Η πρωτη περιοδος τελειωνει στο Τορινο.(Ο Νιτσε απολαμβανει την δοξα του εχοντας γραψει το συνολο σχεδων του εργου του)

Μια σειρα απο πολυ καλες φιλολογικοφιλοσοφικες μελετες.

Η δευτερη περιοδος μετα απο δεκα χρονια σιωπης περιλαμβανει ενα και μονο εργο.

Το 'Ταδε εφη Ζαρατουστρας'.(Το καλητερο εργο ολων των εποχων για μενα).

Παραξηγημενο απο πολλους(Ναζι,φασισταρια,κλπ)

Κυταζοντας μεχρι τωρα το θεμα μονο τον ΚΥΦΕΑ βλεπω να τοχει.

'Γιατι αλαζετε τους Θεους;

θα μπορουσατε να δημιουργησετε οποιονδηποτε Θεο.

Τον υπερανθρωπο μπορειτε να τον δημιουργησετε;

...

Μόνο ο Σπινόζα ή ο Γκαίτε θα μπορούσαν να τον γλυτώσουν από τον Σοπενχάουερ . Αλλά παρ’όλο ότι κήρυττε την αταραξία , ποτέ δεν την εφάρμοσε στον εαυτό του . Η γαλήνη του σοφού και η ηρεμία του ισορροπημένου πνεύματος δεν υπήρξαν ποτέ δικές του .

Σε ηλικία είκοσι τριών ετών τον κάλεσαν να υπηρετήσει τον στρατό . Θα ήταν ευτυχής αν μπορούσε να πάρει απαλλαγή ως μύωπας και ως μόνος γιος χήρας μητέρας , αλλά ο στρατός παρ’ όλ’ αυτά τον ζήτησε . Ακόμα και φιλόσοφοι ήταν ευπρόσδεκτοι ως τροφή πυροβόλων κατά τις μεγάλες ημέρες της Σάδοβας και του Σεδάν . Ωστόσο , ένα πέσιμο από το άλογο του προκάλεσε τέτοια κατάσταση στους μυς του στήθους ώστε οι στρατολόγοι τον άφησαν .

Ο Νίτσε δεν συνήλθε ποτέ τελείως απ’ αυτόν τον κλονισμό .

Η στρατιωτική του πείρα υπήρξε τόσο σύντομη , ώστε άφησε τον στρατό με τόσες ψευδαισθήσεις για τους στρατιώτες όσες είχε όταν κατετάγη σ’ αυτόν .

Η σπαρτιατική ζωή του διατάσσειν και υπακούειν , της καρτερίας και της πειθαρχίας , προσείλκυε την φαντασία του , τώρα που ήταν απαλλαγμένος από την ανάγκη να πραγματοποιήσει αυτό το ιδεώδες ο ίδιος . Κατέληξε να λατρεύει τον στρατιώτη επειδή η υγεία του δεν του επέτρεπε να γίνει αυτός ο ίδιος .

Από την στρατιωτική ζωή πέρασε στην αντίθεσή της – την ακαδημαϊκή ζωή του φιλόλογου . Αντί να γίνει πολεμιστής έγινε διδάκτωρ της φιλοσοφίας . Στα εικοσιπέντε του διορίστηκε στην έδρα της κλασσικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μπασλ, από την ασφαλή απόσταση της οποίας μπορούσε να θαυμάζει τις αιματηρές ειρωνείες του Βίσμαρκ .

Είχε παράξενες τύψεις γιατί είχε διαλέξει αυτή την ελάχιστα ηρωική καθιστική εργασία .

Από το άλλο μέρος θα ήθελε να είχε μπει σε ένα πρακτικό και με δράση επάγγελμα , όπως του γιατρού . Και συγχρόνως βρήκε ότι τον τραβούσε η μουσική . Έγινε ένα είδος πιανίστα και συνέθεσε σονάτες . “Χωρίς μουσική” , έλεγε , “η ζωή θα ήταν λάθος”.

"Από το άλλο μέρος θα ήθελε να είχε μπει σε ένα πρακτικό και με δράση επάγγελμα , όπως του γιατρού . Και συγχρόνως βρήκε ότι τον τραβούσε η μουσική . Έγινε ένα είδος πιανίστα και συνέθεσε σονάτες . “Χωρίς μουσική” , έλεγε , “η ζωή θα ήταν λάθος”.

θα συμπλήρωνα ένας εντελώς όμως ατάλαντος "μουσικός" και "συνθέτης"...τόσο που σαν είχε δείξει ορισμένα έργα του -όπερα- στον διευθυντή ορχήστρας Φον Μπούλοου , εκείνος το χαρακτηρισε ως το πλέον ενοχλητικό και αντι-μουσικό σύνολο απο νότες που είχε δεί ποτέ σε παρτιτούρα...και μάλιστα αναρρωτήθηκε μήπως ο Νίτσε τον κορόϊδευε...

Κάποια στιγμή είχε πεί :"Η περιστασιακή επαφή με τους ανθρώπους μοιάζει με διακοπές...μια λύτρωση απο το "εγώ"..."

Ωστόσο παρέμενε -πάντα- αφοσιωμενος σε αυτό που απο την οπτική του ήταν το πλέον σημαντικό χαρακτηριστικό του ευγενούς ανθρώπου:"Να είναι κάποιος που δεν αρνείται πια".

quote:

---

Εαρινός :

... θα συμπλήρωνα ένας εντελώς όμως ατάλαντος "μουσικός" και "συνθέτης"...τόσο που σαν είχε δείξει ορισμένα έργα του -όπερα- στον διευθυντή ορχήστρας Φον Μπούλοου , εκείνος το χαρακτηρισε ως το πλέον ενοχλητικό και αντι-μουσικό σύνολο απο νότες που είχε δεί ποτέ σε παρτιτούρα...και μάλιστα αναρρωτήθηκε μήπως ο Νίτσε τον κορόϊδευε...

Κάποια στιγμή είχε πεί :"Η περιστασιακή επαφή με τους ανθρώπους μοιάζει με διακοπές...μια λύτρωση απο το "εγώ"..."

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

ερωτημα...αν ο νιτσε ή ο βαγκνερ ή ο οπιοσδηποτε απο αυτους δεν ειχα παρει τα καταλληλα ερεθισματα απο μικροι θα μπορουσαν να σκεφτουν γραψουν διατυπωσουν τις οποιες θεσις τους?...

quote:

---

hunter1 :

ερωτημα...αν ο νιτσε ή ο βαγκνερ ή ο οπιοσδηποτε απο αυτους δεν ειχαν παρει τα καταλληλα ερεθισματα απο μικροι θα μπορουσαν να σκεφτουν γραψουν διατυπωσουν τις οποιες θεσις τους?...

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Στις αρχές του 1872 δημοσίευσε το πρώτο και το μοναδικό πλήρες βιβλίο του – “ Την Γένεση της Τραγωδίας από το Πνεύμα της Μουσικής ”.

Ποτέ φιλόλογος δεν είχε μιλήσει τόσο λυρικά . Μίλησε για τους δύο θεούς που είχε λατρέψει η ελληνική τέχνη : πρώτα τον Διόνυσο (ή τον Βάκχο), τον θεό του κρασιού και του γλεντιού , της ανερχόμενης ζωής , της χαράς , της δράσης , της εκστατικής συγκίνησης και έμπνευσης , του ενστίκτου και της περιπέτειας και του ατρόμητου πόνου , τον θεό του τραγουδιού και της μουσικής και του χορού και του δράματος – και έπειτα , αργότερα , για τον Απόλλωνα , τον θεό της ειρήνης και της σχόλης και της ανάπαυσης , της αισθητικής συγκίνησης και της διανοητικής ενατένισης , της λογικής τάξης και της φιλοσοφικής ηρεμίας , τον θεό της ζωγραφικής και της γλυπτικής και της επικής ποίησης . Η ευγενέστερη ελληνική τέχνη υπήρξε μια ένωση των δύο ιδεωδών – της ακούραστης ανδρικής δύναμης του Διονύσου και του ήρεμου κάλλους του Απόλλωνα .

Στο δράμα , ο Διόνυσος ενέπνεε τον χορό και ο Απόλλων τον διάλογο . Ο χορός προέκυψε κατ’ ευθείαν από την συνοδεία των πιστών του Διονύσου που ήταν ντυμένοι σαν Σάτυροι .

Ο διάλογος υπήρξε μεταγενέστερη σκέψη , μια στοχαστική προσθήκη σε μια εμπειρία της συγκίνησης .

Το βαθύτερο χαρακτηριστικό του ελληνικού δράματος ήταν η διονυσιακή νίκη της απαισιοδοξίας με την τέχνη .

Οι Έλληνες δεν ήταν οι χαρούμενοι και αισιόδοξοι άνθρωποι που συναντούμε σε μοντέρνες ραψωδίες γι’ αυτούς .Ήξεραν καλά τα αγκάθια της ζωής και την τραγική της βραχύτητα .

Όταν ο Μίδας ρώτησε τον Σειληνό ποια μοίρα ήταν καλύτερη για έναν άνθρωπο , ο Σειληνός αποκρίθηκε : “ Αξιολύπητη φυλή μιας μέρας , παιδιά των τυχαίων γεγονότων και της θλίψης , γιατί με αναγκάζετε να πω εκείνο που θα ήταν καλύτερα να μην ακουστεί ; Το καλύτερο απ’ όλα δεν μπορεί να επιτευχθεί – να μην γεννηθεί να μην είναι τίποτα . Το αμέσως καλύτερο είναι να πεθάνει το γρηγορότερο ” .

Προφανώς αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν να μάθουν πολλά από τον Σοπενχάουερ , ή από τους Ινδούς . Αλλά οι Έλληνες κατανίκησαν την ζοφερότητα της απογοήτευσής τους με την λαμπρότητα της Τέχνης τους :

Από τον ίδιο τους τον πόνο έκαναν το θέαμα του δράματος και βρήκαν ότι “μόνο σαν αισθητικό φαινόμενο” , ως αντικείμενο καλλιτεχνικής παρατήρησης ή ανασυγκρότησης “η ύπαρξη και ο κόσμος φαίνονται δικαιολογημένοι” .

“ Το υπέροχο είναι η καλλιτεχνική υποδούλωση του φριχτού” .

Η απαισιοδοξία είναι σημείο παρακμής , η αισιοδοξία σημείο επιφανειακής αντιμετώπισης .

“Η τραγική αισιοδοξία” είναι η διάθεση του ισχυρού ανθρώπου , ο οποίος ζητεί ένταση και έκταση εμπειρίας , έστω και με τίμημα τον πόνο , και χαίρεται να βρει ότι η πάλη είναι ο νόμος της ζωής .

“Η τραγωδία είναι η απόδειξη του γεγονότος ότι οι Έλληνες δεν ήταν απαισιόδοξοι” .

Οι μέρες όπου αυτή η διάθεση γέννησε το αισχύλειο δράμα και την προ – σωκρατική φιλοσοφία υπήρξαν οι “μεγάλες ημέρες της Ελλάδος” .

quote:

---

hunter1:
πραγματικα στο "ECCE HOMO" μονο το προφιλ του πεσσιμιστη δεν ειχε... μηπως ηταν πιο πολυ επηρεασμενος απτον σοπενχαουερ?

d.k

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Η κριτική φιλοσοφία αντικατέστησε την φιλοσοφική ποίηση των προ – σωκρατικών .

Η επιστήμη αντικατέστησε την τέχνη .

Η διάνοια αντικατέστησε το ένστικτο .

Η διαλεκτική αντικατέστησε τις αθλοπαιδιές .

Υπό την επήρεια του Σωκράτη , ο αθλητής Πλάτων έγινε αισθητικός , ο δραματουργός Πλάτων έγινε επιστήμων της λογικής , εχθρός του πάθους , διώκτης των ποιητών, ένας “προ – χριστιανικός χριστιανός”, ένας επιστημολόγος .

Στον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς ήταν χαραγμένα αυτά τα λόγια της χωρίς πάθος σοφίας – γνώθι σαυτόν και μηδέν άγαν – πράγμα που έγινε , στον Σωκράτη και στον Πλάτωνα, η ψευδαίσθηση ότι η διανοητική υπεροχή είναι η μόνη αρετή και στον Αριστοτέλη το δόγμα του χρυσού μέτρου .

Στην νεότητά του ένας λαός παράγει μυθολογία και ποίηση .

Στην παρακμή του φιλοσοφία και λογική .

Στην νεότητά της η Ελλάδα παρήγαγε τον Όμηρο και τον Αισχύλο .

Στην παρακμή της μας έδωσε τον Ευριπίδη – τον λογικό που έγινε δραματουργός , τον ορθολογιστή που καταστρέφει τον μύθο και το σύμβολο , τον συναισθηματικό που καταστρέφει την τραγική αισιοδοξία της ανδρικής εποχής , τον φίλο του Σωκράτη που αντικαθιστά τον διονυσιακό χορό με έναν απολλώνιο γαλαξία από διαλεκτικούς και ρήτορες .

Δεν είναι παράξενο το ότι το Μαντείο των Δελφών είχε ανακηρύξει τον Σωκράτη ως τον σοφότερο των Ελλήνων και τον Ευριπίδη τον αμέσως σοφότερο μετά απ’ αυτόν .

Και επίσης δεν είναι άξιο απορίας ότι “το αλάθητο ένστικτο του Αριστοφάνη . . . . περιέλαβε τον Σωκράτη και τον Ευριπίδη . . . . στο ίδιο αίσθημα μίσους και είδε σ’ αυτούς τα συμπτώματα ενός εκφυλιζόμενου πολιτισμού” . Είναι αλήθεια ότι τα γύρισαν . Ότι το τελευταίο έργο του Ευριπίδη –Οι Βάκχες – είναι η παράδοσή του στον Διόνυσο και το προανάκρουσμα της αυτοκτονίας του . Και ότι ο Σωκράτης στη φυλακή το έριξε στην μουσική του Διόνυσου για να ελαφρώσει την συνείδησή του .

“ Ίσως ” – έτσι θα έπρεπε να ρωτήσει τον εαυτό του – “ ό,τι δεν είναι κατανοητό από μένα , δεν είναι γι’ αυτόν τον λόγο παράλογο ; Μήπως υπάρχει ένα βασίλειο σοφίας από το οποίο ο λογικός αποκλείεται ; Μήπως η τέχνη είναι ένα πράγμα σχετικό και ένα συμπλήρωμα της επιστήμης ;” .

Αλλά ήταν πια πολύ αργά . Το έργο του λογικού και του ορθολογιστή δεν μπορούσε να χαλάσει . Το ελληνικό δράμα και ο ελληνικός χαρακτήρας ξέπεσαν . “ Το εκπληκτικό πράγμα είχε συμβεί : όταν ο ποιητής και ο φιλόσοφος τα γύρισαν , η τάση τους είχε ήδη νικήσει ” . Μ’ αυτούς τελείωσε η γενεά των ηρώων , και η τέχνη του Διόνυσου .

"Ο Καντ δεν κατέστρεψε μια για πάντα την θεωρητική λογική και τον θεωρητικό άνθρωπο ; – και ο Σοπενχάουερ δεν μας δίδαξε πάλι τη βαθύτητα του ένστικτου και την τραγωδία της σκέψης ; – Και ο Ριχάρδος Βάγκνερ δεν είναι ένας άλλος Αισχύλος , αποκαθιστώντας μύθους και σύμβολα και ενώνοντας πάλι μουσική και δράμα σε διονυσιακή έκσταση ;"

"Από την διονυσιακή ρίζα του γερμανικού πνεύματος ξεπήδησε μια δύναμη που δεν έχει τίποτα το κοινό με τις πρωτόγονες συνθήκες της σωκρατικής παιδείας . . . . – δηλαδή η γερμανική μουσική . . . . στην ευρεία ηλιακή τροχιά της από τον Μπαχ στον Μπετόβεν, από τον Μπετόβεν στον Βάγκνερ” .

Το γερμανικό πνεύμα για πάρα πολύ καιρό αντανακλούσε παθητικά την απολλώνια τέχνη της Ιταλίας και της Γαλλίας . Ας αντιληφθεί ο γερμανικός λαός ότι τα ένστικτά του είναι υγιέστερα από αυτούς τους παρακμάζοντες πολιτισμούς . Ας πραγματοποιήσει μια Μεταρρύθμιση στη μουσική όπως στην θρησκεία , χύνοντας πάλι την άγρια αλκή του Λούθηρου στην τέχνη και στην ζωή . Ποιος ξέρει αν από τους πολεμικούς σπασμούς του γερμανικού έθνους δεν ξημερώσει μια νέα εποχή ηρώων , και από το πνεύμα της μουσικής μπορεί να ξαναγεννηθεί η τραγωδία ;

Το 1872 ο Νίτσε ξαναγύρισε στο Μπασλ , ακόμα αδύνατος στο σώμα , αλλά με ένα πνεύμα που φλεγόταν από φιλοδοξία , και χαρά να αναλώσει τον εαυτό του στον μόχθο της διδασκαλίας .

“ Έχω μπροστά μου αρκετή εργασία για πενήντα χρόνια , και πρέπει να μπω κάτω από τον ζυγό ” .

Ήδη ήταν λίγο απογοητευμένος με τον πόλεμο : “ η γερμανική αυτοκρατορία καταστρέφει το γερμανικό πνεύμα ” έγραφε .

Η νίκη του 1871 είχε βάλει κάποια τραχιά αλαζονεία στην ψυχή της Γερμανίας . Και τίποτα δεν μπορούσε να είναι πιο εχθρικό για την πνευματική ανάπτυξη . Μια σατανική ιδιότητα στον Νίτσε τον έκανε ανήσυχο μπροστά σε κάθε είδωλο . Και αποφάσισε να πολεμήσει αυτή την καταπτωτική αυταρέσκεια , επιτιθέμενος εναντίον του πιο σεβαστού εκπροσώπου της , του Δαυίδ Στράους .

Στη δεύτερη από τις επιτυχώς ονομασμένες Σκέψεις εκτός εποχής – “ Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός ” – έστρεψε τα πυρά του κατά των σωβινιστικών πανεπιστημιακών . . . .

“ Κανένα κράτος δεν θα τολμούσε να πατρονάρει ανθρώπους σαν τον Πλάτωνα και τον Σοπενχάουερ . . . . Το κράτος πάντοτε τους φοβάται ” .

Επανέλαβε την επίθεση στο “ Μέλλον των Εκπαιδευτικών μας Ιδρυμάτων ” . Και στην “ Χρήση και Κατάχρηση της Ιστορίας ” γελοιοποίησε το πνίξιμο της γερμανικής διανόησης στις λεπτομέρειες της αρχαιολογικής λογιότητας . Ήδη σ’ αυτά τα δοκίμια , βρήκαν έκφραση δύο από τις χαρακτηριστικές του ιδέες : ότι η ηθική , όπως η θεολογία , πρέπει να ανασυγκροτηθεί με βάση τη θεωρία της εξέλιξης . Και ότι η αποστολή της ζωής είναι να επιφέρει “ όχι την καλυτέρευση των πολλών που , αν τους πάρουμε σαν άτομα , είναι κατά το πλείστον τύποι χωρίς αξία ” , αλλά “ την δημιουργία μεγαλοφυΐας , την ανάπτυξη και ανύψωση ανώτερων προσωπικοτήτων ” .

Αυτή ήταν η φωνή νεανικής λατρείας , η φωνή ενός εκλεπτυσμένου πνεύματος που είδε στον Βάγκνερ κάτι από εκείνην την ανδροπρεπή αποφασιστικότητα και το θάρρος που αργότερα πήγαν στην σύλληψη του υπεράνθρωπου .

Αλλά ο λάτρης ήταν επίσης φιλόσοφος , και αναγνώριζε στον Βάγκνερ κάποιον δικτατορικό εγωκεντρισμό που προσέβαλλε μια αριστοκρατική ψυχή . Δεν μπορούσε να ανεχθεί την επίθεση του Βάγκνερ κατά των Γάλλων το 1871 . Και είχε καταπλαγεί από τη ζηλοτυπία του Βάγκνερ έναντι του Μπραμς . Ακόμα και το κεντρικό θέμα του επαινετικού αυτού δοκιμίου δεν προμήνυε καλό για τον Βάγκνερ : “ Ο κόσμος έχει ανατολικοποιηθεί ήδη αρκετό καιρό. Και τώρα οι άνθρωποι ποθούν να ελληνοποιηθούν ” .

Και έπειτα , το 1876 , ήρθε το ίδιο το Μπαϋρώιτ (Bayreuth, προφέρεται [baɪɾɔʏt]) , και η βαγκνερική όπερα την μια νύχτα μετά την άλλη – χωρίς διακοπές – και βαγκνερικές κυρίες , και αυτοκράτορες και πρίγκιπες και ηγεμονίσκοι , και οι αργόσχολοι πλούσιοι που άφηναν έξω τους άπορους θαυμαστές . Ο Νίτσε δεν μπορούσε να πάει σ’ αυτή την κατεύθυνση . Σιχαινόταν το δραματικό και το οπερατικό . “ Θα ήμουν τρελός να μείνω εδώ ” έγραφε . “ Περιμένω με τρόμο κάθε μια απ’ αυτές τις μακρινές μουσικές βραδιές . . . Δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο ” .

Και έτσι έφυγε χωρίς μια λέξη στον Βάγκνερ και στη μέση του υπέρτατου θριάμβου του Βάγκνερ , ενώ όλος ο κόσμος τον λάτρευε .

Έφυγε , “κουρασμένος από την αηδία όλου αυτού που είναι απειθάρχητη τραγωδία σ’ αυτόν τον ρομαντισμό , αυτό το ιδεαλιστικό ψέμα , αυτό το μαλάκωμα της ανθρώπινης συνείδησης που νίκησε εδώ μια από τις γενναιότερες ψυχές” .

Και κατόπιν , στο μακρινό Σορέντο , ποιον άλλο συνάντησε παρά τον ίδιο τον Βάγκνερ , που αναπαυόταν από την νίκη του , και ήταν γεμάτος από μια νέα όπερα που έγραφε , – τον Πάρσιφαλ . Αυτή επρόκειτο να είναι μια εξύψωση του χριστιανισμού , του ελέους και της αγνής αγάπης και ένας κόσμος που λυτρώνεται από έναν “αγνό τρελό” τον “εν Χριστώ τρελό” .

Ο Νίτσε απομακρύνθηκε χωρίς να πει λέξη κι’ από τότε δεν ξαναμίλησε στον Βάγκνερ . “Είναι αδύνατο σε μένα ν’ αναγνωρίσω μεγαλείο που δεν είναι ενωμένο με ευθύτητα και ειλικρίνεια προς τον ίδιο τον εαυτό του . Την στιγμή που κάνω μια ανακάλυψη αυτού του είδους , τα επιτεύγματα ενός ανθρώπου δεν υπολογίζονται καθόλου για μένα” .

Προτιμούσε τον αντάρτη Ζήγκφρηντ από τον άγιο Πάρσιφαλ και δεν μπορούσε να συγχωρήσει τον Βάγκνερ γιατί πήγε να δει στον χριστιανισμό μια ηθική αξία και ένα ηθικό κάλλος που ξεπερνούν κατά πολύ τα θεολογικά του μειονεκτήματα .

Να και η περιγραφή ενός κορυφαίου Έλληνα, του Νίκου Καζαντζάκη, για την πρώτη του μοιραία επαφή με τον "σεισμό της εποχής του", όπως αποκαλέστηκε ο φιλόσοφος, με το δαιμονιακό αυτό πνεύμα και γυρισμό, τρόπον τινά, του μεγάλου Ηρακλείτου!

"Μια μέρα εκεί που διάβαζα σκυμμένος στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, μια κοπέλα με ζύγωσε κι έγειρε από πάνω μου. Κρατούσε ανοιχτό ένα βιβλίο κι είχε βάλει το χέρι της κάτω από τη φωτογραφία ενός αντρός που ‘χε το βιβλίο, για να κρύψει τ’ όνομά του, και με κοίταζε με κατάπληξη.

-Ποιος είναι αυτός; με ρώτησε δείχνοντάς μου την εικόνα.

Σήκωσα τους ώμους: -Πώς θέλετε να ξέρω; Είπα.

-Μα είστε εσείς, έκαμε η κοπέλα, εσείς, απαράλλαχτος. Κοιτάχτε το μέτωπο, τα πυκνά φρύδια, τα βαθουλά μάτια. Μονάχα που αυτός είχε χοντρά κρεμαστά μουστάκια, κι εσείς δεν έχετε.

Κοίταξα αλαφιασμένος:

-Ποιος είναι λοιπόν; Έκανα προσπαθώντας ν’ αναμερίσω το χέρι της κοπέλας, να δω τ’ όνομα.

-Δεν τον γνωρίζετε; Πρώτη φορά τον βλέπετε; Ο Νίτσε!

Ο Νίτσε! Είχα ακούσει τ’ όνομά του, μα δεν είχα ακόμα τίποτα διαβάσει δικό του.

-Δε διαβάσατε τη Γένεση της Τραγωδίας, το Ζαρατούστρα του; Για τον Αιώνιο Γυρισμό, για τον Υπεράνθρωπο;

-Τίποτα, τίποτα, απαντούσα ντροπιασμένος, τίποτα.

-Περιμένετε! Είπε κι έφυγε η κοπέλα πεταχτή. Σε λίγο μου ‘φερνε το Ζαρατούστρα.

-Να, είπε γελώντας, να λιονταρίσια θροφή για το μυαλό σας – αν έχετε μυαλό. Κι αν το μυαλό σας πεινάει.

Ετούτη στάθηκε μια από τις πιο αποφασιστικές στιγμές της ζωής μου. Εδώ, στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, με τη μεσολάβηση μιας άγνωστης φοιτήτριας, μου ‘χε στήσει καρτέρι η μοίρα μου. Εδώ με περίμενε, φλογερός, αιματωμένος, μεγάλος πολεμιστής, ο Αντίχριστος. Στην αρχή με κατατρόμαξε. Τίποτα δεν του ‘λειπε: αναίδεια κι αλαζονεία, μυαλό απροσκύνητο, λύσσα καταστροφής, σαρκασμός, κυνισμός, ανόσιο γέλιο, όλα τα νύχια, τα δόντια και τα φτερά του Εωσφόρου. Μα με είχε συνεπάρει η ορμή του κι η περηφάνια, με είχε μεθύσει ο κίντυνος και βυθίζουμουν μέσα στο έργο του με λαχτάρα και τρόμο, σα να ‘μπαινα σε βουερή ζούγκλα, γεμάτη πεινασμένα θεριά και ζαλιστικά σερνικολούλουδα.

Βιάζουμουν να τελειώσουν τα μαθήματα στη Σορβόννη, να βραδιάσει, να γυρίσω σπίτι, να ‘ρθει η σπιτονοικοκυρά να ανάψει το τζάκι και ν’ ανοίξω τα βιβλία του –πυργώνουνταν όλα απάνω στο τραπέζι μου– και να αρχίζω μαζί του το πάλεμα. Σιγά σιγά είχα συνηθίσει τη φωνή του, την κομμένη ανάσα του, τις κραυγές του πόνου του. Δεν ήξερα, τώρα το μάθαινα, πως κι ο Αντίχριστος αγωνίζεται κι υποφέρει όπως κι ο Χριστός και πως κάποτε, στις στιγμές του πόνου τους, τα πρόσωπά τους μοιάζουν.

Ανόσιες μου φάνταζαν βλαστήμιες τα κηρύγματά του, κι ο Υπεράνθρωπός του δολοφόνος του Θεού. Κι όμως μια μυστική γοητεία είχε ο αντάρτης ετούτος, μαυλιστικό ξόρκι τα λόγια του, που ζάλιζε και μεθούσε κι έκανε την καρδιά σου να χορεύει. Αλήθεια, ένας χορός διονυσιακός ο στοχασμός του, ένας όρθιος παιάνας που υψώνεται θριαμβευτικά στην πιο ανέλπιδη στιγμή της ανθρώπινης κι υπερανθρώπινης τραγωδίας. Καμάρωνα, χωρίς να το θέλω, τη θλίψη του, την παλικαριά του και την αγνότητα και τις στάλες τα αίματα που περιράντιζαν το μέτωπό του, σαν να φορούσε και τούτος, ο Αντίχριστος, αγκάθινο στεφάνι.

Σιγά σιγά, χωρίς να το ‘χω διόλου συνειδητά στο νου μου, οι δυο μορφές, Χριστός κι Αντίχριστος, έσμιγαν. Δεν ήταν λοιπόν ετούτοι οι δυο, προαιώνιοι οχτροί, δεν είναι ο Εωσφόρος αντίμαχος του Θεού, μπορεί ποτέ το Κακό να μπει στην υπηρεσία του Καλού και να συνεργαστεί μαζί του; Με τον καιρό όσο μελετούσα το έργου του αντίθεου προφήτη, ανέβαινα από σκαλί σε σκαλί σε μια μυστική παράτολμη ενότητα. Το Καλό και το Κακό, έλεγα, είναι οχτροί, να το πρώτο σκαλοπάτι της μύησης. Το Καλό και το Κακό είναι συνεργάτες, αυτό είναι το δεύτερο, το πιο αψηλό σκαλοπάτι της μύησης. Το Καλό και το Κακό είναι ένα! Αυτό ‘ναι το πιο αψηλό, όπου ως τώρα μπόρεσα να φτάσω σκαλοπάτι. […]

Λιονταρίσια η τροφή που με τάισε ο Νίτσε στην πιο κρίσιμη, την πιο πεινασμένη στιγμή της νιότης. Θράσεψα, δεν μπορούσα πια να χωρέσω στο σημερινό άνθρωπο, όπως εκατάντησε, μήτε στο Χριστό, όπως τον κατάντησαν. Α! φώναζα αγαναχτισμένος, η παμπόνηρη θρησκεία που μετατοπίζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλούμενη ζωή, για να παρηγορήσει τους σκλάβους, τους κιότηδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βαστάξουν αγόγγυστα τη σίγουρη ετούτη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο στους αφεντάδες! Τι οβραίικη Αγία Τράπεζα η θρησκεία ετούτη, που δίνεις μια πεντάρα στην επίγεια ζωή κι εισπράττεις αθάνατα εκατομμύρια στην άλλη! Τι απλοϊκότητα, τι πονηριά, τι τοκογλυφία! Όχι, δεν μπορεί να ‘ναι λεύτερος που ελπίζει Παράδεισο ή που φοβάται την Κόλαση. Ντροπή πια να μεθούμε στις ταβέρνες της ελπίδας! Ή κάτω στα υπόγεια του φόβου. Πόσα χρόνια και δεν το ‘χα καταλάβει, κι έπρεπε να ‘ρθει ο άγριος ετούτος προφήτης να μου ανοίξει τα μάτια! […]

Ο Βάγκνερ κολακεύει κάθε μηδενιστικό βουδιστικό ένστικτο , και το μεταμφιέζει σε μουσική . Κολακεύει κάθε είδος χριστιανισμού και κάθε θρησκευτική μορφή και έκφραση της παρακμής . . . ο Ριχάρδος Βάγκνερ . . . ένας απελπισμένος ρομαντικός , καταρρέει ξαφνικά μπροστά στον Τίμιο Σταυρό . Δεν υπήρχε λοιπόν κανένας Γερμανός με μάτια για να δει , με οίκτο στην συνείδησή του για να οικτίρει αυτό το φριχτό θέαμα ; Είμαι λοιπόν ο μόνος που έκανε να υποφέρει ; . . . Και όμως ήμουν ένας από τους πιο διεφθαρμένους βαγκνερικούς . . . Λοιπόν , είμαι το παιδί αυτής της εποχής , ακριβώς όπως ο Βάγκνερ , – δηλαδή ένας παρηκμασμένος . Αλλά έχω επίγνωση αυτού . Υπεράσπισα τον εαυτό μου εναντίον του .

Ο Νίτσε ήταν περισσότερο “απολλώνειος” παρ’ ό,τι υπέθετε : Εραστής του εύκαμπτου , του απαλού και του εκλεπτυσμένου , όχι της άγριας διονυσιακής ρώμης , ούτε της τρυφερότητας , του κρασιού , του τραγουδιού και του έρωτα . “Ο αδελφός σας μ’ αυτό το ύφος της λεπτής διάκρισης , είναι πολύ άβολος άνθρωπος” , είπε ο Βάγκνερ στην κυρία Φαίρστερ – Νίτσε . “. . . μερικές φορές στενοχωριέται πολύ από τ’ αστεία μου – και τότε τα ξαμολάω πολύ αγριότερα” . Υπήρχε πολύ από τον Πλάτωνα στον Νίτσε . Φοβόταν ότι η τέχνη θα ξεμάθαινε τους ανθρώπους να είναι σκληροί . Επειδή αυτός είχε τάση προς την τρυφερότητα , νόμιζε ότι όλος ο κόσμος ήταν σαν κι αυτόν – τόσο επικίνδυνα κοντά στην άσκηση του χριστιανισμού . Δεν υπήρξαν αρκετοί πόλεμοι για να ικανοποιήσουν τον αγαθό αυτόν καθηγητή . Και όμως , στις ήρεμες ώρες του ήξερε ότι ο Βάγκνερ είχε το ίδιο δίκιο όπως ο Νίτσε , ότι η καλοσύνη του Πάρσιφαλ ήταν εξίσου αναγκαία με την δύναμη του Ζήγκφρηντ , και ότι κατά κάποιον κοσμικό τρόπο αυτές οι σκληρές αντιθέσεις συνενώνονταν σε υγιείς δημιουργικές μονάδες .Του άρεσε να σκέφτεται αυτή την “αστρική φιλία” , που εξακολουθούσε να τον συνδέει σιωπηλά , με τον άνθρωπο που υπήρξε η πιο πολύτιμη και πιο καρποφόρα εμπειρία της ζωής του . Και όταν , σε μια στιγμή διαύγειας της τελικής τρέλας του , είδε μια εικόνα του ήδη προ πολλού πεθαμένου Βάγκνερ , είπε σιγά : “αυτόν τον αγαπούσα πολύ” .

Σαν τον Σπινόζα , δοκίμασε να ηρεμήσει τα πάθη του εξετάζοντάς τα . Χρειαζόμαστε , έλεγε , “μια χημεία των συγκινήσεων”. Και έτσι , στο επόμενο βιβλίο του , Ανθρώπινο πολύ Ανθρώπινο (1878 – 80) , έγινε ψυχολόγος και ανέλυσε με το αδίστακτο χέρι ενός χειρούργου τα τρυφερότερα αισθήματα και τις πιο αγαπητές δοξασίες – αφιερώνοντάς το με γενναιότητα , στη μέση της αντίδρασης , στον σκανδαλώδη Βολταίρο. Έστειλε τους τόμους στον Βάγκνερ και πήρε σε απάντηση το βιβλίο του Πάρσιφαλ . Δεν ξαναεπικοινώνησαν ποτέ πια .

Και τότε , επάνω στην ακμή της ηλικίας , το 1879 , κατέρρευσε φυσικά και διανοητικά , και έφθασε κοντά στον θάνατο . Προετοιμάστηκε γι’ αυτόν προκλητικά :

“Να μου υποσχεθείς” είπε στην αδελφή του , “ότι όταν θα πεθάνω μόνο οι φίλοι μου θα σταθούν γύρω από το φέρετρό μου , και όχι περίεργος όχλος . Να φροντίσεις , κανένας παπάς ή άλλος να μην πει ψευτιές πλάι στον τάφο μου , όταν δεν θα μπορώ πια να προστατέψω τον εαυτό μου . Και να μ’ αφήσεις να κατέβω στον τάφο μου σαν ένας τίμιος ειδωλολάτρης” .

Αλλά γιατρεύτηκε και η ηρωική του κηδεία χρειάστηκε ν’ αναβληθεί . Από αυτή την αρρώστια προήλθε η αγάπη του για την υγεία και τον ήλιο , για την ζωή , το γέλιο και τον χορό και για την “νότια μουσική” της Κάρμεν . Απ’ αυτή βγήκε επίσης μια ισχυρότερη θέληση που γεννήθηκε από την πάλη με τον θάνατο μια “απάντηση ναι” που ένοιωθε την γλύκα της ζωής ακόμα και στην πίκρα και στον πόνο της . Και από αυτή ίσως μια αξιολύπητη προσπάθεια ν’ ανυψωθεί στην χαρούμενη αποδοχή των φυσικών περιορισμών και της ανθρώπινης μοίρας του Σπινόζα . “ Η φόρμουλά μου για το μεγαλείο είναι Amor fati . . . όχι μόνο να υπομένω σε κάθε αναγκαιότητα , αλλά να την αγαπώ” . Αλλοίμονο , είναι πιο εύκολο να το λέει κανείς παρά να το κάνει .

Οι τίτλοι των επόμενων βιβλίων του – Η Αυγή (1881) και Η Χαρμόσυνη Επιστήμη (1882) – αντανακλούν μια ευγνώμονη ανάρρωση . Εδώ υπάρχει ηπιώτερος τόνος και ημερώτερη γλώσσα παρά στα τελευταία βιβλία . Τώρα είχε ένα χρόνο από ήσυχες μέρες , ζώντας μετρημένα με την σύνταξη που του είχε απονείμει το πανεπιστήμιό του . Ο περήφανος φιλόσοφος μπόρεσε ακόμα να το ρίξει λίγο στην ελαφρότητα και να βρεθεί ξαφνικά ερωτευμένος . Αλλά η Λου Σαλομέ δεν του ανταπέδωσε τον έρωτά του . Τα μάτια του ήταν πολύ διαπεραστικά και πολύ βαθιά για να δώσουν άνεση . Ο Νίτσε έφυγε απελπισμένος συνθέτοντας στο δρόμο του αφορισμούς εναντίον των γυναικών . Στην πραγματικότητα ήταν αφελής, ενθουσιώδης, τρυφερός μέχρις απλοϊκότητας . Ο πόλεμός του εναντίον της τρυφερότητας ήταν μια απόπειρα να εξορκίσει μια αρετή που είχε οδηγήσει σε μια πικρή απογοήτευση και σε μια πληγή που δεν γιατρεύτηκε ποτέ .

Δεν μπορούσε να βρει αρκετή μοναξιά τώρα : “είναι δύσκολο να ζω με ανθρώπους , επειδή η σιωπή είναι δύσκολη”.

Πέρασε από την Ιταλία στα ύψη των Άλπεων στην Σιλς – Μαρία στην Άνω Ενγκαντίν – μη αγαπώντας γυναίκα ούτε άντρα και παρακαλώντας να μπορούσε ο άνθρωπος να ξεπεραστεί . Και εκεί στην μοναξιά των βουνών ήρθε η έμπνευση του μεγάλου του βιβλίου :

Κάθισα εκεί περιμένοντας – μην περιμένοντας , τίποτα ,
Απολαμβάνοντας πέρ’ από το καλό και το κακό , πότε
Το φως , πότε τη σκιά , υπήρχε μόνο
Η ημέρα , η λίμνη , το μεσημέρι , χρόνος χωρίς τέλος .
Τότε φίλε μου , ξαφνικά το ένα έγινε δύο
Και ο Ζαρατούστρα πέρασε κοντά μου .

Τώρα “η ψυχή του υψώθηκε και ξεχείλισε από όλα της τα περιθώρια” . Είχε βρει έναν νέο δάσκαλο . Τον Ζωροάστρη.

Έναν νέο θεό – τον υπεράνθρωπο . Και μια νέα θρησκεία – την αιώνια επανάληψη : Πρέπει να τραγουδήσει τώρα – φιλοσοφία τονισμένη σε ποίηση υπό την θέρμη της έμπνευσής του . “Θα μπορούσα να ψάλω ένα τραγούδι , και θα το τραγουδήσω , παρ’ όλο ότι είμαι μόνος μέσα σ’ ένα άδειο σπίτι και θα πρέπει να το τραγουδήσω στα δικά μου αυτιά” . (Τι μοναξιά περιέχει αυτή η φράση !) .

“Συ μεγάλο άστρο ! – τι θα ήταν η ευτυχία σου , αν δεν ήταν για κείνους για τους οποίους λάμπεις ; . . . Είμαι κουρασμένος από την σοφία μου , σαν την μέλισσα που μάζεψε πάρα πολύ μέλι . Χρειάζομαι χέρια ν’ απλωθούν γι’ αυτό” . Έτσι έγραψε το “Τάδε Έφη Ζαρατούστρας” (1883) και το τέλειωσε την “κούφια εκείνη ώρα όταν ο Ριχάρδος Βάγκνερ παρέδωσε το πνεύμα στην Βενετία” . Υπήρξε η μεγαλειώδης απάντησή του στον Πάρσιφαλ . Αλλά ο δημιουργός του Πάρσιφαλ είχε πεθάνει .

Ήταν το αριστούργημά του , και το ήξερε : “Αυτό το έργο στέκεται μόνο του”, έγραψε γι’ αυτό αργότερα . “Ας μην αναφέρουμε τους ποιητές στην ίδια πνοή . Τίποτα ίσως δεν έχει ποτέ παραχθεί από τόση υπεραφθονία δύναμης . . . Αν όλο το πνεύμα και η καλοσύνη κάθε μεγάλης ψυχής είχαν συγκεντρωθεί μαζί , το σύνολο δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν μονάχα από τους λόγους του Ζαρατούστρα. Μια μικρή υπερβολή ! – αλλά σίγουρα είναι ένα από τα μεγάλα βιβλία του δέκατου ένατου αιώνα . Ωστόσο ο Νίτσε είχε μεγάλα βάσανα για να το τυπώσει . Το πρώτο μέρος αργοπόρησε επειδή τα τυπογραφεία του εκδότη ήταν απασχολημένα με μια παραγγελία για 500.000 βιβλία ύμνων και κατόπιν με ένα κύμα αντισημιτικών φυλλαδίων . Και ο εκδότης αρνήθηκε να τυπώσει το τελευταίο μέρος , ως τελείως ανάξιο από πλευράς εισπράξεων . Συνεπώς ο συγγραφέας αναγκάστηκε να πληρώσει . Σαράντα αντίτυπα από το βιβλίο πουλήθηκαν . Εφτά χαρίστηκαν . Ένας ευχαρίστησε . Κανένας δεν το επαίνεσε . Ποτέ άνθρωπος δεν υπήρξε τόσο μόνος .

Ο Ζαρατούστρα , σε ηλικία τριάντα ετών , κατεβαίνει από το βουνό όπου σκεφτόταν , για να κηρύξει στο πλήθος , όπως το περσικό πρωτότυπό του , ο Ζωροάστρης. Αλλά το πλήθος τον αφήνει για να παρακολουθήσει έναν σχοινοβάτη που παρίστανε . Ο σχοινοβάτης πέφτει και σκοτώνεται . Ο Ζαρατούστρα τον φορτώνεται στους ώμους του και τον μεταφέρει . “Επειδή έκανες τον κίνδυνο έργο σου , γι’αυτό θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια” . “Ζήσε επικίνδυνα” κηρύττει . “Χτίστε τις πόλεις σας πλάι στο Βεζούβιο . Στείλτε τα πλοία σας στις ανεξερεύνητες θάλασσες . Να ζείτε σε μια κατάσταση πολέμου . Και να θυμάστε να δυσπιστείτε” .

Γιατί οι αρχαίοι θεοί τέλειωσαν εδώ και πολύ καιρό .
Και πραγματικά ήταν ένα καλό και χαρούμενο τέλος θεών .
Δεν πέθαναν αργοπεριμένοντας στο μισόφωτο , – αν και
αυτό το ψέμα έχει λεχθεί ! Αντιθέτως , μια φορά κι έναν καιρό –
πέθαναν από τα γέλια !
Αυτό συνέβη όταν , από έναν θεό τον ίδιο , εκστομίσθηκε ο
πιο άθεος λόγος : “δεν υπάρχει παρά μόνο ένας θεός ! Δεν
θα έχεις άλλους θεούς εκτός από μένα” .
Ένας γερο – παράξενος θεός , ένας ζηλιάρης , ξεχάστηκε
κατ’ αυτόν τον τρόπο .
Και τότε όλοι οι θεοί γέλασαν και κουνήθηκαν από την
θέση τους και φώναξαν : “Δεν υπάρχει θεότητα επειδή ακριβώς
υπάρχουν θεοί αλλά όχι θεός ;”
Ο έχων ώτα ακούειν , ακουέτω .
Τάδε έφη Ζαρατούστρα .

Τι γελαστός αθεϊσμός ! “Δεν υπάρχει θεότητα επειδή ακριβώς υπάρχουν θεοί και όχι θεός ;” “Τι θα μπορούσε να δημιουργηθεί αν υπήρχαν θεοί ; . . . Αν υπήρχαν θεοί , πώς εγώ θ’ ανεχόμουν να μην είμαι θεός ; Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν θεοί” . “Ποιος είναι πιο άθεος από μένα ώστε να μπορώ ν’ απολαμβάνω τις διδασκαλίες του ;” . “Σας εξορκίζω , αδέρφια μου , μείνετε πιστοί στην γη , και μην πιστεύετε εκείνους που σας μιλούν για υπεργήϊνες ελπίδες ! Είναι δηλητηριαστές είτε το ξέρουν είτε όχι” . Πολλοί από τους παλιούς αντάρτες ξαναγυρίζουν σ’ αυτό το γλυκό δηλητήριο στο τέλος , σαν ένα αναγκαίο αναισθητικό για την ζωή .

Οι “ανώτεροι άνθρωποι” συγκεντρώνονται στην σπηλιά του Ζαρατούστρα για να προετοιμαστούν να κηρύξουν το δόγμα του . Τους αφήνει για ένα διάστημα , και γυρίζει για να τους βρει να προσφέρουν θυμίαμα σ’ έναν γάιδαρο , ο οποίος “είχε δημιουργήσει τον κόσμο κατ’ εικόνα του – δηλαδή όσο ηλίθιος ήταν δυνατό” . Αυτό δεν είναι εποικοδομητικό . Αλλά κατόπιν , λέει το κείμενό μας :

Εκείνος που πρέπει να γίνει δημιουργός στο καλό και
στο κακό – πραγματικά , πρέπει πρώτα να γίνει καταστροφέας ,
και να συντρίψει αξίες , να τις κάνει κομμάτια .
Έτσι το μεγαλύτερο κακό είναι μέρος του μεγαλύτερου καλού , αλλ’ αυτή είναι δημιουργική καλοσύνη .
Ας μιλήσουμε γι’ αυτό , σοφώτατοι άνθρωποι , όσο κακό
Κι αν είναι . Το να μένουμε σιωπηλοί είναι χειρότερο . Και
Οι αλήθειες που δεν λέγονται γίνονται δηλητηριώδεις .
Κι ό,τι συντριβεί επάνω στις αλήθειες μας , ας συντριβεί !
Πολλά σπίτια χρειάστηκε ως τώρα να χτιστούν .
Τάδε έφη Ζαρατούστρα .

Είναι αυτό ασέβεια ; Αλλά ο Ζαρατούστρα παραπονιέται ότι “κανένας δεν ξέρει πια πώς να σεβαστεί” , και αποκαλεί τον εαυτό του “τον ευσεβέστατο από όλους εκείνους που δεν πιστεύουν στον Θεό” . Διψά για πίστη και λυπάται “όλους που , σαν κι εμένα , υποφέρουν από την μεγάλη απέχθεια , για τους οποίους ο παλιός θεός πέθανε και κανένας νέος θεός δεν βρίσκεται ακόμα στο λίκνο και στα σπάργανα” . Και τότε προφέρει το όνομα του νέου θεού : ...

"δεν κανω τον οπαδο καμιας θρησκειας για να μην ειμαι υποχρεωμενος να συγχωρω το κακο στο αγιο ονομα της"

μηπως τελικα οι τρτοκοσμικοι πολιτιστικα ειμαστε εμεις οι δυτικοι?

Ο Νίτσε φαίνεται να προβλέπει ότι κάθε αναγνώστης θα νομίσει τον εαυτό του υπεράνθρωπο . Και προσπαθεί να τον προφυλάξει απ’ αυτό ομολογώντας ότι ο υπεράνθρωπος δεν έχει ακόμα γεννηθεί . Μπορούμε να είμαστε μόνο οι πρόδρομοί του και το έδαφός του . “Μη θέλεις τίποτα πέρ’ από την δεξιότητά σου . . . Μην είσαι ενάρετος πέρ’ από την ικανότητά σου . Και μην ζητάς τίποτα από τον εαυτό σου που ξεπερνά τις πιθανότητές σου” . Δεν είναι για μας η ευτυχία που μόνο ο υπεράνθρωπος θα γνωρίσει . Ο καλύτερος σκοπός μας είναι η εργασία . “Για πολύ καιρό έπαψα να αγωνίζομαι για την ευτυχία μου . Τώρα αγωνίζομαι για την δουλειά μου” .

Ο Νίτσε δεν είναι ικανοποιημένος που δημιούργησε τον θεό κατ’ εικόνα του . Πρέπει να κάνει τον εαυτό του αθάνατο . Μετά τον υπεράνθρωπο έρχεται η αιώνια επανάληψη . Όλα τα πράγματα θα ξαναγυρίσουν , με ακριβή λεπτομέρεια και σε απέραντο αριθμό φορές . Ακόμα και ο Νίτσε θα ξαναγυρίσει , και αυτή η Γερμανία του αίματος και του σιδήρου και των κουρελιών και της στάχτης , και όλος ο μόχθος του ανθρώπινου πνεύματος από την αμάθεια ως τον Ζαρατούστρα. Είναι μια τρομερή θεωρία , η τελευταία και πιο θαρραλέα μορφή του ναι και της αποδοχής της ζωής . Και όμως πώς θα μπορούσε να μην είναι ; Οι δυνατοί συνδυασμοί της πραγματικότητας είναι περιωρισμένοι , και ο χρόνος είναι απέραντος . Κάποια μέρα , αναπόφευκτα , η ζωή και η ύλη θα συμπέσουν ακριβώς στην ίδια μορφή που είχαν κάποτε , και από την μοιραία αυτή επανάληψη ολόκληρη η ιστορία θα ξετυλίξει πάλι την αμφίβολη πορεία της . Σε τέτοια κατάσταση μας φθάνει ο ντετερμινισμός . Δεν είναι παράξενο ότι ο Ζαρατούστρα φοβήθηκε να πει αυτό το τελευταίο του μάθημα. Φοβήθηκε και έτρεμε και τραβήχτηκε πίσω, ώσπου μια φωνή του είπε : “Τι νοιάζεσαι . Για τον εαυτό σου Ζαρατούστρα ; Πες τον λόγο και γίνε κομμάτια !” .

Αν η Ευρώπη δεν θα εκτιμούσε την ποίησή του , ίσως θα μπορούσε να καταλάβει την πρόζα του . Μετά το τραγούδι του προφήτη , η λογική του φιλόσοφου . Τι είχε να κάνει αν ο ίδιος ο φιλόσοφος δεν πίστευε στην λογική ; – αυτή είναι εργαλείο της σαφήνειας , αν όχι η σφραγίδα της απόδειξης .

Τώρα ήταν περισσότερο μόνος παρά ποτέ άλλοτε , γιατί ο Ζαρατούστρα είχε φανεί λίγο παράξενος ακόμα και στους φίλους του Νίτσε .

Λόγιοι , όπως ο Όβερμπεκ και ο Μπούρκχαρτ , που υπήρξαν συνάδελφοί του στην Μπασλ και είχαν θαυμάσει την Γένεση της Τραγωδίας , πενθούσαν την απώλεια ενός λαμπρού φιλόλογου και δεν μπορούσαν να πανηγυρίσουν την γέννηση ενός ποιητή .

Η αδελφή του , (που είχε σχεδόν δικαιολογήσει την άποψη ότι για έναν φιλόσοφο μια αδελφή είναι ένα θαυμάσιο υποκατάστατο μιας συζύγου) τον εγκατέλειψε ξαφνικά για να παντρευτεί έναν απ’ αυτούς τους αντι – σημίτες που ο Νίτσε περιφρονούσε , και πήγε στην Παραγουάη για να ιδρύσει μια κομμουνιστική αποικία . Πρότεινε στον χλωμό και αδύνατο αδελφό της να πάει μαζί τους , για χάρη της υγείας του . Αλλά ο Νίτσε εκτιμούσε την ζωή του πνεύματος πιο πολύ παρά την υγεία του σώματος . Θέλησε να μείνει εκεί όπου ήταν η μάχη .

Η Ευρώπη ήταν αναγκαία σ’ αυτόν σαν ένα “μουσείο πολιτισμού” .

Ζούσε άτακτα σε τόπο και χρόνο .

Δοκίμασε την Ελβετία και την Βενετία και την Γένουα και την Νίκαια και το Τουρίνο .

Του άρεσε να γράφει ανάμεσα στα περιστέρια που πετούσαν γύρω από τα λιοντάρια του Αγίου Μάρκου – “Αυτή η Πλατεία του Αγίου Μάρκου είναι το καλύτερο γραφείο μου” . Αλλά χρειάστηκε ν’ ακολουθήσει τη συμβουλή του Άμλετ να μένει μακριά από τον ήλιο , που πείραζε τα άρρωστα μάτια του . Κλείστηκε σε μικρές σοφίτες χωρίς θέρμανση και εργαζόταν πίσω από κλειστά παραθυρόφυλλα . Εξ αιτίας της κακής του όρασης δεν έγραφε πια βιβλία αλλά μονάχα αφορισμούς .

Συγκέντρωσε μερικά απ’ αυτά τ’ αποσπάσματα υπό τον τίτλο “Πέρ’ από το Καλό και το Κακό” (1886) και η “Γενεαλογία της Ηθικής” (1887) . Έλπιζε σ’ αυτούς τους τόμους να καταστρέψει την παλιά ηθική του υπεράνθρωπου . Για μια στιγμή ξανάγινε ο φιλόλογος και επιζήτησε να επιβάλει την νέα του ηθική με ετυμολογίες που δεν είναι εντελώς χωρίς ψεγάδι .

Παρατηρεί ότι η γερμανική γλώσσα περιλαμβάνει δύο λέξεις για το κακό : schlecht και bôse. Η λέξη schlecht αποδιδόταν από τις ανώτερες τάξεις στις κατώτερες και σήμαινε κοινός , πρόστυχος . Αργότερα πήρε τη σημασία του χυδαίος , ανάξιος , κακός . Το bôse αποδιδόταν από τις κατώτερες τάξεις στις ανώτερες και σήμαινε ακοινώνητος , άτακτος , ανυπολόγιστος , επικίνδυνος , βλαβερός , σκληρός . Ο Ναπολέων ήταν bôse . Πολλοί απλοϊκοί λαοί φοβόντουσαν το εξαιρετικό άτομο ως μια αποσυντιθέμενη δύναμη . Υπάρχει μια κινέζικη παροιμία ότι “ο μεγάλος άνθρωπος είναι δημόσια δυστυχία” . Ομοίως η λέξη gut είχε δύο σημασίες , ως αντίθετη του schlecht και του bôse: όπως την χρησιμοποιούσε η αριστοκρατία σήμαινε ισχυρό , γενναίο , δυνατό , πολεμικό , θείο ( gut από το got ) . Όπως την χρησιμοποιούσε ο λαός σήμαινε οικείος , ήσυχος , αβλαβής , καλός .

Μία Herren – moral και μια Heerden – moral – μια ηθική των κυρίων και μια ηθική του κοπαδιού .

Η πρώτη ήταν το παραδεκτό μέτρο στην κλασική αρχαιότητα , ειδικότερα μεταξύ των Ρωμαίων . Ακόμα και για τον κοινό Ρωμαίο , η αρετή ήταν virtus – ανδροπρέπεια , θάρρος , επιχειρηματικότητα , ανδρεία .

Αλλά από την Ασία και ειδικότερα από τους Εβραίους κατά την εποχή της πολιτικής υποταγής τους , προήλθε το άλλο κριτήριο .

Η υποταγή γεννά την ταπεινότητα , η ανέχεια εκτρέφει τον αλτρουισμό – που είναι μια έκκληση για βοήθεια . Μ’ αυτή την ηθική του κοπαδιού η αγάπη του κινδύνου και της δύναμης παραχώρησε τη θέση της στην αγάπη της ασφάλειας και της ειρήνης . Η δύναμη αντικαταστάθηκε από την πονηριά , η ανοιχτή εκδίκηση με την κρυφή , η αυστηρότητα με τον οίκτο , η πρωτοβουλία με την μίμηση , η υπερηφάνεια της τιμής με τις τύψεις της συνείδησης . Η τιμή είναι ειδωλολατρική , ρωμαϊκή , φεουδαρχική , αριστοκρατική . Η συνείδηση είναι εβραϊκή , χριστιανική , αστική , δημοκρατική . Η ευγλωττία των προφητών από τον Αμώς ως τον Ιησού , υπήρξε εκείνη που έκανε την άποψη μιας υποταγμένης τάξης . Μια σχεδόν οικουμενική ηθική . Ο “κόσμος” και η “σάρκα” έγιναν συνώνυμα με το κακό , η δε φτώχεια απόδειξη αρετής .

Αυτή η εκτίμηση έφθασε στο κορύφωμα από τον Ιησού : Κατ’ αυτόν ο κάθε άνθρωπος είχε την ίδια αξία και είχε τα ίδια δικαιώματα . Από αυτό το δόγμα προήλθε η δημοκρατία , ο ωφελιμισμός , ο σοσιαλισμός . Η πρόοδος καθοριζόταν μ’ αυτές τις πληβείες φιλοσοφίες , με βάση τον προοδευτικό εκχυδαϊσμό , με βάση την παρακμή και την καθοδική ζωή . Το τελικό στάδιο σ’ αυτή την κατάπτωση είναι η έξαρση του οίκτου και της αυτοθυσίας , η αισθηματική παρηγοριά των εγκληματιών , “η ανικανότητα μιας κοινωνίας ν’ απεχθάνεται” . Η συμπάθεια είναι νόμιμη αν είναι ευεργετική . Αλλά ο οίκτος είναι μια διαλυτική διανοητική πολυτέλεια , μια σπατάλη αισθημάτων για τον αθεράπευτα ανάπηρο , τον ανίκανο , τον μειονεκτικό , τον διεστραμμένο , τον ένοχα άρρωστο και τον ανέκκλητα εγκληματία . Υπάρχει κάποια αγένεια και ενοχλητικότητα στον οίκτο . “ Η επίσκεψη των ασθενών είναι ένας οργασμός υπεροχής απέναντι στην αδυναμία του γείτονά μας ” .

Πίσω από όλη αυτή την “ηθικότητα” βρίσκεται μια μυστική δύναμη για θέληση . Ο ίδιος ο έρωτας είναι μια επιθυμία κατοχής . Η ερωτοτροπία είναι μάχη και το ζευγάρωμα είναι κυριαρχία : Ο δον Χοσέ σκοτώνει την Κάρμεν για να μην την αφήσει να γίνει ιδιοκτησία ενός άλλου . “Οι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι ανιδιοτελείς στον έρωτα επειδή επιδιώκουν την ωφέλεια ενός άλλου πλάσματος , συχνά αντίθετη προς την δική τους . Αλλά κάνοντας αυτό θέλουν ν’ αποκτήσουν το άλλο πλάσμα . . .” .

Η ταπεινοφροσύνη είναι ο προστατευτικός χρωματισμός της θέλησης για δύναμη .

“Τα φιλοσοφικά συστήματα είναι αντικατοπτρισμοί που λάμπουν” .

Εκείνο που βλέπουμε δεν είναι η αλήθεια που αναζητούμε από πολύ καιρό , αλλά η αντανάκλαση των πόθων μας .

“Οι φιλόσοφοι ποζάρουν όλοι σαν οι πραγματικές τους γνώμες να είχαν ανακαλυφθεί με την αυτό – εξέλιξη μιας ψυχρής , θεία αδιάφορης διαλεκτικής . . . . ενώ στην πραγματικότητα μια προκατειλημμένη πρόταση , ιδέα ή “υπόδειξη” , που είναι συνήθως η επιθυμία της καρδιάς τους αποσπασμένη και εκλεπτυσμένη , υπερασπίζεται απ’ αυτούς με επιχειρήματα που αναζητούνται μετά το γεγονός” .

Αυτοί οι υποχθόνιοι πόθοι , αυτοί οι παλμοί της θέλησης για δύναμη , είναι εκείνοι που καθορίζουν τις σκέψεις μας . “Το μεγαλύτερο μέρος της διανοητικής μας δραστηριότητας περνά ασυναίσθητα και χωρίς να το νοιώσουμε . . . . η ενεπίγνωτη σκέψη . . . . είναι η ασθενέστερη” .

Επειδή το ένστικτο είναι η άμεση δράση της θέλησης για δύναμη , απερίσπαστο από την επίγνωση , “το ένστικτο είναι το εξυπνότερο από όλα τα είδη εξυπνάδας που έχουν ως τώρα ανακαλυφθεί” .

Πραγματικά , ο ρόλος της επίγνωσης έχει υπερεκτιμηθεί κατά ανόητο τρόπο . “Η επίγνωση μπορεί να θεωρηθεί ως δευτερεύουσα , σχεδόν ως αδιάφορη και περιττή , πιθανώς προορισμένη να εξαφανισθεί και να επικαλυφθεί από τέλειο αυτοματισμό” .

Στους δυνατούς ανθρώπους υπάρχει πολύ λίγη προσπάθεια να κρύψουν την επιθυμία υπό την κάλυψη της λογικής . Το απλό τους επιχείρημα είναι : “Θέλω” .

Στην αδιάφορη αλκή της κυρίαρχής ψυχής , η επιθυμία είναι η μόνη της δικαιολογία . Και η συνείδηση , ο οίκτος ή η τύψη δεν μπορούν να μπουν .

Αλλά τόσο πολύ έχει επικρατήσει η εβραιο – χριστιανο – δημοκρατική άποψη στους νεώτερους χρόνους , ώστε ακόμα και οι δυνατοί ντρέπονται τώρα για τη δύναμή τους και για την υγεία τους και αρχίζουν να αναζητούν “δικαιολογίες” . Οι αριστοκρατικές αρετές και εκτιμήσεις σβήνουν . “Η Ευρώπη απειλείται από έναν νέο βουδισμό” . Ακόμα και ο Σοπενχάουερ και ο Βάγκνερ γίνονται αξιοθρήνητοι βουδιστές . “Το σύνολο της ηθικής της Ευρώπης βασίζεται επάνω στις αξίες που είναι χρήσιμες στο κοπάδι” . Στους δυνατούς δεν επιτρέπεται πια να ασκούν τη δύναμή τους . Θα πρέπει να γίνουν όσο είναι δυνατό σαν τους αδύνατους . “Καλοσύνη είναι να μην κάνουμε τίποτα για το οποίο δεν είμαστε αρκετά δυνατοί” .

Ο Καντ δεν έχει αποδείξει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ποτέ ως μέσα ; Κατά συνέπεια τα ένστικτα των δυνατών – να κυνηγήσουν , να παλέψουν , να κατακτήσουν και να κυβερνήσουν – εσωστρέφονται σε αυτοσπαραγμό από έλλειψη διεξόδου . Γεννούν τον ασκητισμό και την “κακή συνείδηση” . “Όλα τα ένστικτα που δεν βρίσκουν διέξοδο γυρίζουν προς τα μέσα – αυτό είναι εκείνο που εννοώ με την πρώτη μορφή εκείνου που κατέληξε να λέγεται ψυχή” .

Διαφορετικά λειτουργήματα απαιτούν διαφορετικές ιδιότητες . Και οι “κακές” αρετές των δυνατών χρειάζονται το ίδιο σε μια κοινωνία όπως οι “καλές” αρετές των αδυνάτων .

Η αυστηρότητα , η βία , ο κίνδυνος , ο πόλεμος είναι εξίσου πολύτιμα με την καλοσύνη και την ειρήνη .

Τα μεγάλα άτομα εμφανίζονται μόνο σε εποχές κινδύνου και βιαιότητας και αμείλικτης ανάγκης . Το καλύτερο πράγμα στον άνθρωπο είναι η δύναμη της θέλησης , ισχύς και μονιμότητα πάθους .

Χωρίς πάθος ο άνθρωπος είναι γάλα, ανίκανος για κατορθώματα. Η πλεονεξία , ο φθόνος , ακόμα και το μίσος , είναι απαραίτητα στοιχεία στην διαδικασία της πάλης , της επιλογής και της επιβίωσης .

Το κακό είναι για το καλό όπως η εναλλαγή στην κληρονομικότητα , όπως ο νεωτερισμός και το πείραμα στην συνήθεια . Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς μια σχεδόν εγκληματική παραβίαση των προηγούμενων και της “Τάξεως” . Αν το κακό δεν ήταν καλό θα είχε εξαφανισθεί . Πρέπει να αποφεύγουμε να είμαστε πάρα πολύ καλοί . “Ο άνθρωπος πρέπει να γίνεται καλύτερος και πιο κακός”.

Ο Νίτσε παρηγορείται που βρίσκει τόσο κακό και τόση σκληρότητα στον κόσμο . Νοιώθει μια σαδιστική ευχαρίστηση σκεφτόμενος την έκταση κατά την οποία , όπως νομίζει , “η σκληρότητα αποτελούσε την μεγάλη χαρά και απόλαυση του αρχαίου ανθρώπου” . Και πιστεύει ότι η ευχαρίστηση που δοκιμάζομε από το τραγικό δράμα , ή από κάτι υπέροχο , είναι μια εκλεπτυσμένη και ανταλλακτική σκληρότητα . “Ο άνθρωπος είναι το σκληρότερο ζώο” λέει ο Ζαρατούστρα . “Όταν έβλεπε τραγωδίες , ταυρομαχίες και σταυρώσεις ένοιωθε ευτυχέστερος παρά οποιαδήποτε άλλη εποχή πάνω στη γη .

Και όταν εφεύρε την κόλαση . . . . η κόλαση υπήρξε ο παράδεισός του επάνω στη γη” . Μπορούσε τώρα να πάψει να υποφέρει , απολαμβάνοντας την αιώνια τιμωρία των καταπιεστών του στον άλλο κόσμο .

"Η αυστηρότητα , η βία , ο κίνδυνος , ο πόλεμος είναι εξίσου πολύτιμα με την καλοσύνη και την ειρήνη .

Τα μεγάλα άτομα εμφανίζονται μόνο σε εποχές κινδύνου και βιαιότητας και αμείλικτης ανάγκης . Το καλύτερο πράγμα στον άνθρωπο είναι η δύναμη της θέλησης , ισχύς και μονιμότητα πάθους ".

Ναί...όσο οάνθρωπος παραμένει σε μια κατάσταση όπου τίθεται υποκείμενος στην φύση του , τότε και για όσο θα διαρκεί αυτή η νοητική εδρασή του σε αυτό το επίπεδο , προφανώς θα χρειάζεται η αυστηρότητα , ο φόβος και η βία προκειμένου να τον επαναφέρει σε ισορροπία...μια ψευδή/υποκριτική έστω ισορροπία...έστω και κάτι τέτοιο είναι καλύτερο απο το τίποτα για την επίτευξή της...
Όμως ο άνθρωπος είναι ταγμένος στην διαμόρφωση και στην αλλαγή...
Είναι προορισμένος να προχωρήσει και να αναδιαμορφώνει συνεχώς την σκεψη του και τις αρχές του...να αναπλαισιώνει τον εγκεφαλό του και να κάνει συνεχές restart στην νοηματοδότηση του εγκεφάλου του , με την συνεχή απόκτηση γνώσεων και τα συνεχή delete σε πολλές απο τις παλιές ιδέες και κώδικα πεποιθήσεών του...
Διαρκώς θα εμφανίζεται επιτακτική η ανάγκη για αναδιαμόρφωη και αναπλαισίωση...για δόμηση μιας νέας αντίληψης και αρχής των πραγμάτων , που επιτάσσει και απαιτεί την εγκατάλλειψη δογματικών και μη αναθεωρήσιμων αρχων και ιδεών...
Η Βία μπορεί -όντως- να φέρνει κοντά και σε κοινό μέτωπο κοινωνίες και λαούς -έχει αποδειχθεί- μπορεί να συγκροτεί αυτήν την συλλογική ψυχή του αδικημένου και παραγκωνισμένου...του βιασμένου ψυχολογικά και κοινωνικά...ΩΣΤΟΣΟ ... δεν θα διαρκέσει και αυτός ο συνασπισμός μέλλεται να καταρρεύσει συνάμμα με την κατάρρευση και των αιτίων που τον θεμελίωσαν....
Δεν χρειαζόμαστε πλέον ως κοινωνία λύσεις περιστασικές εν είδει παυσιπόνου ή έστω προσωρινές αλλα λύσεις όσο το δυνατόν μονιμότερες , λύσεις όπως η ευρυθμία/αποδοτικοτητα της ίδιας της φύσεως...αλλα πρωτίστως αφού τις επισημάνουμε ως ανθρωπότητα , να είμαστε έτοιμοι να τις υποστηρίξουμε...

Φίλε μου αναφέρεις , ότι " Το καλύτερο πράγμα στον άνθρωπο είναι η δύναμη της θέλησης , ισχύς και μονιμότητα πάθους"

Προσωπικά θα συμφωνήσω , ωστόσο έχω την αίσθηση ότι θα πρέπει να αποσαφηνίσουμετο περιεχόμενο αλλα και το ειδικό βάρος των συνιστωσών που οριζουν το πάθος ... αλλα και την θέληση...
Προσωπικά προτείνω -και πρότεινα πάντα- την αυτογνωσία και την καλλιέργεια του εαυτού -μας- ως μέσον για όλες τις περαιτέρω "επιδιώξεις" και στόχους μας....ορίζοντας νέες αξίες και οράματα...νέους τρόπους προσέγγισης και αξιολόγησης των πραγμάτων...
Προτείνω την δράση απο την αντίδραση ... την εξάλλειψη της βίας -σωματικής & ψυχολογικής- και την έλευση της προσωπικής αρμονίας και αγάπης προς τον εαυτό μας τον ίδιο πρωτίστως που θα μας οδηγήσει σε νέα μονοπάτια συνεύρεσης μας με τους δίπλα μας....
Μπορεί -σε ορισμένους- να εμφανίζεται ως ουτοπικό , ωστόσο θεωρώ ότι είναι εφικτό αλλα και επιβεβλημμένο....
Μάχη είναι και αυτό και μάλιστα δια βίου , μάχη με προκαταλλήψεις και με τον ίδιο μας τον εαυτό που θέλει να μας πείθει ότι δεν υπάρχει και άλλος δρόμος και άλλου είδους άνθρωπος... σκέψεις .... ιδέες ... συμπεριφορές και αποτελέσματα..!

quote:

---

Εαρινός:

Κηφεύς...

"Η αυστηρότητα , η βία , ο κίνδυνος , ο πόλεμος είναι εξίσου πολύτιμα με την καλοσύνη και την ειρήνη .
Τα μεγάλα άτομα εμφανίζονται μόνο σε εποχές κινδύνου και βιαιότητας και αμείλικτης ανάγκης . Το καλύτερο πράγμα στον άνθρωπο είναι η δύναμη της θέλησης , ισχύς και μονιμότητα πάθους ".

Ναί...όσο ο άνθρωπος παραμένει σε μια κατάσταση όπου τίθεται υποκείμενος στην φύση του , τότε και για όσο θα διαρκεί αυτή η νοητική εδρασή του σε αυτό το επίπεδο , προφανώς θα χρειάζεται η αυστηρότητα , ο φόβος και η βία προκειμένου να τον επαναφέρει σε ισορροπία...μια ψευδή/υποκριτική έστω ισορροπία...έστω και κάτι τέτοιο είναι καλύτερο απο το τίποτα για την επίτευξή της...
Όμως ο άνθρωπος είναι ταγμένος στην διαμόρφωση και στην αλλαγή...
Είναι προορισμένος να προχωρήσει και να αναδιαμορφώνει συνεχώς την σκεψη του και τις αρχές του...να αναπλαισιώνει τον εγκεφαλό του και να κάνει συνεχές restart στην νοηματοδότηση του εγκεφάλου του , με την συνεχή απόκτηση γνώσεων και τα συνεχή delete σε πολλές απο τις παλιές ιδέες και κώδικα πεποιθήσεών του...
Διαρκώς θα εμφανίζεται επιτακτική η ανάγκη για αναδιαμόρφωη και αναπλαισίωση...για δόμηση μιας νέας αντίληψης και αρχής των πραγμάτων , που επιτάσσει και απαιτεί την εγκατάλλειψη δογματικών και μη αναθεωρήσιμων αρχων και ιδεών...
Η Βία μπορεί -όντως- να φέρνει κοντά και σε κοινό μέτωπο κοινωνίες και λαούς -έχει αποδειχθεί- μπορεί να συγκροτεί αυτήν την συλλογική ψυχή του αδικημένου και παραγκωνισμένου...του βιασμένου ψυχολογικά και κοινωνικά...ΩΣΤΟΣΟ ... δεν θα διαρκέσει και αυτός ο συνασπισμός μέλλεται να καταρρεύσει συνάμμα με την κατάρρευση και των αιτίων που τον θεμελίωσαν....
Δεν χρειαζόμαστε πλέον ως κοινωνία λύσεις περιστασικές εν είδει παυσιπόνου ή έστω προσωρινές αλλα λύσεις όσο το δυνατόν μονιμότερες , λύσεις όπως η ευρυθμία/αποδοτικοτητα της ίδιας της φύσεως...αλλα πρωτίστως αφού τις επισημάνουμε ως ανθρωπότητα , να είμαστε έτοιμοι να τις υποστηρίξουμε...

Φίλε μου αναφέρεις , ότι " Το καλύτερο πράγμα στον άνθρωπο είναι η δύναμη της θέλησης , ισχύς και μονιμότητα πάθους"
Προσωπικά θα συμφωνήσω , ωστόσο έχω την αίσθηση ότι θα πρέπει να αποσαφηνίσουμετο περιεχόμενο αλλα και το ειδικό βάρος των συνιστωσών που οριζουν το πάθος ... αλλα και την θέληση...

Προσωπικά προτείνω -και πρότεινα πάντα- την αυτογνωσία και την καλλιέργεια του εαυτού -μας- ως μέσον για όλες τις περαιτέρω "επιδιώξεις" και στόχους μας....ορίζοντας νέες αξίες και οράματα...νέους τρόπους προσέγγισης και αξιολόγησης των πραγμάτων...

Προτείνω την δράση απο την αντίδραση ... την εξάλλειψη της βίας -σωματικής & ψυχολογικής- και την έλευση της προσωπικής αρμονίας και αγάπης προς τον εαυτό μας τον ίδιο πρωτίστως που θα μας οδηγήσει σε νέα μονοπάτια συνεύρεσης μας με τους δίπλα μας....

Μπορεί -σε ορισμένους- να εμφανίζεται ως ουτοπικό , ωστόσο θεωρώ ότι είναι εφικτό αλλα και επιβεβλημμένο....

Μάχη είναι και αυτό και μάλιστα δια βίου , μάχη με προκαταλλήψεις και με τον ίδιο μας τον εαυτό που θέλει να μας πείθει ότι δεν υπάρχει και άλλος δρόμος και άλλου είδους άνθρωπος... σκέψεις .... ιδέες ... συμπεριφορές και αποτελέσματα..!

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Όπως ακριβώς η ηθικότητα δεν βρίσκεται στην καλοσύνη αλλά στην δύναμη , έτσι και το τέρμα της ανθρώπινης προσπάθειας θα έπρεπε να είναι όχι η ανύψωση όλων αλλά η ανάπτυξη εκλεκτότερων και ισχυρότερων ατόμων .

“Το τέρμα δεν είναι η ανθρωπότητα αλλά ο υπεράνθρωπος”.

Το τελευταίο πράγμα που ένας λογικός άνθρωπος θα αναλάμβανε να κάνει θα ήταν να βελτιώσει την ανθρωπότητα : Η ανθρωπότητα δεν βελτιώνεται , ούτε καν υφίσταται – είναι μια αφηρημένη έννοια . Εκείνο που υπάρχει είναι μια απέραντη μυρμηγκοφωλιά από άτομα . Η όψη του συνόλου μοιάζει πιο πολύ με ένα τεράστιο πειραματικό εργαστήριο όπου μερικά πράγματα σε κάθε εποχή πετυχαίνουν , ενώ τα περισσότερα σημειώνουν αποτυχία . Και ο σκοπός όλων των πειραμάτων δεν είναι η ευτυχία της μάζας αλλά η βελτίωση του τύπου .

Είναι καλύτερο να χαθούν κοινωνίες παρά να μην εμφανισθεί ανώτερος τύπος .

Η κοινωνία είναι ένα όργανο για την ανάδειξη της δύναμης και της προσωπικότητας του ατόμου .

Η ομάδα δεν είναι σκοπός , η ίδια . “Για ποιον σκοπό λοιπόν είναι οι μηχανές , αν όλα τα άτομα χρειάζονται μόνο για να τις συντηρούν ;” “Μηχανές” – ή κοινωνικοί οργανισμοί – “που είναι σκοποί οι ίδιες – είναι αυτή η ανθρώπινη κωμωδία ;”

Στην αρχή ο Νίτσε μιλούσε σαν η ελπίδα του να ήταν για την παραγωγή ενός νέου είδους .

Αργότερα κατέληξε να θεωρεί τον υπεράνθρωπό του σαν ένα ανώτερο άτομο που θα βγαίνει προσωρινά μέσα από την λάσπη της μετριότητας της μάζας και θα οφείλει την ύπαρξή του μάλλον στην επιμελημένη ανατροφή και προσεκτική διατροφή παρά στην τύχη της φυσικής επιλογής .

Γιατί η βιολογική διαδικασία είναι άδικα επηρεασμένη εναντίον του εξαιρετικού ατόμου . Η φύση δείχνεται πιο σκληρή προς τα εκλεκτότερα προϊόντα της . Αγαπά και προστατεύει μάλλον τα κοινά και μέτρια . Υπάρχει στην φύση μια διαρκής επάνοδος στον τύπο , καλυτέρων από τους περισσοτέρους .

Ο υπεράνθρωπος μπορεί να επιζήσει μόνο με ανθρώπινη επιλογή , με ευλογική προβλεπτικότητα και με μια εξευγενιστική αγωγή .

Πόσο παράλογο είναι , στο κάτω–κάτω – να επιτρέπουν σε ανώτερα άτομα να παντρεύονται από έρωτα , – ήρωες με υπηρέτριες , μεγαλοφυΐες με μοδιστρούλες !

Ο Σοπενχάουερ είχε λάθος . Ο έρωτας δεν είναι ευγονικός . Όταν ο άνθρωπος είναι ερωτευμένος δεν πρέπει να του επιτρέπουν να παίρνει αποφάσεις που επηρεάζουν ολόκληρη τη ζωή του . Δεν δόθηκε στον άνθρωπο να αγαπάει και να είναι σοφός . Θα έπρεπε να κηρύξουμε άκυρους τους όρκους των ερωτευμένων και να κάνουμε τον έρωτα νόμιμο κώλυμα για τον γάμο . Οι καλύτεροι θα πρέπει να παντρεύονται μόνο τις καλύτερες . Ο έρωτας πρέπει να αφεθεί στον όχλο . Ο σκοπός του γάμου δεν είναι απλώς αναπαραγωγή . Θα έπρεπε επίσης να είναι εξελικτική ανάπτυξη .

Αλλά σε ρωτώ , είσαι ο άνθρωπος που θα τολμούσε να επιθυμήσει ένα παιδί ; είσαι ο νικητής , εκείνος που υπέταξε τον εαυτό του ; ο κυβερνήτης των αισθήσεών σου , ο κυρίαρχος των αρετών σου ; – ή στην επιθυμία σου μιλάει το ζώο ή η ανάγκη ; ή η μοναξιά ; ή η διαφωνία με τον εαυτό σου ; Θα ήθελα η νίκη και η ελευθερία να επιθυμούσαν ένα παιδί . Θα υψώσεις ζωντανά μνημεία στην νίκη σου και στη απελευθέρωσή σου . Θα χτίσεις πέρα από τον εαυτό σου . Αλλά πρώτα πρέπει να χτίσεις τον εαυτό σου τετράγωνο στο σώμα και στην ψυχή . Πρέπει όχι να προάγεις τον εαυτό σου αλλά και να τον προάγεις προς τα επάνω . Γάμος : έτσι αποκαλώ την θέληση δύο να δημιουργήσουν εκείνον τον ένα που θα είναι περισσότερο από κείνους που τον δημιούργησαν . Ονομάζω γάμο τον σεβασμό του ενός προς τον άλλο καθώς και προς εκείνους που θέλουν μια τέτοια θέληση .

Χωρίς καλή γέννηση , η αριστοκρατία είναι αδύνατη . “Η διάνοια μόνη δεν εξευγενίζει . Αντιθέτως , χρειάζεται πάντοτε κάτι για να εξευγενίσει την διάνοια. Τι λοιπόν χρειάζεται ; Αίμα . . . (δεν αναφέρομαι εδώ στην προσθήκη π.χ. “Λόρδοι” : αυτή είναι μια παρένθεση για γαϊδάρους)” . Αλλά όταν υπάρξει η καλή γέννηση και η ευγονική ανατροφή , ο επόμενος παράγων στον τύπο του υπεράνθρωπου είναι ένα αυστηρό σχολείο . Όπου η τελειότητα θα απαιτείται σαν κάτι το συνηθισμένο , που δεν θ’ αξίζει ούτε έπαινο . Όπου θα υπάρχουν λίγες ανέσεις και πολλές ευθύνες . Όπου το σώμα θα διδαχθεί να υποφέρει σιωπηλά και η θέληση να μάθει να υπακούει και να διατάσσει . Όχι φιλελεύθερες ανοησίες ! – όχι εξασθένηση της φυσικής και ηθικής σπονδυλικής στήλης με επιείκεια και “ελευθερία” ! Και όμως ένα σχολείο όπου κανείς θα μάθει να γελά με την καρδιά του . Οι φιλόσοφοι θα βαθμολογούνται ανάλογα με την ικανότητά τους για να γελούν .

“Εκείνος που πέρασε τα ψηλότερα βουνά , γελά σε όλες τις τραγωδίας” .

Και δεν υπάρχει ηθικό οξύ σ’ αυτή την εκπαίδευση του υπεράνθρωπου . Ένας ασκητισμός της θέλησης αλλά όχι καταδίκη της σάρκας . “Μη σταματάτε να χορεύετε , γλυκά κορίτσια ! Δεν ήρθε κοντά σας κανένας χαλαστής της γιορτής με κακό μάτι . . . . δεν υπάρχει εχθρός κοριτσιών με ωραίες γάμπες” . Ακόμα και ένας υπεράνθρωπος πρέπει να χαίρεται τις ωραίες γάμπες .

Δεν θα δίσταζε να είναι bôse αν ο σκοπός του το απαιτούσε . Θα ήταν μάλλον άφοβος παρά καλός .

“Τι είναι καλό ; . . . Το να είσαι γενναίος είναι καλό” . “Τι είναι καλό ; Το κάθε τι που αυξάνει την αίσθηση της δύναμης , την θέληση για δύναμη , την ίδια δύναμη , στον άνθρωπο” .

“Τι είναι κακό ; (schlecht) . Κάθε τι που προέρχεται από αδυναμία” . Ίσως το κυρίαρχο γνώρισμα του υπεράνθρωπου θα είναι η αγάπη του κινδύνου και της πάλης , αρκεί να έχουν έναν σκοπό . Δεν θα ζητήσει πρώτα την ασφάλεια . Θα αφήσει την ευτυχία στους πολλούς .

“Ο Ζαρατούστρα αγαπούσε όλους εκείνους που κάνουν μακρινά ταξίδια και δεν τους αρέσει να ζουν χωρίς κίνδυνο”.

Κατά συνέπεια , κάθε πόλεμος είναι καλός , παρά την χυδαία μικρότητα των αιτίων του στην εποχή μας .

“Ένας καλός πόλεμος περιβάλλει με φωτοστέφανο οποιαδήποτε αιτία” .

Ακόμα και η επανάσταση είναι καλή : όχι η ίδια , γιατί δεν μπορούσε να είναι τίποτε ατυχέστερο από την επικράτηση των μαζών .

Αλλά επειδή οι καιροί της πάλης αναδεικνύουν το λανθάνον μεγαλείο ατόμων που πρωτύτερα είχαν ανεπαρκή παρόρμηση ή ευκαιρία .

Από ένα τέτοιο χάος βγαίνει το αστέρι που χορεύει .

Από την αναστάτωση και την ανοησία της Γαλλικής Επανάστασης βγήκε ο Ναπολέων .

Από την βιαιότητα και την αταξία της Αναγέννησης βγήκαν τέτοιες ισχυρές προσωπικότητες και σε τόση αφθονία , που από τότε δεν ξαναγνώρισε η Ευρώπη , και δεν μπόρεσε να ξαναγεννήσει .

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr