Κοντολογίς, μου την έχει βιδώσει που ενώ θέλω να φύγω, δεν τολμώ να ξεκουνήσω από τα βαλτόνερα της απραξίας μου. Τι διάολο μου συμβαίνει ? Μερικές φορές το μυαλό μου μοιάζει με καυτό τσίλι. Άλλες πάλι, όπως τούτη την ώρα που γράφω - ανάθεμά με κι αν ξέρω τι - με ξινισμένο ρυζόγαλο.

Κι όσο τα ιπτάμενα δελφίνια εκτελούν τα καλοκαιρινά τους δρομολόγια, τόσο τα σερνόμενα ρεζίλια της νεοελληνικής φάρας και φανφάρας, εκτελούν εμένα στο σαλόνι μου.

Ο νους μου συνεχίζει να κάνει πεζοδρόμιο τριγύρω απ’ τα μπορντέλα της λήθης, κι εγώ είμαι έτοιμος να του πληρώσω ό,τι μου ζητήσει για ένα γερό «πίσω» – κόλλημα στα γρήγορα. Τι να πεις ? Μνήμες είναι...

Αποσυντίθεμαι...
Προτού να φθάσω στην επιφάνεια της γης...
΄Ενα κοσμικό κατάλοιπο
δάκρυ χιλιετηρίδων...

Θεέ μου βοήθα με
μες τις Περσίδες
ν΄αδράξω δυό μορφές βροχής
πεφταστέρι πάνω στ΄άδικο
μιά ανάσα Λεοντίδων...

Δεν θέλω άλλο ναυάγισμα.
Στο σφαλιστό σου βλέμμα,
εναποθέτω ονείρατα,
που σφύζουν θαρρετά,
στης μοναξιάς το θρόισμα
βάλε άλλο ένα ψέμα
κι όλα τα λόγια φύλα τα
σε εσοχή βαθιά.
Σε εσοχή βαθιά...

Ξανά στο δρομολόγιο
ακύρωση να βάλεις,
στο σώριασμα των σκέψεων
ανάκατοι λυγμοί,
-καμμένο εορτολόγιο-
γι΄αυτό μην αμφιβάλλεις
στη μυρωδιά των τέρψεων
αόρατα [τα μη...]
Αόρατα τα μη...

Το πεπρωμένο διάτρητο
διαπερνά τη λήθη
εξαερώνεται η σιωπή
στις λέξεις σου σπασμοί...
Το όρος σου απάτητο
το δρέψανε οι μύθοι
κι εγώ γλιστώ απ΄την οπή
που χάραξαν σεισμοί...
Που χάραξαν σεισμοί...

Τους στίχους με τα χέρια μου
τους πλάθω μεθυσμένα
του πόνου αιωνιότητες
γυρίσματα καιρών
αιφνίδια μιζέρια μου
βογγάς στα τετριμμένα
νυκτόβιες οντότητες
στο χάραμα ορμών,
στο χάραγμα ορμών...

Έχω βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις πως έτσι και ο άνθρωπος κατανοήσει και αναγνωρίσει πως το όνομά του είναι λεγεώνα, δεν θα χρειάζεται πλέον να πηγαίνει στον κινηματογράφο για να δει την ερμηνεία του Ομάρ Σαρίφ στο "Ο Λώρενς της Αραβίας"...

Ανεβαίνω στον αυχένα του βουνού άφωνη από τα ανέγγιχτα φυσικά τοπία,
συγκινείς, σημαίνει καλείς, παρηγορείς, ασυνήθιστος ή οικείος ένα πρελούδιο σιωπής.
Μύθος και πραγματικότητα όνειρο και ξύπνημα συμπαλεύουν και συνταυτίζονται. Αυτό είναι, η αγάπη είναι η τροφή της ζωής.

Έχω βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις, πως ο Λάντεν ζει και βασιλεύει.

Aλλά, για στάσου. Δεν κάνεις εσύ τον τρομοκράτη να σε κυνηγάω εγώ

Ιδρυτικές μπαρούφες...

Έχω σχεδόν ένα χρόνο να έρθω αντιμέτωπος με την διαλεκτική του Π. Την τελευταία φορά θυμάμαι ήταν, σε ‘κείνη την τουριστική παγίδα που ο Τηλέμαχος αγαπά να την λέει «ταβέρνα» στους πρόποδες του Ολύμπου και που ο ιδιοκτήτης της, παρ’ ότι βρίσκεται σε διόλου ευκαταφρόνητα επίπεδα κατανόησης του Ακατανόητου, δέχτηκε να διορθώσει χρησιμοποιώντας μπλάνκο, την τρίτη φράση από τον πρόλογο του βιβλίου του «Έτσι μίλησε ο Ζευς», κατόπιν δικής μου ζιζάνιας επέμβασης.

«Σέβομαι και τιμώ αυτούς που μάχονται για την αλήθεια, την αγάπη, την φιλία» . Αυτή είναι η διορθωμένη φράση. Την πρώτη, την αρχική, δεν την θυμάμαι, και όσο κι αν προσπάθησα να την διακρίνω, βλέποντάς την από την πίσω σελίδα μπροστά σε κάποιο φως, δεν τα κατάφερα. Μάλλον έχει σβηστεί για τα καλά.

Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, νομίζω πως και η αρχική που είχε γράψει ο συγγραφέας, (κάτι για τον Ιησού Χριστό έλεγε), δεν ήταν και τόσο άσχημη. Απλώς εγώ, σε ένα σύνηθες παραλήρημά μου, κάτι μου είχε κάτσει στραβά, βάλθηκα να αποδείξω στον γέροντα πως το αυγό έκανε την κότα, κι όχι η κότα το αυγό, όπως έλεγε εκείνος. Η απάντηση βέβαια σ’ αυτό το θεμελιώδης μυστικιστικό γρίφο δεν δίνεται από την λογική, όπως όλες άλλωστε οι ειλικρινείς απαντήσεις, αλλά μάλλον δίνεται από τις ταμπέλες που είχε αναρτημένες ο Ζαγρέας στην τουριστική του παγίδα.

Κοίτα τώρα τι έπαθα ! Ξεκίνησα να μιλήσω για τον Π. και έφτασα στις ταμπέλες του Ζαγρέα ! Τέλος πάντων.

Τον Π. τον συνάντησα μία ακόμη φορά στην Σαλαμίνος, αλλά ήταν τόσο βιαστικός ώστε ο χαρτοφύλακας που κρατούσε έμοιαζε με σκυτάλη την ώρα της αλλαγής από δρομέα σε δρομέα. Το μόνο βέβαια που πρόλαβα να τον ρωτήσω ήταν «Πως από δω ρε Π. ? Που πας ?». Ο Π. σε τέτοιες ερωτήσεις, έχει πάντα την απάντηση. Σχεδόν όλοι άλλωστε, σε τέτοιες ερωτήσεις ε, κάποια απάντηση έχουμε. Το άξιο παρατήρησης όμως με τον Π. είναι πως μόλις σου απαντήσει και η πλάτη σου αρχίσει να ξεμακραίνει από την δική του, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί εκείνος, είναι «Τι μαλακίες είπα πάλι ? Αφού, δεν ξέρω που πάω !» ενώ εσύ το τι θα σκεφτείς είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

O Π. έχει και ένα άλλο χαρακτηριστικό, που πολύ τον έχει ανεβάσει στην εκτίμησή μου, από τότε που μπεκρουλιάζαμε στην «Ολκά», στα λαδάδικα. Σε λόγιες φιλοσοφικές και συμπερασματικές εκφορές του τι συμβαίνει «Όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι αληθινά», μετά το κόμμα που απαιτείται από την τελευταία λέξη της φράσης, ο Π. λέει «Άστα! χι-ψι», εννοώντας προφανώς το Ακατανόητο της εξισώσεως x+/-y = 1, που ο ίδιος έχει εφεύρει.

Επειδή χθες είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τους «τεκνοσαμανιστές», έννοια άγνωστη σε μένα που σαφώς γλύφει το Ακατανόητο, ενώ τα σάλια της τρέχουν σαν νερό από τα μάγουλα ενός μπόξερ, προσπάθησα καθώς επέστρεφα στο σπίτι μου, να συνδυάσω την ομιχλώδης αναμνηστική εικόνα του «τεκνοσαμανισμού», με την ξάστερη ζωντανή εξίσωση του χι-ψι.

Σήμερα λοιπόν, τηλεφώνησα στον Π., - που σημειώστε πως η καταχώρησή του στον τηλ. κατάλογο του κινητού μου, είναι της μαθηματικής μορφής που δίνω παραπάνω - ζητώντάς του να συναντηθούμε επειγόντως, αφ’ ενός γιατί η σπουδαιότητα της συνδυαστικής μου το απαιτούσε, αφ’ ετέρου γιατί μονάχα αυτός, ως εμπνευστής της εξισώσεως, θα μπορούσε να μου διαλύσει την αμφίβολη μπουκαδούρα που ταλαιπωρούσε την όσφρησή μου από τον αέρα των «σαμανιστών». Και το λέω αυτό, γιατί πραγματικά δεν ήξερα αν αυτή η μπουκαδούρα προερχόταν από το ιώδιο της Θάλασσας, ή από τις κουράδες – προτιμώ το «κοράδες» βέβαια, αλλά έτσι και το έγραφα μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο, μάλλον θα παρεξηγιόσασταν - των Θεσσαλονικέων στον Θερμαϊκό. Δεν ήξερα δηλ. την ακριβή χημική σύσταση της μπουκαδούρας, γιατί η μπουκαδούρα σχεδόν πάντα εμπεριέχει και τα δύο, αλλά σε τι ποσοστό το ένα και σε τι το άλλο ? Αυτό, σκέφτηκα, πως μόνον ο Π. θα το ήξερε και θα μπορούσε να μιλήσει σαν γνήσιος μαθηματικός που σέβεται τον εαυτό του, ώστε κάτι να γίνει και να σηκωθώ από το λιγδιασμένο στρώμα του λογικού μου αδιεξόδου.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο Π. δεν γνώριζε την έννοια «τεκνοσαμανισμός», πράγμα που σημαίνει (1) είναι κουμπούρας στο τέκνο, τεκνόλοτζι, τεκνολότζικαλ, στην τέκνο μουσική και στα τεκνά (2) είναι κουμπούρας όσο κι εγώ. Παρά ταύτα, ο Π. ήρθε στην συνάντηση κρατώντας ένα λάπτοπ τελευταίας τεκνόλοτζι και μόλις προσπάθησα παπαγαλίζοντας να του εξηγήσω τι μπορεί να σημαίνει η έννοια «τεκνοσαμανισμός», ότι τέλος πάντων συγκράτησε η κούτρα μου από χθες, κούνησε το κεφάλι του συγκαταβατικά και μου είπε «Ναι, ναι, όσα μου λες, μοιάζουν με μια μορφή χι-ψι.» Η κουβέντα σταμάτησε εκεί, γιατί τελικά ο Π. συνδέθηκε ασύρματα παρακαλώ στο ίντερνετ, κι εγώ, αφού μονάχα με αυτόν τον τρόπο μπόρεσα να κατανοήσω τους «τεκνοσαμανιστές», έφτιαξα μια ταμπέλα στο μυαλό μου, παρόμοια με εκείνες του Ζαγρέα.

Α! ξέχασα να σας πω, πως έτσι και ρωτήσεις τον Π. τι σημαίνει το «χι-ψι», θα πάρεις ως απάντηση το εξής : «Μα, το αντίθετο του ψι-χι, (ψυχή) ανόητε !»

Έχω βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις πως η ψυχή είναι η τελευταία ζαριά στο κουμάρι της ζωής...

Καλημέρα σας...

Καθολικό ασυνείδητο
κυριαρχικό, και τ΄αδύνατο...

Ο φόβος,
η σιωπή,
που είναι θάνατος
και απεραντολογεί...

Ο χρόνος
η ρωγμή
δρόμος αδιάβατος
προς την ανατολή...

Μιά δημιουργική αμφισβήτηση
συναισθηματική μου συρρίκνωση
ψυχρή διανοητικότητα
τρελλή συμβατότητα
μαγείας ολότητα
αγάπης μεστότητα...

[Σώμα πνεύμα και ψυχή
απώλεια κοινής λογικής].
στης λήθης το φως μ΄οδηγείς,
Ακραίος καλλυμμένος και σιωπηλός
σπουδαίος μπερδεμένος λακωνικός.

Έχω βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις πως το ημερολογιάκι μου, μάλλον φαίνεται σαν όρκα στα μάτια της Αφροδίτης.

Παρά τούτο, θέλω να της πω, πως οι παρούσες καταχωρήσεις μου εδώ, συμπνέουν με τον αέρα της Γκρινπις αλλά την επόμενη φορά που θα δουν έντεχνα φαλαινοθηρικά μηνύματα από μέρους της, θα αρπάξουν ένα φούσκω-τό και θα παραβλέψουν το "πις" από την σημαία του. Θα γίνουν δηλ. μόνο "Γκριν" απ' το κακό του.

Και ενώ τα θέματα «Οι νέοι βρίσκουν πιο εύκολα σεξ παρά αγάπη!» & «Χαμένοι στην μετάφραση» αρχίζουν να αποκτούν εξαιρετικό ενδιαφέρον ιδίως μετά τις τελευταίες «φωτεινές εκσπερματώσεις» του Ryche, o Μάκης & ο Θέμος συνεχίζουν απλόχερα να χύνουν στον κουβά του νεοέλληνα τις εκλεπτυσμένες και χάϊ τσόντες τους εντός των ορίων της ασύδοτης δημοκρατίας, ερχόμενοι μετά βαΐων και κλάδων να δηλώσουν απροκάλυπτα πως η Ελλάδα είναι ένα απέραντο μπορντέλο. Τι να πω ? Μπράβο στα παιδιά ! Μας είπαν κάτι που δεν ξέραμε, ασχέτως αν τα παλούκια έχουν μπει προ πολλού στην χιλιοτρυπημένη Ιστορία μας...

Έχω βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις, πως αν δεν συμμετείχε ο Νίκος Πορτοκάλογλου στα καινούργια χιτ του Πυροβολάκη, τον τελευταίο, θα τον είχαν πυροβολήσει...

Άνω κάτω θα γίνει η Σαλονίκη σε λίγο που θα αρχίσουν τα έργα για το μετρό. Απ' το στόμα μου βέβαια, και στου Θεού τ' αυτί. Θα επιβεβαιωθεί περίτρανα για μια ακόμη φορά ο Ηράκλειτος...

Περί Θεού ο λόγος...

Όπως ξέρουν πολύ καλά όσοι γνωρίζουν κάτι για το Ακατανόητο, οι λέξεις "θεός" και "θεοί" είναι συνώνυμα. Τα αποκλειστικομανή πατριαρχικά ψώνια που φανατίζονται με τον Ιεχωβά ή τον Αλλάχ δεν κάνουν λάθος όταν επιμένουν ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός, αρσενικού γένους, αναλλοίωτος και απόλυτος. Από την άλλη μεριά όμως, δεν κάνουν λάθος ούτε οι ανοιχτομάτηδες αντιαποκλειστικοί παγανιστές και πρωτογονιστές όταν αναγνωρίζουν θεούς της φωτιάς και θεούς των ποταμών, όταν τιμούν την θεά της σελήνης, το πνεύμα του κροκοδείλου ή του δράκου και τις θεότητες που κατοικούν, ανάμεσα σε άλλα αναρίθμητα μέρη, σε κορμούς δέντρων, σύννεφα, σπόρους, λιόσπορα και λάμπες νέον (ιδιαίτερα αυτές που αναβοσβήνουν και είναι κίτρινες).

Έτσι, αν ο κάθε ομιλητής είναι αρκετά συνετός για να μην προσπαθήσει να επιβάλει ανθρώπινους περιορισμούς ή στενές αντιλήψεις ομοιομορφίας στην Θεϊκή Αρχή, αν έχει αρκετή νοητική ευλιγισία για να αντιληφθεί ότι μπορεί να είναι (ίσως ότι πρέπει να είναι !) ταυτόχρονα μονοθεϊστής και πανθεϊστής, τότε δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να συμμετέχει σε μια "θεϊκή" κουβέντα.

Oυστ ! Τραγικοηλίθιοι...

Ήταν λέει, υπερβολικό να ζητήσω από την φίλη Sara11, να μετράει τις λέξεις των απαντήσεων της, στο θέμα της περί των σχολών εσωτερισμού στην Ελλάδα. Δεν στέκομαι βέβαια στο γεγονός πως τούτο είναι ένα ακόμη συμπέρασμα ορίτζιναλ και ατόφιου υποκειμενικού ιμπρεσιονισμού που είναι εκ γενετής αποθηκευμένος στα νοητικά σιλό των – κατά τα υπόλοιπα – συμπαθεστάτων αλλά παρεξηγιάρηδων «εσωτεριστών» μου. Ας σταθούν οι ίδιοι, αφού το θέλουν. Εκείνο όμως που μου την βιδώνει είναι πως ουδείς είχε το θάρρος να με ρωτήσει γιατί. "Γιατί", μια λέξη καθόλου αγαπητή στους νεοέλληνες.

Ποιος Ειναι;

Eιμαι Αυτος που δεν Ειναι Τιποτα περα απ'Ολα τ' Αλλα.

Όσο κάποιοι αναρωτιούνται αν υπάρχει Θεός, εγώ αναρωτιέμαι αν υπάρχει μηχανικός στην οδό 26ης Οκτωβρίου. Σας φαίνεται περίεργο ? Ρωτήστε το παλικάρι που σκοτώθηκε σήμερα, όταν έπεσε στην μαύρη τρύπα του οδοστρώματος. Ακόμη τον μαζεύουνε από τις σιδεριές του "Fix". Φιξάκια δεν θέλετε ? Φιξαριστείτε τώρα με τις μωβ κορδέλες από τα στεφάνια του, άντε ντε!

Κατά τα άλλα, η ανάπλαση της πλατείας στον Λευκό Πύργο, προχωράει με ταχύτατους ρυθμούς.

Παρασκευή, 9 του Σεπτέμβρη, 2005, Θεσσαλονίκη.

Ο αληθινός πιστός μπορεί να πιστεύει σε ένα πολιτικό σύστημα, σε ένα θρησκευτικό δόγμα ή σε κάποιο κοινωνικό κίνημα που συνδυάζει στοιχεία και από τα δύο, αλλά δεν μπορεί να πιστεύει αληθινά στην ζωή.

Ο αληθινός πιστός μπορεί να λατρεύει τον Ιησού, τον Αλλάχ ή το Βράχμα, τα υπερφυσικά όντα που υποτίθεται ότι δημιούργησαν την ζωή. Ο αληθινός πιστός μπορεί να τηρεί δουλικά ένα δόγμα που, θεωρητικά, είναι διαμορφωμένο έτσι ώστε να βελτιώσει την ζωή. Όμως, για την ίδια την ζωή - τις απολαύσεις, τα θαύματα και τις χαρές της - έχει ελάχιστο σεβασμό.

Η μουσική, το σκάκι, το κρασί, τα τυχερά παιχνίδια, τα ρούχα, ο χορός, ο στοχασμός, ο διαλογισμός, οι χαρταετοί, τα αρώματα, το φλερτ, το ποδόσφαιρο, τα τσίζμπεργκερ, η ανταλλαγή σωματικών υγρών, ο έρωτας, το χόρτο, οποιαδήποτε έκφραση ομορφιάς και οποιαδήποτε αναγνώριση ιδιοφυϊας ή προσωπικής διάκρισης : όλα αυτά τα έχει καταδικάσει αυστηρά ή και έχει απαγορεύσει ακόμη κάποια από τις πολλές φράξιες αληθινών πιστών της σύγχρονης εποχής.

Και ενώ έχουμε συμφωνήσει πως "ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ" και πως δυο γαϊδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα, τα εξάσφαιρα συνεχίζουν να βγαίνουν από τα συρτάρια του "ειμαιογαμάουα" καουμπόϊ εαυτού μας. Κοντολογίς, πέφτει πολύ πιστολίδι. Γιατί ? Γιατί Κλιντ ?

Ακόμα κι οι καουμπόϊσσες μελαγχολούν ψωνάρες μου...

Α! Η Αφροδίτη - ναι, η γνωστή μας Αφροδίτη - βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη. Ήπιαμε καφέ σήμερα το πρωί σε μια καφετέρια που λέγεται - άκουσον, άκουσον! - "Forum"! Τραγικό ε ? Πολύ αμφιβάλλω αν το πρόσεξε, καθώς φάνηκε να την απασχολούν πολύ σοβαρότερα ζητήματα. Ζήλειες, ανασφάλειες, τέτοια πράγματα. Τι να πεις..?