συνεχιζοντας παραθετω και αλλη μια αναφορα για το αστρικο επιπεδο...

Όσο για το λεγόμενο «αστρικό πεδίο»,να πουμε οτι δεν είναι ακριβώς –ή δεν είναι μόνο– ένας τόπος ή διάσταση όπου συναντώνται τα
πνεύματα. Σίγουρα είναι ο κόσμος (ή ένας κόσμος), όπως αυτός γίνεται αντιληπτός από μια εξωσωματωμένη συνείδηση. Θα μπορούσε, συνεπώς, να περιγραφεί, είτε σαν μια επέκταση του κόσμου μας που δε γίνεται αντιληπτή από τις συνήθεις σωματικές αισθήσεις είτε σαν ένας τόπος πέραν των γνωστών μας διαστάσεων. Μην ξεχνάμε ότι πολλές «αστρικές εμπειρίες» περιορίζονται και αφορούν αποκλειστικά σε κινήσεις της συνείδησης στον κοινό και συμβατικό χώρο – με μόνη διαφορά ότι εδώ δεν κινείται το υλικό σώμα, αλλά μόνον η συνείδηση, γι’ αυτό και τα σχετικά φαινόμενα περιγράφονται συχνά ως «φαντάσματα ζωντανών». Βέβαια, σε άλλες περιπτώσεις, η συνείδηση φαίνεται να επισκέπτεται και εντελώς άλλους και ξένους κόσμους ή διαστάσεις.

Επίσης, η συνήθης μετάφραση «αστρικό πεδίο» (από τον αγγλικό όρο astral plane) είναι λαθεμένη. Η σωστή μετάφραση είναι «αστρικό επίπεδο», που είναι πιο γενικός όρος, γιατί μπορεί να σημαίνει και άλλον «τόπο» και άλλο «επίπεδο συνείδησης». Κατά βάση, και στην παραψυχική προσέγγιση απλώς περιγράφουμε την εξωτερική όψη ενός άγνωστου «κάτι» για το οποίο έχουμε μια βαθύτερη άγνοια, γι’ αυτό και η πληθώρα των σχετικών θεωριών για το τι στ’ αλήθεια συμβαίνει.

Πιστευω οτι θα ηταν πολυ ενδιαφερον να κανουμε μια αναφορα στις επιθανατιες εμπειριες, στην σχεση τους με ολα αυτα που αναφερουμε και με την γνωστη πλεον αστρικη εξοδο....
ξεκιναμε λοιπον....

Από τη ζωή στο θάνατο και πάλι πίσω

Άραγε ποια είναι η «διαδικασία της μετάβασης από τη ζωή στο θάνατο»; Πολλοί ασχολήθηκαν και πολλές μαρτυρίες υπάρχουν. Όμως ποιος μπορεί να είναι σίγουρος; Μελέτες επιστημόνων, αλλά και μεταφυσικών και παραψυχολογικών κύκλων, κατέγραψαν διάφορες μαρτυρίες, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Άνθρωποι που έφθασαν στο κατώφλι του θανάτου και επέστρεψαν, έχουν περιγράψει την ιστορία τους. Και το περίεργο είναι πως όσοι «έζησαν» μια τέτοια εμπειρία συμφωνούν μεταξύ τους σε πάρα πολλά σημεία.

Ο Αμερικανός παιδίατρος Μέλβιν Μορς, κατά τη διάρκεια μιας έρευνάς του, μίλησε με περίπου 100 παιδιά, ηλικίας 6-10 χρόνων, που κινδύνεψαν να πεθάνουν και είχαν «επιθανάτιες εμπειρίες». Από τις μαρτυρίες αυτές, βγήκε το συμπέρασμα ότι «ο θάνατος είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία, ο Θεός υπάρχει, όπως υπάρχει και η μετά θάνατον ζωή».
Οι εμπειρίες των παιδιών δεν διαφέρουν πολύ από αυτές των μεγάλων, μόνο που είναι πιο ειλικρινείς κι αγνές.
Όταν τα παιδιά αυτά μιλούν για τη «Φωτεινή παρουσία», δεν την ταυτίζουν με τη θεότητα της Θρησκείας τους και δεν προσπαθούν να κάνουν πιο ενδιαφέρουσα τη διήγησή τους, προσθέτοντας δικές τους πινελιές.
Αν δεν θυμούνται κάτι τα παιδιά, λένε απλά «δεν θυμάμαι», χωρίς να προσπαθούν να καλύψουν τα κενά με τη φαντασία τους.
Τα παιδιά που... πεθαίνουν για λίγο, έχουν πολύ πιο συχνά από τους ενήλικες «επιθανάτιες εμπειρίες» και τις δέχονται πολύ πιο εύκολα από τους μεγάλους, οι οποίοι συνήθως ντρέπονται να μιλήσουν γι' αυτές, για μην τους περάσουν για τρελούς.
Στις ζωγραφιές τους απεικονίζουν τη «Φωτεινή παρουσία» περιτριγυρισμένη από αγγέλους και σχεδόν πάντοτε καταφέρνουν να αποδώσουν τη γαλήνια ατμόσφαιρα της απόλυτης ευτυχίας, την οποία έζησαν στην ολιγόλεπτη «απουσία» τους.

Όπως είναι φυσικό, όλες σχεδόν οι επιθανάτιες εμπειρίες των ασθενών έχουν καταγραφεί σε νοσοκομεία, όπου τα μηχανήματα διαπιστώνουν τη στιγμή του θανάτου κι η επαναφορά γίνεται με τη βοήθεια των γιατρών.
Σε πρώτη φάση, οι «κλινικά νεκροί» ασθενείς αισθάνονται ότι «βγαίνουν» από το σώμα τους κι από κάποιο σημείο του χειρουργείου παρακολουθούν τις αγωνιώδεις προσπάθειες των γιατρών να τους επαναφέρουν. Συχνά μπορούν να περιγράψουν με απόλυτη ακρίβεια τι ακριβώς τους έκαναν κατά τη διάρκεια της «απουσίας τους», αφήνοντας άναυδους τους γιατρούς που παίρνουν μέρος στη διάσωσή τους.
Σε μια δεύτερη φάση, αισθάνονται ότι ταξιδεύουν μέσα σ' ένα τούνελ και ότι στο τέλος του υπάρχει ένα υπέροχο τοπίο, λουσμένο στο φως. Εκεί συνήθως, συναντούν τη φωτεινή παρουσία, που όλοι οι πιστοί ταυτίζουν με το Θεό και βλέπουν ξαφνικά όλη τους τη ζωή να περνάει πανοραμικά από μπροστά τους. Αισθάνονται περήφανοι για τις «καλές» τους πράξεις κι απογοητευμένοι για τις «κακές», καθώς η φωτεινή παρουσία είναι γεμάτη από αγάπη για όλους.
Κάποιοι, εκτός από τη φωτεινή παρουσία, βλέπουν κι αγαπημένα τους πρόσωπα που έχουν πεθάνει. Αλλά μήπως κάτι ανάλογο δε συμβαίνει και στα όνειρα; Μετά απ' αυτήν την εμπειρία, κανείς δεν θέλει να γυρίσει πίσω, αλλά το «φως» τους εξηγεί ότι έχουν κάποιες ακόμη υποχρεώσεις να εκπληρώσουν πίσω στη Γη, πριν φύγουν οριστικά.
Η τρίτη και τελευταία φάση της επιστροφής είναι συνήθως η πιο δυσάρεστη, καθώς ο «παράδεισος» χάνεται από μπροστά τους κι επιστρέφουν πίσω για να δώσουν τη μάχη για τη ζωή … τους. Όπως όταν ξυπνάμε κι αφήνουμε στη μέση ένα ωραίο όνειρο.

Διάφορα παραδείγματα έχουν καταγραφεί, κι αναφέρομαι ενδεικτικά σε κάποια από αυτά, μέσα από αρχεία ερευνών πάνω στο θέμα:
Η περίπτωση της κυρίας Τ.Τ. (η κυρία θέλησε να μείνει ανώνυμη)
«Όπως έχανα τις αισθήσεις μου άκουσα μια φωνή να λέει: «Δεν έχει πίεση την χάνουμε». Μέσα σε κλάσματα του δευτερόλεπτου βρισκόμουν έξω από το σώμα μου. Δεν ένοιωθα πια πόνους. Βρισκόμουν ψηλά σε μια γωνιά του δωματίου και παρακολουθούσα τους γιατρούς που προσπαθούσαν να σώσουν τη ζωή εμένα και του παιδιού μου. Μετά κάποιος από τους γιατρούς φώναξε, αναστατωμένος: "Να πάρει η ευχή".
Ξαφνικά βρέθηκα σ' ένα διαφανές τούνελ, περιτριγυρισμένο από σύννεφα. Αισθανόμουν ένα υπέροχο συναίσθημα αγάπης και ζεστασιάς που προερχόταν από ένα χρυσό φως. Μέσα στο φως υπήρχε μια "σοφή παρουσία", η οποία έμοιαζε να γνωρίζει τα πάντα για μένα. Ο,τι είχα κάνει στη ζωή μου, καλό και κακό, κατά περίεργο τρόπο ήταν εκεί μπροστά μου.
Ήθελα να προχωρήσω μέσα στο φως και να γίνω ένα με αυτό, αλλά η φωτεινή παρουσία μου έδειξε ότι πρέπει να γυρίσω πίσω στη Γη για να φροντίσω τα δύο παιδιά μου. Την ίδια στιγμή ήμουν πάλι μέσα στο σώμα μου και στους πόνους του τοκετού. Εκείνη τη στιγμή γεννιόταν ο γιος μου κι άκουσα όλους να φωνάζουν: «επανήλθε, είναι ζωντανή!».

Η περίπτωση της δικηγόρου Α. Χ.:
«Έχανα κι έβρισκα τις αισθήσεις μου, περιμένοντας να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο, όταν κάποια στιγμή ένιωσα να σβήνω και να βγαίνω από το σώμα μου. Ήθελα να δω το μωρό μου και ξαφνικά βρέθηκα πάνω από την κούνια του. Την ίδια στιγμή όμως ένιωθα να ταξιδεύω μέσα σ' ένα τούνελ, στην άκρη του οποίου υπήρχε ένα φως.
Αισθανόμουν μια απίστευτη γαλήνη και αναρωτιόμουν που βρισκόμουν, την ώρα που θα έπρεπε να είμαι με το μωρό μου. Ταυτόχρονα όμως ήθελα να πάω στο φως. Ήξερα ότι υπήρχε κάποιος εκεί. Δεν σκέφθηκα ούτε στιγμή το Θεό, αλλά ήξερα ότι «κάποιος» ή «κάτι» ήταν εκεί, κι αυτό το κάτι μ έκανε να νιώθω απερίγραπτη αγάπη, χαρά, γαλήνη και ευτυχία».

Η περίπτωση του Δ. Μ., επιχειρηματία:
«Ξαφνικά οι γιατροί και το χειρουργείο χάθηκαν από μπροστά μου και βρέθηκα να ταξιδεύω σ' ένα σκοτεινό τούνελ, που ήταν σαν χάρτινος κύλινδρος, παρόμοιος με αυτόν που τυλίγουν τα χαρτιά τουαλέτας, μόνο που ήταν τεραστίων διαστάσεων.
Στο τέλος του κυλίνδρου υπήρχε ένα υπέροχο μπλε φως, μα όσο κι αν προσπαθούσα να φθάσω εκεί δεν τα κατάφερνα. Είχα, όμως, την αίσθηση ότι εκεί υπήρχε ο Θεός, κι ήταν τόσο γαλήνια κι όμορφα, όπως οι περιγραφές του Παραδείσου που μου έκανε η μητέρα μου, όταν ήμουνα μικρός» (!).

Η περίπτωση της κας Μπράντι:
Η γυναίκα ήταν επάνω σε έναν γυμνό μεταλλικό χειρουργικό πάγκο Αμερικάνικου Νοσοκομείου. Το κορμί της είχε τοποθετηθεί μέσα σε έναν από τους ειδικούς σάκους που χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά πτωμάτων στο νεκροτομείο. Ακόμη και η χάρτινη ταμπελίτσα με τα στοιχεία της είχε δεθεί στο μεγάλο δάκτυλο του ποδιού της. Οι γιατροί είχαν διαπιστώσει το θάνατό της την προηγούμενη νύχτα και ειδοποίησαν τα δυο παιδιά της.
Αλλά μόλις αυτά πλησίασαν, συνειδητοποίησαν ότι η μητέρα τους προσπαθούσε απεγνωσμένα να αναπνεύσει!
Όπως δήλωσαν οι γιατροί που την παρακολουθούσαν και την... έστειλαν στο νεκροτομείο, η 75χρονη Έμα Μπράντι δεν είχε παλμό και δεν ανέπνεε μετά από καρδιακή προσβολή που υπέστη.
Η κ. Μπράντι, μετά το ταξίδι θανάτου που έκανε, διεμήνυσε στους συγγενείς της ότι εκεί που πήγε και γύρισε, είδε τους γονείς της –ήταν νεκροί 25 χρόνια–

–Η Δ.Σ., όταν γεννούσε τη δεύτερη κόρη της και κινδύνεψε να πεθάνει, είδε ένα τούνελ μέσα από το οποίο πήγαινε προς ένα άσπρο φως, όπως αποκάλυψε.
–Ο καρδιοχειρουργός Σ.Π., αποκάλυψε 9-10-94, σε εκπομπή, ότι 9 ετών πνίγηκε, αλλά επανήλθε. Στο μεσοδιάστημα ένοιωθε μια ηρεμία, κι ότι περνούσε από το σκοτάδι στο φως.
–Ο σκηνοθέτης Ν.Φ. που έπαθε ανακοπή και τον επανέφεραν είπε: «δεν κατάλαβα τίποτα, δε θυμάμαι τίποτα σχετικό».
–Ο ζωγράφος Σ.Π. μετά από τροχαίο ατύχημα έπεσε σε κώμα και κατόπιν υπέστη ανακοπή καρδιάς. Στην διάρκεια της προσπάθειας ανάνηψης από τους γιατρούς δεν υπήρχε καμία αντίδραση. Όταν επανήλθε περιέργαψε ότι βρέθηκε σε ένα καταπράσινο λιβάδι. Έτρεχε και έπαιζε και καθόλη τη διάρκεια αισθανόταν απόλυτη ηρεμία και ευτυχία. Όταν επανήλθε περιέγραψε το γεγονός χαρακτηριστικά αναφέροντας: «Ήμουν τόσο ευτυχισμένος. Ξάφνου μια εκτυφλωτική λάμψη διέκοψε τη ευτυχία μου και είδα τριγύρω γιατρούς να μου χαμογελούν... Αν αυτό που βίωσα ήταν ο θάνατος, επιθυμώ να ξαναγυρίσω αυτή τη στιγμή...»

Πολλές είναι οι καταγραφές, που έχουν στην πλειοψηφία μία κοινή βάση και λόγω αυτής, δεν είναι δυνατόν να παραμείνουμε αδιάφοροι. Υπάρχει σίγουρα ένα μυστήριο στο «μετά την παρούσα ζωή», κάτι που γοήτευσε και γοητεύει στην πορεία των αιώνων τον άνθρωπο. Δεν μπορούμε ίσως να είμαστε απόλυτα σίγουροι. Ωστόσο, συχνά, νοιώθουμε πως όλα όσα υπάρχουν, δεν μπορεί να τελειώνουν εδώ και τώρα!

Οι ετοιμοθάνατοι ακούν την ίδια μουσική

Πολλοί άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά στα θάνατο δήλωσαν ότι τις δύσκολες εκείνες ώρες άκουγαν μια μουσική. Λεπτομέρειες δημοσιεύτηκαν σε πανεπιστημιακή έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ. Ήδη καθηγητές μουσικής έχουν καταφέρει να αναπαράγουν τη μουσική που ισχυρίζονται ότι ακούν οι ετοιμοθάνατοι.
Πρόκειται για μια απαλή μουσική, λέει ο δρ Τζόελ Φανκ, καθηγητής ψυχολογίας στο Κολέγιο Πλαίμουθ. Ο δρ Φανκ πραγματοποίησε την έρευνα σε 60 ανθρώπους που είχαν φθάσει πολύ κοντά στο θάνατο. Ανθρώπους που ένιωσαν το θάνατο να πλησιάζει. Η καρδιά τους σταμάτησε για λίγο και μετά άρχισε πάλι να λειτουργεί.
Ο γιατρός έπαιξε διάφορα είδη μουσικής. Περίπου το 50% των ανθρώπων θυμόταν ξεκάθαρα τον ήχο. Ήταν η ίδια μουσική για όλους. Όταν την άκουγαν έκλειναν τα μάτια και ξεσπούσαν σε κλάματα....

Αξιοσημείωτο είναι επίσης το βιβλίο του Ρέιμοντ Μούντι "Life After Life" ο οποίος συγκέντρωσε τα κοινά στοιχεία των επιθανάτιων εμπειριών αρκετών ανθρώπων σε 12 σημεία. Αυτά είναι:
1)Η εμπειρία είναι πολύ δύσκολο να περιγραφτεί (όπως ειπώθηκε και στο άρθρο)
2)Οι "πλέον νεκροί" έχουν ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ εμπειρία ότι βγαίνουν από το σώμα τους.
3)Ακούνε κανονικά τους γύρω τους να μιλάνε (όπως προανέφερα)
4)Θόρυβος (μήπως εδώ κολλάει η μουσική???)
5)Το σκοτεινό τούνελ
6)Η ανακεφαλαίωση της ζωής τους.
7)Φως
8)Συνάντηση άλλων ανθρώπων κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους.
9)φωτεινά πλάσματα (άγγελοι?)
10)Κάποια όρια που αν τα περάσουν, δεν υπάρχει επιστροφή.
11)Η εμπειρία της επιστροφής και
12)Το ότι αυτή η εμπειρία τους σημαδεύει στη μετέπειτα ζωή τους.

Φυσικά, θα πρέπει να αναφερθεί ότι αυτά τα στοιχεία είναι προιόν στατιστικής έρευνας και σε καμιά περίπτωση δε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ισχύουν για όλους. Υπάρχουν, ας πούμε, μερικοί που δεν είδαν φως, ή που δεν είδαν τούνελ, ή που δεν είδαν την ανακεφαλαίωση της ζωής τους κτλ

Μετά από ένα ολιγοήμερο ταξίδι... Μόνο που, αγαπητέ μου Horus, θα πρέπει πρώτα να διαβάσω όλα αυτά που παρέθεσες, για τα οποία σε ευχαριστώ.

Θα τα πούμε σύντομα.

Με αγάπη,
Unseen

Καλη μου Unseen ελπιζω να περασες πολυ ομορφα στο ταξιδακι σου!!!
δε εχει σημασια το ποσες μερες θα καταφερουμε να την κανουμε αλλα το
ποσο ομορφα τις αξιοποιουμε κατα την αποψη μου τις μερες αυτες...
αληθεια που καλα πηγες αν επιτρεπεται??

Υ.Γ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ BREAK ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΜΑ

Άσε... περιουσιακοκληρονομικό ήταν το ζήτημα (μεγάλο μπέρδεμα) και είχα κατεβεί στην ιδιαίτερη πατρίδα μου (Κρήτη). Αλλά και μόνο που βρέθηκα εκεί, ακόμη κι αν πάλι δεν βρήκα άκρη, ήταν αρκετό για να μου φτιάξει τη διάθεση!

Και, επιστρέφοντας, με περίμενε μια φοβερή συνεργασία που θα με πιέσει αρκετά μέχρι την Κυριακή (έχω κοιμηθεί συνολικά 6 ώρες το τελευταίο 48ωρο), αλλά... τα αγαθά κόποις κτώνται!!

Συνολικά λοιπόν, όλα υπέροχα! Σε ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον.

Με αγάπη,
Unseen

Καλημέρα. Εμ βρε παιδάκι μου 12 σελίδες εκτύπωση ήταν αυτές! Και να φανταστείς ότι διάβασα μόνο τις μισές περίπου.

Όμως είναι πολύ σημαντικά για μένα τα πορίσματα στα οποία κατέληξα:

+++All planets are inhabited at the higher levels an within these higher planes of existence are lakes, forests, rivers and oceans.+++

Αυτό μας λέει ότι το αστρικό πεδίο αφορά το πλανητικό επίπεδο εκδήλωσης σύμφωνα με την Ray of Creation του Γκουρτζίεφ:

Μονάδα
Τριάδα
--- σοκ ---
Όλα τα άστρα
Γαλαξίες
Αστέρες
--- σοκ ---
Πλανήτες
Σελήνες

Χωρίς απαραίτητα να περιορίζεται στη Γη. Ωστόσο το αστρικό πεδίο είναι το απαραίτητο interface, θα λέγαμε, μεταξύ υλικού και ανώτερων πεδίων πραγμάτωσης, ένας «θάλαμος αναμονής». Υπάρχει ένα στάδιο στο δρόμο των μαθητών του Φωτός που χαρακτηρίζεται από ένα συγκεκριμένο όνειρο (δυστυχώς δεν έφτασα στο τμήμα που περιγράφεις την κατάσταση ύπνου, οπότε επιφυλάσσομαι να επανέλθω ενδεχομένως): το όνειρο αυτό αφορά το πέρασμα του μαθητή από τον «θάλαμο αναμονής» σε αναζήτηση του βαθύτερου, πνευματικού λόγου για τον οποίο ενσαρκώθηκε.

Τις περισσότερες φορές το όνειρο αυτό συντελείται μέσα σε ένα κατάλευκο κτήριο που μοιάζει με ναό, πανύψηλο, με μακρόστενα παράθυρα απ’ όπου μπαίνει το φως και διάφορα πανώ με σύμβολα που κρέμονται από τους τοίχους. Ο χώρος αυτός είναι κατάμεστος από κόσμο που πηγαίνει και έρχεται ή κάθεται και συλλογίζεται, μοιάζει κάπως με χώρο αναμονής αεροδρομίου απ’ αυτή την άποψη.

Πολύ σημαντικό για τα ερωτήματά μου είναι το εξής σημείο:

+++ When spiritual realization dawns they are ‘dead’ to the astral world and they begin to live in the world of the spirit+++

Εάν λοιπόν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ των πνευματικών κόσμων και του αστρικού πεδίου, όπως είναι λογικό να υπάρχει αφού το αστρικό είναι αρκετά χονδροειδές ως προς τις ενέργειες που εμπεριέχει, τότε είναι εξαιρετικά δύσκολο κάποιος να επικοινωνήσει με ανώτερες οντότητες στο αστρικό, μολονότι όπως παραθέτεις

+++New arrivals have the opportunity to (…) meet unfamiliar, intelligent beings of non earthly origin+++ (π.χ. δράκους).

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα αποσπάσματα και επιφυλάσσομαι να συνεχίσω παραθέτοντας τις σκέψεις μου για τα παρακάτω.

Καλή Ανάσταση.

Με πολλή αγάπη,
Unseen

quote:

---

Εμ βρε παιδάκι μου 12 σελίδες εκτύπωση ήταν αυτές! Και να φανταστείς ότι διάβασα μόνο τις μισές περίπου.

---

προσπαθησα να δωσω οσο το δυνατον περισσοτερες πληροφοριες πανω στο θεμα αλλα ισως τελικα να εδωσα "λιγες" παραπανω απο οτι επρεπε...

πανω σε αυτο που ειπες..

quote:

---

είναι εξαιρετικά δύσκολο κάποιος να επικοινωνήσει με ανώτερες οντότητες στο αστρικό,

---

εχω την αποψη(ισως λανθασμενη βεβαια) οτι ολη η δυσκολια βρισκεται στο θεμα των λεπτοτερων δονησεων...και οτι η επικοινωνια μας με ανωτερες οντοτητες για να πραγματοποιηθει οτι εξαρταται απο τον βαθμο του επιπεδου μας η του επιπεδου που εχει φτασει καποιος για μια τετοια επικοινωνια...
περιμενω τις αποψεις σου καλη μου Unseen
μεχρι τοτε...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΥΓΕΙΑ,ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ!!!!

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΑΥΕΙΣ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ...

Ζητώ συγνώμη για τη μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ των ποστ μου, αλλά προσωπικοί λόγοι με αναγκάζουν να μην γράφω πλέον συχνά στο φόρουμ. Νομίζω δε ότι αυτό είναι το μοναδικό θέμα στο οποίο μπορεί να γράψω λίγο ακόμη.

Σχετικά με τη θέση σου:

quote:

---

εχω την αποψη(ισως λανθασμενη βεβαια) οτι ολη η δυσκολια βρισκεται στο θεμα των λεπτοτερων δονησεων...και οτι η επικοινωνια μας με ανωτερες οντοτητες για να πραγματοποιηθει οτι εξαρταται απο τον βαθμο του επιπεδου μας η του επιπεδου που εχει φτασει καποιος για μια τετοια επικοινωνια...

---

***** Στον κόσμο του πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή *****

οπως παρατηρεις το ιδιο σκηνικο βιωνω απο αποψη χρονου οποτε το καταλαβαινω απολυτα....
γραφε οποτε μπορεις δεν υπαρχει καμια παραξηγηση...

τωρα ως προς το τι πιστευω ως προς το θεμα...
καταρχην οτι στο αστρικο γινεται η επικοινωνια...
τα ανωτερα οντα εχουν τη δυνατοτητα να εισχωρουν στο αστρικο....
το θεμα ομως για μενα ειναι το πως φτανει κανεις στο σημειο να δουλευει με τις λεπτοτερες δονησεις...
με λιγα λογια πως θα καταφερει να φτασει σε ενα τετοιο σημειο να μπορει να εχει τετοιου ειδους επικοινωνια....
και φυσικα ολα αυτα "ειναι ευκολα" θεωρητικα...στη πραξη ομως....
ακομα και η συνειδητη αστρικη εξοδος με τοσα που εχουν ειπωθει φαινεται σαν κατι οχι ιδιαιτερα δυσκολο.....
με αποτελεσμα καποιοι να ονειρευονται και να νομιζουν οτι πετυχαν αστρικη εξοδο....

παμε λοιπον σε βασικα ερωτηματα....
σε τι βαθμο πετυχαινει καποιος συνειδητη αστρικη εξοδο....???
ποσο καλα "βλεπει" και διακρινει....???
κατα ποσο ειναι σε θεση να εχει επικοινωνια με ανωτερα οντα...???

Ζητώ συγνώμη που δεν μπορώ να συνεχίσω τη συζήτησή μας, αλλά για προσωπικούς λόγους θα πρέπει να εγκαταλείψω επί του παρόντος το εσοτέρικα.

Χαίρομαι ειλικρινά πάρα πολύ που "γνωριστήκαμε" και σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου καλή συνέχεια στις αναζητήσεις σου αλλά και στην πορεία σου στο εσοτέρικα.

Με πολλή αγάπη,
Unseen

Πολύ ενδιαφέρον θέμα! Αλήθεια, έχετε τέτοιου είδους βιώματα? Απίστευτο μου φαίνεται!
Θέλω να ρωτήσω κάτι που με αφορά προσωπικά και κάνει τη ζωή μου δύσκολη. Από μωρό φοβάμαι το σκοτάδι της νύχτας γιατί τότε έβλεπα κάτι αλλόκοτες και κακές φάτσες να εμφανίζονται (μια γριά θυμάμαι) και πρέπει υποχρεωτικά, μέχρι τώρα, να έχω κάθε βράδυ ανοιχτό ένα μικρό φως (στην καλύτερη περίπτωση) ή όλα τα φώτα του σπιτιού (στην χειρότερη)γιατί όλο φοβάμαι ότι κάτι απαίσιο θα εμφανιστεί από τα σκοτάδια. Δεν φοβάμαι το σκοτάδι όταν βρίσκομαι σε ανοιχτούς χώρους, όταν είμαι σε ξένα μέρη (πχ ξενοδοχεία, σπίτια φίλων κλπ) ο φόβος μετριάζεται ή εξαφανίζεται και όταν κοιμάμαι στο ίδιο δωμάτιο με άλλο άτομο ο φόβος είτε εξαφανίζεται (ιδίως αν το άλλο άτομο είναι ξύπνιο) είτε, σπανιότερα, και μόνο αν το άλλο άτομο κοιμάται, αρχίζω να φοβάμαι και το άλλο άτομο (για το ίδιο άτομο το ένα βράδυ μπορεί να μη φοβάμαι και το άλλο να φοβάμαι). Επίσης, δεν φοβάμαι το τεχνητό σκοτάδι, όταν ξέρω ότι έξω είναι ημέρα κι όχι νύχτα. Φοβάμαι=τρώω κρίση τρελού πανικού πέρα από κάθε λογική και πρέπει οπωσδήποτε να ανάψω τα φώτα. Αν δω μια τρομαχτική εικόνα (βαρύτερο) ή ακούσω/διαβάσω μια τρομαχτική ιστορία με κατατρέχει για χρόνια. Μόλις ξημερώσει, όλα αυτά μου φαίνονται πάρα πολύ γελοία και δεν φοβάμαι τίποτα. Έχω διαβάσει πάρα πολλή ψυχολογία σχετικά με την συγκεκριμένη φοβία, καθώς και φυσιολογία του εγκεφάλου, αλλά δεν υπάρχει λύση που να εξαφανίζει το πρόβλημα. Μήπως έχει να κάνει με κατί από αυτά που λέτε εδώ και ξέρετε κανένα τρόπο να απαλλαγώ? Συγνώμη αν το ποστ μου είναι άσχετο, αλλά από αυτά που διάβασα στο τοπικ σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει κάποια σχέση και κυρίως, ότι μπορεί και να με βοηθήσετε.
Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το ποστ μου και θα εκτιμήσω βαθειά κάθε βοήθεια.

Νομίζω θα ήταν προτιμότερο να δεις το φόρουμ "θεραπεία", και να κάνεις την ερώτησή σου στον αγαπητό Μορφέα, στο θέμα "Ενεργειακές ασπίδες.." και κάποια στιγμή θα λάβεις την απάντηση.

Να είσαι καλά

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr