Όση παραπάνο γνώση λαμβάνω πάνω σε ένα θέμα που εμπεριέχει ένα βαθμό ρίσκου τόσο πιό απρόθυμος είμαι να λάβω αυτό το ρίσκο και να προχωρήσω στην πράξη. Αυτή η απροθυμία μεταβάλλετε απο σενάριο σε σενάριο, κάποιες φορές μπορεί να είναι μεγάλη η απροθυμία αφού και το ρίσκο θα είναι ψηλό. Ενώ άλλες φορές μπορεί να είναι χαμηλή αφού και το ρίσκο θα είναι χαμηλό ή ίσως και μηδαμινό, έτσι αποφέροντάς μου ένα πιο ασφαλές αποτέλεσμα. Παρόλαυτά ένα ρίσκο είτε μεγάλο είτε μικρό υπάρχει πάντα άρα και το ενδεχόμενο να μην λάβω ασφαλές αποτέλεσμα ΥΠΑΡΧΕΙ.

Ο κόμπος του προβλήματος βρίσκετε στο γεγονός ότι η ύπαρξη γνώσης λητουργεί σαν τροχοπαίδι στις πράξις μου αφόυ μου υπαγορεύουν ένα Α βαθμό κυνδίνου έστω και μηδαμινό έτσι παρεμποδίζοντας την αυθόρμητη πράξη μου.

Παρακαλώ σχολιάστε και μοιραστείτε, αν γνωρίζετε, έγκυρες πηγές που πραγματεύονται το θέμα

ΥΓ συγχωρέστε ορθογραφία πάει λίγος καιρος να γράψω στα ελληνικά

Ευχαριστώ

Θα ήθελες να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος στο τι εννοείς όταν λες

quote:

---

"γνώση... που εμπεριέχει ένα βαθμό ρίσκου"

---

Η οποιαδήποτε γνώση δεν περιέχει κανένα ρίσκο,
απεναντίας, είναι το μέσο με το οποίο θα εμβαθύνεις (με ασφάλεια)
στο όποιο αντικείμενο πραγματεύεται αυτή η ...γνώση .

Τώρα , αν ολα τα παραπάνω έχουν να κάνουν με αρνητική* γνώση,
τότε ίσως υπάρχουν κάποιοι ηθικοί (και οχι μόνο) φραγμοί
όπου σε απωθούν (ή συγκρατούν) στο να κάνεις την γνώση, εμπειρία - πράξη.

* Τι εννοώ με τον όρο "αρνητική" γνώση :
μπορεί κάποιος να αποκτήσει γνώσεις κλοπής
σαφώς και θα υπάρχουν αναστολές στην εφαρμογή αυτής της γνώσεις,
κάποιος άλλος μπορεί να αποκτήσει γνώσεις μαύρης μαγείας
κι εδω εμπλέκονται πολλοί ανασταλτικοί λόγοι στην εφαρμογή της γνώσεις.

Hellas at War

quote:

---

ΥΓ συγχωρέστε ορθογραφία πάει λίγος καιρος να γράψω στα ελληνικά

---

Η προσπάθεια που κάνεις πάντως είναι αρκετά καλή. Άλλοι τα γράφουν συνέχεια τα ελληνικά και κάθε λέξη είναι και πυροβολισμός!
Μπορείς βέβαια πάντα να χρησιμοποιήσεις και τη λειτουργία διόρθωσης ορθογραφίας του κειμενογράφου (word).

Σημ:
Διορθώθηκε ο τίτλος του θέματος που άνοιξες στο ορθότερο "Άγνοια".

quote:

---

Θα ήθελες να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος στο τι εννοείς όταν λες

quote:

---

"γνώση... που εμπεριέχει ένα βαθμό ρίσκου"

---

Η οποιαδήποτε γνώση δεν περιέχει κανένα ρίσκο,
απεναντίας, είναι το μέσο με το οποίο θα εμβαθύνεις (με ασφάλεια)
στο όποιο αντικείμενο πραγματεύεται αυτή η ...γνώση .

---

Μάλλον θα χρειαστεί πάλι η επέμβαση της amalias
και η μετονόμαση του θέματος σε :Υποχoνδρία

Απο τα παραπάνω συμπεραίνω οτι αυτο είναι τελικά το "πρόβλημα" που πρέπει να ξεπεράσεις .
Δηλαδή να σταματήσεις να μεγαλοποιείς "ασήμαντες" πληροφορίες.

Το γεγονός δηλαδή οτι το μαχαίρι μπορεί να σε σκοτώσει,
αλλά και να σε ταΐσει,
είναι ικανό να σε κάνει να μην ξανά φας ?
(ρητορική)

Επομένως δεν μιλάμε για γνώση,
αλλά για υπέρμετρη και σχολαστική εκτίμηση πάσης φύσεως "κινδύνου"
που βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο από μιας μορφής ...φοβικού συνδρόμου.
(ειδικός δεν είμαι)

Φιλικά,
θα σου πρότεινα να "φιλοσοφήσεις" λίγο τον θεμελιώδη νόμο του Murphy
Αν μπορέσεις και βρεις κάτι ενδιαφέρον
(στον θεμελιώδη)

τότε με τον παρακατω θα ξετρελαθείς (του ιδίου)

Η παρθενία .... είναι κάτι που γιατρεύεται
(περι "γνώσεως" ο λόγος)

Αντιλαμβάνομαι τις σκέψεις που μοιράζεσαι μαζί μας όμως σκέφτομαι ότι όλα στην ζωή μας είναι ένα ρίσκο κι αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που της προσδίδει μια ιδιαίτερη "μαγεία".
Ποτέ δεν γνωρίζεις τι μπορεί να συμβεί αύριο, μετά από ένα μήνα ή μετά από μια ώρα.
Μπορεί να γίνει ένας τρομερός σεισμός και να γκρεμίσει συθέμελα τα πάντα, μπορεί να βγούμε έξω και να πέσει ένας κομήτης εκεί που βρισκόμαστε, μπορεί να περνάμε κάτω από μια πολυκατοικία και να πέσει ένα μπαλκόνι να μας πλακώσει κλπ κλπ.
Εάν αναλωθούμε σε υπερβολικό βαθμό στο να εστιάζουμε στις δυσάρεστες πιθανότητες ή στα δυσάρεστα κι άκρως αρνητικά γεγονότα τα οποία μπορούν δυνητικά να μας επηρεάσουν τότε ίσως καταλήξουμε αδρανοποιημένοι, να μην κάνουμε τίποτα και να δεχόμαστε παθητικά τα πάντα, χωρίς να καταβάλλουμε κάποια προσπάθεια να διαμορφώσουμε εμείς τα πράγματα γύρω μας κι εντέλει την ίδια μας την ζωή.
Σαφώς και δεν είναι συνετό να παραβλέπεις τους πιθανούς κινδύνους στο κάθετί που κάνουμε ή επιλέγουμε αλλά θα πρέπει να βρούμε την χρυσή τομή που μας επιτρέπει να είμαστε δυναμικοί, ενεργητικοί αλλά προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο και να έχουμε κατά νου ότι δε μπορούμε να προβλέπουμε και να καθορίζουμε τα πάντα.

Από την άλλη, κάθε μέρα είναι και μια πρόκληση για εμάς σε πάρα πολλά επίπεδα και χρειάζεται να ρισκάρουμε και λίγο για να επιβιώσουμε.
Οπότε ας μην εστιάζουμε την προσοχή μας μόνο στα αρνητικά ενδεχόμενα αλλά και στα θετικά.
Άλλωστε, εάν δεν προσπαθήσεις για κάτι κι εάν δεν πάρεις την οποιαδήποτε απόφαση για δράση σχετικά με αυτό, ίσως να αναρωτιέσαι μια ζωή τι θα είχε συμβεί εάν είχες όντως δράσει και να αρχίσεις να μετανιώνεις για τις όποιες ευκαιρίες σου παρουσιάστηκαν και δεν τις εκμεταλλεύτηκες.
Δε νομίζω ότι αξίζει, ε;

In anticipation of my resurrection...

Από αυτή τη σκοπιά, θα ήθελα να σταθώ στα δύο, κατά τη γνώμη μου, κομβικότερα σημεία αυτής της κουβέντας:
α) Την πανέξυπνη κίνηση της Αμαλίας να μετονομάσει το θέμα σε "Άγνοια".
β) Το γεγονός ότι ένα θέμα σχετικά με τη Γνώση (και την τοξικότητα αυτής ως άλλο ελληνικό ομόλογο) συζητείται στη θεματική κατηγορία Η Σοφία, ένας συμβολικός τρόπος για να σταθεί η Άγνοια ως φιλοσοφική θέση από μόνη της, κάτι που αναμφίβολα της αξίζει.

Ας είναι λοιπόν αυτό το post ένας ύμνος στην Άγνοια...

quote:

---

Η γνώση, αν με τον όρο αυτό αναφερόμαστε στο ιδιότυπο καπρίτσιο της ανθρώπινης συνείδησης να προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο γύρω της, είναι η κύρια πηγή δυστυχίας για τον άνθρωπο. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο αναπόφευκτο ρίσκο που ενυπάρχει σε κάθε ανθρώπινη επιλογή (να διασχίσω το δρόμο ή θα με πατήσει νταλίκα;) αλλά και στη μοιραία συνειδητοποίηση, καρπό της ίδιας της συσσωρευμένης γνώσης, ότι αυτό που καλούμε "ευτυχία" είναι ένα mode ασύμβατο με την ίδια την ανθρώπινη--και όχι μόνο--ύπαρξη.

---

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Stanley Stones :

Τον τελευταίο καιρό με προβληματίζει το εξής πρόβλημα

Όση παραπάνο γνώση λαμβάνω πάνω σε ένα θέμα που εμπεριέχει ένα βαθμό ρίσκου τόσο πιό απρόθυμος είμαι να λάβω αυτό το ρίσκο και να προχωρήσω στην πράξη. Αυτή η απροθυμία μεταβάλλετε απο σενάριο σε σενάριο, κάποιες φορές μπορεί να είναι μεγάλη η απροθυμία αφού και το ρίσκο θα είναι ψηλό. Ενώ άλλες φορές μπορεί να είναι χαμηλή αφού και το ρίσκο θα είναι χαμηλό ή ίσως και μηδαμινό, έτσι αποφέροντάς μου ένα πιο ασφαλές αποτέλεσμα. Παρόλαυτά ένα ρίσκο είτε μεγάλο είτε μικρό υπάρχει πάντα άρα και το ενδεχόμενο να μην λάβω ασφαλές αποτέλεσμα ΥΠΑΡΧΕΙ.

Ο κόμπος του προβλήματος βρίσκετε στο γεγονός ότι η ύπαρξη γνώσης λητουργεί σαν τροχοπαίδι στις πράξις μου αφόυ μου υπαγορεύουν ένα Α βαθμό κυνδίνου έστω και μηδαμινό έτσι παρεμποδίζοντας την αυθόρμητη πράξη μου.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Έχω την αίσθηση η σύγχρονη διανόηση (χωρίς να θέλω να την υπερασπιστώ, άλλωστε νομίζω ότι ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το πόσο ****ty είναι ο κόσμος που ζούμε) υιοθετεί έναν ηπιότερο αφορισμό από αυτόν που περιγράφεις, ότι δηλαδή αξίες (ηθική κλπ) και αντικειμενική αλήθεια δεν είναι απαραίτητα ταυτόσημες ή, σωστότερα, ότι η αντικειμενική αλήθεια απλά αδιαφορεί για τις αξίες και την ηθική. Η φύση δεν είναι ανήθικη με την έννοια της ενεργητικής αντιπαλλότητας με την ηθική. Η φύση είναι ανήθικη επειδή υπάρχει έξω και πέρα από την ηθική. Κατά τη γνώμη μου, η θέση αυτή δε μειώνει καθόλου τη σπουδαιότητα της ηθικής και των αξιών. Αν κάνει κάτι, αυτό είναι η αποκαθήλωση της ηθικής από το μεταφυσικό βάθρο στο οποίο την τοποθετεί η πλειοψηφία των ανθρώπων. Το γεγονός ότι η ηθική είναι ανθρώπινο-έστω και ακούσιο-δημιούργημα και δεν εκπορεύεται από το "θείο λόγο" είναι κάτι που όχι μόνο δε μειώνει την αξία της αλλά της δίνει νέα πνοή και νόημα μια και η εφαρμογή της αντί να είναι καρπός κάποιου απροσδιόριστου "φόβου Θεού" γίνεται πράξη συνειδητή και με πιο στιβαρά θεμέλια.

quote:

---

buljo :

Αγαπητέ Κηφέα,

Έχω την αίσθηση η σύγχρονη διανόηση (χωρίς να θέλω να την υπερασπιστώ, άλλωστε νομίζω ότι ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το πόσο ****ty είναι ο κόσμος που ζούμε) υιοθετεί έναν ηπιότερο αφορισμό από αυτόν που περιγράφεις, ότι δηλαδή αξίες (ηθική κλπ) και αντικειμενική αλήθεια δεν είναι απαραίτητα ταυτόσημες ή, σωστότερα, ότι η αντικειμενική αλήθεια απλά αδιαφορεί για τις αξίες και την ηθική. Η φύση δεν είναι ανήθικη με την έννοια της ενεργητικής αντιπαλλότητας με την ηθική. Η φύση είναι ανήθικη επειδή υπάρχει έξω και πέρα από την ηθική. Κατά τη γνώμη μου, η θέση αυτή δε μειώνει καθόλου τη σπουδαιότητα της ηθικής και των αξιών. Αν κάνει κάτι, αυτό είναι η αποκαθήλωση της ηθικής από το μεταφυσικό βάθρο στο οποίο την τοποθετεί η πλειοψηφία των ανθρώπων. Το γεγονός ότι η ηθική είναι ανθρώπινο-έστω και ακούσιο-δημιούργημα και δεν εκπορεύεται από το "θείο λόγο" είναι κάτι που όχι μόνο δε μειώνει την αξία της αλλά της δίνει νέα πνοή και νόημα μια και η εφαρμογή της αντί να είναι καρπός κάποιου απροσδιόριστου "φόβου Θεού" γίνεται πράξη συνειδητή και με πιο στιβαρά θεμέλια.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Ας ξαναγυρίσουμε στις πηγές της γνώσης :

Ο ανιμισμός δεν θέλει μα ούτε μπορεί κιόλας να θεσπίσει απόλυτη διάκριση μεταξύ γνωστικών προτάσεων και κρίσεων αξιολογικών . Επειδή , αν υποτεθεί πως υπάρχει μέσα στο σύμπαν κάποια πρόθεση , με οσηδήποτε φροντίδα κι αν είναι μεταμφιεσμένη , τι νόημα θα είχε μια τέτοια διάκριση ;

Σε ένα αντικειμενικό σύστημα , αντίθετα , κάθε σύγχυση μεταξύ γνώσης και αξιών αποκλείεται .

Από τα παραπάνω συμπεραίνομε ότι : Το αίτημα της αντικειμενικότητας αποκλείει κάθε σύγχυση μεταξύ γνωστικών και αξιολογικών κρίσεων . Αντίθετα ο ανιμισμός δεν θέλει μα ούτε μπορεί να θεσπίσει απόλυτη διάκριση μεταξύ γνωστικών προτάσεων και αξιολογικών κρίσεων .

Αλλά (και αυτό είναι το ουσιώδες σημείο , η λογική διάρθρωση που συνδυάζει , στη ρίζα , γνώση και αξίες) ο αποκλεισμός αυτός , αυτή η “πρώτη εντολή” που θεμελιώνει την αντικειμενική γνώση , δεν είναι ο ίδιος και δε θα μπορούσε να είναι αντικειμενικός : είναι ηθικός κανόνας , είναι πειθαρχία . Η αληθινή γνώση αγνοεί τις αξίες , αλλά για να τη θεμελιώσουμε έχουμε ανάγκη από μια κρίση , ή μάλλον από ένα αξιόλογο αξίωμα .

Είναι ολοφάνερο ότι το να θέτουμε το αίτημα της αντικειμενικότητας σαν όρο της αληθινής γνώσης , αποτελεί ηθική εκλογή και όχι γνωστική κρίση αφού , σύμφωνα με το ίδιο αξίωμα δεν μπορούσε να υπάρξει γνώση «αληθινή» προγενέστερη από τη διαιτητική αυτή εκλογή .

Το αίτημα της αντικειμενικότητας για να θεσπίσει το γνώμονα της γνώσης ορίζει μιαν αξία που είναι η ίδια η αντικειμενική γνώση . Όταν , λοιπόν , δεχόμαστε το αίτημα της αντικειμενικότητας , σημαίνει πως διατυπώνουμε τη βασική πρόταση μιας ηθικής : της ηθικής της γνώσης .

Σ’αυτό διαφέρει ριζικά από τις ανιμιστικές ηθικές που όλες τους αυτοθεωρούνται βασισμένες στη «γνώση» νόμων ενύπαρκτων , θρησκευτικών ή "φυσικών" , οι οποίοι επιβάλλονται στους ανθρώπους .

[ Η ηθική της γνώσης δεν επιβάλλεται στον άνθρωπο εκείνος , αντίθετα , την επιβάλλει στον εαυτό του κάνοντάς την αξιωματικό όρο αυθεντικότητας κάθε λόγου και κάθε πράξης . ]

[ Ο αυθεντικός λόγος με τη σειρά του θεμελιώνει την επιστήμη και ξαναβάζει στα χέρια των ανθρώπων τις τεράστιες δυνάμεις που , σήμερα , τον πλουτίζουν και τον απειλούν , τον απελευθερώνουν μα θα μπορούσαν επίσης και να τον καθυποτάξουν . ]

Οι νεώτερες κοινωνίες , υφασμένες από την επιστήμη , ζώντας από τα προϊόντα της , είναι πλέον εξαρτημένες απ’αυτή , όπως ένας τοξικομανής από το τοξικομανιογόνο φάρμακό του .

Χρωστούν την υλική τους δύναμη σ’αυτή την ηθική , τη θεμελιώτρια της γνώσης και την ηθική τους αδυναμία στα συστήματα αξιών τα καταδικασμένα από την ίδια εκείνη τη γνώση , στην οποία επιχειρούν ακόμα να αναφερθούν .

Η αντίφαση αυτή είναι καίρια . Αυτή είναι που σκάβει το βάραθρο που θωρούμε ν’ανοίγεται κάτω από τα πόδια μας . Η ηθική της γνώσης , δημιουργός του σύγχρονου κόσμου , είναι η μόνη που συμβιβάζεται μαζί του , η μόνη ικανή , άπαξ την καταλάβουμε και τη δεχτούμε , να κατευθύνει την εξέλιξή του .

http://img101.imageshack.us/img101/3083/81353793.jpg

Σ’αυτό διαφέρει ριζικά από τις ανιμιστικές ηθικές που όλες τους αυτοθεωρούνται βασισμένες στη "γνώση" νόμων ενύπαρκτων , θρησκευτικών ή "φυσικών" , οι οποίοι επιβάλλονται στους ανθρώπους .

Η ηθική της γνώσης δεν επιβάλλεται στον άνθρωπο εκείνος , αντίθετα , την επιβάλλει στον εαυτό του κάνοντάς την αξιωματικό όρο αυθεντικότητας κάθε λόγου και κάθε πράξης .

Ο αυθεντικός λόγος με τη σειρά του θεμελιώνει την επιστήμη και ξαναβάζει στα χέρια των ανθρώπων τις τεράστιες δυνάμεις που , σήμερα , τον πλουτίζουν και τον απειλούν , τον απελευθερώνουν μα θα μπορούσαν επίσης και να τον καθυποτάξουν .

Οι νεώτερες κοινωνίες , υφασμένες από την επιστήμη , ζώντας από τα προϊόντα της , είναι πλέον εξαρτημένες απ’αυτή , όπως ένας τοξικομανής από το τοξικομανιογόνο φάρμακό του .

Χρωστούν την υλική τους δύναμη σ’αυτή την ηθική , τη θεμελιώτρια της γνώσης και την ηθική τους αδυναμία στα συστήματα αξιών τα καταδικασμένα από την ίδια εκείνη τη γνώση , στην οποία επιχειρούν ακόμα να αναφερθούν .

Η αντίφαση αυτή είναι καίρια . Αυτή είναι που σκάβει το βάραθρο που θωρούμε ν’ανοίγεται κάτω από τα πόδια μας . Η ηθική της γνώσης , δημιουργός του σύγχρονου κόσμου , είναι η μόνη που συμβιβάζεται μαζί του , η μόνη ικανή , άπαξ την καταλάβουμε και τη δεχτούμε , να κατευθύνει την εξέλιξή του .

Δεν ξέρω .

Ίσως όμως , στο κάτω – κάτω , να μην είναι αδύνατο .

Ίσως πιο πολύ ακόμα από μια “εξήγηση” που η ηθική της γνώσης δεν θάταν σε θέση να δώσει , ο άνθρωπος να έχει ανάγκη από το ξεπέρασμα του εαυτού του , από υπερβατικότητα ;

Κανένα σύστημα αξιών δε μπορεί να ισχυριστεί ότι αποτελεί γνήσια ηθική , αν δεν προτείνει κάποιο ιδανικό που υπερβαίνει το άτομο μέχρι του σημείου να δικαιώνει , στην ανάγκη , και τη θυσία του γι’αυτό το ιδανικό .

Ορίζει μιαν υπερβατική αξία , την αληθινή γνώση , και προτείνει στον άνθρωπο όχι να εξυπηρετηθεί από αυτήν , αλλά , στο εξής να την υπηρετήσει με θαρραλέα και συνειδητή εκλογή .

Είναι ωστόσο , ακόμα και ουμανισμός η ηθική αυτή , επειδή σέβεται τον άνθρωπο , σαν το δημιουργό και το θεματοφύλακα αυτής της υπερβατικότητας .

Η “ηθική της γνώσης” , είναι , κατά κάποιαν έννοια , “γνώση της ηθικής”, των παρορμήσεων , των παθών , των αξιώσεων και των ορίων του βιολογικού όντος .

Στον άνθρωπο ξέρει να βλέπει το ζώο , όχι το παράλογο μα το παράδοξο , ανεκτίμητο λόγω της παραδοξότητάς του ακριβώς , το όν εκείνο που , ανήκοντας συγχρόνως σε δύο βασίλεια : στη βιόσφαιρα και στο βασίλειο των ιδεών , βασανίζεται συνάμα και εμπλουτίζεται από τη σπαραχτική αυτή δυαρχία που εκφράζεται στην τέχνη και την ποίηση όπως και στον έρωτα τον ανθρώπινο .

Σκέπτομαι αν υπάρχει ηθική στην γνώση.

Εκτός αν αναφέρεσαι σε “διαστροφική” γνώση, δηλαδή σε παρανοϊκή συμπεριφορά.

Εκεί όμως μιλάμε για μια αρρωστημένη κατάσταση.
Μπορεί να αποδοθεί ατομική ή συλλογική ευθύνη?

quote:

---

gianipseftis :

Φίλε Κηφέα, δεν ξέρω πως , αλλά να, μου ηχεί παράξενα “ η ηθική της γνώσης”
Σκέπτομαι αν υπάρχει ηθική στην γνώση.
Εκτός αν αναφέρεσαι σε “διαστροφική” γνώση, δηλαδή σε παρανοϊκή συμπεριφορά.
Εκεί όμως μιλάμε για μια αρρωστημένη κατάσταση.
Μπορεί να αποδοθεί ατομική ή συλλογική ευθύνη?

---

http://www.makthes.gr/news/opinions/1537/

. . . όπου μεταξύ των άλλων ο Ι. Ν. Μαρκόπουλος (αναπλ. καθηγητής Α.Π.Θ.) γράφει :

Τη συνύφανση της ηθικής με τη φυσική επιστήμη -σε μία αδιάρρηκτη ενότητα γνώσης και πράξης- την πρωτοσυναντάμε, τουλάχιστον όσον αφορά τον ευρωπαϊκό χώρο, στην προσωκρατική φιλοσοφία, με την οποία μπαίνουν για πρώτη φορά οι βάσεις για μία επιστημονική σκέψη, που δεν ενέχει μόνο ορθολογικά στοιχεία, αλλά ενσωματώνει θεμελιακά και στοιχεία ηθικού στοχασμού.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Ηράκλειτο, τον Αναξιμένη και τον Αναξίμανδρο, συμπαντική ηθική τάξη και φυσιοκρατική κοσμοαντίληψη είναι άρρηκτα συνυφασμένες σε μία καθολική ενότητα.

Αλλά και για τον Πυθαγόρα και τους Πυθαγορείους η κοσμική τάξη και η συμπαντική αρμονία προδιαγράφουν την ηθική στάση του ανθρώπου, ο οποίος οφείλει να ζει όχι αποκομμένος από τη φύση αλλά σε πλήρη αρμονία μαζί της.

Όμως και στον ακραγαντίνο Εμπεδοκλή το ζεύγος των αντίρροπων δυνάμεων "Φιλότης - Νείκος" (έλξη - άπωση) δεν εκφράζει μόνο ένα φυσικό νόμο για την ωθούσα δύναμη των φυσικών διεργασιών, αλλά αποδίδει και τις δύο βασικές έννοιες του ηθικού του στοχασμού.

Τέλος και ο Δημόκριτος θεωρεί ουσιαστικά ότι φυσική επιστήμη και ηθική δεν είναι ανεξάρτητες η μία από την άλλη, μιας που η νόηση και ο ηθικός βίος εξαρτώνται -σύμφωνα με την ατομιστική θεωρία του- από τις κινήσεις των σφαιρικών ατόμων της ψυχής.

Το συνταίριασμα βέβαια της γνώσης με την ηθική το συναντάμε αργότερα και στη σωκρατική φιλοσοφία, όπως επίσης στην πλατωνική, στην αριστοτελική αλλά και στην ελληνιστική φιλοσοφία.

Και παρακάτω . . . συνεχίζει . . .

Σε μία προδημοσίευση ("Ελευθεροτυπία", 20.4.2007) για ένα σίγουρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για τον Τσόμσκι (Τάκης Μίχας, "Νόαμ Τσόμσκι και Φιλελευθερισμός", εκδ. Κριτική) διαβάζουμε σχετικώς την άποψη του αμερικανού γλωσσολόγου ότι είναι "προς τιμήν των επιστημών το γεγονός ότι είναι αποκομμένες από την 'ηθική σκέψη και τον κόσμο'" και πως, παρότι η ορθολογική έρευνα είναι μέρος του κόσμου, "στόχος της είναι να κατανοήσει, όχι να κατασκευάσει, ένα δόγμα το οποίο να συμφωνεί με κάποιες ηθικές ή άλλες προτιμήσεις". Επίσης, αφού μοναδικό κριτήριο και στόχος της επιστημονικής έρευνας είναι η αλήθεια, "η αλήθεια είναι η αλήθεια. Δεν αποφασίζεις τι είναι αληθές για ιδεολογικούς λόγους [...], πρέπει να προσδιοριστεί τι είναι αληθινό στη βάση δεδομένων [...] και το ερώτημα τι είναι προοδευτικό και τι αντιδραστικό δεν έχει καμία σημασία στην έρευνα".

Όταν όμως κατά το επιστημονικό μας έργο αναζητούμε την αλήθεια, αυτό δεν αποτελεί άραγε την επιλογή μιας αξίας (της αξίας της αλήθειας), δεν αποτελεί μία ηθική επιλογή, όταν επιλέγουμε να παραμείνουμε στο ξέφωτο της αλήθειας;

Και για να θυμηθούμε κατ' αναλογία το γάλλο φυσιολόγο και νομπελίστα Ζακ Μονό και τη θεωρία του για την "ηθική της γνώσης", το αίτημα της αντικειμενικότητας στη γνώση (επιστήμη), που τη θέλει ανεξάρτητη από τις αξιολογικές κρίσεις της ηθικής, δεν αποτελεί άραγε από μόνο του μία ηθική επιταγή, αφού μία αξία (η αντικειμενικότητα) προορίζεται για τη θεμελίωση της γνώσης ;

Συνεχίζω στο επόμενο μήνυμά μου με ορισμένες σκέψεις που είχα καταθέσει παλαιότερα για το θέμα της ηθικής της γνώσης .

http://www.esoterica.gr/forums/post.asp?method=ReplyQuote&REPLY_ID=430899&TOPIC_ID=9783&FORUM_ID=5&CAT_ID=3&Forum_Title=.-%3D+%C7+%D3%CF%D6%C9%C1+%3D-.&Topic_Title=%D0%C9%D3%D4%C5%D5%C5%D4%C5+%CF%D4%C9+%C7+%C1%CD%C8%D1%D9%D0%CF%D4%C7%D4%C1+%C5%C9%CD%C1%C9+%C5%D4%CF%C9%CC%C7+%C3%C9%C1+%CD%C1+%C1%CD%C5%C2%C5%C9+%C5%D0%C9%D0%C5%C4%CF+(LEVEL)%3F&M=

. . . μεταξύ άλλων είχα αναφέρει στο μήνυμά μου , στις 11/04/2010 :

Στις 25/03/2010 , αναφερόμενος στην ηθική της γνώσης , είχα γράψει , χωρίς να ολοκληρώσω το σκεπτικό μου , ότι :

quote:

---

Κηφεύς – 25/03/2010 : Η ηθική της γνώσης , είναι , κατά κάποιαν έννοια, “γνώση της ηθικής” , των παρορμήσεων , των παθών , των αξιώσεων και των ορίων του βιολογικού όντος .
Στον άνθρωπο ξέρει να βλέπει το ζώο , όχι το παράλογο μα το παράδοξο , ανεκτίμητο λόγω της παραδοξότητάς του ακριβώς , το όν εκείνο που , ανήκοντας συγχρόνως σε δύο βασίλεια : στη βιόσφαιρα και στο βασίλειο των ιδεών, βασανίζεται συνάμα και εμπλουτίζεται από τη σπαραχτική αυτή δυαρχία που εκφράζεται στην τέχνη και την ποίηση όπως και στον έρωτα τον ανθρώπινο .
Τα ανιμιστικά συστήματα , αντίθετα , όλα τους λίγο – πολύ , θέλησαν να αγνοήσουν , να εξευτελίσουν ή να καταδυναστεύσουν τον βιολογικό άνθρωπο , να τον κάνουν να βλέπει με φρίκη , ή με τρόμο , ορισμένα χαρακτηριστικά σύμφυτα με τη ζωική του ιδιότητα .
Η ηθική της γνώσης , απεναντίας , ενθαρρύνει τον άνθρωπο να σέβεται και να αποδέχεται αυτή την κληρονομιά , ξέροντας συγχρόνως , όταν πρέπει , να την τιθασεύει .
Όσο για τις υψηλότερες ανθρώπινες ιδιότητες , το θάρρος , τον αλτρουισμό , τη γενναιοφροσύνη , τη δημιουργική φιλοδοξία , η ηθική της γνώσης ενώ αναγνωρίζει την κοινωνικοβιολογική τους καταγωγή , επικυρώνει επίσης και την υπερβατική τους αξία στην υπηρεσία του ιδανικού που εκείνη ορίζει .

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Όλα αυτά θα μπορούσαν να ισχύουν – και ισχύουν κατά την γνώμη μου – εάν και εφόσον αποσυνδέσουμε την «ηθική γνώση» από την γνώση του «καλού και του κακού»
Μπορεί όμως να γίνει κάτι τέτοιο?

Δεν μιλώ για την θεολογική προσέγγιση αυτών των εννοιών (την γνώση του καλού και του κακού) – που ποσώς με ενδιαφέρει - , αλλά την φιλοσοφική.

Αν όμως αποσυνδέσουμε τον ορισμό και το νόημα της ηθικής, από το καλό και το κακό, τότε πως θα είναι δυνατός ο ορισμός της?
Σαν τι?
Τι θα ονομάζουμε ηθικό?
Την μη αντιδικία?
Πως θα ορίζεται – σε αυτή την περίπτωση - τι είναι δίκαιο?

Ποια θα είναι τα ασφαλή - και αντικειμενικά - κριτήρια που θα καθορίζουν την ηθική?

Ηθικό είναι ότι κάνει μια κοινωνία ποιο δυνατή?
Αυτό θα συνθλίβει τον αδύνατο.

Ηθικό είναι αυτό που μπορεί να θεωρηθεί καλό για όλη την γη.
Χμ!
Μπορεί να είναι σωστό, αλλά πολύ ασαφές.

quote:

---

gianopseftis :

Φίλε Κηφέα δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω με αυτές τις πολύ ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις σου.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να ισχύουν – και ισχύουν κατά την γνώμη μου – εάν και εφόσον αποσυνδέσουμε την «ηθική γνώση» από την γνώση του «καλού και του κακού»
Μπορεί όμως να γίνει κάτι τέτοιο?
Δεν μιλώ για την θεολογική προσέγγιση αυτών των εννοιών (την γνώση του καλού και του κακού) – που ποσώς με ενδιαφέρει - , αλλά την φιλοσοφική.
Αν όμως αποσυνδέσουμε τον ορισμό και το νόημα της ηθικής, από το καλό και το κακό, τότε πως θα είναι δυνατός ο ορισμός της?
Σαν τι?
Τι θα ονομάζουμε ηθικό?
Την μη αντιδικία?
Πως θα ορίζεται – σε αυτή την περίπτωση - τι είναι δίκαιο?
Ποια θα είναι τα ασφαλή - και αντικειμενικά - κριτήρια που θα καθορίζουν την ηθική?
Ηθικό είναι ότι κάνει μια κοινωνία ποιο δυνατή?
Αυτό θα συνθλίβει τον αδύνατο.
Ηθικό είναι αυτό που μπορεί να θεωρηθεί καλό για όλη την γη.
Χμ!
Μπορεί να είναι σωστό, αλλά πολύ ασαφές.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Έθιξες τόσο πολλά θέματα που σχετίζονται με την ηθική , τη γνώση , το δίκαιο , το καλό και το κακό και πολλά άλλα που θα ήθελα να διευκρινίσω σ’ αυτό το μήνυμα κάτι απ’ όλα αυτά που δεν συμπεριλαμβάνονται στην παράθεση που έκανα στο προηγούμενο μήνυμά μου . Μεταξύ άλλων γράφεις :

quote:

---

Αν όμως αποσυνδέσουμε τον ορισμό και το νόημα της ηθικής, από το καλό και το κακό, τότε πως θα είναι δυνατός ο ορισμός της?
Σαν τι?
Τι θα ονομάζουμε ηθικό?
Την μη αντιδικία?
Πως θα ορίζεται – σε αυτή την περίπτωση - τι είναι δίκαιο? [

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

quote:

---

Κηφεας

Η Γνώση, είτε των φυσικών νόμων είτε των ψυχικών, είναι επιστήμη.

---

quote:

---

Κηφέας

Απ’ ό,τι φαίνεται το θέμα της γνώσης (ή της άγνοιας) , είναι τεράστιο σε έκταση . Άρα το πεδίο ανταλλαγής απόψεων , σχεδόν , απέραντο . Γι’ αυτό και προσφέρεται για διάλογο , ο οποίος μπορεί να συνεχισθεί από όσους ενδιαφέρο

---

quote:

---

gianipseftis :

Η ηθική σχετίζεται με αυτό που ο άνθρωπος ορίζει ως “καλό” ή “κακό”, άρα είναι υποκειμενική.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

quote:

---

Κηφέας

Το καλό και το κακό αποτελούν ένα από τα πολλά δυικά σύμβολα που εκφράζουν τα ζεύγη των αντιθέτων πόλων που κυριαρχούν στον υλικό κόσμο και που ανάμεσα τους πρέπει να ισορροπήσουμε για να μπορέσουμε να υπάρξουμε μέσα σ’ αυτόν .
Σαν παράδειγμα των αντιθέτων αυτών πόλων μπορούμε ν’ αναφερθούμε στο ότι η ζωή μας ισορροπεί μέσα στο δίπολο ζέστη – κρύο σε κάποιο πολύ συγκεκριμένο σημείο ή σε κάποια πολύ στενή θερμοκρασιακή ζώνη , έξω από την οποία , προς το πιο θερμό ή προς το πιο ψυχρό , όλες οι λειτουργίες της σταματούν . Ακόμα βλέπουμε μέσα σε μια πολύ στενή ζώνη συχνότητας της φωτεινής ακτινοβολίας μέσα στο δίπολο φως– σκοτάδι ή ακούμε σε μια παρόμοια στενή ζώνη μέσα στο δίπολο ήχος – σιωπή .

---

Δεν έχω χρόνο, τώρα, θα σου απαντήσω αναλυτικότερα αργότερα .

quote:

---

gianipseftis :

Φίλε Κηφέα έχω την εντύπωση πως στην περίπτωση του καλού και του κακού δεν έχουμε ζεύγους αντίθετων πόλων (δίπολο)
Δεν υπάρχει δηλαδή ομοιότητα ή αντιστοιχία με το δίπολο φως – σκότος, ή ήχος-σιωπή.
Σε αυτές τις δυο περιπτώσεις για παράδειγμα, η απουσία της μιας κατάστασης / πόλου, προσδιορίζει τον αντίθετό πόλο.
Για παράδειγμα, η παντελής απουσία ήχου, προσδιορίζει την σιωπή, το ίδιο όπως η απουσία του φωτός, προσδιορίζει το σκοτάδι.

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr