Παρακολούθησα μια εκπομπή προχθές στην τηλεόραση σχετικά με έναν δολοφόνο ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο.οι οικογένειες του θύματος και του θύτη ήταν βαθιά θρησκευόμενες.
η οικογένεια του θύτη εκτός των άλλων ζήτησε και έγγραφος συγνώμη από την οικογένεια του θύματος ενώ η οικογένεια του θύματος δεν συγχώρεσε τον θύτη αλλά ούτε και την οικογένεια του.
Στην πορεία της εκπομπής είδα την οικογένεια του θύματος να τηρεί ευλαβικά τα θρησκευτικά της καθήκοντα ενώ πιο πριν κάποια από τα μέλη της είχαν δηλώσει πως χαίρονται που ο θύτης θα καεί στην κόλαση.
Η οικογένεια του θύματος δικαιώθηκε, η δικαιοσύνη τους έδωσε την εκδίκηση που ήθελε όμως δεν ήταν αρκετό, η οικογένεια του θύτη δεν έλαβε καμία συγχώρεση.
Και οι δυο οικογένειες ήταν θύματα του θύτη.
Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια όμως όταν η θρησκεία είναι μόνο λατρεία τι απομένει από την ίδια την θρησκεία;
Φεύγοντας από το δράμα των δυο οικογενειών και πηγαίνοντας πιο πέρα και αόριστα σκέφτομαι την επιδερμική λατρεία, την εύκολη πίστη.
πιστός δεν είναι αυτός που κλεινει την πόρτα σε όσους θεωρεί αιρετικούς αλλά αυτός που την ανοίγει.
Η πίστη είναι ένας δύσκολος δρόμος και οι άνθρωποι νομίζουν πως η πίστη είναι νηστεία,εκδρομές σε μοναστήρια και επισκέψεις σε άγιους ανθρώπους από το άγιο όρος έως το θιβέτ και το μεξικό.
Η πίστη με τα παραθυράκια εξυπηρετεί άλλες ανάγκες.
TAO MAO ΠΑΟ ΚΑΙ ΕΙΔΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ
Απεστάλη: 24/07/2008, 03:25:06
