Η «ΓΕΝΕΣΗ» ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΙΚΟΥΣ

Μια διαφορετική εικόνα για τον Αδάμ και την Εύα.

Ο W. Blake, ο Γνωστικός ποιητής του 19ου αιώνα, έγραψε για τις διαφορές του μεταξύ των απόψεών του και αυτών που ανήκαν στο κυρίαρχο ρεύμα της εποχής του. Έγραφε: «Και οι δύο διαβάζουμε την Βίβλο ημέρα και νύχτα, αλλά εσείς διαβάζετε μαύρο εκεί που εγώ διαβάζω άσπρο.» Τα ίδια λόγια θα μπορούσαν να είχαν πει και οι Γνωστικοί Χριστιανοί στους Ορθόδοξους αντιπάλους τους στους πρώτους τρεις-τέσσερις αιώνες μ. Χ.

Η ορθόδοξη άποψη για την Βίβλο, τότε και τώρα θεωρούνταν ειδικά το κεφάλαιο της «Γένεσης», ως μια ιστορία με ένα ηθικό δίδαγμα. Ο Αδάμ και η Εύα θεωρούνται ιστορικά πρόσωπα, οι αληθινοί πρόγονοι του είδους μας. Από την ιστορία της αμαρτίας τους, οι ορθόδοξοι δάσκαλοι ανήγαγαν ειδικές ηθικές συνέπειες, ειδικότερα την «πτώση» του ανθρώπου λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Ένα άλλο συμπέρασμα ήταν η κατώτερη θέση των γυναικών που θεωρούνταν συνυπεύθυνες στην μοιραία ανυπακοή στον κήπο της Εδέμ. Ο Τερτυλλιανός, ένας σημαντικός εχθρός των Γνωστικών έλεγε στις γυναίκες:

«είστε η πύλη του διαβόλου… εσείς καταφέρατε να πείσετε αυτόν που ούτε ο διάβολος δεν τολμούσε να επιτεθεί… Δεν γνωρίζετε ότι είστε η κάθε μία, μια Εύα; Η κατάρα του θεού για το φύλο σας ζει μέχρι τις ημέρες μας, η ενοχή σας, αναγκαία, ζει επίσης»

Οι Γνωστικοί Χριστιανοί που συνέγραψαν τα κείμενα του Nag Hammadi δεν διάβαζαν την «Γένεση» με αυτόν τον τρόπο, ως μια ηθική διδασκαλία αλλά σαν έναν μύθο με κάποιο νόημα. Για αυτούς, ο Αδάμ και η Εύα δεν ήταν ιστορικά πρόσωπα, αλλά σύμβολα των δύο εσωτερικών ψυχικών αρχών μέσα σε κάθε άνθρωπο. Ο Αδάμ ήταν μια δραματική προσωποποίηση της ψυχής, ενώ η Εύα εκπροσωπούσε το πνεύμα. Η ψυχή για τους Γνωστικούς εκπροσωπούσε την συναισθηματική και λογική λειτουργία της προσωπικότητας, ενώ το πνεύμα αναπαριστούσε την ανθρώπινη δυνατότητα για πνευματική συνείδηση. Η πρώτη αναπαριστούσε τον κατώτερο εαυτό, η δεύτερη, την υπερβατική λειτουργία του ανώτερου εαυτού. Προφανώς η Εύα, ήταν από την φύση της ανώτερη από τον Αδάμ, παρά κατώτερη όπως την θεωρούσαν οι ορθόδοξοι.

Πουθενά δεν είναι πιο εμφανές το γεγονός της ανωτερότητας της Εύας από τον Αδάμ από τον ρόλο της ως αυτή που ξυπνάει τον Αδάμ. Ο Αδάμ είναι σε βαθύ ύπνο, από τον οποίον τον ξυπνά, το απελευθερωτικό κάλεσμα της Εύας, να ξυπνήσει. Ενώ η ορθόδοξη εκδοχή θεωρεί την Εύα ως ένα κομμάτι από το σώμα του Αδάμ, οι Γνωστικοί θεωρούσαν την Εύα ως την πνευματική αρχή που αναδύεται από τα ασυνείδητα βάθη του κοιμισμένου Αδάμ. Μας μεταφέρει το «Απόκρυφο του Ιωάννη» τα λόγια της Εύας:

«Μπήκα μέσα στο μέσον των σκοταδιών που είναι η φυλακή του σώματος. Και μίλησα έτσι: Αυτός που ακούει, ας ξυπνήσει από τον βαθύ ύπνο» Και τότε ο Αδάμ θρήνησε και δάκρυσε. Αφού κατάπιε τα πικρά του δάκρυα, ρώτησε: «Ποιος είναι αυτός που με φωνάζει με το όνομά μου, και από πού έχει αυτήν την ελπίδα για μένα, ενώ είμαι δεμένος με τις αλυσίδες της φυλακής μου;» Και εγώ του είπα: «Είμαι η Πρόνοια του καθαρού φωτός. Είμαι η σκέψη του αμόλυντου πνεύματος.. Σήκω και θυμήσου… και ακολούθησε την αρχή σου που είμαι εγώ… και προφυλάξου από τον βαθύ ύπνο» (Trinity και Neo;;;)

Σε ένα άλλο κείμενο από την ίδια συλλογή που έχει τίτλο «Για την Αρχή του Κόσμου», μπορούμε να βρούμε εκτενέστερες αναφορές του ίδιου θέματος. Εδώ η Εύα που το μυστικό της όνομα είναι Ζωή (Zoe) παρουσιάζεται ως κόρη και αγγελιοφόρος της Θείας Σοφίας, την θηλυκή υπόσταση της ανώτατης Θεότητας:

«Η Σοφία έστειλε την Ζωή, την κόρη της, που αποκαλείται και Εύα, ως έναν εκπαιδευτή έτσι ώστε να ξυπνήσει τον Αδάμ, στον οποίον δεν υπάρχει πνευματική ψυχή έτσι ώστε εκείνοι που αυτός θα μπορούσε να γεννήσει θα μπορούσαν επίσης να γίνουν τα σκεύη του φωτός. Όταν η Εύα είδε τον σύντροφό της, που έμοιαζε τόσο πολύ σε αυτήν, τον συμπόνεσε και αναφώνησε: «Αδάμ ζήσε ! Σήκω πάνω και στάσου όρθιος!» Αμέσως τα λόγια της παρήγαγαν ένα αποτέλεσμα πάνω του και ο Αδάμ σηκώθηκε αμέσως κι άνοιξε τα μάτια του. Όταν την είδε της είπε: «Θα αποκαλείσαι «η μητέρα των ζωντανών» επειδή εσύ είσαι αυτή που μου έδωσε ζωή»

Στο ίδιο κείμενο ο δημιουργός και οι ακόλουθοί του ψιθυρίζουν ο ένας στον άλλον, ενώ ο Αδάμ κοιμάται: «Ας τον διδάξουμε στον βαθύ του ύπνο, ότι η Εύα προήλθε από τα πλευρά του, κι έτσι αυτή πρέπει να τον υπηρετεί και αυτός να είναι κύριος της.» Η εξευτελιστική διήγηση για το πλευρό του Αδάμ παρουσιάζεται έτσι ως ένα προπαγανδιστικό κόλπο που προσπαθούσε να εφεύρει ένα χαρακτηριστικό της ανδρικής ανωτερότητας.

Η Πτώση έτσι δεν είναι ένα κυριολεκτικό γεγονός αλλά ένα σύμβολο της αφύπνισης του ανθρώπου, μια πτώση από την κατάσταση ονειρικής αθωότητας, ένα ξύπνημα από την δυνατότητα στη πραγματικότητα (ένα ξύπνημα από τον MATRIXιακό "Παράδεισο";). Έτσι η «Πτώση» ήταν ένα απαραίτητο στάδιο για την εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Στο επόμενο η συνέχεια της Γνωστικής εικόνας της ΓΕΝΕΣΗΣ . "Το ερπετό της Σοφίας

Ποτε πραγματι θα ξυπνησουμε ολοι...και ποτε θα κοιταξουμε και θα μας κοιταξουν με την σοφια της αγαπης!

Σε λιγο θα αρχισω τα ποιηματα, γι'αυτο......
χαιρετω και καλη συνεχεια!

quote:

---

Μερικες φορες thoth,νιωθω οτι βρισκομαστε ακομα στο μεσσαιωνα ,διαφορετικο απο αυτον που γνωριζουμε μα εξισου ασχημο.

---

Και βέβαια έχεις δίκιο. Είναι χειρότερα γιατί "γλείφουμε" και χαϊδεύουμε τις νέες μας χρυσές και τεχνολογικά επεξεργασμένες αλυσίδες μας. Ο "αφέντης" είναι πολύ πιο έξυπνος τώρα, γιατί μας αφήνει να ζήσουμε σε μια απλοϊκή ψευδαίσθηση της ελευθερίας.

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

Το αμάρτημα της Εύας όπως μας λέει η επίσημη εκκλησία, ήταν ότι άκουσε το ερπετό, που την έπεισε ότι ο καρπός του δένδρου θα έκανε αυτήν και τον Αδάμ σοφούς, χωρίς καμία αρνητική συνέπεια. Έτσι ήταν η Εύα που έπεισε με την σειρά της τον Αδάμ και οδηγηθήκαμε στην Πτώση.

Μια Γνωστική Πραγματεία, «Η Μαρτυρία της Αλήθειας», μας λέει μια διαφορετική ιστορία. Ενώ επαναλαμβάνει τα λόγια της ορθόδοξης εκδοχής της Γένεσης, η Γνωστική πηγή, δηλώνει ότι «το ερπετό ήταν σοφότερο από όλα τα ζώα στον Παράδεισο». Αφού εξυμνεί την σοφία του ερπετού, η πραγματεία, αποδίδει σοβαρές κακίες στον δημιουργό: «Τι είδους είναι τότε αυτός ο Θεός;» Μετά έρχονται οι απαντήσεις σε αυτήν την ρητορική ερώτηση. Το κίνητρο του δημιουργού να τιμωρήσει τον Αδάμ είναι λόγω του φθόνου που έτρεφε ο δημιουργός για τον Αδάμ, ο οποίος με το φάγωμα του καρπού θα αποκτούσε την Γνώση. Ούτε μοιάζει παντογνώστης ο δημιουργός όταν ρωτάει τον Αδάμ: «που είσαι;» Ο δημιουργός δείχνει επανειλημμένα ότι είναι ένας ζηλόφθονος συκοφάντης, ένας ζηλιάρης Θεός, ο οποίος επιβάλλει τρομερές τιμωρίες σε αυτούς που παράκουσαν τις εντολές του. Η πραγματεία μας ξεκαθαρίζει ότι με έναν Θεό σαν κι αυτόν, τι χρειάζονται οι εχθροί;

Μια άλλη πραγματεία «Η Υπόσταση των Αρχόντων» μας πληροφορεί ότι όχι μόνο η Εύα ως εκπρόσωπος της θείας Σοφίας αλλά και το ερπετό ήταν παρόμοια εμπνευσμένο από την ίδια ουράνια σοφία. Η Σοφία μυστικά μπήκε στο ερπετό, και πήρε τον ρόλο του δασκάλου. Τότε δίδαξε τον Αδάμ και τη Εύα σχετικά με την προέλευσή του, πληροφορώντας τους ότι ήταν από μια ανώτερη και πιο θεία πηγή και όχι σκλάβοι του δημιουργού θεού.

Οι Γνωστικοί μοιράζονται μαζί με τους Ινδουιστές και με κάποιους Χριστιανούς μυστικιστές την ιδέα ότι η θεία ουσία είναι παρούσα βαθιά μέσα στην ανθρώπινη φύση κι όχι έξω από αυτήν. Αν και κάποια στιγμή οι άνθρωποι ήταν μέρη του θείου, ωστόσο αργότερα, στην κατάσταση εκδήλωσής τους, όλο και περισσότερο έτειναν να προβάλλουν την θεότητα έξω από τον εαυτό τους. Ένα άλλο Γνωστικό κείμενο «Το Ευαγγέλιο του Φιλίππου» από την συλλογή του Nag Hammadi το εκφράζει αυτό θαυμάσια ως εξής:

«Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τους ανθρώπους. Τώρα, όμως, οι άνθρωπου δημιουργούν τον Θεό. Έτσι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο – οι άνθρωποι επινοούν τους θεούς και λατρεύουν τις δημιουργίες τους. Θα ήταν καλύτερο για τέτοιους θεούς να λατρεύουν τους ανθρώπους»

Στο επόμενο η συνέχεια της Γνωστικής εικόνας της ΓΕΝΕΣΗΣ: "Αληθινός Θεός, Λανθασμένος Θεός."

Το Γνωστικό Κείμενο «Υπόσταση των Αρχόντων» δηλώνει ότι η αιτία του κατακλυσμού δεν ήταν η στροφή της ανθρωπότητας στη αμαρτία, προκαλώντας τον Θεό να μετανοήσει για την δημιουργία του, όπως δηλώνει η επίσημη άποψη στην «Γένεση». Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Οι άνθρωποι γινόταν σοφότεροι και καλύτεροι, έτσι ώστε ένας ζηλιάρης και κακός δημιουργός, αποφάσισε να τους πνίξει με τον κατακλυσμό. Ο Νώε πληροφορήθηκε από τον δημιουργό να κατασκευάσει μια Κιβωτό στην κορυφή του βουνου Σαίρ (Seir) ένα όνομα που δεν υπάρχει στην «Γένεση», αλλά σε έναν ψαλμό που αναφέρεται στον κατακλυσμό. Η σύζυγος του Νώε που αν και δεν ονομάζεται στην «Γένεση» ενώ οι Γνωστικοί της έδιναν τον όνομα Norea, είναι ένα ξεχωριστό άτομο, που είχε περισσότερη σοφία από τον σύζυγό της. Η Norea είναι η κόρη της Εύας και κάτοχος μυστικών γνώσεων. Προσπαθεί να μεταπείσει τον Νώε στο να συμμετέχει στα κακόβουλα σχέδια του δημιουργού, και τελειώνει με το να κάψει την Κιβωτό που είχε φτιάξει ο Νώε.

Ο δημιουργός και οι σκοτεινοί του άγγελοι περιτριγυρίζουν την Norea και προσπαθούν να την τιμωρήσουν. Αυτή παρακαλεί τον αληθινό Θεό να την σώσει και αυτός στέλνει έναν άγγελο, τον Eleleth (Σύνεση) που όχι μόνο της σώζει αλλά της διδάσκει και της αποκαλύπτει ότι οι απόγονοί της θα συνεχίσουν να κατέχουν την μυστική γνώση. Άλλα Γνωστικά Κείμενα περιγράφουν αυτόν τον μύθο με κάποιες παραλλαγές. Σε κάποιο από αυτά αναφέρονται τρεις ιεροί βοηθοί που σώζουν την Norea.

Παρατηρώντας προσεκτικά βλέπουμε ότι ο δημιουργός θεός που προκαλεί τον κατακλυσμό δεν είναι ταυτόσημος με τον θεό από τον οποίον ζητάει βοήθεια η Norea. Ο θεός της Γένεσης δεν είναι ούτε καλός, ούτε σοφός. Οι Γνωστικοί πίστευαν σε έναν θεό ανώτερο από αυτόν της Γένεσης. Ο αληθινός Θεός ήταν ο πραγματικός πατέρας της ανθρωπότητας και ακόμα περισσότερο υπήρχε και η πραγματική μητέρα, η Σοφία, η εκπόρευση του αληθινού Θεού. Κάποια στιγμή στην μακρινή σειρά της διαδικασίας της προ-δημιουργίας, η Σοφία κατά λάθος έδωσε ζωή σε ένα ον που είχε μεγάλη δύναμη, και του οποίου το αληθινό όνομα ήταν Ιαλνταμπαόθ ή Σαμαέλ (τυφλός θεός) ή Σάκλας (ανόητος). Αυτό το ον δημιούργησε έναν κόσμο και ένα ον που ονόμασε Αδάμ. Αυτός είναι ο δημιουργός στην Γένεση.

Στο επόμενο η συνέχεια της Γνωστικής εικόνας της ΓΕΝΕΣΗΣ: "Τα μυστήρια του Σηθ (Seth)"

Ο καθένας σήμερα γνωρίζει ξεκάθαρα ότι ο Αδάμ και η Εύα είχαν δύο γιους, τον Κάιν και τον Άβελ. Ο τρίτος γιος είναι ο Σηθ. Ο τρίτος γιος ήρθε από τον Θεό ως ένας αντικαταστάτης του δολοφονημένου Άβελ, σύμφωνα με την Γένεση. Τον έφερε στην ζωή ο Αδάμ αρκετά αργά. Ο ιστορικός Ιώσηπος λέει ότι ο Σηθ ήταν σπουδαίος άνθρωπος και ότι οι απόγονοί του ανακάλυψαν πολλές μυστικές τέχνες, όπως η Αστρολογία. Οι απόγονοι του Σηθ τότε εγχάραξαν τα αρχεία των απόκρυφων ανακαλύψεών τους σε δύο στήλες, μία πήλινη και μία πέτρινη, έτσι ώστε να διατηρηθούν μέσα από μελλοντικές καταστροφές.

Στην πραγματεία των Γνωστικών «Η Αποκάλυψη του Αδάμ», οι Γνωστικοί μας παρουσιάζουν όχι μόνο τον Σηθ αλλά και το μέλλον της εσωτερικής παράδοσης της γνώσης στις εποχές που θα επακολουθήσουν:

«Η αποκάλυψη που έδωσε ο Αδάμ στον Σηθ ήταν: «Άκουσε τα λόγια μου γιε μου Σηθ. Όταν ο Θεός με δημιούργησε από την γη, μαζί με την μητέρα σου την Εύα, την ακολούθησα σε μια λάμψη την οποία είχε δει στον Αιώνα (Aeon) από τον οποίον είχε προέλθει. Αυτή μου δίδαξε την Γνώση του αιώνιου Θεού. Και ότι εμείς μοιάζουμε με τους μέγιστους αιώνιους αγγέλους, γιατί είμαστε ανώτεροι από τον Θεό που μας δημιούργησε»

Μετά από αυτή την υπενθύμιση για την πνευματική ανωτερότητα της γυναίκας (της Εύας), το κείμενο μας περιγράφει για το πώς ο Δημιουργός στράφηκε ενάντια στον Αδάμ και την Εύα και τους τράβηξε μακριά από την δόξα και την γνώση. Οι άνθρωποι τώρα υπηρετούσαν τον δημιουργό «μέσα σε φόβο και σκλαβιά», όπως δήλωσε ο Αδάμ. Ενώ πριν ο Αδάμ ήταν αιώνιος τώρα οι ημέρες του ήταν μετρημένες.
Για αυτό ήθελε να μεταβιβάσει αυτά που ήξερε στον Σηθ και από αυτόν στους απογόνους του.

Στην προφητεία εμφανίστηκε ότι ο «Σηθ και το σπέρμα του» θα συνέχιζαν να έχουν την εμπειρία της Γνώσης, αλλά θα ήταν ευάλωτοι σε πολλές αυταρχικές φυλές και καταστροφές. Το πρώτο θα ήταν ο Κατακλυσμός, κατά την διάρκεια του οποίου οι άγγελοι θα έσωζαν την Γνωστική φυλή του Σηθ και θα τους έκρυβαν σε ένα μυστικό μέρος. Ο Νώε από την πλευρά του, θα συμβούλευε τους γιους του να υπηρετήσουν τον Δημιουργό Θεό «μέσα σε φόβο και σκλαβιά όλες τις ημέρες της ζωής τους». Μετά την επιστροφή των φωτισμένων ανθρώπων του γένους του Σηθ, ο δημιουργός θα θύμωνε πάλι και θα στρεφόταν εναντίον τους προσπαθώντας να τους καταστρέψει βρέχοντας φωτιά, θείο και άσφαλτο – ένας υπαινιγμός για τα Σόδομα και Γόμορρα. Για ακόμη μια φορά όπως πολλοί Γνωστικοί θα σωζόταν αφού θα τους έπαιρναν μεγάλοι άγγελοι σε ένα μέρος πάνω από τις κακές δυνάμεις.

Πολύ αργότερα θα υπήρχε μια νέα εποχή με τον ερχομό ενός ανθρώπου φωτός «Φωστήρ» (Phoster) ο οποίος θα δίδασκε την Γνώση σε όλους. Η «Αποκάλυψη του Αδάμ» καταλήγει ως εξής:

«Αυτή είναι η μυστική γνώση που ο Αδάμ έδωσε στον γιο του τον Σηθ, που είναι το ιερό βάπτισμα εκείνων που γνωρίζουν την άφθαρτη Γνώση μέσω εκείνων που είναι γεννημένοι από τον Λόγο (Logos), μέσα από τον άφθαρτο Φωτισμένο, ο οποίος ήρθε από το ιερή γενιά….»

Η «γενιά του Σηθ» είναι έτσι μια Βιβλική μεταφορά για εκείνους που ακολουθούν εκείνη την παράδοση. Στο Γνωστικό βιβλίο «Πίστη-Σοφία», ο Ιησούς ταυτίζει τον εαυτό του με την «Μεγάλη Γενιά του Σηθ».

Στο επόμενο η συνέχεια της Γνωστικής εικόνας της ΓΕΝΕΣΗΣ: "Αρχαίες απαντήσεις σε σύγχρονες αμφισβητήσεις"

Το πρόσφατο ενδιαφέρον για την Γένεση, εγείρει μερικά σοβαρά ζητήματα. Πολλοί σύγχρονοι ειδικοί και σχολιαστές φωτίστηκαν από αυτά τα πρόσφατα ανακαλυφθέντα κείμενα των Γνωστικών.

Σκεφτείτε πόσο βαθιά επηρεάστηκαν οι κοινωνικοί θεσμοί και δομές πολλών χωρών από την εικόνα που μας δίνει η επίσημη εκδοχή της Βιβλικής Γένεσης που αφορά ειδικά την Εύα και εν γένει τις γυναίκες. Οποιοδήποτε από τα Γνωστικά Κείμενα του Nag Hammadi θα έριχνε το φως του σε μια διαφορετική εκδοχή και πιο εσωτερική σε ευγενική σε αυτά τα θέματα.

Κατά δεύτερον, σκεφτείτε τις πολιτικές προεκτάσεις της ιστορίας της Γένεσης. Η Elaine Pagels, στο καταπληκτικό της βιβλίο «Αδάμ, Εύα και το Ερπετό» (1988), μας υποδεικνύει ότι η μακροχρόνια τάση της Χριστιανικής Εκκλησίας του να υποτάσσεται σε τόσα ατελή συστήματα διακυβέρνησης ήταν συνήθως δικαιολογημένα από την «κατάσταση Πτώσης» της ανθρωπότητας όπως περιγράφεται στην Γένεση. Ακολουθώντας τις ερμηνείες του Αγίου Αυγουστίνου, οι περισσότεροι χριστιανοί αισθάνονταν ότι ακόμα και οι χειρότερες κυβερνήσεις προτιμούνται από την ελευθερία γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο διεφθαρμένοι από τον προπατορικό αμάρτημα που είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν τους εαυτούς τους.

Οι φιλελεύθερες, απελευθερωτικές επαναστάσεις του 18ου και 19ου αιώνα σίγουρα δεν μπορούσαν να βρουν στήριγμα στην Βιβλική Γένεση όπως την ξέρουμε. Αντίθετα οι επιρροές πολλών από τους ηγέτες των επαναστάσεων ήταν από τον Ερμητισμό, τον Γνωστικισμό και άλλες μη-κυρίαρχες πηγές.

Τρίτον, παραμένει το τρομακτικό πρόβλημα του χαρακτήρα του Θεού της Γένεσης. Πολλά από τα αποσπάσματα της Γένεσης και της Βίβλου δείχνουν ένας τρομερά κακό, ζηλιάρη και εκδικητικό θεό δημιουργό. Εάν μπορούμε να αποδεχτούμε έναν Θεό που συνυπάρχει με στρατόπεδα συγκέντρωσης, σχιζοφρένειες και AIDS κι ακόμη να παραμένει παντοδύναμος και κάπως ευγενής, τότε έχετε πίστη και έχετε αποδεχτεί την Διαθήκη με τον Ιεχωβά.

Εάν γνωρίζετε τον εαυτό σας να έχει μια έλξη με έναν ξένο και περίεργο Θεό, ξεκομμένο από τον κόσμο, τότε είστε Γνωστικός !!!

Και εδώ τελειώνει η σύνοψη της μελέτης για την Γνωστικιστική Εκδοχή της "Γένεσης".

Κατά καιρούς θα δίνω υλικό και αποσπάσματα από Γνωστικά Κείμενα με σχόλια για το εσωτερικό του περιεχόμενο.

Στο επόμενο μερικά αποσπάσματα από το διάσημο "Ευαγγέλιο του Θωμά"

Υπομονή, αυτό το topic δεν θα το παρατήσω. Απλώς μαζεύω στοιχεία όποτε έχω χρόνο. Μην ξεχνάς ότι μαζεύω ταυτόχρονα και δημοσιεύω στοιχεία και σε άλλα topics και έτσι έχω... ψιλοκολλήσει

Στα επόμενα θα αναφέρω αποσπάσματα και θα τα σχολιάζω από την πολύ σημαντική πραγματεία των Γνωστικών που βρέθηκε στο Nag Hammadi, στο 1945, την "Tripartite Tractate"

Είναι γραμμένο ως συνήθως σε συμβολική γλώσσα, κρύβοντας μέσα στις παραβολές και στις εικόνες ψυχολογικές και μεταφυσικές αρχές και έννοιες.

Θα αναφέρω κάποια αποσπάσματα που θεωρώ σημαντικά έτσι ώστε όποιος θέλει να εμβαθύνει στον Γνωστικισμό να έχει την ευκαιρία να πάρει μια "γεύση" και από αυτήν την πραγματεία.

Συγχωρήστε με και τα τυχόν μεταφραστικά μου ολισθήματα.

"Αυτός υπήρχε πριν από οτιδήποτε άλλο έρθει στην ύπαρξη από αυτόν. Ο Πατέρας είναι μόνος, σαν αριθμός, γιατί είναι ο πρώτος και ο μόνος που είναι μόνο ο εαυτός του. Αλλά δεν είναι σαν ένα απομονωμένο άτομο. Αλλιώς πως θα μπορούσε να είναι ένας πατέρας; Γιατί οπουδήποτε υπάρχει ένας "πατέρας" το όνομα "γιος" ακολουθεί.

Αλλά αυτός ο μοναδικός, που αυτός μόνος είναι ο Πατέρας, είναι σαν μια ρίζα, με ένα δένδρο, με κλαδιά και καρπούς. Λέγεται για αυτόν ότι είναι Πατέρας με την ορθή έννοια, αφού είναι πρωτότυπος και αμετάβλητος. Εξαιτίας αυτού, είναι μοναδικός με τη ορθή έννοια και είναι ένας θεός, γιατί κανένας δεν είναι θεός για αυτόν και κανένας δεν είναι πατέρας για αυτόν. Γιατί είναι αγέννητος, και δεν υπάρχει κανένας που να τον γέννησε, κανένας άλλος που να τον δημιούργησε. Γιατί οποιοσδήποτε είναι κάποιου πατέρας ή δημιουργός του, αυτός, επίσης, έχει έναν πατέρα κι έναν δημιουργό. (…) Όσο για τα Σύνολα (ή Ολότητες), αυτός είναι που τα γέννησε και τα δημιούργησε. Αυτός είναι χωρίς αρχή και χωρίς τέλος.

(…)

Όχι μόνο ονομάζεται "ο χωρίς αρχή" και ο "χωρίς τέλος" διότι είναι αγέννητος και αθάνατος, αλλά καθώς δεν έχει αρχή και τέλος, είναι ανέφικτος στο μεγαλείο του, ανεξιχνίαστος στην σοφία του, αδιανόητος στην δύναμή του, και απύθμενος στην γλυκύτητά του.

(…)

Κυριολεκτικά αυτός μόνος - ο Αγαθός, ο αγέννητος Πατέρας, και ο πλήρως τελειότητας - είναι αυτός που είναι γεμάτος με όλα τα γεννήματά του, και με κάθε αρετή, και κάθε τι άξιο.

(…)

Ακόμη αυτός, μέσα στην ύπαρξή του, την οντότητά του και την μορφή του, είναι αδύνατον για τον νου να τον συλλάβει, ούτε μπορεί ο λόγος να τον εκφράσει, ούτε κάποιο μάτι να τον δει, ούτε κάποιο σώμα να τον αδράξει…

(…)

Αυτός είναι ο μόνος που γνωρίζει τον εαυτό του όπως είναι, μαζί με την μορφή του και το μεγαλείο του και την σπουδαιότητά του. Και αφού έχει την ικανότητα να συλλάβει τον εαυτό του, να δει τον εαυτό του, να ονομάσει τον εαυτό του, να κατανοήσει τον εαυτό του, αυτός μόνος είναι που είναι ο δικός του νους, το δικό του μάτι, το δικό του στόμα, η δική του μορφή, και ό,τι σκέφτεται, ό,τι βλέπει, ό,τι λέει, ό,τι πιάνει, αυτός ο ίδιος,…

(…)

Ό,τι είναι άξιο του θαυμασμού του και της δόξας του και της τιμής του, αυτός το παράγει εξαιτίας του απέραντου μεγαλείου του και της ανεξερεύνητης σοφίας του, και της αμέτρητης δύναμής του, και της απροσέγγιστης γλυκύτητάς του. Αυτός είναι ο μόνος που προβάλλει τον εαυτό του έτσι, ως μια γέννηση, έχοντας δόξα και τιμή θαυμάσια και αγαπητή, ο ένας που αυτό-ακτινοβολεί, που θαυμάζει, που τιμά, και που επίσης αγαπά, αυτός που έχει έναν Γιο, που υπάρχει μέσα του, που είναι σιωπηλός σε όσα αφορούν αυτόν, που είναι ο ανείπωτος μέσα στον ανείπωτο, ο ασύλληπτος μέσα στον ασύλληπτο. Έτσι, υπάρχει μέσα σε αυτόν για πάντα.

To be continued

Ευχαριστώ για την θετική σου στάση σε αυτήν μου την προσπάθεια.

Όπως σε όλα τα topics γνώσης που έχω ξεκινήσει, έτσι κι αυτό θα προσπαθήσω να το κάνω σε μορφή άρθρου για να μπορεί να είναι πιο εύχρηστο.

Πάντως ήδη μπορείς, αν θέλεις να έχεις αυτό (και κάθε topic) σε εκτυπώσιμη μορφή. Πάνω και δεξιά έχεις την επιλογή να έχεις το topic σε εκτυπώσιμη μορφή.

quote:

---

Πάντως ήδη μπορείς, αν θέλεις να έχεις αυτό (και κάθε topic) σε εκτυπώσιμη μορφή. Πάνω και δεξιά έχεις την επιλογή να έχεις το topic σε εκτυπώσιμη μορφή

---

"Αυτός είναι ο πρωτότοκος και ο μόνος γιος, "πρωτότοκος" γιατί κανένας δεν υπάρχει πριν από αυτόν, "μονογενής" γιατί κανένας δεν υπάρχει μετά από αυτόν. Ακόμα περισσότερο, έχει τον δικό του καρπό, που είναι άγνωστος εξαιτίας του ασύγκριτου μεγαλείου του. Κι ακόμη ήθελε να γίνει γνωστός ο καρπός του, εξαιτίας του πλούτου της γλυκύτητάς του. Και αποκάλυψε την ανεξήγητη δύναμη και την αφθονία της γενναιοδωρίας του.

(…)

Ακριβώς όπως ο Πατέρας είναι μια ενότητα, και έχει αποκαλυφτεί ως Πατέρας, για αυτόν μόνο (τον Γιο), έτσι και ο Γιος βρέθηκε να είναι ο μόνος αδερφός για τον εαυτό του, λόγω του ότι είναι αγέννητος και χωρίς τέλος. Αυτός παρατηρεί τον εαυτό του, μαζί με τον Πατέρα, και δίνει στον εαυτό του δόξα και τιμή και αγάπη.

Ακόμα περισσότερο, αυτός είναι επίσης, τον οποίον ο Πατέρας γνωρίζει ως Γιο του, σε συμφωνία με τις αρχές: "χωρίς αρχή" και "χωρίς τέλος". Όντας αναρίθμητος και άπειρος, το γέννημά του είναι αδιαίρετο. Εκείνοι που υπάρχουν έχουν προέλθει από τον Γιο και τον Πατέρα όπως τα φιλιά για παράδειγμα σε ένα πλήθος κάποιων που φιλούν ο ένας τον άλλον με μια αγνή σκέψη, το φιλί όμως είναι ένα, όντας μια μοναδική έννοια, αν και αυτό περιλαμβάνει πολλά φιλιά.

Με άλλα λόγια, είναι η Εκκλησία που αποτελείται από πολλούς ανθρώπους που υπήρχαν πριν τους Αιώνες, που αποκαλούνται κυριολεκτικά, "οι Αιώνες των Αιώνων". Αυτή είναι η φύση των αγίων άφθαρτων πνευμάτων, πάνω στα οποία κείτεται ο Γιος, αφού είναι η ουσία του, όπως ακριβώς ο Πατέρας κείτεται επάνω στον Γιο.

Σχόλια:

Αξίζει να στοχαστεί κάποιος πάνω στους συμβολισμούς του "Καρπού" που ο Γιος ήθελε να κάνει γνωστό λόγω της γλυκύτητας αυτού του Καρπού. Μήπως έχει κάποια σχέση με τον Καρπό του Δένδρου στον κήπο της Εδέμ;

Επίσης ο Γιος είναι ο "Χωρίς Αρχή και Τέλος". Μεταξύ άλλων μου θυμίζει πάλι την φράση με την οποία εξηγεί ο Neo στο Matrix Revolutions την αιτία της μάχης του με τον Smith και την πίστη του ότι θα νικήσει. Του λέει ότι "Ό,τι έχει Αρχή, έχει και Τέλος", υπονοώντας ότι στην μάχη τους θα κερδίσει αυτός που δεν έχει Αρχή και Τέλος. Ποιος ξέρει;

Επίσης πολύ αξιόλογη είναι η αναφορά στην πραγματική πηγή της έννοιας "εκκλησία". Η εκκλησία φαίνεται να είναι μια Πνευματική Αρχέτυπη Ομάδα με την οποία εκφράζεται ως Ενότητα ο Γιος

Ενα μεγάλο "ευχαριστώ" για την εργασία σου στο παρόν θέμα. Καιρό το βλέπω, αλλα τώρα μόλις κατάφερα να του δώσω την αναπόσπαστη προσοχή που του αξίζει. - Αποκαλυπτικότατο!!

Αν και ήξερα γιά την ύπαρξη των Γνωστικών, και είχα ηδη δει κάποια κείμενά τους όπως το Ευ. του Θωμά, και κανα-δύο άλλα, δεν είχα ιδέα οτι η συλλογή του Nag Hamadi περιείχε μια τόσο πλούσια Ανθρωπογωνία και ανάλυσι του Χριστού-Υιού! Μου έκανε "κλικ" σε πάρα πολλα σημεία, και μου έδωσε πολλά ερεθίσματα για την ανάπτυξη του "άλλου" θέματός μας, την "Ψυχολογική Ερμηνεία της Πτώσης, Π.Α., και της Λύτρωσης".
Ελπιζώ να έχω την εισήγηση για αυτό το θέμα έτοιμη σε λίγες μέρες.

Να σου πώ, τόσο με εντυπωσίασε αυτό το τόπικ, που για λίγο σκέφτηκα να μην ανοίξω καινούργιο, αλλά να συνεχίσουμε τα "ψυχολογικά" εδώ, αλλα μάλλον καλύτερα να ξεκινήσουμε με "new start"!

Ακόμα μπορώ να σου πώ οτι βρίσκω ορισμένα σημεία, π.χ. την περιγραφή του "κακού" δημιουργού μάλλον δύσκολα -- αλλα αυτά μπορεί να ήταν και περιγραφές για τον πιο εξωτερικό κύκλο διδασκαλίας.
Πιό καλά μου κάθεται η γενική αποκρυφιστική άποψη του ατελούς ηλιακού λόγου, ή ακόμα και των Στάνζας του Dzyan, οπου παρουσιάζονται πολλαπλοί δημιουργοι, ένας για κάθε επίπεδο.
Επισης, ποτέ δεν τά πήγαινα καλά με την υπερβολική εστίαση στο Σώμα του Ιησού (σαν Θεάνθρωπος), γιατί μου φαίνεται να κάνει να χάνεται η αληθινή σημασία του Υιού, αλλά αυτά είναι μάλλον "επι μέρους" θεματάκια.

Γενικα, σ'αυτήν την επίσκεψή μου, οι Γνωστικοί μου άρεσαν πολύ, και ισως αξίζουν και μιαν Αναγένηση!

Παλια, είχα βρει και κάτι βιβλία του P.D.Ouspensky, αλλά απο ότι θυμάμαι, το μόνο που μου προκαλούσαν ήταν δυνατή... νύστα. Τα ξέρει κανεις καθόλου; Τι λέτε; αξίζει να τα ξαναψάξει κανείς, ή ηταν μόνο "διανοητικά", και θα πετύχουμε πιο πολλα εδώ, με συζήτηση για ΑΜΕΣΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ;

Και πάλι merci για την ευκαιρία...

Κ.

Βλέπω ότι πραγματικά σου ήταν χρήσιμο αυτό το topic. Νομίζω κι εγώ ότι δεν έχουμε δώσει τόση σημασία στην βιβλιοθήκη Nag Hammadi. Ακόμα και το Ευαγγέλιο του Θωμά υπήρχε πριν την ανακάλυψη της βιβλιοθήκης. Ξαναβρέθηκε βέβαια στο Nag Hammadi αλλά είχε διαφορές σε σχέση με αυτό που κυκλοφορούσε ήδη.

Η μελέτη του Γνωστικισμού και ιδίως της βιβλιοθήκης Nag Hammadi είναι μοναδική γιατί μόνο αυτή μας δίνει το "κλειδί" να κατανοήσουμε τι έγινε επιτέλους στους 3-4 πρώτους αιώνες του χριστιανισμού και το πως φτάσαμε σήμερα να έχουμε, από μια απόπειρα πνευματικής επανάστασης, μια τέτοια αλαζονική και μισαλλόδοξη θρησκεία.

Όντως ο Δημιουργός (Ιεχωβάς) παρουσιάζεται από κάποιες Γνωστικές Σχολές (ιδίως από τους Μαρκιανιστές και Σεθιανιστές και όχι από τον Βαλεντινιανισμό) ως Κακός και Τυραννικός. Νομίζω ότι ο συμβολισμός είναι ο παρόμοιος με τον Δία (Ιεχωβάς) και τον Προμηθέα (Χριστός) όπου ο Προμηθέας παραβιάζει τον Νόμο για να φέρει το Πυρ (ΝΟΥΣ) στην ανθρωπότητα αλλά αναγκάζεται να δεσμευτεί από τον Δία ο οποίος εδώ φαίνεται ως απάνθρωπος σε αντίθεση με τον Προμηθέα. Έχεις δίκιο ότι αυτού του είδους η παρουσίαση ενός Κακού Δημιουργού είναι για πιο μαζική κατανάλωση για αυτό και ίσως έτσι παρουσιάζεται στην ταινία MATRIX αφού ο Αρχιτέκτονας (Ιεχωβάς) είναι Κακός και δεν φαίνεται να επιτελεί κάποιον άλλον συμβολικό ρόλο στην πορεία απελευθέρωσης του ανθρώπινου πνεύματος.

Για τον Ουσπένσκι το ίδιο αισθάνθηκα κι εγώ. Ίσως είναι θέμα προσωπικού στυλ και ιδιοσυγκρασίας αλλά δεν με έλκυσαν τα βιβλία του.

Σου προτείνω να επισκεφτείς και το site από το οποίο μεταφράζω και κάνω αποδόσεις τα κείμενα το www.gnosis.org

Γνωρίζετε οτι οι Ινδοί κάτοικοι της Goa, έχουν μια παράδωση οτι κατάγωνται απο "Χρστιανούς του Αγίου Θωμά" (St. Thomas Christians), δλδ οτι ο Θωμάς ήταν ο πρώτος τους ευαγγελιστής;

Άρκετες μελέτες που έχουν γίνει το θεωρούν πλέον γεγονός, αν και δεν είχε καλαρέσει ΚΑΘΟΛΟΥ στους πρώτους Πορτογάλους Ιησουιτες που είχαν πάει στίς Ινδίες για να βρούν ψυχές να μετατρέψουν...

Κ.

Καπου αναφερεις οτι ο Τεχνιτης και οι αγγελοι του αγνοουν την αλη8εια για τον αληθινο θεο.Αυτο μου θυμισε κατι απο την αποκαλυψη του Ιωαννη.Σε καποιο εδαφιο (συγνωμη αλλα δεν θυμαμαι ποιο) λεει οτι μολις τελειωσει η κριση και μεινουν μονο οι αξιοι, τοτε αυτοι θα διδαξουν στους αγγελους την αληθεια για τον θεο.Δεν γνωριζουν τιποτα.Λετε να εχει σχεση?

Δεν έχω υπόψη μου τέτοιο εδάφιο στην Αποκάλυψη. Εάν έχεις ακριβώς το κείμενο θα το εκτιμούσα πολύ.

Πάντως, όντως, οι Γνωστικοί θεωρούν γενικά τον πνευματικό άνθρωπο ανώτερο από τους Αγγέλους.

ΤΗΟΤΗ, για ΣΥΝΕΧΙΣΕΕΕΕΕ!!!!!!!!

Αν με "τρέχει" και ο Πασχάλης, πλέον δεν έχω δικαιολογίες.

Πασχάλη μου, λόγω υποχρεώσεων, τώρα τελευταία πάω αργά στην απόδοση των κειμένων αλλά σου υπόσχομαι ότι θα δώσω προτεραιότητα.

Ειδικά η "Τριμερής Πραγματεία" είναι πολύ μεγάλη και πολύ αξιόλογη αλλά η άτιμη είναι δύσκολη.

Άιντε, από Δευτέρα κατευθείαν στο... "ψητό"

Επειδή αρχίζουμε να μπαίνουμε στά πολύ βαθιά και η ορολογία γίνεται πολύ συμβολική-αφαιρετική θα ολοκληρώσω αυτήν την ενότητα για τους "ΑΙΩΝΕΣ" σε δύο posts και μετά θα προσπαθήσω να σχολιάσω τα νοήματα που περιλαμβάνοντα σε αυτήν την ενότητα.

Η Εκκλησία υπάρχει στις διατάξεις και τις ιδιότητες μέσα στις οποίες υπάρχουν ο Πατέρας και ο Γιος, όπως είπα από την αρχή. Συνεπώς, αυτή υπάρχει στις προδημιουργίες των αναρίθμητων Αιώνων. Επίσης με έναν αμέτρητο τρόπο αυτοί γεννούν, με τις ιδιότητες και τις διατάξεις στις οποίες αυτή (η Εκκλησία) υπάρχει. Γιατί αυτοί αποτελούν την σχέση της την οποία σχηματίζουν ο ένας προς τον άλλον και προς εκείνους που έχουν προέλθει από αυτούς σε σχέση με τον Γιο, στην λάμψη του οποίου υπάρχουν.

(…)

Υπήρχαν πάντα στην σκέψη, γιατί ο Πατέρας ήταν σα μια σκέψη και ένας τόπος για αυτούς. (…) Ενώ βρίσκονταν στην Σκέψη του Πατέρα, δηλαδή, στο κρυμμένο Βάθος (ή Βυθός), το Βάθος τους γνώριζε, αλλά αυτοί ήταν ανίκανοι να γνωρίσουν το Βάθος στο οποίο βρίσκονταν, ούτε ήταν δυνατό για αυτούς να γνωρίζουν τους εαυτούς τους, ούτε να γνωρίζουν οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή βρίσκονταν στον Πατέρα αλλά δεν υπήρχαν για τους εαυτούς τους. Περισσότερο είχαν ύπαρξη με τον τρόπο ενός σπόρου, σαν έμβρυο. Εκείνοι τους οποίους αυτός ήταν να γεννήσει δεν είχαν έρθει ακόμα σε ύπαρξη από αυτόν. Αυτός, ο πρώτος, ο Πατέρας - τους σκέφτηκε, όχι μόνο έτσι ώστε να μπορούν να υπάρχουν για αυτόν, αλλά επίσης να μπορούν να υπάρχουν για τους εαυτούς τους το ίδιο. Ότι μπορούσαν τότε να υπάρχουν στην σκέψη ως νοητική ουσία και ότι μπορούσαν να υπάρχουν για τους εαυτούς επίσης - κι έτσι έσπειρε μια τέτοια σκέψη σαν ένα σπόρο.

(…)

Αυτός [ο Πατέρας] που το είχε σκεφτεί [αυτόν τον Σπόρο] από την αρχή, που τον κατείχε από την αρχή και τον είδε, αλλά τον έκλεισε έξω από αυτούς που πρώτα ήρθαν σε ύπαρξη από αυτόν. Αυτό το έκανε όχι από φθόνο, αλλά έτσι ώστε οι Αιώνες να μην μπορούσαν να δεχτούν ότι ήταν αλάνθαστοι από την αρχή, αρχή και να μη μπορούσαν να υπερυψωθούν στην λάμψη του, προς τον Πατέρα, και να μπορούσαν να σκεφτούν ότι μόνοι αυτοί το είχαν αυτό το Φως.. Αλλά όπως ακριβώς αυτός ευχήθηκε να τους χαρίσει την ύπαρξη ως αλάνθαστους, όταν το επιθύμησε, τους έδωσε την τέλεια ιδέα της αγαθοεργίας.

(…)

Ο Πατέρας σύμφωνα με την υπερβατική του θέση επάνω από τις Ολότητες (Totalities), όντας άγνωστος και ακατανόητος, έχει τόσο μεγαλείο και αξία, που εάν είχε αποκαλύψει τον εαυτό του ξαφνικά, σε όλους τους ανώτερους Αιώνες μεταξύ αυτών που είχαν έρθει σε ύπαρξη από αυτόν, θα είχαν εξαφανιστεί. Συνεπώς συγκρατεί την δύναμή του και την αφθαρσία του.

(…)

Και με αυτόν τον μοναδικό τρόπο είναι όλοι ίσοι ο Ένας {Γιος] και οι Ολότητες. Αυτός δεν διαιρείται όπως ένα σώμα, ούτε διαχωρίζεται στα ονόματα που έχει δεχτεί έτσι ώστε να είναι ένα πράγμα με τον έναν τρόπο και ένα άλλο με τον άλλον τρόπο,

(…)

To be continued...

Αυτοί [οι Αιώνες] είναι ο πρώτος [ο Πατέρας] και δεύτερος [ο Γιος] και έτσι μαζί είναι τέλειοι και πλήρεις, γιατί είναι εκδηλώσεις του Πατέρα ο οποίος είναι τέλειος και πλήρης, τόσο όσο και εκείνοι που εκδηλώθηκαν, οι οποίοι είναι τέλειοι από το γεγονός ότι δοξάζουν τον Τέλειο.

(…}

Για αυτόν τον λόγο, είναι νους των νου, οι οποίοι ανακαλύπτονται να είναι λέξεις λέξεων, πρεσβύτεροι των πρεσβυτέρων, βαθμοί των βαθμών, που υψώνονται ο ένας πάνω από τον άλλον. Ο κάθε ένας από αυτούς που δίνει δόξα έχει τον τόπο του και το ύψος του και την κατοικία του και την ανάπαυσή του, που υπάρχει από την δόξα που αυτός παράγει.

(…)

Για οποιονδήποτε αυτός επιθυμεί, τον μετατρέπει σε Πατέρα, του οποίου αυτός πραγματικά είναι Πατέρας, και ένα θεό, του οποίου πράγματι αυτός είναι Θεός και τους κάνει αυτούς τις Ολότητες, των οποίων η πληρότητα είναι αυτός.

(…)

Αν και ο Πατέρας αποκαλύπτει τον εαυτό του αιώνια, δεν επιθυμεί ότι αυτοί θα έπρεπε να τον γνωρίζουν, αφού αυτός θέλει να συλληφθεί με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να αναζητηθεί, ενώ παραμένει στον εαυτό του το ανεξιχνίαστο πρωταρχικό Ον.

Είναι αυτός, ο Πατέρας, που έδωσε τις αρχικές ωθήσεις στους Αιώνες, αφού είναι τόποι στο μονοπάτι που οδηγεί προς αυτόν. Τους παρείχε Πίστη και προσευχή προς αυτόν τον οποίον δεν βλέπουν, και μια ακλόνητη Ελπίδα σε αυτόν τον οποίον δεν μπορούν να συλλάβουν, και μια καρποφόρα Αγάπη, η οποία κοιτάζει προς εκείνο το οποίο δεν μπορεί να δει, και μια ευπρόσδεκτη Κατανόηση του αιώνιου νου, και μια Ευλογία, η οποία ελεεί και δίνει ελευθερία και μια Σοφία αυτού που ποθεί την δόξα του Πατέρα για την σκέψη του.

Λόγω της θέλησής του που ο Πατέρας, αυτός που είναι Ύψιστος, είναι γνωστός, δηλαδή λόγω του πνεύματος που πνέει μέσα στις Ολότητες και τις δίνει μια ιδέα για να αναζητήσουν τον άγνωστο εκείνον, όπως ακριβώς κάποιος που ελκύεται από ένα ευχάριστο άρωμα αναζητά την πηγή αυτού του αρώματος, αφού το άρωμα του Πατέρα υπερβαίνει όλα τα συνήθη.

Ο κάθε ένας από τους Αιώνες είναι ένα όνομα, δηλαδή, κάθε μια από τις ιδιότητες και τις δυνάμεις του Πατέρα, αφού υπάρχει σε πολλά ονόματα, που αναμιγνύονται και εναρμονίζονται το ένα με το άλλο. Είναι δυνατόν να μιλήσεις για αυτόν εξαιτίας του πλούτου της γλώσσας, καθώς ο Πατέρας είναι ένα απλό όνομα, διότι είναι μια ενότητα, εν τούτοις είναι αναρίθμητος στις ιδιότητες και στα ονόματα.

Η εκπόρευση των Ολοτήτων, η οποία υπάρχει από αυτόν ο οποίος υπάρχει, δεν συνέβη σύμφωνα με έναν διαχωρισμό του ενός από τον άλλον, ως κάτι που ξεκόπηκε από εκείνον που τις γέννησε. Περισσότερο η γέννησή τους είναι σαν μια διαδικασία επέκτασης, καθώς ο Πατέρας εκτείνει τον εαυτό του σε εκείνους που αγαπάει, έτσι ώστε εκείνοι που έχουν προέλθει από αυτόν θα μπορούσαν να γίνουν εξ ίσου σαν εκείνον.

Όπως ο παρών Αιώνας, αν και μια ενότητα, χωρίζεται από μονάδες του χρόνου και οι μονάδες του χρόνου χωρίζονται σε χρόνια και τα χρόνια χωρίζονται σε εποχές και οι εποχές σε μήνες και οι μήνες σε ημέρες, και οι ημέρες σε στιγμές, έτσι επίσης ο Αιώνας της Αλήθειας, αφού είναι μια ενότητα και πολλαπλότητα, δέχεται την τιμή στα μικρά και στα μεγάλα ονόματα σύμφωνα με την δύναμη του καθένα να αδράξει τον Αιώνα της Αλήθειας, όπως σε ένα παράδειγμα μιας πηγής η οποία είναι αυτή που είναι, εν τούτοις κυλάει σε ρεύματα και λίμνες και κανάλια και ρυάκια, ή σαν μια ρίζα απλωμένη κάτω από τα δένδρα με κλαδιά και φρούτα, ή σαν ένα ανθρώπινο σώμα, που είναι διαχωρισμένο με έναν αδιαίρετο τρόπο σε μέλη μελών, πρωταρχικά μέλη και δευτερεύοντα μέλη, μεγάλα και μικρά.

Τέλος των αποσπασμάτων για τους ΑΙΩΝΕΣ

Είχα πει ότι θα κάνω κάποια σχόλια γιατί όπως καταλάβατε, δίνονται τα στοιχεία με έναν πολύ σύνθετο και συμβολικό τρόπο.

Εμένα αυτές οι περιγραφές μου θυμίζουν πλατωνική φιλοσοφία.

Όσοι είναι... γενναίοι ας προσπαθήσουν να ακολουθήσουν τα σχόλια

Διαβάστε προσεκτικά τα παραπάνω αποσπάσματα και συγκρίνετέ τα με τα παρακάτω...

Όπου βλέπετε ΑΓΑΘΟ (ή ΕΝ ή ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΑΙΤΙΑ) συγκρίνετε με τον ΠΑΤΕΡΑ, όπου βλέπετε ΘΕΟΙ(ή ΕΝΑΔΕΣ) συγκρίνετε με τους ΑΙΩΝΕΣ

12. Όλων των όντων αρχή και αιτία πρώτη, πρώτη είναι το αγαθό.
13. Κάθε αγαθό έχει ενωτική δύναμη για όσα το μετέχουν και κάθε ενοποίηση είναι αγαθό και το κάθε αγαθό είναι το ίδιο με το ένα. Σχόλιο: Αν το αγαθό έχει σωστική δύναμη για την ουσία του καθενός από αυτά είναι το ένα (γιατί σώζονται με το ένα και ο διασκορπισμός είναι που βγάζει το καθένα από την ουσία), το αγαθό, σε όποια είναι παρόν, τα κάνει ένα και τα διατηρεί στην ένωσή τους. Κι αν το ένα συντελεί στην συναγωγή και στην συνοχή των όντων, τελειοποιεί το καθένα κατά την παρουσία του. Κι άρα από την άποψη αυτή αγαθό για όλα είναι η ένωση (…) είναι λοιπόν και η αγαθότητα ένωση και η ένωση αγαθότητα και το αγαθό ένα και το ένα πρωταρχικά αγαθό. (Πρόκλου, Στοιχείωση Θεολογική, Εκδόσεις Πολύτυπο, σελ. 71-73)

(...)

93. Κάθε τι το άπειρο μέσα στα όντα δεν είναι άπειρο ούτε σε σχέση με τα υπερκείμενά του ούτε σε σχέση με τον εαυτό του. Σχόλιο: Γιατί κάθε τι που είναι άπειρο σχετικά με κάποιο, δεν μπορεί συνάμα να περιγραφτεί από αυτό. Ενώ ό,τι είναι μέσα σε εκείνα περιορίζεται, από τον εαυτό του κι από όλα τα πριν από αυτό. Απομένει λοιπόν το άπειρο που είναι μέσα σε εκείνα να είναι άπειρο μόνο για όσα είναι κατώτερα στην τάξη του. Αυτά τα έχει τόσο πολύ υπερκαλύψει με τη δύναμή του, ώστε είναι αδύνατο αυτά να το περιλάβουν. Γιατί όσο κι αν εκείνα ανατείνονται προς αυτό, αυτό έχει κάτι που τα ξεπερνά. Κι αν όλα εισδύουν μέσα σε αυτό, υπάρχει σε αυτό ένα μυστικό σημείο για τα κατώτερα όντα, που δεν μπορούν να το πάρουν στην κατοχή τους. Κι αν ξεδιπλώνει την δύναμη που έχει, έχει κάτι που δεν ξεπερνιέται εξαιτίας της ένωσής του με αυτό που είναι συσπειρωμένο και που ξεφεύγει το αγκάλιασμα εκείνων. Και ενώ συγκρατεί και περιορίζει τον εαυτό του, δεν μπορεί να είναι άπειρο για τον εαυτό του. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι άπειρο για τα υπερκείμενά του κι ας έχει μετοχή από την απειρία που είναι σε εκείνα. Είναι πιο άπειρες οι δυνάμεις των καθολικότερων, επειδή είναι καθολικότερες και πλησιέστερες στην τάξη προς την πρώτιστη απειρία. (Πρόκλου, Στοιχείωση Θεολογική, Εκδόσεις Πολύτυπο, σελ. 141)

(...)

125. Κάθε θεός από όποια τάξη αρχίσει να φανερώνει τον εαυτό του, προχωρεί μέσω όλων των κατωτέρων του, πληθύνοντας πάντοτε και διαιρώντας τις μεταδόσεις του, διατηρώντας, όμως την ιδιότητα της ίδιας του της υπόστασης. Σχόλιο: (…) Γιατί καθώς οι πρόοδοι γίνονται με υποβίβαση [="ύφεσις"] πληθύνονται παντού τα πρώτα στην κατώτερη βαθμίδα των δεύτερων, και όσα παράγονται δέχονται τη σειρά τους σύμφωνα με την ομοιότητα που έχουν προς όσες αιτίες τα παράγουν. Έτσι το σύνολο είναι κάπως το ίδιο, διαφέρει όμως το παραγόμενο από αυτό που μένει, και φαίνεται αλλιώτικο εξ αιτίας της υποβίβασης, δεν απομακρύνεται όμως από αυτό που μένει εξαιτίας της συνέχειας. Πρόκλου, Στοιχείωση Θεολογική, Εκδόσεις Πολύτυπο, σελ. 169)

(...)

«Φαντάσου μία πηγή που δεν έχει καμία άλλη προέλευση αλλά δίνει ολόκληρο τον εαυτό της στα ποτάμια. Κι όμως δεν καταναλώνεται από αυτά τα ποτάμια αλλά παραμένει αυτή η ίδια μέσα σε ηρεμία, ενώ τα ποτάμια που προκύπτουν από αυτήν, παραμένουν κατ’ αρχήν επί ένα διάστημα μαζί, προτού διαρρεύσουν άλλο εδώ κι άλλο εκεί. Ήδη όμως κάθε ποτάμι γνωρίζει πού θα εκβάλλει τα ρεύματά του. Ή φαντάσου ένα τεράστιο δένδρο, του οποίου η ζωική δύναμη διατρέχει ολόκληρο το δένδρο, αλλά η αρχέγονη αιτία παραμένει εντός αυτής και δεν διασκορπίζεται σε όλο το δένδρο. Έχει εγκαθιδρυθεί, κατά κάποιο τρόπο, μέσα στην ρίζα. Αυτή η αρχέγονη αιτία παρέχει έτσι στο δένδρο ολόκληρη την ζωή του μέσα στην πολλαπλότητά της, αλλά η ίδια η αρχέγονη αιτία παραμένει ακίνητη, γιατί αυτή δεν είναι πολλαπλή, αλλά αρχέγονη αιτία της πολλαπλής ζωής.» (ΠΛΩΤΙΝΟΣ, Το μεγάλο βιβλίο, ΙΙΙ 8,10.)

(...)

«Είναι λοιπόν αξιοθαύμαστο, πώς εκείνος δεν έχει έρθει κι όμως παρίσταται, δεν είναι πουθενά κι όμως δεν υπάρχει τίποτα όπου να μην είναι. Σίγουρα μπορεί κανείς να απορεί γι’ αυτά, αλλά ο γνώστης θα απορούσε αν τα πράγματα ήταν αντίθετα...

...Ενώ όμως τα περιέχει [το Εν], χωρίς να περιέχεται από αυτά, δεν υπάρχει τίποτε όπου να μην είναι, γιατί εάν αυτό δεν παρίσταται, δεν μπορεί να τα περιέχει. Εάν αφετέρου δεν περιέχεται, τότε δεν παρίσταται. Άρα παρίσταται και δεν παρίσταται, δεν παρίσταται επειδή δεν περιλαμβάνεται, εφόσον αντίθετα είναι ελεύθερο από όλα, δεν εμποδίζεται από τίποτα στο να παρίσταται. Γιατί εάν εμποδιζόταν ως προς αυτό, θα περιοριζόταν από κάτι άλλο, και όσα είναι μεθύστερα, θα έμεναν αμέτοχα τούτου. Ο θεός, δηλαδή, θα έφτανε μόνο ως εκεί, και ούτε θα ήταν πια αυτεξούσιος αλλά θα ήταν δούλος όσων είναι μεθύστερα...

... Είναι Ένα επειδή είναι το απλό και το πρώτο. Είναι το πρωταρχικό [«αρχή»] γιατί από αυτόν πηγάζουν τα πάντα. Από αυτόν η πρώτη «κίνηση» γιατί μέσα του δεν υπάρχει κίνηση, από αυτόν η «ακινησία» γιατί αυτός ο ίδιος δεν την χρειάζεται. Αυτός ούτε κινείται, ούτε ακινητεί. Δεν έχει κανένα τόπο, όπου θα μπορούσε να σταθεί, ούτε κάπου να κινηθεί, γύρω από τί ή προς τί ή μέσα σε τί θα μπορούσε να κινηθεί; Αφού είναι ο πρώτος...

...Ούτε είναι πεπερασμένος. Γιατί από ποιον θα μπορούσε να περιοριστεί; Αλλά ούτε απεριόριστος με το νόημα του μεγέθους, γιατί προς τα πού να επεκταθεί, και τί θα ήθελε έτσι να αποκτήσει, αφού δεν χρειάζεται τίποτε; Αντίθετα αυτός κατέχει την απεραντοσύνη ως δύναμη, γιατί δεν αλλοιώνεται ποτέ και ούτε θα ελαττωθεί, αφού και τα μη ελαττωματικά μόνο χάρη σε αυτόν υπάρχουν» ΠΛΩΤΙΝΟΣ, Το Μεγάλο Βιβλίο, V, 5-10.

Μην απελπιστείτε εάν μετά την πρώτη ανάγνωση, ζητήσετε...παυσίπονο για κεφαλαλγία. 4-5 προσεκτικές αναγνώσεις με σύγκριση των κειμένων είναι απαραίτητες

Ίσως κάποια στιγμή ξεκινήσω ένα topic για την ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΗ ή για τις ΕΝΝΕΑΔΕΣ για να θέσουμε κάποια θεμέλια στην πλατωνική και νεοπλατωνική μεταφυσική. Στην περίπτωση της "Tripartite Tractate" των Βαλεντινιανών Γνωστικών που συζητάμε εδώ, θα ήταν χρήσιμο.

Στο επόμενο (συνέχεια της Tripartite Tractate): Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Μηπως ετσι κι αλλιως ,δεν προκειται για τη μια και μοναδικη Αληθεια?

Αγαπητε thoth, σε ευχαριστουμε για την εργασια που εκανες!Πραγματικα ...ζωγραφισες!!!!

Με την υπενθύμισή σου για την σχέση όλων αυτών με τον Πυθαγορισμό με έβαλες στην πρίζα . Για αυτούς που με ξέρουν είμαι λίγο... αριθμολάγνος.

Η αλήθεια είναι όμως ότι ειδικά στην περίπτωση του Πρόκλου έχουμε την ευτυχία του συγκερασμού της Πλατωνικής, της Ορφικής, της Πυθαγορικής και της Χαλδαϊκής σοφίας.

Ειδικά στο έργο του Στοιχείωση Θεολογική, έχει επηρεαστεί πάρα πολύ από τον "Θείο" (όπως τον αποκαλούσε) Ιάμβλιχο, τον καλύτερο ίσως Πυθαγορικό που έχουμε στην ύστερη αρχαιότητα. Για αυτό και διαπιστώνω ότι ο Πυθαγόρας ζει μέσα σε αυτό το έργο το οποίο είναι πολύ εκτοπισμένο και άγνωστο όχι γιατί δεν αξίζει αλλά γιατί είναι τόσο συμπυκνωμένο και βαθύ που χρειάζεται χρόνια συγκριτικής μελέτης για να γίνει κατανοητό. Εγώ το μελετώ δέκα χρόνια και νομίζω ότι είμαι στην αρχή ακόμα.

Ας το αφήσω, μην βιδωθώ κι άλλο και μη μπω στην περιπέτεια να το ξαναρχίσω. Θα χαθώ πάλι και θα κάνω εβδομάδες να... προσγειωθώ.

Δεν το κρυβω ,οτι χαιρομαι λιγουλακι που σε εβαλα στην πριζα!Στο αμαρτημα της αριθμολαγνειας (πολυ πετυχημενο !)εχω κι εγω υποκυψει!
Γι'αυτο αλλωστε....

quote:

---

Η αλήθεια είναι όμως ότι ειδικά στην περίπτωση του Πρόκλου έχουμε την ευτυχία του συγκερασμού της Πλατωνικής, της Ορφικής, της Πυθαγορικής και της Χαλδαϊκής σοφίας.

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr