Σ' αυτό το θέμα, θα προσπαθήσουμε - με μια διαφορετική οπτική - να δώσουμε τις απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα - και όχι μόνο σ' αυτά.

Πρέπει να γίνει κατανοητό εξ' αρχής πως όταν μιλάμε για "κάθοδο", δεν εννοούμε μονάχα την αποδιδόμενη σημασία του όρου που χρησιμοποιούν οι εσωτεριστές ή οι αναζητητές. Η έννοια "κάθοδος" για μας, θα πρέπει να εξεταστεί σε ένα περιβάλλον περισσότερο ελεύθερο και απτό, για να μην αυτοεγκλωβιστούμε σε θεωρίες ανεφάρμοστες ή σε σοφιστείες βαρετές και δυσκατάληπτες. Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την έννοια της καθόδου σαν μια βουτιά κάτω από το νερό και έτσι να εξετάσουμε τις αντιστοιχίες αλλά και τις συνθήκες υπό τις οποίες ένας ανθρώπινος οργανισμός μπορεί να επιτύχει μια "κάθοδο" με ασφάλεια.

Πρέπει επίσης να τονίσουμε πως μια κάθοδος είναι μια extreme κατάσταση - όπως λένε οι πιτσιρικάδες - και σαν τέτοια κατάσταση κρύβει πολλούς κινδύνους. Μας ενδιαφέρει λοιπόν πρωτίστως η ασφάλεια του ανθρώπου που πρόκειται να πραγματοποιήσει μια κάθοδο.

Στην ορολογία των εσωτεριστών η έννοια κάθοδος σημαίνει την εμβάθυνση του συνειδησιακού επιπέδου (με χρήση όλων των κέντρων ενός ανθρώπου) μέσω του διαλογισμού. Είναι δηλ. μια βουτιά στην άβυσσο του εγώ μας. Αυτό, είναι πολύ εύκολο να το λέμε - και συνήθως οι άνθρωποι νομίζουν ότι το έχουν καταφέρει με τον εαυτό τους - όμως ακόμη κι όσοι έχουν πραγματοποιήσει μια κάθοδο με επιτυχία, δεν μπορούν να παραδώσουν αυτήν την γνώση τους στους υπολοίπους με τον λόγο ή με απλά παραδείγματα, εξ' αιτίας της καθαρά υποκειμενικής θέσης αλλά και της αυτούσιας βιωματικής κατάστασης στην οποία περιήλθαν.

Η έννοια της καθόδου θα πρέπει να εξεταστεί σε ένα περιβάλλον πιο "αντικειμενικό" λοιπόν, πιο εύκολα προσβάσιμο, σε ένα περιβάλλον που θα μπορούσαμε μέσα από παραδείγματα να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει κατά την διάρκεια μιας καθόδου, πως λειτουργεί η ανθρώπινη μηχανή, τι πρέπει να προσέξει, πως πρέπει να καταδυθεί αλλά και πως πρέπει να αναδυθεί για γίνει αυτή η κάθοδος με ασφάλεια και να μην υπάρξουν ψυχολογικά προβλήματα, προβλήματα σχιζοφρένειας, διχασμού προσωπικότητας κλπ.

Όπως είπαμε, η έννοια της "καθόδου" ταυτίζεται με την έννοια της βουτιάς κάτω από το νερό. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να εξετάσουμε τις συνθήκες που επικρατούν στο βάθος, η οποίες διαφέρουν κατά πολύ από τις συνθήκες που επικρατούν στην επιφάνεια.

(Για να κατανοηθεί η αντιστοιχία, θα πρέπει η έννοιες "βάθος", "επιφάνεια", "βουτιά" κλπ να αντιμετωπιστούν από τον αναγνώστη περισσότερο "ελεύθερα")

Για παράδειγμα, μια βουτιά στα 40m σημαίνει απόλυτη πίεση 5Atm. Συνεπώς, μια κάθοδος σε ένα τέτοιο βάθος σημαίνει πίεση σε όλα τα κέντρα του ανθρώπου (νοητικό, κινητικό, συναισθηματικό, κλπ). Αν από αυτό το βάθος προσπαθήσει κάποιος να βγει - να επιστρέψει δηλ. - στην επιφάνεια ξεπερνώντας κάποια συγκεκριμένη ταχύτητα ανόδου, θα πεθάνει! (Στην εσωτερική ορολογία, ο θάνατος μπορεί να είναι μια μη-αντιστρέψιμη κατάσταση κρυσταλλοποίησης ενός εγώ)

Κάπως έτσι λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να δούμε σ' αυτό το θέμα την έννοια της καθόδου και να αντιστοιχίσουμε - να συνδέσουμε δηλ. - της έννοιες που συναντάμε στην ορολογία του εσωτερισμού με τις έννοιες που συναντάμε σε ένα υπερβαρικό περιβάλλον ενός βυθού.

Ό,τι αναφέρεται και ότι θα αναφερθεί στο παρόν θέμα με αρχικό τίτλο "Ένα πείραμα σε βάθος ΙΙ", αφορά καταδύσεις με ατμοσφαιρικό αέρα (Άζωτο 78,084% - Αργό 0,934% - Οξυγόνο 20,946% - Διοξείδιο C 0,033%), κατ' επέκτασην διαδικασίες καθόδου χωρίς την χρήση ενθεογενών ουσιών. Όπως σε πολλές σχολές εσωτερισμού οι ασκούμενοι πραγματοποιούν καθόδους χρησιμοποιώντας μίγματα ενθεογενών, έτσι και στις καταδύσεις υπάρχουν μίγματα αναπνευστικών αερίων (π.χ NITROX = κατάδυση με μίγμα Ν2, Ο2 σε αναλογίες διαφορετικές του ατμοσφαιρικού αέρα.) Οι κάθοδοι / καταδύσεις με τέτοια μίγματα επιτρέπουν στον ασκούμενο αφ' ενός να φτάνει σε μεγαλύτερα βάθη, αφ' ετέρου αυξάνουν τον χρόνο παραμονής στον βυθό. Και στις δύο περιπτώσεις, είτε μιλάμε για κατάδυση, είτε για κάθοδο στην ορολογία του εσωτερισμού, απαιτείται ειδική εκπαίδευση που δεν απασχολεί το παρόν θέμα ούτε τις θεματικές του υποενότητες. Η κατάδυση που γίνεται με χρήση μιγμάτων διαφορετικού από τον ατμοσφαιρικό αέρα ονομάζεται "τεχνική κατάδυση" και γίνεται μόνο από έμπειρους αυτοδύτες / εκπαιδευτές με επίπεδο εκπαίδευσης μεγαλύτερο του divemaster. Κατά συνέπειαν και η κάθοδος σε μεγαλύτερα συνειδησιακά επίπεδα γίνεται από ανθρώπους που ασχολούνται με τον διαλογισμό επί χρόνια και μπορούν να χαρακτηριστούν έμπειροι.

Το παρόν θέμα με αρχικό τίτλο "Ένα πείραμα σε βάθος ΙΙ" ασχολείται με τον συσχετισμό την κατάδυσης με ατμοσφαιρικό αέρα με την καθόδο και μόνο και δεν αποτελεί εγχειρίδιο εκμάθησης ούτε της κατάδυσης αλλά ούτε και της καθόδου. Συνεπώς, είτε μιλάμε για μια κατάδυση, είτε για μια κάθοδο, ο αναγνώστης που θα θελήσει να πειραματιστεί πάνω στα όσα αναφέρονται και θα αναφερθούν στον παρόν θέμα, θα πρέπει πρωτίστως να είναι προϊόν σχολής και να είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος. Κατά συνέπειαν ο συγγραφέας του παρόντος, ουδεμία ευθύνη φέρει για την χρήση των εν κειμένου πληροφοριών από τους αναγνώστες του, ούτε προτίνει τρόπους καθόδου αλλά ούτε έχει και την πρόθεση για τίποτε από τα δύο.

Παρακάτω, προσπάθησα να αντιστοιχίσω κάποιες έννοιες που θα συναντήσουμε στο θέμα, έτσι όπως θα παρουσιαστεί αυτό :

κατάδυση = η άσκηση κατά την οποία ένας άνθρωπος αφήνει την επιφάνεια και κατεβαίνει προς τον βυθό. Κατ' επέκτασην, η κάθοδος, η βουτιά στο “εγώ” μας, η διαδικασία της αυτογνωσίας.

ανάδυση = η άσκηση κατά την οποία ένας άνθρωπος αφήνει τον βυθό και κατευθύνεται προς την επιφάνεια.

Η αναγκαιότητά της φαίνεται ξεκάθαρα πλέον. Αν δεν υπήρχε η ανάδυση, θα είμασταν ... ψάρια! Αυτό σημαίνει πως η διαδικασία της καθόδου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την διαδικασία της ανόδου. Αφού πραγματοποιηθεί μια βουτιά στον εαυτό μας, θα πρέπει να επιστρέψουμε στην επιφάνεια, στην γνώριμη κίνησή μας, στον περίγυρό μας, στις κοινωνικές μας δραστηριότητες, στην δουλειά μας, στους φίλους μας, στις σχέσεις μας. Δεν μπορούμε να ζούμε σαν Βούδες, σαν Χριστοί, σαν Κρισναμούρτηδες, όμως μπορούμε να διηγηθούμε τι ανακαλύψαμε στον “βυθό” μας. Από αυτό το σημείο, προέρχεται αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν “σοφία”, “γνώση”, “αρμονία”. Υπάρχει ταύτιση με αυτό που λέει το Ζεν “Πριν την φώτηση, κόβω ξύλα. Μετά την φώτηση, κόβω ξύλα”.

επιφάνεια = είναι όρος που χρησιμοποιείται πολύ συχνά από τον OSHO. Στο βιβλίο του “Η κρυμμένη αρμονία”, εκδ. Ρέμπελ, αναφέρει :”Όταν η σκέψη σταματά, μια νέα κίνηση αρχίζει. Τώρα πέφτεις στα βάθη, σε μια εμπειρία αβυσσαλέα. Όσοι διαλογίζονται βαθιά, αργά η γρήγορα φτάνουν σ' αυτό το σημείο και τότε φοβούνται, γιατί νιώθουν σα να 'χει ανοίξει μπροστά τους, μια ατελείωτη άβυσσος. Ζαλίζονται, φοβούνται. Θέλουν να αρπαχτούν από την παλιά, γνώριμη κίνηση [...] Θέλουν να επιστρέψουν στην επιφάνεια.” H έννοια της επιφάνειας συνίσταται στο περιβάλλον για το οποίο έχει "σχεδιαστεί" η λειτουργία της ανθρώπινης μηχανής. Στο γνώριμο περιβάλλον μας δηλ. Στον περίγυρό μας, στις σχέσεις μας, κοινωνικές, φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές, σ' αυτό που ονομάζουμε "κοινωνία".

Παρακάτω θα δούμε – σχετικά με το “αργά ή γρήγορα” πως σε μια “κατάδυση”, δεν έχει σημασία η ταχύτητα καθόδου αλλά η ταχύτητα ανόδου, και πως ο OSHO μιλάει απόλυτα όταν λέει πως “ζαλίζεσαι”, γιατί μετά τα 35m ένας “αυτοδύτης” παθαίνει νάρκωση αζώτου η οποία εκδηλώνεται στον ίδιο ως ελαφριά ζάλη.

βυθός = το κατώτερο συνειδησιακό επίπεδο στο οποίο επιθυμούμε να “κατέβουμε”. Πρόκειται για μια περιοχή του εαυτού μας. Ένα “εγώ”. Ο άνθρωπος δεν έχει μόνο ένα “εγώ”. Είναι μια λεγεώνα από μικρά “εγώ”. Άλλα βρίσκονται πιο κοντά στην επιφάνεια, αλλά βρίσκονται σε μεγαλύτερα βάθη. Ο “αυτοδύτης” προτού ξεκινήσει την διαδικασία της “κατάδυσης”, θα πρέπει να προγραμματίσει το βάθος στο οποίο θα “καταδυθεί” και θα πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα γι' αυτό.

αυτοδύτης = Αυτός που καταδύεται με αυτόνομη συσκευή κατάδυσης. Κατ' επέκτασην, ο άνθρωπος που θα ξεκινήσει την διαδικασία της καθόδου, χωρίς να είναι εξαρτημένος από την επιφάνεια. Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως υπάρχει διαφορά μεταξύ ενός “δύτη” και ενός “αυτοδύτη”. Ο πρώτος “καταδύεται” με σκάφανδρο – μια συσκευή συνεχόμενης παροχής αέρα από την επιφάνεια (είναι εξαρτημένος δηλ.) - ενώ ο δεύτερος, ο “αυτοδύτης” είναι αυτόνομος, δεν έχει σχέση δηλ. με την επιφάνεια.

παραμονή = ο χρόνος παραμονής στον βυθό. Πρέπει να σημειωθεί – και θα επεκταθούμε εκτενέστερα αργότερα σ' αυτό – πως υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος παραμονής στον βυθό. Αυτό, κατ' επέκτασην στην διαδιακασία της καθόδου, σημαίνει – και είναι κάτι το οποίο το αγνοούν οι περισσότεροι άνθρωποι – πως δεν μπορούμε να παραμείνουμε σε μια “περιοχή” του “εγώ” μας, περισσότερο απ' ότι πρέπει. Αν ξεπεραστούν τα χρονικά όρια, απαιτείται διαδικασία “αποσυμπίεσης”, κάτι που μπορεί να μεταφραστεί – στον εσωτερισμό - ως θεραπεία ψυχολογικών προβλημάτων.

Παρακάτω φαίνονται οι βασικοί κανόνες ασφαλείας που πρέπει να τηρηθούν πιστά σε μία κατάδυση : (θα αναλύσουμε έναν – έναν τους κανόνες και θα κάνουμε την αντιστοιχία των κανόνων στην ορολογία της εσωτερικής καθόδου, στην διαδιακασία δηλ. της αυτογνωσίας )

1. Να είμαστε σε καλή φυσική και ψυχική κατάσταση.
2. Να καταδυόμαστε μόνο κάτω από συνθήκες για τις οποίες έχουμε εκπαιδευτεί.
3. Να χρησιμοποιούμε αξιόπιστο και καλοσυντηρημένο εξοπλισμό (θα δούμε ποια είναι η έννοια του “εξοπλισμού” στην διαδικασία της αυτογνωσίας)
4. Να σεβόμαστε τις εντολές εκείνου που ηγείται της κατάδυσης.
5. Να είμαστε πάντα “κολλητοί” με το ζευγάρι μας.
6. Να περιορίζουμε το βάθος κατάδυσης σύμφωνα με την εκπαίδευσή μας και την εμπειρία μας.
7. Να έχουμε ουδέτερη πλευστότητα (θα δούμε ποια είναι η έννοια του “ουδέτερου”, ποια είναι η έννοια της “πλευστότητας”) για να κολυμπάμε εύκολα και να ξεκουραζόμαστε.
8. Να καταδυόμαστε χωρίς να ξεπερνάμε τα όριά μας.
9. Να χρησιμοποιούμε βάρκα ή σημαδούρα όταν καταδυόμαστε.
10. Να γνωρίζουμε και να υπακούμε στους κανόνες και στους νόμους της κατάδυσης.

Πρέπει να σημειωθεί πως η διαδικασία της αυτογνωσίας, αντιμετωπίζεται σε αυτό το θέμα από τον συγγραφέα σαν κατάδυση σε συγκεκριμένα βάθη του "εγώ" μας. Αυτό σημαίνει, πως ο αναγνώστης δεν θα πρέπει να περιοριστεί στην απλή πληροφορία που του παρέχεται, αλλά να διευρίνει τις προαναφερόμενες έννοιες και να κατανοήσει την σχέση / σύνδεση. Ο βυθός - μια περιοχή διαβαθμισμένου βάθους και ικανού να μετρηθεί - αποτελεί για τον συγγραφέα ένα πεδίο έρευνας και αναζήτησης για αρκετά χρόνια. Η ενασχόλησή του με τις καταδύσεις αναψυχής αποτέλεσε μια ευκαιρία για τον ίδιο να μελετήσει συμπεριφορές, ικανότητες και δεξιότητες που ο καθένας από τους αναγνώστες θα μπορούσε να τις έχει.

Από τα μέχρι στιγμής αναφερόμενα γίνεται φανερό πως για να επιτευχθεί μία κατάδυση ή μία κάθοδος με επιτυχία, χρειάζεται απαραιτήτως οι ασκούμενοι να ικανοποιούν δύο βασικότατες προϋποθέσεις. Να έχουν επαρκείς γνώσεις Φυσικής (φυσικής αερίων) & Φυσιολογίας. Να γνωρίζουν δηλ. τι ακριβώς συμβαίνει στο σώμα τους όταν αυτό εκτεθεί σε ένα υπερβαρικό περιβάλλον, στους πνεύμονές τους, στο αίμα τους, στα αισθητήρια όργανά τους, στην αναπνοή τους και γενικότερα να έχουν μια καλή γνώση της συμπεριφοράς του σώματός τους υπό συνθήκες πίεσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σε μια κάθοδο ο ασκούμενος θα νιώσει πίεση σε όλα του τα κέντρα. Αν αποφασίσει να κατευθυνθεί βαθύτερα στον εαυτό του χωρίς να είναι προετοιμασμένος θα συναντήσει πολλές περιπτώσεις τοξικότητας του αέρα που αναπνέει – θα δούμε ποια είναι η έννοια της τοξικότητας στην εσωτερική κάθοδο – Ο ασκούμενος θα πρέπει να γνωρίζει πως συμπεριφέρεται ο αέρας – μιλάμε πάντα για ατμοσφαιρικό αέρα – υπό πίεση, πως συμπεριφέρεται δηλ. η τροφή του.

Στην εσωτερική ορολογία η έννοια της τροφής του ανθρώπου συνίσταται σε 3 κατηγορίες. α) Ύλη (το φαγητό που τρώμε δηλ. β) Αέρας (ο αέρας που αναπνέουμε, ο ατμοσφαιρικός) και γ) Εντυπώσεις (συνήθως, αυτό που ερμηνεύεται από μια νοητική διεργασία, η εξαγωγή ενός συμπεράσματος, η κριτική ικανότητα, η διαίρεση ή αυτό που ενδέχεται να οδηγήσει σε δράση κινητικού ή συναισθηματικού κέντρου).

Στην κατάδυση / κάθοδο, αυτό που περισσότερο θα μας απασχολήσει είναι η δεύτερη μορφή τροφής του ανθρώπου, ο αέρας δηλ. Η πρώτη μορφή τροφής, η ύλη, δεν εμφανίζεται συχνά στις καθόδους (δεν γνωρίζω δηλ. εγώ προσωπικά ανθρώπους που να διαλογίζονται έχοντας μπροστά τους κά' να μουσακά – αυτό κάνω όρεξη τώρα - ) αν και από την άλλη μεριά, σε ορισμένες καταδύσεις χρησιμοποιούνται ειδικά μπαλόνια προσαρμοσμένα στο 2ο στάδιο ενός ρυθμιστή πιέσεως που επιτρέπουν στον αυτοδύτη να πίνει κάποιο υγρό της αρεσκείας του (καφέ, χυμό, κτλ) ενώ αναπνέει. (πολύ καλή φάση! -25μ, ναυάγιο, και ένας φρέντο καπουτσίνο να συνοδεύει την εξευρεύνηση στο 1ο αμπάρι!) Η τρίτη μορφή τροφής, οι εντυπώσεις, υπάρχουν και στις δύο περιπτώσεις, και στην κατάδυση δηλ. αλλά και στην κάθοδο - θα πούμε και κάποια πράγματα γι' αυτό – και έχουν άμεση σχέση με το βάθος αλλά και με το είδος της κατάδυσης / καθόδου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν πως ο κίνδυνος που εμφανίζεται σε μεγάλα βάθη είναι η αύξηση της πίεσης. Στην πραγματικότητα το ανθρώπινο σώμα είναι συμπαγές, σαν ένα μασίφ σίδερο και η πίεση κατανέμεται ισομερώς στα περισσότερα σημεία του, με αποτέλεσμα να μην γίνεται αντιληπτή. Ο άνθρωπος ζει σε συνθήκες πίεσης μίας ατμόσφαιρας (1 Atm). Η πίεση αυτή στην πραγματικότητα είναι κολοσσιαία, αν σκεφτεί κανείς ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από περίπου 2500 τετρ. cm και επομένως δέχεται συνολική πίεση 2,5 τόνων. Η πίεση αυτή κατανέμεται αρμονικά και στις εσωτερικές κοιλότητες ο αέρας βρίσκεται υπό την ίδια πίεση. Έτσι δεν γίνεται αντιληπτή. Όταν ανέβει σε μεγάλο ύψος ή καταδυθεί, ανατρέπεται αυτή η ισορροπία και η προσαρμογή.

Το ανθρώπινο σώμα είναι σχεδόν ασυμπίεστο. Οι μοναδικές κοιλότητες που υπάρχουν βρίσκονται στο αυτί μας και στην μύτη μας, οι λεγόμενοι παραρρινικοί κόλποι. Σ' αυτά τα δύο λοιπόν σημεία εγκλωβίζεται ο αέρας της επιφάνειας και μόνο σ' αυτά τα σημεία θα αντιμετωπίσουμε το όποιο πρόβλημα πίεσης θα εμφανιστεί κατά την κάθοδο / κατάδυση. Θα επεκταθούμε αναλυτικά στην συμπεριφορά του εγκλωβισμένου αέρα, κατ' επέκτασην της εγκλωβισμένης τροφής και των εντυπώσεων που έχει εγκλωβίσει (που κουβαλάει δηλ. μαζί του) ο ασκούμενος όταν καταδύεται – όταν επιχειρεί μια κάθοδο δηλ.

Παρ' ότι στον εσωτερισμό η κάθοδος είναι μια διαδικασία που είναι δύσκολο να διαχωριστεί σε είδη - εξ' αιτίας των βαρύγδουπων φιλοσοφικών εικασιών της - οι καταδύσεις αναψυχής χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες και σε υποκατηγορίες αυτών.

α) καταδύσεις που γίνονται με το φως της ημέρας και

β) καταδύσεις που γίνονται την νύχτα, νυχτερινές καταδύσεις.

Ένας από τους βασικούς λόγους που επιλέγει κάποιος την νυχτερινή κατάδυση είναι πως η συγκεκριμένη περιοχή του βυθού που έχει επιλεγεί για την κατάδυση, αλλάζει τελείως όψη την νύχτα. Αυτά που συναντήσαμε την μέρα στον βυθό μας, την νύχτα αλλάζουν όψη,νέα πράγματα εμφανίζονται, διαφορετικά είδη ζωής κάνουν την εμφάνισή τους. Είναι σαν να περνάει κάποιος από το ίδιο σημείο ενός δρόμου δύο φορές, την μία φορά ημέρα και την άλλη φορά νύχτα. Πολλές φορές - και ίσως αυτό να έχει συμβεί σε κάποιους - όταν περνάμε από κάποιο σημείο για δεύτερη φορά - έχοντας περάσει από εκεί μέρα - την νύχτα, μας φαίνεται διαφορετικό.

Και σ' αυτήν την περίπτωση χρειάζεται ειδική εκπαίδευση - κυρίως εκπαίδευση χρήσης οργάνων προσανατολισμού & κατεύθυνσης - καθώς είναι πάρα πολύ εύκολο να χαθούμε στον βυθό, τήρηση των βασικών κανόνων ασφαλείας και επαυξημένη προσοχή.

Ναυαγιοκατάδυση (wreck diving) = η κατάδυση που πραγματοποιείται σε περιοχές του βυθού που υπάρχουν βυθισμένα πλοία, ναυάγια. Ποια είναι η έννοια ενός "ναυαγίου" στον εσωτερισμό ; Τι θα σήμαινε άραγε για έναν ασκούμενο να πραγματοποιήσει κάθοδο σε ένα "ναυάγιό" του ;

Ένα "ναυάγιο" είναι κάτι κρυμμένο, κάτι που υπάρχει μέσα μας, κάτι που έχει βυθιστεί και παραμένει εκεί. Πρόκειτε συνήθως για ένα "ατύχημα" που συνέβει στο συναισθηματικό ή στο νοητικό μας κέντρο από λανθασμένους δικούς μας χειρισμούς ή από λανθασμένες δικές μας εκτιμήσεις. Ο ασκούμενος θα πρέπει να εισέλθει στην περιοχή του συναισθηματικού του κέντρου και να εντοπίσει περιπτώσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "ναυάγια". Ένας χαμένος έρωτας π.χ, μια απογοήτευση, μια ανεπιτυχής προσπάθεια για μια σχέση, ένας χαμένος φίλος. Επίσης, θα πρέπει να ελέγξει το νοητικό του για λανθασμένες επιλογές, εσφαλμένα συμπεράσματα, "ναυαγισμένες" αποφάσεις. Τέτοιες αποφάσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εκείνες που έχουν ξεκινήσει από τον ασκούμενο στο παρελθόν, αλλά ποτέ δεν ολοκλήρωσαν την "αποστολή" τους, ναυάγησαν δηλ. από εξωτερικούς παράγοντες.

Η ναυαγιοκατάδυση είναι σχετικά δύσκολο είδος κατάδυσης, γιατί υπάρχουν ναυάγια κινητά. Αυτό σημαίνει πως κατά την διάρκεια μιας ναυαγιοκατάδυσης, το αντικείμενο παρατήρησης μπορεί να μετακινηθεί στον βυθό προκαλώντας αναταραχές και ρεύματα ή να προκαλέσει κάποιο ατύχημα στον αυτοδύτη, έναν τραυματισμό, ένα χτύπημα ιδιαίτερα αν ο ίδιος βρίσκεται στο εσωτερικό του ναυαγίου, σ' ένα αμπάρι π.χ. Στα σταθερά ναυάγια, δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, όμως και πάλι πρέπει ο ασκούμενος να είναι ιδιαίτερα προσεχτικός όταν επισκέπτεται διαμερίσματα του ναυαγίου που είναι στενά ή που δεν γνωρίζει αν υπάρχουν έξοδοι διαφυγής σε περίπτωση ανάγκης.

Στην ναυαγιοκατάδυση είναι εξαιρετικά σημαντικό να προϋπάρχει μια μέλετη του ναυαγίου προτού αυτή πραγματοποιηθεί. Πρέπει να εξεταστούν αφ' ενός η κατάσταση του ναυαγίου, αν είναι δηλ. σταθερό ή κινητό, αφ' ετέρου να γίνει σχολαστικός έλεγχος των διαμερισμάτων που θα επισκεφτεί ο αυτοδύτης και να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη εξόδων διαφυγής. Φανταστείτε κάποιον που εισέρχεται σε ένα διαμέρισμα του βυθισμένου πλοίου και δεν το έχει προβλέψει αυτό. Το πιθανότερο είναι πως σε κάποια περίπτωση ανάγκης - ένα κρυμμένο ψάρι π.χ που θα τον "εφνιδιάσει" ή μια δυσκολία κίνησης, ένα σκάλωμα δηλ. ενός σωλήνα πίεσης σε κάποιο μέρος του σκαριού - ο αυτοδύτης θα δυσκολευτεί αρκετά να επιστρέψει στο μέρος από το οποίο μπήκε και αν χάσει την ψυχραιμία του, το πιθανότερο είναι πως θα εγκλωβιστεί στο εσωτερικό του πλοίου και θα πνιγεί.

Στην ναυαγιοκατάδυση, εκτός από τον βασικό εξοπλισμό που χρησιμοποιεί ο ασκούμενος (για τον οποίο θα μιλήσουμε αργότερα), ο αυτοδύτης πρέπει να είναι εφοδιασμένος με έναν υποβρύχιο φακό (για να φωτίζει τις σκοτεινές περιοχές και τα διαμερίσματα του ναυαγίου) και με ένα καταδυτικό μαχαίρι (σε περίπτωση εγκλωβισμού).

Η προσωπική μου εμπειρία δείχνει ότι σε περίπτωση εγκλωβισμού π.χ σε δίχτυα που πιθανόν να συναντήσει κάποιος σε ένα βυθισμένο πλοίο, είναι προτιμότερο αυτά να κοπούν παρά να λυθούν. Αν κάποιος προσπαθήσει να λύσει τα μπλεγμένα δίχτυα (αν πιαστεί σ' αυτά), θα καταβάλλει μεγαλύτερη προσπάθεια να απελευθερωθεί - αν το καταφέρει φυσικά - κάτι που θα του στοιχίσει τον αέρα του.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η γνώση διαχείρησης καταστάσεων πανικού. Ο ασκούμενος δεν πρέπει επ' ουδενί λόγο να χάσει την ψυχραιμία του. Αν συμβεί αυτό, θα αυξηθούν οι ρυθμοί αναπνοής και κατά συνέπεια θα καταναλώσει τον αέρα του σε λιγότερο χρόνο. Πρέπει να γίνει κατανοητό, πως ο ασκούμενος δεν θα πνιγεί από τα δίχτυα ή από κάποιο αντικείμενο που θα τον εμποδίσει, αλλά θα πνιγεί επειδή θα τελειώσει ο αέρας του, η τροφή του δηλ. Θα χάσει τις αισθήσεις του, θα πέσει σε κώμα και θα πεθάνει.

Σπηλαιοκατάδυση (cave diving) = πρόκειτε - όπως λέει ο όρος - για καταδύσεις σε υποβρύχια σπήλαια ή σε θύλακες που σχηματίζονται από πετρώδεις βυθούς.

Η σπηλαιοκατάδυση είναι είδος της τεχνικής κατάδυσης και προϋποθέτει υψηλού επιπέδου εκπαίδευση. Γίνεται από έμπειρους αυτοδύτες, προϋποθέτει μελέτη του υποθαλάσσιου πετρώματος, σχολαστικούς ελέγχους της κατάστασης των σπηλαίων (κατά πόσο δηλ. ο θόλος είναι σταθερός ή όχι) γι' αυτό συνήθως σε τέτοιες καταδύσεις, η εργασία είναι ομαδική. (υπάρχουν γεωλόγοι, ωκεανολόγοι κτλ που ασχολούνται μόνο με αυτό το είδος και προτού γίνει μια τέτοια κατάδυση υπάρχει ένα ειδικό πλάνο).

Στην Ελλάδα, απ' όσο γνωρίζω, δεν υπάρχουν σχολές κατάδυσης που να δίνουν ειδίκευση στην σπηλαιοκατάδυση γιατί η κατάδυση αυτή είναι όπως καταλαβαίνουμε, ένα ιδιαίτερο είδος που προϋποθέτει επιπλέον γνώσεις και δεξιότητες.

Η αντιστοίχια των "σπηλαίων" στον εσωτερισμό φαίνεται στις υποδιαιρέσεις των βασικών κέντρων ενός ανθρώπου. Ένα "σπήλαιο" του κινητικού κέντρου π.χ είναι το ενστικτώδης. Η κάθοδος και η παρατήρηση του ενστικτώδης κέντρου ενός ανθρώπου είναι ιδιαίτερα δύσκολη γιατί το "σπήλαιο" βρίσκεται ήδη σε κάποιο βάθος.

Η κατάδυση αυτή δεν ανοίκει ακριβώς στα είδη των καταδύσεων αλλά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης των αυτοδυτών προτού φτάσουν στο επίπεδο του divemaster. Πρόκειτε για καταδύσεις που γίνονται για να διασωθεί κάποιος άνθρωπος – θύμα ενός καταδυτικού ατυχήματος. (θα μιλήσουμε αργότερα με αναλυτικές λεπτομέρειες για τα καταδυτικά ατυχήματα και θα κάνουμε τον συσχετισμό με τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργούνται από μια αποτυχημένη κάθοδο.)

Σε πολλά βιβλία εσωτερισμού πιθανόν κάποιος να έχει συναντήσει την έκφραση “σώσε τον εαυτό σου” ή “αν θες να βοηθήσεις κάποιον, βοήθησε πρώτα τον εαυτό σου” ή κάποιες παρόμοιες εκφράσεις. Στην διάσωση ο πρώτος και βασικός κανόνας είναι ο εξής :

Αυτό σημαίνει πως κατά την διάρκεια μιας διάσωσης προέχει η ασφάλεια του διασώστη. Και είναι απόλυτα λογικό. Φανταστείτε έναν πανικοβλημένο δύτη στα -30μ. Αν ο διασωστής που θα ξεκινήσει μια διάσωση δεν γνωρίζει κάποιες διαδικασίες προσέγγισης του θύματος, το πιθανότερο είναι πως θα πνιγεί το θύμα, αλλά θα πνιγεί και αυτός στην προσπάθειά του να τον βοηθήσει. Γι' αυτό, δεν ξεκινάμε πότε μια διάσωση αν πρώτα δεν φροντίσουμε για την δική μας ασφάλεια.

Η εκπαίδευση των αυτοδυτών που πρόκειτε να γίνουν διασώστες περιλαμβάνει γνώσεις πρώτων βοηθειών (F.E.R First Emergency Respond), γνώσεις ιατρικής καταδυτικής και αντιμετώπιση συμβάντων υποβρυχίως αλλά και επιφανείας. Περιλαμβάνει επίσης τρόπους προσέγγισης του θύματος, συμπεριφορές θυμάτων, τρόπους επίλυσης προβλημάτων που θα παρουσιαστούν στην διάρκεια μιας κατάδυσης και εξιδικευμένες γνώσεις στην χρήση απινιδωτών ή συσκευών χορήγησης οξυγόνου.

Πολλές φορές έχουμε την επιθυμία να βοηθήσουμε κάποιον συνάνθρωπό μας που έχει βρεθεί σε δύσκολη θέση. Τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο τα φανταζόμαστε κι αυτό γιατί δεν αρκεί μονάχα η επιθυμία μας. Θέλω για π.χ να βοηθήσω (να σώσω) κάποιον που βρίσκεται σε ένα φλεγόμενο κτίριο. Αν δεν προστατέψω πρώτα τον εαυτό μου, αν δεν φορέσω π.χ μια πυρίμαχη φόρμα, το πιθανότερο είναι πως θα καώ πρώτος εγώ προτού καν φτάσω σ' αυτόν που θέλω να βοηθήσω! Αυτό σημαίνουν και αυτές οι εκφράσεις που συναντούμε σε μερικά βιβλία εσωτερισμού, είτε σαν συμπεράσματα κάποιων, είτε σαν αποφθέγματα κάποιων άλλων. Έτσι, η επιδεξιότητα στην διάσωση αρχίζει με την ικανότητα να σώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Οι αυτοδύτες που εκπαιδεύονται στην διάσωση, αντιμετωπίζουν πιθανά σενάρια ατυχημάτων (rescue projects). Υπάρχουν τρία βασικότερα είδη “θυμάτων”, α) ο κουρασμένος δύτης β) ο πανικοβλημένος δύτης και γ)ο αναίσθητος δύτης.

Πως θα μπορουσάμε να συσχετίσουμε αυτές τις κατηγορίες με κάποιον που αντιμετωπίζει πρόβλημα κατά την κάθοδο ;

Θα μπορούσαμε να πούμε πως στην πρώτη κατηγορία ανήκουν όσοι ξεκινούν την κάθοδο χωρίς να έχουν προετοιμαστεί για το βάθος της. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η “θάλασσα του εαυτού μας” συμπεριφέρεται σαν την θάλασσα. Εμφανίζει άνωση.* Η άνωση είναι μια φυσική δύναμη (αντιστατικού ύφους) που “δυσκολεύει” την κάθοδό μας. Είναι απόλυτα φυσιολογική και είναι ένα από τα πρώτα προβλήματα μικρής σχετικά σημασίας – γιατί αντιμετωπίζεται εύκολα – που θα σταθούν εμπόδιο στην κάθοδό μας. Στην κατάδυση ερμηνεύεται βάση της Αρχής του Αρχιμήδη που λέει πως όταν ένα σώμα βυθίζεται μέσα στο νερό ελαφραίνει τόσο, όσο είναι το βάρος του νερού που εκτοπίζει. Όταν ένας ασκούμενος ξεκινάει μια κάθοδο, ουσιαστικά “εκτοπίζει” όγκο (σκέψεις) από το νοητικό του κέντρο. Πρέπει να πούμε, πως αντιμετωπίζουμε τις σκέψεις όχι ως άϋλες μορφές, αλλά ως μορφές ύλης. Οι σκέψεις μας στην ουσία είναι ύλη, καταλαμβάνουν χώρο στο νοητικό μας κέντρο. Πολλές φορές έχουμε συναντήσει για παράδειγμα την έκφραση “πω, πω, ο νους μου βάρυνε από τις σκέψεις”. Αυτό σημαίνει πως έχουν όγκο. Ο ασκούμενος της καθόδου, εκτοπίζει / αδειάζει το νοητικό του από εκείνες τις σκέψεις που τον κρατάνε στην επιφάνεια. Αυτό, είναι αρκετά κουραστικό και το νοητικό κέντρο – αν δεν είναι προετοιμασμένο, “προπονημένο” δηλ. αν θέλετε - θα εγκαταλείψει γρήγορα την προσπάθεια. Έτσι, έχουμε μπροστά μας έναν “κουρασμένο αυτοδύτη”. Ας θυμηθούμε τον πρώτο κανόνα ασφαλείας της κατάδυσης : “Να είμαστε σε καλή φυσική και ψυχική κατάσταση.”

Στον βασικό εξοπλισμό του αυτοδύτη περιλαμβάνονται τα βάρη. Προσθέτουμε βάρη για να αντιμετωπίσουμε την άνωση, για να βουλιάξουμε δηλ.

Τα βάρη - στον εσωτερισμό - συσχετίζονται με τις αρχεγονικές καταβολές μας.

Έρευνες που έχουν διεξαχθεί από ψυχολόγους έδειξαν πως και στην περίπτωση του κουρασμένου αυτοδύτη αλλά και στην περίπτωση του πανικοβλημένου αυτοδύτη, αυτό που επιζητούν πάση θυσία τα "θύματα" αυτά, είναι να ανέβουν στην επιφάνεια και να αναπνεύσουν.

O πανικοβλημένος δύτης έχει την εντύπωση πως ανεβαίνοντας στην επιφάνεια, θα "σωθεί" οπωσδήποτε. Στην επιφάνεια όμως, και κατά την διάρκεια της ανόδου, "παραμονεύει" ένα από τα σοβαρότερα καταδυτικά ατυχήματα που επιφέρει τον θάνατο και ονομάζεται εμβολή αέρα. Θα το αναλύσουμε παρακάτω.

Ο πανικοβλημένος δύτης πολλές φορές συμπεριφέρεται σαν "τρελός". Μπορεί στην προσπάθειά του για να βγει στην επιφάνεια να αφαιρέσει την μάσκα του ή τον ρυθμιστή του, μπορεί να αναδυθεί πολύ γρήγορα ξεπερνώντας την ταχύτητα ανόδου (10m/min), μπορεί να "σκαλωθεί" από τον διασώστη και να τον βουλιάξει προκειμένου να ανέβει αυτός πιο ψηλά, μπορεί να "αρπάξει" από τον διασώστη τον ρυθμιστή του, μπορεί να κάνει διάφορα πράγματα θέτοντας την ζωή του σε κίνδυνο αλλά θέτοντας σε κίνδυνο και την υπόλοιπη ομάδα.

Γι αυτό, αν θέλουμε να πλησιάσουμε έναν πανικοβλημένο δύτη, κρατάμε πάντα αποστάσεις ασφαλείας απ' αυτόν και τον προσεγγίζουμε είτε από κάτω (από βαθύτερα δηλ.) είτε από πίσω (να μην μας βλέπει). Θα έλεγε κανείς πως τον πλησιάζουμε "ύπουλα". Προσπαθούμε αρχικά να τον καθησυχάσουμε από μακριά, χωρίς να χρειαστεί να τον πλησιάσουμε, δείχνοντάς του πως πρέπει να σταματήσει, να ηρεμήσει και να ανακτήσει τον κανονικό ρυθμό αναπνοής του.

Ελέγχουμε την περιοχή του βυθού. Μπορεί ο πανικοβλημένος δύτης να βρίσκεται μπλεγμένος σε δίχτυα. Πρέπει να είμαστε προσεχτικοί αν θέλουμε να τον πλησιάσουμε, μην τυχόν και μπλεχτούμε κι εμείς. Μπορεί να βρίσκεται κοντά σε βράχια. Πλησιάζουμε πάντα πολύ προσεχτικά και από βαθύτερα επίπεδα. Αν ο πανικοβλημένος δύτης αντιληφθεί την παρουσία μας, θα προσπαθήσει να μας "αρπάξει". Είναι πολύ δύσκολο να συνεφέρουμε κάποιον που βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Έχει πολύ μεγάλη δύναμη. Δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε.

Υπάρχουν κάποιες κινήσεις / λαβές που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να "πιάσουμε" τον αυτοδύτη που βρίσκεται σε κίνδυνο. Μόνο όταν αποκτήσουμε τον έλεγχο του αυτοδύτη, ξεκινάμε μαζί του την άνοδο προς την επιφάνεια. Διαφορετικά, προσπαθούμε να παραμείνουμε στον βυθό. Όταν είμαστε σίγουροι ότι ελέγχουμε τον αυτοδύτη που βρίσκεται σε κίνδυνο, θα είμαστε σίγουροι ότι δεν θα ξεπεράσουμε και την ταχύτητα ανόδου. Άρα, δεν κινδυνεύουμε από εμβολή στην επιφάνεια.

Αν είμαστε σε βάθη που πριν την ανάδυση απαιτείται αποσυμπίεση, ο πανικοβλημένος δύτης πρέπει πάση θυσία να ηρεμήσει προτού πραγματοποιηθεί η άνοδος. Αν δεν κάνει αποσυμπίεση, θα πάθει νόσο. (θα μιλήσουμε πολύ αναλυτικά για την νόσο της αποσυμπίεσης, μια πολύ γνωστή νόσο, η λεγόμενη "νόσος των δυτών").

Όπως καταλαβαίνουμε, η κάθοδος κρύβει πάρα πολλούς κινδύνους. Γι' αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να μην ξεκινάνε μια τέτοια διαδικασία. Είναι πολύ επικίνδυνη.

*Έχετε ακούσει την έκφραση "σώας τας φρένας" ;. Νομίζω ναι. Την χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να δείξουμε πως ένας συνάθρωπός μας έχει τα λογικά του, πάει καλά με τα μυαλά του δηλ. Ο νους είναι ένα είδος φρένου. Φρενάρει δηλ. πολλές φορές το συναισθηματικό κέντρο μας. Και είναι πολύ φυσικό, πολύ φυσιολογικό. Και όταν λέω "ο νους φρενάρει", εννοώ οι σκέψεις φρενάρουν, εννοώ το νοητικό κέντρο φρενάρει το συναισθηματικό. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό να το κάνει αυτό, για να μην μπερδευτούν οι ενέργειες του συναισθηματικού κέντρου με το δικό του. Τα κέντρα ενός ανθρώπου είναι σαν κάστρα, "οχυρωμένα". Όταν λοιπόν το συναισθηματικό πάει να εισβάλει στο νοητικό και να πάρει σημεία - ενέργειες δηλ. - που ανήκουν στην περιοχή του, να μπει ας πούμε στον "κήπο" του, τότε το νοητικό προβάλλει αντίσταση, μπλοκάρει, "φρενάρει" το συναισθηματικό.

Η φυσική αντίσταση που προβάλλει ο βυθός στην κάθοδό μας, ο ίδιος μας ο εαυτός δηλ. είναι παρόμοια με την φυσική δύναμη της άνωσης που εμφανίζεται όταν βουλιάξουμε ένα σώμα στο νερό. Είναι μια δύναμη αντιστατικού χαρακτήρα, με φορά αντίθετη από την φορά του σώματος που βουλιάζουμε. Στηρίζεται στην Αρχή Δράσης - Αντίδρασης. Είναι ένα πολύ απλό φυσικό φαινόμενο. Όταν λοιπόν πάμε να εμβαθύνουμε την αναζήτησή μας, ο ίδιος μας ο εαυτός προβάλλει ένα είδος άνωσης, προβάλλει μια αντίσταση δηλ. σαν να μην θέλει, σαν να σου λέει "δεν σ' αφήνω να μπεις στον κήπο μου". Όσο περισσότερο ισχυροποιημένο είναι ένα "εγώ", ένα κάστρο δηλ. όσο περισσότερο "εγωιστής" - ας το πω έτσι - είναι ένας άνθρωπος, τόσο μεγαλύτερη αντίσταση θα προβάλλει ο ίδιος του ο εαυτός, όταν αποφασίσει να καταδυθεί εντός του. Και οι άνθρωποι, έχουν χτίσει γύρω από το "εγώ" τους, όχι απλά "κάστρα" δηλ. αλλά τόσο απόρθητα φρούρια, με τόσο ψηλούς τοίχους, με τόσες πολεμίστρες, που δεν αφήνουν να περάσει, όχι δηλ. μια απλή θετική σκέψη, αλλά μπλοκάρουν και πολεμούν ακόμη και τα θετικά καθημερινά πράγματα, όπως είναι η χαρά της παρέας, η συνεύρεση, η φιλία. Έχουν χτίσει τέτοια φρούρια που δεν αφήνουν ούτε έναν απλό καφέ να περάσει από την πύλη τους .

Όταν αυξάνεται η πίεση ενός αερίου τότε ο όγκος του μειώνεται ενώ όταν μειώνεται η πίεση ενός αερίου, τότε ο όγκος του αυξάνεται.

Η πίεση που δέχεται ένας ασκούμενος μιας καθόδου αυξάνεται σε σχέση με το βάθος της συνειδησιακού του επιπέδου. Όσο βαθύτερα πάμε στον εαυτό μας, όσο εμβαθύνουμε την παρατήρησή μας τόσο περισσότερο αισθανόμαστε την πίεση των εξωτερικών παραγόντων. Ο άνθρωπος κουβαλάει πολλά πράγματα πάνω του, μέσα του. Κουβαλάει σκέψεις, κουβαλάει μνήμες, κουβαλάει εντυπώσεις, τροφή δηλ. κουβαλάει εμπειρίες. Φανταστείτε τι όγκο καταλαμβάνουν αυτά μέσα μας. Και δεν μιλάμε μόνο για τα δικά μας “ογκώδη” χαρακτηριστικά. Ο άνθρωπος είναι μέρος της ανθρωπότητας, είναι υποσύνολο του συνολικού, του Όλου. Μιλάμε για ολόκληρο το σύνολο της ανθρωπότητας, για όλες τις σκέψεις της ανθρωπότητας, για όλες τις ενέργειές της, για όλη την Ιστορία της. Μιλάμε για τον όγκο της Ιστορίας της ανθρωπότητας. Για γνώσεις, για επιθυμίες, για πράξεις, για την εξέλιξή της. Για πολέμους, για καταστροφές, για πείνα, για αδικίες, για εκμετάλλευση. Φανταστείτε ΤΙ κουβαλάει ο άνθρωπος μέσα του. Πόσο τεράστιο όγκο καταλαμβάνουν όλα αυτά! Όταν βυθιζόμαστε στον εαυτό μας, όλα αυτά θα βγουν μπροστά μας, όλα αυτά θα πρέπει να τα δούμε και να δεχτούμε την “πίεσή” τους. Όσο περισσότερη πίεση δεχόμαστε από αυτά, όσο περισσότερο δηλ. εμβαθύνουμε τόσο ο όγκος τους μικραίνει. Στο τέλος, όλα χάνονται, τίποτε δεν απ' όλα αυτά δεν έχει σημασία. Βρισκόμαστε στο βαθύτερο συνειδησιακό επίπεδο όπου δεν υπάρχει ούτε πόλεμος, ούτε ειρήνη, ούτε μίσος ούτε αγάπη, ούτε καλό ούτε κακό. Οι έννοιες δεν έχουν σημασία. Υπάρχει ενότητα.

Ο νόμος του Boyle βρίσκει εφαρμογή στο καταδυτικό ατύχημα της εμβολής αέρα. Τι σημαίνει αναπνοή ; Σημαίνει ανταλλαγή αερίων. Που γίνεται στο ανθρώπινο σώμα η ανταλλαγή αερίων ; Στους πνεύμονές μας. Όσο περισσότερο αυξάνεται η πίεση του αέρα που αναπνέουμε, τόσο μικραίνει ο όγκος των πνευμόνων μας που τον “φιλοξενούν”. Σε βάθος 30μ, οι πνεύμονές μας έχουν 4 φορές μικρότερο όγκο απ' ότι στην επιφάνεια. Αν σε βάθος 30μ ή λιγότερο, ξεκινήσουμε άνοδο, κρατώντας την αναπνοή μας – κρατώντας δηλ. τροφή από το βάθος – χωρίς να εκπνεούμε και χωρίς να υπολογίσουμε την ταχύτητα ανόδου, οι πνεύμονές μας (επειδή θα ελαττωθεί πολύ γρήγορα η πίεση αφού ανεβαίνουμε), θα “φουσκώσουν” σαν μπαλόνι πολύ γρήγορα γιατί θα αυξηθεί ο όγκος τους απότομα. Μέχρι να φτάσουμε στην επιφάνεια, θα έχουν “σκάσει”. Στην ουσία προκαλείται ρίξη κυψελίδων, σχίζονται οι πνεύμονες δηλ.

Αν ένας ασκούμενος μιας καθόδου, επιχειρήσει να επανέλθει στην επιφάνεια χωρίς να αποβάλλει την τροφή που έλαβε στο βάθος του συνειδησιακού του επιπέδου, θα καταλήξει παράφρων. Το ζεν λέει “πριν μπεις στο μονοπάτι (πριν ξεκινήσεις δηλ. μια κάθοδο, πριν ξεκινήσεις δηλ. μια κατάδυση, όταν είσαι λοιπόν ακόμη στην επιφάνεια) τα βουνά είναι βουνά (οι έννοιες δηλ. είναι όπως τις βλέπεις ή όπως τις έμαθες, τα βουνά είναι βουνά). Όταν είσαι στο μονοπάτι (όταν έχεις καταδυθεί δηλ. όταν βρίσκεσαι κατά την διάρκεια μιας καθόδου) τα βουνά ΔΕΝ είναι βουνά”. Η πρόταση συνεχίζει και λέει τι συμβαίνει όταν βγεις απ' το μοναπάτι. Όμως ας σταματήσουμε στο σημείο που “τα βουνά δεν είναι βουνά”. Το ζεν μας λέει “αυτή θα είναι η τροφή σου στο βάθος, τα βουνά δεν θα σου φαίνονται βουνά, οι έννοιες αρχίσουν να αλλάζουν”. Η κατάδυση μας λέει “αν απο 'κείνο το σημείο, ανέβεις γρήγορα στην επιφάνεια, θα σκάσεις!”. Αν απο εκείνο λοιπόν το σημείο όπου “τα βουνά δεν είναι βουνά” επανέλθει απότομα στην επιφάνεια ένας ασκούμενος, αυτή την τροφή θα διατηρήσει και στην επιφάνεια! Αυτό, θα σημαίνει παράνοια γι' αυτόν.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι το καταδυτικό ατύχημα της εμβολής αέρα στην κατάδυση συσχετίζεται με την παράνοια ή σχιζοφρένεια στην κάθοδο. Βλάπτει εξ' ολοκλήρου το νοητικό κέντρο του ανθρώπου, γιατί ο αέρας (τροφή) δηλ. εντυπώσεις και κατα συνέπεια η συλλογιστική μας ικανότητα βρίσκεται “φορτωμένη” με το μεταβατικό στάδιο της αντιστροφής των εννοιών που “φορτώθηκε” κατά την κάθοδο, που συνάντησε δηλ. μέσα στο μονοπάτι της αναζήτησης του εαυτού του.

Αγαπητέ zip

Πράγματι από την αρχαιότητα υπήρχαν περίφημες ρήσεις που με παρόμοιο περιεχόμενο παρότρυναν τον άνθρωπο, να τις τηρούν και να τις εφαρμόζουν. Ας θυμηθούμε μερικές:

Το Δελφικό, "Γνώθι σαυτόν",

Η ρήση του Ηράκλειτου: "εδιζησάμην εμεωυτόν" (διερεύνησα εμένα τον ίδιο.), που αναφέρει στην περικοπή 101.

Το "ένδον σκάπτε" του Μάρκου Αυρήλιου.

Πληροφορίες, όμως, για την εφαρμογή αυτής της "κατάδυσης" δεν είχαμε επαρκείς.

Διερωτώμαι, αν ο υπεροχος, πράγματι, παραλληλισμός που κάνεις θα βοηθήσει τον άνθρωπο στην πραγματοποίηση αυτής της "καθόδου";

Περιμένω με ενδιαφέρον την συνέχεια.

Φιλικά

Κηφεύς

Μπορεί κάποιος που δεν είναι εκπαιδευμένος να καταδυθεί ; Mπορεί κάποιος που δεν είναι εκπαιδευμένος να κάνει κάθοδο δηλ ; Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική. Η εκπαίδευση - όπως βλέπουμε - είναι απαραίτητη.

Μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί μόνος του; (Είναι μια ερώτηση που την συναντάμε ίσως πολύ συχνά όταν κουβεντιάζουμε με κάποιους θέματα εσωτερισμού, και νομίζω πως το γνωρίζετε αυτό)

Ναι, θα μπορούσε, αλλά αφ' ενός η εκπαιδευσή του θα ήταν ελλειπής,* αφ' ετέρου αν του συνέβαινε ένα “καταδυτικό ατύχημα” θα είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να “πεθάνει”. Ο εκπαιδευόμενος πρέπει να μάθει έναν τρόπο.

Στην κατάδυση, τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος να καταδυθείς, συγκεκριμένος τρόπος εκπαίδευσης, συγκεκριμένες διαδικασίες. Όταν αποκτήσεις αυτό που λέμε “εμπειρία” και έχεις μάθει καλά να τηρείς τους νόμους της κατάδυσης, έχεις κάθε δικαίωμα να καταδυθείς χωρίς να είσαι μέλος μιας ομάδος, αλλά πάντα με το “ζευγάρι” σου. Ένα ζευγάρι δηλ. ένα αντρόγυνο για παράδειγμα, θα μπορούσε άνετα σε κάποιο ταξίδι του ή στις διακοπές του, να κάνει και κα'να δυο βουτιές, πολύ ευχάριστα, πολύ άνετα και πολύ διασκεδαστικά, χωρίς να κινδυνεύει, χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα. Είναι σίγουρο πως θα περάσει καλά, είναι μια “ιδιαίτερη” και ευχάριστη ενασχόληση, είναι κάτι “ζωογόνο” και όμορφο.

Στην κάθοδο όμως ο τρόπος** δεν διδάσκεται. Θα ήθελα να γίνει απόλυτα κατανοητό πως όποιος προσφέρει έναν τρόπο διαλογισμού και καθόδου σε έναν άλλον συνάνθρωπό του, είναι ψεύτης και ανόητος. Για να μην πω, και επικίνδυνος. Μπορεί ο ίδιος να είναι μαστερ της καθόδου, μπορεί να είναι μάστερ στον διαλογισμό, μπορεί να είναι μάστερ γκουρού κι εγώ δεν ξέρω ποιας σχολής, αλλά να σου πει “έτσι θα διαλογίζεσαι”, δεν μπορεί. Όπως επίσης δεν μπορεί, δεν έχει το δικαίωμα να σου πει “πάρε στάση τάδε, κλείσε τα μάτια σου, κάνε αυτό, φαντάσου, πήδα, κάτσε, φτιάξε, κάνε, ράνε, ψέλνε, μην ψέλνεις εκεί, άνοιξε τα χέρια σου, κλείσε τα χέρια σου, άνοιξε τα πόδια σου, κλείσε τα πόδια σου”. Όποιος τα λέει αυτά – είμαι κατηγορηματικός και απόλυτος σ' αυτό το σημείο – είναι μπούρδας! Δεν μπορεί κανένας να μας πει πως να διαχωρίζουμε το ψέμα από την αλήθεια, πως να αντιστρέφουμε τις έννοιες των πραγμάτων, πως να διακρίνουμε τι υπάρχει πίσω από τα “πράγματα”, πως να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Ας σκεφτούμε, τι ανόητο είναι αυτό. Δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας, και ζητάμε από κάποιον να μας πει τον τρόπο να τον μάθουμε. Τον ίδιο τον εαυτό μας! Μα, αν δεν γνωρίζουμε εμείς τον ίδιο τον εαυτό μας, τότε ποιος άλλος τον γνωρίζει ; Κανένας, κανένας, κανένας! Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος στο σύμπαν που να σου πει πως να μάθεις τον εαυτό σου. Δεν μπορεί να σου δώσει συγκεκριμένο τρόπο. Μπορεί απλώς να σου δώσει πληροφορίες κατεύθυνσης, ναι, αυτό ίσως να μπορεί να το κάνει. Αλλά να σου πει πως θα περπατήσεις σ' αυτήν την κατεύθυνση, δεν μπορεί. Δεν μπορέι να σου διδάξει τον βηματισμό. Το τρόπο να περπατάς. Άλλωστε αυτό το ξέρεις! Ας σκεφτούμε. Ξέρουμε όλοι κατά βάθος πως να περπατάμε – στον Κύκλο των χαμένων ποιητών ο Ουϊλιαμς λέει στους μαθητές του : “Βγείτε στην αυλή και περπατήστε ο καθένας με τον δικό του τρόπο! – αλλά ίσως δεν γνωρίζουμε που να πάμε. Στην ουσία ο καθηγητής, ζητά από τους μαθητές του να βρουν ο καθένας τον δικό του τρόπο. Δείχνει μια κατεύθυνση, έναν δρόμο, αλλά σου λέει : “Φίλε, εκεί είναι. Αλλά πως θα πας, πρόβλημά σου!”

*Αν πάρω έναν άνθρωπο που δεν έχει βουτήξει ποτέ στην ζωή του, δεν έχει κάνει δηλ. ποτέ κατάδυση με αυτόνομη συσκευή και του πω "Έλα, βούτα!", το πιθανότερο είναι πως θα με κοιτάει σαν χάνος ή μπορεί να μου πει "ρε μεγάλε, πας καλά;". Αν του πω λίγα πράγματα για το πως μπορεί να καταδυθεί, τα βασικά δηλ. αν του πω δηλ. "κοίτα, αυτός είναι ο ρυθμιστής πιέσεως, αυτός είναι ο ρυθμιστής πλευστότητας, έχεις την μάσκα, έχεις τα πέδιλα, θα αναπνέεις κανονικά και θα αυξομειώνεις τον αέρα σου στο τζάκετ", ο άνθρωπος αυτός - αν είναι αποφασισμένος - ίσως και να βουτήξει. Όμως μέχρι που θα φτάσει ; Άντε το πολύ να φτάσει στα -4m, να τον πονέσουν τ' αυτιά του και να ανέβει άρων άρων στην επιφάνεια. Και έστω λοιπόν πως πόνεσαν τ' αυτιά του, ανέβηκε στην επιφάνεια και μετά δεν με ξαναείδε ποτέ στην ζωή του. Αν συνεχίσει από μόνος του να βουτάει, το πιθανότερο είναι πως για αρκετές "απόπειρες" κατάδυσης θα τον πονάνε τα αυτιά του. Θα σταματήσουν να τον πονάνε τα αυτιά του όταν βρει την τεχνική της εξίσωσης. Μπορεί να είναι τυχερός και να το ανακαλύψει από μόνος του.*** Ή μπορεί να του το πει κάποιος άλλος εκτός από μένα, όταν ο ίδιος το μαρτυρήσει σ' αυτόν. Δηλ. να πει : "ρε συ, έχω βουτήξει 5 φορές και στα -4m με πονάνε τ' αυτιά μου, γιατί;" και να πάρει την απάντηση σχετικά με την εξίσωση των πιέσεων στ' αυτιά μας.

Όλο αυτό το παράδειγμα αποτελεί ελλειπή εκπαίδευση, γιατί ο ασκούμενος μαθαίνει μεν, αλλά μαθαίνει αυτό που λέμε "ανεμομαζώματα - διαολοσκορπίσματα". Μαθαίνει απο 'δω κι από 'κει, σκόρπια πράγματα - που πολλά μπορεί να είναι και ανακρίβειες - μαθαίνει με ανορθόδοξο τρόπο δηλ. Αυτό, δεν του αποκλείει το γεγονός να βουτάει, αλλά αυξάνει τις πιθανότητες να του συμβεί κάποιο ατύχημα. Δεν εκπαιδεύεται σωστά, έχει ελλειπής γνώσεις στο αντικείμενό του, και μπορεί να γίνει και επικίνδυνος για κάποιους άλλους που θα ρωτήσουν τον ίδιο ακριβώς ότι ρώτησε κι αυτός τους προηγούμενούς του.

Η σύνθεση και η "αποκωδικοποίηση" τέτοιων πληροφοριών, πληροφοριών δηλ. που προέρχονται από διαφορετικές πηγές, καταλαβαίνουμε όλοι πως είναι μια επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία και πολλές φορές δεν έχει κανένα αποτέλεσμα, γιατί αντί να βοηθήσει τον "αναζητητή", τον μπερδεύει περισσότερο.

**Τώρα, σχετικά με τον τρόπο. Στο παραπάνω παράδειγμα υποτίθεται πως λέω εγώ στον εκπαιδευόμενο "αυξομείωσε τον αέρα του τζάκετ σου", ok ; Ε, το πιθανότερο είναι να με ρωτήσει ο άνθρωπος "πως ;" και να του πω "Κοίτα, έχεις στο τζάκετ σου έναν σωλήνα χαμηλής πιέσεως που έχει δύο κουμπιά. Όταν πατήσεις αυτό το κουμπί, το τζάκετ φουσκώνει. Όταν πατήσεις το άλλο κουμπί, το τζάκετ ξεφουσκώνει". Ωραία. Τώρα αν αυτός ο άνθρωπος ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΕΙ που είναι τα κουμπιά, ε, δεν είναι δικό μου θέμα! Πιθανόν να χρειάζεται οφθαλμίατρο, δεν ξέρω. Θα μου πεις "πάλι κάποιος θα του πει ΠΩΣ να δει", ένας γιατρός για παράδειγμα. Ναι, αλλά δεν θα 'μαι εγώ αυτός ... Και αυτό δεν γίνεται επειδή εγώ δεν θέλω να του πω τον τρόπο. Γίνεται επειδή απλά ... δεν τον ξέρω. Τι να του πω του ανθρώπου δηλ ; Δεν ξέρω, δεν είμαι γιατρός. Ξέρω μόνο ΠΩΣ βλέπω εγώ. Ξέρω μόνον τον δικό μου τρόπο να βλέπω.

Πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με τον εσωτερισμό, βρίσκονται σ' αυτήν την κατάσταση. Έχουν διαβάσει αρκετά πράγματα, τους έχουν πει κάποια άλλα κάποιοι άλλοι, καταλαβαίνετε δηλ. τι μπάχαλο έχουν μες στο νου τους, μια πληροφορία από 'δω, μια άλλη από 'κει, άντε να βρεις άκρη δηλ. Κι όλο αυτό συμβαίνει γιατί λείπει από την όλη υπόθεση η έννοια της οργάνωσης. Κι όταν λέω "οργάνωση", μην φανταστείτε τίποτε περίεργο δηλ. εννοώ οργάνωσης της γνωστικής πληροφορίας που έχουν ή που την έχουν βρει με κάποιο τρόπο.

***Σ' αυτήν την περίπτωση, θα επανέλθουμε αργότερα.

Επίσης, να συμπληρώσω σχετικά με την κατάδυση διάσωσης : στην κατάδυση διάσωσης δηλ. στην κάθοδο που γίνεται με σκοπό να σωθεί ένας συνάνθρωπος επιτρέπεται η χρήση βίας. Ίσως είναι η μοναδική περίπτωση στην ζωή μας που η χρήση βίας δικαιολογείται. Τι εννοώ ; Στην προσπάθεια του διασώστη να κάνει μια διάσωση σε έναν άνθρωπο που πνίγεται, μπορεί το θύμα να είναι πάρα πολύ δυνατό και ο διασώστης να μην καταφέρει να του πάρει τον έλεγχο. Υπάρχει περίπτωση που το θύμα μπορεί να πνίξει τον ίδιο τον διασώστη του στην προσπάθειά του να ανέβει στην επιφάνεια ή να χρησιμοποιήσει τον διασώστη του σαν σανίδα για να πιαστεί και να κρατηθεί. Σε αυτήν την περίπτωση - και μόνο σ' αυτήν την περίπτωση - ο διασώστης έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει βία, να χτυπήσει δηλ. το θύμα για να το ακινητοποιήσει, να το βγάλει έξω από το νερό και να συνεχίσει εκεί την διάσωση είτε παρέχοντάς του οξυγόνο είτε κάνοντάς του καρδιακές μαλάξεις ή οτιδήποτε άλλο χρειαστεί.

Το αυτί μας είναι το όργανο της ακοής και της ισορροπίας. Η σημασία του στις καταδύσεις είναι πολύ μεγάλη γιατί αν δεν τηρηθούν κάποιοι κανόνες, μπορεί να μας δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα.

Το αυτί χωρίζεται στο έξω, στο μέσω και στο έσω. Δεν θα επεκταθούμε σε πολλές λεπτομέρειες - δεν αφορούν το συγκεκριμένο θέμα - όμως θα εξηγήσουμε την σημασία της εξίσωσης των διαφορών πιέσεων στο αυτί μας και θα την συσχετίσουμε την έννοια της εξίσωσης στην κάθοδο.

Ο έξω ακουστικός πόρος και η κοιλότητα χωρίζονται από έναν υμένα που ονομάζεται τύμπανο. Κατά την κατάδυση η πίεση στο μέσω αυτί παραμένει ίδια δηλ. 1 atm. Στον έξω ακουστικό πόρο όμως η πίεση αυξάνει κατά το ποσοστό της υδροστατικής πίεσης που προστίθεται στην ατμοσφαιρική. Το αποτέλεσμα είναι η διάσταση του τυμπάνου που προκαλεί πόνο. "Σχηματικά" :

Στην επιφάνεια : (1 atm "έξω αυτί) / (1 atm "έσω αυτί)

Στην κάθοδο : (1 atm + πίεση ) / (1 atm - πίεση ) έχουμε δηλ μια διαφορά + [μέσω αυτί / τύμπανο] - (Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί κάποιος να το καταλάβει έτσι όπως το παρουσιάζω, δεν πειράζει όμως)

Η διαφορά + / - πρέπει με κάποιο τρόπο να εξισωθεί, διαφορετικά το τύμπανο διαστέλλεται, το μέσω αυτί γεμίζει με αίμα και υγρά και είναι δυνατόν να επέλθει μόνιμη ακουστική βλάβη λόγω της εσωτερικής μόλυνσης ή να "σπάσει" το τύμπανο. Η εξίσωση των πιέσεων επιτυγχάνεται με την μέθοδο Valsava κατά την οποία, κλείνουμε την μύτη μας και εκπνέουμε. Ο αέρας από τους πνεύμονες ανεβαίνει με πίεση και επειδή βρίσκει τα ρουθούνια κλειστά, κατευθύνεται στο έσω αυτί κάνοντας το "-", "+", δηλ. + / +. Καταλαβαίνουμε ότι η εξίσωση γίνεται κάθε φορά που αισθανόμαστε την διαφορά πίεσης, όσο βαθύτερα πηγαίνουμε. Η αίσθηση που δημιουργείται από την διαφορά πίεσης είναι ένας ελαφρύς πόνος στο αυτί μας, ακριβώς όπως συμβαίνει όταν βρισκόμαστε σε ένα αεροπλάνο ή σε κάποιο υψόμετρο. Αισθανόμαστε τα αυτιά μας "βουλωμένα". Πρέπει να εξισώσουμε τις πιέσεις.

Τι προϋποθέτει ένας διάλογος ; Έναν ομιλητή και έναν ακροατή. Τι κάνει ο ακροατής ; Ακούει. Ακούει. Σε φιλοσοφικό επίπεδο, η ακοή είναι η βασικότερη αίσθηση της κατανόησης. Αν δεν ακούσουμε κάποιον, είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατανοήσουμε τι θέλει. Οι εσωτεριστές δεν έχουν μαγικές ικανότητες, ούτε βιονικά αυτιά. Είναι άνθρωποι όπως όλοι μας. Ούτε αυτοί, ούτε ο θεός ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει τι θέλουμε, αν δεν ακούσει. Ο λόγος (γραπτός ή προφορικός) είναι μία μορφή πίεσης. Είτε είναι κατηγορηματικός, είτε εκφράζεται ως απορία, είτε είναι συμπερασματικός, ασκεί πίεση στον ακροατή. Για π.χ κάποιος παραπάνω εκφράζει μια απορία που απευθύνεται στο θέμα. Ασκεί πίεση (μεταφορικά μιλάμε τώρα) στον ομιλητή. Αν δεν υπάρχει η απάντηση / εξίσωση είναι βέβαιο πως θα υπάρχει διαφορά πιέσεων. (πάλι μεταφορικά μιλάμε). Ένα αναπάντητο ερώτημα δημιουργεί μια διαφορά πίεσης μεταξύ των ανθρώπων. Σου λέει ο ένας "καλά, αυτός τώρα γιατί δεν μου απαντάει ; τι προσπαθεί να κάνει ;" ή "πως την "είδε" ο τύπος ;". Έτσι δημιουργούνται οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, οι παρεξηγήσεις, οι διαμάχες.

Πρέπει να κατανοήσουμε πως η κάθοδος είναι ένα είδος υποβιβασμού - όχι συμβιβασμού. Ο άνθρωπος υποβιβάζεται, υποβάλλεται δηλ. σε μία συνισταμένη επιθυμία του και όπως στην κατάδυση πρέπει να εντοπίσει ΠΟΥ βρίσκεται αυτή, σε ποιο κέντρο δηλ. ανήκει, σε πιο βάθος, έτσι πρέπει προτού ξεκινήσει την κάθοδο να επιλέξει σε ποιο βάθος θα φτάσει. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος επιθυμεί να ελέγξει τους φόβους του. Προτού ξεκινήσει την κάθοδο, πρέπει να εντοπίσει το σημείο (το βάθος δηλ) που βρίσκονται αυτοί, δηλ. να ελέγξει, απο τι προκλήθηκαν, πως διατηρήθηκαν, τι υπάρχει γύρω από αυτούς. Πρέπει να κάνει "κόσκινο" το "διαμέρισμα" του συναισθηματικού του κέντρου, που εμπεριέχει τους φόβους του. Οι άνθρωποι νομίζουν πως γνωρίζουν τους φόβους τους. Όταν όμως κάποιος άλλος τους μιλήσει "ανοιχτά" γι' αυτούς, τους φέρει δηλ. μπροστά τους και οι ίδιοι έρθουν αντιμέτωποι μ' αυτούς, τους δουν κατάφατσα που λέμε, τότε φοβούνται περισσότερο.

Στο βιβλίο του "Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού", εκδ. Πύρινος Κόσμος, ο Γεώργιος Γεωργιάδης αναφέρει "Η όλη υπόθεση, όλη η εργασία πάνω στον εαυτό συνίσταται στο να επιλέξουμε την επίδραση που επιθυμούμε να μας εξουσιάζει, και πραγματικά να μπούμε κάτω απ' αυτή την επίδραση." Αυτό σημαίνει πως κατά την διάρκεια μίας καθόδου, πρέπει να έχουμε επιλέξει ΠΟΥ θα "κατέβουμε", που θα πάμε.

Όταν το βάρος του νερού που εκτοπίζει το σώμα είναι μεγαλύτερο από το βάρος του σώματος τότε το σώμα επιπλέει και λέμε ότι έχει θετική πλευστότητα, ενώ όταν το βάρος του νερού που εκτοπίζει το σώμα είναι μικρότερο από το βάρος του σώματος τόττε το σώμα βυθίζεται και λέμε ότι έχει αρνητική πλευστότητα.

Όταν το βάρος του νερού που εκτοπίζει το σώμα είναι ίσο με το βάρος του σώματος, τότε το σώμα ισορροπεί και λέμε ότι έχει ουδέτερη πλευστότητα.

Πλευστότητα = Άνωση - Βάρος (Ι)

Άνωση = V(αντικειμένου/σώματος) x Ειδ.Βάρος(υγρού) (ΙΙ)

Η ουδέτερη πλευστότητα είναι ο σκοπός του αυτοδύτη και όλοι οι ασκούμενοι επικεντρώνουν την προσπάθειά τους στο να επιτύχουν την ουδέτερη πλευστότητα. Ο αυτοδύτης δεν θα πρέπει ούτε να βουλιάζει αλλά ούτε να επιπλέει. Θα πρέπει να "αιωρείται" στον βυθό χωρίς να χρειάζεται να καταβάλει επιπλέον προσπάθεια για να διατηρήσει την ισορροπία του. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν θετική πλευστότητα. Αυτό σημαίνει - και σίγουρα οι περισσότεροι από μας το έχουν διαπιστώσει το καλοκαίρι στην θάλασσα - πως αν αφήσουμε τον εαυτό μας "ελεύθερο", δεν βουλιάζουμε, η θάλασσα μας "ανεβάζει" στην επιφάνεια, επιπλέουμε δηλ. Όσο βαθιά κι αν βρισκόμαστε, ακόμη κι αν υπάρχει δηλ. μια άβυσσος από κάτω μας, η θάλασσα θα μας κρατήσει στην επιφάνεια, εκτός αν βρισκόμαστε σε καθοδικά ρεύματα. (Θα μιλήσουμε για την έννοια των ρευμάτων στον βυθό και θα κάνουμε και τον ανάλογο συσχετισμό). Εύκολα καταλαβαίνουμε πως η πλευστότητα είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που κάνει έναν "καλό" αυτοδύτη να ξεχωρίζει από έναν "κακό" αυτοδύτη.

Στο βυθό θα πρέπει να κινούμαστε άνετα, ήρεμα, απαλά, χωρίς απότομες κινήσεις, χωρίς "νευρικά" χτυπήματα των πεδίλων μας, χωρίς άγχος. Όταν ρώτησαν τον Κουστώ "Πως αισθάνεσθαι στον βυθό;", εκείνος απάντησε : "Δεν ξέρω, είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Κάτω από το νερό κινούμαστε σαν άγγελοι!" Έβλεπα χθες στο βίντεο την έρευνα που έκανε ο Κουστώ με την ομάδα του στο "αδελφάκι" του "Τιτανικού", τον "Βρεταννικό", που βυθίστηκε το 1916 ανοιχτά της Κέας, εδώ, στην Ελλάδα. Ο Κουστώ περιγράφει τα συναισθήματά του όταν αντικρίζει το τεράστιο κουφάρι του πλοίου. Λέει χαρακτηριστικά "Εδώ, στην νεκρική σιωπή του βυθού, φοβάμαι! Το θέαμα είναι τρομακτικό, ένα απέραντο σκοτάδι! Έχουμε μόνο 15 λεπτά στην διάθεσή μας. Ο χρόνος κάνει κουμάντο!".

"Μια πρόταση μέσα μου:
- Σκάψε! Τι βλέπεις; (Βούτα! Τι βλέπεις ;)
- Ανθρωπους και πουλιά, νερά και πέτρες! (Ψάρια, κοχύλια και κοράλια)
- Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις; (Βούτα ακόμα! Τι βλέπεις;)
- Ιδέες και ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα. (Σκιές, ιδέες κι όνειρα)
- Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις; (Βούτα ακόμα! Τι βλέπεις ;)
- Δε βλέπω τίποτα! Νύχτα βουβή, πηχτή σα θάνατος. Θά'ναι ο θάνατος. (βλ. Jacques Yves Cousteau)
- Σκάψε ακόμα! (Βούτα ακόμα!)
- Αχ! Δεν μπορώ να διαπεράσω το σκοτεινό μεσότοιχο! Φωνές γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλο όχτο!
- Μην κλαις! Μην κλαίς! Δεν είναι στον άλλον όχτο! Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!" N. Καζαντζάκης.

Στην κατάδυση / κάθοδο, η διαδικασία της αποσυμπίεσης γίνεται μονάχα κατά την άνοδο. Τι ακριβώς όμως είναι η αποσυμπίεση ; Γιατί είναι απαραίτητη στην κατάδυση & ποια είναι η αντιστοίχια του όρου "αποσυμπίεση" στην κάθοδο ;

Η αποσυμπίεση έχει άμεση σχέση με τον νόμο του Henry. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, όσο αυξάνεται η πίεση ενός αερίου που βρίσκεται σε επαφή με κάποιο υγρό, τόσα περισσότερα μόρια αυτού (του αερίου δηλ) διαλύονται στο υγρό και όσο ελαττώνεται η πίεση τόσα περισσότερα μόρια του διαλυμένου αερίου απελευθερώνονται. Την Coca Cola την ξέρετε ; Ασφαλώς! Και ποιος δεν ξέρει την Coca Cola δηλ. Τι είναι αυτές οι φυσαλίδες που έχει η Coca Cola και που τις συναντάμε σε όλα τα αεριούχα ποτά ; Είναι διοξείδιο του άνθρακα, (CO2). Έτσι όπως διαλύεται λοιπόν το CO2 στο υγρό, στην Coca Cola, με τον ίδιο τρόπο διαλύεται ο ατμοσφαιρικός αέρας (η τροφή μας δηλ.) στο αίμα μας. Ο ατμοσφαιρικός αέρας όμως, όπως είπαμε, περιέχει Άζωτο (Ν2). Σε κανονικές συνθήκες, στην επιφάνεια δηλ. ο ανθρώπινος μηχανισμός είναι έτσι φτιαγμένος ώστε η διαλυτότητα και η απελευθέρωση του Ν2 από το αίμα μας να γίνεται φυσιολογικά και μην την αντιλαμβανόμαστε. Σε υπερβαρικές συνθήκες όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Αλλάζει η απόλυτη πίεση. Κατά συνέπεια, περισσότερα μόρια Ν2 διαλύονται στο αίμα μας.

Όσο περισσότερο "κατεβαίνουμε", όσο εμβαθύνουμε στην πορεία μας, ο ίδιος ο αέρας μας, η ίδια η τροφή μας, μπορεί να μας δημιουργήσει πρόβλημα! Αυτό, είναι κάτι που ως τώρα κανένας από αυτούς που ασχολούνται με την διαδικασία της καθόδου, δεν το έχει επισημάνει. Τουλάχιστον εγώ δεν το έχω συναντήσει σε κανένα από αυτά τα δυσκατάληπτα φιλοσοφικά κείμενα του εσωτερισμού. Στην κάθοδο, η ίδια η τροφή μας, ο αέρας ή οι εντυπώσεις μας, μπορούν να μας δημιουργήσουν σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Ο ίδιος ο νους μας δηλ. που δημιουργεί αυτές τις εντυπώσεις, οι ίδιες μας οι σκέψεις, οι ίδιες μας οι κρίσεις, οι επιλογές, τα ίδια μας τα συμπεράσματα, μπορούν να μας φέρουν σε πολύ δύσκολη θέση.

Μιλάμε για καταδύσεις αναψυχής. Σύμφωνα με την Professional Association of Diving Instructors (PADI), οι καταδύσεις αναψυχής δεν πρέπει να ξεπερνούν τα -20m. (για τα πρώτα επίπεδα)

Η αποσυμπίεση είναι η διαδικασία κατά την οποία ο αυτοδύτης αποβάλει το Άζωτο που έχει διαλυθεί στο αίμα του. Εξαρτάται από το βάθος, αλλά και από τον λεγόμενο χρόνο μηδέν, δηλ. τον χρόνο παραμονής στον βυθό + τον χρόνο που διαρκεί η κάθοδος στο συγκεκριμένο βάθος. Αν δεν προλάβει να το κάνει αυτό, τότε - όπως είπαμε - η απελευθέρωση του Ν2 στο αίμα κατά την άνοδο, θα δημιουργήσει φυσαλίδες στο αίμα, ακριβώς όπως βλέπουμε τις φυσαλίδες στην Coca Cola. Ο αυτοδύτης αν βγει στην επιφάνεια με αυτές τις φυσαλίδες, αν δεν προλάβει δηλ. να απελευθερώσει το άζωτο από το αίμα του, υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος να πάθει την πολύ γνωστή νόσο, την νόσο της αποσυμπίεσης ή αλλιώς "νόσο των δυτών" με επιπτώσεις που λίγο - πολύ είναι γνωστές σε όλους, όπως είναι η παράλυση. Με λίγα λόγια, η περιβόητη νόσος των δυτών είναι αυτή η δημιουργία φυσαλίδων αζώτου στο αίμα που δεν έχουν προλάβει να απελευθερωθούν.

Στην καταδυτική επιστήμη, υπάρχουν πίνακες βάθους και χρόνου μηδέν, που μπορεί κάποιος να συμβουλευτεί για να δει αν πρέπει να κάνει αποσυμπίεση, πότε πρέπει να κάνει αποσυμπίεση και για πόσο χρόνο να κάνει αποσυμπίεση. Υπάρχουν επίσης υπολογιστές χεριού, τα λεγόμενα dive computers (κάτι σαν ρολόγια χειρός δηλ) που κάνουν αυτήν την δουλειά και ενημερώνουν τον αυτοδύτη με ηχητικά σήματα, για το πότε πρέπει να ξεκινήσει την ανάδυση, για τον αν χρειάζεται αποσυμπίεση κτλ. Η αποσυμπίεση στην κατάδυση γίνεται με τις λεγόμενες στάσεις αποσυμπίεσης κατά την ανάδυση. Σ' αυτές, ο αυτοδύτης, σταματά την άνοδο στα -5m ή στα -3m για κάποιο χρόνο που θα του υποδείξει ή το dive computer του - αν έχει - ή - αν δεν έχει - o πίνακας με τους χρόνους αποσυμπίεσης (εννοείται πως τον πίνακα θα τον έχει συμβουλευτεί πριν ξεκινήσει την κατάδυση, έτσι ; Γιατί αλλιώς ... κλάφτε τον!). Έτσι, κατά την διάρκεια αυτών των στάσεων, αποβάλεται ομαλά το άζωτο που "φορτώθηκε" στο αίμα του. Κατόπιν, μπορεί να αναδυθεί με ασφάλεια.

Στην περίπτωση που δεν γίνει η απαραίτητη αποσυμπίεση, ο αυτοδύτης πρέπει αμέσως να οδηγηθεί στον πλησιέστερο θάλαμο αποσυμπίεσης. Είναι εκείνα τα γνωστά "κλουβιά" που οι περισσότεροι απο μας τα έχουμε δει σε ταινίες. Στους θαλάμους αυτούς αρχικά αυξάνεται η απόλυτη πίεση έτσι ώστε να προσομοιάζει με το βάθος που πραγματοποιήθηκε η κατάδυση και κατόπιν ελαττώνεται σταδιακά, ώστε να γίνει η ομαλή αποβολή του αζώτου από το αίμα του αυτοδύτη.

Στην κάθοδο, όπως καταλαβαίνετε κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Και αυτό, δυσκολεύει περισσότερο την διαδικασία.

Αυτό που πρέπει να έχουμε υπ' όψην μας είναι αφ' ενός, ότι μπορεί από την τροφή μας να δηλητηριαστούμε, αφ΄ετέρου, αν εμβαθύνουμε πολύ, να γνωρίζουμε πως κατά την άνοδο θα πρέπει να σταματήσουμε για λίγο έτσι ώστε να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας, να "απελευθερώσει" το "δηλητήριο". Αν δεν το κάνουμε, πολύ απλά, το "δηλητήριο" θα μείνει μέσα μας και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουμε.

Πολλές φορές μαλώνουμε με κάποιον. Φτάνουμε στο σημείο, στο "κάτω" σημείο, στο βάθος δηλ. του καβγά μας, φτάνουμε στο "αμήν" που λέμε. Είναι κι αυτό ένα είδος καθόδου. Γι' αυτό λέμε πως "υποβιβάζουμε το επίπεδο", γι' αυτό λέμε "τώρα, θα κατέβω στο επίπεδό σου". Σ' εκείνο το σημείο, είμαστε έτοιμοι να πούμε λόγια βαριά, να βρίσουμε κάποιον, να προσβάλουμε την προσωπικότητά του, να τον θίξουμε και να τον χλευάσουμε. Αργότερα, όταν "επιστρέψουμε" στην καθημερινότητά μας, μετά τον καβγά, όταν σταματήσουμε για λίγο, παρατηρούμε πως όλη αυτή η οργή, όλη αυτή η αγανάκτηση που συσσωρεύτηκε μέσα μας κατά την διάρκεια του καβγά, με κάποιον τρόπο απελευθερώνεται. Είναι αυτό που λέμε "καλμάρω", είναι η νηνεμία, το γαλήνεμα. Μερικοί άνθρωποι μόλις στο συνειδητοποιήσουν αυτό, μουτζώνουν τον εαυτό τους και λεν "τελικά, ήταν βλακεία μου που μάλωσα με τον τάδε!". Μερικοί, κρατούν το "δηλητήριο" μέσα τους. Αυτοί έχουν πάθει την "νόσο των δυτών". Αυτοί είναι οι "παράλυτοι".

Υπό αυτήν την οπτική, δεν θα ήταν πολύ τολμηρό αν λέγαμε πως όλοι μας λίγο - πολύ, την έχουμε την κάποια παραλυσία μας. Κι αυτό γιατί, όλοι μας κουβαλάμε παλιά "δηλητήρια" από παρελθοντικές καθόδους μας οι οποίες πραγματοποιήθηκαν εν αγνοία μας και ασυνείδητα. Ένας καβγάς όπως είπαμε παραπάνω, μια διένεξη, μια σύγκρουση μέσα μας μεταξύ ενός "ναι" και ενός "όχι", ε, κάποια ποσότητα "αζώτου" μας άφησε. Γι΄αυτό και ο άνθρωπος πρέπει να δώσει χρόνο στον ίδιο του τον εαυτό, να χαλαρώσει λίγο, να σταματήσει, να ηρεμήσει. Τα ταξίδια για παράδειγμα, οι "αποδράσεις" που λέμε, είναι μια πολύ καλή μέθοδος "αποσυμπίεσης". Να την προτιμήσετε ...

Ως στιγμής στο θέμα μας έχουμε αναφερθεί και έχουμε δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στο τομέα της ασφάλειας και είδαμε σε γενικές γραμμές ποιοι είναι οι σοβαρότεροι κίνδυνοι που εμφανίζονται στην διαδικασία της καθόδου καθώς και τι πρέπει να προσέχουμε. Ας προσπαθήσουμε τώρα να αναλύσουμε αυτά που λίγο - πολύ τα περισσότερα βιβλία εσωτερισμού αναφέρουν σε σχέση με τις αισθήσεις μας κατά την διάρκεια μιας καθόδου.

Σε γενικές γραμμές γνωρίζουμε ήδη πως σ' έναν βαθύ διαλογισμό, οι αισθήσεις μας αρχίζουν να λειτουργούν καλύτερα. Για παράδειγμα, ένας μοναχός που βρίσκεται σε βαθύ διαλογισμό, ακούει καλύτερα και βλέπει καλύτερα. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο ασκούμενος μπορεί να ακούσει μέχρι και τα βήματα από ένα μυρμήγκι που σουλατσάρει μπροστά του ή να διακρίνει μια αράχνη που βρίσκεται πολύ μακριά του. Οι απαντήσεις που έχουμε ως τώρα από τις εσωτερικές διδασκαλίες, σχετίζονται με τα ενεργειακά κέντρα ή με την μεταβολή της αύρας. Δεν λέω πως δεν είναι ικανοποιητικές, αλλά όλες επιμένουν σε μια θεωρητική βάση και σε ένα φιλοσοφικό επίπεδο που δεν μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε ή να "εκμεταλευτούμε" την γνωσιακή του δυναμική ενέργεια. Θέλω να πω, πως συνηθίσαμε να πιστεύουμε πως κατά τον διαλογισμό οι αισθήσεις μας θα λειτουργήσουν πιο αποτελεσματικά - κάτι που είναι σωστό - αλλά δεν έχουμε δώσει μια απλή ερμηνεία στο γιατί να συμβαίνει αυτό.

Με την βοήθεια αυτής της αντιστοιχίας που προσπαθούμε να επιτύχουμε στο παρόν θέμα, οι απαντήσεις στο "γιατί" ο ασκούμενος της καθόδου έχει ανεπτυγμένες τις αισθήσεις της όρασης και της ακοής, γίνονται λίγο απλούστερες.

Τι συμβαίνει με τον ήχο, με το φως και με το χρώμα στον βυθό ;

ήχος : Η ταχύτητα του ήχου υποβρυχίως είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι είναι στον αέρα. Συγκεκριμένα, ενώ η ταχύτητα του ήχου στην επιφάνεια είναι 332m/sec, στο θαλασσινό νερό και σε θερμοκρασία 15 βαθμών Κελσίου είναι 1550m/sec. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο ήχος να φτάνει και στα δύο αυτιά του αυτοδύτη σχεδόν ταυτόχρονα με μια πολύ μικρή χρονική διαφορά.

Ο ασκούμενος λοιπόν μιας καθόδου, δεν μπορεί να προσδιορίσει την κατεύθυνση του ήχου, όμως ακούει πολύ καλύτερα, πράγμα που δικαιολογεί την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται για παράδειγμα κινήσεις σωμάτων πίσω του ή πιο μακρυά του, τον ήχο για παράδειγμα μιας αναπνοής κάποιου που στέκεται δίπλα του ή ακόμη και τα βήματα κάποιου ζωντανού οργανισμού. Γι' αυτό και όσοι διαλογίζονται, τις περισσότερες φορές επιλέγουν μέρη με όσο το δυνατόν περισσότερη ησυχία. Στα πρώτα στάδια της εκπαίδευσης ο ασκούμενος είναι σχεδόν αδύνατο να διαλογιστεί και να πραγματοποιήσει κάθοδο σε ένα δωμάτιο π.χ ενός γραφείου. Ο παραμικρός θόρυβος, μια φωνή, ένα σύρσιμο μιας πόρτας, ένας "ξένος" ήχος, θα του αποσπάσει την προσοχή και θα τον αποσυντονίσει.

φως : Καθώς οι ακτίνες του φωτός φτάνουν στο μάτι από κάποιο αντικείμενο μέσα στον βυθό, αλλάζουν μέσο διάδοσης περνώντας από το νερό στο γυαλί της μάσκας και στην συνέχεια στον αέρα μέσα στην μάσκα. Επειδή το νερό, το γυαλί και ο αέρας έχουν διαφορετική πυκνότητα κάθε φορά που περνάει μια ακτίνα φωτός από το ένα μέσο στο άλλο, διαθλάται. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα αντικείμενα να φαίνονται κατά το 1/3 μεγαλύτερα και κατά το 1/4 κοντύτερα από το φυσιολογικό.

Πολλές φορές έχουμε ακούσει την φράση "τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται". Η φράση θα μπορούσε να γίνει "τα πράγματα δεν είναι όπως τα βλέπουμε εμείς". Σαφώς. Αφ΄ενός γιατί το μάτι μας - όπως και το αυτί μας - είναι ατελές όργανο, αφ' ετέρου έχουμε σκεφτεί την περίπτωση της διάθλασης ; Τα "πράγματα" έχουν μια ενέργεια. Τα βλέπουμε - έτσι όπως τα βλέπουμε - γιατί το φως ανακλάται πάνω τους. Τι θα συμβεί όμως αν στο φαίνομενο συμπεριληφθεί εκτός της ανακλάσεως και η διάθλαση ; Τότε στον συλλογισμό μας πρέπει να εισάγουμε την έννοια του μέσου διάδοσης. Ποιο είναι το μέσο διάδοσης στην επιφάνεια ; Ο αέρας, δηλ. ένα από τα είδη τροφής του ανθρώπου. Ποιο είναι το μέσο διάδοσης στον βυθό ; Δεν είναι ένα, αλλά τρία! 3! (νερό, γυαλί , αέρας). Και τι είναι το γυαλί ; Από τι αποτελείται δηλ ; Πως φτιάχνουμε γυαλί ; Απο χώμα!

Στο βυθό, το μέσο διάδοσης του φωτός είναι η τριάδα των στοιχείων της φύσης (νερό, χώμα, αέρας*). Σας "λέει" κάτι αυτό ; Νομίζω πως ναι.

χρώμα : όπως γνωρίζουμε το ηλιακό φως αποτελείται από ένα σύνολο χρωμάτων γνωστά ως τα 7 χρώματα της ίριδας. Τα χρώματα που αποτελούν το ηλιακό φως χάνονται το ένα μετά το άλλο καθώς το φως κατευθύνεται σε μεγαλύτερα βάθη. Στα -30m υπάρχει μόνο το πράσινο και το μπλε. Σε μεγαλύτερο βάθος, παραμένει το μπλε, και σε ακόμη μεγαλύτερο, το ηλιακό φως δεν φτάνει.

”Είδα έναν άνθρωπο ανατολίτικου τύπου, με μαύρο μουστάκι και διαπεραστικά μάτια, που με ξάφνιασε πρώτα απ' όλα γιατί φαινόταν μεταμφιεσμένος και τελείως άσχετος με το γύρω του περιβάλλον και την ατμόσφαιρα που επικρατούσε εκεί. Ήμουν ακόμη γεμάτος από τις εντυπώσεις της Ανατολής. Κι αυτός ο άνθρωπος με το πρόσωπο ενός Ινδού πρίγκιπα ή ενός Άραβα σεϊχη, που ξαφνικά μου φάνηκε πως τον έβλεπα μ' ένα άσπρο μπουρνούζι και με χρυσό τουρμπάνι, καθισμένος σ' εκείνο το καφενεδάκι, όπου μαζευόταν ψιλικατζήδες και μικροέμποροι, μέσα στο μαύρο του παλτό με τον βελούδινο γιακά και με μια μαύρη ρεπούμπλικα, έδινε την παράξενη, αναπάντεχη και σχεδόν ανησυχητική εντύπωση ενός ανθρώπου φτωχά μασκαρεμένου που η θέα του σε βάζει σε αμηχανία γιατί βλέπεις ότι δεν είναι εκείνο που προσποιείται ότι είναι και που όμως πρέπει να του μιλήσεις και να του φερθείς σαν να μην κατάλαβες τίποτε.”

Η παραπάνω περιγραφή ανήκει στον Π. Ουσπένσκι, όταν συνάντησε για πρώτη φορά τον Γ. Ι. Γκουρτζίεφ. Την παραθέτω γιατί σχετίζεται με ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται με τον εσωτερισμό κι αυτό είναι το θέμα των μεταμφιέσεων, των ρόλων, της “μάσκας” και την έννοια του “ηθοποιού”.

*διαλέγουν άλλοι (για σένα) ρόλο : το “για σένα” εννοείται.

Αρχικά, είναι αυτονόητο νομίζω το γεγονός πως στην κατάδυση, η μάσκα είναι από τα βασικότερα μέρη του εξοπλισμού μας. Και η έννοια του “εξοπλισμού” στην κατάδυση – αλλά και στην κάθοδο - συνίσταται σε όλα εκείνα τα “όπλα”, τα “εργαλεία” που πρέπει να διαθέτουμε για α) να προστατέψουμε πρώτα απ' όλα τον ίδιο τον εαυτό μας και β) να προσαρμοστούμε σε συνθήκες περιβάλλοντος διαφορετικές απ΄αυτές που έχουμε συνηθίσει να ζούμε.

Λίγο πολύ όλοι μας γνωρίζουμε την μεταφορική σημασία του όρου “μάσκα” και την συνδέουμε με έναν μεταμφιεσμένο χαρακτήρα ενός ανθρώπου που άλλο “δείχνει” κι άλλο “είναι” ή με την ψεύτικη συμπεριφορά του, που άλλα λέει κι άλλα κάνει. Υπάρχει όμως τουλάχιστον μία περίπτωση – διόλου μεταφυσική, διόλου περίεργη - που αυτή η μεταμφιεσμένη συμπεριφορά ενός ανθρώπου γίνεται συνειδητά. Και αυτή η περίπτωση δεν είναι άλλη από την περίπτωση της κατάδυσης ή της καθόδου. Πρέπει να έχουμε υπ' όψην μας – και αυτό ίσως προκαλέσει κάποιες αντιδράσεις ή να γίνει αφορμή για έναν ξέχωρο διάλογο – πως για να πραγματοποιηθεί μια κάθοδος, ο άνθρωπος πρέπει να “φορέσει” μια μάσκα, να μεταμφιεστεί, να γίνει κάποιος άλλος απ' αυτόν που τον έχουμε συνηθίσει να είναι. Αυτό δεν σημαίνει πως ο άνθρωπος αλλάζει την ουσία του. Αν ήταν στην ουσία του ψεύτης, και με την μάσκα, ψεύτης θα παραμείνει. Αυτό που αλλάζει είναι το “φαίνεσθαι”. Αλλά όπως είδαμε και όπως ξέρουμε, το “φαίνεσθαι” δεν είναι κατ' ανάγκην και το “είναι”. Μπορεί λοιπόν με δυο λόγια, ένας άνθρωπος που φαίνεται “ειλικρινής”, να φορέσει την μάσκα του ψεύδους σκοπίμως, δίνοντας λανθασμένη εντύπωση σε όσους τον συναναστρέφονται γιατί έχει επιλέξει έναν ρόλο που θα οδηγήσει τους γύρω του σε ένα επιθυμητό – κατ' αυτόν – αποτέλεσμα. Αυτό, φαίνεται εύκολο, αλλά δεν είναι, γιατί για να μπορέσει κάποιος να φορέσει συνειδητά μια μάσκα, αφ' ενός θα πρέπει να γνωρίζει τον σκοπό, τον απώτερο σκοπό αυτής της μεταμφίεσής του, αφ' ετέρου θα πρέπει να έχει βρει την ουσία του, να έχει ισχυροποιήσει και να έχει “θωρακίσει” το “είναι” του, έτσι ώστε κατά την διάρκεια αυτής της μεταμφίεσης να μην αλλάξει ο ίδιος. Είναι ένα είδος Τέχνης δηλ. Και είναι το ίδιο με την Τέχνη του Θεάτρου. Ο Χορν το είχε καταλάβει αυτό, γι' αυτό λέει “ηθοποιός, σημαίνει φως”. Ο ηθοποιός ποιεί ήθος, το οποίο είναι ο απώτερος σκοπός μιας παράστασης, ή σε περιπτώσεις ταλαντούχων ηθοποιών, το “ήθος” είναι η ίδια η συμπεριφορά του “μασκαρεμένου” καλλιτέχνη στην σκηνή.

Στην περίπτωση της καθόδου, υπάρχει ένας απώτερος σκοπός : να εμβαθύνει ο άνθρωπος την αναζήτησή του, είτε αυτή αφορά έννοιες, είτε γεγονότα, είτε φαινόμενα, είτε αφορά τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό μας ενδιαφέρει. Δεν πραγματοποιούμε μια κάθοδο για να αποκτήσουμε “δύναμη” ή υπερφυσικές ικανότητες ή έλεγχο σε ανθρώπινες συνειδήσεις ή επιβολή ή να κατευθύνουμε ανθρώπινα μυαλά. Αυτή η θεώρηση είναι ανοησία – κι όσοι την ασπάζονται είναι ηλίθιοι - και αν ξεκινήσουμε μια κάθοδο, έχοντας ως βαθύτερη επιθυμία μας τα παραπάνω, είναι σίγουρο πως θα αποτύχουμε και θα καταλήξουμε από γραφικοί έως ψυχοπαθείς. Αφήστε δηλ. πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται (μια τέτοια κάθοδος δηλ.)

Ο αυτοδύτης δεν φοράει την μάσκα του για άλλους λόγους εκτός από το να προστατέψει το πρόσωπό του αλλά – το βασικότερο – να μπορέσει να δει καλύτερα μέσα στον βυθό. Το γιατί θα δει καλύτερα, το έχουμε ερμηνεύσει, νομίζω ικανοποιητικά. Δεν υπάρχουν δηλ. άλλοι λόγοι και αυτό θα πρέπει να μας κάνει να υποψιαστούμε πως και στην κάθοδο δεν θα υπάρχουν άλλοι λόγοι χρησιμότητας μιας “μάσκας” πλην αυτούς που έχουμε αναφέρει.

Η μάσκα στην κατάδυση – αλλά και στην κάθοδο - κρύβει έναν κίνδυνο. Το λεγόμενο βαρότραυμα μάσκας. Βαρότραυμα λέγεται κάθε νοσηρή κατάσταση, τραυματική στην φύση, που προκύπτει όταν το ανθρώπινο σώμα ή ένα από τα όργανά του, βρίσκεται μέσα σε ή αποτελεί τμήμα ενός δυσβαρικού συστήματος. Δυσβαρικό ονομάζεται ένα σύστημα όταν η τιμή της πίεσης δεν είναι ίδια σε όλα τα σημεία. Είναι πανεύκολο τώρα πλέον να καταλάβουμε πως η διαδικασία μιας καθόδου, είναι μια διαδικασία που γίνεται σ' ένα δυσβαρικό περιβάλλον γιατί η πίεση που δέχεται ο ασκούμενος κατά την διάρκειά της είναι συνεχώς αυξανόμενη όσο περισσότερο εμβαθύνει στην αναζήτησή του. Συνεπώς, ο ασκούμενος είναι συνέχεια εκτεθειμένος στα “βαροτραύματα”, που μπορεί να προέλθουν είτε από την “μάσκα” του, είτε από την “καταδυτική του φόρμα”, από την “στολή” του δηλ.

Ειδικά για την μάσκα, συμβαίνει το εξής : Επειδή περιέχει εγκλωβισμένο αέρα μίας ατμόσφαιρας (1 Atm), πρέπει ο αυτοδύτης κατά την κατάδυση να εξισώνει την διαφορά πίεσης. Σε περίπτωση που αποτύχει τότε θα επέλθει το λεγόμενο βαρότραυμα μάσκας (ρήξη τριχοειδών αγγείων του αμφιβληστροειδούς χιτώνα, οίδημα στα σημεία επαφής του προσώπου με την μάσκα). Είναι ένας μικροτραυματισμός, που εμφανίζεται ως μελάνιασμα στα σημεία επαφής του προσώπου με την μάσκα και επιφέρει πόνο και δυσφορία.

Για όσους χρησιμοποιούν μάσκα την περίοδο του καλοκαιριού και την χρησιμοποιούν στις θαλάσσιες δραστηριότητές τους, καλό θα είναι να προσέχουν ώστε η μάσκα που διαθέτουν να είναι κάποιας ποιότητας, να είναι προσαρμοσμένη καλά στο προσωπό τους – να έχει δηλ. το σωστό μέγεθος – δηλ. να μην είναι ούτε πολύ χαλαρή, αλλά ούτε πολύ σφικτή, να μην παίρνει νερό και να έχει κρύσταλλο που να αντέχει την διαφορά θερμοκρασίας περιβάλλοντος – νερού. Και ένα κόλπο : Αν αγοράσετε μια καινούργια μάσκα, πλύνετέ την τουλάχιστον 5 φορές με AVA ή άλλο καθαριστικό πιάτων, έτσι ώστε να μαλακώσει η σιλικόνη της και να φύγει εκείνη η δυσάρεστη μυρουδιά του πλαστικού της. Πρωτού την χρησιμοποιήσετε, φτύστε την - να μην την ματιάξετε δηλ - για να μην θολώνει στο νερό. Και φτύστε την δυνατά ...

Η μάσκα είναι ένα πολύ συνηθισμένο “εργαλείο” θαλάσσης και το χρησιμοποιούν ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά. Αλλά και τα μεγάλα παιδιά, και τα μεγάλα ...

Πρέπει να πω, πως γενικότερα, δεν είμαι υπερ της χρήσης των "μασκών", των "προσωπείων" ή των "θεατρινισμών" (την "φτύνω" δηλ. κι εγώ την μάσκα μου πριν την χρησιμοποιήσω) στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Υπερασπίζομαι την άποψη πως οι άνθρωποι δεν πρέπει να κρύβονται μεταξύ τους ή να κρύβουν τους πραγματικούς τους εαυτούς. Όμως, μου ήρθε στο μυαλό, ένα παράδειγμα, που νομίζω πως με αυτό θα γίνω λίγο περισσότερο κατανοητός σχετικά με αυτό που αναφέρεται ως σκοπός για την χρήση μιας "μάσκας".

Υπάρχει μια παλιά ελληνική ταινία που πρωταγωνιστεί ο Δ. Παπαμιχαήλ - νομίζω λέγεται Ένας έξυπνος βλάκας ή κάπως έτσι. Σ' αυτήν την ταινία, ο ήρωας - ενώ είναι ένας "έξυπνος" άνθρωπος - γίνεται "βλάκας" για να επιτύχει την αποδοχή του πεθερού του. Στην ουσία - αυτό που λέγαμε πριν δηλ. - ο "έξυπνος" παραμένει "έξυπνος". Δεν αλλάζει η ουσία του. Γίνεται "βλάκας", αλλάζει δηλ. αυτό που φαίνεται, αλλά στο τέλος αποδικνύεται κάθε άλλο παρά η "βλακεία" του γιατί επιτυγχάνει τον αρχικό σκοπό του.

Για να γίνει ένας άνθρωπος κάτι άλλο από αυτό που είναι, πρέπει πρώτα να βρει ποιος είναι. Άν ένας άνθρωπος γνωρίζει πως είναι ψεύτης, το έχει βρει δηλ. μέσα στον εαυτό του, μια "μάσκα", δεν θα τον αλλάξει. Πάλι στο τέλος, ψεύτης θα είναι, όσα "προσωπεία" κι αν χρησιμοποιήσει, όσο καλός "ηθοποιός" κι αν είναι. Το ίδιο συμβαίνει και γι' αυτούς που γνωρίζουν πως είναι αληθινοί. Όσα "ψέμματα" κι αν πουν, όσες "βλακείες" κι αν κάνουν, στο τέλος θα παραμείνουν αληθινοί και γνήσιοι. Κι αυτό ισχύει για όλες τις έννοιες που αποδίδουμε ως χαρακτηρισμούς στους ανθρώπους. Π.χ. αν ένας άνθρωπος είναι λογικός, όσες "τρέλες" κι αν κάνει, όσα "παράλογα" πράγματα πει, πάλι λογικός θα είναι. Κι αυτό, αν το γνωρίζει ο ίδιος, μπορεί να το χρησιμοποιήσει υπέρ του. Δηλ. μπορεί σε κάποιους να γίνει παράλογος, για να τους αποδείξει το λογικόν.

Η τακτική αυτή κρύβει ρίσκο, έναν "τραυματισμό" δηλ. ένα "βαρότραυμα". Όμως - και αυτό είναι που πρέπει να έχουμε υπ' όψην μας - είδαμε πως τουλάχιστον σε μία περίπτωση - στην περίπτωση μιας καθόδου ή μιας κατάδυσης - η "μάσκα" είναι απαραίτητη. ΑΥΤΟ είναι που δεν πρέπει να ξεχνάμε στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Πως υπάρχει δηλ. αυτή η πιθανότητα. Αυτό μας "διδάσκει" η περίπτωση της κατάδυσης, όχι τίποτε άλλο δηλ.

Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να βλέπουμε όλες μας τις σχέσεις κατ' αυτόν τον τρόπο. Απεναντίας - και τούτο είναι ένα από τα σοβαρότερα σφάλματα των ανθρώπων (πως γενικά βλέπουν τις σχέσεις κατ' αυτόν τον τρόπο, πως δηλ. ο άλλος "φοράει" μια μάσκα, πως είναι "ηθοποιός") - πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις μας όχι υπό αυτής της οπτικής, αλλά απλώς να είμαστε λίγο περισσότερο υποψιασμένοι ή αλλιώς ... σε εγρήγορση.

Μια τέτοια περίπτωση, μια τέτοια πιθανότητα δηλ. να συμβαίνει αυτό - μια συνειδητή μάσκα δηλ. - είναι σπάνια στις ανθρώπινες σχέσεις. Συνήθως δηλ. επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ποιοι είναι, ε, δεν μπορούν να γίνουν και κάτι άλλο απ' αυτό που είναι. Αντιθέτως όσοι γνωρίζουν ποιοι είναι, μπορούν να γίνουν και κάτι άλλο από αυτό που είναι, αν το θελήσουν. Είναι δηλ. αυτό που λέμε "άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς". Ο Μανωλιός, ακόμη κι αν ντυθεί "τρελός", ε, πάλι Μανωλιός θα είναι.

Ας θυμηθούμε πάλι τον 1ο κανόνα ασφαλείας της κατάδυσης. ”Να είμαι σε καλή φυσική και ψυχική κατάσταση” Μετά απ' όσα έχουμε πει, τώρα πλέον καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο σημαντικός αυτός ο κανόνας και γιατί θα πρέπει να γίνεται πιστή εφαρμογή του.

Υπάρχουν όμως περιπτώσεις – όπως η αφεντιά μου – που ο αυτοδύτης πάει να το παίξει “μάγκας” και ενώ γνωρίζει τους νόμους και τις απαγορεύσεις, κάνει του κεφαλιού του. Πρέπει να ξέρουμε πως η Φύση, δεν σηκώνει “μαγκιές”. Είναι αμείλικτη και σκληρή στους ξεροκέφαλους και σε όσους νομίζουν πως μπορούν να την αγνοήσουν ή να κάνουν κατάχρηση των νόμων της.

Την Κυριακή 7/1, κάναμε την πρώτη βουτιά του 2007. Μαζευτήκαμε δηλ. καμιά 25αριά φίλοι και συνάδελφοι σε ένα μέρος στο Παλιούρι Χαλ/κής που λέγεται “Πόρτο Βαλίτσα”, κόψαμε την παραδοσιακή πίτα του νέου έτους και βουτήξαμε στα -20m. Μια τυπική βουτιά περιήγησης, όχι τίποτε σπουδαίο δηλ. - ο καιρός ήταν σύμμαχος και η θερμοκρασία στον βυθό ήταν 14 βαθμούς Κελσίου – ήταν καλά. Τι μου συνέβει όμως ;

Είπαμε πως κατά την κατάδυση, πρέπει να εξισώνουμε τις πιέσεις στο αυτί μας. Κατά την ανάδυση, η εξίσωση της πίεσης στο αυτί μας, γίνεται αυτόματα. Αυτό, μπορούμε να το καταλάβουμε όταν ανεβαίνουμε σε υψόμετρο ή βρισκόμαστε σε ένα αεροπλάνο. Το “βούησμα” στα αυτιά μας δεν γίνεται κατά την απογείωση. Η εξίσωση γίνεται μόνο όταν κατεβαίνει το αεροσκάφος από το ύψος που βρίσκεται για να προσγειωθεί. Εκεί είναι που “βουλώνουν” τα αυτιά μας. Όταν ανεβαίνει, είμαστε μια χαρά και τα αυτιά μας “ανοίγουν” μόνα τους.

Αν όμως ο αυτοδύτης είναι κρυωμένος – όπως ήμουν εγώ την Κυριακή – αν έχει πάρει αποσυμφορητικό για την μύτη ή αν έχει ζορίσει την ευσταχιανή σάλπιγγα κατά την κατάδυση προκειμένου να εξισώσει – πράγμα που το έκανα εγώ την Κυριακή – τότε υπάρχει πιθανότητα, κατά την ανάδυση να μην μπορέσουν τα αυτιά του να εξισώσουν αυτόματα, λόγω του κρυώματος που του έχει φράξει την σάλπιγγα. Παιδιά, τα είδα όλα! Άρχισα να ζαλίζομαι σε σημείο που έβλεπα τον βυθό να γυρίζει γύρω γύρω σαν έλικας ελικοπτέρου. Ταυτόχρονα, άρχισα να αναδύομαι – το καταλάβαινα αυτό – αλλά δεν μπορούσα να ελέγξω την ταχύτητα ανόδου μου. Σκέφτηκα πως βρισκόμουν στα -20m. Στα -20m δεν υπάρχει στάση αποσυμπίεσης. Δηλ. δεν είναι υποχρεωμένος ο αυτοδύτης να κάνει αποσυμπίεση γιατί το βάθος είναι σχετικά μικρό και δεν τίθεται θέμα “φόρτωσης” αζώτου. Σκέφτηκα όμως την περίπτωση της εμβολής. Ευτυχώς κράτησα την ψυχραιμία μου και “άδειασα” το τζάκετ μου από αέρα, με αποτέλεσμα – λόγω των βαρών – να βουλιάξω και να ακουμπήσω με τα γόνατά μου στον πάτο. Εκεί, αναπνέοντας κανονικά, περίμενα μέχρι να σταματήσει το “ελικόπτερο”. Μόλις σταμάτησα να ζαλίζομαι, συνέχισα κανονικά την άνοδο και στην επιφάνεια, η μύτη μου ήταν γεμάτη βλένες και αίμα από τα τριχοειδή που είχαν σπάσει.

Αυτό το ατύχημα, ονομάζεται reverse block. Είναι βαρότραυμα ανόδου.

Η λέξη “reverse” σχετίζεται με την αντιστροφή της εξίσωσης. Όπως εξισώνουμε τις πιέσεις κατά την κάθοδο, πρέπει να εξισώνουμε τις πιέσεις και κατά την άνοδο. Μεταβολή της πίεσης δεν έχουμε μόνο όταν “κατεβαίνουμε” - είναι αυτονόητο νομίζω – αλλά έχουμε και όταν “ανεβαίνουμε”. Στην πρώτη περίπτωση αυξάνεται η πίεση, στην δεύτερη μειώνεται. Είναι δυνατόν να ζορίσουμε λίγο τον εαυτό μας και να εξισώσουμε κατά την κάθοδο, εντάξει, αλλά αυτό το “ζόρισμα” θα φανεί κατά την άνοδο. Όσο δυσκολότερα εξισώσουμε κατά την κάθοδο, τόσο δυσκολότερα θα γίνει και η αυτόματη εξίσωση κατά την άνοδο. Η Φύση θα το μπλοκάρει δηλ. δεν θα το αφήσει έτσι.

Ένας άνθρωπος που γνωρίζει την αντιστροφή των εννοιών, όσο δυσκολότερα περάσει από μια έννοια στην αντίθετή της, τόσο δύσκολα θα επανέλθει στην αρχική του θέση. Π.χ, μπορεί μετά από μια συζήτηση – η οποία είναι κι αυτή ένα είδος καθόδου – ένας άνθρωπος να μεταπείσει έναν άλλον. Μπορεί να του αλλάξει όλη την οπτική του, μπορεί να του αποδείξει πως το “μαύρο” είναι “άσπρο” και ο άνθρωπος αυτός να περάσει σ' αυτό που λέμε στην “αντίπερα όχθη” των πραγμάτων. Αν το πέρασμά του δεν γίνει φυσιολογικά, αλλά με ζόρι, με δυσκολία, με βία και με εξαναγκασμό, τότε αυτός ο άνθρωπος, όταν θελήσει να επιστρέψει στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε, θα τα βρει μπαστούνια. Θα είναι πολύ δύσκολο γι' αυτόν. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό, να προσέχουμε ποιον θέλουμε να μεταπείσουμε ή ποιον θέλουμε να μεταφέρουμε στην “άλλη” όψη των πραγμάτων. Πολύ απλά, να προσέχουμε με ποιον κουβεντιάζουμε δηλ. να επιλέγουμε τους συνομιλητές μας, γιατί υπάρχει η περίπτωση τα λόγια μας να προκαλέσουν αυτήν την μεταφορά στον συνομιλητή μας χωρίς οι ίδιοι να το καταλάβουμε. Και ασφαλώς, θα πρέπει να ξέρουμε τι λέμε και να μην βιάζουμε την συζήτηση.

Ας επανέλθουμε στο θέμα των “δηλητηρίων”. Για να δούμε καλύτερα τι συμβαίνει με τον αέρα που αναπνέουμε - ο οποίος εμπεριέχει όχι μόνο Άζωτο αλλά και Οξυγόνο – και για να κατανοήσουμε το γεγονός πως ο ίδιος ο αέρας μας μπορεί να μας δηλητηριάσει είναι σημαντικό να δούμε την συμπεριφορά του Οξυγόνου υπό πίεση. Το οξυγόνο (Ο2) είναι απαραίτητο για την ζωή μας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Κι όμως, όπως θα δούμε, ακόμη και το Οξυγόνο μπορεί να μας “σκοτώσει”. Μέχρι τώρα είδαμε την συμπεριφορά του Αζώτου. Καλά, αυτό είναι ένα δηλητήριο – εκ φύσεως δηλ. - και είναι λογικό να μας δημιουργεί πρόβλημα. Το Οξυγόνο όμως ; Πως δικαιολoγείται ;

To Ο2 είναι αέριο. Θα μπορούσε να “ξεφύγει” από τον νόμο του Henry ; Όχι φυσικά. Όταν υπάρξει μεταβολή της μερικής πίεσης του οξυγόνου, ο οργανισμός μας αρχικά την ανέχεται πραγματοποιώντας όμως ορισμένες προσαρμογές. Οι προσαρμογές αυτές είναι :

1. Ελάττωση των καρδιακών σφυγμών.
2. Ελάττωση της αιμάτωσης στην περιφέρεια και στον εγκέφαλο.*
3. Ελάττωση των αναπνευστικών κινήσεων.
4. Αν η αύξηση της μερικής πίεσης διαρκέσει ώρες ή ημέρες παρουσιάζεται ΚΑΙ ελάττωση του αριθμού των αιμοσφαιρίων

Οι προσαρμογές αυτές σχετίζονται με εκείνες που συμβαίνουν όταν ο άνθρωπος εισέλθει στην κατάσταση της λεγόμενης νιρβάνα – στην ορολογία του εσωτερισμού – κατά την διάρκεια μιας καθόδου. Όταν όμως η αύξηση της μερικής πίεσης είναι μεγάλη και οι μηχανισμοί του οργανισμού δεν επαρκούν πλέον ή δεν μπορούν να κάνουν τις απαραίτητες “αναβαθμίσεις” και προσαρμογές, εμφανίζεται η τοξικότητα που ονομάζεται δηλητηρίαση οξυγόνου. Η δηλητηρίαση οξυγόνου προσβάλλει το αναπνευστικό αλλά κυρίως προσβάλλει το κεντρικό νευρικό σύστημα δηλ. - στην ορολογία του εσωτερισμού αντίστοιχα - αυτό που λέμε κινητικό κέντρο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι - όσο κι αν αυτό μας φαίνεται περίεργο (αν και τώρα λογικά τίποτε δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργο) - έχουν ελαττωματικό κινητικό κέντρο αλλά δεν το γνωρίζουν. Παρατηρήστε προσεχτικά έναν άνθρωπο στον δρόμο. Πως κινείται ; Δείτε το βήμα του. Είναι μεγάλο, δρασκελιά που λέμε, είναι μικρό ; Παρατηρήστε τον εαυτό σας. Πως κινούνται τα χέρια μας για παράδειγμα, όταν συζητάμε εντόνως ; Την έκφραση του προσώπου μας. Είναι αυτό που λέμε "η γλώσσα του σώματος". Αν το κάνουμε αυτό, θα βρούμε πολλά σημεία ελαττωματικά στις κινήσεις μας. Κι αυτό λοιπόν είναι απόρροια αυτής της "δηλητηρίασης". Μια νευρικότητα, μια άβολη "αίσθηση", μια ακαθόριστη κινητικότητα, μια "απρόσεχτη" σύσπαση των μυών μας.

Μετά από το παραπάνω, μας είναι ευκολότερο να καταλάβουμε γιατί όσοι διαλογίζονται βαθιά, φαίνονται αποκομμένοι από το γήινο επίπεδο. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο ασκούμενος σχεδόν δεν αναπνέει ή περιπτώσεις που ρίχνει τους σφυγμούς του σε τέτοιο σημείο που νομίζεις πως έχει κυριολεκτικά πεθάνει.

Το γιατί προκαλείται βλάβη του Κ.Ν.Σ δεν είναι γνωστό. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες που αναφέρονται σε κάποιο οξύ (το γ' αμινοβουτιρικό) που ενεργεί στον οξειδωτικό μεταβολισμό του εγκεφάλου και πιθανόν δρα σαν αρνητικός νευροδιαβιβαστής. Η έκθεση σε μεγάλες μερικές πιέσεις του οξυγόνου επιφέρουν δραστική ελάττωση της συγκέντρωσής του στον εγκέφαλο. Όμως αυτό, δεν είναι και τόσο σπουδαίο για το θέμα μας.

Ο ασκούμενος της καθόδου εκμεταλλεύεται αυτές τις προσαρμογές του ανθρώπινου μηχανισμού ρυθμίζοντας την αναπνοή του. Τι σημαίνει “ρυθμίζοντας την αναπνοή του” ; Σημαίνει πως ελέγχει την τροφή του. Σε γενικές γραμμές, φιλτράρει τον αέρα του, τις εντυπώσεις του, κουμαντάρει τις σκέψεις του, κατανέμει τις σκέψεις του, δεν αποφασίζει, δεν κρίνει, δεν επιλέγει, αλλά χειρίζεται το πλήθος των συλλογισμών του. Αν συνεχίσει να διαλογίζεται, το ίδιο το οξυγόνο, η ίδια η τροφή του δηλ. θα προκαλέσει ελάττωση της αιμάτωσης στον εγκέφαλό του.* Έτσι, μετά από κάποιο σημείο, δεν σκέφτεται. Δεν μπορεί να σκεφτεί! Και – σημειώστε – αυτή η περίπτωση είναι ανεκτή από τον ανθρώπινο οργανισμό. Δεν είναι παρα φύσην δηλ. ούτε είναι μεταφυσικό φαινόμενο. Μπορεί να συμβεί. Ο οργανισμός δηλ. μπορεί να προσαρμοστεί σε ένα ενδεχόμενο ”μη σκέψης”. Αυτό είναι πολύ σημαντικό.**

Όσοι απο εσάς είστε γονείς, θα γνωρίζετε ποιους κινδύνους κρύβει η λεγόμενη θερμοκυτίδα και πως αν υπερ-τροφοδοτήσουμε ένα νεογνό με οξυγόνο μπορεί να προκαλέσουμε βλάβη και στους πνεύμονες του, αλλά κυρίως στον εγκέφαλό του. Στην περίπτωση όμως της καθόδου, δεν έχουμε υπερ-τροφοδότηση αλλά υπο-τροφοδότηση - αν μπορούμε δηλ. να χρησιμοποιήσουμε αυτό τον όρο. Δεν αιματώνεται ο εγκέφαλος. Και ο εγκέφαλος για να δουλέψει, για να σκεφτεί δηλ. (αυτή είναι η δουλειά του, η σκέψη) χρειάζεται οξυγόνο.

Βλέπουμε λοιπόν πως το οξυγόνο συμπεριφέρεται σαν “βοηθός” για να εμβαθύνουμε την αναζήτησή μας, όμως μέχρι κάποιο όριο. Αν ξεπεραστεί αυτό το όριο, το οξυγόνο γίνεται τοξικό, γίνεται δηλητήριο.

***Χορήγηση 100% οξυγόνου σε πίεση 1 Αtm για διάστημα μεγαλύτερο από 6 ώρες, προκαλεί βλάβη στους πνεύμονες. Το γιατί γίνεται αυτό το ξέρουμε. Η βλάβη οφείλεται στην καταστροφή που προκαλεί το οξυγόνο σε έναν επιφανειοαντιδραστικό παράγοντα (surfctan) που καλύπτει την επιφάνεια των κυψελίδων και συντελεί στην σύμπτωσή των. Οι κυψελίδες στους πνευμονές μας είναι σαν ρόγες σταφυλιού. Για να μην “κολάνε” μεταξύ τους, καλύπτονται από μια μεμβράνη. Αυτή η μεμβράνη είναι που καταστρέφεται από το ίδιο το οξυγόνο. Με ατμοσφαιρικό αέρα στην κατάδυση, για να πάθουμε δηλητηρίαση στους πνεύμονες θέλουμε παραμονή 35 ωρών στα -15m ή παραμονή 12 ωρών στα -40m. Όπως καταλαβαίνουμε με το οξυγόνο δεν κινδυνεύουμε. Και δεν κινδυνεύουμε γιατί είναι σχεδόν αδύνατο να παραμείνουμε τόση ώρα στο βυθό. Θα χρειαζόμασταν καμιά δεκαριά μπουκάλες ο καθένας. Θα κινδυνεύσουμε όμως όταν ξεπεράσουμε αυτά τα όρια. Για να ξεπεραστεί ο κίνδυνος, χρησιμοποιούμε τα μίγματα αερίων – ένα πολύ λεπτό θέμα που δεν θα μας απασχολήσει εδώ, στο δικό μας θέμα.

Αυτό που πρέπει να μας “μείνει” απ' όλο το θέμα των “δηλητηριάσεων” είναι πως οι ίδιες οι σκέψεις μας, οι εντυπώσεις μας και οι συλλογισμοί μας είτε αυτοί προέρχονται από “υγιή” τροφή – όπως είναι το οξυγόνο – είτε προέρχονται από “άρρωστη” τροφή – όπως είναι το άζωτο – μπορούν να μας δημιουργήσουν πρόβλημα. Και αυτή είναι η ουσία που πρέπει να μας ενδιαφέρει.

Στην κάθοδο η μόνη “επαφή”, η μόνη “σχέση”, η μόνη “γέφυρα επικοινωνίας” που έχουμε με το εξωτερικό περιβάλλον είναι ο αέρας. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε πως συμπεριφέρεται αυτός, τι κινδύνους κρύβει, και όσο μεγαλύτερη είναι η γνώση μας που αφορά αυτό το έιδος της τροφής μας, τόσο καλύτερα μπορούμε να τον διαχειριστούμε. Γι' αυτό και πολλοί ισχυρίζονται – σωστά κατά την άποψή μου - πως στον διαλογισμό η αναπνοή μας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις που ενδέχεται να εμφανιστεί “καταδυτικό ατύχημα”, η σωστή διατήρηση του ρυθμού αναπνοής, βοηθάει στο μην εμφανιστεί ο πανικός και χειροτερέψει την κατάσταση. Φανταστείτε – τώρα πλέον νομίζω πως θα μπορείτε να το κάνετε – τι θα συνέβαινε σε μένα τον ίδιο και στο reverse block που είχα, αν δεν σταματούσα την ανεξέλεγκτη άνοδο, αν δεν κρατούσα την ψυχραιμία μου και αν δεν ανέπνεα κανονικά όταν ακούμπησα στον πάτο. Αν είχα χάσει τον κανονικό ρυθμό αναπνοής μου, αφ' ενός ο αέρας μου θα τελείωνε γρήγορα – βρισκόμουν στην άνοδο, είχα μόλις 50bar στην μπουκάλα μου – αφ' ετέρου μπορεί να είχα λιποθυμήσει. Γι' αυτό ποτέ δεν πραγματοποιούμε μια κάθοδο / κατάδυση, μόνοι μας.

**Θεωρώ χρήσιμο να αποσαφηνιστεί η έκφραση "νους εν κενώ".

Μιλήσαμε για το ενδεχόμενο της μη σκέψης και ερμηνεύσαμε - νομίζω επαρκώς - γιατί αυτό το ενδεχόμενο είναι υπαρκτό αλλά και γιατί είναι μια κατάσταση την οποία μπορεί να την ανεχτεί ο άνθρωπος, μέσα όμως σε κάποια όρια τα οποία δεν θα τον βλάψουν και δεν θα του προκαλέσουν κάποιο "κακό". Το ενδεχόμενο αυτό εντάσσεται όπως είπαμε στις αυτόματες προσαρμογές που κάνει ο άνθρωπος για να δεχτεί την μεταβολή της μερικής πίεσης του οξυγόνου στο αίμα του.

Αν ξεπεραστούν αυτά τα όρια και ο άνθρωπος συνεχίζει να αδειάζει το νου του τότε στο τέλος, πολύ απλά ... δεν θα μείνει τίποτε. Και τότε τι θα έχουμε ; Θα έχουμε μια κατάσταση "νου εν κενώ", δηλ; Δεν θα έχουμε νου! Θα προκαλέσουμε δηλ. μια ολοκληρωτική καταστροφή του νοητικού κέντρου.

Κάποια στιγμή σε κάποιο βιβλίο συνάντησα την έκφραση της Μπλαβάτσκυ, "ο μαθητής πρέπει να σκοτώσει το νου του!".Σκέφτηκα πως αν σκοτώσουμε το νου μας, τι θα μείνει ; Να γίνουμε δολοφόνοι δηλ. αυτό μας λέει η Μπλαβάτσκυ. Και άντε πες πως γίναμε, τι θα μείνει στο τέλος από το νοητικό μας κέντρο, μου λέτε ; Τίποτε, θα έχουμε ένα νεκρό νοητικό κέντρο. Ε, και πως στον κόρακα θα σκεφτόμαστε ; Πως θα μιλάμε ; Κάτι άλλο θέλει να πει η Μπλαβάτσκυ, είναι βέβαιο.

Σαφώς, ασφαλώς και αναμφιβόλως δεν πρέπει να οδηγηθούμε σε μία κατάσταση "νου εν κενώ". Αυτό που λέμε είναι άδειασε σταδιακά το νου σου. - Μπορείς να το κάνεις, το αποδείξαμε, ο άνθρωπος το ανέχεται αυτό, συμβαίνει, μπορείς να το κάνεις χωρίς να διατρέχεις κίνδυνο - Άδειασε σταδιακά το νου σου, αλλά πρόσεξε! Μην τον αδειάσεις ΟΛΟΝ! Κράτα κάτι. Τι ; Αυτό στο οποίο πάνω θα διαλογιστείς.

Αυτό λέει και η κατάδυση, αυτό λέει και η φυσιολογία : Βούτα, αλλά πρόσεξε. Ανέπνευσε ατμοσφαιρικό αέρα, αλλά πρόσεξε. Μην αναπνέεις μόνο οξυγόνο πάνω από 6 ώρες στην επιφάνεια π.χ Γιατί ; Γιατί θα προκαλέσεις βλάβη στο αναπνευστικό σου, αλλά και βλάβη στον εγκέφαλό σου.

***αυτό σημαίνει πως αν δώσουμε σε κάποιον συνάνθρωπό μας, 100% "υγιή" τροφή, "υγιείς" εντυπώσεις δηλ. για περισσότερο από κάποιο χρονικό διάστημα θα του προκαλέσουμε "βλάβη". Και αυτό είναι ένα πολύ πολύ λεπτό θέμα. Σχετίζεται με πολλά. Αν για παράδειγμα, φανερώσουμε σε έναν άνθρωπο μια αλήθεια που έχουμε ανακαλύψει γι' αυτόν, και συνεχίσουμε να τον τροφοδοτουμε, να του χορηγούμε δηλ. αλήθειες για περισσότερο απ΄ όσο πρέπει, ο άνθρωπος αυτός θα πληγωθεί. Θα του κάνουμε "κακό". Είναι πολύ σημαντικό σημείο. Και τότε λέμε π.χ "αυτός δεν αντέχει την αλήθεια" ή κάτι ανάλογο.

Ο 5ος κανόνας της κατάδυσης αναφέρει : ”Να είμαι πάντα “κολλητός” με το ζευγάρι μου”. Στην κατάδυση είναι αυτονόητο το γεγονός πως δεν πραγματοποιούμε μια βουτιά μόνοι μας. Τώρα που γνωρίζουμε τα σοβαρότερα καταδυτικά ατυχήματα, νομίζω πως ο λόγος που δεν κάνουμε μια κατάδυση μόνοι μας, είναι εμφανής. Στο ενδεχόμενο να πάθουμε ένα καταδυτικό ατύχημα, ο “σύντροφός” μας στην κατάδυση, θα μπορέσει να αποτελέσει “σανίδα σωτηρίας” για μας. Έχει την ίδια εκπαίδευση με μας, ίσως ακόμη καλύτερη, κατά συνέπεια αυτός είναι που θα μας “ανεβάσει” στην επιφάνεια, αν μας συμβεί κάτι στον βυθό, αυτός είναι που θα μας δώσει αέρα από τον εφεδρικό του ρυθμιστή, αν τελειώσει ο δικός μας ή αν χαλάσει ο δικός μας ρυθμιστής πιέσεως, αυτός είναι που θα μας καθυσηχάσει αν χάσουμε την ψυχραιμία μας και φοβηθούμε κάποια στιγμή.

Οι κίνδυνοι όπως είδαμε είναι πολλοί και διαφορετικοί στον βυθό. Όσο όμορφος κι αν είναι, όση μαγεία κι αν έχει, όση ελευθερία κι αν μας προσφέρει, ο βυθός είναι μια “αφιλόξενη” περιοχή για το ανθρώπινο είδος. Είναι κρύος, είναι σκοτεινός αλλά είναι και μαγικός και υπέροχος και ολόφρεσκος.

Η βασική αντιστοιχία που μας επιτρέπει να διευρύνουμε το νου μας για προχωρήσουμε στην κατανόηση του παρόντος θέματος, είναι πως ο βυθός της θάλασσας, προσομοιάζει με τα βαθύτερα υποστρώματα του “είναι” μας. Η ομορφιά του είναι παρόμοια με την ομορφιά του “είναι” των ανθρώπων και η ομορφιά του είναι απερίγραπτη. Γι' αυτό βλέπετε πως στο θέμα μας, δεν μιλάμε και πολύ για την ομορφιά του βυθού - τι να πούμε ; τι θα μπορούσε να πει κάποιος που έχει προχωρήσει τόσο βαθιά στον εαυτό του και έχει βρεί την ελευθερία του ; τίποτε! Προτιμήσαμε λοιπόν ως τώρα να μιλήσουμε για το τι πρέπει να προσέχουμε όταν επιχειρήσουμε μια κάθοδο, κι όχι για το τι θα βρούμε σε μια κάθοδο. Άλλωστε, το τι θα βρούμε, είναι λίγο πολύ γνωστό. Θα βρούμε ενότητα, αρμονία – ακριβώς όπως αρμονικό είναι το περιβάλλον του βυθού – θα βρούμε γαλήνη, ηρεμία, ελευθερία και όλες αυτές τις υπέροχες έννοιες που μας αρέσει να κουβεντιάζουμε για να παρηγορούμαστε.

Απ΄όλη αυτήν την παρουσίαση ως τώρα, ακόμη ένα πράγμα αρχίζει να γίνεται λίγο περισσότερο κατανοητό – γιατί ως τώρα μας φαινόταν λίγο “εχθρικό” όταν το συναντούσαμε στην εσωτερική ορολογία. Και αυτό είναι η εκπαίδευση και η σημασία της ομάδος.

”Δεν αντιλαμβάνεσαι τη δική σου κατάσταση. Βρίσκεσαι στην φυλάκη. Το μόνο που μπορείς να επιθυμήσεις, αν είσαι λογικός άνθρωπος, είναι να δραπετεύσεις. Αλλά πως ; Είναι ανάγκη να ανοίξεις μια σήραγγα κάτω από έναν τοίχο. Ένας άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Αλλά ας υποθέσουμε ότι είναι δέκα ή είκοσι. Αν δουλεύουν διαδοχικά κι αν ο ένας καλύπτει τον άλλον, μπορούν να τελειώσουν την σήραγγα και να δραπετεύσουν. Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει από την φυλακή χωρίς την βοήθεια εκείνων που έχουν ήδη δραπετεύσει. Μόνο αυτοί μπορούν να σου πουν με ποιον τρόπο είναι δυνατή η απόδραση (την κατεύθυνση δηλ.), να στείλουν εργαλεία, λίμες, ή ότι άλλο χρειάζεται στους φυλακισμένους. Αλλά ένας φυλακισμένος μεμονωμένα δεν μπορεί να βρει αυτούς τους ελεύθερους ανθρώπους, ούτε να έρθει σε επαφή μαζί τους. Είναι απαραίτητη μια οργάνωση. Τίποτε δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς οργάνωση.” Γ. Ι. Γκουρτζίεφ

Στην κάθοδο συνήθως ο ασκούμενος είναι μόνος του. Για να επιτευχθεί μια κάθοδος, χωρίς “τραυματισμούς”, χωρίς “ατυχήματα”, χωρίς “επιπλοκές” και προβλήματα που είναι πιθανόν να εμφανιστούν στην επιφάνεια, ο ασκουμενός πρέπει να έχει επιλέξει ένα “ζευγάρι”.

Οι δυνάμεις στην Φύση εμφανίζονται ως ζεύγη. Η επιστήμη της Φυσικής αναγνωρίζει ως τώρα 2 ζεύγη δυνάμεων. Εμείς – όσοι δηλ. ασχολούμαστε με τον εσωτερισμό – προχωράμε ένα βήμα περισσότερο θα λέγαμε – και γι' αυτό δεχόμαστε και τόσες αντιδράσεις – και αναγνωρίζουμε 3 ζεύγη δυνάμεων (Δράση – Αντίδραση – Εξουδετέρωση). H ουσία αυτών των δυνάμεων είναι ίδια. Και οι λέξεις “δράση”, “αντίδραση” και “εξουδετέρωση” είναι απλώς ονομασίες. Οι δυνάμεις αυτές πότε συμπεριφέρονται ως “δράσεις”, πότε συμπεριφέρονται ως “αντιδράσεις” και πότε ως “εξουδετερωτικές”. Είναι δηλ. το ίδιο - η κάθεμιά τους -"δράσεις", "αντιδράσεις" και "εξουδετερωτικές". Απλώς, αλλάζουν καταστάσεις. Αυτό είναι σύμφωνο με τις αρχεγονικές τριάδες πολλών διδασκαλιών (Πατήρ, Υιός & Άγιο Πνεύμα / Βράχμα, Βισνού & Σίβα / Χώμα, Αέρας & Νερό κτλ)

Η έννοια του “ζεύγους”, του “ζευγαριού” στην κάθοδο δεν αναφέρεται απαραιτήτως σε κάποιο φυσικό πρόσωπο, σε έναν συνάδελφο αυτοδύτη όπως στην κατάδυση. Ασφαλώς και κάποιος ασκούμενος της καθόδου θα μπορούσε να επιχειρήσει την διαδικασία της καθόδου παρέα με κάποιον συνάνθρωπό του, κάποιον που εμπιστεύεται, που αγαπάει, κάποιον “δικό” του άνθρωπο. Όμως, δεν είναι απαραίτητο το “ζεύγος” του να είναι άνθρωπος. Μπορεί να είναι μια σκέψη, μια έννοια, ένα πράγμα, μια εικόνα κτλ. με λίγα λόγια κάτι διαφορετικό από άνθρωπο. ΠΡΟΣΟΧΗ : Σε αυτήν την περίπτωση, ο ασκούμενος θα πρέπει υποχρεωτικά προτού ξεκινήσει την διαδικασία να έχει αποδώσει χαρακτήρα “ζεύγους” στο αντικείμενό του. Γι' αυτό, θα ήταν καλύτερα να μελετήσουμε αυτόν τον χαρακτήρα του “ζεύγους”. Πως πρέπει να είναι ; Πότε έχει δικαίωμα να επέμβει ;

Το θέμα των “ζευγαριών” το οποίο ξεκινάμε να αναλύσουμε είναι ένα θέμα τόσο μεγάλο, που σχετίζεται ακόμη και με την συμπεριφορά – την κοινότυπη δηλ. συμπεριφορά – των κανονικών ζευγαριών στην καθημερινή μας ζωή, την συμπεριφορά δηλ. των σχέσεών μας με το αντίθετο φύλο. Έχουν γίνει συζητήσεις επί συζητήσεων, καυγάδες επί καυγάδων, θεωρίες επί θεωριών στα διάφορα φόρουμς εσωτερισμού – σε πολλά έτυχε να βρίσκομαι παρών στην κουβέντα δηλ. - έχουν ανταλαχθεί απόψεις επί απόψεων. Κι αυτό γιατί οι σχέσεις μας, οι σχέσεις δηλ. των ανθρώπων αποτελούν όλες διαφορετικά είδη καθόδων.

Η εκκλησία θεωρεί τον γάμο, μυστήριο. Γιατί ; Γιατί δεν μπορεί να ερμηνεύσει λογικά αυτήν την συμ-πτωτική συμπεριφορά που απαιτήται για να υπάρξει “ζεύγος δυνάμεων”. Μας λέει περίπου : “Ο νους, ο ανθρώπινος νους, δεν είναι “Θεϊκός”. Δεν μπορεί να συλλάβει κάποια πράγματα. Ε, αυτά, είναι τα “μυστήρια” της εκκλησίας”. Τρίχες κατσαρές δηλ. και συγνώμη κιόλας.

Μέσα από την κατάδυση, θα δούμε λοιπόν το χαρακτήρα του “ζεύγους” και θα προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στο να καθορίσουμε τις ιδιότητες του “ζευγαριού” και να ερμηνεύσουμε την συμπεριφορά του. Αυτό, ίσως μας βοηθήσει και σε κάποιους άλλους τομείς της ζωής μας. Ποιος ξέρει ; Ίσως.

Πρέπει να καταλάβουμε κάτι, με την έννοια του "καταλαμβάνω" όμοια με εκείνη που χρησιμοποιούμε όταν καταλαμβάνουμε ένα ύψωμα (με την στρατιωτική δηλ. ορολογία) : Όλες οι έννοιες των αντιθέτων, αποτελούν ζεύγη, ζευγάρια δηλ. και είναι αδύνατον να διαχωριστούν όπως δεν μπορούν οι επιστήμονες να διαχωρήσουν τους πόλους ενός απλού φυσικού μαγνήτη.

Η διττή φύση των πραγμάτων ή των εννοιών είναι κάτι το οποίο εμφανίζεται άφθονο στην Φύση, αλλά εμφανίζεται άφθονο και μέσα στο μυαλό μας. Στην πραγματικότητα, η διττή φύση είναι αυτή που κάνει το μυαλό μας να λειτουργεί, να σκέφτεται, να κρίνει, να συμπεραίνει και να παίρνει αποφάσεις. Όσο όμως απαραίτητη κι αν είναι αυτή για την λειτουργία του νου, τόσο μεγαλύτερα εμπόδια μας φέρνει, τόσο περισσότερες παγίδες μας στήνει.

Το "άδειασμα" του νου, τι είναι στην ουσία ; Είναι η συγκέντρωση της συλλογιστικής διαδικασίας σε ΕΝΑ πράγμα, έτσι ώστε ο νους να αδειάσει από τα άλλα. Το ξεσκαρτάρισμα δηλ. το ξεχώρισμα, μια αφαιρετική διαδικασία.

"Όταν θα έχει πάψει πια ν’ ακούει το πολλαπλό, τότε θα μπορέσει να ξεχωρίσει το ΜΟΝΑΔΙΚΟ, τον εσωτερικό ήχο που σκοτώνει τον εξωτερικό.", Μπλαβάτσκυ

Αυτό δηλ. που με πολύ απλά λόγια λέμε "αυτοσυγκεντρώσου". Είναι η εστίαση, η συγκέντρωση της ενέργειας του νοητικού σε μια μοναδική σκέψη. Είναι ένα είδος "κολλήματος". Αυτό που ΚΑΙ ο Γκουτζίεφ το λέει, αλλά το λέει με διαφορετικά λόγια και το έχουμε ήδη αναφέρει :

"Η όλη υπόθεση, όλη η εργασία πάνω στον εαυτό συνίσταται στο να επιλέξουμε την επίδραση που επιθυμούμε να μας εξουσιάζει(ζυγός), και πραγματικά να μπούμε κάτω απ' αυτή την επίδραση."

Και οι δύο χρησιμοποιούν "βαριές" εκφράσεις. Εννοούν όμως το ίδιο πράγμα. Η μία λέει "σκοτώνει". Η σωστή λέξη είναι "παρακάμπτει". Ο άλλος λέει "εξουσιάζει". Η σωστή λέξη είναι "επενεργεί". Και οι δύο δεν εκφράζονται σωστά. Το νόημα όμως είναι το ίδιο.

Το πρόβλημα όμως είναι πως πρέπει να γνωρίζουμε ΑΠΟ ΠΡΙΝ ποια επίδραση είναι ωφέλιμη για μας, έτσι ώστε να επιλέξουμε αυτήν που δεν θα μας κάνει "κακό". Δηλ. τι σόι πράγμα είναι αυτή η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ; Είναι επιβλαβής ή όχι ; Εδώ ακριβώς βρίσκεται η σχέση / σύνδεση με την επιλογή του βάθους και των νερών, που έχουμε αναφερθεί, σχετικά με την κατάδυση.

Με την παραπάνω φράση τελειώνει, αυτό που η εκκλησία ονομάζει "μυστήριο του γάμου". Η φράση είναι σύμφωνη με το ομο-ούσιο της τριαδικότητας. Ας την δούμε κάπως διαφορετικά : Λέει πως ο "θεός", μετά την τελετή αυτή του "μυστηρίου του γάμου", συνέζευξε τον άνθρωπο έτσι - με κάποιον τρόπο - ώστε να μην χωρίζει το ζεύγος που παντρεύεται. Τι συμβαίνει σήμερα ; Κάθε άλλο παρά αυτό ε; Ας μην εξετάσουμε το θέμα της "τελετής". Κατά την άποψή μου, και μια απλή γνωριμία δύο ανθρώπων είναι ένα είδος τελετής διότι κάτι συν-τελείται, κάτι γίνεται την στιγμή εκείνη. Όμως ας εστιάσουμε την προσοχή μας στο "συνέζευξε" - με ποιον τρόπο δηλ - "άνθρωπος μη χωριζέτω". Όντως, συνέζευξε ; Και τότε γιατί ο άνθρωπος "χωριζέτω" διαρκώς ; Μάλλον ο "Θεός" των "Χριστιανών", δεν ήξερε ΤΙ κόλλα να χρησιμοποιήσει για να "συζεύξει" τους ανθρώπους. Ή δεν ήξερε τι έκανε, ή δεν έβαλε σωστή κόλλα. Γιατί πως αλλιώς θα "χωριζέτω" οι άνθρωποι ; Πόση δύναμη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ώστε να διαχωρίσει, να ξεκολλήσει αυτό που έχει κολλήσει ένας "Θεός" ; Ασφαλώς η "κόλλα" ήταν μούφα ... Ή ο "θεός", το οποίο βέβαια δεν μας απασχολεί στο παρόν θέμα. Τι σόι κόλλα θα ήταν αυτή, ώστε πραγματικά "άνθρωπος μη χωρίζέτω" ;

(Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να κάνω μια διευκρίνηση. Ασφαλώς και δεν υποστηρίζω πως η κατάδυση δίνει στον άνθρωπο αυτήν την κόλλα. Αυτό που θα ήθελα να προσέξουμε, είναι πως όντως υπάρχουν τρόποι να βρούμε αυτήν την "μαγική" κολλά, είτε μέσα από κάτι που λέγεται κατάδυση, κάθοδο, είτε μέσα από την ίδια την Φύση με το παράδειγμα του απλού φυσικού μαγνήτη που αναφέραμε παραπάνω, είτε ο καθένας με τον δικό του τον τρόπο. Πάντως, υπάρχουν τρόποι και γι' αυτό ας είμαστε απολύτως σίγουροι.)

Η κατάδυση λέει : "Να είσαι ΠΑΝΤΑ "κολλητός" με το ζευγάρι σου". Γιατί ; Γιατί μονάχα το ζευγάρι σου θα σε βοηθήσει στον βυθό, αν σου συμβεί κάτι. (θα μιλήσουμε για την περίπτωση να χαθεί κάποιος αυτοδύτης στον βυθό και για το πως - σύμφωνα με την κατάδυση - πρέπει να ενεργήσει το ζευγάρι του, γιατί νομίζω πως είναι σημαντικό)

Ο αντικειμενικός σκοπός της "βοήθειας" στην κατάδυση, συνίσταται στο να ανεβάσουμε το "ζευγάρι" μας στην επιφάνεια.

Μία παρέα συζητάει σ' ενα μαγαζί. Πίνει, γελάει και καθοδ-ηγείται στο να μιλάει όλο και πιο υψηλόφωνα. Από που "καθοδ-ηγείται"; Από το αίσθημα.

"Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζω την δουλειά μου συγκεντρωμένη. Μέχρι τώρα δεν βγαίναμε να παίξουμε στον κόσμο παρά μόνον όταν είχα καινούργια τραγούδια να πω. Για πρώτη φορά φέτος παίζουμε όλα μου τα κομμάτια. Έτσι, ακούγεται "Το φορτηγό", "Το περιβόλι του Τρελού", ο "Μπάλλος", το "Βρώμικο Ψωμί", τα "Δέκα χρόνια κομμάτια", η "Ρεζέρβα", τα "Τραπεζάκια έξω" και φυσικά "Το Κούρεμα". Δεν είναι αυτό όλο μία νοσταλγία, με καταλαβαίνετε ; Δεν είναι ένα ξεφύλλισμα ενός άλμπουμ με φωτογραφίες και αναπόληση κάποιων στιγμών. Όχι. Ούτε είναι μία παράθεσις από σουξέ. Με καταλαβαίνετε. Τα κομμάτια έχουν επιλεγεί, έτσι ώστε όλα μαζί, κατάλληλα τοποθετημένα να κάνουν κάποιο νόημα. Ποιο είναι το νόημα ; Το νόημα είναι το αίσθημα. [...] Πως γεννήθηκε το αίσθημά μας, πως διαμορφώθηκε, πως συνέχισε διορθώνοντας - το δυνατόν - τα λάθη του και πως συνεχίζει μέχρι που να τα δώσει όλα. Γιατί αυτός είναι ο στόχος : Να τα δώσουμε όλα" Δ. Σαββόπουλος, Καταγραφές

Από το συνολικό αίσθημα - την ενέργεια θα μπορούσαμε να πούμε - που απλώνεται, που δημιουργείται, που συνεχώς αυξάνει. Η μόνη "βοήθεια" που μπορεί να δεχτεί αυτή η παρέα - αν θέλουμε τώρα να κατανοήσουμε την έννοια της "βοήθειας" στον εσωτερισμό - είναι να δεχτεί μια όμορφη παρατήρηση πως έχει αρχίσει να μιλάει δυνατά και πως ίσως θα ενοχλεί με τις φωνές της τους συναθρώπους της που βρίσκονται στο ίδιο μαγαζί. Αυτό όμως για να γίνει, θα πρέπει τουλάχιστον ένας από την παρέα να μην συμμετέχει σ' αυτήν την συνεχώς αυξανόμενη ενέργεια της εντόνου ομιλίας. Θα πρέπει αυτός ο ένας - ή μπορεί να είναι και περισσότεροι στο παράδειγμα τώρα της παρέας - με περισσότερους δηλ. από δυο ανθρώπους - να συνειδητοποιήσει τις δυνατές φωνές. Για να γίνει αυτή η συνειδητοποίηση θα πρέπει ο ίδιος να μην συμμετέχει σ' αυτές τις δυνατές φωνές. Διαφορετικά, δεν μπορεί να γίνει. (Η μη συμμετοχή, δεν είναι η ακριβής έκφραση. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να διατυπωθεί με λόγια, όμως στην ουσία αναφερόμαστε στην διάσπαση προσοχής δηλ. στο ΚΑΙ συμμετοχή ΚΑΙ μη συμμετοχή ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ. Εννοείται, ότι για να υπάρξει διάσπαση προσοχής πρέπει να προ-υπάρξει προσοχή, συγκέντρωση προσοχής, αυτοσυγκέντρωση δηλ. και κατ' επέκτασην αυτό που λέμε "άδειασμα του νου")

Αυτός στην κατάδυση είναι ο πραγματικός ρόλος του ζεύγους. Το "ζευγάρι" είναι ένα σύνολο. Στην κατάδυση - επειδή πρόκειτε για ανθρώπινη σχέση - αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο που το αντιμετωπίζει και η θρησκεία. Προσοχή : Η θρησκεία, όχι η εκκλησία, ούτε ο "Χριστιανισμός". Η θρησκεία.

Θυμάμαι, πως ο δικός μου εκπαιδευτής, μου είπε χαρακτηριστικά : "Το ζευγάρι σου στον βυθό, είναι όπως η γυναίκα σου".

Είμαστε στενοχωρημένοι, προβληματισμένοι, αγχωμένοι. Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που θα μας βγάλει, θα μας ανεβάσει στην επιφάνεια δηλ. από αυτήν την σκοτεινή φάση στον βυθό του εαυτού μας ; Ο/Η σύντροφός μας, το ζευγάρι μας. Ο άνθρωπος που έχουμε εμπιστοσύνη. Πρέπει να πούμε πως η έννοια του "ζεύγους" εμπεριέχει την έννοια της φιλίας. Όμως περισσότερο ακόμη κι από έναν φίλο το ζευγάρι μας θα μπορούσε να μας βοηθήσει. Γιατί ; Γιατί βουτάει μαζί μας! Φτάνει στο ίδιο βάθος με μας! Πάει, όπου πάμε, δίπλα δίπλα - στους εκπαιδευόμενους του 1* άστρου λέμε να πιάνονται χέρι-χέρι! κυριολεκτικά! - έχει τον νου του ΚΑΙ σε μας, μας παρατηρεί καθώς παρατηρεί και τον βυθό αλλά προσοχή δεν μας εμποδίζει, δεν μας γίνεται βάρος, δεν μας γίνεται ζυγός. Όλα γίνονται με διακριτικότητα. Μπορεί κάποια φορά και 'μεις οι ίδιοι να νομίσουμε πως το ζευγάρι μας δεν μας "προσέχει" όπως πρέπει. Αλλαγή ρόλων αμέσως! Εμείς θα το προσέξουμε τότε! Έτσι δουλεύει ένα ζευγάρι μέσα στον βυθό. Μπορεί το ζευγάρι μας να έχει δει κάτι στον βυθό, μπορεί κάτι να του έχει τραβήξει την προσοχή (μια "γοργόνα" π.χ), το ρωτάμε αμέσως, δεν περιμένουμε ούτε λεπτό γιατί αν φύγει, θα το χάσουμε. (Θα μιλήσουμε για τους τρόπους επικοινωνίας στον βυθό αργότερα). Οι ρόλοι εναλάσσονται διαρκώς στον βυθό. Πότε είμαστε πιθανά θύματα, πότε είμαστε εμείς οι διασώστες. Ή αν θέλουμε να το πούμε διαφορετικά, συνέχεια είμαστε πιθανά θύματα, συνέχεια είμαστε και διασώστες.

Θέμα με πολλές προεκτάσεις ...

Η κατάδυση είναι ξεκάθαρη σ' αυτό με γνώμονα ΠΑΝΤΑ την προσωπική μας ασφάλεια : Αν το ζευγάρι μας χαθεί στον βυθό, ερευνούμε για κάποιο χρονικό διάστημα [1 -2 min] μήπως το βρούμε. Αν δεν συμβεί αυτό - αν δεν το βρούμε (είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρούμε κάποιον στον βυθό) , ανεβαίνουμε στην επιφάνεια. Δεν συνεχίζουμε να ψάχνουμε στον βυθό γιατί μπορεί να χαθούμε και εμείς οι ίδιοι. Ανεβαίνουμε στην επιφάνεια και ζητάμε βοήθεια από την επιφάνεια.

Τώρα θα μου πείτε "και ποιανού είναι η ευθύνη για ένα χάσιμο συντρόφου;". E, αυτό νομίζω το ξέρουμε πια ...

Πρέπει να έχουμε υπ' όψην μας πως ένα ρεύμα δημιουργείται από μια διαφορά δυναμικού. Τι είναι ο ηλεκτρισμός, το "ρεύμα" που λέμε ; Κίνηση ηλεκτρονίων, διαφορά δυναμικού. Τα ρεύματα βυθού είναι μάζες νερού που κινούνται μέσα στο ίδιο μέσο λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας που παρουσιάζει το μέσο σε διάφορα σημεία του. Το ίδιο συμβαίνει και στον αέρα.

Στην θάλασσα μπορούμε να διακρίνουμε ένα ρεύμα, όταν βλέπουμε στην επιφάνειά της μια μικρή αλλαγή της εικόνας των νερών της. Π.χ όταν βρισκόμαστε σε κάποιο ψηλό σημείο και χαζεύουμε την θάλασσα, διακρίνουμε σε κάποια σημεία της μια μικρή ανομοιομορφία της επιφάνειάς της. Τότε λέμε "εκεί πρέπει να υπάρχει ρεύμα" ή "εκεί πρέπει να έχει μεγάλη συγκέντρωση ψαριών που κατευθύνονται κάπου".

Ασχολούμαστε με τα ρεύματα στο συγκεκριμένο ποστ, γιατί η κατάδυση προσφέρει έναν τρόπο να κινηθούμε ΜΕΣΑ σε ρεύμα με ασφάλεια. Και το ρεύμα, είναι μια κατάσταση που εμφανίζεται συχνά στον βυθό και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ΚΑΙ γι' αυτό.

(Πρέπει να σημειώσουμε και πάλι το εξής : Όπως ακριβώς και με τα βάθη - υπάρχουν μεγάλα & μικρά δηλ - έτσι ακριβώς και με τα ρεύματα υπάρχουν βαθμίδες. Ο τρόπος κίνησης μέσα στα ρεύματα για τα οποία μιλάμε τώρα, αφορά ρεύματα μικρής έντασης και όχι τίποτε δύνες ή "ρουφήχτρες".)

Όταν λοιπόν βρεθούμε μέσα σε ένα τέτοιο ρεύμα, δεν κολυμπάμε ενάντια σ' αυτό. Αυτό που κάνουμε είναι να εκμεταλλευτούμε το ρεύμα, να το χρησιμοποιήσουμε για να μας πάει εκεί όπου αυτό θέλει. Ο αυτοδύτης, "μπαίνει" μέσα στο ρεύμα, και εκμεταλλεύεται την κινητική του ενέργεια. Δεν χρησιμοποιηεί τα πέδιλά του, αλλά "αφήνεται" να τον παρασύρει. Όχι για πολύ, όχι για όλη την διάρκεια της κατάδυσης, γιατί ασφαλώς δεν γνωρίζουμε που θα μας οδηγήσει το ρεύμα. Μπορεί να μας οδηγήσει σε κάποιον βράχο και να "τσακιστούμε" πάνω του. Μπορεί να μας απομακρύνει πάρα πολύ από το σημείο της βουτιάς μας, το αρχικό σημείο δηλ. και να χαθούμε στην θάλασσα. Μπορεί επίσης να μας οδηγήσει σε μεγαλύτερα βάθη ή μπορεί να μας οδηγήσει απότομα στην επιφάνεια. Ο τρόπος για να μπούμε μέσα σε ένα ρεύμα - και να βγούμε από ένα ρεύμα - προσομοιάζει με τον τρόπο που αλλάζουμε λωρίδα κατεύθυνσης όταν οδηγούμε ένα αυτοκίνητο. Τι λέμε ; "Άλλαξε "ρεύμα", μπες στο "ρεύμα" σου".

Η κατάδυση που πραγματοποιείται για την ανέλκυση κάποιων αντικειμένων από τον βυθό, δεν εντάσσεται στα πλαίσια της αναψυχής, αλλά αποτελεί ένα ξεχωριστό είδος κατάδυσης που περιλαμβάνει εργασίες στον βυθό. Κατά συνέπεια το επίπεδο εκπαίδευσής μας πρέπει να είναι rescue diver και μεγαλύτερο και θα πρέπει να υπάρχει μια σχετική εμπειρία από μέρους μας. Η εμπειρία συνήθως στις καταδύσεις προκύπτει από τον αριθμό των βουτιών που έχουμε κάνει και τα μέρη (τα νερά) στα οποία έχουμε βουτήξει.

Πρωτού ασχοληθούμε με το τεχνικό μέρος της ανέλκυση είναι σημαντικό να έχει γίνει ένας σωστός προγραμματισμός της βουτιάς, που περιλαμβάνει, την τοποθεσία, το βάθος, το είδος του αντικειμένου και τα φυσικά χαρακτηριστικά του (βάρος, όγκος κτλ) καθώς και έναν σωστό σχεδιασμό των κινήσεων και του καταμερισμού των επιμέρους εργασιών της ομάδος.

Πρέπει να σημειώσουμε πως μια κατάδυση / κάθοδο με σκοπό να εργαστούμε στον βυθό (στον εαυτό μας δηλ), δεν μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί σωστά, αν ο ασκούμενος είναι μόνος του. Είναι απαραίτητη μια ομάδα ή αν δεν είναι εφικτό αυτό, ο ασκούμενος πρέπει υποχρεωτικά να έχει κι έναν άλλον άνθρωπο δίπλα του. (το ζευγάρι του δηλ. στην κατάδυση ή κάποιον άλλον που να τον εμπιστεύεται).

Ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια του προγραμματισμού είναι η μελέτη του ίδιου του αντικειμένου που θέλουμε να ανελκύσουμε, η θέση του στον βυθό, το βάρος του και ο όγκος του.

Όπως καταλαβαίνουμε, στην παρούσα δημοσίευση, δεν μας απασχολούν “αντικείμενα” μεγάλου όγκου. Αυτό σημαίνει πως η κάθοδος που θα επιχειρήσουμε αν θέλουμε να εργαστούμε σε ένα ανθρώπινο κέντρο ξεφεύγει από την δικαιοδοσία του παρόντος και είναι θέμα “ανέλκυσης” που απαιτεί υψηλού επιπέδου εκπαίδευση αλλά απαιτεί και ιδιαίτερα μέσα για να πραγματοποιηθεί. Είναι δηλ. σαν να έχουμε σκοπό να ανελκύσουμε το “Κιουρσκ”, ένα ρωσικό υποβρύχιο που βυθίστηκε – μπορεί να το θυμάστε – με σκοινιά! Κάτι τέτοιο, όπως καταλαβαίνουμε, είναι σχεδόν αδύνατο – τουλάχιστον δεν αφορά το παρόν θέμα. Χαρακτηριστικά αναφέρω πως η ανέκλυση του “Κιουρσκ”, διήρκησε 2 χρόνια και εργάστηκαν πάνω από 1000 άνθρωποι σ' αυτήν, δημιουργήθηκαν τεράστιες πλωτές εξέδρες και πελώρια πλωτά πιστόνια που συγκρατούσαν τα συρματόσχοινα ανέλκυσης, οι δύτες παρέμεναν σε ειδικά κατασκευασμένο υποβρύχιο θάλαμο αποσυμπίεσης για μέρες και άλλα τέτοια “κουφά”.

Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν, στο θέμα μας δεν ασχολούμαστε με εργασίες που μπορούν να γίνουν στα ανθρώπινα κέντρα, είναι τρομερά επικίνδυνες και για μένα, όποιος επιχειρήσει μόνος του να κάνει μια κάθοδο σε κέντρο χωρίς να είναι εκπαιδευμένος, θα βγει – αν βγει – με κατεστραμένο το νοητικό του κέντρο. Η ζημιά θα είναι ανεπανόρθωτη και η ζωή του θα καταστραφεί.

Ασχολούμαστε λοιπόν με μικρά αντικείμενα, αντικείμενα τα οποία είναι σε σχετικά μικρό βάθος και με αντικείμενα που δεν κρύβουν απρόοπτους κινδύνους. Π.χ, μια ανέλκυση ενός αρχαίου αμφορέα που βρίσκεται σε βάθος -18m. Αυτό, στο επίπεδο που είμαστε, μπορούμε να το κάνουμε. Και να το κάνουμε με ασφάλεια.

Για την ανέλκυση ενός τέτοιου αντικειμένου, χρησιμοποιούμε ένα ειδικό μπαλόνι το οποίο το ασφαλίζουμε σε κάποιο σημείο του αντικειμένου που θέλουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια. Αυτό σημαίνει πως όταν επιχειρήσουμε να “ξεκολλήσουμε” κάτι από τον εαυτό μας, θα πρέπει να του δώσουμε τροφή από την επιφάνεια. Το μπαλόνι στην κατάδυση, το φουσκώνουμε με αέρα που τον διοχετεύουμε από τον ρυθμιστή μας, κατά συνέπεια από την μπουκάλα μας. Πρόκειται λοιπόν για δικό μας αέρα, δική μας τρόφη, υγιή τροφή, που κουβαλάμε μαζί μας από την επιφάνεια. Είναι σημαντικό να πούμε πως κατά την διάρκεια της ανέλκυσης διοχετεύουμε τόσον αέρα, όσον χρειάζεται το αντικείμενο για να αποκτήσει ουδέτερη πλευστότητα. Δεν γεμίζουμε αλόγιστα το μπαλόνι μας με αέρα, γιατί το αντικείμενο μπορεί να ξεκολλήσει απότομα και γρήγορα και να μας χτυπήσει. Πολύ προσεχτικά, πολύ σιγά, διοχετεύουμε τον αέρα στο μπαλόνι και παρατηρούμε την στιγμή που ίσα ίσα θα αρχίσει να ξεκολλάει το αντικείμενο από το μέρος που είναι βυθισμένο. Μόλις γίνει αυτό, μπορούμε να το ανεβάσουμε με ασφάλεια.

Σε γενικές γραμμές, οι εργασίες που γίνονται σε ανθρώπινα κέντρα, όπως είναι για παράδειγμα το νοητικό, δεν είναι τόσο δύσκολο να κατανοηθούν. Θα μπορούσε για παράδειγμα, ακόμη και η κατασκευή ενός απλού παζλ, να είναι ένα είδος εργασίας στο νοητικό κέντρο μας. Η “ανέλκυση” όμως μιας αποκρυσταλλομένης ιδέας από έναν άνθρωπο, είναι τρομερά δύσκολο πράγμα και απαιτεί πολύ χρόνο. Για παράδειγμα, άντε να βγάλεις, να ανελκύσεις δηλ. από το μυαλό του Τάδε, πως είναι ανόητο να πιστεύει πως επικοινωνεί με τον Σωκράτη. Είναι σχεδόν αδύνατο. Αυτή η ιδέα, είναι τόσο βαθειά μέσα του, που μοιάζει με το “Κιουρσκ”. Θα χρειαζόταν ολόκληρη ομάδα γι' αυτό, ειδικά μέσα, ειδικές κατασκευές και πολλές ώρες παραμονής στον βυθό του με το απαιτούμενο ρίσκο που έχει μια τέτοια εργασία.

Κάποια στιγμή συνάντησα σε ένα φόορουμ ένα ιδιαίτερο θέμα. Το θέμα αυτό είχε ως σκοπό να δείξει στον κόσμο τρόπους αναγνώρισης των κέντρων τους. Για να ξεκινήσουμε μια κάθοδο σε ένα κέντρο, πρέπει πρώτ' απ' όλα να μπορούμε να αναγνωρίζουμε τα κέντρα μας και να τα διαχωρίζουμε παρατηρώντας τον ίδιο τον εαυτό μας. Για παράδειγμα, κατά την πληκτρολόγηση του παρόντος, δύο κέντρα εργάζονται. Το νοητικό και το κινητικό. Κατά την ανάγνωση του παρόντος, πάλι δύο κέντρα εργάζονται, το νοητικό και το συναισθηματικό. Σε κάποιες στιγμές, εργάζεται και το κινητικό, όταν για παράδειγμα, το χέρι μας κουνάει το “ποντίκι” του υπολογιστή μας για να κάνει scroll down. Αυτά είναι απλά παραδείγματα, που όμως πολλές φορές μας διαφεύγουν, συνήθως επειδή το νοητικό μας εργάζεται περισσότερο απ' όσο πρέπει.. Έτσι λοιπόν είχα φτιάξει μια σειρά “ασκήσεων” προσαρμοσμένων στην ιντερνετική σκηνή του ελέγχου, της δημιουργίας και της απάντησης σε ένα φόρουμ. Για παράδειγμα, θυμάμαι μια πολύ σημαντική άσκηση που έλεγε πως πρέπει κάθε φορά που ετοιμαζόμαστε να πληκτρολογήσουμε μια απάντηση σε ένα θέμα, θα πρέπει να κάνουμε “quote” στο μυαλό μας, τον τίτλο του, έτσι ώστε να είμαστε σίγουροι πως η απάντησή μας, δεν θα ξεφεύγει από το θέμα. Αυτό, όσο αστείο κι αν φαίνεται, θα μπορούσε να λύσει τα χέρια πολλών συντονιστών αν τηρούνταν απ' τα μέλη γιατί συνήθως, απαντάμε χωρίς να μας ενδιαφέρει αν θα είμαστε εκτός ή εντός θέματος. Ελάχιστοι άνθρωποι τηρούν αυτήν την “συνθήκη” δείχνοντας βέβαια πως έχουν συνείδηση και ξέρουν τι κάνουν. Οι υπόλοιποι γράφουν σε ένα θέμα, μόνο και μόνο για να απαντήσουν σε κάποιον άλλον, και μπορεί να έχουν δίκιο σ' αυτά που λένε, αλλά για μένα είναι ασυνείδητοι την στιγμή της αποστολής του μηνύματός τους και δεν έχει σημασία ακόμη κι αν πουν την μεγαλύτερη σοφία του κόσμου. Επίσης, το παραπάνω, θα ήταν μια πολύ ευκαιρία αυτοί οι ασυνείδητοι άνθρωποι να παρατηρήσουν τον εαυτό τους, να δουν δηλ. πως εργάζεται το νοητικό τους και να το διορθώσουν.

Η κάθοδος σε ένα κέντρο, είναι το ίδιο εύκολη και δύσκολη υπόθεση, αρκεί να βρούμε έναν “οδηγό” που θα κατευθύνει την πορεία μας, μια σημαδούρα. Έτσι ερχόμαστε στον 9ο κανόνα της κατάδυσης που λέει ”Να χρησιμοποιώ βάρκα ή σημαδούρα όταν καταδύομαι” και ο οποίος θα μας απασχολήσει παρακάτω.

Γνωρίζετε όλοι σας φαντάζομαι την έκφραση “ένας αποτυχημένος έρωτας γιατρεύεται με έναν άλλον έρωτα”, κάπως έτσι το λέμε νομίζω. Αυτό σημαίνει πως για “ανελκύσουμε” ένα “πληγωμένο παρελθόν”, πρέπει να του δώσουμε “μέλλον”, δηλ. να δώσουμε χρόνο στον χρόνο που πέρασε. Το “μπαλόνι” που χρησιμοποιούμε στην κατάδυση, είναι ένα εργαλείο που θα μπορούσαμε να το συνδέσουμε στην κάθοδο με ένα είδος “συσκευής” νέων εντυπώσεων, νέων συμπερασμάτων ή αναθεωρημένων απόψεων. Πρέπει λοιπόν να είμαστε εφοδιασμένοι με κάτι τέτοιο όταν ξεκινήσουμε την καθόδο γι' αυτόν τον σκοπό. Αν δεν έχουμε “μπαλόνι”, πολύ απλά, δεν θα κάνουμε τίποτε. Ο κάθε άνθρωπος έχει το “μπαλόνι” του, όταν φέρνει στην επιφάνεια κάποιες προσωπικές του αποτυχίες και συνήθως οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να πραγματοποιήσουν μια “ανέλκυση” για να μπορέσουν μετά να την αποδεχτούν. Όταν η “αποτυχία” βρίσκεται μέσα μας, συνήθως μας είναι πολύ δύσκολο να την παραδεχτούμε. Όταν όμως την “ανεβάσουμε” στην επιφάνεια, τότε πολλές φορές δεν χρειάζεται να την αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο. Όλα τα παραπάνω συνδέονται με την έννοια της ομολογίας, μια έννοια που χρησιμοποιείται ακόμη και από την ψυχοθεραπεία. Ένας άνθρωπος που έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να το ομολογήσει στον ίδιο του τον εαυτό, και κατόπιν και στους υπόλοιπους. Χωρίς την ομολογία, χωρίς δηλ. την όμοια και σύμφωνη γνώμη του ανθρώπου που λέει "έχω πρόβλημα" και του "άλλου εαυτού" που λέει "δεν έχω πρόβλημα", δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτε. Αυτοί οι δύο πρέπει μέσα μας να τα βρουν μεταξύ τους και να ομοφωνήσουν, να ομολογήσουν το όποιο σφάλμα, την όποια λάθος επιλογή, το όποιο λάθος συμπέρασμα. Με την ομολογία ουσιαστικά πραγματοποιείται μια ανέλκυση από το συναισθηματικό μας κέντρο - αν το "αντικείμενο" είναι "συναισθηματικής προέλευσης" - ή από το νοητικό μας κέντρο - αν το αντικείμενο είναι "νοητικής προέλευσης".

Απο το πιο εύκολα "ατυχήματα" που μπορεί να πάθει κάποιος στον βυθό, είναι να χαθεί. Η ομορφιά είναι τόσο απερίγραπτη, που εύκολα μπορεί κάποιος να παρασυρθεί, να παραμείνει περισσότερο από τον χρόνο μηδέν, να ξεχαστεί χαζεύοντας ένα χταπόδι ή μια σμέρνα ή προσπαθώντας να φωτογραφίσει ένα σελάχι που μόλις ξεκόλησε από την άμμο και τινάζεται σαν να χορεύει τσιφτετέλι.

Η απώλεια προσανατολισμού είναι κάτι που δεν εμφανίζεται συχνά στους άπειρους αυτοδύτες. Συμβαίνει τις περισσότερες φορές, όταν ένας αυτοδύτης θεωρεί τον εαυτό του έμπειρο, "καμπόσο" που λέμε δηλ. Κι αυτό γιατί, ετούτος ο αυτοδύτης είναι εξοικιωμένος με το περιβάλλον και με τον εξοπλισμό του και συνήθως οι βουτιές του είναι περισσότερο περιηγητικές, έχει γνώση των συνθηκών και επίγνωση των κινδύνων.

Στην κατάδυση / κάθοδο είναι πάρα πολύ σημαντικό να χρησιμοποιείται ένας "οδηγός", ένα σχοινί το οποίο δένεται σε ένα σταθερό σημείο της επιφάνειας (μια βάρκα π.χ) και το οποίο βοηθάει τόσο στην κατάδυση όσο και στην ανάδυση. Οι λόγοι είναι προφανείς. Κανείς δεν θέλει να καταδυθεί και κατά την διάρκεια της ανάδυσης να βρεθεί μερικές εκαντοντάδες μίλια μακρυά από την ακτή ή από την βάρκα που ξεκινήσε την βουτιά του.

Στην κιν. ταινία Open Water, ένα ζευγάρι ξεκίνησε να περάσει ένα σ/κ κάνοντας καταδύσεις σε κάποιο σημείο του Ειρηνικού. Όταν αναδύθηκε, είχε χάσει το σημείο της κατάδυσης, η βάρκα είχε φύγει και το ζευγάρι πέρασε κάμποσες ημέρες στην θάλασσα ώσπου τελικά έγινε τροφή για κάτι περαστικούς καρχαρίες.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο σημαντικό είναι - άλλωστε το προβλέπουν και οι διεθνείς κανονισμοί - να χρησιμοποιούμε τον "οδηγό". Αν λοιπόν δείτε φέτος στις θάλασσες ένα φουσκωτό φωσφορούχο μπαλόνι με μια σημαιούλα κόκκινη και μια λευκή ρίγα διαγώνια, να ξέρετε πως σε εκείνο το σημείο του βυθού υπάρχουν αυτοδύτες, που κάνουν είτε ψαροτούφεκο (ελεύθερη κατάδυση), είτε αυτόνομη κατάδυση με φιάλες.

Στην εσωτερική κάθοδο, ο "οδηγός" έχει την ίδια σημασία με αυτήν της κατάδυσης. Ο ασκούμενος πραγματοποιεί κάθοδο σε ένα σημείο του εαυτού του. Θα περάσει από πολλές καταστάσεις, από πολλά "βάθη", δεν πρέπει να αφεθεί και να παρασυρθεί από την ομορφιά του βυθού του, του εαυτού του.

Ξέρετε, ο άνθρωπος στα βαθύτερα υποστρώματά του, είναι πολύ όμορφος, πολύ γαλήνιος, πολύ αρμονικός. Ακριβώς όπως ο βυθός της θάλασσας. Όταν ο ασκούμενος φτάσει εκεί, η αρμονία θα τον συνεπάρει. Θα βρεθεί σε κάποιον "άλλον κόσμο", που ουδεμία σχέση έχει με αυτόν που ξέρει. Απέχει πολύ από την επιφάνεια, απέχει πολύ από τις συνηθισμένες αποδιδόμενες έννοιες του "καλού" και του "κακού", του "μίσους" και της "αγάπης". Αυτή η αίσθηση όμως, όπως όλα τα καλά πράγματα, δεν κρατάει για πολύ. Το σαμάντι είναι μια στιγμή. Ένα τσαφ! τίποτε περισσότερο. Συνεπώς, κάποια στιγμή θα πρέπει να επιστρέψει. Και θα πρέπει να ξέρει τον δρόμο της επιστροφής, να έχει ένα σημείο αναφοράς, κάτι που θα τον βοηθήσει να επιστρέψει στην επιφάνεια. Δεν μπορεί να μείνει στον βυθό για περισσότερο από την καθορισμένη ώρα, που έχουμε αναφέρει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις. Διαφορετικά, θα πνιγεί. Ή όταν ανέβει στην επιφάνεια, θα έχει πάθει "ατύχημα" (βλ. νόσο αποσυμπίεσης).

Στην εσωτερική κάθοδο, ο "οδηγός" ή το σημείο αναφοράς που θα μας βοηθήσει να επιστρέψουμε, μπορεί εννοιολογικά να αποκτήσει περισσότερες ερμηνείες. Μια ιδέα, μια ευθύνη, ένας όρκος ή μια υπόσχεση, ένας άλλος άνθρωπος, (σύντροφος ή κάποιο άλλο αγαπημένο πρόσωπο ή ακόμα και ένας/μία φίλος/η), όλα αυτά και πολλά άλλα, μπορούν να παίξουν τον ρόλο του "οδηγού". Στην ουσία ένας οδηγός είναι εκείνο το είδους του Λόγου για τον οποίο - και με την βοήθεια αυτού - ο ασκούμενος θα εγκαταλήψει τον υπέροχο "βυθό" του.

Σίγουρα οι περισσότεροι έχουμε ακούσει ή ακόμη ακόμη έχουμε και οι ίδιοι πει την έκφραση "Άσε με τώρα! Μην με ενοχλείς" ή "Άσε με στην ησυχία μου". Αυτό σημαίνει πως βρισκόμαστε σε έναν "νοητικό βυθό", βυθιζόμαστε στις σκέψεις μας, αγωνιούμε για διάφορα πράγματα και παραδόξως, δεν θέλουμε να μας ενοχλούν. Κάτι συμβαίνει δηλ. ίσως κάτι όμορφο βρίσκουμε μέσα στο δαιδαλώδης νοητικό μας κουβάρι και επιθυμούμε να συνεχίσουμε την "έρευνα". Να βρούμε "χταπόδια", "σουπιές", να σκαλίσουμε λίγο περισσότερο μια τρύπα σε κάποιον βράχο, να "χαζέψουμε" λίγο παραπάνω τα χελιδονόψαρα και τους σπάρους. Όμως δεν πρέπει να παραμείνουμε για πολύ σ' αυτό το σημείο, δεν γίνεται άλλωστε. Ο χρόνος μας είναι περιορισμένος. Μας δώθηκε, αλλά όχι για πάντα. Θα λιγοστέψει, θα αφαιρεθεί με τον ίδιο τρόπο που μας δώθηκε. Αν τον καταχραστούμε, θα πεθάνουμε.

Τότε, ο ασφαλέστερος τρόπος για να επιστρέψουμε, είναι να χρησιμοποιήσουμε έναν "οδηγό". Κάποιος παρασύρεται και μιλάει στο τηλέφωνο ώρες. Ποιος θα μπορούσε να είναι ο "οδηγός" του για να σταματήσει να μιλάει ; Μια υποχρέωση ίσως, ή μια ιδέα, ή πως έβαλε το φαγητό στην κατσαρόλα και πρέπει να το φροντίσει. Αυτά, όσο αστεία κι αν φαίνονται, έχουν την σημασία τους στην εσωτερική μας αναζήτηση. Μέσα από αυτά και από την παρατήρηση του εαυτού μας, μαθαίνουμε καλύτερα ποιοι είμαστε, και γιατί βρισκόμαστε σ' αυτόν τον υπέροχο κόσμο, τον μικρό, τον μέγα, που έλεγε κι ένας ποιητής.

Και αισίως ... φτάσαμε στα ψάρια ή "ψάρια", όπως προτιμάτε δηλ.

Γενικά μπορούμε να πούμε πως είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που κάποιος αυτοδύτης πληγώθηκε από επικίνδυνο υδρόβιο. Αυτό συμβαίνει κυρίως μονάχα όταν τα ενοχλούμε. Συνήθως τραύματα δημιουργούνται από την επαφή μας με αχινούς που δεν προσέξαμε. Για την προστασία μας καλό είναι να φοράμε γάντια και μποτάκια χειμώνα - καλοκαίρι. Σαν γενική συμβουλή, καλό είναι να μην ενοχλούμε τους κατοίκους του βυθού, ούτε να χώνουμε τα χέρια μας σε τρύπες.

Το συγκεκριμένο θέμα - όπως καταλαβαίνεται - σηκώνει πολύ καζούρα, ιδιαίτερα όταν προσπαθήσουμε να αποδώσουμε μεταφορικά την έννοια του "ψαριού" στην εσωτερική διαδικασία της καθόδου. Γεγονός είναι πως "ψάρια" υπάρχουν πολλά και πολλών ειδών.

Προσοχή! Ένας αυτοδύτης με αυτόνομη συσκευή κατάδυσης, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να ψαρεύει.

Ο λόγος είναι προφανέστατος. Φανταστείτε έναν "οπλισμένο" με ψαροτούφεκο αυτοδύτη και με χρόνο παραμονής στον βυθό 30min. Δεν θα μείνει σάλιο! Μέχρι και ο τελευταίος δηλ. γάβρος - ή "γάβρος" - θα παραδώσει το πνεύμα του. Άσε που αν σε πιάσει το Λιμενικό, θα σου κάνει κατάσχεση μέχρι και το μαγιό σου - αν φοράς δηλ. μέσα από την φόρμα, τέλος πάντων.

Ας δούμε όμως λίγο αυτό το θέμα μεταφορικά στην διαδικασία της καθόδου, που αυτό όπως φαντάζομαι ενδιαφέρει τους αναγνώστες αυτού του φόρουμ. Ο λόγος που η απαγόρευση του "ψαρέματος" στον βυθό από έναν αυτοδύτη / ασκούμενο της διαδικασίας της καθόδου, είναι ίδιος είτε τον ερμηνεύσουμε κυριολεκτικά - σύμφωνα με όρους της κατάδυσης - είτε μεταφορικά με όρους εσωτερικής φιλοσοφίας :

Ο ασκούμενος έχει περισσότερο χρόνο παραμονής στον βυθό του.

Αυτό σημαίνει πως βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση έναντι των "ψαριών". Τι να σου κάνει δηλ. το "ψαράκι" όταν εσύ στήνεσαι για 15 - 20 min πίσω από κάποιον βράχο και παραμονεύεις πότε θα ξεπροβάλει ; Ε, κάποια στιγμή, θα βγει. Τι εννοούμε όμως όταν λέμε "ψάρι" για την εσωτερική κάθοδο ; Ποιος άνθρωπος είναι "ψάρι" ;

Δεν χρειάζεται βέβαια να είναι κάποιος γκουρού για να ξέρει πως όταν λέμε "ψάρι" κάποιον, εννοούμε συνήθως αυτόν που ξεγελιέται εύκολα από έναν άλλον, "τσιμπάει" δηλ.

Πρέπει επίσης να πούμε σ' αυτό το σημείο, πως η διαδικασία της καθόδου δεν είναι διαδικασία που γίνεται επιλεκτικά. Αυτό σημαίνει πως ένας άνθρωπος στην ουσία δεν μπορεί να επιλέξει την στιγμή που θα πραγματοποιηθεί και να πει ή να σκεφτεί "α! τώρα θα κάνω κάθοδο". Συνήθως είναι μια διαδικασία που συμβαίνει όταν ο ασκούμενος διαλογίζεται. Οι περισσότεροι άνθρωποι διαλογίζονται, δηλ. δια της λογικής ερευνούν ή αναζητούν απαντήσεις. Και οι περισσότεροι πραγματοποιούν διαφορετικά είδη καθόδου, με την διαφορά όμως πως δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν.

Είναι ασφαλώς άτοπο να προσπαθήσουμε να συνδέσουμε την επιλογή μιας κατάδυσης με την αδυναμία επιλογής μιας καθόδου, όμως το θέμα "Κάθοδος" δεν πραγματεύεται αυτό. Πραγματεύεται την σύνδεση που υπάρχει μεταξύ καθόδου και κατάδυσης, όταν ο ασκούμενος / αυτοδύτης συνειδητοποιεί πως "καταδύεται" και αυτό είναι ένα λεπτό σημείο. Ασφαλώς και υπάρχει ένα είδος επιλεκτικής καθόδου και είναι εκείνο στο οποίο ο ασκούμενος γνωρίζει απο πριν τι θέλει να πετύχει με τον διαλογισμό του, δηλ. μέχρι ΠΟΥ επιθυμεί να φτάσει μέσα του. Έτσι, το θέμα απευθύνεται κυρίως σε όσους συνειδητοποιούν πότε κάνουν κάθοδο - σας διαβεβαιώ πως κάθοδο κάνουμε όλοι μας, συνέχεια - και τι θέλουν να πετύχουν βάσει του διαλογισμού τους.

Ένα παράδειγμα : Υπάρχει κάποιος που θέλει να αποβάλει από μέσα του - να κάνει μια ανέλκυση δηλ. - κάτι που τον στεναχώρησε βαριά στο παρελθόν. Ο άνθρωπος αυτός ήδη γνωρίζει πως για να το επιτύχει αυτό πρέπει με κάποιον τρόπο να "καταδυθεί" στον εαυτό του ή - προσοχή! - να κατευθυνθεί αυτός ή η σκέψη του "σε κάποιον άλλον βυθό". Πάντως, είτε έτσι είτε αλλιώς, "κατάδυση" θα κάνει. Το θέμα λοιπόν απευθύνεται σε όσους γνωρίζουν πως είτε έτσι είτε αλλιώς κάπου θα "καταδυθούν" και όλο το φάσμα των πληροφοριών που αναφέρονται εδώ, του παρέχονται προς γνώση και ενημέρωση.

Έτσι λοιπόν, είναι πολύ φυσικό ο άνθρωπος αυτός - του παραδείγματός μας - να έρθει σε επαφή με κάποια "ψάρια", δηλ. με κάποιους που θα μπορεί να ξεγελάσει ο ίδιος - προσοχή! - για να πετύχει τον αρχικό σκοπό του. Ποιος είναι αυτός ; Να αποβάλει από μέσα του μια βαριά στενοχώρια. Αυτός είναι ο άνθρωπος του παραδείγματός μας και αυτό θέλει να πετύχει. Τίποτε άλλο.

Υπό αυτής της οπτικής, προσωπικά δίνω πολύ μεγάλη αξία στα διάφορα είδη "ψαριών" που "τσιμπάνε" και τσουπ, πετάγονται όταν π.χ πρέπει κάτι να πουν κι αυτοί. Φανταστείτε δηλ. πόσο άδειος θα ήταν ένας οποιοσδήποτε "βυθός" χωρίς αυτούς τους ανθρώπους, χωρίς τα "ψάρια" μας και έχω χρησιμοποιήσει "ψάρια" για να πετύχω κάτι. Αυτό, μπορεί για κάποιους να φαίνεται απάνθρωπο ίσως ή δεν ξέρω, κάπως, αλλά στην ουσία δεν "ψαρεύω τα ψάρια μου", αλλά είναι σαν "να πιάνω το πτερύγιο ενός καρχαρία και να κολυμπώ μαζί του".

Προσωπικά, είναι όνειρο ζωής να μπορέσω κάποια στιγμή να έρθω φάτσα με φάτσα με έναν - κυριολεκτικά & μεταφορικά - λευκό καρχαρία στο φυσικό του περιβάλλον, όπως επίσης να κολυμπήσω παρέα με ένα δελφίνι. Όσον αφορά τον "λευκό", ξέρω πως είναι λίγο δύσκολο να τον βρω σε Ελληνικά νερά και θα πρέπει να ταξιδέψω στο εξωτερικό. Είναι όμως κάτι που κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει το φθινόπωρο του 2008.

Πολλοί θαλάσσιοι βιολόγοι και ένα μέρος της επιστημονικής κοινότητας πιστεύουν - και προσωπικά δεν το θεωρώ διόλου απίθανο σύμφωνα με τα όσα έχω δει στο βυθό και τα όσα έχω διαβάσει για ορισμένα είδη ψαριών - πως επειδή η ζωή στον πλανήτη ξεκίνησε από το νερό, όλες οι απαντήσεις βρίσκονται εκεί. Ότι υπαρξιακό ταλαιπωρεί δηλ. τον άνθρωπο, βρίσκεται ως λύση στο περιβάλλον του βυθού και στις συμπεριφορές των ζώντων ειδών που υπάρχουν εκεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πολλά σημεία του βυθού είναι ακόμη ανεξερεύνητα γιατί ακόμη κανείς δεν μπόρεσε να φτάσει σε κάποια πολύ μεγάλα βάθη και πως συνεχώς ανακαλύπτονται νέα είδη με εκπληκτικές συμπεριφορές τόσο ως μέλη ενός συνόλου / μιας αγέλης, όσο και ως μεμονωμένα περιστατικά. Επίσης, μόλις πριν μερικά χρόνια η μελέτη πάνω στην συμπεριφορά ενός καρχαρία μας έδιξε πως αυτό το ψάρι δεν μοιάζει διόλου με τον "απάνθρωπο δολοφόνο" που νομίζαμε μέχρι τότε. Είναι ένας από τους τελειότερους κυνηγούς στην φύση, κι όμως, είναι εξαιρετικά στοργικός και πολύ τρυφερός με τους ανθρώπους. Ο καρχαρίας επιτείθεται μονάχα όταν αισθανθεί πως γίνεται κατάχρηση της "περιοχής" του. Στην ουσία, αμύνεται δηλ. όταν εισβάλουν στον χώρο του. Αν τον σεβαστείς, δεν πρόκειτε να σου κάνει τίποτε. Θα σ' αφήσει να τον πλησιάσεις, θα κάνει πλάκα μαζί σου, θα σ' αφήσει ακόμη ακόμη και να τον χαϊδέψεις στον λαιμό, όπως κάνεις στο πεκινουά σου. Θα έλεγε κανείς πως είναι βαθύτατα ένας γνήσιος και ορίτζιναλ Έλληνας. Ο καρχαρίας απαιτεί σεβασμό - όπως και η θάλασσα δηλ. - και ξέρει πως να τον κερδίζει.

Σκοπός αυτού του θέματος δεν είναι να υποδείξει τον τρόπο ή τους τρόπους για να πραγματοποιήσει κάποιος κάθοδο. Άλλωστε, όπως και η κατάδυση έτσι και η κάθοδος προυποθέτει εκπαίδευση. Χωρίς εκπαίδευση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί κάθοδος σε ένα βαθύτερο συνειδησιακό επίπεδο του "είναι" μας.

Το ερώτημα που απασχολεί πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται με τον εσωτερισμό αφορά τον εκπαιδευτή. Ποιος είναι ο κατάλληλος εκπαιδευτής / δάσκαλος για να μας εκπαιδεύσει ; Δυστυχώς, σ' αυτήν την ερώτηση εγώ τουλάχιστον δεν έχω απάντηση. Δεν ξέρω να υποδείξω κάποιον ο οποίος μπορεί να εκπαιδεύσει τον καθένα σας, γιατί πολύ απλά ο καθένας από εσάς είναι ένας τελείως μοναδικός άνθρωπος και έχει διαφορετικά "βάθη" και έναν τελείως διαφορετικό "βυθό". Για κάποιον ο "βυθός" του μπορεί να είναι βραχώδης με ρεύματα, κάποιου άλλου μπορεί να έχει γκρέμνια (γκρεμούς δηλ) και σε κάποιον άλλον ο "βυθός" του μπορεί να είναι αμμώδης και με πολύ καλή ορατότητα.

Ο σκοπός αυτού του θέματος όμως είναι να δείξει κατ' αρχήν πως όλα αυτά που συμβαίνουν στο Σύμπαν, με κάποιον μυστήριο τρόπο συνδέονται. Προσπαθούμε να βρούμε ακριβώς αυτές τις συνδέσεις, αυτά τα links, αυτές τις "αόρατες" κλωστές και τα νήματα που μας αποδεικνείουν πως η ζωή μας μέσα από τις διάφορες και τις ποικιλλόμορφες εκφάνσεις της φυσικότητάς της έχει άρρηκτη σχέση με την μετα-φυσικότητά της και με αυτό που θεωρούμε "μυστήριο" ή "ανεξήγητο".

Η σχέση της κατάδυσης με την κάθοδο και ο παραλληλισμός δύο διαφορετικών - φαινομενικά - πραγμάτων, μας βοηθάει στο να κατανοήσουμε ευκολότερα κάποιες έννοιες ή κάποιες διαδικασίες ενώ δίνει μερικές απλές απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που μας έχουν δημιουργηθεί κατά την διάρκεια αυτής της συναρπαστικής αναζήτησής μας. Της αναζήτησης του εαυτού μας.

Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας. Είμαι στην διάθεσή σας για οποιεσδήποτε απορίες / σχόλια για να κουβεντιάσουμε.

quote:

---

Ο σκοπός αυτού του θέματος όμως είναι να δείξει κατ' αρχήν πως όλα αυτά που συμβαίνουν στο Σύμπαν, με κάποιον μυστήριο τρόπο συνδέονται. Προσπαθούμε να βρούμε ακριβώς αυτές τις συνδέσεις, αυτά τα links, αυτές τις "αόρατες" κλωστές και τα νήματα που μας αποδεικνύουν πως η ζωή μας μέσα από τις διάφορες και τις ποικιλόμορφες εκφάνσεις της φυσικότητάς της έχει άρρηκτη σχέση με την μετα-φυσικότητά της και με αυτό που θεωρούμε "μυστήριο" ή "ανεξήγητο".

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.