quote:

---

Εάν δεν υπάρξουν σχόλια, τα οποία να χρήζουν απαντήσεως, θα προχωρήσω στα γεγονότα τα οποία αφορούν στη ΔΙΚΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ.

---

quote:

---

Τα κειμενα ειναι δικα σου?
Πες την πηγη τους?
Γιατι ασχολεισαι με την δικη του χριστου τωρα?
Μηπως ενοχλησε το οικοδομικο συναφι σου καποια ταινια?

---

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

ελευθερια λογου σου λεει μετα...
πρωτα αρχισαν να βριζουν τους πιστους του χριστου φανατισμενοι "ξενοι"μετα ηρθαν και αρχισαν να βριζουν πιστους απο αλλες θρησκειες ...μετα εισεβαλλε η τηλεοραση οι δημοσιγραφισκοι και καθε καρυδιας καρυδι

τωρα εδω στην ελεεινη βαβελ του αχλαδοτυρου σε μια υστατη προσπαθεια να κατανοηθουν οι πραγματικοι λογοι δικης...

συνταξιδιωτισσα/οπως παρατηρεις δεν διαβαζουν τα λογια σου....συμπεραινουν απο τις ταυτοτητες...ειτε γραφει ποιος εισαι ειτε οχι...

γι αυτο θελουν να αναγραφεται το θρησκευμα...να μετρανε κεφαλια στο κοπαδι

εσυ που στεκεσαι αναποδα και χλευαζεις ...(Sανενακ)
γυρνα απο την καλη γιατι θα σου ανεβει το αιμα στο κεφαλι/και αν δεν εχεις να προσφερεις "παρε δρομο"-στην γλωσσα του αχλαδοτυρου που σε εκπορευσε .../μην πεις οτι ειμαι συνηγορος της συνταξιδιωτισσας,η χτιζουμε μαζι/δεν ειμαι απλως αλλα ταυτιζομαι εντελως με οσους συμφωνω/ετσι βγαινουν τα συμπερασματα οχι με τον τροπο
που προσπαθεις να μας υποδειξεις...

-αγενεστατο το καθεστως της τηλεορασης που επιβληθηκε εσω τελικα....\\
φτου...-

Listen to the rythm of the Universe

quote:

---

συνταξιδιωτισσα/οπως παρατηρεις δεν διαβαζουν τα λογια σου....συμπεραινουν απο τις ταυτοτητες...ειτε γραφει ποιος εισαι ειτε οχι...

---

Edited by - Zadok on 07/03/2004 19:43:04

Η δίκη ενώπιον του Πόντιου Πιλάτου, του Ρωμαίου Έπαρχου, ξεκίνησε στο Πραιτόριο νωρίς το πρωί. Δε διεξήχθει κεκλεισμένων των θυρών, καθώς οι Ιουδαίοι δε θα εισέρχονταν στην αίθουσα σε μέρα γιορτής γιατί θα είχαν το φόβο να μολυνθούν. Αυτή δεν είναι η μόνη περίπτωση στην ιστορία, όπου η σχολαστική τήρηση των θρησκευτικών εθίμων ή της ηθικής συνόδευσε ένα παράδειγμα απανθρωπιάς ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Ο Χριστός, όπως προαναφέρθηκε, οδηγήθηκε ενώπιον του Πιλάτου επειδή η Σανχεντρίν δεν ήταν εξουσιοδοτημένη να επιβάλλει την ποινή του θανάτου χωρίς την έγκριση του Ρωμαίου Έπαρχου.

Όταν οδηγήθηκε ο Ιησούς στο Πραιτόριο, ο Πιλάτος βγήκε έξω και είπε

«ΤΙΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΝ ΦΕΡΕΤΕ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΟΥΤΟΥ» Κατά Ιωάννην – κεφ. 18, §29.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εξέφρασε σαφές αίτημα για έκθεση των κατηγοριών. Οι ιερείς δε διατύπωσαν συγκεκριμένη κατηγορία, αλλά απήντησαν

«ΕΑΝ ΟΥΤΟΣ ΔΕΝ ΗΤΟ ΚΑΚΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΟΜΕΝ ΣΟΙ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΑΥΤΟΝ».

Ο Πιλάτος τους είπε

«ΛΑΒΕΤΕ ΑΥΤΟΝ ΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΟΜΟΝ ΣΑΣ ΚΡΙΝΑΤΕ ΑΥΤΟΝ».

Και εκείνοι απήντησαν

«ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΗΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΜΕΝ ΕΞΟΥΣΙΑΝ ΝΑ ΘΑΝΑΤΩΣΩΜΕΝ ΟΥΔΕΝΑ».

Αυτός ο διάλογος δεικνύει ότι οι Ιουδαίοι ζητούσαν μόνον ν’ αποσπάσουν την έγκριση του Έπαρχου για την καταδίκη εις θάνατον για βλασφημία, την οποία η Σανχεντρίν είχε καθορίσει. Παρόλο που ήταν καθήκον του Ρωμαίου Έπαρχου να κρίνει όλες τις υποθέσεις στις οποίες είχε επιβληθεί η θανατική καταδίκη, ήταν συνήθης πρακτική, για να αποφεύγονται όσο το δυνατόν οι τριβές με τις τοπικές αρχές, να επικυρώνεται η καταδίκη χωρίς περαιτέρω διερεύνηση και σαν να είναι ένα καθαρά τυπικό θέμα. Η αμέλεια των ιερέων να παρουσιάσουν μία συγκεκριμένη κατηγορία εις απάντησιν της ερώτησης του Πιλάτου, ήταν εμμέσως μία υπόδειξη προς εκείνον ότι αυτή η συνήθεια θα ήταν ιδιαιτέρως αρεστή στη Σανχεντρίν για τη συγκεκριμένη υπόθεση.

Υπάρχουν αρκετοί προφανείς λόγοι, για τους οποίους ο Πιλάτος αρνήθηκε να ενεργήσει κατά την υπόδειξη.

• Ήξερε ότι «ΔΙΑ ΦΘΟΝΟΝ ΠΑΡΕΔΩΚΑΝ» (Κατά Ματθαίον – κεφ. 27, §18) τον Χριστό σε εκείνον.
• Παρουσιάζεται να τρέφει αξιοσημείωτο σεβασμό προς τον Ιησού, για του οποίου τα έργα είχε ακούσει.
• Όντας πολυθεϊστής, θα ήταν μάλλον άτοπο να περιμένει κανείς ότι θα γεμίσει αγανάκτηση για αίτια, τα οποία αφορούν σε δεισιδαιμονίες.
• Γνωρίζοντας ότι η κατηγορία επινοήθηκε από φθόνο και χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν προφανώς το ζήτημα της όποιας ιδιαίτερης επίπτωσης, δεν έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια για την αντικειμενική επιδίωξη των ιερέων.

Οι ιερείς επίσης γνώριζαν ότι η κατηγορία της βλασφημίας δεν ήταν ιδιαίτερα βαρύνουσα για έναν πολυθεϊστή Έπαρχο και έτσι, παράλλαξαν την αληθινή καταγγελία τους και διατύπωσαν εναντίον του Χριστού την κατηγορία της συνομωσίας εις βάρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

«ΤΟΥΤΟΝ ΕΥΡΟΜΕΝ ΔΙΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΜΠΟΔΙΖΟΝΤΑ ΤΟ ΝΑ ΔΙΔΩΣΙ ΦΟΡΟΥΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑ ΕΑΥΤΟΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ» Κατά Λουκάν – κεφ. 23, §2.

Μία τέτοια κατηγορία ευνοήτως δεν μπορούσε να απορριφθεί χωρίς ανάκριση από τον Έπαρχο. Πέραν των διοικητικών εξουσιών του, ήταν και δικαστής, έχων τη δυνατότητα να δικάζει, να καταδικάζει και να εκτελεί.
Αρνούμενος να εξασκήσει τις διοικητικές και απεριόριστες εξουσίες του υπέρ της θανατικής καταδίκης για βλασφημία κατά την ετυμηγορία της Σανχεντρίν, ήταν αναγκασμένος, ως δικαστής, να κρίνει αυτή τη νέα καταγγελία, της συνομωσίας εις βάρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σύμφωνα με το Ρωμαϊκό δικονομικό - ποινικό κώδικα. Οι γραφές δείχνουν ότι πάσχισε για να το πράξει.

Συνεχίζεται...

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

Από τον 4ο αιώνα και πλέον, οι ανώνυμοι συντάκτες των ευαγγελίων, προκειμένου από την μια πλευρά να κολακέψουνε τη Ρώμη και προπάντων τον «Μέγα» Κωνσταντίνο, και από την άλλη να ικανοποιήσουν τον άκρατο αντισημιτισμό τους, παρουσίασαν τους Εβραίους να συνωμοτούν για την εξόντωση του Ιησού και τους Ρωμαίους να προσπαθούν να τον αθωώσουν ή τουλάχιστον να τηρήσουνε μια πιο ουδέτερη στάση.

Τα «στοιχεία» που εξετάζονται δεν θα μπορούσανε ΠΟΤΕ (πόσο μάλλον δε μετά από αιώνες συνεχούς «ιστορικών διορθώσεων»!) να είναι ΚΑΤΑ την ίδιας αυτής της εξουσίας που ΕΓΚΑΤΕΣΤΗΣΕ το μεσσιανικό δόγμα του ιουδαϊσμού ως ΚΡΑΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

Στην πραγματικότητα, μάλλον, συνέβη ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ…….

Και αυτό διότι οι συνεχείς εξεγέρσεις της μεσσιανικής δραστηριότητας διαψεύδουν την ισχύουσα άποψη ότι δήθεν οι Εβραίοι επιθυμούσαν τον θάνατο του Ιησού.

Επίσης, να μην ξεχνάμε την ΑΣΚΗΣΗ ΜΑΓΕΙΑΣ.

Η Ρωμαϊκή δωδεκάδελτος ΑΠΑΓΟΡΕΥΕ ΕΠΙ ΠΟΙΝΗ ΘΑΝΑΤΟΥ την άσκηση μαύρης μαγείας, δηλαδή την προφορά λόγων και την εφαρμογή μαγικών τεχνασμάτων που είχαν ως συνέπεια τη βλάβη ανθρώπων, ζώων και φυτών.
Εν τούτοις σε ΠΑΜΠΟΛΛΕΣ περιπτώσεις ο Ιησούς ΚΑΤΑΡΑΣΤΗΚΕ χωριά, πόλεις, θρησκευτικές οργανώσεις και φυσικά πρόσωπα.

Η έκφραση «ουαί υμίν» επαναλαμβανόταν ΔΙΑΡΚΩΣ στα λόγια του. Και ακόμη χειρότερα, δίδασκε στους «μαθητές» του (υπαρχηγούς) την τελετουργία της ΚΑΤΑΡΑΣ επάνω σε πόλεις και σε κατοικίες.

Εάν επομένως δούμε την συρραφή των θερμόαιμων συγγραφέων της Κωνσταντίνειας Χριστολογίας υπό άλλο πρίσμα, τότε θα διαπιστώσουμε ότι την ΕΦΑΡΜΟΓΗ της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ο Πιλάτος δεν θα μπορούσε να την παραβλέψει, και επομένως να εφαρμόσει την δεδομένη τιμωρία που προέβλεπε η δωδεκάδελτος.

καλωσήλθες στην εδώ κουβέντα μας.

Όπως θα παρατήρησες, στη συγκεκριμένη έρευνα έχω λάβει υπ' όψιν μου μόνο τη νομοθεσία και τις Γραφές, όπως αυτές μας είναι γνωστές.

Σ' ευχαριστώ για τις εύστοχες παρατηρήσεις σου. Πιστεύω όμως ότι ακόμα κι απ' την ανάλυση των κειμένων των οποίων έχουμε στη διάθεσή μας, πέρα απ' το αν είναι τελικά ιστορικά ακριβή, μπορούν να βγουν πολλά...

• 1. ο εκμαυλισμός του έθνους,
• 2. η παρεμπόδιση της πληρωμής των φόρων υποτελείας προς τον Καίσαρα, και
• 3. ο ισχυρισμός ότι είναι βασιλεύς.

«ΑΠΟΔΟΤΕ (ΛΟΙΠΟΝ) ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ» Κατά Λουκάν – κεφ. 20, §25.

Η κατηγορία του ισχυρισμού ότι ήτο βασιλεύς είχε διττή φύση, έχοντας πολιτικό και θρησκευτικό χαρακτήρα, και προφανώς περίμενε να του συγκεκριμενοποιήσουν τι εννοούσαν.

Ο Πιλάτος, όπως θα δούμε, αγνόησε την κατηγορία σχετικά με την πληρωμή των φόρων υποτελείας και διεξήγαγε τη δίκη απλώς επί της κατηγορίας ότι ο Χριστός διατεινόταν πως ήταν βασιλιάς κι αυτό σε συνάρτηση με το νόημα του ισχυρισμού ότι διέβαλλε το λαό.

Πήρε τον Ιησού μέσα στο Πραιτόριο, μακριά από τους άλλους, και τον ανέκρινε ιδιαιτέρως. Η πρώτη του ερώτηση ήταν

«ΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ»; (Κατά Ιωάννην – κεφ. 18, §33)

Ο Ιησούς προσπάθησε αμέσως να μάθει εάν ο Πιλάτος ασκούσε δίωξη σε πολιτική ή θρησκευτική βάση και απήντησε ερωτώντας:

«ΑΦ ΕΑΥΤΟΥ ΛΕΓΕΙΣ ΣΥ ΤΟΥΤΟ Η ΑΛΛΟΙ ΣΟΙ ΕΙΠΟΝ ΠΕΡΙ ΕΜΟΥ»;

Είχε σημασία εάν η ερώτηση του Πιλάτου αναφερόταν σ’ ένα βασιλιά όπως εκείνος κατανοούσε τον όρο και με την έννοια ότι ο Καίσαρας ήταν ένας βασιλιάς ή όπως οι Ιουδαίοι τον κατανοούσαν, ως ένα Μεσσία. Ο Πιλάτος δεν ενδιαφερόταν για θρησκευτικές διενέξεις. Ξεκαθάρισε ότι ρωτούσε μόνον από την πολιτική σκοπιά και, ενοχλημένος που δεχόταν ερώτημα από έναν Ιουδαίο, ρώτησε επιτακτικά:

«ΜΗΠΩΣ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΙΟΥΔΑΙΟΣ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΟ ΙΔΙΚΟΝ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΣΕ ΠΑΡΕΔΩΚΑΝ ΕΙΣ ΕΜΕ ΤΙ ΕΚΑΜΕΣ»;

Ο Ιησούς απάντησε το ερώτημα και για τις δύο περιπτώσεις εξηγώντας, για το πολιτικό θέμα, ότι δεν ήταν αντίπαλος του Καίσαρα, επειδή το βασίλειό του δεν ανήκε σ’ αυτόν τον κόσμο αλλά, όσον αφορά στο θρησκευτικό θέμα, ότι ήταν βασιλιάς στο βασίλειο της αλήθειας. Και ο Πιλάτος, χωρίς άλλη καθυστέρηση, ερώτησε το καίριο ερώτημα, το οποίο βασανίζει τους ελεύθερους ανθρώπους με την ελεύθερη σκέψη από αρχής κόσμου,

«ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ»;

Βγήκαν έξω από το Πραιτόριο και μπροστά σε όλο το συγκεντρωμένο πλήθος ο Πιλάτος επισήμως ανακοίνωσε μία αθωωτική ετυμηγορία.

«ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΩ ΟΥΔΕΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΝ ΑΥΤΩ»

Κατά το νόμο, η υπόθεση εκεί είχε κλείσει. Σε πολλά σύγχρονα νομικά συστήματα τηρείται η αρχή του ακαταδίωκτου για αδίκημα για το οποίο ένα πρόσωπο έχει ήδη δικαστεί. Αυτή η αρχή ήταν μέρος του Ρωμαϊκού κώδικα πολύ πριν και μετά την εποχή του Χριστού, ως εκ τούτου υιοθετήθηκε στη νομοθεσία της Αγγλίας και κληρονομήθηκε παραδοσιακά στην Αμερικάνικη φιλοσοφία του δικαίου. Η ετυμηγορία του Πιλάτου διατυπωμένη μετά την ανάκριση και ενώπιον των κατηγόρων ήταν οριστική. Οποιαδήποτε περαιτέρω άσκηση δίωξης με την ίδια κατηγορία ήταν παράνομη.

Συνεχίζεται...

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

έστω και έτσι να είναι, πάλι τα συμπεράσματα είναι κομματάκι μονόπλευρα. Και συγκεκριμένα:

Εφόσον δεχόμαστε ότι ο Πιλάτος διέταξε τη στρατιωτική επιχείρηση σύλληψης του Ιησού, οι στρατιώτες ΟΦΕΙΛΑΝ να οδηγήσουν τον συλληφθέντα εμπρός στον Ρωμαίο προκουράτορα.

Οι ΑΝΩΝΥΜΟΙ συντάκτες των «ευαγγελίων» όμως που αναλύεις ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς οδηγήθηκε αρχικά εμπρός στις εβραϊκές θρησκευτικές αρχές, με την κατηγορία της βλασφημίας.
Δεν βλέπεις το ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ και συνάμα τον ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟ του Ρωμαιοχριστιανισμού που κλήθηκαν οι «Άγιες γραφές» να υπηρετήσουνε φίλτατη Zadok?

Και εφόσον ο Ιησούς ήταν Γαλιλαίος, και άρα υπήκοος του Ηρώδη Αντίπα, θα έπρεπε να οδηγηθεί ΑΡΧΙΚΑ εμπρός στον τετράρχη, που βρισκόταν τυχαία εκείνη τη στιγμή στην Ιερουσαλήμ. Δεν νομίζεις?

Τι μας λένε όμως οι συντάκτες των «ευαγγελίων»?

Οι δυο (Μάρκος και Λουκάς) μιλάνε «προς τον αρχιερέα», ο ένας λέει «..προς τον Καϊάφαν τον Αρχιερέα» (Κατά Μάρκον), και ο τέταρτος μας μεταφέρει «..προς Άνναν, ην γαρ πενθερός του Καϊάφα, ος ην αρχιερεύς του ενιαυτού εκείνου» (Κατά Ιωάννην).

Τελικά…..ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ?? Στον Άννα ή στον Καϊάφα Zadok? Πως μπορούμε να μιλάμε για έρευνα όταν τα «στοιχεία» που συνθέτουν τις όποιες παρατηρήσεις βρίθουν από αντιφάσεις και ασυμβίβαστες διαδικασίες?

Μήπως «μυρίζει» έντονα η όλη σκηνοθέτηση των συντακτών με προφανή σκοπό?

Εγώ θα πω πολύ απλά ότι με την ΕΠΙΝΟΗΣΗ αυτού του επεισοδίου, οι ελληνόφονοι αντισημίτες μοναχοί προσπάθησαν να απαλλάξουν τη Ρώμη από την ευθύνη της θανάτωσης του Ιησού.
Την εποχή εκείνη ο χριστιανισμός είχε γίνει πλέον ΕΠΙΣΗΜΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ (αναγκαστική δηλαδή) του Ρωμαϊκού κράτους και οι γραφείς ήτανε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να συμβιβάσουν αλλά και να κολακέψουν τις αρχές που τους διατηρούσανε στην εξουσία.

Κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να απευθύνει κατηγορία κατά των Ρωμαίων Zadok. Κανείς!

Ας θυμηθούμε για λίγο τα λόγια του Άγιου Ιερώνυμου σε σχέση με τις «Κλημέντιες Ομιλίες»:

«κάθε φορά που συναντούσα μέσα στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο ένα σκανδαλώδες εδάφιο, το μίκραινα, το διασκεύαζα ή το αφαιρούσα τελείως, έτσι ώστε ο αναγνώστης να μην συναντάει τίποτα που να προκαλεί τον κλονισμό της πίστης του». (De Princi, Εισαγωγή 2)

Κατά το ίδιο σκεπτικό κουκουλώματος των πραγματικών γεγονότων συντάχθηκαν και τα ευαγγέλια που αναλύονται. Η πιστεύεις ότι ο Ιερώνυμος αποτέλεσε……..το μοναδικό μαύρο πρόβατο??

όπως έχω γράψει και σε άλλα τόπικς, όπου έχουμε συναντηθεί, δε θεωρώ απίθανο το συλλογισμό σου, αντιθέτως τον βρίσκω πολύ λογικό.

Πέρα από το θρησκευτικό κομμάτι, το οποίο κατά την γνώμη μου παίζει ελάχιστο ρόλο στην ουσία την οποία ο ίδιος ο Χριστός αντιπροσώπευε, μπαίνω στη διαδικασία της σχολαστικής αυτής έρευνας αποδεχόμενη κατά συνθήκην ότι τα κείμενα είναι ακριβή, γιατί:

• το δίκαιο ή άδικο, το οποίο εξετάζουμε εδώ, προκύπτει μέσα απ' αυτά, δεν χρειάζονται άλλα
• είτε είναι έτσι, είτε αλλιώς, το ανθρώπινο μήνυμα αλλάζει; Κατά την γνώμη μου όχι.

Προσωπικά δε μ' ενδιαφέρει ποιός φταίει ή ποιός φταίει περισσότερο. Θεωρώ ότι το σφάλμα της ανθρωπότητας τόσους αιώνες είναι αυτό. Ότι κόλλαγαν στο ποιός έφταιξε.

Η ουσία είναι το πού έφταιξε ο καθένας και πώς μπορεί ο άνθρωπος να διδαχθεί μέσα απ' αυτό.

Έχεις δίκιο ότι υπάρχουν αντιφατικά σημεία μέσα στα 4 ευαγγέλια. Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε Ευαγγελιστής δεν έδινε την ίδια βαρύτητα στα γεγονότα. "Παίζει" κι αυτό που γράφεις: να υπάρχουν κοψίματα και ραψίματα κατά το δοκούν.

Θα παρατήρησες όμως φαντάζομαι, ότι μέχρι στιγμής έχω αναφέρει όλα τα σημεία (είτε είναι κι απ' τους 4 αποδεκτά, είτε όχι). Στο παράδειγμα που έφερες για τον Άννα και τον Καϊάφα, θεωρώ ότι λίγη σημασία έχει το τί έγινε τελικά, αφού δεδομένα η διαδικασία ήταν παράτυπη.

Σχετικά με τη σύλληψη από Ρωμαίους στρατιώτες, νομίζω ότι ορθώς έπραξαν και τον οδήγησαν στη Σανχεντρίν. Το θέμα του Ηρώδη θα το εξετάσω παρακάτω, γιατί δυστυχώς την ανάλυση την κάνω τώρα, έχοντας ανοικτά τα 4 ευαγγέλια μπροστά μου, οπότε ακολουθώ τη σειρά των γεγονότων. Ακόμα δεν έχω ολοκληρώσει τα σχόλια περί Πιλάτου. Συγγνώμη που δεν μπορώ να είμαι πιο σύντομη, αλλά προσπαθώ να παρουσιάσω όσο πιο έγκυρα στοιχεία γίνεται.

Ο Ιησούς οδηγήθηκε και στον Ηρώδη κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας στο Πραιτόριο. Οπότε εδώ θα είμαστε, να τα δούμε συνολικά.

«ΟΙ ΔΕ ΕΠΕΜΕΝΟΝ» (Κατά Λουκάν – κεφ. 23, §5),

λέγοντες

«ΤΑΡΑΤΤΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΔΙΔΑΣΚΩΝ ΚΑΘ ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΙΟΥΔΑΙΑΝ ΑΡΧΙΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ ΕΩΣ ΕΔΩ».

Ο Ηρώδης, ο Έπαρχος της Γαλιλαίας, ήταν τότε στην Ιερουσαλήμ. Ο Πιλάτος, συνειδητοποιώντας ότι ο Ιησούς ήταν Γαλιλαίος, τον έστειλε στον Ηρώδη για να δικαστεί.
Αυτό θα μπορούσε να ήταν νομότυπο. Συνήθως, αλλαγές τόπου εκδίκασης διατάσσονταν ανάλογα με την αρμοδιότητα, η οποία προέκυπτε από τον τόπο κατοικίας του κρατούμενου. Θεωρείται κοινώς αποδεκτό ότι ο Πιλάτος έστειλε τον Ιησού στον Ηρώδη ώστε ν’ αποφύγει την ευθύνη της περαιτέρω δικαστικής εμπλοκής και να μεταθέσει το βάρος του προβλήματος, το οποίο συσσωρευόταν. Δεν γνωρίζω εάν αυτό είναι αληθές. Πάντως, επειδή η καταγγελία, η οποία εκείνη την στιγμή διατυπώθηκε, ήταν ότι ο Χριστός υποκινούσε το λαό της Γαλιλαίας, δεν είναι παράλογο να υποτεθεί ότι ο Πιλάτος, έχοντας κηρύξει αθώο τον κατηγορούμενο για διάπραξη εγκλήματος στην Ιερουσαλήμ, μάλλον επιθυμούσε όπως ο Έπαρχος της Γαλιλαίας διερευνήσει τον ισχυρισμό της παραβίασης του νόμου σύμφωνα με τη δικαιοδοσία του.

Ο Χριστός οδηγήθηκε στον Ηρώδη, ο οποίος χάρηκε που τον είδε, επειδή ήθελε να του πραγματοποιήσει κάποια απ’ τα θαύματα, για τα οποία ο Ηρώδης είχε ακούσει, να υποδυθεί τον απατεώνα. Ο Χριστός αρνήθηκε να πει κάτι. Και οι αρχιερείς και οι Γραμματείς τον κατηγόρησαν μπροστά στον Ηρώδη. Παρόλο που οι λεπτομέρειες αυτής της καταγγελίας δεν εκθέτονται, ήταν προφανές ότι αφορούσε στον ισχυρισμό του Χριστού ότι ήταν βασιλεύς, καθώς ο Ηρώδης τον περιγέλασε, τον περιέβαλλε με έναν ωραιότατο μανδύα και τον έστειλε πίσω στον Πιλάτο. Είναι σαφές ότι ο Ηρώδης δε θεώρησε τις κατηγορίες σοβαρές ή βάσιμες. Και ο Ηρώδης ήταν Ιουδαίος.

Συνεχίζεται...

Παρακολουθώ την δίκη από την αρχή σχεδόν και βρίσκω ενδιαφέρον τον τρόπο αυτό.. αλλά έχω και εγώ την απορία σχετικά με τα ευαγγέλια

quote:

---

το δίκαιο ή άδικο, το οποίο εξετάζουμε εδώ, προκύπτει μέσα απ' αυτά, δεν χρειάζονται άλλα
είτε είναι έτσι, είτε αλλιώς, το ανθρώπινο μήνυμα αλλάζει; Κατά την γνώμη μου όχι.

Προσωπικά δε μ' ενδιαφέρει ποιός φταίει ή ποιός φταίει περισσότερο. Θεωρώ ότι το σφάλμα της ανθρωπότητας τόσους αιώνες είναι αυτό. Ότι κόλλαγαν στο ποιός έφταιξε.

Η ουσία είναι το πού έφταιξε ο καθένας και πώς μπορεί ο άνθρωπος να διδαχθεί μέσα απ' αυτό.

---

Η ομορφιά απλώνεται.....
S I M O R I L .......

σε καλωσορίζω στο τόπικ! Πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα δικαιώσει τις προσδοκίες σου.

Όπως έγραψα και πιο πάνω, η ανεύρεση της αλήθειας είναι ένας διακαής πόθος του ανθρώπου, όμως όποια "αλήθεια" κι αν μελετήσεις, το νόημα δεν αλλάζει.

Θεωρώ ότι ολοκληρώνοντας θα το συζητήσουμε πιο άνετα το θέμα αυτό και αν τελικά κριθεί απαραίτητο, μπορούμε να εμπλουτίσουμε την έρευνα αυτή.

Για την ώρα, περιορίζομαι στην πραγματικότητα των ευαγγελίων τόσο για να μην πελαγώσουμε, όσο και γιατί η δικαιοσύνη πάντα διερευνάται στις αίθουσες των δικαστηρίων, εκεί που η αλήθεια εξιστορείται και συνήθως αποκρύπτεται έντεχνα τουλάχιστον από κάποια από τις δύο πλευρές, παρ' όλα αυτά πάντα εκδίδεται ετυμηγορία.

Ας θεωρήσουμε, λοιπόν, προσωρινά, ότι τα στοιχεία της δικογραφίας μας είναι τα ευαγγέλια.

Αν παρ' όλα αυτά υπάρχει κάποιο στοιχείο το οποίο θεωρείτε σημαντικό, παρακαλώ προσκομίστε το.

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

Λες:
«Ας θεωρήσουμε, λοιπόν, προσωρινά, ότι τα στοιχεία της δικογραφίας μας είναι τα ευαγγέλια.
Αν παρ' όλα αυτά υπάρχει κάποιο στοιχείο το οποίο θεωρείτε σημαντικό, παρακαλώ προσκομίστε το.»

Πολλές φορές, τόσο οι μάρτυρες όσο και τα στοιχεία μιας δικογραφίας, απορρίπτονται λόγω αναξιοπιστίας. Εάν ο μάρτυρας π.χ. είναι πρόσωπο αμφιβόλου κύρους τότε δεν λαμβάνεται υπ’όψιν η μαρτυρία του.

Πόσο μάλλον δε όταν……………..ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΕΞΕΤΑΣΤΟΥΝΕ ΩΣ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΚΑΝ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ ΧΥ ΑΔΙΚΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΕΞΕΤΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΚΑΙ «ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ» ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΟΣΑ ΑΥΤΟΙ ΑΚΟΥΣΑΝ! (και λόγω δογματικού υπόβαθρου τα όσα αυτοί «είδαν» και «θυμήθηκαν»…..)

Εδώ ΤΙ απαντάς?

Επομένως, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την μεταφυσική πλευρά του θέματος μιας και η παρούσα έρευνα δέχεται εμμέσως πλην σαφώς τα όσα οι συγγραφείς παραθέτουνε ως «στοιχεία της δικογραφίας» (δηλαδή ως «Θεόπνευστοι μάρτυρες των συμβάντων»).

Σωστά?

Από την στιγμή όμως που (έστω και έμμεσα) δέχεται η έρευνα την μεταφυσική πλευρά του θέματος (το παρά-λογο), τότε θα πρέπει να λάβουμε υπ’όψιν μας και μια ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΗ διάσταση της όλης αφήγησης:

Ο Ιησούς της περιγραφής έχει ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΕΙ και ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ τα όσα του συμβαίνουνε! Η όλη εξέλιξη, του είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ στο σχέδιο που Ο ΙΔΙΟΣ επιχειρεί και με ακρίβεια επαληθεύει.
Η περιγραφή δεν μπορεί ΠΟΤΕ να εξελιχθεί διαφορετικά, μιας και ο απώτερος σκοπός είναι η πραγμάτωση των προφητειών αλλά και η ικανοποίηση των πιστών του χριστιανισμού ως προς το «λάθος» των εβραίων.

Διότι, ας μην το ξεχνάμε ΠΟΤΕ αυτό, έπρεπε ΟΛΑ να συγκλίνουνε στην ΑΦΑΙΡΕΣΗ του Λόγου του Θεού από τους εβραίους, και στην ΜΕΤΑΒΑΣΗ της Θείας εντολής (δια μέσω του όλου δράματος) στους ευαγγελιστές. Επομένως?

Άρα, τα γεγονότα που περιγράφονται (σημείωση: από τους ίδιους που τα προνόησαν και συνάμα με δικιά τους κρίση περιγράφουν) χρησιμοποιούνται για να υποδαυλίσουνε καταστάσεις και συμπεράσματα, στήνοντας ένα….«ιερό θέατρο».

Μπορούμε επομένως να μιλάμε για έρευνα και αντικειμενικά συμπεράσματα?

προσωπικά δε διαφωνώ με αυτά που γράφεις. Είναι θέμα προσωπικής πεποίθησης του καθενός κατά πόσον θα θεωρήσει τις μαρτυρίες αυτές ως πιθανά πραγματικές ή όχι.

Όμως καλέ μου φίλε, το θέμα μου δεν αφορά στο κατά πόσον πιστεύουμε ή όχι, γι' αυτό και από την αρχή δεν έχω τοποθετηθεί θρησκευτικά.

Το θέμα μου είναι καθαρά νομικό και βασίζεται στην ανάλυση των δεδομένων, τα οποία αξιωματικά έχουμε δεχτεί.

Επειδή, όπως έχω γράψει και πιο πάνω, θεωρώ ότι το τελικό μήνυμα δε μεταβάλλεται αν αλλάξουν τα δεδομένα (όσο κι αν σου φαίνεται τώρα παράξενο) κι επειδή φοβάμαι ότι ακόμα και όσοι πιστεύουν αποκλειστικά στα δεδομένα των ευαγγελίων ουδέποτε έχουν προσεγγίσει το θέμα κατ' αυτόν τον τρόπο, νομίζω ότι αξίζει να το δούμε μέχρι τέλους...

«ΕΦΕΡΑΤΕ ΠΡΟΣ ΕΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΤΟΥΤΟΝ ΩΣ ΣΤΑΣΙΑΖΟΝΤΑ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΕΝΩΠΙΟΝ ΣΑΣ ΑΝΑΚΡΙΝΑΣ ΔΕΝ ΕΥΡΟΝ ΕΝ ΤΩ ΑΝΘΡΩΠΩ ΤΟΥΤΩ ΟΥΔΕΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΞ ΟΣΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΕ ΚΑΤ ΑΥΤΟΥ, ΑΛΛ ΟΥΔΕ Ο ΗΡΩΔΗΣ ΔΙΟΤΙ ΣΑΣ ΕΠΕΜΨΑ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΟΥΔΕΝ ΑΞΙΟΝ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΟΝ ΥΠ ΑΥΤΟΥ, ΑΦΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΠΑΙΔΕΥΣΩ ΑΥΤΟΝ ΘΕΛΩ ΑΠΟΛΥΣΕΙ».

Από νομικής απόψεως, η απόφαση του Πιλάτου να μαστιγώσει τον Ιησού μπορεί να δικαιολογείται κατά μία μόνο έννοια. Ο Πιλάτος, ο δικαστής, έχοντας κρίνει αθώο τον Χριστό για τα εγκλήματα εναντίον του Καίσαρα, μεταβίβασε την υπόθεση στον Πιλάτο, τον Έπαρχο και Διοικητή, του οποίου καθήκον ήταν να εγκρίνει την ετυμηγορία της Σανχεντρίν. Έχοντας συμπεράνει ότι ο Χριστός δεν είχε κάνει «ΟΥΔΕΝ ΑΞΙΟΝ ΘΑΝΑΤΟΥ», δέχτηκε την καταδίκη από τη Σανχεντρίν, αλλά, έχοντας πλήρη εξουσία, τη μετέτρεψε και αντικατέστησε το «εις θάνατον» με την ποινή του μαστιγώματος.

Η άποψη η οποία μάλλον επικρατεί όμως, πέραν της νομικής σκοπιάς, είναι ότι ο Πιλάτος πήρε αυτή την απόφαση απλά για να μπορέσει να κατευνάσει τον κόσμο, ο οποίος επίμονα επιθυμούσε την τιμωρία του Χριστού και η δήλωσή του ότι θα τον άφηνε μετά ελεύθερο ήταν προφανώς μία ενθάρρυνση προς τον κόσμο, ώστε να ζητήσουν την απελευθέρωσή του. Ήταν έθιμο την αργία του Πάσχα να απελευθερώνεται ένας κρατούμενος κατ’ επιλογήν του λαού. Ο Πιλάτος, έχοντας κρίνει τον Χριστό αθώο, για να ενισχύσει την υπονοούμενη έκκλησή του και να σιγουρέψει την επιλογή, τους πρότεινε να επιλέξουν μεταξύ του Χριστού και του πιο επικίνδυνου εγκληματία των φυλακών, του Βαραββά. Και ο όχλος, υποκινούμενος από τους ιερείς και τους πρεσβύτερους, επιλέγει το Βαραββά.

Αμέσως μετά ο Πιλάτος πήρε τον Ιησού και έδωσε εντολή να τον μαστιγώσουν. Οι στρατιώτες, κατά τη διάρκεια του μαστιγώματος, τον έφτυναν, τον περιγελούσαν και του φόρεσαν το ακάνθινο στεφάνι.

Κάτω από οποιοδήποτε πρίσμα εκ των ανωτέρω, η ετυμηγορία ήταν οριστική και η υπόθεση είχε κλείσει.
Εάν η απόφαση ήταν ότι ο κατηγορούμενος ήταν ολοκληρωτικά αθώος, τότε η ποινή του μαστιγώματος ήταν αδικαιολόγητη και παράτυπη. Εάν η απόφαση αποτελούσε έγκριση της υπό της Σανχεντρίν αποδιδόμενης ετυμηγορίας, τότε το μαστίγωμα ήταν η ανακοίνωση της ποινής επί της ετυμηγορίας αυτής και η ποινή, εφόσον εκτελέστηκε κανονικά, ήταν το έσχατο μέτρο επί του οποίου δεν επιτρεπόταν να ασκηθεί οποιαδήποτε περαιτέρω νομική διαδικασία.

Συνεχίζεται...

σίγουρα θα περιμένω με ανυπομονησία την κατάληξη της έρευνας σου. Αν και έχω σοβαρές ενστάσεις, έχει ενδιαφέρον.

Ας επισημάνουμε ορισμένες λεπτομέρειες ακόμη.

Σύμφωνα με τους Ρωμαϊκούς νόμους, οι κατάδικοι υποβάλλονταν σε δαρμούς με τρεις συγκεκριμένους τρόπους:

1. Με μπαστούνια (fustis)
2. Με βέργες (vigra)
3. Με μαστίγια (fragellum)

Στον πρώτο δαρμό υποβάλλονταν μόνον οι ρωμαίοι στρατιώτες, στον δεύτερο ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ και στον τρίτο οι σκλάβοι.
Μάλιστα, διευκρινιστικά, ο νόμος Porcia ο οποίος εφαρμόστηκε κατά τα τέλη της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας κατήργησε τον δαρμό για τους ρωμαίους πολίτες με βέργες (αναφορές των Κικέρων και Τίτου Λίβιου).

Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε ότι εν τούτοις, οι καταδικασμένοι ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ, οι οποίοι και έχαναν αυτομάτως την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη (εάν ήσαν), υποβάλλονταν στον δαρμό ΜΕ ΤΙΣ ΒΕΡΓΕΣ.
Αυτό ακριβώς εφαρμόστηκε και στην περίπτωση του Φαρισαίου Σαούλ πριν την εκτέλεση του.

Αντίθετα, ο Ιησούς ο οποίος ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΟΥΤΕ ΡΩΜΑΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ αλλά ούτε και στρατιώτης στην υπηρεσία της Ρώμης, ΟΦΕΙΛΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΝΑ ΥΠΟΒΛΗΘΕΙ ΣΕ ΜΑΣΤΙΓΩΣΗ.

Ας σημειώσουμε ότι ο Λουκάς λέει « παιδεύσας ούν αυτόν απολύσω» και το «παιδεύσας» δεν σημαίνει καθόλου και αυτομάτως μαστίγωμα. Τυχαίο ή απλά γνώση?

Κατά τον ίδιο τρόπο, έπεσαν σε λάθη οι συντάκτες του μύθου όταν έγραφαν για το «ξύδι» (που δεν ήταν καν ξύδι!) που πρόσφεραν στον Ιησού να πιει. Ο ένας (Ματθαίος) μας λέει ότι του πρόσφεραν ξύδι ανακατωμένο με χολή, και ο άλλος (Μάρκος) αναφέρει ότι του πρόσφεραν ξύδι αναμεμειγμένο με σμύρνα. Οι υπόλοιποι δυο………..αγνοούν την λεπτομέρεια αυτή…..

Βέβαια, και επειδή όλοι τους αγνοούσανε το Ταλμούθ, το ΚΑΤΑΠΡΑΫΝΤΙΚΟ ΠΟΤΟ που εδόθη στον Ιησού ήτανε αυτό που δίνονταν ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΕΣ και η δράση του οποίου ζάλιζε και έτσι ένιωθε λιγότερο πόνο ο θανατοποινίτης. Το ποτό αυτό το έφτιαχναν από κρασί και διαλυμένο λιβάνι.

Υπάρχουνε και άλλα πολλά στοιχεία που ανατρέπουνε πλήρως την όλη ετσιθελική περιγραφή, αλλά μάλλον δεν πρόκειται να….παρεκκλίνεις της πορείας σου.

Όπως για παράδειγμα ότι η σταύρωση ενδεχομένως, σύμφωνα με τις «Πράξεις του Πιλάτου», να μην έχει γίνει καν στον Γολγοθά αλλά ακριβώς εκεί που τον συνέλαβαν. Εκεί υπήρχε άλλωστε και το παλαιό νεκροταφείο των εβραίων της Ιερουσαλήμ………

quote:

---

Πήρε τον Ιησού μέσα στο Πραιτόριο, μακριά από τους άλλους, και τον ανέκρινε ιδιαιτέρως. Η πρώτη του ερώτηση ήταν

«ΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ»; (Κατά Ιωάννην – κεφ. 18, §33)

---

οι συμπληρωματικές παρατηρήσεις σου είναι σωστότατες (τουλάχιστον εξ όσων εγώ επίσης γνωρίζω). Σ' ευχαριστώ για την πολύτιμη παρουσία σου.

Αγαπητέ Sesostris,

μάλλον η περιγραφή μου είναι αρκετά παραστατική (πλησιάζουν βλέπεις και οι μέρες εορτασμού των Παθών), όμως επί τη ευκαιρία να ξεκαθαρίσω ότι είμαι κυριολεκτική μόνο επί των βασικών σημείων. Οι υπόλοιπες περιγραφές μπορεί να είναι λίγο πιο ελεύθερες.

Αυτό σημαίνει ότι όταν γράφω ότι ο Πιλάτος μίλησε ιδιαιτέρως με τον Ιησού, δεν εννοώ ότι δεν παρίστατο ουδείς άλλος, αλλά ότι δεν παρίστατο ουδείς άλλος εκ των εμπλεκομένων: ιερέας, πρεσβύτερος ή Γραμματέας, σύμφωνα πάντα με τα Ευαγγέλια.

Αν ισχύει αυτό που αναφέρεις (το οποίο είναι πιθανό), δε θα μου έκανε εντύπωση να υπήρχε κάποιος μεταφραστής, ο οποίος να ήταν έμπιστος του Πιλάτου.

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

Αν και η φιλη zadok εχει ηδη σχεδον καλυψη νομικα το θεμα εχω να δωσω μια λεπτομερεια που επιβεβαιωνη πιστευω οτι η ανακριση του αννα ηταν παρανομη.

ο Αννας την εποχη εκεινη ειχε παυθη απο τα αξιωματα του απο τον επαρχο "Βαλεριους Γκρατους" αλλα παρολα ταυτα εξακολουθουσε να ειναι ο ανωτερος θρησκευτικος ηγετης στα ματια του κοσμου. Ο Καιφας ο επισημος αρχιερεας ηταν γαμπρος του Αννα και δεν ηταν μεγαλο κεφαλι σε σχεση με τον Αννα.

"πηγη 2τομος εγκυκλοπεδια ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΚΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ τομος Α Η δικη του ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ."

ενδιαφέρουσα η πληροφορία. Δεν ήξερα ότι η εγκυκλοπαίδεια αυτή είχε αναλύσει μεταξύ άλλων και αυτή τη δίκη.(δεν έχω πρωτοτυπήσει, λοιπόν! )

Συνεχίζω:

Μετά το μαστίγωμα, ο Πιλάτος έφερε τον Ιησού πάλι μπροστά στον όχλο. Φορούσε πορφυρό μανδύα, με τον οποίο τον είχαν περιβάλλει καθώς τον περιγελούσαν και το ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι του. Για τρίτη φορά ανακοινώθηκε αθωωτική ετυμηγορία.

«ΙΔΟΥ ΣΑΣ ΦΕΡΩ ΑΥΤΟΝ ΕΞΩ ΔΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΗΤΕ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΥΡΙΣΚΩ ΕΝ ΑΥΤΩ». (Κατά Ιωάννην – κεφ. 19, §4)

Όταν εμφανίστηκε ο Ιησούς, ο Πιλάτος, προσπαθώντας να ξυπνήσει στις καρδιές του κόσμου κάποιο συναίσθημα οίκτου προς το δίκαιο και αθώο άνθρωπο, τον παρουσίασε στους συγκεντρωμένους,

«ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

Και οι προσπάθειές του ν’ αφυπνίσει οίκτο έλαβαν την ίδια απάντηση, η οποία δίδεται συνήθως από όσους απορροφώνται τελείως από φατριαστικό μίσος,

«ΣΤΑΥΡΩΣΟΝ ΣΤΑΥΡΩΣΟΝ ΑΥΤΟΝ».

Ωστόσο, σ’ αυτή την σκηνή υπάρχει ένα εξιλεωτικό ιδίωμα. Ο όχλος, ο οποίος είχε παρακινηθεί από τους ηγέτες του να ζητήσει την σταύρωση του Χριστού και εξέφραζε επίμονα μέχρι εκείνη την στιγμή την απαίτηση αυτή, τότε έμεινε σιωπηλός. Τον λυπήθηκαν καθώς στεκόταν εκεί. Μόνον οι ηγέτες, οι αρχιερείς και οι αξιωματικοί τότε φώναξαν

«ΣΤΑΥΡΩΣΟΝ ΑΥΤΟΝ».

Για μία ακόμη φορά ο Πιλάτος, θυμωμένος με την ακόρεστη μνησικακία των ηγετών, εκφώνησε αθωωτική απόφαση. Αυτή τη φορά, με την εκφώνηση της απόφασής του τους προκάλεσε ευθέως να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη της εκτέλεσης του Χριστού.

«ΛΑΒΕΤΕ ΑΥΤΟΝ ΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΩΣΑΤΕ ΔΙΟΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΩ ΕΝ ΑΥΤΩ ΕΓΚΛΗΜΑ».

Και εκείνοι απάντησαν:

«ΗΜΕΙΣ ΝΟΜΟΝ ΕΧΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΟΜΟΝ ΗΜΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΘΑΝΗ ΔΙΟΤΙ ΕΚΑΜΕΝ ΕΑΥΤΟΝ ΥΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ».

Η αιτία αυτής της δήλωσης των ιερέων δε μου είναι και τόσο ξεκάθαρη. Δεν επιζητούσαν απλά την επικύρωση της καταδικαστικής αποφάσεως της Σανχεντρίν. Επιζητούσαν την ποινή της σταυρώσεως υπό την κηδεμονία της Ρώμης. Οι θρησκευτικές διεκδικήσεις δε θα μπορούσαν παρά να ασκούν λίγη επιρροή σε έναν "ειδωλολάτρη" Έπαρχο, συνηθισμένο στη λατρεία πολλών θεών. Πιθανόν να ήταν μία αθέλητη δήλωση, μέσω της οποίας εκδηλώθηκε η μνησικακία τους, μετά τη δεικτική πρόκληση του Πιλάτου. Όμως, η εξήγηση, η οποία δείχνει η πιο λογική σ’ εμένα, είναι ότι ήταν ένα επιχείρημα ώστε να δικαιολογήσουν την στάση τους απευθυνόμενο προς τον όχλο, ο οποίος προφανώς είχε αρχίσει να λυπάται τον Χριστό, να του αποτυπώσουν το γεγονός ότι ο Ιησούς ήταν ένοχος βλασφημίας κατά την Ιουδαϊκή θρησκεία και να μεταστρέψουν τον οίκτο του σε αντιπαλότητα. Σε καμία άλλη περίπτωση δε θα μπορούσαν να υποκινήσουν τόσο σίγουρα τη δυσαρέσκεια αυτού του όχλου, παρά με την κατηγορία ότι ο Ιησούς ισχυριζόταν ότι συγγένευε και ήταν ίσος με το Γιεχόβα.

Η δήλωση όμως είχε και σαν αποτέλεσμα να κινήσει την προσοχή του Πιλάτου.
Εκείνος πίστευε σε «ειδωλολατρικούς» μύθους θεών και γιων θεών, οι οποίοι άφηναν τις ουράνιες σφαίρες και ανακατεύονταν με τα ανθρώπινα όντα πάνω στη γη, παίρνοντας τη μορφή ανθρώπων, αλλά διατηρώντας τις θείες δυνάμεις τους, οπότε φοβήθηκε μήπως ο Ιησούς ήταν γιος του Δία ή κάποιου άλλου θεού και τον ανέκρινε εκ νέου ιδιαιτέρως. Παρόλο που η περιέργειά του δεν είχε ολοκληρωτικά ικανοποιηθεί, ήταν τόσο εντυπωσιασμένος που

«ΕΚΤΟΤΕ ΕΖΗΤΕΙ Ο ΠΙΛΑΤΟΣ ΝΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΑΥΤΟΝ»

και αυτή ήταν η πιο κατάλληλη στάση από πλευράς Ρωμαίου Επάρχου και Δικαστή δεδομένων των πολλών αθωωτικών αποφάσεων, τις οποίες είχε ήδη εκδώσει.

Συνεχίζεται...

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΑ

Οι προσπάθειές του Πιλάτου ήταν άκαρπες. Η επιχειρηματολογία των ηγετών, επικαλούμενη το θρησκευτικό αίσθημα και την πίστη του όχλου, έπεισε ότι ο Ιησούς έπρεπε να πεθάνει. Με πανούργα κακεντρέχεια, παρουσίασαν στον Πιλάτο το τελευταίο και πειστικότατο επιχείρημά τους.

Η διακυβέρνηση του Πιλάτου ως Έπαρχου δεν ήταν απόλυτα αδιάφθορη. Αντιθέτως, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ληστρική σε κάποιες περιπτώσεις. Σχετική έρευνα θα μπορούσε ν’ αποκαλύψει παρατυπίες και ατασθαλίες. Ο Τιβέριος ήταν ένας καχύποπτος Καίσαρας, ο οποίος πίστευε χωρίς τις απαραίτητες αποδείξεις και ευχαριστιόταν να εξευτελίζει και να τιμωρεί. Καταγγελία στον Καίσαρα ήταν πρακτικά ίση με την καταδίκη από τον Καίσαρα. Και ο Πιλάτος φοβόταν μήπως καταγγελθεί. Η φιλία του Καίσαρα ήταν η πιο ισχυρή, αλλά και η πιο ασταθής βάση.

Αδυνατώντας να πείσουν το δικαστή Πιλάτο και μη μπορώντας να επιτύχουν τη θανατική καταδίκη του Ιησού δια του νόμου, οι Γραμματείς αντεπιτέθηκαν με πολιτικό επιχείρημα, με καλυμμένο υπαινιγμό ότι θα προβούν σε καταγγελία στη Ρώμη.

«ΕΑΝ ΤΟΥΤΟΝ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΠΑΣ ΟΣΤΙΣ ΚΑΜΝΕΙ ΕΑΥΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΑΝΤΙΛΕΓΕΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ».

Η δίκη είχε περατωθεί. Ο δικαστής Πιλάτος εγκατέλειψε την εξουσία του και υποχώρησε ενώπιον του καιροσκόπου και φοβισμένου πολιτικού Πιλάτου.

Πήρε νερό και έπλυνε τα χέρια του ενώπιον του πλήθους, λέγοντας

«ΑΘΩΟΣ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΥΜΕΙΣ ΟΨΕΣΘΕ» (Κατά Ματθαίον - κεφ. 27, §24).

Και τον «ΠΑΡΕΔΩΚΕ ΔΙΑ ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΘΗ».

Νομίζω ότι αδικούμαι τόσο την ίδια την ιστορία όσο και την ίδια την υπόθεση. Και συγκεκριμένα:

Λες:
«Η διακυβέρνηση του Πιλάτου ως Έπαρχου δεν ήταν απόλυτα αδιάφθορη. Αντιθέτως, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ληστρική σε κάποιες περιπτώσεις. Σχετική έρευνα θα μπορούσε ν’ αποκαλύψει παρατυπίες και ατασθαλίες.»

Αυτό από πού προκύπτει έτσι αβίαστα αγαπητή μου Zadok? Θέλω περισσότερο «φως».

Λες:
«Ο Τιβέριος ήταν ένας καχύποπτος Καίσαρας, ο οποίος πίστευε χωρίς τις απαραίτητες αποδείξεις και ευχαριστιόταν να εξευτελίζει και να τιμωρεί. Καταγγελία στον Καίσαρα ήταν πρακτικά ίση με την καταδίκη από τον Καίσαρα. Και ο Πιλάτος φοβόταν μήπως καταγγελθεί.»

Ο Τιβέριος ήτανε ένας έξυπνος πολιτικός και καλός γνώστης των ανθρώπων που επέλεγε να τον εκπροσωπούνε. Αυτό μαρτυρά και η ασυνήθιστα μεγάλη και επιτυχή παραμονή του Πιλάτου στην θέση που κατείχε: πάνω από δέκα χρόνια.

Δεν ήτανε ούτε ανόητος αλλά ούτε και αφελής ώστε να επηρεαστεί έτσι απλά από μια καταγγελία που θα διατύπωναν κατά του εκπροσώπου του (πολιτικός διοικητής) οι υποδουλωμένοι εβραίοι ή οποιαδήποτε θρησκευτική ομάδα. Τέτοιου είδους «αναφορά» δεν θα τύχαινε ΚΑΜΙΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ.

Πόσο μάλλον δε, όταν η αναφορά θα προέρχονταν από τους υποτελείς εβραίους, ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΣΑΝΕ, πράγμα το οποίο το βεβαιώνει μεταξύ άλλων και ο Φλάβιος Ιώσηπος.

Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε και τα πραγματικά δεδομένα εκείνης της εποχής, προς χάριν των ετσιθελικών περιγραφών του μετέπειτα ΡΩΜΑΙΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ….

Οι Ρωμαίοι ήσαν τρομεροί στις αντεκδικήσεις τους κατά των εβραϊκών εξεγέρσεων και αναταραχών, ισοπεδώνοντας ολάκερα χωριά και πόλεις τα οποία συχνά παραδίδονταν στην φωτιά, προς τιμωρία και παραδειγματισμό των όποιων επίδοξων ηγετίσκων. Το μένος τους δε, έφτανε σε τέτοιο σημείο ώστε μετά από μια επιχείρηση καταστολής ο πληθυσμός ως συνήθως πουλιόταν στα πολυάριθμα σκλαβοπάζαρα.

Όσον αφορά τώρα τον Πιλάτο, του οποίου το κύριο καθήκον ήταν να τηρεί τη τάξη σύμφωνα με τους ρωμαϊκούς νόμους και τα ρωμαϊκά συμφέροντα, ας έχουμε υπ’όψιν μας ότι, ως ρωμαίος διοικητής, μικρή σημασία έδινε στα όσα έλεγαν οι υπόδουλοι εβραίοι.
Τους περιφρονούσε όπως και όλοι οι ρωμαίοι. Και ήτανε φυσικό θα λέγαμε.

Απόδειξη του ότι όχι μόνο τους περιφρονούσε αλλά και ότι ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΔΙΩΚΕ ΜΑΝΙΩΔΩΣ, αποτελεί η ΣΦΑΓΗ που διεπράχθη στο όρος Γαριζίμ όταν διέταξε να εκτελεστούνε ΟΛΟΙ όσοι παρευρίσκονταν στην υποκινούμενη εξέγερση των Σαμαρειτών. (βλέπε σχετικά «κωδικοποιημένα» στο Κατά Λουκάν ΙΓ’1,2,3)

Την σφαγή αυτή ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΩΝ εβραίων, αλλά και την σταύρωση πολλών αιχμαλώτων που ακολούθησε μας διηγείται ο Φλάβιος Ιώσηπος στις «Ιουδαϊκές αρχαιότητες XVIII, IV, 85-89).

Επομένως, η περιγραφή ενός δειλού και φοβισμένου πολιτικάντη Πιλάτου, ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ στον επάξια αμειβόμενο και ΕΜΠΙΣΤΟ της Ρώμης πολιτικό διοικητή της περιοχής.
Εδώ δεν δίστασε να ΚΑΤΑΣΦΑΞΕΙ εκατοντάδες εβραίους, και ποιος ξέρει πόσα άλλα παρόμοια περιστατικά «καθάρισε», και θα ίδρωνε το αυτάκι του από την…..«καταγγελία για παράβαση καθήκοντος» προερχόμενη από τους υπόδουλους του??

Νομίζω ότι προβαίνεις σε κρίσεις που είναι απολύτως ανεδαφικές Zadok, και αδικείς το πραγματικό πρόσωπο της ιστορίας.

Κατ'επέκταση......

έχω ολοκληρώσει την περιγραφή των γεγονότων και τον σχολιασμό τους κατά την κρίση μου.

Σκοπεύω να ξεκινήσω να διατυπώνω τα συμπεράσματά μου.

Εάν θέλεις και κρίνεις σκόπιμο επί της παρούσης, εξήγησέ μου βάσει της ανωτέρω ιστορικής αναφοράς σου, την οποία δεν αμφισβητώ, πώς ερμηνεύεις τη μη απόδωση της δικαιοσύνης ή την ελλιπή τήρηση των δικονομικών κανονισμών από πλευράς Πόντιου Πιλάτου. Ή μήπως πιστεύεις ότι ο Ρωμαίος Έπαρχος επιτέλεσε άψογα τα καθήκοντά του;

Κατά την γνώμη μου και σύμφωνα με τις Γραφές, κατέβαλλε προσπάθειες για να τηρήσει το νόμο, αλλά τελικά λύγισε κάτω από το βάρος των πιέσεων. Αυτό είναι το θέμα μας, λοιπόν. Πώς πιστεύεις εσύ και για ποιό λόγο, ότι λύγισε;

Δε νομίζω ότι έχει νόημα να αναλύσω περαιτέρω τη δική μου σκέψη, γιατί το αν ο Τιβέριος ήταν καλός γνώστης των ανθρώπων ή αν ο Πιλάτος ήταν εν γένει πετυχημένος Έπαρχος νομίζω ότι λίγο "μετράει". Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. "Νίπτω τας χείρας μου" είπε.

Ειναι πολυ επιπολαιο να προσπαθησουμε να συγχωνευσουμε την μεταφυσικη του διασταση με την επιστημονικη..Ειναι,κατα τη γνωμη μου παντα,λαθος προσεγγιση που οδηγει σε αβασιμα συμπερασματα,κατι που αποδεικνυει και η διαφορετικοτητα μεταξυ των οσων βιβλιων εχουν γραφτει ανα καιρους πανω στο θεμα των παθων του Ιησου.Και εχει απιστευτα τρομερη σημασια(συγνωμη για την λαθος συνταξη,απλα για να τονισω αυτο που θελω να πω)το γεγονος οτι οσες αναλυσεις εχουν γραφτει και οσα βιβλια εχουν εκδοθει ξανα και ξανα εχουν μια ιστορια απο το 33 μεχρι σημερα..Ειναι πολυ λογικο αρα συγχρονως οι επιφυλαξεις μεγαλυτερες,να εχουν αλλοιωθει πολλα πραγματα,ειτε συνειδητα(...) ειτε ασυνειδητα..

Αρα κυριος γνωμονας ειναι οτι μονο να "υποθετουμε" μπορουμε κρατωντας παντα κοινως μια πισινη..
Θα συμφωνησω ομως με την zadok στο γεγονος οτι ο Πιλατος πραγματικα δεχτηκε πιεσεις οι οποιες τον οδηγησαν στο "νιπτω τας χειρας μου..."
Αν ισχυε οτι η δυναμη του ξεπερνουσε καθε τετοιο εμποδιο τοτε πραγματι για ποιο λογο υπεκυψε?Αν ηταν υπερανω ολων των παρευρισκοντων γιατι να παραδωσει το Χριστο για σταυρωση?Δεν ειναι καπως αντιφατικο?

Οπως και να εχει παντως υπαρχει και η αποψη οτι ποτε δε θα μαθει κανενας πως πραγματικα εγινε ολο αυτο το γεγονος..
Γι αυτο ειναι πολυ σημαντικο να διαχωριζουμε τις δυο φυσεις του.Τη μεταφυσικη-θεικη και την επιστημονικη..

Φιλικα..

οδηγείσαι σε ΛΑΘΟΣ συμπεράσματα, λαμβάνοντας ως σοβαρά, στοιχεία τα οποία ΔΕΝ ΕΥΣΤΑΘΟΥΝΕ. Και για να σε βοηθήσω περαιτέρω θα σου σχολιάσω ορισμένα σου αποσπάσματα.

Λες:
«Και εκείνοι απάντησαν:
«ΗΜΕΙΣ ΝΟΜΟΝ ΕΧΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΟΜΟΝ ΗΜΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΘΑΝΗ ΔΙΟΤΙ ΕΚΑΜΕΝ ΕΑΥΤΟΝ ΥΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ».»

Οι εβραίοι, γνωρίζοντας την στάση αλλά και κοσμοθεώρηση των ρωμαίων επί του θέματος, δεν θα επιχειρούσανε ποτέ να προβάλλουνε ένα τέτοιο επιχείρημα μπροστά στον ρωμαίο διοικητή Πιλάτο.

Πρώτον διότι ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣΕ ο Πιλάτος για τις όποιες μεσσιανικές και «Θεϊκές» διεκδικήσεις των διαφόρων εκ των υποδουλωμένων εβραίων (ας σημειώσουμε ότι κατά εκείνο το διάστημα αναφέρονται ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΚΑΤΟ «μεσσίες»!), και δεύτερον διότι πολυάριθμες ρωμαϊκές οικογένειες ισχυρίζονταν με υπερηφάνεια ότι κατάγονταν από την ένωση κάποιου Θεού με μια θνητή και αντίστροφα.

Οι εβραίοι ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ότι οι ιδεολογικές διαφορές τους ΔΕΝ ΕΝΔΙΕΦΕΡΑΝ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ!

Επομένως, η διαμόρφωση «κλίματος» που επιχειρούνε οι ανώνυμοι γραφιάδες της Κ.Δ. έχει προφανή σκοπό και εντάσσεται στον σταδιακό καθαγιασμό των αρχόντων που τους εγκατέστησαν ως ΚΡΑΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

Και κάτι ακόμα: ας μην ξεχνάμε ότι, όπως δεν συνέβη και σε δεκάδες άλλες παρόμοιες περιπτώσεις «μεσσιών», εάν ήθελαν οι διοικούντες εβραίοι να βγάλουνε από την άκρη τον επίδοξο Ιησού τότε θα μπορούσανε να το είχανε κάνει με χαρακτηριστική ευκολία και δεν θα χρειαζότανε όλη αυτή η σκηνοθέτηση.
Δολοφονίες και ξεκαθαρίσματα, σε μια περίοδο γενικότερων μεσσιανικών αναταραχών και βίας, ήτανε στην καθημερινή διάταξη.

Λες:
«…πώς ερμηνεύεις τη μη απόδωση της δικαιοσύνης ή την ελλιπή τήρηση των δικονομικών κανονισμών από πλευράς Πόντιου Πιλάτου. Ή μήπως πιστεύεις ότι ο Ρωμαίος Έπαρχος επιτέλεσε άψογα τα καθήκοντά του;»

Θεωρώντας ως ΑΝΕΔΑΦΙΚΕΣ τις περιγραφές και τους λόγους παρουσίασης τους Ιησού στον Πιλάτο (βεβαίως και το προφίλ του Πιλάτου), απλά θα πω ότι ο Πιλάτος εκτέλεσε τα καθήκοντα του σύμφωνα με τις εντολές που αυτός όφειλε να διαφυλάξει.

Η τήρηση της τάξης καθοριζόταν με ακρίβεια από τους ρωμαϊκούς νόμους, και για κάθε παράβαση προβλεπόταν η ανάλογη ποινή: οι βέργες, τα μαστίγια, οι flagras, η φυλάκιση, ο αποκεφαλισμός, η σταύρωση κ.ο.κ.

Ο Ιησούς δεν εκτελέστηκε σύμφωνα με τις διατάξεις και τις μυθιστορηματικές προτροπές των εβραϊκών νόμων, αλλά σύμφωνα με τις ποινές που προέβλεπε ο ρωμαϊκός νόμος, για πράξεις τις οποίες και πάλι οι ρωμαϊκοί νόμοι θεωρούσαν αξιόποινες.

Επίσης, ο Πιλάτος έπνιγε στο αίμα ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ εξέγερσης, ακόμη και υποθετικής. Η σφαγή των Σαμαρειτών (φίλα προσκείμενων στον Ιησού…) το υπογραμμίζει δίχως αμφισβήτηση. Ως εκ τούτου, ο αυστηρός και σκληρότατος στρατιωτικός διοικητής ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΟΝ ΧΥ «ΜΕΣΣΙΑ» ΙΗΣΟΥ, που δημιουργούσε αναταραχές στην έκταση της δικαιοδοσίας του.

Οι λόγοι εκτέλεσης του (σύμφωνα με την ρωμαϊκή δωδεκάδελτο) ήτανε αρκετοί θα λέγαμε.

Πρώτον, η ρωμαϊκή δωδεκάδελτος ΑΠΑΓΟΡΕΥΕ ΕΠΙ ΠΟΙΝΗ ΘΑΝΑΤΟΥ την άσκηση «μαύρης μαγείας», δηλαδή την προφορά λόγων και την εφαρμογή μαγικών τεχνασμάτων που είχαν ως συνέπεια τη βλάβη ανθρώπων, ζώων και φυτών. ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΥΠΕΠΕΣΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ Ο ΙΗΣΟΥΣ.

Δεύτερον, σύμφωνα με τους ρωμαϊκούς νόμους οι επιθέσεις εναντίον των προσκυνητών και των μικροεμπόρων στο Ναό της Ιερουσαλήμ ήτανε ΕΝΟΠΛΕΣ ΛΗΣΤΕΙΕΣ, και καταδικάζονταν ως βαριές αξιόποινες πράξεις. ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΥΠΕΠΕΣΕ (επίσης) ΞΕΚΑΘΑΡΑ Ο ΙΗΣΟΥΣ. Πόσο μάλλον δε όταν ο ταμίας του πλήθους που ακολουθούσε τον Ιησού ήταν ένας «άνθρωπος του φόνου» και επιπλέον ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ (Κατά Ιωάννην 12.6).

Επίσης, εάν διαβάσουμε προσεκτικά τον Ματθαίο θα δούμε ότι ο Ιησούς λέει πως είναι «γιος βασιλιά». Όταν τον ρώτησε ο Πιλάτος «συ ει ο βασιλεύς των Ιουδαίων?» ο Ιησούς του απάντησε ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΣΤΑΓΜΟΥΣ: «συ λέγεις», δηλαδή, «το είπες κιόλας, το γνωρίζεις». (οι ετσιθελικές ερμηνείες της δεξιάς πλευράς των ευαγγελίων προφανώς εξυπηρετούνε άλλα συμφέροντα…)

Επομένως, ούτε «λύγισε» κανένας στρατιωτικός διοικητής (!) μπροστά στα όσα γελοία και ανυπόστατα προσάπτουνε οι μετέπειτα ΡΩΜΑΙΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ στους εβραίους, αλλά ούτε και παρέβη έστω και κατά μια κεραία τα καθήκοντα του.

Και μια «λεπτομέρεια»: ο Ωριγένης (2ος και 3ος αιώνας) μας λέει ότι ΗΔΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΓΝΟΟΥΣΑΝΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ «ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ»! Ο μύθος αυτός φίλτατη Zadok χτίστηκε αιώνες μετά τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γεγονότα.

Άραγε???

Εκτέλεσε έναν ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΑΡΑΞΙΑ, γόνο βασιλικού γένους, που έθετε σε κίνδυνο όλους τους φιλήσυχους εβραίους.

Ας θυμηθούμε τον Λατίνο συγγραφέα Μινούκιο Φέλιξ, ο οποίος αναφέρει στο έργο του «Οκτάβιος» την άποψη της κοινής γνώμης για τους αποκαλούμενους χριστιανούς: «ένας άνθρωπος που εκτελέστηκε για τα εγκλήματα του πάνω στον σιχαμερό ξύλινο σταυρό..μια θρησκεία που απαιτεί την λατρεία ενός σκελετού επάνω στον σταυρό..όχι! Ένας παρόμοιος εγκληματίας να λατρεύεται ως Θεός!»
Και ας μην ξεχνάμε πως ο Μ.Φέλιξ υπήρξε μαζί με τον Τερτυλλιανό ένας από τους πρώτους και φανατικότερους ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ του 3ου αιώνα.

Από την άλλη, ο Ηλιοκλής, ένας δικαστής στη Νικομήδεια κατά την εποχή του Διοκλητιανού λέει για το πρόσωπο του Ιησού: «ένας ληστής..!». Και να σημειώσουμε ότι το αυτοκρατορικό ανάκτορο της Νικομήδειας κάηκε κατά…μυστηριώδη τρόπο!

Απλό μεν, αλλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ για τους οπαδούς του χριστιανισμού του Σαούλ……

Θα ήθελα να υπενθυμίσω επί τη ευκαιρία (δεν ξέρω πόσες φορές θα χρειαστεί ακόμα να το κάνω):

Εδώ δεν κάνουμε ιστορική έρευνα. Η επιστημονική ανάλυση αφορά στη νομική επιστήμη και όχι την ιστορία.

Εύλογα γεννάται το ερώτημα: μα δε μας ενδιαφέρει η αλήθεια; Δεν οδηγούμαστε μοιραία έτσι, σε μία ιστορική ανάλυση;

ΟΧΙ! (Όσο κι αν ξενίζει) όχι. Στα δικαστήρια δηλαδή, αποκαλύπτεται η αλήθεια;

Όχι απαραίτητα. Είναι σημαντικός παράγων, αλλά δεν είναι πάντα και απόλυτη προϋπόθεση.

Η δικαιοσύνη οφείλει να αποδωθεί είτε αποκαλύπτεται η αλήθεια, είτε αποκαλύπτεται κάποια κατα συνθήκην αλήθεια, η οποία δεν αμφισβητείται ικανοποιητικά. Η μόνη περίπτωση που δεν αποδίδεται δικαιοσύνη είναι όταν υπάρχουν μεν ικανοποιητικές αμφιβολίες περί τις επικρατούσας αποδώσεως της αλήθειας, αλλά εκ των αμφιβολιών αυτών δεν προκύπτει κάποια νέα αλήθεια στην οποία να μπορεί να στηριχτεί κάποια δικονομική τεκμηρίωση.

Σ' αυτό το τόπικ λοιπόν, δεν ασχολούμεθα με το αν υπήρξε Χριστός, αν έκανε θαύματα κι αν ήταν θεϊκός, δεν ασχολούμεθα καν με τη μεταφυσική διάσταση της σταυρώσεως και της αναστάσεως.

Εδώ μας ενδιαφέρει να κρίνουμε την ορθότητα της διαδικασίας συλλήψεως, εκδικάσεως και εκδόσεως ετυμηγορίας εις βάρος του Ιησού και έχουμε δεχθεί ως κατα συνθήκην πηγές τις Γραφές.

Δεν χρειάζεται να μπλεκόμαστε πάντα με ακαταλλαβίστικες (για κάποιους) έννοιες εσωτερισμού, για να εξάγουμε συμπεράσματα για τον εσωτερισμό (ωραία δεν την χρησιμοποιώ τη λέξη;), ο οποίος κρύβεται ακόμα και στην ιστορία αυτή και ο οποίος ελάχιστες φορές αποκαλύπτεται, γιατί κανείς δεν σκέφτεται το απλό...

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

γράφεις:

quote:

---

οδηγείσαι σε ΛΑΘΟΣ συμπεράσματα,

---

φαίνεται ότι ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΗΔΗ ΣΧΗΜΑΤΙΣΕΙ, και άρα οι όποιες παρατηρήσεις γίνονται δεν τις λαμβάνεις υπ’όψιν σου.
Επομένως, απλά αναλύεις, σύμφωνα με αυτά που εσύ εκτιμάς ως αξιόπιστα και δεδομένα, τον συλλογισμό σου και το πώς αυτός δικαιολογείται.

Μία έρευνα όμως δεν μπορεί να οδηγήσει σε αντικειμενικά συμπεράσματα λαμβάνοντας υπ’όψιν τα κατασκευάσματα ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΜΟΝΟ ΠΛΕΥΡΑΣ, ούτε και περιχαρακώνοντας τις πηγές πληροφόρησης σε γνωστά στεγανά.

Για παράδειγμα δεν λαμβάνεις υπ’όψιν σου τις ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, οι οποίες τιμωρούνταν με την ποινή της ΘΑΝΑΤΩΣΗΣ.

Ποιά είναι σε αυτό το τεράστιο ζήτημα η τοποθέτηση σου φίλτατη?

Επίσης, δεν λαμβάνεις υπ’όψιν σου το δεδομένο ότι παρόμοιου τύπου «μεσσίες» έπαιρναν και έδιναν εκείνο τον καιρό στην διχασμένη κοινωνία των εβραίων. Και αυτό το γεγονός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΟ, όπως και σχετικά εξηγώ.

Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν λαμβάνεις υπ’όψιν σου τις ανιστόρητες και ασυμβίβαστες δηλώσεις των γραφιάδων του ευαγγελισμού ως προς το πρόσωπο του Πιλάτου αλλά και τις δήθεν «πιέσεις» που του είχανε ασκήσει οι εβραίοι του ιερατείου.

Επίσης, δεν μας εξηγείς τι σημαίνει η δήλωση του Ωριγένη ως προς την ουσιαστική ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ του ευαγγελίου του Ματθαίου προ του 2ου αιώνα.

Και κάτι ακόμα όσον αφορά την αξιοπιστία των ευαγγελίων: τα ευαγγέλια είναι συμπιλήματα από διάφορες πηγές και χρονολογίες. Οι διάφοροι γραφιάδες, ανά τους αιώνες, γράφοντας κάτω από την ιδεολογική σκεπή του Ματθαίου ή του Μάρκου (μη υπαρκτά πρόσωπα με αυτές τις ιδιότητες) συνθέτανε ένα σκηνικό ώστε να εξυπηρετήσουνε τους επεκτατικούς τους σκοπούς καθώς και να τρέφουνε τον αντισημιτισμό στις τάξεις των πιστών τους.

Ένας απλά διαφορετικός λόγος και ερμηνεία του Γιαχβέ δέν θα έδινε μεγάλες ελπίδες σε μια νέα αίρεση. Ενας "ενσαρκωμένος Υιος Θεού" όμως, που μάλιστα θα είχε θανατωθεί ουσιαστικά απο τους εβραίους, έδινε άλλη διάσταση καθώς και την ποθητή αποκαθήλωση, δια παντός, της εβραϊκής κληρονομιάς του Γιαχβέ!

Για αυτό το λόγο ακριβώς υπάρχουνε και τόσα ασυμβίβαστα στοιχεία. Τέλειο έγκλημα βλέπεις ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Άρα, πολύ φοβάμαι ότι οδηγούμαστε σε παρόμοια ετυμηγορία με αυτή που σκιαγραφούνε οι επίδοξοι ευαγγελιστές ως προς το πρόσωπο του Πιλάτου.

Να’σαι καλά.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr