είναι θάνατος να κατοικούμε σε ένα γαιοκεντρικό
(εγωκεντρικό) σύμπαν...

κάποτε και ο Γαλιλαίος ψιθύρισε στα άστρα "κι όμως κινείται"...

τον υπάκουσαν και από τότε έγινε ο Ηλιος/Λόγος κέντρο του Σύμπαντος
Κόσμου... οι ψυχές πήραν ζωή και ο Γαλιλαίος μειδιά....

G.

Δ
Ε Κ

ΑΧΡΗΣΤΗ ΖΩΗ ΙΣΟΝ ΠΡΩΙΜΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ...
ΖΗΣΕ...

ΚΑΙ ΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ...

G.

Δ
Ε Κ

Deva Parinito

G.

Δ
Ε Κ

quote:

---

"Για άλλη μια φορά επιχείρησα ν' αυτοκτονήσω - έβρεξα τη μύτη μου και την έχωσα στο ντουί της λάμπας. Δυστυχώς, έγινε ένα βραχυκύκλωμα στα καλώδια, κι απλώς κουτρουβαλιάστηκα απ' το ψυγείο. Επειδή πάντα κατατρύχομαι από θανατερές σκέψεις, μελαγχολώ σταθερά. Αναρωτιέμαι πάντα αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, κι αν υπάρχει, θα βρω άραγε να χαλάσω χιλιάρικο " Woody Allen

Deva Parinito

Edited by - 28th_Thief on 03/12/2005 12:44:45

---

Μωρέ όλους θα σας πάρω εκεί απάνω αρκεί ...αρκεί :
Να με ακούτε και να πιστεύεται όσα σας λέω .

ΕΝΑ ΟΙ ΔΡΑΚΟΝΤΕΣ
ΠΟΥ ΜΑΘΑΝ ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΝΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΠΑΝΤΟΤΕ
ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΣΤΡΑ ΑΠ΄ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΣΤΟ ΑΛΛΟΤΕ,
ΣΤΟ ΤΩΡΑ, ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑ...

Ο άλλος θάνατος... αυτός ο αλλόκοτος τυπάς που μόνο εμείς οι 'Ελληνες τολμήσαμε να τον ονοματίσουμε κι ως Χάρο, βασικά μας είναι άγνωστος, βουλιάζει μέσα στα οξύμωρα του μυαλού μας. 'Αλλοτε φαντάζει ακαταμάχητος γόης κι άλλοτε απωθητικός εχθρός. Τον καλούμε, τον προκαλούμε, τον παλεύουμε, ψιλαφίζουμε τ'ανάγλυφα αχνάρια του που μπορούμε να αγγίξουμε και το μυαλό μας "ερωτοτροπεί" συνέχεια μαζί του. 'Ενα είναι βέβαιο, πως δε θα τον αποφύγουμε, είτε τον αψηφάμε είτε του κρυβόμαστε. Κι όταν κάποια στιγμή τον συναντήσουμε, δύο πιθανά σενάρια παίζουν μόνο. 'Η να μας ανοίξει πόρτες για νέες αρχές, τη συνέχεια του ταξιδιού μας στο σύμπαν και ασύλληπτους για μας τώρα κόσμους, ή να μας βουλιάξει στην αιώνια λήθη του απόλυτου τίποτα. Το στιγνά ορθολογιστικό μυαλό μου τείνει στο δεύτερο, το ακαθόριστο μα ζωντανό κομμάτι μου που λέγεται ψυχή, διατυμπανίζει το πρώτο. Θα δείξει.

_______________________
Δεν πιστεύω σε τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη

.

αστε τον χαρο να αποφασιζει ποτε θα κλεινει ραντεβου με τον καθενα.

μην τα βαζετε μαζι του, ακομη κι ο Διγενης πεθανε οσο κι αν παλεψε.

αστε λοιπον το ρεστλινγκ με τον χαρο για το μελλον και ζηστε το τωρα.

εννοω Ζηστε Το, ευχαριστο ή δυσαρεστο.

.

quote:

---

Θέλω να πεθάνω….

ΚΡΑΤΑΙΑ ΩΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΓΑΠΗ
Τι ωραιωδης και τι ηδυνθης
αγαπη, εν τρυφαις σου?
Τουτο μεγεθος σου,
ωμοιωδης τω φοινικι
και οι μαστοι σου τοις βοτρυσιν.........

---

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Το γεγονός οτι η τελευταία απάντηση στο θέμα δόθηκε πριν από 1 χρόνο περίπου δεν σημαίνει οτι αυτό "έσβησε" κιόλας!
Απλά για λίγο καιρό "κοιμήθηκε" και τώρα ανανεώνεται!

Είναι γεγονός οτι η απώλεια κάποιου αγαπημένου μας προσώπου μας γεμίζει με συναισθήματα οργής, έντονης απογοήτευσης, θυμού κι ίσως να μας δημιουργεί και σκέψεις γύρω από τον θάνατο.
Αυτό είναι φυσιολογικό, είναι το επίπεδο αυτό που διαδέχεται την απώλεια.
Μετά απ' αυτό όμως, θα πρέπει να έρθει κι ένα άλλο επίπεδο το οποίο δεν είναι άλλο από τον χειρισμό αυτού του δυσάρεστου συμβάντος.
Μέσα από την δυσκολία αυτή θα πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας, να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας που έχει πληγωθεί, να σκύψουμε πάνω του, να τον παρηγορήσουμε και να κοιτάξουμε μπροστά.
Όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο κι ίσως πολλοί από εμάς να το γνωρίζουμε αυτό, φίλη μου.
Είναι όμως μια ακόμα μάχη, μια δοκιμασία την οποία θα πρέπει να ξεπεράσουμε και να κοιτάξουμε τι θα μας αφήσει και πως θα μας διαμορφώσει.
Ας σκεφτούμε λίγο πόσο σοφή μπορεί να είναι η ρήση:

"Ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα."

Δυνητικά ο χρόνος μπορεί να επουλώσει τις πληγές μας αλλά θα χρειαστεί να καταβάλλουμε κι εμείς την προσπάθεια μας για αυτό.
Ο άνθρωπος που φεύγει από τον φυσικό κόσμο σίγουρα δεν χάνεται.
Είτε κάποιος πιστεύει στην έννοια της μετενσάρκωσης, είτε της Δευτέρας Παρουσίας είτε πουθενά θα συμφωνήσει πιστεύω στο οτι τον άνθρωπο τον διατηρούμε εμείς ζωντανό.

Ας σκεφτούμε πόσο σημαντικό είναι αυτό την στιγμή που άλλοι επιλέγουν να είναι νεκροί ενώ παραμένουν ζωντανοί...

In anticipation of my resurrection...

Μετά θυμήθηκα εκείνη την ιστορία της "ζωντανής" αυτοκτονίας μέσα στο δίκτυο που έγινε πριν καιρό...

Ισως την εποχή που οι άνθρωποι κλείστηκαν σ'αυτό το γοητευτικό κουτί κι ο θάνατος να πρέπει να έχει το μερίδιο του.

Γιατί τελικά, κι αν ακόμα κάποιος κάνει μια τέτοια δήλωση για να τραβήξει την προσοχή, νομίζετε ότι είναι καλά? Κάποιος οποιοσδήποτε άνθρωπος που ζητά να τραβήξει την προσοχή με ένα τόσο σοβαρό θέμα μιλώντας σε ανώνυμα "νικ" είναι καλά?

Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω και κάποιος δεν τον βλέπει.

Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω που σε αυτόν τον κάποιο δεν δίνει σημασία.

Κάποιος απελπισμένος ακόμα έχει μείνει "εκτός".

Κι αν ακόμα είναι ένα άτομο που κάνει πλάκα, που θέλει να κοροιδέψει και να χαζέψει με τις απαντήσεις των υπόλοιπων, πιστεύετε ότι είναι καλά?

Πότε σκεφτόμαστε πιο συχνά το θάνατο? Πότε ασχολούμαστε συνέχεια με το αν αξίζει να ζήσουμε? Συνήθως όταν δεν μας ενδιαφέρει να κοιτάξουμε δίπλα μας και να δούμε πόσοι θέλουν να ζήσουν αλλά δεν μπορούν.

Οταν ο κόσμος γίνεται ελάχιστος και εγκλωβίζεται σε εμάς και εμάς.
Οποιος έχει βιώσει ένα στάδιο κατάθλιψης, ξέρει ότι σ'εκείνες τις φάσεις του σκοτεινού τούνελ ακόμα και η ακοή και η όραση δεν λειτουργούν αρνούνται. Ολα περιστρέφονται από τη μονάδα στη μονάδα.

Πιστεύω ότι η φίλη που άνοιξε το θέμα, είτε έτσι είτε αλλοιώς κάπου έχει μπει που δεν έχει και τόσο φως.

Ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο που θα μας συμβεί.
Το να αποζητάς να τον επισπεύσεις είναι απλά γιατί δεν έχεις απαντήσει στο αν γιατί αξίζει να ζεις.

Κι όταν η αξία που δίνεις στη ζωή είναι τόση όση η επιφάνεια ενός δωματίου.... ναι είναι δύσκολο να ζήσεις. Θα πλήξεις, θα βάλεις κάποια στιγμή και κάποιον άλλον σ'αυτό το δωμάτιο σαν μοναδική αξία κι όταν φύγει.... το χάος. Η ζωή σου μπορεί να αποκτήσει ονοματεπώνυμο που δεν είναι καν το δικό σου.

Τόση είναι η ζωή άραγε? Ενα δύο αγαπημένοι άνθρωποι, ένα δωμάτιο, μια οθόνη και τρεις στιγμές και η ανταλλαγή συναισθημάτων ανάμεσα σε δυό ανρθώπους και όλος ο υπόλοιπος κόσμος απών?

Δεν υποτιμώ τη δύναμη που μπορεί να έχει η προσωπική τραγωδία επάνω σε κάποιον. Ζωή έτσι η αλλοιώς είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς κάνουμε σχέδια. Αρα ΟΛΟΙ θα γίνουμε πρωταγωνιστές σε πολλά δράματα.

Θυμάμαι κάτι που είχα διαβάσει κάποια φορά.

"Σ'ενα τραπέζι που έπαιζαν ζάρια ήταν μια ψηλή κι αδύνατη γυναίκα που έπλεκε. Τη ρώτησα. Τι μπορεί να κερδίσει κανείς από αυτό το παιχνίδι?
Τίποτα! απάντησε. Και τότε την ρώτησα , αν μπορούσε κανείς να χάσει κάτι. Οχι! μου απάντησε. - Τότε αυτό το παιχνίδι άρχισε να μου φαίνεται πολύ σημαντικό.."

quote:

---

Δεν ζω απλά παρατηρώ..

---

Όποιος είναι σε τέτοια κατάσταση ας διαβάσει βιβλία ανατολικής φιλοσοφίας, αρχαίας ελληνικής, διαλογισμού είτε βιβλία από όλες τις θρησκείες που έχουν ως σκοπό την αναζήτηση της αλήθειας ασχέτως αν (κατά τη γνώμη μου) καμία δεν την έχει προσεγγίσει ακόμα.
Βοηθάνε έστω 1% να καταλάβουμε ότι δεν αξίζουν όλα αυτά που κρατάνε καθηλωμένα τα συναισθήματα μας τις σκέψεις μας τις επιθυμίες μας, είμαστε φυλακισμένοι στις εμπειρίες μας και στο εγώ μας και αδυνατούμε να δούμε ότι όλα αυτά που πασχίζουμε να αποκτήσουμε και να κρατήσουμε είναι πεπερασμένα!

Κυρίως να πω ότι με ανησυχεί κάπως η απουσία της oxrusa...

Από'κει και πέρα για τους χιλιάδες (πιστέψτε με ) που βρίσκονται ή θα βρεθούν στη θέση της, διαβάστε μια εμπειρία που εύχομαι να σας βοηθήσει.

Κάποτε βρέθηκα και εγώ σε αυτό το σημείο.Μεταξύ μας ο χρόνος είναι απόλυτα σχετικός και οπωσδήποτε ΔΕΝ γιατρεύει. Σου δίνει όμως την ευκαιρία να γιατρευτείς αν το θέλεις!

Τότε έφτασα πραγματικά στα όριά μου. Δεν θα μπω λεπτομέρειες του πόσο "χαμηλά" είχα φτάσει και τι ανοησίες έκανα και πόσες ακόμη προσπάθησα να κάνω γιατί δεν έχει νόημα. Θα αναφέρω κάτι που εμένα με τράβηξε από τον πάτο στον οποίο είχα κολλήσει:

Τότε είχα αφεθεί τελείως, από 72κιλά που είναι το standart για εμένα είχα φτάσει τα 98...., δεν δούλευα, μόνο έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα. Σε περίοδο 3 μηνών βγήκα από το σπίτι μου μόνο 2 φορές με σκοπό να αυτοκτονήσω, αλλά για κάποιον λόγο και τις δύο απέτυχα. (Είχα ήδη τις κόρες μου τότε -μωρά- και δεν ήθελα να με αντικρύσουν νεκρή μέσα στο σπίτι, καθώς μέσα στο θολωμένο μου μυαλό, μπορούσα ακόμη να σκέπτομαι και να προσπαθώ να προστατεύσω την ευαίσθητη φύση τους).

Κάποιο βράδυ, κοιτάζοντας αποχαυνωμένη την οθόνη της τηλεόρασης, εμφανίστηκε ένα μούμερο 090---- αστρολογίας. Το κάλεσα. (Άσχετο, αλλά τι ωράρια δουλεύουν ακαι αυτοί οι άνθρωποι.......) Μίλησα με μια κυρία Ευαγγελία. Η γυναίκα (ας είναι καλά)κατάλαβε από τον τόνο της φωνής μου καιάπό όσα τις είπα τη σοβαρότητα της κατάστασής μου. Και μου είπε κάτι που με έσωσε.

Η (σοφή) αυτή κυρία μου είπε ότι ο αγαπημένος μου θα γυρίσει σε εμένα σε 6 μήνες, αλλά θα έπρεπε και εγώ τότε να είμαι έτοιμη. "Πρόσεχε τον εαυτό σου" μου είπε "βρες μια δουλειά για να είσαι οικονομικά ανεξάρτητη και φρόντισε όταν θα έρθει εκείνος σε εσένα να είσαι πιο όμορφη από ποτέ" και άλλα πολλά.

Ο καιρός πέρασε και εγώ σε 6 μήνες ήμουν ένας νέος άνθρωπος, πάντα εν αναμονή της "άφιξης". Η οποία -φυσικά- ποτέ δεν έλαβε χώρα. Έναν μήνα, κάθε μέρα περίμενα...περίμενα... Όταν κατάλαβα ότι περίμενα μάταια, είχα ήδη την δουλεία μου στην οποία είχα γνωρίσει νέους φίλους, ήμουν και πάλι "γυναίκα" και ο θαυμασμός στα μάτια των ανδρών ήταν μια μορφής ικανοποίηση για εμένα και φυσικά, ήθελα να ζήσω!!
Αγάπησα τα παιδιά μου (τα οποία έως τότε δεν ήθελα) τα οποία σήμερα λατρεύω, και αυτή τη στιγμή μπορώ υπεύθυνα να πω ότι Εκείνον τον αγαπώ ακόμα και εξακολουθώ να εύχομαι οι δρόμοι μας να ξανασυναντηθούν. Όμως αγαπώ και τον εαυτό μου και δεν υποφέρω. Ζω πολύ όμορφα και όταν ξαναθυμάμαι την εποχή της απελπισίας μου, συνειδητοποιώ πως αν είχα καταφέρει να πεθάνω θα είχα χάσει τόσο όμορφες στιγμές....!!Φιλίες και έρωτες, γλέντια και αγωνίες, γνώσεις και δημιουργίες!!!

Ξέρω ότι όσοι απο εσάς υποφέρετε αυτή τη στιγμή, ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ να αντικρύσετε ηλιοβασιλέματα, να ερωτευτείτε, να χορέψετε χωρίς εκείνον-η που αγαπάτε.

Όμως τα ηλιοβασιλέματα είναι όμορφα....!! Και κάποτε θα καταλάβετε ότι η ομορφιά τους δεν επηρεάζετε επο εκείνον - η!

Τώρα τι συμβαίνει...? Μέχρι πριν 8 μήνες είχα σχέση με έναν άνθρωπο. Με πολλά σκαμπανεβάσματα και η κατάληξη ήταν να μην μιλιόμαστε. Όχι γιατί δεν προσπάθησε να με προσεγγίσει ή δεν μου ζήτησε συγνώμη αλλά για το πείσμα μου και τον εγωισμό μου.
Μέχρι πριν 7 μέρες που μου έφυγε. Ξαφνικά σε τροχαίο. Και τώρα είμαι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο να κλαίω όλη μέρα και να του ζητάω συγνώμη. Γιατί σκεφτόμουν τελευταία να τον πάρω τηλέφωνο και το άφηνα, άφηνα να περάσει λίγος ακόμα καιρός. Και κάθομαι και κοιτάζω τις φωτογραφίες του, διαβάζω γράμματά μας και προσπαθώ να καταλάβω πως ο θυμός και ο εγωισμός σε κάνει να ξεχνάς μέχρι και την αγάπη.

Διαβάζοντας τα μηνύματά μας συνειδητοποίησα ότι δεν έφταιγε αυτός. Έφταιγα και εγώ. Και με έχει πάρει τόσο από κάτω. Έχει σταματήσει η ζωή μου να προχωράει. Και μου έρχονται σκέψεις ότι μακάρι να πέθαινα από καρκίνο γιατί νιώθω πως δεν έχει νόημα να ζω. Ενώ μέσα μου ξέρω πως δεν είναι έτσι. Και ειδικά αυτός ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε το κάθε δευτερόλεπτο έντονα, χαμογελώντας και πάντα δυνατός σε κάθε αναποδιά. Και φοβάμαι μην μείνω κολλημένη σε αυτή την κατάσταση. Και φοβάμαι μήπως κάνω κακό στην ψυχή του επιμένοντας να μου δώσει ένα σημάδι ότι με ακούει και ότι με συγχώρεσε. Γιατί δεν είμαι έτοιμη να τον αποχαιρετήσω. Και βλέπω την αδερφή του με τόση αξιοπρέπεια να μου λέει χαμογέλα, αυτό θέλει. Οι φίλοι μου και οι δικοί μου δεν το καταλαβαίνουν πως νιώθω ή το καταλαβαίνουν, δεν ξέρω. Όλοι μου λένε να μην βυθίζομαι. Αλλά δεν έχω δύναμη. Θέλω από κάπου να πάρω απαντήσεις. Γιατί έγινε αυτό? Γιατί τόσο νωρίς? Γιατί αυτόν?
Είναι αβάσταχτος αυτός ο πόνος.

Η αναζήτηση της ελευθερίας, η αποδέσμευση του ανθρώπου απο όλα αυτά τα δεσμά που δεν βρισκονται έξω του αλλά μέσα του ονομάζεται, κατα τις θρησκείες, δρόμος προς τη θέωση.

Η αυτοκτωνία δεν είναι ποτέ μια έξυπνη επιλογή. Έχω βέβαια και γω υπάρξει σε παρόμοια κατάσταση απελπισιας οπότε σε νιώθω. Απο την άλλη δεν φαίνεται να προδιορίζεις το πρόβλημα. Δηλαδή μιλάς για τον θάνατο(κάτι αναπόφεκτο έτσι κι αλλιώς) και για τις "αμαρτίες" σου(τις οποίες δεν σε ανάγκασε κανείς να τις κάνεις) αλλά δεν νιώθω οτι λες πραγματικά ποια είναι η ΠΗΓΗ των προβλημάτων σου. Επιθυμίες ίσως που έχουν γίνει τεράστιες στο μυαλό σου? ΙΔΕΕΣ που έχουν γίνει τεράστιες στο μυαλό σου?

Αν είσαι εθισμένη στη δυστυχία φταις εσύ για αυτό εν μέρει. Είναι πιθανό βεβαίως να διώκεσαι και απο αρνητικά πολομένες οντότητες(βάσει αυτών που περιγράφεις) αλλά εν τέλει THEY HAVE NO POWER OVER YOU πέρα απο αυτή που τις αφήνεις να έχουν με το να μην αμυνεσαι στα καπρίτσια τους. Όσο γίνεσαι όμοια με αυτές τόσο τις τρέφεις. Λογικό είναι....

Κατά τα άλλα, γνώμη μου είναι οτι ένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να επιχειρησει αυτοκτωνία(γενικά βέβαια δεν θα πρεπε) τουλάχιστον πριν απο τα 20 του.

Αν είσαι μικρότερη απο 20 απλά ξέχασέ το γιατι θα είναι το πιο ηλιθίο, μη αναστρεψιμο λάθος, που θα χεις κάνει στη ζωή σου
(ιδίως αν είσαι στην εφηβεία που παίζουν τεράστιο ρόλο οι ορμόνες)

Κατά τα άλλα η στάση που δείχνεις-σε ένα βαθμό-να έχεις απέναντι στη ζωή μου θυμίζει συγκεκριμένα κάποια άτομα παχύσαρκα, τα οποία έχουν παρατήσει τη ζωή και η παχυσαρκία τους υπάρχει-όχι για κάποιο άλλο λόγο-αλλά γιατί τρέφει τον εθισμό τους για δυστυχία. Αλλιώς πολύ απλά.. θα πηγαίνανε γυμναστήριο!

Οι λύσεις στα περισσότερα προβλήματα είναι εξίσου απλές και ευνόητες αρκει να προσπαθείς και να αναζητάς.

Αν ακόμα δεν σε έχω πείσει οτι η αυτοκτωνία είναι λάθος λύση σου προτείνω απλά(ό,τι ηλικία και να είσαι όποιο και να είναι το πρόβλημα) να ασχοληθείς με τον μυστικισμό, τη θρησκεία, τη ψυχολογία και γενικά να ψάξεις και να ψαχτείς γύρω απο αυτά τα θέματα και είμαι σίγουρος οτι θα βρείς πολλά πράγματα που θα σε ενδιαφέρουν...(το φόρουμ μπορεί να σε βοηθήσει άπειρα σε αυτό να δεν μείνεις σε αυτό το θέμα).

Αφου λοιπόν ψάξεις για τρόπους.
Τ΄ρπους που χρειάζονται για να γίνουν αλλαγές.
Τρόπους που χρειάζονται για να γίνουν εσωτερικές αλλαγές..
Τότε κάνε ο,τι θες.

"..The Matrix can't tell you who you are"
Όταν ο άνθρωπος είναι σίγουρος για τον θεό ο θεός αμφιβάλλει για τον άνθρωπο..
Ασυνείδητος πάει να πει απόλυτα ταυτισμένος με τη σκέψη και το συναίσθημα

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr