ESOTERICA.gr Forums ! - Ποίηση από τους άδοξους ποιητές των αιώνων,και όχι μόνο...

/-- 14 Χρόνια ESOTERICA Forums ! --\
! 2001 - 2015 !

** Ευτυχισμένος Νέος Χρόνος **
Δημιουργικό, με μεγαλύτερη Κατανόηση και
περισσότερη Γνώση το 2016 !

Χ Ο Ρ Η Γ Ε Ι Ε Σ

Ad space

ESOTERICA.gr Forums !

Όνομα Μέλους:	Password:	Επιλογή Γλώσσας
Φύλαξη Password
Ξεχάσατε τον Κωδικό;

Όλα τα Forums

.-= Η ΨΥΧΗ =-.

Ποίηση από τους άδοξους ποιητές των αιώνων,και όχι μόνο...

Νέο Θέμα

Απάντηση στο Θέμα

Εκτυπώσιμη Μορφή

Σελίδα:

Συγγραφέας	Θέμα
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 06/12/2007, 22:07:27 Αυτοί δεν είναι δρόμοι... Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε Αλλότριο πλήθος έρπει τώρα στις λεωφόρους Αλλάξαν και των προαστίων οι ονομασίες Υψώνονται άσυλα στα γήπεδα και στις πλατείες. Ποιος περιμένει την επιστροφή σου; Εδώ οι επίγονοι Λιθοβολούν τους ξένους, θύουν σ’ ομοιώματα, Είσαι ένας άγνωστος μες στο άγνωστο εκκλησίασμα Κι από τον άμβωνα αφορίζουνε τους ξένους Ρίχνουνε στους αλλόγλωσσους κατάρες Εσύ στους σκοτεινούς διαδρόμους χώσου Στις δαιδαλώδεις κρύπτες που δεν προσεγγίζει Ούτε φωνή αγριμιού ή ήχος τυμπάνου· Εκεί δε θα σε βρουν. Γιατί αν σ’ αφορίσουν Κάποιοι –αναπόφευκτα– στα χείλη τους θα σε προφέρουν Οι σκέψεις σου θ’ αλλοιωθούν, θα σου αποδώσουν Ψιθυριστά προθέσεις, θα σε υμνήσουν. Με τέτοιες προσιτές επιτυχίες θα ηττηθείς. Τεντώσου απορρίπτοντας των λόγων σου την πανοπλία Κάθε εξωτερικό περίβλημά σου περιττό Και της Σιωπής το μέγα διάστημα, έτσι, Τεντώσου να πληρώσεις συμπαγής. ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 07/12/2007, 21:47:25 ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ Η φοβερή πατρίδα μου Άθλιος καιρός στη φοβερή πατρίδα μου και λίβας ανελέητος σκληρός του Ιουλίου! Την πεθαμένη ταξιδεύαμε τη μάνα μας με το βαγόνι της γραμμής κόσμος πολύς μέσα στο διάδρομο και η αποθήκη του γεμάτη με μπαούλο, οικοσκευές, και ανάμεσά τους, στα ψηλά, το φέρετρό της έτσι καθώς πηγαίναμε παλιά κουτί, στων συγγενών μας, με κούκλες, τα παιδιά. Το κοιμητήριο ήσυχο, όταν εφτάσαμε μετά, της φοβερής πατρίδας μου, και πρόσχαροι οι συμπατριώτες μας και γελαστοί τους όλοι στις φωτογραφίες τους επάνω στους σταυρούς οι νεόκτιστες ανάμεσα βεράντες καθισμένοι και ορτανσίες ενώ φυσούσε θάνατος στη μάντρα, ο ήλιος του σπιτιού κι ένα κομμάτι από σώμα ερπετού μυρμήγκια το τραβούσαν στη φωλιά, μυρμήγκια το τραβούσαν. Ο Βιβάλντι κάποτε μικρά έφερνε, κοριτσάκια, στο σαλόνι (σταθήκαμε για μια στιγμή όλοι θυμούμενοι και πάλι) με κρινολίνα στις μαργαρίτες χόρευαν, και χωράφια της παιδικής ευφροσύνης με σύννεφα και χιλιάδες αρκαδίες, ο Μπρέγκελ, και ζώα, και ανάμεσά τους μια αγελάδα ειρηνική να περνά το σούρουπο μόνη με τους μαστούς της δυο λάμπες φωτοφόρες των εκατό κηρίων η κάθε μία, και κότες και λίμνες, και σκάφες πλυσίματος με χοντρές χωρικές έφερνε. «Εκείνη που κατέβηκε στον ποταμό με το λευκό χιτώνα της να βαπτισθεί έχει τα πόδια της γυμνά κι έχει λαιμό για σφάξιμο –τα παιδάκια τραγουδούσαν με τα μαντολίνα– αγόρια τρέχουν ανυποψίαστα να πιάσουν στα νερά το σταυρό χρυσίζει σαν ψάρι το κράμα στην κοίτη, ήρθα να σε πάρω, της λέει εκείνος ο άγνωστος, μα είναι τα μάτια μου μπλε όπως ο ουρανός κι όπως αυτός δεν βλέπουν, οι φωνές από τους αίνους λάμψη το μεσημέρι και ο προδότης έχει ανήσυχο το μάτι τις κρύες φακές του στο χάνι, τρώγοντας, της οσίας, οι φλαμουριές έξω τον συντροφεύουν και τρέμουν οι λεύκες σαν το κορμί του.» Δύσκαμπτη πατρίδα, σικελική! Βατομουριές σκονισμένες και σχοίνα που τα παντελόνια τραβολογούν! Συναλλαγές, ψευτιές, ενώ ο «Πάντσο» ιδού στην ταινία του υπαίθριου να χτυπήσει το Νότο λέει το βράδυ κατεβαίνει σέρνει μαζί του τομάρια από εκείνα που τα ’χουν οι πόρνες σαν αδελφάκια τους κι έχουν οι ίδιοι το πιστόλι για παιχνίδι, χαροτρομάζουν ακόμη και αυτόν τον πατέρα τους, τραυματίζουν τη μάνα τους για επίδειξη και κάνουν το γειτονόπουλό τους να τρέχει σαν το κοκόρι, βρωμάνε τα χνότα τους πιοτό, από αυγουστιάτικους κάμπους που καίνε το άχυρο κι από μικρά φιλέρημα μέσα νεκροταφεία, περνούν. Μια φωνή μού φώναζε χθες στον ύπνο «Έλα να δεις τα στέκια σου που έτρεξες –μου έλεγε– παιδί», «εγώ δεν ημπορώ να δω τα στέκια μου γιατί είναι η καρδιά μου κάρβουνο –της απαντούσα– «έλα να δεις τα πρώτα σου τα χρόνια και τις πηγές τις δροσερές, έλα», μού ξαναέλεγε η φωνή! Έναν τόπο ζητούσα όπου ο αρτοποιός θα κάνει το ψωμί όπως τότε που ο φούρνος μύριζε τη νύχτα, τα ρούχα θα πλένονται στον κήπο με όλες τις ατέλειες που αφήνει το χέρι και ο τεχνίτης του σίδερου θα λιώνει το μέταλλο με πρωτόγονους τρόπους –του γύρεψα έναν αναπτήρα αυτοσχέδιο για ενθύμιο, έψαξε– «πάρε –μου είπε– αυτόν μπορεί και να τον έχει φτιάξει ο θείος σου δούλευε κάποτε εδώ, πέθανε και δεν τον γνώρισες», τα απαιτούμενα του έβαλε, τον άναψε, το πρόσωπό του μέσα στις τσακμακιές έπαιξε, φωτίστηκε, όπως άστραφτε, μικροί, τον Οκτώβριο, πριν αρχίσουμε, δωδεκαετείς, το σχολείο. Ω πατρίδα, αιώνια ταραχή της πρώτης ερωμένης. Ω ζωή κομμένη στη μέση, και ω νεότητα από τότε, τέλος, τραυματισμένη σαν ένα κοριτσάκι με το καλό του φόρεμα που ισορροπούσε πάνω στην εγκαταλειμμένη γραμμή του τραίνου, ισορροπούσε. "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 07/12/2007, 22:02:01 Μπέρτολντ Μπρεχτ Αυτό θέλω να τους πω Αναρωτιέμαι: γιατί να συζητάω μαζί τους; ψωνίζουνε τη γνώση για να την πουλήσουν. θέλουν να μάθουνε πού υπάρχει γνώση φτηνή που να μπορούνε ακριβά να την πουλήσουν. Γιατί να ενδιαφερθούνε να γνωρίσουν ό,τι ενάντια στην αγοραπωλησία μιλάει; Θέλουνε να νικήσουν. Στη νίκη ενάντια τίποτα δε θέλουνε να ξέρουν. Δε Θέλουνε άλλοι να τους καταπιέζουν, Θέλουνε να καταπιέζουνε οι ίδιοι. Δε θέλουνε την πρόοδο. Θέλουνε την υπεροχή. Πειθαρχούνε σ' όποιον τους υπόσχεται πως θα μπορούνε να διατάζουν. Θυσιάζονται για να μπορέσει να μείνει όρθιος ο βωμός της θυσίας. Τι να τους πω, σκέφτηκα. Αυτό θέλω να τους πω, αποφάσισα. "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 07/12/2007, 22:07:58 Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ, όπως εκείνο το δείλι που σε άφησα με κατάπιε το βαθυγάλαζο δάσος, ψυχή μου, που πάνω του, στα δυτικά, κρέμονταν κιόλας χλωμά τα άστρα. Γέλασα αρκετά, καρδιά μου, γιατί συγκρούστηκα παίζοντας με το σκυθρωπό πεπρωμένο την ίδια ώρα μέσα στο γαλανό δείλι του δάσους αργοσβήναν κιόλας πίσω μου τα πρόσωπα. Εκείνο το μοναδικό σούρουπο όλα ήταν τόσο γλυκά όσο δεν ήταν ποτέ ξανά να γίνουν αλλά αυτό που μου απόμεινε είναι μόνο πουλιά μεγάλα που το δείλι πετούν πεινασμένα στον σκοτεινιασμένο ουρανό "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 07/12/2007, 22:50:12 Απώλεια ενός πολύτιμου ανθρώπου Έναν πολύτιμο άνθρωπο έχεις χάσει. Τ' ότι έφυγε από σένα, δεν είναι απόδειξη Ότι πολύτιμος δεν είναι. Παραδέξου το: Έναν πολύτιμο άνθρωπο έχεις χάσει. Έναν πολύτιμο άνθρωπο έχεις χάσει. Έφυγε από σένα, γιατί υπηρετούσες μια καλή υπόθεση Κι αυτός πήγε μια τιποτένια να υπηρετήσει. Παραδέξου το, όμως: Έναν πολύτιμο άνθρωπο έχεις χάσει. Επιτάφιος για τον Μ. Ξέφυγα από τους καρχαρίες Και νίκησα τους τίγρεις Μ’ έφαγαν όμως Οι κοριοί. ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 07/12/2007, 23:09:40 ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ Ω ψυχή, πουλί που δεν ξέρει και πετά σε μέρες που επιτρέπεται το κυνήγι. Διαβάσεις Πεζών (1-17) "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
Dying_Incubus Συντονιστής Tuvalu 13482 Μηνύματα	Απεστάλη: 08/12/2007, 10:35:56 Κώστας Βάρναλης - Αυτονεκρολογία Μισόν αιώνα πάλευα κι απάνου για λευτεριά δικιά μου και των άλλων, κι όλο πιότερο μ' έπνιγεν ο βρόχος, κι οι γενναίοι, που με πνίγανε, πιο δούλοι. Με μπουκώναν μωρό «Μεγάλη Ιδέα» κρύβοντάς μου τον πιο αιμοβόρο οχτρό μου: να 'μαι του ξένου ο πάτος, να μισώ και να καταφρονώ τ' ανόσιο πλήθος. Τα σκολειά μου τα κλείνανε τα μάτια. Μου τ' άνοιγαν η ζούγκλα των Ολίγων και τα «καταραμένα» τα βιβλία. Κι ολάνοιχτα απομείναν ως το τέλος. Όσο τα χρόνια ασπρίζαν στην κορφή μου, τόσο βαθιά μου μάτωνεν η ελπίδα. Μάθαινα πως η αγάπη είναι δειλία κι η καλοσύνη αγιάτρευτο κακό. Ήρωας δεν ήμουν, μ' έκαμνεν ο φόβος (ή θα σκοτώσεις ή θα σκοτωθείς) να μεγαλώνω τη γλυκιά πατρίδα και να μικραίνω το φτωχό λαό. Να γελιέμαι πως ζω, ξεπόρτιζα έξω. Κάθε πατημασιά μου και πληγή. Πιανόμουν από κάγκελα και πόρτες μην πέσω – το κουφάρι μου κι όχι εγώ! Μ' άφησαν όλοι στα κακά ύστερνά μου: γυναίκες, συγγενάδια, άσπονδοι φίλοι. Κανείς να με βαστάει, ναν του μιλάω. Μιλούσα μοναχός δίχως ν' ακούω. Με βρήκανε στο τέλος ξυλιασμένον τρεις μέρες στο ντιβάνι μου απομόναχο, με τα μάτια ανοιχτά και στηλωμένα κατά σένα, όπως πάντα, Ανατολή. Οι πεθαμενατζήδες μεθυσμένοι βλαστημούσαν, όπως με κατεβάζαν τυλιγμένον σε μία παλιοκουβέρτα, όροφοι πέντε και σκαλιά ενενήντα! Κι η ραχοκοκαλιά να μη λυγάει για να τους ευκολύνει στη δουλειά τους. Δεν το 'μάθε κανένας. Τ' όνομά μου μήτ' εγώ δεν το λέω και δεν το γράφω. Τα μπουκωμένα στόματ' αλυχτήσαν: –καλότυχοι, ένας Βούργαρος λιγότερο! –κακότυχοι, που δεν τόνε προλάβαμε! –κόβουμ' έναν, φυτρώνουνε σαράντα! Ευχαριστώ σας, γερατειά και πόνοι, που εσείς με ξαποστείλατε, όχι ο Νόμος (δυό φορές «επί εσχάτη προδοσία»!). Κι ούτε με πολτοποίησε στη λάσπη ένα τρίκυκλο αθώο («τροχαίον ατύχημα»!). Ρίχτε με τώρα στα βαθιά της θάλασσας. Τ' αδούλωτα κορμιά δε βρίσκουν ούτε μιάς πιθαμής Ελλάδα να ησυχάσουν! *In anticipation of my resurrection...*
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 08/12/2007, 14:18:16 Επιτέλους!!! Eίχε πολύ μοναξιά αυτό το θέμα τελευταία. "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
Dying_Incubus Συντονιστής Tuvalu 13482 Μηνύματα	Απεστάλη: 08/12/2007, 16:24:01 Μη μου ανησυχείς! Έχω πολύ Βάρναλη να βάλω... *In anticipation of my resurrection...*
Dying_Incubus Συντονιστής Tuvalu 13482 Μηνύματα	Απεστάλη: 09/12/2007, 09:41:33 Κώστας Βάρναλης - Τρεις θάνατοι Ζηλεύω σου το θάρρος, Καρυωτάκη, να σμπαραλιάσεις την τρανή καρδιά, και την κακοτυχιά σου, Ολύμπιε Τάκη, να σε πάρουν τα κύματα βαθιά. Με πάει γελώντας ο Χάρος στα εκατό μου, σιχάθηκα τον άχαρο εαυτό μου. Σπλαχνίσου με, καταραμένε Χάρε, κι αν όχι εμέ, τη θύμησή μου πάρε. Όσο τα περασμένα ανακαλώ, τόσο δε βρίσκω τίποτα καλό. Πόνοι, αρρώστιες, με κάναν μοιρασιά, μα θα πάω μονάχα από σιχασιά. *In anticipation of my resurrection...*
Dying_Incubus Συντονιστής Tuvalu 13482 Μηνύματα	Απεστάλη: 09/12/2007, 09:51:53 Κώστας Βάρναλης - Οι πόνοι της Παναγιάς Που να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί; Σε ποιό νησί του Ωκεανού, σε ποιά κορφήν ερημική; Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις. Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή, που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις. Συ θάχεις μάτια γαλανά, θάχεις κορμάκι τρυφερό, θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό, από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης. Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό. Εσύ νοικοκερόπουλο - όχι σκλάβος ή προδότης. Τη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ, να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό να σου 'τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι, κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι. Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής, χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πείς! Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν! Δεν ειν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής. Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν! *In anticipation of my resurrection...*
Dying_Incubus Συντονιστής Tuvalu 13482 Μηνύματα	Απεστάλη: 12/12/2007, 11:04:29 Κώστας Βάρναλης - Οι μοιραίοι Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές, (απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα) όλη η παρέα πίναμε εψές, εψές, σαν όλα τα βραδάκια, να πάνε κάτου τα φαρμάκια. Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο και κάπου εφτυούσε καταγής, Ω! πόσο βάσανο μεγάλο το βάσανο είναι της ζωής! Όσο κι ο νους αν τυραννιέται άσπρην ημέρα δε θυμιέται! (Ήλιε και θάλασσα γαλάζα και βάθος του άσωτου ουρανού, Ω! της αυγής κροκάτη γάζα γαρούφαλλα του δειλινού, λάμπετε-σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!) Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα παράλυτος - ίδιο στοιχειό του άλλου κοντόμερη η γυναίκα στο σπίτι λιώνει από χτικιό, στο Παλαμήδι ο γυιός του Μάζη κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι. -Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! -Φταίει ο θεός που μας μισεί! -Φταίει το κεφάλι το κακό μας! -Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί! «Ποιός φταίει; Ποιός φταίει;... κανένα στόμα δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα. Έτσι, στην σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί, σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου μας εύρει, μας πατεί: δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα! προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! *In anticipation of my resurrection...*
Dying_Incubus Συντονιστής Tuvalu 13482 Μηνύματα	Απεστάλη: 16/12/2007, 11:28:10 Κώστας Βάρναλης - Η Μαγδαληνή Μεσ' σε παλάτια, που σα σπήλια αντήχαν απ' τις μουσικές κι αστράβαν απ' τα μέταλλα και τα δεμένα φώτα, στα μάγουλά μου, που κανείς δεν τα είδεν ήλιος, οι μοσκές γλίστρααν με λάγγεμα πολύ και τα δάγκωναν σαν οχιές στην κρουσταλλένια μου φωνή θαμπή εγλιστρούσε νότα. Στην τεσσεροβασίλεφτη Γιουδαία εγώ 'μουν η Πηγή: του κόρφου μου τ' αμάραντα και μοσκοβόλα κίτρα. Ωσάν τη φλόγα του κορμιού μου άλλη δε γνώρισεν η Γη, σαν της αγκάλης μου μεστή καμιά δεν υπήρχε σιγή. Ο έρωτάς μου νίκαγε τη Ρώμη τη νικήτρα. . . Σκοτάδια ήτανε μέσα μου, ξέρα μεγάλη κι αμμουδιά και στα γλυκά τα χείλια μου πικρά πολύ τα γέλια. Και μου τινάζαν άξαφνα τ' αγνώστου φόβοι την καρδιά και μου κοβόταν η αναπνιά μέσ' σε φορέματα φαρδιά - απ' του θριάμβου την κορφή μακριά 'βλεπα συντέλεια. Δεν ήταν άξαφνη αστραψιά. Τούτο συνέβη αργά, σιγά. . . Ωραίος δεν ήσουν, τίποτα δεν είχες πάνω σου άξο! Κοίταγες χάμου τα χαλίκια, ως μίλαγες σιγά κι αργά. Την τρίτη ή τέταρτη φοράν άρχισε ο νους μου να ριγά, κι ως σήκωσες τα μάτια σου, δε βάσταα να κοιτάξω. Κι ένιωσα ορμή ασυγκράτητη στα πόδια σου να κυλιστώ. Είδα να σειέται μέσα μου ψυχή παρθένα ως τώρα. Την ευτυχία τη γνώρισα στο δόσιμο χωρίς μιστό, τη λευτεριά - στο σκλάβωμα σε κάποιο ιδανικό σωστό και την υπέρτατ' ηδονή στον πόνον - άξια γνώρα. Και στους φτωχούς μοιράζοντας τα υπάρχοντά μου (ασημικά, διαμαντικά, μεταξωτά, μπαξέδες και παλάτια) τα βήματά σου ακλούθησα, που κι' αν τα σβηούσε ταχτικά στον άμμ' ο αγέρας του βραδιού, σα φώτα μένανε γλυκά για πάντα σ' άμμο και ψυχή και σ' ακοές και μάτια. Πράματα νέα δεν έλεγες κι ούτε, με λόγια νέα, παλιά. Από πολλούς κι από καιρούς όλα ήταν ειπωμένα. Μα 'χες τη δύναμη ν' ακούς των ουρανών τη σιγαλιά κι όλα για σένα (κι άψυχα κι άνθρωποι) διάφανα γιαλιά και διάφαν' η καρδιά του Θεού για σένα - και για μένα! Κανείς (και πλήθη και σοφοί και μαθητάδες και γονιοί) δεν ξάνοιγε το σπαραγμό στα θάματά σου πίσω. Κι αν πρόσμενες το λυτρωμό σου από την άδικη θανή, εγώ μονάχα το 'νιωσα, που ήμουνα λάσπη και κοινή, πόσο, Χριστέ 'σουν άνθρωπος! Κι εγώ θα σ' αναστήσω! *In anticipation of my resurrection...*
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 19/12/2007, 22:33:46 ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ Νέοι της Σιδώνος Kανονικά δεν πρέπει νάχουμε παράπονο Kαλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα, Kορίτσια δροσερά- αρτιμελή αγόρια Γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση. Kαλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας Tόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα, Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην Ήπειρο Για ήρωες που σκοτωθήκαν σ' άλλα χρόνια, Για επαναστάτες Mαύρους, Πράσινους, Kιτρινωπούς, Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Aνθρώπου. Iδιαιτέρως σάς τιμά τούτη η συμμετοχή Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό- κατόπιν τούτου Nομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε, Kαι να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση. (Mας γέρασαν προώρως Γιώργο, το κατάλαβες;) (από το Όμως γιατί ξαναγυρίζουμε κάθε φορά χωρίς σκοπό στον ίδιο τόπο, Eρμής 2000) "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 19/12/2007, 22:46:39 Κάποιον Γιώργο γνώριζε ο Αναγνωστάκης είναι βέβαιον. Χεχεχε. "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 19/12/2007, 23:05:12 Οι νικημένοι Ξέρεις πως θα ’ρθει μια μέρα που θα φορέσουμε αλογάριαστα ολόγυμνοι τον εαυτό μας (Εποχές, 1945) Επιτάφιον Εδώ αναπαύεται Η μόνη ανάπαυση της ζωής του Η μόνη του στερνή ικανοποίηση Να κείτεται μαζί με τους αφέντες του Στην ίδια κρύα γη, στον ίδιο τόπο. (Εποχές, 1941-44) "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 19/12/2007, 23:11:03 Πέντε μικρά θέματα ΙΙ Γυμνός κυλίστηκα μέσα στην άμμο μα δεν υποτά- χτηκα Και δεν αγάπησα μόνον εσένα που τόσο με κρά- τησες Όπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα Τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα Τις νύχτες που γύρευα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μου Τις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει Τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αυταπάτη. (Εποχές, 1941-44) ΙΙ ………………………. (Φίλοι καλοί, μη μας κατηγορήσετε. Σκίσαμε τώ- ρα καιρό τα βιβλία μας Καλύψαμε με τα χέρια τα’ αφτιά μας στα σφυρίγ- ματα των πλοίων Ανάψαμε τη φωτιά μας το πρωί με τις παλιές φω- τογραφίες) …………………………………… …Φυσάει πολύ απ’ το σπασμένο τούτο τζάμι. (Ποιος έριξε φεύγοντας τις καρέκλες στο πά- τωμα;) Δεν ξεχωρίσαμε στο τέλος αν έπρεπε να ξανάρθουμε ή να μην ξανάρθουμε Θαρρούσες πως στο βάθος θα μας κούραζε το ίδιο. Δεν ξεχωρίσαμε. (Είχαν τα πρόσωπά μας τόσο αλλόκοτα μπλεχτεί. Μη μας κατηγορήσετε. Χάσαμε πια οριστικά το δικό μας.) (Εποχές 2, 1948) VII ……………. Μέρες γιορτής οι σημαίες υψώνονται, τα σχολεία μ’ ομοιόμορφες μπλούζες Κάθε κενότητα αναπαύεται ανώδυνα πάνω σε καταχτημένες αποσκευές (Εποχές 2, 1948) "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 19/12/2007, 23:31:07 Στο Νίκο Ε…1949 Φίλοι Που φεύγουν Που χάνονται μια μέρα Φωνές Τη νύχτα Μακρινές φωνές Μάνας τρελής στους έρημους δρόμους Κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση Ερείπια Σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες. Εφιάλτες Στα σιδερένια κρεβάτια Όταν το φως λιγοστεύει Τα ξημερώματα. (Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;) (Παρενθέσεις, 1954-56) Η αγάπη είναι ο φόβος… Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα ένα τα τιποτένια ομοιώματα (Εποχές 3, 1951) Όχι από δω… …………… Όχι δεν πιάνω το χέρι σου. Δε θα κλέψεις το σχήμα του δικού μου. (Εποχές 3, 1951) "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 20/12/2007, 00:03:11 Κάθε πρωί Κάθε πρωί Καταργούμε τα όνειρα Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια Τα ρούχα μας είναι φωλιά από σίδερο Κάθε πρωί Χαιρετάμε τους χτεσινούς φίλους Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες - Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά. (Ασήμαντες απαριθμήσεις - Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους. Μα πού τελειώνει η μοναξιά;) (Η συνέχεια, 1954) "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 20/12/2007, 00:20:17 Tο δηλητήριο του φιδιού δέ μπορεί να σκοτώσει το δράκο μπορεί μόνο να τον ξυπνήσει'' Τάδε έφη Ζαρατούστρα Φ.Νίτσε "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 20/12/2007, 00:27:46 [Οσο Μπορείς ''Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θες τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς : μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία, ώσπου να γίνει σα μια ξένη φορτική'' Κ. Καβάφης b][/b] "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 20/12/2007, 00:36:26 Έτσι κι αλλιώς "Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε. Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο. Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί. Όχι χώρια." «Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη»… Νίκος Δήμου απο τα "Ολιγόστιχα" «Καμένα» χαρτιά και βρεγμένα σπίρτα… Πόσο γρήγορα «καίγονται» τα «φύλλα» που πάνω τους ποντάραμε… Πόσο πιο πολύτιμα τα «φύλλα» που πετάξαμε… Θλιβερή κατάληξη μιας παρτίδας που φαινόταν «από χέρι» κερδισμένη. But this is the name of the game!!! Τώρα εκείνο που μετράει δεν θα είναι το αρχικό ξάφνιασμα αλλά η διάρκεια. Η επικοινωνία είναι άθλημα αντοχής. Αν λαχάνιασες, απλά παράτα το! "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"
gretel Πρώην Συνεργάτης Aruba 3518 Μηνύματα	Απεστάλη: 20/12/2007, 01:18:14 Ένας κλέφτης… Ένας κλέφτης Κι άλλος κλέφτης «Πιάστε τους κλέφτες» (Ποιους κυνηγούσαν και ποιοι;) Στεκόμουν στη θέση μου ακίνητος Ανάμεσα στο έξαλλο πλήθος Στις φοβερές κραυγές Κανείς δε μ’ ακούμπησε Άναψα κι άλλο τσιγάρο Ήταν για μένα μια ξένη ιστορία Εγώ δε φοβόμουνα Δεν είχα τίποτα πια να μου κλέψουν Δε με φοβόταν κανείς Δεν είχα τίποτα να κλέψω απ’ αυτούς. (Η Συνέχεια 3, 1962) "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"

Το Θέμα καταλαμβάνει 6 Σελίδες:

Νέο Θέμα

Απάντηση στο Θέμα

Εκτυπώσιμη Μορφή

Μετάβαση Σε:

ESOTERICA.gr Forums !

0.140625 Maintained by Digital Alchemy