Ο περίφημος αυτός ναός που ήταν αφιερωμένος στη θεά Άρτεμη ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ιερά του ελληνικού κόσμου, μέχρι το 401 μ. Χ. όταν ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος πήρε την απόφαση και τον έκλεισε. Η λατρεία της θεάς Άρτεμης είχε μεταφερθεί στην Ελλάδα από την Ανατολή. Ο μαρμάρινος ναός της Άρτεμης βρισκόταν στην Έφεσο, που ήταν πρωτεύουσα των δώδεκα πολιτειών της Ιωνίας. Οι διαστάσεις του ήταν 55 *100 μέτρα με οκτώ κολώνες στις στενές πλευρές και είκοσι στις μεγαλύτερες. Ο Ναός της Άρτεμης σχεδιάστηκε από το Χερσίφρων και το Μεταγένη και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε περίπου το 5ο αιώνα π.χ. με αρχιτέκτονες τον Παιώνιο τον Εφέσιο και το Δημήτριο. Στην κατασκευή του Ναού βοήθησε και ο βασιλιάς Κροίσος προσφέροντας πολλές κολώνες που στη βάση τους είχαν ανάγλυφες παραστάσεις. Μερικά τμήματά τους που σώθηκαν βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο.

Ωραία λοιπόν :

Ο Ναός της Ήρας (Ηραίον) στη Σάμο

Σύμφωνα με τη μυθολογία στο ιερό αυτό γεννήθηκε και μεγάλωσε η Ήρα. Σε αυτό φέρεται να παντρεύτηκε τον Δία. Το Ηραίον Βρίσκεται σε μια τοποθεσία κοντά στην ανατολική όχθη του ποταμού Ίμβρασου. Ο Ηρόδοτος αποδίδει την ίδρυση του στους Λέλεγες. Η Ήρα διαδέχθηκε τη λατρεία της Θεάς Γης και καθιερώνεται επίσημα στο νησί με την εγκατάσταση των Ιώνων. Η φήμη και η ισχύς του Ηραίου μεγαλώνει στα μέσα του 7ου αιώνα. Αυτό καταδεικνύεται από το πλήθος των κτιρίων, που κατασκευάζονται γύρω από το ιερό καθώς και των αφιερωμάτων (αγάλματα της Ήρας, τεράστια αγγεία και πιθάρια) που προσφέρουν πολλές πόλεις της Ελλάδας. Για το λόγο αυτό οικοδομείται μια μεγάλη στοά για τη φύλαξη τους. Μάλιστα στα νότια του μεγάλου βωμού σώζεται ακόμη μια σειρά από πέτρινες βάσεις, στις οποίες στηριζόταν το πλοίο που είχε αφιερώσει ο Κωλαίος στη Ήρα μαζί με μεγάλο χάλκινο λέβητα. Προς τιμή της Ήρας που γιόρταζε δυο φορές το χρόνο (Ηραία και Τόνεα) τελούνταν γυμνικοί και μουσικοί αγώνες. Τον 3ο αιώνα μ.Χ. ο χώρος λεηλατείται και καταστρέφεται. Δυο αιώνες αργότερα στη θέση του ιερού θα αναγερθεί μια τρίκλιτη βασιλική εκκλησία. Οι ανασκαφές στον χώρο του Ηραίου ξεκινούν το 1902 και ανά διαστήματα συνεχίζονται έως σήμερα.

Στον χώρο του Ηραίου είχαν προηγηθεί τρεις παλαιότεροι ναοί: ο Εκατόμπεδος Ι και ο Εκατόμπεδος ΙΙ καθώς και ο ναός των Ροίκου και Θεοδώρου. Στα υπολείμματα του τελευταίου ναού ο οποίος καταστράφηκε λίγο μετά την οικοδόμηση του από μια πυρκαγιά κτίστηκε ο ναός της Ήρας που σώζεται σήμερα. Κτίστηκε το 530 π.Χ. (την ίδια εποχή με την τυραννία του Πολυκράτη). Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε πωρόλιθος εκτός από τις βάσεις και τα κιονόκρανα που ήταν μαρμάρινα. Λόγω της Αθηναϊκής ηγεμονίας η οικοδόμηση του δεν ολοκληρώθηκε. Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους κατασκευάζεται η νότια κιονοστοιχία, ενώ της ίδιας εποχής είναι και η μοναδική κολόνα η οποία σώζεται μέχρι σήμερα στη θέση της. Συγχρόνως με το ναό κτίστηκε και ο Μεγάλος Βωμός στη θέση του αρχικού, που είχε ανανεωθεί επτά φορές ως τότε και ήταν ένα μεγάλο ορθογώνιο τετράγωνο κτίσμα (ύψους 3 μ.).

Γύρω από το ιερό κατασκευάζεται ένας σημαντικός αριθμός κτιρίων. Έτσι στις αρχές του 6ο αιώνα κατασκευάζεται ο μεγάλος ναός του Ερμή και της Αφροδίτης, ενώ τον 7ο αιώνα κατασκευάζονται οι ιερές δεξαμενές καθώς και η μεγάλη ιωνική βόρεια στοά (μήκους 70 μ.). Κατά καιρούς κτίστηκαν αφιερώματα, αγάλματα και μικροί ναοί. Τον 2ο αιώνα μ.Χ. κατασκευάστηκε μια μεγάλη πομπική κλίμακα στην πρόσοψη του ρωμαϊκού ναού που είχε κτιστεί πιθανότατα για τις ανάγκες του ρωμαϊκού ναού, ο οποίος είχε κτιστεί την περίοδο εκείνη. Σταδιακά την ίδια περίοδο δημιουργείται και ένας συνοικισμός (σώζονται τα υπολείμματα μιας ρωμαϊκής οικίας). Τον 3ο αιώνα πλακοστρώνεται η Ιερά Οδός η οποία ένωνε το ιερό με το πόλη του Πυθαγορείου και στην οποία είχαν τοποθετήσει αναθήματα, αγάλματα.

Δεν σας γράφω περισσότερα, διότι τα "σεντόνια" όπως μου είπαν κουράζουν...

Καλή σας μέρα.

Μία ενδιαφέρουσα άποψη περί μητριαρχίας... μία συμπαθητική ιστοσελίδα!

Μόνο ΜΗΝ προσπεράσετε το flash intro... πολύ ενδιαφέρον!

Άρθρα, βιβλία, ταινίες, κ.α. πολλά...

- Υπολείμματα δύο γυναικών-πολεμιστριών σε αρχαίο νεκροταφείο της Κούμπρια

Μια εξαιρετικά σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος της επιθεώρησης «Βritish Αrchaeology». Επανεξετάζοντας ευρήματα ανασκαφών που είχαν πραγματοποιηθεί τη δεκαετία του 1960 σε αρχαίο νεκροταφείο της Κούμπρια, στη βορειοδυτική Αγγλία, ομάδα Βρετανών αρχαιολόγων διαπίστωσε ότι ανάμεσα στις στάχτες συνολικά 180 ανθρώπων υπήρχαν και τα υπολείμματα δύο αμαζόνων. Παρόλο που μέχρι σήμερα όλοι πίστευαν ότι οι αμαζόνες υπήρχαν μόνο στη φαντασία των αρχαίων Ελλήνων και τους μύθους τους, τα υπολείμματα έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι αυτή η γυναικεία πολεμική φυλή τελικά υπήρξε.

Από τον Δούναβη

Οι δύο αμαζόνες που πέθαναν γύρω στο 220 μ.Χ.- 300 μ.Χ. κατάγονταν από την περιοχή του Δούναβη, πιθανότατα από το Νόρικουμ, την Πανονία ή την Ιλυρία -εκεί που τις τοποθετούσαν κι οι αρχαίοι Ελληνες δηλαδή- και υπηρετούσαν στο ρωμαϊκό στρατό. Όταν έχασαν τη ζωή τους στην τελευταία τους μάχη, αποτεφρώθηκαν σε νεκρική πυρά, σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής, και μαζί τους αποτεφρώθηκαν τα άλογα και τα όπλα τους. Η μια ήταν ηλικίας 20-40 ετών και τα κτερίσματα που βρέθηκαν στον τάφο της δείχνουν ότι ανήκε στην ανώτερη τάξη, ενώ η άλλη ήταν ηλικίας 21-45 ετών.

Που είχες χαθεί βρε άτιμο;

...και νόμιζα είχα μείνει μόνος μου, εγώ κι οι Αμαζόνες μου

Έχω πάααρα πολλές photo στο pc μου αλλά....

και αλλες αμαζονες!!

Άντε πάλι να το τραβήξουμε επάνω όλο και κάτι νέο θα βρούμε!

και φωτογραφίες και sites και... και... και...

Έχετε ακούσει ποτέ για το χωριό Ζούο-Σούο; Είναι ένα απομονωμένο χωριουδάκι της Κίνας όπου οι γυναίκες κάτοικοι έχουν το «πάνω χέρι». Κάτι σαν σύγχρονες αμαζόνες θα τολμούσαμε να πούμε. Βέβαια μην φανταστείτε πως η γυναικεία αυτή κινέζικη φυλή πολεμά το αντίθετο φύλλο ή πετά τα νεογέννητα αγόρια στη θάλασσα. Κάθε άλλο!

Μια μητριαρχική κοινωνία…

Το Ζούο-Σούο είναι ένα μικρό χωριουδάκι στην Κίνα. Ένα μικρό, απομονωμένο, χωριό που δεν μπορεί να το επισκεφτεί κανείς με το αυτοκίνητο. Δεν υπάρχουν δρόμοι και η επικοινωνία του με τον έξω κόσμο είναι μηδαμινή.

Στο Ζούο-Σούο η ζωή είναι πολύ διαφορετική και ασυνήθιστη για τα δεδομένα της εποχής. Η αγορά δεν γίνεται με χρήματα αλλά με ανταλλαγή προϊόντων και οι κάτοικοι ζουν από την καλλιέργεια της γης. Όπως καταλαβαίνετε στο συγκεκριμένο χωριό δεν τίθεται ούτε λόγος για τεχνολογία και πολυτέλειες του 21ου αιώνα.
Αυτό που τράβηξε τη δική μας προσοχή στο συγκεκριμένο μέρος, όμως, δεν είναι ο τρόπος που ζουν η κάτοικοι αλλά ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα. Ή μάλλον το ποιοι διοικούν. Διότι είναι ίσως μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που το «πάνω χέρι» έχουν οι γυναίκες και όχι οι άντρες. Εκεί οι γυναίκες είναι ιεροποιημένες, καθώς εκείνες είναι οι τροφοδότες της ζωής. Δίνουν την ανθρώπινη ζωή και πνοή μέσα από την κύηση. Είναι οι αντιπρόσωποι της μάνας γης.

Οι κάτοικοι του Ζούο-Σούο ζουν πολύ απλοϊκά και περνούν το χρόνο τους δουλεύοντας. Σηκώνονται ιδιαίτερα πρωί, ώστε να περιποιηθούν τα χωράφια τους και τα ζώα – αυτός είναι, άλλωστε, και ο μόνος πόρος που τους κρατά εν ζωή. Οι γυναίκες είναι τα αφεντικά και οι άντρες εκτελούν εντολές. Επίσης όλες οι περιουσίες ανήκουν στο γυναικείο πληθυσμό ενώ ο αντρικός πληθυσμός αποτελείται μόνο από εργάτες. Ακόμη και στο σπίτι οι γυναίκες δίνουν εντολές και οι άντρες τις εκτελούν.

Η δουλειά καταναλώνει τον περισσότερο χρόνο της ημέρας, από το ξημέρωμα μέχρι και το σούρουπο. Όταν ο ήλιος δύσει, οι κάτοικοι γυρίζουν στο σπίτι για να ξεκουραστούν. Μην περάσει από το μυαλό σας πως οι άντρες κατοικούν στα ίδια σπίτια με τις γυναίκες. Όχι, ζουν ξεχωριστά.

Στο χωριό αυτό δεν υπάρχουν γάμοι…μόνο γέννες! Θα μου πείτε πως γίνεται αυτό; Είναι πολύ απλό. Καθότι οι γυναίκες είναι «ιερές» δεν θα μπορούσαν να παντρευτούν αφού οι άντρες σαν κοινοί θνητοί θεωρούνται κατώτεροι. Μιας και είναι, όμως, ο μόνος τρόπος για να φέρουν οι γυναίκες ζωή, οι άντρες χρησιμοποιούνται κατά αυτόν τον τρόπο. Κάθε θηλυκή ύπαρξη άνω των 13 ετών έχει το δικό της σπίτι. Και το κάθε σπίτι διαθέτει τζάκι. Όταν λοιπόν πέσει ο ήλιος και άνθρωποι ξεκουραστούν αρχίζει η τελετή της…συνουσίας. Οι γυναίκες ανάβουν το τζάκι και οι άντρες παίρνουν το μήνυμα από τον καπνό της καμινάδας. Το αναμμένο τζάκι συμβολίζει την διαθεσιμότητα της γυναίκας. Οπότε όποιος άντρας την επιθυμεί μπορεί να της χτυπήσει την πόρτα και να της προτείνει να αποκτήσει το παιδί του. Η γυναίκα μπορεί να τον δεχτεί ή να τον απορρίψει. Μέχρι να ανατείλει ο ήλιος, το επόμενο πρωί, ο άντρας πρέπει να έχει φύγει και ετοιμαστεί για τη δουλειά. Μια δουλειά που αφεντικό του ίσως να είναι η γυναίκα με την οποία κοιμήθηκε το προηγούμενο βράδυ.
Φυσικά, σε μία τέτοια ζωή δεν υπάρχει η λέξη αποκλειστικότητα στη σχέση. Η κάθε γυναίκα μπορεί να συνουσιαστεί με όποιον άντρα επιθυμεί και να φέρει το παιδί του στον κόσμο. Όταν το παιδί είναι κορίτσι γίνεται γιορτή που διαρκεί τρεις μέρες. Όταν δε είναι αγόρι, η μητέρα το μεγαλώνει μέχρι τα 7 του χρόνια και μετά το παραδίδει στον πατέρα για να γίνει εργάτης.

Και έτσι η ζωή συνεχίζεται ήρεμα για του κατοίκους του Ζούο-Σούο. Ένα χωριό που θα μπορούσε να είναι ο παράδεισος της κάθε φεμινίστριας.

Α π ί σ τ ε υ τ ο!

http://www.amazonation.com

Για την αναβίωση του αμαζόνειου έθνους!

AMAZONS RULE!!!

Και ακόμα δύο:

http://www.myrine.at/Amazons/index.html

Η καλύτερη έρευνα για τις Αμαζόνες, από έναν Αυστριακό αρχαιολόγο...

http://heim.ifi.uio.no/~thomas/lists/amazon-connection.html

Η πιο εμπεριστατωμένη σελίδα για κάθε είδους Αμαζόνα!

Αγαπητή Domina.Lilith, έχω κι άλλες τέτοιες ιστορίες...hold on!

http://www.myrine.at/Berber/berber.html

Ας ακολουθήσουμε για λίγο τα ίχνη αυτού του λαού...

Τουαρέγκ, ένας μυθικός λαός

Κτηνοτροφικός λαός της Αφρικής, ο οποίος μιλά βερβερική γλώσσα και ζει σε μια περιοχή που εκτείνεται από το Τουάτ της Αλγερίας και το Γκαντάμις της Λιβύης μέχρι τη βόρεια Νιγηρία και από το Φεζάν της Λιβύης μέχρι το Τιμπουκτού του Μάλι. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο πληθυσμός τους υπολογιζόταν περίπου σε 900.000 με 1 εκατ. Οι βόρειοι Τουαρέγκ ζουν κυρίως στην έρημο, ενώ οι νότιοι ζουν κυρίως στις στέπες και τις σαβάνες˙ στο σύνολό τους είναι οργανωμένοι σε 8 συνομοσπονδίες.

Είναι φύλα με εξ αγχιστείας μητριαρχικά έθιμα. Η κληρονομιά και η διαδοχή γίνονται σύμφωνα με τη μητρική γενεαλογική γραμμή, ο χώρος κατοικίας όμως είναι κατά τόπους πατριαρχικός. Κυρίαρχη μορφή γάμου είναι η μονογαμία. Η κοινωνική θέση της γυναίκας είναι πολύ υψηλή˙ είναι απελευθερωμένες από τις οικιακές εργασίες λόγω της παρουσίας υπηρετών και απολαμβάνουν μεγάλης ελευθερίας ασχολούμενες με την τέχνη, την ποίηση και τη μουσική. Σε κάποιες φυλές οι γυναίκες γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση, κάτι το οποίο όμως δεν συμβαίνει και με τους άντρες. Συχνά επίσης οι γυναίκες έχουν την κυριότητα των κοπαδιών. Οι Τουαρέγκ είναι η μόνη μουσουλμανική ομάδα στην οποία καλύπτρα φέρουν μόνο οι άντρες. Οι Άραβες ταξιδευτές τους αποκαλούν γι’ αυτό το λόγο Ahl al-lithām (οι άντρες της καλύπτρας).

Τέλος, η ρίζα της λέξης Τουαρέγκ είναι αραβική, από τους Βεδουίνους της βόρειας Σαχάρας tawāreg, πληθυντικός του targi, που με τη σειρά του προέρχεται από τη βερβερική τοποθεσία Targa, δηλ. το Φεζάν.

Η παρουσία τους χρωματίζει την ατελείωτη έρημο της Σαχάρας. Είναι πρόσωπα του μύθου, αλλά εάν θέλετε μπορείτε να τους συναντήσετε κι εσείς.

Φοράνε ρούχα βαθυκύανα και μεγάλα σαρίκια. Το δέρμα τους παίρνει κάποτε κι αυτό την ίδια απόχρωση. Οι "μπλε άνθρωποι" είναι Βερβερίνοι και ανήκουν στη φυλή των Τουαρέγκ. Οι γυναίκες δεν καλύπτουν τα πρόσωπά τους. Τα καλύπτουν όμως οι άντρες όταν γερνάνε. Κάποτε ήταν μόνο νομάδες, όχι όμως πια. Ζούνε πίσω από τα βουνά του Αντι-Ατλαντα, στις πύλες της ερήμου. Όποιος του είδε δεν τους ξέχασε ποτέ.

ΤΑ ΒΟΥΝΑ του Μαρόκου λειτουργούν σαν ένα φυσικό σύνορο ανάμεσα στην άμμο της Σαχάρας και τη θάλασσα του Ατλαντικού ωκεανού. Στη σιωπηλή τους παρουσία κρύβονται πολλές φορές θαύματα. Όποιος καταφέρει ποτέ να αποδράσει από την αποπλανητική γοητεία των μαροκινών πόλεων θα αφήσει πίσω του το μυστικοπαθές Μαρακές και το τουριστικό Αγκαντίρ, θα διασχίσει την κοιλάδα του Νταντές, για να κατευθυνθεί τελικά προς τα βουνά του Αντι-Ατλαντα στο νότο.

Πέρα από αυτά τα βουνά τον περιμένει ένα θαύμα, ένας άλλος κόσμος μυθικός, το κοσμογονικό τοπίο της ερήμου, η είσοδος στη Δυτική Σαχάρα. Μεγάλοι κόκκινοι γρανιτένιοι βράχοι, και πίσω μακριά, όσο μπορεί να φθάσει το βλέμμα, απλώνονται οι ατελείωτοι κυματισμοί της άμμου. Χωριά μέσα στη σκόνη, μερικές οάσεις και κάποια παλιά κάσμπα [καστροπολιτείες]...

ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ τις πόλεις ονομάζεται Γκελμίμ και είναι ολόκληρη βαμμένη κόκκινη. Ήτανε κάποτε μεγάλο κέντρο εμπορικό, γιατί από εκεί περνάγανε τα καραβάνια που κατευθύνονταν προς τη Μαυριτανία, το Μάλι και τη Σενεγάλη.

Κάθε Σάββατο γίνεται το παζάρι με τις καμήλες, οι έρημοι και σκονισμένοι δρόμοι γεμίζουν ξαφνικά από ένα πολύχρωμο πλήθος. Το παζάρι είναι τεράστιο. Δεξιά είναι τα φρούτα, τα λαχανικά, τα μπαχάρια και τα ρούχα. Αριστερά είναι τα πρόβατα, οι κατσίκες και βέβαια οι καμήλες. Οι "μπλε άνθρωποι" είναι εδώ κάθε Σάββατο. Τα ρούχα τους έχουν αυτό το υπέροχο χρώμα του ουρανού και της βαθιάς θάλασσας. Τα βάφουν με ένα περίεργο τρόπο. Λιώνουν την μπλε σκόνη με μια πέτρα επάνω στο ύφασμα.

Όμως, σιγά-σιγά η μπογιά ξεβάφει επάνω στο δέρμα. Το δέρμα τους γίνεται κι αυτό μπλε. Οι "μπλε άνθρωποι" κατοικούν στην έρημο και επισκέπτονται κάθε Σάββατο την πόλη Γκελμίμ. Από πάντα.

Οι γυναίκες τους χορεύουν έναν παράξενο εκστατικό χορό, την γκουέντρα. Είναι χορός καθιστός, γιατί οι σκηνές τους δεν επιτρέπουν άλλου είδους κίνηση. Ο ρυθμός τους μοιάζει λίγο με το ρυθμό των Μπουλερίας στο φλαμένκο. Γκουέντρα λέγεται το καζάνι που μαγειρεύουν οι Βερβερίνοι όταν μετακινούνται από δω κι από κει με τα καραβάνια τους. Αυτό το ίδιο καζάνι, σκεπασμένο με το δέρμα μιας κατσίκας, κρατάει το βασικό ρυθμό στο χορό γκουέντρα. Τραγουδάνε και χτυπάνε ρυθμικά τα χέρια τους. Κάθονται όλοι σε κύκλο. Στη μέση, μία γυναίκα, με μπλε ρούχα, μόνη της, χορεύει. Εάν είστε τυχεροί, μπορεί να ακούσετε υπέροχες μελωδίες, τις ευλογημένες μελωδίες της γκουέντρα.

Ξέρουν την έρημο σαν την παλάμη τους και μπορούν να επιβιώσουν σε αυτήν. Ζουν νομαδικά στα άκρα της Σαχάρα. Τουαρέγκ υπάρχουν επίσης στην Αλγερία, στον Νίγηρα και στο Μάλι. Στην Λιβύη δεν ξεπερνούν τους 17.000.
Οι πρόγονοί τους, οδηγούσαν τα καραβάνια στο μακρινό τους ταξίδι μέσα στην ατέλειωτη θάλασσα από άμμο, επέβαλλαν φόρους σε όσους περνούσαν από τις περιοχές τους ή έκαναν επιδρομές σε μόνιμα εγκατεστημένες κοινότητες που αρνούνταν να συμμορφωθούν.
Με τους άντρες συνέχεια απασχολημένους οι κοινωνίες που διαμορφώθηκαν ήταν μητριαρχικές, με τις γυναίκες να έχουν μεγάλο ρόλο και ισχύ μέσα στην κοινότητα. Σύμφωνα με τα έθιμα των Τουαρέγκ, η γυναίκα, δηλαδή η μητέρα, είναι ο πρώτος προστάτης της γλώσσας, καθώς η μητέρα είναι το πρώτο σχολείο για το παιδί που γεννιέται. Έχει απόλυτη ελευθερία και θεωρείται πλήρως ισότιμη με τους άνδρες
Η θρησκεία τους είναι ένας πολύ χαλαρός ισλαμισμός, αναμεμειγμένος με τοπικά στοιχεία που οδηγεί σε παράξενα αποτελέσματα.
Οι Τουαρέγκ έχουν τη δική τους γλώσσα, που λέγεται Τιφινάγκ και η ακριβή της μετάφραση είναι: τα λόγια μας, και αποτελείται από 24 γράμματα.
Θεωρούνται πολύ παλιές γραφές τα Τιφινάγκ, όπως και τα φοινικικά. Γράφεται αυτή η γλώσσα από αριστερά αλλά και από δεξιά, οριζόντια και κάθετα. Διαβάζεται όπως η Ιαπωνική και η Κινεζική γλώσσα.
Πλέον οι Τουαρέγκ της Λιβύης δεν ζουν στην έρημο. Σχεδόν όλοι έχουν μετακινηθεί στις μεγάλες πόλεις. Αυτό οφείλεται στο ότι η Σαχάρα άλλαξε, λόγω της ξηρασίας και της μείωσης των ζωικών πηγών. Ειδικά μετά την επανάσταση οι Τουαρέγκ κατευθύνθηκαν στις μεγάλες πόλεις, καθώς εκεί τους προσφέρθηκαν μεγάλα σπίτια και όλα τα σύγχρονα μέσα, όπως τηλέφωνο, τηλεόραση...πολιτισμός. Οι Τουαρέγκ ευγνωμονούν τον Καντάφι για αυτή του την γενναιοδωρία. Παρ όλα αυτά, σύμφωνα με τους ίδιους, η σχέση τους με τη Σαχάρα είναι μια σύνδεση που δεν τελειώνει ποτέ.

Πολύκλειτος

Η Πληγωμένη Αμαζόνα, 440 π.Χ.
Το αυθεντικό αυτού του αγάλματος επήρε το πρώτο βραβείο κατά την διάρκεια ενός διαγωνισμού στην Έφεσο, στην οποία έλαβαν μέρος ο Πολύκλειτος, Φειδίας, Κρεσίλας, Κύδων και Φράδμων.
Ο Πλίνιος μας αναφέρει τα γεγονότα:
Οι κάτοικοι της Εφέσου είχαν ζητήσει ένα άγαλμα της Αμαζόνας για τον ναό της Αρτέμιδος.
Οι πιο φημισμένοι γλύπτες της Ελλάδος της εποχής ήλθαν στην Έφεσο να λάβουν μέρος με τα έργα τους. Οι αρμόδιοι τους ζήτησαν να εκτιμήσουν οι ίδιοι τα έργα τους.
Όλοι φυσικά αξιολόγησαν το έργο τους ως το καλύτερο αλλά στην θέση του δεύτερου ο Πολύκλειτος έλαβε τους περισσότερους ψήφους και αναδείχθηκε ο νικητής του διαγωνισμού.
Ο Φειδίας ήλθε δεύτερος, Κρεσίλας τρίτος, Κύδων τέταρτος και ο Φράδμων πέμπτος.
Ο Πολύκλειτος χρησιμοποιεί ξανά το κόντρα πόστο.
Το άγαλμα δίνει την αίσθηση της ηρεμίας και ανάπαυσις. Το προεξέχων αριστερό πόδι, το οποίο δέχεται το βάρος του σώματος, δίνει κίνηση στο αρμονικά συμπλεγμένο σώμα.



Μαρμάρινο Ρωμαικό αντίγραφο της Αμαζόνας, του έργου του Κρεσίλα στην Έφεσο, 430 π.Χ. Βερολίνο.

Η ειρηνική παράδοση στον Ηρακλή της ζώνης της Ιππολύτης..
Λουκανική υδρία. Γύρω στο 430 π.Χ.
Νεάπολη. Museo Nazionale Archeologico.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr