δυστυχως οι περισσοτεροι καλλιτεχνες εχουν αλλεργια στο χρημα (εκτος κι αν προκειται να το σπαταλησουν σε ασωτειες καλλιτεχνικες) και ψοφανε στην ψαθα...

quote:

---

Δε λέω πως μ'αρέσει αλλά έτσι έχει η κατάσταση. Αυτός που θα στο κλέψει θα στο κλέψει ιδιοτελώς για να βγάλει φράγκα, για να το κάνει πρώτος.

---

αυτοι βγαζουν τα φραγκα - οι φτηνοι αντιγραφεις και οι μεσαζοντες...

ου μαθειν δει τους μυστας αλλα παθειν

www.johnniebegood.gr

τι ειναι δικο μας και τι αντιγραψαμε?

ας δουμε απο που ξεκινησαμε...

το διχτυ ...
βασικο για την ανευρεση τροφης απο την θαλασσα .
οι αραχνες βεβαια μας το χαρισαν, μαζι με τον πρωτογονο τροπο του πεταγματος του - η μεθοδος που χρησιμοποιειται απο ορισμενες αραχνες που το κρατουν στα μπροστινα τους ποδια και "ψαρευουν" εντομα ειναι η ιδια ακριβως με την μεθοδο των πρωτογονων ακομη φυλών.

το οργανωμενο κυνηγι ...
ζωα οπως οι αγριοι σκυλοι, οργανωναν το κυνηγι πολυ πριν απο τον ανθρωπο, διαμοιραζοντας τους ρολους του καθε ενος - αλλοι θα κουρασουν διαδοχικα το επιλεγμενο θηραμα , και αλλοι θα του επιτεθουν τελικα .

το κυνηγι απο αποσταση ...
υπαρχει ψαρι που εκτοξευει υδατινα βληματα με το στομα του , κτυπωντας εντομα που βρισκονται εξω απο το νερο .

το δολωμα ...
ορισμενα ειδη ψαριων χρησιμοποιουν ειδικες αποφυσεις τους που μοιαζουν με τροφη για να προσελκυσουν αλλα ψαρια κοντα στο στομα τους .
ενα ειδος φιδιου χρησιμοποιει για τον ιδιο σκοπο την ουρα του που μοιαζει και κινειται σαν σκουληκι .

οι παγιδες ...
πολλα ειδη αρπακτικων εντομων σκαβουν λακους με αποτομα τοιχωματα για να παγιδευσουν τα θηραματα τους .

ο πολεμος ...
ανακαλυψη των μηρμυγκιων που οργανωνουν ολοκληρες εκστρατειες εναντιον αλλων μηρμυγκοφωλιων με πληθος νεκρων, αλλά και εφαρμογη των πρωτευοντων (χιμπατζηδες πχ) .

η χρηση σκλαβων ...
ενας απο τους λογους του πολεμου σε ορισμενα ειδη μηρμυγκιων ειναι η κλοπη αυγων των αντιπαλων , απο τα οποια θα εκκολαψουν γεννιες σκλαβων . αλλο ειδος χρησιμοποιει αλλη μεθοδο . η βασιλισα μπαινει κρυφα και σκοτωνει την ντοπια βασιλισα , και αναπαραγωντας τις φερομονες που εκπεμπει , πειθει την αποικια να μεγαλωσει τους δικους της απογονους που αποτελουν την ελιτ πλεον .

η κτηνοτροφια ...
τα μηρμυγκια αρμεγουν σακχαρα απο τις αφιδες ( μελιγκρα ) και τις προσεχουν σαν ιδιοκτητο κοπαδι , πολυ πριν εμεις το διανοηθουμε καν.

η καλλιεργεια ...
αλλα ειδη μηρμυγκιων καλλιεργουν μυκητες πανω σε μασημενα φυλλα και τρεφουν τα μικρα τους .

κοινωνικη οργανωση ...
σε αυτην μας ξεπερνουν οι αγριοσκυλοι ακομα και τωρα . ο σεβασμος της ιεραρχιας τους ειναι αξιοθαυμαστος , οπως επισης και το οτι ποτε σκυλος δεν σκοτωνει σκυλο .

οι δρομοι ...
παλι τα μηρμυγκια εχουν τα πρωτεια , ανοιγοντας λεωφορους για την μετακινηση της τροφης στη φωλια . τα κοκκινα μηρμυγκια μαλιστα φτιαχνουν γεφυρες με τα σωματα τους και περνουν υδατινα εμποδια .

τα φραγματα ...
η ανακαλυψη βεβαια ανηκει στους καστορες .

τα πολυ ψηλα κτιρια ...
σε αναλογια με το μηκος των τερμιτων , οι φωλιες τους εχουν υψος ουρανοξυστη ...

ο κλιματισμος ...
και διαθετουν ενα τελειο συστημα κλιματισμου για τις τεραστιες κατασκευες τους .

η διακοσμηση του χωρου ...
υπαρχει ενα πουλι που η διακοσμηση της φωλιας του ξεφευγει απο το συνηθισμενο . ενας φτερωτος διακοσμητης .

η καλαθοπλεκτικη ...
την ιδεα μαλλον κλεψαμε απο τις πλεγμενες φωλιες των πουλιων .

η ζυμωση που παραγει αλκοολ ...
οι πιθηκοι μασουν σπορους και τους θαβουν , για προκαλεσουν ζυμωση , και μετα απο μερικες μερες τους ξεθαβουν και τους τρωνε , φτιαχνοντας κεφαλι .

ο ηλεκτρισμος ...
χρησιμοποιειται απο τα σελαχια ως αμυνα , και απο ορισμενα αλλα ειδη ψαριων για ανιχνευση .

η πτηση ...
εκτος απο τα πτηνα , υπαρχουν ζωα οπως ο ιπταμενος σκιουρος ή σαυρες, που κανουν πτησεις ανεμοπτερου απο δεντρο σε δεντρο .

ο χημικος πολεμος ...
τα αγγουρια της θαλασσας , ενα ειδος που μοιαζει με γυμνοσαλιαγκα , απελευθερωνει τοξικες ουσιες στο νερο για να αμυνθει .

το ραψιμο ...
υπαρχουν καμπιες που "ραβουν" με μια κλωστη σαν τον ιστο της αραχνης τα φυλλα και τα διπλωνουν για να φωλιασουν .

ο καφες ...
ανακαλυφθηκε επειδη τον προτιμουσαν πρωτες οι κατσικες για την υπερδιεγερση που προσφερει .

η υγροποιηση των ατμων ...
σκαθαρια στην ερημο , στεκονται με το κεφαλι προς τα κατω νωρις το πρωι , υγροποιωντας στο κρυο σωμα τους σταγονες νερου απο την ατμοσφαιρα , που ρεει προς το στομα τους για να πιουν .

το ξιφος ...
ανηκει δικαιωματικα στον ξιφια .

οι καταδυσεις ...
πολλα πτηνα, ζωα και εντομα καταδυθηκαν στο νερο πριν καν το σκεφτει ο ανθρωπος .

κτλ, κτλ...

μερος ποίου ειναι αραγε η ψυχη μας?

ο αληθινος καλλιτεχνης βαζει πανω απ ολα την δημιουργια, γιατι την χρειαζεται...

οσον αφορα την πνευματικη ιδιοκτησια, κοπτωνται για την μουσικη (που αποδιδει φραγκα) και καταργησαν την κατοχυρωση των πνευματικων δικαιωματων στους συγγραφεις.

Συμφωνώ απόλυτα και το εφαρμόζω! Ο,τιδήποτε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μου αρέσει και θέλω να "επιβραβεύσω" και τον καλλιτέχνη που το δημιούργησε θα βάλω το χέρι στην τσέπη και θα το αγοράσω. Τα κολπάκια όμως του μάρκετινγκ του είδους "Βγάζουμε ένα CD με 1 αξιόλογο τραγούδι και 10 πατατιές και απαιτούμε από τον καταναλωτή να σκάσει 20-30 ευρώ μόνο γι' αυτό για να 'χουμε κάτι να πουλάμε και στο μέλλον", ε όχι, αλλά δεν τα επιβραβεύω! Ούτε καν πειρατικό δεν θα το αγοράσω το CD, θα παίξει p2p ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ, και ΑΝ!

jonniebegood :

Να πω καταρχήν ότι θαύμασα τη λίστα με τα παραδείγματά σου...

Στο δικαστήριο της ζούγκλας μάλλον θα είχαμε να πληρώνουνμε πολλά σπασμένα για τα κλεψιμαίικα!

quote:

---

ο αληθινος καλλιτεχνης βαζει πανω απ ολα την δημιουργια, γιατι την χρειαζεται...

---

το καλύτερο που μπορεί! ας τις εφαρμόσει, ας τις μοιραστεί με τους άλλους, ας τις εξελίξει... ό,τι νομίζει τέλος πάντων...

και το κυριότερο, ας τις αφήσει οι ίδιες του οι ιδέες να τον κάνουν το καλύτερο που μπορεί να γίνει ... οι απαιτήσεις δικαιωμάτων γύρω απ'αυτές, αναιρούν για μένα την ίδια την διαδικασία της έμπνευσης...

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Υπάρχουν ιδέες και ιδέες. Ο άνθρωπος που ανακάλυψε την οδοντόκρεμα,
ήταν ένας φτωχός, εξαθλιωμένος, χτυπημένος άδικα από τη μοίρα κλπ,
που προσευχόταν για να συμβεί κάτι καλό στη ζωή του. Μια ωραία
ημέρα ξύπνησε, του ήρθε επιφοίτηση, και Να! Οδοντόκρεμα!

Αυτό το παράδειγμα, που περιέγραψα, είναι μια "μοιραία ιστορία".
Μπορεί να είναι η αποκάλυψη του Κάρμα σε αυτόν τον άνθρωπο...
Δεν εξετάζω αν η ανακάλυψη της οδοντόκρεμας είναι φιλοσοφικά και
ουσιαστικά δική του, αλλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο έγινε αυτή η
ανακάλυψη. Η ανακάλυψη μέσα στο πλαίσιο της προσωπικής ιστορίας
αυτού του ανθρώπου, που κάτι είπε σε αυτόν, κάτι πιθανόν να έχει
να πει και σε εμάς.

Η συγγραφέας του Χάρυ Πόττερ, ήταν άγαμη μητέρα, φτωχιά και
δυστυχισμένη. Άρχισε να γράφει την ιστορία του Χάρυ Πόττερ για να
διασκεδάσει το παιδί της. Και ο Χάρυ Πόττερ έγινε παγκόσμια επιτυχία
και η συγγραφέας πάμπλουτη!

Και αυτό είναι επίσης μια ενδιαφέρουσα προσωπική ιστορία.
Όπως ακόμη είναι ανεκτίμητο το προϊόν αυτής της ιστορίας, αυτό
που εκδόθηκε, διαβάστηκε και ειδώθηκε από όλο τον κόσμο.

Τώρα, κάτω από το copy-right του συγκεκριμένου έργου, εγώ προσωπικά
βλέπω ένα κομμάτι που αφορά την προσωπική ιστορία της συγγραφέα.
Αφορά, όπως είπα την προσωπική της ιστορία και ουσιαστικά μόνο ένα
κομμάτι από αυτήν, γιατί σαφώς θα πήρε και άλλα πράγματα από αυτή
τη δημιουργία της, όχι μόνο χρήματα και φήμη.

Κατά τ' άλλα, αυτό που βλέπω μέσα από τη συγκεκριμένη ιστορία είναι
τους ήρωες των παραμυθιών να παίρνουν ζωή και να εξελίσσονται μέσα
στον κόσμο μας, μέσα από τα βιβλία, από τις ταινίες, από τα κουκλάκια
και τις χαλκομανίες, τα εξώφυλλα και τις λαμπάδες...
Κάποια από αυτά τα αντικείμενα εξακολουθούν να έχουν copy right.
Κάποια άλλα όμως, γίνονται σιγά-σιγά αυτόνομα αντικείμενα, που
ανήκουν στον κόσμο της φαντασίας των παιδιών και δεν έχουν
πνευματικά δικαιώματα.

Υπάρχει δηλαδή μια διαχωριστική γραμμή, μέσα σε ετούτη τη δημιουργία,
που διαχωρίζει το κομμάτι που έχει πατρότητα, έτσι δειλά ξεκίνησε
εξάλλου, χωρίς να ξέρει πώς έμελλε να εξελιχθεί, και ένα κομμάτι,
που είναι πλέον ανεξάρτητο από πατρότητα.

Όπως ένα μικρό παιδί που μεγαλώνει. Όταν είναι μικρούλι, βρέφος,
λέμε: να η κόρη, ή ο γιός της τάδε και του τάδε. Και εδώ μιλάμε με
κέντρο την τάδε και τον τάδε, μιλάμε δηλαδή για την προσωπική
ιστορία των γονιών του παιδιού.
Και όμως, καθώς το παιδί μεγαλώνει, αυτή η θέαση αλλάζει και τότε
λέμε: "να ο τάδε" -(που τώρα εννοούμε το παιδί)- και για τον πατέρα
και τη μητέρα λέμε:" ξέρετε ποιοί είναι αυτοί; είναι οι γονείς του τάδε!".
Και τώρα μιλαμε για την προσωπική ιστορία του παιδιού.

Δέχομαι και τα δύο. Γιατί για εμένα είναι σημαντική και η προσωπική
ιστορία του δημιουργού, αλλά και η προσωπική ιστορία του δημιουργήματος.

Το ξέρετε ότι τα σκουρόχρωμα που μας πουλάνε cd, είναι κακούργοι;
Κι όμως...
Σύμφωνα με την νομοθεσία μας, είναι κακούργημα!
Σαν τους ληστές, τους δολοφόνους, κλπ... Βέεεβαια...
Παρένθεση ήταν αυτό.
Θα κσεφύγουμε πολύ...

Μόνο που η έμπνευση καλή μου Galadriel είναι ιστορία ενός λεπτού, όλο το υπόλοιπο είναι δουλειά. Αυτή η δουλειά για να εξετάσεις την αξία της έμπνευσης, να την αναπτύξεις και να την τελειοποιήσεις δεν αξίζει όχι απαίτηση αλλά αναγνώριση κάποιων δικαιωμάτων στο τελικό αποτέλεσμα;

Αγαπητή λίλιθ πολύ ωραία αυτά που λες, όμως έχω μια μικρή αντίρρηση. Το δημιούργημα δεν εξελίσσεται μόνο του, όπως ένα παιδί. Δηλ, δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί ένα δημιούργημα να αυτονομηθεί.

quote:

---

...και η δύσκολη απάντηση, είναι η απάντηση στην ερώτηση: Η ιδέα του θεού, είναι δημιούργημα του ανθρώπου, ή προϋπήρχε;

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

Δεν παρακολούθησα την υπόθεση, αλλά αυτό μου θυμίζει το γνωστό "Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα".

Το γεγονός ότι όντως, μετά τη δημοσιότητα που πήρε το βιβλίο του Dan Brown, άρχισαν να ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια δεκάδες άλλα βιβλία και ντοκυμανταίρ, "αποκωδικοποίησης του Κώδικα" είναι γεγονός, όπως γεγονός είναι ότι τα κίνητρά τους δεν ήταν πάντα "αγνά". Αλλά κι ο Dan Brown με τη σειρά του, ε, δεν ήταν και ο πρώτος δα που μίλησε γι' αυτά τα θέματα!

quote:

---

το καλύτερο που μπορεί! ας τις εφαρμόσει, ας τις μοιραστεί με τους άλλους, ας τις εξελίξει... ό,τι νομίζει τέλος πάντων...

Galadriel

---

απλα να τις "πραγματοποιησει" θαλεγα

εχω ενα γλυπτο απο ριζα ελιας υψους 1.80 με καταπληκτικες μορφες να ξεπηδουν απο το ξυλο

ο καλλιτεχνης (καποιος πολυ αξιολογος που γνωρισα καποτε και ποτέ δεν θα γινει διασημος) "ειδε" τις μορφες στο υλικο και τις βοηθησε να παρουσιασθουν - εκανε το "καθηκον" του ως καλλιτεχνης (με πολυ δουλεια) και ικανοποιησε την αναγκη του να το κανει

οταν το ειδα και θελησα να το αγορασω, μου τοδωσε σχεδον τζαμπα επειδη ηταν το "αγαπημενο" του και χαρηκε που το επελεξα

το ιδιο συμβαινει με τις δημιουργιες μου - οταν βλεπω οτι ο αλλος γουσταρει στ αληθεια, μουρχεται να τις χαρισω (γι αυτο και ανελαβε να πουλαει η συντροφος μου, αλλιως θαχαμε πεθανει απο την πεινα )

ου μαθειν δει τους μυστας αλλα παθειν

www.johnniebegood.gr

δεν ειπαμε οτι ολα υπαρχουν στο Συμπαν?

εμεις τα "ανακαλυπτουμε" και τα αντιγραφουμε

quote:

---

...και η δύσκολη απάντηση, είναι η απάντηση στην ερώτηση: Η ιδέα του θεού, είναι δημιούργημα του ανθρώπου, ή προϋπήρχε;

---

Πέστο ψέμματα!

Αγαπητή Ostria:
Ας πάρουμε λοιπόν το παράδειγμα του Χάρυ Πόττερ, που χρησιμοποίησα.
Οι ήρωες με τα χαρακτηριστικά που έχουν "κληρονομήσει" από τη
συγγραφέα, καθώς και οι περιπέτειές τους και ο κόσμος που οι ήρωες
κινούνται, εισέρχονται στη φαντασία των παιδιών. Κάθε παιδί βάζει
σε αυτά νέα χαρακτηριστικά. Μέσα από την επικοινωνία των παιδιών,
αυτά τα νέα χαρακτηριστικά μεταδίδονται από το ένα στο άλλο και
συγκλίνουν. Το δημιούργημα λοιπόν αναπτύσσεται και εξελίσσεται μέσα
από το περιβάλλον του, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσονται και εξελίσσονται
τα γονίδια που το προσδιορίζουν από τη δημιουργό του. Όπως και ένα
παιδί δεν εξελίσσεται μόνο του, αλλά από την αλληλεπίδρασή του με
το περιβάλλον, (σύμφωνα με την παιδαγωγική ένα παιδί αναπτύσσεται
κατά ένα μέρος λόγω κληρονομικότητας και κατά ένα άλλο μέρος από
το περιβάλλον), έτσι και το δημιούργημα.
Και φτάνουμε στην αυτονομία. Θα έλεγα την "ενηλικίωση", ή ίσως το
καταστάλλαγμα. Στα 35 χρόνια ένας άνθρωπος θεωρείται ότι έχει φτάσει
σε ένα επίπεδο πνευματικής ωριμότητας, που δύσκολα αλλάζει. Για ένα
δημιούργημα, μετά την κυκλοφορία του μέσα στις σκέψεις γίνεται ένας
σαφής χαρακτήρας με ιδιότητες, που δύσκολα αλλάζουν. Ο Ντόναλντ, για
παράδειγμα δε μπορεί σήμερα να πάψει να είναι ο Ντόναλντ, παρά σε
μικρολεπτομέρειες. Τα βασικά του χαρακτηριστικά έχουν ήδη
σκιαγραφηθεί. Τώρα, ο Ντόναλντ, ή ο Χάρυ Πόττερ, ή το παιδί, δε
χρειάζονται την επέμβαση του δημιουργού τους για να εξελιχθούν, παρά
με το δικό τους τρόπο "επιβάλλουν" την εξέλιξή τους. Για να αλλάξει
η πορεία ενός τέτοιου, "ενήλικου" ήρωα, δε φτάνει πιά ένας δημιουργός
να αποφασίσει, ή ακόμη και πολλοί από τους θαυμαστές του. Δεν είναι
πλέον αυτοί που αποφασίζουν για τον ήρωα, αλλά ο ήρωας τους οδηγεί.

Ελπίζω να έγινα κατανοητή με την επεξήγησή μου αυτή.

Η ανακάλυψη της βαρύτητας από το Νεύτωνα: Λέμε ότι ο Νεύτωνας
ανακάλυψε τη βαρύτητα, ουσιαστικά όμως εννοούμε ότι αυτός διατύπωσε
κάποιους νόμους σχετικά με αυτή. Γιατί η βαρύτητα υπήρχε πάντα. Αλλά
χρειάστηκε ένας Νεύτωνας για να παρατηρήσει ένα μήλο, που πέφτει
από ένα δέντρο και να προβληματιστεί και να μη μείνει εκεί, αλλά
να προχωρήσει νοητικά, να συλλάβει και να διατυπώσει το νόμο.
Είναι λοιπόν δύο τα στάδια, όπως γράφει η Ostria, η έμπνευση και η
εργασία. Η εργασία, που προϋποθέτει συγκεκριμένη μεθοδολογία, τελικά
ένα συγκεκριμένο είδος "εγκεφάλου", πνεύματος, για να την υλοποιήσει.
Οι διεργασίες, η εποχή που έγινε μια ανακάλυψη, οι διάφορες
συγκυρίες και συγχρονικότητες, οι φορείς, άνθρωποι και μέσα που
κινητοποιήθηκαν για να γίνει γνωστή η ανακάλυψη κλπ. κλπ., όλα αυτά
είναι στοιχεία της ταυτότητας της ανακάλυψης. Το copy right στη
συγκεκριμένη περίπτωση μοιάζει να είναι μια "ιστορική πιστοποίηση".
Αν μη τι άλλο δηλαδή, είναι σημαντικό για την ιστορία να γνωρίζουμε
το τί και πού και πώς και ποιός ενός δημιουργήματος, μιας ιδέας,
μιας ανακάλυψης, ώστε τουλάχιστον να μπορέσουμε να το συσχετίσουμε
και να προβούμε σε συμπεράσματα, που θα μας οδηγήσουν παραπέρα.

Πωλ Βαλερύ, Ευπαλίνος ή ο Αρχιτέκτονας: Σε αυτό το βιβλίο τίθεται
ένα ενδιαφέρον ερώτημα σχετικά με τη δημιουργία. Είναι από τη μία
ο καλλιτέχνης, που δημιουργεί ένα γλυπτό και από την άλλη είναι η
φύση, που μέσα από διεργασίες αιώνων ή και χιλιετηρίδων δημιουργεί
το ίδιο γλυπτό, ας πούμε μια πέτρα στο σχήμα ενός περίτεχνου κεφαλιού.
Και η ερώτηση που τίθεται είναι για το ποιός είναι η δημιουργός και
για το αν μπορούμε να πούμε ότι ο καλλιτέχνης είναι αυτός που
δημιούργησε το αντικείμενο, ή το ανακάλυψε, ή αλλιώς παρεμβαίνει στην
φυσική του πορεία, το απελευθερώνει από το χρόνο και το παρουσιάζει.
Κατά τη γνώμη μου, αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος ενός ανθρώπου, που
παρουσιάζει μια ιδέα, ή ένα έργο τέχνης: παρεμβαίνει.
Το copy right λοιπόν και εδώ κατά τη γνώμη μου πιστοποιεί την παρέμβαση.

Εν τέλει, πέρα από μια υποκριτική ταπεινότητα ή μια "ελιτίστικη" ειρωνεία, μήπως πρόκειται απλά για την ουσία των πραγμάτων;

Αγαπητέ ryche,

Φυσικά και υπάρχει αυτό που λες! Και, ξέρεις, όπως το θέτεις, δεν μπορώ παρά να στιγματίσω το φαινόμενο κάποιοι να αναγνωρίζονται ίσως ως πιο..."ελίτ" από κάποιους άλλους, επειδή απλά τους έχει δοθεί μια, αμφισβητούμενης εγκυρότητας, ταμπέλα! Αυτό όμως που λες, διαφοροποιεί τον ελιτισμό από τη συνηθισμένη έννοια του όρου. Ο ελιτισμός που εσύ περιγράφεις είναι, αν το αντιλαμβάνομαι σωστά, μια εξιδανικευμένη κατάσταση ελευθερίας και ανοχής (φυσικά) του διαφορετικού στην έκφραση ή στον λόγο, ακόμη και στον τρόπο συμπεριφοράς και σχέσης με τους γύρω μας...Και, ναι, αυτό είναι κάτι με το οποίο συμφωνώ. Διότι πολύ συχνά έχουμε την τάση ό,τι δεν καταλαβαίνουμε να το πετάμε στα σκουπίδια, χωρίς πρώτα να έχουμε ασχοληθεί έστω και υποτυπωδώς μαζί του. Πρόσεξε : Δεν είμαι ούτε κατά της χωματερής Επιμένω όμως ότι για να επέλθει αυτή η κατάληξη θα πρέπει έστω και λίγο να έχουμε "αγγίξει" το ζήτημα, να καταβάλουμε μια έστω και μικρή διανοητική προσπάθεια, και όχι να την επιλέγουμε επειδή απλά "το λένε οι πολλοί" ή "μας το 'πε ο γείτονας"!

Σ' ευχαριστώ πάντως για τη συμμετοχή σου, να είσαι κι εσύ καλά...

Αγαπητέ jonniebegood :

quote:

---

γιατι διαβαζοντας το κειμενο, αν και ακολουθω την ροη του συγγραφεα, εχω την φαντασια μου ελευθερη να δημιουργει - ειναι σιγουρο οτι καποιοι αναγνωστες "εφτιαξαν" καλυτερο βιβλιο την ωρα που το διαβαζαν, οπως και οτι βρηκαν νοηματα που ο συγγραφεας αγνοουσε.

---

Edited by - durden_alie on 10/04/2006 16:02:34

νομιζω οτι ειπε την αληθεια αδελφε.

η αυτονομια του εργου εγκειται στην αυτονομια ερμηνειας των παρατηρητων του, η οποια ειναι απαρεγκλητη και απειρη!

ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, κι όπου βγει...

.

ανεφερα την τζοκοντα παραπανω αν θυμαμαι καλα

αν δεν την ειχαν δει τοσοι παρατηρητες, αν δεν ειχαν παρατηρησει καποιοι το οτι δεν χαμογελαει, αλλά δινει την αισθηση του χαμογελου (καμια σχεση με το χαμογελο των Κουρων ή του Βουδα) θα ασχολουνταν οι ειδικοι να ερευνησουν για να μας πουν οτι ο Λεο επαιξε με τον οριζοντα του φοντου του πινακα για να δημιουργησει την ψευδαισθηση?

ΤΕΧΝΗ Η ΘΑΝΑΤΟΣ

ΥΨΙΣΤΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΚΑΙ ΥΨΙΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ (ολογραφικο πολυδιαστατικο ανιμεϊσον μαλιστα) ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ - κβαντικη φυσικη

Καλημέρα!
Δε με βρήσκει απόλυτα σύμφωνη η παραπάνω φράση Jonny,
γιατί ο καλλιτέχνης την ώρα που δημιουργεί έχει στο νου του
κάτι σαφές. Θες να είναι το θέμα, θες ο ρυθμός, το χρώμα,
κάτι πάντως, που αποτελεί το ΝΟΜΟ στο έργο του.
Και είναι βαθιά του ανάγκη, αυτός ο νόμος να εκφραστεί μέσα
από το έργο του προς τα έξω.
Αν δε γίνει έτσι, αν δηλαδή ο θεατής, ή ο ακροατής, ή ο αναγνώστης
αντιμετωπίσει το δημιούργημά του σαν κάτι άλλο, ίσως εξίσου
"ωραίο", αλλά κάτι άλλο, ο καλλιτέχνης δεν ικανοποιείται.
Και ο λόγος που δεν ικανοποιείται δεν είναι εγωιστικός, αλλά
πηγάζει από την ανάγκη που εκφράζει μέσα από το έργο του
να ανοίξει ένα καινούργιο δρόμο μεταξύ της Ιδέας και της Ύλης
και να γίνει αυτός ο δρόμος, πέρα από το προσωπικό του βίωμα,
το βίωμα μιας ομάδας ανθρώπων.

Τώρα, μια τελευταία κουβέντα σχετικά με το θέμα του
copy-or-not-to-copyright, που σκέφτομαι,
καθώς διαβάζω τα προηγούμενα post,
είναι η σχέση της παράδοσης με το επώνυμο δημιούργημα. Και τα δύο
αυτά είδη μεταφοράς της γνώσης έχουν τους ιδιαίτερους νόμους, που
τα διέπουν και ακόμη εξυπηρετούν σκοπιμότητες, σημαντικές σε κάθε
περίπτωση.

Παλιά ιστορία, τό 'χε πει και ο Μονταίνι: "ο επαρκής αναγνώστης θα βρει στα βιβλία τού συγγραφέα πράγματα που ο ίδιος δεν θέλησε ποτέ να βάλει". Χρειάζεται, επομένως, ένας επαρκής αναγνώστης, αλλά και η σχετική πρώτη ύλη. O Σαμαράκης πάντως είναι ανεπαρκέστατος. Τον έφαγαν οι μπόμπιρες, αλλά αυτός δεν πήρε το μάθημά του!

Δεν μού λες, jonniebegood, αν "ο παρατηρητής επηρεάζει το φαινόμενο"*, το φαινόμενο επηρεάζει τον παρατηρητή ή όχι...; Κι αν ναι, που είναι η αυτονομία (και άπειρη, μάλιστα) τής ερμηνείας τού παρατηρητή...;

*(η φυσική δεν το αναφέρει έτσι ξεκάρφωτα βέβαια αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα)