’υτα είναι γράμματα που άφησαν πίσω τους άνθρωποι που δεν είναι πια ανάμεσά μας. Σίγουρα δεν είναι τίποτα παράξενο αλλα βγάζουν με ένα περίεργο τρόπο ρομαντισμό. Μου φάνηκαν πολύ όμορφα τα λόγια τους και για αυτό σκέφτηκα να τα μοιραστώ μαζί σας. Για ποιό λόγο άραγε έφτασαν σε αυτό το σημείο;;;Αν διαβάσεις το σωστό παραμύθι ,είναι σίγουρο ότι θα εμπνευστείς χωρίς να χρειαστεί κανείς να σου πει τίποτα ,και θα επιστρέψεις εκεί για να ψυχαγωγηθείς μετά την υποχρεωτική καθημερινότητά σου.Πάνω απόλα:είσαι ελεύθερος να κρίνεις...
(16 χρόνων,έσκισε τις φλέβες της)
Παράξενος χειμώνας. Σε ποιόν κόσμο έχω περάσει; Τις νύχτες μια λευκοντυμένη φιγούρα με κρυμμένο πρόσωπο μου μιλά στα αραβικά κι έγω επαναλαμβάνω σαν μαντάμ τις σοφίες της. Κάπου κοντά ο Rossetti συζητά με τον Δάντη στον καθρέφτη, ο Bulwer-Lytton συγχαίρει τον Ηοlman Hunt για τον Rienzi και ο Tennyson κάνει έρωτα με την Lady of Shalott. Ο Ιερώνυμος Μπος ζωγραφίζει τη Νίρθαεθ Αρνοέντιαντ και δίπλα του ο Τόλκιν καπνίζει σιωπηλός , περιμένοντας να δει τι καινούριο σκαρφίστηκε ο Duschamp. O Πόε φωνάζει ένα όνομα στον ύπνο του και ο Γιέητς τον σκουντά για να ξυπνήσει, ενώ πιο κάτω ο Γουίλιαμ Μπλέηκ ξεφλουδίζει το Κοσμκό Κέλυφος και προσφέρει το αύγο στον Νταλί. Ένας Κινέζος ονειρεύται μια καταπράσινη χώρα και σε μια ασσύληπτη στιγμή της αυγής φτιάχνει φυλαχτό απο νεφρίτη, που ακόμη ταξιδεύει απο χέρι σε χέρι μέχρι να φτάσει στον προορισμό του. Ξέρει κανείς ποιός είναι ο Χέλμα Μέλφιντιρ, που ζει πέρα απο το δάσος με τις περίεργα συμμετρικές δενδροστοιχίες; Εχει δει κανείς τον Βελκιράν, τη σκιώδη μορφή με το κλειδί που τριγυρνά τις νύχτες στον ύπνο ενος σιωπηλού μυστικού; Μια χώρα φτιαγμένη μονάχα απο λέξεις, θα μπορούσα να γράφω ασταμάτητα, όλα είναι μάταια κι έτσι το παιχνίδι είναι ωραίο, με έναν τρόπο χαριτωμένα μακάβριο...
(30 χρόνων,μητέρα δύο παιδιών,έπεσε απο τον τέταρτο όροφο)
Έκανα πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να ξεκινήσω το γράμμα, μέχρι που συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά,οτι δεν χρειάζεται να υπακούσω σε κανένα κανόνα. Και ειδικά για το πως αρχίζουν ένα γράμμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν χρειάζεται να προσποιηθώ οτι είμαι ένας άνθρωπος που γράφει τέλεια, γιατί απλά θα απευθυνθώ σε άτομα που πιστεύω οτι γουστάρουν το γεγονός οτι οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι.Νομίζω οτι είμαι σε καλό δρόμο για να το πετύχω αυτό. Και σκέφτομαι οτι δεν πρέπει να τους απογοητεύσω, ίσως θα έπρεπε να τους δώσω κάτι καλό. Εσείς που διαβάζεται τώρα το κείμενο και έχεται παρακολουθήσει τον ειρμό των σκέψεών μου. Προσποιηθείται τους φυσιολογικούς ανθρώπους. Παίξτε το παιχνίδι τους. Γιατί ξέρουμε να το παίζουμε καλά. Και κουράγιο...
(22χρόνων,έκοψε τις φλέβες της)
Όπου δεν πέφτει φως είναι σκοτάδι
μα όπου δεν πέφτει σκοτάδι...
δεν είναι φως!
Το τελευταίο γράμμα
Απεστάλη: 25/06/2005, 00:52:47
