| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
AINEIAN06
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Guatemala
242 Μηνύματα |
 Απεστάλη: 20/04/2008, 15:06:46
ΑΠΟ ΤΟ ''Ο ΦΤΩΧΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ'' ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ...
………………………………………..
Έτσι φώναζε καί παραμιλούσε καί σπάραζε πεσμένος μπρούμυτα στή σπηλιά, όλη τή μέρα• κατά τό δειλινό, τήν ώρα πού ακόμα εγώ γύριζα στήν Ασίζη καί ζητιάνευα, ό Φραγκίσκος άκουσε φωνή άπό πάνω του: «Φραγκίσκο! — Νά με, Κύριε, πρόσταξε. — Φραγκίσκο, μπορείς νά πας στήν Ασίζη, όπου γεννήθηκες καί σέ γνωρίζουν όλοι, μπορείς νά πάς, καί μπροστά άπό τό σπίτι του κυρού σου νά σταθείς καί ν’ αρχίσεις νά τραγουδάς καί νά χορεύεις καί νά χτυπάς τά παλαμάκια καί νά κράζεις τ’ όνομά μου;»
Ο Φραγκίσκος άκουγε, ανατρίχιαζε καί σώπαινε• κι ή φωνή ακούστηκε πάλι από πάνω του, πιό κοντά τώρα, μέσα στό αυτί του. «Μπορείς να τσαλαπατήσεις, νά εξευτελίσεις τό Φραγκίσκο ετούτον; Ο Φραγκίσκος ετούτος μας εμποδίζει να σμίξουμε, αφάνισέ τον! Θα σε πάρουν από πίσω τά παιδιά, θα σου πετούν πέτρες• θά προβάλουν οι κοπέλες από τά παράθυρα καί θά πιάσουν τά γέλια• καί σύ νά στέκεσαι, όλο αίματα άπό τό πετροβολητό, χαρούμενος, καί νά κράζεις: “ Οποιος μού ρίξει μιά πέτρα, νά ‘χει τήν εύκή τού Θεού μιά φορά• όποιος μού ρίξει δυό πέτρες, νά ‘χει τήν ευχή τού Θεού δυό φορές• όποιος μού ρίξει τρείς πέτρες, νά ‘χει τήν εύκή τού Θεού τρείς φορές...” Μπορείς; μπορείς; γιατί σωπαίνεις;»
Ακουγε ό Φραγκίσκος, άκουγε κι τρεμε. «Δέν μπορώ, συλλογίζουνταν, δέν μπορώ...» Μά ντράπηκε νά τό μολοήσει• άνοιξε τό στόμα του: ‘’ Δε θες, Κύριε, να με στείλεις σέ άλλη πολιτεία, νά χορέψω στή μέση τής πλατείας καί νά κράζω τ’ όνομά Σου;» Μά ή φωνή άποκρίθηκε, βαριά, όλο καταφρόνεση: ‘’Οχι, στήν Ασίζη!»
Κι ό Φραγκίσκος δάγκασε τό χώμα, όπου ακουμπούσε τό στόμα του, τά μάτια του βούρκωσαν: «Κύριε, φώναξε, έλεος! δώσ’ μου καιρό νά ετοιμάσω τήν ψυχή μου• νά ετοιμάσω τό κορμί μου• τρείς μέρες Σού ζητώ, τρείς νύχτες, τίποτα άλλο!» Κι ή φωνή πάλι βρόντηξε, όχι πιά μέσα στό αύτί τού Φραγκίσκου, παρά μέσα στό σπλάχνο του: ‘’Οχι, τώρα! — Γιατί βιάζεσαι, Κύριε; γιατί θές νά μέ παιδεύεις τόσο; — Γιατί σέ άγαπώ...» άκούστηκε τώρα χαμηλή, τρυφερή, μέσα στήν καρδιά τού Φραγκίσκου, η φωνή του Θεού.
…………………………………………..
Σήκωσε τά μάτια στον ουρανό:
— Πίσω από το νερό, το ψωμί, το φιλί, το πρόσωπό Σου• πίσω άπό τή δίψα, τήν πείνα, τήν παρθενιά, τό πρόσωπό Σου• πως να μπορέσω, Κύριε, να Σου ξεφύγω;
Εδωκε ένα σάλτο καί μπήκε στό πρώτο δρομάκι, στάθηκε στήν πλατεία τού ‘Αι-Γιώργη, άρχισε νά πηδάει, νά χτυπάει τά παλαμάκια καί νά φωνάζει:
— Ελάτε! ελάτε! έλάτε ν’ ακούσετε μιά καινούρια τρέλα!
Ήταν ή ώρα πού οί νοικοκυραίοι γύριζαν άπό τά μποστάνια τους κι άπό τ’ άμπέλια, μέ τά γαϊδουράκια φορτωμένα• οί έμποροι κι οι μαστόροι σφαλνούσαν τά μαγαζιά τους καί μαζεύουνταν στίς ταβέρνες νά πιούν ενα έκατοσταράκι και νά πιάσουν μέ τούς φίλους τή γλυκιά κουβέντα. Οι γριές κάθουνταν στά κατώφλια τους, τά μάτια τους είχαν θαμπώσει κι είχαν πιά βαρεθεί νά βλέπουν τούς δρόμους καί τούς ανθρώπους και τα γαϊδουράκια τής Ασίζης. Μα οι νέοι κι οι νέες είχαν πλυθεί, είχαν αλλάξει καί πήγαιναν απόψε, Σαββατόβραδο, απάνω κάτω στή μακρόστενη πολιτεία, δροσερό αγεράκι είχε σηκωθεί, τά σύννεφα είχαν σκορπίσει, κυμάτιζαν οι κορδέλες στά μαλλιά τών κοριτσιών κι οι νέοι αγκρίζουνταν και μάτιαζαν τις κοπέλες με λαχτάρα καί μίσος• τα πρώτα λαγούτα αντιλάλησαν μέσα στις ταβέρνες.
Αξαφνα γέλια, φωνές, γιουχαητά• ό Κόσμος στράφηκε• από τήν άκρα τής πλατείας ό Φραγκίσκος φάνηκε νά πηδάει καί νά χορεύει, μέ άνασκουμπωμένο τό μαντύα, καί νά φωνάζει:
— Ελάτε, ελάτε, ελάτε ν’ ακούσετε, αδέρφια, μια καινούρια τρέλα!
Και πίσω του ένα τσούρμο παιδιά χαχάριζαν, τον κυνηγούσαν και του πετούσαν πέτρες.
Ετρεχα εγώ πίσω τους, τα φοβέριζα μέ τό ραβδί μου, μα άπ’ όλους τούς δρόμους ξεπρόβαιναν άλλα, έσμιγαν όλα μαζί καί ρίχνουνταν στό Φραγκίσκο• κι αυτός, ήσυχος, γελούσε, κάπου κάπου στέκουνταν, άπλωνε τά μπράτσα του στά παιδιά, Φώναζε:
— Οποιος μού ρίξει μιάν πέτρα, νά ‘χει τήν ευκή τού Θεού μιά φορά• όποιος μου ρίξει δυό πέτρες, νά ‘χει τήν ευκή τού Θεού δυό φορές• όποιος μού ρίξει τρείς πέτρες, νά ‘χει τήν ευκή τού Θεού τρείς φορές..
Καί δώστου έπεφταν απάνω του βροχή οι πέτρες.
Από τό μέτωπο καί το πηγούνι τού Φραγκίσκου έτρεχαν τώρα τά αίματα, από τις ταβέρνες πετάχτηκαν οι νοικοκυραίοι και γελούσαν, και τα σκυλιά της Ασίζης αναστατώθηκαν κι αυτά, μαζώχτηκαν κι άρχισαν νά τον γαβγίζουν. Είχα σταθεί μπροστά από τό Φραγκίσκο να πάρω κι εγώ στο μερτικό μου μερικές πέτρες• μέ ό Φραγκίσκος μέ αναμέριζε, χοροπηδούσε συνεπαρμένος καί τραγουδούσε, όλο αίματα:
Ακούστε, αδέρφια, μια καινούρια τρέλα.
Ο κόσμος γελούσε, οί νέοι σφύριζαν, νιαούριζαν, γάβγιζαν νά σκεπάσουν τή φωνή του, οι κοπέλες είχαν στριμωχτεί στις κολόνες τού αρχαίου ναού και σκλήριζαν, κι ένας από τήν αντικρινή ταβέρνα φώναξε:
— Καλέ, δέν είσαι ό Φραγκίσκος ό γλεντζές, ο γιός του Μπερναρντόνε; Λέγε, το λοιπόν, τήν καινούρια σου τρέλα να δούμε!
— Λέγε! Λέγε! Λέγε! άκούστηκαν ολούθε φωνές και χάχανα.
Κι ο Φραγκίσκος σκαρφάλωσε στα σκαλοπάτια του ναού, άνοιξε τίς αγκάλες στό λαό πού τόν γιουχάιζε καί φώναξε:
— Αγάπη! Αγάπη! Αγάπη!
Ετρεχε άπό τή μιαν άκρη τής πλατείας στήν άλλη, χοροπηδούσε καί φώναζε• στό μπαλκόνι ένός αρχοντικού σπιτιού σκυμμένη μιά κοπέλα κοίταζε, κοίταζε κι έκλαιε.
— Κλάρα! ακούστηκε μιά φωνή από μέσα, Κλάρα!
Μά ή κοπέλα δεν κουνήθηκε.
Αξαφνα τό αίμα μου πάγωσε• βρουχητό άκούστηκε, ό Κόσμος αναμέρισε, κόπηκαν τά γιουχαητά, ένας άντρακλας είχε τιναχτεί, είχε άρπάξει από τό σβέρκο τό Φραγκίσκο καί τόν ταρακουνούσε• ό Κύρης του, ό σιόρ Μπερναρντόνε.
— Πάμε, βρουχήθηκε.
Μα ο Φραγκίσκος πιάστηκε από μια κολόνα του ναού:
— Πού; φώναξε. Δέν πάω πουθενά!
— Στό σπίτι!
— Εδώ ‘ναι τό σπίτι μου, εδώ, στήν πλατεία• καί τούτοι, οι άντρες κι οί γυναίκες πού μέ γιουχαζουν, είναι ό πατέρας κι ή μάνα μου.
Ο γερο-Μπερναρντόνε φρένιασε• άρπαξε καί μέ τά δυό του χέρια τό γιό του από τή μέση, νά τόν ξεκορμίσει από τήν κολόνα.
— Δέ φεύγω! δέ φεύγω! ξεφώνιζε ό Φραγκίσκος, ρίχνουνταν κι αγκάλιαζε πάλι τήν κολόνα• δέν έχω πατέρα καί μάνα, δέν έχω σπίτι, μονάχα τό Θεό!
Σώπαινε, κι ευτύς άρχιζε πάλι νά φωνάζει:
— Μονάχα τό Θεό! Μονάχα τό Θεό!
Ο κόσμος σκούσε στά γέλια.
— Δέν είχαμε καραγκιόζη νά περνά ή ώρα μας, είπε ένας ποντικομούρης, ό Σαμπατίνο — τόν γνώρισα• τώρα, δόξα σοι ό Θεός, έχουμε τό γιό του Μπερναρντόνε! Γειά σου, Φραγκίσκο, αρκούδα του Θεού, σύρε σάλτο, χόρεψε!
Ο κόσμος σκουσε στά γέλια.
.............. |
europaios2
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
5735 Μηνύματα |
Απεστάλη: 20/04/2008, 19:34:28
Τι θέλει να μας πει ο ποιητής?Ο ψεύτης κι ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται!
 |
AINEIAN06
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Guatemala
242 Μηνύματα |
Απεστάλη: 21/04/2008, 01:13:41
Ουτε ψευτης ουτε κλεφτης ειμαι . Εθεσα ενα παραδειγμα θρησκευτικης παραφροσυνης η οποια ονομαζεται ''Αγιοτητα'' οπως την περιγραφει ο Καζατζακης στο βιβλιο του . |
Dying_Incubus
Συντονιστής
Tuvalu
13482 Μηνύματα |
Απεστάλη: 21/04/2008, 09:11:48
Αγαπητέ AINEIAN06, για να προλάβω μια πιθανή παρεξήγηση, η πρόταση "Ο ψεύτης κι ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται!" από το μήνυμα του europaios2 δεν έχει ως αποδέκτη εσένα αλλά είναι η ψηφιακή του υπογραφή. 
 In anticipation of my resurrection... |
trexagireve
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
13021 Μηνύματα |
Απεστάλη: 21/04/2008, 09:55:31
Αγαπητέ ΑΙΝΕΙΑΝ06 πολύ ωραίο το θέμα που έθεσες,
καθώς δείχνει μια πολύ μεγάλη αλήθεια και ανάγκη του
ανθρώπου…
Αλήθεια είναι η χριστιανική ταπείνωση που καλύπτει
την ανάγκη του να χαθεί το παράλογο εγώ μας που δεν
μας αφήνει να δούμε σωστά…
Φίλε μου δια Χριστόν Σαλοί, υπήρξαν στην χριστιανική
θρησκεία πολλοί και ο ρόλος τους διδακτικός, για να μην
μιλήσουμε για τα χαρίσματα που απέκτησαν, λόγω της «
τρέλας» που επέδειξαν για να ταπεινώσουν τον εγωισμό τους…
|
|
|
|
|
ESOTERICA.gr Forums !
|
© 2010-11 ESOTERICA.gr
|
|
|
|
''ΑΓΙΟΣΥΝΗ'' ΚΑΙ ΤΡΕΛΑ
