Σκοτάδι. Μέσα στη νύχτα πλησίαζα το μεγάλο πέρασμα. Η κουκουβάγια με ένα της διαπεραστικό κάλεσμα, έκανε το μέρος ακόμα πιο μυστήριο. Ίσως για αυτό να είναι συνδεδεμένη η εικόνα της με τη Σοφία…. Το άγνωστο... το μυστήριο... ήταν έντονο. Μέσα από κάτι φυλλωσιές, ξεπετάχτηκε μια φιγούρα και πλησίασε αργά. Σήκωσε ένα αμυδρό φαναράκι και φώτισε το πρόσωπο μου.

Άργησες πολύ Πλάτωνα μου είπε, μα μην ανησυχείς. Οι σοφοί μένουν ξάγρυπνοι τις περισσότερες φορές. Πέρασε από το πέρασμα…θα βρεθείς στην κοιλάδα τους.

Ευχαρίστησα τον άγνωστο συνομιλητή, που χάθηκε πάλι πίσω από τις φυλλωσιές, και συνέχισα.

Επιτέλους, στην κοιλάδα της Σοφίας! Τι συγκίνηση! Πόσο είχα ζητήσει στη ζωή, αυτή τη στιγμή….μα γιατί έφτασα εκεί Νύχτα?

Π… Γιατί ζεις μέσα στη Νύχτα Πλάτωνα!

Κοίταξα γύρω μου και δεν έβλεπα κανένα. Προχώρησα λίγο, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Οι σοφοί διαβάζουν τη σκέψη!

Π… Όχι πάντα Πλάτωνα. Οι άνθρωποι είναι ανοιχτά βιβλία, και έτσι ως έχουν.

Που είσαι…δεν σε βλέπω. Είπα με αγωνία.

Π… Θα χρειαστεί λίγος καιρός για να δεις. Μα μην ανησυχείς…Θα συνηθίσεις. Έφτασες μέχρι εδώ γιατί αναρωτήθηκες πολλές φορές.

Αλήθεια! Μα συνεχίζω να αναρωτιέμαι. Γιατί δεν σας βλέπω?

Π… Σου απάντησα προηγούμενος. Γιατί ζεις σε σκοτάδια!

Μα στη ζωή μας υπάρχει η μέρα και η νύχτα. Τη μέρα βλέπω… Έχει Φως.

Π… Βλέπεις η νομίζεις πως βλέπεις? Αν έβλεπες στη ΖΩΗ θα έβλεπες και τώρα. Τι είναι το σκοτάδι? Τι είναι πραγματικά το Φως? Γιατί έφτασες Νύχτα εδώ?

Αυτό δεν το έχω καταλάβει. Ακούω συχνά τις λέξεις ΦΩΣ …. ΣΚΟΤΑΔΙ…μα δεν έχω ιδέα τι άλλο θέλουν να πουν!

Π…Τότε αστες στην άκρη! Πως είναι ο ΝΟΥΣ κάποιου που δεν ξέρει…?

…….

Π… Είναι σε μια κατάσταση που δεν γνωρίζει, επομένως ειναι σε θέση να εξετάσει, να δει με καινούργια μάτια..εκ νέου. Έχεις απομακρυνθεί ποτέ από το κέντρο σου? Έχεις ξεκολλήσει ποτέ από τον εαυτό σου, την ύπαρξη σου?

Όχι….. Φοβάμαι κιόλας να το κάνω, δεν ξέρω... ίσως….θα χανόμουν!

Π….Φοβάσαι γιατί ποτέ δεν έγινε! Δεν άφησες ποτέ το γνωστό...Πλάτωνα, δεν υπάρχει φόβος στο άγνωστο….μα υπάρχει φόβος μην χάσεις το γνωστό! Και τι είναι το γνωστό? Αλήθεια τι φοβάσαι μη χάσεις?

Ότι έχω…ότι υπάρχει….

Π… Ότι έχεις….όχι ότι υπάρχει! Δεν φοβάσαι μην χάσεις ένα κτήμα που δεν είναι δικό σου… μια μακρινή θάλασσα….
Αλήθεια τι έχεις? Τι φοβάσαι μην χάσεις?
Α Υλικά αγαθά? Σπίτια, χρήματα, αυτοκίνητα αποχτήματα…και τέτοια….
Β Ιδέες, πιστεύω…. ότι έχεις μάθει μέχρι σήμερα…. Γνώση…. και
Γ Τα Πρόσωπα γύρω σου…Συγγενείς, φίλους, γυναίκες…
Υπάρχει κάτι άλλο που φοβάσαι μην χάσεις?

Αυτά ολα μαζι θα έλεγα…

Π….Πρόσεξε λοιπόν τα παραπάνω, και να θυμάσαι, πως όλοι οι Άνθρωποι κάτι έχουν, από κάτι εξαρτούνται… και αυτό το ΚΑΤΙ, …. είναι άμεσα συνδεδεμένο με την επιθυμία για περισσότερο (+) η για λιγότερο(-) και ο ΦΟΒΟΣ υπάρχει πάντα όπου υπάρχει η επιθυμία.

Μα δεν ξέρω κατά πόσο είμαι διατεθειμένος και να τα χάσω…Αυτά είναι ότι έχω, για αυτά ζω!

Π….Βλέπεις το φόβο πόσο ισχυρός είναι…. ακόμα και με τη σκέψη? Μα πες μου Πλατωνα, θα μπορούσες να δεις ποτέ τη ΖΩΗ , με μια διαφορετική προσέγγιση? Να υπάρχουν τα παραπάνω χωρίς να είσαι ταυτισμένος μαζί τους?

Μια κουβέντα είναι αυτή Σοφέ μου! Άλλο να το λες και άλλο η πραγματικότητα! Δεν τα έχασα ποτέ μου για να ξέρω, πως είναι μια άλλη προσέγγιση….τι θέλεις να πεις?

Π….Θέλω να πω Πλάτωνα, πως έφτασες Νύχτα εδώ….γιατί ο ΝΟΥΣ σου φτιάχνει συνεχώς υποδείγματα, συνεχως ταυτιζεσαι, εσύ δημιουργείς το χρόνο, και όπου υπάρχει χρόνος….υπάρχει φόβος.

Ορίστε? Εγώ δημιουργώ το χρόνο?....... Τι μου λες Σοφέ?........... Μα που πήγες?

Δεν ακουγόταν τίποτα….Σιγά σιγά έβλεπα ένα ΦΩΣ να δυναμώνει. Γύρισα προς τα εκεί, οι πρώτες ηλιαχτίδες έκαναν την εμφανίσει στο παράθυρο, και η δυνατή μυρωδιά από καφέ με γαργάλησε ελαφριά! Από την κουζίνα….η γλυκιά φωνή της μητέρας με καλημέριζε, λέγοντας μου πως ήταν έτοιμο το πρωινό! Τα λόγια του Σοφού ακόμα στριφογύριζαν στο μυαλό μου, όταν εμφανίστηκε στο δωμάτιο μου.

Την αγκάλιασα σφικτά!

Τι έπαθες παιδί μου πρωί πρωί? Πάλι γυναίκες ονειρεύτηκες? Ούτε στον ύπνο σε αφήνουν σε ησυχία.. Είπε γελώντας!

Μητέρα οι γυναίκες είναι τα στολίδια της Ζώης…Εσύ είσαι το πιο όμορφο πάντως!

Η ικανοποίηση φώτισε το πρόσωπο της, μα συγχρόνως τα λόγια της κύλησαν λυπημένα…

Εγώ πια…. Πάει, έφυγε η ομορφιά μου γιε μου…. Δες πόσος έγινες…. η αδερφή σου παντρεύεται σε λίγο…πάει φεύγει και αυτή, όπως όλα….και η οδύνη χαράκωσε το πρόσωπο της…

Τα λόγια του Σοφού ξανάρθαν στην μνήμη.

Εσύ δημιουργείς το χρόνο…..

Συνεχίζεται…

Θα γράψω όσο μπορώ ένα Φιλοσοφικό μυθιστόρημα. Μπορείτε αν θέλετε να πάρετε μέρος και εσείς...

Αν δεν σας αρέσει, κάντε κλικ, και... καλή καρδιά!

Δεν απαντώ κατευθείαν….για να μην χάνεται η Ροή… μα σιγά σιγά μέσα από τη διήγηση. Ουτε ξέρω την έκβαση ακόμα….…. ελπίζω το ESOTERICA.GR….να μην θέλει…και τα CopyRights….!!!

1

Προχώρα, Πλάτωνα. Παρακάλεσε την Μούσα να σε εμπνέει.

Υ.Γ. Για τα copyrights μην ανησυχείς. Πάντα σεβόμαστε τους δημιουργούς... τους δίνουμε καλά ποσοστά . Να σου στείλουμε το συμβόλαιο με... email;

ΦΙΛΕ ΠΛΑΤΩΝΑ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ...

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ....

ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ ΕΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΣΤΕΙΛΩ ΣΕ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ.

ΑΝΑΜΕΝΩ

Φίλε Τηοτη, οι επεμβάσεις σου στα Φορουμ είναι καθοριστικές για την πορεία του Esoterica. Γράφω μόνο σε αυτόν τον χώρο, και δεν σου το κρύβω, αισθάνομαι σαν σπίτι μου. Ένας από τους λόγους είσαι και εσύ.

Φίλε Avatar, δεν έχω αντίρρηση να τα δώσεις όπου θέλεις. Αν είναι φίλος της Σοφίας είναι και φίλος της αγάπης και τις ομορφιάς, που ΕΙΝΑΙ πάντα και δίνουν απλόχερα. Δώσε και το ΛΙΝΚ του εσωτερικά…. δίνουν όλοι εδώ μέσα…. και ίσως…. έχει να δώσει και ο ίδιος…

Φίλε Πλωτίνε, θα λεγα πως τα λόγια σου… αρμόζουν και σε σένα. Αν στη ζωή σου νόησες Πλάτωνα και Πλωτίνο… δεν έχεις μόνο ταλέντο…..

Δεν έχω πάντα χρόνο να γράφω, μα όταν έχω το κάνω. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη Τέχνη... μα κάτι που έμαθα στη ζωή…

Να κοιτάζω με τα μάτια του αλλου…

Να είστε ολοι καλα

Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να κάνω πολλά ποστ, να διαβάσουν πολλοί ότι γράφω, και τέτοια…μα τα λίγα άτομα,…. να νιώσουν αγάπη, ομορφιά, αρμονία….κατανόηση...

και αν μονο σκεφτούν,

Πλάτωνα, είμαστε φίλοι…….αυτό σε μένα… φτάνει.

ΛΕΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ

ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΕΔΩ ΕΤΟΙΜΟΣ Η ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΑΥΤΗ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ......
ΕΙΝΑΙ Η ΗΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ
ΦΙΛΙΚΑ

Βγήκα στη βεράντα του σπιτιού, και απόλαυσα την πρωινή δροσιά, τη μυρωδιά από τις λεμονιές, όπως και το φλοίσβο που έφτανε από την ανοιχτή θάλασσα. Κάθε τόσο, οι σπουργίτες μας φώναζαν να τους προσέξουμε, και σαν έπεφτε κάνα ψίχουλο, έπαιρναν το θάρρος και έφταναν πολύ κοντά μας. Κανείς δεν τα πείραζε σε εκείνο το σπίτι…

Οι καλοκαιρινές διακοπές είχαν ιερό χαρακτήρα για μένα. Πέρναγα κάθε καλοκαίρι ένα μήνα κοντά στους δικούς μου, μα λόγο του ότι μου άρεσε το διάβασμα, ο διαλογισμός και η φύση, εκεί στην εξοχή, χανόμουν μέσα στα δάση για ώρες. Δεν με περίμεναν ποτέ για φαγητό, μιας και τα μεσημέρια με εύρισκαν μακριά από το σπίτι, άλλοτε κάτω από τα δένδρα, άλλοτε σε μια ερημική ακρογιαλιά, άλλοτε με κάνα φίλο που ερχόταν να μας βρει, σε κάποιο ήσυχο μέρος.

Πως δημιουργώ εγώ το χρόνο? Γιατί μου είπε αυτά τα λόγια ο Σοφός?

Όλα τα χρόνια, ότι έβαζα στο μυαλό μου, κατά κάποιο τρόπο το πραγματοποιούσα…έφτανα εκεί, παρ όλα αυτά, ήταν έντονα αποτυπωμένο μέσα μου, το ανεκπλήρωτο. Αυτή η φλόγα του ανικανοποίητου, ήταν πάντα παρόν, και μόνο οι αιθέριες υπάρξεις, έδιωχναν, μα για λίγο μόνο. Και δεν το έβλεπα μόνο σε μένα, μα και γύρω μου. Ανθρωποι απογοητευμένοι, μερικοί μάλιστα γινόντουσαν πικρόχολοι, κρίνοντας τους άλλους, έτοιμοι να τους καταρρακώσουν. Άλλοι πάλι γινόντουσαν κυνικοί, και μάλιστα πολυδιαβασμένοι…

Διάβηκα πάλι το πέρασμα, η φιγούρα με αναγνώρισε και με χαιρέτισε από μακριά.

Π… Καλώς τον. Έμαθες τον δρόμο Πλάτωνα, μπορείς να έρχεσαι ταχτικά αν θέλεις. Είμαστε εδώ για να συζητάμε.

Σοφέ μου, δεν κατάλαβα τι θέλεις να πεις, πως είμαι ο χρόνος, μα έχω και αλλά να σε ρωτήσω σήμερα!

Π… Καταλαβαίνω…. Λέγονται ορισμένα λόγια τα οποία πρέπει ο ίδιος να τα αναρωτηθείς. Δεν έχει σημασία να έχεις μια απάντηση, όσο του να θέτεις σωστά την ερώτηση. Αν την τοποθετείς σωστά, ανοίγεις σιγά σιγά το πέρασμα… δεν περιμένεις να έρθει Νύχτα…

Θέλεις να πεις Σοφέ μου, πως η ερώτηση είναι πιο σπουδαία από την απάντηση?

Π…Ασφαλώς Πλάτωνα…Σκέψου μόνο τι συμβαίνει όταν αναρωτιέσαι. Πως είναι ο Νους σου εκείνη τη στιγμή?

Ανοιχτός…σαν κάτι να περιμένει…

Π…Ανοιχτός! Αρχικά είναι ανοιχτός! Αυτό που περιμένει…είναι, ο ΕΑΥΤΟΣ! Βλέπεις τι διαφορά? Το ανοιχτό ΕΙΝΑΙ… η στιγμή…. το άλλο, η απάντηση, διαμορφώνεται….στο χρόνο!

Το καταλαβαίνω προς το παρόν διανοητικά αυτό, έμπρακτα είναι δύσκολο!

Π… Τότε δεν το κατάλαβες ακόμα…

Σοφέ μου, το ξέρω, έχω ένα Νου γρήγορο σε επιχειρηματολογία, μα σαν γεγονός μέσα μου, πώς να στο πω….….. Ο Νους μου λέει ένα πράγμα, και ένα άλλο λέει η καρδιά μου. Είμαι συνέχεια σε σύγκρουση, με καταλαβαίνεις? Είμαι σε Πόλεμο με τον εαυτό μου! Αυτό βλέπω και στους άλλους…και σε μεγάλο βαθμό μάλιστα! Ακόμα και σε επιστήμονες, ηθοποιούς, πολιτικούς, αυτούς που οι περισσότεροι… θεωρούν φτασμένους…αν τους κοιτάξεις καλά στα μάτια…. Είναι στην ψυχή…. μισό σβησμένοι. Το βλέπω με αναστάτωση…. πως άρχισε και με μένα!

Π… Πλάτωνα, αν μαζεύεις πολλά πράγματα με το Νου, και δεν προσέξεις, δημιουργείς μέσα σου υπερηφάνεια, αδιαλλαξία…Αισθάνεσαι πιο ψιλά από τους άλλους….και θέλοντας να διατηρηθείς….δημιουργείς φόβους, φιλοδοξία, φθόνο…. Ο Νους βαραίνει και η καρδιά σου μαραζώνει. Χάνει τη φλόγα της…

Έτσι ζω σε σύγκρουση συνέχεια….μα αν δεν γίνουν έτσι Σοφέ μου.. ο κόσμος και εγώ, θα πάμε μπροστά?

Π…Πλάτωνα, πρώτα πρέπει κάποιος να γιατρευτεί….και μετά ρωτάει τι γίνεται με τον κόσμο. Τι γίνεται τώρα? Μήπως πάνε μπροστά? Σταμάτησαν ποτέ οι πόλεμοι? Δεν λες εσύ ο ίδιος πως ο κόσμος υποφέρει? Σε ποιο σύστημα ο άνθρωπος δεν υποφέρει? Όταν κάποιος χρειάζεται νυστέρι για να γιατρευτεί…είναι κουτό να του ανακουφίζεις τα συμπτώματα… Αν αντιλαμβάνεσαι το ψεύτικο… είσαι σε επίγνωση του αληθινού! *(ΑΝΟΙΓΜΑ) Δεν χρειάζεται να το ακολουθήσεις….το αληθινό σε ελευθερώνει από το ψεύτικο.

Συνεχίζεται….

2

Και Σοφέ μου πως γίνεται ο Νους να μην μαζεύει πράγματα, αφού έτσι έμαθα στη ΖΩΗ να κάνω? Πως γίνεται μέσα... να μην δημιουργείται σύγκρουση? Μήπως λέγοντας μου… πως εγώ δημιουργώ το χρόνο… έχει σχέση με αυτό?

Π… Ας το δούμε από αυτή την πλευρά τώρα. Πως δημιουργείτε το ΕΓΩ…Είναι μια κίνηση μέσα μας η όχι? Για να σκεφτεί κάποιος εγώ είμαι καλλίτερος από κάποιον, κάτι μέσα του έκανε σύγκριση. Επομένως κίνηση…ανέβηκε ένα σκαλοπάτι πιο ψιλά από τον άλλο, σωστά?

Ναι…υποθέτω πώς έτσι γίνεται.

Π… Και αν ήσουν καλλίτερος, χωρίς να κάνεις σύγκριση, θα ανέβαινες ποτέ το σκαλί?

Μα χωρίς σύγκριση, πως θα ξέρω πως εγώ είμαι καλλίτερος… η χειρότερος?

Π…Είναι απλό! Η Ζωή….είναι η κάθε στιγμή…σωστά?

Σωστά.

Π…Ο Νους, συνήθως δουλεύει χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις, που με τη σειρά τους γίνονται μνήμη, πρότυπα, καλούπια, λέξεις. Έτσι δημιουργείται αυτό που ονομάζουμε παρατηρητή. Είναι συνδεδεμένες στιγμές…σε κίνηση, που φτιάχνουν τον παρατηρητή… μα και το υπόδειγμα! Μα έλα που το υπόδειγμα με αυτή τη λειτουργία, αρεσκόμενο να ανεβαίνει σκαλοπάτια, γίνεται το ΕΓΩ ΜΑΣ… φυσικά, ποτισμένο από την ευχαρίστηση που αντλεί…Τέτοια συμβάντα καταγράφονται συνεχώς στον εγκέφαλο, αν δεν υπάρχουν… ανακυκλώνονται συνέχεια τα παλιά… μνήμες… η ευχαρίστηση που νοιώσαμε, και που αναζητάμε συνεχώς..

Έτσι γίνεται….

Π…Τι είναι τότε βαθιά κατανόηση? Η αντίληψη αυτής της διαδικασίας….Ζησημο…στιγμές… χωρίς ανέβασμα στο σκαλί…

Ναι μα αυτό φτάνει να κατανοήσω το καλλίτερο και το χειρότερο?

Π…Μα φυσικά! Σαν εξωτερική κίνηση, η κρίση είναι αναγκαία στις δουλεία, στις επιστήμες και όπου χρειάζεται…..γίνεται πρόβλημα όταν…

Κατάλαβα! Όταν κάνω κάτι και μέσα μου και σκέφτομαι…εγώ είμαι καλλίτερος….

Π…Βλέπεις Πλάτωνα, αν υπήρχαν μόνο στιγμές, το ΕΓΩ δεν θα γινόταν…θα σπαζόταν συνεχώς….θα ξεχνιόταν! Μα η στιγμή που ζει στην ΑΝΑΜΝΗΣΗ…δίνει συνεχώς σχήμα σε υποδείγματα, και συγχρόνως δημιουργεί τον κατασκευαστή…το ΕΓΩ, τον δημιουργό των συγκρούσεων…

Η στιγμή που ζει στην ΑΝΑΜΝΗΣΗ…. η αντίδραση σαν σκέψη….. μα αυτό κάνω συνέχεια…!
Σοφέ μου, πριν συνεχίσουμε, καλλίτερα να τα σκεφτώ αυτά…..Είναι δύσκολα στην αντίληψη, φαντάζομαι στο βίωμα τους…

Συνεχίζεται….

3

Ετσι Σοφέ μου, η σκέψη…. είναι κάτι που με έχει πολύ απασχολήσει. Διάβασα πως η κύρια διάφορα μας από τα πλησιέστερα προς εμάς ζώα, τους πίθηκους, χιμπατζήδες κλπ, εκτος της φαιας Ουσίας, είναι και στην διασύνδεση που έχουν τα κέντρα ομιλίας… σε σχέση τους με τον εγκέφαλο. Είναι πλατιά συνδεδεμένα με αυτόν, και κατά κάποιο τρόπο, οι άνθρωποι, είμαστε φτιαγμένοι για να μιλάμε, να σκεφτόμαστε…..Οι επιστήμονες διαβεβαίωσαν πως και εκατομμύρια χρόνια να περάσουν, τα πιθηκοειδή… ακόμα θα κραυγάζουν…και ορισμένες θεωρίες εξέλιξης, της προελεύσεως μας δηλαδή, μετά από αυτό….

Π…Θεωρίες θα βγουν πολλές ακόμα Πλάτωνα. Η Εξέλιξη μας οδηγείται από τη γνώση της μερικότητας, που κάτι προσθέτει πάντα στο γνωσιολογικό μέρος. Αυτές τις γνώσεις στην εποχή μας, τις βρίσκεις εύκολα, μα το πρόβλημα μας είναι άλλο. Γιατί έφτασες μέχρις εδώ?

Γιατί είμαι ανικανοποίητος…γιατί δεν ξέρω τι μου φταίει… γιατί δεν με γνωρίζω…γιατί υποφέρω…γιατί…

Π…Αυτά λοιπόν κοιτάμε. Όσα και να γνωρίσεις στο γνωσιολογικό μέρος, αυτό που γίνεται είναι πολλαπλότητα, μα και που η φύση της, είναι η μερική απάντηση. Η γνώση, έτσι όπως την χρησιμοποιούμαι είναι συσσώρευση , όση και αν απόχτησης, πάλι δεν φτάνει να κατανοήσεις τον Εαυτό σου.

Μα όλοι εκθειάζουμε τη γνώση, όλοι την έχουμε σε υπόληψη, εκτός και θέλεις να πεις κάτι άλλο Σοφέ μου που μας διαφεύγει!

Π…Ότι σκέπτεσαι Πλάτωνα προέρχεται από το παρελθόν από την πείρα που απόχτησες. Η σκέψη γνωρίζει να λέει όχι η να βεβαιώνει….μα δεν ανακαλύπτει! Σύμφωνα λοιπόν με την πείρα που έχει, μετατρέπει, πλάθει, και η κύρια λειτουργία της είναι να επικοινωνεί. Η στιγμή είναι το βίωμα που κάποιος ζει, και που η σκέψη αμέσως μετά, του δίνει εντολή, προσδιορισμό, σύμφωνα με το γνωστό του παρελθόν. Πες πως ακούς κάτι καινούργιο, το διαμορφώνεις πάντα με αυτό που είναι το δικό σου γνωστό, αν σου αρέσει το επιδοκιμάζεις, αν όχι.. δεν το δέχεσαι, το αρνείσαι. Είπες πως οι επιστήμονες ανακάλυψαν κάτι για τις διασυνδέσεις του εγκεφάλου. Σαν γνώση είναι σπουδαία, μα κοίταξε τη χρήση που θα γίνει. Θα αναρωτηθούν για Δαρβίνο, για την πραγματική προέλευση του ανθρώπου, μα θα βγει κάτι άλλο ακόμα που δύσκολα θα είναι και πραγματικό…

Γιατί το λες αυτό Σοφέ μου…Σιγά σιγά δεν πλησιάζουμε?

Π…Το λέω γιατί αν δεχτείς πως υπάρχει κάτι…ας το πούμε Πραγματικό, η διαμόρφωση που έχει ο εγκέφαλος, που είναι εξελιγμένος μέσα στο χρόνο…. θα συνεχίσει στο γνωστό, εκτός αν….

Εκτός αν …. Εκτός αν τι? Σοφέ, που χάθηκες πάλι…

Ξύπναγα στο πιο ωραίο… Κάτι πήγε να πει…για το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, μα τα σκοτάδια μου κέρδιζαν τη μάχη. Ένα αμυδρό χαμόγελο πείρε τη θέση στα ερωτήματα που ερχόντουσαν στο μυαλό μου. Η ζωή κύλαγε, καιρός και για όμορφη αναψυχή, μια απογευματινή εκδρομή με φίλους στην Επίδαυρο, που η ιδιαιτερότητα του τόπου, μας κράτησε όλους χαρούμενους, μέχρι τις πρωινες ωρες..

Το φεγγάρι ανεβαινε αργά μέσα από τα δένδρα, όταν μπήκαμε στο Θέατρο. Τι συγκίνηση σε πιάνει με όλο το σκηνικό. Το μυαλό τρέχει με τη φαντασία του, στις χιλιάδες παραστάσεις που έχουν πάρει μέρος σε εκείνο το χώρο. Καθόμαστε, μετά από λίγο, η μουσική και ο φωτισμός, προανάγγελλαν την έναρξη …Όλα είναι αναπαραστάσεις της ζωής, καταστάσεις που βλέπουμε στην καθημερινότητα, μερικές φορές δραματικές… άλλες προκαλούν γέλιο…μα και εκείνες… που ο σεναριογράφος και ο δημιουργός, κάνουν με τρόπο, ώστε το πλήθος να κρατά την άνασσα του…για την έκβαση.

Ω στιγμή…. Δημιουργία…

Εδώ ήταν λοιπόν το Πραγματικό….

Οι αντιδράσεις μας…. ήταν μέσα στο χρόνο!

Συνεχίζεται….

4

Τόσο η κοιλάδα, όσο και οι ΣΟΦΟΙ ….

ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ...

Σε σένα αυτό.... φτάνει!

ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ.........ΜΕ Η ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

ΦΙΛΙΚΑ

Υ.Γ ΠΑΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΜΕ ΤΟΝ ΣΟΦΟ ΜΟΥ

Μια στιγμή πέρασε, αισθάνθηκα το χέρι της να ψάχνει και να σφίγγει το δικό μου. Μέσα από καπνούς ξεπρόβαλε η λεπτεπίλεπτη μορφή, που με σταθερές μα αρμονικές κινήσεις πλησίαζε προς τη θυσία. Η Ντίνα, η φιλόλογος φίλη μου, ακούμπησε απαλά το κεφάλι της στον ωμό μου. Σιγανά μου ψιθύρισε κάτι για τη μαγεία του θεάματος….

Η Ομορφιά, μας είχε καθηλώσει, και η ένταση της συνέχισε για ώρα… ακόμα και στην επιστροφή, κανένας δεν συζήταγε… η ήθελε μουσική. Το δυνατό αυτοκίνητο έπαιρνε με άνεση τις στροφές και ανηφόρες, και λίγο αργότερα ο αργολικός κόλπος μας καλωσόριζε. Είχε πανσέληνο, οι λαμπερές ανταυγες, έδειχναν την θάλασσα σαν ασημένιο κάμπο. Με τη Θέα του, η Ντινα ξανακουμπησε στον ώμο μου..

Δεν νυστάζω, μου ψιθύρισε….

Ούτε εγώ….. ρώτησα και το άλλο ζευγάρι… και λίγο αργότερα σταματήσαμε σε μια ερημική παράλια. Έκανε ζέστη, μα άρεσε σε όλους η θέα της φωτιάς, έτσι μαζέψαμε ότι βρήκαμε, μαζί και ένα ξερό κούτσουρο, φερμένο από τη θάλασσα, και, μετά από λίγο….τα πρόσωπα μας έλαμπαν από αποχρώσεις της φωτιάς και του φεγγαριού.

Η Ντινα ζούσε στην Αθήνα. Ήταν, λεπτή, μελαχρινή με πολύ πλούσια μαλλιά. Θύμιζε αρχαία καλλονή με εκείνα τα πελώρια μάτια της, που σαν σε κοίταζαν, σε καθήλωναν, ακόμα και αν, από μάτια και φεγγάρια… κάποιοι ήσαν εμβολιασμένοι… Παράξενη, ελεύθερη, όταν κάποιος από την παρέα την πείραζε, εισέπραττε σχεδόν πάντα μια αυθόρμητη, χιουμοριστική απάντηση… Από ότι μου έλεγε είχε δεσμό…. μα το ήξερε μόνο αυτή….

Το άλλο ζευγάρι, σηκώθηκε μετά από λίγο, είπαν πως πήγαιναν βόλτα, και να μην τους ψάξουμε. Η Ντινα τους είπε να προσέξουν το νερό, γιατί η περιοχή ήταν αμμώδης, και γεμάτη χταπόδια. Γελάσαμε, και τους κοιτάζαμε καθώς χανόντουσαν σιγά σιγά… Μείναμε σιωπηλοί, η φωτιά είχε χαμηλώσει….Την κοιτάγαμε και οι δυο μαγεμένοι να χορεύει ξέφρενα στο ρυθμό της…Που και που, κάποιο μέρος της έσβηνε, και ο καπνός έπαιρνε τη θέση του….

Εκεί ζω Πλάτωνα…… Ειπε σαν να διάβαζε τη σκέψη μου

Που και που κάποια αναλαμπή…. μετά χάνομαι πάλι στους καπνούς.

Δεν μπορούμε να τους διαλύσουμε Ντινα, είμαστε οι καπνοί…Σαν υπάρχει
η Φλόγα δεν υπάρχει καπνός…Η το ένα…η το άλλο….

Σαν ένα φλας, τα λόγια του σοφού χόρεψαν μέσα στους καπνούς μου…

Εσύ δημιουργείς το χρόνο…

Εγώ δημιουργώ το χρόνο…..Όπου καπνός και Χρόνος….

Η Ντινα σηκώθηκε, με δυο κινήσεις ελευθερώθηκε από τα ρούχα της….Το φως του φεγγαριού σκιαγράφησε την ατέλειωτη ομορφιά της, κάνοντας τα άστρα να υποκλιθούν… Η Μορφή της, γεμάτη θηλυκότητα, κινήθηκε προς τη θάλασσα… αφήνοντας πίσω της ένα δελεαστικό γέλιο…

Έλα….άσε το χρόνο…. είναι πάντα λίγος!

Συνεχίζεται…..

5

quote:

---

Δεν μπορείς να σβήσεις αύτο που ήδη υπάρχει μεσα στην πνευματική αλλά και υλική μορφή του καθενός μας, ποτέ δεν ξεχνούμε, ποτέ δεν σταματάμε με την παραμικρή δυσκολία, το μόνο που μέλλει να εναποθέσουμε στο αχανές αυτό σύμπαν είναι τον εσωτερικό μας ΘΕΟ έτσι ώστε να υπάρχει η συνεχείς αίσθηση της αγάπης.
Ω ΔΟΞΑΣΜΕΝΕ, Ω ΥΠΕΡΤΑΤΕ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΝΟΙΩΣΩ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Ο ΦΕΥΓΑΤΟΣ

---

...συνεχισε απο αυτο θα βγεις σιγουρα καλυτερος

love for what is comming and forgivness for the past...

ΝΑ ΠΛΕΞΕΙ ΧΟΡΟ ΣΤΙΣ ΑΧΤΙΔΕΣ ΤΟΥ...

ΤΟ ΦΩΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ
ΣΧΗΜΑΤΑ
ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ...

+ΑΥΤΟ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΙΩΝΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ,ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΙΣΑΝΟΙΧΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ..."

'manava seva, madhava seva'

Καλή μου Ατμα, άρχισες και παίζεις με το ΦΩΣ…

Άλλαζεις σχήματα και εσύ, όπως και ο Πλάτωνας αλλάζει από Φαίδωνα σε Ρεπούμπλικα και Τιμεο!

Τι δύσκολη που είναι η ψυχή!

Ο Ερ…. άρχισε να κουράζεται!

Ερ…όχι ο εργάτης... μα ο στρατιώτης!!!

Έτσι, αφεθήκαμε στο αιώνιο παιχνίδι της ένωσης, μέσα και έξω από τη θάλασσα, έως ότου, ακούσαμε τα γέλια των φίλων που επέστρεφαν. Ντυθήκαμε γρήγορα, και λίγο πριν τα χαράματα, αφού αποχαιρετίσαμε το άλλο ζευγάρι, την άφησα σε ένα δρομάκι, κοντά στο πατρικό της.

Καληνύχτα…η μάλλον καλημέρα… Τι ώρα είναι… ψιθύρισε φυλώντας με απαλά. Ας ελπίσουμε πως κοιμάται ακόμα, διαφορετικά θα έχω πάλι μουρμούρα.

Εννοούσε τον μεσήλικα Πατέρα της, που αγαπούσε και δεν ήθελε να στεναχωρήσει. Κάθε γονιός θέλει το καλλίτερο για τα παιδία του, και όσο πέρναγε ο καιρός, και παρέμενε ελεύθερη, τόσο μεγάλωναν οι πιέσεις και τα παράπονα από μέρους τους. Την καταλάβαινα, θέλανε λέει, να την δούνε ευτυχισμένη, μα ποτέ δεν ρώταγαν τους εαυτούς τους…. αν οι ίδιοι ήσαν ευτυχισμένοι…

Δεν νύσταζα πια. Έκανα κατά το λιμανάκι για πρωινό καφέ. Στο περίπτερο, η ευτραφής κυρία έφτιανε της εφημερίδες και το στόλιζε με παιχνίδια για τα παιδιά. Όλο και κάποιος γονιός θα τα αγόραζε, χαρίζοντας τους χαρα και γέλιο…. Οι γαργαλιστικές μυρωδιές φρέσκου ψωμιού και τυρόπιτας, με τράβηξαν στον κοντινό και γραφικό φούρνο… Η Φουρνάρισσα, μια καλοσυνάτη κυρία με το εύκολο χαμόγελο, μας καλημέρισε. Τα έβαλε σε μια σακούλα, και μετά από λίγο τα απολάμβανα με ένα cappuccino, σε ένα τραπεζάκι, της παράλιας. Τέτοια ώρα δεν είχε κίνηση, λίγο αργότερα, δεν θα εύρισκες να καθίσεις.

Η Ένταση της βραδιάς ακόμα με συνόδευε, κάνοντας τις πρώτες ηλιαχτίδες αισθητές, έντονες και ναζιαρες, σαν τα παιχνίδια της Ντίνας. Ο έρωτας και η γυναικεία ομορφιά... είχαν διώξει μακριά τις σκέψεις, κάθε πρόβλημα και σύγκρουση, μα ο κατασταλτικός χαρακτήρας τους, ήταν μόνο παροδικός.
Αισθανόσουν ξαλαφρωμένος, ένιωθες την αρμονία... μα δεν διαρκουσε!

Ο Σταύρος, με χαιρέτισε από μακριά. Οι περισσότεροι άνθρωποι στον τόπο, ήσαν φιλικοί, ίσως γιατί ζούσα λίγο μαζί τους, ίσως γιατί όταν τους μίλαγα, δεν έκρινα ποτέ τους άλλους, ότι και να κάνανε! Αδύνατος, ψιλός, γύρω στα τριάντα, μα που η χρήση του αλκοόλ έδειχναν για σαράντα και βαλε. Η μόνες στιγμες της ημέρας που τον έβλεπε κανείς καλά, ήταν οι πρωινές ώρες!

Καλημέρα Σταύρο, κόπιασε να σε κεράσω!

Μου είχε ζητήσει κατά το παρελθόν να μιλήσουμε, μα ήταν φτιαγμένος με το πιοτό, και ήταν αδύνατο…

Κάθισε δισταχτικά, σαν να το περίμενε. Μόλις φάνηκε ο καταστηματάρχης, ζήτησε μια πράσινη, μα του είπα πως αν ήθελε να μιλήσουμε, ήταν πιο ενδεικτικός ο καφές! Συμμορφώθηκε σαν μαλωμένο παιδί, και πέρασε αμέσως στην αντεπίθεση….

Δεν πίνω Πλάτωνα….μπίρα είναι.. δεν πίνω πάνω από τέσσερα μπουκαλάκια την μέρα!

Χώρια το ουίσκι, σκέφτηκα από μέσα μου, μιας και ο αδερφός του μου είχε μιλήσει, και με είχε ρωτήσει, τι θα μπορούσαν να κάνουν.

Το ξέρω, μα πίνεις κάθε μέρα βρε Σταυρό. Είναι τρία χρόνια τώρα…Ξέρεις το γιατί?

Και αν το ξέρω… μήπως θα το κόψω? Απάντησε ερωτηματικά… Μπορεί και να μην θέλω….

Τότε ας μιλήσουμε για κάτι άλλο...

Χαμήλωσε το κεφάλι. Ήθελε να διώξει αυτή τη συνήθεια… μιας και όπως μου είπε… ξεχνιόταν, και καθημερινά τον πλάκωνε.

Τι θέλεις να ξεχάσεις Σταύρο?

Ανατρίχιασε και σκοτείνιασε η ματιά του. Άρχισε να μου μιλάει για την άδικη κοινωνία, για τον πατέρα του που δεν του ανεγνώριζε τίποτα, για τον άπληστο αδερφό του, για τα κληρονομικά….και τι δεν είπε! Αφού τελείωσε, με κοίταξε σαν να περίμενε κάτι… όποτε τον ξαναρώτησα!

Τι θέλεις να ξεχάσεις Σταύρο?

Άρχισε να τρέμει, το χέρι του…. έψαξε τα τσιγάρα.

Γιατί να υπάρχει κάτι άλλο? Με ρώτησε.

Γιατί αυτά τα έχουν οι περισσότεροι…μα δεν πίνουν…

Έπεσε σε περισυλλογή…Κάθε τόσο τράβαγε μια βαθιά ρουφηξιά, και έριχνε μια κλεφτή ματιά προς το μέρος μου…

Ρε συ Σταύρο, μέχρι πριν τρία χρόνια ήσουν μια χαρά άνθρωπος….. έχεις την γυναίκα σου, το παιδί σου, τη δουλεία σου…..Σε θυμάμαι πάντα γελαστό. Τι μεσολάβησε?

Καθώς του μίλαγα, μια ανησυχία και ένας πόνος διαγράφτηκε στο πρόσωπο του…

Δεν ξέρεις Πλάτωνα…δεν ξέρεις…κανείς δεν ξέρει… τι κουβαλάει αυτή η δόλια ψυχή…Γίνεται να κόψω το πιοτό, χωρίς να πάω σε κλινική σε τρελοκομείο, η στο νεκροταφείο?... με ξαναρώτησε.

Δεν ήθελε να μου πει, αυτό που τον έσπρωχνε να πίνει… μα και που ο ίδιος γνώριζε.

Σταύρο, άμα γνωρίζεις την αιτία, όποια και να είναι…. μπορείς να την αντιμετωπίσεις!

Η Αιτία! Κούνησε το κεφάλι του…. Είναι Φαρμάκη η αιτία Πλάτωνα. Σκέφτομαι να τελειώσω… να την πάρω μαζί μου… έτσι μόνο θα λυτρωθώ!

Σήκωσε το χέρι του και παρήγγειλε μια Πράσινη!

Είχε περάσει η Ώρα, και σκέφτηκα τους δικούς μου πως θα είχαν ξυπνήσει και θα ανησυχούσαν…Είπα στον Σταύρο πως θα επεστρεφα αμέσως… και έψαξα για τηλέφωνο. Τους καθησύχασα.

Γυρνώντας, βρήκα το μπουκάλι σχεδόν άδειο. Του είπα πως θα έφευγα… μα μου έπιασε το χέρι…

Κάθισε Πλάτωνα! Κάθισε! Πες μου κάτι.... Γιατί δεν παντρεύτηκες ακόμα? Ένας σαν και σένα έχει όποια θέλει… γιατί δεν παντρεύεσαι?

Με βρήκε απροετοίμαστο, μα κάτι άρχισα να καταλαβαίνω…

Δεν παντρεύτηκα… ίσως δεν βρέθηκε ακόμα η κατάλληλη….του είπα!

Η Κατάλληλη! Ναι ναι η κατάλληλη! Μονολόγησε…Είσαι έξυπνος Πλάτωνα… έχεις πιάσει το νόημα..

Έμεινα σιωπηλός. Κατέβαζε σιγά σιγά τη μπύρα, και έπαιρνε κουράγιο…

Θα σου πω Πλάτωνα! Είσαι ο μόνος που θα το μάθει… Θέλω να ξαναζήσω, μα δεν μπορώ πια….Είπε με φωνή που ζήταγε κουράγιο…

Πριν τρία χρόνια, θα ανέβαινα στην Αθήνα για δουλειές, και θα έλειπα για δυο μέρες απο το σπιτι. Έτσι χαιρέτησα τη γυναίκα, το μικρό γιο μου, και ξεκίνησα. Ήταν απόγευμα, μα σε ένα άλλο χωριό, έπαθε βλάβη το αυτοκίνητο, έτσι αναγκάσθηκα να ψάξω για συνεργείο. Το ανταλλαχτικο θα έφτανε την επόμενη, όποτε το βραδακι, πήγαμε σε μια ταβέρνα με το μηχανικό, και γυρω στα μεσανυχτα, με συνόδεψε ο ίδιος στο χωριό. Περπάτησα ελαφριά, να μην τους ξυπνήσω... Μπήκα αθόρυβα στο σπίτι, και άκουσα ομιλίες από το υπνοδωμάτιο. Η Γυναίκα μου μίλαγε με κάποιον!
Πλησίασα. Η καρδιά μου, εγώ ξέρω πως άντεξε... Του έλεγε πόσο της είχε λείψει!!! Πόσο τον αγαπούσε, πόσο τον σκεφτότανε, και πόσο του έμοιαζε το παιδί μας!!! Εκεί έξω από την πόρτα του δωματίου μας, πέθαινα, με κάθε της λέξη, και όταν αυτός γέλασε… μπήκε ακομα πιο βαθιά το μαχαίρι…. ανεγνώρισα τον αδερφό μου...
Κατάλαβες τώρα Πλάτωνα γιατί πίνω? Ο Αδερφός μου έχει οικογένεια και τρία παιδιά…..Εγώ την αγαπούσα και αγαπώ… μα όταν γυρίζω σπίτι, τίποτα δεν είναι δικό μου….Είπε αυτά…. και άρχισε να κλαίει!

Αισθάνθηκα να σπαράζω μέσα μου το ίδιο....Έβαλα τα χέρια μου στο μέτωπο, αναλογιζόμενος τι πέρναγε αυτός ο άνθρωπος. Έμεινα για λίγο σιωπηλός, ακουμπώντας του το χέρι. Στο τέλος μπόρεσα και ψέλλισα!

Πάλι καλά Σταύρο, πάλι καλά…που πίνεις μόνο….

Συνεχιζεται...

6

Μολις μου ειπαν στο νοσοκομειο... πως η φιλη μου ειναι άρρωστη….. Θα χρειασθει όλη μου την προσοχή.....Δεν εχω ορεξη να γραψω αλλο....ισως στο μελλον... προς το παρον, θα μεινω δυπλα της...

Σας χαιρετώ… εύχομαι ειρήνη και αγάπη σε όλους.

quote:

---

ισως στο μελλον

---

ΠΛΑΤΩΝΑ πέρασε καιρός. Ίσως θες να μας ξαναστείλεις στον δικό σου Παράδεισο. Αν θες συνεχίζεις... Αλλιώς ασε την σιωπή να μας καλύψει με το ουράνιο πέπλο της....

Τέτοιος θα είναι ο χαρακτήρας εκείνου του πρωινού
που το απλό πέρασμα του χρόνου δεν μπορεί να φέρει την αυγή του

Οι μηχανές ήταν έτοιμες τώρα, μόλις τις είχανε πάρει απο το συνεργείο.
Καλοφτιαγμένες και σχεδόν καινούργιες...

Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να ξεκινήσουν...

Πράγματα λιγοστά, μόνο τα απαραίτητα...σ' αυτό το ταξίδι που καιρό τώρα το μελετούσαν.
Τώρα μόνο δρόμος...δρόμος μπροστά και πίσω μνήμες...

...φιδίσιοι δρόμοι ξετυλίγονταν επάνω μα και κάτω...στο χρόνο τους.
Αρχικά κούραση, πολλή κούραση απο το ταξίδι.
Όπως πάντα η αισιόδοξη αρχή ακολουθείται απο ενα μέλλον με περισσότερο σκεπτικισμό.
Υπάρχει τόση συσωρευμένη ενέργεια στη φύση που πλέον η κούραση,
ερχόταν και έφευγε σα παλίροια...

...
συνεχίζεται...

~Γρηγόρης~

Ωραία ιστορία...και εγώ είχα τα ίδια προβλήματα με τον θρησκευτικό...
Με έλεγε Δαίμονα και μου είχε βαθμό 15 τη στιγμή που ήξερα καλύτερα
τη θρησκεία του από τον ίδιο.
:)
Ο πατέρας μου ήθελε να τον θάψει ζωντανό, και κάθε μέρα ήταν στο γραφείο του διευθυντή και τα έσπαγε όλα... lol :) ...
:)

Πλάτωνα μπορείτε σας παρακαλώ να μου πείτε σε τι πιστεύετε?...
Με απλά λόγια, όχι ποιήματα και παραβολές...

A...για το θέμα με τη δημιουργία της γυναίκας,εξήγησα στον θρησκευτικό ότι ήταν η πρωτόγονη εξήγηση της κλωνοποίησης...
:)

Thanks!

Ciao!

Με ρωτας,

quote:

---

Πλάτωνα μπορείτε σας παρακαλώ να μου πείτε σε τι πιστεύετε?...
Με απλά λόγια, όχι ποιήματα και παραβολές...

---

Με αγαθή Αγάπη.
Just A Man

“Ο Θεός του Κόσμου, που είναι η ΑΓΑΠΗ, ας μας έχει πάντα καλά.”

>Καταρχάς γιατί κάνεις την ερώτηση?
Από περιέργεια.

>Είσαι μήπως ελεύθερος στο να κάνεις σύγκριση, με το τι πιστεύεις >εσύ?
Ναι,είμαι ελεύθερος να κάνω ότι θέλω, από τη στιγμή που δεν βλάπτω τον συνάνθρωπό μου.

>Μέσα σου δεν είναι εδραιωμένη μια πίστη *(Λόγια και εμπειρίες >κάποιου άλλου)….που πιστεύεις σαν αλήθεια και τα ακολουθείς?
Όχι ακριβώς...αλλά σε γενικές γραμμές ναι.

>Σε τι διαφέρεις από ένα Χριστιανό, Βουδιστή, Μωαμεθανό? Δεν είσαι >μήπως ακόλουθος και όχι πρωταγωνιστής των όσων πρεσβεύεις?
Είμαι και Χριστιανός και Βουδιστής και μουσουλμάνος,ξέρω τι σημασία και την εξήγηση αυτών των θρησκειών.

>Πρέπει να έχεις μεγάλη ιδέα για τον Εαυτό σου μικρέ μας φίλε, και >μάλλον φταίει και ο μπαμπάς λίγο, μιας και τα έκανε γυαλιά καρφιά το >γραφείο του διευθυντού…για το βαθμολόγιο σου!
Φυσικά έχω πολύ μεγάλη ιδέα για τον ευατό μου και τον αγαπώ πάρα πολύ,αλλά δεν είμαι εγωιστής στις σχέσεις μου.
Ο εαυτός μου είναι ένα μέρος του απείρου.
Ο εαυτός μου είναι ένα αποτέλεσμα σωστής ταξινόμησης ενέργειας.
Όταν πεθάνω ελπίζω να ξαναδημιουργηθώ χάριν της τεχνολογίας σε ένα γήινο παράδεισο χάριν της τεχνολογίας.
Αν δεν ξαναδημιουργηθώ,παρόλο που αγαπώ τη ζωή,δεν με ενδιαφέρει και τόσο πολύ αφού δεν θα υπάρχω για να λυπάμαι. :)
Ο πατέρας μου έχει τις δικές του ιδέες και τις σέβομαι.
:)
>Αλήθεια, αναρωτήθηκες ποτέ σου τι είναι η ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ?
Η σοβαρότητα είναι κάτι το σχετικό.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr