Τί να κάνουμε...
Τα παιδάκια μάλλον "προσγειώθηκαν" απότομα σε μια πραγματικότητα,
όπου ο Άη Βασίλης, ο από μηχανής Θεός, αυτός που θα τους φέρει το
δώρο, επειδή απλά θα το ζητήσουνε, δεν υπάρχει!

Οι γνώμες διείστανται, για το αν θα πρέπει να λέμε στα παιδάκια ότι
ο Άη Βασίλης υπάρχει, ή θα πρέπει να τους λέμε την αλήθεια.
Άκουσα μάλιστα, ότι η θέση της χριστιανικής θρησκείας είναι να
λέμε στα παιδάκια ότι ο Άη Βασίλης ήταν ένας άγιος, να τους
διηγούμαστε τον βίον του, κλπ. αλλά να μην τους λέμε το παραμύθι
με τα δώρα.

Πέρα από αυτό, αναρρωτιέμαι, πώς θα είναι το μέλλον ενός παιδιού,
που έχει μεγαλώσει με το παραμύθι του Άη Βασίλη, που φέρνει τα δώρα,
σε σχέση με ένα παιδί, που έχει μεγαλώσει γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει
Άη Βασίλης;

Είναι τελικά καλό για ένα παιδί να ξέρει την αλήθεια, ή όχι;
Κι αν πιστεύει μέχρι μια ηλικία στον Άη Βασίλη, πότε θα έπρεπε
να μάθει την αλήθεια και πώς; (χεχεχε...)
Τί αντιπροσωπεύει ο Άη Βασίλης για ένα παιδί;

Η συζήτηση μπορεί βέβαια να πάρει και προεκτάσεις και να ενσωματώσει
γνώμες για το πώς θα πρέπει να μιλάμε στα παιδιά για το υπερφυσικό,
ή για το μαγικό.
Ο Άη Βασίλης αντιπροσωπεύει κάτι το μαγικό κατά την άποψή μου.
Η πραγματοποίηση μιας ευχής, που πηγάζει μέσα από την "αθώα" καρδιά
ενός παιδιού, υπάρχει μέσα στο νόημα του μύθου του Άη Βασίλη.
Η ίδια ιδέα υπάρχει και σε άλλους σχετικούς μύθους.

Δε μιλώ βέβαια τώρα για την απαίσια κοινωνική και εμπορική διάσταση
που έχει πάρει ο μύθος του Άη Βασίλη και που προάγει την κατανάλωση,
μιλώ για την ουσία του μύθου.

Θα ήθελα να διαβάσω τις γνώμες σας πάνω στο θέμα που ξεκινώ!

Διαβάζοντας τον τίτλο του τόπικ.. λόγω πρεσβυωπίας εδιάβασα ``Αη Βασίλης και παϊδάκια``...

Με αυτό το σκεπτικό, χάρηκα που βγήκε και ο Χάρυ Πόττερ. Είχε πολύ καιρό να βγει ένα παραμύθι για τα σημερινά παιδιά, πάνω στην παλιά καλή συνταγή.
Κάτι άλλο που συζητάμε αυτές τις μέρες με τις φίλες μου που έχουν μικρά παιδιά, είναι το γεγονός ότι υπάρχουν πολλά παλιά παραμύθια και παιδικά τραγούδια που είναι αρκετά θλιβερά ή και άγρια. πχ. αυτές τις ημέρες, ξαναθυμηθήκαμε το "κοριτσάκι με τα σπίρτα", μία από τις πιό "στενάχωρες" παιδικές ιστορίες.

Νομίζω ότι και αυτές είναι απαραίτητες για μπαίνουν τα παιδιά σιγά-σιγά στην πραγματικότητα. Παρόλα αυτά προτιμώ η πλειοψηφία να είναι ευχάριστη και να εξάπτει θετικά την φαντασία τους.

Καλή Χρονιά!

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

Μπα, εγώ από πολύ μικρή ηλικία είχα καταλάβει ότι η όλη ιστορία με τον Αγιο-Βασίλη είναι μια μεγάλη μούφα.
Θυμάμαι που στην πρώτη δημοτικού(κάπου εκεί) με είχε πάει η μάνα μου σε ένα εμπορικό κέντρο που τάχα μου μοίραζε δώρα ο Αγιο-Βασίλης. Εκτός από το γεγονός ότι έβλεπα τα Χριστούγεννα πολλους Αγιο-Βασίληδες να σουλατσάρουν στους δρόμους(τι στο καλό, υποτίθεται ότι είναι ένας. Και μάλιστα τότε δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα η κλωνοποίηση)ε...μόλις είδα στο εμπορικό κέντρο πίσω από την άσπρη γενιάδα του υποτιθέμενου Αγιο-Βασίλη να ξεπροβάλλει σκούρο γκρι μουστάκι...λέω καλά....εντάξει....πάμε γι'άλλα.(χώρια τη γυαλούμπα μυωπίας που φόραγε)

Ο Αγιο-Βασίλης που φέρνει δώρα αποδείχτηκε τελικά Αγιο-Βασίλης Μαϊμού

Πάντως δεν ένιωσα να μου γκρεμίζεται κάποιος μαγικός,παραμυθένιος κόσμος. Αντίθετα τονώθηκε η ειλικρίνια και ο ορθολογισμός μου. Δηλαδή απαιτούσα τα δώρα μου κατευθείαν από τους γονείς,θείους, παππούδες, γιαγιάδες κτλ και όχι από μεσάζοντες Αγιο-Μπίληδες

Θυμάμαι την αγαπημένη μου φράση, όχι μόνο τα Χριστούγεννα αλλά καθ'όλη τη διάρκεια του έτους.
Μαμά θα μου παρεις...
Μαμά θα μου παρεις...
Μαμά θα μου παρεις...
Μαμά θα μου παρεις...
Μαμά θα μου παρεις...
Μαμά θα μου παρεις...
Μαμά θα μου παρεις...
Μαμά θα μου παρεις...

Μέχρι που έφαγα μια ξεγυρισμένη μπούφλα και ησύχασα.
Σαν τώρα τη θυμάμαι
Σπλατς!!!! ....δεν πόνεσε πολύ, αλλά ήταν ακουστική....

Κοντολογίς, δεν είναι ανάγκη να πείτε στα παιδάκια σας ότι ο αγιο-Βασίλης είναι κάλπικος. Θα το ανακαλύψουν σύντομα από μόνα τους. Αν δεν το έχουν ανακαλύψει ήδη.....

quote:

---

Ostria: Και γω είμαι της γνώμης να αφήνουμε τα παιδιά να ονειρεύονται τον μαγικό κόσμο, τις νεράϊδες, τους άγγελους, τα ιπτάμενα χαλιά, τον άγιο Βασίλη. Βασικά να τα αφήνουμε να πιστεύουν σε ό,τι θέλουν, για όσο θέλουν. Ετσι κι αλλιώς κάποια στιγμή από μόνα τους θα αρχίσουν να βάζουν την λογική και να ξεκαθαρίζουν τα "πιστεύω" τους. Κάπως έτσι δεν έγινε και με εμάς; Δεν θυμάμαι πότε έμαθα ότι ο Αγιος Βασίλης δεν υπάρχει, ούτε αν στεναχωρήθηκα (μάλλον μου ήρθε φυσικά).

---

Πιστεύω όμως οτι τα μικρά παιδιά πρέπει να πιστεύουν σε εκείνον.
Είναι μέρος της αθώας αντίληψης που έχουν πως ένας ηλικιωμένος κύριος με ένα άρμα που το σέρνουν οι τάρανδοι θα τους φέρει ένα δώρο την Πρωτοχρονιά.
Ακόμα και σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα τις γιορτινές ημέρες τρέχουν να τον αγκαλιάσουν, να του μιλήσουν, σε άλλες στιγμές του στέλνουν γράμματα ζητώντας του ένα δώρο.
Αν διαβάζαμε άραγε αυτά τα γράμματα πόσα πολλά θα μαθαίναμε για τον τρόπο σκέψης των παιδιών μέσα από την αθώα γραφή τους?
Πως τα βλέπουν τα παιδιά τα πράγματα εκείνα που για εμάς φαντάζουν βουνό ή πολύ σημαντικά?
Πως βλέπουν άραγε το γεγονός οτι έχουν την τύχη να τα επισκεφθεί ένας Άη Βασίλης στο τέλος της χρονιάς ενώ κάποια άλλα παιδάκια γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να ακούσουν καν για αυτόν?

In anticipation of my resurrection...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr