Ελλείψει νέων ιδεών...
Οταν η τηλεόραση δεν έχει κάτι νέο και αξιόλογο να δείξει, παίζει επναλήψεις ή κάνει συζητήσεις επι συζητήσεων επί ώρες για ανούσια θέματα.
Οταν η μουσική δεν έχει τίποτε το καινούργιο να προσφέρει, καταφεύγει σε επανεκδόσεις και ρεμίξ παλιότερων «επιτυχιών».
Οταν ο κινηματογράφος βαλτώνει και μένει από ιδέες, παίρνει ανούσια βίπερ και τα κάνει ταινίες και πάνω σ’ αυτές γίνονται ατελείωτες κουβέντες.

Εδώ και πολλά πολλά χρόνια, η φιλοσοφία δεν έχει τίποτε καινούργιο προσθέσει πάνω σε κείνα των αρχαίων φιλοσόφων.
Ως εκ τούτου, χιλιάδες «νεοφιλόσοφοι», παίρνουν μια λέξη ή μια φράση ενός από κείνους τους σπουδαίους και τη διπλώνουν, την απλώνουν, την κοιτούν από δώ, την κοιτούν από κει, τη βάζουν στο μικροσκόπιο, στο τηλεσκόπιο, την ανασκολοπίζουν σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσουν τί ήθελε να πει ο ποιητής κι έτσι να γλείψουν λίγη από τη δόξα και ενδεχομένως τη σοφία του αρχέτυπου.
Κι επειδή η επιστήμη, σε αντίθεση με τη φιλοσοφία, έχει κάνει άλματα από τότε, δεν είναι άσχημο να βάλουν και λίγη απ’ αυτήν μέσα, να προσπαθήσουν δλδ να δουν μια καθαρά φιλοσοφική έννοια με τα μάτια της επιστήμης, ξεχνώντας πολλές φορές οτι «σοφόν το σαφές», ή πιό απλά, η σοφία είναι στην απλότητα, το απλό είναι το δύσκολο, σε αντίθεση με το πολύπλοκο που είναι ενίοτε χαώδες και ανούσιο.

Εκείνος λοιπόν «ουδέν οίδε», παρ’ όλο που και οι πέτρες ξέρουν οτι ήξερε σχεδόν τα πάντα. Τελικά είδε οτι όσα και να δει, πάντα θα υπάρχουν άλλα τόσα από πίσω που είτε δεν μπορεί είτε δεν του επιτρέπεται να τα δει.
Την ίδια περίπου εποχή, κάποιος άλλος είδε οτι όσα και να δει, ακόμη και όλα να τα δει, δεν έχει κανένα νόημα γιατί «όλα» δεν υπάρχει (εκτός απ’ αυτό του Θέμου) κι έτσι αναφώνησε «ματαιότης ματαοτήτων, τα πάντα ματαιότης...».
Αυτό βέβαια δεν τον ωδήγησε στο να παραιτηθεί από τα πάντα όπως θα άρμοζε μετά από ένα τέτοιο συμπέρασμα αλλά απεναντίας πρόσθεσε καμμιά πεντακοσαριά ακόμη σοφίες, πηγάζουσες από επεξεργασία και αξιολόγηση γνώσης και βιωμάτων, για να κλείσει την ιστορία όπως ακριβώς την ξεκίνησε.

Πιθανόν ο περί ου ο λόγος ( ο δικός μας ας πούμε ) να είπε αυτό που είπε όντας στα τελευταία του (δεν ξέρω) και διαπιστώνοντας οτι και να ζούσε άλλες χίλιες ακόμη ζωές πάλι στα ίδια θα βρισκόταν αφού δεν είναι δυνατό να κυνηγάς την ουρά σου.
Πιθανόν πάλι να το είπε πριν αρχίσουν να στεγνώνουν τα εγκεφαλικά κύτταρα, όντας δλδ σε άριστη φόρμα όπως θα λέγαμε σήμερα αλλά και πάλι αυτό δεν τον εμπόδισε να εξακολουθεί να κόβει βόλτες και να μοιράζει απλόχερα σοφία σε διψασμένα παλικάρια.

Μετά από χιλιάδες χρόνια, άλλα μεγάλα κεφάλια, έχοντας σαν προίκα τη σοφία του προηγούμενου και των συν αυτώ, έχοντας ακόμη και δεκανίκια ( κάτι σαν ντόπες ας πούμε ) με τη μορφή της προοόδου και της επιστήμης, αφού έψαξαν απ’ όλες τις πάντες και με κάθε τρόπο για απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα, κατέληξαν στο ίδιο με κείνον:
Τίποτε.
Γιατί κάθε φορά που έβρισκαν μια απάντηση, σηκώνοντάς την για να βεβαιωθούν, διαπίστωναν οτι από κάτω βρίσκονταν άλλο ένα ερώτημα, ενίοτε πιό δύσκολο από το προηγούμενο. Βέβαια το είπαν πιό αισιόδοξα: για κάθε ερώτημα που απαντιέται προκύπτουν δέκα νέα ερωτήματα.
Ετσι, εκεί που έλεγαν οτι φτάνουν επιτέλους στην άκρη, ας πούμε των μυστηρίων του σύμπαντος, του «είναι», (που υποτίθεται όλοι μέσα είμαστε και μαζί με μας και η γνώση και μαζί μ’ αυτή και η σοφία και μαζί...και πάει λέγοντας), αυτομάτως ποτάμι τα νέα ερωτήματα, αναθεώρηση παλιών στάνταρ, φτου κι απ’ την αρχή.
Λογικό εν μέρει αφού το σύμπαν είναι...εχμ...τί διάολο είναι;
Ας πούμε οτι είναι άπειρο να ξεμπερδεύουμε. Το άπειρο είναι μια πολύ βολική έκφραση, κολλάει παντού και ιδιαίτερα όταν κολλάμε εμείς.
Πολύ πιθανό, ο δικός μας να διαπίστωσε κάποια στιγμή οτι όλος αυτός ο αχταρμάς που άλλοτε το λέμε σύμπαν, άλλοτε ον, άλλοτε αλήθεια κλπ είναι ατελείωτο, αδύνατο να χωρέσει μέσα σε όλους τους εγκέφαλους που υπήρξαν πριν απ’ τον δικό του, υπήρχαν μαζί με κείνον και θα υπήρχαν μετά απ’ αυτόν, έστω κι αν μπορούσε να τους κάνει πακέτο όλους σε έναν.
Καθόλου αρεστή κατάσταση, ιδιαίτερα σε κείνον και καθόλου αισιόδοξη για κείνους που τον άκουγαν. Φαντάσου να μου έλεγε ο δάσκαλος στο σχολείο, που τον είχα και σε μεγάλη εκτίμηση, κοίτα μάγκα, μαλακίες είναι όλα, μην την ψάχνεις, όσο και να το κουράζεις δε βγάζει πουθενά.
Η θα τον γιαούρτωνα και θα ‘ψαχνα για άλλο δάσκαλο ή θα τα παρατούσα τα σχολεία και θα πήγαινα για ολοήμερο καμάκι εφαρμόζοντας το «ο, τι φάμε ο,τι πιούμε κι ο,τι αρπάξει ο...τους». Δεν το είπε όμως, έχοντας υπ’όψη τις παραπάνω εκδοχές πιθανώς.

Ο άλλος τώρα, τί το ‘θελε και το είπε;
Πολλά μου έρχονται στο μυαλό.
Μπορεί να το είπε σκεφτόμενος φωναχτά και μην ξέροντας οτι είναι κι άλλοι γύρω κι ακούνε.
Μπορεί να το είπε επίτηδες για να δει τι θα κάνουν τα μειράκια που τον τριγύριζαν. Θα τον γιαούρτωναν; Θα πήγαιναν σε άλλο φροντιστήριο; Θα προσπαθούσαν να το αναλύσουν και να δούν τι ήθελε να πει ο ποιητής;
Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο οτι το είπε. Ξέρω επίσης οτι και μην το έλεγε, κάποτε κάποιος άλλος θα βρισκόταν να το κάνει, κάποιος που θα έφτανε στο ίδιο περίπου σημείο-αδιέξοδο(;).

Σκέφτομαι καμμιά φορά οτι τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ πιό απλά απ’ όσο νομίζουμε (για να μην παρεξηγηθούμε, ας υποθέσουμε οτι ο πληθυντικός αφορά σε μένα και τον εαυτό μου). Κι επειδή όπως είπαμε το απλό είναι και δύσκολο, τα κάνουμε να φαίνονται πολύπλοκα γιατί δε θέλουμε ή δε μπορούμε να μπούμε στα δύσκολα.
Υποτίθεται οτι παλεύουμε να κάνουμε τη ζωή μας εύκολη και απλή. Μπορεί σε λίγα χρόνια να μη χρειάζεται να δουλεύουμε, να μη χρειάζεται να τρώμε, να μη χρειάζεται να φλερτάρουμε (καμάκι λαϊκιστί), ούτε καν να κοιμώμαστε.
Που σημαίνει οτι θα έχουμε όλο τον καιρό να σκεφτώμαστε, αν δεν το αντικαταστήσουμε κι αυτό με τίποτε άλλο και βάλουμε αυτόματο πιλότο, και, κατά νταργουιν, μπορεί να γίνουμε ένας τεράστιος εγκέφαλος με μικρά ποδαράκια και χεράκια στην καλύτερη.
Εστω οτι γίνουμε και έστω οτι μας αρέσει κιόλας (σε όλα συνηθίζει κανείς).
Πάλι μέσα σε ένα σύμπαν θα είμαστε, πάλι από την πρωταρχική ύλη θα αποτελούμαστε, πάλι ένα πνεύμα θα μας δίνει κίνηση και ζωή και πάλι θα ψάχνουμε από πού ήρθε αυτή η πρωταρχική ύλη, από πού το πνεύμα το ζωοποιόν και τί διάολο είναι, γιατί να υπάρχω εν τέλει και τί διάολο κάνω εδώ πέρα, λές κι αν δεν υπήρχα εγώ θα χανόταν το σύμπαν.
Φυσικά αν δεν υπήρχα δεν θα υπήρχε και σύμπαν (για μένα), που σημαίνει οτι υπάρχει κάτι σε σχέση με κάτι άλλο που επίσης υπάρχει (ορίστε;).
Εστω λοιπόν οτι υπάρχει.
Κατά τα φαινόμενα (που ενίοτε απατούν), ο,τι υπάρχει είναι απειροελάχιστο.
Δλδ από όποια μεριά κι αν το κοιτάξω, είτε μακρο- είτε μικρο-, πάλι άπειρο είναι.Που σημαίνει την ίδια αξία έχει το μικρο-άπειρο ας το πούμε έτσι με το μακρο-άπειρο.
Καλά, τα ‘παν κι άλλοι αυτά, εν τω παν κλπ κλπ.
Λοιπόν, αφού ο,τι υπάρχει και δεν υπάρχει είναι άπειρο, την κάτσαμε τη βάρκα, δεν υπάρχει πιθανότητα να το δω, να το βρω, να το νοιώσω, να το κάνω κτήμα μου, ούτε καν να το προσεγγίσω.
Δλδ, σκατά, τίποτε δεν ξέρω κι όσα και να μάθω πάλι τίποτε δε θα ξέρω.
Εν οίδα οτι ουδεν οίδα κι ούτε θα (οι)δώ...σόρι από τους γλωσσολόγους.
Μπορεί να είχε δλδ συνέχεια η περιβόητη φράση και να την έκοψε η λογοκρισία μην απογοητεύσει τα μειράκια και τα παρατήσουν όλα.

Για να τελειώνουμε (απ το τέλος όχι το τέλειος), υπάρχει ελπίδα; Τί κάνουμε;
Κατ’ αρχήν συνεχίζουμε εδώ στο εσωτερικά να πετάμε και καμμιά μαλακία που και που (να φιλοσοφούμε μετά μαλακίας δλδ και όχι άνευ) γιατί έχει φάση και γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι, να την ψάχνουμε.
Κατά μέση, ελπίδα υπάρχει με την προϋπόθεση οτι όλα αυτά (και τα πριν και τα επόμενα) έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης, ακολουθούν μια πορεία και θα καταλήξουν κάπου. Ελπίζω δλδ κάποιος να τα έχει φτιάξει όλα τούτα (το εν και το άπαν που λέγαμε) και κάποτε να το μάθω κι εγώ είτε από δω (όχι το εσωτερικά βέβαια) είτε από αλλού.
Γιατί αν δεν είναι έτσι, τσάμπα καίει η λάμπα και μάλλον κυριολεκτούσε κι ο παπούς με το «ματαότης ματαιοτήτων κλπ...».
Κατά τέλος...αστο, δεν έχει τέλος, άπειρο είπαμε είναι.

ΤΣΟΝΤΑ:
Τώρα μόλις είδα αυτό του ΠΛΑΤΩΝΑ (του δικού μας, εδώ)

"...Πω πω!!!!και ο Σωκρατης ειχε πει πως διχως καλοσυνη δεν υπαρχει ΣΟΦΙΑ, μα και ο ΒΟΥΔΑΣ....και ο Χριστος, το ιδιο.

Μα αυτοι.... δεν εισαν μονο ΣΟΦΟΙ... Ησαν ΑΠΛΟΙ!"

Α γειά σου.
Γι αυτό και ήταν σπουδαίοι.

respect.

Εχω μία αδυναμία στις θέσεις που εκφράζονται με συντομία και σαφήνεια.
Ισως επειδή εγώ δεν τα έχω ακόμα καταφέρει πλήρως, όπως θα ήθελα.

Επειδή μου άρεσε και το μήνυμα του λαμόγιο, θα κάνω μία μικρή διευκρίνηση στο τελικό συμπέρασμά του
"Δλδ, σκατά, τίποτε δεν ξέρω κι όσα και να μάθω πάλι τίποτε δε θα ξέρω."

...όσα και να μάθω πάλι θα έχω μάθει τόσο λίγα, έτσι ώστε η άγνοια μου θα είναι πάντα περισσότερη από την γνώση μου.

Αντε μετά να νοιώσεις υπεροψία, γίνεται; ..Δεν γίνεται!

Δεν έγραψε ποτέ του τίποτα.Σου λέει αφού ό,τι κι αν γράψω το επόμενο πρωί θα το αναιρέσω εγώ ο ίδιος και θα το κάψω.Εγώ ο Λόγος εγώ κι ο Αντίλογος.

Μόνο ο Σοφός φτάνει στην επίγνωση του Χάους.Απαντάς σε ένα ερώτημα και προκύπτουν άλλα δέκα,λύνεις ένα πρόβλημα και ξεφυτρώνουν άλλα δέκα,σαν την καταραμένη τη Λερναία Ύδρα.Όσο περισσότερο ξεθολώνει το τοπίο τόσο αποκαλύπτεται η απέραντη θολότητά του.

Γειά σου γίγαντα Σωκράτη,γιε του Πάνα,εσύ ο πιο διεστραμμένος όλων,εσύ που κατάφερες από Ερινύα να γίνεις Ευμενίδα,εσύ που έδειξες το δρόμο της Αρετής.

Πρώτα από όλα λοιπόν, παρότι είμαι φίλος της Σοφίας, κοιτάζω και μαλιστα πολύ, προς την μεριά της επιστήμης.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη διανόηση η τον τρόπο που έρχονται οι γνώσεις. Αν τα αρνηθείς όλα αυτά, είναι σαν να αρνιέσαι να ταξιδεύεις με σύγχρονα μέσα, να έχεις περίθαλψη, η γνώσεις για το διάστημα κλπ κλπ. Καταλαβαίνω, πως η μια ανακάλυψη θα φέρνει την επόμενη, και αυτος είναι ο ΧΡΟΝΟΣ, αυτά έχει η εξέλιξη...Ειλικρινά δεν έχω κανένα πρόβλημα, με τέτοιου είδους τεχνογνολογια. Αν η επιστήμη αποβλέπει προς το καλύτερο, με την έννοια συνθήκες ζωής και όχι καταστροφής… είναι πάντα καλοδεχούμενη. Και είναι ΑΝΑΓΚΗ να γνωρίζω, και μάλιστα πολύ καλά, όταν η δουλεία μου, το ζητάει! Φαντάσου να πας με πρόβλημα στην καρδιά σου και να χρειαστείς άμεση εγχείρηση. Δεν θα σε σώσει ο Σοφός η ο ΓΚΟΥΡΟΥ, μα ένας εκπαιδευμένος, ικανός και με γνώσεις επιστήμονας…

Ας δώσουμε λοιπόν σε κάθε πράγμα αυτό που του αρμόζει!

Και η επιστήμη μιλάει για τοσα!. Θεωρίες πολλές…. BIG BANG σαν αρχή…. το σύμπαν δεν είναι σταθερό μα εκτείνεται…μαύρες τρύπες κλπ κλπ. Που ίσως σε κοντινό η μακρινό μέλλον οι περισσότερες να αναθεωρηθούν….

Μα εμείς ζητάμε από κάπου σιγουριά!

Αν μας πουν κάτι για το τίποτα, αντιδρούμε και λέμε μα πως, υπάρχει Θεός! .Μα τι είναι το τίποτα των επιστημόνων? ….ίσως δούμε μεταφορικά λιγο απο Σωκράτη και ΒΟΥΔΑ.

Άκου λαμογιο τι λένε για το τίποτα, αν φυσικά δεν τα γνωρίζεις!

Μιλανε για Virtual σωματιδια *(ηλεκτρονιο) στο τίποτα, για να τα διακρίνουν από τα πραγματικά της ύλης, και λένε πως αν σε αυτά τα virtual σωματίδια, που ζουν παρά πολύ λίγο, αν λενε τους δοθεί ενέργεια από ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, αυτό δεν εξαφανίζεται, δηλαδή γίνεται πραγματικό ηλεκτρόνιο!

Μάλιστα!

Μήπως και στη ζωή, δεν πράττουμε κάπως έτσι? Δεν μας έρχεται μια ιδέα, μετά την παλεύουμε δίνουμε την ενέργεια μας μέχρι να την πραγματοποιήσουμε?

Μα το πιο τρελό, ακόμα δεν στο είπα!

Το Τίποτα αν γαργαληθεί….λέγετε ψευτο άδειο! Και αν γαργαληθεί αρκετά….φτάνει να κάνει ΜΠΟΥΜ! Σε ενα γαργαλημένο ΑΔΕΙΟ, ΑΚΟΥΣΕ ΑΚΟΥΣΕ…1 κυβικο εκατοστό από αυτό, θα ζύγιζε 10 στην 64 δύναμη ΤΟΝΟΥΣ!!!! Όταν το παρατηρούμενο μέχρι στιγμης σύμπαν, ζυγίζει μόλις 10 στην 50 δύναμη τόνους!

Κατάλαβες αδερφέ, λες και κάποιος αν έβρισκε λίγο από αυτό το τίποτα….δεν θα ήταν σαν να έβρισκε το θεό?
Σίγουρα πάντως…. θα την ΠΑΡΑΕΥΡΙΣΚΕ!!! Άλλο από Νιρβανες, Παραδείσους και τετοια, μιας και η δημιουργία….δεν θα του ήταν άγνωστη!

Βλέπεις Φιλε Λαμογιο,

πιστεύω πως αν γνωρίσεις η συντονισθείς με αυτό το τελευταίο, εννοώ την δημιουργία, έχεις να κανείς με το μεγαλείο της Ζωής…..που να βρει θέση…. η ματαιότητα?

Ας μην ματαιοπονούμε, και ας χαμογελάσουμε στη Ζωή…Ας γαργαλήσουμε λίγο και εμείς τους εαυτούς μας! Ποιος ξέρει….αν και αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο, παρά δημιουργήματα της σκέψης μας, ...ίσως μια μέρα κάνουν ΜΠΑΜ!

Ε τοτε....

Δεν τα πάω καλά με τις Σοφίες και μάλλον φαίνεται και στα γραπτά μου.
Επίσης δεν τα πάω καλά με τις υπερ-επιστήμες και τα μαθηματικά, παρ’ οτι «πολυτεχνίτης».

Κι εγώ αγαπώ τη Σοφία Πλάτωνα, έρωτας μεγάλος. Και σαν θηλυκό που είναι, της την έπεσα με χίλια κάποτε αλλά αποδείχτηκε σκληρό καρύδι. Δε μου έκατσε ακόμα και δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ. Αυτό όμως όπως ξέρουμε σε πεισμώνει περισσότερο και καμμιά φορά σε τρελαίνει. Ακολουθώντας ένα απόφθεγμα φίλου καμακαδόρου που δεν του αντιστεκόταν καμμιά, δεν πα να την έλεγαν και Σοφία, δλδ το «η πρέφα θέλει υπομονή και το μ.... κυνήγι», όπου μ.... βάλε Σοφία, είπα να την κυνηγήσω όσο μπορώ.

Κοίτα να δεις τώρα...
Γαργαλημένος απ τα λόγια του Πλάτωνα και γαργαλώντας το κουμπάκια μπροστά μου, βρήκα αυτό εδώ. ΜΕΣΑ

Κάποια στιγμή μου φάνηκε οτι η πρώτη εικόνα έμοιαζε καταπληκτικά με τις τελευταίες, η αρχή με το τέλος ας πούμε κι αν τις πάρουμε αλφαβητικά θα λέγαμε το Α με το Ω.
Ιδιαίτερα όταν έφερα στο μυαλό μου αυτή ΕΞΩ την εικόνα.
Κοιτώντας σιαμέσα (που λένε και στο χωριό μου) βλέπεις το ίδιο όπως κοιτώντας σιαόξω
Και θυμήθηκα οτι σχεδόν το ίδιο πράγμα είδα μια νύχτα Αυγούστου από μια κορφή κοντά στα 2000 μέτρα κοιτώντας ψηλά με αυτό που είδα μια άλλη νύχτα, όντας 2010 μέτρα χαμηλότερα με νερό γύρω μου.
Και θυμήθηκα κάτι που είδα να λέγεται εδώ μέσα «όπως πάνω έτσι και κάτω» ή κάτι τέτοιο.

Κοιτώντας λοιπόν απ την κορφή, αναφώνησα το χιλιοαναφωνηθέν «είμαι ένα τίποτε»...
Αλλά αμέσως ο άλλος μέσα μου μου τα έχωσε καθ’ οτι δε γουστάρει να είναι τίποτε και μου την έκανε γυριστή λέγοντας, ναι, είσαι τίποτε αλλά όχι οποιοδήποτε τίποτε. Αποτελείσαι από πολλά-αν σου πω άπειρα θα με δείρεις-τιποτάκια.
Τώρα σα να μπαίνω στο νόημα με τη βοήθεια του Πλάτωνα.
Κάνοντας ζουμ σε ένα απ τα τιποτάκια αυτά, φτάνω σε μια στιγμή να μη βλέπω τίποτε παρ’ όλο που είμαι περιτριγυρισμένος απ αυτά, ακόμα χειρότερα, όλα αυτά μαζί είμαι εγώ ο ίδιος.

Ναι, Πλάτωνα, αυτό με το σωματίδιο το ήξερα. Ηξερα οτι είναι χωρίς να υπάρχει. Είναι παντού χωρίς ταυτόχρονα να είναι πουθενά συγκεκριμμένα (τί μου θυμίζει...τί μου θυμίζει...) και για να υπάρξει κιόλας, ή έστω για να το δω εγώ, χρειάζεται ένα γαργάλημα όπως λες, μια πνοή ας πω εγώ.
Εδώ κολλάω λίγο. Εχω ένα τίποτε, που δεν είναι τίποτε αλλά είναι κάτι, πιθανόν και τα πάντα. Και λέω εγώ τώρα βάζοντας μπρός όσες συνάψεις μπορώ κι ας κάψω λίγο ρεύμα παραπάνω:
Ρε συ, ψάξε καλά αυτό το τίποτε, αυτό που έχεις μέσα σου, γιατί αν μπορέσεις και το δεις, αν το γνωρίσεις ας πούμε, μπορεί να δεις το όλο σου καλύτερα.
Γύρνα, μαζέψου, συρρικνώσου, κοίτα μέσα βαθειά όχι έξω, γίνε αυτό το απειρο-ελάχιστο απ όπου ξεκίνησες μπας και δεις τίποτε...
Εύκολο τόχεις;
Καθόλου. Αλλά είναι πιό εύκολο απ το να ψάχνεις στην άλλη μεριά, στο άλλο άπειρο δλδ, στο αποτέλεσμα. Αμα βρεις την αιτία θα ξέρεις το αποτέλεσμα χωρίς να χρειάζεται να το ψάξεις.

Καλά λες, είπα μέσα μου. Θα προσπαθήσω λοιπόν όσο μπορώ, καλά, δε θα σκάσω κιόλας, πού ξέρεις, μπορεί κάποιος άλλος να το κάνει, κάποιος με περισσότερες συνάψεις και πιό πολύ ρεύμα, έστω κάποιος που το θέλει πιό πολύ και θα μου το πει κι εμένα.

Κι επειδή μ’ αρέσει να παίζω καμμιά φορά με τις λέξεις...
Ρε λες εκείνος ο δάσκαλος να είπε κάτι άλλο; Λες να ξέχασε ο γραμματικός να βάλει μια λεξούλα και χάσαμε τη μπάλλα;
Μπας και είπε ο μπαγάσας «εν οίδα οτι ΤΟ ουδέν οίδα»;
Μήπως «οίδε» το «εν» επειδή «οίδε» το «ουδέν»;

Τί λες και συ ωρε Τσέλιγκα;

Όντως,μερικές φορές χρειάζεται αυτή η αλαζονία,αυτό το "εγώ ξέρω",χρειάζεται η πρωτοβουλία.Κι αν τα σκατώσω?Εντάξει,το καλύτερο μάθημα είναι το πάθημα.

Και στην τελική μπορεί να έχουμε θεοποιήσει τους αρχαίους όμως η εποχή μας εχει Γνωρίσει ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από τη δική τους.Άρα εμείς μπορούμε να λέμε "ε,όλο και κάτι ξέρουμε".

Ειδικά η επιστήμη,αυτή κι αν έχει το δικαίωμα να πει ότι όλο και κάτι έχει μυριστεί για τον Κόσμο.

Η πλάκα είναι ότι ο Σωκράτης από τη μία είπε ότι "δεν ξέρω τίποτα" αλλά είπε και το άλλο,το "γνώθι σαυτόν"(εντάξει,το μαντείο το είπε και εκείνος το εστερνίστηκε).Καλά μας δουλεύει εντελώς ο τύπος.Αφού όσα κι αν μάθουμε για τον εαυτό μας πάλι τίποτα δεν θα ξέρουμε.What's the ****ing point,που λένε κι οι φίλοι μου από το Αμέρικα,Αχχχ!

"Εν οίδα ότι ΤΟ ουδέν οίδα",γιατί όχι,ίσως να είναι έτσι.Ωραίο σκηνικό,το απόλυτο χαλασμένο τηλέφωνο της Ιστορίας.

quote:

---

Μπας και είπε ο μπαγάσας «εν οίδα οτι ΤΟ ουδέν οίδα»;

---

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΡΟΜΟΣ Ή ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΗΡΕΣ ΔΕ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ΤΟΤΕ ΧΑΡΑΞΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ
Odysseus_Nemo

Δεν νομίζω να έκανε λάθος ο Σωκρατης! Έγραψα στην αρχή, και είναι αληθεια, πως o Πλατων ο μαθητής του, τον έπαιζε μονοτερμα δέκα χρόνια να πάρει μια απάντηση, γιατί λες πως δεν ξέρεις τίποτα? μα ο Σωκράτης του χαμογέλαγε….και δεν απάνταγε!
Στο τέλος, δυο τρεις μέρες πριν πάρει το κώνειο, του το είπε.!

Γνωρίζω λίγο… τι είναι η αγάπη!

Μετά από αυτό άλλαξε αρκετά ο Πλάτων….ακόμα και στο γραπτό λόγο!

Τώρα, εμείς έχουμε από δαύτο?
Γνωρίζουμε μήπως τι είναι, η απλά θεωρούμε ότι μας αρέσει…σαν αγάπη? Ειλικρινά ρωτάω, όχι θεωρητικά. Αν ρίξουμε μια ματιά στις ειδήσεις, τι γίνεται στον κόσμο, μα και τι γίνεται στο εσωτερικά, που είναι μια μικρογραφία του κόσμου, τι θα λέγαμε?

Όταν έχεις λίγο από αυτό, είναι σαν να πετάς στα σύννεφα, και εσύ λαμογιο μα και κάθε αρσενικό που κυνήγησε θηλυκό… κάτι ξέρει. Και δεν είναι όλο εκεί… στον έρωτα δηλαδή. Αυτό είναι μέρος της. Γνωρίζεται τι δύναμη έχει…. Ίσως, αν τα κατανοήσουμε σε βάθος, βρούμε γιατί έβαλε την Διοτίμα να μιλήσει για αυτό, και δεν τα είπε κατευθείαν ο ίδιος.

Ένα βήμα λοιπόν ακόμα.

Λαμογιο, στα 2000 μέτρα ψηλά μα και μέσα…καλά τα λες! Μα όπως έγραψες η Σοφουλα είναι δύσκολη, αποδοτικά εκφράστηκε και ο κοστ,

What's the ****ing point?

Από λόγια λοιπον μπουχτίσαμε! Δεν θέλω να φύγω από τη ζωή αναζητώντας, η ελπιζοντας πως θα μου ανοίξει την πόρτα ο μπάρμπα Πέτρος…..και θα παίζω κρυφτούλι με χαριτωμένες ψυχουλες, η θα βράζω σε καζάνια, με ορμονουχες συμβίες…
Τα βαρέθηκα αυτά…ακόμα και τι μου είπαν ολοι οι Σοφοι… Τα αφήνω στην άκρη!

Γινεται?

Μα αν πραγματικά το κάνετε, τότε τι γνωρίζεται?

ΤΙΠΟΤΑ!

Εκείνη τη στιγμή, και για μια στιγμή, είσαστε εκείνη η ενέργεια! Με πιάνετε? Μετά θα έρθει πάλι η Σκέψη να πει τα δικά της! Πως δεν ξέρεις? Δεν ξέρεις…μα κατι είσαι, ανωτερος εαυτος, κλπ κλπ!

Μα ας ξαναγυρισουμε στη επιστήμη.

Ο HUMBLE, πριν χρόνια, παρατήρησε και απέδειξε πως το Σύμπαν δεν είναι σταθερό, δηλαδή εκτείνεται! Μέχρι τότε, ακόμα και ο Αϊνστάιν, θεωρούσε σωστή την Αριστοτελεια οπτική, πως το Σύμπαν δεν μεταβάλλεται! Τώρα, κάτι που έχει κατεύθυνση, μιας και εκτείνεται, είναι στο Χρόνο, και αυτό πάει να πει πως το σύμπαν κάποτε ΑΡΧΙΣΕ! Μάλιστα με τη δεύτερη αρχή της θερμοδυναμικής, που λέει πως το Θέρμο περνάει στο κρύο, μας λέει επισης πως το ηλιακό μας σύστημα φθίνετε συνεχώς, όπως κάνει το ανθρώπινο σώμα, από την μέρα που γεννήθηκε!

Τώρα, αφού δεν θέλεις να είμαστε μετριοπαθείς λαμογιο, μιας και είναι αποδεδειγμένο πως ο σίδηρος που φέρει ο καθένας μας, είναι απομεινάρια ενός ηλιακού συστήματος που έκανε μπουμ κάτι δις χρόνια ενωρίτερα, γιατί να μην πούμε, πως είμαστε το σύμπαν?

Είμαστε το σύμπαν, μα συμπεριφερόμαστε όπως το σύμπαν?

Σε τάξη εννοώ, και αυτή δεν είναι επίσης ρητορική ερώτηση!

Όχι?

Τι φταίει?

Άφησα προς το τέλος τα δύσκολα.

Αν όλα έχουν αρχή και τέλος…

Είναι σωστή η υπόθεση των επιστημόνων για το άπειρο του διαστήματος στο χώρο, μα λάθος πως είναι άπειρο και στο χρόνο?

Αν όλα γίνονται και εξελίσσονται στο χρόνο, πριν το Μπαμ, να το πούμε Άχρονο η Τίποτα?
Όπως και να το πούμε….εκεί δεν γίνεται τίποτα, ουτε καν αν υπάρχει η όχι Θεός σαν σκέψη, (πριν το Μπαμ….),μιας και αυτός που κάνει την ερώτηση, είναι πάντα από αυτή τη μεριά, του σκεφτόμενου!

Γιατί ο γεροσωκρατης τότε μίλησε για αιωνιότητα και… Διοτίμα?

Μήπως του έλειπαν στοιχεία ώστε να δει με ένα καλό τηλεσκόπιο η μικροσκόπιο και αυτός καλύτερα?

Και αυτό να πάρει η ευχή, το ΑΧΡΟΝΟ μου είναι ΑΓΝΩΣΤΟ! Δεν γίνεται με τίποτα να περιπέσει στην σκέψη η στις αισθήσεις μου! Μήπως η αγάπη που μίλησε, και όχι μόνο αυτός, και που δεν γνωρίζουμε… δεν είναι και αυτή…στο χρόνο?

Για αυτό την είπε Αιωνιότητα? Για αυτό δεν εξήγησε τόσα χρόνια στον μαθητή του Πλάτωνα το τίποτα, γιατί η θεωρία και η γνώση, ίσως γινόταν εμπόδιο…μα τον ιδιο τον ΣΩΚΡΑΤΗ ενδιέφερε να ερθει στην ανθρωπινη συνείδηση, η άχρονη και αιώνια διάσταση?

Ετσι βλέπουμε πως οι επιστήμονες φτάνουν με υπολογισμό και λογική, εκεί... που ΕΙΝΑΙ μερικοί φιλόσοφοι και μύστες, ΚΑΙ συνειδησιακά.

Edited by - ΠΛΑΤΩΝΑΣ on 08/09/2004 10:39:58

quote:

---

Να απαντήσω Εγώ;;;;
ΟΙΔΑ = ΞΕΡΩ,ΓΝΩΡΙΖΩ
ΟΥΔΕΝ = ΜΗΔΕΝ, ΤΙΠΟΤΑ

---

quote:

---

1. Ο HAWKING ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΕΠΕΙΔΗ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΑΔΥΝΑΤΗ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΚΕΨΗ.

2. ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΣΤΑ ΕΝΔΙΑΜΕΣΑ ΧΩΛΑΙΝΩ!!

3. ΓΙΑΤΙ ΕΝΩ ΒΡΗΚΑΜΕ ΟΤΙ "ΤΙΠΟΤΑ" ΚΑΙ "ΠΑΝ" ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ, ΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟ "ΤΙΠΟΤΑ" ΚΑΙ ΤΟ "ΠΑΝ", ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥΣ, ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΡΙΖΟΥΝ ΔΕΝ ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ.

4. ΜΗΠΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΟΡΙΣΑΜΕ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ;;

---

quote:

---

Γνωρίζω λίγο… τι είναι η αγάπη;

---

Είναι άλλο το αγαπάν των Αρχαίων; (Ισως άλλο το αγαπάν του Αριστοτέλη, άλλο του Σωκράτη, άλλο του Πλάτωνα;)
Και άλλο η αγάπη των Χριστιανών;
Και άλλο η αγάπη που λέμε εμείς σήμερα;
Και ο καθένας μας την αντιλαμβάνεται και την χρησιμοποιεί διαφορετικά;

Η Αγάπη έχει φορά προς τα έξω ή είναι αμφίδρομος;
Αγάπη και Ερως, μήπως έχουμε μπερδέψει τις δύο έννοιες ή μπορούμε εύκολα να τις ξεχωρίσουμε;

quote:

---

Καλό ερώτημα, τι είναι η αγάπη; Τι σημαίνει η λέξη; Ετοιμολογικά μάλλον θα μας μπερδέψει παρά θα μας διευκολύνει. Αγαν + πάομαι

Είναι άλλο το αγαπάν των Αρχαίων; (Ισως άλλο το αγαπάν του Αριστοτέλη, άλλο του Σωκράτη, άλλο του Πλάτωνα;)
Και άλλο η αγάπη των Χριστιανών;
Και άλλο η αγάπη που λέμε εμείς σήμερα;
Και ο καθένας μας την αντιλαμβάνεται και την χρησιμοποιεί διαφορετικά;

Η Αγάπη έχει φορά προς τα έξω ή είναι αμφίδρομος;
Αγάπη και Ερως, μήπως έχουμε μπερδέψει τις δύο έννοιες ή μπορούμε εύκολα να τις ξεχωρίσουμε;

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

ΓΡΑΦΕΙΣ :

quote:

---

μήπως το δέχτηκες ποτέ, η πάντα κάτι έκανες, αντιδρώντας σε αυτή την κατάσταση?...

---

διαβάζοντας το κείμενο σου, χαμογελώ! Ίσως γιατί πέρασα από τέτοιες σκέψεις, που είναι σκέψεις που κάνουν αρκετοί που ΤΗΝ ψάχνουν…Σοφία η Αγάπη την πεις, μαζί κατοικούν, γιαυτο δεν βρίσκονται από τους επιστήμονες που εκτιμάς.

Ανέφερα ορισμένα στα προηγούμενα κείμενα, και σχεδόν πάντα, ο διαμορφωμένος εαυτός με τις γνώσεις και πεποιθήσεις του, δεν έχει χώρο να θεωρήσει κάτι ΝΕΟ, όχι μόνο τις ιδέες, μα και τη φύση, τη ζωή, τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι είναι εγκλωβισμένος, με τα δικά σου λόγια πνιγμένος, στο ίδιο του το κατασκεύασμα! Σκέψεις, ατελείωτες σκέψεις….από το πρωί μέχρι το βράδυ…και κατά τη διάρκεια του Ύπνου…σκέψεις.

Αυτό δημιουργεί τον ψυχολογικό χρόνο! Εκεί μέσα κάποιος πνίγεται.

Να κοιταχτώ να δω, τό ΄χω; Δεν τό ΄χω; Τό ‘χει κάνας άλλος; Κι αν ναι, πού το βρήκε; Ηρθε πακέτο με το σακκί και τις συνάψεις του; Εχει για όλους ή δίνεται τσόντα σε μερικούς και οι άλλοι μένουν στην απόξω;

Και εδώ συγκρίνεις.
Τον εαυτό σου με τους άλλους,…. και σκέφτεσαι…. γιατί να μην το έχω και εγώ?

Ετσι λοιπον εκτιμας τους επιστήμονες γιατι δεν βρηκαν πουθενά την αγάπη, μα μεσα σου δεν σε αφηνει η σιγουρια τους υσηχο... το ψαχνεις…σε γαργαλαει!

Θα προσπαθήσω λοιπόν όσο μπορώ, καλά, δε θα σκάσω κιόλας, πού ξέρεις, μπορεί κάποιος άλλος να το κάνει, κάποιος με περισσότερες συνάψεις και πιό πολύ ρεύμα, έστω κάποιος που το θέλει πιό πολύ και θα μου το πει κι εμένα.

θέλεις λοιπόν να ακούσεις απλά και όμορφα?

Δεν εχω ΤΙΠΟΤΑ παραπάνω από εσένα!

Απλα, συνέβη πριν χρόνια ένα ΜΠΑΜ μέσα …Αυτό είναι όλο και ολο!
Δεν είδα αγγέλους, ούτε άκουσα ύμνους, δεν κατέβηκαν πνεύματα ούτε σηκώθηκαν κόμπρες….και όλα όσα κάποιος…. διάβασε στους μύστες!
ΜΠΑΜ… και έχασα τις αισθήσεις μου!

Τι άλλαξε?

Στη θέση του ψυχολογικού χρόνου, ήρθε το Τίποτα. Στην ουσία ο Νους είναι προσεχτικός, έχει τάξη, άπειρο χώρο… χωρίς προσπάθεια. Με ακόμα πιο απλά λόγια, υπάρχει ομορφιά… γιατί είναι ήσυχος!

Πως έγινε το Μπαμ? Δεν έχω μυστικά αδερφέ!
Ο Παρατηρητής δεν διαμορφωνόταν από το παρατηρούμενο, για πολύ καιρό!
Με πιάνεις έτσι….αν κοίταξες όπως λες…μέσα.

Έτσι καλή μου Όστρια, δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλές Αγάπες. Μια είναι! Υπάρχει η κίνηση της ικανοποίησης, (των ευχαριστήσεων) που ανήκει στον ψυχολογικό χρόνο η ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.
Αυτό είναι πάντα παρελθόν…έρχεται πάντα από εκεί…κει ζητάει να το γεμίσεις!

Τέλος Οδυσσέα, τα ερωτήματα παραμένουν ερωτήματα, γιατί ο δρόμος που χαράζεις πιθανόν να είναι ο ίδιος… και σου λέει είμαι καινούργιος!

Προσπάθησε να πετάξεις….μα μην χαράζεις… και εκεί δρόμους!

Βλέπω ότι το θέμα έχει πάρει διάσταση και καταλήγουμε σε αυτό που είπε ο lomogio σε κάποιο του post πως τελικά τα ερωτήματα είναι ανεξάντλητα, πίσω από ένα ερώτημα κρύβονται άλλα κ.ο.κ.

Επιστήμη – Φιλοσοφία

Η επιστήμη είναι αυτή που χρειάζεται την απόδειξη ενώ η φιλοσοφία απαιτεί παραδοχές μη αποδεδειγμένες.

Μεταξύ των δύο υπάρχει μία σχέση σύνθετη και αντιφατική.
Αυτά τα δύο όμως μπλέκονται μεταξύ τους και αυτό παρατηρείται και από τους Αρχαίους φιλοσόφους μας που είχαν ασχοληθεί και με τις επιστήμες. Άλλωστε εάν ο άνθρωπος δεν αναρωτιόταν τίποτα δεν θα είχαν αναπτυχθεί και οι επιστήμες.

Μέσα από την επιστήμη έχουμε την κατάκτηση της ανθρωπότητας η οποία συντέλεσε στην απελευθέρωση της κοινωνίας από την άμεση φυσική εξάρτηση, και συνέβαλε στην ανάπτυξη των ικανοτήτων και την πνευματική καλλιέργεια.

Μέσα από αυτό ο άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται τις διαφορετικές οπτικές των πραγμάτων.
Εδώ εμπλέκεται η φιλοσοφία που ταυτίζεται με την επιστήμη πάνω σε κοσμοθεωρητικές αναζητήσεις.

Αγαπητέ Πλάτωνα είναι μάλλον δύσκολο να καταλάβει οποιοσδήποτε τι είναι αυτό το μπαμ της περίεργης αγάπης (μοιάζει με παιδική) που αναφέρεις αν δε το έχει νοιώσει ο ίδιος έστω και λίγο. Ίσως ο ποιο ασφαλής τρόπος αλλά όχι και μοναδικός για να το νοιώσεις είναι κάτι που οι περισσότεροι απεύχονται αλλά κατά κάποιο περίεργο τρόπο διατηρούν έναν έρωτα μαζί του... Η Σύγκρουση (εσωτερική και εξωτερική ταυτόχρονα). Η σύγκρουση για να νοιώσεις στο τέλος, στην ωρίμανση (στον τελικό απολογισμό) τη ματαιότητα της ίδιας της σύγκρουσης εδώ σ’ αυτό που τώρα γνωρίζουμε αλλά και την αναγκαιότητά της κάπου αλλού που δεν μπορεί να γνωρίζουμε αλλά ίσως μπορεί να νοιώσουμε. Αυτό είναι και το τραγελαφικό της υπόθεσης. Εδώ δε χρειάζεται γαργάλημα για να γελάσεις.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΑΙΔΙΑ;;
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΡΩΣ. ΖΕΥΓΑΡΙ Ή ΕΝΑ "ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΟ ΟΝ";

quote:

---

Έχουμε την συνήθεια και τον κανόνα εμείς οι άνθρωποι, όταν ψάχνουμε να βρούμε την έννοια της αγάπης να ψάχνουμε σε επί μέρους πράγματα, καταστάσεις ή συναισθήματα. Έτσι λογικό είναι να μην μπορούμε να βρούμε την πραγματική έννοια ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

---

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ;;

Αγαπητέ Πλάτωνα είναι μάλλον δύσκολο να καταλάβει οποιοσδήποτε τι είναι αυτό το μπαμ της περίεργης αγάπης (μοιάζει με παιδική) που αναφέρεις αν δε το έχει νοιώσει ο ίδιος έστω και λίγο.

Γεια σου αγαπητέ Δημήτρη,

Έχει κάτι από παιδική αγάπη, μα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αν προσέξεις ένα παιδί, συνεχώς ο Νους του θέλει να είναι απασχολημένο με κάτι, έτσι κάθε τι καινούργιο, τον τραβάει, όπως ένα παιχνίδι για παράδειγμα. Aφοσιώνεται μέχρι να περάσει το ενδιαφέρον του, μα μετά, γυρνά πάλι στην όποια (άλλη) κατάσταση. Γκρίνια, σύγχυση, αταξίες, κλπ κλπ..

Πιο κατω παλι εγραψες,

Αν αυτό που είμαι τώρα εγώ είναι αποτέλεσμα επιλογών του παρελθόντος τότε καλό είναι ότι συμφωνεί με τις επιλογές μου και κακό είναι ότι διαφωνεί με αυτές γιατί διαταράσσει αυτό που είμαι τώρα, την ισορροπία μου. Σα να φαίνεται λοιπόν ότι έχω συμφέρον να διατηρώ στο νου μου το παρελθόν μου το οποίο κάθε στιγμή προσδιορίζει περιοριστικά και το μέλλον μου (εδώ υπάρχει μια αντίθεση με τον τίτλο του τοπικ). Αν διώξω από τη σκέψη μου το παρελθόν ως μνήμη που με δένει με ένα περιορισμένο μέλλον όχι όμως ως ουσία (δηλαδή αν ήταν ένα φυσικό πείραμα θα κράταγα το νόμο και όχι το υλικό αποτέλεσμα του πειράματος) σκεφτόμενος ότι αυτό είναι ας πούμε κάποιου άλλου, αμέσως έχω όλες τις πιθανότητες μπροστά μου ανοικτές. Δεν υπάρχει κάτι που να έρχεται σε αντίθεση με εμένα αυτή τη στιγμή οπότε δεν υπάρχει καλό και κακό αλλά ισορροπία. Αν αυτό μπορώ να το κάνω κάθε στιγμή στο παρόν τότε μήπως αυτό είναι αγάπη;

Αναρωτιέμαι, γιατί να διώξω τη μνήμη σαν παρελθόν?

Μήπως γιατί όταν μπλέκεται στη μέση, σαν χωριστικός παράγοντας, εγώ και οι άλλοι, (παρατηρητής….παρατηρούμενο) δημιουργούνται τα προβλήματα?

Αν όμως αυτό το Μπαμ, είναι να το πούμε μόνο μια (αρχή και τέλος) σε κάτι, αρχή σε κάθε στιγμή στο παρόν… και τέλος στην επίδραση του παρελθόντος σαν ψυχολογικός χρόνος…, τι θα έλεγες?

Να το κανω ακομα πιο χυμα?

Δεν με πειράζει να έχω γνώσεις όσο αφορά τη δουλειά μου. Δεν θα μπορούσα να λειτουργήσω δίχως αυτές. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με αυτές?
Όχι.
Μα όταν αυτές οι γνώσεις μου δίνουν και μια συνειδησιακή κατάσταση, του είσαι σπουδαίος, είσαι μεγάλος, κλπ κλπ…δημιουργούν το ΕΓΩ είμαι κάποιος! Καταλαβαίνεις λοιπόν, πως αυτό το ΕΙΜΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ, ΕΙΜΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ, προσπαθεί μια ζωή, να διατηρηθεί εκεί ψηλά που έχει τοποθετηθεί, και όταν αντιλαμβανεται πως δεν είναι…. είναι ένας λόγος ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ...

Από την άλλη όταν ο ίδιος ο ΕΑΥΤΟΣ ανακαλύπτει πως δεν είναι κάτι, συνεχώς μέσα του δημιουργεί... αυτό που θα ήθελε να είναι.

Και τι θα ήθελε να είναι?

……….Ο Τραγουδιστής, ο Ποδοσφαιριστής, ο ηθοποιός, ο πλούσιος, ο εφευρέτης, ο Άγιος, ο Μύστης ο Φιλόσοφος κλπ κλπ.

Αυτός βασικά είναι…μηχανισμός σύγκρουσης, γιατί δημιουργεί μέσα μας κάτι που δεν είναι, σε σύγκρουση συνεχώς… με ότι είμαστε!

Είτε είμαστε λοιπόν είτε δεν είμαστε μα το φανταζόμαστε, δημιουργείται μια ΙΔΕΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΑΣ, (ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ!).

Αυτός ο Ψυχολογικός χρόνος χρειάζεται να κατανοηθεί, και δεν έγραψα τυχαία πως για καιρό το παρατηρούμενο δεν διαμόρφωνε τον παρατηρητή!

Τώρα να γυρίσω παλι λίγο στο ΣΩΚΡΑΤΗ. Ο Πλάτωνας μας αναφέρει πως πολλές φορές καθόταν στη μέση της αγοράς για πάρα πολλές ώρες ακίνητος.

Στους πόλεμους τον είδαν να μην έχει φόβο από τους αντίπαλους, ακόμα και όταν υποχωρούσε, ποτέ δεν τρεπόταν σε φυγή.

Σε όποιο διάλογο έπαιρνε μέρος, με λογικές και μόνο ερωτήσεις, ξεσκέπαζε τα πάντα, και σαν αποτέλεσμα, ήταν να γίνει μισητός από τους άλλους, *(αγαπητός από τους μαθητές του) περισσότερο γιατί ανέτρεπε τα πιστεύω και τις δοξασίες τους. ΣΗΜ. *(Ψυχολογικές σιγουριές...που ειναι ο ψυχολογικος χρονος αυτο διλαδη που πιστευουμε πως ειμαστε.)

Μα έλεγε... ουδέν γνωρίζει!

Μήπως όταν ουδέν γνωρίζεις, μα έχεις αγάπη, (η Τάξη και αρμονία αυτή της κατάστασης.... είναι ΟΜΟΡΦΙΑ, προσοχή, στη θέαση ΤΗΣ, λέμε… ΤΕΛΕΙΟ!) ….φερνει, την συνείδηση... (μνήμη, σκεψη, λόγο, κλπ) να εχει ιδια ιδιότητα? *(ΤΑΞΗ, ΑΡΜΟΝΙΑ,ΟΜΟΡΦΙΑ).. παρά αυτή της συνηθισμένης καταστασης… που ειναι η σύγκρουση?

ΠΑΡΑΗΕΝΟ ΟΝΟΜΑ ΕΧΕΙΣ!!

ΓΡΑΦΕΙΣ :

quote:

---

Δεν τίθεται θέμα αρεσκείας στον σωστό δρόμο. Το μόνο θέμα που τίθεται είναι αν μπορείς να αναγνωρίσεις τον σωστόν δρόμο και πολύ περισσότερο ΑΝ μπορείς να τον ακολουθήσεις.

---

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΡΟΜΟΣ Ή ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΗΡΕΣ ΔΕ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ΤΟΤΕ ΧΑΡΑΞΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ
Odysseus_Nemo

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr