Αν υπάρχει ένας πλανήτης όπου βασιλεύουν ο νόμος και η δικαιοσύνη
τότε, σίγουρα τούτος δεν είναι η Γη.

quote:

---

Καλώς σας βρίσκω.
Είμαι η Μαργαρίτα.
΄Ενα ερώτημα που μας απασχολεί τελευταία και στην δουλειά και στην προσωπική μας ζωή, είναι το αν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας.
Μοιάζει να είναι σχήμα λόγου.
Μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτόν; ΄Η τελικά τον κουβαλάμε μαζί μας;
Με τα στραβά και τα ευχάριστά του.
Σας ευχαριστώ πολύ.

Αν υπάρχει ένας πλανήτης όπου βασιλεύουν ο νόμος και η δικαιοσύνη
τότε, σίγουρα τούτος δεν είναι η Γη.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

---

Σ' ευχαριστώ που με προβλημάτισες.

εγώ πάλι δεν το καταλαβαίνω ότι το αναφέρεις όπως το μεταφράζει o φίλος Τεο,

quote:

---

να αλλάξουμε τον εαυτό μας- με τα θετικά και τα αρνητικά του

---

quote:

---

Μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτόν; ΄Η τελικά τον κουβαλάμε μαζί μας;

---

Trovadouros

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

quote:

---

Επομένως παλεύουμε, κι ελπίζουμε. Να γίνουμε καλύτεροι.
ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟ εφικτό.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

---

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

Όποιος όμως θέλει να αναλάβει το συντονισμό του παρόντος θέματος, μπορεί να το συνεχίσει.

-Σαν τι να μοιάζει αυτό το σύννεφο ;
-Περίεργο σύννεφο ε; Έχει το σχήμα της φυγής.
-Σαν να τρέχει να σωθεί. Ποίος το κυνηγάει;
-Τρέχει κανείς με τόση φούρια μόνο όταν τον κυνηγάει εαυτός του. Κανείς άλλος δεν κυνηγάει τόσο επίμονα και τόσο ύπουλα.
-Και είναι η φυγή σωτηρία;
Δεν υπάρχει σωτηρία σε αυτό το κυνηγητό. Οποίος δεν το ξέρει κάποια στιγμή χάνεται σκορπίζει στους πέντε ανέμους. οποίος το ξέρει το κάνει μόνο για το αλκοολίκι της φυγής. Φεύγει για να φύγει. Τίποτε άλλο.
-Είναι ποτέ η φυγή σκοπός;
-Οχουου… παράταμε με τους σκοπούς σου. Υπάρχει πάντοτε η μαγεία του ταξιδιού… υπάρχουν πάντα τα μεσημέρια της φυγής

Φιλικά,

Είναι καλύτερο να αγγίξεις το είναι σου απαλά, παρά να το γροθοκοπήσεις.

Όταν υπάρχει εσωτερική ειρήνη η ζωή είναι ένα γλυκό και δροσερά απολαυστικό φρούτο, αν όμως βρίσκεσαι σε μόνιμη εσωτερική πάλη, τότε η ζωή γίνεται μαύρη, πικρή, μυρίζει χώμα και μαυρίζει από μέσα πρός τα έξω.

Υπάρχουν 3 κατηγορίες ανθρώπων, κατά την άποψη μου πάντα.

Αυτοί που τα θεωρούν όλα δεδομένα και ποτέ δεν τους απασχόλησε ο εαυτός τους ως κάτι ξεχωριστό από το σώμα τους. Ουσιαστικά είναι όλοι αυτοί που έχουν μπεί σε μια αέναη ρουτίνα και φυτοζωούν παγιδευμένοι σε αυτή, ονομάζοντας την ζωή. Και είναι το μεγαλύτερο κομμάτι του πλυθισμού παγκοσμίως.

Μετά βλέπουμε αυτούς που είδαν τον εαυτό τους και δεν τους άρεσε, ίσως γιατί δεν ταίριαζε σε αυτό που αποκαλούν ζωή, και από την στιγμή που κατάλαβαν ότι είναι λίγο διαφορετικοί, ότι έχουν πάθη, αδυναμίες, ευαισθησίες ή ότι δεν έχουν όλα τα παραπάνω, αποφάσισαν ότι πρέπει να αλλάξουν για να μην είναι διαφορετικοί. Παλεύουν για να πνίξουν το πραγματικό τους είναι και να το μετατρέψουν σε κάτι χλιαρό και αποδεκτό. Αλλά από ποιούς θα είναι αποδεκτό? Από αυτούς που δεν βλέπουν ούτε τον δικό τους εαυτό?

Τέλος υπάρχουν αυτοί που έχουν κάνει ειρήνη με το είναι τους. Αποδέχτηκαν τα θετικά και τα αρνητικά, τα αγκάλιασαν και έγιναν ένα με αυτά. Γιατί μόνο όταν θα δεις και θα αποδεχτείς την πραγματικότητα που υπάρχει μέσα σου θα καταφέρεις να την αλλάξεις, αν βέβαια φτάσεις στο συμπέρασμα ότι δεν σου αρέσει. Μα για να αλλάξεις πρέπει να γίνεις εύπλαστος σαν πιλός και όχι άκαμπτος σαν βράχος.

Σα μάνα που λικνίζει το παιδί της, να αγκαλιαστείς εσωτερικά για να φτάσει κάποια στιγμή η ώρα να αγκαλιάσεις και τους άλλους και να τους προσφέρεις γαλήνη και ηρεμία.

υπάρχει έστω ένας που γνωρίζει ικανοποιητικά τον εαυτό του, τόσο ώστε να θέλει να του ξεφύγει κιόλας?

γνωρίζει κανείς ότι και τα καλά και τα κακά που έχουμε είναι όλα το ίδιο χρήσιμα για την εξέλιξη μας? και μάλιστα νομίζω τα κακά ακόμα πιο χρήσιμα...

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Γνωρίζοντας ότι αρνητικό υπάρχει μέσα μας είμαστε σε θέση να το βελτιώσουμε, αν βέβαια θέλουμε.

Τα θετικά δεν χρειάζονται "δουλειά", απλά διατήρηση.

Ασφαλώς χρειάζεται να φτάσουμε σε μεγάλα βάθυ μέσα μας για να το κάνουμε αυτό. Και για πολλούς, ίσως για τους περισσότερους αυτό είναι πολύ δύσκολο.
Δεν είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μέσα σε μια εβδομάδα, ένα μήνα ή ένα χρόνο. Μπορεί να πάρει και την διάρκεια μιας επίγειας ζωής.

Με αγάπη για την υπαρξή του, με κατανόηση για το είναι του, με την θελησή μας να βοηθήσουμε τις αδυναμίες του, με την χαρά μας να επαινεύσουμε τα θετικά του, με τις συμβουλές μας να διορθώσει τα αρνητικά του, με την ανάγκη μας να τον γνωρίσουμε βαθύτερα, με την συμπόνια μας να τον σηκώσουμε απο τις λακκούβες του, με την προσπαθειά μας να τον ανεβάσουμε ψηλότερα και με την θέληση να τον συγχωρήσουμε για το παραστρατημά του.

Υπάρχει κάποιος απο αυτούς που γροθοκοπούν τον εαυτό τους που να γροθοκοπούν με τον ίδιο τρόπο τους φίλους τους;
Αν ναι, είναι άξιοι του εαυτού τους, αν όχι, τότε καιρός να καταλάβουν πως δεν αξίζουν κανένα περισσότερο και κανένα λιγότερο συναίσθημα απο τον φίλο που στέκεται απεναντί τους, προς τι λοιπόν η διαφορετική αντιμετώπιση;

όποιος μπαίνει σ'αυτή την διαδικασία δεν έχει αρκετή συνείδηση για να καταλάβει ότι αυτό δεν μπορεί ποτέ να συμβεί...

και κάτι ακόμα... τα θετικά δεν τα διατηρούμε (δεν μπαίνουν στο ψυγείο μαζί με τα τυριά τσομπάν' μ'...) πρέπει να τα εξελίσσουμε, να τα χρησιμοποιούμε... αλλιώς είναι άχρηστα...

και πρέπει να μάθουμε να διακρίνουμε πότε κάτι είναι ελάττωμα ή αρετή... γιατί πολλές φορές φανταζόμαστε τα ακριβώς ανάποδα...

βέβαια, ακριβώς επειδή όλα αυτά παίρνουν χρόνο καλό είναι να ξεκινάμε από τα προφανή... υπάρχουν στην επιφάνεια πράγματα που θέλουν διόρθωση που δεν είναι ανάγκη να ψάξουμε στα βάθη της ύπαρξης για να τα δούμε...

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

quote:

---

Υπάρχει κάποιος απο αυτούς που γροθοκοπούν τον εαυτό τους που να γροθοκοπούν με τον ίδιο τρόπο τους φίλους τους;

---

το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί είναι το τι κάνουν και δεν κάνουν οι άλλοι... και το γιατί το κάνουν δίνει μόνο έρεισμα στη δική μας ερμηνευτική αντίληψη... συνήθως πάντως προβάλουμε στη ζωή των άλλων και στις πράξεις τους το δικό μας τρόπο σκέψης...

ό,τι και αν πει κανείς δεν είναι γιατί ξέρει κάτι παραπάνω, αλλά γιατί αυτό γνωρίζει τη δεδομένη στιγμή που μιλάει...

το καλύτερο όλων τελικά είναι να μην ακολουθούμε την πορεία κανενός δασκάλου, αν το κάνουμε αυτό σημαίνει πως δεν καταλάβαμε τίποτα απ' όσα μας δίδαξε... και η κρίση μας γι'αυτόν τότε περιττεύει...

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

quote:

---

Αν κάποιος νομίζει ότι η απομόνωση είναι ένας τρόπος για να προστατέψει τους φίλους του από τα δικά του βάσανα θα τους απομακρύνει.[quote]

Θα σημφωνήσω μαζί σου ότι υπάρχουν καταστάσεις κάτω απο τις οποίες λειτουργούμαι έτσι, και γω άλλωστε έχω λειτουργήσει ουκ ολίγες φορές κατα αυτόν τον τρόπο, όχι τόσο για να προστατεύσω τους φίλους μου όσο για τον λόγο ότι η απομόνωση με βοηθάει να τα βρώ με τον εαυτό μου και στην συνέχεια να βρώ τις λύσεις μου , αυτό όμως μήπως δείχνει ότι τελικά ίσως τους φίλους μας να μην τους νοιώθουμε τόσο κοντά μας; μήπως δεν τους έχουμε ικανούς να αντέξουν τα βάρη μας; μήπως τελικά η απομονωσή μας τους πληγώνει περισσότερο απο το προβλημά μας;

quote:

---

Αν κάποιος πιστεύει ότι το να ξεσπά πάνω στον εαυτό δεν έχει επιπτώσεις στην οικογένεια του και στους φίλους του θα συνεχίσει να το κάνει.

---

Πιθανόν αν κάποιος το πιστεύει να λειτουργεί έτσι, αν όμως η οικογενειά του και οι φίλοι του ενδιαφέρονται εκ βάθεως για τον άνθρωπο αυτό κάτι θα διακρίνουν πίσω απο τους τοίχους του και θα είναι αδύνατον να μην υπάρξουν επιπτώσεις και σ' αυτούς.
Φαντάσου έναν άνθρωπο που αγαπάς πολύ και τον νοιώθεις να βασανίζετε εσωτερικά απο κάποιους λόγους που δεν γνωρίζεις. Τι σε σπρώχνει το αισθημά σου αυτό να κάνεις; να μάθεις, να γνωρίζεις, να βοηθήσεις, να παρηγορήσεις. Φαντάσου τώρα πως το μόνο που μπορείς να κάνεις και το μόνο που σου αφήνει το δικαίομα να κάνεις είναι να αντιμετωπίζεις την σιωπή του. Αυτό δεν έχει επιπτώσεις και σε σένα; δεν αρχίζει ένας δικός σου βασανισμός; δεν καταπιέζεται η εσώτερη ανάγκη της αλληλεγκύης σου, δεν νοιώθεις πληγωμένος που αυτός που αγαπάς δεν μπορεί να σε εμπιστευτεί ή να σε νοιώσει τόσο δικό του που να μπορεί να αφήσει κάτι απο το βάρος του και σε σένα;
Εγώ τουλάχιστον κάπως έτσι αισθάνομαι, εκτός κι αν αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο καλός ηθοποιός που κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα.

[quote]και πρέπει να μάθουμε να διακρίνουμε πότε κάτι είναι ελάττωμα ή αρετή... γιατί πολλές φορές φανταζόμαστε τα ακριβώς ανάποδα...

---

Έχω πάψει να ασχολούμε το τι κάνουν ή δεν κάνουν οι άλλοι και γιατί το κάνουν ή δεν το κάνουν. Δεν έχω την ικανότητα να μπω στο μυαλό κάποιου, άρα τον αφήνω στην ηρεμία του όπως θέλω να με αφήνουν και εμένα στη δική μου.

Ότι προσφέρω είναι από καλή θέληση και αγάπη και δεν περιμένω αντάλλαγμα για ότι κάνω, τώρα αν αυτό είναι ελάττωμα, τότε λάθος μου.

Η πορεία μου ήταν πάντα μέσα μου, αλλά χρειαζόταν να έρθει κάποιος για να με βοηθήσει να την ανακαλύψω. Και γι' αυτό τον ευγνωμονω, όμως τα βήματα είναι δικά μου, αλλά και γι' αυτά πάλι το ίδιο άτομο ευχαριστώ. Δεν κρίνω τον άνθρωπο, ούτε καν τις κρίσεις του. Οι δρόμοι ενώνονται και χωρίζουν, οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες μένουν.
Ας είναι καλά εκεί που βαδίζει και ας εύχεται το ίδιο σε εμένα.

Και αν με χρειαστεί ξέρει πως μπορεί να με καλέσει.

Serenite, ασφαλώς και θα πληγωθείς, θα πονέσεις, θα οργιστείς από την συμπεριφορά αυτή. Θα θέλεις να σπάσεις πράγματα, να ουρλίαξεις, να κλάψεις. Και το χειρότερο θα είναι εκείνο το αδυσώπητο Γιατί που θα τριβελίζει το μυαλό σου.
Γιατί δεν με αφήνει να τον δω?
Γιατί δεν μου μιλάει?
Γιατί με αποφεύγει?
Γιατί δεν με εμπιστεύεται?
Γιατί δεν με αγαπάει όπως τον/την αγαπώ εγώ?
Γιατί?
Γιατί?
Γιατί?
Όμως όλα αυτά δεν βοηθούν τον φίλο μας.

Όταν ένας φίλος επιλέγει να απομονώσει τον εαυτό του δεν σημαίνει ότι δεν μας εμπιστεύεται ή ότι δεν μας αγαπά.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε την υπερηφάνεια του άλλου και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλοί άνθρωποι που έχουν σταθεί δυνατοί στη ζωή τους, που έχουν αντέξει τα χτυπήματα, έχουν σχηματίσει την λανθασμένη ιδέα ότι οι φίλοι τους δεν πρέπει να τους δουν να βασανίζονται, γιατί αυτοί ειναι οι δυνατοί και αν τους δουν αδύναμους τότε θα χάσουν το στήριγμα τους και την ελπίδα τους.

Αυτή η υπερηφάνεια είναι κάτι πολύ ευαίσθητο. Όσο κι αν θέλουμε να βοηθήσουμε, την υπερηφάνεια θα πρέπει να την λάβουμε σοβαρά υπόψη μας.
Δεν πρέπει να ορμήσουμε ως άλλοι ταύροι σε υαλοπωλείο στο πρόβλημα του φίλου μας, γιατί τότε θα σπάσουμε τα μούτρα μας, στον τοίχο που θα υψώσει, και την ευθραυστη φύση της φιλίας μας. θα πρέπει να περίμενουμε να ζητήσει τη βοήθεια μας με τον δικό του τρόπο, αλλιώς είναι σαν να του επιβαλόμαστε και αυτό θα του προσθέσει βάσανα παρά την καλή μας θέληση.

Μερικές φορές οι φίλοι μας δεν θέλουν να μας επιβαρύνουν με τα βάσανα τους γιατί το θεωρούν άδικο για εμάς. Γιατί δεν θέλουν να σκοτεινιάσει το χαμόγελο μας, επειδή αυτό είναι που τους δίνει κουράγιο για να συνεχίσουν. Και όσο ξέρουν ότι εμείς είμαστε ευτυχησμένοι ελπίζουν ότι μπορούν να βρούν την δική τους ευτυχία. Και αυτή είναι η ουσία της πραγματικής φιλίας.

quote:

---

Serenite, ασφαλώς και θα πληγωθείς, θα πονέσεις, θα οργιστείς από την συμπεριφορά αυτή. Θα θέλεις να σπάσεις πράγματα, να ουρλίαξεις, να κλάψεις. Και το χειρότερο θα είναι εκείνο το αδυσώπητο Γιατί που θα τριβελίζει το μυαλό σου

---

αγαπητή serenite χαίρομαι γιατί κατάλαβες πολύ καλά το πνεύμα των λόγων μου!

quote:

---

Ο δεύτερος τρόπος που το καταλαβαίνω είναι πως ένας άνθρωπος είναι ας πούμε πολύ δυναμικός, πετυχαίνει αυτά που θέλει στην ζωή του, στίβει την πέτρα που λέμε κι αυτό το θεωρεί ως μια μεγάλη αρετή του εαυτού του. Πιθανόν όμως αυτό να κρύβει έναν υπέρμετρο εγωισμό, μια καταπάτηση των άλλων κ.λ.π. Οπότε κάτι που εκείνος θεωρεί αρετή πιθανόν να κρύβει κι ένα μεγάλο ελάττωμα

---

θέλει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ στο τι πιστεύουμε ή θέλουμε να πιστεύουμε ως ελάττωμα ή προτέρημα... στο τι νομίζουμε ότι κάνει καλό ή κακό σε μας και τους άλλους... όταν μάλιστα μιλάμε για την συνολική εξέλιξη της ψυχής μέσα από έναν κύκλο ενσαρκώσεων (για όσους το πιστεύουν φυσικά), τότε είναι ακόμα πιο δύσκολο να διακρίνουμε τι είναι αυτό που προάγει την εξέλιξη αντί να την καθυστερεί...

και τελικά, το δυσκολότερο όλων δεν είναι να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας, αλλά το να καταφέρουμε να μείνουμε ο εαυτός μας ανεξάρτητα από το τι νομίζουν οι άλλοι, ανεξάρτητα από το τι θα θέλαμε να είμαστε κλπ...

η συνείδηση όλων αυτών των πραγμάτων έχει ανάγκη να είναι απελευθερωμένη από την ερμηνεία της προσωρινής προσωπικότητας που έχει ανάγκες επιβεβαίωσης μέσω των άλλων ή του περιβάλλοντος γενικότερα...

ακόμα και η αγάπη ή ο σεβασμός που νομίζουμε ότι δείχνουμε προς τα έξω μπορεί να μην είναι αυθεντικά αν κατευθύνονται από την ανάγκη αυτοπροσδιορισμού μας, μέσα από μία ιδεατή εικόνα που πλάθουμε για τον εαυτό μας...

το έχω πει πολλές φορές... προκειμένου να "ανοίξουμε" στην εσώτερη πραγματικότητα είναι απόλυτη ανάγκη να έχουμε πλήρη συνείδηση της φυσικής...

ούτε απ' αυτό πρέπει να θέλουμε να ξεφύγουμε... τα εσώτερα πεδία δεν είναι καταφύγιο για όσους δεν αντέχουν την απτή πραγματικότητα... έχουμε έρθει για κάποιους λόγους εδώ... έχουμε ενδυθεί υλικό σώμα για να μάθουμε να πορευόμαστε και με τις συνθήκες και τους νόμους της ύλης...

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

quote:

---

Καλώς σας βρίσκω.
Είμαι η Μαργαρίτα.
΄Ενα ερώτημα που μας απασχολεί τελευταία και στην δουλειά και στην προσωπική μας ζωή, είναι το αν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας.
Μοιάζει να είναι σχήμα λόγου.
Μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτόν; ΄Η τελικά τον κουβαλάμε μαζί μας;
Με τα στραβά και τα ευχάριστά του.
Σας ευχαριστώ πολύ.

Αν υπάρχει ένας πλανήτης όπου βασιλεύουν ο νόμος και η δικαιοσύνη
τότε, σίγουρα τούτος δεν είναι η Γη.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

---

Σε αυτό που εγώ καταλήγω είναι τελικά ότι η φυγή είναι κάτι το τελείως φανταστικό και αργά ή γρήγορα σε ανύποπτες ή μη καταστάσεις τον εαυτό μας τον βρίσκουμε μπροστά μας. Και τελικά πρέπει να τον καταλάβουμε και να τον αποδεχθούμε ως είναι, με τα θετικά και αρνητικά, να τον βελτιώνουμε κλπ κλπ...
Αυτός λοιπόν ο αγώνας είναι αδιάλειπτος; μήπως χρειάζεται κάποιες φορές κάποια εκτόνωση; μήπως ο αδιάλειπτος φόρτος οδηγεί σε αρνητικά αποτελέσματα;
Σε τι ακριβώς βοηθάει μια φιλία όταν το φορτίο βαραίνει επικίνδυνα και τι βοήθεια μπορούμε να προσφέρουμε σε έναν φίλο που βιώνει μια τέτοια κατάσταση;

φιλικά,

υπάρχουν πάρα πολλές έννοιες που μπορεί να εκλάβει ο καθένας ως προς του να έχει ξεφύγει απο τον εαυτό του. Μερικές απο αυτές τις καταστάσεις πιθανόν να είναι τελείως φανταστικές αλλά οι τελείως φανταστικές έχουν μικρή διάρκεια βιώματος και χρησιμοποιούνται ως μια ανάπαυση όπου στην πορεία επιστρέφεις στον εαυτό σου και συνεχίζεις απο εκεί που ήσουνα.

Το να κάτσεις π.χ. στον καναπέ σου και να φανταστείς ότι είσαι κάπου αλλού, ότι είσαι κάποιος άλλος, ότι ζεις κάτω απο άλλες συνθήκες κ.τ.λ. είναι μια μικρή διαφυγή απο τον εαυτό σου εντελώς όμως φανταστική. Τελειώνοντας την φαντασία σου ξαναγίνεσε αυτό που ήσουν και πρίν.

Η μόνιμη ή η χρόνια διαφυγή απο τον εαυτό σου όμως δεν είναι φανταστική είναι ένα πραγματικό βίωμα που μόνο θετικά αποτελέσματα δεν έχει. Είναι η διαφυγή κατα την οποία έχεις χάσει την επικοινωνία με τον εαυτό σου, είτε γιατί δεν αποδέχεσαι τον ίδιο, είτε γιατί δεν αποδέχεσαι τις καταστάσεις τις οποίες βιώνεις.

Κατα το βίωμα αυτό υπάρχουν δύο καταστάσεις (ή τουλάχιστον δύο γνωρίζω εγώ μπορεί να υπάρχουν και περισσότερες).
Στην πρώτη είναι οι άνθρωποι οι οποίοι δημιουργούν έναν φανταστικό κόσμο προκειμένου να ανταπεξέλθουν στην πραγματικότητα. Δουλεύουν ας πούμε σε ένα μικρό βρώμικο γραφείο ως παιδί για όλα τα θελήματα , ξυπνόντας όμως το πρωί φαντάζονται ότι είναι διευθυντές, πηγαίνουν εκεί με την ίδια αίσθηση,περνάν το 8ορο συνεχίζοντας να το πιστεύουν προκειμένου να κάνουν πιο αρεστή την πραγματικότητα τους, εξαπλώνουν αυτή την φαντασία και σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής τους. Αν δεν το συνηδητοποιήσουν σε κάποια στιγμή αυτό θα γίνει μια μόνιμη κατάσταση που θα τους οδηγήσει σιγά σιγά σε ένα είδος ψυχοπάθειας. Και αυτό ξεκινάει απο την μη επαφή με τον εαυτό τους, όταν αρνούνται δηλ. να ακούσουν την εσώτερη φωνή τους και να πορευτούν βάση αυτής.
Αυτή είναι η ακραία περίπτωση.

Η συνηθής περίπτωσή είναι όταν δεν δέχεσαι απλώς τον εαυτό σου χωρίς όμως να του δημιουργείς φανταστικούς κόσμους. Δεν τον αναγνωρίζεις, δεν ξερεις ποιες είναι οι δυνατοτητές του, δεν τον εμπιστεύεσαι, δεν τον ακούς, δεν επικοινωνείς μαζί του, είσαι ανασφαλής, θεωρείς τον εαυτό σου ανίκανο κ.τ.λ. Αποτέλεσμα δέχεσαι τα πάντα παθητικά αφού αισθάνεσαι ανίκανος για αλλαγές, συνήθως σε παρακεινούν οι άλλοι για το τι θα κάνεις και τι όχι αφού εσύ δεν εμπιστεύεσαι την φωνή σου, νοιώθεις ανίκανος για ριζικές αλλαγές, δεν δημιουργείς σχέσεις ή αν δημιουργείς τελειώνουν γρήγορα γιατί αφού εσύ δεν αγαπάς εσένα πως να σε αγαπήσει και ο άλλος, δημιουργείς πρότιπα τα οποία θαυμάζεις και περνάς την ζωή σου θέλωντας να είσαι κάποιος άλλος, είτε αυτός είναι ο φίλος σου, είτε ο γνωστός σου είτε δεν ξέρω τι, επιλέγεις για σένα μικρά πράγματα κ.λ.π. Και αυτό επίσης δεν είναι μια φανταστική κατάσταση.
Ο εαυτός σου σίγουρα υπάρχει και είναι εκεί, σίγουρα σου χτυπάει την πόρτα δεν είναι όμως απαραίτητο ότι θα του την ανοίξεις κι όλας.

Πως μπορείς τώρα να βοηθήσεις έναν τέτοιο άνθρωπο;

Στην πρώτη περίπτωση δεν γνωρίζω, η μόνη τέτοια περίπτωση που γνωρίζω και δυστυχώς είναι φίλη μου και πολή νέα βρίσκεται εδώ και 7 μήνες στο Κασταλία χωρίς κάποια καλυτέρευση και με ψυχοφάρμακα.

Στην δεύτερη πρέπει απο μόνος του ο ίδιος ο άνθρωπος να θέλει να αλάξει και απλώς να πρέπει να πάρει την δύναμη απο κάποιον κοντινό του, διαφορετικά αν ο ίδιος δεν είναι συνηδητοποιημένος για το τι του συμβαίνει μάλλον πρόκειτε για έναν αγώνα χωρίς βέβαιο αποτέλεσμα. Αν ο ίδιος θέλει να αλλάξει και απλώς δεν έχει την δύναμη τότε το καλύτερο κατα την γνώμη μου είναι να τον παροτρίνεις και να τον φαίρνεις μπροστά σε καταστάσεις που να αναγκάζεται να αντιμετωπίσει. Με τον καιρό αναγκαζόμενος να τις αντιμετοπίζει, αναγκάζεται να βρεί την δύναμη, πιέζεται να έρθει αντιμέτοπος με το εγώ του και μέσο των αποτελεσμάτων αρχίζει να εμπιστεύεται τον εαυτό του. Π.χ. ένας φίλος θέλει να βρει δουλειά αλλά φοβάται να πάει για συνέντευξη, νοιώθεις ανίκανος να εργαστεί κ.λ.π. του κλείνεις λοιπόν ένα ραντεβού, το ρίχνεις στο φιλότιμο μην τυχόν και δεν φανείς με εκθέτεις και τον αναγκάζεις να αντιμετοπίσει τον εαυτό του καθώς σε όλη την διαδρομή θα τα βάζει με τις ανασφαλειές του και φεύγοντας απο κει θα δει τελικά ότι μπορούσε να το κάνει, η δεύτερη θα είναι ευκολότερη, η τρίτη ακόμα περισσότερο κάποια στιγμή θα το κάνει απο μόνος του.

Όλα αυτά φυσικά απο δικές μου εμπειρίες που είχα με τέτοιους ανθρώπους, γιατί συνταγές για την ανθρώπινη ψυχή δεν υπάρχουν και γιατί σίγουρα θα υπάρχουν και άλλου είδους διαφυγές εαυτού που δεν έτυχε να γνώρίσω.

Όπως και να έχει πάντως πιστεύω πως αξίζει ο αγώνας αποδοχής του εαυτού μας. Το να αποδεχτείς τον εαυτό σου δεν σημαίνει απαραίτητα να του διορθώσεις όλα τα ελαττώματα, ούτε να τον κάνεις βάση των προτύπων που υπάρχουν για έναν αρεστό άνθρωπο, αυτό πράγματι θα ήταν πολύ κουραστικό και πιθανόν υποκριτικό, σημαίνει απλά να τον αγαπήσεις όπως είναι και αυτό είναι περισσότερο ένα γεγονός και ένα βίωμα παρά ένας αδιάλειπτος αγώνας. Κανέναν αγώνα δεν κάνουμε π.χ. για να αγαπήσουμε έναν άλλον άνθρωπο, απλώς τον αγαπάμε και επειδή τον αγαπάμε κάνουμε ότι καλύτερο για αυτόν και αυτό δεν αποτελεί κούραση πηγάζει απο τα αισθηματά μας.

Κρίμα!

Δεν τα γράφω αυτά για εσάς, τα γράφω για εμάς. Γιατί μέσα στα χρόνια που ψάχνω πραγματικά -λέω- να βρω τον εαυτό μου, καταλαβα πως όσο προχώραγα εμπρός, άλλο τόσο ασυνείδητα έτρεχα και προς τα πίσω. Λαχτάρα και φόβος μαζί.
Ισως γιαυτό ακριβώς λένε πως είναι ένα παιχνίδι η ζωή μας.
Γιατί παίζουμε συνέχεια "κρυφτό" ή παίζουμε σκάκι.
Η ζωή είναι η σκακιέρα, οι ρόλοι και οι ευθύνες μας τα τετράγωνα, και εμείς, ο καθένας από εμάς ένα πιόνι.
Ποιός κινεί το πιόνι;
Ο Εσωτερικός Εαυτός, λέω εγώ.
Μόνο που κάποιες φορές το πιόνι φαντασιώνεται πως είναι αυτόνομο και κάνει εκείνο κουμάντο και θέλει να ξεφύγει από το χέρι που το Οδηγεί.

Τότε είναι που λέω οτι προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τον Εαυτό μας.

quote:

---

...παίζουμε συνέχεια "κρυφτό" ...

---

quote:

---

Ίσως θα πρέπει να ξανασκεφτόμαστε ορισμένες φορές το πόσο πρέπει να αγαπάμε την βολεψή μας.

---

Αλλά δεν υπάρχει και τρίτη εκδοχή στο κρυφτό;

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr