αρχικά ευχαριστώ για την συμμετοχή σας και τα καλά σας λόγια. Είναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις κάποιες φορές μια τέτοια ανταπόκριση απ' όσα λες κι απ' όσα γράφεις.

Συμφωνώ. Γίνεται πολύς θόρυβος γι' αυτούς τους κινδύνους, κατά την γνώμη μου όμως όχι αδικαιολόγητα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι κίνδυνοι - οι όποιοι κίνδυνοι - αυτοί εμφανίζονται σε μεγάλα βάθη. Όταν λέμε μεγάλα βάθη, εννοούμε περιοχές που ο ανθρώπινος οργανισμός αρχίζει πλέον να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα του που λέμε, αρχίζει να επηρρεάζεται από τις συνθήκες ενός δυσβαρικού, ενός υπερβαρικού περιβάλλοντος. Εκεί εμφανίζονται αυτοί οι κίνδυνοι.

Οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για να ζουν στο νερό. Δεν μπορούν να αναπνεύσουν μέσα στο νερό. Δεν μπορούν να ζήσουν. Όπως στον βυθό μιας θάλασσας, έτσι και μέσα μας, στο "είναι" μας, υπάρχει πίεση. Ας δούμε πόσο άγχος είμαστε γεμάτοι μια συνηθισμένη μέρα, τι πίεση εσωκλείουμε μέσα μας, τι αγωνία. Όταν όλα αυτά - μέσω του διαλογισμού - τα δούμε κατάφατσα που λένε, τότε υπάρχει κίνδυνος. Γι' αυτό θα πρέπει να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι. Safe diving, αυτό μας ενδιαφέρει.

Οι καταδύσεις αυτές, είναι καταδύσεις ΑΝΑψυχής. Αυτό σημαίνει, πως κάνουμε μια βουτιά, μία κάθοδο, για να περάσουμε καλά, για να έχουμε ψυχική ΑΝΑταση, να νιώσουμε όμορφα. Δεν βουτάμε για να θέσουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, δεν βουτάμε για να μείνουμε ανάπηροι. Όταν τηρηθούν όλοι οι κανόνες, τότε - τουλάχιστον από την δική μου εμπειρία - σας διαβεβαιώ πως η αίσθηση που έχεις όταν βγαίνεις από το νερό είναι απίθανη και τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να την περιγράψουν.

quote:

---

Μήπως αυτό δρα ανασταλτικά σε πολλούς, ώστε να μην δοκιμάζουν καν να διαλογιστούν και να βουτήξουν στα βαθειά?

---

Και άλλοι δεν μπορούν να σταματίσουν κάν τη "φασαρία" των σκέψεων τους για να βουτίξουν... Μένουν ας πούμε κολλημένοι στη βάρκα ή στην παραλία...

Και φυσικά δεν κατηγορεί κανείς κανέναν. Ακόμη και αυτό ισως είναι μια "δικλείδα" ασφαλείας, καθώς τους προστατεύει κατά κάποιο τρόπο από το να θέσουν τον εαυτό τους σε κύνδινο.

"Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία"
Ευχαριστώ

Μήπως, αγαπητέ zip, η κατάδυση αυτή είναι υποσυνείδητα επιθυμητή στον άνθρωπο, γιατί θέλει να επιστρέψει εκεί από όπου η ύπαρξή του ξεκίνησε (το υγρό στοχείο);

Μήπως ο κίνδυνος ξεκινάει όταν ο άνθρωπος φθάσει σε ένα τετοιο σημείο στο οποίο τελειώνει η αντοίχισή της αναζήτησης της ψυχής του με την υποθαλάσσια κατάδυση, επειδή αυτό το σημείο είναι το όριο στο οποίο δηλώνεται ότι η ύπαρξή μας (πηγαίνοντας προς τα πίσω στο χρόνο), πριν από το υγρό στοιχείο ήταν κάτι άλλο;

Φιλικά

Έφτασες αρκετά βαθιά. Θα σου πω μια δική μου εμπειρία - από την κατάδυση - και κάνε τους δικούς σου παραλληλισμούς. Μπορεί να βρεις αυτές τις απαντήσεις που ψάχνεις.

Προσωπικά κατάλαβα τι σημαίνει κατάδυση, όταν έφτασα κάτω από τα -35m. Κατ' αρχήν, σε τέτοιο βάθος - αναπνέοντας ατμοσφαιρικό αέρα - το άζωτο αρχίζει να επιδρά στον ανθρώπινο οργανισμό. Αρχίζει η νάρκωση αζώτου. Αυτή η νάρκωση εκδηλώνεται στον αυτοδύτη με συμπτώματα παρόμοια με αυτά της μέθης από την αλκοόλη. (Πάντα σε συνδιασμό με τα όρια και τις ανοχές του κάθε οργανισμού) - Είναι δηλ. σαν να μεθάς πίνοντας ένα μπουκάλι ουϊσκι. Αρχικά ο αυτοδύτης - και όσο κατεβαίνει βαθύτερα - αισθάνεται μια ευφορία. Από τα -30m συνήθως εμφανίζεται αυτό - ανάλογα με τον οργανισμό. Μπορεί σε κάποιον η νάρκωση να εμφανιστεί στα -30m, μπορεί σε κάποιον άλλον στα -40m. Όλοι όμως το παθαίνουν γιατί ο οργανισμός αρχίζει στους ιστούς του να "φορτώνει", όπως λέμε, άζωτο δηλ. περισσότερα μόρια αζώτου "φορτώνονται" στο αίμα του. (γι' αυτό και κάνουμε αποσυμπίεση μετά)

Έπειτα, σχετικά με αυτό το σκοτάδι που λες, είναι λογικό. Σε τέτοια βάθη, δεν φτάνει το φως. Μένει μονάχα το σκούρο μπλε. Εγώ προσωπικά κατάλαβα και είπα "ναι, τώρα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ κάνω κατάδυση", όταν έφτασα στα -40m. Για παράδειγμα, μέχρι τα -30m, αν ο βυθός είναι καθαρός και έχει καλή ορατότητα, αν κοιτάξεις προς τα πάνω, θα δεις την επιφάνεια. Στα -40m όμως, όσο καλή ορατότητα και να έχει ο βυθός, η επιφάνεια χάνεται και αυτό που βλέπεις μοιάζει με ένα νεφέλωμα (όπως στο διάστημα). Αυτό συμβαίνει γιατί εμφανίζονται διάφορες διάσπαρτες συγκεντρώσεις πλαγκτόν στις οποίες όταν πέσει το φως, λαμπιρίζουν σαν άστρα.

Δεν είναι απλή δηλ. μια τέτοια κάθοδος.

Όλα αυτά πάντα σε σχέση με τον χρόνο που θα παραμείνεις στον βυθό, ο οποίος όπως λέει και ο Κουστώ, κάνει κουμάντο. Σχετικά με αυτήν την "έκρηξη" που λες, εγώ θα τολμούσα να το συσχετίσω με την υπέρβαση του χρόνου μηδέν. Όταν στην κατάδυση ξεπερνά κάποιος αυτό τον χρόνο, τον λεγόμενο χρόνο μηδέν, δηλ. τον χρόνο που ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να παραμείνεις στον βυθό ΧΩΡΙΣ να αρχίσεις να "φορτώνεις" άζωτο, στον οργανισμό σου "πέφτει ένας διακόπτης". Αυτό είναι στιγμιαίο, δηλ. μπορεί να νιώσεις μια μικρή δυσφορία. Περνάει, σε χρόνο dt, ίσα ίσα που την καταλαβαίνεις δηλ. αλλά ο οργανισμός σου με κάποιον τρόπο σε ειδοποιεί για αυτήν την υπέρβαση. Είναι σαν να σπας το φράγμα του ήχου σε υπερηχητικό τζετ. Έχεις δει ποτέ εικόνες αεροπλάνου την ώρα που σπάει το φράγμα της ταχύτητας του ήχου ; Ένα τσαφ γίνεται, μια "έκρηξη" ... και μετά κανονικά, σαν να μην έγινε τίποτε ...

"Βρετανικός", το αδελφάκι του Τιτανικού. Βρίσκεται σε βάθος περίπου -110m, ανοιχτά της Κέας. Πραγματοποιήθηκε κατάδυση για την ανεύρεσή του - μόνο για να βρουν το ναυάγιο δηλ. - από την ομάδα του Κουστώ, βούτηξε και ο ίδιος ο Κουστώ με το χαρακτηριστικό κόκκινο σκουφάκι του! (χε,χε)

Πρωτού ξεκινήσουν την κατάδυση, "βούλιαξαν" έναν θάλαμο - ανοιχτό από κάτω, σαν καμπάνα - σε βάθος -40m, τον οποίον τον στερέωσαν σε ένα συρματόσχοινο που έφτανε μέχρι τον πυθμένα της περιοχής. Αυτός ο θάλαμος, ήταν εφοδιασμένος με καθαρό οξυγόνο και θα ήταν η ΣΤΑΣΗ που θα έκαναν οι δύτες κατά την ανάδυση για να κάνουν αποσυμπίεση. Οι δύτες βούτηξαν με ΤΡΙΜΙΧ στις μπουκάλες τους. Πόσην ώρα νομίζεις ότι χρειάζεται για να φτάσει κάποιος στα -110m ; Δεν χρειάζεται κάποιον χρόνο ; Ασφαλώς, έστω Χ ο χρόνος ΚΑΘΟΔΟΥ μέχρι τα -110m. Κράτα τον αυτόν τον χρόνο, θα μας χρειαστεί.

Τώρα, δεν θα χρειαζόταν και κάποιος χρόνος για να δουν το ναυάγιο ; Για να το παρατηρήσουν δηλ. ; Απλώς να το δουν, όχι τίποτε άλλο. Να το αντικρύσουν δηλ. Έστω Ψ ο χρόνος αυτός. Ο χρόνος μηδέν είναι ο X+Ψ. Για το συγκεκριμένο παράδειγμα ο χρόνος Ψ ήταν νομίζω - απ' ότι θυμάμαι - 10min. Δηλ. ο Κουστώ και η ομάδα του ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ -110m μονάχα 10min αν ήθελε να κάνει αποσυμπίεση στα -40m, στον θάλαμο δηλ. 3 ώρες! Δηλ. για 10min παραμονή στον Βρεττανικό, το "κόστος" του αζώτου που φορτώνονται οι ιστοί σου "ξεπληρώνεται" με 3 ώρες παραμονή στο θάλαμο αποσυμπίεσης εισπέοντας καθαρό οξυγόνο. Έτσι και κάνεις 1 ώρα αποσυμπίεση - αντί για 3 - και βγεις στην επιφάνεια, το αίμα σου είναι τίνγκα στο άζωτο και σε λίγα λεπτά, είσαι ... γειά σας!

Τέτοιου είδους καταδύσεις, κατ' αρχήν χρειάζονται ομάδα. Έπειτα, χρειάζονται οργάνωση. Δεν είναι απλές. Δεν είναι ΑΝΑψυχής. Γίνονται, ασφαλώς και γίνονται, αλλά χρειάζονται μέσα, χρειάζεται εμπειρία, πολύ καλή εκπαίδευση, άρτια φυσική κατάσταση και χρειάζεται να υάρχει ένας λόγος για να γίνουν, μια εργασία π.χ, μια ανεύρεση ενός ναυαγίου (όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση). Οι συγκεκριμένοι τύποι και ο Κουστώ, έναν μήνα περίπου παιδευόντουσαν ΜΟΝΟ για να βουτήξουν και να αντικρύσουν το κουφάρι του Βρεττανικού. Όχι για τίποτε άλλο. ΜΟΝΟ για να το δουν!

Χα, χα! Τι μου θύμισες ... Ακριβώς, ακριβώς το ίδιο όμως, είχα πει κάποια στιγμή στην ομάδα μου, όταν κάναμε την "βαθιά" βουτιά στα -40m για το 2ο άστρο, του επιπέδου Advanced, όπως λέγεται. Τους είχα πει, "Οk, όλα καλά, βγήκαμε, αλλά ρε παιδιά ... γιατί βγήκαμε ; Μα, ΓΙΑΤΙ βγήκαμε ; Καλά δεν είμασταν εκεί ; Μια χαρά! Τι θέλαμε και βγήκαμε ; "

quote:

---

Κηφεύς

Μήπως, αγαπητέ zip, η κατάδυση αυτή είναι υποσυνείδητα επιθυμητή στον άνθρωπο, γιατί θέλει να επιστρέψει εκεί από όπου η ύπαρξή του ξεκίνησε (το υγρό στοχείο);

---

Κατ' αρχήν, πρέπει να έχουμε στο νου μας αυτήν την ΝΑΡΚΩΣΗ ΑΖΩΤΟΥ, επειδή αυτή η νάρκωση (στην κατάδυση) είναι ουσιαστικά μια ζαλάδα, μια μέθη και πολλές φορές οι αυτοδύτες μέσα σ' αυτήν την ζαλάδα τους από την νάρκωση - σε βάθη -30m με -40m - ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΑΙ ορισμένα πράγματα. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν πραγματοποιείται μια τέτοια βουτιά σε μαθητές του επιπέδου advanced, οι εκπαιδευτές - όταν φτάσει η ομάδα σ' αυτό το βάθος - κάνουν μια απλή άσκηση (σ' αυτόν τον λίγο χρόνο που έχουν) για να δουν κατά πόσο ο κάθε αυτοδύτης έχει επίγνωση εκείνη την στιγμή. Η άσκηση περιλαμβάνει μια απλή αριθμητική πράξη, μια πρόσθεση π.χ που γίνεται σε ένα μικρό πλαστικό table. (5 + 3 = ; π.χ , πάει ο μαθητής και γράφει το αποτέλεσμα) Με αυτόν τον τρόπο, οι εκπαιδευτές καταλαβαίνουν αν ο αυτοδύτης δεν είναι "μεθυσμένος" από την νάρκωση. [είπαμε, σε άλλους αυτή η νάρκωση εμφανίζεται πιο βαθιά, σε άλλους εμφανίζεται από τα -30m, ανάλογα τον οργανισμό και τις ανοχές του στο άζωτο]

Κατ' επέκτασην τώρα, στην εσωτερική κάθοδο, ο ασκούμενος θα πρέπει - με κάποιον τρόπο, με έναν μηχανισμό ελέγχου δηλ. με μια "άσκηση" όπως αυτή της απλής αριθμητικής πράξης - να είναι σίγουρος πως αυτά που βλέπει ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΕΣ. Ο καθένας μας έχει τον δικό του τρόπο να ξεχωρίζει το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ από το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και έχει τον δικό του τρόπο να το ελέγχει αυτό με κάποιον "μηχανισμό".

Και τα δύο ταυτόχρονα!
Ελπίζω να μη ζητάω πολλά!
Ευχαριστώ...

OK.

Κατ' αρχήν, να ξαναπούμε κάτι το οποίο το περάσαμε στα ψηλά γράμματα που λέμε : Αυτός ο κόσμος, ο υπέροχος, ο όμορφος, ο αρμονικός, ο κόσμος του βυθού και κατ' επέκτασην του βυθού μας, του "είναι" μας, όσο όμορφος και να είναι, όσο τέλειος και όσο αρμονικός, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ! Δεν φτιαχτήκαμε για να ζούμε εκεί, δυστυχώς, αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει σε έναν τέτοιο κόσμο. Δεν μπορούμε να ζούμε σαν Βούδες, δυστυχώς, αλλά δεν μπορούμε. Εμείς είμαστε απλώς επισκέπτες αυτού του κόσμου, μουσαφίρηδες, για λίγο. Πάμε, βλέπουμε τις ομορφιές του, και μετά ... αντίο, θα ξαναπάμε άλλη φορά. Τα όμορφα πράγματα διαρκούν λίγο κι εμείς απλώς επισκεπτόμαστε αυτόν τον κόσμο, αυτήν την όμορφη περιοχή για να γαληνέψουμε, για να μάθουμε κάτι περισσότερο για τον εαυτό μας, για να εξερευνήσουμε τον εαυτό μας. Κάθε φορά και κάτι άλλο, κάθε βουτιά και κάτι διαφορετικό. Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για να ζει σε έναν υπέροχο βυθό, δυστυχώς, αλλά έτσι είναι ...

Όσον αφορά το γιατί πρέπει να απομακρυνθούμε : Κατ' αρχήν, γιατί ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε εκεί, για λόγους χρόνου. Φαντάσου έναν άνθρωπο, που μέσω του διαλογισμού του, έφτασε σε έναν υπέροχο βυθό. Ε, για πες μου τώρα ... ΠΌΣΗ ΩΡΑ μπορεί να διαλογίζεται ; Μία ώρα ; Δύο ; Μία μέρα ; Δεύτερον, αν διαλογίζεται μία μέρα, στο τέλος κάτι θα πάθει στο νοητικό του. Θα βγει από τον βυθό του, με τόσο άζωτο που δύσκολα θα το αποβάλει, κάτι θα πάθει. Γι' αυτό λέμε πως είναι επικίνδυνο, αν ξεπεραστούν κάποια όρια.

Το έκανα βέβαια έμμεσα ήδη από τη στιγμή που το περιέγραψα, αλλά μιας και το ζητάς φίλε μου zip, το ξανακάνω με χαρά.

Να πω, πως ήδη με το "υπερηχητικό" μια χαρά το περιέγραψες, κι εγώ σαν κύμα το ένιωσα να απλώνεται, σαν "πυρηνική έκρηξη", σε ένα μόλις "τσαφ" -θαρρώ πως είχα και "ηχο"...κάτι σαν το "τσαφ" που λες, με κέντρο λίγο πιο πάνω και πίσω από τα αυτιά, όχι δηλ. "εξωτερικό" ήχο.

Το "σχίστηκε" ήταν επειδή ανέφερα το "σχίσιμο αύρας" που περιγράφουν κάποιοι συγγραφείς, οι οποίοι μάλιστα τονίζουν πως μένουν τρύπες σε αυτή που επιτρέπουν την "πρόσβαση ανεπιθύμητων ενεργειών/-κων.

Δεν ξέρω αν έχει σχέση αλλά θα ήθελα να πω, πως συνειρμηκά το μυαλό μου, πέρα από το "σχίσιμο", που είχε να κάνει με υπάρχουσες σ'εμένα καταγραφές περι "προσοχής" κατά το εγχείρημα,

η πρώτη σκέψη ήταν, μήπως αυτό είναι το satori, που αναφέρεται, καθώς ο Μικάο Ουσούι -ιδρυτής του σύγχρονου Ρεϊκι- "χτυπήθηκε" από έντονο φως στο μέτωπο, πριν να "ξανανακαλύψει" την θεραπευτική τεχνική της χειροθεσίας...

σκέψη φυσικά, που προ-υπήρχε επίσης ως "καταγραφή" στο μυαλό μου...

Βέβαια δεν ανακάλυψα τίποτε
απλά έμεινα με ερωτηματικά, αλλά ήταν μια εμπειρία, για την οποία δεν μπορώ να πω πως υπήρχε "μέθη" ή "φαντασία", καθώς με συνετάραξε ολόκληρη, την ένιωσα σε όλο μου το σώμα σαν ενέργεια και φυσικά κατάφερε να με φέρει "γρήγορα" πίσω -δεν ξέρω πόσο θα είχα παραμείνει αλλιώς.

Και να πω, πως όσο κι αν "μαγεύομαι" από τον κόσμο τούτο του βυθού, δεν ξεχνώ γιατί είμαι εκεί. Επιθυμία μου είναι να βελτιωθώ ως άνθρωπος και αν ότι αποκομίζω από τις "βουτιές" δεν αποκρυσταλλώνεται σταδιακά στην εδώ διάσταση, θαρρώ πως γίνεται το αντίθετο της "Ανα-Ψυχης".

Δηλαδή, γίνεται υποκατάστατο της "εδώ" πραγματκότητας. Μία τάση φυγής, που σε τίποτε δεν διαφέρει από τη χρήση ναρκωτικών ή ψυχαιδελικών ουσιών...

Είναι σαν να μην αποκομίζουμε τα δώρα από τη βουτιά στη θάλασσα μας. Και είναι τότε δυο φορές πιο επικύνδινο ως πρακτική.

Θα σου πω την άποψή μου, σε σχέση με την κατάδυση - για να μην ξεφεύγω και από το θέμα -

Όταν βουτάμε, φοράμε φόρμες κατάδυσης υγρού τύπου [υπάρχουν και οι στεγανές, άλλο αυτό]. Οι φόρμες αυτές - οι υγρού τύπου - είναι κατασκευασμένες από ένα υλικό (neopren) το οποίο έχει την ικανότητα να εγκλωβίζει μικρές φυσαλίδες αέρα στο εσωτερικό του φτιάχνοντας ένα προστατευτικό στρώμα αέρα, έτσι ώστε παρ' ότι βρέχονται, το δέρμα του αυτοδύτη να διατηρεί την θερμοκρασία του για κάποιο χρονικό διάστημα. [μην φανταστείς για μέρες, περίπου όσο διαρκεί μια κατάδυση, δηλ. περίπου μισή ώρα με τρία τέταρτα, ανάλογα και την θερμοκρασία του βυθού). Ο βυθός, όπως καταλαβαίνεις, δεν έχει την ίδια θερμοκρασία με το περιβάλλον κι όσο βαθύτερα πηγαίνεις, τόσο γίνεται πιο κρύος. Οι φόρμες λοιπόν αυτές, κρατούν την θερμοκρασία του σώματος του αυτοδύτη (μια θερμοκρασία περίπου 36 βαθμούς, τόση είναι η θερμοκρασία του σώματός μας, του πυρήνα μας) σε σταθερά επίπεδα. Φυσικά, άμα κάτσεις στον βυθό μια ώρα, τι να σου κάνει η φόρμα ; Θα κρυώσεις. Που θέλω να καταλήξω ;

Αν μπορούσαμε να δούμε, χρησιμοποιώντας εκείνες τις συσκευές υπερύθρων που έχει ο στρατός, την θερμοκρασία του σώματος ενός αυτοδύτη την ώρα που βρίσκεται στο βυθό, θα βλέπαμε ένα έντονο πορτοκαλί χρώμα προς το κόκκινο, σε σχέση με το περιβάλλον του νερού που δεν θα είχε τόσο έντονο χρώμα, λόγω της μικρότερης θερμοκρασίας του. Το ίδιο ακριβώς πράγμα, συμβαίνει με έναν άνθρωπο που διαλογίζεται βαθιά. Η αύρα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα είδος ενέργειας. Η ενέργεια δηλ. που εκπέμπει το σώμα μας. Αν μπορούσαμε, πάλι με αυτές τις θερμογραφικές συσκευές να δούμε έναν άνθρωπο που διαλογίζεται βαθιά, πάλι θα βλέπαμε αυτό το έντονο πορτοκαλί προς το κόκκινο, ένα χρώμα περίπου ίδιο με εκείνο της φωτιάς. Αυτό σημαίνει ότι ένας τέτοιος άνθρωπος με κάποιον τρόπο μεταβάλλει την ενέργειά του ή την διατηρεί σε σταθερά επίπεδα χωρίς να επηρεάζεται η θερμοκρασία του από το εξωτερικό περιβάλλον. Δεν έχουμε ακριβώς "σχίσιμο αύρας", αλλά έχουμε μεταβολή ενέργειας. Μιλάω για τον πυρήνα του σώματος, δηλ. μια περιοχή γύρω από την κοιλιακή χώρα και λίγο παραπάνω, δηλ. αυτό που λέμε τα σπλάχνα μας.

quote:

---

Δεν ξέρω αν έχει σχέση αλλά θα ήθελα να πω, πως συνειρμηκά το μυαλό μου, πέρα από το "σχίσιμο", που είχε να κάνει με υπάρχουσες σ'εμένα καταγραφές περι "προσοχής" κατά το εγχείρημα, η πρώτη σκέψη ήταν, μήπως αυτό είναι το satori, που αναφέρεται, καθώς ο Μικάο Ουσούι -ιδρυτής του σύγχρονου Ρεϊκι- "χτυπήθηκε" από έντονο φως στο μέτωπο, πριν να "ξανανακαλύψει" την θεραπευτική τεχνική της χειροθεσίας...

---

Edited by - zip on 12/11/2008 20:47:11

Την ξαναβρήκες άλλη φορά αυτήν την πόρτα ; Θέλω να πω, υπήρξε άλλη φορά ; Την ξανα-συνάντησες στον διαλογισμό σου ; Σε ρωτάω γιατί κάπου λες :

quote:

---

helios2012

Η κατάληξη πάντα ήταν μια πόρτα που την κοιτούσα...

---

Edited by - zip on 12/11/2008 20:27:58

εντυπωσιακό...
η Μπάρμπαρα Μπρέναν, αναφέρει σε εκείνο το σημείο ακριβώς την ύπαρξη του "πυρηνικού μας αστέρα"...

το οποίοιο αποτελεί μία φύση του σώματος μας.

Κατά την ίδια το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από 4 φύσεις:
1)το φυσικό σώμα
2)την αύρα με τα τσάκρας της
3)σε βαθύτερο επίπεδο "το χαρικό" και
4)ακόμη βαθύτερα "ο πυρηνικός μας αστέρας"

Εννοείται πως το σημείο στο σώμα είναι μια ένδειξη σε σχέση με το φυσικό και όχι "τοποθεσία", όπως ακριβώς με τα τσάκρας.
Πάντως όλα τα σώματα/φύσεις μας επικοινωνούν και στην ουσία η ενέργεια πηγάζει από τον πυρηνικό μας αστέρα προς τα πάνω μέχρι το φυσικό...

(Μια μικρή παρένθεση... )

Ακριβώς. Αυτό ήθελα να σου πω. Μετά από ένα σατόρι, δεν είναι απαραίτητο σώνει και ντε να ανακαλύψεις κάτι. Μπορεί ένα σατόρι να σε βοηθήσει π.χ να θυμηθείς κάτι που είχες ξεχάσει, να "φρεσκάρει" λίγο την μνήμη σου π.χ ή να σε κάνει να αναθεωρήσεις κάποιες αποκρυσταλλωμένες απόψεις για κάτι ή για κάποιον. Κατά πάσα πιθανότητα πάντως, κάτι έχει αλλάξει μέσα σου.

quote:

---

Να ρωτήσω επίσης: από το σημείο που είχα φτάσει, υπήρχε περίπτωση να ήταν δυνατή η συνέχιση της "κατάδυσης"? Δυνατή και ασφαλής ? αν και το "ένστικτό" μου έλεγε πως οφείλω να "ανέβω", ωστόσο ρωτώ

---

Μήπως αυτό το ακαθόριστο που σε "κρατάει", θα πρέπει κάποια στιγμή να το καθορίσεις ; Να το κάνεις λίγο πιο συγκεκριμένο ;

Γιατί χρησιμοποιείς το ρήμα "εισβάλλω" ; Θεωρείς αυτό το άνοιγμα της πόρτας, εισβολή σε κάποια περιοχή, σε κάποιο μέρος ;

Χμμμ, κάτι μου λέει πως εκεί που θα εισβάλλω, επειδή δεν ξέρω τι θα συναντήσω, θα πρέπει να είμαι προετοιμασμένος για τα πάντα.
Άρα θα πρέπει να εφοδιαστώ με όλα τα απαραίτητα εργαλεία π.χ. στολή από νεοπρέν για να μήν κρυώσω, μαχαίρι, κ.τ.λ.
Το ένστικτο, με άλλα λόγια με αποτρέπει από μια εξερεύνηση προφανώς γιατί κάτι μου λείπει αλλά δεν ξέρω τί...