ΟΙ ΦΤΩΧΟΠΛΟΥΣΙΟΙ ΦΟΥΚΑΡΑΔΕΣ

Στους πλουσίους και φτωχούς,
η στους φτωχούς και πλουσίους -
με συμπόνια,
κατανόηση
και Ουράνιο χιούμορ.

Ζούμε την παρούσα στιγμή μέσα στον κόσμο της μορφής, δηλαδή εντός του τρισδιάστατου υλικού χώρου, τον οποίον συλλαμβάνουμε δια των πέντε ημών αισθήσεων:

- της όρασης,
- της ακοής,
- της γεύσης,
- της όσφρησης,
- της αφής.

Οι ανωτέρω πέντε αισθήσεις έχουν προγραμματισθεί να συλλαμβάνουν μόνο τις χονδροειδείς διακυμάνσεις της ύλης.
Περί άλλων ειδών διακύμανσης- ουδείς λόγος με τα φυσικά όργανά μας.
Άρα ο τρόπος του σκέπτεσθαι των περισσότερων εξ ημών- είναι υλικός, η αλλιώς- πρωτόγονος.
Υπέρ της ύλης μέλλει γενέσθαι η πάσα κύρια διένεξη μεταξύ των ανθρώπων, η αλλιώς- ποιος θα κατέχει την μεγαλύτερη ποσότητα αυτής, της συνθετούμενης και της αποσυνθετούμενης, δηλαδή αιωνίως μεταβαλλόμενης και στο ουδέν οδηγούσης ιδιότητάς της, της μιας μόνο ιδιότητας, εκ των αμέτρητων ιδιοτήτων της Πανδημιουργίας.

Ο αγώνας λοιπόν μεταξύ των ανθρώπων - είναι αγώνας υπέρ του τελευταίου των τελευταίων πραγμάτων της Δημιουργίας.
Είναι αγώνας υπέρ των πιο έσχατων πραγμάτων και των πιο καταφρονημένων πεδίων του Κόσμου.
Ο διορατικός μπορεί να δει τον βαθμό της δικής μας πτώσης και να μιλήσει για τους πλέον πεπτοκώτες της Μεγάλης Πτώσης …

Είμαστε όλοι μας βέβηλοι, πλούσιοι και φτωχοί- αδιακρίτως.
Καθ’ ημάς ο πλούσιος- είναι εκείνος, που κατέχει τις μεγάλες ποσότητες της ύλης και ο πτωχός- είναι εκείνος, που κατέχει τις ελάχιστες ποσότητες αυτής η δεν τις κατέχει καθόλου.
Τα κριτήριά μας είναι αποκλειστικώς υλικά, δηλαδή - βέβηλα.
Ο εξ ύλης ποιηθείς κριτής μπορεί μόνο από της ύλης να κρίνει τους πλούσιους και τους φτωχούς, από της ύλης ποιημένους.

Για να νοήσουμε τον μηχανισμό του υλικού τρόπου του σκέπτεσθαι- δηλαδή να νοήσουμε τα αποκλειστικώς υλικά κατασκευάσματα, πρέπει να κάνουμε μια ανατομία της υλικής σκέψης, διότι και οι πλούσιοι και οι φτωχοί- είναι της ύλης παράγωγα και στους νόμους της ύλης μόνον υπακούουν.

Ξεκινάμε από την αρχαιοελληνική αρχή, που υποστηρίζει, ότι η οποιαδήποτε μεγάλη συγκέντρωση ποσοτήτων της ύλης σε λίγα μόνο χέρια- είναι η απόδειξη απουσίας των ηθικών φραγμών.
Με άλλα λόγια - είναι η ανοικτή η κρυφή άρνηση της αιώνιας ψυχής υπέρ της μεταβλητής και προσωρινής ύλης.
Φοβερή πτώση!!!

Η ανυπαρξία του υλικού πλούτου στους φτωχούς δύο τινά μπορούν να σημαίνουν:

1) την αδυναμία απόκτησης αυτού, δεδομένης της θέλησης απόκτησης αυτού,

2) την αδιαφορία απόκτησης αυτού, δεδομένης της αδιαφορίας αποκτάν τούτο.

Η δεύτερη κατηγορία αφορά τους μυημένους στην Γνώση…

Μοιραία διαπιστώνουμε, ότι η πλειοψηφία των ευρισκόμενων παρά την θέλησή τους στο στρατόπεδο των φτωχών, καίτοι επιθυμεί να ζει δίκην πλουσίων- την νυν αδυνατεί να μοιάσει στους πλούσιους.

Το ιδανικό του οποιουδήποτε υλιστού- είναι ο υλικός πλούτος, κατανάλωση της ύλης, απόκτηση της ύλης, για λόγους πάλι κατανάλωσης της ύλης, άνευ τέλους, άνευ κορεσμού…

« Σαν τα κτήνη…»- όπως θα έλεγε ο Ηράκλειτος, αν μας έβλεπε από κοντά…

Ένας κλασικός φτωχός μισεί τον πλούσιο λόγω της κατοχής παρ’ αυτού των μεγάλων ποσοτήτων της ύλης, μισεί ταυτοχρόνως και τον εαυτόν του, που λόγω της αδυναμίας κατοχής της ύλης, είναι καταδικασμένος να διάγει μέσα στο υλικό σαρκίο του βίον ταπεινόν από υλικής απόψεως.
Είναι με άλλα λόγια, διαβρωμένος προς πάσα κατεύθυνση ( προς τα έξω και προς τα έσω) από το μίσος - λόγω της ύλης.
Στο πρόσωπο του πλουσίου αυτός μισεί την απουσία του πλούτου , ενώ βούλεται σφόδρα να τον κατέχει.

Ένας κλασικός πλούσιος- ο άλλος πώλος της αμαρτίας- μισεί τον φτωχό, διότι μισεί στο πρόσωπό του το παρελθόν του και το αβέβαιο μέλλον του.
Σ’ αυτό διαπρέπουν ιδίως οι νεόπλουτοι, οι χθεσινοί «γύφτοι της ζωής».
Κακά τα ψέματα – στον κόσμο της ύλης απολύτως τίποτε δεν μπορεί να είναι βέβαιο.
Σήμερα έχεις- αύριο δεν έχεις.
Η ύλη έρχεται και φεύγει.
Φεύγει διότι στην πήρανε, φεύγει, διότι την έχασες είτε από την ατυχία, είτε από την απρονοησία, είτε από χίλια δυο άλλα, απρόβλεπτα πράγματα.
Στον αιωνίως μεταβαλλόμενο κόσμο της ύλης- ο πλούτος δεν μπορεί να είναι η σταθερή συνιστώσα, όσες ποσότητες και να είναι αυτός.
Συνεπώς, η ύπαρξη του φτωχού - του υπενθυμίζει την αιώνια αβεβαιότητα της ζωής, αφού η ύλη συντίθεται και αποσυντίθεται…
Δηλαδή μισεί στον φτωχό εκείνο το πράγμα , το οποίο φοβάται θανάσιμα ότι μπορεί να του συμβεί…
Είναι με άλλα λόγια, και αυτός διαβρωμένος προς πάσα κατεύθυνση ( προς τα έξω και προς τα έσω) από το μίσος - λόγω της ύλης.

Η δήθεν ισότητα επί της Γης, επί του υλικού επιπέδου είναι κυριολεκτικώς αδύνατη, διότι η ύλη εις αμαρτία εβαπτίσθη και η αμαρτία ωθεί τον πλούσιον στην απόκρυψη από τον φτωχό των υλικών αγαθών και τον φτωχό- στην απόσπαση από τον πλούσιο των υλικών αγαθών.
Ο πλούσιος πριν γίνει πλούσιος- στην αρχή επιτίθεται και μετά αμύνεται για να διατηρήσει και να αποκρύψει τον πλούτο.
Ο φτωχός πριν γίνει πλούσιος – στην αρχή θα επιτεθεί για να αποκτήσει τον πλούτο και μετά θα αμυνθεί για να διατηρήσει και να αποκρύψει τον πλούτο.
Ποια η διαφορά?
Καμία.

Η ισότητα χρειάζεται στο φτωχό για να μπορεί να προσεγγίζει τον πλούσιο με σκοπό το μοίρασμα των υλικών αγαθών.
Η διάκριση χρειάζεται στον πλούσιο για να μπορεί να αποφεύγει τον φτωχό με σκοπό να μείνει άγνωστος ο τρόπος του πως κατακτήθηκε ο υλικός πλούτος.

Η ισότητα ισούται με την εμφάνιση ανταγωνιστών επί του υλικού πλούτου, ενώ η διάκριση ισούται με το αποφεύγειν βέβαιους 100 % ανταγωνιστές επί του υλικού πλούτου.
Και τα αμφότερα- ισότητα και διάκριση- βασίζονται επί της αμαρτίας του λαβείν και ουδέποτε του δούναι.

Η ακατάσχετη δίψα του υλικού πλούτου των αμφοτέρων δείχνει και τον βαθμό της υλικής δηλητηρίασης της ψυχής, η οποία κυριαρχεί στο ανθρώπινο είδος.
Ουδείς, κατόπιν Σωκράτους, αναφώνησε, μήτε ο πλούσιος, μήτε ο φτωχός τάδε:

« Πόσο ευτυχής είμαι, που δεν έχω την ανάγκη του υλικού πλούτου!»

Οι πάντες, λοιπόν, επιδίδονται στον αγώνα κατοχής των υλικών αγαθών, για να υποταχθούν σ’ αυτά, δούλοι αυτών γενόμενοι.
Η αιτία του μίσους μεταξύ των ανθρώπων – είναι τα υλικά αγαθά.
Ο πλούτος και η φτώχεια- είναι οι δυο όψεις της ίδιας υλικής αρρώστιας της ψυχής.
Και η αιτία των συνεχών επανενσαρκώσεών της με την παράταση του πόνου.

Πιστεύω πως η προσκόλληση στα άκρα δεν είναι η λύση. Δηλαδή δεν είναι καλό ούτε να επιζητούμε απόλυτα τον υλικό πλούτο αλλά ούτε και να τον μισούμε απόλυτα. Νομίζω πως η λύση βρίσκεται κάπου στη μέση.

Το να αξιολογήσουμε κάθε πλούσιο και κάθε φτωχό, από μόνο του δεν αρκεί. Πρέπει να αξιολογήσουμε και το περιβάλλον στο οποίο ζει κι επίσης το αν επιθυμεί να αλλάξει τα δεδομένα της ζωής του. Αν η πενία συνδιάζεται με προσκόλληση στα θεία (πχ μοναχισμός), τότε έχει λογική η αναζήτηση και διατήρηση της υλικής φτώχειας, καθώς την επιζητούμε για να ευδοκιμήσει ο πνευματικός πλούτος.

Όμως στη σύγχρονη εποχή, με τις τόσ μεγάλες και συνεχείς βιοποριστικές ανάγκες, η απόλυτη προσκόλληση στη φτώχεια δεν βοηθά στην πνευματική εξέλιξη. Ο φτωχός άνθρωπος ξοδεύει όλο του το χρόνο και τη διάθεσή του για να αλλάξει το παρόν του. Θέλει να απαλλαχθεί από την παρούσα κατάσταση στην οποία ζει και να τη βελτιώσει. Κατά συνέπεια, αυτό το διαρκές άγχος του που συνδιάζεται με την παθητική απογοήτευση δεν τον αφήνουν σε πνευματική ηρεμία τέτοια ώστε να ασχοληθεί με τον εσωτερικό του κόσμο ή τα μεταφυσικά θέματα. Αφού δεν έχει εξασφαλίσει το παρόν του, δεν έχει ανάγκη να βελτιώσει το μέλλον του.

Από την άλλη πλευρά, ο πλούσιος φτάνει σε τέτοιο σημείο που δίνει κάθε μέρα νέα όρια στη ματαιοδοξία της αναζήτησης του πλούτου. Νοιώθει πλέον ανασφαλής όχι για το πόσα ακόμα θα κερδίσει αλλά πρωτίστως για το πως θα διατηρήσει τα όσα έχει. Γίνεται φύλακας των αποκτημάτων του και κατά συνέπεια ξοδεύει όλον του τον χρόνο στην ενασχόλησή του με τα υλικά αγαθά.

Νομίζω πως ιδανική περίπτωση αποτελεί η μεσαία οικονομική τάξη, όπου συναντάμε ανθρώπους που από τη μία πλευρά έχουν εξασφαλίσει τα απαραίτητα βιοποριστικά μέσα και πλέον έχουν χρόνο για να ασχοληθούν και με πιο πνευματικά θέματα. Συνδιάζουν την ανάγκη για πνευματική και υλική εξέλιξη με τη γνώση και την εμπειρία ή έστω τη "μυρωδιά" της απώλειας βασικών αγαθών. Από τη μια βιώνουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής και από την άλλη έχουν ως βάση αυτό που πριν λίγο καιρό θεωρούσαν χειρότερο, απώλεια, λίγο.

Αυτοί οι άνθρωποι μοιράζουν το χρόνο τους μεταξύ πνευματικής άσκησης και ανάγκης για βιοποριστική εξέλιξη. Φυσικά υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου τόσο στους πολύ φτωχούς ή στους πολύ πλούσιους βρίσκουμε άτομα που παρά τις συνθήκες που βιώνουν έχουν χρόνο και θέληση να ασχοληθούν με την αυτογνωσία και την αυτοβελτίωσή τους.

Πιστεύω πως κανείς δεν είναι "φουκαράς" επειδή είναι πλούσιος. Το ίδιο φουκαράς θα έπρεπε να χαρακτηριστεί και ο φτωχός. Φουκαράς είναι εκείνος που πέραν της ενασχόλησης με τα υλικά θέματα, δεν ασχολείται καθόλου με τα πνευματικά. Προσωπικά θεωρώ πως η παραμονή στα άκρα είναι κάτι πολύ αρνητικό. Πάντως ο πιο "πλούσιος" (προικισμένος) άνθρωπος είναι εκείνος που έχει περάσει από όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα και ταυτόχρονα συνδιάζει τον υγιή βιοπορισμό με την πνευματική βελτίωση.

quote:

---

Η ανυπαρξία του υλικού πλούτου στους φτωχούς δύο τινά μπορούν να σημαίνουν:

1) την αδυναμία απόκτησης αυτού, δεδομένης της θέλησης απόκτησης αυτού,

2) την αδιαφορία απόκτησης αυτού, δεδομένης της αδιαφορίας αποκτάν τούτο.

Η δεύτερη κατηγορία αφορά τους μυημένους στην Γνώση…

---

Νομίζω πως αυτό ίσως να αποτελεί ένα είδος γενίκευσης.
Η αδιαφορία για την κατάκτηση του πλούτου δεν συνεπάγεται αυτομάτως και τη μύηση στην Γνώση.
Ο άνθρωπος ο οποίος αδιαφορεί να αποκτήσει αρκετά υλικά αγαθά μπορεί να μην έχει τόσες πολλές ανάγκες ή δίνει έμφαση απλά στην απόκτηση των αναγκαίων μέσων στην ζωή του.
Η θέληση για απόκτηση της Γνώσης λοιπόν μπορεί να υπάρχει και στον πλούσιο άνθρωπο και στον φτωχό, αρκεί να έχει κατανοήσει οτι τα υλικά αγαθά δεν είναι το παν στην ζωή μας.

quote:

---

Η δήθεν ισότητα επί της Γης, επί του υλικού επιπέδου είναι κυριολεκτικώς αδύνατη, διότι η ύλη εις αμαρτία εβαπτίσθη και η αμαρτία ωθεί τον πλούσιον στην απόκρυψη από τον φτωχό των υλικών αγαθών και τον φτωχό- στην απόσπαση από τον πλούσιο των υλικών αγαθών.

---

Θα ήταν δίκαιη όμως η ισότητα όλων?
Αν εγώ πχ δεν έχω δουλέψει ποτέ στην ζωή μου γιατί θα πρέπει να έχω τα ίδια υλικά αγαθά που απολαμβάνει ένας άνθρωπος ο οποίος έχει αγωνιστεί σκληρά?

Στα υπόλοιπα με κάλυψε ο αγαπητός Trithemius με τα σχόλια του.
Θα ήθελα μόνο να αναφέρω οτι διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με το:

quote:

---

Νομίζω πως ιδανική περίπτωση αποτελεί η μεσαία οικονομική τάξη, όπου συναντάμε ανθρώπους που από τη μία πλευρά έχουν εξασφαλίσει τα απαραίτητα βιοποριστικά μέσα και πλέον έχουν χρόνο για να ασχοληθούν και με πιο πνευματικά θέματα.

---

Κι αν οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να θέλουν ολοένα και μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου στα χέρια τους?

===============================================


Αγαπητέ μου Diostas, το συγκεκριμένο θέμα μπορεί να μας κάνει με ένα θέμα φιλοσοφικού στοχασμού το οποίο απασχολεί ολοένα και περισσότερους ανθρώπους της εποχής μας.
Οπότε ταιριάζει περισσότερο στην Κατηγορία .-= Η ΣΟΦΙΑ =-. - στην οποία και μεταφέρεται - από την Κατηγορία .-= Η ΓΝΩΣΗ =-. όπου ανοίχθηκε αρχικά.

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Νομίζω πως αυτό ίσως να αποτελεί ένα είδος γενίκευσης.

---

Αν ξεκινήσουμε από την αρχή « Τα πάντα εν τω Ενί και εξ Ενός τα πάντα»- τότε μοιραία θα οδηγηθούμε στην γενίκευση = στο Εν.
Διότι από την πλευρά του Ενός μπορούμε να δούμε τα υπόλοιπα πάντα= τα μερικά.

Τα μερικά είναι αμέτρητα, σαν τα δέντρα μέσα σ’ ένα πυκνό δάσος, που όμως όλα μαζί κρύβουν το Ένα= το δάσος, που τα γέννησε αυτά και τα συντηρεί.
Βέβαια το κάθε δέντρο χωριστά συντηρεί το συνολικό δάσος, αλλά το δάσος καθεαυτού και το κάθε δέντρο του χωριστά - συντηρούνται από την έννοια του δάσους, που υπάρχει και δρα από το λεπτό αόρατο επίπεδο.

Είναι αυτό, που έλεγε ο Ηράκλειτος –

« Ο ήλιος πίσω από τον ήλιο»,

η αλλιώς- « Η αιτία των αιτιών».

Όταν το μερικό σε φέρνει σε αδιέξοδο, συμβαίνει πολλές φορές αυτό το πράγμα στον κόσμο της ύλης- τότε χρειάζεται να γενικευτεί, δηλαδή εσύ ο ίδιος συνεχώς να υψώνεσαι πάνω από το επίπεδό του για να δεις την αόρατη αιτία, που το προκάλεσε.

Στον κάτω κόσμο της ύλης- υπάρχουν οι αμέτρητες φαινομενικές αιτίες= στην ουσία αποτελέσματα.
Όσο ανεβαίνουμε πιο ψηλά- στον αόρατο, λεπτό κόσμο, οι φαινομενικές αιτίες πολλών πραγμάτων συνεχώς αραιώνουν, λιγοστεύουν, μέχρι να φτάσουν στο κέντρο- στο Εν.

Σαν την πυραμίδα με την βάση κάτω= αποτελέσματα και την κορυφή πάνω= την αιτία των αιτιών.

Δεν γενικεύω αυθαίρετα τα πράγματα.
Το κάνω σκόπιμα, για να φτάσω στην αιτία- όχι την φαινομενική, δευτερεύουσα, αλλά στην πραγματική- αόρατη.

Ότι βλέπουμε εδώ κάτω= στην ύλη,- είναι ηχώ, αντανάκλαση, αποτέλεσμα και ποτέ πραγματική αιτία, η οποία πάντα βρίσκεται στο αόρατο επίπεδο.

Π.χ. ΑΟΡΑΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ = ΤΟ ΕΝ ( ΑΙΤΙΑ ) -> ΥΛΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ = ΤΑ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΜΕΡΙΚΑ ( ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ).

quote:

---

Η αδιαφορία για την κατάκτηση του πλούτου δεν συνεπάγεται αυτομάτως και τη μύηση στην Γνώση.

---

Και βέβαια, συμφωνώ απόλυτα.
Αλλά η μύηση στην Γνώση προϋποθέτει μια ανεξαρτησία από τον υλικό πλούτο, μια αποστασιοποίηση απ’ αυτό, και πολλές φορές- την θυσία του.

Η Ιστορία μιλάει μόνη της : οι περισσότεροι πράγματι μυημένοι
( όσους γνωρίσαμε από το παρελθόν τουλάχιστον)- είχαν κόψει τις «διπλωματικές τους σχέσεις» με τον αφέντη της ατελούς ανθρώπινης καρδιάς- σουλτάνο πλούτο.

Μόνο σε μία περίπτωση ο πλούτος (με υλική πάντα έννοια) δεν μπορεί να σε βλάψει- όταν είσαι θεός η τουλάχιστον τέκνο του θεού.
Στις άλλες περιπτώσεις ο πλούτος μοιραία, αργά η νωρίς ( κακά τα ψέματα) – θα σε βλάψει.

Έναντι της ατέλειας ψυχής ( ενσαρκωμένο ον με κάρμα) - ο πλούτος είναι ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ.

Έναντι της τέλειας ψυχής ( θεός η τέκνο θεού) - ο πλούτος είναι ΑΝΙΣΧΥΡΟΣ.

Ο πλούτος από μόνος του δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός.

Εμείς οι ίδιοι (ψυχή) – είμαστε εκείνοι, που θα του δώσουμε το «χρώμα» μας, που εξαρτάται ΑΜΕΣΑ από το εξελικτικό μας στάδιο.
Στο παρόν ακόμη εξελικτικό στάδιο ο πλούτος μας ΒΛΑΠΤΕΙ και για πολύν καιρό ακόμη θα μας βλάπτει.

quote:

---

Ο άνθρωπος ο οποίος αδιαφορεί να αποκτήσει αρκετά υλικά αγαθά μπορεί να μην έχει τόσες πολλές ανάγκες ή δίνει έμφαση απλά στην απόκτηση των αναγκαίων μέσων στην ζωή του.

---

Ο άνθρωπος που αδιαφορεί να αποκτήσει αρκετά υλικά αγαθά - συνήθως ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ πάντα, νιώθοντας ακόμη την ατέλεια της ψυχής του και την επιθυμία να εξελιχθεί πνευματικά- τον αποφεύγει, για να μη τον καταστρέψει ο πλούτος, έτσι, ατελής ακόμη που είναι.
Πολλές φορές πρόκειται για την ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΜΥΝΑ της ψυχής.

Ψυχής, που κατάλαβε, ότι ο πλούτος θα έρθει σ’ αυτήν μόνο τότε, όταν αυτή θα γίνει ανεξάρτητη απ’ αυτόν, θα γίνει αυτή η αφέντρα και ο πλούτος – δούλος της.

Συνήθως, στο υλικό επίπεδο πρακτικά γίνεται το τελείως αντίθετο ΑΚΡΙΒΩΣ λόγω της ατέλειας ακόμη των ψυχών.

quote:

---

Η θέληση για απόκτηση της Γνώσης λοιπόν μπορεί να υπάρχει και στον πλούσιο άνθρωπο και στον φτωχό, αρκεί να έχει κατανοήσει οτι τα υλικά αγαθά δεν είναι το παν στην ζωή μας.

---

Έπιασα εδώ την μαγική λέξη- κλειδί, που έχεις γράψει : μπορεί.

Το μεταφράζω ως εξής: το μπορεί = με την κατάσταση της ψυχής ( εξελικτικό στάδιο) ΚΑΙ του πλούσιου, ΚΑΙ του φτωχού.

Το παρόν γενικό εξελικτικό στάδιο, που περνάμε- κρίνε μόνος σου σε τι βαθμίδα βρίσκεται.

quote:

---

Θα ήταν δίκαιη όμως η ισότητα όλων?
Αν εγώ πχ δεν έχω δουλέψει ποτέ στην ζωή μου γιατί θα πρέπει να έχω τα ίδια υλικά αγαθά που απολαμβάνει ένας άνθρωπος ο οποίος έχει αγωνιστεί σκληρά?

---

Η στάση μου έναντι της ισότητας φαίνεται πεντακάθαρα ποια είναι από το κείμενό μου.
Η ισότητα δεν είναι ούτε η πανάκια, ούτε η σωτηρία.

Πανάκια και σωτηρία είναι μόνο ένα πράγμα: ΕΞΕΛΙΣΣΕΣΘΑΙ και ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΕΙΣΘΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΑΕΙ, που θα είναι πρωιών ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΜΟΧΘΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ.

quote:

---

Κι αν οι άνθρωποι αυτοί ( της μεσαίας τάξεως = σημείωση δική μου) συνεχίζουν να θέλουν ολοένα και μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου στα χέρια τους?

---

Τότε αυτό σημαίνει, πως η ψυχούλες τους κάνουν ακόμη «κρακ» με την προσκόλλησή τους στα γήινα και φθαρτά, αποδεικνύοντας την κραυγαλέα εξάρτησή τους και το παρόν εξελικτικό στάδιο, στο οποίο βρίσκονται.

Είναι αυτό που λέμε:

« Αχ… να ήξερες πόσο θέλαμε το ξεχωριστό, το καλλίτερο, αλλά προέκυψε το μπανάλ, το σύνηθες… αααχχχχχχχχ…».

Αυτά…

Φιλικά, http://nebesnyel.forumup.com/ Εν... Δελφοίς Έψιλον

ΟΤΙ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ Η ΨΥΧΗ- Ο ΝΟΥΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ

quote:

---

Αλλά η μύηση στην Γνώση προϋποθέτει μια ανεξαρτησία από τον υλικό πλούτο, μια αποστασιοποίηση απ’ αυτό, και πολλές φορές- την θυσία του.

---

quote:

---

Υπάρχει λοιπόν ισότητα στη γνώση;
Όταν κάποιον η ζωή τον έχει προικίσει με πλούτη (χρόνο και χρήμα),
ενώ κάποιος άλλος παλεύει ακόμη για την επιβίωσή του

---

ανάμεσα στο χαζοκούτι που ξερνάει ότι αηδία βάζει ανθρώπου νους,

ανάμεσα σ'ένα καθημερινό τρέξιμο να βγάλω μερικά ψίχουλα για να αγοράσω κι άλλα προιόντα, κι άλλα πολλά που όλα είναι φτιαγμένα για να καλύπτουν κάθε ανάγκη μου, ανάγκη που αυτά τα ίδια με την ύπαρξή τους μου έχουν δημιουργήσει...

σκέφτηκα ότι πλούσια δεν θα γίνω ποτέ. Δεν με παίρνει ο χρόνος ακόμα κι αν όλους τους ψωρομισθούς τους έβαζα στην άκρη. Και επειδή δεν μπορώ να γίνω βαποράκι, πόρνη, χαφιές, κλέφτης, φονιάς.. και με λόττο,τζόκερ, λαχεία, πάμε στοίχημα κλπ δεν βλέπω φως, προσπάθησα να σκεφτώ αν υπάρχει κάποιος θησαυρός φυλαγμένος για μένα...

Ενας θησαυρός πέρα από τη πανικόβλητη προσπάθεια να γεμίσει το καρότσι του υπερ μάρκετ τα σάββατα,

πέρα από τα πολυόροφα μεγαθήρια που πουλάνε από καρφίτσες μέχρι οδηγούς πως να γίνεις καλύτερος άνθρωπος,

πέρα από το στριμωξίδι στο μετρό με τους καλωδιωμενους ανθρώπους που με κοιτούν αδιάφορα,

πέρα από το σουτ μη μιλάς τώρα μιλάει η τηλεόραση,

πέρα από το όνειρο εκείνου του τελευταίου αγρού που γίνεται οικόπεδο,

πέρα από τα γυαλιστερά αυτοκίνητα με τις καταπλητικές σιντιέρες που φτύνουν κραξίματα που ονομάζονται μουσική.....

πέρα από το να είμαι ένα προϊόν ανάμεσα στα χιλιάδες...

Και βρήκα αυτό..

και θυμήθηκα ότι πριν να πάω να ψάξω τα παλιά βιβλιοπωλεία στο μοναστηράκι για να βρω τίποτα μεταχειρισμένα παράξενα βιβλία κάποιου μακρινού συγγραφέα που έζησε κάπου 4-5 αιώνες πριν

ή τίποτα αποσπάσματα από περίεργες θρησκείες

η καμμιά τελευταία μελέτη για τα ούφο και σε ποια πόλη της αμερικής εμφανίσθηκαν το τελευταίο χρόνο...

πολύ πιο κοντά ...

εδώ δίπλα μου στη γλώσσα μου τρυπωμένος σε κάποιο ράφι υπήρχε ένας μικρός πλούτος.. ξεχασμένος από την εφηβεία μου..

Επιφάνια, 1937
Σεφέρης Γιώργος

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ' ασφοδίλια
το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά• τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.

Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,
καμιά φωτιά στην κορυφή τους¨ βραδιάζει.
Κράτησα τη ζωή μου• στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί που φύσηξε ο βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
Τα πρόσωπα που βλέπω δε ρωτούν μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.
Ανεβαίνω τα βουνά• μελανιασμένες λαγκαδιές• ο χιονισμένος
κάμπος, ως πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν
μήτε ο καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκλήσια μήτε
τα χέρια που απλώνουνται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογισθώ¨ ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας "ευτυχία"
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες που μου ξεφεύγουν
εκεί που τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ο άνθρωπος
που βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ' αγγίζει
στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν
εκείνους
που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου,
ο δρόμος δεν έχει αλλαγή• κράτησα τη ζωή μου.
Το χιόνι
και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων

Μας τα έχουν πει... αλλά δεν τ'ακούσαμε. Καλύφθηκαν οι φωνές από τα φουγάρα των εργοστασίων που φτιάχνουν φτιάχνουν φτιάχνουν κι άλλα ατελείωτα προϊόντα να προλάβουν μην τυχόν κι ακούσουμε...

Θέλω να σταθώ όμως και σε κάτι που έγραψε η φίλη μας:

quote:

---

Ποιά είναι σήμερα η πηγή της γνώσης;
Βρίσκεται ίσως μέσα σε κάποια βιβλία, ή μοιράζεται μεταξύ ομάδων
ανθρώπων, που την κατέχουν, ή μπορεί κάποιος να την αναζητήσει σε
"σύγχρονους σοφούς". Ναι, κάποια γνώση υπάρχει και στη φύση, ελεύθερη
γνώση, όπως και γνώση μπορεί ο καθένας να πάρει από καθημερινές
εμπειρίες, φτάνει να κατέχει τα κλειδιά για να τις συνειδητοποιήσει.

---

Αν υποθέσουμε πως οι "υλικοτεχνικές" συνθήκες που αναφέρεις πιο κάτω από αυτό το απόσπασμα ικανοποιούνται, τότε τι θα πρότεινες εσύ σε κάποιον που στη σύγχρονη Ελλάδα θέλει να ασχοληθεί με γνώσεις και τεχνικές πιο "εσωστρεφείς" από την καθημερινότητά του; Μπορεί να βγαίνουμε λίγο εκτός θέματος, ωστόσο θεωρώ σημαντικό να επιμείνουμε σε αυτό το ζήτημα καθώς πολύ συχνά μιλάμε για γνώση, μύηση κλπ, όμως μέσα στον κυκεώνα πληροφοριών που δεχόμαστε, σαστίζουμε και δεν ξέρουμε από που να ξεκινήσουμε και που να απευθυνθούμε έστω για αρχή. Αν θέλεις λοιπόν φίλη μου (αλλά και οποιοσδήποτε άλλος) μου δίνεις τη γνώμη σου

Lux e tenebris

quote:

---

Στον κάτω κόσμο της ύλης- υπάρχουν οι αμέτρητες φαινομενικές αιτίες= στην ουσία αποτελέσματα.
Όσο ανεβαίνουμε πιο ψηλά- στον αόρατο, λεπτό κόσμο, οι φαινομενικές αιτίες πολλών πραγμάτων συνεχώς αραιώνουν, λιγοστεύουν, μέχρι να φτάσουν στο κέντρο- στο Εν.

---

Νομίζω, φίλε μου, πως η ύλη παραμένει η ίδια πάντοτε.
Αυτό που μας επιτρέπει να βλέπουμε τις φαινομενικές ή τις βαθύτερες αιτίες είναι οι δικές μας προσκολλήσεις και γενικότερα ο δικός μας βαθμός εξέλιξης.
Όσο περισσότερο εξετάζουμε τα πράγματα από αυτό που φαίνονται να είναι, τόσο περισσότερο μένουμε στο εξωτερικό τους περίβλημα.
Όσο προσπαθούμε να δούμε την ουσία τους, τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε οτι τα πράγματα ξεκαθαρίζουν περισσότερο μέσα μας.

Θα ήθελα να σου πω οτι με χαροποίησε το γεγονός που "έπιασες" το νόημα αλλά και το λόγο που έβαλα τη λέξη - κλειδί "μπορεί"...

quote:

---

Αλλά η μύηση στην Γνώση προϋποθέτει μια ανεξαρτησία από τον υλικό πλούτο, μια αποστασιοποίηση απ’ αυτό, και πολλές φορές- την θυσία του.

---

Θα έλεγα πως προϋποθέτει μια ανεξαρτησία από την προσκόλληση μας για την απόκτηση του.
Έχει διαφορά, δε νομίζεις φίλε μου?

Αυτό σημαίνει οτι δεν είναι αναγκαίο να απαρνηθούμε την ύλη - όπως εν ολίγοις αναφέρει κι η αγαπητή μου λίλιθ - αλλά να ξεφύγουμε από την προσκόλληση μας στην απόκτηση ολοένα και περισσότερων υλικών αγαθών.

In anticipation of my resurrection...

Είμαι νέο μέλος.

Αυτή είναι η πρώτη μου φορά που γράφω κάποιο κείμενο. Γι’ αυτό θα παρακαλούσα να είσαστε κάπως επιεικείς απέναντί μου.

Διαβάζω εδώ και πολύ καιρό διάφορα θέματα ως επισκέπτρια στο esoterica και επειδή σε πολλά πράγματα συμφωνώ και σε άλλα διαφωνώ, γι’ αυτό αποφάσισα να μπω και να εκφράσω και τις ατομικές μου απόψεις.

Με συγχωρείτε που θα μπω κάπως απότομα, αλλά τι να πω: γράφετε, γράφετε, γράφετε,
αλλά λέτε σπουδαία πράγματα; Και αν πιστεύετε ότι λέτε σπουδαία πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι περισσότερο συνθετικά και περιεκτικά, ώστε να μην γίνεστε κουραστικοί;

Διαβάζω εδώ και πολλά χρόνια εσωτερισμό.
Έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία εσωτερισμού αλλά προτιμώ τα βιβλία του Μορύα γιατί το περιεχόμενό τους είναι συνθετικό.
Με λίγες προτάσεις αποδίδεται κατευθείαν το νόημα.

Τώρα για το θέμα:

quote:

---

Το ιδανικό του οποιουδήποτε υλιστού- είναι ο υλικός πλούτος, κατανάλωση της ύλης, απόκτηση της ύλης, για λόγους πάλι κατανάλωσης της ύλης, άνευ τέλους, άνευ κορεσμού…

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr