Η Θέμις φρόντιζε για την ηθική τάξη και το δικαιο τόσο ανάμεσα στους ανθρώπους όσο και ανάμεσα στους θεούς.
Ιδιαίτερα επέβλεπε στην διαφύλαξη της φιλοξενίας και στην προστασία των αδυνάτων. Είχε το χάρισμα της μαντικής, και ήταν δικό της το μαντείο των Δελφών, προτού το χαρίσει η ίδια στην αδελφή της, την Φοίβη, γιαγιά του Απόλλωνος, που τελικά έγινε ο κάτοχός του.
Ως προστάτιδα του δικαίου είχε μαζί με τον Δία θέσει τέρμα στον Τρωικό πόλεμο.
Οπως ξέρουμς από την "Θεογονία" του Ισίοδου, η Θέμις ήταν κόρη του Ουρανού και της Γης, επομένως αδελφή της Ρέας και της Μνημοσύνης, του Ωκεανού και του Υπερίωνα και των άλλων Τιτάνων, που μαζί με τον Κρόνο κυβερνούσαν τον κόσμο προτού ο Δίας πάρει στα χέρια του την εξουσία.
Η Θέμις ενώθηκε με τον Δία και γέννησε τις Ωρες, δηλαδή την Ευνομία, την Δίκη και την Ειρήνη, "που νιάζονται για τα έργα των ανθρώπων" και τις Μοίρες, δηλαδη την Κλωθώ, την Λάχεση και τυην Ατροπο, "που δίνουν στους ανθρώπους το καλό και το κακό".
Από τον Αισχύλο μαθαίνουμε ότι η Θέμις ήταν μητέρα και του Προμηθέα, που ο Ισίοδος στην "Θεογονία" τον παρουσιαζει ως γιό του Ιαπετού και της Ωκεανίδας Κλυμένης.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Έρωτας ήταν ο φτερωτός θεός της αγάπης. Συχνά σχετίζεται με τη θεά Αφροδίτη. Ο Έρωτας, όπως υποστηρίζει ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη, ήταν ανίκητος. Σύμφωνα με το μύθο, όταν χτυπούσε με τα βέλη του δύο ανθρώπους, αυτοί ερωτεύονταν παράφορα.
Σύμφωνα με την ορφική διδασκαλία, ο Έρωτας προήλθε από το 'κοσμικό αυγό' που άφησε η Νύχτα στους κόλπους του Ερέβους. Υπέρ μιας κοσμογονικής προέλευσης του τίθεται και ο Ησίοδος στη Θεογονία, καθώς αναφέρει πως ο Έρωτας προήλθε από το Χάος μαζί με την Γαία, στοιχεία επίσης χωρίς γεννήτορες.
Στην μεταομηρική μυθολογία παρουσιάζονται γεννήτορες του Έρωτα, ενώ συχνά σχετίζεται με τη θεά Αφροδίτη. Σύμφωνα με τη Σαπφώ είναι γιος της Αφροδίτης και του Ουρανού, ενώ σύμφωνα με τον Σιμωνίδη τον Κείο είναι γιος της Αφροδίτης και του Άρη. Αναφέρεται και ως υπηρέτης και συνοδός της Αφροδίτης. Ο Αλκαίος αναφέρει ότι ο Έρωτας ήταν γιος της Ίριδας και του Ζέφυρου. Σε άλλες πηγές, πατέρας του Έρωτα θεωρείται ο Ήφαιστος.
Από τους τραγικούς, ιδιαίτερη σημασία στο θεό Έρωτα αποδίδει ο Ευριπίδης. Ο Ευριπίδης διαχωρίζει τη δύναμη του Έρωτα σε δύο μορφές: Σε αυτήν που μπορεί να οδηγήσει στην Αρετή και σε εκείνη που οδηγεί στην Αθλιότητα. Με παρόμοιο τρόπο, στο Συμπόσιο του Πλάτωνα εντοπίζουμε τον 'καλό' Έρωτα (γιο της Αφροδίτης Ουρανίας) και τον 'κακό' Έρωτα (γιο της Αφροδίτης Πανδήμου)

Κι αφού πια το μέγα μόχθο οι θεοί ξετέλεψαν,
τις τιμές απ' τους Τιτάνες εξεκρίνανε με βία,
κάλεσαν να βασιλεύσει τότε και να κυβερνά,
με της Γης βουλές, το Δία, τον Ολύμπιο το θεό.
Και σ' αυτούς εκείνος πάλι σωστά μοίρασε τιμές.

Βασιλιάς θεών ο Δίας, σύντροφο την Μήτιδα
πρώτη πήρε, με σοφία μες σ' ανθρώπους και θεούς.
Μα σαν έμελλε να κάνει την γλαυκώπιδ' Αθηνά,
τότε τα φρένα εκείνης δόλια εξαπάτησε
και με τα γλυκά του λόγια στην κοιλιά την έβαλε,
με της Γης τις νουθεσίες και τ' αστέριν' Ουρανού,
έτσι σ' αυτόν είπαν, μήπως τη βασιλική τιμή
άλλος πάρει αντί του Δία, κάποιος καρπερός θεός.
Απ' αυτήν ήταν γραμμένο σοφά τέκνα να γενούν.
Πρώτη βέβαια την γλαυκώπιδ' Αθηνά,
με ίσο του πατέρα μένος και με φρόνιμη βουλή,
όμως έπειτα το γιό της βασιλέα θεών και αντρών
έμελλε να του γεννήσει, με περίσσια δύναμη.
Αλλ' αυτήν ο Δίας πρώτα στην κοιλιά την έβαλε,
όπως η θεά του είπε, για καλό και γιά κακό.
Δεύτερη πήρε την Θέμη, που τις Ώρες γέννησε,
την Είρηνη και την Δίκη και την Ευνομία της,
που τα έργα επιβλέπουν των ανθρώπων των θνητών,
και τις Μοίρες, που μεγάλη τιμή πόρισε ο Ζεύς,
την Κλωθώ, την Λάχεσή της και την Άτροπο μαζί,
στους θνητούς που δίνουν νά 'χουν το καλό και
το κακό.

Τρείς γι' αυτόν η Ευρυνόμη Χάριτες εγέννησε,
του Ωκεανού η κόρη, πού 'χει αγαπητήν ειδή,
τη Θαλία, την Αγλαΐα και την Ευφροσύνη της,
που απ' τα βλέφαρά τους έρως στάλαζε, σαν κοίταζαν,
που τα παραλύει τα μέλη, καλλονή και η ματιά.

Και στης Δήμητρας ακόμα το κρεβάτι ανέβηκε,
πού 'κανε την Περσεφόνη τη Λευκή, που ο Αιδωνεύς
άρπαξ' από τη μητέρα, και την έδωκε ο Ζεύς.

Και την Μνημοσύνη πάλι πόθαε την καλλίκομη,
κι απ' αυτήν οι εννιά Μούσες οι χρυσές γεννήθηκαν,
που οι γιορτές τις φχαριστούσαν και η τέρψη της ωδής.

Η Λητώ την Άρτεμή της και τον γιό Απόλλωνα,
πολυαγαπημένο γόνο μες τους Ουρανίωνες,
γέννησε, όταν μ' αγάπη με τον Δία έσμιξε.

Τελευταία πιά την Ήρα έκανε γυναίκα του
που την Ηβη και τον Αρη κι απέ την Ειλείθυια,
όταν έσμιξεν, εγέννα στων θεών το Βασιλιά.

Ζούσε κάποτε σε μια πόλη της Ιωνίας, τον Κολοφώνα, ένας ονομαστός για την τέχνη του βαφέας, που τον έλεγαν Ίδμονα. Ο Ίδμονας είχε μια κόρη, την Αράχνη, που ήταν κι αυτή περίφημη υφάντρα. Λέγεται μάλιστα ότι την τέχνη της υφαντικής της την είχε μάθει η ίδια η θεά Αθηνά.
Η φήμη της Αράχνης όσο περνούσε ο καιρός μεγάλωνε όλο και πιο πολύ. Σιγά σιγά, η δόξα της πήρε τα μυαλά και άρχισε να καυχιέται για την τέχνη της, φθάνοντας στο σημείο να ισχυριστεί ότι ούτε ακόμα και η θεά Αθηνά δεν μπορούσε να υφάνει τόσο λεπτά και δύσκολα σχέδια έτσι όπως τα υφαίνουν τα δικά της χέρια!

Η Αθηνά το έμαθε και ενοχλημένη όπως ήταν εμφανίστηκε μια μέρα μπροστά στην Αράχνη που ύφαινε στον αργαλειό της, παίρνοντας τη μορφή μιας γριάς. Αρχικά κολάκεψε την Αράχνη για την ικανότητά της να υφαίνει όμορφα σχέδια. Η Αράχνη όμως φουσκωμένη από περηφάνια ξεστόμισε ότι ήταν η καλύτερη υφάντρα του κόσμου, ακόμα καλύτερη και από την ίδια τη θεά Αθηνά! Η Αθηνά αμέσως προειδοποίησε την Αράχνη να μην λέει τόσο μεγάλες και αλαζονικές κουβέντες. Η Αράχνη όμως δεν υποχώρησε και έτσι η Αθηνά την προκάλεσε να δοκιμάσουν επιτόπου ποια από τις δύο θα ύφαινε καλύτερα.

Η Αράχνη δέχτηκε με χαρά την πρόκληση της γριάς χωρίς να γνωρίζει φυσικά ότι είναι η θεά Αθηνά. Η Αθηνά ετοίμασε ένα σχέδιο στο οποίο φαίνονταν οι θεοί του Ολύμπου να τιμωρούν έναν άνθρωπο ο οποίος δεν τους σεβόταν και θεωρούσε τον εαυτό του καλύτερό τους. Ήθελε με αυτό το σχέδιο να συμβουλέψει την Αράχνη να δείχνει σεβασμό στην Αθηνά που την είχε μάθει να υφαίνει τόσο καλά, διαφορετικά θα την τιμωρούσε. Αφού λοιπόν η Αθηνά τελείωσε το σχέδιό της το έδειξε στην Αράχνη και ρώτησε την γνώμη της για αυτό. Η Αράχνη απάντησε ότι της άρεσε και αμέσως άρχισε να ετοιμάζει το δικό της σχέδιο.

Κάθισε στον αργαλειό της και άρχισε να υφαίνει τους θεούς του Ολύμπου με όλα τους τα ελαττώματα ,σα να ήθελε να τους ειρωνευτεί. Η Αθηνά εξοργίστηκε πολύ από την ασέβειά της Αράχνης και πήρε αμέσως την πραγματική της μορφή αποκαλώντας την Αράχνη αχάριστη και εγωίστρια που δεν έδωσε σημασία στην προειδοποίησή της. Αποφάσισε λοιπόν να την τιμωρήσει για την αχαριστία της αυτή και το χλευασμό προς τους θεούς του Ολύμπου. Αμέσως άγγιξε την Αράχνη, και αυτή από όμορφη κοπέλα που ήταν, μεταμορφώθηκε στο σιχαμερό έντομο που όλοι γνωρίζουμε.

Ένα έντομο που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να υφαίνει όλη τη μέρα. Υφαίνει με υπομονή και τέχνη τον ιστό της, αλλά πότε ο άνεμος, πότε τα ζώα και πότε οι άνθρωποι της τον καταστρέφουν. Κι αρχίζει πάλι και πάλι να υφαίνει με την ίδια υπομονή και τέχνη…

Μυθολογούταν τόσο ωραία ώστε διεκδικούσαν την καταγωγή της πλείστες χώρες της αρχαιότητας όπως η Σπάρτη, η Αιτωλία, η Κόρινθος κ.ά.
Ο Ευριπίδης την αποκαλεί «Λήδα Θεστιάδα» ως κόρη του Βασιλιά της Αιτωλίας Θεστία, ο Εύμηλος στα «Κορινθιακά» του μας πληροφορεί ότι ήταν κόρη του Γλαύκου γιού του Σισύφου εκ της Παντειδυίας που γνώρισε και παντρεύτηκε όταν έφθασε στη Λακωνία αναζητώντας τους ίππους του. Την Παντειδυία εγκυμονούσα ήδη (εκ του Γλαύκου) νυμφεύθηκε ο Θέστιος εξ ού και φαίνεται αυτός πατέρας της Λήδας, ενώ πραγματική του κόρη ήταν μόνο η Αλθαία.

Τον γάμο της Λήδας με τον Τυνδάρεω εξηγούν τα συμβάντα κατά τα οποία ο Τυνδάρεω με τον αδελφό του Ικάριο εκδιωχθέντες από τον αδελφό τους Ιπποκόοντα κατέφυγαν στον βασιλιά της Αιτωλίας Θέστιο τον οποίον και βοήθησαν στους αγώνες του κατά των γειτονικών εχθρών του και σε αντάλλαγμα έδωσε εκείνος τη κόρη του Λήδα ως σύζυγο στον Τυνδάρεω. Η συνέχεια του μύθου παρουσιάζει πολλές παραλλαγές. Επικρατέστερη όμως είναι εκείνη κατά την οποία όταν ο Δίας την είδε στον Ταΰγετο ή στη μικρή νησίδα προ των θαλαμών «Πέφνον» την ερωτεύθηκε και ζητώντας τη βοήθεια της θεάς Αφροδίτης η οποία τον μεταμόρφωσε σε Κύκνο λαμβάνοντας η ίδια μορφή αετού καταδιώκοντάς τον. Τους είδε η Λήδα και αισθανόμενη συμπάθεια προς τον κύκνο έσπευσε να τον σώσει παίρνοντάς τον μέσα στην αγκαλιά της. Λίγο αργότερα η Λήδα κατ΄ άλλους γέννησε δύο αυγά από τα οποία εξήλθαν από το ένα οι δίδυμοι και από το άλλο η Ελένη ή κατ΄ άλλους ένα αυγό από το οποίο εξήλθε ο Πολυδεύκης και η Ελένη θεωρώντας τον Κάστορα γιο του Τυνδάρεω.
Αργότερα ο μύθος αυτός της «ωοτοκίας της Λήδας» συνυφάνθηκε με παρόμοιο μύθο της Νέμεσης εκ του οποίου και παράχθηκε η θεοποίηση της Λήδας και η ταύτισή της με την Νέμεση.

Όπως ήταν φυσικό ο μύθος της Λήδας, της εκλεκτής του Δία, ενέπνευσε πολλούς αρχαίους αλλά και νεώτερους καλλιτέχνες που απέδωσαν τη Λύδα με τον κύκνο της κατά κανόνα στη σκηνή της ερωτικής τους περίπτυξης. Πλήθος τέτοιων παραστάσεων απαντώνται σε αγγεία, αλλά και σε γλυπτά όπως η βρεθείσα στην Αθήνα (σήμερα στο Βρετανικό μουσείο) αποκειμένη μαρμάρινη στήλη. Αλλά και το γλυπτό σύμπλεγμα στο Καπιτώλιο όπου ο Δίας ως καταδιωκόμενος κύκνος βρίσκεται στους κόλπους της Λήδας. Ενώ δύο ακόμη γλυπτά στο μουσείο της Φλωρεντίας παριστούν τη Λήδα να θωπεύει τον κύκνο, στο ένα μάλιστα ο χιτώνας της, φέρεται κρεμασμένος από τον ένα ώμο και αφήνεται να πέφτει μέχρι των αστραγάλων μένοντας το κορμί της ημίγυμνο.

Αλλά και στους χρόνους της αναγέννησης και αργότερα ο μύθος συνεχίζει να εμπνέει τους καλλιτέχνες. Όπως «η Λύδα και ο κύκνος» του Λεονάρντο ντα Βίντσι, του Ραφαήλ, του Κορέντζιο, του Βερονέζε, του Τιντορέττο, του Ρούμπενς κ.ά. πολλών Γάλλων της εποχής του Ροκοκό και μεταγενέστερων ακόμη.

Στην ιστορική πόλη του Άργους δύο από τους Ολύμπιους θεούς θέλησαν να έχουν την εξουσία. Ο Ποσειδώνας και η Ήρα(όπως έγινε και στην Αθήνα με την διαμάχη του Ποσειδώνα και της Αθηνάς για την ονομασία της πόλης). Επειδή οι δύο θεοί δεν μπορούσαν να καβγαδίζουν, συμφώνησαν να αφήσουν τον τοπικό θεό, τον Ίναχο να διαλέξει ποιος από τους δύο θα γίνει ο διαλεχτός θεός και προστάτης της πόλης του. Ο Ίναχος τελικά διάλεξε την Ήρα και ο Ποσειδώνας που τον περιφρονούσαν για δεύτερη φορά, αποφάσισε να τιμωρήσει το Άργος στερώντας του το νερό.

Υπήρχαν ελάχιστες πηγές στην περιοχή του Άργους αλλά κι εκείνες στέρευαν νωρίς, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να υποφέρουν πολύ από δίψα, ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Κάποτε στο Άργος ήταν βασιλιάς ο Δαναός, ο οποίος λέγεται ότι είχε έρθει από την μακρινή Αίγυπτο μαζί με τις πενήντα κόρες του, τις περίφημες Δαναΐδες, κι έλεγαν πως ήταν γιος της Ιούς. Μια μέρα που έκανε τρομερή ζέστη και στο παλάτι δεν υπήρχε σταγόνα νερό, ο Δαναός είπε στις κόρες του να πάρουν η καθεμιά από ένα σταμνί και να ψάξουν να βρουν κάποια πηγή. Μία από τις κόρες του Δαναού που λεγόταν Αμυμώνη (δηλαδή η «τέλεια»), πήρε το σταμνί και το τόξο της και προχώρησε προς τα νότια του Άργους, στην περιοχή που βρίσκονται σήμερα οι Μύλοι. Έφθασε ως εκεί χωρίς να βρει καμιά πηγή στο δρόμο της. Αποκαμωμένη σε μια στιγμή από την κούραση και τη δίψα, ξάπλωσε στον ίσκιο ενός δέντρου να βρει λίγη δροσιά.

Κάποια στιγμή αργότερα είδε ένα ελάφι να περνάει λίγο πιο πέρα. Η Αμυμώνη άρπαξε το τόξο της να το σκοτώσει αλλά αστόχησε και το χειρότερο ήταν πως το βέλος της τραυμάτισε ελαφρά ένα Σάτυρο που κοιμόταν κάτω από ένα δέντρο. Οι Σάτυροι ήταν ένα είδος δαιμόνων, σύντροφοι του θεού Διονύσου, με πόδια τράγου, ανθρώπινο σώμα και κέρατα στο κεφάλι. Είδε την Αμυμώνη ο Σάτυρος και εξαγριωμένος όρμησε να τη σκοτώσει. Η Αμυμώνη παράτησε το τόξο και άρχισε να τρέχει και να φωνάζει βοήθεια. Αλλά ποιος θα μπορούσε να την ακούσει και να τη βοηθήσει σε εκείνη την έρημη περιοχή;

Κι όμως κάποιος την άκουσε. Ήταν ο θεός Ποσειδώνας που έτυχε να βρίσκεται εκεί κοντά. Τη λυπήθηκε και αποφάσισε να τη βοηθήσει από τη μανία του Σάτυρου. Τίναξε λοιπόν τη φοβερή του τρίαινα και την κάρφωσε πάνω σε ένα βράχο μπροστά στο Σάτυρο. Εκείνος κατάλαβε ότι ο Ποσειδώνας ήρθε να προστατέψει την Αμυμώνη
και το έβαλε στα πόδια για να γλυτώσει. Έτσι σώθηκε η Αμυμώνη και ο Ποσειδώνας που μαγεύτηκε από την ομορφιά της αποφάσισε να την παντρευτεί. Την επόμενη μέρα του γάμου της την οδήγησε στο σημείο εκείνο που είχε καρφωθεί η τρίαινά του πάνω στο βράχο. Της είπε πως ήθελε να της προσφέρει ένα δώρο, όχι όμως μόνο γι’ αυτήν αλλά και για τον πατέρα της και τους κατοίκους της περιοχής του Άργους.

Ύστερα από προτροπή του Ποσειδώνα, η Αμυμώνη τράβηξε την τρίαινα από τον βράχο και από τις τρύπες που είχαν ανοίξει ανάβλυσε μια πηγή με πλούσια και γάργαρα νερά. Μια πηγή που θα έδινε ζωή και πλούτη στην περιοχή και που υπάρχει ως σήμερα. Οι κάτοικοι του Άργους έλεγαν στους αιώνες που ακολούθησαν, ότι η κόρη του Δαναού έφερε το νερό και την ευτυχία στην πόλη τους. Γιος του Ποσειδώνα και της Αμυμώνης ήταν ο Ναύπλιος. Εκείνος έχτισε την πόλη που βρίσκεται κοντά στο Άργος, πλάι στη θάλασσα. Είναι το Ναύπλιο, μια από τις πιο όμορφες και γραφικές πόλεις της Ελλάδας….

Πατέρας του Ασκληπιού ήταν ο θεός Απόλλωνας και μητέρα του η Κορωνίδα. Άλλοι πίστευαν ότι είχε γεννηθεί στη Θεσσαλία και άλλοι στη Μεσσηνία. Αλλά μάλλον το δεύτερο είναι σωστό γιατί οι γιοι του Ασκληπιού, ο Μαχάονας και ο Ποδαλείριος, όπως γράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα, πήραν μέρος επικεφαλής του στρατού της Οιχαλίας. Η Οιχαλία είναι μια γνωστή από την αρχαιότητα πόλη και βρίσκεται στη Μεσσηνία.

Όταν έφερε στον κόσμο το γιο του Απόλλωνα η Κορωνίδα, παντρεύτηκε έναν εγγονό του Αρκάδα, τον Ίσχυ. Ο Απόλλωνας θύμωσε τόσο πολύ για την προδοσία της, που τη σκότωσε. Πήρε τότε το μικρό του γιο και τον εμπιστεύθηκε στο σοφό Κένταυρο Χείρωνα. Κοντά στο Χείρωνα ο Ασκληπιός έμαθε τα μυστικά της ιατρικής τέχνης. Κι’ όταν μεγάλωσε άρχισε να γιατρεύει τους αρρώστους, καταφέρνοντας να σώζει πολλούς ανθρώπους και από το θάνατο. Αυτό κακοφάνηκε πολύ στους θεούς του Ολύμπου και ιδιαίτερα στον Άρη, που ήταν ο πατέρας του Θανάτου.

Ο Άρης, λοιπόν, έπεισε το Δία ότι ο Ασκληπιός περισσότερο κακό κάνει παρά καλό αφού μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να μην πεθαίνουν και να καταστρέψει έτσι την ισορροπία ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Ο Δίας ύστερα από σκέψεις συμφώνησε με τον Άρη και αποφάσισε να εξοντώσει τον Ασκληπιό, πράγμα που έκανε χτυπώντας τον με ένα κεραυνό την ώρα που ο Ασκληπιός βάδιζε αμέριμνος. Οι άνθρωποι μαθαίνοντας το πικράθηκαν αφάνταστα και σιγά σιγά κατέταξαν τον Ασκληπιό ανάμεσα στους θεούς τους οποίους λάτρευαν. Έγινε ο θεός της Ιατρικής και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας έχτισαν ναούς για να τον τιμήσουν. Ο πιο περίφημος και ξακουστός απ’ όλους ήταν ο ναός του Ασκληπιού στην Επίδαυρο, πλάι στο περίφημο θέατρο που σώζεται ως τις μέρες μας..

Πέντε παιδιά απόκτησε ο Ασκληπιός, τον Μαχάονα, τον Ποδαλείριο, την Πανάκεια, την Ιασώ και την Υγεία. Όπως ειπώθηκε ο Μαχάονας πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο και αυτός ήταν που γιάτρεψε το Μενέλαο όταν τον τραυμάτισε ο Πάνδαρος, ένας από τους πολεμιστές της Τροίας. Ο Δίας μπορεί να σκότωσε τον Ασκληπιό, μα πολλά από τα μυστικά της τέχνης του τα έμαθαν τα παιδιά του και διαδόθηκαν σε πολλούς ανθρώπους. Οι αρχαίοι, στα αγάλματά τους παρίσταναν τον Ασκληπιό ηλικιωμένο, να κρατάει ένα ραβδί όπου πάνω του είχε τυλιχθεί ένα φίδι. Γι’ αυτό από τότε το φίδι έγινε σύμβολο της Ιατρικής…

Ένας από τους πιο δυνατούς και γενναίους βασιλιάδες των Ελλήνων που πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, ήταν και ο Αίαντας, ο γιος του Τελαμώνα από τη Σαλαμίνα. Ο Όμηρος γράφει ότι ξεχώριζε από όλους τους πολεμιστές γιατί ήταν εύσωμος σαν γίγαντας. Τον ονομάζει μάλιστα και πύργο. Έλεγαν γι’ αυτόν ότι ήταν άτρωτος και πως δεν μπορούσε να πληγωθεί. Ούτε τα βέλη καρφώνονταν επάνω του και υπήρχε μια εξήγηση γι’ αυτό. Όταν ήταν μωρό ο Αίαντας, έτυχε να φιλοξενηθεί στο παλάτι του Τελαμώνα ο Ηρακλής. Ζήτησε να δει το παιδί και πιάνοντάς το από τις μασχάλες, το σκέπασε με το δέρμα του λιονταριού(λεοντή) που είχε σκοτώσει στη Νεμέα Έτσι το σώμα του θα έμενε άτρωτο, εκτός από τα σημεία εκείνα που το κρατούσε, καθώς του φορούσε τη λεοντή.

Όταν πήρε το θρόνο της Σαλαμίνας ο Αίαντας και ετοιμάστηκε να αναχωρήσει με τα καράβια του για την Τροία, ο πατέρας του τον συμβούλεψε να μην ξεχνάει τους θεούς και να ζητά κάθε τόσο τη βοήθειά τους. Όμως ο Αίαντας χαμογέλασε ειρωνικά ισχυριζόμενος πως δεν χρειάζεται βοήθεια από τους θεούς, ότι με τη βοήθεια των θεών ακόμα και ο πιο δειλός μπορεί να γίνει ήρωας και πως θα κατάφερνε να γίνει ήρωας μόνο με τη δική του δύναμη. Αυτή η στάση του Αίαντα ενόχλησε τους θεούς και αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν με πολύ σκληρό τρόπο.

Στην Τροία ο Αίαντας ήταν πραγματικά φόβος και τρόμος για τους αντιπάλους του. Μετά τον Αχιλλέα ήταν ο πιο ικανός πολεμιστής των Ελλήνων. Ο Πρίαμος που παρακολουθούσε μια μέρα από τα τείχη μια από τις συμπλοκές των δύο στρατών, εντυπωσιάστηκε από τη μαχητικότητα και τη δύναμη του Αίαντα και ρώτησε την Ελένη, να του πει ποιος είναι. Αξέχαστη θεωρείται και η μονομαχία του Αίαντα με τον Έκτορα η οποία κράτησε μια ολόκληρη μέρα χωρίς να αναδείξει νικητή. Οι δύο πολεμιστές εκτίμησαν ο ένας τον άλλο και αντάλλαξαν στο τέλος ακριβά δώρα σαν φίλοι. Ο Έκτορας χάρισε στον Αίαντα ένα σπαθί και εκείνος στο βασιλόπουλο της Τροίας μία πολύτιμη ζώνη. Μετά το θάνατο του Αχιλλέα δύο Έλληνες αγωνίστηκαν γενναία για να πάρουν το νεκρό του κορμί από τα χέρια των Τρώων. Ο Οδυσσέας και ο Έκτορας. Η Θέτιδα, η μητέρα του Αχιλλέα, αφού έκλαψε το νεκρό γιό της, δήλωσε στους Έλληνες ότι θα χάριζε την πανοπλία του στον πιο γενναίο από αυτούς. Οι Έλληνες αφού συγκεντρώθηκαν, διάλεξαν οι μισοί τον Αίαντα και οι άλλοι μισοί τον Οδυσσέα.

Τη λύση έδωσε ο σοφός Νέστορας, ο βασιλιάς της Πύλου. Ισχυρίστηκε ότι τον καθορισμό του πιο γενναίου δεν θα πρέπει να τον κάνουν οι Έλληνες αλλά οι Τρώες. Αφού λοιπόν συμφώνησαν όλοι οι Έλληνες με το Νέστορα, πήγαν ένα βράδυ μερικοί πολεμιστές κοντά στα τείχη της Τροίας και έτυχε να παρκαολουθήσουν ένα διάλογο ανάμεσα σε δύο Τρωαδίτισσες. Η μία από αυτές επαινούσε τη γενναιότητα του Αίαντα και η άλλη του Οδυσσέα. Τελικά συμφώνησαν ότι πιο γενναίος ήταν ο Οδυσσέας που έμεινε πίσω μόνος του και αντιμετώπισε τους Τρώες, ενώ το κουβάλημα του νεκρού Αχιλλέα που ανέλαβε ο Αίαντας θα μπορούσε να το κάνει εύκολα και οποιοσδήποτε άλλος, ακόμα και μια γυναίκα. Έτσι οι Ελληνες από τα λόγια των δύο γυναικών της Τροίας ανακήρυξαν σαν γενναιότερο τον Οδυσσέα. Αυτό όμως στοίχισε πολύ στον οξύθυμο Αίαντα ο οποίος κλείστηκε στη σκηνή του μη θέλοντας να δει κανένα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας και πάνω στο θυμό του πήρε μια τρομερή απόφαση: να σκοτώσει όλους του Έλληνες βασιλιάδες για να τους εκδικηθεί.

Αμέσως άρπαξε το σπαθί του και βγήκε από τη σκηνή για να πραγματοποιήσει το παρανοϊκό του σχέδιο. Η θεά Αθηνά όμως που συμπαθούσε και βοηθούσε τους Έλληνες και ιδιαίτερα τον Οδυσσέα έκανε να σαλέψουν τα λογικά του Αίαντα κι έτσι αυτός, αντί για το στρατόπεδο των Ελλήνων βασιλιάδων, κατευθύνθηκε εξαγριωμένος σε ένα κοπάδι από βόδια και πρόβατα. Όρμησε, λοιπόν, με μανία επάνω τους και άρχισε να τα σφάζει, έχοντας την εντύπωση ότι σφάζει τους Έλληνες βασιλιάδες. Και όταν έφτασε μπροστά σε ένα κριάρι νόμιζε ότι ήταν ο μεγάλος του αντίπαλος ο Οδυσσέας. Το έδεσε από τα πόδια και το μετέφερε στη σκηνή του όπου το έσφαξε κι αυτό. Όταν όμως ξημέρωσε και συνήλθε από τη μανία και την τρέλα που του είχε μεταδώσει η θεά Αθηνά κατάλαβε το λάθος του αντικρίζοντας όλα αυτά τα νεκρά πρόβατα και το κριάρι μπροστά του.

Η ντροπή που αισθάνθηκε ο Αίαντας ήταν πολύ μεγάλη και έγινε μεγαλύτερη όταν άκουσε τα κοροϊδευτικά γέλια των Ελλήνων που κατάλαβαν τι ακριβώς είχε συμβεί. Μη μπορώντας να αντέξει την μεγάλη αυτή ντροπή ο Αίαντας αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του. Ακούμπησε το σπαθί του με τη λαβή στο χώμα και έπεσε επάνω του. Μα το σπαθί γλιστρούσε και δεν έσκιζε τη σάρκα του. Κάποιος θεός τότε, τον συμβούλεψε να χτυπηθεί στη μασχάλη, εκεί που το σώμα του δεν ήταν άτρωτο. Χτυπήθηκε εκεί λοιπόν ο Αίαντας και μετά από λίγο ξεψύχησε
Όλο αυτό το δράμα του θανάτου του, το σκηνοθέτησαν οι θεοί για να τον τιμωρήσουν όταν είχε μιλήσει με ασέβεια γι’ αυτούς πριν ξεκινήσει για την Τροία.

Οι Έλληνες τον έθαψαν χωρίς τιμές παρόλο που αποτέλεσε έναν από τους πιο ανδρείους και ηρωικούς πολεμιστές στον Τρωικό πόλεμο. Μα αν ο θάνατός του ήταν άδοξος, το όνομά του κέρδισε μεγάλη δόξα στην ιστορία και έμεινε αθάνατο...

Η Εστία ήταν πρωτότοκη κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Ήταν μια ήσυχη, μια σεμνή, μια «άγια» θα μπορούσε να ειπωθεί θεά. Προστάτευε τα σπίτια και τις οικογένειες και ήταν, όπως και ο Ήφαιστος, μια θεά της φωτιάς. Όταν οι θεοί ανέβηκαν στον Όλυμπο, εμπιστεύτηκε στον αδελφό της το Δία ότι δεν σκόπευε να παντρευτεί ποτέ της. Ο Δίας της έδωσε τότε το προνόμιο να παίρνει από τις θυσίες των ανθρώπων το πιο εκλεκτό μερίδιο των ζώων, δηλαδή το λίπος.
Οι αρχαίοι Έλληνες τη φαντάζονταν να κρατάει μια ρόκα και να γνέθει. Και στις θυσίες τους την τιμούσαν τις περισσότερες φορές πρώτη απ’ όλους τους Θεούς. Η Εστία δεν έμπλεξε ποτέ σε κανένα σκάνδαλο και σε καμία σύγκρουση, με αποτέλεσμα να κερδίσει τον απεριόριστο σεβασμό των ανθρώπων και των θεών. Συμβόλιζε το τζάκι, την φωτιά που τότε την άναβαν στη μέση του σπιτιού.
Γι’ αυτό και με τη λέξη εστία εννοούμε το κέντρο, την αρχή απ’ όπου ξεκινάει κάτι και ιδιαίτερα η φωτιά. Υπήρχαν πολλοί ναοί και αγάλματα της Εστίας. Περίφημο λένε πως ήταν το άγαλμα που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Σκόπας, το οποίο όμως δεν έχει διασωθεί.

Κοντά στη Σηστό, που βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή όχθη του Ελλήσποντου, υπήρχε κάποτε ένας περίλαμπρος ναός της θεάς Αφροδίτης. Ανάμεσα στις ιέρειες του ναού ήταν μια πολύ όμορφη και νέα κοπέλα που την έλεγαν Ηρώ. Στις ιέρειες που αφιέρωναν τη ζωή τους στην Αφροδίτη, απαγορευόταν ο γάμος. Αν κάποια από αυτές πρόδιδε τον όρκο της και το καθήκον της απέναντι στη θεά και αγαπούσε κάποιον άνδρα την περίμενε βαριά και παραδειγματική τιμωρία: ο θάνατος.

Απέναντι από τη Σηστό, στη Μικρασιατική όχθη του Ελλήσποντου όπου βρίσκεται η πόλη Άβυδος, ζούσε ένα όμορφο παλικάρι που τον έλεγαν Λέανδρο. Μια μέρα ο Λέανδρος, μαζί και με άλλους κατοίκους της πόλης του, πέρασε στη Σηστό και επισκέφτηκε το ναό της Αφροδίτης, όπου δινόταν μια μεγάλη γιορτή προς τιμή της θεάς της ομορφιάς. Σε μια στιγμή το παλικάρι βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με την όμορφη Ηρώ. Η ομορφιά της τον μάγεψε αλλά και η Ηρώ αισθάνθηκε αυτή τη μαγεία αντικρίζοντας τον όμορφο αυτό νέο. Η Ηρώ ξέχασε τον όρκο απέναντι στη θεά να μείνει για πάντα ανύπαντρη και να αγαπήσει κάποιον άνδρα, και ερωτεύτηκε παράφορα τον Λέανδρο.

Της ήταν αδύνατο να συναντάει τον Λέανδρο στην Άβυδο, αλλά ούτε εκείνος μπορούσε να έρχεται στη Σηστό, διότι όλο και κάποιος θα τους έβλεπε, πράγμα που θα είχε ολέθριες συνέπειες για την Ηρώ. Πρότεινε λοιπόν στο Λέανδρο να έρχεται αυτός κάθε βράδυ στη Σηστό, όχι όμως με βάρκα γιατί υπήρχε κίνδυνος να τον δουν, αλλά κολυμπώντας. Η Ηρώ θα τον περίμενε στην ακτή κρατώντας ένα λυχνάρι για να το βλέπει ο Λέανδρος και να μην χάνει τον προσανατολισμό του στο σκοτάδι. Έτσι κι έγινε. Κάθε βράδυ ο Λέανδρος έπεφτε στη θάλασσα και κολυμπούσε ως απέναντι όπου τον περίμενε η αγαπημένη του Ηρώ. Έβλεπε πάντα το λυχνάρι της τη νύχτα και δεν έχανε τον προσανατολισμό του.

Όμως, ένα χειμωνιάτικο βράδυ που φυσούσε δυνατός βοριάς, η Ηρώ δεν μπόρεσε να κρατήσει αναμμένο το λυχνάρι. Και ο Λέανδρος που έπεσε στη θάλασσα, κολυμπούσε στα τυφλά, μιας και δεν υπήρχε ο φωτεινός οδηγός του. Το δύστυχο παλικάρι δεν εύρισκε στεριά πουθενά, τα κύματα ήταν πελώρια και το σκοτάδι τον κύκλωνε παντού. Παρά τις προσπάθειές του, ο Λέανδρος άρχισε να κουράζεται από το ατελείωτο κολύμπι δίχως να βρίσκει στεριά…ώσπου δεν άντεξε. Ένα τεράστιο τον σκέπασε και τον έπνιξε. Μάταια τον περίμενε στη χειμωνιάτικη νύχτα η Ηρώ.

Το πρωί τον βρήκε νεκρό πάνω στην άμμο. Ήταν τόσο μεγάλη η λύπη και η οδύνη της που δεν μπόρεσε να αντέξει το χαμό του αγαπημένου της. Ανέβηκε λοιπόν σε ένα βράχο και γκρεμίστηκε για να συναντήσει τον αγαπημένο της Λέανδρο στον κάτω κόσμο. Θεωρούσε τον εαυτό της υπεύθυνο για το θάνατό του, επειδή δεν μπόρεσε να κρατήσει το λυχνάρι αναμμένο μέσα στην παγωμένη νύχτα.

Ο μύθος του τραγικού αυτού ζευγαριού συγκινούσε αφάνταστα τους αρχαίους Έλληνες και τον κράτησαν ζωντανό για να τον μεταδώσουν από γενιά σε γενιά απογόνων, ώσπου έφτασε και μέχρι τη δική μας γενιά...

Δύο θεούς του Ολύμπου αντιπαθούσαν οι αρχαίοι Έλληνες. Τον Πλούτωνα και τον Άρη. Τον Πλούτωνα τον αντιπαθούσαν γιατί συμβόλιζε τον θάνατο και τον κάτω κόσμο. Τον Άρη τον αντιπαθούσαν γιατί ήταν ένας άγριος, αιμοβόρος θεός, ο θεός του πολέμου, που σκόρπιζε στο πέρασμά του το θάνατο, την καταστροφή, το αίμα και την απελπισία. Ωστόσο τον Άρη τον αντιπαθούσαν και οι ίδιοι οι θεοί του Ολύμπου, κάτι που δεν συνέβαινε με τον Πλούτωνα. Μέχρι και ο ίδιος ο πατέρας του, ο Δίας πολλές φορές απορούσε με την λατρεία του Άρη για τους πολέμους και τις καταστροφές που δημιουργούσε στους ανθρώπους.

Πράγματι ο Άρης χαιρόταν με το να ανάβει συχνά φωτιές πολέμου ανάμεσα στους ανθρώπους και να τους βλέπει να σκοτώνονται. Κι όταν άρχισε ο Τρωικός πόλεμος βρήκε ευκαιρία να χαρεί για δέκα ολόκληρα χρόνια για το θρίαμβό του. Συχνά, έπαιρνε μέρος και ο ίδιος στον πόλεμο με το μέρος των Τρώων και αντιμετώπιζε τους Έλληνες.

Η θεά που μισούσε περισσότερο από όλους τον Άρη ήταν η Αθηνά. Ήταν κι αυτή πολεμική θεά, αλλά δεν είχε την κακία και την υπουλότητα του Άρη και πολέμαγε τίμια και θαρραλέα τους αντιπάλους της. Δεν άναβε πολέμους και δεν χαιρόταν γι’αυτούς. Στον Τρωικό πόλεμο, που είχε πάρει το μέρος των Ελλήνων βρέθηκε μια μέρα αντιμέτωπη με τον ίδιο τον Άρη. Τον έβρισε χυδαία και συγκρούστηκαν. Η Αθηνά, αφού απέκρουσε με την ασπίδα της το δόρυ που εκτίναξε προς εκείνη ο Άρης, άρπαξε μια πέτρα και την πέταξε στον Άρη, με αποτέλεσμα να τον χτυπήσει στο λαιμό και να τον αφήσει αναίσθητο καταγής.

Η Αφροδίτη που βοήθαγε κι αυτή τους Τρώες, έτρεξε να βοηθήσει τον Άρη αλλά χτυπήθηκε κι αυτή από την Αθηνά και μόνο με την παρέμβαση του Δία σώθηκαν οι δύο θεοί από την οργή της Αθηνάς η οποία θα τους σκότωνε και τους δύο. Μια άλλη φορά, η Αθηνά βοήθησε τον βασιλιά του Άργους, το Διομήδη, να τραυματίσει με το δόρυ του τον Άρη έξω από τα τείχη της Τροίας. Ο Άρης, αν και δεν ήταν σοβαρό το τραύμα του, έτρεξε στον Όλυμπο και παραπονέθηκε στο Δία για τη συμπεριφορά της Αθηνάς .

Οι άνθρωποι ανέκαθεν μισούσαν τον πόλεμο και γι’ αυτό οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν παρά ελάχιστους ναούς αφιερωμένους στον Άρη. Ελάχιστα ήταν και τα αγάλματα που του είχαν στήσει. Δίπλα στην Ακρόπολη, σ’ ένα μικρό πέτρινο λόφο, οι Αθηναίοι είχαν στήσει ένα ιερό στον Άρη. Στο λόφο αυτό λέει ο μύθος ότι οι θεοί είχαν δικάσει και αθωώσει τον Άρη για κάποιο έγκλημα που είχε κάνει. Γι’ αυτό ονόμασαν το λόφο Άρειο Πάγο, δηλαδή βράχο του Άρη.

Την ίδια ονομασία έδωσαν στο ανώτερο δικαστήριο που συνεδρίαζε και δίκαζε μόνο εγκλήματα. Ονομασία που υπάρχει ακόμα και σήμερα. Το ανώτερο δικαστήριό μας είναι ο Άρειος Πάγος.
Και οι γλύπτες αγνόησαν τον Άρη. Ελάχιστα ήταν τα αγάλματά του. Γενικά οι αρχαίοι Έλληνες σπάνια τιμούσαν το θεό του πολέμου, του μίσους και της καταστροφής και αυτό κυρίως όταν ήθελαν να τον καλοπιάσουν. Σύμβολο του Άρη ήταν η περικεφαλαία και ιερό ζώο του ο γύπας.

Ένας από τους πιο μεγάλους ήρωες της αρχαίας Μεσσηνίας ήταν ο Ίδας. Ήταν πελώριος στο ανάστημα και πολύ δυνατός και πολλοί τον παρομοίαζαν με τον Ηρακλή. Πατέρας του ήταν ο Αφαρέας και μητέρα του η Αρήνη. Είχε επίσης έναν αδελφό τον Λυγκέα, ο οποίος μπορεί να μην είχε το ανάστημα και τη δύναμη του Ίδα, είχε όμως το χάρισμα να βλέπει στο σκοτάδι της νύχτας, ενώ η ματιά του ήταν τόσο διαπεραστική που μπορούσε ακόμα να δει και αντικείμενα που βρίσκονταν πίσω από ένα τοίχο.

Κάποτε, ο Ίδας έτυχε να περάσει από τη μακρινή Αιτωλία. Εκεί, γινόταν μια γιορτή αφιερωμένη στη θεά Άρτεμη και στο πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο γύρω από το ναό, ο Ίδας διέκρινε μια πανέμορφη κοπέλα να χορεύει μαγευτικά. Την έλεγαν Μάρπησσα και ήταν κόρη ενός ποτάμιου θεού της περιοχής, του Εύηνου Ο Ίδας μαγεύτηκε τόσο πολύ από την ομορφιά της Μάρπησσας και τον θεσπέσιο χορό της, και αποφάσισε να την κλέψει, να την οδηγήσει στη Μεσσηνία και να την παντρευτεί.

Πλησίασε λοιπόν τη Μάρπησσα, άπλωσε τα δυνατά χέρια του, την άρπαξε και στη συνέχεια έφυγε με το άρμα του για τη Μεσσηνία. Ο Εύηνος, αφού έμαθε γρήγορα για την αρπαγή της κόρης του, ανέβηκε και αυτός στο άρμα του για να προλάβει τον Ίδα. Όμως ο Ίδας είχε ήδη κερδίσει δρόμο, τα άλογά του τα οποία ήταν δώρο κάποιου θεού ήταν γρηγορότερα ενώ μπορούσαν ακόμη και να πετούν. Έτσι, ο Ίδας κατάφερε να ξεφύγει από τον Εύηνο και έφτασε στη Μεσσηνία.

Ωστόσο και ο θεός Απόλλωνας ενδιαφερόταν να παντρευτεί την όμορφη Μάρπησσα μιας και είχε κι αυτός γοητευετεί από αυτήν, κάποια άλλη φορά που την είχε δει στο παρελθόν. Θύμωσε λοιπόν που την άρπαξε ο Ίδας και ανέβηκε στο άρμα του με τα φτερωτά άλογά του και έφτασε στη Μεσσηνία. Σταμάτησε ο Απόλλωνας το άρμα του δίπλα στου Ίδα και του ζήτησε να του παραχωρήσει τη Μάρπησσα για να την παντρευτεί. Ο Ίδας όμως αρνήθηκε και σύντομα οι δύο άντρες άρπαξαν το δόρυ και την ασπίδα τους και ξέσπασε μια τρομερή μονομαχία μεταξύ τους. Ο Απόλλωνας ήταν θεός αλλά και ο Ίδας επίσης πολύ δυνατός και μπορούσε να αποκρούει όλα τα χτυπήματα του Απόλλωνα.

Η μάχη ήταν αμφίρροπη, κανείς δεν υποχωρούσε ενώ οι αντίπαλοι προκαλούσαν και χλεύαζαν ο ένας τον άλλο κατά τη διάρκεια της. Ο Δίας από τον Όλυμπο, άκουσε τη φοβερή κλαγγή των όπλων και πέταξε σύντομα προς τη Μεσσηνία για να επέμβει. Αρχικά προέτρεψε να πάρει τη Μάρπησσα ο πιο δυνατός, αλλά αφού η μονομαχία τους δεν είχε βγάλει νικητή, αποφάσισε να κάνει την επιλογή του άντρα της η ίδια η Μάρπησσα. Ο Απόλλωνας αισθάνθηκε σίγουρος ότι η Μάρπησσα θα επέλεγε αυτόν για σύζυγο, μιας και ήταν θεός ισχυρός και όμορφος, σε αντίθεση με το Μεσσήνιο γίγαντα ο οποίος ήταν χοντροκομμένος και θνητός.

Η Μάρπησσα ξανακοίταξε τους δύο άντρες…
Σκέφτηκε ότι μπορεί ο Απόλλωνας να ήταν θεός και ομορφότερος, αλλά κάποια στιγμή που αυτή θα γεράσει, θα την διώξει και θα παντρευτεί μια άλλη γυναίκα. Αντιθέτως, ο Ίδας μπορεί να ήταν θνητός και άσχημος, αλλά θα έμενε κοντά της μέχρι και τα γεράματα να την προστατεύει και να τη νοιάζεται. Έτσι η Μάρπησσα επέλεξε ως σύζυγο τον Ίδα.

Ο Απόλλωνας έκπληκτος και συνάμα δυσαρεστημένος για την ταπείνωση που δέχτηκε, ανέβηκε στο άρμα του με τα φτερωτά άλογα, και έφυγε αστραπιαία γεμάτος οργή. Έτσι λοιπόν, ο Ίδας κέρδισε την όμορφη Μάρπησσα, την παντρεύτηκε και έζησε ευτυχισμένος μαζί της στη Μεσσηνία…

Ένας από τους πιο ξακουστούς και ένδοξους βασιλιάδες της Αθήνας ήταν ο Κόδρος. Ο σπουδαίος αυτός βασιλιάς είχε θυσιαστεί για να σώσει την πόλη του και όλοι οι Αθηναίοι μίλαγαν με περηφάνια γι’ αυτόν.

Κάποτε, λοιπό,ν οι Πελοποννήσιοι (Δωριείς), αποφάσισαν να κυριεύσουν την πλούσια Αθήνα και ξεκίνησαν με μεγάλο στρατό εναντίον της. Παράλληλα έστειλαν δύο αγγελιοφόρους στο μαντείο των Δελφών για να συμβουλευτούν και την Πυθία σχετικά με την ενδεχόμενη επίθεσή τους στην Αθήνα. Η Πυθία τους είπε πως θα κυριεύσουν εύκολα την πόλη αρκεί να μην σκοτώσουν το βασιλιά της.
Οι Πελοποννήσιοι λοιπόν στρατοπέδευσαν κοντά στην Αθήνα και αποφάσισαν να είναι προσεκτικοί ώστε να μην σκοτώσουν τον Κόδρο, που βασίλευε εκείνη την εποχή στην Αθήνα.

Οι Αθηναίοι και αυτοί προετοιμάζονταν οργανώνοντας την άμυνά τους μέσα στα τείχη της πόλης τους. Κάποια στιγμή ένας ξένος προερχόμενος από τους Δελφούς, εισήλθε στην Αθήνα και ζήτησε να δει τον βασιλιά της. Συνάντησε λοιπόν τον Κόδρο και του ανακοίνωσε τον χρησμό που είχε δώσει η Πυθία στους Πελοποννήσιους.

Ο Κόδρος άκουσε με προσοχή το χρησμό που είχε δώσει η Πυθία, ευχαρίστησε τον ξένο και έπεσε σε περισυλλογή. Τελικά, πήρε τη μεγάλη απόφαση να αυτοθυσιαστεί για να σώσει την πόλη του και τους κατοίκους της. Όταν νύχτωσε και χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν, φόρεσε μερικά παλιά ρούχα, πήρε ένα τσεκούρι και βγήκε κρυφά από την Αθήνα.

Κατευθύνθηκε προς τον Ιλισό ποταμό, όπου υπήρχαν πολλά δέντρα, ενώ εκεί κοντά είχαν στρατοπεδεύσει οι Πελοποννήσιοι. Άρχισε τότε ο Κόδρος να κόβει ασταμάτητα ξύλα κάνοντας πολύ θόρυβο για να τον ακούσουν οι Πελοποννήσιοι. Και πράγματι έτσι έγινε. Δύο στρατιώτες των εισβολέων τον άκουσαν, πλησίασαν προς το μέρος που έκοβε ξύλα και τον διέταξαν να απομακρυνθεί.

Ο Κόδρος όμως, σκόπιμα αψήφησε τις προειδοποιήσεις τους και σήκωσε το τσεκούρι του απειλητικά προς τους δύο στρατιώτες. Εκείνοι βλέποντας πως τους επιτίθεται, αμέσως σήκωσαν τα κοντάρια τους και ο ένας το τίναξε προς τον Κόδρο σκοτώνοντάς τον. Πέρασαν αρκετές ώρες μέχρι που κάποια στιγμή ένας ντόπιος περαστικός αναγνώρισε το πτώμα του Κόδρου και ειδοποίησε τους Αθηναίους.

Οι Αθηναίοι περίλυποι έστειλαν αγγελιοφόρους στο στρατόπεδο των Πελοποννήσιων για να ζητήσουν το νεκρό κορμί του βασιλιά τους και να τον θάψουν με τις ανάλογες τιμές. Οι Πελοποννήσιοι αρχικά σάστισαν και αφού κατάλαβαν το μεγάλο σφάλμα τους σκοτώνοντας τον ξυλοκόπο, παρέδωσαν τον Κόδρο στους αγγελιοφόρους και τράπηκαν σε γρήγορη υποχώρηση προς την Πελοπόννησο πανικόβλητοι.

Έτσι γλίτωσε η Αθήνα από το μεγάλο αυτό κίνδυνο χάρη στην αυτοθυσία του βασιλιά της. Για να τον τιμήσουν τον έθαψαν στο σημείο που σκοτώθηκε, έχτισαν έναν μεγαλόπρεπή τάφο εκεί και για πολλά χρόνια όταν περνούσαν από το σημείο αυτό, έδειχναν τον τάφο και έλεγαν: « Εδώ βρίσκεται θαμμένος ο βασιλιάς μας ο Κόδρος, που θυσίασε τη ζωή του για να σωθεί η όμορφη Αθήνα μας».

Η Πρόκνη και η Φιλομήλα ήταν κόρες του βασιλιά της Αθήνας Πανδίωνα.

Ο βασιλιάς Τηρέας της Θράκης, πήρε ως σύζυγό του την Πρόκνη και έκανε μαζί της έναν γιο, τον Ίτυ. Ένας χρησμός δήλωσε ότι ο Ίτυς θα σκοτωνόταν από έναν συγγενή, έτσι ο Τηρέας σκότωσε τον αδελφό του μες'την οργή της υποψίας.

Η Πρόκνη ζήτησε από τον Τηρέα για της φέρει την αδελφή της να την επισκεφτεί αλλά αυτός αντί να την φέρει πίσω στο παλάτι του, την πήρε σε μια μοναχική κατοικία στη μέση ενός σκοτεινού δάσους. Εκεί την βίασε και της έκοψε τη γλώσσα για να μην μπορεί να πει για αυτό που έγινε. Αφήνοντας την στο δάσος, ο Τηρέας επέστρεψε στο σπίτι και είπε στην Πρόκνη ότι η αδελφή της ήταν νεκρή.

Η Φιλομήλα κατόρθωσε να υφάνει την ιστορία της σε έναν τάπητα και να περιέγραψε στην Πρόκνη τι είχε κάνει ο Τηρέας.

Για εκδίκηση, Πρόκνη σκότωσε το γιο της Ίτυ και έστειλε τη βρασμένη σάρκα του στον Τηρέα ως γεύμα. Όταν ο Τηρέας συνειδητοποίησε τι είχε φάει κυριεύτηκε από τρόμο.
Κατόπιν πήρε ένα τσεκούρι και επεχείρησε να σκοτώσει τις δύο αδελφές. Ακριβώς όπως ήταν έτοιμος να τις κόψει κομμάτια οι Θεοί άλλαξαν τους τρεις τους σε πουλιά.

Η Πρόκνη έγινε χελιδόνι, η Φιλομήλα έγινε αηδόνι, και ο Τηρέας έγινε γεράκι.

Έγινε πατέρας τουλάχιστον είκοσι δύο γιων, αργότερα ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σε πενήντα, και όλοι οι γιοι του έγιναν γνωστοί ως ιδρυτές πολυάριθμων πόλεων. Ο Λυκάων ήταν επίσης ο πατέρας της Καλλιστώς, η οποία έγινε μια από τις ερωμένες του Δία, και μητέρα του Αρκά.

Σύμφωνα με την παράδοση, θυσίασε στο βωμό του Δία ένα αγόρι ή, κατά άλλους, προσκάλεσε τον Δία σε συμπόσιο και του πρόσφερε γεύμα, που περιείχε ανθρώπινο κρέας. Τέλος, υπάρχει επίσης μια ιστορία για τους γιους του Λυκάωνα, που μαγείρεψαν μιά σούπα από εντόσθια ενός προβάτου και μιας αίγας, μαζί με τα εντοσθια του αδελφού τους Νίκτιμου.

Οι γιοί του Λυκάωνα πρόσφεραν αυτό το γεύμα στον Δία, ο οποίος τους επισκεπτόταν ως απλός ταξιδιώτης. Λόγω των παραπάνω ο Δίας μεταμόρφωσε τον Λυκάωνα και τους γιους του σε λύκους και κατέστρεψε το σπίτι τους με κεραυνό.

Ο Παυσανίας αναφέρει ότι και κάποιος άλλος μεταμορφώθηκε σε λύκο κατά τη διάρκεια μιας θυσίας στον Λυκαίο Δία.
Οι Αρκάδες επίσης θεωρούσαν ότι ο άνθρωπος που γίνεται λύκος θα μπορούσε να αλλάξει πάλι σε άνθρωπο εάν δεν έτρωγε ανθρώπινο κρέας στη διάρκεια δέκα ετών, διαφορετικά έπρεπε να μείνει με μορφή λύκου για το υπόλοιπο της ζωής του.

Η ιστορία του Λυκάωνα και των γιών του συνέβη στα χρόνια πριν από τον μεγάλο κατακλυσμό.

Infinitum Finitum Producit

Ο Ερμής ήταν γενικά ο θεός του εμπορίου αλλά και της κλοπής, του λόγου, της άθλησης, των νέων, των βοσκών, της υγείας, των δρόμων και των ταξιδιών. Είχε χαρακτήρα νεανικό, ήταν κεφάτος, αεικίνητος αλλά και θρασύς. Του άρεσε να διασκεδάζει αλλά και να κλέβει. Χαρακτηριζόταν και ως προστάτης των κλεφτών. Από μωρό ακόμα έκλεψε ολόκληρο κοπάδι βοδιών του αδερφού του, του Απόλλωνα.

Μητέρα του Ερμή ήταν η νύμφη Μαία και πατέρας του ο Δίας. Ο Δίας έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια για τον Ερμή, συχνά ζητούσε τη βοήθειά του, τον εμπιστευόταν εύκολα και του εκμυστηρευόταν αρκετά μυστικά του.
Ο Ερμής τον βοήθησε να κλέψει την Ιώ, την οποία είχε μεταμορφώσει σε αγελάδα η Ήρα. Επίσης, τον βοήθησε να καρφώσει τον Προμηθέα πάνω στα βράχια του Καυκάσου ενώ με τη βοήθεια και του Πάνα, έκλεψε τις φλέβες του Δία τις οποίες του είχε κόψει ο Τυφώνας και τις είχε δώσει στη Δελφύνη (μισή γυναίκα μισή φίδι) να τις φυλάει.

Ο Ερμής σταδιακά έγινε και αγγελιοφόρος των Θεών, αφού με τα φτερωτά του πέδιλα και το φτερωτό του κράνος πετούσε παντού και μετέδιδε τις εντολές και επιθυμίες τους. Στο χέρι του κρατούσε το κηρύκειο, ραβδί του με τα δύο τυλιγμένα φίδια, που του έφερνε γούρι και πλούτη.

Λέγεται επίσης ότι ο Πάνας, ο τραγοπόδαρος θεός της Αρκαδίας, ήταν γιος του Ερμή τον οποίο απέκτησε με τη νύμφη Δρυόπη. Η Δρυόπη όμως τρομαγμένη από το τραγοπόδαρο μωρό τρόμαξε και το εγκατέλειψε στην τύχη του. Ο Ερμής όμως το πήγε στον Όλυμπο όπου οι θεοί και ιδιαίτερα ο Δίας το δέχτηκαν με χαρά.

Άλλος γιος του Ερμή ήταν ο Αυτόλυκος τον οποίο απέκτησε με τη νύμφη Χιόνη. Ο Αυτόλυκος ακολούθησε κι αυτός την τέχνη του πατέρα του κλέβοντας κοπάδια βοσκών.
Επίσης ο Ερμής απέκτησε με άλλη νύμφη στη Σικελία και τον Δάφνη. Ο Δάφνης τιμωρήθηκε με τύφλωση από μια νύμφη των δασών που τον ερωτεύτηκε, αφού αυτός αγάπησε την κόρη ενός βασιλιά της Σικελίας. Ο Δάφνης καθώς περπατούσε τυφλωμένος και παίζοντας τη λύρα του, έπεσε σε ένα γκρεμό και σκοτώθηκε. Έπειτα ο Ερμής τον μετέφερε στον Όλυμπο. Στο μέρος που σκοτώθηκε ο Δάφνης ανάβλυσε μια πηγή, όπου συγκεντρώνονταν μια φορά το χρόνο οι κάτοικοι της Σικελίας για να προσφέρουν θυσίες στο γιο του Ερμή.

Ο Ερμής ήταν προστάτης των εμπόρων, ανακάλυψε πρώτος τα μέτρα και τα σταθμά καθώς και το κέρδος. Γι’ αυτό και τον ονόμαζαν και Κερδώο Ερμή. Επίσης ,αφού ο Ερμής ήταν και θεός των δρόμων, στήνονταν σε αυτούς στήλες με το κεφάλι του λαξεμένο στην κορυφή και ονομάζονταν Ερμές. Αρχικά στήνονταν στα μεγάλα σταυροδρόμια αλλά αργότερα οι Αθηναίοι τις έστηναν μέσα στην πόλη και μπροστά στα σπίτια τους. Μια άλλη ιδιότητα του Ερμή ήταν να οδηγεί τις ψυχές των νεκρών στον κάτω κόσμο, γι’ αυτό και τον ονόμαζαν προπομπό.

Αγαπούσε το ανθρώπινο γένος ο Ερμής και προσπαθούσε πάντα να το ευεργετεί. Εκτός από τα μέτρα και τα σταθμά έδωσε στους ανθρώπους τους πρώτους νόμους και τους κανόνες για τις εμπορικές συναλλαγές. Σε πολλούς βωμούς του Ερμή, έψηναν γλώσσες ζώων αφού λατρευόταν και ως θεός του λόγου. Επίσης, στη Σάμο γιόρταζαν μια μέρα τον Ερμή σαν θεό της κλοπής και την ημέρα εκείνη επιτρεπόταν σε όλους να κλέβουν.
Οι νέοι τον λάτρευαν γιατί εκείνος θέσπισε τους κανόνες των αθλητικών αγωνισμάτων και ιδιαίτερα της πάλης. Η παλαίστρα, το μέρος δηλαδή όπου γίνονταν αγώνες πάλης, πήρε την ονομασία αυτή από μια κόρη του Ερμή που την έλεγαν Παλαίστρα.

Σε πολλά μέρη της Ελλάδας υπήρχαν ναοί και ιερά του Ερμή, ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο. Οι αρχαίοι γλύπτες έφτιαξαν αριστουργηματικά αγάλματα με τη μορφή του Ερμή. Το πιο θαυμάσιο απ’ όλα είναι ο Ερμής του Πραξιτέλη και βρίσκεται στο μουσείο της Ολυμπίας.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr