Καλησπέρα σας,

Υπάρχουν κάτι βαπόρια που οι ναυτικοί τα ονομάζουν "αλήτες". Η ιδιαιτερότητα αυτών των πλοίων είναι πως δεν έχουν προκαθορισμένο δρομολόγιο, ούτε σταθερό ναύλο. Πηγαίνουν από λιμάνι σε λιμάνι και αναλόγως των εντολών που παίρνουν από τα γραφεία της πλοιοκτήτριας εταιρείας.

Αγαπητέ φίλε ΠΛΩΤΙΝΕ, θέλω να σε ρωτήσω το εξής πρωτού τοποθετηθώ στο θέμα :

Ας υποθέσουμε πως βρισκόμαστε μαζί σε ένα τέτοιο πλοίο, σε έναν "αλήτη", και περπατάμε στην κουβέρτα του, στο κατάστρωμά του δηλ. κουβεντιάζοντας, να, καλή ώρα όπως τώρα. Πιστεύεις πως ο βηματισμός μας, το βήμα μας δηλ. είναι πραγματικά βήμα? Το βάδισμά μας, δηλ. είναι αληθινό ?

Τα σέβη μου

deva_parinito@yahoo.gr

Η κρίση, είναι ?

Αν ναί, τι θα πρέπει να κάνουμε, όταν και η γνώση και η κρίση μας λέει, ότι αυτό που πάει να μας σερβίρει ο ΤΑΔΕ, είναι φούμαρα ?

Να μιλάμε,

ή να μην μιλάμε ?

Ιδού η απορία.

( Κάπως έτσι αναρωτιώταν ένας ... Πρίγκηπας της Δανίας έχοντας στο χέρι ένα κρανίο. Θα ήθελα, η δική μου απορία να μήν είναι και τόσο βαθιά, μια που ευελπιστώ η απάντηση να είναι ΠΡΟ-ΦΑ-ΝΕ-ΣΤΑ-ΤΗ )

Αγαπητοί μου,

Κάνω αυτήν την ερώτηση, ακριβώς επειδή δεν θεωρώ την ανθρωπότητα "βαδίζουσα". Μάλλον "αναπηρίζουσα", θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω. Συνεπώς για μένα, δεν τίθεται θέμα προορισμού. Όσοι αναρρωτιούνται που πάμε, μπορούν ασφαλώς να αμφιβάλλουν για τον προορισμό της. Για μένα όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, δεν με απασχολεί δηλ. το "που" πάμε, αλλά με απασχολεί το "αν" πάμε εκεί που πάμε...

Και τώρα ? Τι θα γίνουμε χωρίς Μεσαίωνα ? Ακόμη κι ο Μεσαίωνας, θα ήταν μια κάποια λύση...

Τι θα γίνουμε χωρίς τους βαρβάρους Deva!
Περίμενε πρώτα να βρούμε πολιτισμένους και μετά, ε, όλο και κάτι θα γίνει.
Πάντως ο μαύρος μεσαίωνας είναι πίσω μας.
Τώρα έχουμε γκρίζο...
Σεισάχθεια μάς χρειάζονται!

Ωραίος ο Πανούσης χτές ε;

Ωραίος λέει...

deva_parinito@yahoo.gr

Τι επιτάσ' ο στρατηλάτης μας ?

Μία κοινωνιολογική ανάλυση των δύο εποχών.

Πού στηρίχτηκε ο Μεσαίωνας;
Στην φεουδαρχία, την πυραμιδική οργάνωση της εκκλησίας, την αγροτική/φυσική οικονομία, την κοινωνική οργάνωση στυλ "ordo", ως φορέα του πολιτισμού έχουμε σχεδόν αποκλειστικά την εκκλησία και την αριστοκρατική τάξη, η τέχνη και τα γράμματα είναι υπηρέτες του Θεού, το πνευματικό περιεχόμενο είναι κυρίως θρησκευτικό, το στυλ της τέχνης μεταφυσικό και υπερβατικό, η παραγωγή της τέχνης έχει συλλογική μορφή (μοναστήρια, σωματεία κλπ)

Τι αλλάζει κατά την Αναγέννηση;
Εχουμε ανάπτυξη εμπορίου/βιοτεχνίας/χρηματοοικονομίας, αυξάνεται η αστική τάξη, αναπτύσσονται οι πόλεις εις βάρος της υπαίθρου, φορέας του πολιτισμού γίνεται η αστική τάξη, η τέχνη και τα γράμματα παίρνουν κοσμικό περιεχόμενο/επανέρχονται τα μυθολογικά μοτίβα/ τομή στα γράμματα η εμφάνιση της τυπογραφίας, η μορφή της τέχνης γίνεται ρεαλιστική-νατουραλιστική/πορτραίτο-ανατομία- /χώρος-γεωμετρία/γεωγραφία- τοπία/φύση, ο καλλιτέχνης παρουσιάζεται ως άτομο (homo singulare + unico)αυτόνομη προσωπικότητα/σχηματίζονται συντεχνίες καλλιτεχνών /έμφαση στην ατομική παραγωγή.
Ανακαλύψεις/εξερευνήσεις/ανάπτυξη της ιατρικής/αναβίωση της κλασσικής ελληνικής και ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής.

Οπως λέει η Ελισάβετ Χάιντενράιχ (δική της και η παραπάνω ανάλυση) η cultura Christi του Μεσαίωνα σημαίνει καλλιέργεια της ψυχής από τον θεό. Οι ουμανιστές της Αναγέννησης σημαδεύουν με την έννοια cultura animi ή cultura ingenii την αναγκαιότητα της επεξεργασίας των έμφυτων ικανοτήτων και χαρακτηριστικών του ανθρώπου. Cultura animi, η καλλιέργεια της ψυχής, όρος του Κικέρωνα.

Ενδιαφέρον θα είχε βέβαια να δούμε πώς και από πού ξεκίνησε αυτή η επανάσταση. πχ έχουμε την οικογένεια των Μεδίκων που στηριζόμενη πάνω στην περιουσία της (όντας έμποροι και τραπεζίτες) κατάφεραν να περάσουν πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές και να αναπτύξουν μια νέα πολιτιστική-κοινωνική κίνηση (μέσω των Ακαδημιών και των "δημοσίων" βιβλιοθηκών) που επηρέασε ολόκληρη την Ιταλία και μετά ολόκληρη την Ευρώπη (ας μην ξεχνάμε ότι έβγαλαν και 3 πάπες).

Ενδιαφέρον επίσης θα είχε να δούμε πώς κατέληξε η Αναγέννηση και ποιά ήταν η αντεπίθεση της εκκλησίας (Σαβοναρόλα, ιερά εξέταση) και πώς επέδρασε η μετάβαση από την φεουδαρχία στην μοναρχία, έτσι ώστε τον 17ο αιώνα πιά να έχουμε ένα ακόμα κοινωνικό/πολιτιστικό πισωγύρισμα.

Μήπως βγήκα εκτός θέματος;!

Το "επεισόδιο" εδώ είναι
(αστειεύομαι Αίολε. Απλά, μη δίνεις και πολύ σημασία )

Χαίρομαι που το γνωρίζεις...

Μια που το ανέφερες, αν εσύ γνώριζες κάποιον (λέμε τώρα), που πρίν κάποια Χ χρόνια είχε στήσει ολόκληρη θεωρία, περί ύπαρξης κάποιου φαινομένου Φ, κάπου, και ήξερες ότι αυτό δεν στέκει, χάρην της εντιμότητας (λέμε τώρα), θα το παραδεχόσουν δημόσια ?

Μια απλή απορία μου.

Εύστοχες όπως πάντα οι επισημάνσεις της φίλης Οστριας. Επιτρέψτε μου κάποιους παραλληλισμούς. Σε σχέση λοιπόν με αυτά στα οποία στηρίχθηκε ο Μεσαίωνας, όπως αυτά αναφέρθηκαν παραπάνω.
Που στηρίζεται η σημερινή εποχή;

Στους μονοπωλιακού τύπου οικονομικούς κολοσσούς
Στην πυραμιδική οργάνωση της οικονομίας
Στην κοινωνία του 1/3
ως φορέα πολιτισμού έχουμε τα Μ.Μ.Ε
Το πνευματικό περιεχόμενο πολυσύνθετο αλλά… και «ευκολοχώνευτο», βρίσκεται σε κάθε γειτονία αλιεύοντας χαμένες, ή περίεργες ψυχές.

quote:

---

Τι αλλάζει κατά την Αναγέννηση;
Εχουμε ανάπτυξη εμπορίου/βιοτεχνίας/χρηματοοικονομίας, αυξάνεται η αστική τάξη, αναπτύσσονται οι πόλεις εις βάρος της υπαίθρου, φορέας του πολιτισμού γίνεται η αστική τάξη, η τέχνη και τα γράμματα παίρνουν κοσμικό περιεχόμενο/επανέρχονται τα μυθολογικά μοτίβα/ τομή στα γράμματα η εμφάνιση της τυπογραφίας, η μορφή της τέχνης γίνεται ρεαλιστική-νατουραλιστική/πορτραίτο-ανατομία- /χώρος-γεωμετρία/γεωγραφία- τοπία/φύση, ο καλλιτέχνης παρουσιάζεται ως άτομο (homo singulare + unico)αυτόνομη προσωπικότητα/σχηματίζονται συντεχνίες καλλιτεχνών /έμφαση στην ατομική παραγωγή.
Ανακαλύψεις/εξερευνήσεις/ανάπτυξη της ιατρικής/αναβίωση της κλασσικής ελληνικής και ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής.

---

Τι μπορεί να σημαίνει μία νέα αναγέννηση

Ανάπτυξη άλλων μορφών χρηματοοικονομίας, και ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνιών και εθνών.
Η τέχνη ίσως ξαναμπεί στην ζωή μας, μιας και το οικονομικό κόστος, δεν θα θεωρείται μείζονος σημασίας σε σχέση με την αναζήτηση του κάλους. Έτσι ίσως δεν θα έχουμε κατοικίες εκτρώματα τύπου κουτιών, που ως στόχο θα έχουν χαμηλό κόστος κατασκευής και μικρό χρόνο α αποπεράτωσης.
Ανακαλύψεις και εξερευνήσεις που θα έχουν σχέση με την πρακτική της επιστήμης που καλλιέργησε η αρχαιοελληνική σκέψη, όπως αυτή εκφράστηκε κυρίως από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, έχοντας ως αξίωμα της, την εκ του όλου προς το μέρος αναζήτηση, και όχι την εκ του μέρους προς το όλον.
Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα ίσως κλθθέι εξ ανάγκης να διαμορφώσει μια κοσμοθεωρητική προοπτική όχι πια μονοσήμαντη και απλουστευτική, αλλά σύνθετη και πλουραλιστική, λαμβάνοντος υπόψη τα λάθη του παρελθόντος και ταυτόχρονα τις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, ξεπερνώντας τις συμπληγάδες που ο ίδιος μπορεί και ΘΑ δημιουργήσει, καταστροφή του περιββάλοντος και πρωτοκαθεδρία των μηχανών.
Σύμωνα με ερευνητές τεχνητής νοημοσύνης, ο ρυθμός της τεχνολογικής εξέλιξης διπλασιάζεται κάθε 10 χρόνια, κατ’ αυτόν τον τρόπο τα επόμενα δέκα χρόνια θα συμπυκνώνουν εξελίξεις που είδαμε τα προηγούμενα 20 χρόνια, και τα μεθεπόμενα 10, εξελίξεις 40 χρόνων. Το 2030, οι άνθρωποι θα έχουν γνωρίσει τεχνολογικά επιτεύγματα που θα αναλογούν σε 130 χρόνια προόδου με τον σημερινό ρυθμό, ενώ στο τέλος του 21ου αιώνα, η ανθρωπότητα θα έχει δει πρόοδο αντίστοιχη εκείνης που εμείς, θα χρειαζόμασταν 20.000 χρόνια για να την γνωρίσουμε!

«Ω ψυχή μου, μην ποθείς αθάνατη ζωή μονάχα επιδίωκε ό,τι μπορείς να κατορθώσεις»

Αγαπητέ Avatar δεν εμβάθυνα σε αυτό (στον σκοταδισμό) επειδή θεωρώ ότι θα πρέπει να το δούμε ιδιαίτερα, επειδή αν βλέπω κάποιες ομοιότητες του τότε με το σήμερα είναι πάνω σε αυτόν τον τομέα (διαφοροποιημένο ως ένα βαθμό βέβαια).

Δεχόμαστε όλοι ότι ο Μεσαίωνας ήταν μία σκοταδιστική περίοδος. Τι σημαίνει αυτό; Υπό ποιές συνθήκες δημιουργείται "σκοτάδι" δηλαδή;

Είναι γενικά παραδεχτό νομίζω ότι, το σκοτάδι δημιουργείται υπό συνθήκες φτώχιας υλικής και φτώχιας πνευματικής. Και τα δύο ανοίγουν τον δρόμο στο να έρθει στην επιφάνεια ο Φόβος. Τον φόβο τον έχουμε μέσα μας αλλά γιγαντώνεται κάτω από ειδικές συνθήκες πχ, μετά από μία φυσική καταστροφή, κάτω από την απειλή πολέμου, ο μεταφυσικός φόβος κλπ. Επίσης ο φόβος καλλιεργείται για να μπορείς να έχεις τον άλλο κάτω από την εξουσία σου και αυτό ακριβώς είχε συμβεί κατά τον Μεσαίωνα από την πλευρά της πολιτικής και της θρησκευτικής εξουσίας (της δυτικής εκκλησίας).

Αν ψάξεις να δεις τι ακριβώς φοβόταν ο μεσαιωνικός άνθρωπος (πάντα για την δυτική κοινωνία μιλάμε) θα δεις ότι δεν φοβόταν τόσο για την ζωή του (είχε καταλάβει ότι αυτή δεν είχε αξία στην κοινωνία που ζούσε) αλλά για την μεταθανάτια ζωή του. Φοβόταν για την "αθάνατη ψυχή του" η οποία είτε θα κέρδιζε την αιώνια μακαριότητα, είτε θα υπέφερε στην αιώνια κόλαση. Αυτό το δεύτερο ήταν κάτι που δεν μπορούσε με τίποτα να το ξεπεράσει ψυχολογικά. (Φαντάσου τον άμοιρο που δεν είχε λεφτά να αγοράσει ένα συγχωροχάρτι).
Θα έκανε τα πάντα για να κερδίσει τον Παράδεισο, ειδικά όταν η πνευματική τροφή που του προσέφεραν ξεκαθάριζε με τρομαχτικές περιγραφές ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα πήγαιναν στην κόλαση και ότι θα υπέφεραν φοβερά μαρτύρια εκεί για μια αιωνιότητα.

Φαντάσου λοιπόν αυτά τα τρομαγμένα ανθρωπάκια που δεν έβρισκαν ελπίδα ούτε πάνω στην γη (η ζωή ήταν ιδιαίτερα σκληρή) αλλά ούτε και στην μελλοντική ζωή, καθώς ήταν πεπεισμένοι ότι σχεδόν ό,τι και να έκαναν δεν μπορούσαν να κερδίσουν τον Παράδεισο.
Τι έκαναν λοιπόν; Οι περισσότεροι κλείστηκαν στα μοναστήρια. Αυτό τους εξασφάλιζε μια ελάχιστη ασφάλεια και μία ελπίδα ότι ακολουθώντας τους θρησκευτικούς νόμους (πχ τους νόμους του τάγματος που ανήκαν και που συνήθως ήταν ιδιαίτερα αυστηροί) θα είχαν μια ελπίδα για την μεταθάνατια ζωή.
Αλλοι( λαϊκοί) βρήκαν διαφορετικούς τρόπους για να πλησιάσουν την πύλη του Παραδείσου. Ελεγε ο ιεροεξεταστής "Δώστε μου μια μάγισσα, δώστε μου έναν αιρετικό και εγώ θα φροντίσω να σας δώσω τον Παράδεισο". Αυτή ήταν βασικά η διαπραγμάτευση που τους προσέφεραν έτσι όπως το βλέπω εγώ... και δεν ήταν πολλοί αυτοί που δεν θα πουλούσαν και την μάνα τους που λέει ο λόγος για να εξασφαλίσουν μια θέση στον Παράδεισο.

Τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε από όλα αυτά;
Τι αναλογίες βλέπουμε σήμερα; (ξέχασε την εκκλησία και τον "παράδεισο-κόλαση" και βάλε σύγχρονες "πολιτικο-κοινωνικές" έννοιες)

quote:

---

Που στηρίζεται η σημερινή εποχή;

Στους μονοπωλιακού τύπου οικονομικούς κολοσσούς
Στην πυραμιδική οργάνωση της οικονομίας
Στην κοινωνία του 1/3
ως φορέα πολιτισμού έχουμε τα Μ.Μ.Ε
Το πνευματικό περιεχόμενο πολυσύνθετο αλλά… και «ευκολοχώνευτο», βρίσκεται σε κάθε γειτονία αλιεύοντας χαμένες, ή περίεργες ψυχές.

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

quote:

---

Στους μονοπωλιακού τύπου οικονομικούς κολοσσούς
Στην πυραμιδική οργάνωση της οικονομίας
Στην κοινωνία του 1/3
ως φορέα πολιτισμού έχουμε τα Μ.Μ.Ε
Το πνευματικό περιεχόμενο πολυσύνθετο αλλά… και «ευκολοχώνευτο», βρίσκεται σε κάθε γειτονία αλιεύοντας χαμένες, ή περίεργες ψυχές.

---

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Σίγουρα συμφωνώ με αυτή την άποψη, αλλά να διευκρινίσω πως για οποιαδήποτε αλλαγές μιλάμε, η αναφορά γίνεται σε μεγάλο «βάθος χρόνου», με την προϋπόθεση βέβαια πως δεν θα έχουμε προλάβει να γυρίζουμε στην εποχή των παγετώνων, λόγω ανθρώπινης παρέμβασης…

Αγαπητέ Αίολε, μιλάμε για έναν νέο μεσαίωνα, καθώς δεν μπορούμε να ακυρώσουμε τον διαφωτισμό, που ακολούθησε την αναγέννηση...
Όσον αναφορά τον πολιτισμό, ο πολιτισμός μπορεί να έχει διαβαθμίσεις διάφορων επιπέδων.
Αν λάβουμε υποψιν μας ότι εμείς επικοινωνούμε μέσω διαδικτιου, ενώ πριν από λίγα χρόνια επικοινωνούσαμε δια μέσου ταχυδρομικών περιστεριών ε, τότε μιλάμε σίγουρα για τεχνολογική πρόοδο έτσι δεν είναι;
Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιο είναι το τίμημα της προόδου, και τι προοπτικές προσφέρει αυτή η πρόοδος …

«Ω ψυχή μου, μην ποθείς αθάνατη ζωή μονάχα επιδίωκε ό,τι μπορείς να κατορθώσεις»

Τίποτα από μόνο του δεν είναι πολιτισμός αγαπητέ Αίολε. Πολιτισμός είναι η παράλληλη ανάπτυξη και συνεργασία πολλών στοιχείων. Το καθένα από μόνο του δεν μπορεί να στηρίξει αυτό που λέμε πολιτισμική εξέλιξη. Θεωρώ ότι δεν μπορούμε ας πούμε να δεχομάστε με ενθουσιασμό την ανάπτυξη των εργαλείων της γραφής στο παρελθόν (τεχνολογία είναι και ο πάπυρος και το ξυσμένο καλάμι, καθώς και η κατασκευή του χαρτιού και η τυπογραφία αργότερα) και σήμερα να κοιτάμε με σκεπτικισμό την ανάπτυξη των οπτικοαστικών μέσων και του internet.

Και τότε όπως και σήμερα χρειαζόμασταν εργαλεία για να αποτυπώσουμε αλλά και να διαδώσουμε τις ιδέες και την φαντασία μας και όλα αυτά ήταν τεχνολογικά εργαλεία. Τώρα, αν η τεχνολογία έχει κάνει άλματα ενώ οι ιδέες και η φαντασία μας έχουν μείνει στάσιμα (ή και έχουν υποχωρήσει ως προς κάποιες χρονικές περιόδους) σε αυτό δεν φταίει σίγουρα η ανάπτυξη της τεχνολογίας. Πώς μπορεί να φταίει το εργαλείο για την κακή ποιότητα της ουσίας του προϊόντος; (και λέω ουσία για να το ξεχωρίσω από το τελικό προϊόν που είναι το "πακέτο" περιεχομένου και μορφής.)

Ας βρούμε λοιπόν που πραγματικά οφείλεται η στασιμότητα των ιδεών και της φαντασίας στο περιεχόμενο του προϊόντος που παράγουμε.
Πρώτα-πρώτα θα πρέπει να εξετάσουμε αν όντως υπάρχει αυτή η στασιμότητα (μήπως ας πούμε είναι ένας ακόμα μύθος;) και σε ποιούς τομείς παρατηρείται. Σίγουρα οχι στην δημιουργία των καταλληλότερων εργαλείων. Εκεί πάμε καλά όπως είπα παραπάνω.

Εδώ νομίζω ότι μπαίνει και το θέμα (πρόβλημα;) της πολυφωνίας που αναφέρει ο kost. Κανονικά η πολυφωνία δεν θα έπρεπε να αποτελεί πρόβλημα. Οπως δεν θα έπρεπε να αποτελούν πρόβλημα ένα σωρό κοινωνικές και άλλες "κατακτήσεις". Το πρόβλημα προκύπτει όταν η πολυφωνία γίνεται θόρυβος (όπως πολύ σωστά παρατηρεί) βαβούρα θα έλεγα και αντί να μας κεντρίζει μας αποχαυνώνει (αρχικά μας δημιουργεί έντονο πονοκέφαλο και τελικά μας αποχαυνώνει).

Δεν είμαι υπέρ της "πνευματικής συμφωνίας" που αναφέρεις αγαπητέ kost, γιατί τότε μιλάμε για κατευθυνόμενη ανάπτυξη του πολιτισμού. Δεν νομίζω ότι και στην Αναγέννηση έγινε κάποια πνευματική συμφωνία αλλά μάλλον οι περισσότεροι θεώρισαν ότι η έξοδος από τον μεσαίωνα ήταν μονό-δρομος (δηλ επιστροφή σε παλιαιότερα ιδεώδη).

Σήμερα ένας παρόμοιος δρόμος φοβάμαι ότι θα αποδεικνυόταν αδιέξοδος. Ποιός ή ποιοί είναι οι πιθανοί δρόμοι που θα μπορούσαν να μας βγάλουν από αυτό το σημερινό -σχεδόν "υπαρξιακό"- αδιέξοδο;
Κατά την γνώμη μου μόνο μία δραματική τομή και ένα υπερβατικό άλμα θα μπορούσαν να δώσουν αυτή την λύση.