krima...

---

I Stand Alone

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ!

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ!

Η ΑΔΙΚΙΑ ΣΕ ΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΕΡΑ.

Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥΣ.

e giati den kanei kati

pou einai o 8eos tosa xronia??

den exo dei to 8eo na boi8aei pote...

---

I Stand Alone

Μερικές μαντινάδες από 2 χτυπημένους πατέρες:

"Δυο τρεις φορές ο χάροντας τα έβαλε μαζί μου
Μα’χα παιδιά κι επάλεψα κι έσωσα τη ζωή μου.
Κι αφού δεν τον αφόπλισα και του ‘φηκα τσι σφαίρες
Σημάδεψε και σκότωσε τσι δυο μου θυγατέρες.
Ποτέ μου δεν τα λόγιαζα στα είκοσι ντως χρόνια
Έρριξ’ ο Χάρος κι έπιασε μια μπάλα δυο τρυγόνια.
Άλλες στην ηλικία τους δουλεύουν σε γραφείο,
Μα ‘γω θα τσι ‘χω μόνιμες εις το νεκροταφείο.
Αν συγχωρούσε ο Θεός τα αμαρτήματά μου,
Θα ‘δινα τέρμα στη ζωή να’μια με τα παιδιά μου.
Μα’χ’ αμαρτήματα πολλά δεν είμαστ’ ίσα-ίσα,
Και θα ‘ναι στον παράδεισο, κι εγώ θα μπω στην πίσσα.
Δεν πρέπει να τσι ξαναδώ μόνο στη φαντασία
Γ-ή στο όνειρο καμιά φορά, γ-ή στη φωτογραφία.
Θα ‘δινα τέρμα στη ζωή μα (η) μοίρα μ’ απελπίζει
Έχασα δυο, έμεινε μια και κείνη μ’ εμποδίζει."

“Ε Θέ μου! Πάλι μαχαιριά χωρίς να ξεματώσω!
Και πως θα σκάψω πάλι γης και μέσα να σε χώσω;”

“Ποτέ δεν το φαντάστηκα κι ούτε ελόγιαζα το
να πορπατώ πάνω στη γης κι οι γιοί μου να’ν’ ‘πο κάτω”

Όταν τις πρωτάκουσα με έπιασαν τα κλάματα... τόσος πόνος κι όμως τόσο κουράγιο...

"For the strength of the wolf is the pack
and the strength of the pack is the wolf"

O αναζητών
Apostolos

Ο ΠΟΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ....................
ΕΧΩ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥΣ .......

ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΛΘΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ.....
ΘΛΙΨΗ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ...............

ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΩ .............

** ΦΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΣ**
** ΕΑΝ ΝΙΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ**

Κοίτα όμως βαθιά μέσα στην καρδιά σου,
μέσα από τους χτύπους και τα αλλά όνειρά σου.

Τότε θα δεις τι αγάπη σημαίνει
και μην κλαις αν κανείς δεν καταλαβαίνει.

Μην κλαις που εγώ έχω φύγει από τη γη,
δεν έφυγα όμως από τη δικιά σου ζωή.

Όσο μ' αγαπάς όσο με σκέφτεσαι,
πάντα δίπλα σου έτσι με κρατάς.

Το παραπανω μου το εστειλε μια φιλη σημερα..
Και εγω με τη σειρα μου το "αφηνω" εδω...

quote:

---

ΤΕΛΙΚΑ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΤΟΠΙΚΙΣΤΙΚΑ

---

Edited by - ΕΧΕΜΒΡΟΤΟΣ on 14/04/2003 18:26:17

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ.....................

Μόλις άκουσα για την τραγωδία στα Τέμπη, εκτός από έναν κρύο ιδρώτα που ένιωθα να με περιλούζει (και οι δικοί μου μαθητές γυρίζαν εκέινη την ώρα από εκδρομή στη Βόρεια Ελλάδα), είδα μέσα μου την εξείς εικόνα:
Μια ομάδα παιδιών, νεκρών παιδιών, η καλύτερα μια ομάδα ψυχών που μόλις είχαν αποχωριστεί από το φυσικό του σώμα, να αιωρούνται γύρω από τα νεκρά σώματα χωρίς να έχουν προλάβει να συνειδητοποιήσουν τι έγινε, όλες αυτές οι ψυχές μαζί να κοιτάει η μία την άλλη και να ρωτάνε; "τι έγινε τώρα; πεθάναμε; πως έγινε;"
Η ψυχή, που δεν έχει προετοιμαστεί να αφήσει τον φυσικό κόσμο, που βρέθηκε ξαφνικά στην άλλη όχθη, κάπως έτσι ένιωσα ότι νιώθανε. Γεμάτες απορρία, εύχομαι να βρουν το δρόμο της επιστροφής στη θέια μήτρα, και να αναπαυθούν "εν ειρήνη", μέχρι το επόμενό τους ταξίδι.

Και έχεις δίκιο όταν λες ότι κάθε απώλεια όπως και αν αυτή γίνεται μάλλον έχει την ίδια συνολικά βαρύτητα για έναν εξωτερικό απομακρυσμένο παρατηρητή, όμως όταν το κακό κτυπάει το διπλανό τότε η αίσθηση (καλώς ή κακώς) φαντάζει μεγαλύτερη. Και ίσως σε ένα τέτοιο συγκινησιακό πλαίσιο μπορεί κάποιος να δικαιολογήσει και την σκληρή προσωπική αντίδραση του κατά τα άλλα προσηνούς Εχέμβροτου.

Και μέσα στο άδικο των χαρακτηρισμών (ή των πράξεων για να θυμηθούμε την αρχαία τραγωδία) του πληγωμένου Εχέμβροτου αναβλύζει μία αλήθεια: Η σιωπή. Που πάντα είναι χρήσιμη αφού πολλά μας διδάσκει, ίσως όμως ακόμα περισσότερο τώρα που έχουμε στραμμένο το βλέμμα σε εκείνους που διάγουν τον Αχέροντα να είναι περισσότερο επιβεβλημένη.

Γιατί όμως φίλοι μου θρηνούμε για το χαμό αυτών των ανθρώπων, των παιδιών αλλά και των υπολοίπων που σκοτώθηκαν σε αυτό το πολύνεκρο δυστήχημα; Μα θα πει κάποιος ότι ο θάνατός τους ήταν άδικος, πρόωρος, ότι ήταν αθώα θύματα κάποιων άλλων "υπευθύνων", ότι είναι κρίμα για αυτούς τους γονείς να θάβουν τα παιδιά τους και να πατούν το χώμα που τα σκεπάζει ή να μας καταλαμβάνει δέος και θλίψη όταν κοιτάζουμε τα δικά μας ζωντανά παιδιά και σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαν αυτά να είναι στη θέση τους.

Ποιός όμως θάνατος είναι ακριβοδίκαιος, ποιός θάνατος είναι ακριβόχρονος, ποιός θάνατος είναι ανεξάρτητος του σύμπαντος κόσμου οφειλόμενος αποκλειστικά στο θανόντα, γιατί να είναι λιγότερος ο πόνος του παιδιού που θάβει τους γονείς του και τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθουμε όταν κοιτάμε τα δικά μας ζωντανά παιδιά μετά από ένα τέτοιο γεγονός; Πόνο, λύτρωση, δέος, θλίψη, ανακούφιση, χαρά; Μήπως όλα αυτά μαζί;

Αναρωτιέμαι τελικά ως πολιτισμός που σιγά αλλά σταθερά ακολουθούμε τα Δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα ποιά παιδεία θανάτου αποκτούμε από μικροί. Πόσο πολύ διαφέρουμε σε αυτό το θέμα από τον αρχαίο πολιτισμό που κατοικούσε και φιλοσοφούσε στο ίδιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος πριν από 2.500 χρόνια, που ελάχιστα κοινά έχουμε πια μαζί του. Γιατί δηλαδή ο θάνατος ο οποιος είναι μία φυσική συνέχεια της ζωής και από τον οποίο γεννάται ζωή τελικά να μας είναι τόσο ξένος, τόσο οδυνηρός (οποία παραφροσύνη και σχιζοφρένεια) και τόσο απεχθής. Όταν σε όλο μας το βίο ζούμε, συντηρούμαστε και υπάρχουμε επειδή σκοτώνουμε: τα ζώα, τα ψάρια τα φυτά για να τα φάμε. Σε όλη μας τη ζωή θανατώνουμε για να επιβιώσουμε, όπως άλλωστε συμβαίνει σε ολόκληρη τη φύση γύρω μας αφού αυτό επιτάσσουν οι κανόνες της φύσης. Και όμως όταν ο θάνατος χτυπήσει την πόρτα μας εμείς θλιβόμαστε, εξανιστάμεθα και κλαίμε.

Είναι σκάνδαλο καλοί μου φίλοι σε όλη μας τη ζωή να ασχολούμαστε με τη ζωή και αυτό το συμπλήρωμά της, το θάνατο που χωρίς το ένα το άλλο δεν υφίσταται να γυρνάμε την πλάτη με τρόμο και απέχθεια λες και αυτό δεν μας τρέφει. Τέτοιος παραλογισμός.

Γιατί όμως τότε τελικά πονάμε; Τι είναι αυτό που εμάς αλλά όπως έχει παρατηρηθεί και άλλα ανώτερα θηλαστικά προκαλεί πόνο η απώλεια του συντρόφου, του παιδιού, του γονέα, του όμοιου ή του άλλου; Γιατί το μεγαλύτερο σκάνδαλο εκείνου που καμμιά φορά γελά μαζί μας δεν είναι ότι δεν παιδευόμαστε με τον θάνατο και τον αγνοούμε ή τον απευχόμαστε. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι ότι σε ολόκληρο το αχανές, το μέχρι σήμερα (για εμάς) άδειο σύμπαν, σε αυτόν το κόκκο άμμου που το λέμε Γη αναπτύχθηκε ένα πρωτόγονο μα εξίσου αρχέτυπο με το φόβο αίσθημα: Η Αγάπη. Και αυτό το αρχέγονο αίσθημα είναι εκείνο που κάθε φορά αναδύεται ως πόνος απώλειας, ως ανάμνησης εκείνης της απόσχισης από το αρχέγονο είναι το θερμό αιθερικό που πλημμύριζει την ανώτερη ψυχική μας ύπαρξη. Μα ο θάνατος δεν είναι η αρχή ενός ταξιδιού προς εκείνη πάλι την κατάσταση; Δηλαδή ο θάνατος δεν ετοιμάζει την αθάνατη ψυχή μας για το αέναο ταξίδι της στο μορφικό είναι; Τότε γιατί τελικά ο πόνος; Αφού η ψυχή με το δημιουργό της συναντιέται. Έχει άλλωστε καμμία σημασία το ανθρώπινο δημαιούργημα (του χρόνου) ή του πόσο έζησαν ετούτη τη φορά σε τούτη τη γη αυτοί οι άνθρωποι στο άπειρο του ταξιδιού της ψυχής. Καμμία σημασία δεν έχει νομίζω τελικά. Και αν πονάμε το μόνο τελικά που σημαίνει είναι ότι είμαστε άνθρωποι και όχι Θεοί και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο ακόμα.

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ!

Τα έχω πολυσκεφτεί, μιας και στην οικογένεια μου χάθηκε πολύ νωρίς κάποιος αγαπημένος..Πέραν της λύπης που νοιώθουμε, γιατί δεν θα τον ξανά δούμε, νομίζω πως κλαίμε… για μας τους ίδιους!

Ίσως και να σφάλω, το εύχομαι….μα έχω την εντύπωση πως ένα τέτοιο γεγονός *(Θανατος)φέρνει στην επιφάνεια, η καλλίτερα θα έλεγα… ξεσκεπάζει, κάτι που κουβαλάμε συνεχώς μέσα μας…

Τον ΠΟΝΟ!

Ας ευχηθούμε….καλό ταξίδι…

Απο χτες ο ουρανος γεμισε με περισσοτερα αστερια ...απο χτες υπαρχουν περισσοτεροι φυλακες αγγελοι για τα παιδια αυτου του κοσμου...

Οι σκεψεις μας παντα μαζι τους....

Ο σοφός αυτός άγιος ήταν ο Πρίγκιππας της Συμπόνοιας, ο Σιντάρτα Γκοτάμα Βούδας.

Καλό ταξίδι σε αυτές τις σαστισμένες ψυχές και συμπόνοια για αυτούς που θα ζουν τον θάνατο των αγαπημένων τους κάθε ημέρα για πολλά χρόνια ακόμα.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr