quote:

---

είναι φανερό πως ήταν κοινή η πεποίθηση ότι η Αρκαδία ήταν ο τόπος με την βαθύτερη μυθολογική - ιστορική συνέχεια και γενέθλια γη του Διός

---

Εν οιδα ότι ουδεν οιδα

Φιλε SPIRAL o Xριστος και ο μαγος,κανουν αντιθετη κινηση απο τον bafomet.
2]Στο τραγουδι του Ρουσσου, το <<ΜΑΡΙΑ Μ>> δεν ακουγεται πουθενα.Μπορεις να εξηγησεις περισσοτερο ΦΟΙΝΙΞ;
3]Επισης συγκρηνοντας τους 2 πρωτους πινακες βλεπουμε οτι η στηλη με το Ε μοιαζει με κατι που φαινεται σαν ιδια στηλη στα αριστερα του δευτερου πινακα.

ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

Edited by - ΑΔΔΑΡ ΑΣΟΥΡ on 29/05/2005 16:59:58

Αγαπητέ Αδδαρ Ασουρ, μιλώντας για συμβολισμούς ίσως να μη χρειάζεται η πλήρης ταύτιση- ή και αλλιώς, τα αντίθετα κάτι μπορεί να σημαίνουν.
Ο Eliphas Levi, που σχεδίασε τον ανωτέρω Baphomet, επιχείρησε μια "αιρετική" (αλλά και πολύ ψαγμένη, και ουσιαστική κατά τη γνώμη μου) προσέγγιση.

Στα όσα γράφεις παρακάτω, όλοι αυτοί οι μυστηριώδεις συμβολισμοί και γρίφοι εξηγούνται με δυο τρόπους:
1. Ή στους καλλιτέχνες εκείνης της εποχής άρεσαν και τα απόκοσμα, αινιγματικά στοιχεία και τα ενέθεταν στα έργα τους χωρίς όμως άλλα υπονοούμενα (μόνο για να βασανίζουν εμάς!)
2. Ή πραγματικά κάτι εννοούσαν που ήταν κατανοητό μόνο από τους γνώστες.

Αυτό το δεύτερο κεντρίζει περισσότερο την περιέργεια με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει σήμερα σε μια τεράστια φιλολογία. Οπότε, βιαζόμαστε να θεωρήσουμε και την παραμικρή ένδειξη ή σύμπτωση ως αποδεικτικό στοιχείο.

Το "Et in Arcadia Ego" μπορεί να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια φιλοσοφική διατύπωση και να σημαίνει ακριβώς (και μόνο) αυτό που σημαίνει.

Αν περάσουμε τώρα στα όρια της μυστηριακής φαντασίας, υπάρχουν όλοι αυτοί οι ανεξήγητοι εικαστικοί συμβολισμοί, και αινιγματικοί χρησμοί, και ιερές γεωμετρίες (επί της γης και στον ουρανό) και άλλα διάφορα που συνδέονται μεταξύ τους με παράξενο τρόπο. Σκόπιμα ή συμπτωματικά;

Arc=κιβωτός αλλά και όνομα περιοχής πού αλλού, κοντά στη Rennes-le-Chateau.

H υπόθεση του Ηγουμενείου της Σιών (Prieure de Sion) είναι μάλλον πλασματική και καλή για μυθιστορηματική κατανάλωση. Υπήρχε όμως το Τάγμα της Σιών, ένα μοναστικό τάγμα με μυστηριώδη ρόλο, εγκαταστημένο κοντά στη Σιών τα χρόνια των Ναϊτών. Τάγμα (και όχι Ηγουμενείο ή Κοινό, όπως αποδόθηκε στα ελληνικά) - Ναΐτες - Μεροβίγγειοι - Καθαροί - ευρύτερη περιοχή της Rennes-le-Chateau φαίνεται ότι είναι άμεσα συνδεδεμένοι, τουλάχιστον για ιστορικούς (αν όχι για "υπόγειους") λόγους.

ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

quote:

---

Καλημέρα θα μπορούσες να μου πεις σε ποια περιοχή της Γαλλίας βρίσκεται το Ρεν-λε Σατώ?

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.

Φιλικά

Κηφεύς

Ας θυμηθούμε, συνοπτικά, την ιστορία - παραμύθι, του χωριού των μυστηρίων Rennes – le – Château:

Την 1η Ιουνίου του 1885, η ενορία του μικροσκοπικού χωριού Ρεν-λε-Σατό (Rennes-le-Chateau) υποδέχτηκε έναν καινούργιο ιερέα που λεγόταν Μπερανζέ Σονιέρ (Bérenger Saunière , 1852 – 1917) .

Ρωμαλέος , ευπαρουσίαστος , δραστήριος και , όπως φαίνεται , εξαιρετικά ευφυής άνθρωπος , ο ιερωμένος αυτός ήταν τότε τριάντα τριών ετών .

Στην ιερατική σχολή , όπου είχε πρόσφατα φοιτήσει , είχε δείξει πως έμελλε να διακριθεί ως κληρικός .

Είχε ασφαλώς δείξει ικανός για κάτι περισσότερο από μια ενορία σε ένα απόμακρο χωριό στους Ανατολικούς πρόποδες των Πυρηναίων .

Ωστόσο, σε κάποιο σημείο φαίνεται ότι προκάλεσε τη δυσαρέσκεια των ανωτέρων του .

Ο λόγος παραμένει ασαφής , αλλά κάποιες πράξεις του απέκλεισαν κάθε προοπτική προόδου και , ίσως για να απαλλαγούν από αυτόν , οι ανώτεροί του τον έστειλαν στο Ρεν-λε-Σατό .

Εκείνα τα χρόνια , το Ρεν-λε-Σατό είχε μόνο διακόσιους κατοίκους, όπως ανέφερα παραπάνω.

Επρόκειτο για ένα μικροσκοπικό χωριουδάκι , σκαρφαλωμένο σε μια απόκρημνη βουνοκορφή , σε απόσταση σαράντα περίπου χιλιομέτρων από την Καρκασόν .

Για κάποιον άλλον άνθρωπο , το μέρος αυτό θα ήταν τόπος εξορίας – ισόβια καταδίκη σε ένα μακρινό επαρχιακό τέλμα , μακριά από τις ανέσεις του πολιτισμού της εποχής , μακριά από οποιοδήποτε ερέθισμα για ένα ζωηρό και ερευνητικό πνεύμα .

Χωρίς αμφιβολία , η τοποθέτηση ήταν πλήγμα για τις φιλοδοξίες του Σονιέρ . Υπήρχαν , ωστόσο , κάποιες αποζημιώσεις .

Ο Σονιέρ ήταν ντόπιος και είχε γεννηθεί και μεγαλώσει μόλις λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά , στο χωριό Μονταζέλ .

Όποιες λοιπόν και αν ήταν οι ελλείψεις του , το Ρεν-λε-Σατό έπρεπε να μοιάζει αρκετά με τον τόπο του και διέθετε όλες τις ανέσεις της οικειότητας των παιδικών του χρόνων .

Μεταξύ του 1885 και του 1891 , το μέσο ετήσιο εισόδημα του Σονιέρ σε φράγκα δεν ξεπερνούσε τις έξι χρυσές λίρες Αγγλίας – όχι βέβαια ηγεμονικό , αλλά αυτό που μπορούσε να περιμένει ένας επαρχιακός εφημέριος στη Γαλλία του τέλους του 19ου αιώνα . Το ποσό , μαζί με τις εισφορές των ενοριτών του , φαίνεται πως επαρκούσε για τη στοιχειώδη διαβίωσή του .

Στη διάρκεια αυτών των έξι ετών , ο Σονιέρ φαίνεται πως έζησε αρκετά ευχάριστα , αλλά και πολύ γαλήνια .

Κυνηγούσε και ψάρευε στα βουνά και τα ρέματα της παιδικής του ηλικίας .

Διάβαζε αχόρταγα , τελειοποιούσε τα λατινικά του , μάθαινε ελληνικά και άρχισε να μελετάει τα εβραϊκά .

Προσέλαβε για οικονόμο και υπηρέτρια μια δεκαοχτάχρονη χωριατοπούλα που λεγόταν Μαρί Ντεναρνό και που έμελλε να είναι η συντροφιά και το πρόσωπο της εμπιστοσύνης του για ολόκληρη τη ζωή του .

Φιλικά

Κηφεύς

Για παράδειγμα , μερικά χιλιόμετρα προς τα νοτιοανατολικά του Ρεν-λε-Σατό υψώνεται μια άλλη κορυφή που λέγεται Μπεζού και επάνω της υπάρχουν τα ερείπια ενός μεσαιωνικού κάστρου , το οποίο στέγαζε κάποτε μια κοινότητα Ναϊτών ιπποτών .

Σε μια τρίτη βουνοκορφή , κάπου δυο χιλιόμετρα πιο ανατολικά του Ρεν-λε-Σατό , στέκονται τα ερείπια του Σατό ντε Μπλανσφόρ , προγονική κατοικία του Μπερτράν ντε Μλανσφόρ , τέταρτου μεγάλου μάγιστρου των Ναϊτών ο οποίος διοικούσε αυτό το περίφημο τάγμα στα μέσα του 12ου αιώνα .

Το Ρεν-λε-Σατό και τα γύρω μέρη βρίσκονταν επάνω στον αρχαίο δρόμο των προσκυνητών που ξεκινούσαν από τη Βόρεια Ευρώπη με κατεύθυνση το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα στην Ισπανία και ολόκληρη η περιοχή ήταν διαποτισμένη με ζωντανούς θρύλους όπου αντηχούσε ένα πλούσιο , δραματικό και συχνά αιματοβαμμένο παρελθόν .

Για ένα χρονικό διάστημα , ο Σονιέρ ήθελε να ξαναχτίσει την εκκλησία του Ρεν-λε-Σατό . Αφιερωμένο στην Μαρία Μαγδαληνή , το καταστραμμένο οικοδόμημα αυτό στεκόταν επάνω στα θεμέλια ενός ακόμη παλαιότερου βησιγοτθικού κτιρίου του 6ου αιώνα . Όπως είναι φυσικό , η κατάστασή του ήταν απελπιστική στα τέλη του 19ου αιώνα .

Το 1891 , με την ενθάρρυνση του φίλου του Μπουντέ , ο Σονιέρ ξεκίνησε μια απλή ανακαίνιση δανειζόμενος ένα μικρό ποσό από χρηματικούς πόρους .

Στην πρόοδο των εργασιών του μετακίνησε το λίθο του βωμού που στηριζόταν σε δύο αρχαϊκές βησιγοτθικές στήλες . Η μια από αυτές ήταν κούφια και ο εφημέριος βρήκε στο εσωτερικό της τέσσερις περγαμηνές που διατηρούνταν μέσα σε σφραγισμένους ξύλινους σωλήνες . Οι δύο από αυτές λέγεται ότι περιείχαν γενεαλογίες , που η μια τους ξεκινούσε από το 1244 και η άλλη από το 1644 .

Τα δύο απομένοντα έγγραφα φαίνεται πως είχαν συνταχτεί στη δεκαετία του 1780 από τον αβά Αντουάν Μπιγκού , προκάτοχο του Σονιέρ ως εφημέριο του Ρεν-λε-Σατό . Ο Μπιγκού ήταν επίσης και προσωπικός ιερέας της ευγενούς οικογένειας των Μπλανσφόρ – που εξακολουθούσαν να συγκαταλέγονται ακόμη στους επιφανέστερους κτηματίες της περιοχής στις παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης .

Οι δύο περγαμηνές από την εποχή του Μπιγκού έμοιαζαν να είναι ευλαβικά λατινικά κείμενα , αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη . Τουλάχιστον φαινομενικά . Αλλά σε μια από τις περγαμηνές , οι λέξεις διαδέχονταν ακατανόητα η μια την άλλη , χωρίς διαστήματα ανάμεσά τους και με την προσθήκη μερικών εντελώς περιττών γραμμάτων .

Στη δεύτερη περγαμηνή οι γραμμές ήταν ανεξήγητα ακρωτηριασμένες – με άνισο τρόπο και μερικές φορές στη μέση της λέξης – ενώ μερικά γράμματα υψώνονταν επιδεικτικά επάνω από άλλα .

Στην πραγματικότητα , αυτές οι περγαμηνές περιέχουν μια διαδοχή από κρυπτογραφικά κλειδιά ή κώδικες . Μερικοί από αυτούς είναι απίστευτα περίπλοκοι και απρόβλεπτοι , αψηφούν ακόμη και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και είναι άλυτοι χωρίς το απαιτούμενο κλειδί . Η παρακάτω αποκρυπτογράφηση έχει παρουσιαστεί σε γαλλικές εργασίες επάνω στο Ρεν-λε-Σατό και σε δυο από αυτές αναφέρουν :

BERGERE PAS DE TENTATION QUE POUSSIN TENIERS GARDENT LA CLEF PAX DCLXXXI PAR LA CROIX ET CE CHEVAL DE DIEU J’ACHEVE CE DAEMON DE GARDIEN A MIDI POMMES BLEUES .

(ΒΟΣΚΟΠΟΎΛΑ ΟΧΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΟΤΙ Ο ΠΟΥΣΕΝ ΤΕΝΙΕ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΕΙΡΗΝΗ 681 ΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΝΩ [ Ή ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΩ] ΑΥΤΌΝ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΑ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΥΑΝΑ ΜΗΛΑ.)

Φιλικά

Κηφεύς

Στη δεύτερη περγαμηνή , για παράδειγμα , η ανάγνωση των υπερυψωμένων γραμμάτων σε σειρά δίνει ένα απόλυτα κατανοητό μήνυμα .

A DAGOBERT II ROI ET A SION EST CE TRESOR ET IL EST LA MORT .

(ΣΤΟΝ ΔΑΓΟΒΕΡΤΟ Β΄ ΒΑΣΙΛΕΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΙΩΝ ΑΝΗΚΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΊΝΑΙ ΕΚΕΙ ΝΕΚΡΟΣ.)

Μολονότι το συγκεκριμένο μήνυμα πρέπει να του ήταν κατανοητό , είναι απίθανο να ήταν ικανός ο Σονιέρ να αποκρυπτογραφήσει τους πιο περίπλοκους κώδικες .
Ωστόσο κατάλαβε πως έπεσε επάνω σε κάτι σημαντικό .

Με τη συγκατάθεση του δημάρχου του χωριού , εξέθεσε την ανακάλυψή του στον ανώτερό του , επίσκοπο της Καρκασόν .
Δεν είναι σαφές πόσα κατάλαβε ο επίσκοπος , αλλά έστειλε αμέσως – με έξοδά του – τον Σονιέρ στο Παρίσι με οδηγίες να παρουσιαστεί μαζί με τις περγαμηνές σε ορισμένους σημαντικούς εκκλησιαστικούς παράγοντες .

Οι σημαντικότεροι από αυτούς ήταν ο αβάς Μπιέλ , γενικός διευθυντής της ιερατικής σχολής του Αγίου Σουλπικίου και ο ανηψιός του Μπιέλ Εμίλ Οφέ .

Εκείνο τον καιρό ο Οφέ εκπαιδευόταν για να γίνει κληρικός .
Αν και δεν είχε φτάσει ακόμη τα τριάντα , είχε ήδη τη φήμη μελετητή και ειδικά της γλωσσολογίας , της κρυπτογραφίας και της παλαιογραφίας .

Παρ’όλο τον ποιμαντικό του προσανατολισμό , τον απασχολούσε σοβαρά η αποκρυφιστική σκέψη και διατηρούσε εγκάρδιες σχέσεις με τις διάφορες μυστικιστικές ομάδες , αιρέσεις και αδελφότητες που πολλαπλασιάζονταν τότε στη γαλλική πρωτεύουσα .

Έτσι είχε έρθει σε επαφή με έναν πολιτιστικό κύκλο επιφανών ανθρώπων , στον οποίο μετείχαν γνωστοί λόγιοι , όπως ο Στεφάν Μαλαρμέ και ο Μορίς Μέτερλινκ , και μουσικοί , όπως ο συνθέτης Κλοντ Ντεμπισί .

Γνώρισε επίσης την υψίφωνο Έμα Καλβέ , η οποία μόλις είχε επιστρέψει από σειρά θριαμβευτικών παραστάσεων στο Λονδίνο και το Γουΐντσορ όταν εμφανίστηκε ο Σονιέρ .
Ως ντίβα , η Έμα Καλβέ ήταν η Μαρία Κάλλας της εποχής της .

Ταυτόχρονα , ήταν η μεγάλη ιέρεια της παρισινής αποκρυφιστικής υποκουλτούρας και διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με κάποιους σημαντικούς αποκρυφιστές .

Αφού παρουσιάστηκε στον Μπιέλ και τον Οφέ , ο Σονιέρ πέρασε τρεις εβδομάδες στο Παρίσι .

Το περιεχόμενο των συζητήσεών του με τους εκκλησιαστικούς παράγοντες είναι άγνωστο , αλλά δεν είναι μυστικό πως ο επαρχιώτης ιερέας έγινε θερμά δεκτός στον διακεκριμένο κύκλο του Οφέ και θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως έγινε και εραστής της Έμα Καλβέ .

Τα κουτσομπολιά της εποχής σχολίαζαν το δεσμό τους και ένας γνωστός , της τραγουδίστριας την περιέγραφε ως «συνεπαρμένη» από τον εφημέριο .

Όπως και αν ήταν το πράγμα δεν υπάρχει αμφιβολία για το ότι δέθηκαν με μια στενή σχέση μεγάλης διάρκειας .

Στα χρόνια που ακολούθησαν , η Καλβέ τον επισκεπτόταν τακτικά στην περιοχή του Ρεν-λε-Σατό , όπου μέχρι πρόσφατα μπορούσε κανείς να βρει χαραγμένες στους βράχους του βουνού ρομαντικές καρδιές με τα αρχικά τους.

Φιλικά

Κηφεύς

Ο ένας φαίνεται πως ήταν προσωπογραφία από άγνωστο καλλιτέχνη του Καλλεστίνου Ε΄, ο οποίος κατέλαβε τον παπικό θρόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στα τέλη του 14ου αιώνα .

Ο άλλος ήταν έργο του Νταβίντ Τενιέ – χωρίς να είναι σαφές αν επρόκειτο για τον πατέρα ή τον γιο .

Ο τρίτος ήταν το ίσως περιφημότερο έργο του Νικολά Πουσέν , «Les bergers d’Arcadie» ( «Οι βοσκοί της Αρκαδίας» ) .

Επιστρέφοντας στο Ρεν-λε-Σατό , ο Σονιέρ συνέχισε την ανακαίνιση της εκκλησίας του χωριού .

Στη διάρκεια των εργασιών ξέθαψε μια παράξενα σκαλισμένη πέτρα λιθόστρωσης του έβδομου ή όγδοου αιώνα , η οποία σκέπαζε πιθανώς μια κρύπτη , ένα νεκρικό θάλαμο όπου λέγεται ότι είχαν βρεθεί σκελετοί ανθρώπων .

Ο Σονιέρ επιδόθηκε επίσης σε εργασίες ασυνήθιστου είδους .

Στον περίβολο της εκκλησίας , για παράδειγμα , βρισκόταν το μνήμα της Μαρίας , μαρκησίας ντ’Οτπούλ ντε Μπλανσφόρ .

Η όρθια στήλη και η ταφόπλακα επάνω στο μνήμα της είχαν σχεδιαστεί και τοποθετηθεί εκεί από τον αβά Αντουάν Μπιγκού , προκάτοχο του Σονιέρ έναν αιώνα νωρίτερα , ο οποίος είχε , καθώς φαίνεται , συντάξει δύο από τις μυστηριώδεις περγαμηνές . Η επιγραφή στην επιτύμβια στήλη – η οποία περιείχε διάφορα ηθελημένα λάθη στα διαστήματα και στην ορθογραφία – ήταν ένας τέλειος αναγραμματισμός του μηνύματος που κρυβόταν στα κείμενα των περγαμηνών που αναφέρονταν στον Πουσέν και τον Τενιέ . Αν κανείς τα αναπτύξει , τα γράμματα σχηματίζουν την κρυπτική δήλωση που αναφέραμε παραπάνω σχετικά με τον Πουσέν και τη Σιών και τα λάθη μοιάζουν να έγιναν γι’αυτόν ακριβώς το σκοπό .

Μη γνωρίζοντας πως οι επιγραφές στο μνήμα της μαρκησίας είχαν ήδη αντιγραφεί , ο Σονιέρ τις απάλειψε . Και αυτή η βεβήλωση δεν η μόνη απροσδόκητη ενέργειά του . Συνοδευόμενος από την πιστή του υπηρέτρια , άρχισε να κάνει μεγάλες πεζοπορίες στην ύπαιθρο και να μαζεύει πέτρες που δεν παρουσίαζαν προφανή αξία ή ενδιαφέρον .

Ξεκίνησε επίσης μια ογκώδη ανταλλαγή επιστολών με άγνωστους αλληλογράφους παντού στη Γαλλία , καθώς και στη Γερμανία , Ελβετία , Ιταλία , Αυστρία και Ισπανία .

Φιλικά

Κηφεύς

Μία από αυτές μάλιστα έφτασε να στείλει αντιπρόσωπό της , ο οποίος ταξίδεψε όλο το δρόμο από το Παρίσι μόνο και μόνο για να φροντίσει τις υποθέσεις του Σονιέρ .

Για τα γραμματόσημα της αλληλογραφίας του και μόνον , ο Σονιέρ ξόδευε πια ένα σεβαστό ποσό , το οποίο ασφαλώς ξεπερνούσε κατά πολύ τις δυνατότητες που του έδιναν οι προηγούμενες ετήσιες απολαβές του .

Έπειτα , το 1896 , άρχισε να ξοδεύει στα σοβαρά σε τεράστια και χωρίς προηγούμενο κλίμακα . Ως το τέλος της ζωής του το 1917 , οι δαπάνες του είχαν ξεπεράσει το αντίστοιχο πολλών εκατομμυρίων λιρών Αγγλίας .

Ένα μέρος αυτού του ανεξήγητου πλούτου αφιερώθηκε σε αξιέπαινα δημόσια έργα – κατασκευάστηκε , για παράδειγμα , σύγχρονος δρόμος ως το χωριό και εξασφαλίστηκε ολόκληρο σύστημα παροχής τρεχούμενου νερού . Άλλές δαπάνες του , εμφάνιζαν πιο δονκιχωτικό χαρακτήρα .

Χτίστηκε ένας πύργος , ο Πύργος Μάγδαλα που δέσποζε επάνω από τη βουνοπλαγιά .

Κατασκευάστηκε ένα πλούσιο εξοχικό σπίτι που ονομάστηκε Βίλα Βηθανία και στο οποίο δεν κατοίκησε ποτέ ο Σονιέρ .
Και η αναδιακόσμηση της εκκλησίας πήρε την πιο περίεργη μορφή . Μια λατινική επιγραφή χαράχτηκε στο κεφαλάρι της εισόδου :

Αμέσως μέσα από την είσοδο στήθηκε ένα φρικτό άγαλμα , μια κακόγουστη φανταχτερή αναπαράσταση του «πονηρού δαιμονίου» Ασμοδαίου , φύλακα των μυστικών , φρουρού των κρυμμένων θησαυρών και , σύμφωνα με τους αρχαίους ιουδαϊκούς θρύλους , χτίστη του ναού του Σολομώντα .

Επάνω στους τοίχους τοποθετήθηκαν δεκατέσσερις φρικτές και φανταχτερά χρωματισμένες πλάκες που εικονίζανε τα Θεία Πάθη – η καθεμιά τους παρουσιάζει και κάποια παράξενη ασυνέπεια , κάποια ανεξήγητη πρόσθετη λεπτομέρεια , κάποια προκλητική ή υπονοούμενη απόκλιση από την καθιερωμένη αφήγηση των γραφών .

Στην όγδοη αναπαράσταση , για παράδειγμα , υπάρχει ένα παιδί τυλιγμένο με καρό σκωτσέζικο ύφασμα .

Η δέκατη τέταρτη που εικονίζει τη μεταφορά του σώματος του Ιησού στον τάφο έχει φόντο ένα σκοτεινό νυχτερινό ουρανό όπου κυριαρχεί μια πανσέληνος .

Έχει κανείς την αίσθηση πως ο Σονιέρ προσπαθούσε να πει κάτι .

Αλλά τι ;

Πως η ταφή του Ιησού έγινε αφού έπεσε η νύχτα , αρκετές ώρες αργότερα από ότι μας λένε τα Ευαγγέλια ;

Ή , μήπως , ότι το σώμα μεταφέρεται έξω από τον τάφο και όχι στον τάφο ;

Ενώ τον απασχολούσαν αυτά τα περίεργα διακοσμητικά θέματα , ο Σονιέρ συνέχισε να ξοδεύει χρήματα με εξωφρενικό ρυθμό .

Έκανε συλλογές από σπάνιες πορσελάνες , πολύτιμα υφαντά , αρχαία μάρμαρα .

Δημιούργησε έναν πορτοκαλεώνα και ένα ζωολογικό κήπο .

Λίγο πριν πεθάνει , λέγεται ότι σχεδίαζε να χτίσει έναν ογκώδη πύργο σαν της Βαβέλ , να τον επενδύσει εσωτερικά με βιβλία και από εκεί να κάνει κηρύγματα .

Δεν παραμέλησε και τους ενορίτες του . Τους περιποιόταν με πλούσια γεύματα και άλλους γενναιόδωρους τρόπους , ζώντας σαν μεσαιωνικός ηγεμόνας που βασίλευε σε μια απόρθητη ορεινή επικράτεια .

Φιλικά

Κηφεύς

Ένας άλλος ήταν ο υπουργός Πολιτισμού της χώρας . Αλλά , ίσως ο πιο μεγαλοπρεπής και σημαντικός επισκέπτης του άγνωστου επαρχιακού ιερέα ήταν ο αρχιδούκας Ιωάννης των Αψβούργων , ξάδελφος του αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκου Ιωσήφ .

Τραπεζιτικές εκθέσεις αποκάλυψαν αργότερα ότι ο Σονιέρ και ο αρχιδούκας είχαν ανοίξει λογαριασμούς την ίδια ημέρα και ότι ο δεύτερος είχε καταθέσει ένα πολύ σημαντικό ποσό στο λογαριασμό του πρώτου .

Οι εκκλησιαστικές αρχές έκαναν αρχικά τα στραβά μάτια . Όταν όμως πέθανε ο άλλοτε πρεσβύτερος του Σονιέρ στην Καρκασόν , ο νέος επίσκοπος αποπειράθηκε να καλέσει σε απολογία τον εφημέριο .

Ο Σονιέρ ανταποκρίθηκε με απροσδόκητη και ασύστολη αψηφισιά .

Αρνήθηκε να εξηγήσει την προέλευση του πλούτου του .

Αρνήθηκε να δεχτεί τη μετάθεση που διέταξε ο επίσκοπος .

Μη έχοντας τίποτε πιο ουσιαστικό να του προσάψει , ο επίσκοπος τον κατηγόρησε για σιμωνία – αθέμιτη είσπραξη αμοιβής για λειτουργίες – και ένα τοπικό δικαστήριο τον έθεσε σε διαθεσιμότητα .

Ο Σονιέρ προσέφυγε στο Βατικανό , το οποίο τον απάλλαξε από την κατηγορία και τον επανέφερε στη θέση του .

Στις 17 Ιανουαρίου του 1917 , ο τότε εξηνταπεντάχρονος Σονιέρ έπαθε μια αιφνίδια εγκεφαλική συμφόρηση .

Ίσως η ημερομηνία αυτή να έχει ύποπτη σημασία καθώς υπήρχε στην επιτύμβια στήλη της μαρκησίας ντ’Οτπούλ ντε Μπλανσφόρ – τη στήλη που είχε καταστρέψει ο Σονιέρ .

Και την ίδια ημέρα γιορτάζεται ο Άγιος Σουλπίκιος που , όπως θα ανακαλύψομε αργότερα , εμφανίζεται σε όλη την έκταση της ιστορίας μας .

Και στην ιερατική σχολή αυτού ακριβώς του αγίου είχε εμπιστευθεί ο εφημέριος τις περγαμηνές του στον αβά Μπιέλ και στον Εμίλ Οφέ .

Αλλά εκείνο που κάνει έντονα ύποπτη τη συμφόρηση του Σονιέρ στις 17 Ιανουαρίου είναι το γεγονός πως πέντε μέρες νωρίτερα , στις 12 του ίδιου μηνός , οι ενορίτες του είχαν αναφέρει ότι η φυσική του κατάσταση ήταν αξιοζήλευτη για άνθρωπο της ηλικίας του .

Ωστόσο , σύμφωνα με μια απόδειξη πληρωμής που έχουμε στα χέρια μας , η Μαρί Ντεναρνό είχε παραγγείλει ένα φέρετρο για το αφεντικό της ακριβώς στις 12 Ιανουαρίου .

Ενώ ο Σονιέρ χαροπάλευε , κλήθηκε ένας ιερέας από μια γειτονική ενορία για να ακούσει την ύστατη εξομολόγησή του και να του προσφέρει την τελευταία μετάληψη .

Ο ιερέας έφτασε εγκαίρως και απομονώθηκε με τον ετοιμοθάνατο .

Σύμφωνα με ανθρώπους που ήταν παρόντες , έδειχνε καταφανώς ταραγμένος όταν βγήκε σχεδόν αμέσως .

Κατά τα λεγόμενά ενός αυτόπτη μάρτυρα , «δεν χαμογέλασε ποτέ πια στη ζωή του» .

Ένας άλλος είπε πως έπεσε σε βαριά κατάθλιψη για πολλούς μήνες .

Άσχετα από το αν αυτές οι μαρτυρίες περιέχουν υπερβολές ή όχι – και προφανώς λόγω της εξομολογήσεως του Σονιέρ – ο ιερέας αρνήθηκε να τον μεταλάβει .

Στις 22 Ιανουαρίου, ο Σονιέρ πέθανε χωρίς να κοινωνήσει.

Φιλικά

Κηφεύς

Το επόμενο πρωί το σώμα του σαβανώθηκε με ένα καταστόλιστο ένδυμα που είχε κατακόκκινες φούντες και τοποθετήθηκε όρθιο σε μια πολυθρόνα στη βεράντα του Πύργου Μάγδαλα .

Ένας – ένας , διάφοροι ανώνυμοι πενθούντες πέρασαν μπροστά από τον νεκρό και πολλοί από αυτούς έκοψαν φούντες από το ένδυμά του για να τον θυμούνται .

Ουδέποτε δόθηκε εξήγηση για αυτή την τελετή για την οποία εξακολουθούν να απορούν οι σημερινοί κάτοικοι του Ρεν – λε – Σατό , όπως και οποιοσδήποτε άλλος .

Με πολλή ανυπομονησία περίμεναν όλοι το άνοιγμα της διαθήκης του Σονιέρ .

Προς μεγάλη γενική έκπληξη και απογοήτευση , η διαθήκη δήλωνε πως ο μακαρίτης ήταν εντελώς απένταρος .

Φαίνεται πως κάποια στιγμή πριν πεθάνει , ο Σονιέρ είχε μεταβιβάσει όλα του τα πλούτη στη Μαρί Ντεναρνό , η οποία είχε μοιραστεί τη ζωή και τα μυστικά του για τριάντα δύο χρόνια .

Από την άλλη μεριά , δεν μπορεί να αποκλειστεί πως η περιουσία του ήταν στο όνομά της ευθύς εξαρχής .

Μετά το θάνατο , του κυρίου της , η Μαρί εξακολούθησε να ζει μια άνετη ζωή στη Βίλα Βηθανία μέχρι το 1946 .

Όταν όμως τελείωσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος , η νέα κυβέρνηση της Γαλλίας εξέδωσε καινούργιο νόμισμα .

Προκειμένου να εντοπιστούν οι φοροφυγάδες , οι συνεργάτες των Γερμανών και οι μαυραγορίτες , οι Γάλλοι έπρεπε να αιτιολογούν τα εισοδήματά τους όταν άλλαζαν τα παλιά τους φράγκα με νέα .

Ενώπιον της προοπτικής να αποκαλυφθεί η προέλευση των χρημάτων της , η Μαρί προτίμησε τη φτώχεια , αλλά πολλοί την είδαν να καίει τεράστια πακέτα με παλιά φράγκα στον κήπο της βίλας .

Τα επόμενα επτά χρόνια , η Μαρί έζησε με αυστηρές οικονομίες , ξοδεύοντας χρήματα από την πώληση της Βίλας Βηθανίας .

Στον αγοραστή κύριο Νοέλ Κορμπί υποσχέθηκε πως πριν πεθάνει θα του εκμυστηρευόταν ένα "μυστικό", το οποίο θα του έδινε όχι μόνο πλούτο, αλλά και "δύναμη" .

Στις 29 Ιανουαρίου του 1953 , όμως , η Μαρί έπαθε σαν το αφεντικό της μια ξαφνική και απροσδόκητη συμφόρηση , η οποία την άφησε κατάκοιτη και ανίκανη για ομιλία .

Προς μεγάλη στενοχώρια του κυρίου Κορμπί , πέθανε σύντομα παίρνοντας μαζί της το μυστικό της .

Το πρώτο ερώτημα είναι αρκετά προφανές .

Ποια ήταν η πηγή των χρημάτων του Σονιέρ ;

Από πού μπορούσε να προέρχεται τόσο αιφνίδιος και τόσο τεράστιος πλούτος ;

Μήπως η εξήγηση ήταν τελικά πεζή ;

Ή μήπως υπήρχε κάτι ασυνήθιστο στην υπόθεση ;

Η τελευταία πιθανότητα κάνει το μυστήριο προκλητικό και δεν μπορούμε να αντισταθούμε στην παρόρμηση να παίξουμε τους αστυνομικούς αναζητήσεων .

Αρχίζομε εξετάζοντας τις εξηγήσεις που έχουν προτείνει διάφοροι ερευνητές .

Σύμφωνα με πολλούς από αυτούς , ο Σονιέρ είχε πραγματικά βρει κάποιον θησαυρό . Ήταν αρκετά πιθανή αυτή η υπόθεση δεδομένου ότι η ιστορία του χωριού και της γύρω περιοχής περιέχει πολλές πιθανές πηγές κρυμμένου χρυσού ή κοσμημάτων .

Στην προϊστορική εποχή , για παράδειγμα , η περιοχή γύρω από το Ρεν – λε – Σατό εθεωρείτο ιερός τόπος από τις κελτικές φυλές που ζούσαν εκεί και το ίδιο το χωριό , που κάποτε ονομαζόταν Rhédae (Ρήδονες) , είχε πάρει το όνομά του από αυτές τις φυλές .

Στη Ρωμαϊκή Εποχή η περιοχή ήταν μια μεγάλη και εύπορη κοινότητα, σημαντική για τα ορυχεία της και τις θερμές ιαματικές πηγές της . Και οι Ρωμαίοι θεωρούσαν ιερή την τοποθεσία . Μεταγενέστεροι ερευνητές έχουν εντοπίσει ίχνη πολλών παγανιστικών ναών .

Κατά τον έκτο αιώνα , το χωριουδάκι στην κορυφή του βουνού ήταν πόλη με τριάντα χιλιάδες κατοίκους .

Σε κάποια στιγμή , φαίνεται πως ήταν η βόρεια πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας όπου βασίλευαν οι Βησιγότθοι – ο τευτονικός λαός που κινήθηκε από την Κεντρική Ευρώπη προς τη Δύση , κατέλαβε τη Ρώμη , ανέτρεψε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και εγκατέστησε την επικράτειά της και στις δύο πλευρές των Πυρηναίων .

Για άλλα πεντακόσια χρόνια , η πόλη υπήρξε η έδρα μιας σημαντικής κομητείας , της κομητείας του Ραζές .

Έπειτα , στις αρχές του 13ου αιώνα , μια στρατιά βορείων ιπποτών επετέθη στο Λαγκεντόκ για να εξαλείψει την αίρεση των Καθαρών ή Αλβιγηνών και να λεηλατήσει τα πλούσια λάφυρα της περιοχής .

Στο πλαίσιο των φρικαλεοτήτων της επονομαζόμενης Αλβιγηνής Σταυροφορίας , το Ρεν – λε – Σατό κατελήφθη και πέρασε από διάφορα χέρια ως φέουδο .

Εκατόν είκοσι πέντε χρόνια αργότερα , στη δεκαετία του 1360 , ο τοπικός πληθυσμός αποδεκατίστηκε από την πανώλη και το Ρεν – λε – Σατό καταστράφηκε λίγο αργότερα από περιπλανώμενους Καταλιανούς ληστές .

Υ.Γ. Κηφέα,έχω το βιβλίο "Τα Μυστήρια του
Ρεν-Λε-Σατό",του Henry Lincoln,
το έχω διαβάσει,τα ξέρω όλα αυτά
και βαριέμαι αφάνταστα να πω ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ!!!

quote:

---

Υ.Γ. Κηφέα,έχω το βιβλίο "Τα Μυστήρια του
Ρεν-Λε-Σατό",του Henry Lincoln,
το έχω διαβάσει,τα ξέρω όλα αυτά
και βαριέμαι αφάνταστα να πω ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ!!!

ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΑ... ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

---

quote:

---

Αγαπητή Καποδίστρια, οι πηγές μου δεν είναι από το βιβλίο "Τα Μυστήρια του Ρεν-Λε-Σατό" του Henry Lincοln. Είναι από "Το άγιο αίμα και το άγιο Γκράαλ" των Χένρι Λίνκολν (συμμετέχει συγγραφικά και αυτός), Ριτσαρντ Λι και Μάικλ Μπεϊτζεντ - Εκδόσεις Εξάντας. Αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία.

---

Άνθρωποι διαφορετικών προελεύσεων και εθνοτήτων από την βασίλισσα Χριστίνα της Σουηδίας
μέχρι και τον εκ Ζακύνθου ούγο Φώσκολο
ενώθηκαν με αυτές τις λέξεις ως γνώστες της Αρκαδίας, και ανακάλυψαν ότι αυτή η φράση,
ET IN ARCADIA EGO μπορούσε να αναγραμματιστεί και να δώσει μια ακόμη πιο μεστή φραση:
I TEGO ARCANA DEI που σημαίνει "Κρατάω τα μυστυκά του Θεού".

Να πω την αμαρτία μου δεν διάβασα όλες τις σελίδες του θέματος
κι αν κάποιο μέλος έχει ήδη αναφερθεί σε αυτό που γράφω να με συγχωρέσετε.

Αυτή που σας μιλάει από το...μέλλον

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr