Προσωπικα πιστευω οτι αν ξεπεραστει ο θανατος,που ειναι ο μεγαλυτερος φοβος του ανθρωπου τοτε ολα αλλαζουν.Μου εχει τυχει να σκεφτω και να αντιμετωπισω το θανατο νοητικα και να βιωσω την πιο δυνατη εμπειρια της ζωης μου.

Αν ξερετε καποια τεχνικη,βιβλιο,η θεωρια για τη συμφιλιωση με το θανατο,η οτιδηποτε σας εμπνεει ο θανατος παρακαλω παραθεστε το.

Θα μπορούσες να δεις κι ένα σχετικό θέμα μ' αυτό που σου είπε η spirit (κλίκαρε στον παρακάτω τίτλο για να μπεις κατευθείαν):

ΤΟ ΘΙΒΕΤΑΝΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Σχετικά μ' αυτό που ρωτάς στο εισαγωγικό σου μήνυμα, συμφωνώ μαζί σου ότι αν ξεπεράσουμε τον φόβο του θανάτου ή έστω αν τον δούμε μέσα από μια άλλη σκοπιά, πολλές οπτικές μας θα μπορούσαν να διευρυνθούν και να δούμε αρκετές καταστάσεις μέσα από ένα άλλο πρίσμα.
Κι ο φόβος αυτός είναι ένα είδος νοητικού κατασκευάσματος από εμάς τους ίδιους αλλά κι από τους γύρω μας.
Όσον αφορά τον φυσικό μας θάνατο, αυτός θα συμβεί όταν είναι η ώρα να συμβεί.
Αυτό όμως δεν συνεπάγεται το τέλος αλλά μπορεί να σηματοδοτεί την μετάβαση σε κάποια άλλη κατάσταση.
Κι αυτή η αίσθηση του τέλους είναι αυτή που μας φοβίζει.

Επέτρεψε μου να σου κάνω και μια ερώτηση που μου δημιουργείται από αυτά που ανέφερες.

Στο εισαγωγικό σου μήνυμα ξεκινάς σε μια βάση που δείχνει ότι θεωρητικά έχεις σκεφθεί κάποια πράγματα που θα σε βοηθούσαν να επεξεργαστείς αυτόν τον φόβο και τα αίτια του.
Στην συνέχεια όμως ζητάς από όποιον γνωρίζει, να προτείνει κάποιο βιβλίο ή τεχνική για την συμφιλίωση με τον θάνατο.
Εφόσον θεωρητικά κατανοείς κάποια πράγματα γιατί δε μπορείς να συμφιλιωθείς μαζί του?

Αλήθεια, υπάρχει κάποιος λόγος που σε απασχολεί τόσο έντονα ο θάνατος?

In anticipation of my resurrection...

Ο φοβος του θανατου υπαρχει και ειναι λογικο,γιατι απο τη στιγμη που ο ανθρωπος αρχισε να σκεφτεται υπαρξιακα και να συνειδητοποιει τη ζωη ,ο νους του δεν μπορει να συνειδητοποιησει το φυσικο θανατο,δηλαδη το τελος του ιδιου νου και υπαρξης(...)

Διαβασα το θεμα για το Βουδισμο,και απο τη δικη μου κριση και βιωματα ,συμφωνω σε παρα πολλα για την βαθυτητα και τον τροπο περιγραφης τους αλλα ολα τα συστοιχιζω με την υπαρξη εδω στη γη.Τι εννοω..

Losar said:
0-Συμφωνα λοιπον με τη θιβετανικη παραδοση η ζωη μας χωριζεται σε 4 πραγματικοτητες bardos.

1 Η ζωη, το « φυσικο » bardo αυτης της ζωης
2 Η διαδικασια του θανατου και ο ιδιος ο θανατος, το δυσκολο και επιπονο bardo της στιγμης του θανατου
3 Η περιοδος μετα απο το θανατο, το « φωτεινο » bardo της dharmata
4 Η μετενσαρκωση, το καρμικο bardo του μελλοντος , της μελλοντικης ζωης.
-----------
-Ολα αυτα τα αναγω στη στιγμη της βιωσης...

1. η ζωη
2.Η βιωση του θανατου,η κατανοηση και αποδοχη-ενωση ,οχι επιπονη θα ελεγα αλλα σκοταδι και αδρανεια που φοβιζει,και
3.το φως της ενωσης και της αποδοχης ...!
4.η μετενσαρκωση --->1
(Ολα αυτα στο απειροστο της μιας στιγμουλας!)

(-->1.που τη θεωρω σαν την αλλαγη που επεφερε στο πνευμα,η βιωση της φωτισης.Νομιζω οτι κατι αλλο ηθελε να πει ο Βουδας και χρησιμοποιησε αλληγορικα τη λεξη..?)

και κατι ακομα

LOsar said:

0-Σε αυτη τη φαση το πνευμα βλεπει ολες της πραγματικοτητες δηλαδη το σχετικο κοσμο, τις προηγουμενες ζωες του και αλλες εικονες αλλα και τον πραγματικο κοσμο της αταραχης ουσιας του πνευματος
Εαν φτασει το πνευμα στην αταραχη σταθεροτητα γινεται ελευθερο Εαν τραβηχτει απο τις οικειες εικονες του παρελθοντος θα πεσει στη παγιδα της αυταπατης του samsara και προχωραει προς τη μετενσαρκωση
---------

-Προηγουμενες ζωες θεωρω οτι εννοει τη ζωη(-ζωες)και αληθειες που ζουσε πριν τη διαδικασια της φωτησης(λεξη του βουδισμου) απλα...
και μετενσαρκωση σαν καθε διαδικασια αλλαγης πνευματος,δηλαδη εδω επιστροφη στο μη φως..
(Ολα αυτα στο χωμα που παταμε τωρα!)

Γενικα συμφωνω με το Βουδα αλλα διαφωνω στα σημεια,που θεωρω οτι μπορει να τα κωδικοποιησε ετσι,για να γινουν προσιτα στο κοινο//?

Edited by - γιωργοςΑ on 14/09/2007 15:38:40

Νομιζω απο προσωπικη εμπειρια οτι η ενωση με το θανατο θα φερει την ευτυχια..

(Ζωη)-(θανατος)=(ισορροπια)

αν απο μικρα..οι γονεις μας μας μαθαιναν οτι ολα καλα και ολα ωραια, αλλα καποια στιγμη το τελος θα ερθει, και αυτο ειναι σιγουρο! δεδομενο! αδιαμφισβητιτο! και φροντιζαν να το περασουν μεσα μας σαν κατι πολυ απλο, πολυ φυσικο, πολυ αναμενομενο..οχι να τους ερθει μια μερα και να το ξεφουρνισουν,αλλα απο την αρχη.. και σε ολη τη διαρκεια της ζωης τους...και να μην ειναι ενα θεμα ταμπου..που δε μπορει να συζητιεται λες και ειναι οτι ποιο περιεργο ή εξωπραγματικο ή αφυσικο..

τοτε ουτε για τους νεκρους θα κλαιγαμε με τοοση μανια..γιατι θα ηταν για ολους αναμενομενο και αρα εν μερη προβλεψιμο, ουτε τα παιδια θα μεγαλωναν με φοβιες για το θανατο..Θα υπηρχε σαφως η θλιψη της απωλειας..αλλα απωλλειας αναμενομενης..γιατι ετσι θα ειχαμε μαθει απο μικροι..μνημη θανατου..

αν κανω ποτε παιδι(αμφιβαλλω), θα προσπαθησω να του μαθω απο μικρο οτι..σιγουρα θα βγαλει δοντια, σιγουρα θα ψηλωσει, σιγουρα θα φτασει σε μια ηλικια που θα μπορει να τεκνοποιησει, σιγουρα θα γερασει, σιγουρα θα πεθανει..οπως ολοι μας..οπως τα λουλουδια ...οπως τα ζωα..
και πως σε ολα αυτα τα χρονια που θα ζησει θα μπορει να κανει οτι θελει, οχι επειδη θα πρεπει, αλλα επειδη θα το θελει...και αυτα ολα να μπορουν να ειναι θεματα καθημερινα..

αυτο νομιζω φταιει στο γιατι φοβομαστε το θανατο..Δε πιστευω οτι ειναι απλα επειδη κατι ειναι αγνωστο..και αλλα ειναι αγνωστα, απο την αρχη της ανθρωποτητας πολλα ηταν αγνωστα..δεν εμποδισε ομως τον ανθρωπο να τα γνωρισει..

Πως μπορω να φοβαμαι κατι, εαν δεν το εχω δει, δεν το γνωριζω..μου θυμιζει τον μπαμπουλα που φοβιζουν τα μικρα παιδια..μη βγεις εξω..ειναι ο μπαμπουλας..
μη πεθανεις..ειναι ο Θανατος... ε..και? λεω εγω..γιατι απαραιτητα να ειναι οτι χειροτερο..? γιατι να μην ειναι οτι καλυτερο..? και γιατι να μην μας περιμενουν τα καλυτερα...?

κανεις δε ξερει..αρα γιατι φοβομαστε? Ας φοβηθουμε οταν ερθει η ωρα..!

Μακάβριο και σκοτεινό θέμα! Δεν πειράζει όμως. Καλό είναι να τα συζητάμε και αυτά! Αλλωστε μας αφορά όλους...στο μέλλον...

quote:

---

γιωργοςΑ

Μπορει ο ανθρωπος να ξεγελασει το θανατο?

---

Χεχε!Το μυαλό μου κατευθείαν πήγε στο πρωτότυπο θρίλλερ "Βλέπω το θάνατό σου" στο οποίο οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να "ξεγελάσουν" το θάνατο κάνοντάς τον να τους "προσπεράσει". Εχει σημασία που μου ήρθε αυτή η σκέψη αμεσως μόλις αντίκρυσα το ερώτημα? Μπορεί και ναι μπορεί και όχι. Αφήνω τους ψυχολόγους να το ερμηνεύσουν!

quote:

---

γιωργοςΑ

Μπορει να ξεγελασει τον νου (ταξη) και ολες τις φοβιες και τα νοητικα κατασκευασματα που του εχουν λουσει το μυαλο και να γινει ενα με το θανατο,Να βιωνει καθε στιγμη σαν να ειναι μοναδικη?

---

Τώρα μπαίνεις ακριβώς στο ζουμί! Ο άνθρωπος μπροστά στην τραγικότητα του αναμενόμενου θανάτου, προσπαθεί να ισχυροποιήσει την ύπαρξή του και να καλύψει την αδυναμία του καλλιεργόνταας αυταπάτες(θρησκείες και ζωή μετά θάνατον ως ψυχική οντότητα ή κάτι τέτοιο)περί προσωπικής του αιωνιότητας. Πιστεύω ότι οι "ζωές μετά θάνατον" που σερβίρονται από τα εκάστοτε δόγματα και λοιπές θρησκευτικές/θεολογικές αντιλήψεις και τις οποίες παγιώνει στο μυαλό του ο άνθρωπος, είναι ένα είδος παρορμητικής αυτοάμυνας απέναντι στον "σκοτεινό εχθρό", στο μακάβριο μέλλον που τον περιμένει και ένας ιδανικός τρόπος να ξαλαφρώνει τη συνείδησή του και να αυτοκοροϊδεύεται.

Ισως η άποψη αυτή να ακούγεται σε μερικους φίλους ακραία και απόλυτη αλλά έξετάζοντας τα βαθύτερα, τα πρωταρχικά αίτια που ενεργοποιούν αυτή τη μεταφυσική συμπεριφορά του ανθρώπου έχω καταλήξει σ΄αυτό το συμπερασμα. Μου φαίνεται πιο λογικό το τέλος μας, παρά η αιωνιότητά μας και δεν είναι καθόλου πεσσιμιστική αυτή η θέση(πιο κάτω θα εξηγήσω γιατί).

Αλλωστε είναι απλά η προσωπική μου άποψη και δεν έχει σκοπό να αλλάξει τα πιστεύω κανενός.

quote:

---

γιωργοςΑ

Προσωπικα πιστευω οτι αν ξεπεραστει ο θανατος,που ειναι ο μεγαλυτερος φοβος του ανθρωπου τοτε ολα αλλαζουν.

---

Είναι μεν δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Ομως σε αυτό το σημείο αξίζει να αναρωτηθούμε:είναι πράγματι ο θάνατος ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου?
Μήπως υπάρχουν καταστάσεις χειρότερες από το θάνατο?

Μήπως είναι χειρότερο για παράδειγμα να υποφέρεις από διαρκείς οδυνηρές και ανίατες ασθένειες προακαλώντας τον οίκτο των άλλων? Μήπως είναι χειρότερη η ισόβια φυλάκιση σε ένα στενό και ψυχοφθόρο κελί (και το χειρότερο - να είσαι αθώος!)??
Μήπως είναι χειρότερο να ζεις χωρίς φίλους, συγγενείς και γενικά χωρίς να έχεις κανέναν δίπλα σου και να καταντάς ερημίτης της ζωής?

Εν πάσει περιπτώσει, αυτό ίσως είναι διαφορετικό θέμα προς συζήτηση και δεν θέλω να μακρολογώ.

quote:

---

γιωργοςΑ

Αν ξερετε καποια τεχνικη,βιβλιο,η θεωρια για τη συμφιλιωση με το θανατο,η οτιδηποτε σας εμπνεει ο θανατος παρακαλω παραθεστε το.

---

Ισως η συμφιλίωση με την ιδεά του θανατου να βρίσκεται σε μερικές βασικές σκέψεις που πρέπει να παγιωθούν στη συνείδησή μας.

- ο θάνατος είναι μια κοινή "μοίρα" και δεν είμαι εγώ αποκλειστικά ο "άτυχος" της υπόθεσης.(δεν βάζω τυχαία ορισμένες λέξεις σε εισαγωγικά)

- τι θα είμαι αφού πεθάνω? Μα ότι ήμουν και πριν γεννηθώ! Τίποτα, κενό! 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια του φαινομένου της ζωής στη γη, αλλά ποτε δεν ενιωσα στην μακροχρόνια αυτή ανυπαρξία μου κάτι άσχημο, δηλαδή να πονάω, να βασανίζομαι, να βαριέμαι, να στενοχωριέμαι...αφού δεν υπήρχα, αφού ήμουν ένα τίποτα! Γιατί λοιπόν να το βοβηθώ μετά?!

- Γιατί να είναι καλύτερη η αιώνια ζωή(ως ψυχική οντότητα ή οτιδήποτε σχετικό)? Εχει υποσχεθεί κανένας θεός ή θρησκεία ότι θα απολαμβάνω όλα όσα δίνουν ευχάριστες νότες στη ζωή μου ως θνητός? Θα έχω στην αιώνια αυτή ζωή τους παράγοντες που με κάνουν ευτυχισμένο? Τουτέστιν την οικογένειά μου, την γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τους φίλους και κολλητούς μου, το αγαπημένο μου κατοικίδιο ζωάκι? Τους "μικρους" (που εν τέλει δεν είναι καθόλου μικροί) παράγοντες της θνητής μου καθημερινότητας που κάνουν τη ζωή μου διασκεδαστική και συναρπαστική όπως το διάβασμα, το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό, την αγαπημένη μου μουσική, τις αγαπημένες μου ταινίες, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, τα λατρεμένα μου φαγητά, ροφήματα και ποτά? Ο Αλλάχ μπορεί να υπόσχεται παρθένες...υπόσχεται όμως Champions League παρέα με τα τρελά φιλαράκια σου, άφθονη coca cola,μπύρα πίτσες και σουβλάκια τα βράδια της Τρίτης και Τετάρτης? Μάλλον όχι!! Ελπίζω να καταλάβατε τι θέλω να πω. Ενδέχεται δηλαδή αυτή η επιδιωκούσα αιωνιότητα μέσω της θρησκευτικής και μεταφυσικής προσέγγισης να είναι μια εξαιρετικά βαρετή διαδικασία! Και το χειρότερο? Θα διαρκεί για πάντα! Μπλιάχ! Μακριά από δω μια τέτοια αιωνιότητα!

- ακριβώς το γεγονός ότι κάποτε όσα πράτουμε και απολαμβάνουμε θα λάβουν ένα τέλος είναι ο βασικός παράγοντας που κάνει την κάθε στιγμή της προσωρινής ζωής μας ομορφότερη, μοναδική και ανεπανάληπτη! Απόλαυσε τη βόλτα με τους φίλους σου, τις διακοπές με το ταίρι σου, το γεύμα με την οικογένειά σου, την ακρόαση της αγαπημένης σου μουσικής κτλ, όσο καλύτερα μπορείς διότι δεν θα τα ξαναπολαύσεις έτσι ακριβώς όπως τα απολαμβάνεις τη συγκεκριμένη στιγμή! Κοντολογίς, η εξοικίωση με την ιδέα του αναπόφευκτου θανάτου, αποκαλύπτει και τονώνει την αξία της ζωής, της καθημερινής ζωής!

Φυσικά, η εξοικίωση με αυτές τις παραπάνω σκέψεις, απαιτεί την απαγκίστρωση από την πίστη σε παραδεισένιους μετα θάνατον φανταστικούς κόσμους με δροσερά ποτάμια και ρυάκια, καταπρασινους ανθηρούς κήπους, ατελείωτες ευχάριστες μελοδίες από πουλάκια που κελαηδάνε κτλ, οι οποίοι δεν είναι τίποτ'άλλο από μια κόπια ενός μέρος του κόσμου στον οποίο ζούμε...του πραγματικού κόσμου!

Αυτά!

Lost in Necropolis

La ville de la mort

Edited by - Agnostic on 14/09/2007 19:38:23

quote:

---

γιωργοςΑ - Ο φοβος του θανατου υπαρχει και ειναι λογικο,γιατι απο τη στιγμη που ο ανθρωπος αρχισε να σκεφτεται υπαρξιακα και να συνειδητοποιει τη ζωη ,ο νους του δεν μπορει να συνειδητοποιησει το φυσικο θανατο

---

Και όμως Γιώργο σκέψου ότι η συμφιλιώσει με τον θάνατο έρχεται
συνειδητοποιώντας ότι τα πάντα είναι ένας τέλειος κύκλος, ένας κύκλος που δεν έχει αρχή και τέλος, δεν ξεκινάει αλλά και ούτε τελειώνει ποτέ .
Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και πεθαίνουμε .
Ο ίδιος κύκλος παντού μέσα στην φύση, στο σύμπαν, στον άνθρωπο, απλά υπήρχε και θα υπάρχει για πάντα .
Και δυστυχώς αντί να συνειδητοποιήσουμε ότι σε αυτόν τον κύκλο υπάρχουμε και εμείς μέσα, το ξεχνάμε, αφήνοντας τον φόβο να μας κυριεύει και να μας κάνει να ξεχνάμε το νόημα της ζωής, την ομορφιά, την αγάπη, την κάθε στιγμή που φεύγει μην μπορώντας να την βιώσουμε να την αισθανθούμε πραγματικά .

Τελικά τι είναι πραγματικά αυτό που μας φοβίζει στην ιδέα του θανάτου ;
Η σκέψη του θανάτου ή το πέρασμα από την ζωή στην ανυπαρξία .

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ : " Όταν μεν εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος δεν είναι εκεί παρών, όταν δε ο θάνατος εμφανισθεί, τότε εμείς πλέον δεν υπάρχουμε ."

quote:

---

γιωργοςΑ: (Ζωη)-(θανατος)=(ισορροπια)

---

Εφόσον φαίνεται να σε ενδιαφέρει και το θέμα που σου πρότεινα, θα μπορούσες να καταθέσεις κι εκεί τις απόψεις σου.
Ίσως να σου διδάξει κάποια πράγματα κι ίσως να διδάξει και στους υπόλοιπους συμμετέχοντες σε εκείνο το θέμα!

Υποθέτω πως ο φόβος του θανάτου μπορεί να οφείλεται στην αίσθηση του ανθρώπου για την ανυπαρξία.
Στο τέλος της συνείδησης μας, της ύπαρξης μας σε επίπεδο φυσικό, συναισθηματικό, νοητικό κλπ.
Υπάρχει πάλι η αβεβαιότητα για το τι γίνεται μετά.
Υπάρχουν πολλές θρησκείες όπου αναφέρονται στο "μετά", πολλές εσωτερικές διδασκαλίες, πολλές πεποιθήσεις.
Οι περισσότερες - αν όχι όλες - κάνουν λόγο για την συνέχιση της ύπαρξης μας σε ένα άλλο επίπεδο, ανώτερο και διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουμε ως τώρα.
Το θέμα είναι αν αυτές οι πεποιθήσεις προκύπτουν από μια βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου για να υπάρξει μια συνέχεια στην ύπαρξη του ή αν περιέχουν ένα σπέρμα Αλήθειας μέσα τους.
Προσωπικά πιστεύω πως συμβαίνουν και τα 2.

quote:

---

1. η ζωη
2.Η βιωση του θανατου,η κατανοηση και αποδοχη-ενωση ,οχι επιπονη θα ελεγα αλλα σκοταδι και αδρανεια που φοβιζει,και
3.το φως της ενωσης και της αποδοχης ...!
4.η μετενσαρκωση --->1
(Ολα αυτα στο απειροστο της μιας στιγμουλας!)

---

Πως το εννοείς αυτό το απειροστό της μιας στιγμούλας?
Ότι γίνεται αστραπιαία με τα δικά μας δεδομένα ή ότι η ύπαρξη μας κι η πορεία μας στον πραγματικό Χρόνο είναι απλά μια πολύ μικρή στιγμή?

Κατά μια ευρύτερη έννοια συμφωνώ μαζί σου ότι η Ζωή κι ο Θάνατος - ωε ευρύτερες φάσεις και με πιο ευρεία έννοια - μπορούν να επιφέρουν την ισορροπία.
Θα ήθελα όμως κι εγώ να μου εξηγήσεις αν μπορείς τι εννοείς με την φράση:

quote:

---

Νομιζω απο προσωπικη εμπειρια οτι η ενωση με το θανατο θα φερει την ευτυχια..

---

Θα συμφωνήσω και με την GWGW, η οποία αναφέρει:

quote:

---

Γιατι φοβομαστε το θανατο..?
γιατι απο μικροι μαθαμε να γυρναμε το κεφαλι μας ακομη και στην πιθανοτητα οτι θα πεθανουμε..

---

Ίσως αυτό να οφείλεται και σε μια έμφυτη αλαζονεία μας ότι εμείς οι ίδιοι θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε επ' άπειρον - και σ' αυτό συμφωνώ φυσικά και με τον elo που αναφέρει τον Κύκλο - κι ο φόβος μας να είναι μια ενδόμυχη και καλά κρυμμένη αμφισβήτηση μας μήπως αυτό τελικά δεν συμβεί.
Μια βαθύτερη αγωνία μας.

quote:

---

- τι θα είμαι αφού πεθάνω? Μα ότι ήμουν και πριν γεννηθώ! Τίποτα, κενό! 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια του φαινομένου της ζωής στη γη, αλλά ποτε δεν ενιωσα στην μακροχρόνια αυτή ανυπαρξία μου κάτι άσχημο, δηλαδή να πονάω, να βασανίζομαι, να βαριέμαι, να στενοχωριέμαι...αφού δεν υπήρχα, αφού ήμουν ένα τίποτα! Γιατί λοιπόν να το βοβηθώ μετά?!

---

Φίλε μου Agnostic, τι γίνεται αν κάποιος άνθρωπος νιώσει πιο "ασφαλής" με την αντίθετη θεώρηση από αυτή που αναφέρεις?

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Dying_Incubus

Φίλε μου Agnostic, τι γίνεται αν κάποιος άνθρωπος νιώσει πιο "ασφαλής" με την αντίθετη θεώρηση από αυτή που αναφέρεις?

---

Ο καθένας όπως αισθάνεται καλύτερα φίλε μου. Δεν πιέζουμε κανέναν. Απλά πιστεύω πως αν κάποιος κατορθώσει να φτάσει στο νοητικό σημείο που προτείνω εγώ, δηλαδή σε έναν "εξορθολογισμό" της ιδέας του θανάτου, μάλλον θα απαλλαχτεί (τουλάχιστον σε ένα σημαντικό βαθμό) από την συγκεκριμένη φοβία και όλες τις ανησυχίες που μπορεί να απορρέουν από αυτή(π.χ. αισθήματα ενοχής από υποτιθέμενες αμαρτίες για τις οποίες θα κριθεί ανάλογα από το "θείο ον").

Αξίζει μια προσπάθεια νομίζω

Lost in Necropolis

La ville de la mort

Περιττό να πω οτι με είχε καταλάβει μια χλιαρή μελαγχολία που αναρρωτιόμουν απο που είναι μέχρι που είδα το μηνυμά σου...

Δεν ξέρω ποιά είναι η αλήθεια αλλά σκέφτομαι οτι κι εμένα μου αρέσουν αυτά εδώ

quote:

---

Γιατί να είναι καλύτερη η αιώνια ζωή(ως ψυχική οντότητα ή οτιδήποτε σχετικό)? Εχει υποσχεθεί κανένας θεός ή θρησκεία ότι θα απολαμβάνω όλα όσα δίνουν ευχάριστες νότες στη ζωή μου ως θνητός? Θα έχω στην αιώνια αυτή ζωή τους παράγοντες που με κάνουν ευτυχισμένο? Τουτέστιν την οικογένειά μου, την γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τους φίλους και κολλητούς μου, το αγαπημένο μου κατοικίδιο ζωάκι? Τους "μικρους" (που εν τέλει δεν είναι καθόλου μικροί) παράγοντες της θνητής μου καθημερινότητας που κάνουν τη ζωή μου διασκεδαστική και συναρπαστική όπως το διάβασμα, το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό, την αγαπημένη μου μουσική, τις αγαπημένες μου ταινίες, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, τα λατρεμένα μου φαγητά, ροφήματα και ποτά? Ο Αλλάχ μπορεί να υπόσχεται παρθένες...υπόσχεται όμως Champions League παρέα με τα τρελά φιλαράκια σου, άφθονη coca cola,μπύρα πίτσες και σουβλάκια τα βράδια της Τρίτης και Τετάρτης? Μάλλον όχι!! Ελπίζω να καταλάβατε τι θέλω να πω. Ενδέχεται δηλαδή αυτή η επιδιωκούσα αιωνιότητα μέσω της θρησκευτικής και μεταφυσικής προσέγγισης να είναι μια εξαιρετικά βαρετή διαδικασία! Και το χειρότερο? Θα διαρκεί για πάντα! Μπλιάχ! Μακριά από δω μια τέτοια αιωνιότητα

---

Gwgw θεωρω πολυ σημαντικη τη σκεψη σου περι αγωγης..οντως ειναι μεγαλο το προβλημα εκει..

quote:

---

Ο καθένας όπως αισθάνεται καλύτερα φίλε μου. Δεν πιέζουμε κανέναν. Απλά πιστεύω πως αν κάποιος κατορθώσει να φτάσει στο νοητικό σημείο που προτείνω εγώ, δηλαδή σε έναν "εξορθολογισμό" της ιδέας του θανάτου, μάλλον θα απαλλαχτεί (τουλάχιστον σε ένα σημαντικό βαθμό) από την συγκεκριμένη φοβία και όλες τις ανησυχίες που μπορεί να απορρέουν από αυτή(π.χ. αισθήματα ενοχής από υποτιθέμενες αμαρτίες για τις οποίες θα κριθεί ανάλογα από το "θείο ον").

---

Φίλε Agnostic, έχουμε και καιρό να συνομιλήσουμε!

Φυσικά κι ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστέψει σ' αυτό που αφενός τον κάνει να αισθάνεται καλύτερα κι αφετέρου που τον ωφελεί στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.

Είναι πράγματι πιθανόν η οπτική που προτείνεις να βοηθάει έναν άνθρωπο να ξεπεράσει τα διάφορα συναισθήματα ενοχής που προκύπτουν από τις υποτιθέμενες αμαρτίες του κλπ.
Η πίστη όμως σε κάποια Ανώτερη Δύναμη - κι όχι κάποια θρησκεία - δεν προϋποθέτει ότι το άτομο αυτό θα έχει και τέτοιου είδους ενοχικά συναισθήματα.
Από την άλλη, η άποψη που προτείνεις μπορεί να "τρομοκρατήσει" τον άνθρωπο που θα την ασπαστεί όταν σκεφθεί το ενδεχόμενο της απόλυτης ανυπαρξίας.

Πιστεύω λοιπόν ότι κι η μία κι η άλλη περίπτωση μπορούν και να βλάψουν αλλά και να ωφελήσουν τον κάθε άνθρωπο.
Είναι απλά θέμα αντίληψης...

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

γιωργοςΑ: El.elyon ειναι πολυ δυσκολο να δωσω ορισω τη ζωη και το θανατο.Παρολα αυτα γνωριζω οτι εκτος απο το φυσικο θανατο χαρ/ζουν ετσι και τον υπνο ,κ την ηδονη σε μια ευρυτερη εννοια.

---

quote:

---

γιωργοςΑ - Elo πολυ ωραια η σκεψη σου εαν δεν ηταν ρητορικο το ερωτημα να σου πω πως νομιζω οτι η σκεψη του θανατου,αρκει για να ψαχνω τα μπειμπιλινο .

Ο φοβος του θανατου υπαρχει και ειναι λογικο,γιατι απο τη στιγμη που ο ανθρωπος αρχισε να σκεφτεται υπαρξιακα και να συνειδητοποιει τη ζωη ,ο νους του δεν μπορει να συνειδητοποιησει το φυσικο θανατο,δηλαδη το τελος του ιδιου νου και υπαρξης

---

Φίλε Γιώργο αν και δεν μου αρέσει να αντιγράφω αποσπάσματα από βιβλία, πιστεύω όμως ότι εδώ αξίζει να το κάνω και να γράψω λίγες σειρές από τον Κρισναμούρτι για τον «φόβο και χρόνο».

"Ο φόβος υπάρχει όχι μόνο σε συνειδητό επίπεδο αλλά βαθιά στο υποσυνείδητο .
Υπάρχει ο φόβος που είναι οικείος και τον οποίο έχουμε συνηθίσει . Υπάρχει επίσης ο βαθύτερος φόβος, ο κρυμμένος, ο καλυμμένος .
Είναι πιθανό να απελευθερωθούμε από όλους μας τους φόβους ;

Για να το καταλάβουμε αυτό πρέπει να κατανοήσουμε ολόκληρο το περιεχόμενο της συνειδητότητας . Πρέπει να κατανοήσουμε τη συνειδητότητα όχι σε σχέση με κάποιον, είτε αυτός ο κάποιος είναι μεγάλος δάσκαλος ή μεγάλος άγιος ή οτιδήποτε άλλο .

Πρέπει να κατανοήσουμε ο καθένας για τον εαυτό του, τη συνειδητότητα του «εγώ είμαι» .
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να παρατηρήσω τον εαυτό μου………στην συνέχεια πρέπει να εξοικειωθούμε με το υποσυνείδητο, με το οποίο δεν είμαστε καθόλου εξοικειωμένοι, και αυτό είναι το δύσκολο .
Για να εξοικειωθούμε με αυτό το κομμάτι μας, για να γνωρίσουμε το περιεχόμενο του, χρειάζεται ένα είδος προσοχής, ένα είδος εντατικής παρατήσεις, που δεν αναλύει, δεν εξηγεί, απλώς παρατηρεί με προσοχή .

Τώρα, πως αντιμετωπίζουμε τους επιφανειακούς φόβους ;

Συνήθως με διαφορετικούς τρόπους : είτε καταφεύγουμε στο αλκοόλ, είτε πηγαίνουμε στην εκκλησία, επαναλαμβάνουμε κάποιο μάντρα ή διαβάζουμε ένα βιβλίο .
Και βέβαια αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι όλα αυτά είναι το ίδιο, διότι όλοι αυτοί οι τρόποι, είναι τρόποι διαφυγής από τους φόβους, τους οποίους γνωρίζουμε ότι υπάρχουν .

…..Το χθες, προχωρώντας προ τα σήμερα, γίνεται μέλλον. Έτσι ζούμε. Αυτό είναι ο τρόπος ζωής μας .
Με την παρατήρηση, μπορεί να παρατηρήσει κανείς αυτή την πορεία του χρόνου .
Ο χρόνος γίνεται μηχανικός – «αυτό το έκανα χθες και το αποτέλεσμα του φαίνεται σήμερα και θα επενεργήσει σε όλα τα γεγονότα, σε όλες τις προσκλήσεις του αύριο» .

Ο νους που είναι συνειδητοτητα, ο νους που κοιμάται ή είναι ξύπνιος, κρυμμένος ή ανοιχτός, αυτός ο νους είναι το αποτέλεσμα του χρόνου .
Και το ερώτημα είναι αν είναι πιθανόν να απελευθερωθεί ο νους από τον χρόνο .

Μην αντιμετωπίσετε με επιφανειακό τρόπο αυτήν την ερώτηση .
Μην βιαστείτε να απαντήσετε με ένα ναι ή ένα όχι .
Αυτό που εννοώ είναι αν μπορεί ο νους να εργαστεί σε να βαθύτερο επίπεδο .
Ο νους πρέπει να απελευθερωθεί από τον χρόνο .

Χωρίς αυτήν την απελευθέρωση, δεν μπορεί ο άνθρωπος να ελευθερωθεί από τον φόβο .
Διότι ο φόβος είναι το αποτέλεσμα της σκέψης .Αν δεν έχετε καθόλου σκέψεις για το αύριο, δεν φοβάστε το αύριο .
Αν δεν συντελείται καμία διαδικασία σκέψης σε σχέση με κάτι, το οποίο φοβάστε, δεν θα υπάρχει φόβος .
Αν έρθει κάποια στιγμή απρόσμενα ο θάνατος σε κάποιον, αυτός δεν έχει το φόβο του θανάτου .
Έτσι, η σκέψη που είναι το εργαλείο του χρόνου, που είναι η απάντηση της μνήμης, που είναι το παρελθόν, είναι αυτό που δημιουργεί το χρόνο .
Και πέρα από αυτό βρίσκεται ο φόβος, η σκέψη είναι η πηγή του φόβου, ο χρόνος δίνει έδαφος στον φόβο .

Έτσι πρέπει κανείς να καταλάβει τον φόβο και να απελευθερωθεί από αυτόν, όχι από τον φόβο του φιδιού, αλλά από έναν φόβο βαθύτερο που προκαλεί λύπη, το φόβο που εμποδίζει την αγάπη , το φόβο που συννεφιάζει το μυαλό, το φόβο που προκαλεί συσκότιση .
Οι περισσότεροι ζούμε στο σκοτάδι και πεθαίνουμε στο σκοτάδι .
Αν καταλάβαινε κανείς πραγματικά αυτόν τον φόβο, τότε θα μπορούσε να κατανοήσει ολόκληρη την διαδικασία της συνειδητότητας που κατά βάθος είναι μια διαδικασία του χρόνου" .

Φιλαράκια συγνώμη για το τεράστιο σεντόνι που έγραψα, αλλά πιστεύω ότι αξίζει να το διαβάσουμε και να το κατανοήσουμε (σκεφτούμε) .

quote:

---

[quote] γιωργοςΑ: Οταν λεω για την ενωση με το θανατο απο την εμπειρια μου,εννοω οτι αντιμετωπισα την ιδεα του θανατου,νοητικα σαν σκεψη και αφου το ξεπερασα σαν φοβο μαλλον,ενωθηκα μαζι του χωρις να το θελω.Αρα σε αυτο που λες -''Γιατί αγαπητέ αν η ένωση με το θάνατο θα φέρει ευτυχία αυτό σημαίνει ότι η ένωση με τη ζωή θα φέρει δυστυχία…….΄΄ τοτε= η εν ζωη ενωση με το θανατο φερνει την ισορροπια

---

Elo thanks man!

Σου αρέσει, ε?

quote:

---

Η κατευθυνση της συζητησης ας ειναι κοντα στην πρακτικη,ας μιλησουμε για τον φοβο του θανατου,και για το αντιθετο του την αγαπη του θανατου

---

Χμμμ!
Αυτή η αγάπη για τον θάνατο με μπερδεύει!
Εννοείς να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τους λόγους για τους οποίους μπορεί ένα άτομο να επιθυμεί τον θάνατο του?
Την προσπάθεια του να τον κατανοήσει?

In anticipation of my resurrection...

Πρέπει να κατανοήσουμε ο καθένας για τον εαυτό του, τη συνειδητότητα του «εγώ είμαι» .

quote:

---

Dying_Incubus - Αυτή η αγάπη για τον θάνατο με μπερδεύει!

---

Μπερδεύτηκες και εσύ φιλαράκι Dying_Incubus!!!!!

Φίλε Γιώργο, αγάπη για τον θάνατο δεν υπάρχει…. παρά μόνο συμφιλιώσει με την ιδέα .

Η μήπως κάνω λάθος ;

quote:

---

γιωργοςΑ: Η κατευθυνση της συζητησης ας ειναι κοντα στην πρακτικη,ας μιλησουμε για τον φοβο του θανατου,και για το αντιθετο του την αγαπη του θανατου

---

ΠΑΝΤΑ ΦΙΛΙΚΑ el.elyon.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

quote:

---

Μπερδεύτηκες και εσύ φιλαράκι Dying_Incubus!!!!!

---

Όσο να πεις, έναν προβληματισμό τον έχω!

Αγαπητέ el.elyon, προσωπικά βλέπω ότι ο γιωργοςΑ έχει δώσει μια κατευθυντήρια γραμμή επί της οποίας μπορεί να διεξαχθεί ο διάλογος στο συγκεκριμένο θέμα.
Από την άλλη, όταν κρίνουμε ότι σε κάποιο θέμα λείπει η επιθυμητή κατεύθυνση, μπορούμε να δώσουμε κι εμείς μια κατεύθυνση αναφέροντας τις απόψεις μας και τις πεποιθήσεις μας...

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Dying Incubus: Αγαπητέ el.elyon, προσωπικά βλέπω ότι ο γιωργοςΑ έχει δώσει μια κατευθυντήρια γραμμή επί της οποίας μπορεί να διεξαχθεί ο διάλογος στο συγκεκριμένο θέμα.

---

Βεβαια αν τον αποδεχτουμε νομιζω οτι θα υπαρχει μια θετικοτητα,οχι του να θελουμε να πεθανουμε,απλα δεν θα το φοβομαστε και θα του λεμε καλως ηρθες (στη σκεψη μας),γιατι θα ειναι μερος του ειναι μας,και θα ειναι παντα μαζι μας.
Ο χαμος ομως ενος προσωπου που ειμαστε στενα δεμενοι,οπως οι γονεις,μπορει να μην τον παρουμε οσο ζεστα οσο θα παρουμε τον προσωπικο μας θανατο(της φυσικης οδου βεβαια).Τωρα αυτο αν προσπαθησω να το αναλυσω θα το κανω πολυ περιπλοκο οποτε το αφηνω να το σκεφτειτε.

el.elyon μια μικρη περιγραφη για το θανατο,ειπα και πιο πριν.Ειναι μια κατασταση οπου κυριαρχει το σκοταδι και η αδρανεια.
Δεν ξερω αν σε καλυπτω..περιμενω τον ορισμο σου!

Για τη κατευθυνση της συζητησης ο τιτλος του θεματος ειναι περι θανατου,οποτε προσεγγισε το οπως θελεις,αλλωστε ο καθενας προσεγγιζει τα πραγματα με τον τροπο του.Μπορει να συμφωνει με αποψεις ας πουμε της επιστημης αλλα αν σκεφτεται φιλοσοφικα ετσι θα το προσεγγισει.Δεν θελω να μου πεις τι εχεις διαβασει σε ολη σου τη ζωη,θελω να μου πεις εσυ αν εχεις κατασταλαξει,για αυτο κ αλλωστε μας αρεσει η συζητηση.

quote:

---

" ΜΙΑ ΜΌΝΟ ΑΞΊΑ Η ΖΩΉ
ΘΑΡΡΏ ΠΩΣ ΠΡΈΠΕΙ ΝΆΧΕΙ,
ΤΟ ΝΑ ΠΕΘΑΊΝΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΣ
ΘΆΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ"

---

Γεια σου ΕΛΑΧΙΣΤΕ,ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΜΑΝΤΙΝΑΔΑ ΒΛΕΠΩ!
ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΘΑ ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ.

quote:

---

Μια προσωπική εμπειρία δεν μπορεί να είναι βάση για μια συζήτηση και ούτε κατεύθυνση μπορεί δώσει, μπορεί όμως να είναι η αιτία!

---

Μπα, μπορεί να αποτελέσει σε μεγάλο βαθμό βάση για μια συζήτηση.

Άλλωστε, δεν βρίσκω το λόγο να περικλείσουμε μια συζήτηση σε τόσο στενά όρια ώστε να αποκλείσουμε από αυτήν μια προσωπική εμπειρία.
Στο παρόν θέμα παρόλα αυτά, δεν συζητάμε επάνω σε μια προσωπική εμπειρία...

Οπότε μπορούμε να συνεχίσουμε την συζήτηση μας, δεδομένου ότι έχει οριστεί εξαρχής θέμα συζήτησης.

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

γιωργοςΑ: Για τη κατευθυνση της συζητησης ο τιτλος του θεματος ειναι περι θανατου,οποτε προσεγγισε το οπως θελεις,αλλωστε ο καθενας προσεγγιζει τα πραγματα με τον τροπο του.Μπορει να συμφωνει με αποψεις ας πουμε της επιστημης αλλα αν σκεφτεται φιλοσοφικα ετσι θα το προσεγγισει.Δεν θελω να μου πεις τι εχεις διαβασει σε ολη σου τη ζωη,θελω να μου πεις εσυ αν εχεις κατασταλαξει,για αυτο κ αλλωστε μας αρεσει η συζητηση.

---

'Οταν πεφτει σε τοιχο'

Όταν πέφτει σε τοίχο
ο χρόνος μοιάζει με ήχο, μοναξιά.

Κι η ζωή μου ρολόι
δίχως δείκτες κυλάει, αργά.

Να βγει ήλιος χαρά μου,
και να μείνει μακριά μου, η παγωνιά.

Η ψυχή μου ν' ανοίξει
να μην ξαναντυθεί στα μαβιά
να βρει σώμα η καρδιά μου
για να ξαναχτυπήσει ξανά.

'Εδω'

Εδω δεν πιανουν οι καταρες,δεν πιανουν οι ευχες
Εδω το τωρα ζητιανευει λιγη πικρα απ το χθες
Εδω οι αγγελοι δεν κλαινε,ουτε γλυφουν πληγες

Εδω η θλιψη δεν κερδιζει ποτε

Εδω οι μερες ταξιδευουν σαν χελωνες νεκρες
Κι εγω τρικλιζοντας τις ακολουθω
Εδω οι σκεψεις ζωντανευουνε ναυαγια πυρκαγιες

Καιγομαι ολοκληρος εδω και ξανασμιγω εδω

Εδώ οι νύχτες δεν διψάνε γι' άλλες άγριες γιορτές
Μονάχα σκιάχτρα τραγουδάνε με καρδιές δανεικιές
Εδώ πεθαίνουν νυσταγμένοι οι τελευταίοι εραστές
Εδω η θλιψη δεν κερδιζει,δεν κερδιζει ποτε.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr