Στο βιβλίο «ΕΝΑΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΙ ΕΚΑΤΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ» του Πιραντέλλο, ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου κάποια συνηθισμένη μέρα που κοιταζόταν στον καθρέφτη και χάζευε τη μύτη του, ακούει τη γυναίκα του χαμογελαστή να του λέει:

«Μου φαίνεται ότι αναζητάς να δεις από ποιά μεριά σου κρέμεται»
Από αυτόν το χαριτωμένο και ανέμελο διάλογο ο πρωταγωνιστής του βιβλίου παθαίνει ένα υπαρξιακό σοκ αντιλαμβανόμενος ότι κάποιος άλλος απέναντί του, τον βλέπει με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο από ότι εκείνος νομίζει ότι τον βλέπει.

Και θέτει στον ευαυτό του το φοβερό ερώτημα :
«Εαν για τους άλλους δεν ήμουν αυτός που ίσαμε τώρα πίστευα πως ήμουν, ποιός είμαι τότε?»
Και συνεχίζει σε κάποιο άλλο σημείο,

«Κι οι άλλοι? Οι άλλοι δεν αφορούν κατά τίποτα το είναι μου. Για τους άλλους που κοιτούν απ’έξω οι ιδέες μου, τα αισθήματά μου έχουν... μύτη. Τη μύτη μου. Κι έχουν ένα ζευγάρι μάτια. Τα μάτια μου,που εγώ δεν τα βλέπω αλλά εκείνοι τα βλέπουν. Τι σχέση υπάρχει νάμεσα στις ιδέες και τη μύτη μου? Για μένα καμμιά. Εγώ δε σκέφτομαι με τη μύτη ούτε την περιποιούμαι την ώρα της σκέψης. Αλλά οι άλλοι?Εκεινοι που δεν μπορούν να εισχωρήσουν στο είναι μου για να λάβουν γνώση από τις ιδέες μου και μόνο εξωτερικά βλέπουν τη μύτη μου. Για του άλλους οι ιδέες μου η μύτη μου βρίσκονται σε άμεση σχέση, ωστε΄αν υποθέσουμε, ότι αυτές ειναι βαθυστόχαστες κι εκείνη, εξ’αιτίας του σχήματός της αρκετά κωμική, θα προκαλούσε αναμφίβολα το γέλιο.

Με αυτό το τρόπο εμβάθυνα σ’αυτή την άλλη αγωνία. Οτι ζώντας δεν μπορούσα να αναπαραστήσω σ’εμένα τον ίδιο τις πράξεις της ζωής μου, να δω τον ευατό μου όπως με βλέπουν οι άλλοι, να σταθώ μπροστά στο κορμί μου και να δω να ζει όπως εκείνον κάποιου άλλου.

Μ’αλλα λόγια δεν μπορούσα να βλέπω τον εαυτό μου να ζεί.

Αυτά λοιπόν έγραφε ο Πιραντέλο... κι εγώ αναρωτιέμαι μεταξύ αυτού που νομίζουν οι άλλοι ότι είμαστε, κι αυτού που νομίζουμε εμείς ότι νομίζουν, πόσο γνωρίζουμε αυτό που αληθινά είμαστε?

Και αλήθεια υπάρχει αυτό το αληθινά? Φυσικά αν τρυγιρίσει κανείς υπομονετικά σε βιβλιοθήκες και ψαχουλέψει όλα όσα έχουν ειπωθεί θα βρει κάτι που θα νομίζει ότι είναι αυτή η αλήθεια. Θα την προσαρμόσει σαν γάντι επάνω του και θα δημιουργήσει ένα νέο πρότυπο που θα εναποθέσει την υποψία του για το τι είναι.

Μπορεί να το ονομάσει θρησκευτικό, πολιτικό, κοινωνικό, ή ότι άλλο μοντέλλο μέχρι που κάποιος άλλος θα του πει μου φαίνεται ότι η μύτη σου κρέμεται λιγάκι από εκείνη τη μεριά και τότε το ερώτημα θα επανέλθει δριμύτερο.

Αλήθεια βλέπετε τον ευατό σας να ζει? Και αυτό που βλέπετε να ζει είναι ο ευατός σας?

Βαρύ μου φαίνεται το θέμα μη βάλετε τις φωνές .... αλλά χάνω τίποτα να το γράψω?

Ισως το θέμα να είναι και μια καλή ευκαιρία να περιγράψουμε αυτό που μέχρι τώρα έχουμε αντιληφθεί κατά την εσωτερική μας αναζήτηση.

Εχετε κατασταλάξει κάπου? Σίγουροι ότι αύριο το πρωί δεν θα καταφέρω να σας αλλάξω γνώμη?

Την στιγμή λοιπόν που ο ήρωάς μας ανακαλύπτει κοιτάζοντας το καθρέφτη του ότι τελικά ειναι τα εκατό χιλιάδες κομμάτια που συνέθεσαν οι άλλοι και ο κανένας που εκείνος αγνοεί ποιός αληθινά είναι, καταλήγει στα πρώτα του συμπεράσματα :

«Και λοιπον τώρα?»

Ιδού ένας πρώτος κατάλογος από καταστρεπτικούς στοχασμούς και τα πρώτα τρομερά συμπεράσματα που προήλθαν από ένα αθώο στιγμιαίο καπρίτσιο της Ντίνας της γυναίκας μου. Θέλω να πω για τηνπαρατήρηση ότι η μύτη μου κρεμόταν από τα δεξιά.

Στοχασμοί:

1ος Δεν ήμουν για τους άλλους αυτό που ίσαμε τώρα πίστευα πως ήμουν

2ος Δεν ήμουν σε θέση να δω τον ευατό μου να ζει

3ος Μια και δενήμουν σε θέση να δω τον ευατό μου να ζει παρέμενα ξένος προς εμένα τον ίδιο, δηλ. Ένας που οι άλλοι μπορούσαν να δουν και να γνωρίσουν, κατά τον τρόπο τους, ενώ εγώ όχι

4ος Μου ήταν αδύνατον να τοποθετήσω μπροστά μου αυτόν τον ξένο, για να τον δω και να τον γνωρίσω. Μπορούσα να δω τον ευατό μου αλλά δεν μπορούσα να δω εκείνον

5ος Το σώμα μου έτσι όπως το έβλεπα εξωτερικά ήταν για μένα μια ονειρεμένη οπτασία, ένα πράγμα που δεν ήξερε να ζήσει και έμενε εκεί, περιμένοντας κάποιον να το πάρει

6ος Οπως το έπαιρνα εγώ αυτό μου το κορμί, για να το καταστήσω κατά στάδια εκείνο που ήθελα και αισθανόμουνα έτσι θα μπορούσε να το πάρει ένας οποιοσδήποτε για να του αποδώσει κατά τον τρόπο του μια πραγματικότητα

7ος Στο κάτω κάτω αυτό το κορμί δεν αντιπροσώπευε τίποτα, ούτε κανέναν, κι ένα ελαφρό αεράκι θα μπορούσε, σήμερα αύριο, να το κάνει να φταρνιστεί και να το συνεπάρει....

Δεν θα σας κουράσω άλλο (προς το παρόν) αντιγράφοντας κομμάτια από το βιβλίο αλλά αυτό το δεύτερο απόσπασμα ήταν πιστεύω απαραίτητο για όποιον δεν έχει διαβάσει το βιβλίο να καταλάβει τα όρια που θέτει κατ'αρχήν ο συγγραφέας (που βέβαια στη συνέχεια αυτά τα όρια θα προκαλέσουν το χάος σ'αυτο το πιραντελικό αριστούργημα)...

Αλλά εμείς που σε βλέπουμε δεν είμαστε ένας αλλά πολλοί και διαφορετικοί.Και ο καθένας απο μας σε βλέπει επίσης διαφορετικά, και σε συνάρτηση με τον δικό του εαυτό ο καθένας. Τι σημαίνει αυτό? Ότι αν εμείς είμαστε εκατό βλέπουμε "τη μύτη" σου με εκατό διαφορετικούς τρόπους. Αντί λοιπόν να ασχολείσαι με το πως ο καθένας από μας (που επίσης δεν έχει ιδέα για το πως τον βλέπουν οι άλλοι) σε βλέπει, θα ήταν πολύ καλύτερα να ασχοληθείς με το αν εσύ βλέπεις τον εαυτό σου και πως εσύ τον βλέπεις,γιατί σε τελική ανάλυση αυτό ειναι το μόνο που μετράει.

Γιατί αν εσύ τα εχεις βρεί με τον εαυτό σου και τα χεις καλά με την εσωτερική σου φωνή, κανένα σχόλιο για τη "μύτη" σου δεν θα είναι ικανό να σου προκαλέσει "υπαρξιακό σοκ". Το πολύ-πολύ η θα γελάσεις και εσύ με αυτό ή θα γυρίσεις και θα πεις στην "γυναίκα" σου: "Aυτό ακριβώς αναζητώ και το βρήκα!"

quote:

---

Γιατί αν εσύ τα εχεις βρεί με τον εαυτό σου και τα χεις καλά με την εσωτερική σου φωνή, κανένα σχόλιο για τη "μύτη" σου δεν θα είναι ικανό να σου προκαλέσει "υπαρξιακό σοκ". Το πολύ-πολύ η θα γελάσεις και εσύ με αυτό ή θα γυρίσεις και θα πεις στην "γυναίκα" σου: "Aυτό ακριβώς αναζητώ και το βρήκα!"

---

Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!!!!!!!!

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr