quote:

---

trexagireve
Κι αυτά, λαλίστατε σε συκοφαντίες και διαστρεβλώσεις, Μακεδών, δεν
μπορείς να τα αμφισβητήσεις

---

Ποιά; Τις ανοησίες που αντιγράφεις από δω κι από κει; Δεν πιστεύω να έχεις την ψευδαίσθηση ότι τα διαβάζει κανείς... Εγώ πάντως όχι.

Ο μόνος που πρέπει να τα διαβάσει είναι ο γιάπετ που ζήτησε ... διάλογο με σένα

Ετσι, για τιμωρία του...

quote:

---

trexagireve
η αλήθεια του χριστιανισμού θα
λαμψει και τότε, που θα κρυφτείς;

---

Και τα γουρούνια μπορεί να πετάξουν αλλά εγώ το αμφισβητώ.

Σε κάθε περίπτωση μη σ'απασχολεί, έχω κανονίσει

macedon

Εσύ έβαλες φωριά που έγραψες:
" Δεν έχει δεύτερη πλευρά;"
Και την έβαλε...

Αλλά μην ανησυχείς, αρχίζει ο διάλογος με τον τρεχα...., θα δεις πόσο ευπροσάρμοστος είμαι

τρεχα...., διάβαζε να μαθαίνεις με την ευκαιρία και μη διαβάζεις τον... Τουλάτο (ακόμη έξω είναι αυτός, από τραγουδιστής έγινε προφήτης και λέγανε ότι τα τρώει από διάφορες κυρίες), τον έβλεπα παλιά σε μια μεταμεσονύκτια εκπομπή του Μυλωνά και είχε πολύ πλάκα...

Πάρε βαθιά ανάσα, ξεκινάμε

Διάλεξα την Ιλιάδα που είναι μεγάλο έργο γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.

Α

Μούσα, τραγουδά το θυμό του ξακουστού Αχιλέα,
τον έρμο ! π' όλους πότισε τους Αχαιούς φαρμάκια,
και πλήθος έστειλε ψυχές λεβέντικες στον Άδη
οπλαρχηγώνε, κι' έθρεψε με τα κορμιά τους σκύλους

5 κι' όλα τα όρνια (του Διός έτσι είχε η γνώμη ορίσει),
απ' την αρχή σαν πιάστηκε με το γοργό Αχιλλέα
τ' Ατρέα ο πρωταφέντης γιος και χώρισαν οι διό τους.
Πιός τάχα λες τους έσπρωξε θεός να λογοφέρουν;
Του Δία ο γιος και της Λητός, που με τον Αγαμέμνο
10 θύμωσε κι' έρηξε κακή μες στο στρατό πανούκλα,
και κόσμος πέθαινε, γιατί στο λειτουργό το Χρύσα
δε θέλησε τ' Ατρέα ο γιος λίγη σπλαχνιά να δείξει.
Γιατί ήρθε αφτός στα γλήγορα των Αχαιών καράβια
να λευτερώσει θέλοντας την κόρη του, και πλούσια
είχε μαζί του ξαγορά, και κράταε στα διό χέρια
πάς στο χρυσόφτιαστο ραβδί, τ' Απόλλου τα στεφάνια,

15 κι' όλους τους άλλους Αχαιούς θερμοπερικαλούσε,
μα τα πρωτάτα πιο πολύ, τους διό τους γιους τ' Ατρέα
« Τ' Ατρέα οι γιοί κι' οι άλλοι εσείς χαλκοπλισμένοι Αργίτες,
» σ' εσάς να δώσουνε οι θεοί να μπείτε στου Πριάμου
» το κάστρο, και στα σπίτια σας με το καλό να σύρτε·
20 » όμως κι' εμένα δώστε μου την κόρη μου, και πάρτε
» την ξαγορά της, έτσι ο γιος να σας βοηθάει του Δία ! »
Τότες με σέβας φώναξαν οι άλλοι Αργίτες όλοι
« πάρτε την ώρια ξαγορά, το γέρο σπλαχνιστείτε ! »
μα αφτή η βουλή δεν τ' άρεσε του βασιλιά Αγαμέμνου,

25 παρά τον έδιωξε άσκημα κι' είπε σφιχτό 'να λόγο
« Τήρα εγώ, γέρο, μη σε βρω τριγύρω στα καράβια
» για τώρα ν' αργοστέκεσαι για πίσω να κοπιάσεις,
» μη δε σε σώσει ούτε ραβδί ούτε θεού στεφάνι.
» Την κόρη δεν τη δίνω εγώ !... παρ' όταν πια γεράσει
30 » απ' την πατρίδα της μακριά, στο σπιτικό μου, στ' Άργος,
» τη μέρα με τον αργαλιό, τη νύχτα στο πλεβρό μου...
» Μα σύρε ! μη μ' ανάφτεις πια αν θες γερός να φύγεις ! »
Είπε, κι' ο γέρος σκιάχτηκε κι' αγρίκησε το λόγο.
Και πήρε με βαριά ψυχή την αμμουδιά άκρη άκρη

35 του πολυτάραχου γιαλού, κι' έτσι όλο με κατάρες
της πυκνοπλέξουδης Λητός το γιο περικαλούσε
« Άκου με, αργυροδόξαρε, εσύ που διαφεντέβεις
» την Κίλλα με το τόσο βιός και το νησί της Χρύσας,
» και που φυλάει την Τένεδο τ' ανίκητό σου χέρι.
» Σμιθέα ! αν στόλισα κι' εγώ την όμορφη εκκλησά σου,
40 » αν σούκαψα καμιά βολά μεριά γιομάτα πάχος
» αρνιών και τάβρων, ξάκουσ' τον τώρα μου αφτό τον πόθο·
» με σαϊτιές σου οι Δαναοί τα δάκρια ας μου πλερώσουν ! »
Είπε, και την κατάρα εφτύς συνάκουσε ο Απόλλος.
Και βράζοντας οχ του βουνού κατέβηκε τις ράχες,

45 με το δοξάρι κρεμαστό και τη σαϊτοθήκη.
Βρόντηξαν, όταν με θυμό τινάχτηκε, οι σαίτες
στις πλάτες του. Και πάγαινε θολός σα μάβρη νύχτα,
Έπειτα αλάργα κάθεται απ' το στρατό και ρήχνει,
κι' άχησε ο κρότος σκιαχτερός οχ τ' αργυρό δοξάρι.
50 Μουλάρια πρώτα θέριζε κι' ασπροτριχάτους σκύλους,
μα και τους άντρες έπειτα με τις πικρές σαΐτες
βαρούσε· κι' όλο καίγανε πολλές φωτιές νεκρώνε.
Μέρες εννιά πυκνόπεφταν μες στο στρατό οι σαΐτες,
μα αφτού στις δέκα συντυχιά κηρύχνει ο Αχιλέας,

55 γιατί τον φώτισε η θεά, η κρουσταλλόκορφη Ήρα,
τι θλίβουνταν τους Αχαιούς σα θώραε που πεθαίνουν.
Κι' οι κράχτες σαν τους φώναξαν και μαζωχτήκαν όλοι,
σηκώθηκε ο γοργόποδος γιος του Πηλιά κι' έτσι είπε
« Τ' Ατρέα γιε, τώρα πια εμείς θαρρώ τη στράτα πάλι
60 » θα πάρουμε και πίσω ομπρός στα σπίτια μας θα πάμε,
» πρώτα απ' το θάνατο αν σωθεί κανείς μας, αν είναι έτσι
» να μας θερίζει ο πόλεμος και να μας τρώει η πανούκλα.
» Μον έλα κάνας λειτουργός ας ρωτηθεί ή προφήτης,
» ή κι' ονειράτων ξηγητής —κι' αφτά τα στέλνει ο Δίας—
» που να ξηγήσει τι μαθές μας χόλιασε έτσι ο Φοίβος,
65 » μην τούλειψε εκατοβοδιά, μην τάμα ξεχασμένο,
» αν θέλει μαλλιαρά απ' αρνιά και τάβρους ίσως τσίκνα
» να λάβει, κι' απ' το φοβερό χαμό να μας γλυτώσει. »
Έτσι είπε αφτός και κάθησε. Κι' απάνου τότε ο Κάρχας
σηκώθη, ο πιο βαθύτερος απ' τους προφήτες όλους

70 που κάτεχε όλα — τωρινά, στερνά, και περασμένα—
και με τη μαντοσύνη του, που ο γιος του Δία ο Φοίβος
τον προίκισε, έδειξε της Τριάς το δρόμο στα καράβια.
Αφτός με το σοφό του νου τους μίλησε έτσι κι' είπε
« Γιε του Πηλέα, ας θες εγώ, του Δία αγαπημένε,
75 » να πω τ' Απόλλου το θυμό, του προφυλάχτη αφέντη,
» καλά, στον λέω· όμως και συ ορκίσου μου και τάξε
» να με βοηθήσης πρόθυμα με λόγο και κοντάρι.
» Κάποιος θαρρώ θα πειραχτεί που τους Αργίτες όλους
» τους ξεπερνάει σε δύναμη κι' ο λόγος του αγρικιέται.
80 » Γιατί νικάει ο άρχοντας μ' αδύναμο αν μαλώσει,
» και το θυμό του αν καταπιεί εκείνη εκεί την ώρα,
» όμως φυλάει μες στην καρδιά το πάθος του, ως να πάρει
» στερνά μιά μέρα γδικιωμό. Μόν τήρα αν θα με σώσεις. »
Και τότε ο φτερουγόποδος τ' απάντησε Αχιλέας

85 « Άφοβα πες και θαρρετά τί προφητιά κατέχεις.
» Τι νά ! μα το μυριάκριβο του Δία γιο, που, Κάρχα,
» περικαλιέσαι εσύ και λες της μοίρας τα γραμμένα,
» άντρας κανείς, εγώ όσο ζω κι' έχω ανοιχτά τα μάτια,
» στο τάζω, χέρι φονικό δε σου σηκώνει εσένα
90 » εδώ στον κάμπο, ουδέ κι' αφτόν αν πεις τον Αγαμέμνο
» που απ' όλους πρώτος βασιλιάς παινιέται εδώ πως είναι. »
Τότες πια θάρρεψε ο βαθύς προφήτης και τους είπε
« Δεν τούλειψε εκατοβοδιά, τάμα όχι ξεχασμένο,
» μόνη αφορμή 'ναι ο λειτουργός π' αδίκησε ο αφέντης,

95 » τι απόρριψε την ξαγορά και του βαστάει την κόρη.
» Για τούτο ο Φοίβος συφορές μας έστειλε, κι' ακόμα
» θα στείλει· και τη φονικιά πανούκλα δε θα πάψει
» πριν πάλε του πατέρα της τη μαβρομάτα κόρη
» απλέρωτη αξαγόραστη την ξαναδώκει πίσω,
100 » πριν στείλουμε εκατοβοδιά και του θεού στη Χρύσα.
» Τότ' ίσως μαλακώσει πια και ξανασάνουμ' όλοι. »
Είπε κι' αφτός και κάθησε. Και τότε ο Αγαμέμνος
τ' Ατρέα ο γιος σηκώθηκε, ο δυνατός αφέντης,
αφρίζοντας, κι' απ' το θυμό τα μάβρα σωθικά του
φουσκώναν, κι' έχυνε φωτιές το μάτι του και σπίθες.

105 Του Κάρχα πρώτα τούρηξε μιά άγρια ματιά και τούπε
« Κακομηνήτη, πρόσχαρο ποτές δε μούπες λόγο !
» Πάντα αγαπάει δυσάρεστα να προφητέβει ο νους σου,
» κι' ένα καλό μήτ' έκανες, μήτ' είπες στη ζωή σου.
» Τώρα στ' ασκέρι πάλι ομπρός λαλείς και προφητέβεις
110 » πως τάχα τόσες συφορές για αφτό τους στέλνει ο Φοίβος,
» τι εγώ στην πλούσια ξαγορά δεν έστερξα της κόρης,
» που κάλια αυτή τον πύργο μου να μου στολίζει θέλω.
» Ναι, κι' απ' τ' απάρθενό μου εγώ τήνε προκρίνω τέρι,
» την Κλυταιμήστρα, τι μαθές χειρότερη δεν είναι
115 » στα κάλλη, μήτε στο κορμί, στη γνώση, και στα χέρια.
» Μα κι' έτσι πίσω πρόθυμα τη δίνω αν είναι ανάγκη·
» δε θέλω εγώ να χάνεται, μόν να σωθεί ο στρατός μας.
» Κάνα άλλο εμένα όμως πρεσβιό κοιτάξτε να μου βρείτε,
» αμέσως τώρα ! Τεριαστό δεν είναι εγώ μονάχα
» έτσι να μένω. Και θαρρώ αφτό το βλέπετ' όλοι,
120 » πως η δική μου τώρα η νια μισέβει σ' άλλα χέρια. »
Μα τότε ο φτερουγόποδος τ' απάντησε Αχιλέας
« Τ' Ατρέα ξακουσμένε γιε, αχόρταγ' αρχηγέ μας,
» πώς άλλο να σου δώσουν θες πρεσβιό τα παληκάρια;
» Δεν ξέρω πουθενά πολύ αμοίραγό μας πράμα.

125 » Δοθήκανε όσα πήραμε πατώντας τόσες χώρες,
» κι' είναι ντροπής απ' το λαό ξανά να μαζωχτούνε.
» Μόν άσ' την τώρα εσύ τη νιά στο Φοίβο, και κατόπι
» διπλά θα σ'τα πλερώσουμε και τρίδιπλα αν ο Δίας
» φέρει έτσι και κουρσέψουμε κάνα άλλο πλούσιο κάστρο. »
130
Τότες του κάνει ο δυνατός αφέντης Αγαμέμνος
« Μη δα εσύ πούσαι γνωστικός, θεόμορφε Αχιλέα,
» καμώνεσαι έτσι, κι' έφκολα δε με γελάς, δεν πείθεις.
» Ή τη δική σου τάχα νια για νάχεις στην καλύβα,
» με θες να κάθουμαι έτσι εγώ μ' εδώ αδιανά τα χέρια
» κι' αφτή μού λες στον τόπο της ναν τήνε στείλω πίσω;

135 » Καλά, αν μου δώσουν τα παιδιά καμιά άλλη ομορφοπούλα,
» τέτια όπως μου ποθεί η καρδιά, ισάξια αφτής που χάνω·
» αλλιώς, μονάχος τότε εγώ πηγαίνω και του Αία
» ή τη δική σου παίρνω νιά, ή του Δυσσέα ακόμα
» θα πάω να πάρω... κι' έπειτα ας χολοσκάει που πάθει !
140 » Όμως αφτά κι' άλλη φορά τα ξαναμελετάμε·
» τώρα ένα ελάτε ας ρήξουμε στη θάλασσα καράβι,
» κράξτε και νάφτες διαλεχτούς, βάλτε τα βόδια μέσα,
» βάλτε και την κρινόθωρη του Χρύσα θυγατέρα,
» και καπετάνιος ένας μας ας σύρει απ' τους αρχόντους,
145 » ο Αίας είτε ο Δομενιάς είτε ο σοφός Δυσσέας,
» ή εσύ, τ' αψύτερο κορμί απ' όλους, Αχιλέα,
» για να μερώσεις το θεό με των σφαχτών την τσίκνα. »
Τότες τον χαμοκοίταξε και τούπε ο Αχιλέας
« Ώχου μου αδιαντροπρόσωπε, κορμί με δίχως πίστη,

150 » πώς λες θ' ακούσει πρόθυμα το λόγο σου κανείς μας
» κι' ή σ' ανοιχτό πια πόλεμο θα τρέξει ή σε καρτέρι;
» Τι εγώ δεν ήρθα απ' αφορμή των ασπιστάδων Τρώων
» να πολεμήσω εδώ, γιατί δε μούφταιξαν εμένα·
» μήτ' άλογα μου μ' άρπαξαν ποτές τους μήτε βόδια,
155 » μήτ' έκαψαν μου τα σπαρτά και τα βαθιά περβόλια
» κάτου στη Φτιά, γιατί πολλά στη μέση μας χωρίζουν,
» θες κορφοβούνια απλόσκιωτα θες θάλασσα αφρισμένη·
» μόν για δικό σου διάφορο, ξαδιάντροπε, εγώ βγήκα
» μαζί σου, για να βρεις εσύ, κακόσουρτε, απ' τους Τρώες
160 » κι' ο αδερφός σου ξεζημιά. Αφτά δεν τα θυμάσαι,
» μόν τ' αψηφάς! Και τώρα δα με φοβερίζεις κιόλας
» να πάρεις με το χέρι σου την κόρη, που για κείνη
» αίμα έφτυσα και που ο στρατός μούχει χαρίσει εμένα.
» Ίσο μ' εσένα μερτικό ποτές μου δεν κερδίζω
» κάθε που πάρουμε καμιά των Τρώων πλούσια χώρα·
165 » μόν όθενε αίμας και σπαθί, νά! ετούτα εδώ τα χέρια
» δουλέβουν πρώτα, μα αν γενεί και μοιρασά, εσύ παίρνεις
» τα πιο πολλά, με λίγο εγώ, χωρίς παράπονο όμως,
» πίσω γυρνάω, κι' ας έλιωσα τους Τρώες πολεμώντας.
» Και τώρα φέβγω! τι πολύ πιο βολετό να σύρω
170 » καλιά μου με τους λόχους μου, τι αψήφιστος το βλέπω
» εδώ πως δε θα μάσω βιός και θησαβρό μεγάλο. »
Τότες του λέει ο δυνατός αφέντης Αγαμέμνος
« Ώρα καλή σου αν σ' έπιασε πόθος να πας ! Για μένα
» δε σου προσπέφτω, μη θαρρείς, να μείνεις· έχω κι' άλλους

175 » εδώ βοηθούς μου, μάλιστα το βαθυγνώστη Δία.
» Απ' όλους πιο σε μάχουμαι τους αρχηγούς εσένα,
» τι πάντα θες λογοτριβές, θες φόνους και πολέμους.
» Τάχα μου αν είσαι δυνατός, αν παλικαροσύνη
» κάνας θεός σε προίκισε, στη Φτιά, αν ορίζεις, σύρε
» μ' όλο σου το στρατό μαζί, και πρόσταξε όσο θέλεις
180 » τους Μυρμιδόνες· ειδέ εγώ δε νιάζουμαι αν θυμώνεις,
» δεν τρέμω αν φέβγεις. Κι' άκουσε το λόγο που σου κραίνω·
» μιάς πίσω και μου τη ζητάει τη Χρυσοπούλα ο Φοίβος,
» μ' αθρώπους και καράβι μου εγώ θαν του τη στείλω,
» μα στο καλύβι σου θαρθώ κι' ατός μου θα σου πάρω
185 » τη νιά σου, τη ροδόσταχτη Βρισούλα, για να μάθεις
» σαν πόσο εγώ σε ξεπερνώ, να τρέμει ακόμα κι' άλλος
» όμιος μου εμένα έτσι ανοιχτά να μου προβάλνει κι' ίσος.»
Είπε, κι' εκείνος άναψε ν' ακούσει τέτιο λόγο,
και του διπλόφερε η καρδιά στα λογγωμένα στήθια,

190 ή να τραβήξει απ' το μερί το κοφτερό λεπίδι,
να αναστατώσει τη βουλή, το βασιλιά να σφάξει,
ή να σωπάσει την καρδιά και το θυμό να πνίξει.
Μα εκεί π' αφτά τ' ανάδεβε μες στης καρδιάς τα βάθια
κι' όξω απ' τη θήκη γύμνωνε τη σπάθα, νά τη ! φτάνει
195 η Αθηνά οχ τον ουρανό, τι στάλθηκε απ' την Ήρα,
που συλλογή ίση και των διό τους είχε κι' ίση αγάπη.
Και στέκει πίσω του, του αρπάει τα καστανά μαλλιά του,
σ' αφτόν μονάχα φανερή, ανέφαντη στους άλλους.
Σάστισε εκείνος και γυρνάει, και ξάφνου αναγνωρίζει
200 την Αθηνά που ξάστραφταν τα φοβερά της μάτια.
Και κράζοντάς την της λαλεί διό φτερωμένα λόγια
« Κόρη του Δία σκιαχτερή, γιατί ήρθες τώρα πάλι ;
» μη θες να δεις την αψηφιά του βασιλιά Αγαμέμνου ;
» Εγώ 'να λόγο θα σου πω που ίσως τον δεις να γίνει·
205 » σα γλήγορα οι περφάνιες του στον Άδη θαν τον πάνε. »
Τότες τ' απάντησε η θεά, του Δία η θυγατέρα
« Ήρθα οχ τον ουρανόνε εγώ να πάψω το θυμό σου,
» αν θες ν' ακούσεις, κι' η θεά μ' έχει σταλμένα η Ήρα,
» που συλλογή ίση και των διό σας έχει κι' ίση αγάπη.

210 » Μον έλα πάψε ! κι' άσ' τη εκεί τη σπάθα στο φηκάρι.
» Μα αν θες με λόγια, στόλισ' τον όσο ζητά η καρδιά σου,
» γιατί το λόγο που θα πω θαν τόνε δεις να γίνει·
» για αφτή την προσβολή διπλά και τρίδιπλα μιά μέρα
» δώρα θα λάβεις· μοναχά βαστάξου κι' άκουσέ μας.»
215
Και τότε ο φτερουγόποδος της απαντά Αχιλέας
« Ας γίνει ο λόγος σας, θεά ! κι' ας είμαι έτσι πνιγμένος
» απ' το θυμό κατάκαρδα, τι πιο καλά να γίνει·
» αν τους θεούς ακούς, κι' αφτοί σού συχνακούν τον πόθο.»

Έτσι είπε, και σταμάτησε τη σταλωμένη χούφτα
πας στ' αργυρό σπαθόχερο και μέσα στο φηκάρι

220 έσπρωξε πάλι το σπαθί, με δίχως ν' απιθήσει
στον ορισμό της Αθηνάς. Και του Διός η κόρη
πίσω πετάει στον Έλυμπο, στου Δία τα παλάτια,
εκεί να σμίξει τους θεούς και τις θεές τις άλλες.
Κι' εκείνος τότες ξαναρχής γυρνάει στον Αγαμέμνο
με τις βλαστήμιες, κι' ο θυμός δεν τόνε παραιτούσε

225 « Ά κρασοζάλιστο κορμί που σκύλας έχει μάτια,
» μα τ' αλαφιού καρδιά! ποτές δε σου βαστάει εσένα
» να βγεις μαζί με το στρατό τους Τρώες να χτυπήσεις,
» ή μετά μάς τους αρχηγούς σαν πάμε σε καρτέρι·
» χάρος αφτό σου φαίνεται στο νου σου και λαχτάρα.
» Α ναί, πολύ καλύτερα ν' αρπάζεις τις γυναίκες
230 » μες στο πλατύ στρατόπεδο, κανείς σα σε πειράξει.
» Ναί! λαοφάγος βασιλιάς, γιατί δειλούς ορίζεις·
» αλλιώς, αφτή σου η αρπαγή θα σούταν κι' η στερνή σου.
» Μα άκου το λόγο που θα πω, τον όρκο που θ' αμώσω.
» Μά ετούτο τα ραβδί που πια ποτές κλωνιά και φύλλα
235 » δε βγάζει μιάς και κόπηκε απ' τον κορμό στο λόγγο,
» μήτ' άθια, γιατί τούφαγε τη φλούδα και τα φύλλα
» τριγύρω ο κοφτερός χαλκός, και τώρα το κρατάνε
» στα χέρια οι δημογέροντες και στ' όνομα του Δία
» δικάζουν το λαό, κι' αφτόν βαρύ τον έχουν όρκο,
240 » ναι θάρθει μέρα οι Δαναοί ν' αποθυμήσουν όλοι
» τον Αχιλέα· τότε εσύ και μ' όλο σου τον πόνο
» δε θα μπορείς, σ' το λέω, καμμιά βοήθια ναν τους δώκεις,
» σαν πέφτουνε απ' του Έχτορα το χέρι αλωνισμένοι,
» και μες στα στήθια σου η καρδιά θα λαχταράει, θα λιώνει
» που ντρόπιασες το πιο γερό των Αχαιών κοντάρι.»
245
Είπε, και χάμου το ραβδί αγριόθυμος τινάζει
με χρυσοκάρφια κεντητό, κι' έπειτα πάει καθίζει.
Κι' εκείθε ο άλλος φρένιαζε. Τότες πετιέται ολόρθος
ο χρυσολάλος Νέστορας με τη γλυκιά τη γλώσσα,
που κι' από μέλι τούχυνε φωνή πιο ζαχαρένια.

250 Είχε ιδομένες διό γενιές ως τότες να περάσουν
στην Πύλο, που γεννήθηκαν κι' αντρώθηκαν στα χρόνια
πριν τα δικά του, κι' όριζε τότες γενιά των τρίτων.
Αφτός με λόγια γνωστικά τους μίλησε έτσι κι' είπε
« Ώ τί κακό που πλάκωσε μεγάλο την πατρίδα!
255 » Πώς θα πετάξει απ' τη χαρά ο Πρίαμος κι' οι γιοί του,
» πόσο και κάθε Τρώϊκη ψυχή θ' αναγαλλιάσει,
» να θε τα μάθουν όλα αφτά, πως τρώγεστε έτσι οι διό σας,
» εσείς που πρώτοι στο σπαθί και στη βουλή είστε πρώτοι!
» Μα να μ' ακούστε· και τους διό σάς ξεπερνάω στα χρόνια.
260 » Γιατί στη νιότη μου έσμιξα εγώ με θεριομάχους
» καλύτερούς σας, μα ποτές αφτοί δε μ' αψηφούσαν.
» Γιατί σαν τέτιους ήρωες δεν είδα ακόμα, μήτε
» θα δω σαν ένα βασιλιά Καινιά, σαν ένα Δρύα,
» σαν το δεινό Πολύφημο, τον Ξάδη, τον Περίθο,
265 » σαν το Θησιά λες πούμιαζε θεός απ' τα ουράνια.
» Είταν εκείναι οι πιο γεροί της γης παλικαράδες·
» γεροί είτανε και με γερούς χτυπιούνταν, με βουνήσα
» θεριά, κι' ο κόσμος σάστισε το πώς τα ξεκληρούσαν.
» Μ' αφτούς τότε έσμιξα κι' εγώ σαν έφτασα οχ την Πύλο,
270 » πέρα από τόπο μακρινό, τι μ' έκραξαν μονάχοι.
» Και πολεμούσα τότε εγώ στο μέρος τα δικό μου·
» όμως δε θρέφει τώρα η γης θνητό που θα μπορούσε
» να βγει μ' εκείνα τα θεριά. Τέτιοι ήρωες εμένα
» στις συβουλές μου πρόσεχαν, τα λόγια μου αγρικούσαν.
» Μα λέω ακούστε με κι' εσείς και δε θα μετανιώστε.
275 » Κι' εσύ μην παίρνεις, άκου με, κι' ας δύνεσαι, την κόρη,
» παρά άσ' την μιάς και δόθηκε στον Αχιλιά απ' τους άντρες·
» πάλε όμως με το βασιλιά κι' εσύ να λογοφέρνεις
» μη θέλεις του Πηλιά εσύ γιε, κι' αντίμαχος να στέκεις.
» Ίσοι δεν είμαστε όλοι μας του βασιλιά που ο Δίας
» τον δόξασε και κυβερνάει βαστώντας το ραβδί του.
280 » Αν είσαι παλικάρι εσύ, θέϊσσα αν έχεις μάννα,
» μα σούναι αφτός ανότερος, τι πιο πολλούς ορίζει.
» Μα έλα, Αγαμέμνο, πάψε εσύ ! Ναι, χάρη σ' το γυρέβω,
» μη το θυμό του, ας άναψε, συνεριστείς, που πάντα
» σαν κάστρο αυτός ασάλεφτο μας στέκει στους πολέμους.»
285
Τότες του λέει ο δυνατός αφέντης Αγαμέμνος
« Ναι, γέροντα, όλα γνωστικά τα μίλησες και δίκια.
» Μα αφτός εδώ να πάντα του πρωτιά γυρέβει απ' όλους.
» σ' όλους μας θέλει κεφαλή, σ' όλους να στέκει αφέντης,
» σ' όλους να δίνει προσταγές, και πιός θα τα σηκώσει ;

290 » Κι' αν οι αθάνατοι θεοί τον κάνανε αντριωμένο,
» για αφτό και πρέπει προσβολές να ξεστομά απ' τη γλώσσα ;»
Μα τότες τον αντίσκοψε και τούπε ο Αχιλέας
« Άναντρο αλήθια θάμουνα κορμί και τιποτένιο,
» αν πάντα ναι σου φώναζα, μόλις το στόμα ανοίξεις·

295 » σ' άλλους παράγγελνέ τα αφτά, δεν είναι αφτά για μένα!
297 » Μα ετούτο ακόμα θα σου πω κι' εσύ στο νου σου βάλ' το.
» Τ' άρματα δε θα πάρω εγώ να χτυπηθώ μαζί σου,
» μ' εσένα εδώ είτε κι' άλλο σας. κανένα, για την κόρη,
» τι εσείς τη δώκατε κι' εσείς την παίρνετε μου πίσω·
300 » μα απ' τ' άλλα πούχω στο γοργό και μάβρο μου καράβι
» δε θα μ' αγγίξεις τίποτα χωρίς τη θέλησή μου.
» Ειδέ έλα, αν θες, δοκίμασε, για ναν να το δουν κι' εδώ όλοι...
» το μάβρο σου αίμα γλήγορα θα βάψει το κοντάρι. »
Έτσι σα μάλωσαν οι διό με θυμωμένα λόγια,

305 σηκώθηκαν, κι' η συντυχιά χωρίζει στα καράβια.
Κι' ο Αχιλέας πάγαινε των καλυβιών το δρόμο
αντάμα με τον Πάτροκλο και τους δικούς του αθρώπους·
κι' ο Αγαμέμνος έρηξε στη θάλασσα 'να πλοίο,
και λαμνοκόπους διάλεξε ως είκοσι ανομάτους,
κι' έμπασε μέσα τα σφαχτά του Φοίβου, και κατόπι
310 έφερε μέσα κι' έκατσε την ώρια Χρυσοπούλα·
και μέσα πήγε κι' αρχηγός μπήκε ο σοφός Δυσσέας.
Μπήκαν λοιπόν κι' αρμένιζαν αφτοί στο κύμα απάνου.

Πρόσταξε τότε ο γιος τ' Ατριά να ξαγνιστούνε οι άντρες,
και γύρω αυτοί ξερύπιζαν και στο γιαλό πετούσαν

315 τους ρύπους, κι' έσφαζαν σωστά βοϊδότραγα του Φοίβου
κοντά στην πολυτάραχη ακρογιαλιά· κι' η τσίκνα·
στριφοκλωθούσε, στον καπνό τριγύρω, ως στα ουράνια.
Τέτιες αφτοί είχανε δουλιές μες στον πλατύ τον κάμπο.
Και την αμάχη ο βασιλιάς δεν ξέχανε απ' την ώρα
που στη βουλή φοβέρισε τον ξακουστό Αχιλέα,

320 μον τον Ταρθύβη φώναξε και το γοργό Βρυβάδη,
που κράχτες του και παραγιούς τους είχε μπιστεμένους
« Αμέτε στ' Αχιλέα οι διό, και μέσα οχ την καλύβα
» πάρτε απ' το χέρι τ' όμορφο και φέρτε μου κορίτσι.
» Μα αν δεν τη δώσει, ξεκινώ με πιο πολλούς, κι' ατός μου
325 « την παίρνω εγώ. Σαν πιο βαρύ αφτό θαρρώ θαν τούρθει...»
Έτσι είπε και τους έστειλε με θυμωμένα λόγια.
Κι' άθελα οι κράχτες τράβηξαν σιμά σιμά την άκρη
του στειροτρύγητου γιαλού, και στο καραβοστάσι
των Μυρμιδόνων φτάσανε κι' ως τις καλύβες πέρα.
Κι ήβραν αφτόν που κάθουνταν κοντά σ' ένα καλύβι

330 και πλοίο του, ουδέ χάρηκε μπροστά του σαν τους είδε.
Μα εκείνοι ομπρός στον αρχηγό με δείλια και με σέβας
σταθήκανε, ουδέ τούκραιναν κι' ουδέ τον χαιρετούσαν.
Μα αφτός στο νου του τόνιωσε γιατί ήρθαν και τους είπε
« Καλό στους κράχτες, των θεών κι' αντρών μαντατοφόρους !
335 » Σιμώστε... δε μου φταίτε εσείς, μου φταίει ο Αγαμέμνος
» που για την κρινομάγουλη σάς στέλνει βρυσοπούλα.
» Μον έλα, θεογέννητε Πάτροκλε, βγάλ' την κόρη
» και δώσ' τη τους να τήνε παν. Κι' ας είναι αφτοί μαρτύροι
» μπρος στους αθάνατους θεούς και στους θνητούς αθρώπους
340 » και στο σκληρό το βασιλιά, αν καμιά μέρα πάλι
» μ' έχουν ανάγκη απ' άσκημη λαχτάρα το στρατό τους
» να σώσω... Τι ζαβώθηκε και πήρε δρόμο εκείνος,
» μηδέ κατέχει μιά σταλιά να δει κι' ομπρός και πίσω,
» πώς θαν του πολεμά άβλαβος εκεί ο στρατός στα πλοία. »
345
Είπε, κι' ακούει ο Πάτροκλος τα λόγια του συντρόφου,
και βγάζει τη ροδόθωρη κοπέλα απ' το καλύβι
και τους τη δίνει ναν την παν. Κι' αυτοί γυρνούσαν πίσω
στον κάμπο, κι' άθελα μαζί κι' η κόρη περπατούσε.

Κι' ο Αχιλέας τότε ομπρός καθίζει στ' ακρογιάλι

350 παράμερα, κι' έκλαιγε εκεί, απ' τους συντρόφους χώρια,
αλάργα προς τα πέλαγα θωρώντας. Και τα χέρια
άπλωσε και τη μάννα του συχνοπερικαλούσε
« Μάννα μου, αφού με γέννησες και λιγοχρονισμένο,
» ας είταν καν του Κρόνου ο γιος, ο βροντορήχτης Δίας,
» να με τιμούσε· μόνε αφτός σταλιά δε με λογιάζει.
355 » Γιατί τ' Ατρέα τώρα ο γιος, ο πρωταφέντης τ' Άργους,
» μεγάλο μούκανε άδικο· γιατί με βιά μού πήρε
» κι' έχει τη νιά μου που πρεσβιό μούχε ο στρατός χαρίσει. »
Είπε θρηνώντας, κι' άκουσε τα λόγια η κυρά μάννα,
πούταν στα βάθια του γιαλού στου γέρου της πατέρα,
και βγήκε σαν αντάρα εφτύς απ' το ψαρύ το κύμα

360 και στο πλεβρό του κάθησε. Κι' ενώ δακρολογούσε,
τον χάιδεψε έτσι τρυφερά και τούπε αγαπημένα
« Τί κλαις, παιδί μου; τί κακό σου πίκρανε τα σπλάχνα;
» Πες το, να ξέρουμε κι' οι διό, και μυστικό μην τόχεις. »
Τότες με βαριοστεναγμούς της είπε ο Αχιλέας

365 « Ξέρεις —τι να σ' τα λέω αφτά;— και τάχα δεν τα ξέρεις ;
» Πέρα στη Θήβα πήγαμε, στ' Αητιού την πολιτεία,
» που την κουρσέψαμε, κι' εδώ το φέραμε το πράμα.
» Αφτό το μοίρασε ο στρατός με δίκιο ανάμεσό του,
» και χώρισαν του βασιλιά την ώρια Χρυσοπούλα.
370 » Ο Χρύσας τότε, ο λειτουργός του προφυλάχτη Απόλλου,
» ήρθε από πέρα ως στα γοργά των Αχαιών καράβια
» να λεφτερώσει θέλοντας την κόρη του, και πλούσια
» είχε μαζί του ξαγορά, και κράταε στα διά χέρια,
» πάς στο χρυσόφτιαστο ραβδί, τ' Απόλλου τα στεφάνια,
» κι' όλους τους άλλους Αχαιούς θερμοπερικαλούσε,
375 » μα τα πρωτάτα πιο πολύ, τους διό τους γιους τ' Ατρέα.
» Τότες με σέβας φώναξαν οι άλλοι Αργίτες όλοι
» 'πάρτε την ώρια ξαγορά, το γέρο σπλαχνιστείτε !'
» μα αφτή η βουλή δεν τ' άρεσε του βασιλιά Αγαμένου,
» μόνε τον έδιωξε άσκημα κι' είπε σφιχτό 'να λόγο.
390 » Έτσι οργισμένος έφυγε ο γέρος πίσω πάλι,
» κι' ο Φοίβος τότες ξάκουσε του γέρου την κατάρα,
» τι είταν αγαπημένος του πολύ, και στους Αργίτες
» έρηξε αρρώστια φοβερή, που απανωτοί οι στρατιώτες
» πεθαίναν, κι' έπεφταν παντού οι θεϊκές σαΐτες
» μέσα στον κάμπο τον πλατύ. Μας λέει τότε ο προφήτης,
385 » σαν που τους κάτεχε βαθιά, τους ορισμούς τ' Απόλλου.
» Πρώτος προβάλλω εφτύς εγώ το Φοίβο να μερώσουν·
» μα πήρε ο βασιλιάς φωτιά, κι' όρθιος μεμιάς πετιέται
» και μιά φοβέρα μούρηξε που κι' είναι κανωμένη.
» Τι με καράβια παν τη μιά στη Χρύσα οι μαβρομάτες
390 » Αργίτες έχοντας μαζί για το θεό σφαχτάρια,
» και την κοπέλα οι Δαναοί που μούδωκαν εμένα,
» ήρθαν πολιώρα οι κράχτες του και πίσω μού την πήραν.
» Μα βόηθα, μάννα, εσύ, αν μπορείς, τον αντριωμένο γιο σου.
» Σύρε να πάς στον Έλυμπο και να περικαλέσεις
395 » το Δία, αν την καρδιά άλλοτες, ή μ' έργατα ή με λόγο,
» μιά στάλα τού τη γλύκανες. Γιατί στο σπιτικό μας
» σ' άκουσα εγώ πολλές φορές να λες και να παινιέσαι
» πως δα το μαβροσύγνεφο του Κρόνου γιο, μονάχη
» μες στους θεούς, τον γλύτωσες απ' άσκημη λαχτάρα,
» τότες που θέλανε οι θεοί οι άλλοι —ο Ποσειδώνας,
400 » η Ήρα, κι' η θεά Αθήνα— ναν τόνε τριχοδέσουν.
» Μα απ' τις τριχιές εσύ, θεά, ναν τον γλυτώσεις πήγες.
» κι' απάνου φώναξες γοργά τον εκατοχεράτο,
» που Μυριοδύναμο οι θεοί τον λεν —οι άντρες όμως
» Αιγαίο— γιατί στη δύναμη νικάει και το γονιό του·
405 » αφτός στο Δία κάθησε σιμά καμαρωμένος,
» κι' εκείνοι χέρι τράβηξαν απ' τον πολύ τους φόβο.
» Μα θύμισέ του τώρα αφτά, και κάτσε εκεί, και πιάσ' του
» το γόνα, μήπως τους οχτρούς θελήσει να βοηθήσει,
» κι' εκείνους γύρω στο γιαλό και στο καραβοστάσι
» ναν τους στρυμώξει με σφαγή μεγάλη, τους Αργίτες,
410 » που έτσι να νιώσουν τ' όφελος του βασιλιά τους όλοι,
» και έτσι να δει το κρίμας του κι' ο γιος τ' Ατρέα ακόμα
» που ντρόπιασε το πιο γερό των Αχαιών κοντάρι.»
Και τότες δάκρια χύνοντας απολογιέται η Θέτη
« Αχ γιε μου, τί σ' ανάθρεφα τον πικρογεννημένο ;

415 » Ας ζούσες δίχως καν καημούς και δάκρια στα καράβια,
» αφού κοντέβει η ώρα σου, πολύ μακριά δεν είναι.
» Μόν τώρα πιο λιγόζωος και πιο πικρός απ' όλους
» μούγινες. . . θάτανε η στιγμή κακή σα σε γεννούσα.
» Μα αφτό το λόγο σου να πω του βροντορήχτη Δία
420 » μόνη θα πάω στον Έλυμπο το χιονοσκεπασμένο,
» μήπως πειστεί. Μόν κάθου εσύ εδώ στα πλοία τώρα,
» και βάστα πάντα το θυμό και μην αγγίζεις μάχη.
» Τι τούχουνε στον Ωκιανό τραπέζι οι Αιθιόποι,
» και πήγε ο Δίας απ' τα ψες κι' όλοι οι θεοί μαζί του·
425 » όμως σε μέρες δώδεκα πάλι είναι να γυρίσει,
» και τότες στο χαλκόστρωτο τον πύργο του θα τρέξω
» να πέσω ομπρός στα πόδια του, και θαν τον πείσω θέλω !»
Έτσι είπε κι' έφυγε, κι' αφτόν τον άφισε στον κάμπο
γιομάτο οργή που τ' άρπαξαν με ζόρι κι' άθελά του

430 την ομορφοζωσμένη νιά.
Και τότες ο Δυσσέας
στη Χρύσα ζύγωνε μαζί με τα σφαχτά τ' Απόλλου.
Και μπαίνοντας μες το βαθύ λιμάνι, τα πανιά τους
διπλώνουν και μες στο γοργό καράβι τ' απιθώνουν,
και το κατάρτι στρώνουνε στην κοίτη ξαμολώντας

435 τα ξάρτια, κι' ως πιο μέσα εκεί στ' αραξοβόλι λάμνουν.
Κι' όξω τα βάρια ρήχνουνε και δένουν την πρυμάτσα,
όξω κι' ατοί τους βγαίνουνε πάς στου γιαλού την άκρη,
και βγάζουν όξω τα σφαχτά που φέρνανε του Φοίβου,
κι' η Χρυσοπούλα όξω πηδάει μέσα απ' το τρεχαντήρι.
440
Και φέρνοντάς την στο βωμό ο γνωστικός Δυσσέας,
στα χέρια του γερο-γονιού τη δίνει και του κάνει
« Γέρο, στη Χρύσα ο βασιλιάς με στέλνει να σου φέρω
» την κόρη, κι' εκατοβοδιά να σφάξουμε του Φοίβου,
» για ναν του σπλαχνιστεί η καρδιά τους Αχαιούς που τώρα

445 » στον κάμπο πολυστέναχτες τους έστειλε λαχτάρες. »
Είπε, και του την έδωκε στα χέρια· το παιδί του
το πήρε ο γέρος με χαρά. Κι' αφτοί γοργά τριγύρω
στον ομορφόχτιστο βωμό αράδιασαν τα βόδια,
κι' έπειτα χερονίφτηκαν και πήραν τα κριθάρια.

450 Τότες παράκληση άρχισε ο Χρύσας ναν τους κάνει
με δυνατόφωνη λαλιά και χέρια σηκωμένα
« Άκου με, αργυροδόξαρε, εσύ που διαφεντέβεις
» την Κίλλα με το τόσο βιός και το νησί της Χρύσας,
» και που φυλάει την Τένεδο τ' ανίκητό σου χέρι.
» Κι' άλλοτες πριν συνάκουσες τη δέησή μου εμένα
» και για το δίκιο μου έστρεξες τους Αχαιούς στον κάμπο
455 » και παίδεψες σπαραχτικά· και τώρα πάλι, αφέντη,
» περικαλώ σε, ακόμα αφτόν τον πόθο ξάκουσέ μου·
» λυπήσου πια τους Αχαιούς και διώξε την πανούκλα. »
Είπε, και την παράκληση ξακούει ο γιος του Δία.

Έτσι σαν είπαν δέηση κριθάρι πασπαλώντας,
πρώτα σηκώνουν των βοδιών τις κεφαλές, τα σφάζουν,

460 τα γδέρνουν, κόβουν τα νεφρά, και τα διπλοτυλίγουν
με σκέπη, πρώτα των θεών σα χώρισαν το μέρος.
Κι' απάνου ο γέρος τάκαιγε σε σκίζες περιχώντας
ξανθό κρασί· κι' οι νιοι κοντά πεντόσουγλα κρατούσαν.
Απέ η φωτιά σα χώνεψε και φάγανε τα σπλάχνα,
485 λιανίζουν τ' άλλα κρέατα και τα περνάν στις σούγλες,
τα ψήνουν όμορφα, όμορφα κι' απ' τη φωτιά τα βγάζουν,
Και τη δουλιά σαν τέλιωσαν και τοίμασαν τραπέζι,
τρων, και δε λείπει τίποτα που να ποθεί η καρδιά τους.
Τέλος σα χόρτασαν καλά γερό με φαγοπότι,
470 πιάνουν οι νιοι κι' εφτύς πιοτό γιομίζουν τα κροντήρια
ίσα ως στα χείλια, κι' έπειτα γύρω κερνάν να πιούνε,
αφού τ' Απόλλου τούσταξαν με τα ποτήρια πρώτα.
Έτσι όλη μέρα με χαρές μαλάκωναν το Φοίβο,
του προφυλάχτη ψέλνοντας και το χαριτωμένο
δοξολογώντας γιατρεφτή· κι' άκουγε αφτός με γλύκα.
475 Κι' ο ήλιος σα βασίλεψε και πήρε το σκοτάδι,
τότες στου ξύλου πλάγιασαν κοντά το παλαμάρι.
Κι' έφεξε η ροδοδάχτυλη νυχτοθρεμένη Αβγούλα,
και τότες πια τα πρύμισαν πίσω να παν στον κάμπο.
Κι' ο Φοίβος τους προβόδισε με ένα αγεράκι πρύμο,

430 και τότε οι νάφτες έστησαν απάνου το κατάρτι
και τ' άσπρο ανοίξανε πανί, και το πανί στη μέση
απ' τον αγέρα φούσκωσε, και γύρω στην καρίνα
αχούσε σαν αρμένιζαν τ' αφροντυμένο κύμα,
κι' έτρεχε το καράβι ομπρός οργώνοντας το κύμα.
Και πια σαν ήρθαν στον πλατύ των Αχαιώνε κάμπο,
485 τράβηξαν όξω στην ξηρά το μελανό καράβι,
ψηλά στον άμμο, με μακριά το στήλωσαν φαλάγγια,
κι' ατοί τους γύρω σκόρπισαν στα πλοία και καλύβια.
Ωστόσο εκείνος κάθουνταν στα πλοία χολιασμένος
ο γιος ο φτερουγόποδος του ξακουστού Πηλέα,

490 δίχως σε προεστών βουλή ποτές του να ζυγώνει,
δίχως να πάει σε πόλεμο, μόν τούλιωναν τα σπλάχνα
πούμενε αφτού, και τις σφαγές ποθούσε και τις μάχες.
Μα τέλος πια σαν πέρασαν ως μέρες διό και δέκα,
να κι' οι παντοτινοί θεοί στον Έλυμπο γυρνούσαν

495 όλοι μαζί, κι' ομπρός ομπρός ο Δίας περπατούσε.
Κι' η Θέτη τις παραγγελιές δεν ξέχασε του γιου της,
μόν βγαίνει μέσα απ' του γιαλού το κύμα, κι' ανεβαίνει
πρωΐ πρωΐ στον Έλυμπο και στα μεγάλα ουράνια.
Και βρήκε χώρια απ' τους λοιπούς θεούς το γιο του Κρόνου
πας στου μυριόκορφου βουνού την άκρη καθισμένο.
500 Και έκαστε ομπρός του, τούπιασε με το ζερβύ της χέρι
το γόνα, και με το δεξύ τού αγγίζει το πηγούνι
κι' έτσι τον πρωταφέντη γιο περικαλάει του Κρόνου
« Αφέντη Δία, αν άλλοτες μες στους θεούς με λόγο
» ή μ' έργο εγώ σ' ωφέλησα, αχ κάνε μου μιά χάρη !
505 » Βοήθα τα γιο μου... αφτός ζωή στον κόσμο σαν τους άλλους
» δεν έχει, μα κι' ο βασιλιάς, τ' Ατρέα ο γιος, να τώρα
» μεγάλο τούκανε άδικο· γιατί με βιά τού πήρε
» κι' έχει τη νιά του που πρεσβιό τούχε ο στρατός χαρίσει.
» Μα εσύ καν Δία, βόηθα τον, βαθύβουλε Ελυμπήσε,
» κι' ως τότες δίνε δύναμη στους Τρώες, δίνε νίκες,
510 » ως που στο γιο μου οι Δαναοί να παν και να προσπέσουν. »
Είπε, μα δεν της έκρινε ο συγνεφοσυνάχτης,
μόν ώρα κάθουνταν πολλή δίχως να βγάζει λέξη.
Κι' η Θέτη καθώς τούπιασε το γόνα, το βαστούσε
πάντα σφιχτά, και ξαναρχής δεφτέρωσε το λόγο
« Πες πια το ναι έτσι αληθινά και τάξ' το μου, ή κι' αρνήσου —

515 » και τί σε μέλει αν αρνηθείς ; — να μάθω θέλω εμένα
» πόσο πιο λίγο απ' τους λοιπούς θεούς με λογαριάζεις. »
Τότες βαριά στενάζοντας τής είπε ο γιος του Κρόνου
« Κακές, πολύ κακές δουλιές μ' ανοίγεις με την Ήρα,
« και σύχυσες, σα με κεντάει με τα πικρά της λόγια·

520 » που κι' έτσι εκείνη αδιάκοπα μπρος στους θεούς μαλώνει
» και μου φωνάζει πως βοηθάω τους Τρώες στους πολέμους.
» Μόνε τραβήξου τώρα εσύ μήπως σε νιώσει η Ήρα,
» κι' εγώ θαν τα φροντίσω αφτά να γίνουνε. Όμως στάσου
» να σκύψω το κεφάλι μου, για να συχάσει ο νους σου.
525 » Δεν έχω πιο σημαντικό με τους θεούς σημάδι,
» τι το φυλάω ασάλεφτο κι' αληθινό, και πάντα
» θα γίνει ότι κι' αν τάξω εγώ κουνώντας το κεφάλι. »
Έτσι είπε ο Δίας, και κουνάει τα μελανά του φρύδια,
και γύρω στο θεοτικό κεφάλι ανασαλέβουν

530 τ' αθάνατα του τα σγουρά, κι' ο βούναρος τραντάζει.
Έτσι σαν τα μιλήσανε, χωρίζουνται. Κι' η Θέτη
πηδά απ' τ' ολόφωτο βουνό μες στου γιαλού τα βάθια,
κι' ο Δίας πάει στον πύργο του. Κι' όλοι οι θεοί μπροστά του
αντάμα προσηκώθηκαν απ' τα καθίσματά τους,

535 μήτε αποκότησε κανείς να μείνει σαν τον είδαν
που σίμωνε, μόν όλοι τους στέκουν μπροστά του ολόρθοι.
Τότε έτσι ο Δίας κάθησε στο θρόνο του. Κι' η Ήρα
τον είδε κι' ένιωσε βουλές πως σκάρωσε μαζί του
η Θέτη, του θαλασσινού η θυγατέρα γέρου,
κι' εφτύς με λόγια αγγιχτικά να του μιλάει αρχίζει

540 « Με πιόν, μαργιόλε, απ' τους θεούς είχες κουβέντες πάλι;
» Πάντα αγαπάς, σα βρίσκουμαι μακριά, ν' αποφασίζεις
» κρυφά από μένα, και ποτές δε βάσταξε η ψυχή σου
» νάρθεις μονάχος να μου πεις μιά λέξη απ' τις δουλιές σου. »
Τότες της είπε των θεών κι' ανθρώπωνε ο πατέρας

545 « Ήρα, δα κάθε μου σκοπό να μάθεις μην τ' ολπίζεις·
» θαρρώ θαν τόβρεις δύσκολο κι' ας σ' έχω και γυναίκα.
» Μα αν είναι τίποτα σωστό ν' ακούσεις, από σένα
» δε θάν το μάθει πριν κανείς, μήτε θεός μήτ' άντρας·
» μα κι' ότι θέλω απ' τους θεούς να λογαριάσω χώρια,
550 » αφτό μην το ψιλορωτάς, μην το συχνοξετάζεις. »
Τότες τού λέει η δέσποινα, η μαρμαρόλαιμη Ήρα
« Καλέ, τί κάθεσαι και λες, γιε φοβερέ του Κρόνου ;
» Και τόσο δα δε σ' αρωτώ, δε σε ζαλίζω ως τώρα,
» μόνε ότι θέλεις, ήσυχος μπορείς και συλλογιέσαι.

555 » Όμως πολύ είμαι ανησυχή μη σ' έπεισε ν' αλλάξεις
» η Θέτη, του θαλασσινού η θυγατέρα γέρου·
» τι ήρθε κοντά σου σύνταχα και σούπιασε το γόνα,
» και μ' όρκο εσύ της έταξες, το βλέπω, να βοηθήσεις
» τον Αχιλιά, και Δαναούς πολλούς να ξολοθρέψεις.»
560
Τότες γυρνάει του Κρόνου ο γιος και με θυμό της κάνει
« Καημένη, δε σε ξεγελώ, μόν πάντα κάτι νιώθεις.
» Όμως δε βγάζεις τίποτα, μόν που θα με κρυώσεις
» χειρότερα· και πιο πολύ αφτό θα σου κοστίσει.
» Τάχα κι' αν έγινε ότι λες, θα πει πως έτσι θέλω.

565 » Μόν κάτσε κάτου φρόνιμα κι' αγρίκα μου τα λόγια,
» μη σηκωθώ, κι' όλοι οι θεοί που βρίσκουνται εδώ γύρω
» δε σε γλυτώνουν, έτσι εγώ χουφτιάσω τα μαλλιά σου.»
Είπε, και σκιάχτηκε η κυρά, η γελαδόματη Ήρα,
και την καρδιά της έσφιξε πια λέξη να μη βγάλει.

570 Βαριόμησαν εκεί οι Θεοί στου Δία το παλάτι,
κι' άρχισε πρώτα ο Ήφαιστος, ο ξακουστός τεχνίτης,
ναν τους μιλάει, και πάσκιζε τη μάννα να βοηθήσει
«Ά πια θα γίνει μισερή κι' ασήκωτη η ζωή μας,
» αν έτσι οι διό σας σκούζετε εδώ σαν καρακάξες
575 » και πιάνεστε για τους θνητούς! Και το ξεφάντωμά μας
» γλύκα δε θάχει πια καμιά, τι πήρε η φαγομάρα.
» Τη μάννα εγώ περικαλώ, καθώς κι' αφτή το νιώθει,
» νάναι καλή και μαλακιά με τον πατέρα Δία,
» μην πιάσει τα μαλώματα ξανά, και μας χαλάσει
580 » κι' εμάς το φαγοπότι μας. Γιατί μπορεί, σα θέλει,
» να μας πετάξει απ' τα θρονιά ο κεραβνοτινάχτης
» του Κρόνου γιός· τι είναι πολύ πιο δυνατός απ' όλους.
» Μα εσύ με λόγια μαλακά καλόπιανέ τον, μάννα,
» και τότε εφτύς πονετικό θαν τόνε δεις μαζί μας.»
585
Έτσι είπε, και στης μάννας του σηκώνεται και βάζει
τα χέρια πλουμιστό καφκί, και της λαλεί διό λόγια
« Κάνε, μαννούλα, απομονή, και μ' όλη σου την πίκρα,
» μήπως σε δουν τα μάτια μου, που σ' αγαπάω, στρωμένη
» στο ξύλο, και δε θα μπορώ να σε βοηθήσω τότες
» κι' ας λαχταρίζω. Σα βαρύ ν' αντιφερθείς του Δία.

590 » Τι ζήτησα κι' άλλη φορά εγώ να σε βοηθήσω,
» μα από το πόδι μ' άρπαξε και μ' έρηξε ίσα κάτου
» οχ το κατώφλι τ' ουρανού· κι' ολημερύς γυρνούσα,
» και πια σα βράδιασε, έπεσα πας στο νησί της Λήμνος,
» είχα δεν είχα πια ψυχή· πρόθυμα τότε αμέσως,
» σαν έπεσα, με πήρανε να με νιαστούνε οι Σίντες.»
595
Είπε, και χαμογέλασε του Κρόνου η θυγατέρα,
και μες το χαμογέλιο της απ' το παιδί της παίρνει
στα χέρια το καφκί. Κι' αφτός νεχτάρι ζαχαρένιο
απ' το κροντήρι βγάζοντας, δεξά κερνούσε γύρω
και τους λοιπούς αθάνατους. Και πιάνουν κάτι γέλια
τους τρισμακάριστους θεούς !... ατέλιωτα, σαν είδαν

600 να συρταφέρνει ο Ήφαιστος κουτσολαχανιασμένος.
Έτσι όλη μέρα τρώγανε ώστε να πέσει ο Ήλιος,
και τάχανε όλα όσα ζητάει καλό 'να φαγοπότι,
λαγούτο θες πεντάμορφο που το βαρούσε ο Φοίβος,
θες Μούσες που τραγούδιζαν με χάρη αράδα αράδα.

605
Του ήλιου τέλος βούτηξαν οι φωτεινές αχτίδες,
και τότες μέσα κίνησαν να παν και να πλαγιάσουν,
οπούχε του τού καθενός χτισμένα ο ξακουσμένος
πρωτοτεχνίτης Ήφαιστος με τη σοφή του τέχνη·
κι' ο Δίας ο αστραπεφτής ο συγνεφοσυνάχτης

610 στο στρώμα πάγαινε κι' αφτός, όπου κοιμούνταν πάντα,
ύπνος σαν τούρχουνταν γλυκός. Απάνου εκεί γυρμένος
κοιμούνταν, κι' η χρυσόθρονη θεά κοντά του, η Ήρα.

Όταν θα είσαι έτοιμος για τη δεύτερη ραψωδία πες μου.

ΕΛΛΑΝΙΟΝ ΦΩΣ

Αρκεί να πιάσει το μήκος κύματος.

ΕΛΛΑΝΙΟΝ ΦΩΣ

Σου πέρασε η διάθεση για "διάλογο";

Δεν λέει άλλα ο Παν. Τουλάτος;;;

ΕΛΛΑΝΙΟΝ ΦΩΣ

quote:

---

Νόμιζα ότι
συζητούσαμε περι ύβρεων και εθνικών διχασμών,

---

Ναι, είδαμε τις τοποθετήσεις για τις ύβρεις. το μόνο που είπες είναι ότι δεν μπορείς να τις... διακρίνεις!!!

ΕΛΛΑΝΙΟΝ ΦΩΣ
http://www.mindfloga.blogspot.com/

Λίγο τόχεις;

Οι χριστιανοσελίδες έχουν ολόκληρη μέθοδο άνευ διδασκάλου, σχετικά μ' αυτόν τον ισχυρισμό.

ΕΛΛΑΝΙΟΝ ΦΩΣ

Η Τεχνητή Νοημοσύνη Δεν Μπορεί να Νικήσει την Φυσική Ηλιθιότητα!!
------------------------
Μεγάλα Μαύρα Ράσα
Active Member
http://www.youtube.com/watch?v=q-shgwZdtS4

ΑΜΗΝ

Μ' αυτόν ισχύει το "ή ταν ή... τα πετάς"!!

ΕΛΛΑΝΙΟΝ ΦΩΣ

quote:

---

trexagireve
και λέγντας το άτοπο ότι Έλληνες κατηγορούσαν
Έλληνες,δλδ, τους εαυτούς τους

---

Και ποιός σου είπε ότι ήταν Ελληνες; Τουρκόσποροι του κερατά ήταν.

Ακου Ελληνες...

Κι ο Κεμάλ ελληνικά μιλούσε... Ελληνας ήταν; Κι ο Χρυσόστομος ελληνικά μιλούσε. Ελληνας ήταν;

Αλλο τούτο πάλι...

macedon

Μέσω ενός "συνωμοτικού" σχεδίου!, μέσω μιας πολύ καλά οργανωμένης επανάστασης! και όχι στο βρόντο! απροετοίμαστοι και επαναστατούντες παρασυρόμενοι από τα ξένα συμφέροντα που ως στόχο δεν είχαν παρά την εκμετάλλευση του πόθου της ελευθερίας!.
σελ.34
σελ.33

Στις παραπάνω σελίδες αυτές 33 και 34, παρακολουθήσαμε τα "θλιβερά" αποτελέσματα των επαναστάσεων αυτών
οι οποίες διέπονταν όχι! από άκρα μυστικότητα αλλά! από άκρατο ενθουσιασμό για δήθεν βοήθεια από τους ξένους........με τα γνωστά!αποτελέσματα!.....εγκατάλειψη των ξένων δυνάμεων και συμμαχίας των με τους Τούρκους!.....σφαγές, εξανδραποδισμός, βιασμοί, και λεηλασίες κατά των δύσμοιρων επαναστατούντων Ελλήνων, με συνέπεια να ερημωθούν ολόκληρες επαρχίες!!!!, και να χαθούν χιλιάδες ζωές που θα ήσαν χρήσιμες για μια οργανωμένη επανάσταση.

Η αρχή του τέλους του Τούρκου και της ελευθερίας της Ελλάδας! ήρθαν μόνο κατόπιν μυστικότητας και ραδιουργίας!!!! όταν η Φιλική Εταιρεία είχε την Έδρα της στην ίδια την Κων/λη και ο Σουλτάνος έψαχνε μή μπορώντας να βρει τίποτα!, ενώ από την άλλη οι Έλληνες οργανώνονταν!!!! τότε ακριβώς είχε έρθει και η στιγμή για την επιτυχία του Γένους μας, είχε έρθει η στιγμή για την επανάσταση με τα θετικά ποια αποτελέσματα.

Η τοποθέτηση αυτή είναι απαραίτητο ώστε να καταλάβουν όλοι τη σημασία της οργάνωσης αλλά και να δουν τις ιδεολογικές τάσεις της εποχής εκείνης.
Είναι απαραίτητη για να γίνει και η σύνδεση με τις προηγούμενες σελίδες αλλά και με αυτές που θα ακολουθήσουν.

«Ιστορία του Ελληνικού έθνους» Τομος ΙΒ’ σελ. 9

Παράγοντες που οδήγησαν στην Ελληνική Επανάσταση.


"......Όπως αναπτύχθηκε εκτενώς στους δύο προηγούμενους τόμους, ο Ελληνικός λαός, υπόδουλος επί αιώνες, ζώντας υπό καθεστώς καταπιέσεων, ταπεινώσεων και συχνών διωγμών, υπό συνθήκες όμως που του επέτρεπαν να αναπτύσσει αξιόλογη δράση, ιδίως στον χώρο της οικονομίας, αλλά και πολεμώντας συχνά για την απελευθέρωσή του από τον ζυγό του αλλόθρησκου κατακτητή,
κατόρθωσε να σφυρηλατήσει την εθνική του συνείδηση και να διασώσει και να αναπτύξει την εθνική του ενότητα, συσπειρωμένος γύρω από την Ορθόδοξη εκκλησία και συνταγμένος στο κοινοτικό σύστημα.

Κατόρθωσε ακόμη να βελτιώσει βαθμιαία την κατάστασή του, ύστερα από τη μεγάλη πτώση κατά τους δύο πρώτους αιώνες της δουλείας, και να επιτελέσει από τα μέσα του 18ου αιώνα ραγδαία πρόοδο σε πολλούς τομείς....

.....Για το ζήτημα όμως πως και πότε θα αποκτούσε η Ελλάς «την μέλλουσα ελευθερίαν» δεν συνέπιπταν
οι γνώμες των Ελλήνων. Υπήρχαν πάντως τότε τρεις κυρίως ιστορικές προοπτικές.

Η πρώτη προοπτική, βασιζόταν στην αντίληψη, ότι ήταν δυνατόν η Οθωμανική αυτοκρατορία να αλωθεί εκ των έσω από τους Έλληνες με την πάροδο του χρόνου, βαθμιαία και ειρηνικά, σύμφωνα με το ιστορικό προηγούμενο του ανατολικού τμήματος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας , ότι έπρεπε λοιπόν να συνεχιστεί αδιατάρακτα η νομιμόφρων συμπεριφορά των Ελλήνων και η προσπάθεια της ανόδου τους στην οικονομία και τις επιστήμες, παράλληλα με την επιδίωξη της καταλήψεως περισσοτέρων και σπουδαιότερων θέσεων στην κυβέρνηση και στη διοίκηση, ώστε να κυριαρχήσουν στα πεδία αυτά και να αποβούν η αναμφισβήτητη κυρίαρχη τάξη τις παλαιές Ελληνικές χώρες.

Η δεύτερη προοπτική, ανανέωση της παλαιάς προσδοκίας για απελευθέρωση του ‘Έθνους με πρωτοβουλία της Ρωσίας, συνδεόταν με τις ενέργειες του Καποδίστρια από την Υψηλή του θέση τη Ρωσική κυβέρνηση και τα σχέδια, που είχε υποβάλει στον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο από το 1816, και με την ελπίδα ότι θα κατόρθωνε να τα προωθήσει σε κατάλληλη στιγμή.
Σύμφωνα με τα σχέδια αυτά, η Ρωσία όφειλε να επιδιώξει ριζικώτερη διευθέτηση των σχέσεών της με τη οθωμανική αυτοκρατορία.......

Η τρίτη προοπτική ήταν η επανάσταση. Προερχόταν ως ένα βαθμό από την επαναστατική παράδοση του Έθνους, και εμπνεόταν από το κήρυγμα και την κίνηση του Ρήγα και από την ιδεολογία και την τακτική των μυστικών εταιρειών της εποχής.
Ξεκινούσε από την πεποίθηση ότι ήταν δυνατή η απελευθέρωση με γενική εξέγερση των Ελλήνων και στηριζόταν στην εκτίμηση ότι το Έθνος διέθετε επαρκείς δυνάμεις για την επιτυχία της Επαναστάσεως....

Η πρώτη προοπτική παρουσίαζε αρκετά πλεονεκτήματα και ιδίως δεν εξέθετε το Έθνος σε άμεσους κινδύνους, υπέθετε όμως παρέλευση μακρού χρόνου και συνεπώς ενείχε μεγάλη αβεβαιότητα για την πραγματοποίηση της και ενδεχομένως σοβαρούς κινδύνους στο άγνωστο μέλλον, αν μεσολαβούσε π.χ. μεταβολή της πολιτικής των Οθωμανών απέναντι των Ελλήνων.

Η δεύτερη προοπτική προστάτευε επίσης το Έθνος από κινδύνους και απώλειες, αλλά απαιτούσε και αυτή χρόνο, αν και κατά πολύ βραχύτερο, και ενείχε αβεβαιότητα, εφόσον η πραγματοποίησή της συνδεόταν με την ύπαρξη ευνοϊκής διπλωματικής συγκυρίας. Οπωσδήποτε προκαταλήφθηκε από την τρίτη προοπτική και έτσι δεν πρόφτασε να δοκιμασθεί

Η επικράτηση της τρίτης προοπτικής οφειλόταν στην ισχυρή επενέργεια του ιδεολογικού παράγοντος ,και ποιο συγκεκριμένα της επαναστατικής ιδεολογίας, όπως εκφράστηκε μάλιστα κι εφαρμόστηκε στην πράξη από Ελληνική μυστική εταιρεία, την αξιοθαύμαστη Φιλική Εταιρεία......

......Η Φιλική Εταιρεία, ειδικότερα, πρόβαλε από την ίδρυσή της στην Οδησσό, το 1814 και επέβαλε τη νέα ιδέα –και σ’ αυτό καινοτόμησε απέναντι στην ως τότε εθνική επαναστατική παράδοση-, ότι οι Έλληνες έπρεπε να παύσουν να περιμένουν μάταια την απελευθέρωσή τους από τους ξένους, «από τη φιλανθρωπία των χριστιανών βασιλέων», ότι όφειλαν και μπορούσαν να την επιτύχουν με τις δικές τους μόνο δυνάμεις, υπό την προϋπόθεση ότι θα είχε προηγηθεί η ένωση των ομογενών και η πειθάρχησή τους σε μια κεντρική ηγεσία.......

Η γνώμη ότι οι Έλληνες τότε μπορούσαν να επιτύχουν την απελευθέρωσή τους με μόνες τις δυνάμεις τους, ήταν υπερβολικά αισιόδοξη.
Οι τρεις ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, Νικόλαος Σκουφάς, Αθανάσιος Τσακάλωφ και Εμμανουήλ Ξάνθος και όσοι σκέπτονταν όπως αυτοί, υποτιμούσαν τις δυνάμεις των αντιπαλων.

Οπωσδήποτε οι δυνάμεις του Έθνους ήταν τότε υπολογίσιμες.
Ο κλήρος, ανώτερος και κατώτερος, με επιρροή μεγάλη στις πόλεις και τα χωριά, οι μεγαλοκτηματίες πρόκριτοι με επιβολής την περιοχή τους, ο πλούσιοι έμποροι και πλοιοκτήτες με δυναμισμός και πρωτοβουλίες,

οι λόγιοι φορείς της ιστορικής παραδόσεως του Έθνους, αλλά και των νέων Ευρωπαϊκών ιδεών, και οι άλλοι μορφωμένοι Έλληνες, ιδίως φαναριώτικης καταγωγής που υπηρετούσαν σε ανώτερες θέσεις της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι αρματολοί και οι κλέφτες και οι Έλληνες ναυτικοί με τα εξοπλισμένα για την αντιμετώπιση των πειρατών εμπορικά πλοία τους, οι Έλληνες που υπηρετούσαν ή είχαν υπηρετήσει σε ξένους στρατούς και κατείχαν έτσι την πολεμική τέχνη, αντιπροσώπευαν όλοι μαζί, με την επιρροή τους, την πείρα, τις γνώσεις, τις ικανότητες και τις περιουσίες τους δύναμη σοβαρή, εφόσον θα είχαν κοινό φρόνημα και θα ενεργούσαν συντονισμένα.....

.....Η επιτυχία της Φιλικής Εταιρείας να οδηγήσει, 6,5 χρόνια μετά την ίδρυσή της, το Έθνος σε επανάσταση, οφειλόταν κυρίως: Στο βαθύ θρησκευτικό και εθνικό αίσθημα, των Ελλήνων της εποχής εκείνης, που ήταν προετοιμασμένοι να δεχθούν το πατριωτικό μήνυμα της Εταιρείας και να φυλάξουν μυστική την ύπαρξή της, στο ζήλο και στις ικανότητες των ιδρυτών της και των άλλων αρχηγών και εκλεκτών στελεχών της.......
στην τήρηση μυστικότητας για την ηγεσία της Εταιρείας, την άγνωστη «Αρχή» ,.....και έτσι εξασφάλιση υψηλού κύρους γι’ αυτή και υποβολή της ιδέας ότι υπήρχε Ρωσική υποστήριξε στο έργο της, στην ιδεολογική ευρύτητα της Εταιρείας, που δεν απέκλειε από τις γραμμές της ούτε συντηρητικούς ούτε νεωτεριστές, στηριζόταν στην Ορθόδοξη πίστη, ενώ δεχόταν και την ανεξιθρησκία,

απέφευγε να πάρει θέση σε συγκεκριμένα πολιτικά θέματα, σε ό,τι μπορούσε να χωρίσει τους ομογενείς, στην πολιτική της εθνικής ενότητας και
ειδικότερα στην ορθή στάση της απέναντι στον κλήρο και τους προκρίτους, δηλαδή την αποφυγή της εχθρότητας εναντίον τους και στην επιδίωξη, αντίθετα, και επιτυχία σε μεγάλο βαθμό της συμμετοχής τους και της συνεργασίας τους, ώστε και να προστατευθεί η ίδια και να ενισχυθεί στα χρόνια της εξαπλώσεως και της συνωμοτικής δράσεώς της και να διατηρήσει ακέραιη την υφιστάμενη οργάνωση τους Έθνους, που ήταν η Εκκλησία και το σύστημα των προκρίτων, ως πρόσφορη για την πραγματοποίηση της Επαναστάσεως, τέλος στην Απόκτηση τον Απρίλιο του 1820 ηγεσίας κύρους με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.

Πολλοί και πολλαπλοί υπήρξαν άρα οι παράγοντες, που οδήγησαν στην Ελληνική Επανάσταση. Κατ΄ εξοχήν αποφασιστικός παράγων ήταν η Φιλική Εταιρεία. Που κατόρθωσε να ενεργοποιήσει και να συνενώσει τις δυνάμεις του Έθνους για την Επανάσταση.

Η ελληνική επανάσταση παρουσιάζει έντονη ιδιομορφία απέναντι στις άλλες επαναστάσεις.
Δεν ήταν τυχαία εξέγερση με αφορμή επεισόδια ή άλλες ευνοϊκές συγκυρίες, ούτε υποκινήθηκε από τους ξένους για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Μολονότι όχι άσχετη με την ωρίμανση σε κάποιο βαθμό των αντικειμενικών συνθηκών, εμφανίζει την πρωτοτυπία να είναι αποτέλεσμα πολιτικής βουλήσεως, δηλαδή να έχει άμεσα προέλθει από ειδική απόφαση των Ελλήνων πατριωτών, που επέζησε με τον μηχανισμό μυστικής επαναστατικής Εταιρείας επί 6,5 χρόνια και έφθασε στην πραγματοποίησή της το 1821."

"Ο πιο σοφός άνθρωπος μπρος στο Θεό θα φανεί πίθηκος και στη σοφία και στην ομορφιά και σ' όλα τ' άλλα."(Ηράκλειτος).

quote:

---

macedon:
Κι ο Κεμάλ ελληνικά μιλούσε... Ελληνας ήταν; Κι ο Χρυσόστομος ελληνικά μιλούσε. Ελληνας ήταν;

---

"Ο πιο σοφός άνθρωπος μπρος στο Θεό θα φανεί πίθηκος και στη σοφία και στην ομορφιά και σ' όλα τ' άλλα."(Ηράκλειτος).

quote:

---

macedon:
Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
"ΑΓΙΟΣ" ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΠΑΡΙΟΣ
ΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

---

quote:

---

macedon:
Τα κύρια σημεία αυτής της χριστιανικής αμπελοφιλοσοφίας του είναι:

1. Η έννοια της ελευθερίας είναι ίδια με τις αιρέσεις των πρώτων χριστιανικών χρόνων. (εισαγωγή)

2. Οπου επικρατεί η ελευθερία, επικρατεί και η αθεϊα. (ό.π.)

3. Η ελευθερία συνοδεύεται από φθορές, αφανισμούς, λεηλασίες, ακαταστασίες και αρπαγές. (ό.π.)

4. Αυτοί που μιλούν για ελευθερία χρειάζονται έναν κατακλυσμό να πνιγούν ή ένα "ουράνιο πυρ" για να κάψει τα κεφάλια και τη γλώσσα τους. (ό.π.)

5. Η υποτέλεια στους Τούρκους προβλέπεται ... από τις Γραφές! (ό.π)

---

Καμία σχέση, ο Πάριος, ακολουθώντας και μιμούμενος τους αρχαίους απολογητές,
αναλαμβάνει να αποκρούσει τις εναντίον του Χριστιανισμού κατηγορίες, εναντίον
πολλών δογμάτων και προσώπων, ιδιαίτερα μάλιστα τις εναντίον της θεότητας του Χριστού αμφισβητήσεις και τα επιχειρήματα των άθεων οπαδών και του ίδιου του Βολταίρου.
Ο λόγος του αναγκαστικά προσλαμβάνει και πολιτικό χαρακτήρα, διότι πιστεύει ότι οι αρχές της
ελευθερίας και της ισότητος που προβάλλουν δεν οδηγούν στην αληθινή, την πνευματική ελευθερία και ισότητα, αλλά έχουν σκοπό να παρασύρουν, ως δολώματα, τους πολλούς στην κατάλυση των παραδεδομένων χριστιανικών αξιών,............. να πλήξουν την
θρησκεία και την Εκκλησία.

Εκτιμά ο Αθανάσιος ότι ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός
συνδεδεμένος με την αθεΐα και υιοθετηθείς με την Γαλλική Επανάσταση από ένα
ολόκληρο έθνος, την Γαλλία, είναι πολύ χειρότερος από τις αρχαίες αιρέσεις, οι οποίες
είχαν κάποιο εισηγητή και μερικούς οπαδούς.

ο ίδιος ο Πάριος μας λέει στην εισαγωγή ότι ο λόγος που το σύγγραψε δεν ήταν οι αιρέσεις, αλλά ολόκληρο το έθνος της Δύσης, το οποίο εξ ολοκλήρου αποκήρυξε τον Χριστιανισμό, το Ιερό Ευαγγέλιο και την Αγία Γραφή!...
.. γράφει λοιπόν ο Πάριος ότι η κατάσταση τότε και εις τα δύο και στα πολιτικά και στα θεία ήταν αθλιωτάτη. «Αλλ' ω θειότατε πάτερ (αναφέρεται στον Γρηγόριο το Θεολόγο), ανίσως από την χύσιν των αιρέσεων όπου εφάνησαν εις τας ημέρας σου, επαρακινήθης να εκφωνήσης, ένα τοιούτον παράδοξον λόγον, τι ήθελες αποφασίσης αν έβλεπες την παρούσαν των ανθρώπων κατάστασιν? η οποία βεβαία και κατά τα δύω, ήτοι και τα θεία και κατά τα πολιτικά είναι αθλιωτάτη, και τόσον πολλά αθλιωτάτη, ώστε οπού δεν δύναται τινάς, να
την ομοιάση με καμμίαν από τας παλαιάς ιστορίας.

Αληθώς τα γινόμενα εν ταις ημέραις
ημών ταύταις, κάνουσιν ημάς να φωνάξωμεν με περισσότερον δίκαιον, ότι έοικε την
παρούσαν ζωήν επιλελοιπέναι καθόλου η του Θεού κηδεμονία

Επειδή όχι ο δείνα, ή ο δείνα αιρεσιάρχης βλασφημεί εις την Πίστιν, και ταράττειν την εκκλησία του Θεού!,
αλλ’έθνος μέγα, γένος ολόκληρο κατά δύσιν, διόλου και εξολοκλήρου απεκύρηξε τον Χριστιανισμόν, απεσκοράκισε το ιερόν Ευαγγέλιον, και πάσαν απλώς αγίαν Γραφήν, απέβαλε προφήτας και αποστόλους, απεδίωξε μάρτυρας, οσίους, δικαίους πάσαν αγιότητα.

Εβεβληλωσαν τα θυσιαστήρια, εμετάβαλε τους ιερούς ναούς εις μαγαζιά, τα μοναστήρια εις χαμαιτυπεία, και κοινά καταγώγια.
Απλώς ειπείν τα πάντα, όσα θεία, όσα σεμνά, όσα τίμια διά την αγιοτάτην πίστιν του Χριστού, όλα τα απέρριψαν, και σπουδάζουν επιμελέστατα να επανέλθουν, μάλιστα και επανήλθον εις την πρώτην εκείνην ασέβειαν, εις την οποίαν ευρίσκοντο, προ του να επιστρέψουν εις την πίστιν του Χριστού.»

Όσο για το 4!... [ macedon: "Αυτοί που μιλούν για ελευθερία χρειάζονται έναν κατακλυσμό να πνιγούν ή ένα "ουράνιο πυρ" για να κάψει τα κεφάλια και τη γλώσσα τους. (ό.π.)"]

Ο Πάριος μέσα από το ίδιο του το έργο σε διαψεύδει και λέει: ".....εις μίαν τόσην ύβριν του ιερού ευαγγελίου όπου δεν μένει υπερβολή, εις μίαν τόσην πλημμύραν αθείας, όπου απειλεί τον κατακλυσμόν όλης της οικουμένης, εις έναν τόσο μεγάλο σεισμόν της παγκοσμίου εκκλησίας, όπου προαγορεύει την επί το χείρον μεταστειχείωσιν,

εχρειάζετο βέβαια ένας παγκόσμιος κατακλυσμός, ωσάν αεκείνος του Νώε, ή ένα ουράνιο πύρ, καθώς εκείνο των σοδομιστών, διά να καταποντίση Εκείνος, και να κατακαύση τούτο, τας τλομηράς ταύτας κεφαλάς τε και γλώσσας.
Αλλ' επειδή, κρίμασιν οις οίδεν ο Κύριος, και υβριζόμενος υπομένει, και αθετούμενος ανέχεται, εχρειάζετο βέβαια να φανή καν ένας άλλος Αρχάγγελος Μιχαήλ, να φωνάξη....κανέναν από τους παλαιούς εκείνους ποιμένας....δια να διδάωσι με εκείνον τον συνηθισμένοντους ζήλωον....."
(και αναφέρει τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο τον Γρηγόριο τον Ναζιανζινή τον Άγιο Αθανάσιο κ.λ.π.)

Εδώ λοιπόν ο Πάριος αναφέρεται στον αθεισμό και πουθενά αλλού! ..αναφέρεται στους υβριστές του Ιερού Ευαγγελίου και λέει ότι κανονικά τους χρειαζόταν ένα μάθημα από τον ίδιο τον Θεό! επειδή όμως αυτός ο ίδιος υπομονετικά ανέχτηκε τις ύβρεις και τα βασανιστήρια του γι' αυτό το λόγο αυτό που χρειάζεται πραγματικά είναι να έρθει ένας από τους παλιούς πατέρες και με τον πύρινο λόγο του να κάνει τους Χριστιανούς Ορθοδόξους να στέκονται στέρεοι και ακλόνητοι στα πόδια τους!.....επειδή όμως αυτό είναι αδύνατον! ο ίδιος θα κάνει ότι μπορεί με το έργο αυτό για να εμψυχώσει τους αδελφούς του Χριστιανούς.

Αυτό το 5!!! πάλι που το βρήκες? και καλά στα άλλα!! ας υποθέσουμε ότι ήσουν κουρασμένος.....διάβασες τα μισά....χάζευες και λίγο στην τηλεόραση......πάει στα κομμάτια......το 5 όμως? μένει έτσι μετέωρο....σαν την άδικη κατάρα!!!! ...... δείξε μας λοιπόν που ακριβώς το λέει?

Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι αυτή την ανατροπή και κατεδάφιση των πάντων δεν αρκούνται να την εφαρμόσουν στην χώρα τους, αλλά φιλοδοξούν να την εξαγάγουν και να την επιβάλουν με πολέμους και αλλού, ......γράφει λοιπόν ο Αθανάσιος ο Πάριος,«εξορμήσαντες από τα όριά τους,
περιέρχονται άνω και κάτω, ωσάν τόσοι Απόστολοι του Άδου, με σκοπόν και απόφασιν να εξαπλώσουν πανταχού την θνητοψυχίαν, την ασέβειαν, την αθεΐαν, προβάλλοντες μεν εις τα πλήθη το ψευδώνυμον όνομα της λιμπερτάς, ήγουν ελευθερίας, σπέρνοντες δε όπου φθάσουν, φθοράς, αφανισμούς, λεηλασίας, ακαταστασίας και αρπαγάς.
Ωχ, τί να ειπώ; Και τί να βοήσω; Το κακόν είναι απερίγραπτον, είναι ανεκδιήγητον, τα αθεώτατα
άρματα νικώσι, προχωρούσι, θριαμβεύουσι, τα δένδρα της αθεΐας (έτζι πρέπει να λέγονται ορθότερον) πανταχού φυτεύονται και ριζώνουσι, και ο σταυρός του Χριστού (φευ) ξερριζώνεται και ατίμως εκβάλλεται. αληθώς έοικε την παρούσαν ζωήν επιλελοιπέναι καθόλου η του Θεού κηδεμονία».

Και μόνον από τα αποσπάσματα αυτά, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα κίνητρα του Άγιου Αθανάσιου του Πάριου, όταν στρεφόταν εναντίον του Διαφωτισμού, των ιδεών της Γαλλικής Επαναστάσεως, όταν
απέτρεπε τους νέους από το να σπουδάσουν στην Ευρώπη, δεν ήσαν παρά εκκλησιαστικά και πνευματικά κίνητρα.

quote:

---

macedon:
6. Οι άνθρωποι ούτε γεννιούνται ούτε είναι ελεύθεροι (κεφ. α)

---

quote:

---

macedon:
6.Οι άνθρωποι ούτε γεννιούνται ούτε είναι ελεύθεροι (κεφ. α)

---

Στο κεφάλαιο α), απλά ο Πάριος λέει ότι όπως τα βουνά και τα δάση ανήκουν στο Θεό! έτσι και ο άνθρωπος ανήκει σε αυτόν! και είναι δούλος του!.....λέει ακόμη ότι το ίδιο το σώμα του ανθρώπου είναι δούλος της ψυχής του και του πνεύματός του! αφού χωρίς αυτά! το σώμα ως σάρκα και μόνο είναι αδύνατον να κινηθεί! η ψυχή λοιπόν με τη λογική που τη διέπει εξουσιάζει το σώμα!
-Γεα σου macedon!!!!

quote:

---

macedon:
7. Η ελευθερία είναι ψευδώνυμος και ολέθρια (κεφ. β)

---

Δεν αναφέρεται στο γενικό όρο της ελευθερίας ο Πάριος!!! αλλά στη δήθεν ελευθερία που επαίρονται οι άθεοι! Γι' αυτό και γράφει ότι η ελευθέρια αυτή που λένε είναι ψευδεστάτη και ανάξια να ονομάζεται ελευθερία.

Γράφει: "Ψευδώνυμος λοιπόν η τόσον διαβόητη ελευθερία των Γάλλων, και όχι μονο ελεύθεροι δεν είναι, αλλά και από κάθε δούλον είναι δουλοπρεπέστεροι, και των λεγομένων ανδραπόδων ανδραποδέστεροι."

Καταφέρεται κατά των αρχηγών της Λιμπερτά! και τους κατηγορεί για ψεύτες και απατεώνες! που παρασέρνουν το λαό! κοροϊδεύοντας τον για ελευθερία και ισότητα!! μόνο που ο απλός λαός κοιμάται σε καλύβες ενώ αυτοί που κόπτονται για την ελευθερία και την ισότητα σε παλάτια και σε χρυσελαφάντινα κρεβάτια! με απαλά στρώματα ενώ ο λαός σε ξύλόστρωμα! εκείνοι οι αρχηγοί της "Λιμπερτάς" τρώνε πολλά και διάφορα φαγητά και κρασιά! ενώ ο λαός λίγο ψωμί και λίγο τυρί....πως λοιπόν αυτοί οι δύο διαφορετικοί άνθρωποι λέγονται ίσοι?

Και φτάνουμε στο ζουμί του κεφαλαίου β)!"....Τούτη δε, την οποίαν οι λιμπερτίνοι τούτοι προβάλλουσι, δεν είναι άλλο, παρά όνομα κενόν, ψευδόνυμος καια αυτή, καθώς και η λιμερτά, επινοηθείσα ως είπον είπον υπό των πονηρών ανθρώπων, διά να κατορθώσι τα εδικάτων θελήματα, με του λαού τη δύμανιν......."και τελειώνει το κεφάλαιο β)
γράφοντας για την ελευθερία της λιμπερτάς! "....κηρύττουσιν οι λιμπερτίνοι ελευθερίαν, εις καιρόν όπου αυτοί οι ίδιοι είναι τόσο τύραννοι.....και ή θανατώσουσιν, ή εξορίζουσιν, ή άλλην τινά καταδίκην επιβάλουσιν, εις εκείνους οι οποίοι δεν πείθονται εις τα ειδικάτων θελήματα, όθεν και πολλοί από τους λεγομένους αυτώ ιερείς, και αρχιερείς και ηγουμένες, έργον εγένετο της τρομεράς Γκιλοτίνης, όχι διά κανένα έγκλημα, ή αδίκημα αλλά διατό θέλησαν να φυλάξουν την ελευθερίαν της συνειδήσεώς των, να μην υπογράψουν ενάντια εις το Χριστόν κυρίου. ... ψευδής λοιπόν η ελευθερία, ψευδής και η ισότης..."

Μάλιστα......ας συγκρίνεις λοιπόν φίλε αναγνώστη αυτά που λέει ο Πάριος!!! με αυτά, για τα οποία τον κατηγoρεί ο macedon!

quote:

---

macedon:
8. Οι πρωταίτιοι των ιδεών της ελευθερίας χαρακτηρίζονται ως "αυθάδεις, αναίσχυντοι, θρασείς, αδιάντροποι, κακοήθεις, φονικοί, άρπαγες, πονηροί, αλαζόνες, υπερήφανοι, μοιχοί, πόρνοι, αιμομίκται, βδελυροί, ακάθαρτοι, ιλλουμινάτοι χοίροι (πεφωτισμένα γουρούνια)". (κεφ. β).

---

Kαι έτσι ήταν! έπαιξαν εις βάρος του Γαλλικού λαού ένα παιχνίδι στην πλάτη του, έδιωξαν τους βασιλείς και ανέλαβαν αυτή το φαγοπότι, φονεύοντας κατά το δοκούν όποιον υποψιάζονταν ότι τους απειλούσε!
Γράφει ο Πάριος "....έγινε και γίνεται τόσο ενθουσιασμός, εχύθησαν λιμναι αιμάτων, εφονεύθησαν μύριες μυριάδων ανθρώπων, όχι πολεμίων, αλλ' ομογενών και ομοφύλων,..." και ακολουθούν μετά οι χαρακτηρισμοί.

quote:

---

macedon:
9. Ο μονάρχης είναι ο αντιπρόσωπος του χριστού στη γη για ένα λαό (κεφ. β).

---

Όχι λες τα μισά! και η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα!
Ο Πάριος γράφει ξεκάθαρα την πολιτική του προτίμηση και τίποτα περισσότερο!
Γι' αυτόν το καλύτερο πολιτικό σύστημα είναι ο μονάρχης! με την προϋπόθεση όμως ότι αυτός δε θα είναι τύραννος, θα υποτάσσεται στους νόμους και θα περιβάλλεται από ένα συμβούλιο σοφών. Τότε για τον Πάριο θα υπάρχει άριστη και σωστή διοίκηση.
Μάλιστα ο Αθάνασιος ο Πάριος, λέει ότι επειδή αυτός δεν είναι ειδήμων και δεν έχει τριβή στα πολιτικά πράγματα, το αφήνει αυτό στον ειδικό και ηθικό φιλόσοφο που έχει την τριβή με τα πολιτικά πράγματα!

quote:

---

macedon:
10. Η Αγία Γραφή διδάσκει υποταγή στους ηγεμόνες και τους βασιλιάδες. (κεφ. γ΄)

---

Και το σύνταγμα το ίδιο! Τότε υπήρχαν Βασιλιάδες! και ηγεμόνες! σήμερα ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας! τα πρόσωπα άλλαξαν! το νόημα έμεινε το ίδιο!!.....εκτός και αν μας βγήκες αναρχικός.......

quote:

---

macedon:
11. Ο ελληνισμός καταδίωξε το χριστιανισμό. (κεφ. δ΄)

---

Θέ μου!!! τι συκοφάντης!!!! παραποιείς τα πάντα!!!!!!!!!!!!
ΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΛΕΓΕ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΠΑΡΙΟΣ!! ΟΤΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ "ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΩΑΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ" ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΕΙΔΟΛΟΛΑΤΡΕΙΑ!!!

quote:

---

macedon:
12. Τα βιβλία που γράφουν για την ελευθερία (όπως π.χ. του Ρήγα, του Κοραή, κτλ.) είναι σατανικά και μιαρά και πρέπει "να στηλιτεύονται, να κατακρίνονται και να καίωνται, καθώς οι Ιεροί Σύνοδοι προστάζουν" (κεφ. στ΄)

---

Στο ε') κεφάλαιο ο Πάριος γράφει: "Ότι οι λέγοντες και συγγράφοντες εναντία της Χριστιανικής πίστεως, πρώτον μεν είναι αμαθέστατοι εις τα μυστήρια της θείας πίστεως, εν ω και περί της έξω σοφίας, δεύτερον ότι είναι μιαροί, βδελυκτοί, και ακάθαρτοι, και διά τούτο οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν πρέπει παντελώς να δίδουν καμία προσοχήν εις τας Φλυαρίας των."

Και στο κεφάλαιο στ΄) πουθενά δε στρέφεται ο Πάριος κατά του Ρήγα ή του Κοραή!, απλά στρέφεται κατά του Βολταίρου!......τώρα εάν εσύ πιστεύεις ότι ο Βολταίρος ήταν ο Ρήγας κι ο Κοραής......
Πουθενά δε γράφει ο Πάριος ότι τα βιβλία που γράφουν για την ελευθερία είναι σατανικά και μιαρά και πρέπει "να στηλιτεύονται, να κατακρίνονται και να καίωνται, καθώς οι Ιεροί Σύνοδοι προστάζουν"
Πουθενά!!!!!

Γράφει ο Πάριος: «........του κατάπτυστου Βολταίρου, εκείνος ο χοίρος κυλιόμενος μέσα εις τον βόρβορον των βρομερών του ηδονών.....και ωσάν ένας θνητόψυχος χοίρος, εφλυάρυσεν, ότι μετά θάνατον τίποτα δεν είναι. Και λοιπόν λέγει, φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν, ώθεν δια να στερεώσει τούτην πάσης ασωτείας και ακολασίας....απέβαλε τας γραφάς και προφήτας, και ευαγγέλια, και τον Χριστόν αυτόν, τον σωτήρα του κόσμου, ο αντίχριστος και αντίθεος.....».

Ούτε ο Κοραής ούτε ο Ρήγας ήσαν άθεοι ή στράφηκαν κατά του Ευαγγελίου του Ιησού και των Αποστόλων, κατά ετούτων στράφηκε ο άθεος Βολταίρος με τα συγγράμματά του, γι’ αυτό και ο Πάριος γράφει επί λέξει: «Ότι τα σατανικά τούτα βιβλία πρέπει να στλιτεύονται, και να κατακρίνωντα, υπό των κοσμικών και εκκλησιαστικών αρχόντων, και ότι καθ’ ένας όσο δύναται πρέπει να αγωνίζηται, εναντίον του παγκάκακου τούτου λοιμού, και να μη σιωπά».
Ενώ λίγο ποιο κάτω και πάλι αναφερόμενος στον «άθεοτατο» όπως τον χαρακτηρίζει Βολταίρο και τα συγγράμμάτα του, γράφει επί λέξει: «...ήτοι να κατακρίνονται, να στηλιτεύονται και να καίονται καθώς οι ιεραί Σύνοδοι προστάζουσιν.»

Ούτε Κοραής ούτε Ρήγας πουθενά........και τι μ’ αυτό? Για έναν σωστό Χριστιανομάχο το να αλλάξεις τα γραφόμενα ενός όντως πολύ δυσεύρετου και σπάνιου έργου!!!......ε!....δεν είναι και τόσο δύσκολο!!!!

quote:

---

macedon:
Αξιος ο μισθός σου και η αγιοποίησή σου από το Ρουμ Πατρικανεζή, Πάριε εφέντη. Χαρά στο σουλτάνο που έχει τέτοιους υπαλλήλους.

---

Ντροπή σου! για τα παραμύθια αυτά της Χαλιμάς.

Ο Αθανάσιος ο Πάριος, ήταν τόσο Τουρκόφιλος και φιλοχρήματος!!!! που πέθανε πάμφτωχος! σ' ένα μικρό κελί! Με το θανατό του η περιουσία του αποτιμήθηκε σε μια ενδυμασία ένα λυχνάρι κι ένα μελανοδοχείο!....... Αυτή η προσωποποίηση της σεμνότητας κατηγορείται!!!!!!!

-Συνεχίζεται.......

"Ο πιο σοφός άνθρωπος μπρος στο Θεό θα φανεί πίθηκος και στη σοφία και στην ομορφιά και σ' όλα τ' άλλα."(Ηράκλειτος).

Edited by - europaios2 on 28/07/2009 00:23:37

Και ίσως τρεις ζωές για να καταλάβετε πως αυτά που γράφετε είναι καθαρές ανοησίες, τουλάχιστον για όποιον έχει διαβάσει την αμπελοφιλοσοφία του αγιοποιημένου τουρκόσπορου Πάριου και έχει κατανοήσει τι διάβασε.

Για όποιον θέλει να διαμορφώσει προσωπική άποψη για το συγκεκριμένο έργο του τουρκόσπορου, μπορεί να το διαβάσει ο ίδιος και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Είναι περίπου 12 ΜΒ σε μορφή PDF.

Το χειρότερο όμως είναι οτι τίποτα δεν έχει αλλάξει απο τότε , οσο βρίσκονται άνθρωποι που υποστηρίζουν τέτοιες ιδεολογίες , και Αγιοποιούν κιόλας , αυτούς τους "Νταβατζήδες" της "πίστης" σαν τον Πάριο.
Φίλοι Χριστιανοί δεν είναι ντροπή να παραδεχτείτε κάποτε οτι μερικοί απο τους Αγιους πατέρες εχουν γράψει ανοησίες όπως ο Πάριος .
Διεκδικούν ολοι αυτοί το αλάθητο ?

Φίλε Ευρωπαίε δεν υπάρχει δικαιολογία για όποιον επικαλείται κατακλυσμούς έστω και για αστείο , για να σωθεί η πίστη του .
Είναι τραγικό και γελοίο να θές να δικαιολογήσεις τέτοιες θέσεις .

Ο Παπούλης τα ειχε φαίνεται χαμένα για να γράφει τέτοια πράγματα . Ανθρώπινο είναι .
Κατα τα άλλα μπορεί να ηταν καλός ανθρωπος .
Δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό .

Πώς είναι δυνατόν να αγιοποιούμε ανθρώπους λιποτάκτες και φυγόπονους και να χαρακτηρίζουμε ως "τουρκόσπορους" ανθρώπους που, ενώ θα μπορούσαν να κοιτάνε από μακριά να αμολάνε εξυπνάδες (όπως το έχουν κάποιοι "διαφωτιστές"), έμειναν και υπέστησαν τις συνέπειες και, είτε πέθαναν πάμφτωχοι, είτε τους αποκεφάλισε ο τούρκος;;;

Τι γίνεται ρε μαμώτο;; Τόσο πολύ έχουμε σαλτάρει; Μας έστριψε τελείως;; Μήπως είναι και αυτό σημάδι των καιρών; Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο σε ετούτο εδώ τον τόπο;
Τόσο πολύ μας έχει κυριεύσει ο αντιχριστιανικός φονταμενταλισμός που στο βωμό του δεν αναγνωρίζουμε τίποτα και τα ισοπεδώνουμε όλα;

Πώς μπορεί να χαρακτηρισθεί ένας άνθρωπος που προσπαθεί να δείξει (και μάλιστα με "επιχειρήματα") ότι δουλεία είναι οτιδήποτε άλλο πλην του τουρκικού ζυγού;;;

Να σου θυμίσω και κάτι ψηλέ.
Και οι Γερμανοί τους κουκουλοφόρους δοσίλογους τους κυνήγησαν και τους σκότωναν, αυτό δεν τους κάνει μάρτυρες ούτε παραγράφει το "έργο" που προσέφεραν στον κατακτητή, απλώς επιβεβαιώνει το ρητό που λέει ότι τη ρουφνιανιά πολλοί αγάπησαν, τον ρουφιάνο όμως κανείς.

Βέβαια εδώ στο φόρουμ, απ' ότι φαίνεται, αυτός ο κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του...

ΕΛΛΑΝΙΟΝ ΦΩΣ

quote:

---

macedon:
Σας πήρε τρεις μήνες για να διαβάσετε τη "Χριστιανική Απολογία". Υποθέτω ότι θα σας πάρει τρία χρόνια τουλάχιστον για να κατανοήσετε τι λέει.

Και ίσως τρεις ζωές για να καταλάβετε πως αυτά που γράφετε είναι καθαρές ανοησίες, τουλάχιστον για όποιον έχει διαβάσει την αμπελοφιλοσοφία του αγιοποιημένου τουρκόσπορου Πάριου και έχει κατανοήσει τι διάβασε.

Για όποιον θέλει να διαμορφώσει προσωπική άποψη για το συγκεκριμένο έργο του τουρκόσπορου, μπορεί να το διαβάσει ο ίδιος και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Είναι περίπου 12 ΜΒ σε μορφή PDF.

---

quote:

---

Think_Math:
Είναι τραγικό και γελοίο να θές να δικαιολογήσεις τέτοιες θέσεις .

Ο Παπούλης τα ειχε φαίνεται χαμένα για να γράφει τέτοια πράγματα . Ανθρώπινο είναι .
Κατα τα άλλα μπορεί να ηταν καλός ανθρωπος .
Δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό

---

Ο καθένας διαβάζοντας τις διάφορες τοποθετήσεις βγάζει και τα συμπεράσματά του.....εγώ δε μιλώ στον αέρα...φέρνω στοιχεία!!! μέσα από τα οποία φαίνεται το συκοφαντικό μένος κατά του πραγματικά Αγίου αυτού ανθρώπου......κι είμαστε ακόμη στην αρχή!.....έπεται ο βίος του και η απάντηση στις συκοφαντίες κατά της Αντιφώνησις.

quote:

---

ψηλός:
Τι γίνεται ρε μαμώτο;; Τόσο πολύ έχουμε σαλτάρει; Μας έστριψε τελείως;; Μήπως είναι και αυτό σημάδι των καιρών; Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο σε ετούτο εδώ τον τόπο;
Τόσο πολύ μας έχει κυριεύσει ο αντιχριστιανικός φονταμενταλισμός που στο βωμό του δεν αναγνωρίζουμε τίποτα και τα ισοπεδώνουμε όλα;

---

Ε! καλά και συ ντε!!!....... μή το κάνεις και θέμα!!! ανέκαθεν συνέβαιναν αυτά!....κανέναν σημείο των καιρών, πάντα όσο υπήρχαν και υπάρχουν οι φίλοι του Χριστιανισμού, υπήρχαν και θα υπάρχουν οι Χριστιανομάχοι......για σκέψουτο λίγο!....χωρίς αυτούς θα ήταν λίγο ανιαρή η ζωή μας δε νομίζεις?

quote:

---

γιαπετ:
Να κάνω κι εγώ μια σκέψη:

Πώς μπορεί να χαρακτηρισθεί ένας άνθρωπος που προσπαθεί να δείξει (και μάλιστα με "επιχειρήματα") ότι δουλεία είναι οτιδήποτε άλλο πλην του τουρκικού ζυγού;;;

---

Δε πας να κάνεις κανά μπανάκι?......γιατί εάν σε ρωτήσω να μου φέρεις τα στοιχεία από τα οποία πηγάζουν αυτά!!!......θα γυρνάς γύρω από τον άξονά σου ανοήτως.
Αν έχεις να φέρεις κανά στοιχείο λοιπόν να βοηθήσεις το φίλο σου τον macedon, ......κάντο!.... χωρίς τέτοια μάλλον τον σπρώχνεις ποιο κάτω στο λάκκο που ο ίδιος έσκαψε!

"Ο πιο σοφός άνθρωπος μπρος στο Θεό θα φανεί πίθηκος και στη σοφία και στην ομορφιά και σ' όλα τ' άλλα."(Ηράκλειτος).

quote:

---

Δε πας να κάνεις κανά μπανάκι?...

---

Ωραία ιδέα...

Θέλει προσοχή όμως λόγω θερμοκρασίας. Είδατε τι πάθατε εσείς απ' την υπερβολική έκθεση στον ήλιο;;;

Βαφτίζετε τους ρουφιάνους ιερομάρτυρες, αγίους, θεϊκούς και άλλα τέτοια όμορφα...

quote:

---

γιατί εάν σε ρωτήσω να μου φέρεις τα στοιχεία από τα οποία πηγάζουν αυτά!!!......θα γυρνάς γύρω από τον άξονά σου ανοήτως.

---

Το πιο πρόχειρο είναι αυτό που έβαλε σε λινκ ο Μακεδών. Αν και δεν θα καταλάβετε τίποτε, διαβάστε τις πρώτες σελίδες (εκεί που κάνει θεόπνευστη ανάλυση περί δουλείας), μπορεί να γίνει κάποιο θαύμα και να πάρετε χαμπάρι πώς κρατούν τα πρόβατα στο μαντρί...

quote:

---

Αν έχεις να φέρεις κανά στοιχείο λοιπόν να βοηθήσεις το φίλο σου τον macedon, ......κάντο!....

---

Το έκανε μόνος του, γνωρίζοντας βέβαια ότι είναι δυσνόητα, για εσάς, αυτά τα στοιχεία.

Αν δεν φιλτραριστεί η πληροφορία απ' την ΟΟΔΕ, δεν την κατανοείτε, κάτι που είναι εντελώς φυσικό για ετερόφωτους νόες...

ΕΛΛΑΝΙΟΝ ΦΩΣ
http://www.mindfloga.blogspot.com/

http://diakiros.blogspot.com/

quote:

---

γιαπετ
Να σου θυμίσω και κάτι ψηλέ.
Και οι Γερμανοί τους κουκουλοφόρους δοσίλογους τους κυνήγησαν και τους σκότωναν, αυτό δεν τους κάνει μάρτυρες ούτε παραγράφει το "έργο" που προσέφεραν στον κατακτητή, απλώς επιβεβαιώνει το ρητό που λέει ότι τη ρουφνιανιά πολλοί αγάπησαν, τον ρουφιάνο όμως κανείς.

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr