Ο ΣΑΤΑΝΑΣ

quote:

---

ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ?

Ο ΣΑΤΑΝΑΣ

---

Δηλαδή ο άνθρωπος!

Αγαπητέ/ή ForgotenMemories, θα ήθελες να κάνεις μια εισαγωγή στο θέμα που προσεγγίζεις ώστε να δοθεί το έναυσμα στους συνομιλητές σου να καταθέσουν τις απόψεις τους;
Ποιά είναι η δική σου οπτική, ποιές είναι οι δικές σου απόψεις;

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

ForgotenMemories

ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ?

---

- Ο ίδιος ο άνθρωπος και η βίαιη, επιθετική συμπεριφορά που εκδηλώνει για ποικίλους λόγους(ιδεολογικούς, οικονομικούς/συμφεροντολογικούς, οπαδικούς, αλαζονείας, αμορφωσιάς, έλλειψης αυτοσυγκράτησης και αυτοελέγχου, συναισθηματικής έκρηξης κτλ)

- Η ίδια η φύση του πλανήτη μας αφού πολλές φορές έχει φανεί "αμείλικτη" με το ξέσπασμα βίαιων φυσικών φαινομένων που έχουν ξεπαστρέψει χιλιάδες ανθρώπους και εκατομμύρια ζωντανούς οργανισμούς ανά τους αιώνες. Ή ακόμα και με την έξαρση επιδημιών και ασθενειών που σχετίζονται και με τα πλάσματά της έχοντας θερίσει μυριάδες φουκαράδες.

Βέβαια δεν χρειάζεται να τα βλέπουμε όλα μαύρα και δυσοίωνα. Η βία και ο πόνος αποτελούν το ένα πρόσωπο του ανθρώπου και της φύσης. Και όποιος διαφωνεί ας θυμηθεί όλες τις ευχάριστες στιγμές που έχει περάσει μέσα από τις κοινωνικές του συναναστροφές ή ας κάνει μια απολαυστική βόλτα σ'ένα δρυμό, καμιά βουτιά σε δροσερή θάλασσα, ας απολαύσει γευστικά φυσικά εδέσματα σ'ένα δροσερό εξοχικό περιβάλλον κτλ...

Lost in Necropolis

La ville de la mort

Edited by - Agnostic on 03/06/2008 17:54:35

Αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει η γαζέλα που την τραυματίζει το λιοντάρι και την προσφέρει στα λιονταράκια για να μάθουν να σκοτώνουν, και επειδή αυτά είναι άσχετα ακόμα, την βασανίζουν με τις ώρες.

Επίσης μπορούν να το επιβεβαιώσουν τα μωρά των χιμπατζήδων που πέφτουν θύμα της γενοκτονίας γειτονικών φυλών χιμπατζήδων.

Ακόμα και το ποντίκι που έπνιξε η γάτα μου θα το επιβεβαίωνε!

Σύγχρονοι Μίδες που προσπαθούν να μετατρέψουν με το άγγιγμα τους τα πάντα σε «χρυσάφι»

Κι’όλοι μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, αφήνουμε το παράπονο μας να ξεσπάσει για τα άδικα του κόσμου τούτου, υποφέροντας στη σκέψη πως η ευτυχία είναι το σπανιότερο αγαθό σ’αυτή τη ζωή, και ώρες – ώρες βρίσκουμε ίσως ασυμβίβαστο, μέσα σ’ένα κόσμο γεμάτο αρμονία και ομορφιά, πώς μπορεί ο πόνος κι’η δοκιμασία να είναι υπέρτατος κανόνας.

Αν μάλιστα καταπιαστούμε με τις θρησκευτικές ή δογματικές ερμηνείες, τότε είναι που το φτωχό μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει, γιατί ένας Πατέρας Πανάγαθος, που η Παγκόσμια Αγάπη του δημιούργησε και διατηρεί το Σύμπαν, δέχεται και ανέχεται τα παιδιά Του, "τα κατ’εικόνα και ομοίωσιν Του", να βασανίζονται κατά την διάρκεια της γήϊνης ζωής τους για χάρη κάποιου σκοπού, που ίσως δεν είναι καν σε θέση να κατανοήσουν.

Έτσι το πραγματικό νόημα της δοκιμασίας, που η ζωή επιβάλλει στον άνθρωπο αξίζει μια πιο βαθιά διερεύνηση.

Φιλικά

Κηφεύς

Ας δούμε τώρα ποιες είναι οι δοκιμασίες που η ζωή, μας επιβάλλει.

Μέσα στο φάσμα των εκατομμυρίων βαθμών Κελσίου από το απόλυτο μηδέν μέχρι τη θερμοκρασία του ηλιακού πυρήνα ή του κέντρου μιάς πυρηνικής έκρηξης, επιβιώνουμε μέσα σε μια περιορισμένη ζώνη από 50 περίπου βαθμούς.
Μέσα στο φάσμα των εκατομμυρίων γιγακύκλων συχνότητας, με την οποία η κυματική ενέργεια εμφανίζεται στη φύση, βλέπουμε μέσα σε λίγους μεγακύκλους κι’ακούμε μέσα σε λίγους χιλιοκύκλους.
Κι’οι διαστάσεις μας είναι ασήμαντες μπροστά στα τρισεκατομμύρια έτη φωτός των συμπαντικών αποστάσεων κι’η ζωή μας βραχύτατη μπροστά στα δισεκατομμύρια έτη της ηλικίας του Σύμπαντος.
Έτσι, αν κάποια – οποιαδήποτε – από το πλήθος των παραμέτρων που διέπουν τη ζωή μας και παίρνουν μέρος στις περίπλοκες ηλεκτροχημικές και βιολογικές διαδικασίες, που την συντηρούν σαν φυσικό φαινόμενο, μεταβληθεί έστω και ελάχιστα, αμέσως μια βαριά
φ υ σ ι κ ή δ ο κ ι μ α σ ί α μας επιβάλλεται.
Η υπερβολική ζέστη ή το κρύο, το πολύ έντονο φως ή και το σκοτάδι, η ραδιενέργεια, η μολυσμένη ατμόσφαιρα, η πτώση από σημαντικό ύψος, τα μηχανικά κτυπήματα, ο δυνατός θόρυβος ή και η απόλυτη σιωπή κ.τ.λ. αποτελούν φ υ σ ι κ έ ς δ ο κ ι μ α σ ί ε ς , που μπορούν να μας προκαλέσουν από δυσφορία μέχρι άμεση απειλή της ίδιας της ύπαρξής μας.

Οι δοκιμασίες όμως στη ζωή δεν είναι μονάχα φυσικές.
Είναι και η θ ι κ έ ς ,όπως π.χ. όταν ένα έντιμο άτομο αναγκάζεται να παραβεί κανόνες και αρχές που απόλυτα σέβεται, εξ αιτίας κάποιας αδήριτης ανάγκης.

Ακόμα είναι και σ υ ν α ι σ θ η μ α τ ι κ έ ς, όπως ο πόνος για την απώλεια αγαπητού προσώπου ή κι’ο ίδιος ο φόβος του θανάτου, που είναι ίσως η κορυφαία δοκιμασία του ανθρώπινου όντος.
Κι’ας σημειώσουμε ακόμα πως όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται πνευματικά, τόσο αυξάνει και το φάσμα των δοκιμασιών που τον περιμένουν, αφού ο ίδιος γίνεται όλο και πιο ευαίσθητος.

Τις δοκιμασίες στη ζωή μας επιβάλλει η τύχη, οι συνάνθρωποί μας – είτε ως άτομα, είτε και πολλές φορές ως κοινωνία – και τέλος κι’εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, εκούσια ή ακούσια, ή και στους συνανθρώπους μας:

Ο καθένας μας γίνεται Δ ο κ ι μ α σ τ ή ς του άλλου κι’ο μεγαλύτερος για τον καθένα μας δοκιμαστής είναι ο ίδιος ο εαυτός του.

Την απουσία της δοκιμασίας, μπορούμε να διακρίνουμε μέσα από τις συμβολικές εκφράσεις των θρησκειών, που ευαγγελίζονται κάποιον έσχατο παράδεισο για τους πιστούς οπαδούς τους.

Ο Παράδεισος, όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Γένεσης, είναι ένας τέτοιος κόσμος.

Είναι όμως έτσι;

Φιλικά

Κηφεύς

Ο εγωϊσμός, η λαχτάρα μας δηλ. να υπάρξουμε σαν χωριστές οντότητες φτιάχνοντας το δικό μας δίπολο " ε γ ώ " και ο " κ ό σ μ ο ς ", εμφανίζεται ως η πηγή της κάθε δοκιμασίας.
Απ’εδώ πηγάζει κι’η αδυναμία μας να συλλάβουμε τη μία και μοναδική συμπαντική Αλήθεια, αφού ο χώρος κι’ο χρόνος – οι απατηλές τούτες οντότητες – μας είναι πια απαραίτητες, καθώς δουλεύουμε μέσα στις πεπερασμένες διαστάσεις του ασήμαντου " ε γ ώ " μας.

Κατά τον Arthur Schopenhauer:

"Αυτός που υψώνει τον εαυτό του πάνω από τα καθ’έκαστα αντικείμενα, αυτός που βλέπει μέσα από την εξειδίκευση του πραγματικού, βλέπει ότι οι διαφορές ανάμεσα σε εκείνον που προκαλεί τον πόνο και σε εκείνον που τον υποφέρει, είναι μόνο φαινομενικές και δεν αφορούν το πράγμα στην ουσία του. Αυτός που προκαλεί τον πόνο κι’αυτός που τον υποφέρει είναι ένα".

"Αν άνοιγαν τα μάτια και των δύο, αυτός που προκαλεί τον πόνο θα έβλεπε ότι ζεί μέσα στο κάθε τι που υποφέρει τον πόνο".

Ποιός όμως είναι ο σωστός δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος στη ζωή του;

Είναι ο δρόμος που οδηγεί πέρ’απ’το καλό και το κακό, στο ξεπέρασμα του εγωκεντρικού μας συστήματος αναφοράς, που θεωρεί καλό ό,τι προάγει και κακό ό,τι απειλεί την υλική μας υπόσταση.

Κι’ανακαλύπτουμε, όπως η ίδια η φύση ξέρει, πως δεν υπάρχουν καλές και κακές δυνάμεις, αφού οι ίδιες εκείνες δυνάμεις που μας γεννούν ως υλικά όντα, οι ίδιες αργότερα μας καταστρέφουν !!!

Η σκέψη μας τότε μπορεί και κατευθύνεται προς όλα τα όντα – όποια κι’αν είναι – με την ίδια αγάπη, με την ίδια στοργή.

Φιλικά

Κηφεύς

Όλα τούτα, μπορούμε να τα κάνουμε πράξη με την περισυλλογή και την αυτοσυγκέντρωση, με το "ένδον σκάπτε" του Μάρκου Αυρήλιου, με την κάθοδο μέσα στο βαθύτερο είναι μας.

Μόνον έτσι μπορούμε να διώξουμε τον εγωϊσμό, το μίσος, το φθόνο και την ταπεινή ιδιοτέλεια, ν’απαλλαγούμε από τα επάλληλα άκαμπτα κελύφη της υλικής μας υπόστασης και ν’ανακαλύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό, που στην ουσία ταυτίζεται και εναρμονίζεται με το Σύμπαν ολόκληρο.

Και τούτο θα σημάνει το τέλος της κάθε δοκιμασίας μας, γιατί όπως το πανάρχαιο Ινδικό ρητό αναφέρει:

"Σαν κατανοήσεις το νόημα της δοκιμασίας , αυτή παύει να υπάρχει, γιατί κανένας λόγος δεν απομένει για την ύπαρξή της"

Φιλικά

Κηφεύς

Ποιος λέει ότι το εγώ είναι ασήμαντο, αμελητέο και καταδικαστέο; Πρώτα απ' όλα το εγώ καθενός μας έχει τα ηνία στις καθημερινές συνδιαλλαγές του με οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε, άρα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Το πρόβλημα είναι ότι το εγώ πληγώνεται πολύ νωρίς και τότε διογκώνεται, γίνεται δηλαδή υπερβολικό, με αποτέλεσμα να αντιδρά με διάφορους τρόπους, έτσι που αν έχει ασχοληθεί κανείς λίγο με ψυχολογία, Gestalt κ.τ.ό. είναι πολύ εύκολο να διακρίνει πίσω από τις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές (και δεν θέλω χαζομάρες ότι η ψυχολογία δεν είναι επιστήμη επειδή δεν ακολουθεί τις επιστημονικές μεθόδους - αν μη τι άλλο δίνει απαντήσεις για πολύ περισσότερες διαστάσεις της ανθρώπινης πραγμάτωσης απ' ό,τι αυτές που αποκαλούνται επίσημα επιστήμες).

Γράφεις έπειτα για τη σύγκρουση του εγώ με τον κόσμο και την ανάγκη για ενότητα ενώ σε άλλο τόπικ έχεις αντιδιαστείλει τον άνθρωπο με τον θάνατο και την αταξία, προβάλλοντας σαν αποστολή του ανθρώπου την με πάση θυσία διατήρηση της τάξης. Αν αυτό δεν είναι αντιφατική σκέψη, τότε τι είναι; Γιατί ο κόσμος περιλαμβάνει και την αταξία (όπως μας έχεις περίτρανα και αναλυτικά αποδείξει στο τόπικ περί χρόνου) και τον θάνατο και το εγώ και το ένα και όλα.

Ίσως να θελήσεις να ξεδιαλύνεις λίγο περισσότερο το τοπίο γιατί έτσι όπως τα παρουσιάζεις τα πράγματα, είναι κάπως περίεργα.

Φιλικά,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Μας έφερε μια μικρή "αταξία" αυτός ο λαβύρινθος της έννοιας "τάξη-αταξία", με τον οποίο μπλέξαμε, και να δω πώς θα ξεμπλέξουμε.
Είμαι όμως αισιόδοξος, πάντως, αρκεί να έχουμε λίγη υπομονή. Στο τέλος, πιστεύω, ότι θα τα καταφέρουμε.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

quote:

---

Βρε Κηφέα, θέλω να ελπίζω ότι αυτά δεν είναι δικές σου απόψεις αλλά παρασύρεσαι από δοκίμια στιλ Παπανούτσου, σαν αυτά που διαβάζαμε πριν γράψουμε έκθεση στις πανελλαδικές στην εποχή μας.

---

Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Καλό μεσημέρι,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Στο τόπικ για το νόημα της ζωής υποστήριξα ότι το νόημα αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την ίδια τη ζωή, το δικαίωμα να ζει κανείς χαρούμενος, ευτυχισμένος και σε αρμονία με τον κόσμο γι' αυτό που είναι και έτσι όπως είναι, χωρίς μετατροπές ή προστιθέμενες αξίες.

Για να μπορέσει ωστόσο να καταστεί αυτό εφικτό, πρέπει πρώτα ο άνθρωπος να μπορέσει να αποδεχτεί τον εαυτό του και να τον τοποθετήσει στο σωστό πλαίσιο, μακριά από παραμορφωτικούς καθρέφτες. Γιατί, αναπόδραστα, για να συναντήσει κανείς τον κόσμο, πρέπει πρώτα να συναντήσει τον εαυτό του. Και εαυτός σημαίνει όλα τα πρόσωπα με τα οποία πραγματώνεται η ύπαρξή του. Τα περισσότερα πρόσωπα είναι κατηγορήματα του εγώ, εξόν από ένα που είναι κατηγόρημα του Εγώ ή Ανώτερου Εαυτού – και είναι ένα γιατί η ουσία αυτού του Εγώ είναι ίδια με την ουσία ο,τιδήποτε άλλου στον κόσμο και έτσι δεν χρειάζεται κατηγορήματα, απλά είναι.

Πρέπει λοιπόν ο άνθρωπος, αφού κατανοήσει τους ψυχολογικούς και άλλους μηχανισμούς που τον κρατούν δέσμιο και κατανοήσει το γιατί περνά τις δοκιμασίες που περνά, όπως πολύ σωστά γράφεις, ουσιαστικά ακυρώνοντάς τες, να πατήσει με το ένα πόδι γερά στη Γη και το άλλο πόδι να το βάλει στην κλίμακα που οδηγεί σε άλλες σφαίρες. Αν το Όλον είναι όλον, έτσι κι εμείς που είμαστε εικόνα και ομοίωση είμαστε επίσης όλον, συνολικοί άνθρωποι, και σαν συνολικοί ολοκληρωμένοι άνθρωποι πρέπει να κάνουμε το βήμα προς το σύμπαν για να μπορέσει να μας αναγνωρίσει γι' αυτό που είμαστε, Άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο.

Επομένως η ανάπτυξη και η εξέλιξη του ανθρώπου δεν μπορεί να νοείται παρά ως κάτι συνολικό, κάτι που αφορά τόσο την αποδοχή (πρώτα) και την εκπαίδευση (ύστερα) του εγώ όσο και την πραγμάτωση της πνευματικής του υπόστασης, παράλληλα και μαζί.

Ίσως όσα έγραψα παραπάνω να ταιριάζουν περισσότερο στο άλλο τόπικ, ζητώ λοιπόν συγνώμη αν ξέφυγα λίγο από το συγκεκριμένο θέμα.

Ευχαριστώ πολύ,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr