Ούτως ή άλλως θα την περπατήσουμε...Αν γνωρίζουμε μερικά σημάδια στο δρόμο, αν έχομε μερικές πινακίδες, πού ξέρετε μπορεί και να φτάσουμε στο σημείο να αναφωνήσουμε:
«Αχ, βρε ζωή, να που σε ζω γιατί σε καταλαβαίνω και δεν σ’ αφήνω να περνάς δίπλα μου σαν άλυτο μυστήριο!»

Ας υποθέσουμε πως η Φύση είναι μια εξέλιξη.
Μπορεί και να είναι μια βαθμιαία αυτο-εκδήλωση μιας αιώνιας και μυστικής ύπαρξης,
που έχει τρία διαδοχικά σχήματα για τις τρεις βαθμίδες της ανύψωσής της.

Εμείς οι άνθρωποι έχομε, σαν συνθήκη όλων των δραστηριοτήτων μας, τρεις πιθανότητες,
που είναι, αμοιβαία, αλληλοεξαρτώμενες:

την σωματική ζωή,
την νοητική ύπαρξη και
την καλυμμένη θεϊκή ύπαρξη,
η οποία θεϊκή ύπαρξη είναι, στην εμπλοκή, η αιτία των άλλων,
αλλά στην εξέλιξη είναι το αποτέλεσμά τους.

Είναι πολύ να υποθέσουμε πως στόχος της Φύσης είναι να διαφυλάττει και να τελειοποιεί τη σωματική ζωή και να εκπληρώνει τη νοητική ύπαρξη, ενώ ο δικός μας στόχος θα ‘πρεπε να είναι να αποκαλύψομε στο τέλειο σώμα και στο τέλειο νου, τις υπερφυσικές δραστηριότητες του Πνεύματος;

Αυτά για την προθέρμανση... Και στους Αντίποδες κάνει ένα κρύο....

Θα μπορούσες να αναπτύξεις λίγο παραπάνω το θέμα σύμφωνα με αυτή μου την απορία;

Α, θέλεις και λίγο κρύο....ευχαρίστως. Να το στείλω express ή απλό; Ξέρεις ρωτάω επειδή θα επιβαρυνθείς τα ταχυδρομικά! (μόνο)

Διότι ο άνθρωπος, -η κεφαλή της γήινης Φύσης,
το μοναδικό γήινο σχήμα, μέσα στο οποίο
η πλήρης εξέλιξη της Φύσης είναι πιθανή,- είναι μια τριπλή γέννηση.

Του έχει δοθεί ένα ζωντανό πλαίσιο όπου το σώμα είναι η σχεδία,
και η ζωή είναι το δυναμικό μέσο της θεϊκής εκδήλωσης.

Η δραστηριότητά του επικεντρώνεται σε ένα νου που διαρκώς αναπτύσσεται,
και ο στόχος του είναι να τελειοποιεί, όχι μόνο τον εαυτό του,
αλλά και τον οίκο που κατοικεί, καθώς και τα μέσα της ζωής που χρησιμοποιεί,
και συνάμα έχει την δυνατότητα να κατανοήσει,
δια μέσω της βαθμιαίας αυτογνωσίας, την αληθινή του φύση,
ως σχήμα του Πνεύματος.
Μεσουρανεί σε εκείνο που πάντοτε ήταν στην πραγματικότητα:
το φωτισμένο, ευλογημένο Πνεύμα που τελικά έχει σκοπό
να ακτινοβολήσει τη ζωή και το νου με τα μεγαλεία που, τώρα, είναι σφραγισμένα.

Αν όλοι μας μπορούσαμε να νιώθουμε πιο συχνά έτσι όπως ένιωσες
στο νησί τότε θα ήμασταν πιο κοντά στην αφύπνιση της συνείδησής μας.
Σίγουρα τα λόγια δεν είναι ικανά να αποδώσουν μια τέτοια εμπειρία,
καμιά φορά την απογυμνώνουν, κιόλας, από την γνησιότητά της,
μέχρις ότου μάθουμε την «άλλη γλώσσα», ας έχομε υπομονή.

Εν τούτοις, για μένα (προσωπικά), το θέμα είναι τεράστιο, και θα εξακολουθεί να είναι,
μέχρις ότου καταφέρω να βιώνω συνειδητά
και τις τρεις καταστάσεις της συνείδησης: Εγρήγορση, ύπνο, θάνατο.

Δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ΠΟΤΕ περίπτωση που η Κάθυ
θα ψάξει να βρει ταμπέλες για την αξιολόγηση των συνομιλητών της,
και μάλιστα εν γνώσει της.

Στο δεύτερο μήνυμά σου έγινες, πάντως, περισσότερο κατατοπιστικός
όσον αφορούσε την απορία μου, και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό.

Ο άνθρωπος επίσης θα μπορούσε να αποζητάει το καλό του από μια ή από όλες αυτές
τις σφαίρες της δραστηριότητας, ή να ταυτίσει τον εαυτό του σε αυτές τις σφαίρες
με την συλλογικότητα και να ζήσει γι αυτήν ή, να υψωθεί σε μια αληθινότερη αντίληψη
αυτού του πολύπλοκου Σύμπαντος, να εναρμονίσει
την ατομική πραγμάτωση με τον συλλογικό στόχο.

Στη σωστή σχέση με το σύμπαν, δεν διεκδικεί εγωιστικά
την χωριστή του ύπαρξη, ούτε να την εξαλείψει στο Απροσδιόριστο,
αλλά προσπαθεί να αντιληφθεί την ένωσή του
με το Θείο και τον κόσμο και να τα ενώσει όλα στο ατομικό,
έτσι και η σωστή σχέση του ατομικού με την συλλογικότητα θα έπρεπε να είναι τέτοια
που να μην επιδιώκει εγωιστικά την υλική ή διανοητική του πρόοδο ή την πνευματική
σωτηρία του, χωρίς να σέβεται στους συνανθρώπους του.

Αλλά ούτε όμως και για χάρη της κοινωνίας να καταστείλει
ή να ακρωτηριάσει την πρέπουσα ανάπτυξή του, αλλά να συνοψίσει
μέσα του όλες τις καλύτερες και τέλειες πιθανότητες και να τις περιχύσει με την σκέψη,
τη δράση, και με όποια άλλα μέσα έχει στη διάθεσή του, στο περιβάλλον του,
ώστε όλο το έθνος να πλησιάσει πιο κοντά
στην επίτευξη των μεγάλων του προσωπικοτήτων.

Έπεται πως το αντικείμενο της υλικής ζωής πρέπει να εκπληρωθεί, πάνω απ΄όλα,
ο ζωτικός στόχος της Φύσης. Ο σκοπός του υλιστή ανθρώπου είναι να ζήσει,
να περάσει από τη γέννηση στον θάνατο με όση πιο πολύ άνεση ή απόλαυση
που θα υπάρξει στο δρόμο, εν πάση περιπτώσει να ζήσει.
Θα μπορούσε να υποτάξει αυτό το σκοπό, αλλά μπορεί να τον υποτάξει μόνο
στα άλλα υλικά ένστικτα της Φύσης, αναπαραγωγή του ατομικού
και διατήρηση τους είδους στην οικογένεια, στη τάξη ή στη κοινωνία.

Αρχίσαμε με την υπόθεση πως η Φύση είναι μια εξέλιξη,
που έχει τρία διαδοχικά σχήματα για τις τρεις βαθμίδες της ανύψωσής της.
Ο άνθρωπος είναι μια τριπλή γέννηση: Σώμα, Νους, Πνεύμα.

Σκοπός της Φύσης είναι να τελειοποιήσει τα τρία σχήματα, αφού υποθέτουμε πως είναι μια εξέλιξη.
Η νοητική ύπαρξη δεν θά ‘πρεπε να υποτιμάει την υλική,
και η πνευματική δεν θα έπρεπε να υποτιμάει ούτε την υλική ούτε την διανοητική ύπαρξη.
Η πνευματική ύπαρξη θα πρέπει να μετασχηματίζει τις νοητικές,
συναισθηματικές, αισθητικές και ζωτικές δραστηριότητες.

Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να συνδυάσει τα τρία σχήματα
να διαλύει τις δυσαρμονίες τους και να δημιουργήσει μέσα του τον τέλειο Άνθρωπο.

Είδαμε τις χαρακτηριστικές ενέργειες των τριών σχημάτων
Σώμα: Αυτοσυντήρηση, αυτο-επανάληψη, αυτο-πολλαπλασιασμός.
Νους: Αλλαγή, αυτο-διεύρυνση, αυτο-βελτίωση, πίστη στην τελειότητα, πρόοδος.
Πνεύμα: αυτο-υπαρκτή τελειότητα, αμετάβλητο, άπειρο, αθάνατο.

Η Φύση δρα πάνω στα τρία σχήματα και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο.

Ας πάρουμε τρία παραδείγματα 1) στο ατομικό επίπεδο:

Υλική ύπαρξη= Ποιον να βάλουμε εδώ; Ηρακλή; Αχιλλέα, Μίδα; Όποιον θέλεις.
Διανοητική ύπαρξη= Πλάτωνα; Αριστοτέλη; Όποιον θέλεις.
Πνευματική ύπαρξη= Χριστό; Βούδα; Όποιον θέλεις.

2) Συλλογικό επίπεδο (Δυναστεία, έθνος, κράτος)
Υλική ύπαρξη= (βάζομε εδώ ένα έθνος, δυναστεία, κράτος που φημίζονται για την υλική τους Ύπαρξη)
Διανοητική ύπαρξη= (βάζομε εδώ ένα έθνος, οικογένεια κράτος που φημίζονται για την διανοητική τους Ύπαρξη)
Πνευματική ύπαρξη= (βάζομε εδώ ένα έθνος, οικογένεια, κράτος που φημίζονται για την πνευματική τους Ύπαρξη)

Η σωστή σχέση του ανθρώπου και με τα τρία αυτά σχήματα είναι
να μην παραβλέπει την ατομική του ανάπτυξη
για χάρη της κοινωνίας και τανάπαλιν.
Κι αυτό θα έπρεπε να ισχύει και για τα 3 επίπεδα της ύπαρξής του.

Το τέλειο, για έναν άνθρωπο θα ήταν να συνοψίσει μέσα του
τις καλύτερες πιθανότητες, και να φωτίσει
με την σκέψη του , με τη δράση του, ή με άλλα μέσα που θα διέθετε,
το περιβάλλον του, να γίνει κάτι σαν φωτεινό παράδειγμα, ο ήρωας και ο σκαπανέας,
ώστε και το σύνολο να επωφεληθεί αλλά και να
εκδηλωθούν οι μεγάλες προσωπικότητες του συνόλου.
Αυτά προς το παρόν και θα μιλήσουμε, πιο αναλυτικά,
για τον υλιστή άνθρωπο (και όχι μόνο) την επόμενη φορά, μέχρι να καλύψουμε
και τα τρία σχήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ω, φίλε Reptile Salonica,

Πρέπει να έχεις τρομερή διαίσθηση, εκτός κι αν επιβεβαιώνεται για μιαν ακόμη φορά ο κανόνας των πνευματικών: Όλοι είμαστε ένα!

Διότι αυτός ακριβώς ήταν ο φόβος μου από την αρχή γι αυτό και σας κάλεσα να συζητήσουμε τη τρίπτυχη ζωή «να την αναλύσουμε μήπως και βρούμε το μυστικό της!!!»

Γιατί ο μονόλογος μοιραία καταλήγει όπως σωστά λες σε «φιλολογική-ρητορική προσέγγιση».

Όπως έγραψα στο μήνυμά μου στη Valnta: «Σίγουρα τα λόγια δεν είναι ικανά να αποδώσουν μια τέτοια εμπειρία, καμιά φορά την απογυμνώνουν, κιόλας, από την γνησιότητά της,
μέχρις ότου μάθουμε την «άλλη γλώσσα», ας έχομε υπομονή.

Όσον αφορά το hard part, ας ακούσουμε ξανά τον ΕΧΕΜΒΡΟΤΟ. Φαίνεται πως ξέρει κάτι.