thoth
Ιδρυτικό Μέλος ESOTERICA.gr
Greece
3130 Μηνύματα |
 Απεστάλη: 04/09/2003, 21:04:56
Γεια σας.Κάποιος γνωστός μας, που είναι υπεύθυνος σε μια αξιόλογη εσωτερική σχολή, μας έστειλε ένα κείμενο, που περιγράφει μια μεταφυσική εμπειρία που έχει καταγράψει, και μας παρακάλεσε να την θέσουμε υπόψη των μελών και επισκεπτών μας. Αυτό θα κάνουμε σε αυτό το topic. Το κείμενο είναι αρκετά μεγάλο και χρειάζεται υπομονή και προσοχή στην ανάγνωσή του. Σας συνιστούμε να επιλέξετε να το διαβάσετε με την εκτυπώσιμή του μορφή (επιλογή που υπάρχει σε κάθε σελίδα του forum) ή και ακόμα καλύτερα να το εκτυπώσετε. Νίκος Ιωαννίδης: Διήγηση Πνευματικής του Εμπειρίας
Οικία Ηλία, 3 Μαρτίου 2002
Συνοδεύεται με φωτογραφία από ζωγραφικό πινάκα
που απεικονίζει το Βίωμά Του και διευκρινιστική λεζάντα Διευκρίνιση: Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από απομαγνητοφώνηση κασετών στις οποίες καταγράφηκε η διήγηση της σπανίας Πνευματικής Εμπειρίας του από διετίας γνωστού και φίλου Νίκου Ιωαννίδη προς ενημέρωση συγγενικού μου προσώπου (Γκέλυ) στην οικία του σπιτιού μου (Ηλίας) στις 3-3-2002 σε επαρχία της Ελλάδος. Θεωρήσαμε ηθικό χρέος μας λαμβάνοντας παράλληλα την άδεια του βιώσαντα την Εμπειρία να την κοινοποιήσουμε προς τα έξω διότι πιστεύουμε ακράδαντα ότι η Εσωτερική Αλήθεια ή έστω οι βαθμοί προσέγγισής της από οιονδήποτε συνάνθρωπό μας είναι αναγκαίο να έρχεται στο «προσκήνιο» διότι ενδέχεται -πέραν των δυσκολιών στην κατανόηση και των ιδεολογικών διαφοροποιήσεων- να παράσχει ενδιαφέροντα και σημαντικά ερεθίσματα και να ωθήσει περισσότερους συνανθρώπους μας εάν όχι στην κατάκτηση των ίδιων ή παραπλήσιων βιωμάτων τουλάχιστον σε μια εκβαθυμένη θεώρηση της Ζωής και των Μυστηρίων που εμπεριέχει και κάπου εκεί να βρεθούν καλύτερα πληροφορημένοι οι ίδιοι και ενδεχόμενα να αναλάβουν με μεγαλύτερη ευαισθησία και κατανόηση τις ευθύνες που τους αναλογούν στην πορεία της ατομικής εξέλιξής τους καθώς και της συλλογικής, ως ανθρωπότητα. Οφείλουμε εδώ να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας στο πάντα φιλόξενο site του Esoterica.gr και προς όλους τους συντελεστές του, που μας δίνουν απλόχερα την δυνατότητα να παραθέτουμε απόψεις και βιώματα δικές μας και συνανθρώπων μας που θεωρούμε ότι έχουν ΚΑΤΙ να πούνε που αν μη τι άλλο πρέπει να προσεχθεί. Επισημαίνουμε ότι η Εμπειρία που ακολουθεί θα πρέπει να ιδωθεί έξω από στενά δογματικά πλαίσια, στερεότυπους κανόνες και στενάχωρες ανθρωπομορφικές αντιλήψεις, ώστε να διεισδύσει ο ενδιαφερόμενος όσο γίνεται περισσότερο απερίσπαστος και με καθαρό μυαλό στα βαθύτερα νοήματα που εμπεριέχει. Αυτό σημαίνει ότι ένα ανήσυχο πνεύμα με εσωτερικό διερευνητικό και αποστασιοποιημένο μάτι θα μπορέσει να εισπράξει την μέγιστη ωφέλεια χωρίς να κολλήσει σε επιμέρους τρόπους έκφρασης ή στοιχεία που «ξενίζουν» ή φαντάζουν παράδοξα και ορισμένες φορές «σκοτεινά» ή «ακατανόητα». Προτιμήσαμε να μην μεταβάλλουμε το ύφος και τον τρόπο απόδοσης του κειμένου και περιοριστήκαμε μόνο σε ένα στοιχειώδες χτένισμα, μια ελάχιστη επιμέλεια, χωρίς να αγγίξουμε καθόλου το περιεχόμενο σεβόμενοι απόλυτα την δονητική έκφραση του περιγράφοντα την Εμπειρία η οποία και αποδόθηκε από προφορικό σε γραπτό λόγο απευθείας. Συνιστούμε προσεκτική μελέτη, ανοιχτό μυαλό, αποφυγή πρόωρων συμπερασμάτων και κράτημα των ερεθισμάτων που δεν είναι σήμερα κατανοητά για το μέλλον που ίσως κάτω από το βάρος πρόσθετων γνώσεων που θα αποκτήσουμε να έχουμε την ικανότητα να δούμε πιο καθαρά και συνθετικά τις διάφορες πτυχές του περιγραφόμενου βιώματος.
Παρόντες στην συζήτηση είναι οι εξής: Νίκος Ιωαννίδης, Ηλίας, Γκέλυ, Μαριάννα, Σοφία και δύο παιδάκια που παίζουν στο δίπλα δωμάτιο.
ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ – Α΄ ΜΕΡΟΣ
Καταγραφή - Επιμέλεια: Ηλίας …Θέλω να καταλήξω ότι εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αγαπάς τον Κύριο με όλη σου την ψυχή, τίποτα άλλο, και ο καθένας. Γιατί όταν θα βρεθείς εσωτερικά ενορατικά σε κόσμους που δεν μπορείς να φανταστείς αυτός που θα σε σώσει στα κατώτερα πεδία θα είναι ο άγγελός σου αλλά θα έχει πάρει και ο δάσκαλος ο εξωτερικός κάποιο οκέυ για να μπορέσει να σε βοηθήσει. Γιατί εάν κατεβεί η Ενέργεια κάτω θα σε κατακάψει εσένα και τις μικρές μονάδες τις ανθούσες των προβολών σαν ζωή μέσα σου. Εάν θα κατεβεί το ΦΩΣ, γιατί αυτά με φωτιά γίνονται, κατά την γνώμη μου δεν ξέρω εάν είναι αλήθεια, θα σε κατακάψει, θα σε κομματιάσει, γι’ αυτό αυτός μετριάζει την κατάσταση και γίνεται ένα είδος να πούμε συνεννόησης, «συμβιβασμού». Ο Δάσκαλος θα σε πάει εκεί που δεν φαντάζεσαι ψηλά αλλά κι εκεί θα ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ σαν τους Ναούς του Σαολίν, έχεις δει έργα τέτοια, σαν τους θιβετιανούς έξω από την πόρτα εάν σου δοθεί το οκέυ. Δεν πα νάταν ο άγιος των αγίων αυτός που σε πήγαινε μέχρι εδώ, όχι μέχρι εδώ (βάση ρίζα μύτης), μέχρι εδώ είναι αυτό (τρίτο μάτι) γιατί στην πραγματικότητα υπάρχει εδώ το Περιμένω και όταν μπεις χραπ θα κάνει και θα εισέλθεις εδώ μέσα, θα μπεις κατευθείαν στην Πύλη, αλλά εκεί είναι άλλου παπά Ευαγγέλια. Εκεί είναι άλλες τεχνικές που ο Κύριος τις γνωρίζει και βλέπει. Πολύ περισσότερο μιλάμε αυτή την στιγμή όχι με ημάς τους κατώτερους αλλά μιλάμε με το ΟΝ που κατευθύνει τις συνειδήσεις, είναι πολύ Μυστήρια πράγματα αυτά που προσδιορίζουμε. Αυτά που λέω τώρα εγώ μπορεί να μην μπορώ να καταλάβω τον Ηλία σε ορισμένα θέματα και θα πρέπει να μου τα εξηγήσει για να τα καταλάβω, γιατί εγώ, κι έρχομαι στην εμπειρία μου, πήγα σαν μπογιατζής Νικόλας όπως κάνεις την δουλειά σου εσύ. Άκουγα λοιπόν, η μία συλλαβή φέρνει την άλλη, άκουγα ότι ο Χριστός, τα «γαλάζια του μάτια», τα «ξανθά του μαλλιά» (τα εισαγωγικά είναι του συντάκτη του κειμένου), κι ήθελα να τον γνωρίσω γιατί τον αγαπούσα, έβλεπα έργο τον Χριστό στον Γολγοθά και ήθελα να μπω μέσα να πούμε στην ταινία να πιάσω να του κουβαλήσω νερό, να του χαϊδέψω το μέτωπο, να πάω κι εγώ μαζί Του. ΠΟΛΥ τον Αγαπούσα. Διαβάζω ένα μικρό ινδικό βιβλιαράκι που λέει. Αν μπορέσεις να μπεις πάνω από τα φρύδια, είναι μια Πύλη, εάν μπεις μέσα θα συναντήσεις ένα ΟΝ 12,5 ήλιους δύο η ώρα το μεσημέρι που είναι. Αυτό εδώ πέρα θα σε εξυπηρετήσει. Αυτό εδώ δεν το έδωσα τόση εμπιστοσύνη όσο έδωσα στον Κύριο, τον Ιησού Χριστό που λέει. Εγώ είμαι το Φως του Κόσμου ο ακολουθών εμοί ου περιπατήσει εν το σκότος αλλά έλξει στο φως της ζωής. Δηλαδή να μην φοβηθείτε, για μια στιγμή εγώ θα σας ανεβάσω απ’ όπου κι αν υπάρχει εγώ θα είμαι ας έχουν περάσει δύο χιλιάδες χρόνια. Δεν μιλούσε σαν Ιησούς Χριστός, μιλούσε σαν Χριστός, ΦΩΣ, Σωτήρας. Αλλά το ένα συμπλήρωνε το άλλο πρέπει να πούμε και δεν θα πάρουμε την τιμή ποτέ γιατί απ’ αυτού την Αγάπη, του Ιησού, γνωρίσαμε την Αλήθειά Του και αυτή η Αλήθεια μας έστειλε στο ΦΩΣ διακτινιστικά. Μας, βραπ έστειλε με την μία, σαν έργο να πούμε, διακτινισμός έγινε.
Πρέπει να έχεις όμως ΦΛΟΓΑ μέσα σου, ΟΡΑΜΑ, να μην φοβηθείς ΤΙΠΟΤΑ, ούτε τον θάνατο ούτε τίποτα. Κάνω μια ωραία πρωία εγώ λοιπόν, απόγευμα ήταν έτσι λέω πρωία, γύρω στις 4.00, 5.00 η ώρα το απόγευμα, είμαι σε ένα ξενοδοχείο του Χανδρή στην Χίο. Κλειδώνω πόρτες και παράθυρα, κατεβασμένος και τρελαμένος δηλώνω στον εαυτό μου ότι θα πάω να δω τον Κύριο, ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Κλειδώνω πόρτες παράθυρα να μην μπει κανένας και με πιάσει, γιατί μπορεί εγώ να έχω παγώσει. Γιατί εγώ μπορεί για λίγο να είμαι νεκρός και να ξαναγυρίσω πίσω, να πάρει η φωτιά πάλι ζέσταμα, η ενέργεια, να γυρίσει η συνείδηση και να μπορώ να κυκλοφορώ κανονικά και πάλι. Το αποτέλεσμα. Κάθομαι γονατιστός όπως κάθεστε κι εσείς κι εκπαιδεύεστε, βάζω κατόπιν τα πόδια έτσι (σταυρωτά), δεν με βόλευαν, κουράστηκα σε δύο τρία λεπτά γιατί δεν ξέρω απ’ αυτά, τα βάζω από πίσω. Λίγο με πονούσαν στην αρχή μετά συνήθισα, 10 λεπτά περίπου, ε κάποτε μούδιασα. Μου έρχεται στο μυαλό να πιάσω, ανάμεσα σε δύο κρεβάτια το έκανα αυτό, να πιάσω τα δύο κρεβάτια και να σηκωθώ όρθιος κι ότι ήθελε προκύψει λέω, με το μυαλό αυτό που έχω τώρα. Πραγματικά μία και δύο χραπ το κάνω και κάθομαι σε στυλ καράτε γιατί ένιωσα μεγάλη ζάλη από το ήρεμο το μούδιασμα που είχα με την γρήγορη κίνηση την χραπ χραπ μου έφερε ζαλάδα και θα έχανα τον ειρμό της συνείδησης, θα λιποθυμούσα. Εκείνη την στιγμή που το κάνω αυτό τραβάω και μία πρέζα αέρα γιατί κατάλαβα ότι θα πέσω κάτω, θα τα χάσω. Αλλά ο αέρας είναι αυτός, όσο μπορείς να πάρεις και λίγο παραπάνω απ’ αυτό που θα πάρεις να γεμίσεις και να έχεις και περίσσευμα από τον αέρα και τον βάζω εδώ (σ.σ.: διάφραγμα) και κάθομαι στυλ καράτε κανονικά για να μην πέσω, έτσι; Ανοίγω τα πόδια, κάνω τα χέρια σε ισορροπία, έτσι. Νιώθω την ισορροπία μου καλά εντάξει είμαι λέω. Αυτά γίνονται σε δευτερόλεπτα δεν γίνονται έτσι όπως μιλάω. Εκείνη ακριβώς την στιγμή νιώθω ένα Χτύπημα στο δόξα πατρί. Στην αρχή είχα σκοτοδίνη, νιώθω ένα χτύπημα μετά την σκοτοδίνη εδώ (στο κεφάλι), χάνεται ολόκληρο το δωμάτιο και βλέπω δεξιά μου ένα ον, μία μορφή έμοιαζε σαν διάβολο της θρησκευτικής μας ορθοδοξίας, όπως τον φανταζόμαστε στην φαντασία. Βεβαίως πιστεύω ότι είναι το πρωτότυπο, σαν τσιπάκι πάει αυτό, σαν δισκέτα πάει στην κάθε συμφωνημένη κατάσταση, τι είσαι; ανάλογα σε ποια θρησκεία είσαι οργανώνεται και η τάξη αυτή του τσιπιού, κάπως έτσι γίνεται εσωτερικά. Μόλις το βλέπω αυτό, είναι τόσο κακό που άμα θα το δεις, μου είπες το όνομά σου; (Γκέλυ), θα πεθάνεις στα αλήθεια δηλαδή, δεν υπάρχει θέμα να ζήσεις. Βεβαίως δεν θα το δεις ποτέ γιατί θα είναι μεγάλη σου τιμή να το δεις και πώς να το δεις άμα δεν εργαστείς; Άμα θες μπορείς να το δεις ΕΔΩ. Κάποιοι που έχουνε λεφτά, η ομορφιά να πάμε στις Άλπεις, τριάντα χρονών και δισεκατομμύρια το ίδιο το ον είναι αυτό αλλά με άλλη μορφή. Μιλάμε τώρα ακαδημαϊκά ε; Να πάρεις ωραίους άνδρες που να ξέρουνε να φιλάνε και να σε κάνουνε σε ηδονές να ανεβαίνεις μέχρι εκεί πάνω και να λες τι χαρά που βρήκα τον πλανήτη Γη, το ίδιο είναι. Το αποτέλεσμα και το δίδαγμα. Μόνον που αυτό που παρουσιάστηκε σε μένα ήταν Θυσιαστικό, δηλαδή του αξίζει κι ένα ευχαριστώ. Το λες στον Χριστό και του το δίνει ο Χριστός, το Φως Του, του δίνει το ΕΥΓΕ. Γιατί δεν ήρθε για να βάλει λούκι υποκειμενικό αφού άλλαξα ταχύτητα και πήγα σε ιστάμενες ανώτερες καταστάσεις, ήρθε να με βοηθήσει. Και να σου πω πως με βοήθησε. Το κοιτάζω και λέω. Τα μάτια του ήταν σαν φιδιού δεν ήταν έτσι όπως τα δικά μας, ήταν έτσι προς τα κάτω όπως είναι η κόμπρα, το φίδι. Είχε βδελύγματα στα μάγουλα, είχε τρίχες πολλές, δεν είχε όργανο αντρικό κάτω, γιατί κοίταξα, νοητικά κοίταξα όμως γιατί δεν κουνιόταν τίποτα, μόνον κοιτούσα με τον Νου ότι με ενδιαφέρει και επειδή είμαι λεπτός και δεν θέλω ούτε άνδρα ούτε γυναίκα να δω με τα πράγματά του απέξω με τίμησε και η κατάσταση γιατί από μένα βγήκαν όλα αυτά όπως θα βγούνε και από σένα. Δεν ήταν ένας διάβολος εξωτερικός, από μένα βγήκε το μισό αυτό, δεν είχε λοιπόν γεννητικά για να μην πολυλογούμε, ήταν γεμάτος τρίχες, τόσες τρίχες είχε (περί τους 20 πόντους). Είχε έναν κύκλο στην κοιλιά του και την Πεντάλφα. Δεν την θυμάμαι καλά αλλά πρέπει να ήταν η Πεντάλφα αλλά το τρίγωνο ανεστραμμένο μέσα στην Πεντάλφα και είχε ονόματα ανάποδα γραμμένα, και από δω πολλά, ανάποδα όμως κι από εδώ κι από πάνω αλλά με μαχαίρι ήταν αυτά χαραγμένα με μεγάλο άνοιγμα χαρακιάς. Έχω τρελαθεί στον φόβο και λέω καμιά αγάπη, αφού τα έχω χάσει κι εγώ, καμιά αγάπη λέω αφού άνθρωποι είμαστε βρε αδερφέ, βρεθήκαμε σ’ αυτή την διάσταση θα μας κόψεις το κεφάλι δηλαδή εσύ; Αυτό όμως λέει όχι θα σου κόψω το κεφάλι, νοητικά ε, με το στομάχι δεν μιλάνε εκεί, Θα σε ξεσκίσω λέει, Ούτε έναν πυρήνα όρθιο δεν θα αφήσω πάνω σου, θα σε φάω ό,τι μπορώ, θα σε ξεσκίσω. Έπρεπε να το κάνει όμως αυτό για να ζήσουμε και να δούμε το Θεό. Με έναν αέρα βουουουου κάνει και τότε κάτι μου λέει άφηνε αέρα, όπως στο έργο τράβα μαλλί, τράβα μαλλί, εδώ μου λέει άφηνε αέρα, άμεσα όμως όχι με φωνή. Αρχίζω εγώ να αφήνω τον αέρα. Μέτρα λέει όμως, συγκρατημένος να είσαι μην τον αφήνεις τον αέρα γρήγορα ούτως ώστε αυτό να προλάβει να ανέβει από κάτω προς τα πάνω να μπει μέσα και να σωθείς κι εσύ. Εάν δεν μπει μέσα στην Τρίτη Πύλη που την λένε εδώ (Τρίτο Μάτι) πάνω από το μέτωπο θα πεθάνεις στα αλήθεια. Όσο μπορώ λοιπόν κάνω αυτό το πράγμα και αρχινάει αυτό κούκλα μου κι ενώ εγώ περιμένω να μου φάει τον λαιμό ή να μου φάει το μάτι αυτό πηγαίνει κάτω στα νύχια των ποδιών και τα νύχια των ποδιών ενώ φαίνονται ότι δεν χωράνε τίποτα παίρνουν ένα περιθώριο, σαν να πήγαν πιο πάνω γύρω στους 5 πόντους κάνανε άνοιγμα και άρχισε να περνάει η ενέργεια από εκεί. Τότε κατάλαβα εγώ ότι δεν είναι οι φλέβες οι χονδρές που έχεις, υπάρχουν ένα σωρό αγγεία που δεν τα ξέρεις κι ούτε και οι γιατροί δεν μπορούνε να τα βρούνε, αυτοί οι αγγειολόγοι (σ.σ.: ναδίς = αιθερικά κανάλια, φωτόνια), τα αισθάνθηκα, πήγαινε σε όλα τα αγγεία σαν βρασμένο νερό να το πω σε 500 θερμίδες, να το πω 1000 μονάδες θερμοκρασία. Μετά όμως αμέσως την ίδια στιγμή γινόταν ΠΗΞΗ κούκλα μου. Δηλαδή πάγωνε το αίμα δεν χρειαζότανε να κρατάς ισορροπία, γινόταν πήξη του αίματος, πάγωνε. Ανεβαίνει, ανεβαίνει στις κλειδώσεις, δεν χρειαζόταν εγώ να κρατάω ισορροπία για να μην πέσει το σώμα, πάγωσε αυτό, τελείωσε. Ανεβαίνει πάνω πάει στον κωλαράκο, πάει μπροστά παντού, όπου υπάρχει αυτό, μάλιστα είχα ακούσει ότι όταν περάσει από πίσω σφίξου, με την καλή την έννοια μιλάμε, για να μην βγει από εκεί η ενέργεια η οποία αν βγει θα πας στους κάτω κόσμους, κάτι σχετικό έγραφε το βιβλιαράκι, κρατιέμαι κι έτσι εγώ περνάει αυτό βέβαια. Ναι αλλά εκείνη την στιγμή περίμενε και μία Δύναμη εκεί πίσω σαν σε βρασμό να ήταν, σαν Φωτιά (σ.σ.: Κουνταλίνη). Αυτή πρέπει να ήταν. Ήταν τόση περίπου την φαντάζομαι εγώ, έτσι, και είχε ένα πράγμα, ήταν ξετυλιγμένο και περίμενε για να ενωθεί με αυτό που ερχόταν από κάτω. Περίμενε ένα λεπτό, περίμενε δύο, το περίμενε όμως, πραγματικά αυτό ανεβαίνει, περνάει τον αφαλό γίνονται ΕΝΑ, ο Πόνος έγινε ΔΙΠΛΟΣ κούκλα μου απ’ ότι ήταν όταν ξεκίνησε αυτό το ον που μου έπαιρνε την ζωή, ξέρεις πως πονούσε; Κανένας δεν μπορεί να ξέρει, ο Ηλίας μπορεί με αυτά που ασχολείται να συλλάβει χωρίς όμως ο ίδιος να έχει εμπειρία επί του πόνου. Το αποτέλεσμα. Ανεβαίνω, ανεβαίνω, μόλις φτάνει, περνάει τον αφαλό, αρχίζει κάτι να μου λέει μέσα, ότι σε λίγο θα σταματήσει η καρδιά σου, δεν μου το λέει με λόγια, άμεσα μου το μεταβιβάζει, θα σταματήσει η καρδιά μην φοβηθείς, πραγματικά, δεν σταματάει η καρδιά στα καλά καθούμενα, αρχίζουνε ταχυπαλμίες, ταχυκαρδίες, κι αμέσως μετά, γρήγορα γίνεται, ανεβαίνοντας σταματάει, α ξέχασα να σου πω ότι τα μάτια τα είχα ανοιχτά μέχρι που έφτασα στην καρδιά. Τα μάτια τα είχα ανοιχτά αλλά δεν έβλεπα ήταν σκοτάδι. Από ευγένεια όμως για να μην με βρει ο θάνατος τυχόν τα κλείνω και όπως κάνουν οι πεθαμένοι που τους τα κλείνουν, τα έκλεισα μόνος μου εγώ γιατί είχα συνείδηση του σώματος. Τα κλείνω λοιπόν, σταματάει η καρδιά, εντάξει λοιπόν σταμάτησε η καρδιά εσύ ζεις στην τελευταία Ανάσα, μην φοβάσαι όμως. Πραγματικά ανεβαίνει αυτό, ανεβαίνει, περνάει από τον λαιμό, περνάει όλα αυτά, περνάει από δω, μετά αρχίζει από δω κι έρχεται έτσι, δεν πήγε στο κεφάλι. Άρχισε έτσι να πηγαίνει δηλαδή, δεν πήγε απευθείας πάνω στο κεφάλι, ήρθε περιμετρικά και μάζεψε όλα αυτά πίσω από την μύτη, από το στόμα, πάει πίσω από τα μάτια, πάει πίσω από τα κέντρα και αρχίζει να τρυπάει αυτό που λέγεται Τρίτη Πύλη, πως την λένε δεν ξέρω ακριβώς. Αρχίζει σαν το γεωτρύπανο στην Αθήνα που δουλεύει. Ναι αλλά τελειώνει η ανάσα μου. Τελειώνει η ανάσα, αυτό εδώ σταματάει να τρυπάει, όσο τελειώνει η ανάσα δεν μπορεί να τρυπήσει. Τελειώνει η ανάσα, δεν μπορεί, τελειώνει η ανάσα δεν μπορεί. Λέω να προλάβω να χαιρετίσω τα πάντα και μια άλλη φορά και όπως ξέρεις Ηλία λέω χάρηκα πολύ μια άλλη φορά ότι μπόρεσες παλικάρι μου έκανες, ο Θεός δεν ξεχνάει τα παλικάρια που δίνουνε ό,τι έχουνε για τα ιδανικά και τις ηθικές αξίες. Μην στεναχωριέσαι και αν πεθάνεις, άντε γειά σου κόσμε λέω.
Εκείνη την στιγμή όμως που λέω αυτό και πρέπει να κάνω αναρρόφηση που δεν υπάρχει, για μένα θα είναι δηλητήριο η αναρρόφηση, θάνατος δηλαδή. Νιώθω αυτό, ένα χτύπημα στην δεξιά ωμοπλάτη, αλλά είναι το χτύπημα αυτό με ένα είδος, πως λέγεται, παλμικό, αλλά αγγελικό χέρι. Με ένα χτύπημα σαν βελούδο για μένα χρειαζόταν ένα μέτρο για να σπάσω αυτή την μεμβράνη μου δόθηκε επτά, φαντάσου δηλαδή τι, με ένα χτύπημα απλό, αυτό εδώ, πιο σιγανό ήτανε. Τότε γίνονται τρεις εργασίες. Βλέπω να ανοίγεται καντράν μπροστά μου, η όραση να γίνεται εσωστρεφής να βλέπω μέσα από το καντράν, όπως είναι ο υπέρηχος που βλέπουμε στα μηχανήματα τα ιατρικά έτσι να βλέπω όμως την καρδιά, σαν μαρούλι να ανοίγει, σαν λάχανο και να βγαίνει, να τρέχει αίμα, να στάζει, αλλά το αίμα να μην είναι κόκκινο αλλά μπλε, σαν μαύρο, γιατί ήτανε με άλλη ορατότητα το κοιτούσα με τα εσωτερικά μάτια και γι’ αυτό δεν ήτανε κόκκινο. Κοιτάω, βλέπω έναν πυρήνα που αστραποβολάει σαν εκείνα τα γεννήματα που κάνει η κάθε Θεία Ακτίνα (αναφέρεται παρακάτω γι’ αυτή την Θεία Ακτίνα) έτσι ήτανε αυτό το πράγμα. Σαν ψυχούλα δηλαδή που λέμε. Ένας πυρήνας χρυσός. Βγαίνει από εδώ μόλις άνοιξε η καρδιά, έρχεται στην μέση και εδώ υπάρχει μια ηλεκτρομαγνητική θάλασσα από μονάδες μικρές όπως είναι της θάλασσας η άμμος να στροβιλίζουν και να κάνουν έτσι και να μην το αφήνουν αυτό να περάσει. Λοιπόν μέσα από εκείνη την θάλασσα κούκλα μου των ενεργειών δεν αφήνεται να περάσει αυτή η μονάδα ενεργείας, η ψυχή. Ναι αλλά αυτή δεν καταλαβαίνει τίποτα, όπως με κοιτάς εσύ και οι άλλοι έχει ένα είδος συνείδησης που τραβάει σαν παλικαράκι και δεν κοιτάζει ούτε δεξιά ούτε αριστερά και αν φωνάζουνε και η Σκύλα και η Χάρυβδη και ό,τι υπάρχει. Αυτή τραβάει να πούμε πάνω σαν να την τραβάει ένας μαγνήτης. Μπαίνει μέσα λοιπόν και μόλις μπαίνει αυτή κατευθείαν ακούγεται ένα γρουπ, ένα γραπ. Θα είναι το ξετύλιγμα των DNA των περιοχών των κατώτερων που πήρα μαζί μου γιατί εάν το έχεις δει αυτό είναι DNA και αυτό των κόσμων. Το πήρα μαζί μου. Αυτοί οι κόνοι, οι κόνοι. Αν δεν είχα αυτό πως θα γυρνούσα Ηλία εγώ; Για να γυρίσω δεν χρειαζότανε σκαλάκια; Ηλίας: Εφόσον προοριζόσουνα για επιστροφή. Νίκος: Έτσι φίλε. Δεν είναι ο Θεός κάτι το αχανές, ο Θεός είναι παντού και τελειώσαμε. ΟΛΑ είναι ΤΕΧΝΙΚΑ, όλα είναι Μελετημένα, μπορείς τον Θεό, κι γι’ αυτό ερχόμαστε σε συζήτηση, να τον φανταστείς υποκειμενικά, υποκειμενικά όμως όχι αληθινά, ότι είναι ένας ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ από άλλη διάσταση μη προσδιορισμένη για να τον καθορίσει, ο οποίος εδώ έφτιαξε όλα αυτά και είναι δικά του. Αυτός όμως είναι ο Αρχειοθέτης. Δεν είναι έτσι όμως. Ο Θεός εάν τον δεις, το Άγιο Πνεύμα μόνον, όχι την Αγία Τριάδα, αν δεις το Άγιο Πνεύμα θα καταλάβεις άμεσα, θα σου έρθει Άμεση Γνώση ότι δεν υπάρχει τίποτα εξόν από το Σκοτάδι και από αυτό το ΟΝ που υπάρχει και έχει δημιουργήσει γαλαξίες επί γαλαξιών και είναι όλα αυτά κάτω από το νύχι σου εάν ήσουνα εκεί, εδώ, όχι πάνω στον Θεό να πας, εδώ στο πρώτο βήμα. Γαλαξίες επί γαλαξιών. Τον δε πλανήτη Γη ούτε η μάνα του δεν τον ξέρει μόνον ο Θεός μάνα τον ξέρει, κανένας άλλος δεν τον ξέρει, τόσο μικρός είναι και τόσο ασήμαντος, τιποτένιος. Κι όμως μέσα απ’ αυτό τον τιποτένιο πλανήτη πρέπει να γεννηθείς, να δώσεις εξετάσεις, που δεν έχει ήχο και χρώμα, ο οποίος είναι μαύρο σκοτάδι, κανένας δεν ασχολείται μαζί του και πρέπει να δώσεις τις εξετάσεις σου. Οι εξετάσεις σου είναι του Ιησού Χριστού, της ΘΥΣΙΑΣ κι όλων αυτών των καταστάσεων. Βέβαια μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι αλλά θα πρέπει να περάσεις από θυσία, ένα κι ένα δύο. Γι’ αυτό ακούμε και για σατανιστές ακόμη ότι κάνουνε ψεύτικες θυσίες αναμεταξύ τους αλλά σκοτώνουν άλλους. Άλλη συζήτηση αυτή... Το αποτέλεσμα και το δίδαγμα. Πιάνει να πούμε αυτό το πράγμα και μπαίνει μέσα. Μπαίνει μέσα, μπαίνω κι εγώ και σαν ένα είδος κεμπέκι, όπως είναι τα κεμπέκια που κατεβάζουν τα στόρια. Τότε καταλαβαίνω ότι εδώ που βρέθηκα είναι από δω μέχρι την Αυστραλία ένα τρισεκατομμύριο φορές να μετρούσες δεν θα μπορούσες να φανταστείς τι ύψος έχει αυτό.
Το αποτέλεσμα. Καταλαβαίνω λοιπόν κούκλα μου ότι εκεί σε κείνη την περιοχή που βρέθηκα μου έρχεται Άμεση Γνώση, στην αρχή ξεκουράζομαι, ωραία την γλύτωσα μην μιλάς καθόλου, έτσι με το ίδιο μυαλό. Μην μιλάς λέω την γλυτώσαμε δόξα το Θεό λέω. Κι εκεί αρχίζει κι έρχεται Άμεση Γνώση. Καταλαβαίνεις ότι, πρόσεξε η Άμεση Γνώση πως έρχεται, Ιεραρχικά, δεν έρχεται πριν να ρθει κάτι για να το μάθεις, ώστε δικαιωματικά να το μάθεις. Αυτό που είναι προετοιμασμένο να μάθεις θα μάθεις. Γι’ αυτό λέω ότι ο ΚΥΡΙΟΣ είναι ο Μεγαλύτερος Τεχνίτης. Μου έρχεται Γνώση ότι οι γαλαξίες και οι πλανήτες είναι θέμα χρόνου, υπάρχουν δισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων, τον πλανήτη Γη δεν τον ξέρει κανένας που λέει ο λόγος, αλλά είναι θέμα χρόνου η διάλυσή τους. Εσύ μιλάς για έναν πυρηνικό πόλεμο και εγώ σου λέω ότι δισεκατομμύρια των γαλαξιών και των πλανητών είναι θέμα χρόνου δεν θα μείνει σκόνη επί σκόνης απ’ αυτούς. Αλλά θα ξαναδημιουργήσει καταστάσεις ο Θεός με αυτούς.
Είναι δικά Του όλα. Το αποτέλεσμα. Περνάει ένα λεπτό, περνάνε δύο, αρχίζω και δυσφορώ, στεναχωριέμαι, στην αρχή χαίρομαι, κάτι μου λέει ότι εδώ που πατάς είναι Γη, να το θέσω έτσι Αγία, αυτά όλα που βλέπεις θα διαλύσουνε αλλά εδώ που βρίσκεσαι ΔΕΝ διαλύεται. Περιμένω ένα λεπτό, δύο.
Κατάλαβες τι είπα Ηλία; Θα διαλύσουν ΟΛΑ αλλά εδώ που βρίσκεσαι στην περιοχή αυτή δεν θα διαλύσουν, ΔΕΝ πεθαίνει αυτός που βρίσκεται εκεί, ΔΕΝ χάνεται. Περιμένω ένα δύο λεπτά, αρχίζω να δυσανασχετώ, δυσφορώ, θέλω να φύγω, τι γίνεται λέω να πούμε, πίσω να κάνω δεν γίνεται γιατί το καταλαβαίνεις πρέπει να γίνει κύκλος για να τελειώσει αυτό.
Εκεί που περιμένω και δυσφορώ ακούω μια ΙΑΧΗ. Είναι ένα είδος με την καλή την έννοια της νυχτερίδας (υπέρηχος), όχι σαν της νυχτερίδας σαν του δελφινιού ή της φάλαινας αλλά σαν υπέρηχος ακούγεται, δηλαδή όπως με χτύπησε το άγιο χεράκι εμένα η Φωνή Αυτουνού σπάζει τα κύματα της θάλασσας αλλά της θάλασσας των Περιοχών Εκείνων, σαν θάλασσα είναι το Διάστημα. Σπάζει όλες τις μορφές της δυναμικής τις διαλύει και τις Ενοικεί. Είναι σαν ένα είδος Σαλάχι Ιπτάμενο, από μακριά αν το δεις, σαν Ιπτάμενο Σαλάχι, που μια φορά αν κάνει το φτερό του έτσι, 15 δισεκατομμύρια φορές έχουν γίνει αυτά αν το παρατηρήσεις. Και η παρατήρηση ξέρεις που είναι. Από εδώ έως την Αυστραλία εκατό φορές, τόσο ψηλά είμαι. Δεν μπορείς να φανταστείς. Με τη δεύτερη ιαχή, ίιιιιιιιιιιι που κάνει, ΗΧΟΣ και ΦΩΣ φανερώνονται σε δέκα πόντους μπροστά μου στην συνείδηση που κοιτάει όχι στο σώμα βέβαια. Κι όπως κοιτάζω εσάς κοιτάζω Αυτό. Αυτό μόλις έφτασε μπροστά μου, την ώρα που φώναζε όμως έμοιαζε σαν Μάνα που της πειράζουν το κοτόπουλο. Εεεεε τι είναι; Ποιος; ΕΓΩ είμαι εδώ. Δεν το είπε έτσι ελληνικά μην τρελαθούμε, η ιαχή έδειχνε μην στεναχωριέσαι εγώ είμαι εδώ ποιος θα μου πειράξει το κοτόπουλο. Ενδιαφέρον! παπ μία, φανερώνεται ένα πράγμα Τρομερό, Φοβερό μα και Απλό. Μόλις το βλέπω οι πρώτες σκέψεις που μπαίνουν άμεσα σαν Γνώση είναι δεν υπάρχει όνομα να του προσάψεις. Το όνομά του είναι ο ΩΝ. Έτσι το καταλαβαίνεις μέσα στον εγκέφαλο. Τον Εγκέφαλο που υπάρχει ΕΚΕΙ βέβαια. Είναι ο ΩΝ. Δεν μπορείς να του δώσεις όνομα, δεν ταιριάζει όνομα εκεί σ’ αυτό, ο ΩΝ. Του λέω είσαι ο Χριστός, αλλά με δέος, είσαι ο Χριστός του λέω; βέβαια δεν μιλάει αλλά νοητικά, είσαι ο Νίκος; γιατί αυτό που βλέπω είναι ο Ηλίας; ο Νικόλας; Αυτό που είχα κάθε μέρα μαζί μου αλλά ΔΕΝ τόξερα, η Μαριάννα, εσύ, τα παιδιά, τα σκυλιά, τα γατιά, οτιδήποτε οργανισμός, αλλά ΑΥΤΟ που κοιτάει μέσα από τα μάτια τους.
Εκεί σου φανερώνεται ΚΑΘΑΡΑ. Κοιτάζει Αυτό και για λίγο πηγαίνει πιο δεξιά από ότι είμαι. Για να πάει πιο δεξιά όμως απ’ εδώ που δείχνω για να πάει μέχρι εδώ, λίγο, κάνει ολόκληρη θερμική ανακύκλωση των πυρήνων για να προχωρήσει και γυρνάνε όλα μέσα Του. Σαν να είναι Οργανισμός που κάνει διάσπαση των πυρήνων και γίνονται έτσι οι πυρήνες αλλά έχουν αρχειοθέτηση και σ’ αυτή την κίνησή τους. Συμφωνείς Ηλία και το καταλαβαίνεις. Το κοιτάζω εγώ όλο Δέος και Τρόμο, ποιος δεν θα τρομάξει σε μια τέτοια περίπτωση; Ένα πολύ απλό ΟΝ. Πολύ ΑΠΛΟ αλλά ΜΕΓΑΛΕΙΟ, γίνεται η Απλότητα που δείχνει και η Δυναμική, απλό όμως. Δηλαδή ένας εργάτης εάν τον δεις είναι πιο αριστοκράτης απ’ Αυτό. Αλλά μέσα σ’ αυτή του την Απλότητα και την Ταπεινότητα έχει Φοβερή Δύναμη που δεν μπορεί να σου δοθεί με τα λόγια. Με ένα ίιιιιιιιι, με μία ιαχή ορμάει πάνω μου και νιώθω κλικ, κλακ, κλοκ, ένα δέσιμο. Πως λέμε σε βουτάει ο άλλος από τον σβέρκο από πίσω από την μέση δένεται κάτι, ένα κλείδωμα, γερό κλείδωμα και μου δίνει να καταλάβω ότι δεν γίνεται αυτό για να προσβληθείς, γίνεται γιατί το ΤΑΞΙΔΙ που θα γίνει υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις, στρόβιλοι και καταστάσεις που αν δεν σε δέσει θα σε πάρουν και θα χαθείς... Γι’ αυτό εκείνο το ταξίδι χωρίς τον Κύριο δεν μπορεί να γίνει μόνος σου, μόνον Παράθυρο το ΦΩΣ του Κυρίου μπορεί να έχεις και την Δύναμή Του να σε εξυπηρετήσει. Βέβαια εγώ είχα μεγάλη πλάκα γιατί με χαιρετούσαν στον δρόμο όταν περνούσαμε τα Σύμπαντα (σ.σ.: Διαστάσεις) και έλεγα γεια σας, με το μυαλό μου, δηλαδή νόμισα ότι εμένα με χαιρετάνε και έλεγα που με ξέρουν; ενώ χαιρετούσαν τον Κύριο και αντιχαιρετούσε. Δηλαδή για να περάσεις ένα πλανητικό σύστημα έχει ένα πεδίο δράσης που σου δίνει παρασύνθημα. Εάν δεν ξέρεις εσύ το σύνθημα δεν περνάς. Βέβαια ο Κύριος δεν έχει ανάγκη το σύνθημα απλώς τον χαιρετούσαν λέω γιατί τον καταλάβαιναν, του έλεγαν καλώς ήρθες και του δίδανε Τιμή. Λέγω όμως για έναν παρείσακτο να περάσει από εκεί. Έχει σύνθημα που πρέπει να ξέρεις το παρασύνθημα, είναι ηχητική, τα έζησα γι’ αυτό Ηλία μου. Πραγματικά. Μόλις γίνεται αυτήν η κατάσταση και με δένει καλά κάνει ένα ανάποδο και πάει σε μία άλλη διάσταση, σαν κωλοτούμπα να έγινε και να σε πήγε αλλού. Και πηγαίνουμε πρώτα ΚΑΤΩ αλλά με έχει δέσει καλά, το νιώθω, πηγαίνουμε κάτω και νιώθουμε την εξωτερική μορφή της κάθε περιοχής. Αν θα καθόμασταν θα βλέπαμε και πως είναι ο κόσμος εκεί, αυτό το κάνουνε Γιόγκι βέβαια. Πόσο αληθινός είναι ο Κύριος δεν καταδέχεται με πράγματα τα οποία δεν πρέπει να δει το μάτι σου, σε πηγαίνει κατευθείαν. Αλλά Γιόγκι το βλέπουν αυτό και κάνουν εργασία. Με πηγαίνει κάτω και βλέπω μαύρο σκοτάδι και ησυχία. Με παίρνει ρε παιδιά με την δύναμή του, με την δικιά του δύναμη έτσι όπως δείχνω, με δύναμη. Κι ερχόμαστε στο Έμμεσο. Το Έμμεσο όμως πλέον δεν είναι στην ίδια κατάσταση που ήταν την ώρα που βρέθηκα στην αρχή. Έμμεσο πάλι είναι αλλά σε μία άλλη κατάσταση, σε μία άλλη εξέδρα εκτόξευσης βρίσκεσαι.
Κι αρχίζουμε. Αρχίζει γρήγορα και ανεβαίνει με μία Χάρη ρε παιδιά...
Ξέχασα να σας πω ότι κάτω στο σκοτάδι δεν εκφράζει ΦΩΣ. Υπάρχουμε, υπάρχει η Δύναμή Του, εγώ, Αυτό, αλλά το σκοτάδι είναι σκοτάδι και δεν το πειράζει κανένας. Ίσως δεν εκφράζει Δύναμη Φωτός για να μην «σκάσει» το σκοτάδι. Γιατί δεν θα αντέξει το σκοτάδι. Ανεβαίνουμε γύρω στους «25 πόντους», παραβολικά μιλάω, αυτά ποιος ξέρει πόσα χιλιόμετρα θα είναι και περνάμε την Πρώτη Περιοχή, μπλέ ανοιχτό συν ήχο έχει, μπλε σκούρο, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί, τα χρώματα να πούμε, τις μπάλες. Τα περνάμε αυτά αλλά για να τα περάσουμε την ώρα που τα περνάς από κάτω πρέπει να τα σχίσεις, δηλαδή σαν το καρπούζι που έχει μέσα του να πούμε το κόκκινο αυτό, γγγγκ κάνει σαν την σβούρα που σβουρίζει κι ακούγεται ο ήχος και το παρασύνθημα, ανεβαίνει πολύ γρήγορα, μόλις περνάει την πρώτη περιοχή η δεύτερη είναι αμέσως. Κοντά είναι η μία στην άλλη, κοντά για το ΠΝΕΥΜΑ όμως, άντε πήγαινε εσύ κι εγώ. Περνάμε αυτές τις περιοχές λοιπόν και πως λέω 20% ή 15% ανέβαινε την μία περιοχή από την άλλη, μόλις τελειώνουμε ΟΛΕΣ τις Περιοχές, Επτά ήταν, πηγαίνει περίπου ένα 60% απάνω απ’ αυτές κάθεται κι αρχίζει σαν να χαίρεται το Έργο που έκανε, κι εγώ μέσα Του, εγώ είμαι σαν το καγκουρό που είναι μέσα στο σάκο της μαμάς του και βλέπει προς τα έξω. Αρχίζει και εκφράζει ΔΥΝΑΜΗ γράκα γρούκα, γράκα γρούκα, όπως κάνει δηλαδή η μηχανή του σταθμού που μόλις φτάσει στον σταθμό μπαμπαμπα ανεβάζει δηλαδή τις στροφές της, Αυτό ανεβάζει την Δύναμή Του.
Κοιτάζω εγώ, λέω κοίταξε εγώ ξεκίνησα για ένα «καλαμπούρι» από κάτω, δηλαδή ξεκίνησα έτσι για να κάνω με τον Κύριο γνωριμία, τι γίνεται έχω χαζέψει. Εκείνη την στιγμή βλέπω πολλά σύννεφα μαύρα, κατάμαυρα όμως όχι απλώς μαύρα, μπορεί να έχετε δει κι εδώ αλλά πιο μαύρα απ’ αυτά να έρχονται γρήγορα μπροστά σου. Βλέπω έναν κόκκινο ήλιο αλλά αίμα γεμάτος, να στάζει κι όλας κι εκείνη την στιγμή βλέπω ένα μαύρο να μπαίνει μπροστά, δεν ήταν σαν ήλιος έμοιαζε κόκκινο, στρογγυλό, σαν τον δίσκο της Φαιστού, έναν δίσκο αλλά είναι κόκκινος σαν αίμα και στάζει δάκρια αίματος, σταγόνες αίματος. Κι εκείνη την στιγμή μπαίνει ένα μαύρο μπροστά του, γρήγορα γίνεται αυτό, κι εκείνη την στιγμή που μπαίνει το μαύρο νιώθω ένα χτύπημα, ενώ το πρώτο το περάσαμε κάτω κι είδαμε όλα αυτά εδώ, τα χτυπήματα είναι ΦΟΒΕΡΑ δεν μπορείς να τα αντέξεις ΟΥΤΕ και χωρίς το σώμα σου, τα ΧΑΝΩ, κι όταν ξαναβρίσκω την συνείδηση, πολύ γρήγορα την βρίσκεις, περνάει κι ο πόνος σε λίγο, πονάς, αλλά περνάει σε ένα δευτερόλεπτο, νιώθω στην θύμηση ότι ΚΑΤΙ χτυπήθηκε πάνω μου έγινε διάσπαση των πυρήνων, αλλά τα τελευταία δευτερόλεπτα νιώθεις όταν έρχεσαι σε συνείδηση νιώθεις ότι εκείνη η Ακτίνα που βλέπεις έκανε εκκόλαψη πήγαινε δηλαδή και έμπαινε μέσα στις ακτινούλες σου που εσύ, οι πυρήνες σου άστραψαν από το κύτταρό σου. Εκεί που γίνεται αυτό κι έχω πελαγώσει, ωχ λέω το κεφάλι μου αλλά που να βρεις χέρια αφού τα χέρια τα αφήσαμε κάτω, έτσι είναι ανάλογα με το μυαλό που έχεις κάνεις αυτό που ήξερες…
Η Ακτίνα όμως ξέχασα να σου πω η Δεύτερη είναι 16 ήλιοι με 18 τρεις η ώρα το μεσημέρι. Ενώ η Πρώτη είναι 12,5 ήλιοι. Η πρώτη δε κάθισε εκεί και ακτινοβολούσε σαν ένα Πλάσμα που να μην το ήξερε κανένας, δηλαδή ΤΟΣΗ Ταπεινότητα σαν να μην έκανε τίποτα κι έκανε ΟΛΗ την Εργασία για να σε πάρει και καθόταν και Ακτινοβολούσε. Άφησε πλέον σε άλλον, έδωσε την Ιεραρχία τώρα. Δεύτερη Ακτίνα βλέπω 16 με 18 ήλιους. Ομοούσια ήταν, ίδιος Οργανισμός με Αυτό. Τρίτο Χτύπημα.
Έχω πάθει τραμπάκουλο, ΔΕΟΣ, ΤΡΙΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ, αμέσως. Τρίτο χτύπημα, σε ένα δευτερόλεπτο πάλι τα ίδια, βλέπω Τρίτη Ακτίνα, σαν γύρω στους 26 ήλιους Λευκή, ναι αλλά το λευκό ξεκινάει από την Ρίζα χρυσαφί, χρυσαφί, χρυσαφί και γίνεται χρυσαφί. Και αρχίζουνε και τα Τρία και Αστραποβολάνε με Μεγάλη Δύναμη γράκα, γράκα, γράκα, και είπαμε πως γίνεται με τους αρσενικούς και θηλυκούς πυρήνες, και τα τρία ΟΜΟΟΥΣΙΑ. Ίδια δηλαδή κυτταρικότητα και εμφάνιση κι αυτά ήσασταν ΕΣΕΙΣ!!!. Μπορείς να το καταλάβεις για δεν μπορείς καθόλου;
Κατάλαβες Ηλία τι θέλω να πω. Ήταν ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ο Ενυπάρχων ΠΑΝΤΟΥ αλλά χωρίς την εξωτερική του εμφάνιση, μόνον Αυτό που ΕΝΟΙΚΕΙ ΜΕΣΑ, το ΦΩΣ. Ξέχασα να σας πω όμως την ώρα που πήγαινα με τον Κύριο, με την Πρώτη Ακτίνα όταν ανέβαινα πήγα να πιάσω «γλείψιμο» με τον Κύριο και άρχισα να λέω Πάτερ Ημών, Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε και μου λέει αμέσως άστο άστο, κάτω, δεν μου είπε με λέξεις, δεν περνάει εδώ αυτή η κατάσταση, κάτω αυτά. Πριν την τελευταία σου ανάσα μπορείς ό,τι πρέπει να κάνεις και ό,τι είναι να το κάνεις. Συνεχίζω εγώ Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε, άστο, κάτι σου δίνει να καταλάβεις ότι μην κουράζεσαι, αυτό που προσεύχεσαι, Αυτόν τον Μεγάλον, ΝΑΤΟΣ, ΚΟΙΤΑΞΕ λίγο τις Ακτίνες, ΑΥΤΟΣ Είναι. Βέβαια εγώ δεν ξέρω, ε θα μάθεις, δεν ήξερες θα μάθεις.
Πάμε στις ΤΡΕΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ λοιπόν τις βλέπω να εκφράζουν την ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ με πιάνει ΔΕΟΣ και τότε αρχίζω Ηλία να λέω ότι όταν ήμουν στον πλανήτη Γη μου λέγανε για κάνα δεντράκι, λουλουδάκι για κάνα παράδεισο, να τρέχει και κάνα ποταμάκι να την αράξουμε σε κανέναν ίσκιο που λένε. Βέβαια δεν το είπα αυτό έτσι. Είπα κανένα λουλουδάκι, κανένα δεντράκι, για κάποιο παράδεισο, δηλαδή που ξέρεις τι γίνεται.
Εκείνη την στιγμή ακούω έναν θόρυβο γρουουου και νομίζω ότι έρχεται πάλι χτύπημα αλλά δεν είναι χτύπημα, βλέπω σπινθήρες, ενέργεια, βουουου, σαν φωτιά, και μετά απ’ αυτό βλέπω τα 7 Χρώματα του ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ να πετάγονται από δεξιά (δείτε την φωτογραφία του πίνακα ζωγραφικής που συνοδεύει το κείμενο μέσα από τον οποίο προσπάθησε ο Νίκος Ιωαννίδης να αποτυπώσει το Βίωμά του), να κατεβαίνουν λιγάκι και με μία μεγάλη Δυναμική τους να πάει από πάνω, έτσι, πάει μπροστά αυτό έτσι, έρχεται πίσω αλλάζει σχηματισμό και αρχίζει να τρέχει, να ΤΡΕΧΕΙ από δω μέχρι την Αυστραλία ένα εκατομμύριο φορές, όσο μπορεί να δει το μάτι εκεί, και να αρχίσει να γλιστράει έτσι, να κάνει παρακαμπτηρίους, να τρέχει και κάποτε αφού τρέχει, τρέχει μόνο του, αρχίζουμε να τρέχουμε κι ΕΜΕΙΣ μαζί με την Αγία Τριάδα, σαν το άρμα του Αγίου Βασιλείου από πίσω με τα αλογάκια. Τρέξιμο να δεις εσύ, τρέξιμο που δεν μπορείς να δεις και να ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ η Συνείδηση, να Ανοίγει. Τότε ενώ κάτω είχαμε μουσική και ακουγότανε, σαν τα τρίγωνα κάλαντα είναι αυτά, το καμπανάκι που χτυπάει ντρίνκι, ντρίνκι, ντρίνκι, αλλά με μία ηχομετρική να πούμε που δεν μπορεί να φανταστεί ο άλλος ΠΟΛΥ Γλυκιά. Σαν να γίνεται ένα Ζύγιασμα αυτών που περνάς από τα δεξιά. Από τα αριστερά ακουγόταν βόμβος, ένα είδος σαν ηλεκτρομαγνητική ρουφήχτρα, μυλόπετρα που αλέθει, ποιος ξέρει. Εγώ πιστεύω ότι ήταν αυτό ένα πράγμα, άλλος δρόμος που σε κατεβάζει κάτω, άλλος ανεβαίνει κι άλλος κατεβαίνει. Το αποτέλεσμα. Βέβαια ο Ηλίας τα ξέρει αυτά καλύτερα γιατί τα σπουδάζει.
 Το αποτέλεσμα, κάπου να πούμε, ενώ τρέχουμε με μία ταχύτητα που δεν μπορεί να φανταστεί ΚΑΝΕΝΑΣ αρχίζει και πηγαίνει στέϊπ μπάϊ στέϊπ, βήμα - βήμα, αυτό εδώ το αντικείμενο εγώ για να το κουνήσω και να το πάω ένα πόντο έκανα πολύ γρήγορα, να δεις τι Γλυκά που πηγαίνει, την Μυτούλα με τα Επτά Χρώματα το κάνει κάτω και σαν νερό που χύνεται, και όπως βλέπεις το νερό γάργαρο έτσι οι ενέργειες πηδάνε προς τα πίσω από μπροστά κι όλο κρατάει μία ΕΥΛΟΓΙΑ. Κι από εκεί αρχίζει σαν αράχνη και κάνει μία ΓΕΦΥΡΑ ΧΡΥΣΗ με «μπριλάντια, ζαφείρια», βέβαια έχει τον λόγο του κι αυτή η Γέφυρα, μεγάλη, σαν του Σαν Φραντσίσκο ήτανε ένα Τρομερό και Φοβερό, μέχρι και το χερουλάκι είχε να πούμε.
Κι εκεί που τελειώνει αυτό βγαίνει ένας ΗΛΙΟΣ, Ομοούσιος σαν τις ΤΡΕΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ, 36 ήλιοι μαζεμένοι 2 η ώρα το μεσημέρι, τον οποίον πλέον δεν μπορούσα να αντικρίσω γιατί βγήκε και η ΚΑΜΠΑΝΑ που ακουγόταν. Αυτό πρέπει να είχε εισέλθει κάπως δεν ξέρω ο Γκουρού Νανάκ που λέει όχι εκεί, όχι εκεί, δεν μιλάει για την Χρυσή Γέφυρα του Ουρανίου Τόξου; Ο Νανάκ λέει έφυγε από τις ανώτερες περιοχές πήγε κάπου και είχε μόνον ΗΧΟ-ΚΑΜΠΑΝΕΣ και στην οποία ακουγόταν μία Φωνή που έλεγε όχι εδώ, όχι εδώ. Αυτό βέβαια είναι παραβολικό και βγαίνει μέσα από την λογοτεχνική αρίθμηση να πούμε της συνείδησης του υποκειμένου ή του αντικειμένου που υπάγεται και νιώθει την κατάσταση αυτή, γιατί εάν ήταν χριστιανός θα έβλεπε τον Χριστό ή κάτι ανάλογο ας πούμε. Το αποτέλεσμα, θέλω να φύγω, δεν μπορώ, κι αυτό μου λέει, όπως μου είπε τόσα άλλα μέσα στον εγκέφαλο εκείνου του τρόπου. Μην φοβάσαι, μην στεναχωριέσαι, μια που ήρθες εδώ κάνε λίγο υπομονή, δεν θα πάθεις τίποτα. Κάθισε να γίνει όπως πρέπει η ΠΡΑΞΗ. Μα και να ήθελα δεν με άφηνε. Με κρατάει, γίνεται η Πράξη, πονούσα εγώ, το είναι μου, χάνεται, μετά όταν ήρθε το ΦΩΣ, χάνεται η Γέφυρα, χάνεται το Ουράνιο Τόξο και αρχίζω με την όπισθεν μπουουουου πολύ γρήγορα να πέφτω.
Την ώρα όμως που ανέβαινα είχε όμορφες, γλυκές μουσικές αλλά όταν κατέβαινα ακουγότανε Ερινύες να σε κυνηγάνε, όπως στα μυθολογικά, ιιιιιιιι, ουουουου, ααααα, ουουουου, Τρόμος και Πανικός να θέλεις να κρυφτείς κάπου. Τα αναφέρει ο Θιβετιανικός Βουδισμός αυτά εδώ και έχει δίκιο φίλε μου. Τρόμος, αμάν να χωθώ κάπου να γλυτώσω και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Μόλις όμως το ΟΝ το ΑΓΙΟ με κατεβάζει έξω από τις Πύλες του Πλανήτη Γη, με σταματάει, έρχομαι στην κεφαλή μου, μου επιτρέπει να δω τον πλανήτη Γη, είναι σαν ΑΧΛΑΔΙ, δεν είναι έτσι όπως την παρουσιάζει ο εξωτερικός χάρτης της γεωφυσικής. Είναι ένα είδος σαν ΚΑΡΔΙΑ και είναι ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ κι αυτός. Μόλις με κάνει να το δω, μαύρο το χρώμα του βέβαια, βουπ μία μπάπ κάτω στο κεφάλι. Ήρθα στο κεφάλι του Νικόλα λέω, κεφάλα το ανέφερα κι ακούω σουουουου, κάτι μου λέει διαχύνεται η ενέργεια και θα πρέπει να μπει μέσα στα νεύρα όπως ήταν παλιά, να βγει μετά και να γίνει ΕΝΑ με τις μορφές του οργανισμού που υπάρχει.
Πραγματικά γίνεται αυτό για να μην σας κουράζω και βλέπω μετά από πολύ ώρα γιατί άνοιξα τα μάτια και δεν έβλεπα, έβλεπα σκοτάδι, μία λάμπα, λίγο λίγο λίγο, βλέπω ένα σώμα, το σώμα μου, αααααα, μόνον που ήταν γέρικο, ένα πλάσμα έτοιμο να πεθάνει, γιατί το ύφος που έχουμε της εξωτερικής δομής είναι θέμα χρόνου, είμαστε σαν πεθαμένοι ήδη και δεν το ξέρουμε. Στην διάλυση ανήκει. Όταν όλα αυτά που μιλήσαμε ανήκουν στην διάλυση, θα μείνουν τα σώματά μας που είναι υποδεέστερα;
Μόνον ΑΥΤΟΣ θα μείνει που κοιτάει μέσα από τα μάτια σας, αυτό είναι τελειωμένο, βεβαίως κι εσείς και όλοι μας. Το αποτέλεσμα. Βλέπω το σώμα δεν ξέρω να το κουνήσω όμως, βρε αμάν δεν κουνιέται, με πιάνει το παράπονο, αχ τι θα κάνω έτσι, να δεις Αγωνία και Άγχος. Βέβαια καταλαβαίνω με τον ώμο, κουνάω τον ώμο, κουνάω τα χέρια, ήρθα, επανήλθα....
Τέλος Α΄ μέρους.
Σημείωση: Εδώ τελειώνει η διήγηση της ιδιάζουσα πρωτόγνωρης όσο και συγκλονιστικής αυτής Πνευματικής ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ενός απλού βιοπαλαιστή συνανθρώπου μας που εκτιμούμε ότι δίδει πολλά και ουσιώδη μηνύματα στους έχοντες ευήκοον ους και αποτελεί σπανία Πνευματική Παρακαταθήκη προς μελέτη, εξέταση, σύγκριση, διάκριση και Αντίληψη της Μίας Βαθύτερης Πραγματικότητας της Ζωής και των Πάντων.
Πάντως εάν πραγματικά παρουσιάζονται κάπου κάπου εκφάνσεις της Αλήθειας δεν μπορεί παρά να λαμβάνει χώρα αυτό μέσα στην απλότητα, σε απλούς ανθρώπους, στην «αφάνεια» και στην ταπεινότητα.
Εκτιμούμε ότι πολλά ερωτήματα πιθανόν να γεννήθηκαν σε αναγνώστες που μελέτησαν την παραπάνω περιγραφή του Πνευματικού Βιώματος ενός συνανθρώπου – αδελφού μας. Πιστεύουμε ότι όσο ξαναμελετούν την προεκτεθείσα Εμπειρία ή άλλων Μυστικιστών θα βρίσκουν νέες και ίσως βαθύτερες απαντήσεις που θα τους επιτρέψουν να διακρίνουν περισσότερα κομμάτια της Εσωτερικής Αλήθειας. Το ευχόμαστε ολόψυχα.
Θεού θέλοντος και επιθυμίας δηλωθείσας από ενδιαφερόμενους ίσως στο μέλλον περιγραφεί και μια ακόμα ΕΜΠΕΙΡΙΑ του Νίκου Ιωαννίδη (φυσική ακολουθία και συνέχεια της παρούσας περιγραφής) με την συνοδεία έντονων και εις βάθος εσωτερικών διαλόγων που διεκδικούν να διερευνήσουν και να διαλευκάνουν τις εν πολλοίς άγνωστες πτυχές της υπερβατικής αντίληψης των πραγμάτων, του προσωπικού του βιώματος καθώς και των συλλαμβανομένων ως υπερούσιες Αλήθειες και Θείες Πραγματικότητες από τρίτους.
ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ – Β΄ ΜΕΡΟΣ Διευκρίνιση: Μετά την σύντομη διήγηση και της δεύτερης Εμπειρίας του Νίκου Ιωαννίδη ακολουθεί αμέσως εξαντλητικός και πολύ ενδιαφέρον διάλογος που προσπαθεί να ξεκαθαρίσει τα ζητήματα που αναπτύχθηκαν και τα άλλα που προέκυψαν από τις δύο περιγραφόμενες Εμπειρίες.
Υπενθυμίζουμε μόνο ότι η συζήτηση που έπεται έχει καταγραφεί απευθείας από τον προφορικό στον γραπτό λόγο με μια στοιχειώδη μόνο επιμέλεια προς αποφυγή αλλοίωσης του ύφους και των νοημάτων που εμπεριέχονται. Γι’ αυτό ζητούμε την κατανόηση του αναγνώστη για τυχόν ατέλειες που ενδέχεται να υπάρχουν.
Παράλληλα ζητάμε από τον αναγνώστη να ξαναμελετήσει την περιγραφή του πρώτου βιώματος που παρουσιάσαμε σε προηγούμενη φάση και κατόπιν να προβεί στην ανάγνωση των όσων ακολουθούν τα οποία αποτελούν άρρηκτη φυσική συνέχεια κι εμβάθυνση των όσων περιγράφηκαν στην προηγούμενη διήγηση. Καταγραφή - Επιμέλεια Ηλίας ….Κούκλα μου ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ αυτή και μία άλλη η οποία, στην έχω πει Ηλία, ο Χριστός που μου μίλησε να πούμε. Έβρισα Χριστό, Παναγία και Θεό μετά από 7-8 χρόνια, μετά από το ΤΑΞΙΔΙ αυτό που σας διηγήθηκα.
Εγώ όμως δεν ασχολούμουνα σαν τον Ηλία. Εγώ πήγα, τελείωσε, «το ξέχασα». Μετά πήγα στα καράβια, παντού πήγα, στις γυναίκες. Γκέλυ: Δεν σας έμεινε η Εμπειρία όμως; Νίκος: Μου έμεινε αλλά δεν ήξερα κανένα, τίποτα, το άφησα έτσι, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία πως το λένε, όχι όπως εσείς.
Άλλο εσείς, την ζωή σας δίνετε, αλλά εγώ δεν έδωσα τίποτα εγώ, τελείωσα και πήγα στα καράβια, «παρέμεινα» ο Νικόλας ο παλιός, μόνον που με τραβούσε ο ουρανός στα καράβια. Οι άλλοι κοιμόταν και εγώ καθόμουνα και έβλεπα τα αστέρια και πέρνανε διάφορες μορφές και με τραβούσε και μια μέρα που ήπια πολύ με βρήκε ένας ας πούμε και μου λέει, θυμάσαι τι έκανες; Όχι. Μιλούσες ακαταλαβίστικα και έβριζες τους θεούς και τις παναγίες και τους χριστούς λέει χθες το βράδυ Νικόλα και έσπασες λέει το κάγκελο. Εάν είναι δυνατόν Σοφία ένα πράγμα τόσο, τα ρέλια, έτσι λέγονται στο καράβι να τα λυγίσω εγώ τόσο; Εσύ τα λύγισες. Και τον πίστεψα γιατί αυτός, βέβαια δεν ήταν δική μου ύλη είχα «δαιμονιστεί», κάτι τέτοιο ήταν. Αυτός ο άνθρωπος πάθαινε επιληψία και ήτανε σοβαρός και πάντοτε μόνος και τον δίνανε σημασία όλοι, δηλαδή δεν έκανε χαζομάρες και ούτε έλεγε πολλά. Επειδή είχε αυτό το πρόβλημα κρυβόταν μόνος του ο καημένος.
Μετά από 7 χρόνια λοιπόν εκεί που βρίζω και κάνω και ράνω και λέω δεν αξίζει να ζεις ούτε θεός υπάρχει ούτε τίποτα, δεν είχα καταλάβει την Αλήθεια που είχα πάει ΠΑΝΩ. Είμαι σε ένα ξενοδοχείο πάλι μπροστά και εκεί παίζει ένας ταπεινός άνθρωπος στο ακορντέον έπαιζε, εκεί ακριβώς στην θέση του έκατσα. Άκου να δεις όλα συμβαίνουν στην ταπεινότητα βρε Ηλία. Και λέω δεν με ενδιαφέρει θα πέσω από κανένα ξενοδοχείο οκτώ ορόφους να σκοτωθώ, δεν την θέλω την ζωή μου. Κι ακούω ένα ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ ντίνκι, ντίνκι, ντίνκι, ΝΕΡΑ πολλά από Πάνω, ΥΔΑΤΑ, βουουου, καταρράκτες και μία ΦΩΝΗ και αρχινάνε βουουου να κάνουνε οι φλέβες του κεφαλιού, του ηλιακού πλέγματος και των χεριών, ουουουου, σαν διαστημικό αυτό. Κι ακούω μια ΦΩΝΗ να λέει ελληνικά, Νίκο, Νίκο… αμέσως εγώ συνήλθα και λέω ποιος είναι; Κοιτάζω πονηρά και βλέπω έξω είναι σκοτάδι και μέσα μου συμβαίνει αυτό. Γιατί έξω είναι τα πάντα. Δηλαδή κράτησέ τον εδώ κι αυτό συνεχίζει και λέει είμαι εγώ ο Χριστός τον οποίον εσύ λες ότι αγαπάς. Η δικιά μου η φωνή και η δικιά σου ήταν η φωνή του πεθαμένου, είναι θέμα χρόνου να φύγουμε. Αυτουνού η φωνή ήτανε 17 χρονών παιδιού νέου που ΔΕΝ γερνάει ποτέ και ήταν σαν Χρυσάφι στις φλέβες, γιατί έκανε βουβουβου, δηλαδή πήγαινε στις φλέβες και του κεφαλιού μου, Εργασίες γινότανε. Είμαι εγώ ο Χριστός λέει τον οποίον εσύ λες ότι αγαπάς, γιατί Νίκο βρίζεις τον Πατέρα μου και Εμένα; τι σου κάναμε; Άκου να δεις! ποιος πήγε και του το είπε; Αυτό το ΟΝ το οποίο είναι συνέχεια ΜΑΖΙ ΜΑΣ. Αλλά εγώ είδα εσένα από πάνω κάτω ότι δεν είσαι καλά και κατέβηκα για σένα να σε κάνω καλά και θα σε κάνω. Λέγοντας αυτά ενισχύθηκε σαν να άνοιξες περισσότερο το ενεργειακό ύδωρ και γέμισαν οι φλέβες από ενέργεια και έγινα καλύτερα από πρώτα, εσύ αυτά Ηλία τα σπουδάζεις και τα ξέρεις, θέλω να πω Ηλία ότι ΔΕΝ θέλω άλλη φορά να ‘ρθει ο Κύριος, δεν θέλω να ξανακατεβεί αυτό το «Πράγμα» γιατί είναι Ντροπής για μένα. Αλλά η αγάπη πλέον δεν είναι, πρέπει να τον αγαπάμε τον Κύριο πολύ. Τώρα τα έργα τα δικά σου Γκέλυ και θα μιλήσει ο Ηλίας ποια πρέπει να είναι. Απλά από την μια μεριά στην κοινωνία, θα βλέπεις όλους αυτούς να κάνουν λάθη και συ θα πρέπει σιγά σιγά όσο μπορείς να τους συγχωράς αλλά δεν θα γίνει συγνώμη να λες ναι ναι ναι ή ψεύτικα. Στην αρχή θα τους βρίζεις και θα τους καταραστείς δεν ξέρω εγώ τι θα τους κάνεις, μπορεί να σε βιάσουν, να σε κάνουνε. Αυτούς τους βιαστές σου εάν δεν τους συγχωρέσεις κορίτσι μου και δεν τους φιλήσεις Εσωτερικά στο Μυαλό σου, στην Σκέψη σου (Ηλίας), σαν να τους αγαπάς κι όλας και να τους συγχωρέσεις αλλά να έχεις και την λογικότητα να μην πάθεις τρέλα δεν θα μπορέσεις να κατακτήσεις την Βασιλεία του Κυρίου, με την καλή την έννοια. Σταματάω, αυτά ήθελα να πω ότι δεν είναι έτσι απλά επειδή θα μαθητεύσεις στον Ηλία και στον κάθε Ηλία που ξέρει και είναι δάσκαλος, γιατί κι αυτός ανήκει σε Δασκάλους μη προσδιορισμένους από την ανθρώπινη αντίληψη. Αυτό που θέλω να καταλήξω εγώ είναι ότι θα πρέπει να μάθεις ότι αυτά που θα σου μάθει ο Ηλίας είναι φαινομενικές τεχνικές και μάζεμα των δυνάμεων, γιατί θα κάνεις μέσα σε λίγο καιρό πράγματα που δεν φαντάζεσαι, δεν θα μπορούν οι άλλοι να τα καταλάβουνε και θα προκαλέσεις τον θαυμασμό και την έκπληξη, αλλά ο Κύριος ξέρεις τι λέει σ’ αυτά, όχι γι’ αυτά του Ηλία, μόνον σ’ αυτά αν μείνουμε. Γυρνώ το κεφάλι μου και δεν σας μιλάω καθόλου, παραβολικά μιλάω. Και συμβαίνουν αυτά σε δασκάλους, γυρνάει το κεφάλι του και δεν δίνει καμία σημασία ο Κύριος, δίνει όμως σ’ αυτήν που την έχουν βιάσει 15 και τους συγχωράει. Σ’ αυτόν που τον σκότωσαν, τον βιάσανε, τον αφήσανε στους πέντε δρόμους αλλά αγαπάει κι αυτούς, αυτό είναι τεχνική πάλι…. ….Όποιος, κι αν δεν είναι δεν είναι ο Ηλίας, δεν είναι ο Νίκος, δεν είναι ο Πέτρος, α ο Δάσκαλός σου, θα σκάσει, θα πεθάνει, αλλά ΔΕΝ θα σε αφήσει μόνη σου. Όλοι οι άλλοι θα αλλάξουν, ακόμη, παραβολικά μιλάμε, και η γυναίκα του δεν θα σου λέει καλημέρα, οι γονείς σου δεν θα σου μιλάνε, θα βλέπεις τα πρόσωπα που σε μεγάλωσαν, παραβολικά πάντοτε αυτά, αλλά θα τα δεις μια μέρα να γίνονται μπροστά σου οι καταστάσεις αυτές, όταν ανέβουν τα μαθήματα. Τα μαθήματα είναι πολύ μεγάλα πράγματα, θέλει ΘΥΣΙΑ, αυτά είναι τα μαθήματα. Θα θέλεις το δίκαιό σου και θα σου λένε ποιο δίκαιό σου να πούμε. Άντε από εκεί πέρα σαν να μην σε γνωρίζουν ποτέ, σαν να μην ήτανε αυτοί οι γονείς σου να πούμε. Ξένοι θα γίνονται. Γιατί φεύγεις από το μαγνητικό πεδίο. Φωνάζει η μάνα, η ηλεκτρομαγνητική ενέργεια, εεεειιιι τόσα χρόνια εγώ σε μεγάλωσα και σε είχα γιατί με αφήνεις, ψεύτικη όμως είναι η φωνή της. Ηλίας: Κατάλαβες τι σημαίνουν αυτά; Δεσμά, κάρμα κ.λ.π. Νίκος: Αυτό, ψεύτικο θα είναι όμως γιατί κι αυτή ανήκει στον Θεό, τον ίδιο Θεό έχει Πατέρα. Κι αν θα σε έπαιρνε θα σου έλεγε για μία στιγμή έχασες, όπως οι μαχητές που κάνουνε παιχνίδι, έχασες, λυπάμαι, την άλλη φορά, συνεχίζεις τις σπουδές σου. Έτσι πρέπει να κάνει, έτσι έχει τοποθετηθεί. Τι λες βρε Ηλία; Ηλίας: Αποτυπώνεις την πραγματικότητα. Νίκος: Εσύ λοιπόν θα είσαι ο δέκτης, θα δέχεσαι αυτά και ο Κύριος δεν θα σε αφήσει ποτέ να σου δώσει παραπάνω δοκιμασίες απ’ ότι μπορείς να αντέξεις εσύ. Ποτέ δεν θα το κάνει αυτό ο Κύριος. Δεν ξέρει ότι άμα φέρει μία φουρτούνα θα πελαγώσεις. Εμένα με παράτησαν όλοι, παραβολικά, έτσι, και η μάνα μου η καημένη, η αδελφή μου, όλοι, ο Θεός έστειλε παιδιά ξένα κοντά μου και είμαστε σαν αδέλφια. Η Μαριάννα, αυτόν, εσύ κοντά στον αυτόν, που ξέρεις τι γίνεται την άλλη ώρα; Κανένας δεν είναι σίγουρος για τον εαυτό του κορίτσι μου. Όλα αλλάζουν, το καταλαβαίνεις αυτό; ψεύτικα πλάνα είναι αυτά. Ηλίας: Ο ίδιος ο Κύριος «αλλάζει». Νίκος: Ο ίδιος ο Κύριος αλλάζει, εξόν από το Πρόσωπό Του πάνω που έχει, όλα τα άλλα τα αλλάζει. Σωστό και είναι ο ίδιος ο Κύριος.
Ηλία θα φύγουμε εμείς... Ηλίας: Καθίστε να πιείτε κι ένα καφεδάκι πρώτα. Νίκος: Να πιούμε κι ένα καφεδάκι, θα το πιούμε, σας ενοχλήσαμε, σας κάναμε άνω κάτω αλλά χαρήκαμε. Ηλίας: Δεν μας ενοχλήσατε, κάθε άλλο, είναι χαρά μας.
Είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε την σύναξη, συνήθως εγώ δυο φορές τον μήνα, δυο Κυριακές τον μήνα λείπω πάντα, έτυχε αυτή την Κυριακή να είμαι εδώ, οπότε πήρα το μήνυμα και ετοιμαστήκαμε να σας υποδεχτούμε. Λέγε Γκέλυ. Γκέλυ: Όταν έγινε το συγκεκριμένο γεγονός εάν εσείς το επιθυμείτε οποτεδήποτε να το επαναλάβετε μπορεί να γίνει; Νίκος: Και να μπορούσε να γίνει... Γκέλυ: Δεν σας ενδιαφέρει να το κάνετε; Νίκος: Ποτέ να πούμε πλέον και ντράπηκα και την πρώτη φορά που το έκανα, με την καλή την έννοια το θέτω έτσι. Δεν είσαι εις θέση τα δικά σου τα μάτια τα βέβηλα να πούμε και τα πονηρά να δούνε ΑΓΙΟΤΗΤΕΣ μη προσδιορισμένες γι’ αυτό και υπάρχουν αυτές οι δοκιμασίες από Γκουρού - Δασκάλους και από τέτοια. Πάει στέιπ μπάι στέιπ. Χτυπιέται, διαλύεται. Ηλίας: Ο Νίκος τα πέρασε αυτά εν ριπή οφθαλμού. Με την ΜΙΑ πέρασε εξετάσεις που ο άλλος μπορεί να έδινε για μια σειρά σαρκώσεων, για 10.000 σαρκώσεις, τις πέρασε με την μία γι’ αυτόν ήταν ΘΕΟΡΑΤΑ τα δεδομένα. Γκέλυ: Εδώ παλεύουμε για μερικά δευτερόλεπτα συγκέντρωσης και λέμε τι έγινε; Νίκος: Ούτε και εγώ μπορώ να κάνω συγκέντρωση, ξέρει ο Ηλίας, ούτε μισό λεπτό δεν μπορώ να κάνω. Το μυαλό μου πάει εδώ εκεί, στους σινεμάδες, στις αρρώστιές μου. Γκέλυ: Όμως οι αισθήσεις σας μετά από την συγκεκριμένη εμπειρία έγιναν πιο λεπτές στο να αντιλαμβάνεστε; Νίκος: Οι αισθήσεις μου με μία ματιά ΞΕΡΩ και πως κουνιέσαι στο κρεβάτι μ’ αυτόν που έχεις στο κρεβάτι, ξέρω την καταγωγή σου καλύτερα απ’ ότι μπορείς να φανταστείς, τον μπαμπά σου και την μάνα σου, ολόκληρο το γενεαλογικό σου δέντρο, με μία ματιά.
Ξέρεις πως γίνεται αυτό; Παίρνω την μορφή που είχα μέσα το ΦΩΣ του Κυρίου και βλέπω αυτή την ψυχή αλλά με το ΦΩΣ αυτό μπαίνω μέσα και κοιτάω και κάνω ξέντυμα ολόκληρο να πούμε της προσωπικότητός σου. Κατάλαβες Ηλία γιατί. Ηλίας: Βλέπει την ψυχική σου ωριμότητα και εξέλιξη. Νίκος: Αυτό είναι που λέει με μία κουβέντα. Γκέλυ: Όταν το θέλετε ή συμβαίνει αυτόματα. Νίκος: Όταν το θέλω, αλλά γίνεται αυτόματα δηλαδή είτε το θέλω είτε όχι, απλώς δεν δίνω σημασία τώρα και λυπάμαι και ντρέπομαι όταν θα δω πράγματα τα οποία παρουσιάζονται όχι με οράματα, με ΑΜΕΣΗ ΓΝΩΣΗ μέσα στον εγκέφαλο. Γκέλυ: Καταλαβαίνω, βλέπετε τέλος πάντων την ψυχική ωριμότητα, την προδιάθεση, το κακό και το καλό. Νίκος: Γιατί υπάρχουν και αρρώστιες νοητικές. Έχεις φοβερές δυνάμεις τέτοιες όπως λες εσύ. Και τον πλανήτη που κοιτάς τον κοιτάς μέσα από το ΦΩΣ, η ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ όπως λέει ο Ηλίας ΔΕΝ χάνεται πλέον, ΔΕΝ χάνεται. Όταν θέλω εγώ να κάνω ένα είδος Βολιδοσκόπησης κοιτάω ΜΑΖΙ με την Αγία Τριάδα ΟΛΟΚΛΗΡΗ το ΚΑΘΕΤΙ. Αλλά και να μην φανταστώ την Αγία Τριάδα έχει γίνει αυτό που είπες εσύ μία ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ και κοιτάς με την Γνώση ΟΛΟΚΛΗΡΗ όταν κοιτάς κάτι.
Μπορεί ως άνθρωπος να πέσω αλλά θα πέσω σαν ηθελημένα δηλαδή, αλλά το ονομάζω μη ανάπτυξη ακόμη της κατώτερης συνείδησης, όταν πέσω κάπου. Γιατί ΔΕΝ θα παρθώ… Γκέλυ: Έχετε απογοητευτεί κάποιες φορές; Νίκος: Απογοητεύσεις στην συνείδηση την ανθρώπινη είναι κούκλα μου και σε στεναχωρούν αλλά δεν θα το πάρεις έτσι, θα το πάρεις σαν τεχνικός που προσπαθεί, γιατί εάν το πάρεις και σε πιάσει το παράπονο και τρελαθείς ο Κύριος θα πει γιατί τρελάθηκες; Εγώ ήθελα κανονικά να έχεις τον εγκέφαλο. Ηλίας: Είσαι άνθρωπος εν τη εξελίξει, δεν έχει σημασία εάν έχεις φθάσει στην πληρότητα του βιώματος, συνεχίζεις να παραμένεις με σάρκα και οστά. Σάρκα και οστά σημαίνει ότι υποχρεούσαι και στην «περιποίηση» της σάρκας, την διατήρηση κ.λ.π. Νίκος: Αυτό είναι, αυτό είναι. Ξέρεις πως «πονάει ο θάνατος» όταν έρθει η στιγμή θεός φυλάξει, εάν δεν είναι άρρωστος κάποιος σιγά σιγά να του βγαίνει η ψυχούλα. Γιατί όταν είναι κάποιος πολύ καιρό άρρωστος συνηθίζει και στο τέλος φου κάνει και φεύγει η ψυχούλα. Αλλά κάποιος άλλος πονάει πολύ όταν αποχωρίζεται ο ένας πυρήνας από τον άλλον.
Που θέλω να καταλήξω. Θα θυμάσαι τον Ιησού Χριστό, θα θυμάσαι όλους αυτούς που θυσιάστηκαν χωρίς να φταίνε και θα παίρνεις κουράγιο ό,τι σου συμβεί. Ηλίας: Εφόσον υπήρξαν εκείνοι που είχαν σάρκα και οστά όπως έχουμε και εμείς και μας δείξανε τον ΔΡΟΜΟ εμείς ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε; μπορούμε να ακολουθήσουμε κάποιον άλλον; Νίκος: Έτσι, αυτό είναι που λέει ο Ηλίας πιο ωραία το λέει, ποιητικά. Γκέλυ: Όχι δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε κάποιον άλλον αλλά δεν έχουμε την ψυχική ωριμότητα που είχανε οι συγκεκριμένοι… Ηλίας: Αυτό θαρθεί μέσα από επαναληπτική δουλειά. Νίκος: Αυτό δεν το τελείωσα. ΕΛΕΓΧΕΣΑΙ από οργανισμούς που δεν μπορείς να φανταστείς. Θα σε Ελέγχει και ο δάσκαλός σου, όποιος κι αν είναι αυτός, δεν μιλάμε ειδικά για τον Ηλία, όποιος κι αν θα σε ελέγχει. Αλλά αυτός θα είναι πολύ μικρός μπροστά στους Δασκάλους - Σώματα Ασφαλείας που υπάρχουνε και παρατηρούνε ή σε μία λέξη κρυπτογραφική, ο Κύριος, ο Άγιος, το Άγιο Πνεύμα ή ο Άγγελός σου.
Ξέρεις γιατί λέγεται Άγγελος; Γιατί ο άγγελος κάνει Τροποποιήσεις του ηλεκτρισμού ενώ το Άγιο Πνεύμα είναι αυτός που δίνει στον άγγελο την Δύναμη να μπορέσει να κατέβει εδώ κάτω.
Τι λες εσύ Ηλία; Ηλίας: Πολύ σωστά. Νίκος: Κατάλαβες κορίτσι μου. Δηλαδή δεν έχεις εσύ καθόλου να στεναχωριέσαι για τίποτα, να στα πω χωριάτικα. Αγαπάς τον εαυτό σου ευγενικά, αγαπάς τους συνανθρώπους σου, δεν θα το ξεχάσεις, αυτήν είναι η εργασία σου, αγαπάς τον Δάσκαλό σου του έχεις Εμπιστοσύνη Ατελείωτη κι από κει και πέρα ΟΛΑ θα γίνουνε, δεν θα χαθεί τίποτα. Αλλά να σκεφτείς ΓΙΑΤΙ θέλεις αυτόν τον δρόμο που διάλεξες, τι επιθυμείς; Βάλτα ένα ένα. Θέλεις πλούτο; θέλεις δύναμη; θέλεις ελευθερία συνείδησης, να είσαι κάποιος που να δαμάζει τα στοιχεία της φύσεως; Ηλίας: Κοίταξε τέτοια πράγματα απ’ αυτά στην δική μας σχολή είναι ξεκαθαρισμένα ευθύς εξαρχής, πρώτον δεν υπάρχει καμία υπόσχεση ότι κάπου θα φτάσει κάποιος, απλά υπάρχει η υπόδειξη του δρόμου, δεύτερον ο αγώνας γίνεται για την αποκόλληση και όχι για την προσκόλληση στην ύλη. Γκέλυ: Να πω εγώ καταρχήν πως βρέθηκα στον συγκεκριμένο χώρο. Απλά πάντα υπήρχε μέσα μου μια περιέργεια για το τι υπάρχει πέρα από δω. Υπήρχε μία έλξη. Μπορώ να πω ότι κυρίως από την Μεταφυσική ξεκίνησα. Νίκος: Για την γνώση δηλαδή. Για να μην είσαι δεσμευμένη, να μην είσαι φοβισμένη. Γκέλυ: Διότι αυτό που μου δίνει, εν πάση περιπτώσει πέρα απ’ αυτό, κι αυτό που μου δίνει η εκκλησία αυτή τη στιγμή με τον τρόπο της δεν με καλύπτει. Νίκος: Πάλι θα πηγαίνεις στην Εκκλησία κούκλα μου, πάλι θα αγαπάς την εκκλησία κορίτσι μου, αλλά ποια εκκλησία; Πρόσεξε, θα κρατάς τους τύπους.
Στην υγειά σου Σοφία μου, να χαίρεστε τα παιδιά σας, να είναι καλά η οικογένειά σας και συ κούκλα μου καλή σταδιοδρομία και ο Θεός να σε έχει στα χέρια του πάντοτε και όλο το ποίμνιο που κρατάτε. Γκέλυ: Στην εκκλησία πηγαίνω όχι με τον τρόπο που λένε οι παπάδες. Νίκος: Ε, καλά, με μελέτη, αλλά δεν θα δικάσεις και κανέναν, μην το ξεχάσεις αυτό, είναι γυμναστική νοητική. Δεν θα δικάσεις κανέναν. Απλώς δεν σου αρέσει ο παπάς δεν θα πας στον παπά. Γκέλυ: Απέχω πολύ από το να μην δικάζω δυστυχώς για μένα. Νίκος: Έτσι, θα το κάνεις σαν γυμναστική, σωστό Ηλία. Ηλίας: Βέβαια. Γκέλυ: Υπάρχουν στιγμές και περίοδοι έντονης συγκινησιακής φόρτισης, μπορεί αυτό να συμβεί μία φορά τον χρόνο ή μία φορά στα δυο χρόνια που νιώθω πολύ κοντά τον Δάσκαλό μου και είμαι πολύ ευαίσθητη. Νίκος: Θα σε σταματήσω επίτηδες για ένα δευτερόλεπτο. Κάθε έναν που θα κοιτάς και τον εχθρό αυτόν τον διεστραμμένο είναι ο Κύριος Μέσα Του, πρόσεξε να μην το ξεχάσεις. Ηλίας: Μην μπερδέψεις ποτέ την διαφορά μεταξύ Κυρίου και Νου που φέρει. Νίκος: Έχει την προσωπικότητά του αυτός, αλλά πίσω απ’ αυτόν είναι ο Κύριος ο Ίδιος που μιλάμε τώρα και τον αγαπάμε, είναι ένα Μυστικό Μεγάλο αυτό που στο λέω. Ηλίας: Η ατέλεια βρίσκεται στην προσωπικότητα δεν βρίσκεται στο γεγονός του εσώτερου σπόρου της Αλήθειας. Νίκος: Κάντο εργασία αυτό. Δηλαδή μην ξεχάσεις ότι στον χειρότερο απ’ αυτούς είναι ο ίδιος ο Κύριος, σε εκείνη την γριά την ρυτιδιασμένη, σε εκείνον τον «διεστραμμένο» τον παπά που κάνει πρόστυχα. Πίσω απ’ αυτόν είναι… Δεν είπαμε να πας να κάνεις πρόστυχα, είπαμε να τον αποφύγεις, αλλά εσωτερικά χαιρέτισέ τον κι όλας. Γεια σου Δέσποτα πες, νοητικά, σαν γυμναστική. Ηλίας: Εσωτερικά, δηλαδή ότι και να σε κάνει ο άλλος πρέπει να το «δεχτείς» με την έννοια όχι το να σε πάρει να σε βιάσει και να μην αντισταθείς αλλά με την έννοια ότι δεν θα του κρατήσεις κακία, δεν θα σχηματίσεις μέσα σου την αρνητική αντίδραση, θα το προσπεράσεις, εκεί είναι η μεγάλη αξιοσύνη του ανθρώπου. Νίκος: Αυτό που λέει είναι. Θα το εργαστείς. Και μετά θα κάνεις εργασίες στην καθημερινότητα, πάνω στην ηδονή, πάνω σ’ όλες τις καταστάσεις. Μιλάμε φιλικά και ακαδημαϊκά. Θα δεις ότι αυτά που αισθάνεσαι είναι νοητικές συσφίξεις που εμφανίζονται στην κατάσταση της ευχαρίστησης. Άλλο είναι οικογένεια και άλλο είναι ευχαρίστηση της ηδονής. Όλα αυτά σιγά σιγά θα καταλάβεις ότι πλέον δεν ήταν τίποτα αυτά. Έτσι, καταλαβαίνεις; Επίτηδες τα λέω έτσι και σε σοκάρω, φαινομενικά.
Ο δάσκαλός σου όλα αυτά θα σου τα μεταφέρει μ’ έναν τρόπο δικό του όταν θα είσαι προετοιμασμένη. Εγώ απλά σου λέω να θυμάσαι να μην δικάζεις κανέναν και να αποτραβιέσαι από το κακό, το φαινομενικό, γιατί κακό δεν υπάρχει. Αν δεν υπάρχει το κακό πως θα προοδεύσεις εσύ. Τι λες Ηλία; Ηλίας: Αυτά που λέμε τώρα έτσι κι αλλιώς τα έχουμε κατ’ επανάληψη πει στην διαδικασία των μαθημάτων αλλά ξέρεις ότι πάντα άλλο ο λόγος κι άλλο η κατανόηση κι άλλο η πράξη. Υπάρχει μια απόσταση η οποία δεν είναι εφικτή ακόμα και γι’ αυτόν που τα λέει. Νίκος: Έτσι. Ηλία όλοι πέφτουμε, επήγα στην αδελφή μου με 300 χιλιάρικα μου τα πήρε Ηλία δικά μου λεφτά, ε από μέσα μου την «έβρισα», την έκανα, την έρανα, δεν θέλω όμως να πάθει τίποτα, διότι εάν πάθει τίποτα σταματάει η γνώση και η μόρφωσή της, δεν θέλω. Αφού ξέρω ότι είναι ψεύτικα αυτά που παρουσιάζει η ύλη. Δηλαδή η ηλεκτρομαγνητική ενέργεια κάνει την εργασία της, ούτε κι αυτή την δικάζω, απλώς λέω Κύριε όσο γίνεται πιο λίγο τα χτυπήματα γιατί πονάει να πούμε ξέρεις.
Θα κοιτάς ότι ΠΡΕΠΕΙ να χτυπηθείς. Τι σου είπε ο μαστρονίκος προηγουμένως. Πήγα πάνω και χτυπούσε η ενέργεια μπαπ, αυτή η ενέργεια εδώ κάτω εσένα σε χτυπάει με προβλήματα κούκλα μου, εάν δεν χτυπηθείς δεν θα φωτιστείς. Ηλίας: Δεν απαλλάσσεσαι από τα καρμικά σου κατάλοιπα και δεν ανοίγεσαι στον Κύριο. Νίκος: Τι νόμισες ο Ηλίας δεν χτυπιέται; Και κάτσε ακόμα περίμενε να τραβήξει κι αυτός την ζωή του. Δεν ξέρεις για κανέναν τι θα τραβήξει. Κι αν δεν τα τραβήξει φαινομενικά εδώ θα τα τραβήξει στις ανώτερες καταστάσεις. Αλλά πιο ωραία είναι να τα τραβήξεις εδώ. Μπορείς, έχεις δυνάμεις, έχεις τον Κύριο, έχεις τον δάσκαλό σου, έχεις χίλια δυο. Ηλίας: Όλα είναι υπέρ σου εδώ. Νίκος: Και το μέσο το μεγαλύτερο είναι η ΠΡΟΣΕΥΧΗ που έχεις εσύ. Θα αγαπάς τον δάσκαλό σου, φαινομενικά στο λέω αυτό και εικονικά, αλλά μόλις δεις τα ζόρια πάρε και την Βίβλο μόνη σου, αφού είσαι χριστιανή, δεν έχεις μεγαλώσει σαν χριστιανή; Κι ο ίδιος το κάνει, δεν είναι αυτεξούσιος τελείως ο δάσκαλός σου επειδή είναι δυνατός και έχει… μόλις βρει τα σκούρα θα πάρει την Βίβλο και η Βίβλος θα τον κάνει να ξεπεράσει το πρόβλημα. Ηλίας: Κι όταν λέμε την Βίβλο για να ακριβολογούμε εννοούμε την Χριστική Δύναμη. Νίκος: Έτσι, έτσι, έτσι, αυτό. Όχι την λέξη με την έννοια που δίνουμε. Την δυναμική, γιατί είναι η Ακτίνα του Ιδίου με αυτήν γεννήθηκες. Δεν έχει αξία να αλλάζεις θρησκείες τι θα καταλάβεις, θαρθεί κανένας άλλος να σε βοηθήσει νομίζεις; Την Ακτίνα Σου εσύ θα κοιτάζεις. Η Ακτίνα σου είναι το πανωφόρι, για να στο πω χωριάτικα. Κρυώνεις, φόρεσε το παλτό σου. Αυτό είναι το παλτό σου. Θα βλέπεις εφιάλτες. Έχει να περάσεις. Άμα θα μάθεις και γιόγκα, άμα σε μάθει και αυτοσυγκέντρωση. Στους κόσμους του ονείρου θα μπεις, δεν θα ξέρεις πως θα βγεις, τρέλα να σε χτυπάει, πωπωπω. Είναι υπνωτιστικά όμως αυτά. Είναι ένα είδος σαν υπνωτισμός. Ηλίας: Αυτό τώρα που λες δεν έχει καμία σχέση με αυτά που εμείς. Δεν υποσχόμαστε εισαγωγές στον κόσμο των ονείρων ούτε αποτελεί βασική μας επιδίωξη. Νίκος: Διαλογισμό όμως κάνετε. Ηλίας: Έτερον εκάτερον. Νίκος: Ο διαλογισμός μπορεί να τον ξυπνήσει τον μαθητή σε ένα επίπεδο εσωτερικό. Στο επίπεδο που θα ξυπνήσει όμως θα έχει εκεί πέρα βοήθεια; Ηλίας: Και βοήθεια θα έχει… Νίκος: Α και δεν τον βάζεις σε τέτοιο επίπεδο. Ηλίας: Δεν είναι θέμα να τον βάλω, όπου πάει, όπου αξιεί να πάει. Δεν βάζω. Νίκος: Οι δικλίδες ασφαλείας πώς είναι; Ηλίας: Οι δικλίδες ασφαλείας είναι η ίδια η προπαρασκευή του. Η ηθική, η πνευματική κάθαρσή του. Εφόσον έχει αυτή την προπαρασκευή δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο. Νίκος: Σταματάω. Έτσι είναι. Έχει δίκιο. Θα γίνουν αντισώματα δηλαδή και βοήθειες από εκεί που δεν μπορείς να φανταστείς καθόλου. Ηλίας: Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Γιατί αυτά που λες τα άλλα, όχι ότι δεν ισχύουν, ισχύουν αλλά στις περιπτώσεις εκείνες οι οποίες δεν βάζουν ως προτεραιότητα τον Κύριο, βάζουν το ατομικό εγώ, τον εξωτερικό εαυτό. Νίκος: Ε κούκλα, μην σου έρθει να κάνεις και αστρικές προβολές, δεν είναι παράξενο πράγμα, μπορεί να της τύχει αυτής ή κάποιον άλλον από την πολύ την αυτοσυγκέντρωση άμα θα κάνεις διαλογισμό, μπορεί μια μέρα να κάνεις εξωσωμάτωση, εξωσωματική προβολή. Αυτό δεν είναι τίποτα αλλά θα μπορεί με το «σώμα της» νάρχεται εδώ πέρα να μας βλέπει τι λέμε και να ξαναμπαίνει μέσα. Γι’ αυτήν όμως θα είναι τρέλα μεγάλη να πούμε. Ηλίας: Κοίταξε, ο προσανατολισμός της Σχολής όπως σου το έχω ξαναπεί δεν έχει καμία σχέση με κάποια επιτεύγματα, με κάποιες δυνάμεις ή με κάποιες εξωτερικού τύπου ικανοποιήσεις. Διατηρεί στο μέτρο του δυνατού μια ταπεινότητα, μια σοβαρότητα, μια υπευθυνότητα και μια προσπάθεια προτεραιότητας, κυρίαρχης προτεραιότητας και προσανατολισμού προς τον Κύριο. Τώρα εάν αυτό το ονομάζουμε Χριστό, αν αυτόν το ονομάζουμε Μαργιωρή ή την εν δυνάμει εντυπωμένη εικόνα που έχει ο «κάθε απεσταλμένος» ή ο «κάθε Χριστός» ή ο «κάθε Νίκος» ή ο «κάθε ένας» αντιλαμβάνεσαι ότι μιλάμε για κάτι το οποίο άπτεται του Κυρίου. Δεν μιλάμε για κάτι το οποίο δεν άπτεται. Τα υπόλοιπα, η εκπαίδευση που παρέχεται, παρέχεται για να βοηθήσει τον άνθρωπο να λειτουργήσει λίγο πιο συγκροτημένα, λίγο πιο πειθαρχημένα και να ξέρει γιατί και πως, τις αιτίες και τις συνέπειες των πράξεών του. Δηλαδή να ξέρει πως πρέπει να συμπεριφερθεί μέσα στην ζωή για να αντιμετωπίσει τον πόνο μέσα στην ζωή. Του δίνουμε εφόδια για να μαλακώσει τον πόνο, να γίνει πιο δυνατός απέναντι στον πόνο και να συγχωρεί τους υπολοίπους. Νίκος: Και στο τέλος θα σου μείνει η κατάσταση, θα περνάς από τα περισσότερα προβλήματα, θα σου μείνει μόνον να βλέπεις τον πόνο. Πρόσεξε, ενώ στην αρχή θα είσαι μέσα στον πόνο και εσύ, όπως λέει ο Ηλίας, πιστεύω ότι αν μάθεις αυτή την τεχνική, θα μείνεις μόνον να βλέπεις τον πόνο και να πονάει η ψυχή σου, πρόσεξε. Τα άλλα όμως εσένα δεν θα μπορέσει να σε πειράξει κανένας γιατί θα έχεις μάθει την τεχνική να αποφεύγεις το κακό. Ηλίας: Όχι να αποφεύγεις. Το «κακό» θα το υποστείς, με την έννοια της δοκιμασίας, με την έννοια του πόνου. Δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς να αποφύγεις. Νίκος: Αυτά που δεν μπορείς να αποφύγεις δεν θα τα αποφύγεις, υπάρχουν όμως κι ένα 50-60% τα οποία μπορούμε, τα οποία μπορούμε, αλλά μας συμβαίνουνε και τα οποία τα προκαλούμε κι εμείς. Με την τεχνική της καθημερινότητας και του ελέγχου του νου… Ηλίας: Μαθαίνεις να προλαμβάνεις και να μην θεραπεύεις, να μην αναγκάζεσαι να υφίστασαι τα δεινά των πράξεών σου και κυρίως των σκέψεών σου, διότι η σκέψη είναι ο μεγαλύτερος καταστροφέας και ο μεγαλύτερος κακούργος αλλά συνάμα μπορεί να γίνει και ο μεγαλύτερος ευεργέτης. Νίκος: Με λίγα λόγια, μπαίνεις, εσύ ξέρεις καλύτερα είσαι και συγγενής του αλλά και σαν άνθρωπος να μην ήσουνα συγγενής του είναι ένας σοβαρός άνθρωπος, εγώ δεν είμαι τόσο σοβαρός όσο είναι ο Ηλίας. Ηλίας: Δεν παίζει κανέναν ρόλο αυτό. Νίκος: Κι όμως βλέπεις ο Θεός δεν λογαριάζει ποιος είναι ο πιο σοβαρός, το τρελοκομείο τον Νικόλα σου λέει θα πάρω, τον «διεστραμμένο» εκεί πέρα, τον Νικόλα θα τον πάρω κοντά μου μωρέ. Ποιος θα του κάνει κουμάντο να του πει όχι. Πες μου εσύ. Μπορεί; Ηλίας: Κανείς, Αυτός είναι που θα επιλέξει και Αυτός είναι που θα κάνει το κουμάντο του, όπως κι εγώ κατ’ επανάληψη το έχω πει μέσα στην σχολή και μέσα στους μαθητές, πάει σε εκείνους που είναι πιο ανοιχτοί και πιο κοντά σε Εκείνον ή σ’ αυτούς που αποτελούν τα «βουτυρόπαιδά του». Νίκος: Εάν μέσα στο ΦΩΣ ΤΟΥ κούκλα μου, την ίδια συζήτηση κάνουμε, ήτανε το ΟΝ εκείνο μέσα στο Άγιο Φως, το Μαύρο. Μπήκε μέσα στο μαύρο, έγινε σύμπτυξη και υπήρχε και υπάρχει, γιατί ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ βλέπεις έχει γεννηθεί από τον Κύριο. Βλέπεις πως ο ρόλος του άλλαξε και από εκτελεστής ή κακός έγινε ΕΚΕΙ πέρα ένας Κύριος. Δεν μιλάμε για έναν Σατανά ή Διάβολο, μιλάμε για την εξελικτική διαδικασία του Νόμου του Κυρίου. Να τα βάζουμε με λέξεις πιο ωραία τα πράγματα. Πίσω από ΚΑΘΕ κατάσταση είναι ο Κύριος. Άμα θέλουμε να βρίζουμε ή να δικάζουμε τον Κύριο να δικάζουμε, με την καλή την έννοια όχι με την κακή. Απλώς ξέρεις τι σημαίνει; Όλα τελούν υπό ένα Σχέδιο, το Μπίνγκ Μπανγκ (Μεγάλη Έκρηξη της Δημιουργίας) πως θα γίνει σαν μπούμερανγκ οι πυρήνες.
Εδώ είναι επιστημονικές οι απόψεις. Τις κατεβάζουμε από επιστημονικές, τις κάνουμε θεοκρατικές, θρησκευτικές απεικονίσεις και τις μεταφέρουμε στον αμύητο σιγά σιγά να πάρει το τσιπάκι (σ.σ.: ψυχή) πίσω. Για το τσιπάκι γίνονται. Ποιος σε υπολογίζει εσένα τώρα, το σώμα σου το όμορφο, αν είσαι άνδρας, αν είσαι βεντέτα, και ποιος είσαι κυρία μου. Το τσιπάκι θέλει ο άλλος. Κι όταν οι Εξωγήινοι έρχονται εδώ, από την μία συζήτηση στην άλλη για να έχουμε κι αυτό, δεν έρχονται για σένα να σε κάνουν εγχείρηση στην κοιλιά, να κάνουνε πειράματα και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Θέλουν το τσιπάκι. Αλλά το τσιπάκι κι αυτοί δεν ξέρουν πώς να το μεταχειριστούν να πούμε για ύλη και παίρνουν την ύλη ανάλογα στον βαθμό που έχει φτάσει η συνείδησή τους και την τροποποιούν σε ενέργεια.
Τίποτα ο Κύριος, δεν υπάρχει τίποτε άλλο από τον Κύριο και σταματάμε εδώ. Ηλίας: Κάθισε, βιάζεσαι; Νίκος: Όχι δεν βιάζομαι, αλλά θέλετε να ξεκουραστείτε, να κάνετε βρε Ηλία. Η χαρά μας είναι μεγάλη που ήρθαμε στην οικογένεια του Ηλία. Ηλίας: Ρώτα Γκέλυ. Νίκος: Τι να ρωτήσει; Όλες της οι απαντήσεις σ’ αυτό που γνωριστήκαμε εδώ πέρα, σου λέει θα με εξυπηρετήσει ότι θέλω ο Ηλίας, ο δάσκαλός μου, ο ξάδελφός μου. Ηλίας: Ο κάθε άνθρωπος είναι «δάσκαλος», με μία έννοια ο «καθένας» είναι δάσκαλος. Νίκος: Έτσι. Αλλά μέχρι ένα σημείο έχει φτάσει ο καθένας και λέει λίγα ο καθένας. Παράδειγμα θα ανοίξει το στόμα ο Θάνος, θα πει πέντε κουβέντες του Κυρίου, από εκεί και πέρα θα πάθει αφυδάτωση, θα ξεχάσει. Θα μιλήσει η Μαριάννα θα πει δέκα. Ο Νικόλας δύο, πίσω από τον Θάνο, δεν ξέρει παραπάνω, ο Ηλίας θα πει να πούμε μία. Η Γκέλυ θα πει 700, «η συνείδησή της είναι πιο απλωμένη», αυτόν είναι το…, μπορεί να παρακολουθεί ο καθένας σκέψεις και εργασίες, είναι το ποιοτικό του σύνδρομο προετοιμασμένο για να κάνει εργασίες παρακολούθησης, όπως ένας ντετέκτιβ, είναι προετοιμασμένος για να συγχωράει, είναι προετοιμασμένος για να ευλογάει. Ηλίας: Εκεί είναι το ζητούμενο κι εκεί είναι όλος ο αγώνας. Νίκος: Πρέπει να ευλογάς ΟΛΟΥΣ. Πρέπει να ευλογάς τον πλανήτη Γη, έχει κι αυτός ψυχούλα δικιά του, καρδούλα είδαμε όταν ήρθαμε. Πρέπει να ευλογεί όλες τις φάτσες της Απειροσύνης γιατί όλα είναι σωματάκια του Κυρίου, την Αγία Τριάδα και στο τέλος να ευχαριστείς τον Κύριο που υπάρχει και να λες το Έλεός Σο |
Μια μεταφυσική εμπειρία
Και τέτοιο είναι ετούτο...
