Πολύ θα ‘θελα να μπορούσα να κρατώ σημειώσεις με μορφή ημερολογιακή για όσα μου συμβαίνουν. Κι επειδή, πολλές φορές έχω προσπαθήσει να το κάνω, αλλά μάταια, σκέφτηκα πως αφού γράφω που γράφω σε τούτο το φόρουμ, θα μπορούσα να το «εκμεταλλευτώ» και κατ’ αυτόν τον τρόπο. Θα μου πείτε, σε ένα ημερολόγιο, ίσως να γράφεις και πράματα που δεν θέλεις να διαβάσουν οι άλλοι. Ε, έτσι κι αλλιώς, δεν με γνωρίζετε, οπότε τι ‘χες Γιάννη, τι ‘χα πάντα. Λέω να γράφω για όσα μου συμβαίνουν, ενίοτε στην μέρα μου, άλλα κωμικά, άλλα τραγικά, άλλα κωμικοτραγικά. Μέχρι και τι έφαγα το μεσημέρι, λέω να γράφω. Πάντα όμως σε σχέση με το κοσμικό γίγνεσθαι.

Σήμερα καθώς διάβαζα το φοβερό και τρομερό «Ισραήλ, η αυτοκρατορία του αίσχους», εμφανίστηκε ο Χατζιδάκις. Ο Μάνος πάντα μου ήταν συμπαθής. Έχει ένα τραγούδι με τίτλο «Ο Ιρλανδός κι ο Ιουδαίος». Το άκουσα. Δεν μου άρεσε το τέλος του. Τελειώνει λυπητερά. Είπα λοιπόν να του απαντήσω. Έφτιαξα ένα τραγούδι «Ο Γερμανός και ο Εβραίος», που τελειώνει ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο απ’ ότι του Μάνου. Τελειώνει με γέλια. Το γέλιο, όπως και να το κάνεις, είναι εξαγνιστικό. Άλλωστε, ανέκαθεν υπηρετούσα το γέλιο. Πολλές σκοτούρες φεύγουν όταν γελάς. Νομίζω, τούτο το λεν’ κι οι επιστήμονες.

Μόνο, πλιζ, επείδη το ημερολογιάκι μου είναι ολίγον τι, πριβέ, μην με παρεξηγείσετε αν δεν σας απαντώ...

Εάν νομίζει πως οι σφήνες, μπορούν και να σφηνώνονται παντού, κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Αυτή η πρώτη θέση μου.

Μερικές φορές γελάω όταν σκέφτομαι πως ο σημερινός άνθρωπος έχει καταφέρει να λειτουργεί ακόμη και κατά την διάρκεια μιας ερωτικής συνεύρεσης, ακριβώς όπως λειτουργεί ένας φούρνος μικροκυμάτων. Ο χρονοδιακόπτης της επιθυμίας στρέφεται αναλόγως της ποθητής διάρκειας και το κατεψυγμένο προϊόν της ηδονής περιστρέφεται κυκλικά γύρω από τον εαυτό του, εντός πλαστικού τάπερ με τα διάκριτα ραβδογραφήματα του Ευρωπαϊκού οίκου κατασκευής του. Ντρριιινννν! Έτοιμο...

Η χθεσινή μέρα ήταν εξαντλητική. Το κερασάκι στην τούρτα της εξάντλησης ήταν η Κ. η οποία ζήτησε να με δει, επειδή μου είπε τάχαμ πως έχει κάποιο ψυχο-κοινωνικο-υπαρξια...από τέτοιο πρόβλημα κι επειδή σκέφτηκε πως η καταλυτική μου στάση, ήταν ό,τι έπρεπε για την περίπτωσή της. Από τούτη την αρμένικη επίσκεψη, προήλθε και η χθεσινοβραδινή καταχώρηση στο ημερολόγιο.

Την καταλαβαίνω απόλυτα, με τον ίδιο τρόπο που καταλαβαίνω και τον κινητήρα του αυτοκινήτου μου. Κάθε δεκαπέντε χιλ. χλμ, χρειάζεται σέρβις.

A ρε κατακαημένο ημερολόγιο. Από οδοστρώματος, έγινες... στρώματος...

Εξελιγμένες καταστάσεις. Καθ' όσο περιμένω να επισκευαστεί η πλαστική ποδιά της μηχανής που κατάφερα να καταστρέψω πριν από λίγο, το συνεργείο μου προσφέρει από την μια τζαμπέ περιήγηση στο δίκτυο, ενώ από την άλλη τρίβει τα χέρια του που θα μου ρουφήξει το αίμα με τον λογαριασμό. Τι να πω? Πρώτη φορά βλέπω ρεκτιφιέ αφαίμαξη με ψυχαγωγικές δόσεις ιντερνετικού κεράσματος...

Deva

Έχω φτιάξει μέχρι και για την χυλόπιτα τραγούδι. Και τώρα κάθομαι εδώ, σκεπτόμενος πως αν μπορείς ακόμη και μέσα από μια χυλόπιτα, να βρεις υλικά για μια μηλόπιτα τότε είσαι γνήσιος γκαραντί απόγονος του Αδάμ και της Εύας, και όλοι οι δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου, μιας και οι πρωτόπλαστοι ήταν οι πιο σικ σεφ αυτού το πανάρχαιου και πασίγνωστου εδέσματος. Άντε βρε, με τις υγείες μου.

A, έδωσα τους στίχους από το "Ο Γερμανός και ο Εβραίος" στον Κώστα, για να βάλει μουσική. Με πήρε τηλέφωνο έξαλλος, λέγοντάς μου να μην του ξαναδώσω τέτοια λόγια γιατί δεν μπορεί να αποφασίσει σε τι ρυθμό να γράψει. Του είπα να το κάνει "ξερό" βαλς, βασικό 3/4. Νομίζω πως ταιριάζει με το ύφος της μουσικής που ακουγόταν στις δεξιώσεις των Γερμανών στα πολυτελή σαλέ του Γ' Ράϊχ, την ώρα που κάποιος δύσμοιρος Εβραίος έτριβε τα στήθη μιας όμορφης φροϋλάϊν, ως σαπούνι με pH μεγαλύτερο του 7...

Εδώ και αρκετό διάστημα, ασχολούμαι συστηματικά με την ανεύρεση του γενεαλογικού μου δέντρου. Μέχρι τώρα, είχα συγκεχυμένες πληροφορίες από τους γονείς μου και δεν είχα την τύχη να γνωρίσω κανέναν από τους παππούδες μου. Είναι όμως θαρρώ, καλό να ξέρεις από που κρατάει η σκούφια σου και από τι σόϊ DNA είσαι φτιαγμένος.

Επέστρεψα σήμερα από ένα ταξίδι αστραπή που έκανα τούτο το Σαββατοκύριακο στην Θράκη, επισκεπτόμενος κατά σειρά τους νομούς Ξάνθης, Ροδόπης και Έβρου, και έχοντας στις αποσκευές μου αρκετά ευρήματα που αφορούν την καταγωγή μου, τα οποία τα καταγράφω εν ολίγοις τώρα στο ημερολόγιο.

Αρχικά, κατευθύνθηκα προς το πατρικό σπίτι του παππού μου στην παλιά πόλη της Ξάνθης. Γνώριζα την διεύθυνση από κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν το σπίτι υπήρχε ή είχε δώσει την θέση του σε κάποιο άλλο μεταγενέστερο οίκημα, κάποια πολυκατοικία ίσως. Ευτυχώς υπάρχει ακόμη και όχι μόνο διατηρείται αλλά κατοικείται κιόλας από ένα νεαρό ζευγάρι Ποντιακής καταγωγής. Τους ενημέρωσα για τον σκοπό της επισκέψεώς μου και μου προσέφεραν καφέ στην αυλή. Μου είπαν πως αυτό το σπίτι το πήραν προίκα από τους γονείς τους, οι οποίοι με δάνειο το είχαν αναστηλώσει και αναπαλαιώσει και πως επρόκειτο για αρχοντικό της παλιάς πόλης. Γέλασα, γιατί οι περισσότεροι πρόγονοι των Ελλήνων, έμεναν κι αυτοί σε "αρχοντικά", αν τους ρωτήσεις, αλλά δεν πήρα περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά το επώνυμό μου, γιατί το ζευγάρι δεν ήξερε να μου πει και με παρέπεμψε στους γονείς του που κατοικούν στην Κομοτηνή.

Πήρα λοιπόν τον δρόμο για την Κομοτηνή, όπου και διανυκτέρευσα χθες. Εκεί έμαθα από τον πατέρα του νεαρού που συνάντησα στην Ξάνθη, πως ο πατέρας του ήταν στενός φίλος του παππού μου και θα μπορούσε να μου δώσει πληροφορίες για την καταγωγή του επωνύμου μου, αν δεν τον είχε προλάβει ο Χάρος. Φεύγοντας από το σπίτι του, ο δρόμος μ' έφερε σ' ένα καφενείο Μουσουλμάνων και σκεπτόμενος πως ίσως το τωρινό μου επώνυμο να έχει Τουρκικές ρίζες, είπα να πιω ένα τσάι και να ρωτήσω μήπως κάποιος γνωρίζει. Δεν έπεσα και πολύ έξω, και παρ' ότι δεν φημίζομαι για τα "τυχερά" μου, στο άκουσμα του ονόματός μου, ένας θαμώνας ανταποκρίθηκε λέγοντάς μου, πως γνωρίζει τον γιο ενός εμπόρου καπνών που σίγουρα θα ξέρει και μου είπε μάλιστα και το όνομά του για να τον επισκεφτώ στην Αλεξανδρούπολη που κατοικεί και εργάζεται ως δικηγόρος.

Α, ξέχασα να πω, πως ο παππούς μου είχε έναν αδελφό που ήταν έμπορος καπνού.

Σήμερα το πρωϊ, κατάφερα να συναντήσω αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος μόλις του εξήγησα ποιος είμαι, με δέχτηκε στο γραφείο του με μεγάλη χαρά. Να σημειώσω εδώ, πως πρόκειτε περί γνωστού προσώπου της πόλης, φημισμένο δικηγόρο και, όπως αποδείχθηκε αργότερα, άριστο γνώστη των θεμάτων της ευρύτερης περιοχής της Θράκης με καταγωγή από την Ανατολική Ρωμυλία. Αυτό το λέω, γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος, μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστος και συνεπώς μπορεί να δώσει και αξιόπιστες πληροφορίες. Ιδού λοιπόν :

Κατάγομαι από τα Άβδυρα της Θράκης, όσον αφορά το γένος του πατέρα μου, την πόλη δηλ. του γνωστού μας Δημόκριτου. Ε, αυτό είναι παρηγοριτικό. Το σημερινό μου επίθετο, ουδεμία σχέση έχει με το πραγματικό, καθώς εμφανίζεται ως επίθετο/παρατσούκλι Τούρκικης λέξης από μια ιδιαιτερότητα στον χαρακτήρα του προγόνων μου που εμφανίζεται και σε μένα, μετά το 1400. Πριν το 1400 εμφανίζεται ως επίθετο το "Πέτρογλου", για το οποίο η καταγωγή του χάνεται στα βάθη των αιώνων και ο φίλτατος δικηγόρος δεν είχε περισσότερες πληροφορίες να μου δώσει. Με την άνοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και από την άλωση της Κωνσταντινούπολης και μετά, το σημερινό μου επίθετο περνάει από τρεις φάσεις μετάλλαξης, διατηρώντας όμως πάντα την αρχική σημασία της Τούρκικης λέξης από την οποία προήθλε και που σημαίνει "σύννεφο".

Η οικογένεια δε της γυναίκας του παππού μου, της γιαγιάς μου δηλ. κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη, πιθανώς, όπως μου είπε ο δικηγόρος, από προσφυγικά σπέρματα της Ανατολικής Ρωμυλίας (Β. Θράκη) και συγκεκριμένα από την Σωζόπολη της Α. Ρωμυλίας, από κατοίκους δηλ. που αναγκάστηκαν κάτω από την ασφυκτική πίεση των Βουλγάρων να εγκαταλείψουν τα μέρη τους μετά το 1900.

Στο μυαλό μου τώρα αρχίσει να εμφανίζεται μια σκέψη να επισκεφτώ την Κωνσταντινούπολη, τέλος πάντων.

Από τα παραπάνω ιστορικά αξιόπιστα στοιχεία, είμαι τώρα σε θέση να δηλώνω ευθαρσώς και απεριφράστως πως τουλάχιστον στο ήμισι του σπέρματός μου, εμπεριέχεται έντονο το Μακεδονίτικο Θρακικό αίμα, και ίσως αυτό να δικαιολογεί και την εμμονή μου στον αρχαϊκό χορό της Θράκης, το ζεϊμπέκικο, παρ' ότι το χορεύω εξαιρετικά σπανίως...

Ο μακαρίτης ο Άκης Πάνου, όταν στις συζητήσεις που έκανε με τους φίλους του έφτανε σε εκείνο το σημείο που δεν χρειαζόταν πια να πει τίποτε - πολλές φορές μας έχει συμβεί αυτό - έλεγε την εξής φράση : "Δεν λέμε τίποτε" και εκεί τελείωνε η κουβέντα. Βεβαίως, η σιωπή που ακολουθούσε, έλεγε πολλά.

Ομολογώ, τώρα που γράφω, πως είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος, γιατί απέκτησα ψηφιακή υπογραφή σήμερα και πολύ χάρηκα. Βρίσκεται στον αντίποδα της φράσης του Άκη, μα λέει το ίδιο πράγμα, και θα έλεγα πως είναι μια γιουνιβέρσαλ κομπάτιπλ φράση, που έχει εξαιρετική προσαρμοστικότητα σε όλα τα είδη των μυνημάτων και απαντήσεών μου. Νομίζω, πως παρ' όλο που κόπιασα αρκετά για να την βρω και όλο αυτό το διάστημα δεν υπέγραφα στο φόρουμ, ήρθε πλέον ο καιρός να δείχνω ξεκάθαρα, ακόμη και με την υπογραφή μου, την παντοδυναμία της στιγμής, αιωρούμενος εφ' ενός μεταξύ τυρού και αχλαδιού, αφ' ετέρου του συμβάντος που έγινε, με αυτό που θα ακολουθήσει. Είναι μια φράση που περικλύει και το αντίο και το καλοσόρισμα, και την επιδοκιμασία και την αποδοκιμασία, και πάει παντού, με όλα και με τίποτε, με όλους και με κανέναν...

Τι να πω ? Μιλάει το τζίνι :

- Εγώ της τηλεφώνησα για να της πω μια καλησπέρα. Της είχα πει πως θα της τηλεφωνούσα κάποια στιγμή μέσα στο σαββατοκύριακο. Το έκανα. Είπα την καλησπέρα μου. Τι κι αν ήταν μέσω τηλεφωνητή ? Ε, έπεσα πάνω σε τηλεφωνιτή-κοριό, τι να κάνω δηλ ?

- Deva, α! εσύ είσαι και πολύ ντιπ δηλ. Πάρε ένα στιχάκι τώρα για να μάθεις άλλη φορά να είσαι πιο προσεχτικός και να θυμάσαι πως αν δεν ήσουν γαμώτος, θα γινόσουν ο πρώτος.

Deva Parinito και το τζίνι του.

Καλα εχεις τρελαθει, δεν σου φτανει γραπτο το θες και στις αιθουσες?

Διάβασα κι εγώ το θέμα του Moz. Ξέρετε, εκείνο με τα "Αμήν". Δεν μου άρεσε. Πιο πολύ μου άρεσε η Καρμική Αστρολογία της karma.

O φίλος μου, ο Αλφρέντο, μου έκανε δώρο χθες μια ζωγραφιά που την έφτιαξε μόνος του. Είναι κομμένη σε μέγεθος φωτογραφίας, από λεπτό καφέ οικολογικό χαρτόνι και ο Αλφρέντο, μάλλον αυτό είχε στο νου του όταν σχεδίαζε την μπορντούρα της : να μπει σε μια κορνίζα ως φωτογραφία. Δεν έχει κι άδικο.

Μου είπε πως αναπαριστά ένα παλιό Μεξικάνικο έθιμο, παρόμοιο με το γνωστό σε μας "γαϊτανάκι". Στο επάνω μέρος της έχει σχηματισμένα τέσσερα πράσινα βουνά. Από τα δύο ενδιάμεσα ξεφυτρώνει ένας κόκκινος ήλιος με κίτρινες ακτίνες, μάλλον δυσαναλόγου μεγέθους σε σχέση μ' αυτά. Τα βουνά μπροστά του φαίνονται μικροσκοπικά. Εκατέρωθεν του ήλιου είναι ζωγραφισμένα δύο λευκά σύννεφα, που τώρα που τα κοιτάζω, μου φαίνονται μάλλον σαν ζέπελιν με αγκάθια.

Στο κέντρο της ζωγραφιάς είναι μαζεμένοι Μεξικανοί αγρότες με άσπρα καπέλα, γύρω από μια κατασκευή σε σχήμα σταυρού - ο Αλφρέντο επέλεξε το μωβ χρώμα για να την χρωματίσει και το γιατί το έκανε αυτό, παραμένει άγνωστο - στις άκρες τις οποίας κρέμονται πολύχρωμα ρούχα και καπέλα. Ένας αγρότης προσπαθεί να ανεβεί στον στίλο για να μαζέψει όλη αυτή την πραμάτεια χωρίς να πέσει. Γύρω από αυτόν, είναι συγκεντρωμένοι οι υπόλοιποι, άλλοι με χέρια υψωμένα, με γροθιές σφηγμένες, και άλλοι - απ' όσο μπορώ να καταλάβω από το αφηρήμενο του Αλφρέντο - μοιάζουν σαν να χειροκροτούν επιδοκιμάζοντας την προσπάθεια του φίλου τους.

Διακρίνω πως στην όλη συντροφιά, υπάρχει μόνο μια γυναίκα, στο δεξί μέρος της ζωγραφιάς, στον κέντρο, η οποία φαίνεται να κουβαλάει ένα κόκκινο καλάθι στηριγμένο στο κεφάλι της. Είναι η μοναδική γυναίκα στην ζωγραφιά. Όλες οι υπόλοιπες φιγούρες είναι ανδρικές, ντυμένες με πολύχρωμα παντελόνια, μωβ, μπλε, κίτρινα και πορτοκαλί.

Δεν ξέρω και πολλά από ζωγραφική. Ο Αλφρέντο - που εγώ τον λέω Αλ-Φρέντο - είναι Μεξικανός. Σχεδόν όλοι οι Μεξικανοί έχουν Ινδιάνικες ρίζες. Αυτός νομίζω θα ξέρει καλύτερα.

Θα σας την φέρω, σε λίγο που θα 'ρθω στην Αθήνα, να την δείτε...

Έχω βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις πως η αύρα των Εσσαίων είναι καλύτερη από την χάβρα των Ιουδαίων. Χάβρα των Ιουδαίων είναι το μυαλό μου τώρα που κάθομαι εδώ και γράφω. Ας προσπαθήσω να το συμμαζέψω λίγο λοιπόν, αν και υποθέτω πως μια ηλεκτρική σκούπα ιδεών και σκέψεων που μου γεννήθηκαν από την σύντομη επίσκεψή μου στην Αθήνα, μάλλον θα έπρεπε να έχει ισχύ πολλών χιλιάδων βατ για να το απαλλάξει από την σκόνη του.

Ο υποψιασμένος αναγνώστης αυτού του ημερολογίου, θα γνωρίζει τώρα πλέον τι εστί «σκόνη». Εντούτοις, ο ανυποψίαστος, ας δεχτεί τα «θέλω» του ως σκονισμένα γυφτάκια που παίρνουν ενίοτε την εκδίκησή τους και θα καταλάβει κι αυτός. Είπα τούτο να το βάλω στην «Εκδίκηση της γυφτιάς», μα για ‘κει θα ‘χω κάτι καλύτερο λίαν συντόμως.

Η Αθήνα μου φάνηκε αλλαγμένη. Παραδόξως, πιο οικεία θα έλεγα από την τελευταία επίσκεψή μου που ήταν τα περασμένα Χριστούγεννα. Ίσως σ’ αυτό, να έχει βάλει λίγο το χέρι του και το τζίνι, το οποίο χθες εμφανίστηκε με μορφή γυναίκας, ιέρειας από το Μαντείο των Δελφών, καθώς κατηφόριζα τον πεζόδρομο του Διονυσίου του Αρειοπαγίτου με κατεύθυνση προς Θησείο. Όταν το τζίνι παίρνει την μορφή γυναίκας, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται σκούρα για μένα, διότι τα «θέλω» μου αρχίζουν και εμφανίζονται δειλά, υποκινούμενα από γνήσιες ανδρικές ορμές και ισχυρές δόσεις διάχυτου ερωτισμού εκδικητικής φύσεως. Λέω εκδικητικής, διότι το επιτελικό έργο στο οποίο έχει αφοσιωθεί το τζίνι από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι να μου υπενθυμίζει την αναξιότητά μου, μπροστά στην θέα και Θεά της γυναικείας απροσδιοριστίας.

«Θέλω τούτο, θέλω τ’ άλλο, θέλω να ‘ρθεις, θέλω να σε ξαναδώ, θέλω να φύγουμε μαζί, θέλω, θέλω, θέλω…», την μαύρη μου την τύφλα «θέλω». Βροχή οι επιθυμίες, βροχή και στην Αθήνα την περασμένη Κυριακή, τι να πεις. Ενδιαφέρουσες οι στάλες, μα πιο πολύ ενδιαφέρουσες οι Καρυάτιδες στο Μουσείο της Ακρόπολης. Και ο κατηφορικός πεζόδρομος που οδηγούσε στο Θησείο συνέχιζε να φέρνει στο πέλμα των ποδιών μου, μια φθίνουσα αίσθηση ενός εγωϊσμού που είχε αρχίσει πια να παίρνει την κατιούσα, ενισχυμένη από την γεωμετρία του Παρθενώνα. Στο τέρμα του βέβαια, ήμουν πια σίγουρος πως ο βαθυστόχαστος και λυτρωτικός στίχος του Μανώλη, θα μου καρφωνόταν σαν αχινός στις πατούσες μου.

Στο φαγητό το τζίνι εμφανίστηκε ως γλυκιά θλίψη. Ήταν η χαριστική βολή που μου επιφύλαξε, καθώς το χέρι μου άγγιζε το πέτρινο σκουρόχρωμο τοιχίο του εστιατορίου. Θλίψη μου προκάλεσε η γκρίζα πέτρα. Γλύκα μου προκάλεσε το ακατέργαστό της. Ήταν ίσως μία από τις λίγες φορές που βλέπω το τζίνι κατάφατσα και για αρκετά λεπτά. Συνήθως του έχω γυρισμένη την πλάτη. Ο αχινός είχε ήδη αρχίσει να κοκκινίζει την περιοχή που επέλεξε για να με αγκαθώσει, μόνο που ένιωθα πως η περιοχή είχε πια μετατεθεί και βρισκόταν εκείνη την στιγμή αρκετά υψηλότερα. Στο μέρος της καρδιάς.

Τώρα, για να σου καρφωθεί αχινός στο μέρος της καρδιάς, πρέπει η βουτιά σου να είναι απίστευτα άτσαλη, να μην βλέπεις τον βυθό, και εκτός αυτών, να είσαι και απελπιστικά γκαντέμης. Ή ασυνείδητα ερωτευμένος με την θάλασσα. Παραδόξως, αισθανόμουν απελπιστικά τυχερός και συνειδητά ερωτευμένος με το κύμα της.

Συνεπαρμένος από την χθεσινή συνάντηση με την Κ. καταθέτω το εξής σε τούτη την γωνιά των απομνημονευμάτων μου.

Ο κόσμος το 'χει ρίξει στα άστρα. Πολύ άστρο μωρ' αδελφέ μου. Αστράκια βλέπω δηλ. Καλά είναι, δεν λέω, και θα μου πείτε, "Εσύ το λες αυτό ρε ? Εσύ που δηλώνεις αστροπερπατητής ?" Ε, πείτε πως περπατώ στα άστρα με το αστρικό μου σώμα. Αλλά, έτσι και το πείτε αυτό, πείτε μου κι εμένα πιο είναι δηλ. το αστρικό σώμα, για να δω αν έχω.

Η Κ. άλλον περίμενε κι άλλος της ήρθε. Ή μήπως ο ίδιος ? Απορίας άξιο και άξιο έστι το τίμημα. Άξιο επίσης και το τίμημα ενός καφέ που συνοδεύτηκε από μια ενδιαφέρουσα κουβέντα, παρ' ότι σε πολλά πράγματα που μου έλεγε η Κ. αισθάνθηκα σαν κουτορνίθι που προσπαθούν να του μιλήσουν για τον χωροχρόνο.

Δεν είναι κακό να είσαι κουτορνίθι. Κακό είναι να θες να μάθεις για τον χωροχρόνο. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που σε διάστημα μιας ώρας και πενήντα λεπτών, κατάφερα αισίως να αδειάσω το τελευταίο μισό πακέτο τσιγάρα που είχα όταν πήγα εκεί, και να σηκωθώ εναγωνίως για να εφοδιαστώ με ένα καινούργιο. Η Κ. από την άλλη, μετά βίας κάπνισε 3 στριφτά. Μάλλον θα έλεγα πως δεν καπνίζει και πολύ.

Η Κ. μάλλον ζεσταινόταν, η φάνηκε σαν κάτι να την ενοχλούσε γιατί έφτιαχνε συνέχεια τα μαλλιά της. Εγώ και να θέλω να το κάνω αυτό, δυστυχώς η απαστράπτουσα και φωσφορίζουσα καράφλα μου, δεν μου το επιτρέπει. Τέλος πάντων, ας μην ασχολούμαι τώρα με τρίχες.

Τοκ, τοκ !

- Ποιος είναι ?

- Εγώ. Ο ίδιος!

- Ποιος εσύ ?

- Εγώ που να πάρει! Η καταστροφή σου !

- Α! Έτσι. Deva-σαν, έκανες πάλι το κόλπο της αλλαγής...

Καταγγέλω το σιχαμερό τζίνι, που εδώ και δυο ώρες δεν μ' αφήνει στην ησυχία μου.