Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου.
Την ελπίδα ως τα δάκρυα.
Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.

Ακριβώς.
Το "δικό μας" Πάσχα, δεν έχει και πολύ να κάνει με των άλλψν Χριστιανών. Για πηγαίνετε μια βόλτα σε καμιά Ολλανδία, Νορβηγία κλπ. να δείτε πώς γιορτάζουν εκεί το Πάσχα.

Κάθε χώρα που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό 5-6 αιώνες μετά τον ίδιο τον Χριστό, ανέμειξε πολλά τοπικά έθιμα από την παλιά τους θρησκεία και τα "βάφτισε" Χριστιαννικά.
Προσωπική μου εμπειρεία από την παραμαονή μου στην Υπερβορέα, καμία σχέση με τον τρόπο που γιορτάζουμε εμείς εδώ.

Ο φίλος "Τυχερούλης" μου το είπε, οτι τα δικά μας έθιμα της Μ. Πέμπτης, Μ.Παρασκευής και Μ. Σάββατου, μοιάζουν αρκετά με τα αρχαία Καβείρεια Μυστήρια.

Άντε λοιπόν κάποιοι στενόμυαλοι, απαλλαγείτε από τον κοντοφθαλμισμό σας.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

αλλά θέλω να κάνω σαφές ότι αυτό που καταλογίζω στο Πάσχα,
όπως το περιέγραψα είναι η εμπορευματοποίηση αυτού
και όχι η εμπορικότητά του.

Αυτό που περιγράφεις εσύ νομίζω ότι είναι η εμπορικότητα,
δηλαδή η ικανότητα ενός "προϊόντος" να παραμένει ψηλά στη αγορά
για πολύ καιρό. Αυτός ο χαρακτηρισμός π.χ. καλύπτει τη διαχρονική απήχηση
των κλασσικών μουσικών έργων, των μεγάλων μουσείων, των μεγάλων ιδεών,
και ναι, με την ίδια έννοια,
των παραδοσιακών γιορτών και τελετών, που αντηχούν μέσα από πιό
σύγχρονες γιορτές, όπως είναι και το Πάσχα.
Το Πάσχα δλδ. "πουλάει", επειδή εμπεριέχει ουσία διαχρονική.

Η εμπορευματοποίηση όμως, είναι άλλη ιστορία. Εδώ έχουμε την
απεριόριστη εκμετάλευση ή προώθηση ενός προϊόντος με σκοπό την πώλησή του,
ανεξάρτητα συχνά από την ποιότητα αυτού.
Με αυτή την έννοια το Πάσχα έχει καταντήσει προϊόν εκμετάλευσης
και υπερπροώθησης, όχι επειδή δεν αξίζει, αλλά επειδή για κάποιους
η γιορτή αυτή δεν είναι άλλο, παρά ευκαιρία για να βγάλουν λεφτά.
(όπου ο όρος "λεφτά", πολύ διαδεδομένος στην εποχή μας, ερμηνεύεται
ως η μανία να παίρνει κάποιος όλο και πιό πολλά από το περιβάλλον του,
το ανθρώπινο ή το φυσικό, χωρίς πάντα να δικαιούται, ή κάνοντας και
ζημιά στο περιβάλλον).

Ενώ η εμπορικότητα μπορεί να συντηρήσει στο χρόνο ένα προϊόν,
η εμπορευματοποίηση το "καταναλώνει" και το διασπά:
Η διάσπαση προκύπτει από την αναπόφευκτη κριτική ορισμένων
διαστάσεων / χαρακτηριστικών του προϊόντος, τα οποία έχουν
με την εμπορευματοποίησή τους χάσει το μεγαλύτερο μέρος της
ουσίας τους. Μέσα στο χρόνο συμβαίνει σταδιακά αλλοίωση και
κατάρριψη κοινωνική, όποτε το προϊόν / γιορτή κάποτε απορρίπτεται
ή καταρρέει.

Όσο για την εμπορικότητα ή την εμπορευματοποίηση που αναφέρεσε, δεν είχα κάτι τέτοιο κατά νου στην αρχική μου τοποθέτηση. Εκείνο το οποίο ήθελα να τονίσω είναι η διαφορετικότητα του Έλληνα, η μοναδικότητα του θα τολμούσα να πω, στον τρόπο που εκδηλώνει τον ψυχισμό του ειδικά το Πάσχα ή σε μαζικές εκδηλώσεις σε γιορτές και πανηγύρια αλλά και γενικότερα στη χαρά ή στην λύπη του και όχι μόνο. Ο αυτοσαρκασμός, η αναρχικότητα, η αυτολύπηση, ο εγωισμός, ο ωχαδελφισμός, το βόλεμα, η αρπαχτή κι άλλα τέτοια είναι ο Έλληνας για όλους όσοι δεν είναι Έλληνες!!! Γιαυτό πάντα εκπλήσουμε τον κόσμο!!! Αυτή η μικρή χώρα που σ' όλη υην μακρόχρονη ιστορία της κατωρθώνει να φτιάχνει Παρθενώνες. Να γεννά έναν Όμηρο, ένα Σωκράτη, ένα Πλάτωνα, Ηράκλειτο, Ευκλείδη, και, και .... ένα Περικλή, ένα Μ. Αλέξανδρο!!! Έναν Βενιζέλο, ένα Παπαναστασίου, έναν Ελύτη, ένα Σεφέρη, ένα Χατζιδάκη, ένα Σεφέρη....τι να πρωτοθυμηθεί και να πεί κανείς γιαυτό τι λαό.. Απ' το '21 έως το '40... Σκέφτομαι ότι ουσιαστικά με μια κάποια ας πούμε "δημοκρατία" χωρίς πολλές εξω-επιρροές ζούμε απ' το '74-75... Τι έχουμε καταφέρει μέσα σε 30 μόνο χρόνια!!! Είναι ασύλληπτο!!! Ένας λαός σε Τούρκικο ζυγό επι 400+ χρόνια να φιγουράρει στις πρώτες 20 χώρες του πλανήτη!!!
Θα μπορούσα να γράφω επί μέρες, αλλά νομίζω ότι δεν χρειάζεται...
Είμαι αρκετά μεγάλος κι έχω ζήσει τις δύσκολες μαύρες εποχές κι οι μνήμες μου με βοηθούν να έχω μια πιο πλήρη εικόνα της πρόσφατης Ελλάδας. Θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι ο Έλληνας δεν παραμυθιάζεται κι ας νομίζουν μερικοί-μερικοί μεγαλοσχήμονες θεοεκπρόσωποι... Έχει και κρίση και σοφία. Αλλά πάνω απ' όλα ο Θεός του Έλληνα, είναι ...Έλληνας!!! Τον νοιώθει και τον πιστεύει μοναδικά και επομένως τον γιορτάζει και τον τιμά έτσι!!! Μοναδικά!
Ελληνικά!!! Σύγχρονα κι αρχέγονα!!! Ορφικά, Διονυσιακά, Αναρχικά, Αρπαχτά, Ηδονικά, Μυστηριακά, Κατανυκτικά, με νηστεία και λουκούλια γεύματα, με καυγάδες και φιλίες, φωνασκώντας και φιλοσοφώντας μοναδικά!!! Δεν ανήκω στους κατ' επίφαση Ελληναράδες ούτε εθελοτυφλώ. Αλλά δεν αντέχω αυτή την κακομοιριά και την μιζέρια απο μερικούς ξενομανείς Ευρωλιγούρηδες όπως τους λέει κι ο φίλος μου ο Ζουράρης. {Μιλώ γενικά χωρίς καμμιά προσωπική αιχμή!!}. Έχω ζήσει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό και είδα κι έζησα τα χάλια τους εκ του σύνεγγυς!!!
Μιά χαρά είμαστε και πολλοί καλύτερα απ' αυτούς κι ας έχουμε μόνο 30 χρόνια ελεύθεροι!!! Θα βρούμε το βηματισμό μας...

Νάσαι καλά!

Φιλία κι εκτίμηση
lorenzo

-Μεχρι και ο τελευταιος να περασει τας θυρας...(για τις επομενες μυησεις ...)

Ανασταση!

cprtght@tm@2005

Καλή ερώτηση.

Κατά την γνώμη μου, τον Χρίστο τον σταυρώσαμε, πάει αυτός, ας τον αφήσουμε εκεί που είναι γιατί μια χαρά είναι. Ο Λόγος του παρέμεινε και αυτός είναι που ζει στις καρδίες μας.

Η άποψή μου είναι όμως, πως αν ο άνθρωπος δεν φτιάξει μια φυσική κοινωνία, μια κοινωνία με βαθιά πίστη και συνειδητότητα των πράξεών του, μια απλή κοινωνία με αληθινές μικρές χαρές, μια κοινωνία που οι άνθρωποι δεν θα υποκινούνται από σκοπούς, κίνητρα και προσθέσεις για ότι κάνουν, ο Χριστός πάντα θα σταυρώνεται από εμάς τους ίδιους.

Πρέπει να καταλάβουμε, πως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι που θεωρούμε "κακό" γύρω μας, ένας πόλεμος, μια γενοκτονία, ένας βιασμός, μια δολοφονία, είναι σαν να δίνει και ο καθένας μας από έναν χτύπο στο σφυρί που καρφώνει τα καρφιά στον Ιησού. Αυτό μπορεί να μας φαίνεται παράλογο, και δικαίως μπορεί να ρωτήσει κάποιος "Μα εγώ, δεν δολοφόνησα, δεν βίασα, δεν έκανα πόλεμο, τι φταίω ?" Το κρίμα μας είναι πως δεν αποτρέψαμε τον βιαστή, τον δολοφόνο, τον πολεμοχαρή, από την πράξη του. Και τούτο, είναι βέβαια μεγάλο εγχείρημα για κάποιον άνθρωπο, να αποτρέψει π.χ έναν πόλεμο, ή να αποτρέψει κάποιον να κάνει κάτι "κακό" που δεν τον γνωρίζει. Ε, ας αρχίσουμε από τον δικό μας πόλεμο, πόλεμος δεν είναι και αυτός ? Θα μου πείτε, "Έλα ρε, σιγά τον πόλεμο. Ποια τα θύματά του ?". Τα θύματα είναι οι καρδίες μας. Αυτές σκοτώνουμε καθημερινά. Αυτές δολοφονούμε. Αμα δολοφονήσεις την καρδιά ενός συνανθρώπου σου, ποια η διαφορά σου με έναν εγκληματία ? Η πράξη είναι η ίδια.

Έρχεται κάποιος, σου μιλάει. Γιατί το μυαλό σου πάει στο πονηρό ? Γιατί νομίζεις πως αυτός είναι και ο Ιούδας σου ? Έχει σκοπό, κάτι θέλει από εμένα, θα πεις. Χα ! Μπορεί να θέλει τα πάντα από εσένα, μπορεί όμως να μην θέλει απολύτως τίποτε. Δεν ξέρεις, δεν γνωρίζεις, γιατί είσαι τόσο σίγουρος ? Γιατί δεν σκέφτεσαι το δεύτερο ? Πίστη, εμπιστοσύνη. Τι? Τι είπες ? Άσε μας κάτω ρε φίλε ! Πλάκα μας κάνεις ?

Να λοιπόν ο πρώτος πόλεμος. Ως πότε θα πολεμάμε ? Νομίζετε πως το ερώτημά μου διαφέρει και από το αρχικό ερώτημα ? Να η πρώτη δολοφονία. Δολοφονούμε οι ίδιοι την ίδια μας την πίστη, και δεν τρέχει κάστανο. Βιάζουμε οι ίδιοι τις συνειδήσεις μας και πάλι κάτι τρέχει στα γύφτικα. Είναι ποτέ δυνατόν εμείς, εμείς που κάνουμε όλα τα άσχημα, όλα τα αποτρόπαια, όλα τα βρώμικα, πρώτα στους ίδιους μας τους εαυτούς, να μην σταυρώσουμε έναν Ιησού ? Το πιο εύκολο.

Πάντα θα το κάνουμε. Όσο ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον άνθρωπο, πάντα θα τον σταυρώνει. Όσο ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό, πάντα θα τον δολοφονεί. Μα ποιος το καταλαβαίνει αυτό ?

Λέει κάποιος "Λες και ήρθαμε στην γη για να τον σταυρώνουμε συνέχεια". Όχι φίλε μου, όχι, μην απελπίζεσαι, μην χάνεις το κουράγιο σου. Ήρθες στην γη για να βγάλεις τα καρφιά από τον σταυρό του Ιησού, για να τον απελευθερώσεις και ναι! μπορείς να το κάνεις. Αρκεί να θέλεις, να θέλεις πολύ. Μην σου φαίνονται όμορφα τα λόγια μου, είναι η αλήθεια. Δεν μιλω έτσι για να δείξω κάτι, πίστεψέ με. Δεν είμαι τίποτε εγώ. Δεν τα γράφω εγώ αυτά. Δες στον εαυτό σου τον απελευθερωτή, και θα μπορέσεις να αφαιρέσεις πολλά καρφιά από πολλούς συνανθρώπους σου και τότε είναι σαν να το έχεις κάνει και στον ίδιο τον Ιησού. Μα, αυτό δεν λέει κι αυτός ? Για σκέψου ! Τι νομίζεις πως ζητάει τούτος ο άνθρωπος ? Ζητάει το αδύνατο που μπορεί να γίνει δυνατό. Μοιάζει με θαύμα ? Ναι ! Νομίζεις πως δεν μπορείς να κάνεις θαύματα ? Όλα γίνονται φίλε, τίποτε δεν είναι αδύνατο για τον άνθρωπο. Τίποτε. Βάλτο βαθιά μέσα σου αυτό, κατάλαβέ το, νιώσε το, πίστεψέ το με όλο σου το "είναι", γιατί πιστεύω σε σένα. Πιστεύω σε όλους.

Δεν έχουν σημασία οι γιορτές βρε παιδιά. Τι σημασία έχει πως γιορτάζουν το Πάσχα κάποιοι άλλοι? Κάποιοι δεν έχουν κιόλας. Γιατί βασανίζετε το μυαλό σας με τέτοια ερωτηματικά ? Το νόημα της σταύρωσης και της ανάστασης, είναι ο πόνος και η λύτρωση. Αυτό πρέπει να βλέπουμε. Μέσα από τον πόνο, έρχεται η λύτρωση. Τι σημασία έχουν τα πρόσωπα πια ? Εμείς δεν σταυρωνόμαστε κάθε φορά που χάνουμε έναν "μεγάλο" έρωτα ? Κι όμως, έρχεται ένας άλλος - που.. πάλι "μεγάλος" είναι - και νιώθουμε πως έχουμε αναστηθεί. Αυτό είναι το νόημα. Μπρος στα κάλλη, τι είν' ο πόνος δηλ. Αυτό μας λέει ο Χριστός. Αν δεν πονέσουμε, αν δεν σταυρωθούμε, πως θα νιώσουμε την χαρά, την αγαλλίαση. Μα, τι αξία θα είχε η ανάσταση, αν δεν υπήρχε ο θάνατος ? Μπορεί να αναστηθεί κάτι που δεν έχει πεθάνει ? Όχι φυσικά.

Δεν θέλω να πω άλλα, γιατί σ' αυτό το φόρουμ, όλοι βλέπουν "κάπως" τους ομιλούντες και με κουράζει αυτό λίγο, πλην ορισμένων εξαιρέσεων που είναι αξιόλογοι άνθρωποι και χαίρομαι γι' αυτούς. Όπως είπε και κάποιος φίλος, ε, που θα πάει ? "θα βρούμε τον βηματισμό μας", αρκεί να βαδίζουμε στο σωστό μονοπάτι...

Σας χαιρετώ,
Deva Parinito.

Υ.Γ Δεν είμαι Χριστιανός. Κατηγορώ όλους τους ανθρώπους, κατηγορώ κι εμένα, που είμαι ανίκανος να πράτω όσα λέω, γιατί είμαι ο χειρότερος από όλους σας εδώ μέσα...

Δεν θα ήθελα να περάσει ένα τέτοιο μήνυμα απαρατήρητο, όταν μάλιστα όπως φαίνεται από τα γραφόμενά σου, αφορά όλους!
Πλην μερικών εξαιρέσεων - όπως συμπλήρωσες.

Λυπάμαι πολύ, διότι συνειδητοποιώ για ακόμα μία φορά, πως οι πολλές "κραυγές" των λίγων λύκων, ηχούν σαν ένα επιθετικό πολυπληθές κοπάδι, πράγμα όμως που δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Ναι, βέβαια, προκαλούν εντυπωσιασμό!
Κι εμένα με εντυπωσιάζει το πως μπορούν τέτοιες φωνές, να βρίσκονται "πανταχού παρόντες" δημιουργόντας ψεύτικες εντυπώσεις, σε πολλά θέματα που ένας συζητητής θέλει να καταθέσει την άποψή του.

Αλλά ξέρεις κάτι Deva_Parinito;
Είναι μόνο φωνές, που προορίζονται να σβήσουν κάποια στιγμή -νωρίτερα ή αργότερα - μετά από τη γέννησή τους, όπως και κάθετι ψεύτικο είναι φτιαγμένο να εντυπωσιάζει μονάχα τα μάτια, που δεν γυρεύουν και δε γνωρίζουν το αληθινό.
Κι εσύ πιστεύω, πως το αληθινό το γυρεύεις, ίσως και λάμψεις του να έχεις ήδη γνωρίσει, όπως και οι περισσότεροι εδώ μέσα. Αυτές οι λάμψεις άλλωστε, φέρανε όλους μας εδώ, να συζητάμε για θέματα ψυχής και σοφίας και αναζήτησης...

Συνέχισε λοιπόν, και χαμογέλα απλά με αυτούς, που δεν μπορούν να χαρίσουν ούτε ένα χαμόγελο στον πραγματικό εαυτό τους.
Ίσως τελικά να μην είναι τόσο πολλοί, όσο σε έκαναν να νομίζεις.

Αυτή η συζήτηση με παρασέρνει σε συλλογισμούς σχετικά με ένα
λόγο του Κικέρωνα:

Είναι αμάρτημα η ψευδαίσθηση ότι κάτι είναι αδύνατον να γίνει,
μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούμε εμείς να το πετύχουμε.

Και πράγματι, να για τι μας πληροφορεί αυτή η φράση:

Δικάζουμε τον κόσμο με τα δικά μας μέτρα και σταθμά,
γινόμαστε πολεμιστές, απελευθερωτές, εμείς μόνοι μας,
και το αποτέλεσμα της μάχης αποφασίζεται από εμάς,
ανάλογα με την πίστη μας και τις δυνάμεις μας.

Αν τα καταφέρουμε, τότε κατηγορούμε αυτούς που δεν το κάνανε
με το δικό μας τρόπο, αν όχι τότε είμαστε πεπεισμένοι ότι
κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να γίνει και έτσι γινόμαστε
σταυροφόροι της αποτυχίας και της απαισιοδοξίας.

Το να πιστέψεις στη δύναμη του Άλλου, είναι η πιό αλτρουιστική
πράξη που υπάρχει! Η εμπιστοσύνη ότι το καλό θα υπερισχύσει
είναι ταυτόσημο με την πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ΕΝΑ
και λειτουργούμε σαν ομάδα.

Πίστεψε λοιπόν σε εσένα, στο διπλανό σου και σε όλους.
Γίνε δικαστής αδέκαστος για εσένα και ελεήμον για τον άλλο.

Στο Φτωχούλη του Θεού, ο Καζαντζάκης ξεκινά τη διήγηση
παρουσιάζοντας αρχικά τον πρωταγωνιστή του ως έναν τρελό.
Τόσο πολύ έχει καταφέρει να αποτυπώσει στη διήγηση την τρέλα του
πρωτοστάτη, που ο αναγνώστης αναρωτιέται αν το στοιχείο της
υπερβολής είναι απαραίτητο. Ο κόσμος που χλευάζει τον τρελό,
είμαστε όλοι εμείς, οι αναγνώστες του βιβλίου. Μόνο όταν ο τρελός
αποκτά οπαδούς, αρχίζουμε να πιστεύουμε στον τρελό.
Χρειαζόμαστε δλδ. τους άλλους για να μπούμε στον πόλεμο...

Ο Χριστός που σταυρώθηκε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, χωρίς ούτε ένας μαθητής
να τον συντροφεύει -(τον αρνήθηκαν, ακόμη και ο Πέτρος, ο πιό
πιστός του μαθητής τον αμφισβήτησε και τον αρνήθηκε 3 φορές!)
είναι ένα πρότυπο συμπεριφοράς για τον καθένα από εμάς,
που οφείλουμε να πάρουμε την απόφαση να σταυρωθούμε μόνοι μας,
όχι με την παρέα μας...
Οι πόρτες της Παραδείσου, όπως λένε, είναι πολύ στενές.
Μπαίνουμε μονάχοι και γυμνοί...

Βρισκόμαστε λοιπόν κλεισμένοι μέσα σε ένα φαύλο κύκλο:
Από τη μια πλευρά δεν πιστεύουμε ότι εμείς μπορούμε να αλλάξουμε
τον κόσμο, μόνοι και πρώτοι,
από την άλλη δεν πιστεύουμε ότι και ο άλλος, ο διπλανός μπορεί
να το κάνει, αφού εμείς δεν μπορούμε.
Ο ένας παρασέρνει τον άλλο και πέφτουμε σαν τις ταμπλέτες του ντόμινο...