Σα φαντάσματα στα όνειρά μου ακόυω τα βήματά τους.
Έρχονται να με πάρουν, έρχονται να με πάρουν...

Το φεγγάρι χλωμό, το φως λιγοστό, οι σκιές περισσεύουν.
Οι ήχοι της νύχτας, αλλόκοτοι, κρατούν το μυστικό τους.

Το σώμα μου, ξαπλωμένο σα σε ξύλινο στρώμα, ανασαλεύει
με κάθε μου ανάσα: Τίνος είναι ετούτη η αναπνοή,
να είναι τάχα μου η δική μου, ή κάποιου άλλου, ξένου,
που κοιμάται δίπλα μου, που αναστενάζει στο αφτί μου;

Η ώρα περνά, η νύχτα τελειώνει πιά τον κύκλο της,
λίγο ακόμη, λίγη ώρα ακόμη μένει για να τελειώσει
το μαρτύριο...

Αλλάζω πλευρό. Τα σεντόνια κινούνται, οι σκιές
τρεμοπαίζουν, οι κουρτίνες ανασαλεύουν. Λίγο ακόμη!

Το σώμα είναι ξύπνιο. Το μυαλό τραγουδά ένα νανούρισμα,
μα η φωνή του είναι πολύ σιγανή, δε μπορεί να σκεπάσει
τους ήχουνς του μυστηρίου, που στοιχειώνουν τη νύχτα μου.

Το φεγγάρι χλωμό, το φως λιγοστό, οι σκιές περισσεύουν.
Οι ήχοι της νύχτας, παίρνουν τώρα σχήμα και μορφή:

Γίνονται γείτονες, σωλήνες, ηλεκτρικές συσκευές.
Λίγο ακόμη, λίγο ακόμη και θα τελειώσει και σήμερα.

Ένα μηχανάκι ακούγεται στο δρόμο, ήχος γνώριμος,
ήχος παρηγοριάς. Το ασανσέρ ανεβοκατεβαίνει: ναι,
ξεκίνησαν ήδη για τις πρωϊνες τους δουλειές...

Τα μάτια κλείνουν επιτέλους. Με την πρώτη ακτίνα
του ήλιου, χάνεται το μυστήριο, χάνεται ο τρόμος.