Μπορεί κανείς να σιγομουρμουρίσει 35 λεπτά κομμάτι; Και όμως... Γ.
Απέραντα Χωράφια - Κ. Τουρνάς
Τουτ΄τον κόσμο μικρός, τον ενόμιζα αλλοιώς
τουτ'τον κόσμο μικρός, τον φαντάστικα αλλοιώς...
Κι εσύ, που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ' ηδονή
κάπως έτσι έχεις ζήσει μιάν ολόκληρη ζωή
και νομίζεις πως θ'άλλάξει άν μ'αυτή συμβιβαστείς
ψευδαισθήσεις όμως θά'χεις ψευδαισθήσεις θα γευτείς
γιατί αν έβλεπες για λίγο τί συμβαίνει γύρω μου
θα πνηγόσουν απ'το άγχος που γεννιέται μέσα μου
Γέρος είμαι απο τώρα που'μαι εικοστριώ χρονών
και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών
Κάτω εκεί στ' απέραντα, στ' απέραντα χωράφια
που με τ'άλογα έτρεχα σαν ήμουνα μικρός
παραπίσω τράβαγα πακέτο τα όνειρα μου
κι απο τότε ήθελα να γίνω γεωργός
Άσπρες χαίτες ήταν στον αέρα τα μαλιά μου
σαν άγρια εφύσαγε ο αέρας ο καυτός
και είχα όλη εκείνη τη χαρά μου στή καρδιά μου
που τον κόσμο αλλοιώς τον φανταζόμουνα μικρός
Κάτω εκεί στ' απέραντα, στ' απέραντα χωράφια
στη σκέψη μου θρονιάστικες και έγινες κυρά
το δέρμα σου αγάπησα και την πνοή σου ακόμα
την ένοιωθα σαν ξάπλωνα στου ονείρου τη σκιά
Tώρα όταν σε σκέφτομαι της φαντασίας απάτη
ξέρω πως δεν απέχεις μα θα σ'εύρω εδώ κοντά
γιατι είδα εκείνα όπου 'μελλε το στόμα να στεγνώσουν
ένοιωσα αυτά που κάναν την καρδιά μου ν' αρρυθμεί
Μιά κιθάρα μίλησε στα δώδεκα μου χρόνια
και είπε αλήθειες που τις κρύβουν πάμψηλα βουνά
κέρδισα απ'τον ήχο της μιά καθαρή εικόνα
εικόνα που ζωγράφοι δεν ζωγράφησαν ποτέ
στο τραγούδι μου τυχαία βρήκα ό,τι βρήκαν
στις εννιά θρησκείες οι προφήτες οι εννιά
κι από τότε που 'νοιωσα της μουσικής τη γλώσσα
διαρκώς μιλώ με τούτη τη δική μου τη γενιά
Μέρες με γκρίζο ουρανό και με κρύο, χωρίς ύπνο πολύ
απόφαση σκούρα μια κενότητα πλήρης με τάραξε εκεί
για να φύγω, για να φύγω...
Θυμάμαι όταν το φορτηγό τα πράγματα μου πήρε
τις σκέψεις τις ρομαντικές εφόρτωσα μαζί
χωρίς να ξέρω πως αυτοί που πόλεις δυναστεύουν
θα τις πληγώσουν με το πιό μεγάλο τους καρφί
κι έφτασα 'δώ με απέραντη αγάπη για τον κόσμο
απέραντη σαν τα χωράφια που έζησα μικρός
μα κάθε μέρα που περνά όσο την έχω ανάγκη
τόσο μακρυά μου φεύγει και μαντίλι μου κουνά
Αγάπη... αγάπη...
κι έφτασα 'δώ με απέραντη αγάπη για τον κόσμο
απέραντη σαν τα χωράφια που έζησα μικρός
μα κάθε μέρα που περνά όσο την έχω ανάγκη
τόσο μακρυά μου φεύγει και μαντίλι μου κουνά
Αγάπη... αγάπη...
Αργότερα σε αίθουσες φτιαγμένες μόνο για χορό, ευρέθηκα να παίζω
με μια κιθάρα απ'τίς φθηνές και ρεπερτόριο διεθνές, εμένα να προδίδω
μάγκες, προστάτες κι αδελφές, στίς παλιωμένες μου χορδές, το άχτι τους να βγάζουν
κι ο εφιάλτης μου ζεστός μ'ακολουθεί σαν κυνηγός, μαζί του για να ζήσω
Μάθημα που διδάχτηκα, δεν θέλησα να δώσω
και έτσι ο εαυτός μου θα είναι πάντα ανοικτός
και η ψυχή μου απέραντο χωράφι και μεγάλο
που σπέρνει ο καθένας για να παρει τον καρπό
Όταν στρατιώτη με πήραν μου μάθαν να ζώ μοναχός
και με ασκήσεις σε λόχους μου δείξαν πως νά'μαι σκληρός, να αντέχω...
αντέχω στη πείνα και ζώ με τη δίψα αντέχω παντού
η σκέψη μου όμως τη ψυχή μου πληγώνει με έλκος διαρκές, την πεθαίνει...
Όταν στρατιώτη με πήραν μου μάθαν να ζώ μοναχός
και με ασκήσεις σε λόχους μου δείξαν πως νά'μαι σκληρός, να αντέχω...
αντέχω στη πείνα και ζώ με τη δίψα αντέχω παντού
η σκέψη μου όμως τη ψυχή μου πληγώνει με έλκος διαρκές, την πεθαίνει...
Πόσες φορές πριν φτάσω εδώ, δεν κάθησα να γράψω
λέξεις πoυ, μά την πίστη μου, θ'αλλάζαν το μυαλό
και τότε κάποιος έξυπνος, του τύπου και των μέσων
μου'λεγε αυτό ειναι ποίηση, δέν είναι εμπορικό
Σ'εκείνα τα απέραντα χωράφια αν είχε ζήση
αν τά'χε δεί έστω για λίγο ο έξυπνος αυτός
θα'ξερε πως η ποίηση που δίνει εκεί η φύση
είναι κι ο μεγαλύτερος εμπορικός καρπός
Βάρη που λυγίζουνε και γιγάντων πόδια, δέν τα θέλω εγώ
άγχη κι αγωνίες, ψέματα, εικασίες, μακρυά απο δώ
Τουτ΄τον κοσμο μικρός, τον ενόμιζα αλλοιώς
τουτ'τον κοσμο μικρός, τον φαντάστικα αλλοιώς...
σάν να δύει ο ήλιος είναι η πορεία τούτης της γιορτής
ο αλκοολικός που απ'το μεθύσι παίρνει αίσθηση ζωής
Θεοί, ένα τοίχος να κτίσετε τώρα μπρος στις πόλεις
απ'τα χωράφια αν θα 'ρθούνε να πήτε
πως αρρώστεια τρώει τον κόσμο
Κι εσύ, που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ' ηδονή
κάπως έτσι έχεις ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή
και νομίζεις πως θ'άλλάξει άν μ'αυτή συμβιβαστείς
ψευδαισθήσεις όμως θά'χεις ψευδαισθήσεις θα γευτείς
γιατι αν έβλεπες για λίγο τί συμβαίνει γύρω μου
θα πνηγόσουν απ'το άγχος που γεννιέται μέσα μου
Γέρος είμαι απο τώρα που'μαι εικοστριώ χρονών
και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών
Μή ρωτάς λοιπόν για που πηγαίνω, μη ρωτάς για που τραβώ
ρώτα μόνο αν αφήνω, κάτι απο εμένα εδώ
Στο δωμάτιο μου θά'βρεις δεκατρεία ποιήματα
που να λέν για την αγάπη όμως νόημα τίποτε
τούτη πάλι λέει σ'άλλον ότι έιναι ζωντανός
μα σ'εμένανε θυμίζει πως γεννιέται ο νεκρός
Μόνος ήμουνα και θά'μαι μόνος έζησα και ζώ
κι αν τις νύχτες δεν κοιμάμαι είναι γιατί μένω εδώ.
ΣΙΓΟΜΟΥΡΜΟΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΟΛΗ ΜΕΡΑ
Topic Locked
Απεστάλη: 13/08/2004, 17:42:30
