quote:

---

"Αγαπημενε...
Mη στεκεσαι στον ταφο μου και κλαις
Δεν ειμαι εκει,δεν κοιμαμαι
Ειμαι οι χιλιοι ανεμοι που φυσουν
Μια διαμαντενια λαμψη πανω στο χιονι
Ειμαι το φως του ηλιου πανω στο γινομενο σταρι
Η βροχη του φθινοπωρου…
Όταν ξυπνας στη σιωπη του πρωινου
Ειμαι τα πουλια που πετουν γυρω σου
Ειμαι τα’αστρα που λαμπουν το βραδυ…
Γι’αυτό μη στεκεσαι στον ταφο μου και κλαις
Δεν ειμαι εκει ,δεν πεθανα! "

---

The Truth Is Out There..

Αυτό που για μένα είναι ίσως πιο τρομακτικό και από τον ίδιο τον θάνατο, είναι το πόσο δραματικά μπορεί ο θάνατος ενός αγαπημένου σου προσώπου να αλλάξει/επηρεάσει την ζωή σου....ειλικρινά είναι μυστήριο.

ΦΙΛΙΚΑ ΓΙΑΝΝΗΣ.

quote:

---

γεια σας φιλοι μου,να ερθω λιγο στην παρεουλα σας?:)))
ολοι μας βιωνουμε την ζωη,την καθημερινοτητα ,την εχουμε δει να φοραει "φορεματα" με καταπληκτικα χρωματα,αλλα την βιωνουμε και ρακενδυτη.
την γνωριζουμε ομως καλα την ζωη?περα απο τις χαρες και τις λυπες που κατα καιρους μας προσφερει?
σιγουρα οι στεναχωριες ειναι περισσοτερες απο τις λυπες.
ο edgar allan poe φοβοταν τα μικρα διαστηματα θανατου,αναφεροταν στις ωρες του υπνου.
ειναι πολλες οι στιγμες που οταν χανουμε κατι η καποιον μοναχα τοτε καταλαβαινουμε το κενο και μονο τοτε αντιλαμβανομαστε ποσα δεν προλαβαμε να πουμε η να κανουμε.
ας εκμεταλευτουμε με τον πιο δημιουργικο τροπο τον χρονο της ζωης μας.
τα παντα εχουν ημερομηνια ληξης και η ζωη και ο θανατος.
μα οσο ζουμε οι μνημες και οι αναμνησεις του καθενος μας ,ας κρατουν ζωντανους πλαι μας ,τους συνανθρωπους μας,τους αγαπημενους μας.
τι φοβομαστε περισσοτερο?την ζωη ,η τον θανατο?
εγω προσωπικα την ζωη φοβαμαι,γιατι αυτην βιωνω τωρα.
με απεραντο σεβασμο και αγαπη,ο μανος σας

---

Edited by - kapodistria on 05/08/2003 17:20:06

quote:

---

Πραγματικά η φίλη Καποδίστρια με συγκίνησε γιατι οτι εγραφε αυτη το ενιωθα εγω.Και θα παραθεσω το εξής ερώτημα: υπάρχει ζωή ΠΡΙΝ το θάνατο?
Το είδα κάπου γραμμένο σε ένα τοίχο και μου έμεινε βαθιά χαραγμένο στο μυαλό.Διότι κάποιος μπορεί λειτουργικά να ζει, ψυχολογικά όμως να νιώθει νεκρός.Ή γερασμένος.Να ζει απλά για να ζει,να φυτοζωεί,να έχει χάσει κάθε κέφι και όρεξη για ζωή.Τελικά η ζωή είναι περίεργο πράγμα.Γίνεται να λέμε ότι κάποιος ζει επειδή απλά χτυπάει η καρδιά του?Για κοιτάξτε κατά πόσο έχουν αυξηθεί τα ποσοστά ατόμων με κατάθλιψη,κυρίως νέων,και ατόμων που επιχείρησαν αυτοκτονία.Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας έρευνας είναι εκπληκτικά και δείχνουν ότι οι περισσότεροι πλέον στην εποχή μας δεν ζουν,απλά φυτοζωούν αναμένοντας με ανακούφιση την ώρα που θα φύγουν για έναν κόσμο χωρίς προβλήματα.η κατάθλιψη είναι η κατάρα του αιώνα μας.
όσο γι αυτούς που έχασαν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο,τα λόγια είναι περιττά κι οποιαδήποτε λόγια παρηγοριάς ανούσια.Αν κι έχουν περάσει 3 χρόνια απο το θανατο του αγαπημενου μου προσωπου,τιποτα δεν έχει αλλαξει τα αισθηματα μου γι αυτον.το μονο που εχει αλλαξει ειναι η ψυχολογια μου,αυτο το πεσιμο,η θλιψη και το παραπονο που με εχουν κυριεψει.Αλλαγες φανερες για μια αγαπη που εχασα και που δεν μπορω να την βρω πλεον σε αυτον τον κοσμο με αυτες τις συνθηκες.
οσοι εχουν ζησει παρομοια κατασταση ξερουν...

---

quote:

---

Αν εχεις καποια αλλη ομως προταση - ευχαριστως να την ακουσω, διακοπουλες ερχονται και ολο στην γυρα θα ειμαι για βιβλια :)

---

Συγγνώμη για την καθυστέρηση, τώρα πρόσεξα την ερώτηση... Δυστυχώς αγαπητή Μάρα μου δεν γνωρίζω κάποιο άλλο βιλίο εκτός του:

Το μυστύριον του Θανάτου
Εκδόσεις Αδελφότητος θεολόγων "ο Σωτήρ"
του Νικόλαου Βασιλειάδη

Εγώ έχω την έκδοση του 1994. Είναι η εκκλησιαστική άποψη στο θέμα...

Τέτοιος θα είναι ο χαρακτήρας εκείνου του πρωινού
που το απλό πέρασμα του χρόνου δεν μπορεί να φέρει την αυγή του

ΑLICE BAILEY

quote:

---

όσο γι αυτούς που έχασαν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο,τα λόγια είναι περιττά κι οποιαδήποτε λόγια παρηγοριάς ανούσια.Αν κι έχουν περάσει 3 χρόνια απο το θανατο του αγαπημενου μου προσωπου,τιποτα δεν έχει αλλαξει τα αισθηματα μου γι αυτον.το μονο που εχει αλλαξει ειναι η ψυχολογια μου,αυτο το πεσιμο,η θλιψη και το παραπονο που με εχουν κυριεψει.Αλλαγες φανερες για μια αγαπη που εχασα και που δεν μπορω να την βρω πλεον σε αυτον τον κοσμο με αυτες τις συνθηκες.

---

τί γίνεται άραγε όταν ο θανατος είναι αναπαντεχος? Ποιά λόγια μπορουν να απαλύνουν τον πόνο ? Μπορεί εμείς να δίνουμε συμβουλες αλλα πιστεύω πως κανείς δεν μπορεί να νιωσει το πραγματικό μεγεθος του πόνου αν δεν βιωσει κατι τέτοιο προσωπικα...
πιστεύω τα λόγια δεν επαρκουν για να περιγράψουν τη θλίψη που πρέπει να νιωθεις φίλη μου.
όταν πρόκειται για θανατο αγαπημένου το πλήγμα είναι τρομερο.
και ακόμη περισσότερο όταν πρόκειται για θανατο παιδιού...
ακόμη δεν έχω ξεχάσει τις σκηνες που έβλεπα στην τηλεόραση απο τους γονείς των παιδιων που ξεψύχησαν στα τεμπη... τί λόγια παρηγοριάς να πειςσεαυτους τους ανθρωπους ? ποιό λόγο ύπαρξης να βρουν οι γονείς που χάσανε το μοναχοπαίδι τους? οι άνθρωποι , που ήταν "απλοί" και που αγνοουνε όλα όσα συζητάμε εμείς , και που όλη τους η ύπαρξη στρέφεται γύρω απο το σπλαχνο τους...

"Οτιδήποτε μπορεί να συλλάβει και να πιστέψει ο ανθρώπινος νους μπορεί και να το καταφέρει"

ΦΙΛΙΚΑ

The Truth Is Out There..

Eίτε κάποιος πιστεύει ότι ο θάνατος είναι μόνο ένα διάλειμμα σε μια ζωή συσσωρευμένης εμπειρίας, είτε πιστεύει οτι είναι το τέλος κάθε εμπειρίας δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση για το γεγονός οτι χαρακτηρίζει μια συγκεκριμένη μετάβαση από μια κατάσταση συνείδησης σε μια άλλη

ΘΑΝΑΤΟΣ της προσωπικοτητας. Εκει είναι όλο το παιχνίδι. Μόνο που δεν έχουν όλοι ούμπαλα. Γιατί τέτοια και μόνο τετοια χρειαζονται αν θέλεις να παίξεις. *

ΦΙΛΙΚΑ

ειμαι νεκρος,γιατι μισω αυτο που ειμαι,δεν υπαρχω ,γιατι δεν εδωσα κινητρα οταν επρεπε,γεννηθηκα ισως πεθαμενος,ισως δεν ειχα επιλογη,εχω ομως μαχες να δωσω,κενα να καλυψω,γνωριζοντας πως δεν θα κερδισω,προσπαθω,γιατι ειναι το μοναδικο που εχω...εμενα.

με απεραντο σεβασμο και αγαπη,ο μανος σας

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr