"Osho"

"Δόξα χριστέ την αλήθεια σου"

Κατανοείς πως η τελειότητα, δηλαδή ο Θεός, δεν βλάπτει και δεν πειράζει την ατέλεια, τη μικρότητα. Θαυμάζεις αυτό που κάνει; Φυτεύει μέσα στο ατελές την τελειότητα. Φυτεύει μέσα στην μικρότητα το τέλειο της τελειότητας.
Έχεις δει την κακία να καυχάται και να φωνάζει "είμαι καλή!", "είμαι καλή!"; Είδες; Την τρέλανε την κακία ο Θεός. Φωνάζει πως είναι καλή. Την έβαλε και αυτήν και φωνάζει ότι είναι καλή.
Είδες τους ψεύτες του λόγου; Είδες, πώς ορκίζονται, πώς εκλιπαρούν, κλαίνε χτυπιούνται πώς τάχα λένε την αλήθεια; Διακρίνεις πώς τρέλανε το ψεύδος η τελειότητα -ο Θεός; Έβαλε και το ψεύδος να ομολογεί το ωραίο της τελειότητας, της αλήθειας. Διακρίνεις το υπέροχο; Δεν πείραξε την κακία και την ατέλεια, το ψεύδος τους, αλλά έσπειρε μέσα τους, την τελειότητα, αφού φωνάζουν και αυτά πως είναι αλήθεια και αρνούνται τον ίδιο τους τον εαυτό.
Είδες τους εκμεταλλευτές που φωνάζουν και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να αποδείξουν πώς δεν είναι έτσι; Βλέπεις πώς η τελειότητα βάζει όλες τις ατέλειες να μην παραδέχονται τον εαυτό τους;
Είδες τους κλέφτες παντός τύπου που δεν ανέχονται να κλεφτούν; Θαυμάζεις την τελειότητα, το Θεό; Δεν τους πείραξε σαν κλέφτες, τους έσπειρε στην ατέλειά τους την τελειότητα. Ούτε τον εαυτό τους αναγνωρίζουν, αλλά ούτε και στους άλλους δέχονται να αναγνωριστούν οι ίδιοι.
"Άγνωστος"

Ξέρουμε, λοιπόν, καλά πως ο νόμος είναι θεικός, ενώ εγώ είμαι αδύναμος άνθρωπος, πουλημένος στην αμαρτία. Έτσι, δεν ξέρω ουσιαστικά τι κάνω, δεν κάνω αυτό που θα ήθελα να κάνω αλλά, αντίθετα, ό,τι θα ήθελα να αποφύγω. Κάνοντας όμως αυτό που κατά βάθος δε θέλω, αναγνωρίζω έμπρακτα πως οι εντολές του νόμου είναι σωστές.
Έτσι φτάνω πια στο σημείο να μη διαπράτω εγώ ο ίδιος το κακό αλλά η αμαρτία που έχει εγκατασταθεί μέσα μου. Η ίδια η συνείδησή μου μαρτυρεί γι΄ αυτό: Δεν κατοικεί μέσα μου, δηλαδή στο είναι μου το καλό. Απόδειξη είναι πως εγώ θέλω να κάνω το καλό, δεν βρίσκω όμως τη δύναμη να το μετατρέψω σε πράξη. Κι έτσι δε κάνω το καλό που θα ΄θελα αλλά το υπηρετώ το κακό, που δεν το θέλω.
Αν όμως κάνω αυτό που δεν θέλω, τότε την πράξη μου δεν τη καθορίζω πια εγώ αλλά η αμαρτία, που έχει θρονιαστεί μέσα μου.

"Προς Ρωμαίους: 7,14-7,20"

-Τελικά φίλοι μου, ποιό είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που αφαιρεί την ανθρώπινη ελευθερία, χειραγωγεί συνειδήσεις και σκλαβώνει την ανθρώπινη ψυχή;
Στους μύθους είναι συνήθως το σκοτεινό, το τερατόμορφο.
Στις θρησκείες λέγεται πως είναι η ουσία της αμαρτίας, ή της επιθυμίας.
Στην λογική, η ιδεολογική άγνοια.

Τα παραπάνω κείμενα μπορεί για τον καθένα να είναι ή μύθος, ή θρησκεία, ή απλή λογική, ή ένα τίποτα. Ό,τι κι αν ο καθένας μας πει θα αφορά τον ίδιο. Πώς όμως είναι κανείς βέβαιος πως ο λόγος αυτός που θα πει, ό,τι κι αν πει, κινείται με απόλυτη ελυθερία; Είναι ελεύθερος από δεσμεύσεις, ελεύθερος από φυλακές;

Οι ταμπέλες που ευχαριστιόμαστε να κολλάμε φέρνουν την ελευθερία, ή η ελευθερία είναι πάνω από ονόματα, ταμπέλες, ιδεολογίες, γνώσεις, θρησκείες; Μπορεί ένας χριστιανός, ένας άθεος, ένας βουδιστής, ένας εγώ, και ένας εσείς, να προσεγγίσουμε ένα ανώτερο επίπεδο ελευθερίας παρέα; Ή το ένα αποκλύει a priori το άλλο;

Θέλουμε άλλη ελευθερία, ή καλά είμαστε;

Ενδιαφέρομαι για απόψεις!

"Σμιλεύουμε" τελικά το μέλλον μας ελεύθερα, ή ένας ακόμα "μύθος" είναι κι αυτό;

Αν η ελευθερία είναι μία, γιατί υπάρχουν τόσες θρησκείες;

Αν η ελευθερία είναι μία, καθολική που αγγαλιάζει κάθε ύπαρξη, κάθε άτομο, κάθε μόριο της δημιουργίας, γιατί υπάρχουν μετά τόσες πολλές λογικές;

Ποιός μηχανισμός μέσα μας βλέπει μόνο τις διαφορές, και όχι τις ενώσεις; Εσάς τί σας αρέσει να κάνετε περισσότερο; Να διαχωρίζετε ή να ενώνετε;

Ποιός μηχανισμός μέσα μας, μας πειθαναγκάζει να βλέπουμε μόνο τις διαχωριστικές γραμμές, και όχι τα θετικά της κάθε πλευράς;

Είστε ικανοποιημένοι από τους βαθμούς ελευθερίας που χάρισαν οι "μύθοι", οι "θρησκείες", και οι "παγκόσμιες λογικές";

Μας έβαλες δύσκολα μωρέ!!!

Εμείς, εδώ μέσα, άλλο από κλωτσοπατινάδα, δεν γνωρίζουμε!!!
Μ' αυτή τη ζέστη (σ' εσάς, γιατί εδώ πάνω έχουμε από 10 έως 15-17 βαθμούς το πολύ), ποιος μυαλός θα κάτσει να φέρει στροφές γρήγορα;;
Θες να πάθει καμιά βλάβη (κι άλλη;) και να το έχεις βάρος στη συνείδησή σου;;

Αγαπητέ, έχω την εντύπωση ότι λάθος πόρτα χτύπησες, με το συμπάθιο κιόλας!

Σωστός!!!!!!!!!!!!

Αλήθεια, τι είναι η ελευθερία και πως κατακτιέται από τους ανθρώπους?
Σε τι συνίσταται αυτή και ποιές έννοιες την διέπουν?

Μιλάμε μόνο για την ελευθερία των επιλογών μας?
Μιλάμε για την ελευθερία στον τρόπο έκφρασης μας?
Μιλάμε για την ελευθερία στο νου μας?

Οι φυλακές που αναφέρεις πως μας επιβάλλονται και γιατί εγκλωβιζόμαστε σ' αυτές?
Ποιός μας εγκλωβίζει σ' αυτές?

In anticipation of my resurrection...

Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγω διότι υπάρχουν τόσοι ορισμοί για την ελευθερία και τη δημοκρατία, όσοι και οι άνθρωποι σε τούτο εδώ τον πλανήτη.

Από τη στιγμή που ο άνθρωπος έντυσε το γήινο σώμα του με ρούχα, έντυσε και το πνεύμα του με περιορισμούς και προσπάθησε να το καλλωπίσει παρά να του δώσει φτερά για να πετάξει.

Αυτά τα δύο ανθρώπινα συναισθήματα τον φοβο και την ελπίδα χρησιμοποιούν όλα τα συστήματα εξουσίας, πολιτικής θρησκευτικής οικονομικής και ότι άλλο βάζει ο νούς σας, για να υποτάσσουν συνειδήσεις και προσωπικότητες και να υλοποιούν τους στόχους τους.

Αυτό κατάλαβε και ο πολύ "ψαγμένος" Καζαντζάκης και γράφτηκε στο μνήμα του…

quote:

---

ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΕ
ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΕ
ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ

---

Αν ένας άνθρωπος μιλάει ή ενεργεί με ακάθαρτο νου, ο πόνος τον ακολουθεί όπως ο τροχός της άμαξας ακολουθεί τα βόδια που τη σέρνουν.

Dhammapada, 1:1

Sutta Pitaka, Μajjhima-nikaya 22

Κατά Ιωάννη 8,31-8,32

Χιλιάδες είναι τα ονόματα των δεσμών της σκλαβιάς. Η ελευθερία δεν έχει όνομα. Δεν υπάρχουν πολλοί τύποι ελευθερίας, η ελευθερία είναι μία. Έχετε κοιτάξει ποτέ; Η αλήθεια είναι μία. Τα ψέματα μπορεί να είναι εκατομμύρια. Μπορείς να πει ψέματα με εκατομμύρια τρόπους. Η αλήθεια είναι απλή: ένας τρόπος είναι αρκετός. Η αγάπη είναι μία: οι νόμοι είναι εκατομμύρια. Η ελευθερία είναι μία: οι φυλακές είναι πολλές.

Κάποιος άθεος μέσα στο forum μου είπε πως Θεός (για εκείνον) είναι η όλη φύση, η απέραντη ομορφιά της. Αυτό που είπε, είναι ίσως μια ανθρώπινη αλήθεια.
Ο Θεός είναι και μέσα στη φύση. Αλλά αυτό τελικά είναι όλη η αλήθεια;

Αν αποκλύσουμε από την "αλήθεια" μας και το παραμικρό, τότε σίγουρα δε λέμε την αλήθεια. Κι αν δε λέμε όλη την αλήθεια, τότε είναι βέβαιο πως λέμε ψέματα. Και αυτό το ψέμα, όσο μικρό κι αν είναι, δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την αλήθεια.

Αλλά ποιός από όλους εμάς βεβαιώνει τον εαυτό του σαν ψεύτη;

Φίλε D_I, εκεί μέσα βλέπω και την πρώτη "δέσμευση". Τον πρώτο κρίκο σε μια μακρυά αλυσίδα δεσμεύσεων. Στο πρώτο ψέμα που ασυνείδητα ή συνειδητά θα πεις, έχεις βάλει αλυσίδες. Έχασες την ελευθερία.
Οι πράξεις και τα λόγια δεν καθορίζονται πλέον από την απλότητα της αλήθειας, αλλά από τον ενδόμυχο φόβο να μην φανερωθεί στους άλλους αυτό το ψέμα, το ένα, τα δύο, τα πεντακόσια, τα εκατομμύρια...

Και εκεί τα πράγματα γίνονται πλέον πολύπλοκα, οι ρόλοι μοιράζονται, η σκηνή στείνεται, το σενάριο μοιράζεται, προβάρεται, και εκτελείται. Εκεί δεν υπάρχει ελευθερία, εκτελείς το σενάριο. Πώς λέμε σαν "καλός αρχαίος υποκριτής"...

Η αλήθεια μέσα σε κάθε θρησκεία βιώνεται, η θρησκεία είναι το μέσο για να τη φτάσεις, και να βιώσεις στην αλήθεια. Και η αλήθεια θα σε ελευθερώσει.

Πώς την βλέπουμε όμως πρωτού τη βιώσουμε; Πώς την κατανοούμε; Αφού πριν γνωρίσουμε την αλήθεια, δεν είμαστε ελεύθεροι. Οι πράξεις μας είναι δεσμευμένες, καθορισμένες, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση "δούλου".

Εκτός αν παραδεχόμαστε πως είμαστε και τώρα ελεύθεροι, απορρίπτοντας τελείως αυτήν τη συλλογιστική.

Μιας και μιλάμε, φίλε μου, για την αλήθεια μπορούμε να πούμε οτι γνωρίζουμε πάντα οτι έχουμε κατανοήσει την αλήθεια στο κάθετί για το οποίο εκφραζόμαστε?
Ναι, το ψέμα σου στερεί την ελευθερία και σε φυλακίζει.
Αυτό το ψέμα όμως είναι πάντοτε συνειδητό ή ενδέχεται να είναι κι ασυνείδητο?

Συμφωνώ με την άποψη σου οτι μέσα από κάθε θρησκεία εκφράζεται μια μορφή αλήθειας η οποία περιμένει εκεί για να μας ελευθερώσει.
Το αν εμείς την αντιληφθούμε κι ελευθερωθούμε είναι θέμα δικό μας το οποίο σε τίποτα δεν αφαιρεί κάτι από την δύναμη της θρησκείας αυτής.

Η θρησκεία (μεταξύ άλλων πραγμάτων) είναι ένα όχημα το οποίο μπορεί να μας οδηγήσει στην αλήθεια.
Για να μας οδηγήσει όμως σε αυτήν θα πρέπει να το οδηγήσουμε με τον σωστό τρόπο και με πλήρη επίγνωση του τι είναι αυτό.

In anticipation of my resurrection...

Εδώ ακριβώς βρίσκεται, μέσα στην σκέψη μου, το επίμαχο σημείο.
Εκείνο το σημείο που σε δένει με τις αδιόρατες αλυσίδες.

Το πρώτο ψέμα...

Συνειδητό ή ασυνείδητο;

Το μεγάλο και πρώτο ψέμα, βρίσκεται στο ασυνείδητο. Δεν το επιλέγεις, δεν το καταλαβαίνεις, δεν το μυρίζεσαι. Είναι τόσο καλά κρυμμένο, τόσο ωραία τοποθετημένο εκεί μέσα, που σε δένει με μια ακατάλυπτη δύναμη.

Μια δύναμη που σε βάζει συνειδητά να ψεύδεσαι, και ενώ ψεύδεσαι και το καταλαβαίνεις δεν το αλλάζεις. Δεν το αλλάζουμε με τίποτα φίλε μου. Είναι ΕΝΑ με το είναι μας.

Θα μου πεις και τί μπορεί να είναι αυτό το ψέμα;

Κάτσε λίγο, γιατί ακόμα το σκέφτομαι...

Δεν μπορώ να το διαχωρίσω στη σκέψη μου. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αποστασιοποιηθώ με τη λογική από το ψέμα μου. Μοιάζει η λογική να μην είναι δυνατόν να κεντράρει στο ψέμα μου. Είναι σα να βρίσκεται σε διαφορά φάσης με αυτό. Σα να βρίσκεται συνεχώς ένα βήμα μπροστά. Αυτό που μπορεί να εξετάσει η λογική, στο παρόν, στο τώρα, για το ψέμα έχει γίνει ήδη παρελθόν. Έτσι μοιάζει σαν ένας χαμαιλέων να προλαμβάνει κάθε δράση αποκάλυψης της λογικής. Σαν να προβλέπει κάθε δράση της, κινούμενο ανάλογα και αποκρύπτοντας τον εαυτό του.

Η μήπως καλύτερα να πω πως ίσως το ίδιο το ψέμα κατευθύνει τη λογική με τέτοιο τρόπο ώστε η ίδια να αδυνατεί να δει την αλήθεια... και να συλλάβει τελικά το ψέμα;

Τα φωτισμένα όντα έρχονται σε τούτο τον κόσμο φωνάζοντας, δείχνοντας τον δρόμο της αλήθειας, το δρόμο που οδηγεί στην ελευθερία.
Κι όμως οι άνθρωποι στις περισσότερες των περιπτώσεων δείχνουν να μην καταλαβαίνουν. Το ίδιο το ψέμα κινείται μέσα τους θαρρώ πιο γρήγορα κι από τη σκέψη τους. Και ενώ η σκέψη είναι φορτισμένη με το φως των σοφών λόγων της ζωής, δείχνει ανίκανη τελικά να αποκαλύψει το ψέμα, να αποκαλύψει την υφή του.

Παγιδεύεται η σκέψη μου από το ψέμα, και η κίνησή της συνεχώς βρίσκεται ανάμεσα σε όρια. Τοποθετημένα πριν ακόμα ξεκινήσει την κινησή της. Σαν ένα κύμα ήχου που εγκλωβίζεται μέσα σε ένα δωμάτιο. Όση ένταση κι αν προσθέσεις στο κύμα, αυτό θα αντανακλά συνεχώς στις επιφάνειες, αδυνατώντας να διαφύγει εκεί έξω.

Η ηχώ τώρα είναι περιορισμένη, έχει μια ελευθερία κίνησης, αλλά αυτήν
η ελευθερία περιορίζεται από τα όρια του τοίχου.

Κάπως έτσι φαντάζομαι μέσα στη σκέψη μου και τις θρησκείες. Αντανακλούν στην ηχώ τους την ελευθερία της κίνησης αλλά αυτήν η ελευθερία βρίσκεται συνεχώς περιορισμένη μέσα σε όρια. Δεν χάνεται ως έννοια, υπάρχει. Αλλά ούτε όμως και μπορείς να την εφαρμόσεις.

Αλήθεια, όταν αντιληφθούμε το πρώτο ψέμα από όλα, δεν υπάρχει η πιθανότητα να θελήσουμε να αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση?
Δεν υπάρχει η πιθανότητα να θέλουμε να δώσουμε μια με το χέρι μας και να το γκρεμίσουμε?
Κι αν δεν το κάνουμε αυτό μήπως φοβόμαστε οτι με το γκρέμισμα του ψέματος θα γκρεμιστούν κι άλλα πράγματα, πράγματα στα οποία έχουμε επενδύσει πολλά...?

Πιστεύω πως ίσως αυτό το πρώτο ψέμα να μην είναι σταθερό κι αμετάβλητο αλλά να αλλάζει συνεχώς και να μορφοποιείται διαφορετικά σε κάθε κατάσταση.
Αν δηλαδή φύγω από μια θέση και πάω σε μια άλλη ίσως να προσπαθώ να καταλάβω που βρίσκεται το ψέμα σε αυτήν την καινούρια μου θέση.

Φωτισμένοι άνθρωποι έρχονται και προσπαθούν να επιτελέσουν έναν σκοπό.
Φαντάσου τον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα και θα βρεις πολλές ομοιότητες, φίλε μου.

Οι φωτισμένοι αυτοί μπορεί να ωφελήσουν έναν άνθρωπο σύντομα, μπορεί κι όχι τόσο σύντομα.
Εξαρτάται από το πότε ο καθένας από εμάς είναι έτοιμος για να ανακαλύψει τον δρόμο του και τον δρόμο που θα τον οδηγήσει στο φως.

In anticipation of my resurrection...

Στα μαθηματικά, η λογική επιβάλει την ύπαρξη αξιωμάτων, πάνω στα οποία θα στηριχθεί η μετέπειτα ροή της σκέψης. Τα αξιώματα, είναι θεμελιώδεις μορφές, οι βάσεις, τα θεμέλια, η αρχή πάνω στην οποία χτίζεται ολόκληρη η υπόλοιπη μαθηματική λογική. Τα αξιώματα δεν χρειάζονται απόδειξη, υπάρχουν αξιωματικά. Μέσα στην πραγματικότητα...

Στην όλη μαθηματική πορεία που κάνουμε η απόδειξη του "σωστού" δρόμου μπορεί να επαληθευτεί μόνο με το τελικό αποτέλεσμα της εξίσωσης που προσπαθούμε να επιλύσουμε.

Στην πορεία των πράξεων που κάνουμε συνεχώς (παρόν), δεν έχουμε παρά μόνο ενδείξεις ότι ίσως βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Αυτές οι ενδείξεις όμως δεν αποτελούν για τη μαθηματική λογική μας αποδείξεις και έτσι για να είμαστε απολύτως βέβαιοι πρέπει να φτάσουμε στην τελική λύση.

Το πρόβλημα της επίλυσης όμως είναι τόσο περίπλοκο, που παράλληλα με μας εκατομμύρια λογικές λύνουν το ίδιο πρόβλημα ανεξάρτητα, για λόγους αντικειμενικής επαλήθευσης. Όλα γίνονται στο χέρι...

Η εξίσωση περιπλέκεται περισσότερο όταν η επαλήθευση μπορεί να είναι απόλυτα αντικειμενική μόνο μετα θάνατον. Αλλά από εκεί ποιός μπορεί να γυρίσει και να το πει και σε μας; Έτσι η όλη προσπάθεια μοιάζει σε πολλούς και ολίγον μάταιη.

Στα εκατομμύρια των ανθρώπων που προσπαθούν να επιλύσουν το πρόβλημα κάποιοι μας λένε πως φτάσανε στο πολυπόθητό αποτέλεσμα. Μας λένε τους τρόπους, και ως γνωστόν συμβαίνει στα μαθηματικά να υπάρχουν πολλοί τρόποι επίλυσης για ένα πρόβλημα. Άλλος από δω άλλος από κει, αλλά ποιός μπορεί να είναι απόλυτα σίγουρος, αφού η λύση βρίσκεται στην άλλη πλευρά;

Αλλά τί έχω να χάσω; Έχω ενδείξεις πως είναι σωστές οι λύσεις τους. Ας δοκιμάσουμε...

Ένας τρόπος είναι να ακολουθήσεις τον τρόπο τους, επιλέγεις έναν και ξεκινάς να λύνεις την εξίσωση με τον τρόπο που θεωρείς εσύ ως καλύτερο, συντομότερο και πιο ανώδυνο. Στις τόσες πράξεις που αναγκάζεσαι να εκτελέσεις είναι σίγουρο πως θα κάνεις λάθη. Είναι αδύνατον να μην κάνεις λάθος.

Από τις ενδείξεις πάλλι βλέπεις πως είσαι λάθος, κάποια στοιχεία των πράξεων που εκτελείς είναι αναληθεί. Η μεταβολή στην μορφή της εξίσωσης δεν συμφωνεί με το μοντέλο που έχεις υιοθετήσει. Τί κάνεις; Εξετάζεις το παρελθόν, πηγαίνεις πίσω να δεις που έγινε το λάθος.

Αλλά μπορεί και να μην δεις πως είσαι λάθος, και εκεί απλά συνεχίζεις...

Έχεις μπει μέσα σε έναν λαβύρινθο πράξεων, τεράστιο το μέγεθος, φοβερό! Άντε τώρα να βρεις το λάθος, ή τα λάθη. Η επαλήθευση των πράξεων γίνεται με το συνειδητό, πρόσθεση, αφαίρεση, διαίρεση. Και το συνειδητό στηρίζεται ολόκληρο στο ασυνείδητο που το τροφοδοτεί συνεχώς με τις αρχετυπικές εικόνες, τα αξιώματα, που πάνω τους στηρίζονται όλα τα υπόλοιπα.

Κάποιος πολύ επίμονος φτάνει πίσω στην αρχή θέλοντας ίσως να βρει όλα τα λάθη. Τα διορθώνει όλα, αλλά και πάλι βλέπει ότι η λύση δεν του βγαίνει. Δεν μπορεί να βρει που είναι λάθος. Το νιώθει όμως.

Σίγουρα φίλε μου σου έχει τύχει να λύνεις πρόβλημα στα μαθηματικά να έχεις κάνει λάθος και να μην μπορείς να το βρεις. Ένα λάθος τόσο εμφανές που δεν σε πάει ο νους να το εξετάσεις. Αν δεν στο πει κάποιος τρίτος αποκλύεται να το δεις.

Αυτό φυσιολογικά γίνεται ασυνείδητα, αφού όταν είμαστε πολύ βέβαιοι για κάτι στρέφουμε την προσοχή μας αλλού.

Έτσι συμβαίνει και σε κάποιον που εξέτασε τα πάντα και τα βρήκε πως όλα έγιναν σωστά, διόρθωσε τα πάντα, προσπάθησε στο μέτρο του δυνατού, εξάντλησε τα πάντα, αλλά το λάθος επιμένει. Εξάντλησε δηλαδή το μέτρο του συνειδητού, τί μένει;
Μα φυσικά τα αξιώματα, οι αρχετυπικές εικόνες, οι πυλώνες της πραγματικότητας, το πρώτο ψέμα, που δημιουργεί την αλυσίδα των ψεμάτων. Το ασυνείδητο.

Ο Σερλοκ Χολμς νομίζω πως έλεγε: αν εξαντλήσεις όλες τις πιθανές περιπτώσεις τότε αυτό που μένει, όσο απίθανο κι αν είναι, είναι η αλήθεια.
Αλλά πρέπει να εξαντλήσεις όλες τις πιθανότητες πρώτα, όχι νωρίτερα, για να δεις ύστερα την αλήθεια. Μπορεί συνειδητά να αλλάζουμε τους τρόπους, αλλά συνήθως αδυνατούμε να προσεγγίσουμε το ασυνείδητό μας. Αφού αυτό το ασυνείδητο συνθέτει το βέβαιο της πραγματικότητας γύρο μας.

quote:

---

Σίγουρα φίλε μου σου έχει τύχει να λύνεις πρόβλημα στα μαθηματικά να έχεις κάνει λάθος και να μην μπορείς να το βρεις. Ένα λάθος τόσο εμφανές που δεν σε πάει ο νους να το εξετάσεις. Αν δεν στο πει κάποιος τρίτος αποκλύεται να το δεις.

---

Φίλε μου Tryfield, σε όλο το Γυμνάσιο και τις 2 πρώτες τάξεις του Λυκείου ο βαθμός που έπαιρνα στα Μαθηματικά ήταν σταθερός: 9
Γενικά δεν ήμουν των θετικών επιστημών...

Αν και με τα Μαθηματικά, τις εξισώσεις κτλ με μπέρδεψες λιγάκι, θα προσπαθήσω να σου παραθέσω τις απόψεις μου.

quote:

---

Στην όλη μαθηματική πορεία που κάνουμε η απόδειξη του "σωστού" δρόμου μπορεί να επαληθευτεί μόνο με το τελικό αποτέλεσμα της εξίσωσης που προσπαθούμε να επιλύσουμε.

Στην πορεία των πράξεων που κάνουμε συνεχώς (παρόν), δεν έχουμε παρά μόνο ενδείξεις ότι ίσως βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Αυτές οι ενδείξεις όμως δεν αποτελούν για τη μαθηματική λογική μας αποδείξεις και έτσι για να είμαστε απολύτως βέβαιοι πρέπει να φτάσουμε στην τελική λύση.

---

Έχεις δίκιο όταν λες πως η απόδειξη του σωστού δρόμου μπορεί να επαληθευτεί με το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι ο τελικός προορισμός.
Για να πιστέψουμε στον τελικό προορισμό πρέπει να έχουμε κάποιες ενδείξεις οτι "έχουμε πάρει τον σωστό δρόμο".
Από την άλλη όμως πολλές φορές ενδεχομένως να αμφισβητούμε το μονοπάτι που έχουμε επιλέξει να βαδίσουμε, να το θεωρούμε εντελώς λανθασμένο ή κι αδιέξοδο ακόμα.
Αυτό εν μέρει είναι ανθρώπινο κι άλλωστε η αμφισβήτηση κι η συνεχής εξέταση του μονοπατιού μας μπορεί να μας κάνει να το κάνουμε πιο βατό ή να μας βοηθήσει στο πέρασμα του.

Το νόημα σε αυτήν την διαδικασία είναι να βαδίσεις το δικό σου μονοπάτι, ένα μονοπάτι το οποίο διαφέρει από αυτό του συνανθρώπου σου.
Και σίγουρα, όπως είπες κι εσύ, σε ένα μαθηματικό πρόβλημα δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος επίλυσης του...
Οι υποδείξεις των υπολοίπων (αυτών που έφτασαν στον τελικό προορισμό προτού περάσουν στην άλλη πλευρά) μπορούν να λειτουργήσουν απλά όπως οι ταμπέλες στον δρόμο.
Σε βοηθούν να φτάσεις στον προορισμό σου βοηθώντας να βρεις πιο εύκολα τον δρόμο, τον δρόμο που θα βαδίσεις εσύ όμως.

quote:

---

Ένας τρόπος είναι να ακολουθήσεις τον τρόπο τους, επιλέγεις έναν και ξεκινάς να λύνεις την εξίσωση με τον τρόπο που θεωρείς εσύ ως καλύτερο, συντομότερο και πιο ανώδυνο. Στις τόσες πράξεις που αναγκάζεσαι να εκτελέσεις είναι σίγουρο πως θα κάνεις λάθη. Είναι αδύνατον να μην κάνεις λάθος.

Από τις ενδείξεις πάλλι βλέπεις πως είσαι λάθος, κάποια στοιχεία των πράξεων που εκτελείς είναι αναληθεί. Η μεταβολή στην μορφή της εξίσωσης δεν συμφωνεί με το μοντέλο που έχεις υιοθετήσει. Τί κάνεις; Εξετάζεις το παρελθόν, πηγαίνεις πίσω να δεις που έγινε το λάθος.

---

Τα λάθη, φίλε μου, είναι πολύ λογικό να συμβούν κι ίσως να αποδειχθούν κι αρκετά ωφέλιμα, αν μπορέσουμε να τα δούμε φυσικά μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα.
Όλοι κάνουμε λάθη στην ζωή μας, λάθη που είτε είναι σοβαρά είτε είναι λιγότερο σοβαρά.
Αυτό που μένει να κάνουμε είναι να βοηθηθούμε μέσα από αυτά και να πάρουμε αυτό που μπορούν να μας διδάξουν.

Παρόλα αυτά, όταν συνεχώς κάποιος αναθεωρεί την εξίσωση και πηγαίνει συνεχώς πίσω ώστε να την διορθώσει, μήπως κινδυνεύει να εγκλωβιστεί σε μια τέτοια κατάσταση?
Μήπως αυτά τα πισωγυρίσματα πρέπει να έχουν ένα μέτρο ώστε να μπορέσει να προχωρήσει?

In anticipation of my resurrection...

Το ξέρω πως είναι μπέρδεμα τα μαθηματικά, αλλά και τί είναι ξεκάθαρο;

Ανέφερες:
"Παρόλα αυτά, όταν συνεχώς κάποιος αναθεωρεί την εξίσωση και πηγαίνει συνεχώς πίσω ώστε να την διορθώσει, μήπως κινδυνεύει να εγκλωβιστεί σε μια τέτοια κατάσταση?
Μήπως αυτά τα πισωγυρίσματα πρέπει να έχουν ένα μέτρο ώστε να μπορέσει να προχωρήσει?"

Για μένα όπως το σκέφτομαι εκεί βρίσκεται το λάθος. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η ιδεολογική φυλακή, που αγκαλιάζει τα πάντα. Τις θρησκείες, τους μύθους, τις ιδεολογίες, τα πάντα. Η βεβαιότητα πως προχωράμε σωστά, σε συμφωνία πάντα με τις "πινακίδες κατεύθυνσης".
Αυτό μας γεμίζει με βεβαιότητα για τις "σταθερές" γύρο μας, με αποτέλεσμα να αφήνουμε χώρο στο ψέμα να δράσει πριν ακόμα οι πράξεις μας αυτές υλοποιηθούν.

Όταν οι πράξεις που εκτελούμε στηρίζονται σε ψευδή υπόθεση-αξίωμα, τότε το αληθές των πράξεων αυτών δεν είναι συνάρτηση της καλής μας διάθεσης και θέλησης, ή της προσπάθειας. Με άλλα λόγια η σωτηρία, η λύτρωση, η φώτιση, δεν είναι συνάρτηση των καλών μας έργων. Ο πυρήνας του ψεύδους στέκεται έξω από τις όποιες πράξεις ή τις προσπάθειες. Βρίσκεται μέσα στα αξιώματα που οριοθετούνε τις όποιες πράξεις. Έτσι αποκτάμε την ψευδαίσθηση πως κάνοντας καλές πράξεις (σε όλα τα πεδία νοητικά και υλικά) προς τους άλλους, και προς τον εαυτό μας είμαστε καλά. Δεν είναι όμως έτσι, είναι κι αυτό μέρος της φυλακής. Κάτι που συνειδητοποίησα τώρα τελευταία.

Θα σου θυμίσω τη συζήτηση που είχαμε παλιότερα για το ζητιάνο. Τελικά κατάλαβα πως αυτό δεν μπορεί από μόνο του να με σώσει. Ως πράξη, και βέβαια είναι καλή. Φανερώνει ένα κάρο καλά συναισθήματα, αλλά το να μείνουμε στις δάφνες της πράξης, και πούμε πως τώρα έγινα καλός, βοήθησα, είμαι σωστός προχωράμε, δεν γίνεται τίποτα έτσι.

Οπότε, φίλε D_I είχες δίκιο στην τοποθέτηση που είχες κάνει τότε!

Στον χριστιανισμό αυτό έχει υποθεί ως εξής: Δεν σώζεσαι ούτε από τα έργα, ούτε από το νόμο. Σώζεσαι κατά Χάρη.
Και αυτήν η Χάρη δεν είναι τίποτα άλλο (όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι) από τη συνεχή συνειδητοποίηση πως το λάθος επιμένει. Το ψέμα βρίσκεται εκεί, συνεχώς παρόν. Και αυτό έχει ένα και μόνο σκοπό. Να σε απογυμνώσει τελείως από την όποια βεβαιότητα πως τώρα είμαστε στο σωστό δρόμο.
Και έτσι, αφού απογυμνωθείς από τη βεβαιότητα του σωστού, και αφού έχεις δοκιμάσει τα πάντα τότε υπάρχει η πιθανότητα να στραφούμε και εκεί που ποτέ πριν δεν είχαμε κοιτάξει.

Εκεί χρειάζεσαι την "παρέμβαση" του τρίτου που θα σε οδηγίσει στο λάθος. Και αυτήν η καθοδήγιση γίνεται συνεχώς μέσα από τα γεγονότα της ζωής μας που μας φανερώνουν τη μικρότητά μας.
Αλλά ποιός παραδέχεται τη μικρότητά του; Τον εγωισμό του; Τα ψέμματά του; Ίσα-ίσα που βρίζουμε και τα θεία για την "κακοτυχία" μας και για τα "προβλήματά" μας, και για τα πισωγυρίσματά μας.

Με το να παραμένουμε κάπου προσκολλημένοι ελοχεύει ο κίνδυνος να μη μπορούμε να δούμε κάποια πράγματα σφαιρικά.
Από την άλλη, με το να είμαστε σε μια διαρκή φάση αμφισβήτησης αλλά και πρόωρου πισωγυρίσματος ενδέχεται να μη λάβουμε τη γνώση που θα μας έδινε η εντρύφηση μας στην φάση που θα μπαίναμε σε βάθος.

Γενικά πιστεύω πως η φάση της αναζήτησης μας πρέπει να κάνει κάποιους κύκλους.
Αυτοί οι κύκλοι για να είναι εποικοδομητικοί για την προσωπική μας εξέλιξη πρέπει να έχουν μια σειρά διαδοχής η οποία να έρχεται στην καταλληλότερη στιγμή.

Σχετικά με τα καλά έργα που πιθανόν να πράττουμε, σαφώς και δεν είναι το κλειδί για την προσωπική μας σωτηρία/λύτρωση.
Το να κάνεις κάτι απλά για να το κάνεις ή επειδή νιώθεις πως σου επιβάλλεται να το κάνεις μου φαίνεται κάπως υποκριτικό.
Το σημαντικό είναι να καταλάβεις γιατί το κάνεις και να αποκτήσεις την διάκριση του πότε πρέπει να το κάνεις.
Το να κάνεις ένα πραγματικό καλό στον συνάνθρωπο σου είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, φίλε μου, και θα πρέπει να συνυπολογίσουμε σ' αυτό οτι αφενός ωφελούνται κι οι 2 πλευρές κι οτι αφετέρου αυτός που προσφέρει βοήθεια πρέπει να καταλάβει πότε αλλά και σε ποιά μορφή πρέπει να την δώσει.

quote:

---

Αλλά ποιός παραδέχεται τη μικρότητά του; Τον εγωισμό του; Τα ψέμματά του; Ίσα-ίσα που βρίζουμε και τα θεία για την "κακοτυχία" μας και για τα "προβλήματά" μας, και για τα πισωγυρίσματά μας.

---

Μα, φίλε μου, πόση δύναμη θέλει από εμάς να τα βάλουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και να μη μεταθέτουμε αλλού τις ευθύνες μας?

In anticipation of my resurrection...

Με βρίσκεις σύμφωνο σε όσα παραπάνω ανέφερες.

Προσπάθησα να κατανοήσω μέσα από το γραπτό μου λόγο τη φύση του ψεύδους στη σκέψη μου, θεωρώντας το ως το πρωταρχικό κλειδί που θα ξεκλειδώσει τα κελιά των νοητικών φυλακών.

Ερχόμενοι μέσα στον κόσμο "λευκοί", θεώρισα πως υπάρχει μια αρχή σε αυτό το ψεύδος, και μια συνέχεια. Άλλωστε όλοι μας για την αλήθεια φωνάζουμε και ψάχνουμε. Και αφού την ψάχνουμε, κάτι μας λέει πως δεν είμαστε ακόμα εκεί, -στην αλήθεια εννοώ.

Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που "βρίσκονται" στην αλήθεια, αλλά ο έντονος φανατισμός που τους διαπνέει μάλλον βεβαιώνει το αντίθετο...

Δεν το περιορίζω μόνο στα πλαίσια της θρησκείας αφού ο φανατισμός ως έννοια διαπωτίζει σχεδόν κάθε ιδεολογία, κάθετα και οριζόντια. Ανέφερες για την προσκόλληση, και η προσκόλληση σε οτιδήποτε σε κάνει μονοδιάστατο, διαχωριστικό, εν τέλει ίσως και φανατικό...

Διαίρει και βασίλευε, λέγανε οι Ρωμαίοι και δεν είχαν και άδικο.

Τελικά ένας χριστιανός που μένεται ενάντια σε έναν εθνικό, ένας άθεος που προσπαθεί να προσυλητίσει ιδεολογικά έναν χριστιανό, και ένας μουσουλμάνος που βρίζει έναν βουδιστή, στο μηχανισμό πίσω από τις εμφανείς διαφορές, στην εκδήλωση καθεαυτή των πράξεών τους σε τί διαφέρουν;

Εγώ έτσι εσύ αλλιώς, έγώ όμως ο σωστός άρα εσύ ο λάθος, φίλε άλλαξε γιατί είσαι λάθος...(πολύ κομψά!)

Το ίδιο δεν είναι;

Αν δεχτούμε την αλήθεια των φωτισμένων όντων που ήρθαν, τότε τί είναι αυτό που αποτρέπει (ως μηχανισμός) τους ανθρώπους να γνωρίσουν την αλήθεια και έτσι να ελευθερωθούνε; Έχει να κάνει με την προσπάθεια, έχει να κάνει με την πίστη, έχει να κάνει με τη θέληση, με την επιλογή, ή υπάρχει και κάποιος "Δούρειος ίππος" που λειτουργεί αντιδραστικά και καθολικά μέσα σε όλες τις θρησκείες;

quote:

---

Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που "βρίσκονται" στην αλήθεια, αλλά ο έντονος φανατισμός που τους διαπνέει μάλλον βεβαιώνει το αντίθετο...

---

Νομίζω πως σε αυτή σου την πρόταση έκανες πολύ σωστά και περιέκλεισες τη λέξη βρίσκονται μέσα σε εισαγωγικά.
Πράγματι, ποιός μπορεί να πει με βεβαιότητα οτι βρίσκεται στην Αλήθεια κι οτι έφτασε σ' αυτήν?
Και πολύ περισσότερο όταν αυτή η "αλήθεια" προβάλλεται μέσα από έναν έντονο φανατισμό κάτι ίσως να μην πηγαίνει καλά...

Η Αλήθεια ενδεχομένως να μπορεί να προσεγγιστεί μέσω διαφόρων τρόπων.
Ο κάθε τρόπος είναι σημαντικός για τον καθένα από εμάς εφόσον τον βοηθάει να εξελίσσεται ως προσωπικότητα και να φτάνει στον προορισμό του.
Για αυτό το λόγο, φίλε μου, έχω πει πολλές φορές πως είναι τεράστια η ευθύνη να γκρεμίζεις το μονοπάτι κάποιου ανθρώπου για να του επιβάλλεις ως αληθινό το δικό σου.
Κανείς δεν έχει τέτοιο δικαίωμα κι οι λόγοι που συμβαίνει αυτό ίσως να υποδηλώνουν κάποια πράγματα πχ μια κρυφή αμφισβήτηση οτι το μονοπάτι μας ίσως να είναι παραπλανητικό οπότε χρειάζεται επιβεβαίωση, έναν πολύ μεγάλο εγωϊσμό κτλ.

Ο φανατισμός σαφώς και δεν περιορίζεται μόνο στα πλαίσια μιας θρησκείας καθώς μπορεί να επεκταθεί και να φωλιάσει μέσα σε πολλούς άλλους τομείς.
Τα αποτελέσματα όμως ποιά θα είναι?
Ωφέλιμα για την ανθρωπότητα ή καταστροφικά?

quote:

---

Τελικά ένας χριστιανός που μένεται ενάντια σε έναν εθνικό, ένας άθεος που προσπαθεί να προσυλητίσει ιδεολογικά έναν χριστιανό, και ένας μουσουλμάνος που βρίζει έναν βουδιστή, στο μηχανισμό πίσω από τις εμφανείς διαφορές, στην εκδήλωση καθεαυτή των πράξεών τους σε τί διαφέρουν;

---

Νομίζω πως δεν διαφέρουν σε τίποτα, φίλε μου...
Αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι όμως είναι αν με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να φέρουν κάποιον κοντά στην Αλήθεια (την δική τους έστω) ή αν απομακρύνονται με αυτόν τον τρόπο κι οι ίδιοι από αυτήν...

quote:

---

Αν δεχτούμε την αλήθεια των φωτισμένων όντων που ήρθαν, τότε τί είναι αυτό που αποτρέπει (ως μηχανισμός) τους ανθρώπους να γνωρίσουν την αλήθεια και έτσι να ελευθερωθούνε; Έχει να κάνει με την προσπάθεια, έχει να κάνει με την πίστη, έχει να κάνει με τη θέληση, με την επιλογή, ή υπάρχει και κάποιος "Δούρειος ίππος" που λειτουργεί αντιδραστικά και καθολικά μέσα σε όλες τις θρησκείες;

---

Λες να υπάρχει?

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Όσο φοβόμαστε κι όσο ελπίζουμε ποτέ δε θα είμαστε ελεύθεροι.

---

Όσο περιφρονούμε αυτό που φοβόμαστε και τραβάμε χωρίς ελπίδα ,έχουμε την πιθανότητα να μην κάνουμε λάθος.

Καλησπέρα σας,

Τι θα μπορούσε να εννοηθεί από αυτές τις δύο φράσεις ? Τι θα μπορούσε να σημαίνει το "η ελευθερία δεν έχει όνομα"? Γιατί δεν έχει όνομα ?

Stacey

quote:

---

Μπορεί ένας χριστιανός, ένας άθεος, ένας βουδιστής, ένας εγώ, και ένας εσείς, να προσεγγίσουμε ένα ανώτερο επίπεδο ελευθερίας παρέα;

---

Edited by - Stacey on 16/09/2006 20:47:55

quote:

---

Οι φυλακές που αναφέρεις πως μας επιβάλλονται και γιατί εγκλωβιζόμαστε σ' αυτές?
Ποιός μας εγκλωβίζει σ' αυτές?

---

Edited by - Stacey on 16/09/2006 21:09:49

Καλή διαμονή και καλές (γόνιμες) συζητήσεις!

Συμφωνώ πως μόνοι μας φυλακίζουμε τους εαυτούς μας, αλλά αυτό δεν γίνεται συνειδητά. Κανείς δεν θέλει με τη θέλησή του να απολέσει την ελευθερία του. Γι΄ αυτό και μας ανήκει ένα μέρος της ευθύνης, αλλά όχι και όλη η ευθύνη.

Στην φυλακή μπαίνεις από άγνοια κινδύνου, όπως το ζώο που μπαίνει στο κλουβί ακολουθώντας την μυρουδιά του δολώματος!

Και το δόλωμα της δικιάς μας φυλακής είναι η καλή ζωούλα!

Έτσι αν δεν φέρεις τη νοητική σφραγίδα της φυλακής, ούτε να "αγοράσεις" μπορείς, ούτε και να "πουλήσεις". Κι αν δεν μπορείς να κάνεις αυτά, η καλή ζωούλα πάει περίπατο! Και είναι αλήθεια πως τότε γινόμαστε δυστυχείς, αποτυχημένοι, παρακατιανοί, περιθωριακοί..., σκέτοι καταδικασμένοι!

quote:

---

Συμφωνώ πως μόνοι μας φυλακίζουμε τους εαυτούς μας, αλλά αυτό δεν γίνεται συνειδητά.

---

Όπως έχω ξαναπεί, φίλε μου, το θέμα είναι αν μετά την επίγνωση της φυλακής σου παραμένεις σ' αυτήν συνειδητά ή όχι...

In anticipation of my resurrection...

Για να πω φίλε μου πως κάνω συνειδητή επιλογή της φυλακής, πρέπει να βγω έξω αν δεν το έχω κάνει, και μετά να επιλέξω να μπω πάλλι μέσα!

Προσωπικά μιλάω χωρίς να έχω συνείδηση του "'Έξω".

Γνωρίζω ένα αχνό περίγραμμα (επίγνωση;) της φυλακής μου. Αλλά αν με ρωτήσεις για την ελευθερία που ονειρεύομαι μέσα στην ομίχλη του μυαλού μου δεν την γνώρισα. Όχι, δεν την έχω γευτεί ακόμα!

Απ΄ την άλλη σκέφτομαι πως συνάνθρωποί μας, ίσως συνειδητά μπορεί να επιλέξουν τη σιγουριά, το δεδομένο της στέγης, του φαγητού, του κρεβατιού... Κι άντε να τους κατηγορίσεις τώρα.
Εκεί έξω όλα είναι και θέμα πίστης!

Ούτως ή άλλως, και οι μεν και οι δε, στα ίδια πεδία της πίστης πατούν! Της πίστης στο που υπάρχει καλύτερη ζωή.
Και για να μπουν (στη φυλακή), αλλά και για να βγουν από αυτήν!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

1983

Edited by - psytekk on 19/09/2006 05:05:37

Ενδεχομένως να έχει συνηθίσει να ζει μέσα στην φυλακή του και να μην θέλει να ξεφύγει από αυτήν.
Αυτό μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους.
Μπορεί να επιδρά ο φόβος του για το νέο περιβάλλον στο οποίο μπαίνει ή ακόμα κι ο φόβος για την θέση του εαυτού του μέσα σε αυτό.
Μπορεί πάλι η γνώση της νέας κατάστασης να μην είναι τόσο επαρκής ώστε να λειτουργήσει καταλυτικά για αυτόν.

Μιας και μιλάς, φίλε μου, για την επίγνωση της φυλακής σου μήπως αρκετοί άνθρωποι έχουν ακριβώς την ίδια επίγνωση με σένα ή έστω μια υποψία?
Μήπως έχουμε όλοι λίγο - πολύ την ίδια αίσθηση απλά μένουμε σ' αυτό που γνωρίζουμε?

quote:

---

Ούτως ή άλλως, και οι μεν και οι δε, στα ίδια πεδία της πίστης πατούν! Της πίστης στο που υπάρχει καλύτερη ζωή.
Και για να μπουν (στη φυλακή), αλλά και για να βγουν από αυτήν!

---

quote:

---

ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΡΑ ΓΙΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.
ΤΟ ΝΑ ΞΕΡΩ ΝΑ ΒΑΖΩ ΟΡΙΟ ΣΕ ΟΤΙ ΜΕ ΑΦΟΡΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ.

---

Αγαπητέ psytekk, δεν έχεις καθόλου άδικο σε αυτό που αναφέρεις.
Γιατί όμως εμείς οι άνθρωποι το κάνουμε τόσο δύσκολο αυτό?
Γιατί δεν σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου και δε μπορούμε να βάλουμε τα όρια σε ό,τι δε μας αφορά?
Όσο για τα πάθη του, δεν κάνω καν λόγο γιατί μας βασανίζουν...

In anticipation of my resurrection...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr