Εις φάραν επεκάθητο μαύρην, γενναιοτάτην /
εφόρει επιλώριον ολόσπρον, καστόριν /
κοντάριν αραδίτικον και σπάθην εζωσμένη /
και ο χιτών της Μαξιμούς υπήρξεν αραχνώδης.

http://www.kat.gr/kat/History/Start.asp?WinF=/kat/P/km/txt/Amazons.htm
------

Σκάβε βαθειά-τρέξε γρήγορα!

Μονομαχεί και νικά την ανίκητη Αμαζόνα Μαξιμώ, όπου τον ερωτεύεται για την ανδρεία του και του ζητά να γίνει γυναίκα του ή σκλάβα του.Καταφέρνει και φτάνει στον Ευφράτη και μαζί με τους Ακρίτες παίρνει τη γυναίκα του. Χτίζει ένα μεγαλόπρεπο πύργο και τον στολίζει με διάφορες μορφές ηρώων που έχει σαν πρότυπα.

http://www.haef.gr/chilias/greek/other/byzantine/mouzaki.html

---

Φίλη e_shadow, καλώς όρισες στην παρέα μας!

Dear τυχερούλη, είχα κι εγώ σκοπό κάποια στιγμή να αναφέρω αυτό το site με τις Μονομάχους. Είναι ένα από τα καλύτερα και πιο ενημερωμένα sites του Διαδικτύου για τις γυναίκες μονομάχους. Εδώ, θα ήθελα να προσθέσω και δύο ταινίες που έχω δει με Gladiatrices,τις οποίες αναφέρει και το προαναφερθέν site:

Υπάρχει και μία τρίτη, το "The Arena", της δεκαετίας του '70, πάνω στο οποίο έχει βασιστεί το σύγχρονο ριμέικ, το οποίο και βλέπετε λίγο πιο πάνω. Το παλιό της δεκαετίας του '70 είναι λίγο δυσεύρετο και δεν το έχω βρει/δει ακόμα. Πρωταγωνιστούσε και η Pam Grier, γνωστή και στους φαν του Tarantino (Jackie Brown).

Edited by - Attis on 27/03/2005 19:36:35

I have become one with my sword!

Ο παλιός είναι αλλιώς...

...αλλά ο νέος είναι ωραίος!

Άαααν καταλάβει κανείς τι περιγράφω (που δεν το νομίζω) ας βοηθήσει...

Έχει βέβαια να κάνει με γυναίκες Μονομάχους και θυμάμαι πως βασική ηρωίδα είναι μια ξανθιά πολεμίστρια η οποία στην περιπλάνησή της φτάνει σε ένα μυστήριο βουνό, το οποίο ήταν κούφιο και βλέπει πως εκεί μέσα κράταγαν αιχμάλωτες γυναίκες για να κάνουν όργια κ.λ.π...

Παλεύει με κάποιους και καταφέρνει να ελευθερώσει αρκετές απο αυτές.

Μια σκηνή που θυμάμαι είναι που κάποιος ενώ έκανε sex έφαγε ή μάλλον κατάπιες σιγά -σιγά κάποιον άλλο...

Δεν ξέρω αν καταλάβατε τίποτα, αλλά δεν θυμάμαι κάτι περισσότερο να σας πώ...

Το μήκος του δρόμου που διένυαν οι αθλήτριες της Ολυμπίας, ήταν τα 5/6 του σταδίου. Αγωνίζονταν φορώντας κοντό χιτώνα, που άφηνε γυμνό το δεξί ώμο και στήθος, αμφίεση που θυμίζει τις απεικονίσεις των Αμαζόνων. Ο Παυσανίας μας πληροφορεί ότι οι αθλήτριες χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με την ηλικία τους. Οι αρχαίοι αγώνες συνδέονταν άμεσα με τη θρησκεία και τα Ηραία περιλάμβαναν πολλά τελετουργικά και λατρευτικά στοιχεία. Οι δεκαέξι γυναίκες είχαν το ιερατικό καθήκον να υφαίνουν κάθε τέσσερα χρόνια τον καινούριο πέπλο της θεάς. Ακόμη, τα βραβεία που έπαιρναν οι νικήτριες είχαν θρησκευτική σημασία: στεφάνι από την ιερή αγριελιά - δέντρο συμβολικό της γονιμότητας, της Σελήνης και της Γης - και μέρος από την αγελάδα που θυσιαζόταν στη θεά.

Η «βοϊδομάτα» (βοώπις) Ήρα είχε ως σύμβολο την αγελάδα, ζώο ιερό που συνδεόταν επίσης με τη Μητέρα-Θεά, τη Σελήνη και τη Γαία (ο Δίας σχετιζόταν με τον Ταύρο, έμβλημα της γονιμότητας, και τον Ήλιο). Οι νεαρές νικήτριες αξιώνονταν μια ιδιαίτερη τιμή, που φανέρωνε την ιερότητα των αγώνων: μπορούσαν να αφιερώσουν αγαλματίδια με τη μορφή τους στο Ηραίο, το ναό της θεάς στην Ολυμπία, κάποιοα από τα οποία σώζονται ως σήμερα.

Ήταν πραγματικά τα Ηραία αρχαιότερα από τους ανδρικούς αγώνες; Προέρχονταν άραγε από μια παλιότερη εποχή, στην οποία οι γυναίκες και οι θεές πρωταγωνιστούσαν στην κοινωνία και στη θρησκεία;

Σύμφωνα με την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (τόμ. Β, Εκδοτική Αθηνών) «η πιο παλιά θεότητα της Ολυμπίας ήταν η Γη. Η λατρεία της συνδέεται με την προελληνική μορφή της χθόνιας αιγαιακής Θεάς-Μητέρας. Η λατρεία της θεάς της γονιμότητας στους μυκηναϊκούς χρόνους συνδέεται με τη μορφή της Ήρας, της Δήμητρας και της Ιπποδάμειας. Η αρχαιότητα της λατρείας της Ήρας στην Άλτι (ιερή κοιλάδα της Ολυμπίας), ο ρόλος της ιέρειας της Δήμητρος Χαμύνης στους αγώνες των ιστορικών χρόνων και ο βωμός της θεάς στο στάδιο δείχνουν την παλιά κυριαρχία των γυναικείων θεοτήτων στην Ολυμπία». Ο Δίας λατρευόταν αρχικά δίπλα στην κύρια θεότητα, την Ήρα, στο δικό της ναό. Ο ναός αυτός, ο αρχαιότερος ελληνικός ναός που έχει βρεθεί, είναι χτισμένος πάνω σε ακόμη παλαιότερο βωμό, αφιερωμένο σε θηλυκή θεότητα.

Η ερευνήτρια J.E. Harrison και ο πανεπιστημιακός καθηγητής F.M. Conford πιθανολογούν (Η προέλευση των Ολυμπιακών Αγώνων, εκδ. Ιάμβλιχος) ότι πραγματικά οι γυανικείοι αγώνες είναι οι αρχαιότεροι με βάση την ημερομηνία διεξαγωγής τους. Οι ανδρικοί Ολυμπιακοί Αγώνες τελούνταν εναλλάξ τον Αύγουστο ή το Σεπτέμβριο (Απολλώνιο και Παρθένιο κατά το ηλειακό ημερολόγιο), δηλαδή άλλοτε πριν κι άλλοτε μετά τα Ηραία. Ο μήνας Παρθένιος πιθανότατα πήρε το όνομά του από τους παρθενικούς αγώνες των Ηραίων - η Παρθένος, μια από τις τρεις μορφές της Μεγάλης Θεάς, ήταν επίσης τίτλος της Ήρας, η οποία ανανέωνε κάθε χρόνο την παρθενικότητά της λουόμενη σε ιερή πηγή.

Αν οι αγώνες αυτοί ηταν πράγματι προγενέστεροι των ανδρικών, αυτό θα εξηγούσε γιατί οι ανδρικοί Ολυμπιακοί τελούνταν εναλλάξ πριν ή μετά τους γυναικείους: αν οι αγώνες προς τιμή του Δία διεξάγονταν σταθερά πριν τα Ηραία, αυτό θα πρόσβαλε τη θεά. Αν πάλι συνέβαινε το αντίθετο, θα μειωνόταν το κύρος του θεού. Η εναλλαγή της ημερομηνίας των ανδρικών αγώνων αποτελούσε πιθανόν τη λύση στο πρόβλημα αυτό.

Η Χάρισον και ο Κόνφορντ δίνουν μια ακόμη θρησκευτική προέκταση στους Ολυμπιακούς Αγώνες: πιστεύουν πως η νικήτρια των Ηραίων θα πρέπει να συμβόλιζε τη θεά, την Ιπποδάμεια-Ήρα-Σελήνη, ενώ αντίστοιχα ο νικητής των ανδρικών αγώνων τον Πέλοπα-Δία-Ήλιο. Ίσως, λοιπόν, ένας από τους πρωταρχικούς σκοπούς των Ολυμπιάδων να ήταν η ανάδειξη των νέων που θα ενσάρκανων το θεϊκό ζευγάρι σε μια τελετουργία γονιμότητας. Η γονιμότητα της Γης και των ανθρώπων είναι η ίδια η εξασφάλιση της ζωής, και ο ιερός Γάμος ήταν στοιχείο θεμελιώδες σε πολλές αρχαίες θρησκείες.

Η αρχαιότητα της γυναικείας λατρείας στην Ολυμπία, η εναλλαγή στην ημερομηνία των ανδρικών αγώνων και το γονιμικό στοιχείο του Ιερού Γάμου, που συνδέεται με την προϊστορική Θεά, αποτελούν σαφείς ενδείξεις ότι οι Ολυμπιάδες πιθανόν να ήταν γυναικείοι αγώνες στο ξεκίνημά τους, μια επιβίωση από πανάρχαιες προπατριαρχικές κοινωνίες. Το βέβαιο είναι ότι οι παρθενικοί Ολυμπιακοί Αγώνες, τα Ηραία, υπήρξαν και ήταν τουλάχιστον εξίσου παλιοί με τους ανδρικούς. Ωστόσο, δημιουργείται η απορία: γιατί οι γυναικείοι αυτοί αγώνες είναι σχεδόν άγνωστοι ακόμα και στην ίδια τους την πατρίδα, ενώ οι αντίστοιχοι ανδρικοί έχουν γίνει γνωστοί ανά την υφήλιο; Μήπως γιατί η ως τώρα ανδροκρατούμηνη επιστήμη της ιστοριογραφίας συχνά παραβλέπει τη γυναικεία συνεισφορά στον πολιτισμό; Αν είναι έτσι, τότε η ολοένα αυξανόμενη συμμετοχή των γυναικών στην ιστορική έρευνα μας επιφυλάσσει κι άλλες επλήξεις!

(Attis > Με βοήθησες πολύ με τις εικόνες..τι γίνεται όμως αν θέλω να βάλω εικόνα που έχω ήδη αποθηκευμένη στο pc μου???)

Η Χο Χσιεν Κου γεννήθηκε τον 7ο αιώνα μ.Χ. και ζει μέχρι… σήμερα! Θεωρείται η κατ' εξοχήν γυναίκα που πραγμάτωσε το δυναμικό της γυναικείας φύσης. Θα μπορούσε να λεχθεί ότι καλύπτει την πανανθρώπινη ανάγκη για επίκληση στη θηλυκή ενέργεια των ταοϊστών, όπως αντίστοιχα την ίδια ανάγκη στην "ανδροκρατούμενη" Δύση καλύπτει η Παναγία.

Η Χο Χσιεν Κου έγινε αθάνατη σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, μετά από τη συνάντηση που είχε με τον επίσης αθάνατο Λου Τονγκ Πιν. Αυτός τη μύησε στην αλχημεία της αθανασίας και της έδωσε το παραδοσιακό ανεκτίμητο "ροδάκινο της Αθανασίας". Πολύ σύντομα, ήταν ικανή να ταξιδέψει με το πνευματικό της σώμα στο πεδίο της μεγάλης θεάς της Αθανασίας, Χσι Γουανγκ Μου, της "Μητέρας της Δύσης". Η "Μητέρα της Δύσης" τη μετέφερε στους κήπους του απέραντου διαστήματος, το νέο "σπίτι" της Χο Χσιεν Κου. Η Χο Χσιεν Κου ασκήθηκε στις ταοϊστικές πρακτικές, σταμάτησε την έμμηνη ρύση της και έτσι ήταν ικανή να διατηρεί τη ζωτική της ενέργεια. Είχε αποκτήσει την ικανότητα να τρέφεται μόνο με το γλυκό, ουράνιο, δροσοσταγές υγρό που υπάρχει στα φυτά και με το "απανταχού Τσι" (το κοσμικό Τσι).

Αργότερα, την είδαν να αιωρείται επάνω σε ένα σύννεφο, πάνω από το ναό της Μα Κου που ήταν σοφή ταοϊστρια με μεγάλη φήμη. Η Χο Χσιεν Κου συνεχίζει να εμφανίζεται στους ενάρετους, τους αγνούς και τους καταπιεσμένους ανθρώπους που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη θείας παρέμβασης. Απεικονίζεται πάνω σε ένα ελάφι (σύμβολο μακροζωίας και απεριόριστης ενέργειας) να κρατάει έναν ανθισμένο λωτό (σύμβολο δύναμης και αγνότητας).

Η λέξη «πολεμίστρια/-ής» στα συμφραζόμενα της σελίδας μας ελάχιστη έχει σχέση με την έννοια του ανθρώπου που «παίρνει κεφάλια» και δρα ως εξολοθρευτής σε περιόδους πολέμου. Ήδη όπως φαίνεται από την παρουσίαση της όλης θεματολογίας, γυναίκες πολεμίστριες είναι οι αγωνίστριες, οι γυναίκες που μάχονται για την αυτογνωσία και την αυτοπραγμάτωσή τους. Το να είσαι πολεμίστρια αποτελεί τρόπο ζωής και σκέψης. Μία από τις πηγές έμπνευσης για την επιλογή του όρου «πολεμίστρια» είναι η φιλοσοφία του Δον Χουαν Μάτους έτσι όπως παρουσιάζεται μέσα από τα βιβλία του Κάρλος Καστανιέντα. Παραθέτουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

Το μονοπάτι της γνώσης

«Μονάχα ένας πολεμιστής μπορεί να σταθεί στο μονοπάτι της γνώσης. Ένας πολεμιστής δεν μπορεί να παραπονιέται ή να λυπάται για τίποτε. Η ζωή του είναι μια ασταμάτητη πρόκληση κι οι προκλήσεις βέβαια δεν είναι καλές ή κακές. Οι προκλήσεις είναι απλά προκλήσεις. Η βασική διαφορά ενός συνηθισμένου ανθρώπου κι ενός πολεμιστή είναι ότι ο τελευταίος βλέπει το καθετί σαν πρόκληση, ενώ ο συνηθισμένος άνθρωπος βλέπει το καθετί ή σαν ευλογία ή σαν κατάρα».

Ο θάνατος

Οι πολεμιστές ζουν με το θάνατο δίπλα τους και από τη γνώση ότι ο θάνατος είναι μαζί τους, παίρνουν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν τα πάντα. Ο Δον Χουαν είχε πει ότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί, είναι το να πεθάνουμε. Και μια και αυτή είναι ήδη η μοίρα μας, είμαστε ελεύθεροι. Αυτοί που έχουν χάσει τα πάντα, δεν έχουν τίποτα να φοβούνται πια. Ο θάνατος είναι αναγκαίο συστατικό της ανάγκης να πιστεύεις. Χωρίς την επίγνωση του θανάτου καθετί είναι συνηθισμένο, πεζό. Επειδή ο θάνατος μας παραμονεύει, γι' αυτό ο κόσμος είναι ένα απύθμενο μυστήριο. Χωρίς την επίγνωση της παρουσίας του θανάτου μας δεν υπάρχει δύναμη μήτε μυστήριο. Η ανάγκη να πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι μυστηριώδης κι απύθμενος είναι η έκφρασης της εσώτερης προτίμησης του πολεμιστή. Χωρίς αυτή δεν έχει τίποτε.

Ο εγωισμός

Ο εγωισμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου. Σκέψου το. Αυτό που μας κάνει αδύνατους είναι το να αισθανόμαστε ότι μας προσβάλλουν οι ενέργειες των συνανθρώπων μας. Ο εγωισμός μας απαιτεί να περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας προσβεβλημένοι από κάποιον. Η μάχη των πολεμιστών κατά του εγωισμού είναι θέμα στρατηγικής, όχι αρχής. Οι πολεμιστές μελετούν τις στρατηγικές τους. Καταγράφουν όλα όσα κάνουν. Μετά αποφασίζουν τι απ' αυτά μπορεί ν' αλλάξει προκειμένου να επιτύχουν τη μικρότερη δαπάνη ενέργειας: κι ο εγωισμός είναι αυτός που καταναλίσκει την περισσότερη ενέργεια. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι ο μέσος άνθρωπος παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Οι ενέργειές του και τα συναισθήματά του, όπως αυτά των τυράννων, έχουν μεγάλη σημασία. Οι πολεμιστές από την άλλη μεριά, όχι μόνο έχουν μια καλά προετοιμασμένη στρατηγική, αλλά είναι απελευθερωμένοι και από τον εγωισμό. Αυτό που συγκρατεί τον εγωισμό είναι το ότι έχουν καταλάβει πως η πραγματικότητα είναι μια δική μας ερμηνεία. Κάθε άνθρωπος που έχει λίγη περηφάνια μέσα του, αισθάνεται να κομματιάζεται όταν τον κάνουν να αισθάνεται ότι δεν έχει καμιά αξία.

quote:

---

να κάνουν όργια κ.λ.π...

Μια σκηνή που θυμάμαι είναι που κάποιος ενώ έκανε sex έφαγε ή μάλλον κατάπιε σιγά -σιγά κάποιον άλλο...

---

Σκάβε βαθειά-τρέξε γρήγορα!

Τυχερούλης > Sorry , δεν ήθελα να προσβάλλω κανέναν, όμως η λέξη sex δεν είναι και τόοοοοοοοσοοοο ανάρμοστη (?!)

..Καλημέρες...

ΤΗΣ ΛΕΝΩΣ ΤΟΥ ΜΠΟΤΣΑΡΗ
(1804)

Όλες οι καπετάνισσες από το Κακοσούλι
όλες την Άρτα πέρασαν, 'ς τα Γιάννινα τοις πάνε,
σκλαβώθηκαν οι αρφανές, σκλαβώθηκαν οι μαύρες,
κ’ η Λένω δεν επέρασε, δεν την επήραν σκλάβα.
Μόν πήρε δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια,
σέρνει τουφέκι σισανέ κ' εγγλέζικα κουμπούρια,
έχει και ‘ς τη μεσούλα της σπαθί μαλαματένιο.
Πέντε Τούρκοι την κυνηγούν, πέντε τζοχανταραίοι.
Τούρκοι, για μην παιδεύεστε, μην έρχεστε σιμά μου,
σέρνω φουσέκια 'ς την ποδιά και βόλια 'ς τοις μπαλάσκες
-Κόρη, για ρίξε τάρματα, γλίτωσε τη ζωή σου.
-Τι λέτε, μωρ' παλιότουρκοι και σεις παλιοζαγάρια;
Εγώ είμαι η Λένω Μπότσαρη, η αδελφή του Γιάννη,
και ζωντανή δεν πιάνουμαι εις των Τουρκών τα χέρια".

ΤΗΣ ΔΕΣΠΩΣ
(25 Δεκεμβρίου 1803)

Αχός βαρύς ακούεται, πολλά τουφέκια πέφτουν.
Μήνα σε γάμο ρήχνονται, μήνα σε χαροκόπι;
Ουδέ σε γάμο ρήχνονται ουδέ σε χαροκόπι,
η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ' αγγόνια .
Αρβανιτιά την πλάκωσε 'ς του Δημουλά τον πύργο.
Γιώργαινα, ρίξε τάρματα, δεν είν' εδώ το Σούλι.
Εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων.
-Το Σούλι κι' αν προσκύνησε, κι’ αν τούρκεψε νη Κιάφα.
Η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκαμε, δεν κάνει»
Δαυλί 'ς το χέρι νάρπαξε, κόρες και νύφες κράζει.
«Σκλάβες Τούρκων μη ζήσομε, παιδιά μ', μαζί μου ελάτε».
Και τα φυσέκια ανάψανε, κι' όλοι φωτιά γενήκαν.

Και ένα αποσμασμα από τραγούδι για τη μάχη του Δυρού

Κ' εκείνος ως πολέμαρχος
εσύναξ' όλα τα χωριά,
γράφει και στέλνει ς' τ’ Αρμυρό,
κ' έδραμε κατά το Δυρό.
Βλέπει γυναίκες να χερούν
και τα δρεπάνια να κρατούν,
τους Αραπάδες να χτυπούν.
"Εύγε σας, μεταεύγε σας,
γυναίκες, άνδρες γίνετε,
σαν ανδρειωμένες μάχεστε,
σαν Αμαζόνες κρούετε".

quote:

---

Και τα φυσέκια ανάψανε, κι' όλοι φωτιά γενήκαν.

---

Σκάβε βαθειά-τρέξε γρήγορα!

quote:

---

Attis> Η προηγούμενη photo που έβαλες είναι απο manga???????? (Πολύ ωραία !!)

---

Όσοι δεν την έχετε δει, τρέξτε γρήγορα στο video-club της περιοχής σας!!!

Υπήρξε και το αποτυχημένο αμερικάνικο ριμέικ με την Μπρίτζετ Φόντα (The Assassin), καθώς και η όμορφη σειρά Nikita που προβάλλεται αυτή την εποχή στους δέκτες σας στον Alpha με την Peta Wilson.

Ο Όμηρος αναφέρει τις Αμαζόνες σαν έναν απόμακρο, σχεδόν ξεχασμένο μύθο. Ήρωες της Ομηρικής Αμαζονομαχίας είναι ο Πρίαμος και ο Βελλεροφών. Ο Πρίαμος αγωνίστηκε όταν ήταν νέος ως σύμμαχος των Φρυγών εναντίον των Αμαζόνων στον Σαγγάριο (Ιλ. γ 184-190 κ.ε.) και ο Βελλεροφών τις νίκησε στη Λυκία (Ιλ. ζ 186): «το τρίτον αυ κατέπεφνεν Αμαζόνας αντιανείρας». Το επίθετο «αντιάνειραι» έχει ερμηνευθεί «έχθρα! των ανδρών» η «όμοιαι με άνδρας» (Ιλ. γ, 189. ζ 186). Η εχθρότητα των Αμαζόνων προς το ανδρικό φύλο είναι φανερή επίσης στην Αισχύλεια παράθεση «στυγάνορες» (Προμ. 726) και στο Ηροδότειο «ανδροκτόνοι» (4,110). Η ύστερη ποίηση επέδρασε ώστε να διαμορφωθούν οι εξής ιδέες για τις Αμαζόνες.

Στα βορειοανατολικά της Μ. Ασίας, στην περιοχή του ποταμού Θερμώδοντος, υπήρχε μεγάλη και πλούσια πόλη, η πατρίδα των Αμαζόνων. Στην πόλη αυτή οι άνδρες χρησιμοποιούνταν μόνο για τη διαιώνιση του είδους. Οι γυναίκες αυτές, μόνες τους, με τα όπλα τους, που ήταν τόξο, βέλος και ξίφος, υπερασπίζονταν τη χώρα τους και συγχρόνως έκαναν επιδρομές, πέρα από τα σύνορα τους, στις γειτονικές χώρες και μέχρι τον Τάναϊ, τη Θράκη και τη Συρία. Με αυτόν τον τρόπο, ίδρυσαν πολλές ονομαστές πόλεις και συναντήθηκαν με τους περιφημότερους ήρωες του ελληνικού μύθου. Μεταξύ των θεών τιμούσαν κυρίως τον Άρη και την Άρτεμι. Τα αγόρια που γεννούσαν ή τα σκότωναν ή τα ακρωτηρίαζαν ή τα έστελναν στους πατέρες τους, πέρα από τα σύνορα της χώρας τους. Οι Αμαζόνες, μια και δεν είχαν άνδρες στη χώρα τους, πήγαιναν και ζούσαν δύο μήνες την Άνοιξη για τη διαιώνιση του είδους μ' έναν γειτονικό αρσενικό λαό τους Γαργαρείς, που κατοικούσαν στον Καύκασο (Στράβ. 11, 504). Ακόμη είχαν τη συνήθεια να αφαιρούν τον δεξιό μαστό των κοριτσιών τους για να μην τους εμποδίζει στη χρήση του τόξου. Είναι όμως πιθανό ότι ο μύθος αυτός, που απαντά στους συγγραφείς της ύστερης αρχαιότητας (Σχόλια Απολλόδ. 2, 5, 9 και Ευσταθίου εις Ιλ. γ 189. Διόδ. 2,45), δημιουργήθηκε από την παρετυμολογία του ονόματος Αμαζών (από το α στερητ. + μαζός = μαστός) που σήμαινε αυτήν που δεν είχε μαστό.

Πρωτεύουσα τους αναφέρεται συνήθως η Θεμίσκυρα στον Θερμώδοντα ποταμό (πρβλ. Ήρόδ. 9, 27. Διόδ. 4 1 6. Παυσ. 1, 2, 1) της Καππαδοκίας. Σύμφωνα με άλλη παράδοση (Φερεκύδης), αναφέρεται ότι οι Αμαζόνες, χωρισμένες σε τρεις φυλές, κατοικούσαν σε τρεις πόλεις και τα περίχωρα τους. Κατά τον Ιουστίνο (2,4) οι Αμαζόνες ήταν οι γυναίκες των Σκυθών που περιπλανήθηκαν στον Θερμώδοντα και εκεί υπέκυψαν στους γειτονικούς λαούς. Κατά τον Σαλλούστιο (απόσπ. 3,46) μετανάστευσαν από τη Σκυθία στη Μ. Ασία και κατά τον Προμηθέα του Αισχύλου (415, 723) από την Κολχίδα και τη λίμνη Μαιώτιδα.

Όταν οι Έλληνες γύρισαν την περιοχή γύρω από τον Θερμώδοντα και δεν βρήκαν εκεί Αμαζόνες, προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την απουσία τους με διάφορους τρόπους. Έλεγαν λοιπόν ότι ο Ηρακλής —ο κύριος εχθρός τους—τις εξολόθρευσε ή ότι μετανάστευσαν προς τα βόρεια (Στράβ. 11, 505. Διόδ. 17,77. Ιουστίνος 2,4). Έτσι ο Ηρόδοτος (4,110 κ.έ.) γράφει ότι μετά την ήττα των Αμαζόνων στον Θερμώδοντα, όσες απέμειναν πήγαν στη χώρα των Σκυθών. Ύστεροι συγγραφείς επίσης διηγούνταν ιστορίες για τις Αμαζόνες στη βόρεια πλευρά του Καυκάσου, δηλ. ανατολικά της Μαιώτιδος, σχεδόν στην ίδια περιοχή που τοποθετείται και η διήγηση του Ηροδότου. Εκτός από τον Βορρά του τότε γνωστού κόσμου συναντούμε τις Αμαζόνες και στα νότια, στη Λιβύη. Λεγόταν ότι κατοικούσαν σ' ένα μεγάλο νησί της Τριτωνίδος λίμνης, που βρισκόταν στην περιοχή των Αιθιόπων και του Ωκεανού. Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι η κατοικία των Αμαζόνων είναι προς τα δυτικά· θεωρεί πατρίδα τους τη Θράκη, και τον Άρη, τον κύριο θεό της Θράκης, πατέρα τους (Αρκτίνου, Αιθιοπίς). Νεώτερες παραδόσεις αναφέρουν ότι οι Αμαζόνες κατοικούσαν στην Ιλλυρία (Σερβίου, Σχόλ. εις Αίν. 11, 842).

Στη Δυτική Μ. Ασία οι Αμαζόνες έπαιξαν μεγάλο ρόλο. Την παρουσία τους εκεί από τους αρχαιότατους χρόνους μαρτυρεί ο Όμηρος, ο οποίος αναφέρει το επιτύμβιο μνημείο της Μυρίνης στο Ίλιον. Η αναφορά αυτή του Όμηρου συνδέει τις Αμαζόνες με την Αιολίδα (Ιλ. β 811). Η λέξη «Μυρίνη», το όνομα της αρχαιότερης Αμαζόνας, είναι αλληλένδετο με την ομώνυμη πόλη της Αιολίδας, που σύμφωνα με τους αρχαίους θα πρέπει να ιδρύθηκε από την ηγεμόνα των Αμαζόνων (Στράβ. 11, 573).

Στην Ιωνική Μ. Ασία η πιο ονομαστή πόλη των Αμαζόνων ήταν η Έφεσος, στην ίδρυση της οποίας οι Αμαζόνες έπαιξαν εξέχοντα ρόλο. Κατά τον Παυσανία (7,2,7), ο Πίνδαρος (απόσπ. 174) αποδίδει στις Αμαζόνες την ίδρυση του Ιερού της Εφεσίας Αρτέμιδος. Αναφέρεται ότι οι γυναίκες του Θερμώδοντος ήταν οι πρώτες στις οποίες έδωσε άσυλο το ιερό της Αρτέμιδος· εδώ βρήκαν προστασία από την καταδίωξη του Ηρακλή ή του Διονύσου (Παυσ. 7,2,7). Οι Ιδρυτές και οι παλαιότεροι αντιπρόσωποι της Εφεσίας Αρτέμιδος συνδέονταν γενεαλογικά με τις Αμαζόνες· π.χ. η Εφεσία ιέρεια Έφεσος θεωρούνταν μητέρα της Αμαζούς (Ευσταθ. Δίον. 828), ο δε μυθικός ιδρυτής του ιερού της Αρτέμιδος, ο Έφεσος, θείος της αμαζόνας Πενθεσίλειας (Παυσ. 7,2,7).

Σαπφώ, η 10η Μούσα

Η Σαπφώ έζησε και άκμασε στην προ-κλασσική περίοδο, στις αρχές του 6oυ αιώνα π.Χ. (~580) κυρίως στην πρωτεύουσα του νησιού της Λέσβου, όπου τότε άκμαζαν οι τέχνες κι ο πολιτισμός. Το πιθανότερο είναι ότι γεννήθηκε λίγα χρόνια πριν, στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, του 7ου, γύρω στα 620 π.Χ., στην Ερεσό.
Η ιστορία του Ελληνικού Έθνους αναφέρει ότι γεννήθηκε το 715 π.Χ., αλλά θα πρέπει να πρόκειται για τυπογραφικό λάθος, γιατί το ίδιο άρθρο αναφέρει ότι η Σαπφώ και ο Αλκαίος έζησαν δυο γενιές περίπου μετά τον Τέρπανδρο, διάσημο κιθαρωδό που άκμασε γύρω στο 630 π.Χ. και μάλλον ίδρυσε την πρώτη σχολή -ή ρεύμα- λυρικής ποίησης στη Λέσβο, κι ότι ο Αλκαίος γεννήθηκε γύρω στο 620 π.Χ.

Μια από τις σημαντικότερες μορφές της Αρχαίας Λυρικής ποίησης, μαζί με τον Αλκαίο κι ίσως κι ένα - δύο άλλους, όπως τον Αρχίλοχο, τον Ανακρέοντα. Σίγουρα η διασημότερη ποιήτρια του αρχαίου ελληνικού κόσμου, κι ίσως όχι μόνο.

Φαίνεται πως αγαπούσε ιδιαίτερα τη μουσική και κάθε ομορφιά.
Την έχουνε αγαπήσει και παινέσει από την εποχή της μέχρι και σήμερα για την ομορφιά και την τρυφεράδα της ερωτικής της ποίησης, αλλά και για την αμεσότητα που πλησιάζει τον αναγνώστη.
Πολλοί την έχουνε αποκαλέσει "δέκατη μούσα" ή και "θνητή μούσα" (μάλλον της λυρικής και την ερωτικής ποίησης), ο Πλάτωνας την έχει αποκαλέσει σοφή (σύμφωνα με την Ποικίλη ιστορία του Αιλιανού Κλαύδιου), κι ο Οράτιος στη 2η ωδή του μας λέει ότι κι οι νεκροί ακόμα ακούνε με θαυμασμό τα τραγούδια της σε ιερή σιγή στον κάτω κόσμο.

Κόρη αριστοκρατικής οικογένειας και συγκεκριμένα του Σκαμανδρώνυμου και της Κλείδας, είχε τρεις αδελφούς, τον Λάριχο, τον Χάραξο και τον Ευρύγιο.
Ο Λάριχος ήταν οινοχόος στο πρυτανείο της πόλης, ενώ ο Χάραξος έφυγε στην Αίγυπτο για εμπόριο, όπου ερωτεύτηκε την όμορφη Ροδώπη και της εξαγόρασε την ελευθερία της αρκετά ακριβά. Κι η Σαπφώ τον μαλώνει γι αυτό σε κάποιο τραγούδι της.

Κάπου αναφέρεται ότι παντρεύτηκε τον Ανδριώτη Κερκύλα, αλλά οι σοβαρότερες πηγές δεν το αναφέρουν αυτό. Σίγουρα απόκτησε μια κόρη που ονόμασε Κλείδα.
(Ακόμα στα νησιά του αιγαίου αρκετοί συνηθίζουν να κρατούν το παλιό έθιμο - η πρωτοκόρη παίρνει το όνομα της μητέρας της μάνας.)

Η εποχή της είναι εποχή αλλαγών. Αρχίζουν να ακμάζουν οι αποικίες, η δημοκρατία ανταγωνίζεται την τυραννία σε αρκετές πόλεις και τα πολιτικά ζητήματα ενδιαφέρουν αρκετά κι επηρεάζουν τις ζωές των ανθρώπων.

Η Σαπφώ ταξίδεψε στη Σικελία κι έμεινε λίγα χρόνια στις Συρακούσες, γύρω στο 600 π.Χ. (603-595?), μπορεί και για να απομακρυνθεί από πολιτικές αναταραχές στη Μυτιλήνη. Επιστρέφει στην πατρίδα της γύρω στο 590-580 π.Χ. μετά την κατάλυση της τυραννίας, επί Πιττακού του Μυτιληναίου.

Είχε διαδοθεί αρκετά ένας θρύλος ότι αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα από ένα ακρωτήρι της Λευκάδας, για τα όμορφα μάτια ενός νέου που λεγόταν Φάων. Δεν φαίνεται όμως να αληθεύει αυτός ο μύθος, μάλλον οφείλεται στην παρερμηνεία κάποιου ποιήματός της, όπου η Σαπφώ εξυμνεί την ομορφιά του Φάωνος, ακόλουθου της Αφροδίτης.

Μετά το θάνατό της οι Μυτιληνιοί έκοψαν νόμισμα με τη μορφή της. Στις Συρακούσες κατασκεύασαν κενοτάφιο σε ανάμνησή της. Όλος σχεδόν ο αρχαίος κόσμος την είπε δεκάτη των Μουσών και θνητή Μούσα και σε αρκετές ελληνικές πόλεις στήθηκαν εικόνες της προτομής της.

Η ιδιωτική της ζωή έχει συζητηθεί πολύ, αλλά δεν υπάρχουν αρκετές αξιόπιστες πληροφορίες για να μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ μύθων, κουτσομπολιών, πολιτικά αποδεκτών "αποκαταστάσεων" και αλήθειας.
Γενικά φαίνεται ότι καθένας που έχει γράψει για τη Σαπφώ υποστηρίζει απόψεις προσωπικές ή και γενικά αποδεκτές ή και "πιπεράτες" για την κοινωνική και πολιτιστική του ομάδα και εποχή. Κανένας από αυτούς δεν είναι σύγχρονός της, ώστε να είναι πιθανό να την είχε γνωρίσει και να είναι πιο αντικειμενικός.

Έχει αναφερθεί ότι είχε ερωτευτεί γυναικεία πρόσωπα στο περιβάλλον της, και ιδιαίτερα με την Ατθίδα, την Τελέσιππα και την Μεγάρα.
Έχουν αναφερθεί επίσης ως μαθήτριές της: η Αναγόρα η Μιλήσια, η Γογγύλα η Κολοφώνια και η Ευνείκια η Σαλαμίνια.

Την εποχή εκείνη στη Λέσβο τα κορίτσια της ανώτερης οικονομικής τάξης συχνά εκπαιδεύονταν στη μουσική και το τραγούδι, σε κάτι μεταξύ ωδείων και εστέτ καλλιτεχνικών σαλονιών, που διατηρούσαν μεγαλύτερες και πιο έμπειρες γυναίκες, και φαίνεται ότι η Σαπφώ ήταν μια από τις τελευταίες. Ως "αντίτεχνές" της, δηλαδή γυναίκες που έκαναν το ίδιο, αναφέρονται: η Γοργώ, η Ανδρομέδα και η Μίκα.

To 380 o Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός διέταξε για πρώτη φορά να καίγονται τα ποιήματα της Σαπφώς. Στη συνέχεια, το 1073 οι εκκλησιαστικές αρχές του Βυζαντίου και της Ρώμης διέταξαν να καούν όλα τα βιβλία που είχαν απομείνει με ερωτικά ποιήματα της Σαπφώς, με συνέπεια τα ελάχιστα αποσπάσματα που σώζονται σήμερα να καλύπτουν ένα ελάχιστο ποσοστό του συνολικού της έργου, τυχαία ευρήματα αρχαιολογικών ανασκαφών σε περιοχές που δεν ήταν ισχυρή η επηρροή της εκκλησίας, το 1897 και αργότερα.

Έχουν γράψει για τη Σαπφώ :

- ο Ηρόδοτος, αναφορές στην οικογένειά της

- ο Αριστοτελικός φιλόσοφος Χαμαιλέων, Βιογραφική πραγματεία, ~300 π.Χ.

- ο Αριστοτέλης αναφέρει στιχομυθία μεταξύ Σαπφούς και Αλκαίου όπου ο Αλκαίος ... κάτι θέλει να της πει ... αλλά ντρέπεται κι η Σαπφώ του απαντά "αν είχες να πεις κάτι όμορφο και καλό κι αν δεν σ' έτρωγε η γλώσσα σου να πεις κακά πράγματα, δεν θα ντρεπόσουνα και θα φανέρωνες τη δίκαιη σκέψη σου".

- ο Πλάτωνας ... O Αιλιανός Κλαύδιος, στην Ποικίλη ιστορία του, αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο Πλάτωνας την αποκαλούσε σοφή.

- ο Κολοφώνιος ποιητής Ερμεισιάναξ, σύγχρονος του Αλεξάνδρου ή του Πτολεμαίου, στην ελεγεία του με τίτλο Λεόντιον, σε αναφορές ερωτικών σχέσεων μεταξύ ποιητών, μιλούσε για έρωτα του Αλκαίου προς τη Σαπφώ, κι εμφάνιζε ως αντεραστή του Αλκαίου τον Ανακρέοντα - αλλά ο τελευταίος έζησε περίπου 70 χρόνια μετά τη Σαπφώ. Μάλλον πρόκειται για κάποια αλληγορία

- ο Μάξιμος ο Τύριος, φιλόσοφος του β' μισού του 2ου μ.Χ. αι., μας λέει πως ήτανε "μικρά και μέλαινα", κι απορρίπτει τις διαδόσεις σχετικά με ομοφυλοφιλικές σχέσεις με τις φίλες της, κι αποφαίνεται ότι οι σχέση της με τις γυναίκες του κύκλου της ήταν μόνο παιδαγωγική και μορφωτική, ανάλογη με τη σχέση του Σωκράτη με τους μαθητές του.

- ο Οράτιος επιμένει στις ωδές του ότι τα άσματα της Σαπφούς είναι άξια ιερού θαυμασμού.

- ο Οδυσσέας Ελύτης, ποιητής του 20 αι. μ.Χ. από το ίδιο της το νησί, αλλιώς ωραίος, κι ίσως ο πλέον αντικειμενικός απ' όλους, αναφέρει πως τη νοιώθει σα μια μακρινή του ξαδέρφη, "Δυόμισι χιλιάδες χρόνια πίσω, στη Μυτιλήνη", ίσως λιγάκι μεγαλύτερη, αλλά που μεγαλώσανε παίζοντας "στους ίδιους κήπους, γύρω από τις ίδιες ροδιές, πάνω απ' τις ίδιες στέρνες"
και της αφιερώνει ένα από τα μικρά του έψιλον, όπου συμπυκνώνει μέσα σε τρεις μικρές σελιδούλες το παγκόσμια αποδεκτό εγκώμιο της ποίησής της, μας μεταδίνει το ύφος και το χρώμα του "σαλονιού" της - κι ίσως και της ψυχής της, κλείνοντας ..
"Τέτοιο πλάσμα ευαίσθητο και θαρρετό συνάμα δε μας παρουσιάζει συχνά η ζωή. Ένα μικροκαμωμένο βαθυμελάχροινο κορίτσι, ένα "μαυροτσούκαλο", όπως θα λέγαμε σήμερα, που ωστόσο έδειξε ότι είναι σε θέση να υποτάξει ένα τριαντάφυλλο, να ερμηνέψει ένα κύμα ή ένα αηδόνι, και να πει "σ' αγαπώ", για να συγκινηθεί η υφήλιος".

Επιτρέψτε μου εδώ να παραθέσω και κάποια πληροφορία που βρήκα:

Υπάρχει η ιστορία για μία λυρική ποιήτρια από το Άργος, την Τελέσιλλα, η οποία τον 5ο αιώνα π.Χ. τιμήθηκε από τους Αργείους ως εθνική ηρωίδα επειδή είχε σώσει την πόλη τους σε μία κρίσιμη στιγμή: μετά την ήττα των Αργείων από τον Κλεομένη, η Τελέσιλλα όπλισε εναντίον των Λακεδαιμονίων τις γυναίκες της πόλης, οι οποίες τελικά τους απέκρουσαν.

Η Ζαμπάμπι και η διάδοχός της Σάμσι κυριάρχησαν σαν βασίλισσες του πολέμου στην Αραβία από το 740 έως το 720 π.Χ. περίπου˙ και οι δύο είχαν στην κατοχή τους πολυάριθμες στρατιές από γυναίκες.

Η Αραχιδάμια ήταν μία από τις πολλές βασίλισσες της Σπάρτης που είχαν υπό τις διαταγές τους στρατεύματα. Πολέμησε εναντίον του Πύρρου κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης από το βασιλιά της Ηπείρου στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ.

Στους μετά τον Όμηρο χρόνους δημιουργήθηκαν τρία συμπλέγματα μύθων, που τροφοδοτούν την ποίηση και την εικονιστική τέχνη.

Αχιλλεύς και Πενθεσίλεια.
Κατά το απόσπασμα του Πρόκλου από την Αιθιοπίδα του Αρκτίνου, η ηγεμών των Αμαζόνων Πενθεσίλεια, κόρη του Άρη, ήλθε από τη Θράκη να βοηθήσει τους Τρώες, αλλά σκοτώθηκε από τον Αχιλλέα. Τις λεπτομέρειες αυτού του μύθου γνωρίζουμε από τους υστέρους επικούς ποιητές (Κοιντος Σμυρναίος, Τζέτζη, Γα Μεθ. Όμηρον κ.λπ.)

Η περιπέτεια του Ηρακλή με τις Αμαζόνες.
Η εκστρατεία του Ηρακλή στον Θερμώδοντα ή στη χώρα των Σκυθών, για την απόκτηση της ζώνης της Ιππολύτης ή της Μελανίππης, βασίλισσας των Αμαζόνων, ανήκει σε παλαιά παράδοση που μας σώζεται και σε νεώτερες παραλλαγές (πρβλ. Εύρ. Ηρακλ. 408 κ.έ., Απολλόδ. 2,5,3 κ.έ.). Οι αγώνες του Ηρακλή με τις Αμαζόνες χρησίμευσαν στους υστέρους ποιητές και ιστορικούς ως μέσο αιτιολογήσεως της παρουσίας ή της απουσίας των Αμαζόνων σε διάφορες περιοχές της Ασίας. Η ίδρυση αποικιών των Μιλησίων και των Μεγαρέων στον Πόντο μας δίνει ένα χρονικό σημείο για τη δημιουργία του μύθου των αγώνων των Αμαζόνων με τον Ηρακλή στον Θερμώδοντα. Είναι αξιοσημείωτο ότι ούτε ο Όμηρος ούτε ο Ησίοδος γνώριζαν κάτι γι' αυτούς τους αγώνες. Τη γνώση μας για το θέμα αυτό συμπληρώνει ή εικονιστική παράδοση.

Ο αττικός μύθος των Αμαζόνων.
Βάση αυτού του μύθου, που μας παραδίδεται με πολλές παραλλαγές, αποτελεί η πολεμική εκστρατεία του Θησέως στη χώρα των Αμαζόνων και στη συνέχεια ή εκστρατεία έκδική-σεως των Αμαζόνων εναντίον της Αττικής. Ή επιτυχία της εκστρατείας του Θησέως και του φίλου του Πειρίθου εναντίον των Αμαζόνων συνοδεύθηκε με λάφυρο την ωραία Αντιόπη (ή Ιππολύτη, Μελανίππη, Γλαυκή). Οι Αμαζόνες θέλοντας να εκδικηθούν εκστράτευσαν μέχρι την Αττική και στρατοπέδευσαν στις πύλες της Αθήνας. Κατά τη μάχη πού έγινε ανάμεσα στην Πνύκα και στον λόφο του Μουσείου νίκησαν οι Αθηναίοι. Ό Θησεύς απέκτησε γιο από τη βασίλισσα Αντιόπη, τον Ιππόλυτο.

Η εκστρατεία του Θησέως στην Ασία και η αρπαγή της αρχηγού των Αμαζόνων προφανώς είναι αντίγραφο της περιπέτειας του Ηρακλή, αλλά είναι δύσκολο να αποφασίσουμε ποια από τις δύο μορφές των ηρώων είναι ή αρχική, κατά πόσο δηλαδή οι Δωριείς πήραν τον μύθο από τους Ίωνες και τον μετέφεραν στον Ηρακλή ή αντίστροφα. Φαίνεται ότι στην παραλλαγή, κατά την οποία και οι δύο ήρωες μαζί αναλαμβάνουν την εκστρατεία στη χώρα των Αμαζόνων, ήδη γίνεται μια προσπάθεια συμβιβασμού των δικαιωμάτων των δύο ηρώων στον μύθο (Παυσ. 12,1. Φιλόχορος απόσπ. 49· στον Θησέα του Πλουτ. 26).

Σχέσεις των Αμαζόνων με τη λατρεία και με τους θεούς
Οι θεότητες με τις οποίες οι Αμαζόνες συνδέονται στενά στη λατρεία και στους μύθους είναι ο Άρης και η Άρτεμις. Ο Διόδωρος τις ονομάζει συντρόφους της Αρτέμιδος στο κυνήγι (4,16) και αναφέρει ότι πρόσφεραν θυσίες στην ταυροπόλο Άρτεμη (2,46). Η στενή σχέση των Αμαζόνων με τη θεά του θανάτου εξηγείται από τη μυθική τους ουσία, διότι όπως η Άρτεμις, έτσι κι αυτές φέρνουν τον θάνατο και φονεύουν τους άνδρες· έτσι εξηγείται και η σχέση των Αμαζόνων με την ταφική λατρεία και τα επιτύμβια μνημεία. Η σχέση των Αμαζόνων με τον Απόλλωνα είναι σκοτεινή και μάλλον χαλαρή.

Στην πόλη Πύρριχο στη Λακωνία μαζί με την Άρτεμη τιμούσαν και τον Αμαζόνιο Απόλλωνα, του οποίου λατρευτικό ομοίωμα είχε αφιερωθεί από τις νύμφες του Θερμώδοντος (Παυσ. 3,25,3). Όταν ο Ηρακλής τέλειωσε με επιτυχία την εκστρατεία του στον Θερμώδοντα, αφιέρωσε τα λάφυρα του στον Απόλλωνα, στους Δελφούς (Εύρ. Ίων 1145 κ.έ.). Η Αιολική πόλη Γρύνεια πήρε την ονομασία της από την Αμαζόνα Γρύνη, πού τη βίασε εκεί ο Απόλλων (Σερβίου, Σχόλ. εις Αίν. 4, 325). Όπως η σχέση του Απόλλωνος με τις Αμαζόνες έτσι και η σχέση του Διονύσου με τις νύμφες είναι άλλοτε φιλική και άλλοτε εχθρική (Παυσ. 7,2,7). Στην Αθήνα, στον λόφο του Αρείου Πάγου βρισκόταν το ιερό των Αμαζόνων (το Αμαζόνειον), στην περιοχή των τάφων τους και σωζόταν στήλη με την επιγραφή: ΑΜΑΖΟΝΙΣ ΣΤΗΛΗ. Γνωρίζουμε επίσης ότι πριν από τα «Θησεία», γιορτή αφιερωμένη στον Θησέα, οι Αθηναίοι θυσίαζαν στις Αμαζόνες (Πλουτ. Θησ. 27, «η τε γινομένη πάλαι θυσία ταις Αμαζόσι προ των Θησείων»).

Οι Αμαζόνες υπήρξαν αγαπητό θέμα της εικονιστικής τέχνης και της ζωγραφικής. Ήδη από το τέλος του 7ου π.Χ. αιώνα και τα μέσα του 6ου π.Χ. αιώνα υπάρχουν μελανόμορφα αγγεία με παραστάσεις των αγώνων των Αμαζόνων με τον Ηρακλή, τον Θησέα και τον Αχιλλέα.

Γνωστή είναι η ερυθρόμορφη κύλικα του ζωγράφου της Πενθεσίλειας (από την Αμαζόνα πήρε το όνομα και ο ζωγράφος) που βρίσκεται στο Μόναχο και απεικονίζει τον Αχιλλέα να σκοτώνει την Πενθεσίλεια, καθώς και ο κρατήρας του ζωγράφου των Νιοβιδών με παράσταση Αμαζονομαχίας, που βρίσκεται στο Παλέρμο. Ονομαστά ήταν τα αγάλματα της τραυματισμένης Αμαζόνας των τεσσάρων καλλιτεχνών του 5ου π.Χ. αιώνα: του Πολυκλείτου (αντίγραφο η Αμαζών του Καπιτωλίου), του Κρησίλα, του Φειδία και του Φράδμονος. Αμαζονομαχία παριστανόταν στην ασπίδα της Παρθένου Αθηνάς στον Παρθενώνα, στην Ποικίλη Στοά (του Πολυγνώτου, Μίκωνος ή Παναίνου), στον θρόνο του χρυσελεφάντινου Δία στην Ολυμπία, στον ναό του Απόλλωνος της Φιγαλείας (σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο), στον ναό του Ασκληπιού της Επιδαύρου, στο Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, στον ναό της Λευκοφρυηνής Αρτέμιδος στη Μαγνησία (επί Μαιάνδρω), στο ηρώο της Λυκίας (σήμερα μουσείο της Βιέννης), σε σαρκοφάγους, όπως π.χ. στη σαρκοφάγο του Μ. Αλεξάνδρου (Μουσείο Κων/πόλεως) και σε πλήθος αγγεία του 4ου π.Χ. αιώνα, από τα οποία μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι: η πελίκη του Αμβούργου (μέσα 4ου π.Χ. αιώνα), όπου παριστάνεται ο φόνος της Πενθεσίλειας και μία υδρία στο Λένινγκραντ που δείχνει μια νικήτρια Αμαζόνα επάνω σε λευκό άλογο, στο κέντρο του πεδίου της μάχης, ενώ δεξιά και αριστερά της αγωνίζονται άλλες Αμαζόνες. Την προτίμηση αυτή από την αττική τέχνη του 5ου και του 4ου π.Χ. αιώνα στο θέμα της Αμαζονομαχίας, δηλ. του αγώνα των Ελλήνων εναντίον ενός ασιατικού έθνους, αποδίδει η σύγχρονη έρευνα στο γεγονός ότι οι παραστάσεις Αμαζονομαχίας θεωρήθηκαν από τους Έλληνες της κλασικής περιόδου ως συμβολικές παραστάσεις του ιστορικού αγώνα των Ελλήνων εναντίον των Περσών.
κ. ΔΑΝΑΛΗ [Π]

ΒΙΒΛΙΟΓΡ.: Ε. Bielefeld, Amazonomachie I D. ν. Bothmer, Amazons in Greek Aril H. Walter, Zu den Attischen Amazonenbildern des vierten Jahrhunderts v. Chr.

AMAZONIA
«Αμαζονία»· τίτλος έπους που αποδίδεται στον Όμηρο, από τη Σούδα (λ. Όμηρος). Πράγματι σε δύο στίχους που παρουσιάζει το αρχαίο σχόλιο πριν από το τέλος του ω της Ιλιάδας (στ. 804) αναφέρεται: «ως οι γ' αμφίεπον τάφον Έκτορος -ήλθε δ' Αμαζών / Άρηος θυγάτηρ μεγαλήτορος ανδροφόνοιο», βλέπουμε δηλαδή συνάφεια με την Ιλιάδα. Θέμα του πρέπει να είναι είτε οι αγώνες των Αμαζόνων προς τον Θησέα, που περιγράφονται στο έπος Θησηίς (Πλουτ. Θησ. 28) είτε οι αγώνες τους προς τον Αχιλλέα, που εξιστορούνται στο κυκλικό έπος Αιθιοπίς, βάσει των Υποθέσεων του Πρόκλου. [Π]

ΠΕΝΘΕΣΙΛΕΙΑ
Κλήτη: (μυθ.) Αμαζόνα, τροφός της βασίλισσας των Αμαζόνων Πενθεσίλειας.
Καυλών: -ώνος (-ώνας -α) (μυθ.) γιος της Αμαζόνας Κλήτης, ιδρυτής της πόλης Καυλωνία στη Ν. Ιταλία.

Μετά το θάνατο του Έκτορα έφτασαν στην Τροία οι Αμαζόνες με τη βασίλισσά τους την Πενθεσίλεια, την κόρη του Άρη. Οι Αμαζόνες είχαν το έθιμο να μην παντρεύεται μια γυναίκα, αν δε σκοτώσει προηγουμένως πολλούς άντρες.

Ο πόλεμος στην Τροία ήταν λοιπόν μια καλή ευκαιρία για την Πενθεσίλεια και για άλλες συμπολεμίστριές της.

Και πραγματικά, με την επανάληψη των εχθροπραξιών, η Πενθεσίλεια σκοτώνει πάρα πολλούς Αχαιούς, ανάμεσά τους και τον έναν από τους δυο γιατρούς του Αχαϊκού στρατοπέδου, τον Μαχάονα, το γιο του Ασκληπιού. Τελικά μονομαχεί με τον Αχιλλέα και στη φοβερή σύγκρουση που ακολουθεί η Πενθεσίλεια σκοτώνεται. Ο Αχιλλέας, θαυμάζοντας την ορμή και το θάρρος της, ίσως και την ομορφιά της, δεν κακομεταχειρίζεται το σώμα της αλλά το δίνει στους Τρώες να το θάψουν όπως πρέπει. Για τη χειρονομία του αυτή κατηγορείται ο Αχιλλέας μπροστά στους Αχαιούς από τον Θερσίτη πως τελικά δεν είναι και τόσο σκληρός όσο έλεγε. Τότε ο Αχιλλέας τον χτυπά με το χέρι και τον αφήνει στον τόπο. Η πράξη αυτή του Αχιλλέα ξεσηκώνει την οργή αρκετών Αχαιών, ιδιαίτερα του Διομήδη που είναι θείος του νεκρού. Για να κατευνάσει τα πνεύματα, ο Αχιλλέας κάνει πλούσιες θυσίες στους θεούς και ο Οδυσσέας τον καθαρίζει από το αίμα που τον βαραίνει, μ' επίσκεψη σε ναούς της Λέσβου.

Πάντως τις πληροφορίες που παρέθεσες τις έχει βάλει σε κάποιο προηγούμενο post και η Domina.Lilith νομίζω, αλλά δεν πειράζει
Κάλλιο δυο φορές παρά καμία.

Μία απορία, αγαπητή συντονίστρια, γιατί στο προφίλ μας δεν υπάρχουν ως πρόσφατο θέμα οι Αμαζόνες? Είναι κάποια άλλα θέματα που έχω μπει από την Εποχή του Κριού και υπάρχουν, αλλά οι Αμαζόνες, το πιο πρόσφατό μας...

Ο Κροίσος υπήρξε ο τελευταίος βασιλέας της Λυδίας, ενός τμήματος της Μικράς Ασίας. Ήταν περίφημος για τα πολλά πλούτη του και το 560 π.Χ. πρόσταξε να οικοδομήσουν ένα μεγαλοπρεπή ναό στην Έφεσο. Λέγεται ότι την ελληνική αυτή πόλη την έχτισαν πριν από χιλιάδες χρόνια οι Αμαζόνες. Μάλιστα φημολογείται ότι οι ίδιες είχαν χτίσει και τον ναό της Άρτεμης, της κυριότερης θεάς τους.

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ ΝΑΟΣ
Ο Κροίσος αποφάσισε να χτίσει το ναό προς τιμή της Άρτεμης, της μεγάλης θεάς της Σελήνης και προστάτριας των άγριων ζώων και των κοριτσιών. Ο ναός οικοδομήθηκε από ασβεστόλιθο και μάρμαρο, υλικά που μεταφέρθηκαν από τους γειτονικούς λόφους. Κάπου 120 μαρμάρινοι κίονες υποστήριζαν το κύριο τμήμα του ναού. Κάθε κίονας είχε ύψος 20 μέτρα. Οι τεράστιοι ογκόλιθοι που συνέθεταν τους κίονες μεταφέρθηκαν στη θέση τους με τροχαλίες και συνδέθηκαν με μετάλλινους πείρους. Μετά την ολοκλήρωση της οροφής , οι καλλιτέχνες διακόσμησαν το κτίριο με υπέροχες γλυπτές παραστάσεις. Στο μέσο του ναού βρισκόταν το άγαλμα της Άρτεμης. Ο ναός υπήρξε από τους μεγαλύτερους του κλασικού κόσμου, πολύ μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα που οικοδομήθηκε αργότερα στην Αθήνα. Η βάση των θεμελίων του είχε μήκος 131 μέτρα και πλάτος 79.

ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Διακόσια χρόνια αργότερα, το 356 π.Χ. ο ναός καταστράφηκε από πυρκαγιά. Τη φωτιά την έβαλε κάποιος Ηρόστρατος που θέλησε με τον τρόπο αυτό να γίνει διάσημος. Κατά σύμπτωση, την ημέρα της καταστροφής του ναού γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος. Αργότερα ο Αλέξανδρος επισκέφθηκε την Έφεσο και πρόσταξε να οικοδομηθεί και πάλι ο ναός στην ίδια θέση.

Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Ο ναός του Αλέξανδρου επέζησε έως τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Με το πέρασμα του χρόνου η λάσπη κατέκλυσε το λιμάνι της Εφέσου και η πόλη κατάντησε ασήμαντη. Οι Γότθοι λεηλάτησαν στη συνέχεια το ναό και οι πλημμύρες ολοκλήρωσαν την καταστροφή. Σήμερα, ότι απομένει από τον ναό στην Έφεσο είναι λίγοι ογκόλιθοι των θεμελίων ένας αναστηλωμένος κίονας.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr