μα ναι! αυτό είναι αγαπητή Sandra H... φοβόμαστε στην κυριολεξία να βρεθούμε σε σύγκλιση με τα θέλω μας... Δεν έχει σημασία το γιατί διαμορφώθηκε μια τέτοια νοοτροπία (και δεν είναι και το θέμα μας αυτό), αλλά το ότι υπάρχουν!

ας ξαναγυρίσουμε στο παράδειγμα του φίλου μας... (συγνώμη αγαπητέ durden, σ'έκανα πειραματόζωο!). Ξέρετε τι θα συμβεί όταν θα αποφασίσει πως ΘΕΛΕΙ να "θέλει"? η κόλαση!

θα βγούν στην επιφάνεια, όλα όσα είναι εντυπωμένα τόσα χρόνια στο υποσυνείδητο του, θα αμφισβητήσει τα πάντα και τον εαυτό του... Θα αντισταθεί το παρελθόν της σκέψης του με κάθε τρόπο, θα μαυρίσει η διάθεση του μέχρι το μεδούλι της ύπαρξης του...

θα υπάρξουν μέρες που η αντίσταση στην αλλαγή θα είναι τόσο μεγάλη που θα ξεφεύγει απ' τον έλεγχο του... είναι τόσο μεγάλος ο εθισμός μας σ'αυτή την συναισθηματική κατάσταση με άξονα την απάθεια και την συμβατική, "μηχανική" βίωση της ζωής που όταν προσπαθούμε να τον αλλάξουμε, τρέμουν στην κυριολεξία τα θεμέλια της συνείδησης μας...

όσοι έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε ως προς αυτό, θα είμαστε πάντα το φως στην άκρη του τούνελ που δείχνει την έξοδο, αλλά όποιος ξεκίνησε για κει, θα περπατήσει (και πολλές φορές θα πέσει) μόνος του! και μόνος του τελικά θα τα καταφέρει!

γιατί γίνεται!

ο καλύτερος τρόπος να αλλάξεις μία συνήθεια, είναι να την αντικαταστήσεις με μία άλλη (όχι δεν χρειάζεται να πάρετε κομπολόι )... κάθε μέρα, έστω για λίγο βρείτε έναν οποιοδήποτε τρόπο (μα οποιονδήποτε!) να νιώσετε για λίγο καλά! Ακόμη κι αν αυτό είναι η παραδοχή πως σήμερα στρώσατε το κρεβάτι, ακόμη κι αν το πρώτο χαμόγελο της ημέρας είναι "φτιαχτό", ακόμα κι αν απλώς ο καφές έχει την σωστή αναλογία ζάχαρης/καφέ που σας αρέσει!

κάθε μέρα, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα, βρεθείτε σε εκείνη την κατάσταση που θα σας κάνει να νιώθετε ασφαλείς και ήρεμοι. Συνειδητά όμως... να ξέρετε γιατί το κάνετε

κάθε μέρα, όλο και περισσότερο θα υποχωρεί η απάθεια, τα αρνητικά συναισθήματα και θα γεμίζετε από "θέλω"...

μπείτε στο υπέροχο παιχνίδι του να παρατηρείτε την καθημερινότητα για σημάδια επιβεβαίωσης των θέλω σας... είναι συναρπαστικό!

μην σας απασχολεί ο μηχανισμός που λειτουργεί αυτό (αν έχει π.χ. μεταφυσική βάση ή φυσική εξήγηση)... φτάνει που λειτουργεί και ...

... if it works don't fix it!

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

θα διαφωνήσω μαζί σου... (μη ξεχνάμε και τις συνήθειες μας)

τι είναι αυτό που ονομάζεις "Εγώ" αν όχι άλλη μια ταμπέλα που μας απομακρύνει από το να "θέλουμε"?

για να φτάσει κανείς να θέλει τα πανανθρώπινα, τα υψηλού ενδιαφέροντος και επιπέδου, πρέπει να έχει σεβαστεί πρώτα αυτό το "Εγώ"... και τα θέλω του!

ο καθένας μας έχει την κρίση να δει ότι ΔΕΝ θέλουμε να "ψοφήσει η κατσίκα του διπλανού" τα είπαμε αυτά...

και δεν είναι η δύναμη του νου που θα φέρει σε εκδήλωση αυτό που επιθυμούμε... έχει κι αυτή την χρησιμότητα της αλλά δεν είναι αυτή που θα "φορτίσει" τις μπαταρίες μας για να φτάσουμε στο θέλω μας...

φτερά στα πόδια μας και στην ψυχή μας θα βάλει το θέλω, το νιώθω!

θα συμφωνήσω όμως στο εξής (μπα! φούρνος θα γκρεμίστηκε! ) ότι πρέπει να διακρίνουμε αυτά που θέλουμε εμείς από αυτά που θέλουν οι άλλοι (κοινωνία, σχολείο κλπ) για μας...

αν δεν θέλει πραγματικά κάποιος να γίνει δικηγόρος για παράδειγμα, αλλά οι γονείς του, ποτέ δεν θα είναι ευχαριστημένος μ'αυτό... θα γίνει ίσως, αλλά με πολύ κόπο και κούραση, με πολλές θυσίες του ίδιου του του εαυτού, που θα καταλήξει αργότερα να κοιτάει πίσω την ζωή του και να μην βρίσκει ουσία...

κι εδώ λοιπόν, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την δύναμη του νου, να διαλευκάνουμε δηλαδή το μυστήριο του τι ευχαριστεί εμάς και τι τους άλλους... και είναι παγίδα να σκεφτούμε φυσικά πως αν δεν γίνουμε δικηγόροι (όπως στο παράδειγμα) κάνουμε "κακό" στους γονείς μας π.χ.... Οχι, το "κακό" αυτό το κάνουν οι ίδιοι στον εαυτό τους που κι αυτοί θέλουν με λάθος τρόπο, λάθος πράγματα... που ίσως θέλουν να ζήσουν μέσα απ' τα παιδιά τους όσα δεν κατάφεραν οι ίδιοι, ή που θέλουν γιατί το "χ" επάγγελμα έχει αξία σε κοινωνικό status...

γι'αυτό λέω πως πρέπει να αποενοχοποιηθεί το "εγώ"... ή μήπως είναι δύσκολο να διακρίνουμε πότε πραγματικά κάτι βλάπτει τους άλλους? Το να αρπάξεις την περιουσία κάποιου, το να τον σκοτώσεις, το να προσβάλλεις την προσωπικότητα του π.χ. είναι προφανή ως προς την αρνητική τους κατεύθυνση...

μην ξεχνάμε δε, πως το καλό και το κακό εύκολα υποκύπτουν στον ορισμό που δίνει κάθε πολιτισμός, θρησκεία, πολιτική... αλλά τι στο καλό! τα βασικά τα ξέρουμε όλοι!

την καλημέρα μου

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Αυτή κατά την γνώμη μου είναι και η "μαγική" συνταγή για ένα πρώτο ξεκίνημα προσέγγισης του αληθινού ευατού μας. Κάνουμε όλοι μας το σφάλμα να "σχεδιάζουμε" την ευτυχία μας στο απώτερο μέλλον, αδιαφορώντας πλήρως για το παρόν! Μεγαλεπίβολα σχέδια, καμιά φορά, που απέχουν έτη φωτός από τις αληθινές μας ανάγκες. "Ξεχνάμε" να ανοίξουμε το παράθυρο, να πάρουμε μια βαθειά ανάσα και να θαυμάσουμε την απέραντη ομορφιά της φύσης (κι εγώ στο κέντρο εργάζομαι και κινούμαι αλλά το παρακάμπτω!), να "νιώσουμε" την μουσική, να αφεθούμε σε ένα χάδι... Τα πάντα με πρόγραμμα, σωστά υπολογισμένα, όλα με συγκεκριμένη κατεύθυνση και "στόχο". Μα δεν είναι μόνο οι στόχοι ο σκοπός της ύπαρξής μας. Δεν αντιπροτείνω να γίνουμε όλοι φιλόσοφοι και τεμπέληδες, χωρίς φιλοδοξίες και όνειρα, όχι- να μην απομυζούν, όμως, αυτά, την πραγματική ουσία της ζωής μας. Έχω διαρκώς την αίσθηση ότι η εποχή μας έχει "ξεφύγει". Κυρίως, έχουν "ξεφύγει" οι άνθρωποι! Βλέπω ανθρώπους γερασμένους, κουρασμένους, στερημένους από κάθε χαρά, μικρή, απλή, που ακόμη "κυνηγούν". Τί, δεν θυμούνται ούτε οι ίδιοι πια...

quote:

---

Το να αρπάξεις την περιουσία κάποιου, το να τον σκοτώσεις, το να προσβάλλεις την προσωπικότητα του π.χ. είναι προφανή ως προς την αρνητική τους κατεύθυνση...

---

Θα ξεκινήσω λοιπόν σχολιάζοντας λιγάκι μια από τις μεγαλύτερες «πατάτες» που έχω ακούσει στη ζωή μου, η οποία έχει καθιερωθεί κι αναπαράγεται καθημερινά ως η—και—fυckώ τις σοφίες, να ‘ούμε. Η «πατάτα» για την οποία κάνω λόγο δεν είναι άλλη από την πασίγνωστη φράση του Coelho : «Εάν θέλεις κάτι πάρα πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Γνωρίζω φυσικά τον κίνδυνο που διατρέχω αυτή τη στιγμή και μ’ αυτά τα λεγόμενα να εισπράξω πολλές, αληθινές ετούτη τη φορά πατάτες και άλλα, σάπια κατά προτίμηση λαχανικά στη μούρη, συνοδευόμενα από μεγαλοπρεπή «ΟΥΥΥ!!!».

Δεν πειράζει όμως, θα συνεχίσω, δικαιολογώντας την άποψη που έχω σχηματίσει, θα σας παρακαλούσα δε να έχετε υπόψη σας ότι η άποψη που έχει κανείς για τον κόσμο δεν μπορεί παρά να έχει βαθιά τις ρίζες της στο συνονθύλευμα των εμπειριών που απαρτίζουν τη ζωούλα του.

Αυτό που εγώ έχω δει λοιπόν να συμβαίνει είναι ότι όταν κάποιος θέλει κάτι πάααρα πολύ, το σύμπαν (το ποιο;) απλά δε δίνει δεκάρα τσακιστή, αλλά αντιθέτως, αντιμετωπίζει τις επιθυμίες μας με μια αδιαφορία που τσακίζει κόκαλα. Είναι δε συντριπτικά ισχυρότερο το ενδεχόμενο ολόκληρο το σύμπαν ΟΝΤΩΣ να συνωμοτήσει ώστε να μας κάνει τα «θέλω» σκόνη, παρά να κουνήσει έστω και το μικρό του δαχτυλάκι για ν’ αποκτήσουμε εμείς το «παιχνιδάκι» μας, όποιο κι αν είναι αυτό. Κοινώς, το σύμπαν χέστηκε πατόκορφα για τη δική μας ευτυχία ή την όποια ενδεχόμενη «ευγνωμοσύνη» μας προς αυτό. Είναι σαν να μας λέει : «Κι αν σας αρέσει, μάγκες! Αν όχι, αλλάξτε σύμπαν...Αν μπορείτε...Χε, χε, χε!».

Τώρα φυσικά, θα μου πείτε : «Μα τι λες τώρα; Εδώ υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα εφαρμογής της πατάτας...εε...της σοφίας που εσύ ονομάζεις πατάτα!». Κι όμως, τα παραδείγματα δεν πτοούν το μηδενιστικό μου παραλήρημα. Γιατί απλούστατα, η μία περίπτωση κατά την οποία ένα «ισχυρό» «θέλω» γίνεται τελικά πραγματικότητα συνοδεύεται κι από κάμποσες χιλιάδες περιπτώσεων «θέλω» που απλά μένουν στο ράφι. Εδώ τώρα φυσικά θα «παίξει» το άλλο επιχείρημα, αυτό του πόσο «ισχυρό» είναι ένα «θέλω» (εξ ου και η χρήση των εισαγωγικών!). Σου λέει ο άλλος δηλαδή : «Ε...Πως! Δεν το ήθελες ΠΟΛΥ, γι’ αυτό και δεν ενεργοποίησες την επικαλούμενη συμπαντική συνωμοσία». Αλλά, ποιος κρίνει το «πολύ» και το «ισχυρό», φίλοι μου; Σε ποια εσωτερική ζυγαριά του μυαλού μας μπορούμε τελοσπάντων να ζυγίσουμε τα «θέλω» μας έτσι ώστε να τα αμολήσουμε μετά στο σύμπαν και να έχουμε, ρε παιδί μου, μια ελπίδα ότι αυτά είναι όντως ισχυρά, μπας και γίνουν πραγματικότητα;

Η εντύπωση που μου δίνεται λοιπόν, όσον αφορά στα «παραδείγματα εκπλήρωσης» που προανέφερα, είναι ενός ανάποδου Murphy’s Law! Τι μας λέει ο νόμος του Μέρφι; Ότι η δική μας ουρά στο σούπερ μάρκετ πχ πηγαίνει πάντα πιο αργά από όλες τις άλλες. Αν το καλοσκεφτείτε όμως, πρόκειται για μια πρώτου μεγέθους αυταπάτη : ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι οι άλλες ουρές εξυπηρετούνται πιο γρήγορα διότι απλά δίνουμε σημασία στο όλο ζήτημα ΜΟΝΟΝ όταν η δική μας εξυπηρετείται αργά, θυμόμαστε δε εκείνη τη στιγμή και ΟΛΕΣ τις άλλες φορές που η ουρά μας δεν έλεγε να προχωρήσει και, τσουπ, να ‘τος ο νόμος του Μέρφι! Με τον ίδιο ακριβώς μηχανισμό, όποτε ένα «θέλω» μας γίνεται πραγματικότητα, βγάζουμε εκ των υστέρων το συμπέρασμα ότι «πρέπει να ‘ταν αυτό πολύ ισχυρό για να πραγματοποιήθηκε» και ξεχνάμε όλες εκείνες τις φορές που θελήσαμε κάτι και η ευχή μας πήγε στα συμπαντικά σκουπίδια. Δηλαδή, με λίγα λόγια, η ταμπέλα του «ισχυρού θέλω» μπαίνει εκ των υστέρων και άμα τη πραγματοποιήση αυτού, άρα και εκ του ασφαλούς!

Και τώρα, φίλοι και φίλες, σταυρώστε με ελεύθερα! Τα ζητάει ο οργανισμός μου!

"δικηγόρος του Διαβόλου" λοιπόν! μα την πίστη μου βλέπω πως οι μηχανισμοί αντίσταστης γίνονται όλο και πιο δημιουργικοί όταν προσπαθούν να αποτρέψουν την αλλαγή οπτικής...

και αυτό πάρτο σαν απάντηση αγαπητέ durden...

πάμε παρακάτω τώρα...

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

γιατί το σύμπαν είμαστε εμείς οι ίδιοι καλέ μου φίλε... εμείς το διαμορφώνουμε, είτε γιατί υποσυνείδητα κάνουμε εκείνες τις επιλογές που θα διευκολύνουν την πραγματοποίηση των θέλω μας, είτε γιατί διαισθητικά κινούμαστε προς τις σωστές συγκυρίες, είτε γιατί ενεργειακά λειτουργούμε σαν μαγνήτης αυτού που επιθυμούμε..

διαλέγεις και παίρνεις

όπως και να έχει δουλεύει! και όχι εκ των υστέρων ερμηνευόμενο, αλλά εκ των προτέρων χρησιμοποιούμενο!

δοκίμασε λοιπόν, να ανέβεις στο θρανίο και να φωνάξεις "O captain my captain!" (δεν θα πέσεις στο υπόσχομαι ) και θα καταλάβεις γιατί...

αλλιώς θα πρέπει να περιμένεις να περάσουν καμμιά τριανταριά χρόνια και να δεις ιδίοις όμμασι να συμβαίνει όσα περιγράφει πολύ πετυχημένα η αγαπητή kswtikoula... θα περιμένεις τόσο πολύ? ή σε ενδιαφέρει πόσοι θα έρθουν στην κηδεία σου?

ε?

ε?

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

quote:

---

Τα πάντα με πρόγραμμα, σωστά υπολογισμένα, όλα με συγκεκριμένη κατεύθυνση και "στόχο". Μα δεν είναι μόνο οι στόχοι ο σκοπός της ύπαρξής μας. Δεν αντιπροτείνω να γίνουμε όλοι φιλόσοφοι και τεμπέληδες, χωρίς φιλοδοξίες και όνειρα, όχι- να μην απομυζούν, όμως, αυτά, την πραγματική ουσία της ζωής μας. Έχω διαρκώς την αίσθηση ότι η εποχή μας έχει "ξεφύγει". Κυρίως, έχουν "ξεφύγει" οι άνθρωποι! Βλέπω ανθρώπους γερασμένους, κουρασμένους, στερημένους από κάθε χαρά, μικρή, απλή, που ακόμη "κυνηγούν". Τί, δεν θυμούνται ούτε οι ίδιοι πια...

---

Edited by - Dying_Incubus on 27/03/2006 22:06:32

Για πάμε...

Αυτό που, καταρχήν, δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω είναι για ποιο λόγο η α ή η β οπτική είναι "καλύτερη" από την άλλη. Θα δεχτώ όμως ότι μια πιο "αισιόδοξη" οπτική των πραγμάτων είναι εξ ορισμού "καλύτερη", γιατί ίσως είναι ένας τρόπος να συμφωνήσουμε πάνω σε μια κοινή βάση...Αν και, είπαμε, όλα αμφισβητούνται αν μπεις σ' αυτή τη διαδικασία τελικά για να καταλήξουμε ίσως κάποτε στο αμίμητο "καλύτερα να μην υπήρχαμε" που έλεγε κι ένας μακρινός μας--σοφός για κάποιους--πρόγονος.

Ξεχνάς όμως ίσως, αγαπητή Galadriel ότι, όπως προανέφερα, η οπτική του καθενός είναι αποτέλεσμα των εμπειριών του ή έστω της λογικής επεξεργασίας των εισερχομένων στοιχείων. Η οπτική για κάποιους είναι κάτι άκαμπτο, εγώ όμως της δίνω την ίδια αξία που δίνω και στις ιδέες μου, όπερ και σημαίνει, την έχω για τα σκουπίδια. Καταλαβαίνεις όμως κι εσύ, ότι η αλλαγή οπτικής είναι κάτι που απαιτεί, διανοητικό τουλάχιστον, κόπο. Αν κρίνω απ’ τα λεγόμενά σου, θεωρείς ότι η αλλαγή οπτικής είναι ένα ακόμη εύκολο «θέλω»; Ότι δηλαδή μπορεί κάποιος να ξυπνήσει ένα πρωί και να πει : «Σήμερα αλλάζω οπτική...Αχ, τι ωραία!»; Ή πρέπει τελικά κάποιος να περάσει μια διαδικασία αναθεώρησης των όσων πιστεύει / νομίζει ότι ξέρει για τον κόσμο που είναι, αν μη τι άλλο χρονοβόρα; Πάλι όμως καταλήγουμε στο «εκ των υστέρων»...Πάλι, για να αλλάξει κάποιος οπτική, για να σιγουρευτεί ότι αξίζει κα κυνηγά τα μικρά ή μεγάλα «θέλω» του, πρέπει να έχει βιώματα πραγματοποίησής τους. (Πω πω, φαύλος κύκλος μου ακούγεται αυτό! Και ξέρω ότι θα βρεις εδώ το «λογικό» λάθος που κάνω...Το βρήκα κι εγώ, αλλά θα το αφήσω ως έχει!) Εκ των υστέρων φυσικά μπορεί ο άνθρωπος να πει, ναι, δεν χάνω το χρόνο μου κυνηγώντας χίμαιρες. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο άνθρωπος έχει δει τα «θέλω» του να γίνονται σμπαράλια; Τι του λέμε τότε; «Ξαναπροσπάθησε, κάτι λάθος έκανες!»; «Φώναξε oh captain, my captain!»; Και φυσικά, δεν ξέρω κατά πόσον είναι λύση το να του λέμε ότι «ε, μ’ αυτά τα μυαλά, θα δεις τι θα πάθεις σε...30 χρόνια!». Ε τώρα για την κηδεία μου, να πω ότι δεν θα ‘θελα να παρευρίσκομαι, ψέμματα θα πω! Δεν μ’ ενδιαφέρει το πόσοι αλλά το ΠΟΙΟΙ θα είναι, γι’ αυτό είμαι σίγουρος!

Και για να μην τα πολυλογώ, ας συνοψίσω τις παραπάνω φλυαρίες σε μια φράση : Αλλάζει η οπτική σε μια νύχτα;

συνοπτικά τώρα (γιατί μ'αυτά και μ'αυτά πολύ την έχουμε "χαϊδέψει" την αντίσταση σου)... τι να κατανοήσεις? διάβασε το δικό σου πρώτο ποστ και θα κατανοήσεις πλήρως γιατί η μία οπτική είναι καλύτερη από την άλλη...

τώρα όσο για τα υπόλοιπα... στο είπα... η κόλαση σε περιμένει! και όχι μόνο από την μια στιγμή στην άλλη δεν θα γίνουν όλα αυτά, αλλά θα ταλαιπωρηθείς αρκετά (κι εμείς μαζί σου υποπτεύομαι ) μέχρι να αλλάξεις αυτή την οπτική... θες εσύ τώρα να βλέπεις φαύλους κύκλους ατέρμονες ? οκ! δική σου είναι η ζωή μπορείς εσύ να επιλέξεις πως θα την ζήσεις καλύτερα...

φρόντισε μόνο τα κριτήρια σου να μην είναι αυτά της συναισθηματικής "τεμπελιάς"...

και για να απαντήσω στην συνοπτική σου ερώτηση :

Ναι, όταν θα γίνει αυτό θα της πάρει λιγότερο από μια νύχτα...

Galadriel

υ.γ. στην κηδεία σου δεν χρειάζεται να παρευρίσκεσαι ούτε εσύ, ούτε κανείς άλλος ένας αρκεί...

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

εγώ πάλι έχω μια μεγάλη ερώτηση που κατα καιρούς με βασανίζει και που ακόμα έχει μείνει αναπάντητη απο τον εαυτό μου όσο και να το χω βασανίσει το θέμα.
Δεν έχω πρόβλημα με το να ικανοποιώ τα θέλω μου, δεν έχω πρόβλημα με το να τα αναγνωρίζω (έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω), ούτε και με το να γνωρίζω γιατί θέλω το κάθε τι. Έχω πρόβλημα όταν τα θέλω μου είναι αντιφατικά και είναι πολύ συχνά έτσι. Όταν το ένα θέλω μου πρέπει να απορίψει ένα άλλο.

π.χ. θέλω να κρατήσω και να μείνω στον χώρο που εργάζομαι για ευνόητους λόγους. Θα έρθουν όμως σίγουρα και οι στιγμές που δεν θα θέλω να πάω καθόλου στη δουλειά, οι στιγμές που θα θέλω να σηκωθώ να φύγω και να βρεθώ σε μια παραλία, οι στιγμές που θα θέλω να εκσφεντονήσω ότι βρω μπροστά μου στον προισταμενό μου κ.λ.π.
Κάποιες φορές πιθανόν κάποια απο τα δεύτερο θέλω να τα κάνω, κάποιες φορές όμως θα καταπιεστώ φρικτά προκειμένου να διατηρήσω το πρώτο θέλω διότι αν αρχίσω αν κάνω το κάθε δεύτερο θέλω μου θα καταλήξω χωρίς δουλειά και αυτό είναι σίγουρα κάτι που δεν θέλω.

Τι γίνεται λοιπόν σε περιπτώσεις που πολλά απο τα θέλω μας πρέπει να τα πνίξουμε για να διατηρήσουμε κάποιο άλλο;
Πως μπορούμε να πούμε ότι είναι εύκολο να υλοποιούμαι τα θέλω μας αρκεί να τα θελήσουμε όταν τα θέλω μας αυτά μας ζημιώνουν σε άλλους τομείς της ζωής μας;
Γιατί στην πραγματικότητα η διατήρηση της εργασίας ας πούμε δεν είναι ένα αυθόρμητο θέλω, ένα θέλω που πηγάζει απο την ψυχή, είναι ένα αναγκαίο θέλω προκειμένου να επιβιώσουμε στην καθημερινότητα και να νοιώσουμε δημιουργικοί μέσα σ΄ αυτή.

Τι γίνεται λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις που πιστεύω πως όλοι έχουμε σε κάποιο τομέα της ζωής μας;

Τι γίνεται και με τα πρέπει που δεν γίνεται να καταργηθούν;

Γιατί ο κ. Τάσος ας πούμε έχει 60000 ευρώ στην άκρη και το μεγαλύτερο θέλω του είναι να πάρει το αυτοκίνητο των ονείρων του. Και ίσως κάπου εκεί βρεθεί κάποιος μπροστά του και του πει φίλε μου απλά κάνε το θέλω σου, γιατί καταπιέζεσαι, γιατί δεν υλοποιείς απλά το ονειρό σου;
Ο κ. Τάσος όμως έχεις επίσης και μια κόρη και πρέπει να σκεφτεί και το παιδί του και πρέπει να καταπνίξει και τα θέλω του προκειμένου να της πάρει μια μικρή στέγη, προκειμένου να νοιώσει πως κάπως την εξασφαλίζει.

Αναφέρεις ως παράδειγμα την εργασία σου κι οτι κατά καιρούς θέλεις να φύγεις για λίγο, να κάνεις ένα διάλειμμα για να ξεκουραστείς και να αλλάξεις παραστάσεις.
Και ποιός όμως δεν το θέλει αυτό?
Και ποιός άνθρωπος δεν έχει σκεφτεί μια όμορφη παραλία ή νιώθει την επιθυμία του να ήταν σε μια εκδρομή την στιγμή που είναι στην δουλειά του?
Νομίζω πως όλοι μας το έχουμε βιώσει αυτό...

Είναι στην φύση μας να θέλουμε μια αλλαγή, να ξεφύγουμε για λίγο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και να αλλάξουμε παραστάσεις.

Το θέμα είναι όμως τι συμβαίνει όταν αποφασίσουμε οτι θέλουμε να κάνουμε μια μεγάλη αλλαγή.
Για παράδειγμα, αν εγώ θελήσω να είμαι συνεχώς σε διακοπές ή να πηγαίνω σε εκδρομές θα πρέπει να θυσιάσω κάτι άλλο πχ την δουλειά μου.
Οπότε θα πρέπει να σκεφτώ πολύ σοβαρά τις επιπτώσεις από κάτι τέτοιο και τι αποτελέσματα θα είχε στην ζωή μου.

ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο όταν αρχίζει να ζει κανείς χρησιμοποιώντας την δύναμη του "θέλω" έχει να κάνει με αυτό που αναφέρει η αγαπητή serenite...

αν μπορούμε να νιώθουμε έντονα τα "θέλω" μας βρίσκεται ως "δια μαγείας" ο τρόπος να πραγματοποιηθούν... με το να σκεφτόμαστε ότι "μα πως θα γίνει, αφού πρέπει να πάω και στην δουλειά μου" το μόνο που κάνουμε είναι να βάζουμε μόνοι μας τρικλοποδιά σ'αυτό που θέλουμε, και φυσικά αυτό και θα πάρουμε!

γι'αυτό ακριβώς επιμένω πως θέλει μεγάλη προσοχή στο τι λέμε ότι θέλουμε...

όσο για τα πράγματα που έχουμε επιλέξει ότι θα σεβόμαστε τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που αυτά συνεπάγονται... θα τα ακολουθούμε κανονικά! το να ζει κανείς με βάση το θέλω δεν σημαίνει πως θα ξυπνήσει ένα πρωι, θα τα τινάξει όλα στον αέρα και θα περιφέρεται ασκόπως περιμένοντας να βρέχει χρήματα, ταξίδια και καλοπέραση...

μπορεί όμως, μια χαρά να εντάξει σε αυτή την καθημερινή του ζωή τα θέλω και να είναι έτοιμος να τα δει να πραγματοποιούνται με τους πιο απίθανους τρόπους! εκεί βρίσκεται όλη η ομορφιά του παιχνιδιού, γι'αυτό αξίζει να το ζει κανείς...

ο κάθε κ.Τάσος λοιπόν δεν υπάρχει κανένας λόγος να φερθεί σαν γαϊδούρι και να κάνει τα λεφτά του χαρτοπόλεμο... μπορεί όμως να βάλει όλη την ενέργεια του "θέλω" του σε κίνηση, να μην βλέπει το όνειρο του σαν κάτι που απαιτεί μία θυσία (πέραν ίσως αυτής της αρνητικής σκέψης του πρέπει) και να περιμένει να δει τι θα γίνει...

δεν μπορεί, όλοι έχετε ζήσει περιστατικά που κάτι βρήκε την λύση του αναπάντεχα και με τον καλύτερο τρόπο... ή μήπως φαντάζεστε ότι το σύμπαν αναγνωρίζει το δικό μας δικαίωμα να είμαστε ευχαριστημένοι, εις βάρος του ίδιου δικαιώματος των άλλων? ή ότι μόνο έτσι μπορεί να γίνει? μα με αυτό ακριβώς το σκεπτικό έχουμε φτάσει στον κόσμο που ζούμε! που τελικά, οι περισσότεροι νιώθουν κενοί και καταπιεσμένοι...

πολλή, μα πολλή σκέψη και ενέργεια καταναλώνεται πάνω στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του ενός προς τον άλλο.. πάρα πολλή!

ας δούμε ένα παράδειγμα... μέσα σε ένα ζευγάρι αυτό που πρέπει να λειτουργεί σαν βασικό σημείο εκκίνησης πρέπει να είναι το κοινό "θέλω να είμαστε μαζί"... όσο ισχυρά "εγώ" κι αν διαθέτουν, το θέλω αυτό θα υπερτερεί και μετά από μία περίοδο αναμέτρησης αυτών των εγώ, το θέλω τους θα λειάνει τις διαφορές και θα τους δώσει αυτό που επιθυμούν, μια ευτυχισμένη και αρμονική συμβίωση...

ενώ, αν αρχίσουν να λειτουργούν με βάση την αυστηρή τήρηση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων αμφότερων το αποτέλεσμα θα είναι περισσότερες προστριβές και τελικά η διάλυση... στην πρώτη περίπτωση η ενέργεια τους έχει μία σαφή θετική κατεύθυνση ενώ στην δεύτερη μία σαφή αρνητική... διαφορετικά δεν υπάρχει κανένας λόγος, μα κανένας, να μπαίνει κανείς στη διαδικασία μίας σχέσης... η αγάπη που αναζητούν δεν λειτουργεί υπό όρους...

και αυτή ακριβώς την αγάπη πρέπει κανείς πρώτα απ' όλα να δέχεται και να αξιοποιεί για τον ίδιο του τον εαυτό αγάπη όμως, όχι εγωϊσμό προς επιβεβαίωση

εσείς λοιπόν, πόσα πράγματα θέλατε για τον εαυτό σας σήμερα?

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Τι γίνεται λοιπόν σε περιπτώσεις που πολλά απο τα θέλω μας πρέπει να τα πνίξουμε για να διατηρήσουμε κάποιο άλλο;
Πως μπορούμε να πούμε ότι είναι εύκολο να υλοποιούμαι τα θέλω μας αρκεί να τα θελήσουμε όταν τα θέλω μας αυτά μας ζημιώνουν σε άλλους τομείς της ζωής μας;

Σε όλα υπάρχει πάντοτε μία "χρυσή" τομή, μια μέση οδός, δεν είναι πάντοτε αναγκαίο να οδηγούμαστε σε πραξικόπημα. Μπορούμε να πετύχουμε την ισορροπία και την αρμονία στη ζωή μας, αρκεί να εξοπλιστούμε με υπομονή, ψυχραιμία και να μην παρασυρόμαστε σε σπασμωδικές κινήσεις. Ναι,δυστυχώς, η δουλειά ως μέσο βιοπορισμού είναι "αναγκαίο κακό" - και την χαρακτηρίζω έτσι για την συντριπτική πλειοψηφία που ασχολείται με κάτι που δεν την ικανοποιεί. Γιατί θεωρώ αληθινά ευτυχισμένους όσους έχουν καταφέρει να ασχολούνται με αυτό που αγαπούν και έχουν συνειδητά επιλέξει. Τελικά, όμως, μόνο μάλλον είναι ο μοναδικός τομέας της ζωής μας από τον οποίο, αναγκαστικά, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Κι εγώ θέλω να διεκδικήσω στον χώρο όπου εργάζομαι περισσότερα, να βροντοφωνάξω ότι αξίζω διαφορετικής μισθολογικής αντιμετώπισης - και το έκανα μέχρι εκεί που με έπαιρνε. Για κάποιο διάστημα επέστρεφα στο σπίτι μου με ένα απροσδιόριστο αίσθημα κενού και αδικίας. Το αποτέλεσμα; "Μαύριζα" και το υπόλοιπο της ημέρας μου. Επιπλέον, με βασάνιζε και η περίφημη Σχολή που είχα αφήσει στη μέση. Κατέβαλα κάθε δυνατή προσπάθεια να ξανασχοληθώ, αλλά αποτέλεσμα μηδέν λόγω ελλείψεως χρόνου. Διέγραψα, λοιπόν, από ένα σημείο και έπειτα αυτό το "μελανό" κομμάτι της ζωής μου, έπαψα να το θεωρώ σαν ισόβια εκκρεμότητα και σιγά, σιγά αποθεραπεύτηκα! Στη συνέχει διέγραψα σχέσεις που είχαν μόνο τυπικό λόγο ύπραξης. Τώρα πια νιώθω ήρεμη,ελεύθερη, απολαμβάνω και εκτιμώ οτιδήποτε μου προσφέρεται στη ζωή μου χωρίς να προσδοκώ την "μεγάλη ευτυχία". Η ευτυχία είναι στιγμές...πιστέψτε με..!

- Μήπως το <Εγώ> δεν είναι ένα αλλά πολλά ?

- Και αν είναι πολλά ποιοι είναι οι παράγοντες που αναδύουν κάθε φορά ένα συγκεκριμένο <Εγώ>.

-Αυτή η έλλειψη ενός μόνιμου <εγώ> γίνεται αντιληπτή ?

-Μήπως αυτή η έλλειψη αυτού του μόνιμου <εγώ> είναι υπεύθυνη για όλα αυτά τα προβλήματα που αναφέρονται σ΄ αυτό το topic?

Το ξέρω ότι είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι <πάσχουμε> από το σύνρομο των πολλαπλών <εγώ> γιατί για να το πιστέψουμε πρέπει να το δούμε, αλλά για να το δούμε πρέπει να υπάρχει κάποιος που να βλέπει καθαρά και αμερόληπτα χωρίς να θέλει ή να απαιτεί κάτι.

Υπάρχει ?

ευχαριστώ εκ των προτέρων

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Αν κατάλαβα τί περίπου εννοείς, force 385,
αναφέρεσαι στο Εγώ των επιθυμιών, που προβάλλεται
κάθε φορά μέσα από μια επιθυμία.
Είναι αλήθεια ότι ταυτίζουμε πολλές φορές τις επιθυμίες
μας με το Εγώ μας, δε μπορούμε να κατανοήσουμε πώς
μπορούμε να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι, που τώρα θέλουμε
αυτό, ενώ πριν θέλαμε κάτι άλλο.
Και γιατί θα έπρεπε να είναι όμως αυτό το Εγώ, κάτι το
σταθερό; Μπορεί να έχει μια εννιαία ταυτότητα, αλλά να
προσδιορίζεται και μέσα από αντιφατικές καταστάσεις.
Μήπως θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με ένα κύμα, που
δονείται; Ένα είναι το κύμα, αλλά δονείται σε πολλές θέσεις,
όπως το σωματίδιο της κβαντικής φυσικής, που φαίνεται πότε
να βρίσκεται στη θέση α, πότε στη θέση β.

Ταυτόχρονα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν και 3 κύρια κέντρα που επιτελούν όλες τις λειτουργίες (κινητικό – συναισθηματικό – νοητικό). Αυτά καλούνται να υλοποιήσουν τα <θέλω> που αναδύονται.

Το κάθε <εγώ>, είναι ένα σύνολο από επιθυμίες, απόψεις, και στάσεις (και σαφώς όχι μια μόνο επιθυμία), τα οποία έχουν κρυσταλωθεί μέσα από τις εμπειρίες που έχει ο κάθε άνθρωπος και το κάθε <εγώ> έχει και κάποια <θέλω> - απαιτήσεις.

Ανάλογα λοιπόν με τις εξωτερικές επιδράσεις, κάθε φορά τυχαία αναδύεται κάποιο <εγώ> και τοποθετείται, απαιτεί , ή βάζει στόχους. Επειδή εκείνη την στιγμή δεν έχει ιδέα από τα άλλα <εγώ>, νομίζει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει. Ώσπου κάποια στιγμή κάποιο άλλο <εγώ> θα αναδυθεί (πάλι τυχαία) και θα ανατρέψει, ή θα εμποδίσει τις υποσχέσεις, δεσμεύσεις, και θέλω του άλλου <εγώ>.

Το παράδειγμα με το κύμα της αγαπητής λίλιθ που δονείται σε πολλές θέσεις θα μπορούσε να απεικονίσει κάπως την κατάσταση με την προσθήκη απλώς ότι κάθε φορά που δονείται σε μια θέση το κύμα, το <εγώ> νομίζει ότι είναι όλο το κύμα και όχι απλώς μια από τις καταστάσεις του. Ποτέ δεν έχει νοιώσει την παρουσία όλου του κύματος.

Υπάρχει κάποιο <εγώ> που του αρέσει η μουσική, η τέχνη, είναι εργατικό, απεχθάνεται την τεμπελιά, κλπ. Κάποια στιγμή πάω σε κάποιο ρεσιτάλ πιάνου, και νοιώθω τέτοια συναισθήματα που αποφασίζω να μάθω πιάνο.

Για να μάθω όμως πιάνο στην πορεία πρέπει να βρω χρόνο, να έχω υπομονή και επιμονή. Αποφασίζω λοιπόν να ξυπνάω κάθε πρωί μια ώρα νωρίτερα, το βράδυ αντί να βλέπω τηλεόραση να μελετάω , κλπ. Και εκεί αρχίζουν τα πρώτα προβλήματα. Μπορεί το πρόγραμμα να κρατήσει κάποιες μέρες, αλλά σιγά-σιγά το <εγώ> που είναι οκνηρό, του αρέσει να βλέπει τηλεόραση αρχίζει και αντιδρά. Σιγά-σιγά λοιπόν αρχίζω να μεταθέτω για αύριο την μελέτη, με την δικαιολογία ότι είμαι κουρασμένος, αρνούμενος να δω αυτό το οκνηρό <εγώ>.

Ο χρόνος περνά, μπορεί κάποια στιγμή από ένα εξωτερικό γεγονός να ανανεωθεί το ενδιαφέρον μου και ξαναρχίζω. Και ο κύκλος αυτός μπορεί να συνεχίζεται για μιά ολόκληρη ζωή χωρίς στην ουσία να γίνεται καμμιά σημαντική προόδος.

Η δικαιολογία βέβαια είναι ότι πιθανόν αυτό να μην είναι πραγματικό <θέλω>, ενώ το πιό ουσιαστικό ερώτημα της ιστορίας <ΠΟΙΟΣ θέλει> το αγνοούμε επιδεικτικά.

Όπου <πιάνο> μπορεί ο καθένας να βάλει το δικό του θέλω (γυμναστική, δίαιτα, μελέτη, εσωτερική ανάπτυξη κλπ. ) και να παρατηρήσει τις αντιδράσεις του.

quote:

---

Ανάλογα λοιπόν με τις εξωτερικές επιδράσεις, κάθε φορά τυχαία αναδύεται κάποιο <εγώ> και τοποθετείται, απαιτεί , ή βάζει στόχους. Επειδή εκείνη την στιγμή δεν έχει ιδέα από τα άλλα <εγώ>, νομίζει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει. Ώσπου κάποια στιγμή κάποιο άλλο <εγώ> θα αναδυθεί (πάλι τυχαία) και θα ανατρέψει, ή θα εμποδίσει τις υποσχέσεις, δεσμεύσεις, και θέλω του άλλου <εγώ>.

---

το ζήτημα για μένα έχει ως εξής... όταν ενεργοποιεί κανείς την δύναμη του "θέλω", απαλλαγμένο από την διαδικασία της επίπονης προσπάθειας, αλλά μόνο με την αυθεντική χαρά που αυτό μας δίνει, ενεργοποιούνται εκείνοι οι μηχανισμοί (είτε στο υποσυνείδητο μας, είτε στο ενεργειακό μας περιβάλλον) , που επιτρέπουν την καλύτερη δυνατή μετάβαση σ'αυτό...

σε αυτή την περίπτωση, δεν υπάρχουν πολλαπλά Εγώ, αλλά μόνο ένα που γνωρίζει πως να φτάσει στον στόχο του, και να βιώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που θέλησε... Αυτού του είδους οι "συγκρούσεις" προέρχονται από την συμβατική σκέψη που έχουμε συνηθίσει να ακολουθούμε και μόνο... όμως το να αφήνεσαι στο "θέλω" απελευθερώνει το καθαρά δημιουργικό κομμάτι σκέψης, το οποίο μπορεί να λύσει τέτοιου είδους "προβλήματα"....

το υποσυνείδητο σε αυτή την περίπτωση δεν γνωρίζει τον διαχωρισμό μεταξύ φιλότιμου ή οκνηρού εαυτού όπως στο παράδειγμα που ανέφερες.... αυτοί οι διαχωρισμοί είναι στην ουσία τα εμπόδια μας... το υποσυνείδητο ξέρει μόνο έναν εαυτό, και τα πραγματικά "θέλω" του...

μετά βρίσκει τρόπο να φέρει στην επιφάνεια, ό,τι χρειάζεται για την επίτευξη τους...

την καλησπέρα μου σε όλους

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

quote:

---

Μπορούμε ίσως να πούμε ότι είναι τυχαίο, από την απουσία του ελέγχου,εκείνου του άλλου Εγώ, που περιγράφεις, όχι της προσωπικότητας,

---

To Know | To Be | To Understand

quote:

---

σε αυτή την περίπτωση, δεν υπάρχουν πολλαπλά Εγώ, αλλά μόνο ένα που γνωρίζει πως να φτάσει στον στόχο του, και να βιώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που θέλησε... Αυτού του είδους οι "συγκρούσεις" προέρχονται από την συμβατική σκέψη που έχουμε συνηθίσει να ακολουθούμε και μόνο... όμως το να αφήνεσαι στο "θέλω" απελευθερώνει το καθαρά δημιουργικό κομμάτι σκέψης, το οποίο μπορεί να λύσει τέτοιου είδους "προβλήματα"....

---

To Know | To Be | To Understand

Είμαι ένα καινούριο μέλος στην παρέα σας, και καινούριος στην εμπειρία των Forums. Ας είναι όμως, αφού για όλα σε τούτον τον κόσμο υπάρχουν οριοθετημένα ανάμεσα σε μία αρχή και ένα τέλος. Και κάθε αρχή και ένα τέλος, και κάθε τέλος και μια καινούρια αρχή, μέχρις ότου το ταξίδι της αναζήτησης τελειώσει κι αυτό, φτάνοντας ο καθένας μας στον αιώνιο προορισμό του. Εκεί όπου τίποτα δεν μπορεί να οριοθετηθεί, και τίποτα δεν περικλύεται ούτε από αρχή, ούτε από τέλος. Εκεί οπου η Αλήθεια της ζωής φανερωνεται σε όλο το άπειρο μεγαλείο της πληρώνοντας όλες τις υπάρξεις, με τον ανάλογο μισθό της εργασίας που στην εγκόσμια πορεία της ζωής τους επιτελέσανε.

Από την άλλη όλοι εμείς στεκόμαστε οριοθετημένοι, περιορισμένοι στους μικρούς και στους μεγάλους ρόλους, στα μικρά και στα μεγάλα εγώ, κι η ζωή κυλά συνεχώς. Ως άνθρωποι ψάχνουμε, κι αναζητούμε, και χτυπούμε και ορθά το κάνουμε, γιατί ο Λόγος της Αληθείας φωνάζει μέσα στους αμέτρητους αιώνες, φωνάζει διαρκώς "χτυπήσετε και θα σας ανοιχτεί", "ζητήστε και θα σας δωθεί".

Θα αποδειχτεί σύντομα πως αυτό που θεωρούμε ως άνθρωποι τυχαίο, δεν είναι τύχη, δεν είναι ατυχία, αλλά μέσα σε αυτές τις λέξεις κρύβουμε
την άγνοια των δυνάμεων που επενεργούν στην ύπαρξή μας, φέρνοντας όλα τα γεγονότα της ζωής μας.
Σύντομα θα αποδειχτεί πως ό,τι κι να ζήσαμε, βιώσαμε, πράξαμε, σκεφτήκαμε, ονειρευτήκαμε, επιθυμήσαμε, όλα και τα πάντα που περικλύονται στην ύπαρξη μας, όλα δουλικά υπακούουν στους νόμους που διέπουν την ποιότητα της οριοθέτησης που δεχτήκαμε.

Για τον φίλο μου DJ Blade θα ήθελα να προσθέσω πως η πρώτη σπορά της οριοθέτησης ξεκινά από το 0 μέχρι τον 7ο χρόνο. Στον 7ο χρόνο η ψυχή στέλνει μία ακτίνα της, την λογική, για να προετοιμάσει τα υλικό και το πνευματικό πεδίο της ύπαρξης. Τώρα πλέον δεν αντιδράς απλά στα ερεθίσματα, αλλά αρχίζεις και συνηδητοποιείς, αρχίζεις και έχεις συναίσθηση του εαυτού σου και των γύρο σου. Βλέποντας τα πάντα και όλα μέσα από την ποιότητα (Δες το σαν ένα τζάμι-κρύσταλο μέσου του οποίου βλέπεις και κατανοείς την πραγματικότητα)της πρώτης οριοθέτησης που δέχτηκες. Τώρα πλέον αρχίζεις και προετοιμάζεσαι στο συνειδητό σου, ώστε να επιλέξεις κι ΕΣΥ στο δέυτερο σκέλος της οριοθέτησης, την ποιότητα που κατ΄επιλογή ταυτίζεις πλέον την ύπαρξή σου. Κι αυτό διαρκεί από τον 7ο μέχρι το 14ο χρόνο σου.
Μην απορείς, απλά παρατήρησε τα γεγονότα της ζωής σου και προσπάθησε να καταλάβεις την ποιότητα της οριοθέτησης που δέχτηκες μέσα στο σύνολο του υπαρξιακού δυναμικού σου.

Κι αν αυτό που δεις δεν σου αρέσει τότε γνωρίζεις βαθιά μέσα σου σε Ποιόν να απευθυνθείς και Κείνος με όλη την αγάπη που διαθέτει για τα παιδιά Του θα προστρέξει για να σε οδηγήσει στη Αλήθεια, απλά πίστευέ το με όλη σου τη δύναμη.

Κράτα την καθαρότητα της καρδιάς σου οδηγό στο λαβύρινθο των σκέψεων που κατακλύζουν πολλές φορές το μυαλό. Μην τις επιτρέπεις να σε απορροφούν και να σε κρατούν καθηλωμένο στο οριοθετημένο τίποτα που εκφράζουν. Άνοιξε τα φτερά σου και ατένισε με ελπίδα το μέλλον, ατένισε τις απάτητες κορυφές της υπάρξεώς σου που σε καλούν να τις γνωρίσεις.
Θυμίσου πως στην μάχη ρίχνεσαι έχοντας ως σύμμαχο την ψυχή σου που πρώτη αυτή στενάζει κάτω από το βάρος της σκλαβιάς, κάτω από το βάρος της οριοθέτησης.

Τους ταπεινούς και τους μωρούς τους εξυψώνω, και τους περήφανους τους ταπεινώνω...

Καλή αρχή,

quote:

---

Πίσω από όλα αυτά στέκεται πάνοπλη η απόλυτη Δύναμη της Συνήθειας

---

αυτό βλέπω κι εγώ...

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Έτσι αν για παράδειγμα θέλεις κάτι το οποίο δεν υπόκειται στην βούληση κάποιου άλλου και δεν τον επηρεάζει είναι πολύ πιθανό να το αποκτήσεις.

quote:

---

Ένας άνθρωπος που όταν θέλει κάτι απλά το κάνει! Και πολλές φορές, ναι! είναι "πραξικόπημα", άλλες δε πολύ περισσότερες μέγα λάθος με συνέπειες σε πολλούς τομείς.
Είτε πρόκειται για φυγή από δουλειά, από σπίτι, από χώρα, από σχέση.
Μια μέρα ξυπνάω και το κάνω.
Αλλάζω οπτική, πορεία, όνειρα, ζωή.

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr