Η δύναμη-θέληση γίνεται μια ζωντανή δύναμη. Όμως, αλλοίμονο σ' αυτούς που σπαταλούν τα κύματα ενέργειας της δύναμης-θέλησης στην εκπλήρωση εγωιστικών και βέβηλων σκοπών. Αλλοίμονο αν δεν διαλύσουνε τις επιθυμίες του κατώτερου προσωπικού Εγώ, του φυσικού ανθρώπου, και δεν πούνε: "γεννηθήτω το θέλημά σου και όχι το δικό μου" προς το ανώτερο πνευματικό Εγώ, το βυθισμένο μές στο φως του Atma-Buddhi. Γίνονται ένοχοι μαύρης μαγείας, αποτρόπαιης πνευματικής ιεροσυλίας. Αυτή είναι, δυστυχώς, η προσφιλής ασχολία των χριστιανών πολιτικών και στρατηγών και προπαντός των τελευταίων, που στέλνουν δύο στρατούς να αλληλοσκοτωθούνε. Κι οι δύο, πριν αρχίσει η δράση, καταφεύγουν σε ολίγη μαγεία, με θερμές επικλήσεις προς τον Θεό των όπλων για να τους ευολογήσει να εξοντώσουνε τον εχθρό.

Πραγματικά μέσα σε αυτό το μικρό βιβλιαράκι θα βρεί κανεις μεγάλα πράγματα...

Κέλσος

- Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ έχει και άλλες έννοιες εκτός απο τη Χριστιανική. Οι χριστιανοί την έχουν ώς αίτηση, ώς παράκληση σε έναν θεό "εξωτερικό, εξώκοσμο και άρα ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ". Ξεχνούνε τον "ΕΝ ΚΡΥΠΤΩ" Θεό που αναφέρει ο Ματθαίος, ο οποίος "Θεός- Εν κρυπτώ" βρίσκεται ΜΕΣΑ στον άνθρωπο. Σε Αυτόν τον "ΕΝ ΚΡΥΠΤΩ" θεό απο τις παλαιές εποχές γινόταν η ΠΡΟΣΕΥΧΗ με τη μορφή της έκλησης, που έφτανε τα όρια της "μαγικής επικλησης". Τα "μάντραμ", η ρυθμικά τονισμένη σε τραγούδι προσευχή των Ινδών, έχει τέτοια ακριβώς έννοια. Μιά ΠΡΟΣΕΥΧΗ μπορεί να γίνει μια "μαγική επίκληση" για κακό, μιά κατάρα (όπως στη περίπτωση των δύο στρατών που πρίν τη μάχη "ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ" για την αμοιβάια τους καταστροφή!!!, στον ΙΔΙΟ ΘΕΟ!!!), μπορεί όμως να γίνει και ΕΥΛΟΓΙΑ. Σήμερα όμως οι άνθρωποι είναι πιό εγωιστές και οι ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΟΥΣ έχουν να κάνουν με τον "άρτο τον επιούσιο", αντί να δουλέυουν για να τον αποκτήσουν.
Αυτός ο τρόπος ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ δημιουργεί δύο σημαντικά προβλήματα.
Α) Σκοτώνει την εμπιστοσύνη του ανθρώπου στον ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ και
Β) Αναπτύσει τον εγωισμό του ανθρώπου σε ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΒΑΘΜΟ...
...Πέφτουν σε βλασφημία όλοι όσοι διδάσκουν ότι "ο Παντοδύναμος και Πάνσοφος θεός έχει την ανάγκη απο τις προσευχές μας για να ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ!!!"
Ο Βούδδας δίδασκε: "Μη ζητείτε ΤΙΠΟΤΑ απο τους ανίσχυρους θεούς, ΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ, αλλά να ΕΝΕΡΓΕΙΤΕ. Γιατί το σκοτάδι δε θα φωτισθεί. Μη ζητείτε ΤΙΠΟΤΑ απο τη σιωπή, γιατί δε μπορεί ν'ακούσει όυτε και να μιλήσει".

Οι χριστιανοί μπερδεύουν τους ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΟΥΣ λόγους του Χριστού και πιστεύουν ότι ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ μιάς και ο ίδιος ο Χριστός είπε: "'Οτι αν αιτήσετε εν τω ονόματί μου, τούτο ποιήσω".
Παραγνωρίζουν ΕΣΚΕΜΕΝΑ θα έλεγα, ότι αυτός ο τρόπος επικοινωνίας (μέσω προσευχής), έχει να κάνει με τον "ΕΝ ΚΡΥΠΤΩ" Πατέρα μας.
Ερμηνεύει η Ελένη Μπλαβάτσκυ:
Αν δεν ισχύει αυτό, (ο εν κρυπτώ θεός) και συνταυτίσουμε τον Χριστό με τη Παγκόσμια θεότητα, καταλήγουμε στον ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ, ότι ο θεός προσευχετε στον ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ και ξεχωρίζει το ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ, απο τη ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ.

Κέλσος

Ο Όσσο βρέθηκε στην Κρήτη σε μία παγκόσμια περιοδία του αλλά η οργανωμένη αντίδραση εναντίον του είχε σαν αποτέλεσμα την ακύρωση της βίζας του, τη βίαιη σύλληψή του από άνδρες της ασφάλειας και την απέλασή του. Αυτά την δεκαετία του 1980.

Προσωπικά πιστεύω ότι η προσευχή είναι μία πράξη σιωπής.Όταν τα πράγματα στην ζωή είναι δύσκολα πηγαίνεις στην εκκλησία ή όπου αλλού θέλεις και ανακαλύπτεις ξαφνικά ότι δεν έχεις τίποτα να πεις. Μπορεί να κλάψεις, αλλά δεν ζητάς τίποτα. Όταν κλάψεις τόσο όσο πρέπει σταματάς και νιώθεις τέτοιο ξελάφρωμα και ανάταση ψυχής που δεν μπορείς να το περιγράψεις, μόνο έχει την διάθεση για χορό.

Μήπως τελικά πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για την Ε.Π.Μπ. επειδή γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου;;;;

Ίσως οι νέες πληροφορίες των βρεττανικών μυστικών υπηρεσιών να έχουν να κάνουν με μάς!!!

Είναι κρίμα πάντως να συμβαίνουν αυτά στη γη που γέννησε τη φιλοσοφία και κατέβασε τα Μυστήρια στο επίπεδο που μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σ' αυτά περισσότεροι άνθρωποι.

Φιλικά Θοδωρής.

Υ.Γ.: Συμβαίνουν αυτά. Ακόμα και η Ασφάλεια συσχετίζει οτιδήποτε έχει σχέση με την ημερομηνία αυτή με την τρομοκρατία.

Την λεβεντογέννα Κρήτη είχε και σα περιοχή δράσης η ιστορία του Καζαντζάκη, "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται";;;
Πιστευω λοιπόν ακράδαντα στο μύνημα του Καζαντζάκη, ΑΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΡΧΟΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ΘΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΙΕΡΑΤΕΙΟ!!!

Ελπίζω ότι κάποτε αυτή η τραγική ιστορία, ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΤΕΛΟΣ.

Κέλσος

Έλσα

Θα σου τα πρότεινα ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ ΟΛΑ....

Ετοιμάζω ένα πλήρες (όσο το δυνατόν γίνεται), άρθρο για την Μεγάλη Αυτη Γυναίκα. Ελπίζω να σε "ερέθισα" για να την "ψάξεις" απο μόνη σου περισότερο...

Κέλσος

"Κάποτε σένα νησί ζούσαν 3 γέροι ερημήτες. 'Ηταν απλοί άνθρωποι που η μόνη προσευχή που γνώριζαν να λένε ήταν : <ΕΙΜΑΣΤΕ τρείς, ΕΙΣΑΣΤΕ τρείς - λυπηθήτε μας!!!> Με αυτή την 'αφελή' προσευχή όμως κατάφεραν και γινόντουσαν θάυματα. Ο επίσκοπος της περιοχής θορυβήθηκε με το σούσουρο που γινόταν περι θαυμάτων, καθώς και για την ανύκουστη και παράξενη προσευχή τους και αποφάσησε να πάει να τους επισκευθεί για να τους διδάξει μιά 'σωστή' προσευχή.
Αφού έφθασε στο νησί, είπε στους 3 γέρους ερημήτες ότι η προσευχή που έκαναν δεν απέδιδε τον 'πρέποντα' σεβασμό προς τον Θεό. Τους 'δίδαξε' κάποιες προσευχές και κατόπιν μπήκε στο πλοίο για να γυρίσει στη πόλη του. Καθώς όμως έπλεε το πλοίο στα ανοικτά της θαλάσσης, αντελήφθηκε ο επίσκοπος να ακολουθεί το πλοίο μια λάμψη ολοφώτεινη. 'Οταν η λάμψη αυτή πλησίασε το πλοιάριο, ο επίσκοπος διέκρινε τους 3 γέρους πιασμένους χέρι χέρι να ΤΡΕΧΟΥΝ επάνω στα κύματα της θάλασσας και να φωνάζουν στο πλοίο να σταματήσει!!! 'Οταν το έφτασαν είπαν λαχανιασμένοι στον επίσκοπο: <Ξεχάσαμε τις προσευχές που με τόση αγάπη μας δίδαξες, και τρέξαμε να σε παρακαλέσουμε να μας τις ξαναπείς!!!!!>
Με έκπληξη στα μάτια τους απάντησε ΤΑΠΕΙΝΑ: 'Αγαπητοί μου, εξακολουθήστε τη ζωή που κάνατε με την ΙΔΙΑ προσευχή και ξεχάστε όλα όσα σας είπα"

Κέλσος

Επειδή η παραβολή είναι ένας πολύ όμορφος τρόπος για να μεταδίδονται διδασκαλίες υψηλού επιπέδου κατανοητές ακόμα και από απλούς ανθρώπους χωρίς προηγούμενη μόρφωση ή εκπαίδευση, ανοίγω ένα θέμα με τίτλο "ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ" στο θέμα "ΣΟΦΙΑ", και τοποθετώ εκεί την πρώτη.

Είναι Λόγος ...Είναι ενέργεια..
και ως γνωστόν τίποτα δεν πάει χαμένο....

Το βεληνεκές του προσευχόμενου-ενεργόντα είναι αυτό που καθορίζει και το εύρος της ενέργειας αυτής..

Αλλες φορές "φτάνει στην πηγή"...κρούοντας τα σύμπαντα με την δόνηση Αυτής και άλλες φορές γίνεται το "χάπι" ( με την καλή έννοια!!) μιας διαταρραγμένης ψυχής....

Η προσευχή στην προέκταση της είναι Μυσταγωγία και ο Άνθρωπος πρέπει να μάθει να μυσταγωγεί...

Φιλικά

ΝΑ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ.

ΞΕΧΝΑΜΕ....

ΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ...
ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ....

ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΕΚΕΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ...'ΑΥΤΟΣ'

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Αλήθεια το κατανοούμε;

Γιατί να μας "υπακούσει" ο Θεός στην Προσευχή μας και να γίνει υπέρβαση της "τρέχουσας" Νομοτέλειας;

ΦΙΛΕ ΦΩΤΗ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΖΑΤΖΑΚΗ...
*********** ΑΔΕΛΦΟΦΑΔΕΣ *********
ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΟΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ.
ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΒΛΕΠΩ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ ΘΕΜΑ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ.

ΙΣΩΣ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ.....

Ω ΠΡΟΣΕΥΧΗ.... ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΕΒΑΖΕΙΣ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ...
ΓΙΝΕΣΑΙ ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΨΗΛΑ....
Ω ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΝΕ Η ΓΕΦΥΡΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΙΣΩ ΤΟ ΘΕΙΟ
Ω ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΝΕ ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΙ ΜΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ.

ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

EYXAΡIΣΤΩ

Ο κοινός άνθρωπος προσεύχεται στο Θεό μόνο με το μυαλό του και όχι με όλη την ζέστη της καρδιάς του. Τέτοιες προσευχές είναι πολύ ασθενικές για να φέρουν οποιαδήποτε απάντηση. Θα πρέπει να μιλάμε στο Θείο Πνεύμα με εμπιστοσύvη και με ένα αίσθημα οικειότητας, όπως σε ένα πατέρα ή μια μητέρα. Η σχέση μας με τον Θεό πρέπει να είναι μια σχέση αγάπης άνευ όρων. Περισσότερο από κάθε άλλη σχέση, μπορούμε δικαιωματικά και φυσιολογικά να ζητάμε μια απάντηση από το Πνεύμα στην εκδήλωση του ως Θεϊκή Μητέρα. Ο Θεός είναι αναγκασμένος να απαντήσει σε μια τέτοια έκκληση. Αυτό που χαρακτηρίζει μια μητέρα είναι η αγάπη και το ότι συγχωρεί το παιδί της όσο αμαρτωλό και να είναι αυτό. Η σχέση μητέρας και παιδιού είναι η πιο όμορφη μορφή ανθρώπινης αγάπης που ο Κύριος μας έχει δώσει.

Μια σαφή αντίληψη του Θεού (όπως αυτή της Θεϊκής Μητέρας) είναι αναγκαία, αλλιώς δεν μπορεί κάποιος να λάβει μια ξεκάθαρη απάντηση. Και η αξίωση για την απάντηση του Κυρίου θα έπρεπε να είναι δυνατή. Μια προσευχή που γίνεται χωρίς μεγάλη πίστη δεν αρκεί. Αν πιστεύεις ότι "Ο Θεός θα μου μιλήσει", αν αρνείσαι να πιστέψεις το αντίθετο, άσχετα με το πόσα χρόνια Αυτός δεν σου έχει απαντήσει, αν συvεχίσεις να τον εμπιστεύεσαι, μια μέρα Αυτός θα σου αποκριθεί.

ε, λοιπον, οταν προσευχομαι εχω παρατηρησει το εξης:

καποιες φορες νιωθω οτι η προσευχη μου ειναι ανισχυρη, χωρις μεγαλη εμπνευση και κατι σα "φωνη βοωντως αν τη ερημο".

καποιες αλλες φορες ομως, νιωθω πραγματικα κατι πολυ εντονο να συμβαινει. δεν μπορω να το εξηγησω ευκολα, κατι σα να ξερω εκεινες τις φορες οτι η προσευχη μου εχει δυναμη.

αυτο δεν εχει να κανει με το σκοπο της προσευχης μου, αν υπαρχει και σκοπος η οχι.

ουτε και εχω δει καποια αναλογια με τη διαρκεια της προσευχης.

το ερωτημα που θετω στον εαυτο μου, σχετικο με την διαφοροποιηση της εντασης της προσευχης ειναι αν αυτο εξαρταται απο εμενα, και αν ναι, απο ποιο κομματι μου?

χωρις να το σκεφτω πολυ, θα ελεγα το συναισθημα - η καρδια.

εβγαλα λοιπον απο αυτο το συμπερασμα οτι το οργανο της προσευχης δεν ειναι σε καμμια περιπτωση ο νους η το πνευμα, αλλα η καρδια.

στην προσευχη δεν ειναι αναγκαιο να υπαρχει νοημα, ουτε καν λεξεις. απλα ειναι μια κατασταση που νιωθεις με την καρδια σου...

quote:

---

<ΕΙΜΑΣΤΕ τρείς, ΕΙΣΑΣΤΕ τρείς - λυπηθήτε μας!!!>

---

λιλιθ -η πρωτη γυναικα

Πραγματικά είναι πολύ ωραίο θέμα.

Πιστεύω πως η Προσευχή είναι ένα …μεταίχμιο!

Το σημείο ένωσης του ανθρώπου με το Θεό.
Ή η προσπάθεια φανέρωσης αυτής της Ένωσης!
Είναι η κίνηση της συνείδησης να διευρυνθεί, να ξεπεράσει τα όρια του εαυτού της.
Είναι η ποίηση της ψυχής να εκφράσει την ομορφιά της.
Είναι η Ευχαριστία κα η Συγχώρεση ανθρώπου από άνθρωπο και προς άνθρωπο με «μεσάζοντα» τον Θεό.
Είναι η «θαρραλέα βουτιά» μέσα στην ψυχή μας.
Είναι η «εκτίναξη» του πνεύματός μας προς το Θείο που Είναι!
Και είναι σίγουρα πολλά άλλα ακόμη!

Θέλω να σταθώ όμως σε ένα σημείο.
Όταν προσευχόμαστε προς τον Θεό που αποτεινόμαστε;
Σίγουρα ο καθένας στο Θεό που πιστεύει!

Αυτό μας δίνει ένα Στόχο.
Και ο στόχος αυτός της προσευχής μας είναι η Ιδέα που έχει ο καθένας μας για τον Θεό.
Αλλιώς προσεύχεται κάποιος σε τοτέμ της αρκούδας, αλλιώς στον φορέα των κεραυνών, αλλιώς σε ένα απόλυτο τιμωρό Θεό και αλλιώς σε ένα Πρότυπο Αγάπης.
(έτσι για μια σύντομη ιστορική αναδρομή).

Αλλά και έτσι, αλλιώς είναι ένας Χριστός «ψηλά στους ουρανούς» σε έναν χρυσό θρόνο και αλλιώς ένας Χριστός Θεός Εαυτός μέσα μας!

Και για να καταλήξω.
Η εικόνα-ιδέα που έχουμε για τον Θεό και για τον άνθρωπο είναι καθοριστική για την πνευματική μας εξέλιξη.
Και τελικά, καθώς ο Θεός είναι πανταχού παρών είναι και μέσα μας.
Όταν λοιπόν «μας ακούει», ενεργοποιείται κάπου σε έναν άγνωστο γαλαξία ή μέσα στην ψυχή και το πνεύμα μας;

Τώρα για την εμπειρία της προσευχής, αυτό που πιστεύω, είναι πως με την προσευχή έλκουμε Φως. Έτσι και ανάλογα τους Νόμους που, και εάν, κινούμε με την προσευχή μας μπορεί να βιώνουμε ενίσχυση, ενδυνάμωση, έκσταση, διάχυση κλπ.
Κάποιες φορές (πιο σπάνιες) η εμπειρία της προσευχής μπορεί να είναι εκπληκτική!

Με Σεβασμό κα Αγάπη.

συνάντηση με τον Θεό, και προώθηση

πιο πέρα από τη συνάντηση, στην κοινωνία μαζί Του.

Η προσευχή είναι λοιπόν μια πράξη, ένα βίωμα, μία στάση.

Μια στάση όχι μόνο σε σχέση με τον Θεό

αλλά και σε σχέση με τον κόσμο της δημιουργίας.

Προκύπτει από τη συναίσθηση ότι ο κόσμος

στον οποίο ζούμε δεν είναι απλώς δυσδιάστατος,

φυλακισμένος στις συντεταγμένες του χρόνου και του χώρου

-ένας κόσμος επίπεδος στον οποίο συναντούμε

την επιφανειακή όψη των πραγμάτων,

μια θαμπή επιφάνεια που σκεπάζει το κενό...

Η προσευχή προκύπτει από την ανακάλυψη

ότι ο κόσμος έχει βάθος, και ότι δεν περιστοιχειζόμαστε

μόνο από ορατά πράγματα, αλλά ότι είμαστε

βουτηγμένοι μέσα σε αόρατα πράγματα

και διαποτισμένοι απ’ αυτά.

Κι αυτός ο αόρατος κόσμος είναι συγχρόνως

η παρουσία του Θεού, η ύψιστη

και κορυφαία πραγματικότητα, και η εσώτατη μας αλήθεια.

Το ορατό και το αόρατο δε βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους

ούτε μπορούν να αντιπαρατεθούν σαν ποσά προς άθροιση•

είναι παρόντα συγχρόνως, όπως η φωτιά μέσα στο πυρωμένο σίδερο.

Το ένα συμπληρώνει το άλλο κατά ένα μυστηριώδη τρόπο

που ο Άγγλος συγγραφέας Charles Williams

περιγράφει ως «συν-ενύπαρξη»:

Η παρουσία της αιωνιότητος στο χρόνο,

το μέλλον μέσα στο παρόν και επίσης

η παρουσία κάθε εφήμερης στιγμής μέσα στην αιωνιότητα,

το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, όλα μαζί εσχατολογικά,

το ένα μέσα στο άλλο όπως το δέντρο μέσα στο σπόρο!

Το να ζει κανείς μόνο μέσα στον ορατό κόσμο

είναι σαν να ζει στην επιφάνεια, αγνοεί ή παραγκωνίζει

όχι μόνο την ύπαρξη του Θεού, αλλά και το βάθος των

δημιουργημάτων.

ΜΗΠΩΣ ΑΝΤΙ ΝΑ ΠΡΟΣ-ΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΙΤΗΘΟΥΜΕ;!!

ΦΙΛΙΚΑ, ΕΧΕΤΛΑΙΟΣ

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr