Η Δικαιοσύνη είναι μία από τις βασικές αρχές του εσωτερισμού, με αυτήν περιβάλλεται η έννοια του Ελέους, πάνω σ' αυτήν η ίδια η κοινωνία οικοδομείται και χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική αγάπη στην ψυχή του ανθρώπου.

Παρατήρησα στο θέμα Ποιος είναι ο πραγματικός Εσωτεριστής; ότι επικρατεί μέχρι στιγμής η άποψη πως ο εσωτεριστής δε θα πρέπει να περιορίζει τους ορίζοντες έρευνάς του κι ότι θα πρέπει να στοχάζεται επί πάντων όσων τον περιβάλλουν και τον αφορούν. Κατά συνέπεια, θεωρώ ότι είναι επιβεβλημένο για τον εσωτεριστή να διαλογίζεται ιδιαιτέρως επί του θέματος της Δικαιοσύνης, επί της αποδόσεως της προς κάθε άνθρωπο χωρίς διάκριση και να μελετά όσο ειδύναται, περί των αρχών αυτής ώστε να τις εφαρμόζει.

Θεωρώ, επίσης, ότι ιδανικό αντικείμενο μελέτης και στοχασμού (επίκαιρο όσο ποτέ) αποτελεί η πιο διάσημη ποινική δίκη στην ιστορία του κόσμου, όπου τα ποικίλα πάθη της ανθρωπότητος είχαν αφεθεί ελεύθερα, η δίκη του Ιησού Χριστού.

Επιθυμώ να παρουσιάσω το θέμα απογυμνωμένο από τις θρησκευτικές του όψεις, σα νομική μελέτη και σε συνάρτηση με το καθήκον των εσωτεριστών να υπολογίζουν σοβαρά ως εσωτερική αξία τη Δικαιοσύνη.

Αν και στην πορεία θέλω να τοποθετηθώ πιο ολοκληρωμένα, ωστόσο προς το παρόν θα ήθελα να πω ότι η Δίκη του Χριστού, όπως και όλη η ζωή του Χριστού, όπως δίνεται μέσα από τα Ευαγγέλια (και κυρίως τα Απόκρυφα, όπως φαίνεται από το topic ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ) έχει κατά βάση πολύ περισσότερη εσωτερική συμβολική αξία παρά ιστορική. Με βάση αυτό το σκεπτικό των πρώτων εσωτεριστών Χριστιανών, αυτή η Δίκη πρέπει να "διαβάζεται" σε 3 επίπεδα.

Αυτή είναι η δική μου άποψη. Ας προσπαθήσουμε να δούμε αυτήν την Δϊκη, ως μια Δίκη εσωτερική, πνευματική, και όχι να αναλωθούμε σε ιστορικά πλαίσια γιατί θα μαλώνουμε για την συσκευασία και θα αφήσουμε να διαφύγει το περιεχόμενο.

Για μένα μια από τις πιο σημαντικές συμβολικές στιγμές της Δίκης είναι όταν ο Πιλάτος δίνει την ευκαιρία στο πλήθος να αποφασίσει εάν θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερος ο Χριστός ή ο Βαρραβάς, το σύμβολο του εντός Αγωνιστή και Απελευθερωτή ή το σύμβολο του εξωτερικού Αγωνιστή (γιατί ο Βαρραβάς ήταν ένας αγωνιστής για την απελευθέρωση του Ισραήλ από τους Ρωμαίους και όχι ένας Ληστής όπως λέγεται).

Το πλήθος αποφασίζει να απελευθερωθεί ο Βαρραβάς και πάντα το πλήθος, η μάζα θα προτιμάει αυτούς που του υπόσχονται σωματική-υλική ελευθερία από αυτούς που του υπόσχονται να τον οδηγήσουν στην πνευματική ελευθερία.

Και για να το θέσω νομικά. Όταν κρίνει η μάζα για το δίκαιο ή το άδικο ενός ανθρώπου τότε θα πρέπει να περιμένουμε, να παραγκωνίζεται η Μεγάλη Αλήθεια προς όφελος της μικρής αλήθειας. Ευτυχώς που ο πολιτισμός μας βασίστηκε σε συνταγματικές δημοκρατίες γιατί εάν αφήναμε στις πρόσκαιρες και εύκολα καθοδηγούμενες πλειοψηφίες να αποφασίζουν για τα πάντα, τότε χαθήκαμε. Οι πρώτοι που θα την... πληρώσουνε θα είμαστε εμείς. Αν και από ότι βλέπω πλησιάζει ο καιρός που το Σύνταγμα θα είναι διακοσμητικό και ο Όχλος θα κυριαρχήσει.

Δυστυχώς...

Θα παρακολουθώ με ενδιαφέρον την συζήτηση και θα συμμετέχω όταν έχω χρόνο και βέβαια και κάτι να πω.

Καλή πορεία

quote:

---

η μάζα θα προτιμάει αυτούς που του υπόσχονται σωματική-υλική ελευθερία από αυτούς που του υπόσχονται να τον οδηγήσουν στην πνευματική ελευθερία

---

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

...θα ειμαι εδω, αγαπημενη φιλη...
...Δεν εχω ομως να προσθεσω στα λογια σου...παρα αυτο το παρον μου...
θεωρησε το ως απολυτη ταυτιση που ομως μετουσιωνεται με το λογο σου σε πραγματικη πραγματικοτητα...αφου το εθεσες σε σχεση με τη δικαιοσυνη...
(απο προχθες αυτη τη σταυρωση παλι και σημερα...σκεφτομουν..αφου ειχα ακομη στα ματια μου μπροστα τα λιγα στιγμιοτυπα απο την ταινια...ειμαι σιγουρη πως θα ημουν...η δευτερη γυναικα που θα πεθαινε την ωρα της σταυρωσης...'η θα αντεχα;....χμ....
αν τελικα επλαθα νεο τοπικ θα το εθετα ως..ψυχικο δρωμενο...-παλι-...)

quote:

---

Επιθυμώ να παρουσιάσω το θέμα απογυμνωμένο από τις θρησκευτικές του όψεις, σα νομική μελέτη και σε συνάρτηση με το καθήκον των εσωτεριστών να υπολογίζουν σοβαρά ως εσωτερική αξία τη Δικαιοσύνη.

---

Θα μεινω -σιωπηλη προς το παρον,κυλωντας στην ροη του "ζουμερου" λογου σας...
(ισως...βιωνοντας το παλι...μεσα απο νεα λογια για μενα...
αυτα που δεν ειπωθηκαν ακομη...)

quote:

---

Και για να το θέσω νομικά. Όταν κρίνει η μάζα για το δίκαιο ή το άδικο ενός ανθρώπου τότε θα πρέπει να περιμένουμε, να παραγκωνίζεται η Μεγάλη Αλήθεια προς όφελος της μικρής αλήθειας

---

...ναι, αλλα ως ποτε θα το δεχομαι αυτο;;;;;
δεν το εχομαι,γιατι αν το δεχτω "εγω"...οι πιθανοτητες να συνεχιστει θα ειναι....μια περισσοτερη....
(=ο νομος του μερφι;
-ευχαριστω,δεν θα παρω :)

Τρισμεγιστε χαιρε!

quote:

---

...θα ειμαι εδω, αγαπημενη φιλη...

---

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

1.Διεκδικει το θρονο του Ισραηλ, ισχυριζομενος οτι ειναι γιος Βασιληα και βασιληας ο ιδιος.

2.Ξεσηκωνει το λαο σε ενοπλη επαναστατικη δραση.

3.Διαπραττει ενοπλες ληστειες.

4.Ασκει μαγεια.

5.Καταληψη πολεως και σφαγη εχθρων.

σε καλωσορίζω στην εδώ κουβέντα... Χαίρομαι που θα είσαι μαζί μας!

Δεν τις είχα υπ' όψιν μου αυτές τις κατηγορίες, τουλάχιστον όχι όλες.

Θα κάνω ένα σχόλιο σ' αυτή τη φάση, απαντώντας εν μέρει στην πρώτη ερώτηση και προσπαθώντας να είμαι όσο γίνεται ακριβής,

επιτρέψτε μου να πω ότι όταν ο Ιησούς ισχυρίστηκε ότι είναι ο Υιός του ΘΕΟΥ, ήταν ένοχος βλασφημίας σύμφωνα με τους τότε ισχύοντες νόμους.

Εάν, λοιπόν, είχε δικασθεί και καταδικασθεί κανονικά γι’ αυτό το αδίκημα...

και εν συνεχεία είχε εκτελεσθεί (εις θάνατον) δια λιθοβολισμού,

δηλαδή δια της νόμιμα προβλεπόμενης τιμωρίας,

δε θα υπήρχε καμία νόμιμη ένσταση επί της εκτελέσεως, παρά τα όσα δύναται κάποιος να σκεφθεί επί του δικαίου ή των κανόνων αυτού.

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

Πραγματι, ενω ισχυριζεται οτι ειναι γιος θεου, αρα θεος,
το αιτιολογει λεγοντας..."Απεκριθη προς αυτους ο Ιησους.
Δεν ειναι γραμμενον εν τω νομω υμων, -εγω ειπα θεους εισθε;- Εαν εκεινους ειπε θεους προς τους οποιους εγινε ο λογος του Θεου, και δεν δυναται να αναιρεθει η γραφη, εκεινον τον οποιον ο πατηρ ηγιασε, και απεστειλεν εις τον κοσμον, σεις λεγετε οτι βλασφημεις, διοτι ειπον,
Υιος του Θεου ειμαι;" κεφ. ι' 32-36 του Ιωαννη...

Εδω επικαλειται τις γραφες που πραγματι,
στο Ψαλμο πβ' , γραφει: "Εγω ειπα, θεοι εισθε σεις και Υιοι υψιστου παντες"
Αρα το Σανχρεντιν δεν μπορει να στοιχειοθετησει κτηγορια για βλασφημια,
αφου αυτο που ελεγε ηταν τμημα των γραφων...
Ετσι σταματησαν να τον κατηγορουν για βλασφημια...

Παντως, διαβαζοντας τις γραφες,
αγαλλιασα... !!!
Τοσο καιρο μας ειχαν περασει την αντιληψη οτι μονον ο Ιησους ηταν ο μοναδικος γιος του θεου,
και μεις οι υπολοιποι ειμασταν τα "μπασταρδα" του θεου...
Ποιοι αλητες μας κρυβαν οτι και μας μας ειχε "αναγνωρισει" ο "πατερας"
και μας ειχαν γεμισει με μυρια ψυχολογικα προβληματα, επειδη νομιζαμε οτι ειμαστε εκθετα μπασταρδα; !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

θα διαπράξω ένα παραστράτημα (μια και είπα αρχικά ότι δε θ' αναφερθώ στη θρησκευτική πλευρά) και θα παραδεχθώ ότι έχεις δίκιο, τουλάχιστον κατά την γνώμη μου.

Είναι απίστευτο το πόσο δίκιο έχεις!!!

Επανέρχομαι όμως στο νομικό κομμάτι για να τα πιάσουμε λίγο απ' την αρχή τα πράγματα, να φωτίσουμε και όσους πιθανά δεν γνωρίζουν τα περί Σανχεντρίν.

Η Ιουδαία εκείνη την εποχή ήταν Ρωμαϊκή επαρχία. Υπαγόταν διοικητικά στη Ρώμη.
Ήταν η «φωτισμένη» γη και η Ρώμη με το εκπληκτικό διοικητικό της σύστημα, το οποίο προωθούσε την Αυτο-διοίκηση (εφόσον δεν αμφισβητήτο η Ρωμαϊκή ανώτατη κυριαρχία), της επέτρεπε να εφαρμόζει πρακτικά και καθ’ ολοκληρίαν το δικό της νομικό σύστημα, δια ιδίων δικαστικών οργάνων και να επιβάλλει τις ποινές της με μία μόνη εξαίρεση: την ποινή του θανάτου, για την οποία χρειαζόταν η Ρωμαϊκή έγκριση (ή ανοχή), ειδικά για την επικύρωση και εκτέλεση της καταδίκης, πιθανά όμως και για την ίδια την έκδοση μίας τέτοιας απόφασης.

Και τα δύο νομικά συστήματα, το Ιουδαϊκό και το Ρωμαϊκό, ήταν αξιοθαύμαστα και όσον αφορά στους κατηγορουμένους, οι οποίοι δικάζονταν από τα δικαστήριά τους, ήταν υπέρ του δέοντος προστατευμένοι από τυχόν άδικες αποφάσεις - πολύ περισσότερο, τολμώ να πω, απ’ όσο προστατεύονται απ’ τα σύγχρονά μας συστήματα - μολονότι η τιμωρία του ενόχου ήταν περισσότερο και γενικότερα εξασφαλισμένη.

Και ο Ιησούς δικάσθηκε, όχι από τον όχλο όπως κάποιες φορές νομίζουμε (άλλο ρόλο είπαμε έπαιξε ο όχλος), αλλά από δύο δικαστήρια αρμόδιας δικαιοδοσίας και σύμφωνα και με τα δύο ισχύοντα νομικά συστήματα, Ιουδαϊκό και Ρωμαϊκό, των οποίων οι φωτισμένες διατάξεις έχουν σταδιακά εγκολπωθεί μέχρι και σήμερα στην Αγγλοσαξονική φιλοσοφία του δικαίου, από την οποία είχαν επί αιώνες αποκλεισθεί λόγω των αυταρχικών και αχρείων, κατά την άποψή μου, θεωριών του Φεουδαρχικού συστήματος.

Η εκδίκαση των κυριοτέρων αδικημάτων ελάμβανε χώρα ενώπιον της Σανχεντρίν, ενός δικαστηρίου γενικής δικαιοδοσίας, το οποίο αποτελείτο από 71 άρχοντες, ιερείς, νομοδιδασκάλους (Γραμματείς) και λόγιους και το οποίο συνεδρίαζε συνήθως εντός του Ναού.

Προεδρεύων αξιωματούχος ήταν συνήθως, αλλά όχι πάντα, ο Αρχιερέας. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις η Σανχεντρίν μπορούσε να συνεδριάσει στο παλάτι του Αρχιερέα. Σε σημαντικές υποθέσεις, όπως εκείνες στις οποίες μπορούσε να επιβληθεί η θανατική ποινή, είκοσι ένα μέλη έπρεπε να παρίστανται. Κανένα Ιουδαϊκό δικαστήριο δεν μπορούσε να διεξάγει οποιοδήποτε ένδικο μέσο σε μέρα γιορτής και όσον αφορά σε σημαντικές υποθέσεις, το δικαστήριο δεν μπορούσε να συνεδριάσει τη νύχτα.

Συνεχίζεται...

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

**ΦΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΣ**

quote:

---

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΟΧΛΟΙ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΜΑΧΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.
OΠOY ΣHMERA ΜΑΣ ΔΙΔΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΝΑ ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ.

---

AVATARGR διαφωνώ ότι οι όχλοι μας έδωσαν τις επαναστάσεις. Οι όχλοι ακολουθούν τους ηγέτες τους. Όταν οι ηγέτες είναι δημαγωγοί έχουμε τον αφανισμό και την εξολόθρευση αθώων από τον όχλο. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα από την ιστορία. Εάν οι ηγέτες τους έχουν ένα καλύτερο όραμα και βρεθούν στην κατάλληλη θέση στην κατάλληλη εποχή ίσως δώσουν μια καλύτερη κατεύθυνση στην δράση του όχλου (αλλά δύσκολα θα εμποδίσουν και αυτοί τις ακρότητες, βλέπε Γαλλική Επανάσταση)

Υπάρχει σήμερα μια επιστήμη που μελετάει την ψυχολογία της μάζας και του όχλου. Αυτή η επιστήμη έχει βρει νόμους, κανόνες, συνθήκες, τρόπους που αυτός ο όχλος σχηματίζεται και καθοδηγείται. Εάν κάποιοι γνωρίζουν αυτούς τους νόμους και τους εφαρμόζουν τότε δεν βλέπω και πολύ ελευθερία και συνείδηση σε αυτούς τους όχλους.

Μία είναι η επιλογή. Να κινείσαι με τα κίνητρα του όχλου ή με τα δικά σου εσωτερικά κίνητρα. Εγώ προσωπικά το προσέχω πάρα πολύ.

Αλλά έτσι κι αλλιώς νομίζω ότι δεν ανήκει αυτή η συζήτηση σε αυτό το topic. Θα χαλάσουμε την ροή σκέψης και ανάπτυξης αυτού του topic.

Another time in another place....

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

θέλω να πιστεύω ότι μέσα απ' αυτό το τόπικ θ' αναδειχθούν οι πραγματικές ευθύνες του όχλου,

γιατί αν προσέξετε, αγαπητοί φίλοι, η νομοθεσία υπήρχε και ήταν και αυστηρότατη.

Ας προχωρήσω όμως και θα φτάσουμε και στα συμπεράσματα.

Σημ. προς τον φίλτατο AVATARGR: είμαι θηλυκού γένους (τυπικά το λέω, μια και δεν έτυχε στο παρελθόν...)

Ένα άτομο το οποίο εκατηγορήτο για κάποιο έγκλημα μπορούσε να συλληφθεί μόνον αφού θα είχε διατυπωθεί η κατηγορία νομότυπα (επίσημη καταγγελία), εκτός αν είχε συλληφθεί επ’ αυτοφώρω. Εάν επρόκειτο περί συλλήψεως τη νύχτα, θα έπρεπε να τεθεί υπό κράτησιν έως την επόμενη μέρα.

Σε κάθε περίπτωση, ο κατηγορούμενος εθεωρείτο αθώος μέχρι αποδείξεως της ενοχής του. Μπορούσε να δικαστεί και να καταδικαστεί μόνον όντας παρών και όχι ερήμην.
Δεν μπορούσε να κλιθεί ως μάρτυρας, ούτε μπορούσε να καταθέσει εναντίον του εαυτού του. Η κατηγορία έπρεπε να στοιχειοθετηθεί από άλλους μάρτυρες. Οριζόταν οπωσδήποτε συνήγορος υπεράσπισης. Αποδεικτικά στοιχεία υπέρ της αθωότητος του κατηγορουμένου αναγνωρίζονταν ελευθέρως.

Κανείς δεν μπορούσε να καταδικαστεί με την κατάθεση ενός και μόνου μάρτυρα.
Τουλάχιστον δύο άτομα έπρεπε να καταθέσουν ενώπιον του κατηγορουμένου και οι μαρτυρίες τους έπρεπε να συμφωνούν. Οι καταθέσεις τους έπρεπε να εξεταστούν πολύ προσεκτικά και από κάθε άποψη. Στη δε περίπτωση και της παραμικρής ασυμφωνίας μεταξύ τους, καθίσταντο ανεπαρκείς για την καταδίκη του κατηγορούμενου. Ο επιβαλλόμενος όρκος στους μάρτυρες ήταν μία έκκληση «προς τον ζώντα ΘΕΟ».
Αυτός ήταν ο πιο ιερός όρκος τον οποίο Ιουδαίος μπορούσε να πάρει και, όταν έκανε τέτοια έκκληση, δεσμευόταν να απαντήσει και να πει την αλήθεια. Ήταν καθήκον του προεδρεύοντος αξιωματούχου του δικαστηρίου να εφιστήσει την προσοχή των μαρτύρων στην αξία της ζωής και να τους προειδοποιήσει να μην ξεχάσουν να αναφέρουν οτιδήποτε γνώριζαν υπέρ της αθωότητος του κρατουμένου.

Σε μικρές υποθέσεις, οι συνήγοροι και των δύο πλευρών επιτρεπόταν να αναπτύξουν επιχειρηματολογία. Σε σοβαρές υποθέσεις, ακουγόταν μόνον ο συνήγορος του κατηγορουμένου.

Συνεχίζεται...

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

quote:

---

ΒΛΕΠΩ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΤΟΝ ΟΧΛΟ..

---

Συνηθιζόταν να λέγεται ότι η «Σανχεντρίν προοριζόταν για τη διαφύλαξη της ζωής, όχι για να θανατώνει». Υπό την εποπτεία αυτού του συστήματος φέρεται η Σανχεντρίν να διεξήγαγε τη δίκη του Ιησού και βάσει αυτού του συστήματος θα πρέπει να εξετάσουμε την κανονικότητα της διαδικασίας.

Με αυτή τη σύντομη αναφορά περί των βασικών νομικών αρχών, οι οποίες αφορούν στην παρούσα συζήτηση, ας καταπιαστούμε με τα διάφορα περιστατικά της δίκης του Χριστού και ας εξετάσουμε τη νομιμότητά τους.

Νομίζω ότι εξυπηρετεί να χωρίσουμε το θέμα σε υπο-ενότητες ως ακολούθως:

• Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
• Η ΣΥΛΛΗΨΗ
• Η ΔΙΚΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΣΑΝΧΕΝΤΡΙΝ
• Η ΔΙΚΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ
• Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ

Οι υπο-ενότητες αυτές μπορούν να αναλυθούν αυτόνομα και βάσει του νόμου, μπορούμε να εντοπίσουμε τα σημεία όπου υπήρξαν, αν υπήρξαν, παρατυπίες.

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

Διαπιστωνω οτι η δημιουργος του θεματος προσπαθει να κανει μια καθαρα νομικη αναλυση του θεματος απομονώνοντάς το απο οποιαδηποτε κοινωνικη , πολιτικη και θρησκευτικη του σκοπιμοτητα.

Κατι σαν μονοπλευρη αντιμετωπιση του θεματος μου κανει κατι τετοιο.
Ολα καλα για την παρουσιαση του Ιουδαϊκου νομικου συστηματος αλλα ξεχναμε νομιζω μια πολυ βασικη παραμετρο.

Ο Χριστος παρουσιαστηκε ως ο Μεσσιας που τοσο περιμεναν κατα τις γραφες. Εκανε θαυματα , μιλησε για αγαπη και προσπαθησε να αποκαταστησει την κοινωνικη ανισοτητα πολεμωντας τη διαφθορα της εποχης εκεινης (οπως εγινε στο ναο της Ιερουσαλημ).

Υποτιθεται πως γενιες και γενιες Ιουδαιων μεγαλωσαν περιμενοντας αυτον τον Μεσσια ... και τι γινεται οταν εμφανιζεται?????

Απορριπτουν τις ιδιες τις δικες τους προφητειες και εφαρμοζουν τον Εβραϊκο Νομο οπως συμφερει το Ιερατειο - κατασκευαζοντας ψευδεις κατηγοριες - και τον μεταχειριζονται σαν τον χειροτερο εγκληματια.

Τι ελαφρυντικα μπορει να εχει το Ιερατειο που καταδικαζει εναν αθωο?
Οτι εφαρμοσε τον Εβραϊκο νομο λεγοντας ψεματα και ξεσηκωνοντας το λαο μην τυχον χασουν την πρωτοκαθεδρια και την μασα?

Η οτι αν και ιερεις και μελετητες των γραφων δεν ειχαν την ελαχιστη συναισθηση για να αναγνωρισουν την ταυτοτητα του Χριστου?

Ενας λαος που δεν καταλαβαινει ποτε να αναγνωρισει την αληθεια και ποτε το ψεμα ειναι διπλα ενοχος...Αν ολοι αυτοι οι περιφημοι νομικοι και ιερεις της εποχης ειχαν πραγματι μελετησει τις δικες τους προφητειες θα εβλεπαν στο προσωπο του Χριστου τον δικο τους Σωτηρα , θα αναγνωριζαν την θεϊκη του υποσταση και δεν θα εφαρμοζαν για αυτο τους νομους για τους πασης φυσεως κλεφτες και δολοφονους.

Τοσο αναξιοι λοιπον ηταν?? Δεν εβλεπαν τιποτα???

Το μονο που ηξεραν , οποτε , ηταν να τιμωρουν.

Πως μπορεις να αναλυσεις ενα τετοιο θεμα μονο απο την ανθρωπινη , νομικη του πλευρα??
Για το Ρωχαμη μιλαμε??

Φιλικα..........Κανενας

Ως συνήθως, βιάζεσαι να εξάγεις συμπεράσματα για το πώς εγώ βλέπω τα πράγματα και αγνοείς τα γραφόμενά μου εξ αρχής.

Έχω εξηγήσει ποιός είναι ο σκοπός του θέματος, αλλά δεν έχω καταγράψει ακόμα τα συμπεράσματά μου. Μίλησε κάποιος για ελαφρυντικά;;;

Αν δε σε ενδιαφέρει, μπορείς να απέχεις. Αν σε ενδιαφέρει, μείνε και θα χαρώ να συζητήσεις μία φορά, αν το μπορέσεις, κόσμια ως άνθρωπος και πιστός...

Αν πάλι θέλεις να εξετάσεις το θέμα θρησκευτικά ή κοινωνικά, δικαίωμά σου και σεβαστή η άποψή σου, αλλά δεν σκοπεύω να σου επιτρέψω να το κάνεις εδώ και δε θα σου ξανα-απαντήσω εφόσον θα είσαι εκτός θέματος.

Υπάρχει το Φόρουμ "ΜΥΘΟΣ & ΘΡΗΣΚΕΙΑ" (εδώ το Φόρουμ ονομάζεται "ΓΝΩΣΗ") όπου μπορείς να γράψεις ελεύθερα την άποψή σου σ' ένα δικό σου τόπικ κι εκεί θα δούμε τί έχεις εσύ καταλάβει... (ασχολήσου και μία φορά με τον εαυτό σου)

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

Φιλικα.....περαστικα στη φιλη μου την zadok.

Θα ήθελα να συμμετάσχω κι εγώ στην ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση με την
εξής παρατήρηση.
Ο Χριστός δικάστηκε σύμφωνα με το ΜΩΣΑΪΚΟ ΝΟΜΟ.
Αυτός είναι ενα σύνολο διατάξεων που αναλύεται στην πεντάτευχο.
Ο νόμος αυτός αυτοπροσδιορίζεται ως ΘΕΪΚΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ.
Ειναι, πάντα σύμφωνα με τις ισραηλιτικές παραδόσεις, κανόνες που εδόθησαν στον Μωυσή απο τον Θεό. (ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ)
Θεμελιώδης προτεραιότητα της μωσαϊκής νομοθεσίας είναι η ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ.

Ετσι η αναζήτηση για το αποτέλεσμα της δίκης ''απογυμνωμένο από τις
θρησκευτικές του όψεις'' νομίζω δεν μπορεί να στηριχθεί.

Απο εκεί κι ύστερα δεν έχω ιδέα για τις λεπτομέρειες της δίκης και θα παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις αναφορές σας.

Καλωσορίζω το μέλος Eκήβολος!

Χαίρομαι που είσαι κι εσύ στην παρέα μας, αγαπητέ φίλε.

Είναι σαφές ότι έχεις δίκιο, αλλά εγώ δεν είπα κάτι το αντίθετο.

Τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όμως, όσο ίσως τα νομίζουμε. Υπήρχε συγκεκριμένη νομοθεσία και κανονισμοί και όσα παρέθεσα πιο πάνω δεν είναι παρά πορίσματα ερευνών έγκριτων νομικών.

Φίλε μου, νομίζω ότι είναι χρέος μας να βλέπουμε πάνω απ' όλα την ανθρωπιστική πλευρά του νόμου (μήπως αυτός δεν είναι κι ο σκοπός της θρησκείας άραγε;) και κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα μπορούμε να εξετάσουμε ψύχραιμα μία υπόθεση.

Αν δεν είχε ο άνθρωπος την ικανότητα αυτή, πώς θα μπορούσε να γίνει "δικαστής";

(Ίσως είναι ευκαιρία να θυμηθούμε ότι το αγαλματίδιο το οποίο αναπαριστά τη δικαιοσύνη έχει πάντα κλειστά τα μάτια. Γιατί άραγε;)

Θα ξεκινήσω λοιπόν, με την άποψή μου επί της συγκροτήσεως του δικαστηρίου.

Κανένα σοφό σύστημα καμίας δικαιοδοσίας δε θα επέτρεπε ποτέ την εμπλοκή σε μία υπόθεση ενός δικαστή φατριαστή, ενός δικαστή, ο οποίος ενδιαφέρεται άμεσα για την έκβαση της ποινικής διώξεως.
Σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο, οι δικαστές προειδοποιούνταν: «Δε θα εκμαιεύσετε τη δικαστική απόφαση – δε θα σεβαστείτε τα πιθανά αξιώματα των προσώπων, ούτε θα δεχθείτε δώρα». Το σκεπτικό πίσω απ’ όλα αυτά ήταν ότι η κρίση ήταν ΤΟΥ ΘΕΟΥ, όπως έγραψε και ο αγαπητός Εκήβολος. Τα δικαστήρια ήταν απλώς οι ανθρώπινοι αντιπρόσωποι, εντεταλμένοι όπως διατυπώσουν την κρίση.
Η Σανχεντρίν, το Ανώτατο Δικαστήριο των Ιουδαίων, πολύ περισσότερο έπρεπε να μη διακατέχεται από φατριαστικά συναισθήματα και οι ετυμηγορίες του εθεωρούντο ότι πλησίαζαν κατά πολύ τη σωστή δικαιοσύνη, όπως αυτή μπορεί να προσεγγισθεί δια της ανθρωπίνου σοφίας και της θείας αποκαλύψεως επί του ανθρώπου. Οι φωτισμένοι κανόνες και νόμοι της Ιουδαίας δεν άφηναν κανένα περιθώριο για μεροληπτικά ή προκατειλημμένα δικαστικά σώματα.

Όμως, στις Γραφές διαβάζουμε:

«ΜΕΤΑ ΔΕ ΔΥΟ ΗΜΕΡΑΣ ΗΤΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΖΥΜΑ ΚΑΙ ΕΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΠΩΣ ΝΑ ΣΥΛΛΑΒΩΣΙΝ ΑΥΤΟΝ ΜΕ ΔΟΛΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΘΑΝΑΤΩΣΩΣΙΝ» Κατά Μάρκον – κεφ. 14.

«ΤΟΤΕ ΣΥΝΗΧΘΗΣΑΝ ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΥΛΗΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ ΚΑΪΑΦΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΒΟΥΛΕΥΘΗΣΑΝ ΝΑ ΣΥΛΛΑΒΩΣΙ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΜΕ ΔΟΛΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΘΑΝΑΤΩΣΩΣΙΝ» Κατά Ματθαίον – κεφ. 26, §3,4.

Σύμφωνα με τα ευαγγέλια λοιπόν, δεν υπήρχε απλά γενική μήνις ή μόνον προσωπική έχθρα εναντίον του Ιησού, αλλά η πλευρά των δικαστών παρουσιάζεται να έχει άμεσο ενδιαφέρον: είναι σαφές ότι οι ίδιοι οργάνωναν συνωμοσία για να κατηγορήσουν τον Χριστό και να τον εκτελέσουν, η δε περαιτέρω συμπεριφορά τους δείχνει ότι μέσον υλοποίησης των στόχων αυτής της συνομωσίας ήταν η δίκη στην οποία οι ίδιοι θα ήταν δικαστές.
Κατά συνέπεια, η πρώτη μου ένστασις έγκειται στο γεγονός ότι το δικαστήριο, το οποίο εδίκασε πρώτο τον Χριστό συγκροτήθηκε παρατύπως, αφού αποτελείτο από δικαστές, οι οποίοι είχαν εκδώσει την απόφαση της καταδίκης εις θάνατον πριν τη δίκη και οι οποίοι στην πραγματικότητα συνωμοτούσαν για το πώς θα τον εκτελούσαν.

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

quote:

---

Ο Χριστος παρουσιαστηκε ως ο Μεσσιας που τοσο περιμεναν κατα τις γραφες

---

Όχι ακριβώς όμως όπως τον περίμεναν…Η ιστορία του Εβραϊκού λαού περιελάμβανε μεγάλα διαστήματα υποδούλωσης από άλλους λαούς. Έτσι ο Μεσσιανικός ιουδαϊσμός ανάμενε έναν Ουράνιο Μεσσία λυτρωτή του Εβραϊκού λαού από τους κατακτητές.(εφόσον η επίγεια απελευθέρωση φάνταζε λίγο δύσκολη).
Ο Ιησούς χάλασε την συνταγή λέγοντας πως η βασιλεία του Θεού ήταν στους Ουρανούς και όχι επί της Γης....

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

χαίρομαι που τιμάς κι εσύ δια της συμβολής σου το παρόν τόπικ.

Δε νομίζω ότι είναι έξυπνο να καταπιαστώ με την θρησκευτική σκοπιά του θέματος, όχι γιατί έτσι ετέθη το θέμα μόνον, αλλά και για δύο κύριους λόγους:

1. Είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ή να μην πιστεύει στη θεότητα του Χριστού,

2. Αν όντως πιστεύουμε στη θεότητα του Χριστού και εκείνος έπρεπε να θυσιαστεί, γιατί διαμαρτυρόμαστε για την κακία των Εβραίων; (αν το παρα-φιλοσοφήσουμε, μάλλον θα πρέπει και να τους ευχαριστήσουμε )

Αγαπητέ μου, δεν καταπιάστηκα με το θέμα τυχαία ή για να εκθέσω τις γνώσεις μου σε λαϊκό προσκύνημα. Είναι μία καλή ευκαιρία να δούμε το νόημα το οποίο, κατά την ταπεινή μου άποψη, υπάρχει για όλους τους ανθρώπους, είτε πιστεύουν, είτε όχι και το οποίο κρύβει όλη η Μεγάλη Εβδομάδα.

Μήπως η θρησκεία τυχαία μας βάζει στη διαδικασία να νηστεύσουμε τόσες μέρες;

Επειδή σταυρώθηκε, πέθανε και αναστήθηκε ο Υιός του Θεού;

Οι υπόλοιπες μέρες είναι διακοσμητικές; Μόνο η Μεγάλη Παρασκευή, το Σάββατο και η Κυριακή μετράνε;;;
(ρητορικά τα ερωτήματα)

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

θα είναι ειλικρινά κρίμα να μην μπορέσουμε να δούμε το θέμα στην πραγματική του διάσταση και θα ήθελα να παρατηρήσω ότι ο Χριστιανισμός ως θρησκεία είναι μεταγενέστερος της εποχής την οποία εξετάζουμε, άρα κανονικά δε χωράει στη συζήτηση.

Θεωρώ άδικο, λοιπόν, να κρίνουμε τους διώκτες του Χριστού με τα μεταγενέστερα γεγονότα και τις μετέπειτα πεποιθήσεις μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας, ενώ υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι (και δεν τους γνωρίζουμε οι περισσότεροι) για να τους κατηγορούμε βάσει της δικής τους νομολογίας και των δικών τους ιστορικών δεδομένων.

Θα αναρωτηθείτε, βέβαια, φυσιολογικά, έχει σημασία το γιατί ήταν παράνομη η τακτική των διωκτών του Χριστού; Αφού όλοι ξέρουμε ότι ήταν παράνομη, γιατί να απασχοληθούμε να εντοπίσουμε τις παρατυπίες, αφού το αποτέλεσμα μετράει;

Γιατί αν δεν το κάνουμε, δε θα διαφοροποιηθούμε ποτέ από εκείνους. Αντιθέτως, θα συνεχίζουμε μέσα στην ψυχή μας και στην στήλη της Δικαιοσύνης να θρέφουμε Καϊάφες, οι οποίοι δε θα τηρούν τους κανόνες και θα κάνουμε ότι ακριβώς κι αυτοί:
θα κοιτάμε το προσωπικό συμφέρον και θα μεροληπτούμε κατά το δοκούν άσχετα αν μπροστά μας βρίσκεται π.χ. ο Ρωχάμης ή ο Χριστός (που δε θα το ξέρουμε).

Μια και δεν βλέπω να υπάρχει άλλη άποψη περί της συγκροτήσεως του δικαστηρίου και θεωρώντας ότι συμφωνούμε, προχωρώ στο θέμα της σύλληψης του Ιησού.

Την πρώτη μέρα της γιορτής των αζύμων ή του Πάσχα, ο Ιησούς και οι μαθητές του γιόρτασαν τη γιορτή σ’ ένα οίκημα. Αυτό το επεισόδιο αποκαλούμε τώρα Μυστικό Δείπνο. Μετά τον εορτασμό και κατά το βράδυ κατευθύνθηκε με τους μαθητές του προς τον κήπο της Γεσθημανής για να προσευχηθεί. Είδε το τέλος του να πλησιάζει και πέρασε τις λίγες εναπομείνασες ώρες του επι-κοινωνώντας με το ΘΕΟ του. Τρεις φορές πήγε παράμερα μακριά από τους μαθητές του και τρεις φορές επέστρεψε και τους βρήκε να κοιμούνται. Την τρίτη φορά που βγήκε έξω, έφθασε ο Ιούδας με μεγάλο πλήθος αρχιερέων, γερόντων και κόσμου. Τον πρόδωσε με ένα φιλί. (όσοι θέλουν, ας επισκεφθούν το πολύ όμορφο τόπικ της αγαπητής ATMA: Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ) Στο πλήθος συμπεριελαμβάνοντο Ρωμαίοι στρατιώτες, φύλακες του Ναού και κάποια από τα μέλη της Σανχεντρίν.
Και τον συνέλαβαν.

Λίγες μέρες πριν, ο Ιησούς είχε έρθει (δημοσίως) από τη Γαλιλαία.
Είχε μπει στην Ιερουσαλήμ την Κυριακή των Βαΐων, παρουσία τεράστιας κοσμοσυρροής οπαδών του. Είχε διδάξει ανοιχτά στο ναό και είχε προκαλέσει αμηχανία στους Γραμματείς. Κατά συνέπεια, υπήρχαν επαρκείς ευκαιρίες για να διατυπωθεί μία κατηγορία εναντίον του και ν’ ακολουθήσει μία σύλληψη κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Την ώρα της σύλληψής του δεν εμπλεκόταν στη διάπραξη οποιασδήποτε εγκληματικής ενέργειας. Δεν κήρυττε καν. Βρισκόταν σε ώρα προσευχής. Δεν υπάρχει πρόβλεψη στον Εβραϊκό νόμο σύμφωνα με την οποία να θεωρείται νόμιμη η σύλληψή του χωρίς να έχει γίνει πρώτα επίσημη καταγγελία σε βάρος του. Ο Ιησούς γνώριζε ότι η σύλληψή του ήταν παράνομη και υπενθύμισε στα μέλη της Σανχεντρίν, τα οποία ήταν παρόντα την παράβαση του νόμου όταν άρθρωσε αυτή την ήπια κατσάδα:
«ΩΣ ΕΠΙ ΛΗΣΤΗΝ ΕΞΗΛΘΕΤΕ ΜΕΤΑ ΜΑΧΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΞΥΛΩΝ ΝΑ ΜΕ ΣΥΛΛΑΒΗΤΕ ΚΑΘ ΗΜΕΡΑΝ ΕΚΑΘΗΜΗΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΥΜΩΝ ΔΙΔΑΣΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΙΕΡΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΠΙΑΣΑΤΕ» Κατά Ματθαίον – κεφ. 26, §55.

Δεν υποστηρίζω ότι η παρανομία της συλλήψεως ήταν αρκετή για να αποτρέψει την παραπομπή του Ιησού σε δίκη. Δε θα μπορούσε εξάλλου να έχει σαν αποτέλεσμα μία εξίσου παράνομη ετυμηγορία, εάν οι εν συνεχεία διαδικασίες ήταν σύννομες. Όμως, είναι σημαντικό να ληφθεί υπ’ όψιν για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε το μέγεθος της εμπλοκής της Σανχεντρίν στην προώθηση της συνωμοσίας τους και ως προστιθέμενο στοιχείο προς απόδειξιν του ότι οι δικαστές βρίσκονταν σε «θέση υπό απαγόρευση» λόγω συμφέροντος και προκατάληψης.

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει: «ΚΑΙ ΕΦΕΡΑΝ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΝΑΝ ΠΡΩΤΟΝ ΔΙΟΤΙ ΗΤΟ ΠΕΝΘΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΪΑΦΑ ΟΣΤΙΣ ΗΤΟ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ ΤΟΥ ΕΝΙΑΥΤΟΥ ΕΚΕΙΝΟΥ» (Κεφ. 18, §13). Η μαρτυρία δεν είναι και απόλυτα ξεκάθαρη σ’ αυτό το σημείο. Φαίνεται ότι ο Αρχιερέας Καϊάφας διεξήγαγε κάποια υποτυπώδη προανάκριση, είτε ιδιαιτέρως, είτε ενώπιον του Άννα, αλλά μάλλον αυτή δεν απέδωσε καρπούς, οπότε δε θεωρείται σημαντικό ως γεγονός.

Τότε, ο Ιησούς οδηγήθηκε στο σπίτι του Αρχιερέα, όπου ήταν μαζεμένοι οι αρχιερείς, οι Γραμματείς και οι γέροντες.
Το εάν αυτή ήταν μία εξαιρετική περίσταση, η οποία απαιτούσε η δίκη να διεξαχθεί στο Παλάτι του Αρχιερέα υπόκειται στην εξέταση πληθώρας σοβαρών και αντιφατικών απόψεων, οπότε δε θα σταθώ. Θα πρέπει όμως, να λάβουμε υπ’ όψιν ότι όλη αυτή η διαδικασία έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της νύχτας, όταν δηλαδή καμία εκδίκαση σοβαρού αδικήματος δε θα μπορούσε να διεξαχθεί και κατά τη διάρκεια του εορτασμού του Πάσχα, όταν επίσης καμία ποινική δίκη οποιασδήποτε μορφής δεν μπορούσε να διενεργηθεί. Σύμφωνα με τον Εβραϊκό νόμο, όλη η διαδικασία της εκδίκασης της υποθέσεως του Ιησού ενώπιον της Σανχεντρίν ήταν άκυρη, τόσο όσο θα ήταν άκυρο ένα δικαστήριο στη χώρα μας, το οποίο θα δίκαζε και θα καταδίκαζε κάποιον για κάποιο αδίκημα π.χ. μέρα Κυριακή. Η ετυμηγορία θα εστερείτο νομικής ισχύος.

Συνεχίζεται...

Σύμφωνα με τις Γραφές:

«ΟΙ ΔΕ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΟΛΟΝ ΕΖΗΤΟΥΝ ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΙΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΔΙΑ ΝΑ ΘΑΝΑΤΩΣΩΣΙΝ ΑΥΤΟΝ» Κατά Ματθαίον – κεφ. 26, §59.

Δεν βρήκαν, διότι παρότι προσήλθον πολλοί ψευδομάρτυρες, οι μαρτυρίες τους δε συμφωνούσαν. Ήταν απαραίτητο, όπως έχει γραφτεί, για να επιτευχθεί η πολυπόθητη καταδίκη, να υπάρξουν τουλάχιστον δύο μάρτυρες των οποίων οι καταθέσεις να συμφωνούν από κάθε άποψη. Τελικά έγιναν δεκτές δύο μαρτυρίες.

Στο κατά Ματθαίον αναφέρεται η εκδοχή ότι σύμφωνα με τη μαρτυρία τους ο Ιησούς είχε πει:

«ΔΥΝΑΜΑΙ ΝΑ ΧΑΛΑΣΩ ΤΟΝ ΝΑΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ ΑΥΤΟΝ» κεφ. 26, §61.

Στο κατά Μάρκον το κείμενο διαφέρει και εκεί αναφέρεται ως φράση του Ιησού:

«ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΧΑΛΑΣΕΙ ΤΟΝ ΝΑΟΝ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΑΛΛΟΝ ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟΝ ΘΕΛΩ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΙ» κεφ. 14, §58.

Και οι δύο Ευαγγελιστές λένε ότι οι μάρτυρες ήταν ψευδομάρτυρες και ο Μάρκος αναφέρει επιπρόσθετα ότι οι μαρτυρίες των περισσοτέρων δε συμφωνούσαν.

Ο ισχυρισμός της ασυμφωνίας των μαρτύρων, όπως αυτός καταγράφεται από τον Ευαγγελιστή Μάρκο φέρεται να μην έχει ουδεμία νομική βαρύτητα, σύμφωνα με τις Γραφές. Οι Γραφές καταφατικά δεικνύουν ότι οι δύο μάρτυρες συμφώνησαν επί της δηλώσεως του Χριστού. Η μόνη διαφωνία, η οποία προκύπτει από τις Γραφές, είναι εκείνη μεταξύ του Ματθαίου και του Μάρκου σχετικά με το τι έλεγε η μαρτυρία.

Επίσης, απ’ τις Γραφές δεν προκύπτουν στοιχεία που να καταδεικνύουν τους δύο ως ψευδομάρτυρες. Η κατάθεσή τους δεν ήταν απόλυτα ακριβής, είναι προφανές, διότι ο Χριστός είχε πει:

«ΧΑΛΑΣΑΤΕ ΤΟΝ ΝΑΟΝ ΤΟΥΤΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΘΕΛΩ ΕΓΕΙΡΕΙ ΑΥΤΟΝ» Κατά Ιωάννην – κεφ. 2, §19.

Αλλά τότε, μίλαγε εντός του ναού της Ιερουσαλήμ, ο οποίος ήταν ο Εβραϊκός ναός του ΘΕΟΥ. Ήταν αναμενόμενο ότι οι Ιουδαίοι δεν κατάλαβαν πως δια της παρατηρήσεως αυτής «ΕΚΕΙΝΟΣ (ΟΜΩΣ) ΕΛΕΓΕ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΑΥΤΟΥ» (Κατά Ιωάννην – κεφ. 2, §21), αφού είναι προφανές ότι οι ίδιοι οι μαθητές του δεν εννόησαν τα λόγια του παρά μετά την ανάστασή του εκ νεκρών. Η εκδοχή, η οποία δίδεται από τους μάρτυρες, ειδικά εκείνη στο κατά Ματθαίον, ήταν κατ’ ουσίαν μία απόδοση του νοήματος, το οποίο φυσιολογικά κάποιος θα εξήγαγε ως συμπέρασμα από τα εκφερόμενα λόγια και τον τόπο όπου αυτά ακούσθησαν.
Σημαντική όμως, ακρίβεια θα απαιτείτο από ένα μάρτυρα, ο οποίος εξιστορεί τα λεγόμενα κάποιου άλλου μόλις λίγο καιρό πριν.

Δεν προκύπτει από τις Γραφές ότι οι μάρτυρες ήταν προειδοποιημένοι να μην ξεχάσουν οποιοδήποτε τεκμήριο της αθωότητος του κατηγορουμένου, να λάβουν υπ’ όψιν τους την ιερότητα της ζωής ή το γεγονός ότι κατέθεταν ενόρκως. Εφόσον αυτά αποτελούσαν την πάγια τακτική σε όλες τις δίκες ποινικών υποθέσεων, μάλλον θεωρήθηκε δεδομένο ότι τηρήθηκαν πιστά. Εντούτοις, είναι προφανές ότι δεν ορίστηκε συνήγορος υπεράσπισης για τον Ιησού και ότι οι δικαστές έψαχναν να βρουν μάρτυρες να καταθέσουν εναντίον του αντί υπέρ του, ως όφειλαν κατά το νόμο.

Συνεχίζεται...

«ΔΕΝ ΑΠΟΚΡΙΝΕΣΑΙ ΟΥΔΕΝ ΤΙ ΜΑΡΤΥΡΟΥΣΙΝ ΟΥΤΟΙ ΚΑΤΑ ΣΟΥ» Κατά Μάρκον – κεφ. 14, §60.

Και ο Ιησούς έμεινε σιωπηλός.

Εάν αυτή η ερώτηση ήταν μία προτροπή προς εκείνον, ώστε να μαρτυρήσει κατά του εαυτού του, ήταν παράνομη καθώς κανένας κατηγορούμενος δεν επιτρεπόταν να προτρέπεται κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Εάν ήταν μία ανακοίνωση από τον Αρχιερέα, ο οποίος προέδρευε του δικαστηρίου, ότι η κατηγορούσα αρχή είχε ολοκληρώσει και έπρεπε ν’ ακουστεί η υπεράσπιση, ο Ιησούς είχε το δικαίωμα να παραμείνει σιωπηλός.

Οι νόμιμες προϋποθέσεις δεν είχαν τηρηθεί όσον αφορά στα δικαιώματά του: στη σύγκλιση του δικαστηρίου, στον χρόνο συνεδρίασης ή στη διαδικασία την οποία ακολουθούσε. Το κατά πόσο είχε κατηγορηθεί για ένα έγκλημα πιθανόν να αμφισβητείται, αλλά προφανώς δε θεωρήθηκε ιδιαίτερα σοβαρό ως γεγονός (το αν υπήρχε κατηγορία τελικά), αφού ο Αρχιερέας άμεσα εγκατέλειψε το ζήτημα της κατηγορίας και άλλαξε τακτική.

Ο Χριστός δεν καταδικάσθηκε από τη Σανχεντρίν επί της κατηγορίας, η οποία διατυπώθηκε από τους δύο μάρτυρες.

Το γεγονός ότι ο Αρχιερέας έψαχνε, στην πραγματικότητα και παράνομα, τρόπο να αναγκάσει τον Ιησού να καταθέσει εναντίον του εαυτού του, προκύπτει, κατά την γνώμη μου, από το γεγονός ότι αμέσως μετά την άρνηση του Χριστού να καταθέσει, ο Αρχιερέας επικαλέστηκε γι’ αυτόν τον πιο ιερό εξορκισμό για έναν Ιουδαίο, κατά τον οποίο ήταν υποχρεωμένος ν’ απαντήσει:

«ΣΕ ΟΡΚΙΖΩ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΤΟΝ ΖΩΝΤΑ ΝΑ ΕΙΠΗΣ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΕΝ ΣΥ ΗΣΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» Κατά Ματθαίον – κεφ. 26, §63.

Ο Μάρκος δεν αφηγείται το περιστατικό αυτό με τον ίδιο τρόπο, αλλά καταγράφει απλή ερώτηση:

«ΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΕΥΛΟΓΗΤΟΥ» (κεφ. 14, §61)

Και στις δύο περιπτώσεις όμως, ήταν μία προτροπή για τον κρατούμενο να καταθέσει εναντίον του εαυτού του και ως εκ τούτου, ήταν παράνομη.

Σ’ αυτή την ερώτηση ο Ιησούς απήντησε:

«ΣΥ ΕΙΠΑΣ ΠΛΗΝ ΣΑΣ ΛΕΓΩ ΕΙΣ ΤΟ ΕΞΗΣ ΘΕΛΕΤΕ ΙΔΕΙ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΘΗΜΕΝΟΝ ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΚΑΙ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΝΕΦΕΛΩΝ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ» Κατά Ματθαίον – κεφ. 26, §64.

Αμέσως ο Αρχιερέας διέρρηξε τα ιμάτιά του λέγοντας

«ΕΒΛΑΣΦΗΜΗΣΕ ΤΙ ΧΡΕΙΑΝ ΕΧΟΜΕΝ ΠΛΕΟΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΙΔΟΥ ΤΩΡΑ ΗΚΟΥΣΑΤΕ ΤΗΝ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΝ ΑΥΤΟΥ ΤΙ ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ»; (§65-66)

Και εκείνοι απήντησαν:

«ΕΝΟΧΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΝΑΙ».

Και τον χλεύαζαν και τον περιγελούσαν, έπτυαν επί του προσώπου του και τον έδερναν, και, καλύπτοντας την κεφαλή του με πέπλο, τον κτυπούσαν και του ζητούσαν να μαντεύσει ποιος τον είχε χτυπήσει. Φανταστείτε μία τέτοια σκηνή να διαδραματίζεται στο ανώτατο δικαστήριο της χώρας, όπου παρευρίσκοντο τα πιο αξιοσέβαστα μέλη της κοινωνίας, εάν η απόδοση δικαιοσύνης ήταν η επιδίωξη των τεκταινομένων.

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

απο κει τα κανεις copy-paste????(στην καλυτερη περιπτωση φανταζομαι........)

θελεις καπου να καταληξεις???
μηπως στα αυτονοητα???
εεεεε, κατεληξε λοιπον...... για να γραψει και κανενας αλλος τη γνωμη του...

ετσι για αλλαγη βρε αδερφε!!!!

• Οι δικαστές είχαν αρνηθεί στον Χριστό το τεκμήριο της αθωότητος, το οποίο ο ίδιος ο νόμος το προέβλεπε για εκείνον και τον είχαν κρίνει ένοχο πριν δικασθεί.
• Το δικαστήριο συνεδρίασε κατά τη διάρκεια της νύχτας και σε μέρα επίσημης αργίας.
• Κανένας συνήγορος δεν ορίστηκε για τον κατηγορούμενο.
• Καταδικάσθηκε όχι επί των καταθέσεων των δύο μαρτύρων, αλλά επί της δικής του μαρτυρίας, η οποία εδόθη κατ’ απαίτησιν του Αρχιερέα και, σύμφωνα με το κατά Ματθαίον, μετά την ορκωμοσία, η οποία του επεβλήθη και την οποία ένας Ιουδαίος δεν μπορούσε ν’ αψηφήσει.
• Οι δικαστές έψαξαν για μάρτυρες οι οποίοι θα κατέθεταν εναντίον του αντί ν’ αναζητούν εκείνους οι οποίοι θα κατέθεταν υπέρ του.
• Δεν ακολουθήθηκε η νόμιμη διαδικασία για την έκδοση ετυμηγορίας (ψηφοφορία).
• Ο Αρχιερέας, ο οποίος θα έπρεπε να μιλήσει τελευταίος, με το μελοδραματικό σχίσιμο του ρουχισμού του εξέφρασε την άποψή του πρώτος και απλώς κάλεσε τους υπολοίπους να την επιβεβαιώσουν.
• Η καταδικαστική ετυμηγορία εκδόθηκε άμεσα, χωρίς να τηρηθεί η διαδικασία, η οποία προέβλεπε νηστεία, προσευχή και θρησκευτικό διαλογισμό για μία μέρα.

Η ίδια Σανχεντρίν αναγνώρισε το παράτυπο της διαδικασίας αυτής, του να συνεδριάζει δηλαδή κατά τη διάρκεια της νύχτας και μόλις ξημέρωσε συνεδρίασε εκ νέου. Σ’ αυτή τη συνεδρίαση, η οποία μνημονεύεται από τον Ευαγγελιστή Λουκά, όλοι υπέβαλλαν το ερώτημα στον Ιησού εάν ήταν ο Χριστός. Και όταν απάντησε καταφατικά, είπαν

«ΤΙ ΧΡΕΙΑΝ ΕΧΟΜΕΝ ΠΛΕΟΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΔΙΟΤΙ ΗΜΕΙΣ ΑΥΤΟΙ ΗΚΟΥΣΑΜΕΝ ΑΠΟ ΤΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΑΥΤΟΥ. ΤΟΤΕ ΕΣΗΚΩΘΗ ΑΠΑΝ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΕΦΕΡΑΝ ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΙΛΑΤΟΝ» (κεφ. 22, §71 – κεφ. 23).

Είναι περιττό το να επισημανθεί ότι η συνεδρίαση εκείνης της μέρας ήταν επίσης παράτυπη. Υπόκειται σε όλες τις ενστάσεις, οι οποίες έχουν διατυπωθεί επί εκείνης η οποία διενεργήθη κατά τη διάρκεια της προηγούμενης νύχτας με μόνη εξαίρεση ότι ετούτη φέρεται να διενεργήθηκε κατά τη διάρκεια της μέρας.

Εάν δεν υπάρξουν σχόλια, τα οποία να χρήζουν απαντήσεως, θα προχωρήσω στα γεγονότα τα οποία αφορούν στη ΔΙΚΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ.

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr