ΔΕΝ ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ ΕΤΣΙ............ΕΤΣΙ ΚΑΤΑΝΤΑΜΕ.......ΤΑ ΜΩΡΑ ΜΕ ΣΦΙΚΤΕΣ ΓΡΟΘΙΕΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ.....ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ......ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.

Το καλύτερο απο ΤΙ???

Μήπως απ' αυτό που ήταν πριν γεννηθούν?

Απ' αυτό που τους περιμένει?

Απαιτούν?... απο ποιόν???

Γιατί οι γονείς νοιώθουν "το χρέος" να το φροντίσουν???

Μήπως γιατί νοιώθουν το σώμα = φυλακή της ψυχής να τους περιορίζει

το "πέταγμα"???

Γιατί κλαίνε? γιαυτά που αποχωρίζονται ή για αυτά που τους

περιμένουν?

Γιατί ταυτόχρονα με την γέννηση της ζωής γεννιέται κι η φθορά =

θάνατος {κυτάρων}???

Μήπως Ζωή + Θάνατος = 1

Μήπως Ζωή = 1/2 του 1 και Θάνατος = 1/2 του 1 ή

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ή ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ ή ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ ή ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ "ΟΛΟΥ" ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΕΥΉ-ΒΕΛΤΙΩΣΗ ή ΚΑΠΡΙΤΣΙΑ

ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΟΝΤΟΣ ή ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΕΞΩΓΙΗΝΩΝ ή ...ή...

"ΤΟ ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΕΙ ΤΟ ΒΕΡΥΚΟΚΟ???"!!!!!

φιλία κι εκτιμηση

lorenzo

Δέντρο φωτιά γίνεται ολομεμιάς το Σύμπαντο. Ανάμεσα από τους καπνούς κι από τις φλόγες, αναπαμένος στην κορυφή της πυρκαγιάς, κρατώ αμόλευτο, δροσερό, γαλήνιο, τον καρπό της φωτιάς, το Φως.

Από την αψηλή τούτη κορυφή κοιτάζω την κόκκινη γραμμή που ανηφορίζει' τρεμάμενο αίματερό φωσφόρισμα, που σούρνεται σαν έντομο ερωτεμένο μέσα από τους αποβροχάρικους γύρους του μυαλού μου.

Εγώ, ράτσα, άνθρωποι, γης, θεωρία και πράξη, Θεός, φαντάσματα από χώμα και μυαλό, καλά για τις απλοϊκές καρδιές που φοβούνται, καλά για τις ανεμογγάστρωτες ψυχές που θαρρούν πως γεννούνε.

Από που ερχόμαστε; Που πηγαίνουμε; Τι νόημα έχει τούτη η ζωή; φωνάζουν οι καρδιές, ρωτούν οι κεφαλές, χτυπώντας το χάος.

Και μια φωτιά μέσα μου κίνησε ν' απαντήσει. Θα 'ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να καθαρίσει τη γης. Θα 'ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να εξαφανίσει τη γης. Αυτή είναι η Δευτέρα Παρουσία.

Μια γλώσσα πύρινη είναι η ψυχή κι αγλείφει και μάχεται να πυρπολήσει τον κατασκότεινο όγκο του κόσμου. Μια μέρα όλο το Σύμπαντο θα γίνει πυρκαγιά.

Η φωτιά είναι η πρώτη κι η στερνή προσωπίδα του Θεού μου. Ανάμεσα σε δυο μεγάλες πυρές χορεύουμε και κλαίμε.

Λαμποκοπούν, αντηλαρίζουν οι στοχασμοι και τα κορμιά μας. Γαλήνιος στέκουμαι ανάμεσα στις δυο πυρές κι είναι τα φρένα μου ακίνητα μέσα στον ίλιγγο και λέω:

Πολύ μικρός είναι ο καιρός, πολύ στενός είναι ο τόπος ανάμεσα στις δυο πυρές, πολύ οκνός είναι ο ρυθμός ετούτος της ζωής' δεν έχω καιρό, δεν έχω τόπο να χορέψω! Βιάζουμαι!

Κι ολομεμιάς ο ρυθμός της γης γίνεται ίλιγγος, ο χρόνος εξαφανίζεται, η στιγμή στροβιλίζεται, γίνεται αίωνιότητα, το κάθε σημείο -θες έντομο, θες άστρο, θες Ιδέα' γίνεται χορός.

Ηταν φυλακή, κι η φυλακή συντρίβεται κι οι φοβερές δυνάμες μέσα λευτερώνουνται και το σημείο δεν υπάρχει πια!

Ο ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται: Σιγή. Όχι γιατι το περιεχόμενο είναι η ακρότατη άφραστη απελπισία για η ακρότατη άφραστη χαρά κι ελπίδα. Μήτε γιατι είναι η ακρότατη γνώση, που δεν καταδέχεται να μιλήσει, για η ακρότατη άγνοια, που δεν μπορεί.

Σιγή θα πει: Καθένας, αφού τελέψει τη θητεία του σε όλους τους άθλους, φτάνει πια στην ανώτατη κορφή της προσπάθειας' πέρα από κάθε άθλο, δεν αγωνίζεται, δε φωνάζει' ωριμάζει αλάκερος σιωπηλά, ακατάλυτα, αιώνια με το Σύμπαντο.

Αρμοδέθηκε πια, σοφίλιασε με την Άβυσσο, όπως ο σπόρος του αντρός με το σπλάχνο της γυναίκας.

Είναι πια η Άβυσσο η γυναίκα του και τη δουλεύει, ανοίγει, τρώει τα σωθικά της, μετουσιώνει το αίμα της, γελάει, κλαίει, ανεβαίνει, κατεβαίνει μαζί της, δεν την αφήνει!

Πώς μπορείς να φτάσεις στο σπλάχνο της Άβυσσος και να την καρπίσεις; Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί, δεν μπορεί να στριμωχτεί σε λόγια, να υποταχτεί σε νόμους' καθένας έχει και τη λύτρωση τη δική του, απόλυτα ελεύτερος.

Διδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν' ανοίξει δρόμο. Δρόμος ν' ανοιχτεί δεν υπάρχει.

Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του.

Μέσα στη βαθιά Σιγή, όρθιος, άφοβος, πονώντας και παίζοντας, ανεβαίνοντας ακατάπαυτα από κορυφή σε κορυφή, ξέροντας πως το ύψος δεν έχει τελειωμό, τραγουδά, κρεμάμενος στην άβυσσο, το μαγικό τούτο περήφανο ξόρκι:

ΠΙΣΤΕΥΩ Σ' ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ' ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ' ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ' ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

«ΒΟΗΘΕΙΑ!» ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. «ΒΟΗΘΕΙΑ!» ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ.

ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: «ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ.»

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: «ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ.»

ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

εμεις τα δημιουργουμε ομως!

και εμεις "βλεπουμε" τον κοσμο χωρισμενο απ αυτα.

quote:

---

Έτσι, στα πάντα υπάρχουν σύνορα, αλλιώς τα πάντα θα ήταν
ένα αδιευκρίνιστο όλον, δηλαδή δε θα υπήρχε τουλάχιστον κόσμος
των μορφών.

---

ολα καλα!

στο σπιτι ολα καλα?

Αυτό τα λέει όλα!!

alfa-omega

quote:

---

Ορμάμε εγώ και ο θάνατος ,στα μαρμαρένια αλώνια ,για να μονομαχήσουμε ,όπως παλιά τότε που μονομάχησε με τον δηγενή Ακρίτα.

Ποντάρεται παρακαλώ τα στοιχήματά σας.

Ποιος θα νικήσει ;;;

---

Don't judge a book just by the cover
Unless you cover just another
And blind acceptance is a sign
Of stupid fools who stand in line.

Κατά την γνώμη μου, προτού φτάσω να αναλύσω τούτη την φράση του θέματος, θεωρώ άξια παρατήρησης την παραπάνω εξομολογητική φράση του Καζαντζάκη, και από εδώ, από τούτο το σημείο ξεκινώ.

Ολόκληρη η Ασκητική του Καζαντζάκη, ολόκληρο το έργο του, εμπεριέχεται σε τούτη την φράση. Η μόνη επιθυμία αυτού του δάσκαλου, είναι να κατανοήσει το "μυστήριο", όπως λέει, που τον γεννάει και τον σκοτώνει. Ο Καζαντζάκης διαχωρίζει την ζωή από το θάνατο, αλλά και ο ίδιος, ερευνώντας τον εαυτό του, έρχεται αντιμέτωπος με τούτο τον διαχωρισμό. Τι είναι αυτό που με γεννάει και με σκοτώνει ? Ας το ονομάσουμε "μυστήριο" όπως το λέει και ο Καζαντζάκης, γιατί προς το παρόν φαίνεται πως είναι κάποιο μυστικό, κάτι για το οποίο δεν γνωρίζουμε.

Προτού καλά καλά αρχίσουμε τον συλλογισμό μας, το πρώτο όριο έχει μπει από εμάς τους ίδιους. Λέγοντας "μυστήριο", μυστικό, κατανοούμε ένα ελάχιστο μέρος από την φύση του, πως είναι δηλ. κρυμμένο, αλλά αδυνατούμε να το προσδιορίσουμε γιατί το ελάχιστο μέρος δεν αποτελεί το Όλο. Εμείς ψάχνουμε το Όλο. Θέλουμε να προσδιορίζουμε όλο το μυστήριο, και να συμπεράνουμε κάτι γι' αυτό. "Τι είναι αυτό", λέει ο Καζαντζάκης.

Πρέπει, προτού ξεκινήσουμε, να έχουμε στο μυαλό μας, πως το "είναι" υπάρχει μόνο στην γλώσσα μας. Στην ζωή, στην ύπαρξη, τα πάντα είναι γίγνεσθαι, τα πάντα συμβαίνουν όπως έλεγε και ο Γκουρτζίεφ. Άρα η φύση του μυστηρίου δεν είναι αλλά γίνεται. Απο ποιους ? Μα, από εμάς τους ίδιους. Αυτό δεν κάναμε πριν ? Είπαμε "ας ονομάσουμε αυτό, μυστήριο", το κάναμε εμείς μυστήριο. Αυτό από μόνο του, δεν είναι...

Εντάξει, αυτό το έκανα εγώ για μένα. Για μένα λοιπόν, δεν υπάρχει μυστήριο. Μπορεί να κάνω κάτι και να φανεί μυστήριο. Αλλά τίποτε δεν είναι μυστήριο.

Έρχομαι τώρα στον Ηράκλειτο. Τούτος λέει : "η φύση αγαπάει να κρύβει τον εαυτό της." Γιατί η φύση γουστάρει να κρύβεται από τον άνθρωπο ? Γιατί δημιουργεί από μόνη της μυστήρια ? Γιατί ο άνθρωπος επιθυμεί, ο Καζαντζάκης επιθυμεί, λαχταρίζει*, θέλει να βρει το μύστηριο. Μα κι αν το βρει, τι θα το κάνει ? Ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι θα μπορούσε να κάνει αν είχε στα χέρια του, τον λόγο, το μυστήριο που τον κάνει να γεννιέται και να πεθαίνει. Θα το χρησιμοποιούσε με κάποιον τρόπο. Σ' αυτόν άραγε, στον εαυτό του ? Σε κάποιους άλλους ? Ποιος ξέρει ?

Είναι σαν να σου δίνει η φύση ένα εργαλείο. Αν στο δώσει, που ξέρει πως θα το χρησιμοποιήσεις εσύ ? Εσύ μπορεί να γίνεις Θεός με αυτό, εντάξει, αλλά τι θα συμβεί αν γίνεις Διάβολος ? Εσύ μπορεί να φτιάξεις ζωή με αυτό, ωραία, αλλά τι θα συμβεί αν εσύ σκορπίσεις τον θάνατο με αυτό ?

Ο Καζαντζάκης απευθύνεται σε ανθρώπους. Όλοι μπορούν λίγο πολύ να καταλάβουν την λέξη "μυστήριο" στην φράση του, των περισσοτέρων το μυαλό κάπου θα πάει, σε κάτι μυστικό, σε κάτι κρυμμένο.

Εγώ σας λέω : Αυτό που μας γεννάει, είναι το ίδιο που μας σκοτώνει. Δεν υπάρχει τίποτε το μυστήριο. Τι είναι αυτό ?

Θα το δούμε παρακάτω. Προς το παρόν,

Τα δέοντα,
Deva Parinito

* Η λαχτάρα όμως συνοδεύεται και από φόβο. Ας το έχουμε και αυτό υπ' όψην μας. Αυτό είναι ίσως μια κρυφή εξομολόγηση του Καζαντζάκη, που αρχίζει σιγά σιγά να διαπιστώνει πως κι ο ίδιος φοβάται, γιατί έρχεται αντιμέτωπος με κάποιον διαχωρισμό που δεν μπορεί, προς το παρόν (ως εδώ δηλ. που ερμηνεύουμε την φράση του) να κατανοήσει.

Ο Καζαντζάκης προς το παρόν, ισορροπεί με τούτη την φράση. Αναμφίβολα, έχουμε να κάνουμε με κάποιον που γνωρίζει. Δεν τίθεται θέμα γι' αυτό. Έχω όμως βάσιμες και ισχυρές ενδείξεις, πως το γνωστικό του επιπέδο - που είναι υψηλό - τον κατευθύνει αργότερα σε ένα άκρο. Σε μία άρνηση. Κι ενώ ξεκινάει αρνούμενος τα όρια, επιστρέφει σ' αυτήν. Μπορεί να κάνω και λάθος. Θα δούμε...

Εκπληκτική προσπάθεια κατανόησης του βαθύτερου υποστρώματος της ύπαρξης, δωσμένη με λογοτεχνικό τρόπο, που καταλήγει στο παρηγοριτικό "Μην κλαις, μην κλαις", και σηματοδοτεί την πρώτη ουσιαστική παρατήρηση του ομοούσιου των ανθρώπων.

Σαφώς δεν απευθύνεται στην λογική.

Όμορφη αναφορά στην πάλη των αντιθέτων, στην μάχη του "ναι" και του "όχι", στον διαχωρισμό της ζωής από τον θάνατο και σημαντική παρατήρηση για το ανόητο του νου...

Τα δέοντα,
Deva

Πάθος, παθιασμένη αντίσταση που οδηγεί σε άκρο. Άρνηση. Λάθος. Έχει χάσει ό,τι βρήκε πριν, μέσα από τα χέρια του...

Η άρνηση είναι διαφορετική από την αμβιφολία, αν εννοεί αυτό. Χρησιμοποιεί λάθος λέξη. Το πάθος τον κατευθύνει σε άκρο, γι' αυτό κάνει λάθος. Μιλά ασυνείδητα τώρα. Γι' αυτό δεν βλέπει τον θάνατο, ενώ πεθαίνει από το ίδιο του το πάθος. Κατευθύνεται σε άκρο, σε σύνορο, αλλά δεν το σπάει, κι ενώ ο ίδιος λέει "να σπάς τα σύνορα", παραμένει στο σύνορο. Φοβάται, γι' αυτό αρνείται τον θάνατο.

Εύκολα φαίνεται αυτό, δείτε :

quote:

---

Δε βλέπω τίποτα! Νύχτα βουβή, πηχτή σα θάνατος. Θά'ναι ο θάνατος.
- Σκάψε ακόμα!
- Αχ! Δεν μπορώ να διαπεράσω το σκοτεινό μεσότοιχο! Φωνές γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλο όχτο!

---

Ε, μην μου πεις πως είσαι άκαρδη ? Πως θα την βρούμε ? Εύκολο ! Βάλε όποιο από τα δυο σου χέρια θέλεις στο αριστερό σου στήθος, αφουγκράσου την, κι όταν σε συνεπάρει ο ρυθμός της, φτιάξε ένα τραγούδι και βγες στον δρόμο τραγουδώντας το!

Ciao tutti!
Deva Parinito

To α' σκαλοπάτι του "εγώ", που παρέθεσε η spirit, είναι ουσιαστικά η διαπίστωση του Καζαντζάκη της ασχήμιας των ανθρώπων που απλώνεται στην επιφάνεια και η μαρτυρία της. Είναι το πρώτο βήμα, η κατανόηση, η παραδοχή και η μαρτυρία του ίδιου του εαυτού του. Ο Καζαντζάκης συνειδητοποιεί πως πίσω από το "εγώ" του, κρύβονται μυριάδες "εικόνες" που ο ίδιος έχει δημιουργήσει και αρχίζει μία μία να της αποκαλύπτει, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με αυτές, και μαρτυρώντας τις, ουσιαστικά τις διαλύει. Αρχίζει και τις γκρεμίζει. Μια ασχήμια, όταν έρθεις αντιμέτωπος με αυτήν, την παραδεχτείς και την αποκαλύψεις, παύει να είναι ασχήμια. Έχει αποδυναμωθεί. Όσο δεν την φανερώνεις, την ενδυναμώνεις. Έτσι συμβαίνει και με τον πόνο. Όταν τον δεις κατάφατσα που λέμε, και τον μαρτυρήσεις, ο πόνος σιγά σιγά, σβήνει, χάνει την δύναμη του. Ο πόνος φοβάται τον "φωτισμένο" άνθρωπο γιατί ξέρει, πως τούτος ο άνθρωπος δεν θα κρυφτεί πίσω από αυτόν, αλλά μόλις τον αντιληφθεί θα τον προδώσει. Τίποτε δεν μπορεί να κρυφτεί από έναν "φωτισμένο". Ο "φωτισμένος", είναι ο προδότης του ίδιου του του εαυτού. Αν φοβάται, θα το πει, αν πονάει θα το πει, αν μισεί θα το πει, ό,τι ασθάνεται το λέει χωρίς να νιώθει ντροπή, χωρίς να ενδιαφέρεται για τίποτε, γι' αυτό και ένας "φωτισμένος" ποτέ δεν αισθάνεται δέσμιος των λόγων του. Είναι ελεύθερος.

Η ελευθερία του Καζαντζάκη, προέρχεται ακριβώς από τούτο το σημείο. Ο Καζαντζάκης δεν αρνείται τον εαυτό του. Τον παρατηρεί κι αρχίζει να μιλάει για τούτες τις παρατηρήσεις του, βλέποντας τον εαυτό του έξω από τον εαυτό του. Αυτό δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Υπάρχει όμως τρόπος να συμβεί. Πρέπει να ξεχάσεις όλα όσα γνωρίζεις. Πρέπει να γίνεις μωρός. Να επιστρέψεις στην μήτρα, στην πηγή, να ξαναγεννηθείς, και πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος όχι μόνο με τις δικές σου "εικόνες" αλλά και με τις "εικόνες" ολόκληρης της ανθρωπότητας γιατί είσαι μέρος του Όλου και σε σένα εμφανίζεται η συνυπαιτιότητα. Είσαι συνένοχος, συνυπεύθυνος.

Είμαι συνένοχος, είμαι συνυπεύθυνος, είμαι εγώ ο ψεύτης, ο υποκριτής, ο πολυμήχανος, αυτός που θέλει να κατέχει τον άλλον. Ο Μανώλης το λέει πολύ εύστοχα σε ένα τραγούδι του : "Αφού εγώ σ' αγάπησα, φύγε όταν σου πω...". Αυτός είμαι.

Όταν αρχίσεις και το βλέπεις αυτό, θα δεις πως δεν είσαι μόνο αυτός. Θα δεις πολλά πράγματα, θα δεις τις ήττες, τα λάθη σου, τα ψέματά σου, θα δεις όλες τις "εικόνες" σου, την επιθυμία της κατοχής, θα δεις πως δεν ξέρεις ν' αγαπάς, θα δεις πως δεν ξέρεις να μιλάς, θα δεις πολλά. Πολλά! Κι όλα άσχημα, κι όλα θλιβερά, κι όλα σκοτεινά. Θ' αρχίσεις να φοβάσαι, να λαχταρίζεις, να τρέμεις σαν φύλλο που το χτυπάει ο άνεμος, θ' αρχίσεις να νιώθεις ανυπεράσπιστος, αβοήθητος, μόνος, έρημος, μακρινός, θα κλαις, θα πονάς, θα χτυπιέσαι, θα αρχίσεις να χάνεις ότι έχεις αποκτήσει ως τώρα, θα χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, θα είσαι τίποτα. Μπορείς να το αντέξεις αυτό ? Ένα απέραντο σκοτάδι θα σε καλύψει, κρύο, παγερό, συρματοπλέγματα θα σε τυλίξουν, αγκάθινα στεφάνια θα τρυπήσουν το κεφάλι σου, βόμβες θα σκάσουν στα σωθικά σου και θα τα σκορπίσουν, καρφιά θα μπουν στα μάτια σου, δεν θα βλέπεις, τίποτε, ο πόνος σου θα είναι αφόρητος, ο τρόμος θα σε κυριέψει, η πείνα θα σε θερίσει, η δίψα θα σε στεγνώσει, η αδικία θα σε μαστιγώσει, το ψέμα θα σε σταυρώσει, το μίσος θα σε βασανίσει, ο θάνατος θα σε πλησιάσει...

Ξέρεις τι θα σου πει ? "Αρνήσου!", "Απαρνήσου όλα αυτά που είδες και δεν θα πεθάνεις!". Αυτός είναι ο τελευταίος πειρασμός του. Ακόμη κι ο Ιησούς στον σταυρό, για σκέψου !, ακόμη και αυτός, είπε : "Θεε μου, γιατί με εγκατέλειψες ?", ακόμη κι αυτός ! Ακόμη κι αυτός λιγοψύχησε και δεν θα το κάνεις εσύ ? Μα, είναι πολύ εύκολο να πεις, "όχι, δεν λέω εγώ ψέμματα", "όχι, εγώ ξέρω ν' αγαπώ", "όχι, εγώ δεν χάνω", "όχι, εγώ δεν είμαι άδικος".

Μην αρνηθείς τίποτε!!! Παραδέξου τα όλα ενώπιον του ! Μείνε στο σταυρό σου και πέθανε. Αν πεθάνεις, τότε θα αναστηθείς. Διαφορετικά, δεν μπορείς ! Αυτό είναι το σπάσιμο του ορίου! Η παραδοχή, η κατάφαση, όχι η άρνηση. Να μην αρνείσαι ότι βλέπεις, αλλά να είσαι σε εγρήγορση, σε ετοιμότητα, να αμφισβητείς το φαινόμενο, αλλά να είσαι προετοιμασμένος γιατί όλα μπορούν να συμβούν. Όλα είναι δυνατά. Τίποτε δεν είναι όπως το βλέπεις. Να είσαι πάντα έτοιμος για παν ενδεχόμενο. Ακόμη και για το θάνατο. Παραδέξου τον θάνατο, και ο θάνατος θα σε παραδεχτεί. Παραδέξου το σκοτάδι και το σκοτάδι θα σε αγκαλιάσει. Τι κακό μπορεί να σου κάνει τότε ? Αν πολεμάς τον θάνατο, κι εκείνος θα σε πολεμάει. Δεν είναι χαζός. Αν δρας έναντι του σκότους, και το σκότος θα αντιδράει έναντι σε σένα. Αυτός είναι ο Νόμος, αυτό είναι το παιχνίδι. Αν αφήσεις ελεύθερο τον Θάνατο, κι εκείνος θα σε αφήσει ελεύθερο. Τι μπορεί να σου πει? Αν τον δεχτείς, θα τον φέρεις σε αμηχανία, δεν θα πιστεύει στα μάτια του, θα σε περάσει για τρελό, τι μπορεί να σου κάνει ? Αλλά αν τον αρνηθείς, θα θυμώσει ακόμη περισσότερο μαζί σου, όπως κι εσύ θυμώνεις με κάποιον που δεν σε πιστεύει. Αν τον αποδεχτείς, ποιος είναι αυτός που δρα και ποιος αυτός που αντιδρά ? Δεν ασκείς δράση. Δεν λαμβάνεις αντίδραση. Τον εξουδετερώνεις.

Γι' αυτό λέω πως ο Καζαντζάκης, στο σημείο αυτό, σε τούτη την φράση : "Να πεθαίνεις και να λες, Θάνατος δεν υπάρχει", κάνει λάθος. Αν το πεις αυτό, ο θάνατος θα σου πει "Μωρέ τι μας λες ? Υπάρχω!" και η μάχη θα συνεχιστεί. Να θυμάσαι, πως όποια κι αν νομίζεις εσύ πως είναι η τελευταία μάχη για σένα, είτε θα πολεμήσεις με τον Θάνατο, είτε με τα όποια σφάλματά σου, είτε με τα όποια ψέμματά σου, είτε με οποιαδήποτε ασχήμια βρεις στον εαυτό σου, δεν πρέπει να οδηγήσει σε νικητή και ηττημένο.Δεν είναι ο σκοπός μας να κερδίσουμε την μάχη, αλλά να την εξουδετερώσουμε. Να μην υπάρξει καν η τελευταία μάχη. Αν εξουδετερώσεις μια τελευταία μάχη, τότε αποκλείεις το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί μία καινούργια. Η έννοια "μάχη", εξαφανίζεται. Στο θαυμαστό, δεν υπάρχουν τέτοιες έννοιες, ούτε μάχες, ούτε πόλεμοι, ούτε νικητές ούτε ηττημένοι, ούτε παλαιστές, ούτε πολεμιστές. Δεν υπάρχει τίποτε απ' όσα γνωρίζεις στον κόσμο που ζεις. Υπάρχει απέραντη ελευθερία, αρμονία και ενότητα.

(Ο όρος "τελευταία μάχη", για τους περισσότερους ανθρώπους είναι η ύστατη μάχη με τον Θάνατο, γι' αυτό και τον χρησιμοποιώ. Ο καθένας όμως μπορεί να ορίσει μια προσωπική μάχη, μια εσωτερική πάλη, που συμβαίνει μέσα του, σαν "τελευταία" και να την εξουδετερώσει βλέποντας τα αποτελέσματα στον ίδιο του τον εαυτό.)

Κατανοοώ τον Καζαντζάκη. Έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που οι περισσότεροι δεν μπορούν να διανοηθούν, γιατί φοβούνται από το πρώτο κιόλας σκαλοπάτι. Για τον Καζαντζάκη, ένας Στρατηγός πρέπει να εμφανιστεί. Για μένα, ένας διδάσκαλος πρέπει να εμφανιστεί. Λέμε το ίδιο. Ο άνθρωπος αυτός, θες πες τον Στρατηγό, θες πες τον διδάσκαλο, θες πες τον μύστη, θες πες τον ηγέτη, θες πες τον όπως γουστάρεις, είναι αυτός που θα σου πιάσει το χέρι όταν συμβούν όλα τούτα τα φοβερά και τρομερά που αναφέρω παραπάνω κατά την διάρκεια της παρατήρησης του "εγώ" σου, έξω από το "εγώ" σου. Είναι αυτός που θα σου δώσει θάρρος, που θα σε στηρίξει, όταν χάνοντας τις "εικόνες" που έχεις δημιουργήσει, αρχίσει να καταρρέει ο εαυτός σου. Είναι τρομερά επικίνδυνο αυτό γιατί μπορεί να τρελαθείς.Αν σε τούτο το σημείο αναρωτηθείς "Ποιος είμαι εγώ?", η παράνοια μπορεί να σου καταφέρει ένα χτύπημα ανεπανόρθωτο. Αν επιμείνεις εκεί, Θα χάσεις τα λογικά σου και είναι αδύνατο να επανέλθεις στην "φυσιολογική" σου κατάσταση. Ο Στρατηγός, - άντε, να μην τον λέω διδάσκαλο για να μην παρεξηγηθώ πάλι - είναι αυτός που θα σε κάνει να μην επιμείνεις.

Τώρα θα μου πεις : "Μα πως θα μπορέσει να τα κάνει όλα αυτά για μένα αυτός ? Που τα ξέρει ? Πως τα γνωρίζει ?". Μα, αυτός τα έχει κάνει όλα αυτά, πριν από σένα. Ξέρει ακριβώς τι θα σου συμβεί, γιατί έχει περάσει από τούτη την θέση. Γι' αυτόν, υπήρξε κάποιος άλλος που του προσέφερε χείρα βοηθείας, που του κράτησε τον ώμο. Κι αυτός υπήρξε στρατιώτης κάποιου άλλου Στρατήγου, όπως κι ο τελευταίος κάποιου άλλου παλαιότερου. Έτσι πάει. Ο στρατιώτης έγινε Στρατηγός και ο Στρατηγός, στρατιώτης. Όλα είναι γίγνεσθαι. Πόσες φορές πρέπει να σου το πω για να το καταλάβεις ?

quote:

---

Φωνάζει: «Εγώ, η Κραυγή, είμαι ο Κύριος ο Θεός σου! Δεν είμαι καταφύγι. Δεν είμαι σπίτι κι ελπίδα. Δεν είμαι Πατέρας, δεν είμαι Γιος, δεν είμαι Πνέμα. Είμαι ο Στρατηγός σου!

---

Μπίγκο ! Συμφωνώ απόλυτα. Και ο θάνατος υπάρχει. Δεν μπορεί να πάψει να υπάρχει. Κάνε μια βόλτα στην Ν. Αφρική, και έλα πες μου αν τον είδες...

Ας δούμε το θέμα και λίγο διαφορετικά. Σας παραθέτω και αυτήν την οπτική, που μου κατέβηκε στο κεφάλι χθες το βράδυ, όταν πριν κοιμηθώ, πήρα στα χέρια μου την "Ασκητική".

Γιατί ο Καζαντζάκης χρησιμοποιεί τον όρο "Ασκητική" στο έργο του ? Ο ασκητής είναι ένας μοναχός. Ολόκληρη η ασκητική του Καζαντζάκη, θα μπορούσε να συνδεθεί - και ο παραλληλισμός αυτός που κάνω τώρα είναι προσωπικός, η απορία ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα μου, ε, είναι και πρωϊ - θα μπορούσε λοιπόν να συνδεθεί με τον δεύτερο δρόμο του Γκουρτζίεφ που αναφέρεται από τον Ουσπένσκι στο βιβλίο του "Αναζητώντας τον κόσμο του Θαυμαστού".

Εξηγούμαι. Ο δεύτερος δρόμος, σύμφωνα με τον Γκουρτζίεφ, που οδηγεί στο θαυμαστό είναι ο δρόμος του μοναχού. Επειδή λοιπόν ο Καζαντζάκης, αναμφιβόλως βαδίζει και οδηγείται στο θαυμαστό, σε πολλά σημεία το ακουμπάει, θα μπορούσαμε να πούμε πως βρίσκεται σε τούτον τον δρόμο γιατί ένας μοναχός, όπως και ο Καζαντζάκης επικαλείται το συναίσθημα, την καρδιά.

Ο Καζαντζάκης είναι βαθύτατα θρησκευτικός άνθρωπος. Δεν είναι ηθικός, γι' αυτό και είχε αφοριστεί. Η τύφλα της Ελληνικής Εκκλησίας, φυσικά δεν μπορούσε να το δει αυτό. Αυτή ήθελε ήθος. Που να το βρεις όμως το ήθος σε έναν άνθρωπο που λέει "Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός."? Πρέπει να καταλάβουμε την διαφορά που έχει ένας θρησκευτικός άνθρωπος από έναν ηθικό άνθρωπο. Ο πρώτος είναι απρόβλεπτος, δεν μπορείς να τον υποτάξεις. Αυτό κάνει μπαμ στον Καζαντζάκη : "Πέρα ! πέρα απο τα σύνορα!", "Μην δέχεσαι όρια, σπάσ' τα, γκρέμισέ τα !" Μπορεί ποτέ να υποτάξεις έναν τέτοιο άνθρωπο ? Είναι ελεύθερος, δεν ακούει κανέναν, κάνει ό,τι γουστάρει, λέει ό,τι γουστάρει, μπορείς να τον οριοθετήσεις ? Να του βάλεις σύνορα ? Αφού αυτός τα σπάει, τι να του πεις δηλ ? Τέτοιος ήταν και ο Ιησούς. Ακόμη και οι μαθητές του, δεν μπορούσαν να προβλέψουν τις κινήσεις του. Ο θρησκευτικός άνθρωπος έχει μια εσωτερική αρμονία, γιατί κατανοεί πως πίσω από τούτη την πολυπλοκότητα των πραγμάτων κρύβεται η ενότητα. Είναι αρμονικός στο κέντρο. Είναι σίγουρα αντιφατικός, γιατί η ζωή απο μόνη της είναι αντιφατική κι αυτός ακολουθεί την ζωή. Είναι ένας αληθινός άνθρωπος, είναι ελεύθερος. Είναι πασιφανής η ελευθερία του Καζαντζάκη, είναι βαθύτατα θρησκευτικός άνθρωπος.

Ο δεύτερος, ο ηθικός, είναι αρμονικός στην επιφάνεια. Είναι πάντα σταθερός, μπορείς να τον προβλέψεις, μπορείς να τον παρατηρήσεις, γι' αυτό μπορείς και να τον χαρακτηρίσεις. Ο ηθικός άνθρωπος είναι αυτός που θα φτιάξει μια φιλοσοφική θεωρία της ζωής, θα αποκρυσταλλώσει την θέση του, θα πάρει και δυο όμορφες παρωπίδες και θα τραβήξει τον δρόμο του. Σ' αυτόν μπορείς να βασιστείς, είναι σταθερός. Στον άλλον, στον θρησκευτικό, δεν μπορείς να βασιστείς, αφού είναι απρόβλεπτος. Ο ηθικός άνθρωπος όμως είναι μόνο επιφανειακά αρμονικός. Φαίνεται αρμονικός, αλλά δεν είναι.

Αυτό το "φαίνεσθαι" ζητούσε και η Ελληνική Εκκλησία από τον Καζαντζάκη.

Ο μοναχός, ακολουθεί ακριβώς αυτόν τον δρόμο. Της θρησκευτικότητας. Μην θεωρείτε τον μοναχό, σαν μαυροφορεμένο θρησκόληπτο. Ο μοναχός ακολουθεί τον δρόμο της πίστης, του θρησκευτικού αισθήματος, της θρησκευτικής θυσίας. Δεν έχουν καμία σχέση οι σημερινοί μοναχοί με την έννοια "μοναχός". Οι περισσότεροι από αυτούς είναι "καραγκιόζηδες". Εγώ μιλώ τώρα για τον αληθινά μοναχό. Ένας άνθρωπος χωρίς έντονα θρησκευτικά συναισθήματα δεν μπορεί να γίνει ποτέ μοναχός με την αληθινή έννοια του όρου. Ο αληθινός μοναχός, περνάει χρόνια, δεκάδες χρόνια παλεύοντας με τον εαυτό του, αντλώντας όμως δύναμη από τα συναισθήματά του, από την καρδιά του, από την πίστη του. Η amalia ρωτάει στην αρχή του θέματος, ποια είναι αυτή η καρδιά ? Είναι η καρδιά του μοναχού. Ο μοναχός, συγκεντρώνει την προσπάθειά του στο συναισθηματικό κέντρο του εαυτού του, και έτσι, με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να φτάσει στην ενότητα, στο θαυμαστό, υποτάσσοντας όλα τα συναισθήματά του, στην καρδιά του Αυτή είναι και η καρδιά του Καζαντζάκη. Γι' αυτό ο Καζαντζάκης, χρησιμοποιεί ξανά και ξανά την λέξη "καρδιά".

Ο μοναχός απαρνείται. Το ίδιο κάνει και ο Καζαντζάκης. Οι δρόμοι τους δεν διαφέρουν. Η θέλησή τους είναι ίδια και αντλεί δύναμη από την πίστη, από το συναισθηματικό κέντρο του ανθρώπου, από την καρδιά. Η άρνηση, εμφανίζεται και στους δυο με διαφορετικούς τρόπους. Ο ένας απαρνείται τον κόσμο, την οικογένειά του, τους φίλους του, την κοινωνία, και μονάζει κι ο άλλος τον Θάνατο. Αλλά ο θάνατος βρίσκεται μεσ' στον κόσμο. Δεν ανοίκει δηλ. σε καμια σφαίρα μυστικισμού. Είναι εδώ ! Βγες στον δρόμο, θα τον δεις ! Μπροστά σου είναι, σε χαιρετάει ! Σου λέει "ε, φιλαράκι, κι εγώ εδώ είμαι, μην με ξεχνάς ! και προ πάντων, μην με αρνείσαι γιατί θα θυμώσω περισσότερο μαζί σου και έχω τον τρόπο μου να σε βάλω να καπνίζεις δέκα πακέτα τσιγάρα την ημέρα, ώσπου να γίνουν οι πνεύμονές σου... χωματερή!"

Αυτός είναι ο δεύτερος δρόμος, που σύμφωνα με τον Γκουρτζίεφ, οδηγεί στο θαυμαστό. Ο μοναχός αναπτύσσει ικανότητες που δεν μπορούμε να διανοηθούμε, γιατί πράττει αντλώντας δύναμη από το συναισθηματικό του κέντρο. Τι γίνεται όμως με το νοητικό ή με το κινητικό ? Το συναισθηματικό κέντρο ενός μοναχού, ενός Καζαντζάκη, υπερτερεί σε σχέση με τα υπόλοιπα. Τα υπόλοιπα ατροφούν. Ο Καζαντζάκης δεν τρέφεται από το νου, αλλά απο την καρδιά, γι΄ αυτό λέμε πως πολλές φορές δεν απευθύνεται στο νου. Η καρδιά του είναι αυτή που τον κάνει να σπάσει το όριο. Ο νους του, του λέει "να πεθαίνεις και να λες : Θάνατος δεν υπάρχει", γιατί πρέπει κάπως να τον βοηθήσει, κάτι πρέπει να του πει, όταν η καρδιά σπάσει το όριο. Πρέπει να συμμέτεχει και ο νους σ' αυτό το σπάσιμο. Δεν γίνεται διαφορετικά.Αυτό που του λέει ο νους του όμως, είναι λάθος, γιατί αμέσως παρεμβάλεται και διαχωρίζει την ενότητα.

Γι'αυτό λέω κάπου πως ότι βρήκε, σ' αυτό το σημείο, το χάνει μέσα από τα χέρια του...

Κάποιος φίλος που τον εκτιμώ, βγήκε και είπε πως έμενα δεν με πείθει ο Καζαντζάκης. Αν βγω εγώ και του πω, πως εμένα δεν μπορεί να με πείσει κανένας άνθρωπος, θα πει "ε, καλά, αυτός είναι ντουβάρι!". Αν του πω όμως πως ο Καζαντζάκης έχει 8 νταν στο μαστεριλίκι (master=δάσκαλος), θα συμφωνήσουμε, κι όλα καλά κι όλα ωραία.

Εγώ όμως είμαι ανήσυχος. Δεν ησυχάζω ποτέ και με κανέναν. Ούτε και με τον Καζαντζάκη. Δεν ανήκω στην σφαίρα της φιλοσοφίας, ούτε στην σφαίρα της λογοτεχνίας, ούτε στην σφαίρα της ποίησης, ούτε πουθενά. Άλλες φορές, είμαι σαν εκείνα τα βαπόρια, που τα λένε "αλήτες", και ο ναύλος τους δεν είναι προκαθορισμένος, δεν υπάρχει σταθερό δρομολόγιο γι' αυτά, μον' παν από δω κι απο κει, όπου τύχει και βρουν φορτίο και λιμάνι να αράξουν. Και άλλες πάλι, είμαι σαν εκείνες τις βδέλλες που ορέγονται και ρουφούν μόνο το κακό το αίμα. Δεν υπάρχει για μένα τίποτε να επιλέξω. Είμαι σαν τις μύγες που κάθονται όπου βρουν. Ακόμη και στα ποιο κακοτράχηλα μέρη. Δεν υπάρχει για μένα τίποτε να ζυγιάσω. Δεν υπάρχει ζυγός...

Τα σέβη μου,
Deva Parinito

Φίλε μου δεν ξέρω που πραγματικά ανήκεις, σίγουρα όμως ανήκεις στην τέχνη...
Ζωγραφίζεις επι οθόνης...

quote:

---

τα πάντα είναι γίγνεσθαι, τα πάντα συμβαίνουν

---

Σε δύο προτάσεις τα είπες όλα...

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»