώστε να έχω καλύτερα αποτελέσματα.

Ευχαριστώ και πάλι

- Νικόλας

Ευχαριστώ και για την δική σου γνώμη, και αυτό που περιγράφεις είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει και σε εμένα. Όντως είναι ωραία αίσθηση, και αυτό που λές ότι το αντικείμενο είναι σαν να σε περιμένει να το πιάσεις, είναι μια πολύ καλή περιγραφή του τι γίνεται. Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον καφέ: ήταν σαν το ποτήρι να περίμενε να φύγω από την μέση για να πέσει... Και έτσι έγινε.

Ευχαριστώ και πάλι, και εύχομαι να τα ξαναπούμε κάπου εδώ γύρω.

-Νικόλας

Δεν ξέρω αν σε βοηθάει καθόλου αυτό αλλά μου φαίνεται παραπλήσιο με το αυτό που περιγράφει ο ravial:

quote:

---

Και όμως έχει τύχει πολλές φορές (δεν είναι πλέον σύμπτωση) κάποιος να μου πετάξει κάτι και σχεδόν χωρίς να το κοιτάξω να απλώσω το χέρι και να το πιάσω. Για να είναι ιδέα μου δεν νομίζω και αυτό γιατί συνέβει μεταξύ εμένα και μιας κοπέλας στο γραφείο επανειλημένα θέλωντας να με πειράξει να μου πετάξει είτε στυλό είτε μια μπάλα χαρτί και εγώ απλά σχεδόν χωρίς να κοιτάξω να απλώσω το χέρι μου και να τα πιάσω. Ετσι αργά σταθερά και ψύχραιμα.

---

δλδ.
Το διαισθητικό σου κέντρο ήταν ανοιχτό ενώ
ήσουν απόλυτα συγκεντρωμένος να "αποφύγεις"-προλάβεις κάτι... ενώ
ταυτόχρονα είχες αγγίξει την ιστοριογραμμή του χρονοχρόνου που
ήταν να συμβεί με αποτέλεσμα να΄έχεις δευτερόλεπτα πρίν συμβεί
την πληροφορία ΗΔΗ στο αντίστοιχο monitor εγκεφάλου-μάτια ?

Τι είναι ο χρόνος; Και ποιά η σχέση του με τη συνείδηση ή τον παρατηρητή; Τι είναι ο χρόνος, όταν η συνείδηση δεν κινείται στη διάστασή του; Το τίποτα ή τα πάντα;
Κάποιοι το λένε "αιώνιο παρόν".
Εγώ προτιμώ τον ορισμό: "διάρκεια".
Η συνείδηση στο ταξίδι της στη διάρκεια, είναι ένα πλοίο, που πλέει με νόμους ανθρώπινους και γήινους για τους περισσότερους από εμάς και για τις περισσότερες στιγμές μας. Κάποιες φορές όμως, τα πράγματα φαίνεται πως ξεφεύγουνε από το προβλεπόμενο. Ποιος φταίει; Η συνείδησή μας - η αντίληψη που έχουμε για το πέρασμα του χρόνου;
Ή ο ίδιος ο χρόνος; Που δεν έχει υπογράψει κανένα συμβόλαιο μαζί μας, πως είναι γραμμικός και δεν ελύσσεται σαν κορδέλλα μέσα στις πτυχές του σύμπαντος...Ή μήπως είναι η δική μας συνείδηση που μας κάνει να τον αντιλαμβανόμαστε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο;

Μία άλλη διάσταση του θέματος, είναι αυτή της αδρεναλίνης.
Η αδρεναλίνη είναι μία ορμόνη, η οποία εκκρίνεται από την βάση του κρανίου, και διατρέχει τη σπονδυλική μας στήλη σαν ένα κρύο ρεύμα, κάνοντας το σβέρκο μας να ανατριχιάζει, όταν φοβόμαστε, όταν τρομάζουμε, ή απλά όταν γλυστάμε σε ένα φρεσκοσφουγγαρισμένο πάτωμα.
Τι σχέση έχει η αδρεναλίνη με το χρόνο;
Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις ανθρώπων, που σε καταστάσεις έντονης έκκρισης αυτής της ορμόνης, κατάφεραν να κάνουν ελιγμούς, που και μόνο ο υπολογισμός τους θα έπαιρνε πολύ περισσότερη ώρα, από αυτή που φαινομενικά διέθεταν για να αντιδράσουν αυτόματα σε μια απειλή. Εντύπωση είχε κάνει μία ιστορία ενός αναρριχητή, του οποίου τα προστατευτικά σκοινιά έσπασαν κατά την αναρρίχηση. Τον είδαν οι σύντροφοί του να πιάνει αστραπιαία ένα κλαδί που βρισκόταν αρκετά μέτρα πιο κάτω και να γλυτώνει έτσι από βέβαιο θάνατο. Όταν αργότερα ρωτήθηκε για το συμβάν, περιέγραψε πως ο χρόνος γιαυτόν "έμοιαζε σα να είχε παγώσει", καθώς είχε όλη την ευκαιρία να προλάβει να δει το κλαδί, να υπολογίσει πως θα το φτάσει, να απλώσει το χέρι του και τελικά να το πιάσει. Ήταν, σα να ζούσε την πτώση του, σε slow motion!

Το παραπάνω, δεν είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό της αδρεναλίνης, της ορμόνης που η έκκρισή της μας κάνει να ξεπερνάμε τις φαινομενικές δυνατότητές μας, και έρευνες γίνονται για την δράση της.

Θα κλείσω, με τη δήλωση, πως προσωπικά κάτι παρόμοιο με αυτά που περιγράφονται εδώ, μου έχει συμβεί κι εμένα, τουλάχιστον 3 φορές.
Τη μία φορά, κάλυψα με μία μοτοσυκλέτα, απόσταση τουλάχιστον 25 λεπτών μέσα σε 5 λεπτά, έχοντας την εντύπωση όμως, πως είχαν περάσει 25 λεπτά. Κάποια άλλη φορά, είχα μία "εμπειρία ποτηριού".
Φαίνεται πως ο χρόνος, έχει μια αδυναμία τελικά στα γεμάτα ποτήρια...

Πολύ ενδιαφέρον το topic.
Έχει σίγουρα να κάνει με το Χρόνο, όπως πολύ σωστά το έθεσε η Αμαλία.
Ιδιαίτερα στην αναφορά της με τη μοτοσυκλέττα ανατρίχιασα !!
Πρίν από αρκετά χρόνια, βρέθηκα "μπλεγμένος" σ' ένα πολύ δύσκολο τροχαίο στην Εθνική, ταξιδεύοντας με 120 και χωρίς κράνος, όταν ο ταξιτζής είκοσι μέτρα μπροστά μου έκανε απότομη κλιση για δεύτερη κούρσα και δίπλα μου ήταν σταματημένα φορτηγά, σαν σιδερένιο τείχος...
Κι όμως εκείνη την ώρα, τα πάντα λειτούργησαν όχι σε slow αλλά μπορώ να πω σε... frozen motion.
Έκανα φοβερά περίπλοκους υπολογισμούς όλων των παραμέτρων, ώστε να γλιτώσω με μόνο ένα σπάσιμο ποδιού...πέφτοντας πάνω στο ταξί και μετά εκσφενδονιζόμενος πάνω στο φορτηγό, όταν η μοτοσυκλέτα έγινε παλιοσίδερα...
Απλά υπολόγισα μέσα στα λίγα εκείνα δευτερόλεπτα:
Γωνία πρόσπτωσης πάνω στο ταξί, φορά του σώματός μου καθώς θα έφευγε, εκτίμηση του σημείου που θα πέσω πάνω στο φορτηγό δίπλα μου, τοποθέτηση των μπλεγμένων χεριών μου πάνω στο μέτωπο ώστε να υποκαταστήσουν το κράνος και παράλληλα να ουρλιάξω στη γυναίκα μου, που καθόταν πίσω, να σφιχτεί όσο πιό δυνατά μπορούσε πάνω μου έτσι ώστε να αποφύγει την εκτίναξη και παράλληλα η προς το έδαφος ασκουμένηυ δύναμη να είναι αφαιρετική εκείνης που θα με έσπρωχνε πάνω στην καρότσα του φορτηγού, υπολογίζοντας μάλιστα και το σε ποιό δευτερόλεπτο θα λύγιζα τα προτεταμένα στον αέρα χέρια μου, ώστε να μη σπάσουν οι αγκώνες μου την ώρα που θα συνέβαινε η επαφή με το φορτηγό!
Αυτά τα ολίγα σε μια απόσταση είκοσι μέτρων, κινούμενος με 120 χλμ/ώρα.

Καλή σας νύχτα

...In your life you may choose desolation
And the shadows you build with your hands
If you turn to the light
That is burning in the night
Then the Journeyman's day has begun...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr