Γράφεις:
"δεν μπορω να καταλαβω τι θες να πεις εκτος και αν εννοεις οτι οποιος διαβαζει αρχαια κειμενα δαιμονιζεται και δεν θελει να δει τον <<αληθινο>> θεο"

Δεν είπα ούτε υπονόησα, ότι όποιος διαβάζει την αρχαία ελληνική γραμματεία δαιμονίζεται.

Μερικοί όμως λένε, ότι όποιος διαβάζει την αρχαία ελληνική γραμματεία "φωτίζεται" και αποστρέφεται τον Χριστό.

quote:

---

Μερικοί όμως λένε, ότι όποιος διαβάζει την αρχαία ελληνική γραμματεία "φωτίζεται" και αποστρέφεται τον Χριστό.

---

quote:

---

Κατα Ιωάννη, κεφ. 12:20-23.
20 Ησαν δε τινες Ελληνες εκ των αναβαινοντων ινα προσκυνυσωσιν εν τη εορτη.
21 ουτοι ουν προσηλθον Φιλιππω τω απο Βηθσαϊδα της Γαλιλαιας, και ηρωτων αυτων λεγοντες· κυριε, θελομεν τον Ιησουν ιδειν.
22 ερχεται Φιλιππος και λεγει τω Ανδρεα, και παλιν Ανδρεας και Φιλιππος λεγουσι τω Ιησου·
23 ο δε Ιησους απεκρινατο αυτους λεγων· εληλυθεν η ωρα ινα δοξασθη ο υιος του ανθρωπου.

---

Η αλήθεια είναι φίλοι μου ότι διαβάζοντας και εγώ αυτό το κείμενο της Καινής Διαθήκης , δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα μπορούσε να αποτελή μεταγενέστερη προσθήκη .
Πίστευα και εγώ απλά , όπως φαίνεται καθαρά άλλωστε και από την παράγραφο 20 του κειμένου , οτι αναφέρεται σε Ελληνόφωνους Εβραίους όπως π.χ. οι γεφυραίοι της Ελευσίνας , που πήγαν για προσκύνημα και μιά και βρέθηκαν εκεί θέλησαν να δουν τον Χριστό , και δεν έδωσα περεταίρω σημασία .

quote:

---

Ο Άγιος Ιουστίνος, στο έργο του Απολογία Α΄, καταγράφει ότι ο Σωκράτης, ο Ηράκλειτος και οι όμοιοι με αυτούς φιλόσοφοι υπήρξαν στην ουσία οι προ Χριστού Χριστιανοί 3, ενώ ο Άγιος Αυγουστίνος διακηρύττει στο έργο του Εξομολογήσεις ότι η πλατωνική φιλοσοφία και η χριστιανική θεολογία συμπίπτουν «όχι κατά λέξη, αλλά κατά πνεύμα» 4.
snoopy

---

Φίλε snoopy , και σεις οι υπόλοιποι φίλοι του Forum , μην σπεύδετε να υιοθετήσετε άκριτα τα όσα γράφουν οι χριστιανοί επαγγελματίες προπαγανδιστές διαστρεβλώνοντας τα αρχαία κείμενα για να τα φέρουν στα μέτρα τους , απλά και μόνο επειδή σας χαϊδεύουν τα αυτιά , και κολακεύουν τον πατριωτισμό σας .
Αυτόι οι Θεο-μπαίχτες δεν έχουν κυριολεκτικά τον Θεό τους .
Όχι μόνο έβγαλαν τους Έλληνες φιλοσόφους προ Χριστού χριστιανούς , αλλά διάβασα και κείμενο σύμφωνα με το οποίο και ο....Βούδας προανήγγειλε την έλευση του Χριστού στον κόσμο .
Και ακόμα ... κρατηθήτε . Σύμφωνα με μερικούς ο Χριστός ήταν..... Έλληνας .
Έλεος πια !!!!

Αν, δε, κάποιος τολμήσει να αναφέρει αυτό που ανέφερε ο Σνούπυ:

«Ο Άγιος Ιουστίνος, στο έργο του Απολογία Α΄, καταγράφει ότι ο Σωκράτης, ο Ηράκλειτος και οι όμοιοι με αυτούς φιλόσοφοι υπήρξαν στην ουσία οι προ Χριστού Χριστιανοί 3, ενώ ο Άγιος Αυγουστίνος διακηρύττει στο έργο του Εξομολογήσεις ότι η πλατωνική φιλοσοφία και η χριστιανική θεολογία συμπίπτουν «όχι κατά λέξη, αλλά κατά πνεύμα»»

τότε είναι που υπάρχει η μεγάλη αντίδραση, χωρίς ωστόσο να αντιπαρατίθεται τίποτα το συγκεκριμένο που να αντικρούει το παραπάνω.
Μόνο λόγια του αέρα περί «θεομπαιχτών και διαστρεβλώσεων» αλλά από στοιχεία, ένα μεγάλο 000000000000000000.

Παιδί!!!!!!!! Βάλε μια από τα ίδια.

quote:

---

Παιδί!!!!!!!! Βάλε μια από τα ίδια.

---

Έφτασεεεε!!!
Να σας φέρω ουζάκι ή μπυρίτσα για το μεζέ?

quote:

---

«Ο Άγιος Ιουστίνος, στο έργο του Απολογία Α΄, καταγράφει ότι ο Σωκράτης, ο Ηράκλειτος και οι όμοιοι με αυτούς φιλόσοφοι υπήρξαν στην ουσία οι προ Χριστού Χριστιανοί 3, ενώ ο Άγιος Αυγουστίνος διακηρύττει στο έργο του Εξομολογήσεις ότι η πλατωνική φιλοσοφία και η χριστιανική θεολογία συμπίπτουν «όχι κατά λέξη, αλλά κατά πνεύμα»»

τότε είναι που υπάρχει η μεγάλη αντίδραση, χωρίς ωστόσο να αντιπαρατίθεται τίποτα το συγκεκριμένο που να αντικρούει το παραπάνω.
Μόνο λόγια του αέρα περί «θεομπαιχτών και διαστρεβλώσεων» αλλά από στοιχεία, ένα μεγάλο 000000000000000000.

---

Καμία μεγάλη αντίδραση, Ψηλέ μου!
Να τολμήσω να κάνω μια τόση δα ερωτησούλα όμως?
Σίγουρα θα ήταν πολύ επιθυμητό να συμπίπτει η Πλατωνική φιλοσοφία με την Χριστιανική φιλοσοφία και θα κάλυπτε ένα χάσμα.
Πως όμως ταυτίζονται κατά πνεύμα?
Ειλικρινά δε μπορώ να αντιληφθώ αυτό τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα τους, θα ήθελα όμως να ακούσω κάποια άποψη επάνω σ' αυτό.

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Σίγουρα θα ήταν πολύ επιθυμητό να συμπίπτει η Πλατωνική φιλοσοφία με την Χριστιανική φιλοσοφία και θα κάλυπτε ένα χάσμα.

---

Κανεις δεν εμαθε σκοποβολη πυροβωλοντας το κεφαλι του

ΤΟ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΠΙΑΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΙΔΕΕΣ 500 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΙΠΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΛΕΓΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΗΛΑΔΗ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΝΑ ΗΤΑΝ "ΑΠΛΑ" ΕΝΑΣ ΜΥΗΜΕΝΟΣ (ΕΣΤΩ
ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ) ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΛΟΛΟΓΙΑ...?

ΤΟΣΟ ΚΟΛΛΗΜΑ ΠΙΑ...

Πρώτον, δεν είναι «μερικοί» αλλά πάρα πολλοί.

Οι σχεδόν καθημερινές ιαχές του Χριστόδουλου κατα της συνεχώς διογκούμενης «αποχριστιανοποίησης» της χώρας (και ιδιαίτερα των νέων..), αλλά και η ευρήτερη εξέλιξη στην Ευρώπη (π.χ. Γαλλία-Ολλανδία-Γερμανία), επιβεβαιώνουν την απομάκρυνση απο το χριστιανικό ιδεολόγημα περί των επέκεινα.

Δεύτερον, ποιός σου είπε ότι αποστρέφονται οι άνθρωποι τον χριστιανισμό επειδή διάβασαν ελληνική γραμματεία και είδαν ελληνικό θέατρο??

Πιστεύεις ότι ο Γάλλος, ο Γερμανός, ο Ολλανδός που απηύδησε απο τις μονολιθικές και εγκιβωτισμένες ιδεοληψίες του χριστιανισμού χρειάστηκε.....επίσκεψη στο μουσείο για να αφυπνιστεί??

Ο λόγος αποστροφής, είναι Η ΓΝΩΣΗ. Ο κόσμος απλά συνηδιτοποιεί τον αναχρονιστικό και ανασταλτικό ρόλο που πρεσβεύει μια ιδεολογία περί κοσμοθεωρίας απο τα βάθη της Ανατολής, και απομακρύνεται. Τα υπόλοιπα, έρχονται μόνα τους.

Απλά στην Ελλάδα, υπάρχει και «κακό προηγούμενο», υπάρχει μια τεράστια πατρώα κληρονομιά πάνω στην οποία μπορεί κανείς να πορευτεί ελεύθερος, δίχως αφέντες και σατανάδες πίσω απο τη ρητορική του άμβωνα.

samuel1974:
«Γιατί αυτοί οι Εβραίοι, οι οποίοι ήρθανε σε επαφή ΚΑΙ με αυτά τα "απαγορευμενα" έργα, θέλανε ντε και καλά να δούνε τον Χριστό, ενώ οι υποκριτικά προσκολλημένοι στο μωσαϊκό νόμο Γραμματείς και Φαρισαίοι αποτρέπανε τον κόσμο απο το να παρακολουθεί τη διδασκαλία του;;»

Δραματικά λάθος προσέγγιση!

Δεν γνωρίζουμε ούτε κατα φαντασία τι ξέρανε και τι δεν ξέρανε περί ελληνικής φιλοσοφίας οι όποιοι εβραίοι πήγαν να δούν τον Χριστό (εάν όντως έγινε έτσι..), καθώς επίσης δεν γνωρίζουμε τους πραγματικούς λόγους αυτής της επίσκεψης, μιας και η πονηριά και η διπλωματία δεν είναι νέες ανακαλύψεις.

Μπορεί κάλλιστα να πήγαν να τον απειλήσουνε, να πήγαν να του μεταφέρουν ένα μήνυμα, μιας και γνωρίζουμε τις έριδες μεταξύ των διαφόρων εβραϊκών φατριών. Το ότι ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΙ, και όχι κάποια ανεξάρτητη πηγή, μας τα μεταφέρουνε έτσι, δεν είναι απαραίτητα και εγγύηση αλήθειας....

Τέλος, και σήμερα υπάρχουνε Εβραίοι απόφοιτοι φιλοσοφικών σχολών, και άρα έχουνε πολλάκις έρθει σε επαφή με την ελληνική φιλοσοφία, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι......θα αρχίσουν τις σπονδές στον Δία απαρνούμενοι τον Γιαχβέ!!

quote:

---

Σύμφωνα με μερικούς ο Χριστός ήταν..... Έλληνας .
Έλεος πια !!!!

---

Φιλικά.-
ICXC

Το ζητούμενο φίλτατε δεν είναι το να βρεθούνε οι ρίζες του, αλλά να βρεθεί ο ίδιος μέσα στην ιστορία!

Είναι εδώ και πολλούς αιώνες γνωστό ότι ο Ιησούς που αναδύεται μέσα απο τις περιγραφές της συγκεκριμένης Καινής Διαθήκης, είναι ένα μυθικό πρόσωπο. Η ιστορία, δεν τον γνωρίζει.

Το ότι έχουνε υπάρξει πρόσωπα που διεκδίκησαν Μεσσιανική δράση και βασιλική καταγωγή, για την σωτηρία του λαού Ισραήλ, είναι συνάμα δεδομένο. Όμως, πρόσωπο που να ανταποκρίνεται στις ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ, για την ιστορική γραφίδα δεν έχει υπάρξει.

Πρόσεχε φίλε schwabe γιατί αρχίζεις να χάνεις τη σοβαρότητά σου!!!

Εδώ χρειάζεται διαφορετική επιστημονική μεθοδολογία. Είναι η ΙΣΤΟΡΙΚΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ.

Λέγεται «ιστορική», γιατί ασχολείται με πράξεις που έχουν σχέση με την ιστορία. Έγιναν στο παρελθόν. Και «δικαστική», επειδή σαν να ήταν δικαστήριο, εκδίδει μια απόφαση επί τη βάσει αποδείξεων, που τις έλεγξε και διαπίστωσε ότι ήταν αξιόπιστες και σωστές.

Σύμφωνα λοιπόν με τη μέθοδο αυτή, μια άποψη είναι σωστή, όταν:

1. Στηρίζεται σε αυθεντικά αποδεικτικά στοιχεία.
2. Δεν προκαλεί αντιφάσεις σε ιστορικά τεκμηριωμένα στοιχεία.

Οι αποδείξεις για την τεκμηρίωση ενός ιστορικού γεγονότος είναι τριών ειδών:

Α. Οι προφορικές μαρτυρίες
Β. Οι γραπτές μαρτυρίες
Γ. Οι πραγματικές αποδείξεις.

Μια και ο Ιησούς Χριστός έζησε ως άνθρωπος στη γη πριν από 2000 χρόνια, δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσουμε σχετικά με τις αφηγήσεις γι' αυτόν φυσικές αποδείξεις, αλλά μόνο την Ιστορικοδογματική μέθοδο.

Για την ανθρώπινη ζωή τού Ιησού Χριστού, έχουμε τις εξής μαρτυρίες:

Α. Από πηγές μη Χριστιανικές (Πλίνιος, Τάκιτος, Σουετώνιος, Ιώσηπος). Μαρτυρίες ελάχιστες. Και μαρτυρούν μόνο ότι ο Χριστός ήταν υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο. Τίποτα περισσότερο.

Β. Από πηγές Εβραϊκές. Είναι τα Ταλμούδ και το Τολεδώθ Γιεσούα, βιβλία μεταγενέστερα από τρεις ως 12 αιώνες, και γραμμένα με πάθος εναντίον του Χριστού. Μαρτυρούν ότι υπήρξε, ότι έκανε πολλά θαύματα, ότι σταυρώθηκε, ότι αναστήθηκε… και προσπαθούν να δώσουν σε όλα αυτά κάποια δική τους εξήγηση.

Γ. Από πηγές Χριστιανικές, που είναι κυρίως γραμμένες στην Αγία Γραφή, και ειδικά στα Ευαγγέλια. Αυτά είναι γραμμένα από ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗΚΟΟΥΣ μάρτυρες. Δίνουν για τον Ιησού πλουσιότατες πληροφορίες, που αν είναι σωστές, οφείλουμε να προσαρμόσουμε με αυτές τη ζωή μας.

Επειδή όμως ακριβώς αυτές οι μαρτυρίες μιλούν για τον Ιησού Χριστό, τίθενται υπό αμφισβήτηση από πολλούς, ως «κομματικές και προκατειλημμένες», ότι δήθεν είναι ψεύτικες, και εξιδανικεύσεις με συγκεκριμένο σκοπό να παραπλανήσουν υπέρ του Χριστού.

Ε μην το έχω και βάρος στη συνείδηση μου! Μωρέ άμα μας τρελαθείς.....πώς θα σε παντρέψουμε βρε????

CROWL26:
«Μας έχεις βομβαρδίσει κυριολεκτικά με πολλαπλά μηνύματα με τα οποία αμφισβητείς την θεότητα του Ιησού Χριστού(άρα για να ασχολείσαι με την θεότητα ή μη, παραδέχεσαι την ύπαρξη του)και τώρα μας λες ότι δεν υπήρχε καν ως ιστορικό πρόσωπο!»

Λάθος ο συλλογισμός σου φίλτατε!!

Όταν ο ΧΨ αξιώνει εκπλήρωση των προφητειών της Πεντατεύχου εις το πρόσωπο που αναδεικνύει η Καινή Διαθήκη, τότε δεν απαντάμε.....όχι δεν συνέβησαν διότι δεν υπήρξε καν (!), αλλά εξετάζουμε εάν κατ αρχάς ευσταθούν τα όσα υποστηρίζει και δήθεν θέλει να αποδείξει.

Με άλλα λόγια, προσπερνάμε το θέμα της ιστορικότητας και συζητάμε την ανακολουθία των επιχειρημάτων. Άλλο η περιγραφή του μύθου και άλλο η ιστορικότητα!

Εάν δηλαδή συζητήσουμε τα όσα είπε και δεν είπε ο Δίας ή ο Ερμής, πάει να πει ότι (σύμφωνα με τη λογική σου..) δεχόμαστε και.....την ιστορική ύπαρξη του Δία και του Ερμή κάπου στον Όλυμπο?????

Αντιλαμβάνεσαι ότι το ίδιο ακριβώς μας λες?

Τώρα, ως προς το θέμα της ιστορικότητας τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, και εάν θέλεις ευχαρίστως το συζητάμε.

CROWL26:
«Πρόσεχε φίλε schwabe γιατί αρχίζεις να χάνεις τη σοβαρότητά σου!!»

Θα ήθελα μία απάντησή σου σχετικά με τις πηγές για την ανθρώπινη ζωή του Ιησού Χρσιτού, που δεν είναι όλες χριστιανικές.

Θα ήθελα μία απάντησή σου σχετικά με τις πηγές για την ανθρώπινη ζωή του Ιησού Χριστού, που δεν είναι όλες χριστιανικές.

Ο Σουετώνιος στον βίο του αυτοκράτορα Κλαύδιου, μιλάει για την έξωση των Ιουδαίων από τη Ρώμη το 53 μ.Χ. με την αιτιολογία πως "με την υποκίνηση του Χριστού προκαλούσαν φασαρίες".

Επίσης ο Τάκιτος δίνει στο έργο του "Βίος του Νέρωνα" τις εξής πληροφορίες για τον Ιησού: "Ο Χριστός θανατώθηκε στη βασιλεία του Τιβέριου, επαρχεύοντα του Πόντιου Πιλάτου".

Ο Φλάβιος Ιώσηπος στην "Ιουδαϊκή Αρχαιολογία" δίνει μαρτυρία ότι τον Ιωάννη τον Βαπτιστή τον θανάτωσε άδικα ο Ηρώδης, και πως ο απόστολος Ιάκωβος ήταν "αδελφός του Ιησού, του λεγόμενου Χριστού". Επίσης έδωσε και την ακόλουθη μαρτυρία για τον ίδιο τον Ιησού Χριστό: "Κατά τον καιρό τούτο [επί ηγεμονίας Ποντίου Πιλάτου] έζησε ο Ιησούς, άνθρωπος σοφός. Επειδή ήταν θαυμαστών έργων ποιητής. Και μάζεψε γύρω του πολλούς από τούς Ιουδαίους, ακόμα δε και από τούς Εθνικούς. Και αυτόν, καταδικασθέντα σε σταυρικό θάνατο από τον Πιλάτο με καταγγελία των αρχόντων μας, δεν έπαυσαν να τον αγαπούν οι πρότερον αυτόν αγαπήσαντες. Και μέχρι σήμερα ακόμη δεν εξαφανίστηκε η τάξη των Χριστιανών που πήραν αυτό το όνομα από αυτόν".

Ακόμη και το αρχαίο Ιουδαϊκό βιβλίο Ταλμούδ αναφέρει για τον Ιησού: "Κατά την ημέρα της παρασκευής του Πάσχα κρέμασαν τον Ιησού" (Πραγματεία "Συνέδριο", ΤΑΛΜΟΥΔ).

΄Ολες αυτές οι μαρτυρίες αποδεικνύουν περίτρανα και με σαφήνεια, πως ο Ιησούς Χριστός ο Ναζωραίος δεν ήταν κάποιος μύθος, αλλά ένα ιστορικό πρόσωπο που έζησε και έδρασε στη γη του Ισραήλ πριν 2000 περίπου χρόνια. Οι ιστορικές πηγές δίνουν τη συντριπτική τους απάντηση σε όσους αρνούνται την ιστορική του ύπαρξη και θεωρούν μυθοπλασία όλη τη ζωή και διδασκαλία του.

Την ιστορική ύπαρξη του Ιησού δεν την αρνούνται ούτε και οι ίδιοι οι Εβραίοι, που θα είχαν κάθε συμφέρον να επικαλούνταν αυτό το επιχείρημα αν ήταν αλήθεια, για να αποστόμωναν τους πρώτους εκείνους Χριστιανούς και να τερμάτιζαν κάθε αντιλογία όσον αφορά το αν ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας ή όχι!

Συνεπώς υπάρχουν ατράνταχτες ΕΞΩΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ιστορικές μαρτυρίες για τον Ιησού.

Αλίμονο! Κάτι ξέρουμε απο ετούτα....

Για τη ζωή του Ιησού λοιπόν (του Ιησού που περιγράφει η Καινή Διαθήκη συγκεκριμένα..), ΔΕΝ υπάρχουν σημαντικές πληροφορίες, εκτός των Ευαγγελίων. (...τι παράξενο!).

Οι λιγοστές πληροφορίες από εξωβιβλικές πηγές, όπως τα έργα των Σουητώνιου, Ιώσηπου και Τάκιτου ή το Ταλμούδ, ΔΕΝ είναι σύγχρονες του Ιησού και αναφέρονται ΕΜΜΕΣΑ σ' αυτόν, χωρίς να δίνουν αξιόλογες πληροφορίες, κυρίως όμως, θεωρούνται ΠΟΛΥ αμφίβολης εγκυρότητας.

Καταρχήν, ο Φίλων ο Αλεξανδρινός (~30 π.Χ.- 54 μ.Χ.), Εβραίος φιλόσοφος με θαυμασμό προς τον ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος είχε ενεργό ρόλο εκπροσώπησης των Εβραίων στη Ρώμη, έγραψε σημαντικά ιστορικά και φιλοσοφικά έργα, αλλά ΔΕΝ αναφέρει ΤΙΠΟΤΑ για το Χριστό και τη διδασκαλία του, ενώ περιγράφει στα έργα του μέχρι και ασήμαντες λεπτομέρεις από τη ζωή των Ιουδαίων της εποχής του. (μα....ΠΩΣ ΤΟΥ ΞΕΦΥΓΕ Ο.....ΜΕΣΣΙΑΣ!!)

Ο Ιώσηπος Φλάβιος (Josephus Flavius, 37-100 μ.Χ.), ιστορικός με αριστοκρατική καταγωγή και θρησκευτική μόρφωση, έζησε στην Παλαιστίνη, πήρε μέρος στον ιουδαϊκό πόλεμο μέχρι την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.) και αιχμαλωτίστηκε από τους Ρωμαίους. Στα βιβλία του «Πόλεμος των Ιουδαίων» και «Ιουδαϊκές Αρχαιότητες» περιγράφει ο Ιώσηπος με λεπτομέρειες διάφορα περιστατικά από την απώτερη και πρόσφατη ιστορία του λαού του, αναφέρεται σε διάφορες εβραϊκές αιρέσεις κτλ., δεν κάνει όμως ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ» ΚΑΙ «ΙΗΣΟΥ»!!

Σε κάποιο σημείο των «Ιουδαϊκών Αρχαιοτήτων» αναφέρεται όμως...... απρόσμενα και μάλλον επαινετικά στη δραστηριότητα και τα θαύματα του Χριστού (!), τον οποίο αποκαλεί ΣΤΑ ΞΑΦΝΙΚΑ......Μεσσία!!!

Οι ιστορικοί, κρίνοντας από το γεγονός ότι ο Ιώσηπος ήταν πιστός στην ιουδαϊκή θρησκεία και διέθετε βαθειά μόρφωση για θρησκευτικά και ιστορικά θέματα, συνάγουν το συμπέρασμα ότι η αναφορά του Ιώσηπου στο Χριστό οφείλεται σε μεταγενέστερη προσθήκη στο έργο του.(...γνωστή η «τέχνη» των μοναχών της χριστολογίας)

Το γεγονός αυτό, δηλαδή της ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΗΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΗΣ, ενισχύεται κι από το γεγονός ότι ο Ωριγένης (3ος αιώνας), πατέρας της χριστιανικής εκκλησίας, κατηγορεί σε κείμενό του τον Ιώσηπο ότι δεν δέχεται πως ο Χριστός ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας της ιουδαϊκής θρησκείας!!

Αντίθετα, ο Ευσέβιος που έζησε τον 4ο αιώνα, θεωρεί δεδομένη την αναφορά του Ιώσηπου στον Χριστό ως Μεσσία!! Έτσι, συμπεραίνεται ότι η προσθήκη στα γραπτά του Ιώσηπου έγινε εκείνο το χρονικό διάστημα.....

Όσον αφορά τώρα το Ταλμούδ (καλά, είναι απίστευτο το τι και πόσα σκαρφίζονται οι οπαδοί του δόγματος!) αναφέρεται στον Ιησού σε κεφάλαιο που γράφτηκε τον 3ο αιώνα (300 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!!), τον ονομάζει όμως τις πιο πολλές φορές Μπεν Σταντά ή Μπεν Παντιρά και τον συνδέει με πρόσωπα και περιστατικά που συνέβησαν περίπου 100 χρόνια πριν από αυτά που αναφέρονται στα Ευαγγέλια!

Την εποχή που γράφτηκε αυτό το μέρος του Ταλμούδ υπήρχε όμως ήδη εξάπλωση του Χριστιανισμού και γι' αυτό είναι ανεξήγητη η αντίφαση..... Πιθανολογείται λοιπόν ότι στο Ταλμούδ καταγράφηκαν όχι οι «επίσημες» χριστιανικές απόψεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν είχαν διαμορφωθεί ακόμα, αλλά εκείνες κάποιας από τις πολλές «χριστιανικές κοινότητες» που είχαν δημιουργηθεί στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ΔΕΝ ΕΙΧΑΝΕ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΟΡΦΗ.

Ο διακεκριμένος στωικός φιλόσοφος Σενέκας που έζησε τον 1ο χριστιανικό αιώνα, αν και εκφράζει στα έργα του φιλοσοφικές απόψεις που δεν διαφέρουν σημαντικά από αυτές του χριστιανισμού και γι' αυτό επαινείται από τους πατέρες Τερτυλλιανό και Ιερώνυμο, δεν κάνει στα έργα του ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, παρ' ότι σχολιάζει επιπτώσεις στην πολιτική της Ρώμης από διάφορα σημαντικά και ασήμαντα γεγονότα της εποχής.

Γι' αυτό πιθανολογείται ότι, αυτό που καθιερώθηκε αργότερα ως «χριστιανική διδασκαλία», έχει εμπλουτιστεί, μεταξύ άλλων, με υλικό από τη φιλοσοφία του Σενέκα και όχι ότι ο Σενέκας απηχεί τις, έτσι κι αλλιώς ακόμα αδιαμόρφωτες, χριστιανικές απόψεις....

Ο ιστορικός Τάκιτος (Publius Cornelius Tacitus, ~55 - 115) αναφέρεται στα «Χρονικά» που γράφτηκαν το έτος 155, με εχθρικό ύφος στους χριστιανούς, πράγμα που σημαίνει ότι κατά το δεύτερο χριστιανικό αιώνα είχαν ήδη συγκροτηθεί και ήταν υπολογίσιμες οι ομάδες οπαδών του χριστιανισμού, οι οποίοι διαμόρφωσαν σταδιακά και την ιστορία του Χριστού (..μιλάμε ΓΙΑ ΤΟΝ 2ο ΑΙΩΝΑ, και αναφερόμαστε στις πρώτες ιουδαϊκές αιρέσεις που ερμήνευαν ΟΧΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΜΙΑ «ΕΠΙΓΕΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ»!).

Ο Σουητώνιος (Gaius Tranquillus Suetonius) που ήταν σύγχρονος του Τάκιτου, περιγράφει διωγμούς χριστιανών από τον Νέρωνα και τους αναφέρει περιφρονητικά ως «είδος ανθρώπων που είχαν προσηλωθεί σε κάποια καινούργια και βδελυρή δεισιδαιμονία». Επίσης στο έργο του «Κλαύδιος» αναφέρεται ο ιστορικός στην «...υποκίνηση των Εβραίων από κάποιον Χρηστό ...» (Σημειώστε την «λεπτομέρεια»: χρηστο).

Αυτό δεν αποτελεί βέβαια μαρτυρία για την ιστορική παρουσία του Χριστού, αλλά καταγραφή πληροφοριών. Είναι σαν να λέμε «οι οπαδοί του Δία»!! Το γεγονός όμως ότι ο άριστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας και γραμματικής Σουητώνιος έγραψε Χρηστός (που ήταν τότε ΟΝΟΜΑ ΔΟΥΛΩΝ, δηλαδή χρήσιμος, καλός) αντί του «Χριστός» ( ο έχων το χρίσμα δηλαδή), έχει δώσει και απάντηση ως πρός το ότι αυτή η φράση προστέθηκε μεταγενέστερα.....

Πέρα από αυτές τις (απο παιδαριώδεις ως αμφισβητούμενες) αναφορές, δεν υπάρχει κάποια ενιαία ιστορική περιγραφή της ζωής του Χριστού. Ακόμα και η ημερομηνία γεννήσεώς του, δεν είναι γνωστή, παρότι ακριβώς αυτό το έτος γεννήσεως έχει καθοριστεί ως η αρχή της σύγχρονης χρονομετρήσεως.

Το έτος γεννήσεως του Χριστού εκτιμάται ότι βρίσκεται μεταξύ τού 4 και του 1 π.Χ. Η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα γεννήσεως δεν έχει σχέση με το Χριστό, αλλά ταυτίζεται με την ημέρα γεννήσεως προχριστιανικών θεϊκών μορφών ( π.χ. ο Θεός του Μ.Κωνσταντίνου ΜΙΘΡΑΣ..) και με ρωμαϊκές εορταστικές εκδηλώσεις.

Στη χριστιανική Ρώμη καθιερώθηκε η 25η Δεκεμβρίου ως εορτή τής γεννήσεως το έτος 354, στην (επίσης Ρωμαϊκή) Κωνσταντινούπολη το 379 και στην Αντιόχεια το 388..........(τόσο καλά!!)

Για τα χρόνια από τη γέννηση μέχρι τη δημόσια εμφάνιση του Ιησού, η οποία τοποθετείται σύμφωνα με αναφορές στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο περί τα έτη 28-29, ΔΕΝ υπάρχουν επίσης ιστορικά στοιχεία.......

"...Σε όλο το κόσμο κυριάρχησε ένα φοβερό σκοτάδι, και οι πέτρες έπεσαν από σεισμό, και πολλά μέρη στην Ιουδαία και σε άλλες επαρχίες έπεσαν κάτω. Τούτο το σκότος ο Θαλλός, στο τρίτο βιβλίο των Ιστοριών του, το εξηγεί ως έκλειψη του ηλίου, πράγμα παράλογο κατά τη γνώμη μου. Καθώς οι Ιουδαίοι εορτάζουν το Πάσχα τη 14η μέρα σύμφωνα με τη σελήνη, και η σταύρωση του Σωτήρα μας πέφτει την ημέρα πριν το Πάσχα, και μια έκλειψη του ηλίου παίρνει μέρος μόνον όταν η σελήνη έρχεται κάτω από τον ήλιο..." (Χρονικά XVIII)

Στο απόσπασμα αυτό παρατηρούμε ότι ο Αφρικανός γράφει για να αντικρούσει αυτά που είχε γράψει ο Θαλλός και μάλιστα παρέχει και τη βιβλιογραφία λέγοντας ότι η αναφορά του Θαλλού βρίσκεται στο τρίτο βιβλίο του. Καθώς ο Ευσέβιος ο Καισαρείας αναφέρει ότι ο Θαλλός συνέγραψε την τρίτομη ιστορία του στα ελληνικά το 52 μ.Χ. σημαίνει πως ήταν σύγχρονος του Ιησού και μάλλον τα γεγονότα της σταύρωσης Ιησού ήταν γνωστά μεταξύ κάποιων μη χριστιανικών κύκλων. Ο Θαλλός προσδιορίζει το σκοτάδι κατά τη Σταύρωση («ήν δε ωσεί ώρα έκτη και σκότος εγένετο εφ' όλην την γήν έως ώρας ενάτης, τού ηλίου εκλειπόντος» Λουκ. 23, 44) που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη ως φυσικό φαινόμενο που μπορούσε να εξηγηθεί σαν μία έκλειψη Ηλίου. Αν δεχτούμε την αναφορά ως γνήσια, αυτομάτως προσφέρεται μια σημαντική μαρτυρία για την ιστορικότητα του Ιησού, για τη σταύρωσή του και το σχετικό γεγονός που περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη.

«καί ως θεόν αυτόν εκείνοι ηδούντο καί νομοθέτη εχρώντο και προστάτην επεγράφοντο, μετά νούν εκείνον ον έτι σέβουσι, τόν άνθρωπον τόν εν τη Παλαιστίνη ανασκολοπισθέντα, ότι καινήν ταύτην τελετήν εισήγεν ες τόν βίον».

Που σημαίνει:

«Εκείνοι αισθάνονταν αυτόν ως Θεό τους και νομοθέτη τους, τον ανακηρύξαν προστάτη τους και ακόμη εξακολουθούν να σέβονται τον άνθρωπο αυτόν, πού σταυρώθηκε στην Παλαιστίνη, επειδή εισήγαγε στην ζωή τους τη νέα αυτή θρησκεία»

Και συνεχίζει:

«…έπεισαν τον εαυτό τους οι δυστυχείς, ότι θα γίνουν αθάνατοι και πως θα ζήσουν αιώνια και γι’ αυτόν το λόγο περιφρονούν το θάνατο και με τη θέλησή τους πολλοί θυσιάζονται. Ο νομοθέτης αρχηγός τους, τους έπεισε ότι όλοι οι άνθρωποι θα ήταν δυνατό να ζουν αδελφωμένοι και από τότε άρχισαν να αλλάζουν θρησκεία, να αρνούνται τους θεούς των Ελλήνων, να προσκυνούν εκείνον τον σοφιστή που σταυρώθηκε και νά ζουν σύμφωνα με τους νόμους του»

Τα λόγια αυτά που αναφέρονται στους χριστιανούς και υπονοούν τον Ιησού, αμφισβητούν προφανώς οποιαδήποτε υπερφυσική ιδιότητα στον Ιησού όμως δεν δείχνουν να αμφισβητούν την ιστορική ύπαρξή του.

«[...] Quod essent solid stato die ante lucem convenire, carmenque Christo quasi deo dicere secum invicem seque sacramento non in scelus aliquod obstringere, sed ne furta ne latrocinia ne adulteria commiterent, ne fidem fallerent, ne depositum adpellati, abnegarent. Quibus peractis morem sibi discendendi fuisse rursusque coeundi ad capiendum cibum, promiscuum tamen et innoxium [...]» (Plinius,Epistularum liber X,96),

που σημαίνει:

«[...] συνήθιζον να συνέρχωνται καθωρισμένην ημέραν προ της ανατολής του ηλίου και να αναπέμπουν ύμνο εις τον Χριστόν ως εις θεόν και εδένοντο με αμοιβαίον όρκον, όχι δια κάποιο έγκλημα, αλλά ότι δεν θα διέπρατταν απάτην, ληστεία ή μοιχεία, δεν θα παρέβαιναν την πίστην τους, ούτε θα ηρνούντο την ιερή τους παρακαταθήκη, ακόμη κι αν τους εδίκαζαν [...]».

Ο Πλίνιος στο γράμμα αυτό, εκτός από την επιβεβαίωση για την ύπαρξη χριστιανών στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. και την άποψη που εκφράζει γενικότερα γι αυτούς ότι ήταν μάλλον ακίνδυνοι, αναφέρεται και στον Χριστό σε ένα μικρό πέρασμα. Για κάποιους ιστορικούς, το πέρασμα αυτό ναι μεν αμφισβητεί την υπερφυσική του διάσταση με τη φράση «ως εις Θεόν», όμως θα μπορούσε να θεωρηθεί από τη διατύπωσή του ότι δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για κάποιο ανύπαρκτο ή μυθικό πρόσωπο (όπως αν χρησιμοποιούσε εκφράσεις π.χ. "σε κάποιον Χριστό", ή "σε κάποια θεότητα που λέγεται Χριστός" κ.λπ.). Το πέρασμα όμως αυτό αμφισβητείται από άλλους για το κατά πόσο μας δίνει μια θετική εικόνα για την ιστορικότητα του Ιησού.

Φτάνοντας στο 64 μ.Χ., αναφέρει τη μεγάλη πυρκαγιά/πυρπόληση της Ρώμης που έγινε επί Νέρωνα. Στο σημείο εκείνο ο Τάκιτος γράφει:

«ergo abolendo rumori Nero subdidit reos et quaesitissimis poenis adfecit, quos per flagitia invisos vulgus Chrestianos appellabat. auctor nominis eius Christus Tibero imperitante per procuratorem Pontium Pilatum supplicio adfectus erat; repressaque in praesens exitiablilis superstitio rursum erumpebat, non modo per Iudaeam, originem eius mali, sed per urbem etiam, quo cuncta undique atrocia aut pudenda confluunt celebranturque.» (Annales, XV, 44)

Ιησούς Χριστόςπου σημαίνει:

«Ο Νέρων υπέδειξε άλλους ως ενόχους και υπέβαλεν εις ιδιαιτέρας τιμωρίας εκείνους τους οποίους ο λαός μισώντας τους για τις ανομίες τους ωνόμαζε χριστιανούς. Εκείνος από τον οποίον προήλθε το όνομα είναι ο Χριστός, ο οποίος εθανατώθη επί της βασιλείας του Τιβέριου, όταν Επίτροπος ήτο ο Πόντιος Πιλάτος. Η προς καιρόν κατασταλείσα ολέθρια δεισιδαιμονία ανεφάνη πάλιν όχι μόνον εις την Ιουδαίαν, την εστίαν αυτού του κακού, αλλά και εις την Πόλιν (Ρώμην), όπου από παντού μαζεύονται και ακούονται όλα τα κακά και τα αισχρά».

Το κείμενο αυτό μας δείχνει ότι το 64 μ.Χ. οι Χριστιανοί είναι γνωστοί και ότι το όνομά τους γνώριζαν ότι προέρχεται από τον «Χριστό». Πρόκειται επίσης για μια σημαντική ιστορική μαρτυρία που συντείνει στην αποδοχή της ιστορικότητας του Ιησού, για την ύπαρξη του οποίου δεν φαίνεται να αμφιβάλλει ό Τάκιτος, και επισημαίνει τον ορισμένο χρόνο του θανάτου του, που τοποθετείται εκεί κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβερίου και του επιτρόπου της ρωμαϊκής εξουσίας στην Ιουδαία της Παλαιστίνης Ποντίου Πιλάτου

Αυτό δεν είναι «απόδειξη» φίλτατε, αλλά αναπαραγωγή ενός μυθεύματος.

Ο σχολιασμός των ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ, εν προκειμένω του Θαλλού, έναν αιώνα και πλέον αργότερα (!), και μάλιστα δίχως καν να υπάρχει το αρχικό κείμενο, είναι απλά μια συζήτηση με το σκοτάδι.

Αν ο Θαλλός είχε κάτι σημαντικό να πει για τον Ιησού και το οποίο διεσώθη μέχρι τον τρίτο αιώνα (!), αναρωτιέται κανείς γιατί δεν συμπεριλήφθηκε στην ίδια την Καινή Διαθήκη ή άλλη χριστιανική φύλαξη. Ο Ιούλιος ο Αφρικανός ήταν βιβλιοθηκάριος!!!

Μπορούμε κάλλιστα να δεχτούμε οτι ο Αφρικανός, δυό αιώνες αργότερα,έφτιαξε την ιστορία μόνος του.

Επίσης, ουδέποτε επιβεβαιώθηκε κάτι σχετικό απο την επιστημονική κοινότητα. Τυχαίο?

CROWL26:
«Τα λόγια αυτά (του Λουκιανού) που αναφέρονται στους χριστιανούς και υπονοούν τον Ιησού, αμφισβητούν προφανώς οποιαδήποτε υπερφυσική ιδιότητα στον Ιησού όμως δεν δείχνουν να αμφισβητούν την ιστορική ύπαρξή του.»

Ο Λουκιανός, όπως και ο ρήτορας και σοφιστής Λιβάνιος για παράδειγμα ή ο Κέλσος, έγραψαν και σχολίασαν ΒΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΦΟΡΩΝ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ περί Χριστού-Χριστιανισμού, και δεν έκαναν εξειδικευμένη ερευνητική εργασία ως προς την ενδεχόμενη ύπαρξη του Ιησού.

Αυτό θα μπορούσες να το ισχυριστείς εάν ο Λουκιανός ήταν ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ και όχι συγγραφέας με καθυστέρηση 150ο ετών ΜΕΤΑ (!) τα όποια γεγονότα δήθεν έλαβαν χώρα....

Οπότε και εδώ ουδέν τεκμήριο έχουμε, αλλά μιλάμε ΓΙΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΦΗΜΩΝ απο πολύ μεταγενέστερους!

Στον αντίποδα, εάν δούμε π.χ. τις εργασίες του Φίλωνα που γεννήθηκε το 20π.χ. και πέθανε το 50μ.χ.(και άρα ΖΟΥΣΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΦΕ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΗΘΕΝ ΕΔΡΑΣΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ..), ο οποίος έζησε ως μέγιστος ελληνιστής φιλόσοφος και ιστορικός της εποχής, και μάλιστα έζησε στην περιοχή της Ιερουσαλήμ, τότε βλέπουμε πως: κατέγραψε με λεπτομέρειες τα εβραϊκά γεγονότα που εμφανίστηκαν στην περιβάλλουσα περιοχή, αλλα ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΝΤΟΠΙΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΙΗΣΟΥ-ΧΡΙΣΤΟ»!!

Τυχαίο?

Επίσης. ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ περί του Ιησού βρίσκουμε στον Σενέκα, ο οποίος ΕΠΙΣΗΣ ΕΖΗΣΕ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ (4 π.χ.- 65μ.χ.), όπως ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ και στον ιστορικό Πλίνιο τον παλαιότερο, ο οποίος ΕΠΙΣΗΣ ΕΖΗΣΕ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ!!!! (23π.χ. - 79μ.χ.).

Τυχαίο?

Εάν πράγματι υπήρξε ένας τόσο πολύ γνωστός Ιησούς, όπως μας το παρουσιάζουνε τα σημερινά Ευαγγέλια, ο οποίος μάλιστα είχε δημιουργήσει και τόση αναστάτωση στο εβραϊκό ιερατείο, τότε.......η φήμη και η προσωπικότητα του Ιησού θα είχε φθάσει στα αυτιά, έστω και ενός από αυτά τα άτομα!!!!

Τυχαίο ότι ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΣΙΩΠΟΥΝ και απλά αναπαράγονται ΦΗΜΕΣ αιώνες αργότερα?

CROWL26:
«Ο Πλίνιος στο γράμμα αυτό, εκτός από την επιβεβαίωση για την ύπαρξη χριστιανών στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. και την άποψη που εκφράζει γενικότερα γι αυτούς ότι ήταν μάλλον ακίνδυνοι, αναφέρεται και στον Χριστό σε ένα μικρό πέρασμα.»

Και εδώ φίλτατε, ΑΤΥΧΗΣΕΣ!

Η αναφορά αυτή γίνεται πρώτη φορτά γύρω στα 112μ.χ. σε αλληλογραφία μεταξύ του αυτοκράτορα Τραϊανου και του επαρχιακού κυβερνήτη του Πόντου της Βιθυνίας. Εκεί γίνεται για πρώτη φορά η αναφορά του Πλίνιου στους Χριστιανούς. Ο Πλίνιος υποβάλλει μια περίφημη έκθεση στον αυτοκράτορά του όπου λέει τα εξής:

{Οι Χριστιανοί... βεβαιώνω, εντούτοις, ότι το μοναδικό ελλάτωμά τους είναι ότι συνηθίζουν να συναντιούνται σε προκαθορισμένες μέρες πριν από την αυγή και να τραγουδούν ύμνους στο Χριστό ως προς ένα Θεό, και δεσμεύονται με όρκους, όχι για εγκλήματα, αλλά για να μην διαπράτουν απάτη, κλοπή, ή μοιχεία, να μην κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους , ούτε να αρνούνται να ανταποδώσουν την εμπιστοσύνη όταν καλούνται να κάνουν έτσι.}
(Πλίνιος σε Τραϊανό, επιστολές 10,96-97)

Ας σημειώσουμε κατ αρχάς ότι ο Πλίνιος ΑΝΑΜΕΤΑΔΙΔΕΙ το τι ανέφεραν εκείνοι που συνελήφθησαν, και φυσικά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΓΙΑ «ΙΗΣΟΥ»!

Ο Πλίνιος είχε συγκαλέσει τις δίκες των Χριστιανών, όχι λόγω των πεποιθήσεών τους αλλά επειδή τους υποψιάστηκε προφανώς για διαμόρφωση "απαγορευμένων πολιτικών ενώσεων" .

Και συνεχίζει η επιστολή του Πλίνιου ως εξής:

{Συνεπώς, το έκρινα ακόμα πιό απαραίτητο να ανακαλύψω την αλήθεια με το βασανισμό δύο θηλυκών σκλάβων που αποκαλούνταν διακόνισσες. Αλλά ανακάλυψα μόνο αυτό, μια διαφθαρμένη και υπερβολική δεισιδαιμονία.}

Πολλοί από εκείνους τους χριστιανούς που συνελήφθησαν, λάτρεψαν τους αυτοκρατορικούς Θεούς και αναθεμάτισαν τον Χριστό, και έτσι απέφυγαν τα χειρότερα. Αλλά ο Πλίνιος είναι αβέβαιος στο πώς να συνεχίσει με τους πολυάριθμους άλλους σε αυτό που περιγράφει ως διαδεδομένη "μεταδοτική ασθένεια" και ζητά απο τον Τραϊανό καθοδήγηση. Η απάντηση του Τραϊανού είναι:

{Δεν πρόκειται να εκδιωχθούν, εκτός εάν καταγγέλλονται και αποδεικνύονται ένοχοι, θα τιμωρηθούν, με αυτήν την επιφύλαξη, όποιος αρνείται ότι είναι Χριστιανός και το αποδεικνύει πραγματικά -- δηλαδή λατρεύοντας τους Θεούς μας -- ακόμα κι αν ήταν κάτω από υποψία στο παρελθόν, θα λάβει τη συγχώρηση μέσω της μεταμέλειας.}

Η πραγματική αξία αυτής της αλληλογραφίας (το μοναδικό παράδειγμα του είδους του που επέζησε της χριστιανικής σκοτεινής περιόδου...) δεν είναι ότι είναι κάποια δήθεν «απόδειξη» της ύπαρξης του Ιησού αλλά στοιχεία της ανεκτικότητας της ρωμαϊκής νομολογίας στη "χρυσή εποχή" της αυτοκρατορίας.

Λέει ο Τραϊανός:

{Αλλά οι ανώνυμα ταχυδρομημένες κατηγορίες δεν οφείλουν να έχουν καμία θέση σε οποιαδήποτε συνέχιση. Γιατί αυτό δεν συμβαδίζει με το πνεύμα των καιρών μας.}
(Τραϊανός στον Πλίνιο, επιστολές 10,96-97)

Οι σπάνιες μαρτυρίες για την ζωή του Ιησού από την σύγχρονη Ιουδαϊκή και Εθνική φιλολογία αποτέλεσε σοβαρή ένδειξη που συνηγορούσε στην ανυπαρξία Του στην ιστορία. Αλλά και αυτή η έλλειψη μαρτυρίας εκ της ιστορίας δεν αρκεί για να αποδείξει την ανυπαρξία του Ιησού, όπως αποδέχεται και ο αρνούμενος τον Ιησού Chouchoud ο οποίος και ομολογεί ότι «Ο Ιησούς είναι μεν άγνωστος ως ιστορικό πρόσωπο, αλλά είναι δυνατόν να έζησε καθόσον δισεκατομμύρια ανθρώπων έζησαν παλιότερα χωρίς να αφήσουν ίχνος της παρουσίας τους». Οι ανύπαρκτες ιστορικές αναφορές στον Ιησού μπορούν επίσης να εξηγηθούν κοιτάζοντας την προσοχή των ιστορικών εκείνης της εποχής εις τα πολιτικά γεγονότα και όχι στα θρησκευτικά καθόσον επικρατούσε θρησκευτική αμφιβολία και αδιαφορία. Επίσης οι Ιουδαίοι αποτελούσαν λαό μισητό της εποχής και ο Χριστιανισμός που γεννήθηκε τότε στην Ιουδαία θεωρήθηκε σαν Ιουδαϊκή αίρεση ανάξια προσοχής και ο ιδρυτής της έμοιαζε σκοτωμένος σαν τους άλλους ευπατρίδες που σφάχτηκαν τότε κατά χιλιάδες σαν τον Ιούδα, τον Γαυλωνίτη, τον Ματθία τον Μαργαλώθ και τον Θευδά για τις οποίες σιγά σχεδόν πλήρως η εκ των έξω ιστορία.

Μερικοί αμφισβήτησαν αυτή την μαρτυρία του Τάκιτου, με γνωστότερο τον Gordon Stein, ο οποίος υποστήριξε πως η φράση με τον έπαρχο Πόντιο Πίλάτο ήταν μεταγενέστερη προσθήκη κάποιων Χριστιανών, επειδή ο Πόντιος Πιλάτος δεν ήταν έπαρχος αλλά πραίτορας, αλλά αυτό δεν είναι σε τίποτα απόλυτο μα μήτε και αποδείξιμο.

Η πιο σοβαρή αμφιβολία γι’ αυτή την μαρτυρία οφείλεται στο ότι ο Τάκιτος επειδή δεν ήταν Ιουδαίος θα έπρεπε να αναφέρει τον Χριστό ως Ιησού, αν είχε ανατρέξει στα Ρωμαϊκά αρχεία. Αλλά αυτή η αμφιβολία δεν έχει να κάνει με την επέμβαση ή όχι χριστιανών εις την μαρτυρία του Τάκιτου αλλά με τις πηγές του ιδίου του Τάκιτου.

4. Ο δε Γάιος Σουετώνιος Τράνκυλλος (75 -169 μ.Χ.) έγραψε έργα όπως το «De Viris Illustribus» και το «Βίοι Καισάρων». Σε δύο μέρη αναφέρει το Χριστό και τους Χριστιανούς. Στο βίοι Κλαυδίου 25/4 ( Vita Claud. XXV/4) μας λέει για τις καθημερινές έριδες και ταραχές εξ αιτίας του Χριστού (Chresto) επί Κλαύδιου και η οποία αναφορά επικυρώνεται στις «Πράξεις των Αποστόλων» όπου περιγράφεται και με τα κατάλληλα χωρία ποιος είναι ο Χριστός. Κάνοντας λοιπόν μνεία του διατάγματος της εκδίωξης των Εβραίων από τη Ρώμη το 53 μ.Χ., γράφει: «Τους Ιουδαίους, με υποκίνηση του Χριστού (impulsore Chresto) που θορυβούσαν τους έξωσε από την Ρώμη». Ενώ μιλώντας και αυτός για την πυρπόληση της Ρώμης λέει : «... υπέστησαν τιμωρίες οι Χριστιανοί, άνθρωποι νέας και κακοποιού δεισιδαιμονίας (supertitionis novae et maleficae)» (Βίος Νέρωνα, 16/2).

Θα μπορούσε βέβαια αυτός ο Χριστός να είναι και άλλο πρόσωπο με παρόμοιο όνομα που εκδιώχθηκε μαζί με τους Εβραίους της Ρώμης από αυτή την πόλη και όχι ο Χριστός των Ευαγγελίων της Ναζαρέτ και της Ιουδαίας.

5. Η επιστολή του Πλινίου εις τον Τραϊανό (Epist. X, XCVI) επιβεβαιώνει όχι μόνο την τρομερή διάδοση του Χριστιανισμού αλλά και την φοβερή πίστη των ανθρώπων εις τον Χριστό τα πρώτα εκείνα χρόνια της διαδόσεως της νέας πίστης.

Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να εξαπλωθεί ο Χριστιανισμός. Τότε οι Ιστορικοί, άρχιζαν να προσέχουν το θέμα «Ιησούς». Αυτό εξηγεί μια χαρά, γιατί δεν υπήρξαν ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ του Ιστορικοί που να 'χουν γράψει γι' αυτόν. Όμως την Ιστορικότητα του Ιησού δεν την αμφισβητούν, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΘΕΟΙ!

Ας δούμε κατά πόσο στέκει Ιστορικά, η Αγία Γραφή:

http://users.aias.gr/oode/meletes/kritiki/kritiki1.htm

http://users.aias.gr/oode/meletes/kritiki/kritiki2.htm

Σε τι αριθμό κωδίκων σώζονται τα βιβλία της Αγίας Γραφής; 2.500 κώδικες περιέχουν ολόκληρη την Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή. 25.000 κώδικες περιέχουν μεγάλα κομμάτια από την Αγία Γραφή. (Συνήθως μόνο την Καινή Διαθήκη). Οι παραπάνω κώδικες, προέρχονται από ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Σε αντιπαράθεση με άλλους αρχαίου συγγραφείς, έχουμε:

50 μόνο αντίγραφα του Αισχύλου

100 του Σοφοκλή

8 του Θουκιδίδη

200 του Πλινίου

500 του Ορατίου

Άρα, από αριθμό σωσμένων κωδίκων, η Αγία Γραφή είναι το πλέον αξιόπιστο κείμενο που έχουμε. Όσον αφορά την αρχαιότητα των κωδίκων αυτών:

1. Η ιστορία του Θουκιδίδη, εξιστορεί τα γεγονότα της περιόδου 460-400 π.Χ. Δεν σώζεται το πρωτότυπο. Τα 8 διασωθέντα χειρόγραφα, είναι όλα γραμμένα μετά το 900 μ.Χ., δηλαδή 1300 χρόνια μεταγενέστερα!(Γιατί τη δεχόμαστε οι Έλληνες ως ιστορικά αληθή???)

2. Η Ποιητική του Αριστοτέλη, γράφτηκε το 343 π.Χ. Ο αρχαιότερος κώδικάς της, προέρχεται από το 1100 μ.Χ., δηλαδή είναι 1400 χρόνια μεταγενέστερος! (Γιατι τη δεχόμαστε οι Έλληνες ως ιστορικά αληθή????)

3. Ο Γαλατικός πόλεμος του Ιουλίου Καίσαρος, γράφτηκε το 50 μ.Χ. Σώζεται σε λίγους κώδικες, που όλοι γράφτηκαν μετά το 1000 μ.Χ.

Η αφθονία της αρχαιολογικής μαρτυρίας που υποστηρίζει τη Βίβλο μπορεί να ενισχύσει την πίστη, και σε μερικές περιπτώσεις έχει συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στο να γεννηθεί πίστη εκεί όπου δεν υπήρχε καθόλου πριν. Παράδειγμα αυτού είναι η ζωή του Άγγλου Γουίλλιαμ Μ. Ράμσαιη (1851-1939). Γεννημένος μέσα στην πολυτέλεια, ανατράφηκε ως μη-πιστός από τους αθεϊστές γονείς του. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με διδακτορικό στη φιλοσοφία και έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Αμπερντηήν. Μελέτησε αρχαιολογία με σκοπό να αποδείξει λανθασμένη τη διήγηση της Βίβλου. Όταν ετοιμάστηκε με τα απαραίτητα επιστημονικά εφόδια, ταξίδεψε στην Παλαιστίνη και εστίασε τις έρευνές του στο βιβλίο των Πράξεων, για το οποίο πίστευε ότι θα μπορούσε να αποδείξει ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας μύθος. Μετά από 25 χρόνια έρευνας, ο Ράμσαιη είχε μείνει κατάπληκτος από την ακρίβεια του βιβλίου των Πράξεων. Στην αναζήτησή του να αποκηρύξει τη Βίβλο, είχε ανακαλύψει πολλά γεγονότα τα οποία επιβεβαίωναν την ακρίβειά της. Ήταν αναγκασμένος να παραδεχτεί ότι η διήγηση του Λουκά στις Πράξεις για τα γεγονότα και τα περιβάλλοντα ήταν απόλυτα ακριβής, ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Έτσι στο βιβλίο που έγραψε, «Ο Παύλος, Ταξιδευτής και ρωμαίος Πολίτης», όχι μόνο δεν επιτέθηκε στη Βίβλο, αλλά και την υποστήριξε. Τελικά, ο Γουίλλιαμ Ράμσαιη συγκλόνισε τον κόσμο των διανοούμενων όταν έγραψε ότι μεταστρεφόταν στο Χριστιανισμό. Είναι ειρωνικό, ο άνθρωπος που ξεκίνησε για να αποδείξει ότι η Βίβλος είναι λανθασμένη, να βρεθεί να δέχεται τη Βίβλο ως το Λόγο του Θεού, εξαιτίας της έρευνάς του και των ανακαλύψεών του.

Η μαρτυρία των Αποστόλων είναι Ιστορικά και επιστημονικά αξιόπιστη; Δηλαδή 11 άτομα πέθαναν, βασανίστηκαν, διώχτηκαν για κάτι που ήταν ΕΝ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥΣ ΨΕΜΑΤΑ;; πότε έχει συμβεί αυτό στην Ιστορία; Ποτέ!! Αν ο Χριστός δεν Υπήρξε τότε ΕΛΕΓΑΝ ΕΝ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥΣ ΨΕΜΑΤΑ!

Άνθρωποι μπορεί να πίστεψαν σε κάτι, και να θυσιάστηκαν σε αυτό, αλλά δεν ήξεραν ότι ήταν ΨΕΜΑ. Αν οι Απόστολοι ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ για κάτι που γνώριζαν πως ήταν ψέματα (αφού λένε κάποιοι πως ο Χριστός δεν υπήρξε) γιατί το έκαναν; Για να κερδίσουν δύναμη; δόξα; Μα πέθαναν μόνοι, καταφρονεμένοι, κυνηγημένοι! Η πείρα μας λέει πως αν κάποιος έχει «λερωμένη» την φωλιά του στο πρώτο βασανιστήριο θα μιλήσει! Πόσες ευκαιρίες είχαν οι απόστολοι (και τόσοι άλλοι μαθητές) να κερδίσουν κάνοντας συμφωνία με τις αρχές, και δεν το έκαναν; ΑΝ ΗΞΕΡΑΝ ΠΩΣ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ;;;

Απάντηση: Γιατί είχαν γνωρίσει τον Χριστό προσωπικά και πίστευαν πως ήταν ΘΕΟΣ.

Άρα ο Χριστός πρέπει να υπήρξε-και υπήρχε- Ιστορικά.

Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τα ευαγγελικά κείμενα ήταν γνήσια παλιά και ότι οι αντιγραφείς τους ήταν λογικά αξιόπιστοι». (σελίδες 43-44). Είναι αξιοσημείωτο ωστόσο, ότι ο συγγραφέας αυτός ΔΕΝ πιστεύει στη θεοπνευστία της Βίβλου, και ότι ΟΥΤΕ πιστεύει στον Ιησού. Γι΄ αυτό η ομολογία του, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα! Θα δεχτούμε ότι τα Ευαγγέλια είναι αψευδή ιστορικά κείμενα και αξιόπιστες πηγές για τον βίο και τη διδαχή του Ιησού; ή θα δεχτούμε τις διάφορες γνώμες των οποιονδήποτε συγγραφέων, που δεν έχουν να παρουσιάσουν κανένα πραγματικό ιστορικό στοιχείο, αλλά αντίθετα, μόνο τις δικές τους υποθέσεις, οι οποίες διαστρεβλώνουν και παρερμηνεύουν τα κείμενα των πραγματικών μαρτυριών αυτών που έζησαν και μίλησαν με τον ίδιο τον Ιησού; Τι θα προτιμήσουμε; Τα κείμενα των αυτόπτων μαρτύρων ή τις από δεύτερο και τρίτο χέρι.... «ερμηνείες» των κειμένων των αυτόπτων μαρτύρων;

Περισσότερα, για την αξιοπιστία της Μαρτυρίας των Αποστόλων:

http://users.aias.gr/oode/meletes/kritiki/ma8ites1.htm

Μετά όμως, οι απόστολοι αλλά και άλλοι, ξεκίνησαν να κηρύξουν την Ανάσταση Του και γι' αυτό αποδοκιμάστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, και πέθαναν με οδυνηρό θάνατο οι περισσότεροι.

Είναι απίθανο να ομολογούν κάτι και να είναι τόσο σίγουροι για αυτό ώστε να υποφέρουν και να πεθάνουν εκατοντάδες άνθρωποι κάθε εθνικότητας: Εβραίοι (εξελληνισμένοι και μη), Έλληνες, Ρωμαίοι κ.α. Φυσικά ας διευκρινιστεί ότι εδώ δεν γίνεται λόγος για όλους τους μάρτυρες όλων των εποχών, γιατί θα μπορούσε να πει κανείς ότι και οι μουσουλμάνοι καμικάζι που αυτοπυρπολούνται για τη πίστη που τους δίδαξε ο Μωάμεθ, ο αμόρφωτος και ανήθικος καμηλιέρης, θα μπορούσαν να αποδείξουν ότι η πίστη τους είναι ορθή επειδή θυσιάζονται. Εδώ γίνεται λόγος μόνο για όσους μάρτυρες και ομολογητές του 1ου αιώνα που είδαν με τα μάτια τους τον Ιησού Χριστό.
Μερικοί από τους αυτόπτες μάρτυρες της σταυρώσεως και της αναστάσεως του Χριστού που έπειτα εδιώχθησαν ή και μαρτύρησαν ακόμα είναι οι εξής:
1. Απόστολος Πέτρος. Ένας από τους 12. Φυλακίζεται από το Μέγα Συνέδριο μαζί με τον Ιωάννη (Πράξεις δ'/4 1-22). Ξαναφυλακίζεται με τον Ιωάννη και αποφυλακίζονται δια θαύματος.(Πράξεις 17-42). Φυλακίστηκε από τον Ηρώδη Αγρίππα Α' και θα θανατωνόταν, εάν δεν τον έλυνε Άγγελος Κυρίου (Πράξεις 12:1-9). Μαρτύρησε στο διωγμό του Νέρωνα. Σταυρώθηκε με το κεφάλι ανάποδα.
ΠΗΓΕΣ:Α' Προς Κορινθίους Επιστολή του Κλήμη, 5. Αναφέρει ότι ο Πέτρος φυλακίστηκε 7 φορές, εκδιώχθηκε, λιθοβολήθηκε και τελικά μαρτύρησε.

2. Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κα'/21 18-19. Ο Χριστός προφητεύει το μαρτύριο του Πέτρου.

3. Ανάληψη του Ησαΐα, 4:2. Ο άγιος Ιουστίνος(περ. 110-165) καθώς και ο Τερτυλλιανός(περ. 155-220) αναφέρει τη παράδοση ότι ο προφήτης Ησα'ί'ας πριονίσθηκε, η οποία προέρχεται από το απόκρυφο αυτό έργο. Άρα, εκείνο πρέπει να υπήρχε όχι αργότερα από τα τέλη του 1ου αιώνα. Ο Ησαΐας προφητεύει(;) ότι ο βασιλιάς του κόσμου, ο δολοφόνος της μητέρας του(δηλ. ο Νέρων) θα κυνηγήσει το σπόρο που έσπειραν οι 12 μαθητές του Ηγαπημένου, και ένας από τους 12 (δηλ. ο Πέτρος)θα πέσει στα χέρια του.

4. Τερτυλλιανού «Scorpiace», 15:3. Αναφέρει ότι ο Πέτρος σταυρώθηκε από το Νέρωνα. Γράφθηκε γύρω στο 212.

5. Τερτυλλιανού «Κατά Μαρκίωνος», 4:5. Αναφέρει ότι οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος σφράγισαν το Ευαγγέλιο με το αίμα τους.

6. Αγίου Ιερομάρτυρος Πέτρου Αλεξανδρείας, «Κανονική Επιστολή», Κανών 9ος. Γράφθηκε γύρω στο 306. Αναφέρει ότι ο Πέτρος σταυρώθηκε στη Ρώμη.

Ο άγιος μάρτυρας Ιππόλυτος (μαρτύρησε γύρω στο 236), στο «Περί των 12 αποστόλων», αναφέρει: «Ο Πέτρος κήρυξε το Ευαγγέλιο στον Πόντο, και στη Γαλατία, και στη Καππαδοκία, και στη Βητανία, και στην Ιταλία και στην Ασία, και έπειτα σταυρώθηκε από το Νέρωνα στη Ρώμη με το κεφάλι προς τα κάτω, καθώς ο ίδιος επιθύμησε να υποφέρει με αυτό τον τρόπο».

ΠΗΓΕΣ:Ευσεβίου «Εκκλησιαστική Ιστορία», 2:25(απόσπασμα έργου του Καΐου (πέθανε γύρω στο 296)) και 3:1(απόσπασμα του Ωριγένη).

9.Αγίου Ιερωνύμου, «De Viris Illustribus, 1». Μεταξύ άλλων, γράφει ότι ο Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα(σύμφωνα με δική του επιθυμία)στη Ρώμη από το Νέρωνα.

10. Οι Πράξεις των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, ένα απόκρυφο έργο. Αναφέρει ότι ο Παύλος αποκεφαλίσθηκε και Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα, εφόσον ενώ τον έφερναν στον σταυρό είπε ότι του άξιζε να σταυρωθεί ανάποδα. Επίσης αναφέρει ότι οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος πέθαναν στις 29 Ιουνίου. Το έργο, δεν χωρίζεται σε κεφάλαια και στίχους, γι' αυτό δεν αναφέρονται τα εδάφια. Ολόκληρο το έργο στα αγγλικά υπάρχει στις εξής ιστοσελίδες: http://www.newadvent.org/fathers/0815.htm, http://wesley.nnu.edu/noncanon/acts/actptnpl.htm, http://people.bu.edu/dklepper/RN242/peterandpaul.html

11. Προς Ιάκωβον Επιστολή του Κλήμη , 1. Πιστεύεται ότι γράφθηκε από τον άγιο Κλήμη, 3ο επίσκοπο Ρώμης (περ.68μ.Χ.-71) προς τον άγιο Ιάκωβο Αδελφόθεο, επίσκοπο Ιεροσολύμων. Γράφει πως ο Πέτρος που από τη μεγάλη του αγάπη για τους ανθρώπους ήρθε στη Ρώμη να κηρύξει το Ευαγγέλιο και με τη βία, έδωσε αυτή τη ζωή για την αιώνια (δηλ. μαρτύρησε).

Η σύζυγος του Αποστόλου Πέτρου. Από τη Καινή Διαθήκη φαίνεται καθαρά ότι ο απόστολος Πέτρος είχε γυναίκα. Η μητέρα της θεραπεύθηκε από τον Χριστό (Μτ.η'/8, 14-15). Αργότερα ακολούθησε τον άνδρα της, τον Απόστολο Πέτρο, σε περιοδείες του(Α' Κορ. θ'/9, 5).
ΠΗΓΕΣ:Ο μέγας εκκλησιαστικός συγγραφέας κι επικεφαλής της Αλεξανδρινής Σχολής, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς(πέθανε περίπου το 215), διασώζει παράδοση σύμφωνα με την οποία η γυναίκα του Πέτρου μαρτύρησε(Στρωματείς, 7:11). Ο Ευσέβιος συμφωνεί με τη παράδοση αυτή(Εκκλησιαστική Ιστορία, 3:30.

Απόστολος Ανδρέας. Ένας από τους 12. Μαρτύρησε στη Πάτρα, όπου σταυρώθηκε (σε σταυρό σχήματος Χ, κατά μια μεταγενέστερη παράδοση).
ΠΗΓΕΣ: 1. Αγίου Ιερομάρτυρος Ιππολύτου «Περί των Δώδεκα Αποστόλων». Ο Ανδρέας κήρυξε στους Σκύθες και στους Θράκες, και σταυρώθηκε, κρεμάστηκε σε μια ελιά στη Πάτρα, μια πόλη της Αχαΐας, κι εκεί θάφτηκε.

2. «Πράξεις» και «μαρτύριον του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου», απόκρυφο έργο που διηγείται τη παραμονή του αγίου στη Πάτρα και τη σταύρωσή του. Στην αρχή του έργου, βλέπουμε ότι συγγραφείς του έργου είναι διάκονοι και πρεσβύτεροι που είδαν όλα αυτά με τα μάτια τους και τα γράφουν στις υπόλοιπες εκκλησίες. Το έργο στις εξής διευθύνσεις: http://www.ccel.org/fathers2/ANF-08/anf08-95.htm, http://wesley.nnu.edu/noncanon/acts/actand2.htm. Η ελλιπείς μαρτυρίες οφείλονται στην ανύπαρκτη συγγραφική δραστηριότητα του Αγίου και στο έργο του σε όχι τόσο σημαντικά μέρη για τους ρωμαίους.

Απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής. Ένας από τους 12. Φυλακίστηκε δυο φορές μαζί με τον Πέτρο. Βασανίσθηκε και εξορίστηκε στη Πάτμο προς το τέλος του 1ου αιώνα. Κοιμήθηκε εν ειρήνη στην Έφεσο.

ΠΗΓΕΣ: 1. Αποκάλυψις Ιωάννου α'/1 9.: «Εγώ Ιωάννης, ο αδελφός υμών καί συγκοινωνός εν τή θλίψει καί βασιλεία καί υπομονή εν Ιησού Χριστώ, εγενόμην εν τή νήσω τή καλουμένη Πάτμω διά τόν λόγον τού Θεού καί διά τήν μαρτυρίαν Ιησού Χριστού».

2. Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κ'/20 23: «καί λέγει αυτοίς' τό μέν ποτήριόν μου πίεσθε, καί τό βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε». Είναι προφητεία για τους διωγμούς που θα υποστούν τα αδέλφια Ιωάννης και Ιάκωβος.

3. Αγίου Ιερομάρτυρα Ιππολύτου «Περί των Δώδεκα Αποστόλων». «Ο Ιωάννης, πάλι, στην Ασία, εξορίστηκε από το Δομιτιανό το βασιλιά στο νησί της Πάτμου, όπου και συνέγραψε το Ευαγγέλιό του και είδε το αποκαλυπτικό όραμα. Και στην εποχή του Τραϊανού κοιμήθηκε στην Έφεσο, όπου αναζητήθηκαν τα λείψανά του, μα δεν μπορούσαν να βρεθούν».

4. Ευσεβίου «Εκκλησιαστική Ιστορία» 3.1, 3.17 και 3.23. Βλέπουμε ότι ο Ιωάννης κήρυξε στην Ασία, εξορίστηκε από το Δομιτιανό στη Πάτμο, και μετά το θάνατο εκείνου, επέστρεψε στην Έφεσο, όπου και πέθανε.

5. Αγίου Ιερωνύμου, «De Viris Illustribus», 9. Γράφει μεταξύ άλλων ότι ο Ιωάννης εξορίστηκε στη Πάτμο, όπου και έγραψε την Αποκάλυψη, κατά τη διάρκεια του διωγμού που εξαπέλυσε ο Δομιτιανός το 14ο χρόνο από το Νέρωνα.

6. «Πράξεις του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου», ένα απόκρυφο έργο που αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο Ιωάννης συνελήφθη κατόπιν εντολής του Δομιτιανού και αναγκάσθηκε να πιει δηλητήριο. Διατηρήθηκε με τη χάρι του Αγίου Πνεύματος, και μη πιστεύοντας στα μάτια του ο αυτοκράτορας, έδωσε το δηλητήριο σε άλλο κατάδικο, ο οποίος τότε πέθανε. Ο Ιωάννης τότε τον ανάστησε και εξορίστηκε στη Πάτμο. Για ολόκληρο το κείμενο: http://www.catholic-forum.com/saints/stj13001.htm.

7. Τερτυλλιανού, «De Praescriptione Haereticorum xxxvi». Αναφέρει ότι ο Ιωάννης ρίχθηκε σε καζάνι με καυτό λάδι στη Ρώμη, χωρίς όμως να πάθει τίποτε.

Απόστολος Ιάκωβος υιός Ζεβεδαίου. Ένας από τους 12. Θανατώθηκε από τον Ηρώδη Αγρίππα Α', ο εδίωξε πολλά μέλη της Εκκλησίας
ΠΗΓΕΣ: 1. «Πράξεις των Αποστόλων» ιβ'/12 1-2: «Κατ' εκείνον δέ τόν καιρόν επέβαλεν Ηρώδης ο βασιλεύς τάς χείρας κακώσαί τινας τών από τής εκκλησίας. Ανείλε δέ Ιάκωβον τόν αδελφόν Ιωάννου μαχαίρα».

2. «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον» κ'/20 23. Ο Ιησούς προφητεύει τους διωγμούς που θα υποστούν τα αδέλφια Ιωάννης και Ιάκωβος.

3. Αγίου Ιερομάρτυρος Ιππολύτου «Περί των Δώδεκα Αποστόλων»: «Ο Ιάκωβος, ο αδελφός του(δηλ. του Ιωάννη), όταν κήρυττε στην Ιουδαία, θανατώθηκε δια ξίφους από τον Ηρώδη τον Τετράρχη, και θάφτηκε εκεί».

4. Ευσεβίου «Εκκλησιαστική Ιστορία» 2.9 και 3.5. Βλέπουμε στο πρώτο χωρίο ότι ένας από τους φύλακες μαρτύρησε μαζί με τον απόστολο, συγκινημένος από το θάρρος του.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τυχόν ισχυρισμός ότι δεν μετράνε οι μαρτυρίες των πατέρων για το μαρτύριο του Ιακώβου γιατί απλώς βασίζονται στις Πράξεις των αποστόλων είναι αβάσιμος. Το ότι ο Ιάκωβος θάφτηκε εκεί δεν το αναφέρει η Αγία Γραφή, άρα θα το ήξερε από μόνος του ο Ιππόλυτος. Επίσης η ιστορία που μας αναφέρει ο Ευσέβιος δεν είναι από την Αγία Γραφή, άρα θα την ξέρει από άλλη πηγή.

Απόστολος Φίλιππος. Ένας από τους 12. Σταυρώθηκε ανάποδα στην Ιεράπολη της Φρυγίας
ΠΗΓΕΣ: 1. Αγίου Ιερομάρτυρος Ιππολύτου, «Περί των Δώδεκα Αποστόλων»: «Ο Φίλιππος κήρυξε στην Φρυγία, και σταυρώθηκε στην Ιεράπολη με το κεφάλι προς τα κάτω επί Δομιτιανού, και θάφτηκε εκεί».

2. Ευσεβίου, «Εκκλησιαστική Ιστορία» 3.31. Αναφέρει απόσπασμα από επιστολή του Πολυκράτη επισκόπου Εφέσου προς το πάπα Βίκτωρα, που γράφθηκε μεταξύ 189-198μ.Χ., που λέει ότι ο απόστολος Φίλιππος εκ των δώδεκα είναι θαμμένος στην Ιεράπολη μαζί με δυο από τις τρεις κόρες του. Έπειτα αναφέρει απόσπασμα διαλόγων του Καΐου με το μοντανιστή Πρόκλο, όπου ο Πρόκλος αναφέρει 4 προφήτισσες, κόρες του Φιλίππου που ζούσαν στην Ιεράπολη, όπου ήταν θαμμένος ο πατέρας τους. Ξέρουμε όμως πως ο διάκονος Φίλιππος είχε 4 κόρες προφήτισσες (Πράξεις κα'/21 8-9). Μάλλον ο αιρετικός Πρόκλος μπέρδεψε τους δυο Φιλίππους.

3. Οι «Πράξεις των περιοδειών του Φιλίππου του Αποστόλου», ένα απόκρυφο έργο. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι όταν ο απόστολος προσηλύτισε τη σύζυγο του ρωμαίου κυβερνήτη, εκείνος διέταξε να σταυρωθεί ανάποδα σε ένα δέντρο απέναντι από ειδωλολατρικό ναό. Ολόκληρο το κείμενο στη σελίδα http://www.newadvent.org/fathers/0818.htm

Απόστολος Βαρθολομαίος (ταυτίζεται με τον Ναθαναήλ). Ένας από τους 12. Κήρυξε στην Ινδία(με το όνομα Ινδία, ήταν γνωστά πολλά μέρη της Ασίας), όπου και μαρτύρησε.
ΠΗΓΕΣ: 1. Ιππολύτου «Περί των Δώδεκα Αποστόλων»: «Ο Βαρθολομαίος, πάλι, κήρυξε στους Ινδούς, στους οποίους και έδωσε το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, και σταυρώθηκε με το κεφάλι προς τα κάτω, και θάφτηκε στο Allanum, πόλη της Μεγάλης Αρμενίας».

2. Ευσεβίου «Εκκλησιαστική Ιστορία» 5.10. Αναφέρει ότι ο Πανταίνος, όταν πήγε στην Ινδία, βρήκε το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, το οποίο είχε δώσει στους Ινδούς ο Βαρθολομαίος.

3. Το «Μαρτύριο του Αγίου και Ενδόξου Αποστόλου Βαρθολομαίου», ένα απόκρυφο έργο, αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο απόστολος κήρυξε στην Ινδία και αποκεφαλίστηκε από τον Αστυάγη επειδή εκχριστιάνισε τον αδερφό του, τον βασιλιά Πολύμιο. Το κείμενο: http://www.newadvent.org/fathers/0825.htm.

Απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος: Γιος του Ιωσήφ του μνήστορος, μεγάλωσε μαζί με τον Χριστό. Ένας από τους 70, και 1ος επίσκοπος Ιεροσολύμων. Λιθοβολήθηκε έως θανάτου από τους Εβραίους.

ΠΗΓΕΣ: 1. Φλαβίου Ιώσηπου Ιουδαϊκές Αρχαιότητες 20.9.1. (γράφτηκαν γύρω στο 93μ.Χ.). Αναφέρεται στο θάνατο του Ιακώβου αδελφού του «Ιησού του λεγομένου Χριστού», ο οποίος μαζί με άλλους καταδικάστηκε σε θάνατο δια λιθοβολισμού από τον αρχιερέα Άνανο. Επειδή όμως αυτό το απόσπασμα αποτελεί και μαρτυρία περί του Ιησού Χριστού, πολλοί θέλουν τους άλλους να πιστεύουν ότι γράφτηκε όχι από τον ίδιο τον Ιώσηπο, αλλά από χριστιανούς αντιγραφείς. Ας παρατηρήσουμε κάποια στοιχεία όσον αφορά το θέμα της αυθεντικότητας της ανωτέρω αναφοράς:

α)Η αναφορά αυτή του Ιώσηπου βρίσκεται σε κάθε χειρόγραφο των Ιουδαϊκών Αρχαιοτήτων που διασώζεται σήμερα. Επίσης, το περιεχόμενο, το λεξιλόγιο, το ύφος του αποσπάσματος είναι ανάλογα του Ιώσηπου.

β)Δεν χρησιμοποιείται κανένα χριστιανικό επίθετο του Ιακώβου, όπως το «Δίκαιος», που χρησιμοποιήθηκε πολύ συχνά γι' αυτόν στη χριστιανική γραμματεία (Ευσέβιος κ.ά.).

γ)Ο συγγραφέας δεν δίνει στο απόσπασμα αυτό έμφαση ούτε στο Χριστό ούτε στον Ιάκωβο, αλλά στον αρχιερέα Άνανο. Ένας χριστιανός δεν θα έκανε κάτι τέτοιο.

δ)Εάν ο Ιάκωβος που αναφέρει ο Ιώσηπος δεν ήταν ο Ιάκωβος ο αδελφός του Χριστού, είναι παράξενο που ο συγγραφέας δεν δίνει άλλες πληροφορίες για το τι είχε ο Άνανος εναντίον του Ιακώβου. Η έχθρα του αρχιερέα για τον αδελφό ενός (όπως πίστευε) ψευδομεσσία, καταλαβαίνεται εύκολα από τον αναγνώστη.

ε)Ο Ιώσηπος στο έργο του αναφέρει πάνω από μια ντουζίνα ανθρώπους με το όνομα Ιησούς. Έτσι, ο Ιώσηπος αναγκάζεται να δίνει πληροφορίες για το κάθε Ιησού. Αυτό κάνει και στη περίπτωση αυτή («του λεγομένου Χριστού»).

στ) Το πιο σημαντικό: Ο μεγάλος συγγραφέας Ωριγένης (περ.185-253μ.Χ.) κάνει τρεις(!) αναφορές στην αναφορά του Ιώσηπου στον Ιάκωβο (εις τον Ματθαίο 10.17, Κατά Κέλσου 1.47 και 2.13.). Άρα το απόσπασμα σίγουρα υπήρχε πριν από το 3ο αιώνα. Και να μην ξεχνάμε πως όταν ζούσε ο Ωριγένης συνέβαιναν απανωτοί διωγμοί κατά των Χριστιανών, οι οποίοι ήταν μια κυνηγημένη μειονότητα, που δεν είχε δυνατότητα να μεταποιεί ελληνικές, ρωμαϊκές, και ιουδαϊκές πηγές. Επίσης, ο Ευσέβιος (Εκκλησιαστική Ιστορία 2.23.21-2.23.24) αναφέρει το απόσπασμα του Ιώσηπου καθώς και ο άγιος Ιερώνυμος (De Viris Illustribus)

2. Ηγήσιππος (περ.170μ.Χ.). Μόνο αποσπάσματα του έργου του έχουν διασωθεί. Ανάμεσα σε αυτά, υπάρχει η διήγηση του μαρτυρίου του αγίου Ιακώβου, από το 5ο βιβλίο του Ηγήσιππου. Αυτός αναφέρει ότι αφού ρίχθηκε από τη κορυφή του Ναού και δεν πέθανε, λιθοβολήθηκε και κάποιος του κοπάνησε το κεφάλι με ένα ξύλο, στήθηκε μνημείο προς τιμήν του, που υπήρχε και στα χρόνια του ιδίου του Ηγήσιππου!

3. Ωριγένους εις τον Ματθαίο 10.17., Κατά Κέλσου 1.47 και 2.13.

4. Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία 2.23, που αναφέρει και τις διηγήσεις του Ιώσηπου, του Ηγήσιππου και του Κλήμεντος(που σύμφωνα με τον Ευσέβιο, είναι όμοια με αυτή του Ηγήσιππου).

5. Αγίου Ιερωνύμου De Viris Illustribus 2. Αναφέρει και τον Ιώσηπο, τον Ηγήσιππο και το 7ο βιβλίο ενός έργου του Κλήμη(στα αγγλικά Outlines).

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr