Ryche..

Τότε, αποκλείεται να γνωρίσεις κάποτε τον εαυτό σου. Ο εαυτός σου o ίδιος nst, θα υπάρξουν φορές που θα σε κάψει, θα σε κάνει να στριγκλίσεις απ' τον πόνο. Αν δεν είσαι έτοιμη γι' αυτό, μην ξεκινάς την διαδικασία της αυτογνωσίας. Δεν είναι παιχνίδι, το έχω ξαναπεί. Είναι πολύ εύκολο να λέμε "βλέπω στον εαυτό μου κάποια πράγματα που με τρομάζουν", ή "βλέπω τις ασχήμιες μου" και η φίλη Pagwna, σωστά αναφέρεται στον πόνο.

Όποιος σας υπόσχεται πως θα σας δώσει την Αλήθεια, χωρίς πόνο, σας λέει ψέμματα. Αυτό, να το θυμάστε.

Τα δέοντα,
Deva Parinito

Υστερόγραφο :

quote:

---

Αποκλείεται να καθόμουν να μου κάψεις το χεράκι μου

---

Edited by - Deva_Parinito on 11/09/2005 19:57:37

Και δεν απάντησαν γιατί πολύ απλά, δεν πρόλαβαν. Είχε περάσει σχεδόν μία ώρα, και η συνάντηση είχε τελειώσει.

Την επόμενη φορά, (στην δεύτερη συνάντηση δηλ. αυτής της πρακτικής εφαρμογής της διδασκαλίας), ο υπεύθυνος ξεκίνησε την κουβέντα, με εκείνους τους ενδιαφερόμενους που δεν είχαν προλάβει να απαντήσουν την προηγούμενη φορά. "Λοιπόν", είπε, "Σκεφτήκατε? Νομίζω πως εσείς δεν είχατε απαντήσει την προηγούμενη φορά, έτσι δεν είναι ? Λοιπόν, γιατί είστε εδώ ?"

Κάποιος είπε "Ασχολούμαι χρόνια με την αναζήτηση. Αναζητώ μια σχολή που να λέει την αλήθεια. Είμαι εδώ, για να επιλέξω." Ο υπεύθυνος έκπληκτος τον ρώτησε "Μα, τι να επιλέξεις ? Αν είμαστε καλοί ? Αν λέμε την αλήθεια ? Όχι, ούτε καλοί είμαστε, ούτε λέμε την αλήθεια. Στο λέω εγώ. Μπορείς να φύγεις τώρα λοιπόν που στο είπα." και πρόσθεσε ένα χαμόγελο μετά την τελεία του.

Ένας που καθόταν πιο δίπλα, είπε "Όχι, δεν συμφωνώ.", και αναφερόμενος στον υπεύθυνο συμπλήρωσε "Έχω την αίσθηση πως εσείς θα επιλέξετε εμάς". Ο υπεύθυνος, κούνησε καταφατικά το κεφάλι. Χαμογελώντας και με μια θεατρική απορία είπε : "Ναι, μπορεί. Αλλά πάλι δεν μου απαντήσατε. Γιατί είστε εδώ ? Μήπως για να σας επιλέξω ?"

Στην δεύτερη συνάντηση, συνέβη και το εξής : Δυο – τρεις ενδιαφερόμενοι, άργησαν να έρθουν, ήρθαν δηλ. λίγα λεπτά αργότερα. Ο υπεύθυνος είπε πως θα ήταν καλύτερο να μην συμβαίνει αυτό, και πως όποιος θέλει να συμμετέχει σ’ αυτήν την μικρή ομάδα – τόνισε την λέξη «ομάδα» - θα πρέπει να είναι στην ώρα του, σ’ αυτήν την καθορισμένη ώρα, τέλος πάντων. Συμπλήρωσε μάλιστα, πως αν αυτό ξανασυμβεί, δεν θα μπορέσει να δεχτεί στην αίθουσα τους αργοπορημένους.

Τότε ένας από αυτούς είπε : "Εντάξει, έχετε δίκιο, αλλά ξέρετε, εγώ έρχομαι από πολύ μακρυά. Μένω σε άλλη πόλη και καταλαβαίνετε, ίσως κάποιες φορές να μην μπορώ να βρίσκομαι εδώ στην ώρα μου."

Ο υπεύθυνος του απάντησε, αναφερόμενος σε όλους χαμογελώντας : "Ναι, κι εσύ έχεις δίκιο, αλλά δεν μας ενδιαφέρει αυτό. Εμείς, έτσι λειτουργούμε εδώ."

Ο υπεύθυνος, αφού τους καλωσόρισε για τρίτη φορά είπε : «Σήμερα σκέφτηκα το εξής. Θέλετε να καθίσουμε σε κύκλο ? Τι λέτε ? Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τις καρέκλες μας με τέτοιον τρόπο ώστε να σχηματίζουν έναν κύκλο. Ας καθίσουμε σε κύκλο.»

Επικράτησε ένας μικρός πανικός στην αίθουσα. Κάποιος έλεγε «έλα λίγο πιο εδώ !», κάποιος άλλος «όχι ρε, εντάξει είναι !», ένας έλεγε «έλα, έλα, λίγο πιο μπροστά, κάτσε να δω, α, ok!», κάποιος άλλος «ναι, αλλά ο δίπλα δεν είναι εντάξει, κάτσε λίγο». Όλο αυτό, διήρκεσε αρκετά λεπτά, ο χρόνος πέρασε και ο υπεύθυνος προσπαθούσε κι αυτός μαζί με τους συγκεντρωμένους να βάλει έτσι την καρέκλα του, ώστε να μην χαλάει τον κύκλο. Σχεδόν κάθε φορά όμως, μια μικρή διόρθωση από κάποιον ενδιαφερόμενο στην θέση της καρέκλας του, έκανε και τον υπεύθυνο να διορθώνει κι αυτός την δική του. Και το σκηνικό συνεχίστηκε έτσι, για σχεδόν μισή ώρα! Η μισή διάρκεια της συνάντησης, είχε περάσει με τους ενδιαφερόμενους και τον υπεύθυνο να προσπαθούν να καθίσουν σε κύκλο!

Στο τέλος ο υπεύθυνος χαμογέλασε και είπε : «Είδατε τελικά, τι δύσκολο που είναι να φτιάξουμε έναν κύκλο ?». Επικράτησε για λίγο μια μικρή ευχάριστη ατμόσφαιρα και όταν πια τακτοποιήθηκαν όλοι στις θέσεις τους, ο υπεύθυνος χαμογέλασε, κοίταξε όλους τους ενδιαφερόμενους προσεχτικά, ξεκινώντας μια από αριστερά και μια από δεξιά και είπε : «Λοιπόν, θα μου πείτε γιατί είστε εδώ ?»

Η αγανάκτηση άρχισε να σχηματίζεται στα πρόσωπα των ενδιαφερομένων. Κάποιοι σκέφτονταν «Ε ρε νταλγκά που τραβάει το άτομο!», κάποιοι άλλοι «Καλά αυτός, είναι φεύγα!», κάποιοι «Μα καλά, γιατί μας ρωτάει συνέχεια αυτό ?».

Ξαφνικά, ένας ενδιαφερόμενος, ξεφυσώντας αγανακτισμένος σηκώθηκε από την καρέκλα του και είπε «Συγνώμη, είναι η τρίτη φορά που βρισκόμαστε και μας ρωτάτε το ίδιο πράγμα! Τι πάει να πει «γιατί είμαι εδώ?». Είμαι εδώ επειδή ΘΕΛΩ και είμαι! Γουστάρω και είμαι ρε αδελφέ, πως το λένε ? Αμάν δηλαδή ! Τρεις βδομάδες ψάχνω και ψάχνω να βρω έναν λόγο που είμαι εδώ. Αϊ σιχτίρ στην τελική, γουστάρω και είμαι εδώ! Άκου εκεί «Γιατί είσαι εδώ, και γιατί είσαι εδώ ?» Αυτός είναι ο λόγος. Θέλω να είμαι εδώ. Τέλος!» Οι κινήσεις του ήταν απερίγραπτες, τινάχτηκε ολόκληρος λες και τον είχε χτυπήσει ρεύμα, ήταν πράγματι αγανακτισμένος.

Ο υπεύθυνος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα γέλια του. Το ίδιο και ολόκληρη η ομάδα. Πολύ γέλιο. Μερικοί που περνούσαν απ’ έξω από την αίθουσα, σταμάτησαν για να δουν τι γίνεται. Έβλεπαν 10 ανθρώπους, να κάθονται σε κύκλο, και να χτυπιούνται από τα γέλια λες και ‘λεγαν ανέκδοτα...

Αυτή είναι η μικρή μας ιστορία.

Έρχομαι τώρα να ρωτήσω την φίλη Sara11, που άνοιξε αυτό το θέμα.

Ποιοι, κατά την γνώμη σου Sara, από τους παραπάνω 15 αρχικούς ενδιαφερομένους, εξέλαβαν αυτήν την μικρή συμμετοχή τους σε μια ομάδα, σε μια σχολή αν θες, ως «αρνητική» εμπειρία ? Και ποιοι, ως «θετική»?

Νομίζω πως δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως οι λέξεις «μαθητής» & «δάσκαλος» είναι απλώς ονομασίες, απλοί χαρακτηρισμοί που δίνουμε εμείς σε κάποιους συνανθρώπους μας, κρίνοντας τις συμπεριφορές τους. Πίσω από αυτές τις λέξεις, κρύβονται ρόλοι. Και οι ρόλοι, συνεχώς αλλάζουν, συνεχώς διαμορφώνονται, ποτέ δεν παραμένουν ως έχουν. Ο δάσκαλος, μπορεί να γίνει μαθητής, και ο μαθητής, μπορεί να γίνει δάσκαλος. Μα και ο ίδιος ο δάσκαλος, υπήρξε μαθητής κάποιου άλλου δάσκαλου, όπως και ο μαθητής θα γίνει δάσκαλος κάποιου άλλου μαθητή, και πάει λέγοντας.

Κατά την γνώμη μου, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, να διαχωρίσουμε τις ιδιότητες ενός δάσκαλου από έναν μαθητή, ούτε ενός μαθητή από έναν δάσκαλο. Περισσότερο χρήσιμο, θα ήταν για μένα, να μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτήν την εναλλαγή των ρόλων η οποία δεν εμφανίζεται μόνο στην συγκεκριμένη περίπτωση μιας σχέσης μαθητή – δασκάλου, αλλά εμφανίζεται στην ύπαρξη, στην ζωή μας.

Ο Καζαντζάκης στην «Ασκητική» του, μιλάει πότε σαν Στρατηγός & και πότε σαν στρατιώτης, ακριβώς γιατί κατανοεί απόλυτα αυτή την εναλλαγή των ρόλων.

Είχα διαβάσει κάποτε ένα βιβλίο, που έλεγε πως αν ένας σημερινός άνθρωπος βρεθεί σε κάποιο άλλο πλανήτη, νεκρό πλανήτη, χωρίς τίποτε επάνω του, χωρίς φυτά, χωρίς δέντρα, χωρίς ζωή, και αρχίσει και δημιουργεί ζωή, φυτά, δέντρα, αρχίσει και δημιουργεί ανθρώπους (και σήμερα, με την παρούσα βιοτεχνολογία, είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο), τότε αυτός ο άνθρωπος, δικαίως από τους υπολοίπους ανθρώπους που θα δημιουργούσε, θα θεωρείτο Θεός. Δικαίως, αυτοί οι κλώνοι, βλέποντας την δημιουργία του, θα έλεγαν «Πω, πω, τα πάντα εν σοφία εποίησες, Θεέ μου.» Αυτός ο άνθρωπος, για τους κλώνους που θα δημιουργούσε, ναι, θα ήταν Θεός. Γι’ αυτούς στους όποιους ανήκε όμως αρχικά ? Θα ίσχυε το ίδιο ? Όχι φυσικά. Απλώς, έπαιξε τον ρόλο του Θεού – δημιουργού και έφτιαξε έναν ζωντανό πλανήτη. Το βιβλίο βέβαια, λέει κι άλλα πράγματα, δεν συμφωνώ σε όλα, αλλά τουλάχιστον έτσι όπως προσεγγίζει το θέμα της δημιουργίας, ε, δεν έχει και πολύ άδικο για μένα, τέλος πάντων.

Παρατηρώντας την φύση, την ύπαρξη, σ’ ένα λουλούδι για παράδειγμα, μπορείς πολύ εύκολα να αποδώσεις τον χαρακτηρισμό «δάσκαλος» στο ίδιο το λουλούδι. Και πως γίνεται αυτό ? Αν σκεφτείς πως ένα λουλούδι, γεννιέται, μεγαλώνει, ανθίζει, μαραίνεται και πεθαίνει - χωρίς να αισθάνεται και τίποτε ιδιαίτερο, δεν στενοχωριέται δηλ. γι’ αυτό - είδες πραγματικά την ύπαρξή σου και έμαθες μέσα από το λουλούδι. Ναι, μαράθηκε, όπως κι εσύ θα γεράσεις και θα πεθάνεις, αλλά τι όμορφο που ήταν όταν ήταν ανθισμένο ? Τι όμορφα που μύριζε ε? Νομίζεις πως ενδιαφέρθηκε ποτέ αυτό το λουλούδι αν θα περάσει κάποιος άνθρωπος από εκεί για να το μυρίσει ? Γι’ αυτό ο Ryche λέει πως όλα γύρω μας μπορούν να γίνουν δάσκαλοι. Χρειάζεσαι τότε να πας σε κάποια σχολή ? Χρειάζεσαι να ακούς κάποιον άνθρωπο που παίζει τον ρόλο του δασκάλου ? Αφού εσύ πήρες το μάθημά σου - για σκέψου – από ένα λουλούδι !

Κάποτε σε κάποια συνάντηση με φίλους, δέχθηκα την παρακάτω ερώτηση. Κατάλαβα πως η ερώτηση ήταν παγίδα, γιατί δεν ερωτήθηκα ευθέως, και ο συνομιλητής μου - το θυμάσαι Μιχάλη ? - με ρωτούσε – προσέξτε – τι θα απαντούσε ένας δάσκαλος αν κάποιος πήγαινε και τον ρωτούσε πως μπορεί ο ίδιος να φτάσει στην Θέωση. Καταλαβαίνετε που βρίσκεται η παγίδα σ’ αυτήν την ερώτηση ? Κάνοντας μια τέτοιου είδους ερώτηση σε κάποιον, βάζεις – θέλοντας και μη – τον συνομιλητή σου στην θέση του δασκάλου και του ζητάς να σου απαντήσει, αφού τον κάνεις να θεωρήσει τον εαυτό του δάσκαλο. Αν απαντήσεις, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ως δάσκαλος δηλ. το παιχνίδι είναι χαμένο για σένα. Γι' αυτό ο Ryche λέει πως ένας δάσκαλος δεν θεωρει τον εαυτο του διαφορετικο απο τις διαταξεις της συμπεριφορας του, δεν θεωρεί τον εαυτό του διαφορετικό από του άλλους. Του απάντησα λοιπόν πως ίσως ένας δάσκαλος να τον ρωτούσε τι εννοεί λέγοντας «Θέωση». Κι αυτό, γιατί εκείνη την στιγμή, δεν έπαιξα τον ρόλο του δασκάλου, αλλά τον ρόλο ενός ανθρώπου που δεν καταλάβαινε – ή τέλος πάντων, που έκανε πως δεν καταλάβαινε - τι σημαίνει η έννοια «Θέωση». Φυσικά, ο συνομιλητής μου δεν απάντησε, ίσως επειδή δεν θέλησε να μεταφερθεί η κουβέντα μας στην ανάλυση του όρου που χρησιμοποίησε για να μου εξηγήσει την σημασία που έδινε αυτός στην έννοια «Θέωση», ίσως επειδή δεν ήξερε ούτε κι ο ίδιος τι εννοούσε, ίσως για χίλιους δυο λόγους που ποτέ δεν θα μάθω...

Δεν το λέω φυσικά αυτό, για να δείξω κάτι, αλλά μόνο για να τονίσω, για άλλη μια φορά, αυτήν την εναλλαγή των ρόλων, αυτή την εκ γενετής ιδιότητα που μας συνοδεύει από την μήτρα ως τον τάφο, να χαρακτηρίζουμε, να κρίνουμε και να τα ονομάζουμε όλα. Ακριβώς επειδή θέλουμε να τα εκλογικεύσουμε όλα, και νομίζοντας πως έτσι, θα τα κατανοήσουμε κιόλας.

Σε κάποια άλλη συνάντηση, ο ίδιος άνθρωπος που μου είχε κάνει αυτήν την ερώτηση, έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα που είχα κάνει εγώ σ' αυτόν - το θυμάσαι Kωνσταντία ? - παίζοντας το ρόλο ενός ανθρώπου που τάχαμ δεν καταλάβαινε - ίσως και μην καταλάβαινε πραγματικά, κανείς δεν ξέρει, μονάχα αυτός - τις "μυστικιστικές" εκφράσεις μιας πολύ καλής και πανέξυπνης φίλης και συνεχώς την ρωτούσε "Μα, τι εννοείς όταν λες το Τάδε ?"

Όλα αυτά, και μπορώ να σας φέρω πλείστα και διάφορα παραδείγματα, δείχνουν - αν μη, τι άλλο ? - πως το Role Playing Game Θέμα του Ryche στο φόρουμ, ανταποκρίνεται πλήρως στην ύπαρξή μας και πως "Όλα στην ζωή είναι ρόλοι / ο καθένας παίζει / ένας, δύο, όλοι / χίλιοι από άμμος σβόλοι / μπρος στο κύμα της καρδιάς..."

Όλοι μας λοιπόν, υπάρχουν φορές που γινόμαστε δάσκαλοι, επειδή είναι στην φύση μας (υπάρχει δηλ. αυτό μέσα μας), και όλοι μας, υπάρχουν φορές που γινόμαστε μαθητές, επειδή πάλι είναι στην φύση μας. Προσέξτε όμως κάτι : Ποτέ δεν είμαστε μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Ποτέ δεν είμαστε κάτι γενικώς. Γινόμαστε.Και γινόμαστε, από χίλιους δυο παράγοντες, συνήθως εξωτερικούς, συνήθως δηλ. από εξωτερικά ερεθίσματα που μας "αναγκάζουν".

Εκεί που λέει "Χίλιοι από άμμος σβόλοι", σβήστε το "ς". Δεν χρειάζεται. "Χίλιοι από άμμο σβόλοι..."

Καλό ξημέρωμα,
Deva Parinito

Γειά σου Ryche.
Δεν μπορώ να λέω άλλα απο αυτά που πιστεύω.
Τις ασκήσεις είμαι απο τούς πρώτους που τις κάνουν, και δεν αμφισβητώ την αποτελεσματικότητα τους, ιδίως απο την στιγμή που την βλέπω.

Αλλά δεν συμφωνώ με το πίστευε και μή ερεύνα.
Προτιμώ το ερευνάτε τας γραφάς.

Οταν δουλεύουμε με την ψυχή των ανθρώπων πρέπει να είμαστε
προσεκτικοί.
Η τρέλλα απέχει μια κλωστή απο την ιδιοφυία.Δεν ξέρουμε τα όρια του εαυτού μας και βέβαια ούτε των άλλων.
Ο μόνος που μπορεί να μας προστατέψει από τυχόν λάθη είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Και μια και ανέφερες τον Deva, θυμάσαι που είχε πεί οτι μόνοι μας θα βρούμε τον τρόπο να φτάσουμε εκεί που θέλουμε?
Εκείνος δείχνει τούς τρόπους να ανακαλύψεις τι θέλει αλλαγή.
Ε! Αυτό κάνω και εγώ. Προσαρμόζω οτι μαθαίνω στα μέτρα μου.

Σ'ακούω...

Pixeldream σ' αυτόν την περιοχή δεν χωράει δεύτερος, αναγκαστικά πηγαίνουμε μόνοι.

Ο δάσκαλος όμως αν είναι αυτός που μας ταιριάζει μας δείχνει τήν διαδρομή και τα εμπόδια.
Αν τα περάσεις σίγουρα μόνος θα φτάσεις...

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...