Γράφεις:

quote:

---

"Εκείνοι που ζητούν αποδείξεις για την ψυχή είναι οι ίδιοι που δεν πείθονται όταν τις έχουν".

---

----------------------------------------------------------------------
Ο άνθρωπος έχει την ελευθερία να πράξει όπως προτιμά.
Για ό,τι πράξει, το ανάλογο θα λάβει.
----------------------------------------------------------------------
Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Και ο προβληματισμός μου.
Σε μια κοινωνία δομημένη ολόκληρη πλέον στον να προωθεί, και μάλιστα με σύγχρονα τεχνολογικά όπλα, όλα αυτά που μπορούν να διαβάλλουν και να απομακρύνουν το άνθρωπο από την εσωτερική του αναζήτηση, ποιός ακριβώς και με ποιό τρόπο μπορεί να ανακαλύψει ένα διαφορετικό είδος ζωής?

Και μιλάω φυσικά για τον νέο άνθρωπο κατά κύριο λόγο που ξεκινάει μέσα σε μια κοινωνία όπου τα στηρίγματά του είναι ποιά?
Από τη μία έχει να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες που ενισχύονται καθημερινά από ένα άρτια οργανωμένο σκοταδισμό.

Από την άλλη αν αποφασίσει να ακολουθήσει "έναν άλλο δρόμο"
ξεπερνώντας το γεγονός ότι ένα ολόκληρο κοινωνικό περιβάλλον θα τον ονομάσει φαιδρό, ιδιόρυθμο, ή και προβληματικό, πολυ φοβάμαι ότι κι εκεί πέφτει πλέον σε σκοτεινά μονοπάτια που πάλι είναι οργανωμένα να τον κατευθύνουν σαν κοπάδι σε όποια κατεύθυνση τον βρουν πιο ευάλωτο.

Συμφωνώ ότι δεν μπορούμε να πάρουμε την ευθύνη να κατευθύνουμε. Ομως σε μια κοινωνία "απόλυτα κατευθυνόμενη" σε όλα τα επίπεδα, οι αξιόλογοι άνθρωποι που έχουν πολλά να πουν και να διδάξουν μένουν σιωπηλοί, απόμακροι ή συγκεντρωμένοι σε μικρές ομάδες ιδίων με αυτούς παρατηρώντας απλά και θλιμένοι δεν αμφιβάλω για όσα βλέπουν.

Η εσωτερική αναζήτηση είναι προσωπικό βίωμα. Ωραία. Οι άγγελοι της βίας είναι επίσης προσωπικό θέμα πως θα καταπολεμηθούν. Πάλι ωραία. Οι αληθινοί όμως άγγελοι της βίας , αυτοί με σάρκα και οστά, δεν παρατηρούν ΠΡΑΤΤΟΥΝ.

Και αρχίζω να βλέπω ότι τώρα πια έχουν γίνει τόσο έμπειροι που ακόμα και τους χώρους που γέμιζαν από ελεύθερα πνεύματα, κατορθώνουν σιγά σιγά να τους κατευθύνουν επίσης ώστε τουλάχιστον κάποιος που ξεφεύγει από το "σωρό" να έχει πάλι "έτοιμο κοπάδι" να μπει.

Ισως όλες οι μορφές βίας που η συγγραφέας προσπαθούσε να εξηγήσει να έχουν καλυφθεί από έναν πολύ πιο ύπουλο που μπορεί να χειριστεί άνετα και όλους τους υπόλοιπους άγγελους.

"Τον μαζικοποιημένο γαργαρισμό"

Ας προσέξουμε μην πέσουμε κι εμείς μέσα.

Αν πρέπει να δράσουμε ωστόσο, αν πρέπει εμείς να ξεκινήσουμε έναν
δικό μας "ηθικό πόλεμο" απέναντι στους αγγέλους της βίας, θα πρέπει
να είμαστε πολύ προσεχτικοί. Πραγματικά δεν έχουμε το δικαίωμα να
πάρουμε στους ώμους μας το κάρμα άλλων ανθρώπων και να σφάλουμε,
για το λόγο αυτό,
αν χρειαστεί να κάνουμε κάτι τέτοιο, θα πρέπει να έχουμε γίνει
απόλυτα συνειδητοί.
Για το λόγο αυτό ανέφερα ότι θα πρέπει να είμαστε άμεμπτοι, ή αλλιώς
να έχουμε μια βαθιά συνείδηση των δικών μας ελαττωμάτων, πριν
καταπιαστούμε με τα προβλήματα του κόσμου γύρω μας. Αν δεν το κάνουμε
αυτό, μπορεί να χαθούμε και εμείς, μέσα στη δική μας βία, και σε
αυτή την περίπτωση, αν έχουμε υπό την ευθύνη μας και άλλους ανθρώπους,
τότε το ηθικό κόστος και η ζημιά θα είναι πολύ μεγαλύτερα...

Το φοβερό σχόλιο που ακούστηκε από τα διάφορα πρωινά πάνελ ήταν του είδους, την επιστολή πρέπει να την έγραψε κάποιος μεγάλος, το παιδάκι είναι κατευθυνόμενο, κάποιοι ψυχολόγοι εμφανίσθηκαν άμεσα και άρχισαν να τεμαχίζουν τις λέξεις κλπ κλπ.

ΕΝΑΣ δεν σχολίασε (ίσως να μην το πρόσεξα δεν ξέρω) την ουσία του γράμματος.
Η δε εν λόγω εφημερίδα το δημοσίευσε λέει για να εξιλεωθεί που είχε αναφέρει το όνομα της κοπελίτσας με την ιστορία στη Χαλκίδα...

Το παιδάκι ελπίζω να μην άκουσε τα σχόλια και να γράψει κι άλλα γράμματα.

Δυστυχώς δεν τη βρήκα την εφημερίδα και δεν μπόρεσα να το διαβάσω όλο.
Δεν είναι ο αδίστακτος πόλεμος που έλεγες ο συνδυασμός πάνελ τηλεόρασης, καλεσμένων "ειδικών αναλυτών της ανθρώπινης ψυχής" τυχάρπαστων και ενδιάμεσος βομβαρδισμός από διαφημιστικά μηνύματα?"

Θέλω να θίξω τώρα μια βία άλλου είδους...
Θα την ονομάζαμε βία αυτή; Δε γνωρίζω!

Η πολυαγαπημένη μου μανούλα, όταν ήμουν μικρή και ως μικρή ίσως
και λίγο άτακτη, αλλά πάντα μέσα σε λογικά πλαίσια,
με μάθαινε "να ζητώ ταπεινά συγνώμη".
Τί ακριβώς σημαίνει αυτό: Αν το Χ παράπτωμά μου, έκανε τον
πατερούλη μου έξω φρενών, σηκωνότανε καυγάς και ο πατέρας μου
μας έκοβε την καλημέρα -(και το χατζιλίκι εννοείται).
Τότε η μητέρα μου με έπαιρνε και μου έλεγε να πάω, να τον
καλοπιάσω, να του ζητήσω συγνώμη, να τον φιλήσω κλπ...

Κάποιες από τις φορές, που συνέβαινε αυτό, είχα όμως δίκαιο.
Περίτρανα και πανυγηρικά! Και με κανέναν τρόπο δεν ήθελα να
υποχωρήσω όταν διεκδικούσα κάτι δίκαιο, γιατί έτσι θα το έχανα,
και τη μάχη και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.
Αλλά, ακόμη κι εκείνες τις φορές, η μητέρα μου με πίεζε, αρκετά θα
έλεγα, να πάω να ζητήσω συγνώμη, ακόμη κι αν δεν έφταιγα. Και δε με
πίεζε απλά μια φορά, αλλά όσο έπαιρνε, ακόμη και για μέρες, μέχρι που
να με κάνει να παραδεχτώ ότι τελικά εγώ είχα το λάθος και έτσι
θα πήγαινα για τις αγκαλίτσες και τα συγνώμη με το μπαμπά...

Δε μπορείς να φανταστείς πώς ένιωθα! Αυτό κι αν ήταν βία! Μια βία
όμως άλλου είδους, γιατί προϋπέθετε να ρίξεις τον εγωϊσμό σου και
να προχωρήσεις σε μια πράξη αγάπης και συγχώρεσης, εκμηδενίζοντας
τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου...

Έτσι μεγάλωσα vasiliskos!
Με "αγάπη" με τη βία!
Μπορεί μια πράξη τόσο βίαια, όπως ο δικός μου "συναισθηματικός βιασμός"
να ντυθεί όμως με τόσο "τρυφερές" πράξεις;
Ακόμη αναρρωτιέμαι...

Και το γενικεύω... και επανέρχομαι στα προηγούμενα...
Πώς μπορώ να διαχωρίσω τις πράξεις βίας, από τη βίαια αγάπη;
Υπάρχει αγάπη με βία, και βία με αγάπη!
Η πρώτη ονομάζεται βιασμός, η δεύτερη ίσως πόλεμος, ή όχι;
Τί από τα δύο είναι βία και τί δεν είναι;

Ένας πόλεμος είναι βία, ή δεν είναι;
Ένας δίκαιος πόλεμος τί ακριβώς είναι;

Διαβάζοντας πάλι την εισαγωγή του θέματός σου ωστόσο, δε βλέπω
πουθενά να αναφέρεται ότι π.χ. ο πόλεμος είναι βία...

Αν πρέπει "εμείς" να ασκήσουμε βία, για να διώξουμε τη βία, τότε
θα το κάνουμε; Ο σκοπός μας θα "αγιάσει" τα μέσα;

Θα το κάνουμε, ή δε θα το κάνουμε;

Διάβασα κάπου, ότι "η βία δε λύνει προβλήματα όμοια με αυτήν",
με τη βία δε μπορείς να εξουδετερώσεις τη βία δηλαδή.

Πολλά νέα ερωτηματικά, που περιμένουν απάντηση, μη "βια"ζεσαι όμως,
σιγά - σιγά!!!

Καταρχάς θα συμφωνήσω απόλυτα με την αγαπητή μου λίλιθ ως προς το οτι οι άνθρωποι συνηθίζουμε να κλείνουμε τα μάτια στους δικούς μας άγγελους της βίας ενω διαμαρτύρονται έντονα για τους άγγελους της βίας των συνανθρώπων μας.
Αλήθεια, γιατί συμβαίνει αυτό?
Γιατί δεν κάνουμε μια προσπάθεια να αναγνωρίσουμε τους άγγελους - δαίμονες που βασανίζουν εμάς προτού κατακρίνουμε έναν συνάνθρωπο μας για τα πάθη του?
Μια φίλη μου πριν κάποιο καιρό είπε οτι οι συνάνθρωποι μας είναι κατά κάποιο τρόπο καθρέφτες του εαυτού μας κι από τότε έχω σκεφτεί πόσο σωστό είναι αυτό.
Αν το κατανοούσαμε αυτό πόσες φορές θα βιαζόμασταν να κατακρίνουμε τον διπλανό μας?
Πόσες φορές η επικριτική κι αφοριστική μας διάθεση θα έδιναν την θέση τους στην κατανόηση και την αγάπη?

Σίγουρα το να καταπολεμήσουμε τους δικούς μας άγγελους της βίας είναι μια διαδικασία επίπονη, καθώς είναι πολύ πιθανό να κουβαλάμε αρκετούς δαίμονες κι όχι μόνο ένα.
Μπορεί να δίνουμε καθημερινά τον δικό μας αγώνα απέναντι σ' αυτούς, γιατί να αγνοούμε το ενδεχόμενο κι ο συνάνθρωπος μας τον οποίο κρίνουμε να δίνει τον δικό του αγώνα?

Θα συμφωνήσω επίσης πως είναι σημαντικό να καταλάβουμε τον καταλληλότερο τρόπο με τον οποίο θα επισημάνουμε στους ανθρώπους τους δαίμονες τους.
Σίγουρα δεν θα πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας το δικό τους κάρμα κι ούτε μπορούμε να αναλάβουμε μια ευθύνη μεγαλύτερη από αυτήν που μπορούμε να διαχειριστούμε.
Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί ποιά είναι τα κίνητρα που μας ωθούν σε αυτή την διάθεση μας για βοήθεια?
Είναι πάντοτε το αγνό ενδιαφέρον κι η αγάπη ή είναι ένας άλλος άγγελος της βίας που θα μας βασανίσει?
Αυτός της αλαζονείας και της ικανοποίησης μας λόγω της πεποίθησης μας οτι είμαστε καλύτεροι από αυτόν τον συνάνθρωπο μας?
Μήπως πολλές φορές λοιπόν οι δαίμονες των άλλων γίνονται αφορμή για να γεννηθούν στην ψυχή μας επιπλέον δαίμονες?

Πιστεύω πως πολύ απλά δεν γίνεται να βοηθήσουμε τον διπλανό μας να καταπολεμήσει αυτούς τους αγγέλους του αν:

1) Δεν έχουμε επίγνωση των δικών μας αγγέλων της βίας.
2) Αυτός ο άνθρωπος δεν επιθυμεί πραγματικά να δώσει τον αγώνα του.
3) Δεν βρούμε τον κατάλληλο τρόπο ώστε να τον βοηθήσουμε κι όχι να του επιβληθούμε.
4) Δεν κατανοήσουμε την ευθύνη που αναλαμβάνουμε και το βάρος της.

In anticipation of my resurrection...

Οπότε για το ξεκίνημα της πυραμίδας ας πάμε στο πρώτο στάδιο.
Είμαι 0 χρονών. Εχω γεννηθεί μόλις λίγα λεπτά. Οι άγγελοι της βίας υπάρχουν μέσα μου ή όχι?

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή τα πράγματα:

quote:

---

Θα ήθελα όμως να ρωτήσω το εξής. Αυτοί οι άγγελοι της βίας είναι τελικά προσωπικό ζήτημα για τον κάθε ένα από εμάς?

---

Πιστεύω πως είναι εν μέρει προσωπικό ζήτημα.
Συνήθως οι άγγελοι της βίας οι οποίοι εδρεύουν στην ζωή μας δεν είναι εμφανείς μόνο στην δική μας ζωή, επηρεάζουν και τους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω μας.
Η κοινωνία μας είναι ένα σύστημα διαρκούς αλληλεπίδρασης των μελών που την απαρτίζουν.
Δεν γίνεται κάποιος άνθρωπος να είναι εντελώς αποκομμένος από τους συνανθρώπους του, όσο κι αν αυτό φαίνεται εφικτό.
Οπότε οι άγγελοι αυτοί έχουν επιπτώσεις στην δική μας ζωή, μπορεί να γεννήσουν άλλους αγγέλους σε εμάς ή στους συνανθρώπους μας κτλ.

Όσον αφορά το αν γεννιόμαστε έχοντας ήδη μέσα μας κάποιους τέτοιους αγγέλους - δαίμονες πιστεύω οτι όχι, δεν γεννιόμαστε με αυτούς.
Αυτοί είναι επίκτητοι και μας μεταφέρονται από τους γονείς μας, από το οικογενειακό μας περιβάλλον γενικότερα, από το σχολείο αργότερα κι από τον οποιοδήποτε φορέα κοινωνικών σχέσεων μπορούμε να φανταστούμε.
Αν γεννιόμασταν με αυτούς, δεν θα έπρεπε να είχαμε τους ίδιους άγγελους της βίας όλοι μας?

Δεν ξέρω αν ο πρώτος άνθρωπος επί της γης κουβαλούσε αυτούς τους δαίμονες μέσα του.
Πιστεύω οτι με το πέρασμα των αιώνων και λόγω της πολυπλοκότητας που απέκτησαν οι κοινωνικές σχέσεις και με τις ολοένα κι αυξανόμενες αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων, άρχισαν να γεννιούνται αυτοί οι άγγελοι, να μορφοποιούνται, να διογκώνονται και να "καταλαμβάνουν" έναν άνθρωπο.

quote:

---

Τότε όμως φθάνουμε σε ένα άλλο πολύπλοκο ερώτημα. Για ποιό λόγο έπρεπε να μπούν στη ζωή του ανθρώπου αυτά τα οδυνηρά πλάσματα και να τον ακολουθούν χαράζοντας τη ζωή του, τον πολιτισμό του και ολόκληρη την ιστορία του?

---

Πιστεύω οτι κατά κάποιον τρόπο ήταν αναπόφευκτο να συμβεί κάτι τέτοιο.
Δε μπορώ να σου απαντήσω, φίλε μου, με βεβαιότητα για την σκοπιμότητα της "εισόδου" τους στην ζωή μας, πραγματικά με δυσκολεύει να δώσω κάποια εξήγηση.
Πιστεύω όμως πως για να υπάρχουν θα εξυπηρετούν έναν σκοπό, ίσως ο σκοπός αυτός να είναι όλα αυτά τα οφέλη κι η γνώση που αποκομίζει κάποιος από τη νίκη του απέναντι σε ένα άγγελο της βίας που τον ταλαιπωρεί...

In anticipation of my resurrection...

Επειδή θεωρώ ότι πραγματικά κάποιος που ανοίγει ένα θέμα πρώτα από όλα πρέπει να ανοίγει τα δικά του χαρτιά, δηλαδή να λέει την αλήθεια του ξεκάθαρα κι από εκεί και ύστερα μπορεί να συμφωνήσει να τσακωθεί να αστειευτεί, καταθέτω λοιπόν την αντίληψή μου περί ψυχής για να πω μετά και τους τρόπους που ανακάλυψα ότι ανακάλυψα.

Τη συζήτηση αυτή την έχω ανοίξει ειλικρινά όχι για να αποδείξω αν έχω γνώσεις ή όχι αλλά για να βάλω ένα μικρό λιθαράκι από την εμπειρία μου σ'αυτή τη ζωή μια και μας διαβάζουν πολύ νέοι άνθρωποι που πολλοί από αυτούς έχουν πραγματικά λαχτάρα να μάθουν.

Επανέρχομαι για να καταθέσω ειλικρινά (ακόμα κι αν κριθεί λάθος) τη δική μου άποψη, και αν θέλετε χτυπήστε με αλύπητα μετά :))))

Η ψυχή έιναι πλήρης, αιώνια, τέλεια. Η ζωή που θα ακολουθήσει είναι η εμπειρία της ενσάρκωσής της. Οι άγγελοι της βίας θα την «καλωσορίσουν» από το πρώτο λεπτό. Θα είναι γύρω της σε όλη τη πορεία της , σε όλες τις ζωές που θα διαβεί, και θα είναι το τίμημα των ενσαρκώσεών της. ΄Εχει την απόλυτη επιλογή να τους δει, να τους παρατηρεί, να τους αναγνωρίζει και να αδιαφορήσει γι αυτούς ή αντίθετα να γοητευτεί να παίξει μαζί τους ή ακόμη και να τους αφήσει να την παρασύρουν.

Ο άνθρωπος (δηλαδή το πλάσμα που δημιουργήθηκε από την εμφύσηση του αιώνιου στο θνητό) αν σκεφθείτε είναι το πιο «αδύναμο» πλάσμα της δημιουργίας αλλά συγχρόνως εκείνο που διαθέτει την πιο καταπληκτική «αίσθηση αυτοσυντήρησης».

Η σάρκα του επιθυμεί. Ο φόβος του δημιουργεί βία. Η επιβίωσή του είναι σημαντικότερη από κάθε συναίσθημα ενοχής.

Η κατάρα του ότι από όλα αυτά που με θυσία της ψυχής του πασχίζει να αποκτήσει στην ουσία δεν έχει ανάγκη από τίποτα αλλά δεν μπορεί να το δει.
Δημιουργεί τη κόλαση που θα ζήσει και ονειρεύεται τον παράδεισο που δεν μπορεί να φτάσει.
Αναζητά μέσα του όλη του τη ζωή την αλήθεια που έχει ξεχάσει, και στην καθημερινή του πράξη κατασκευάζει χιλιάδες ψέμματα για να αντέξει την αναμονή.

Κι όταν αποφασίσει ορμόμενος από μια βασανιστική εσωτερική ανάγκη να αναζητήσει το δρόμο της αλήθειας, χώνεται απομονομένος σε τόμους βιβλία ή ψάχνει αγωνιωδώς να βρει που είναι «οι σοφοί» για να του δώσουν «σε σκονάκι» την αλήθεια που είναι καρφωμένη μπροστά στα μάτια του.

Κι αυτά που τώρα λέω εγώ θα μου πείτε , αυτά είναι χιλιοειπωμένα από σοφότερους και επίλεκτους. «Πες μας και κάτι καινούργιο».
Θα πω κάτι καινούργιο.
Αν εγώ ή και χιλιάδες άλλοι, ταπεινοί, ανώνυμοι και ασπούδαστοι βλέπουμε τότε δίνω ένα αισιόδοξο μήνυμα για τα νέα παιδιά ότι την αλήθεια δεν χρειάζεται κανείς να έχει «τυφλοσούρτηδες» για να την μάθει.

Η μεγαλύτερες «πονηριές» που η θρησκευτική ιεραρχία έδωσε στον άνθρωπο είναι
1. ότι χρειάζεται διαμεσολαβητή για να αγγίξει το θεό που έχει ήδη μέσα του
2. ότι αναγκαστικά όλοι είμαστε αμαρτωλοί και δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τους δαίμονές μας παρά μόνο με τη συγχώρεση των διαμεσολαβητών επίσης
3. ότι η αλήθεια βρίσκεται προσκυνόντας. Μα τότε ο άνθρωπος θα είχε φτιαχτεί να σέρνεται , όχι να μπορεί να στέκεται με το κεφάλι ψηλά κοιτόντας το σύμπαν.

Εγώ λοιπόν δεν ένοιωσα ποτέ φοβίες ότι είμαι μιασμένη από κάποιον πρόγονό μου.
Ούτε χρειάσθηκα διαμεσολαβητή για να με μάθει να αγαπώ, να σέβομαι και να ευχαριστώ που υπάρχω και ζώ.
Και πράγμα περίεργο (κι όποιος το πιστέψει καλώς) δεν διακατέχομαι από άγγελους της βίας. Τους βλέπω, αλλά δεν τους καλώ.
Η ψυχή μας είναι ασύληπτα δυνατή.
Ας της κάνουμε τουλάχιστον τη χάρη να μην την αρνηθούμε. Γιατί πέρα από αυτήν τι άραγε αξίζει τόσο ώστε να τη θυσιάσουμε?

Αναμφισβήτητα σε ό,τι αφορά την πιο συγκλονιστική είδηση από τον Τύπο και την τηλεόραση μέσα στο 2006 πρέπει να είναι η εξαφάνιση του συνομήλικού μου και συνονόματού μου Αλέξανδρου από τη Βέροια και η ιστορία με τον βιασμό μιας μαθήτριας της Αμαρύνθου.

Τα μαντάτα δυσάρεστα. Οι εμπλεκόμενοι, παιδιά της δικής μου ηλικίας, και τα σενάρια εφιαλτικά.

Οι συναισθηματικές διαταραχές μέσα στην ελληνική οικογένεια μεγάλες, και μια μανία να ανακαλύψουν συμπτώματα παραβατικά στα παιδιά τους.

Η νέα λέξη που πιπιλίζουν σαν καραμέλα οι μεγάλοι είναι η παραβατικότητα.

Η νέα μόδα που κατασκευάζουν οι επιστήμονες για να φωτογραφίσουν ένα παιδί άτακτο, κακό, είναι η λεξοπαραβατική.

Ξαφνικά, κρίνονται - απορρίπτονται παιδιά που μέχρι σήμερα ήταν λίγο πιο ζωηρά ή παιδιά από ξένες χώρες με άλλη κουλτούρα.

Ολα αυτά συμπληρώνονται με εκφράσεις υποτιμητικές και με πολύ πολύ μυστήριο. Σε ερώτηση που θα θέσουμε εμείς οι μικρότεροι: Γιατί τόση υστερία έτσι ξαφνικά; Τόση ευαισθησία; Σπεύδουν να μας απαντήσουν ότι το κάνουν από ενδιαφέρον ουσιαστικό και αγάπη.

Ας μην τρελαθούμε, αγαπητοί μου γονείς, ανεκπαίδευτοι κατά τα άλλα. Από εσάς ξεκινά το πρόβλημα.

Ναι, σε σας μιλάω. Δεν γεννιέται κανείς έτσι ξαφνικά παραβάτης, ούτε μας χτύπησε ίωση παραβατικότητας από τη μια στιγμή στην άλλη.

Εσείς μας την εισάγετε μαζί με τα επώνυμα ρούχα - τα ακριβά αυτοκίνητα - τα σπίτια με τις πισίνες. Μέσα από την τηλεόραση - τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που μας επιβραβεύουν με μπόνους, με έναν όρο, να σκοτώσουμε όλο και πιο πολλούς. Τέλος, μέσα από την αλλοδαπή ανεκπαίδευτη προβληματική baby sitter.

Θα σας θέσω κάποιες ερωτήσεις και αν έχετε θάρρος απαντήστε μας.

Πείτε μου, αν έχετε Θεό, πότε καθήσαμε στον καναπέ με παρατεταμένη αγκαλιά και χωρίς την πίεση του χρόνου του στρες σαν οικογένεια να μιλήσουμε για τους προβληματισμούς μας;

Να μιλήσουμε για ανθρώπους του πνεύματος και για την πρόοδο της επιστήμης;

Να τρέξουμε στη φύση;

Αφήστε, εγώ θα σας πω, γιατί από τρελό και από παιδί μόνο ακούς την αλήθεια.

Ποτέ. Με ακούτε. Ποτέ. Κάποτε όμως γινότανε. Τότε που υπήρχε το απόλυτο μέτρο σύγκρισης. Κάποτε, που συμβιβαζόσαστε με τη φτώχεια, αλλά ήσαστε ευτυχισμένοι γιατί ήσαστε τίμιοι. Αξιοπρεπείς. Δεν απορρίπτατε αξίες καθημερινές και η ζωή σας είχε χρώμα, γράφατε ποιήματα, διηγήματα την ώρα της δουλειάς.

Χωρίς να έχετε τίποτα, τα είχατε όλα.

Σήμερα παραβιάσατε τη συνείδηση, παύσατε μέσα σας να υποκαθιστάτε το θαυμαστικό με το ερωτηματικό.

Σήμερα εγκλωβιστήκατε στην καταλυτική αποχαύνωση.

Οι ανάγκες σας είναι άλλες. Τα θέλετε όλα χωρίς να μετράτε την τσέπη σας, αλλά τον εγωισμό σας.

Και να τα ακριβά αυτοκίνητα, τα ακριβά ρούχα. Και να τα δάνεια και οι λογαριασμοί.

Ψέματα λέω; Αν λέω, να με κάψει ο Θεός.

Αλήθεια δεν είναι πως όπου βρεθείτε μιλάτε για μια Λάμπρου, μια Μπεζαντάκου και ένα νινί που σέρνει καράβια; Αλήθεια δεν είναι πως μιλάτε για παρανομίες και για εύκολο χρήμα; - ναρκωτικά - σεξ - αδικία - όπλα - θάνατο - fame story; Αυθάδεια και όλα αυτά μπροστά μας; Αυτό για σας λέγεται παιδεία, κουλτούρα;

Αχ άρρωστε κόσμε, που κατοικείς στο ελληνόφωνο κρατίδιο με χαμένη μνήμη. Αχ! γονείς εσείς, ανεκπαίδευτοι και σαλταρισμένοι, ξύλο που σας χρειάζεται. Πέστε μου, για να μην τα πάρω, πότε είχαμε γονική παρουσία εμείς τα παιδιά του 21ου αιώνα; Πότε καθήσαμε ήρεμα στα γόνατά σας, έτσι, για να γνωριστούμε καλύτερα, να ανοίξουμε ένα βιβλίο του Καβάφη, του Ρίτσου, έναν Καζαντζάκη; Σαν εκείνο να δεις που διάβαζε η γιαγιά μας σε σας, «Ενα παιδί μετράει τα άστρα». Ποτέ. Ναι, ποτέ. Μας ακούτε νεοέλληνες και τσιφτετέλληνες γονείς; Ποτέ. Μας εκπαιδεύσατε να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς αισθητική. Σε έναν κόσμο που κερδίζετε με τη δύναμη της υποταγής, του φόβου, του όπλου, τη μαγκιά και την πνευματική μιζέρια.

Αλλά όταν έρθει η ώρα να δείτε κατάμουτρα το δημιουργικό σας χάλι, την κατάντια σας, αντί να προσπαθήσετε να επανορθώσετε, λέτε πως δεν μας αναγνωρίζετε.

Προς Θεού τόσο εγωισμός, μα τόσο...

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

13 ετών

Μαθητής Α' τάξη Γυμνασίου

Βουλιαγμένης

**Επιτέλους, καιρό είχα να δω μια τόσο όμορφη συζήτηση στο Εσωτέρικα.
Όλα όσα έχετε πει ως τώρα αξίζει να διαβαστούν.

----------------------------------------------------------------------
Πιστεύω όμως πως για να υπάρχουν θα εξυπηρετούν έναν σκοπό, ίσως ο σκοπός αυτός να είναι όλα αυτά τα οφέλη κι η γνώση που αποκομίζει κάποιος από τη νίκη του απέναντι σε ένα άγγελο της βίας που τον ταλαιπωρεί...
-----------------------------------------------------------------------

Ναι κάθε τέτοια νίκη είναι ευφορία. Ισως να είναι και μόνος αληθινός πλούτος που μπορεί να αποκομίσει στη πορεία του.
Η εμπειρία από την παιδική της ηλικία που μας περιέγραψε με ευαισθησία η λίλιθ μου έφερε κι εμένα διάφορες εικόνες στο μυαλό.
Γιατί πράγματι η μορφή βίας που ασκείται μέσα στην οικογένεια δεν είναι απαραίτητο να είναι μόνο εκείνη που ακούμε στα δελτία.
Υπάρχει μια άλλη πιο υπόγεια δυσδιάκριτη για τα μάτια ενός παιδιού που μόνο με το ένστικτό του μπορεί να προσπαθήσει να αμυνθεί.
Και τις περισσότερες φορές οι νίκες του είναι ελάχιστες.
Γιατί πως μπορείς να αμυνθείς στη βία της αγάπης?
Και οι γονείς δυστυχώς έχουν την πρωτοκαθεδρία σ'αυτό. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις κάποιον που νομίζει ότι "όλα είναι για το καλό σου" και τις περισσότερες φορές δεν σε ρωτάει καν "καλό για σένα, τι είναι?" γιατί έτσι κι αλλοιώς είναι βέβαιος ότι δεν το ξέρεις.

Κατ'αρχήν σ'ευχαριστώ για το γράμμα. Οντως ήθελα να το διαβάσω. Και μπορώ να πω ότι αν κανείς το αναλύσει θα χρειαζόταν από μόνο του μια ολόκληρη συζήτηση εδώ μέσα. Αυτό κι αν αναφέρεται στους αγγέλους που συζητάμε!
Βέβαια δεν είμαι φίλος αλλά φίλη Με ονόμασα βασιλίσκο γιατί με λένε βασιλική και ένα αγαπημένο μου πρόσωπο συνηθίζει να με φωνάζει έτσι όπως εκείνο το παράξενο φιδάκι με τη κορώνα στο κεφάλι!

Θα κάνω μια παρένθεση από τη ροή της συζήτησης για να αναφέρω μια ταινία που είδα σήμερα. Λέγεται τα παιδιά των ανθρώπων. Μέσα σ'αυτή τη ταινία λοιπόν παρουσιάζεται μια κοινωνία όχι πολύ μακριά που δεν μπορεί πλέον να "γεννήσει" παιδιά...

Λέτε κάποτε να κατορθώσουμε να εξαφανίσουμε τις διαμαρτυρίες των παιδιών εξαφανίζοντάς τα?

Το παράξενο με τη ταινία ήταν ότι ενώ χειριζόταν ένα "φανταστικό" θέμα σε μια μελλοντική κοινωνία, αφήνει μια αίσθηση μελαγχολίας ότι ίσως να μην είναι και τόσο φανταστική.

Θεωρώ πως είναι μια πολύ καλή προσπάθεια να συζητήσουμε ένα τέτοιο θέμα την στιγμή που μας διαβάζουν αρκετοί άνθρωποι - πέραν των εγγεγραμμένων μελών των Forums - κι ανάμεσα τους κι αρκετά παιδιά.
Κι όπως αναφέρεις κι εσύ, κάτι τέτοιο δεν γίνεται κι ούτε θα πρέπει να γίνεται για επίδειξη ή όχι γνώσεων κι ιδεών.
Άλλωστε, κι αυτές δεν ανήκουν αποκλειστικά σε εμάς, εμείς γινόμαστε απλά κοινωνοί τους κι οφείλουμε να τις μεταδώσουμε.
Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα...

Αναφέρεις πολύ σωστά κάποια πράγματα που με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο, ειδικά όσον αφορά την ψυχή μέσα από τις ενσαρκώσεις, την κόλαση που εμείς δημιουργούμε και τον παράδεισο που οραματιζόμαστε και τον φόβο ως πηγή δημιουργίας της βίας.
Θέλω όμως να σταθώ σε κάτι άλλο που αναφέρεις:

quote:

---

Κι όταν αποφασίσει ορμόμενος από μια βασανιστική εσωτερική ανάγκη να αναζητήσει το δρόμο της αλήθειας, χώνεται απομονομένος σε τόμους βιβλία ή ψάχνει αγωνιωδώς να βρει που είναι «οι σοφοί» για να του δώσουν «σε σκονάκι» την αλήθεια που είναι καρφωμένη μπροστά στα μάτια του.

---

Σίγουρα η ανάγνωση των τόμων αυτών, των λόγων των σοφών ανθρώπων που ανακάλυψαν την Αλήθεια επιφέρει κάποια γνώση.
Η γνώση αυτή όμως είναι επιφανειακή, είναι μη ολοκληρωμένη.
Η γνώση πως προέρχεται?
Ακούμε/διαβάζουμε/βλέπουμε ύστερα σκεφτόμαστε και κρίνουμε αυτό το αντικείμενο και τέλος το βλέπουμε σε πρακτικό επίπεδο.
Το πρακτικό επίπεδο είναι και το πλέον σημαντικό καθώς δίνει στο άτομο την ευκαιρία να βιώσει αυτό το αντικείμενο, να δει την εφαρμογή που έχει σε προσωπικό επίπεδο.

Η Σοφία, η Γνώση, η Αλήθεια γιατί αποκαλύφθηκε μόνο στους σοφούς, όπως οι περισσότεροι ίσως να θεωρούμε οτι συνέβη?
Είχαν κάτι το ξεχωριστό, κάτι το διαφορετικό από εμάς?
Ή αυτοί οι άνθρωποι κατόρθωσαν να γκρεμίσουν τα τείχη τους, να ρίξουν τις παρωπίδες τους και να δουν αυτό που κρύβεται από πίσω?
Αυτό δεν είναι κάτι το οποίο μπορούμε να κάνουμε όλοι μας?
Πως θα το κάνουμε?
Με το να ανοίξουμε το νου μας, να προσπαθήσουμε να επεκτείνουμε τον τρόπο σκέψης μας και να απαλλαγούμε από τα εμπόδια μας.

quote:

---

Η μεγαλύτερες «πονηριές» που η θρησκευτική ιεραρχία έδωσε στον άνθρωπο είναι
1. ότι χρειάζεται διαμεσολαβητή για να αγγίξει το θεό που έχει ήδη μέσα του
2. ότι αναγκαστικά όλοι είμαστε αμαρτωλοί και δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τους δαίμονές μας παρά μόνο με τη συγχώρεση των διαμεσολαβητών επίσης
3. ότι η αλήθεια βρίσκεται προσκυνόντας. Μα τότε ο άνθρωπος θα είχε φτιαχτεί να σέρνεται , όχι να μπορεί να στέκεται με το κεφάλι ψηλά κοιτόντας το σύμπαν.

---

Δεν φαντάζεσαι, φίλη μου, πόσο πολύ ταυτίζεται η σκέψη μου με την δική σου σ' αυτό το σημείο!
Κανείς μας δεν γεννιέται αμαρτωλός, αμαρτωλός γίνεται όταν εκείνος αντιμετωπίσει τον εαυτό του μ' αυτόν τον τρόπο.
Κι αυτό είναι πολύ πιθανόν να δημιουργήσει συναισθήματα ενοχής, κατωτερότητας κι ανάγκης για διαρκή μετάνοια.
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται λοιπόν ένας ακόμη άγγελος της βίας.
Ο Θεός είναι Αγάπη, μια έννοια που δύσκολα αντιλαμβανόμαστε σε όλο της το μεγαλείο και την ολότητα.
Ο άνθρωπος προσπαθεί να φτάσει αυτήν ακριβώς την έννοια, τον αρχικό δημιουργό του και να επέλθει αυτή η ένωση.
Κι αυτή η προσπάθεια είναι προσωπική, δεν χρειάζονται μεσολαβητές ούτε μετάνοιες ούτε προσκυνήματα.
Χρειάζεται συναίσθηση της αναγκαιότητας αυτής, χρειάζεται προσπάθεια να κατανοήσεις τον πυρήνα χωρίς να κινδυνεύεις να μείνεις στο περίβλημα από την πολλή ανάλυση.

Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι μένουν στο μέσο (όπως για παράδειγμα είναι μια θρησκευτική ιεραρχία), ταυτίζονται μαζί του, φανατίζονται κάποιες φορές αλλά χάνουν το νόημα?

quote:

---

Γιατί πράγματι η μορφή βίας που ασκείται μέσα στην οικογένεια δεν είναι απαραίτητο να είναι μόνο εκείνη που ακούμε στα δελτία.
Υπάρχει μια άλλη πιο υπόγεια δυσδιάκριτη για τα μάτια ενός παιδιού που μόνο με το ένστικτό του μπορεί να προσπαθήσει να αμυνθεί.
Και τις περισσότερες φορές οι νίκες του είναι ελάχιστες.
Γιατί πως μπορείς να αμυνθείς στη βία της αγάπης?
Και οι γονείς δυστυχώς έχουν την πρωτοκαθεδρία σ'αυτό. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις κάποιον που νομίζει ότι "όλα είναι για το καλό σου" και τις περισσότερες φορές δεν σε ρωτάει καν "καλό για σένα, τι είναι?" γιατί έτσι κι αλλοιώς είναι βέβαιος ότι δεν το ξέρεις.

---

Ξέρεις, φίλη μου, αυτή η μορφή βίας που περιγράφεται είναι και πολύ δυσδιάκριτη αλλά και πολύ δύσκολο να σταματήσει.
Η οικογένεια αποτελεί ένα περιβάλλον τόσο ισχυρό που οι αλληλεπιδράσεις των μελών μεταξύ τους είναι πολύ δυνατές αλλά και καθοριστικές για την διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.
Το πιο δύσκολο για μένα είναι να καταφέρεις να μετατρέψεις αυτή τη μορφή βίας - τη γονεϊκή, που πηγάζει από τη γονεϊκή αγάπη κι αγωνία - σε ένα μάθημα.
Να καταφέρεις αφού την αναγνωρίσεις να την μετατρέψεις σε ένα όφελος, σε κάτι που σου επιφέρει μια μορφή γνώσης.

In anticipation of my resurrection...

Η γνώση πως προέρχεται?

Πίστη για να συνεχίσεις να ερευνάς και αν βρεις και τις αποδείξεις (με την ένοια να αρχίσεις να βιώνεις αληθινά «πρωτόγνωρα πράγματα εσύ ο ίδιος») , τότε έχεις διανύσει μεγάλο δρόμο.
Πόσοι έχουν αυτή τη πορεία? Δεν ξέρω ειλικρινά. Υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς αποδείξεις πιστεύουν..
Υπάρχουν κι εκείνοι που με αποδείξεις δεν μπορούν να δούν...

_________________________________________________________________
Η Σοφία, η Γνώση, η Αλήθεια γιατί αποκαλύφθηκε μόνο στους σοφούς, όπως οι περισσότεροι ίσως να θεωρούμε οτι συνέβη?
Είχαν κάτι το ξεχωριστό, κάτι το διαφορετικό από εμάς?
_________________________________________________________________
Δεν αποκαλύφθηκε μόνο σε αυτούς. Αυτοί μετέφρασαν σωστά αυτά που αντελήφθησαν. Πολλοί είχαν ιδιαίτερα ταλέντα και γνώσεις. Αλλοί ήταν εντελώς καθημερινοί απλοικοί άνθρωποι αλλά είχαν το χάρισμα.

Με το μόνο τρόπο που δεν μπορεί κανείς να πάει παραπέρα είναι να αρνείται συνεχώς τα πάντα.

Ας υποκύψουμε σε κάτι που φαίνεται «απίστευτο» μερικές φορές και που ξέρεις μπορεί πίσω από αυτό να βρούμε κανένα μονοπάτι.

Εχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν βιώσει απίστευτα πράγματα. Δεν τα έχουν αναφέρει πουθενά αλλού εκτός από μια στενή παρέα πολύ καλών φίλων. Κι αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα. Σε ένα κόσμο που κατακλύζεται από αυτόκλητους σωτήρες, φαντασιόπληκτους, επιδειξίες, ψυχασθενείς (και δεν ονομάζω απαραίτητα έτσι αυτους τους οποίους έχουν διαγνώσει έτσι και οι οποίοι μπορεί και να μην είναι....) κλπ κλπ, πως κάποιος θα βρει ποιός λέει μια ουσιαστική αλήθεια?

Αν εγώ έμπαινα σε ένα φόρουμ και έλεγα «Κύριοι και κυρίες χθες το βράδυ είδα κάτι μπροστά μου ένα ufo» φαντάζεσαι τι θα άκουγα?
Ενα μέρος θα έλεγε έχω δει κι εγώ . Κάποιοι άλλοι ότι ξέχασα να πάρω τα χάπια μου. Κάποιοι τρίτοι , αποκλείεται να έχεις δει βλέπουμε μόνο εμείς του σωματείου (ναι τώρα τελευταία παίζει και αυτό!!!) κλπ.
Ποιός θα ένοιωθε αν λέω αλήθεια?

Ομως αν έλεγα αλήθεια ο δρόμος ο δικός μου δεν θα είχε πια ανάγκη την επιβεβαίωση των άλλων. Κι έτσι τελικά θα σώπαινα μέχρι να βρω κάποιον που να νοιώσω ότι κι εκείνος έχει βιώσει αληθινά κάτι ανάλογο.

---------------------------------------------------------------------
Κανείς μας δεν γεννιέται αμαρτωλός, αμαρτωλός γίνεται όταν εκείνος αντιμετωπίσει τον εαυτό του μ' αυτόν τον τρόπο.
---------------------------------------------------------------------

Και πόση προσπάθεια γίνεται για να νοιώθουμε έτσι ε?

---------------------------------------------------------------------
Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι μένουν στο μέσο (όπως για παράδειγμα είναι μια θρησκευτική ιεραρχία), ταυτίζονται μαζί του, φανατίζονται κάποιες φορές αλλά χάνουν το νόημα?
---------------------------------------------------------------------
Ο ανθρώπινος φόβος για το άγνωστο ζητάει προστάτες και εξασφαλισμένες εξηγήσεις , όσοι φεύγουν από το μαντρί τους τρώει ο λύκος..

"Ο άνθρωπος. Κι αν ακόμα του προσφέρετε όλα τα γήινα αγαθά, κι αν ακόμα τον βουτήξετε μέσα στην ευτυχία ίσαμε τη κορυφή, έτσι που μονάχα φουσκάλες να πλέουν στην επιφάνεια της ευτυχίας, όπως πάνω στο νερό, κι αν ακόμα του δώσετε μια τέτοια οικονομική άνεση που πια να μην του μένει να κάνει τίποτα άλλο παρά να κοιμάται, να τρώει μπισκότα και να νοιάζεται για την παράταση της παγκόσμιας ιστορίας, αυτός πάλι, ο άνθρωπος δηλαδή, από μια αχαριστία μονάχα, κάποια αθλιότητα θα σκαρώσει, θα ριψοκινδυνέψει ακόμα και τα μπισκότα του εξεπίτηδες, θα επιθυμήσει πάλι τη πιο καταστρεπτική ανοησία, τον πιο αντιοικονομικό παραλογισμό, αποκλειστικά και μόνο για να ανακατώσει σ'όλη αυτή τη θετική φρονιμάδα, το καταστρεπτικό στοιχείο της φαντασίας του.

Την πιο ηλίθια ανοησία του θα θελήσει να την κρατήσει για τον ευατό του μόνο και μόνο για να πιστοποιήσει πως οι άνθρωποι εξακολουθούν να είναι άνθρωποι και όχι πλήκτρα του πιάνου.

Και στη περίπτωση που δεν θαχε τα μέσα, θα επινοήσει χάος και καταστροφή, θα επινοήσει διάφορα μαρτύρια, θα ξαπολήσει στον κόσμο την κατάρα, μόνο γιατί εκείνος έχει το προνόμιο να καταριέται.

Κι αν όλα αυτά μπορούν να υπολογισθούν , και το χάος και το σκοτάδι και η κατάρα, έτσι ώστε η κρίση να επικρατήσει, θα κάνει επίτηδες τον τρελλό για να μην έχει κρίση και να επιμείνει στο δικό του!
Ολη η ανθρώπινη υπόθεση φαίνεται πραγματικά πως έγκειται στο να αποδεικνύει ο άνθρωπος τον ευατό του."

quote:

---

Πίστη για να συνεχίσεις να ερευνάς και αν βρεις και τις αποδείξεις (με την ένοια να αρχίσεις να βιώνεις αληθινά «πρωτόγνωρα πράγματα εσύ ο ίδιος») , τότε έχεις διανύσει μεγάλο δρόμο.
Πόσοι έχουν αυτή τη πορεία? Δεν ξέρω ειλικρινά. Υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς αποδείξεις πιστεύουν..
Υπάρχουν κι εκείνοι που με αποδείξεις δεν μπορούν να δούν...

---

Η πίστη είναι ένα από τα βήματα τα οποία μπορούν να σε οδηγήσουν στην Γνώση.
Η αλήθεια είναι πως πιστεύουμε συνήθως αυτό για το οποίο έχουμε αποδείξεις, αυτό δηλαδή που έχουμε αποδείξει με τη λογική μας.
Το να πιστεύεις σε κάτι το οποίο δεν αποδεικνύεται με τη λογική είναι μια επιλογή που κάνεις με την καρδιά.

quote:

---

Εχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν βιώσει απίστευτα πράγματα. Δεν τα έχουν αναφέρει πουθενά αλλού εκτός από μια στενή παρέα πολύ καλών φίλων. Κι αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα. Σε ένα κόσμο που κατακλύζεται από αυτόκλητους σωτήρες, φαντασιόπληκτους, επιδειξίες, ψυχασθενείς (και δεν ονομάζω απαραίτητα έτσι αυτους τους οποίους έχουν διαγνώσει έτσι και οι οποίοι μπορεί και να μην είναι....) κλπ κλπ, πως κάποιος θα βρει ποιός λέει μια ουσιαστική αλήθεια?

---

Η αλήθεια είναι, φίλη μου, πως πολλοί άνθρωποι φοβούνται να μοιραστούν κάποιο βίωμα ή κάποια αλήθεια τους για το λόγο ακριβώς που αναφέρεις.
Ίσως να οφείλεται και στην ανθρώπινη αποξένωση αυτό, ίσως πάλι στην αμηχανία μας να ανοιχτούμε.
Αυτό το βρίσκω άσχημο γιατί μια ουσιαστική αλήθεια (όπως λες) μπορεί να χαθεί μ' αυτόν τον τρόπο, να φύγει έτσι απλά για κάποιους ανθρώπους.

quote:

---

Αν εγώ έμπαινα σε ένα φόρουμ και έλεγα «Κύριοι και κυρίες χθες το βράδυ είδα κάτι μπροστά μου ένα ufo» φαντάζεσαι τι θα άκουγα?
Ενα μέρος θα έλεγε έχω δει κι εγώ . Κάποιοι άλλοι ότι ξέχασα να πάρω τα χάπια μου. Κάποιοι τρίτοι , αποκλείεται να έχεις δει βλέπουμε μόνο εμείς του σωματείου (ναι τώρα τελευταία παίζει και αυτό!!!) κλπ.
Ποιός θα ένοιωθε αν λέω αλήθεια?

---

Πιθανολογώ πως θα άκουγες κάποια πράγματα δυσάρεστα ή θα δεχόσουν κάποια κριτική.
Ξέρεις όμως, αγαπητή μου, μερικές φορές θέλεις απλά να μοιραστείς, να δώσεις αυτό που βίωσες, να το πεις για να γίνουν κι οι υπόλοιποι κοινωνοί του βιώματος σου και δεν σε ενδιαφέρει καθόλου αν θα σε κατακρίνουν.
Απλά το λες στην προσπάθεια σου να μοιραστείς...

quote:

---

Και πόση προσπάθεια γίνεται για να νοιώθουμε έτσι ε?

---

Πόση προσπάθεια απαιτείται από εμάς για να νιώσουμε αμαρτωλοί?
Πολύ λίγη...
Είναι τρομερό αν σκεφτούμε πόσο εύκολα γεμίζουμε με τέτοιες ενοχές τον εαυτό μας.

In anticipation of my resurrection...

Το θέμα αυτό το άνοιξα για ένα συγκεκριμένο λόγο. Πιστεύω ότι περισσότερο από ποτέ ο άνθρωπος έχει βρεθεί σε ένα σημείο αληθινής κατάπτωσης. Κοιτάζω γύρω μου και προσπαθώ να ανακαλύψω αν μας έχει μείνει ένα ελάχιστο δείγμα συνέτισης πριν να είναι πραγματικά πολύ αργά.

Ισως ο δαίμονας που με φοβίζει τώρα πιά να είναι και ο πιο επικίνδυνος.
Λέγεται παραίτηση.

Μέχρι που φτάνει ο χώρος που ο άνθρωπος επιθυμεί να καταλάβει σήμερα?
Ποιός αληθινά αγωνίζεται πια να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα σε κάτι καλύτερο? Και λέγοντας καλύτερο δεν εννοώ φυσικά την φιλοδοξία να πάει στον άρη, ούτε για την λαχτάρα των "επιστημονων" να ζευγαρώσουν άνθρωπο με γουρούνι, ούτε στην επιθυμία της κάθε εξουσίας να σχεδιάσει το πιο τέλειο όπλο.

Οι άγγελοι που πάντα υπήρχαν και υπάρχουν δυνατοί και τους βλέπουμε γύρω μας. Οι ίδιοι. Απληστία, φιλοχρηματία, ατομισμός, βία, πόλεμοι, διαφθορά, κάθε είδους ανωμαλία, κάθε είδους διαστροφή και το μεγαλύτερο μερος του πληθυσμού αυτού του πλανήτη μόλις που μπορεί να επιβιώσει. Ο δε πλανήτης, κατ'εικόνα και ομοίωσή μας.

Και επι πλέον μια αναβίωση φανατισμών, ρατσισμού, θρησκευτικού παραληρήματος, φιλοδοξίες από νέες αυτοκρατορίες να υποτάξουν όπως πάντα γινόταν.

Θα μου πείτε και λοιπόν τα γνωρίζουμε όλα αυτά, και να τα συζητήσουμε απλά περνάμε την ώρα μας.
Ισως έτσι να είναι...Ομως να παραιτηθούμε τόσο που ούτε να τα συζητάμε?

Εγώ προσωπικά σαν βασιλική, εδώ και πολύ καιρό, αντιστέκομαι σε ότι με ενοχλεί. Το πληρώνω στην καθημερινότητα μου όπως μου λένε συχνά.
Ομως δεν είναι έτσι. Είμαι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος που ζει έστω και με τα ελάχιστα που θα μπορούσε να επιβιώσει σήμερα ένας άνθρωπος , που ονειρεύεται, που έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή σε αυτό που ονομάζουμε εσωτερική αναζήτηση. Κι έχω βρει όπως ίσως πολλοί άλλοι τα μονοπάτια που η ψυχή θα έπρεπε να βαδίζει. Οπότε θα μπορούσα να καθήσω στη καρέκλα μου και να χαζεύω το κόσμο ικανοποιημένη ότι είμαι έξω από όλο αυτό το συρφετό και να θρέφομαι με μια καθημερινή έπαρση.

Ομως δεν μπορώ να το κάνω. Γιατί, συγχωρήστε με για την απλοικότητα, αγαπώ τον άνθρωπο.
Γιατί ανάμεσα στη χαβούζα έχω γνωρίσει ανθρώπους υπέροχους. Αλλοιώτικους. Κι αν στο μικρό μου κόσμο είδα τόσους , θα υπάρχουν κι άλλοι κι άλλοι πολλοί.

Η παραίτηση και η αποδοχή ότι όλα είναι σάπια, χωρίς ελπίδα καλυτέρευσης είναι το πιο ύπουλο όπλο των άγγελων της βίας.
Δεν παραιτούμαι και δεν υπηρετώ.
Και προσκαλώ όσα νεά παιδία νοιώθουν ότι θέλουν να βρουν την αλήθεια να μην απογοητευτούν. Να συνεχίσουν χωρίς κανένα φόβο.

Να διαβάζουν πολύ, να ψάξουν, να μάθουν.
Να λένε τη δική τους γνώμη ακόμα κι αν φαίνεται ανόητη ή τρελή.
Να σεβαστούν επιστημόνες και πνευματικούς ανθρώπους που θυσίασαν τη ζωή τους για να προσφέρουν κάτι καλύτερο ναι. Να ακούνε προσεκτικά όλα όσα λέγονται και να φιλτράρουν ναι.

Ολοι μέσα μας έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε τι είναι κακό και τι είναι καλό.
Αν επιλέξουμε το ένα ή το άλλο είναι ελεύθερη βούληση.
Αλλά να επιλέξουμε συνειδητά. Χωρίς υποκρισίες. Εχουν περάσει χιλιάδες άνθρωποι που προσπάθησαν να μας ανοίξουν τα μάτια.
Η γνώση όλη είναι μπροστά στα πόδια μας.
Δεν έχουμε δικαιολογίες πια. Στην ουσία ποτέ δεν είχαμε. Η γνώση μας έχει δοθεί. Ως πότε θα την παραβλέπουμε ηθελημένα?

Δεν είναι υπεράνθρωποι αυτοί που είδαν την αλήθεια.
Απλά κάποια στιγμή στη ζωή τους έπαψαν να λένε ψέμματα στον ευατό τους για να μπορούν να επιβιώσουν. Επαψαν να έχουν ανάγκη τις ανάγκες που τους πλασάρανε για να τους ρίξουν στάχτη στα μάτια.
Αναλογιστείτε ποιές είναι οι αληθινές ανάγκες σας και θα βρείτε ποια είναι τα σκουπίδια που πρέπει να πετάξετε αύριο το πρωί από το σπίτι σας.

Ζητώντας συγνώμη για το μακρόσυρτο αυτής της απάντησης, λέω μια σκέψη μου που κάνω από πολύ παλιά.
Ο άνθρωπος καταστρέφει τη κάθε του στιγμή γνωρίζοντας ότι την επόμενη μπορεί να πεθάνει. Τι θα γινόταν άραγε αν οι δημιουργοί του, είχαν αποφασίσει να μην του δώσουν αυτήν την επίγνωση και να νόμιζε ότι είναι αιώνιος?

Συμφωνώ πως ο άνθρωπος φτάνει πολλές φορές στην κατάπτωση, πολλές φορές τείνει να αγγίξει το ναδίρ.
Όμως, φίλη μου, υπάρχουν παρόλα αυτά αχτίδες φωτός οι οποίες διατρυπούν το σκοτάδι και μπορούν να φωτίσουν σιγά - σιγά την ψυχή του ανθρώπου.
Και δίπλα από τον δαίμονα της παραίτησης μπορεί να σταθεί επάξια ο άγγελος της Ελπίδας.
Υπάρχουν στιγμές που όλοι μας έχουμε απογοητευτεί, έχουμε απελπιστεί, έχουμε φοβηθεί απέναντι στους δαίμονες μας, στους δαίμονες των άλλων, στο σκοτάδι που μπορεί να αντικρύσουν τα μάτια μας.
Υπάρχουν όμως άγγελοι οι οποίοι γύρω μας, απλά πρέπει να τους αγγίξουμε.
Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι οι οποίοι νιώθουν όπως μπορεί να νιώθουμε εμείς, υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν την Ελευθερία και προσπαθούν να δουν πίσω από τα πέπλα που μας έχουν επιβάλλει.
Αν τα σηκώσουμε μπορούμε να δούμε τι υπάρχει πίσω από αυτά, να αρχίσουμε να σπάμε ένα - ένα τα δεσμά μας.
Δεν είμαστε όμως μόνοι, αγαπητή μου...

Εχθές ένας φίλος μου είπε το εξής (όχι με αυτά ακριβώς τα λόγια):

"Θεωρώ πολύ άσχημο να γεννιέται και να πεθαίνει κάποιος χωρίς να ξέρει το γιατί."

Όταν το άκουσα αυτό και το ανήγαγα στον εαυτό μου αυτό που ένιωσα ήταν τρόμος.
Ερχόμαστε στην ζωή για να πάρουμε αλλά και να δώσουμε, να διδαχθούμε πράγματα αλλά και να διδάξουμε αφήνοντας πίσω μας κάτι.
Μπορούμε να το κάνουμε αυτό!

quote:

---

Εγώ προσωπικά σαν βασιλική, εδώ και πολύ καιρό, αντιστέκομαι σε ότι με ενοχλεί. Το πληρώνω στην καθημερινότητα μου όπως μου λένε συχνά.
Ομως δεν είναι έτσι. Είμαι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος που ζει έστω και με τα ελάχιστα που θα μπορούσε να επιβιώσει σήμερα ένας άνθρωπος , που ονειρεύεται, που έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή σε αυτό που ονομάζουμε εσωτερική αναζήτηση. Κι έχω βρει όπως ίσως πολλοί άλλοι τα μονοπάτια που η ψυχή θα έπρεπε να βαδίζει. Οπότε θα μπορούσα να καθήσω στη καρέκλα μου και να χαζεύω το κόσμο ικανοποιημένη ότι είμαι έξω από όλο αυτό το συρφετό και να θρέφομαι με μια καθημερινή έπαρση.

---

Και πολύ σωστά κάνεις κι αντιστέκεσαι σε ό,τι σε ενοχλεί!
Οι επιλογές κι οι πράξεις μας πάντα έχουν κάποιο τίμημα, πάντα κάτι δίνουμε για να πάρουμε κάτι άλλο.
Σε μερικές περιπτώσεις δε μπορεί να δίνουμε αρκετά και να μη λαμβάνουμε τίποτα.
Όμως κάτι τέτοιο είναι φαινομενικό, πάντα παίρνουμε.
Αν το σκεφτούμε αυτό θα δούμε πόσο ευτυχισμένοι γινόμαστε με όσα λαμβάνουμε, αγαπητή μου.
Έχοντας αυτό κατά νου είτε προχωράς είτε σταματάς εκεί που βρίσκεσαι και γυρίζεις πίσω.
Αξίζει όμως αυτό?
Όταν μπεις σε ένα μονοπάτι δεν θέλεις να το βαδίσεις έως το τέλος, να δεις που θα σε βγάλει αλλά και πως θα σε μεταμορφώσει?

In anticipation of my resurrection...

Για την ερώτηση "ερχόμαστε, ζούμε, πεθαίνουμε, άραγε για ποιό σκοπό.."
αυτές τις μέρες τυχαίνει να ξαναδιαβάζω μετά από καιρό ένα παλιό βιβλίο του Φραντς Χάρτμαν και γράφω ένα μικρό απόσπασμα έτσι για να πει κι αυτός λίγο στη κουβέντα μας.

" Η μεγαλύτερη επιθυμία και το ανώτατο δικαίωμα ένος συνετού ανθρώπου είναι να γίνει τέλειος. Κάτι τέτοιο, σημαίνει να γνωρίσει και ν'αγαπήσει τα πάντα. Το συναίσθημα μιας τέτοιας μακάριας καταστάσεως μπορεί να νοιώσει κάποιος που - έστω και για μικρό χρονικό διάστημα - είναι απόλυτα ευτυχισμένος. Αυτός που δεν καταπιέζεται από λύπη, που δεν κατέχεται από εγωιστικές επιθυμίες και που έχει συνειδητοποιήσει την δύναμη και την ελευθερία του και μπορεί να αισθανθεί ότι είναι ο άρχων του κόσμου.
Αλλά όταν ξυπνήσει από το όνειρό του και κοιτάξει τον κόσμο από τα παράθυρα των αισθήσεών του και αρχίσει να προβληματίζεται για τα γύρω του πράγματα, το όραμά του σβήνει και ο ίδιος παραμένει ένα παιδί της γης, μια θνητή μορφή δεμένη με αλυσίδες σ'ένα κόκκο άμμου μέσα στο σύμπαν..."
Και συνεχίζει,
" Η μεγαλύτερη επιθυμία της θνητής μορφής είναι να αποκτήσει μέσα της, εντελώς, το υψηλότερο ιδανικό της. Ανθρωπος χωρίς κάποιο ιδανικό είναι απαράδεκτος. Αυτός που δεν έχει καμμία επιθυμία και κανένα ιδανικό θα ήταν άχρηστος στην οικονομία της φύσεως, και αυτός που έχει ικανοποιήσει όλες του τις επιθυμίες δεν χρειάζεται πια να ζει γιατί η ζωή θα του είναι άχρηστη."
" Ενώ αυτός που το ιδανικό του είναι αθάνατο πρέπει να γίνει και ο ίδιος αθάνατος για να το αποκτήσει"

ΦΡΑΝΤΣ ΧΑΡΤΜΑΝ , Λευκή και μαύρη μαγεία.

*Και για να μην παρεξηγηθώ δεν ασκώ καμμία από τις δύο :))

Απορώ με τον εαυτό μου. Απορώ με την ένταση της κακίας που από μέσα μου εκφράζω. Απορώ με την ανικανότητα, την εσωτερική μου αδυναμία να αντισταθώ στη σκοτεινή πλευρά που κάθε τόσο επισκιάζει τα μάτια μου.

Βλέπω τους αγγέλους της βίας να λεηλατούν, να ληστεύουν, να φονεύουν τα ωραιότερα και τα ανώτερα. Τους βλέπω να ποδοπατούν ό,τι αγαπώ, ό,τι ελπίζω, ό,τι πιστεύω. Τους νιώθω όλα αυτά να τα ποδοπατούν με μια απεριόριστη μανία.

Τους βλέπω κι απορώ...

Απορώ με την δύναμή τους, και μένω άφωνος από την αδυναμία μου.

Τους βλέπω κι απορώ φίλη μου απίστευτα.

Αν βάλω τη δύναμή μου απέναντι στη δική τους, είμαι σαν το φτερό στη δύναμη του ανέμου που λυσαμανάει...

Απορώ απίστευτα. Κι αναρωτιέμαι από που θα βρω τη δύναμη να συνεχίσω. Κάθε αντίσταση είναι μάταιη. Η δύναμη μέσα μου δεν είναι αρκετή. Το μυαλό μου δεν φτάνει για να αποφύγει όλες τις παγίδες τους. Αυτοί είναι άγγελοι, και γω απλά σάρκα...

Με χρησιμοποιούν με τέτοια τεχνική που ο ανθρώπινους νους αδυνατεί να συλλάβει και να κατανοήσει. Ο νους μου ωχριά μπροστά στο μέγεθος της παγίδας που συνεχώς στήνουν. Το πνεύμα μου στέκεται παράλυτο στο μέγεθος της βίας που οι έκπτωτοι άγγελοι στο μέσα και στο έξω μου ασκούνε.

Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, σε κάθε αναπνοή μου... Είναι εκεί και εκμεταλλεύονται την κάθε μου σκέψη. Γνωρίζουν την σκέψη μου και πριν αυτήν ανοίξει τα φτερά της. Με γνωρίζουν πριν εγώ με γνωρίσω, και πριν σκεφτώ αυτοί με έχουν δει στην κάθε μου κίνηση. Εσωτερική και εξωτερική.

Η λογική μου αδυνατή να συλλάβει το βάθος και το πλάτος των ενεργειών τους.

Θλίβομαι απεριόριστα σε όλο το εύρος της ύπαρξής μου μέχρι και τα πέρατα της διάνοιάς μου. Θλίβομαι και θρηνώ μέσα μου γιατί κατανοώ πως συνεχώς μέσα στο κάθε παρόν της ζωής μου γίνομαι το όργανό τους.

Η θέλησή μου είναι δέσμια. Η ύπαρξή μου βιάζεται συνεχώς. Το δώρο της ζωής μετατρέπεται σε μια κόλαση, σε ένα βασανιστήριο για μένα και τους γύρο μου.

Γίνομαι ο ίδιος ο εκφραστής των δυνάμεών τους μέσα στο ανθρώπινο, και με χρησιμοποιούνε σαν μαριονέτα.

Απορώ γιατί βλέπω πως η ρίζα, και η αιτία της αγκίστρωσής τους είναι πως πιστεύω ότι θα αντισταθώ στηριζόμενος μόνο στις δυνάμεις μου. Θα στηριχθώ στις γνώσεις μου, στη σοφία μου, στην εσωτερική μου ανδρεία. Ναι, είμαι πολύ εγωιστής για να παραδεχτώ πως είμαι ανίκανος να τους πολεμίσω μόνος μου και να τους νικήσω.
Και ας με έχουν κατατροπώσει σε κάθε μου μάχη...

Είμαι ανίκανος να το παραδεχτώ και πολύ εγωιστής για να παρατήσω τον αγώνα που δίνω.

Έτσι κάθε μάχη εναντίον τους, όσες δυνάμεις και τεχνικές και αν επιστρατεύσω, είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Κι ας υποκρίνομαι στο τέλος τον μεγάλο στρατηγό νικητή.

Στο πεδίο που αυτοί επιλέγουν θα είναι πάντα οι νικητές. Η ανθρώπινη στρατηγική είναι γέννημά τους και αδυνατεί να τους αντιμετωπίσει στον τρόπο. Η ανθρώπινη δύναμη είναι το μέσον έκφρασής τους, και έτσι αδυνατεί κι αυτήν να τους αντιμετωπίσει στο μέτρο.

Η σωτηρία μας λοιπόν βρίσκεται στα σίγουρα έξω από το ανθρώπινο. Όπως έξω από το ανθρώπινο βρίσκονται και οι άγγελοι... της βίας.

Ίσως η νίκη βρίσκεται τελικά μέσα στα πύρινα οραματικά πεδία του Αρμαγεδών. Εκεί που οι συναγμένοι στρατοί των δυνάμεών τους θα ηττηθούνε μια και καλή.
Όχι όμως από τα γήινα των δυνάμεών μας, αλλά από τα επουράνια στρατεύματα των αγγέλων και του φωτός. Έκει ψηλά, στα απροσπέλαστα πεδία του πνεύματος και της ψυχής στρέφεται πια η τελευταία ελπίδα μέσα μου.

Για παράδειγμα το γράφεται ως εξής: [:)]

Έτσι για να έχουμε κάποια tips!

Διαβάζοντας τα - ομολογουμένως - πολύ όμορφα λόγια του Hartman σκέφτομαι πόσο δύσκολο να φαντάζει άραγε να καταφέρουμε να αγαπήσουμε τα πάντα και να νιώσουμε ευτυχισμένοι.
Την στιγμή που καθημερινά λυπούμαστε για 1002 πράγματα επειδή έτσι έχουμε μάθει να αντιδρούμε, την στιγμή που παραπονιόμαστε συνεχώς και γκρινιάζουμε για ό,τι δεν έχουμε αποκτήσει - άσχετα με το αν αυτό το "ό,τι" περιστρέφεται σχεδόν πάντα από τα υλικά αγαθά - μπορούμε να νιώσουμε ευτυχισμένοι?
Δύσκολο...
Πρέπει να αλλάξουμε πάρα πολλά πράγματα στον τρόπο αντίληψης μας για να το καταφέρουμε.
Σίγουρα αξίζει τον κόπο όμως!

quote:

---

" Ενώ αυτός που το ιδανικό του είναι αθάνατο πρέπει να γίνει και ο ίδιος αθάνατος για να το αποκτήσει"

---

Απλά πανέμορφο!

Φίλε μου Tryfield σε χαιρετώ!
Καιρό είχαμε να βρεθούμε σε κάποιο θέμα, ε?
Διαβάζοντας το μήνυμα σου νιώθω μια ειλικρίνεια παρόμοια με αυτήν που είδα στο μήνυμα της αγαπητής μας vasiliskos.

Γράφεις οτι απορείς με τον εαυτό σου...
Δεν είσαι ο μόνος, αγαπητέ.
Πολλές φορές απορώ κι εγώ ο ίδιος με τον εαυτό μου, ίσως όλοι μας κάποιες στιγμές να απορούμε με τον εαυτό μας, με τις σκέψεις μας, με τους δαίμονες που μας καταδιώκουν.
Σκέψου όμως πως ακόμη και το γεγονός οτι αναγνωρίζεις ποιοί είναι οι δαίμονες σου είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα.
Σκέψου οτι όλοι μας έχουμε αυτούς τους δαίμονες να μας ακολουθούν στην ζωή μας.
Όλοι έχουμε μια σκοτεινή και μια φωτεινή πλευρά.
Και πιστεύω πως είναι πολύ ανθρώπινο αυτό, δεν γίνεται κάποιος να έχει μόνο μια πλευρά.
Ο άνθρωπος είναι ένα ον ατελές, δυνάμει τέλειο και σοφό.
Σαν ον ατελές λοιπόν ίσως να είναι αδύνατο να εξαλείψουμε την σκοτεινή μας πλευρά.
Αυτό που θα πρέπει λοιπόν να κάνουμε είναι να καταφέρουμε να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα στις 2 φύσεις μας, όταν νιώθουμε να μας κατακλύζει το σκοτάδι να μπορεί το φως που κρύβουμε μέσα μας να μας επαναφέρει.

quote:

---

Αν βάλω τη δύναμή μου απέναντι στη δική τους, είμαι σαν το φτερό στη δύναμη του ανέμου που λυσαμανάει...

Απορώ απίστευτα. Κι αναρωτιέμαι από που θα βρω τη δύναμη να συνεχίσω. Κάθε αντίσταση είναι μάταιη. Η δύναμη μέσα μου δεν είναι αρκετή. Το μυαλό μου δεν φτάνει για να αποφύγει όλες τις παγίδες τους. Αυτοί είναι άγγελοι, και γω απλά σάρκα...

---

Μα, φίλε μου, η δύναμη που αυτοί έχουν απέναντι σου είναι η δύναμη που εσύ τους επιτρέπεις να έχουν.
Όπως συμβαίνει με όλους μας.
Ενσαρκώνονται στον βαθμό που εμείς τους ανοίγουμε την πόρτα της ψυχής μας και μας επισκέπτονται όσο εμείς τους καλούμε - συνειδητά ή ασυνείδητα...

Είσαι ικανός να τους περιορίσεις όπως είμαστε όλοι μας ικανοί.
Κρύβουμε μέσα μας τα ψήγματα της Γνώσης και της Σοφίας για να το πράξουμε αυτό, δεν έχουμε ενσαρκωθεί εντελώς "άοπλοι" ή αδύναμοι.
Κι ούτε θα τους εξαφανίσουμε από τη μία στιγμή στην άλλη, δεν γίνεται να εξαϋλωθούν έτσι απλά.
Μια μάχη με έναν άγγελο της βίας είναι αρκετή.
Μπορεί αυτή η μάχη να πάρει καιρό, να μας ματώσει, να μας πληγώσει, να απομυζήσει την ενέργεια και την ψυχική μας δύναμη.
Όμως σιγά - σιγά θα αρχίσουν να διαφαίνονται τα αποτελέσματα της μάχης αυτής.

Άλλωστε, φίλε μου, ίσως είναι σημαντικότερο και πιο γόνιμο να καταφέρνουμε κάτι σταδιακά, έχει πιο εμφανή αποτελέσματα και μας αποκαλύπτει λίγο - λίγο την Γνώση.
Για να αποκαλύψεις την Αλήθεια λοιπόν δεν χρειάζεται να αφαιρέσεις μονομιάς όλα της τα πέπλα, ένα - ένα θα τα βγάζεις.

Μην απελπίζεσαι λοιπόν, απλά συνέχισε να δίνεις τη μάχη σου όπως μαχόμαστε όλοι...

In anticipation of my resurrection...

Μια συζήτηση που αφορά την ψυχή δεν μπορεί να είναι μια εξομολόγηση σε εμάς και τον ευαυτό μας. Κι εσύ κατέθεσες εδώ ένα χείμαρρο συναισθημάτων.

Το να μπορεί κανείς να καταθέτει άφοβα αυτά που αισθάνεται καλά ή άσχημα, είναι ήδη μια νίκη όπως είπε και ο dying incubus.
Νίκη στο φόβο του να μοιραζόμαστε με τους άλλους .
Αυτός ο φόβος είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην εποχή μας.

Γιατί όταν αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο πολλές φορές ανακαλύπτουμε ότι αυτό που δαιμονίζει το μυαλό μας είναι το ίδιο που αισθάνονται και... οι άλλοι.

Από τη στιγμή που όλοι γεννιόμαστε και όλοι πεθαίνουμε,
Από τη στιγμή που οι δαίμονες που μαστίζουν τον εσωτερικό μας κόσμο και κατά συνέπεια αυτοί που δομουν τις κοινωνίες μας είναι οι ίδιοι,
Από τη στιγμή που η μεγαλύτερη αναρώτηση μέσα στο άνθρωπο είναι γιατί υπάρχει
Που ήταν πριν και που θα είναι μετά,
Σε τι ακριβώς διαφέρουμε?
Διαφέρουμε στον τρόπο που χειριζόμαστε αυτή την αιώνια αγωνία.

Ας κοιτάξουμε τα μικρά παιδιά. Πόσο μοιάζουν μεταξύ τους... Εχουν τα πάντα μέσα τους και ένα ένα θα αρχίσουν να τα χάνουν καθώς θα τους τα αφαιρούμε εμείς οι μεγαλύτεροι.

Ενα μικρό παιδάκι δεν έχει διακαή πόθο να αποκτήση το παρακάτω οικοδομικό τετράγωνο. Ο κόσμος του είναι ένα μικρό κρεβαττάκι αρκεί γύρω να του σκορπίσεις πολύχρομα και αστεία κουκλάκια.
Ούτε γκρινιάζει γιατί η μαμά του πήρε μια φορμίτσα από τη λαική και όχι από το κατάστημα επωνύμων. Συνήθως στο ρουχο χαίρεται όταν έχει πάνω μια αστεία φατσούλα ή ένα πολύχρομο λουλούδι.
Δεν το νοιάζει αν ο μπαμπάς έχει μεγάλο ή μικρό αυτοκίνητο. Συνήθως ενθουσιάζεται με το χρώμα ή με τον ήχο που κάνει το κλάξον.
Και αν συνεχίσω τον κατάλογο το συμπέρασμα που θα βγει είναι ότι ένα μικρό παιδί έχει μια ψυχή γεμάτη από χρώματα, ήχους και ένα ζευγάρι μάτια που λαχταρούν να ανακαλύψουν όλο το κόσμο.

Μεγαλώνοντας λιγάκι κάπου εκεί στο ξεκίνημα του σχολείου αρχίζουν και φαίνονται οι διαφοροποιήσεις.
Το παιδάκι που αγαπάει τη γατουλα της γειτονιάς κι εκείνο που διασκεδάζει με το να βάζει φωτιά να τη καίει.
Εκείνο που φροντίζει την αγαπημένη κούκλα κι εκείνο που παίρνει ένα ψαλίδι και την πετσοκόβει.
Κάποιο άλλο κάθεται κρυφά στο παράθυρο τις νύχτες και χαζεύει τ’άστρα και κάποιο άλλο κουκουλώνεται μέχρι επάνω μη βγει εκείνο το τέρας που είναι κρυμμένο κάτω από το κρεββάτι.

Μόλις λίγα χρόνια μετά γύρω στα 12-14 κανείς δεν θα μάθει πια τους φόβους και τα όνειρα , τους δαίμονες και τους άγγελους εκείνου του παιδιού, παρά μόνο όταν θα αποφασίζει το ίδιο να τα εξομολογείται.
Από εκείνη τη στιγμή όλοι θα βλέπουν σε αυτό και θα κρίνουν τι είναι ανάλογα με το δικό τους σκεπτικό κι εκείνο θα δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο μυστικό που αργότερα στη ζωή το αποτέλεσμα του θα είναι να φτιάξει γύρω του και γύρω από τους άλλους κάποιο καινούργιο παράδεισο ή κόλαση.

Το πνεύμα και το σώμα.
Μέσα στη μάχη να συμφιλιωθούν και να γνωριστούν, πράγμα που σε πολλές περιπτώσεις δεν θα γίνει ποτέ παρά μόνο στο θάνατο, ο άνθρωπος θα επιτρέψει ανάλογα με το σκοπό που του έχει δοθεί και το επίπεδο του πνεύματος του να ζήσει πνιγμένος από τους δαίμονες του ή φωτισμένος από τους αγγέλους του ή ακόμα σε μια ισσοροπία «υπομονής» ανάμεσα στους δύο.

Θα σας πω φίλοι ένα αστείο παράδειγμα που αν το επεκτείνετε όμως είναι πολύ ιδιαίτερο.
Κάποια στιγμή μιλούσα με τα παιδιά μου με θέμα τους διάφορους παράξενους φόβους που έχουμε. Αποφάσισα λοιπόν να τους εξομολογηθώ έναν αστείο φόβο που είχα μικρή και που ντρεπόμουν να ομολογήσω... Τους είπα ότι όταν περπάταγα σε πεζοδρόμια με πλακάκια μου γεννιόταν η εντύπωση ότι δεν πρέπει να πατήσω τις γραμμές που χώριζαν το ένα πλακάκι από το άλλο γιατί κάτι κακό θα μου συναίβενε!! Ω του θαύματος τα παιδιά δεν γέλασαν αλλά ενθουσιάστηκαν με ανακούφιση λέγοντάς μου,
«Τι λες βρε μαμά κι εμείς το ίδιο παθαίνουμε με τα πλακάκια στο δρόμο και ντρεπόμασταν να το πουμε!!!!!»

Φίλε μου, αλήθεια είναι τόσο δυνατοί αυτοί οι άγγελοι της βίας?
Και αν θα πρέπει να τους συναντήσουμε σε ένα άλλο συμπαντικό επίπεδο τότε ίσως είναι ακόμα πιο επιτακτικό να μάθουμε να τους νικάμε εδώ κάτω.
Πως?

Εδώ είμαστε να το ξετινάξουμε το θέμα και να δώσουμε χρήσιμες ιδέες ο ένας στον άλλο ίσως και χειροπιαστά παραδείγματα νίκης.
Για να δούμε.

Φίλε dying incubus,

Φαντάζεσαι το ιντερνετ να υπήρχε σε άλλες εποχές τι θα γινόταν? Συγγραφείς όπως ένας πρώτος μου έρχεται στο μυαλό , λόγω του τεράστιου όγκου της αλληλογραφίας του, ο Λαβκραφτ θα τίναζαν τον ιστό στο αέρα !

Φαντάσου να είχαν μια αμεσότητα να επικοινωνήσουν με εκατομύρια κόσμο και να αποκαλύψουν τις εμπειρίες και τα μυστικά τους.
Αυτή πρέπει να είναι η πραγματική έννοια να μπαίνεις σε φόρουμ όπως αυτό.
Μια κατάθεση των πιο δύσκολων σκέψεων,
Να τις μοιράζεσαι με τους άλλους
Να μαθαίνεις και να προτείνεις....

quote:

---

Φαντάσου να είχαν μια αμεσότητα να επικοινωνήσουν με εκατομύρια κόσμο και να αποκαλύψουν τις εμπειρίες και τα μυστικά τους.

---

Κι αν έπρεπε τελικά, φίλη μου, να μας αποκαλύψουν όσα μας αποκάλυψαν μόνο?
Σίγουρα θα μπορούσαν να είχαν πει πολύ περισσότερα πράγματα όμως τι θα είχε περισσότερο νόημα?
Να πάρουμε κάποιες γνώσεις έτοιμες ή να λάβουμε το κατάλληλο ερέθισμα - στο σωστό μέτρο και με τον σωστό τρόπο - ώστε να τις ανακαλύψουμε κι εμείς?

In anticipation of my resurrection...

Κι αν έπρεπε τελικά, φίλη μου, να μας αποκαλύψουν όσα μας αποκάλυψαν μόνο?
Σίγουρα θα μπορούσαν να είχαν πει πολύ περισσότερα πράγματα όμως τι θα είχε περισσότερο νόημα?
Να πάρουμε κάποιες γνώσεις έτοιμες ή να λάβουμε το κατάλληλο ερέθισμα - στο σωστό μέτρο και με τον σωστό τρόπο - ώστε να τις ανακαλύψουμε κι εμείς?

Εχεις απόλυτο δίκιο..
Στο δρόμο της εσωτερικής αναζήτησης χρειάζεται να έχουμε λίγα εφόδια και καλά για να είναι ανάλαφρος ο δρόμος.

Πόσο δύσκολο όμως είναι να σταθείς ανάμεσα σε όλους αυτούς που καλύπτουν το δρόμο της γαλήνης σου με βαθυστόχαστα λόγια, όλους τους νέους θεούς που γεμίζουν το κόσμο με τις μεταλλικές φωνές τους..

Κι όταν μπορείς να δεις το ψέμμα μερικές φορές είναι οδυνηρό..

Συγχώρεσέ με γι'αυτό το μελαγχολικό τόνο.

Καμμιά φορά με πιάνει και ποτέ χωρίς λόγο :))

Κι αν έπρεπε τελικά, φίλη μου, να μας αποκαλύψουν όσα μας αποκάλυψαν μόνο?
Σίγουρα θα μπορούσαν να είχαν πει πολύ περισσότερα πράγματα όμως τι θα είχε περισσότερο νόημα?
Να πάρουμε κάποιες γνώσεις έτοιμες ή να λάβουμε το κατάλληλο ερέθισμα - στο σωστό μέτρο και με τον σωστό τρόπο - ώστε να τις ανακαλύψουμε κι εμείς?

Εχεις απόλυτο δίκιο..
Στο δρόμο της εσωτερικής αναζήτησης χρειάζεται να έχουμε λίγα εφόδια και καλά για να είναι ανάλαφρος ο δρόμος.

Πόσο δύσκολο όμως είναι να σταθείς ανάμεσα σε όλους αυτούς που καλύπτουν το δρόμο της γαλήνης σου με βαθυστόχαστα λόγια, όλους τους νέους θεούς που γεμίζουν το κόσμο με τις μεταλλικές φωνές τους..

Κι όταν μπορείς να δεις το ψέμμα μερικές φορές είναι οδυνηρό..

Συγχώρεσέ με γι'αυτό το μελαγχολικό τόνο.

Καμμιά φορά με πιάνει και ποτέ χωρίς λόγο :))

Με συγχωρείς αγαπητή vasiliskos δεν κατάλαβα πότε ανοίχτηκε αυτό το θέμα. Γιατί αν το είχα πάρει είδηση, σίγουρα θα έγραφα τις απόψεις – σκέψεις μου.
Τελευταία άλλωστε δεν μπαίνω και τόσο συχνά στο esoterica, εκτός από το να παρακολουθώ λίγο, τα θέματα που ήδη έχω ανοίξει.

Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Θυμαπάτη (Γοητεία) ένα Παγκόσμιο Πρόβλημα» και μετά θα αναλύσω κάποιες σκέψεις – έννοιες, … φυσικά θα ανεβεί λίγο ο πήχης της σκέψης, …
-----------------------------------

Υπάρχουν τέσσερις φράσεις που για πολύ καιρό εναλλάσσονται μεταξύ των αποκαλούμενων αποκρυφιστών κι εσωτεριστών. Είναι οι: γοητεία, πλάνη, μάγια και η έκφραση ένοικος στο κατώφλι. Αντιπροσωπεύουν την ίδια γενική σύλληψη ή κάποια διαφοροποίηση αυτής της σύλληψης. Μιλώντας γενικά, οι ερμηνείες είναι οι ακόλουθες, έχουν μόνο μερικό χαρακτήρα κι έχουν σχεδόν τη φύση διαστροφών της πραγματικής αλήθειας, λόγω των περιορισμών της ανθρώπινης συνείδησης.
Η Γοητεία έχει συχνά θεωρηθεί σαν μια περίεργη απόπειρα εκείνων που ονομάζονται “μαύρες δυνάμεις” για να παραπλανήσουν και να εξαπατήσουν τους καλοπροαίρετους ζηλωτές. Πολλοί εξαιρετικοί άνθρωποι κολακεύονται σχεδόν όταν “αντιμετωπίζουν” κάποια όψη της γοητείας, νιώθοντας ότι η από μέρους τους επίδειξη πειθαρχίας ήταν τόσο καλή, ώστε οι μαύρες δυνάμεις ενδιαφέρθηκαν αρκετά για να εμποδίσουν το ωραίο τους έργο βυθίζοντάς τους σε σύννεφα γοητείας. Τίποτε δε θα μπορούσε να βρίσκεται πιο μακριά απ’ την αλήθεια. Η ιδέα αυτή αποτελεί καθαυτή μέρος της γοητείας της τωρινής εποχής κι έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη υπερηφάνεια και ικανοποίηση.
Η Μάγια θεωρείται συχνά ότι έχει την ίδια φύση με την ιδέα που διαδίδουν οι Χριστιανοί Επιστήμονες ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο όπως η ύλη. Μας ζητούν να θεωρήσουμε όλα τα παγκόσμια φαινόμενα σαν μάγια και να πιστέψουμε ότι η ύπαρξή τους είναι απλά ένα λάθος του θνητού νου και μια μορφή αυθυποβολής ή αυτοϋπνωτισμού. Δια της υποβαλλόμενης αυτής πίστης οδηγούμαστε σε μια νοητική κατάσταση που θεωρεί ότι το απτό και το αντικειμενικό δεν είναι παρά αποκυήματα του ανθρώπινου ευφάνταστου νου. Αυτή με τη σειρά της είναι επίσης παρωδία της αλήθειας.
Η Πλάνη θεωρείται μάλλον με τον ίδιο τρόπο, μόνο που (καθώς την ορίζουμε) θέτουμε την έμφαση στο πεπερασμένο της ανθρώπινης διάνοιας. Δεν αρνούμεθα τον κόσμο των φαινομένων, αλλά θεωρούμε ότι ο νους τον παρερμηνεύει κι ότι αρνείται να τον δει όπως είναι στην πραγματικότητα. Θεωρούμε ότι αυτή η παρερμηνεία συνιστά τη Μεγάλη Πλάνη.
Ο Ένοικος στο Κατώφλι θεωρείται συνήθως ότι παρουσιάζει την τελική δοκιμασία του ανθρώπινου θάρρους κι ότι έχει τη φύση μιας γιγαντιαίας σκεπτομορφής ή ενός παράγοντα που πρέπει να διασκορπιστεί προτού ληφθεί η μύηση. Τι ακριβώς είναι αυτή η σκεπτομορφή λίγοι άνθρωποι το γνωρίζουν, αλλά ο ορισμός τους περιλαμβάνει την ιδέα μιας τεράστιας στοιχειακής μορφής που φράζει το δρόμο προς την ιερή πύλη, ή την ιδέα μιας κατασκευασμένης μορφής, δομημένης συχνά από το Διδάσκαλο του μαθητή για να δοκιμάσει την ειλικρίνειά του. Μερικοί τον θεωρούν σαν το σύνολο των σφαλμάτων του ανθρώπου, της κακοποιού του φύσης που τον εμποδίζει ν’ αναγνωρισθεί ως άξιος να βαδίσει την Ατραπό της Αγιότητας. Όμως κανείς απ’ τους ορισμούς αυτούς δε δίνει μια αληθινή ιδέα της πραγματικότητας.
Θα ήθελα να τονίσω εδώ ότι (μιλώντας γενικά) οι τέσσερις αυτές εκφράσεις είναι τέσσερις όψεις μιας παγκόσμιας κατάστασης που είναι αποτέλεσμα της δραστηριότητας – σε χρόνο και χώρο – του ανθρώπινου νου. Δραστηριότητας των ΔΙΑΝΟΙΩΝ! Συλλογισθείτε αυτή τη φράση γιατί σας δίνει το νήμα της αλήθειας.
Το Πρόβλημα της Πλάνης έγκειται στο γεγονός ότι είναι μια ψυχική δραστηριότητα και το αποτέλεσμα της νοητικής όψης όλων των ψυχών σε εκδήλωση. Είναι η ψυχή που βυθίζεται στην πλάνη και η ψυχή που αποτυγχάνει να δει με διαύγεια μέχρι να μάθει να διαχύνει το φως της ψυχής στο νου και τον εγκέφαλο.
Το Πρόβλημα της Γοητείας απαντάται όταν η νοητική πλάνη εντείνεται απ’ την επιθυμία. Αυτό που οι Θεοσοφιστές ονομάζουν “καμα-μάνας” παράγει γοητεία. Είναι πλάνη στο αστρικό πεδίο.
Το Πρόβλημα της Μάγια είναι πραγματικά ίδιο με το παραπάνω συν την έντονη δραστηριότητα που προκύπτει όταν γοητεία και πλάνη πραγματώνονται σε αιθερικά επίπεδα. Είναι αυτός ο ζωτικός άλογος συναισθηματικός ΚΥΚΕΩΝΑΣ (ναι, αδελφέ από παλιά, αυτή είναι η λέξη που ζητώ να χρησιμοποιήσω) στον οποίο φαίνεται να ζει πάντα η πλειονότητα των ανθρώπινων όντων.
Ο Ένοικος στο Κατώφλι είναι πλάνη-γοητεία-μάγια, όπως την αντιλαμβάνεται ο φυσικός εγκέφαλος και την αναγνωρίζει σαν εκείνο που πρέπει να υπερνικηθεί. Είναι η ζαλιστική σκεπτομορφή που αντιμετωπίζει ο μαθητής όταν επιδιώκει να εισδύσει στη συσσωρευμένη γοητεία των αιώνων και να βρει την αληθινή του κατοικία στον τόπο του φωτός.
Τα παραπάνω είναι κατ’ ανάγκη μόνο γενικότητες κι επίσης το αποτέλεσμα της δραστηριότητας του αναλυτικού νου, αλλά χρησιμεύουν για να ενσωματώσουν σε λέξεις ένα μέρος του προβλήματος και για να μεταδώσουν στο νου σας μια συγκεκριμένη σκεπτομορφή εκείνου που αργότερα θα συζητήσουμε λεπτομερώς.
Όσο για τα αίτια της παγκόσμιας αυτής κατάστασης, τι μπορώ να πω, αδελφέ μου, που θα μετέδιδε κάποια έννοια στο νου σου; Η αιτία βρίσκεται πολύ πίσω, στη συνείδηση των “ατελών Θεών”. Άραγε η φράση αυτή σημαίνει κάτι για σένα; Φοβάμαι πολύ λίγα. …
(Από το βιβλίο «Θυμαπάτη ένα Παγκόσμιο Πρόβλημα»).
-----------------------------------

Από τα παραπάνω κρατάω μόνο προς το παρόν το εξής σημείο:

Το Πρόβλημα της Πλάνης έγκειται στο γεγονός ότι είναι μια ψυχική δραστηριότητα και το αποτέλεσμα της νοητικής όψης όλων των ψυχών σε εκδήλωση. Είναι η ψυχή που βυθίζεται στην πλάνη και η ψυχή που αποτυγχάνει να δει με διαύγεια μέχρι να μάθει να διαχύνει το φως της ψυχής στο νου και τον εγκέφαλο.

Είναι η ψυχή που βυθίζεται στην πλάνη και η ψυχή που αποτυγχάνει να δει με διαύγεια, … Είναι η ψυχή που βυθίζεται στην πλάνη και η ψυχή που αποτυγχάνει να δει με διαύγεια, … Είναι η ψυχή που βυθίζεται στην πλάνη και η ψυχή που αποτυγχάνει να δει με διαύγεια, … … …

Καταλαβαίνετε άραγε φίλοι μου τι εννοείται μ’ αυτή την φράση;

Θα σας πω την γνώμη μου ξεκάθαρα.
Για να καταλάβει κάποιος την παραπάνω φράση πρέπει να κατανοήσει σε βάθος τι είναι ψυχή. Να κατανοήσει επαρκώς τι είναι μία ψυχή σε εκδήλωση μέσα στην καθημερινότητα, σε πράξη. Πρέπει να αντιληφθεί, να αντιληφθούμε, ότι καθημερινά όλοι μας κολυμπούμε μέσα σε μάγια, αυταπάτες και πλάνες!!!
Όσο είμαστε προσωπικοί δεν μπορούμε να δούμε την αλήθεια, γιατί ο ένοικος στο κατώφλι που είναι κυριολεκτικά η προσωπικότητά μας είναι «μάγια, αυταπάτη, πλάνη». Οποιαδήποτε σκέψη κάνουμε, οποιοδήποτε συναίσθημά μας, οποιαδήποτε συνηθισμένη φυσική δραστηριότητα, εφόσον είναι προσωπική είναι υποκείμενη της μάγια, αυταπάτης, πλάνης!!!
Όταν κατανοηθεί αυτό, τότε αρχίζει ο Γολγοθάς της απελευθέρωσης από τις αυταπάτες και τις πλάνες μας, φυσικά στην πράξη, στην καθημερινότητα!!!
Φυσικά το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων είναι η αυταπάτη γιατί αυτή συνδέεται πρωταρχικά με τον συναισθηματικό παράγοντα.

Θα πρέπει πρωταρχικά κάποιος να αντιληφθεί τον εαυτό του ως Ψυχή. Γιατί αν δεν τον αντιλαμβάνεται, συνήθως θα αντιδρά. Γιατί η προσωπικότητά του θα βρίσκει ένα σωρό δικαιολογίες όπως πολύ χαρακτηριστικά το έγραψε με περισσή ειλικρίνεια ο αγαπητός Tryfield, τον οποίο συγχαίρω για την ευθύτητα και την ειλικρίνειά του.
Οι Άγγελοι της βίας συνιστούν το σύνολο των αρνητικών ιδιοτήτων της προσωπικότητάς μας, το σύνολο των φυσικοαιθερικών, συναισθηματικών και συγκεκριμένων μορφών σκέψεων, που … είναι οντότητες, ένα σύνολο σεληνιακών κυρίων που βρίσκονται στο τόξο της καθόδου.
Πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τις αρνητικές μας ιδιότητες (τους άγγελους της βίας) ως ζωντανές οντότητες που βρίσκονται στο τόξο της καθόδου. Είναι η προσωπικότητά μας που είναι ένα σύνολο αρνητικών ιδιοτήτων – οντοτήτων που συνιστούν την ανθρώπινη προσωπική μας ψυχή που βρίσκεται στο τόξο της καθόδου. Δεν είμαστε εμείς η προσωπικότητά μας!!! Εμείς είμαστε Αθάνατες ψυχές, ο Ηλιακός Άγγελος, Ηλιακός Κύριος, που βρίσκεται στο τόξο της ανόδου. Η προσωπική μας ψυχή είναι φθαρτή, υπόκειται στον χρόνο και τον θάνατο.

Η μάχη της Πνευματικής Ψυχής και της Προσωπικότητας (μορφής) συνεχίζεται ανά τους αιώνες, γι’ αυτό τόσο πολύ στις μέρες μας στεκόμαστε σαστισμένοι ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, στην καθημερινότητα. Αυτό το Καλό και το Κακό της καθημερινότητάς μας έχει να κάνει με την προβολή και την αγκυροβόληση ενός εσωτερικού πολέμου, σε εσωτερικά πεδία, μεταξύ υπερανθρώπινων οντοτήτων!!! Ως άνω ούτω και κάτω, … και ως κάτω ούτω και άνω.

Η Ψυχή ένα σύνολο θετικών ιδιοτήτων βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την προσωπικότητά μας που έιναι ένα σύνολο αρνητικών ιδιοτήτων (αγγέλων της βίας) (κυρίως). Η Ψυχή ένα σύνολο θετικών ιδιοτήτων. Στα αρχικά στάδια της εξέλιξής της όταν είναι αμύητη, νεαρή, μωρό, υπόκειται της πλάνης όταν ενσαρκώνεται σε μία προσωπικότητα. Νομίζει ότι είναι οι σεληνιακοί κύριοι (αρνητικές οντότητες και ιδιότητες) και την πατάει, αυταπατάται, νομίζει ότι είναι κάτι που δεν είναι στην πραγματικότητα, έως ότου αντιληφθεί ότι δεν είναι αυτό, δεν είναι εκείνο και ανακαλύψει εφόσον είναι ενσαρκωμένη, ότι πρέπει να επιστρέψει στον Πατέρα εν τοις Ουρανοίς. Τότε ο άνθρωπος γίνεται Δόκιμος Μαθητής και αρχίζει συνειδητά να εργάζεται με τον εαυτό του, να μειώνει τα ελαττώματά του (τις αρνητικές του ιδιότητες και σεληνιακές οντότητες) και να δομεί έναν ορθό χαρακτήρα, έπειτα μπαίνει στην ατραπό της μαθητείας, …και μετά των μυήσεων.

Τώρα ένα άλλο θέμα που είναι σοβαρότατο.

Αγαπητή vasiliskos έγραψες:

quote:

---

Οπότε για το ξεκίνημα της πυραμίδας ας πάμε στο πρώτο στάδιο.
Είμαι 0 χρονών. Εχω γεννηθεί μόλις λίγα λεπτά. Οι άγγελοι της βίας υπάρχουν μέσα μου ή όχι?

---

Γνώθι σαυτόν

quote:

---

Πόσο δύσκολο όμως είναι να σταθείς ανάμεσα σε όλους αυτούς που καλύπτουν το δρόμο της γαλήνης σου με βαθυστόχαστα λόγια, όλους τους νέους θεούς που γεμίζουν το κόσμο με τις μεταλλικές φωνές τους..

---

Είναι αρκετά δύσκολο, φίλη μου vasiliskos...
Παρόλα αυτά όταν αντιμετωπίζουμε μια δύσκολη κατάσταση δεν είναι μια ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα στην ψυχή μας για να δούμε τα αποθέματα μας?
Δεν είναι μια ευκαιρία να ατσαλωθούμε και να προχωρήσουμε ένα ακόμα βήμα πιο πέρα προκειμένου να δούμε την θέα από πιο κοντά?
Αν ήταν όλα πιο εύκολα και πιο στρωτά για να βαδίσουμε θα μαθαίναμε?
Θα βλέπαμε να αποκτούμε κάποια πράγματα όχι επειδή απλά τα βρήκαμε βατά αλλά επειδή μοχθήσαμε?

quote:

---

Συγχώρεσέ με γι'αυτό το μελαγχολικό τόνο.

Καμμιά φορά με πιάνει και ποτέ χωρίς λόγο :))

---

Κι η μελαγχολία ένα συναίσθημα είναι!
Δεν υπάρχει λόγος να το θεωρούμε κάτι το ανεπιθύμητο, πρέπει απλά να δούμε τι έχει να μας προσφέρει.
Απλά θέλει ένα μέτρο.
Είναι όπως ο ζωγράφος με την παλέτα του.
Παίρνει με το πινέλο του λίγο από όλα τα χρώματα για να συνθέσει.
Αν πάρει περισσότερο για να γεμίσει τον καμβά θα βγει ένα αποτέλεσμα μη αρμονικό.
Αν πάλι παραλείψει κάποια χρώματα ο πίνακας θα αποπνέει μια αίσθηση του "κάτι λείπει τώρα"...

In anticipation of my resurrection...

Γράφεις :
«Η Ψυχή ένα σύνολο θετικών ιδιοτήτων βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την προσωπικότητά μας που έιναι ένα σύνολο αρνητικών ιδιοτήτων (αγγέλων της βίας) (κυρίως). Η Ψυχή ένα σύνολο θετικών ιδιοτήτων. Στα αρχικά στάδια της εξέλιξής της όταν είναι αμύητη, νεαρή, μωρό, υπόκειται της πλάνης όταν ενσαρκώνεται σε μία προσωπικότητα. Νομίζει ότι είναι οι σεληνιακοί κύριοι (αρνητικές οντότητες και ιδιότητες) και την πατάει, αυταπατάται, νομίζει ότι είναι κάτι που δεν είναι στην πραγματικότητα, έως ότου αντιληφθεί ότι δεν είναι αυτό, δεν είναι εκείνο και ανακαλύψει εφόσον είναι ενσαρκωμένη, ότι πρέπει να επιστρέψει στον Πατέρα εν τοις Ουρανοίς.»

Πόσοι άνθρωποι δεν προσπάθησαν να φωνάξουν ακριβώς αυτό σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου? Με διαφοροποιήσεις στο τρόπο που το δίδαξαν στον λαό που απευθυνόντουσαν , ή στο επίπεδο ανθρώπου.

Αφαιρόντας τα ιερατεία και την δική τους «δουλειά» επί της γης, οι μεσσίες που κατά καιρούς εμφανίσθηκαν φώναξαν, θυσιάστηκαν για αυτό ακριβώς. Μίλησαν για την ψυχή για την ένωση με τον Θεό, για το ότι πρέπει να δώσουμε τη μεγάλη μας μάχη με τους προσωπικούς μας δαίμονες και να βρούμε το θεό που είναι μέσα μας.

Πολλοί «πεφωτισμένοι» μίλησαν με γλώσσα που άγγιξε τις καρδιές των απλών ανθρώπων. Ο Χριστός που τόσο εκμεταλλεύθηκαν «οι γνωρίζοντες» μας επιβεβαίωσε όλα αυτά που εμείς αδιάκοπα ψάχνουμε. Αν κανείς μπορεί να μάθει τι ακριβώς είπε μια και στον υπόλοιπο κόσμο φθάσαν όλα με «διαμεσολαβητές».

Τι ζήτησε η μορφή αυτή? Να αγαπάμε.
Ποιά θα ήταν η ανταμοιβή της ψυχής μας? Το φως.

Πριν από αυτόν ποιοί είπαν το ίδιο? Θα έπρεπε να γεμίσουμε σελίδες με ονόματα.

(Φυσικά δεν έχει σημασία για το πόσα όμορφα πράγματα μίλησαν και πόσο κοντά έφτασαν να μας προσφέρουν απλόχερα θησαυρούς για να αγγίξουμε αυτό το άγνωστο που ψάχνουμε σήμερα σαν γνωστικά ρομπότ, εμείς επιμένουμε σταθερά και αδιάλλακτα να ανήκουμε σε στρατόπεδα γνώσης. Δόσμου δόγμα και πάρε μου τη ψυχή!)

Υπάρχει μια «μανία» κυριολεκτικά ένας φανατισμός που αναβιώνει στο κόσμο της εσωτερικής αναζήτησης. Να μελετήσουμε χιλιάδες τόμους από βιβλία «πεφωτισμένων», να βρούμε διδασκάλους που να μας χαρίσουν το φως και να γίνουμε τι? Ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε?

Η γνώση όλη προυπάρχει. Μας την έχουν πετάξει κατάμουτρα αιώνες τώρα. Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Και σε όλα τα «επίπεδα σκέψης».
Αν εφαρμόζαμε το ελάχιστο από αυτά που μας έχουν διδάξει μεγάλοι διδάσκαλοι , θα είχαμε βρει ήδη ο καθένας το δικό του μονοπάτι και μαζί με αυτό το μονοπάτι ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Ομως εκεί έρχεται το πρόβλημα. Τι ακριβώς επιδιώκει κάποιος που αναζητά να προχωρήσει πέρα από τα γνωστά ανθρώπινα όρια? Επιδιώκει την ειλικρινή φώτιση? Επιθυμεί να βοηθήσει τους συνανθρώπους τους να βρουν κι αυτοί το δρόμο τους? Να τους σώσει γιατί νοιώθει αγάπη γι’αυτούς και νοιώθει να είναι ένα μαζί τους?

Σε πόσες περιπτώσεις συμβαίνει αυτό? Γιατί κάποιος να θέλει να αποκτήσει ιδιαίτερη γνώση του άπειρου που μας περιβάλλει και επιθυμητό θα ήταν να έχει και ιδιαίτερες φυσικές δυνάμεις? Να υποτάξει τι? Τον ευατό του ή τους άλλους?

Γνωρίζω μια κυρία σ’ένα μικρό χωριό. Την παρατηρώ από μικρή. Οι συγχωριανοί την ονομάζουν άγγελο. Εχει τελειώσει τη δευτέρα δημοτικού και ζήτημα είναι να έχει διαβάσει κάποιο περιοδικό ή εφημερίδα. Ολη της τη ζωή την αφιέρωσε στο να κάνει καλό στους άλλους. Και στο βλέμμα της πάντα έβλεπα μια καλωσύνη και μια γαλήνη που με εντυπωσίαζε πόσο φυσικά έδενε επάνω της.

Κι όταν μια φορά τη ρώτησα. Θεία φοβάσαι το θάνατο? Μου απάντησε. Γιατί να τον φοβάμαι παιδί μου. Στη ζωή αυτή τα μάτια μου είδαν όλες τις χαρές και το πόνο του κόσμου και είμαι γεμάτη από ανθρώπους. Κι όταν φύγω η ψυχή μου θα πετάξει ελεύθερη να πάει πια κοντά στο θεό της επιτέλους.

Που ακριβώς θα κατατάξω αυτό τον άνθρωπο. Και πως προσπέρασε έτσι απλά τους άγγελους της βίας του (με αποδείξεις) χωρίς να χρειαστεί να κατεβάσει εγκυκλοπαίδειες εσωτερισμού?

Κάνω το δικηγόρο του διαβόλου αυτή τη στιγμή γιατί πολλά παιδιά που διαβάζουν τα φόρουμ και βλέπουν κι εμένα να ψάχνω συνεχώς μου εκφράζουν παρόμοιες ερωτήσεις.

Μήπως όπως έγραψα παραπάνω η ψυχή μας τελικά χρειάζεται ελάχιστα εφόδια για να βρει το δρόμο της.
Και υποπτεύομαι και κάτι άλλο. Μήπως χρειάζεται τόσο ελάχιστα που έχουν βαλθεί να τα σκεπάσουν πολλών ειδών «μπερδεμένοι» ή ακόμα χειρότερα «ιδιοτελείς» με τόση μανία μήπως και τελικά ανακαλύψουμε όντως αυτό που κρύβεται μέσα μας?

Φίλε dying incubus

quote:

---

Υπάρχει μια «μανία» κυριολεκτικά ένας φανατισμός που αναβιώνει στο κόσμο της εσωτερικής αναζήτησης. Να μελετήσουμε χιλιάδες τόμους από βιβλία «πεφωτισμένων», να βρούμε διδασκάλους που να μας χαρίσουν το φως και να γίνουμε τι? Ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε?

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr