Αυτός είναι ένας καινούργιος όρος, μια καινούργια έννοια που πρώτη φορά την συναντώ. "Σκεπτομορφή" : Παρελθοντολογικές μορφές της σκέψης δηλ. που εμφανίζονται ως μελλοντικές επιθυμίες στο παρόν. Αυτό κατάλαβα. Αν κάνω λάθος, διόρθωσέ με.

Αν όχι, για ρίξε μια ματιά στις παρακάτω παρατηρήσεις / απορίες μου :

α) Στοιχεία από το παρελθόν, είναι μόνο τα Ιστορικά στοιχεία. Τέτοια χρησιμοποιεί το όραμα ? Αν όχι, τότε δεν πρόκειται για στοιχεία, αλλά μάλλον για στοιχειά. E, γίνε γκοστμπάστερ καλύτερα...

β) Τι σόϊ μορφές είναι τούτες ? Πως είναι δηλ ?

γ) Παρελθοντολογικές αισθήσεις κατεψυγμένης μορφής, δεν υπάρχουν. Ευτυχώς δηλ που δεν υπάρχουν. Ό,τι έχεις αισθανθεί, δεν πρόκειται να το διατηρήσεις στο μυαλό σου, όσο δηλ. σουπεργούμαν και να 'σαι. Είναι αδύνατον να διατηρήσεις ένα αίσθημα από το παρελθόν, με την ίδια ένταση που συνέβει, με ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά που έγινε κάποτε. Η μόνη περίπτωση, είναι να χρησιμοποιήσεις συντηρητικά, αλλά βρε Λίλιθ, αυτά δεν είναι και τόσο καλά για την υγεία μας. Δεν ακούς τι γίνεται ? Αν πάλι ο οραματισμός, είναι νοητική διαδικασία, η λέξη "αισθήσεις", καλύτερα να αφαιρεθεί από την δική σου αντίληψη.

δ) Μνήμες εικόνων. Φωτογραφίες δηλ ? Ε, πάλι θα χρειαστείς φλας, "τσακ" δηλ... Σου είπα, έτοιμος είμαι να φτιάξω μια τέτοια οργάνωση, στο "τσακ" δηλ...

Φιλικά,
Deva Parinito

Το όραμα θέλει θέληση, η θέληση θέλει καρδιά.

Ποιά η διαφορά μεταξύ ενός χαζορομαντισμού από την πραγματική
κίνηση της καρδιάς;
Τί ήταν ο Βέρθερος του Γκαίτε, ρομαντικός ή πολεμιστής; -μάλλον
το πρώτο...

Πώς δίνουμε μάχη με την καρδιά;

quote:

---

Αλήθεια, ποιος είναι αυτός ο στόχος που λες Λίλιθ ? Η αγορά ενός σπιτιού για παράδειγμα ?

---

Αχ! βρε κυκλωπάκι μου, λες κι είσαι η Ιθάκη μου..

Καλημέρα,
Deva Parinito

Αφ ενός, εσύ χρησιμοποίησες αυτό το παράδειγμα και προσπάθησες να το δικαιολογήσεις, παραθέτοντας την λέξη "σκοπός", αφ' ετέρου, γνωρίζω καλά, πως δεν είναι έτσι για σένα.Μάλλον λοιπόν, χρησιμοποίησες λάθος παράδειγμα, αλλά δεν πειράζει. Υποθέτω τι εννοείς και σταματώ εδώ.

Θα σου πω όμως ένα μυστικό. Αν το καταλάβεις, καλώς, αν όχι, πάλι καλώς. Έχε στο νου σου, πως η κάθε κουβέντα που λέμε, δικαιολογεί την προηγούμενή της. Αν μια κουβέντα μας, δεν καταφέρει να το κάνει αυτό, τότε και η προηγούμενή της, από κάπου "μπάζει". Τις περισσότερες φορές, αν συνεχιστεί αυτή η ανασκαφή του λόγου, της πρότασής μας δηλ. αυτό που φέρνει στο φως, είναι μια λανθασμένη αρχική βάση, ένα σαθρό υπόβαθρο, ένα ψευδή συμπέρασμα, μια μικρή αυταπάτη, μια ακόμη θεωρία. Ένα δέντρο, αν δεν έχει γερές ρίζες, με τον πρώτο δηλ. πεχλιβάνη άνεμο, θα σοριαστεί. Κι αυτό, το τελευταίο, είναι ένα πολύ απλό παράδειγμα, όχι δικό μου. Της φύσης. Φυσικά, αυτό που λέω τώρα, δεν γίνεται να το κάνουμε κάθε φορά που σχηματίζουμε μια πρόταση, αλλά σε μερικούς ανθρώπους συμβαίνει, χωρίς οι ίδιοι να το προκαλούν. Πως ακριβώς γίνεται, παραμένει μυστικό...

Λίλιθ,

Πολλές φορές στο λόγο μας χρησιμοποιούμε παραδείγματα, ακριβώς γιατί θέλουμε να κάνουμε τον συνομιλητή μας να καταλάβει τι εννοούμε. Γιατί όμως πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβει αυτός ? Γιατί, βαθύτερα, φοβόμαστε μήπως αυτό που λέμε, δεν το έχουμε καταλάβει πρώτα εμείς οι ίδιοι. Ουσιαστικά, πρώτα τον ίδιο μας τον εαυτό βοηθάμε και μετά τον συνομιλητή μας. Όσο πιο απλό είναι το παράδειγμά μας, τόσο πιο εύκολα θα γίνει κατανοητό και από εμάς, και από τους άλλους που μας ακούν ή μας διαβάζουν. Έτσι, θα αποφύγουμε αυτό που λέμε, "παρεξήγηση".

Σου είπα, ο "ιδιοφυής" νους είναι κατά βάσην πολύ απλός. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει, είναι πως ο "κοινός" νους δεν μπορεί να κατανοήσει το απλό. Μην σου φαίνεται παράξενο αυτό. Συμβαίνει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Έτσι, ο δεύτερος περιθωριοποιεί τον πρώτο. Τι να γίνει ? Κερδίζεις από την μια, χάνεις από την άλλη.

Ε, με την καρδιά, με το συναίσθημα δηλ. δεν βγάζεις άκρη. Και δεν βγάζεις άκρη, γιατί ακριβώς αυτό το συν (+), ποτέ δεν ξέρεις τι προσθέτει. Αν οι άνθρωποι γνώριζαν κι αυτό, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ διαφορετικός. Καλά είναι έτσι που είναι...

Τα σέβη μου,
Deva Parinito

Νομίζω ένα τραγουδάκι, πάνω σ' αυτό που λέει και ο ποιητής δηλ., είναι ταμάμ !

Σας χαιρετώ,
Deva Parinito

Η καρδιά δεν έχει λογική. Πως είναι δυνατόν να μιλά μ' αυτήν ?

Αν μια καρδιά προσπαθήσει να μιλήσει, άχνα δεν θα βγάλει. Αν προσπαθήσει πάλι να μιλήσει μέσω της λογικής, ό,τι κι αν πει, αχνό θα βγάλει. Ομίχλη, αιθάλη, πούσι, που το λεν' οι ναυτικοί. Αν η λογική μιλήσει μέσω της καρδιάς, τότε κάτι μπορεί να γίνει, αρκεί η λογική να μιλήσει αληθινά. Τότε, η καρδιά θα συμφωνήσει, θα ομολογήσει και θα χτυπήσει ένα "τσακ" πιο δυνατά, για να δείξει στην λογική πως είναι με το μέρος της.

Η αλήθεια όμως, δεν έχει ανάγκη μήτε την μία, μήτε την άλλη...

Σε χαιρετώ,
Deva Parinito

Η καρδιά δεν δίνει μάχες. Δεν χρειάζεται. Δεν υπάρχουν γι' αυτήν νικητές και νικημένοι, δεν γνωρίζει τίποτε από όσα συμβαίνουν σ' αυτόν τον κόσμο. Απλά, χτυπάει στον ρυθμό της, χωρίς να νοιάζεται. Κάποτε βέβαια σταματάει. Καρδιά είναι, κουράζεται, τι να πεις...

Deva

Νομίζω πως δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, η κατάληξη, ο προορισμός ενός ταξιδιού. Περισσότερο σημασία θαρρώ πως έχει η διαδρομή του, το ίδιο το ταξίδι, η μαγεία που ξετυλίγεται κατά την διάρκεια, όπως λες, και οι άνθρωποι που συνάντησες κατά την διάρκεια αυτού του ταξιδιού.

Μπορεί ένας άνθρωπος να μην φτάσει ποτέ στο αληθινό, στην αλήθεια. Αν την επιθυμεί πραγματικά όμως, αν την θέλει πολύ, αν την αναζητήσει πραγματικά και μπει στο σωστό μονοπάτι που οδηγεί σ' αυτήν - άσχετα αν την φτάσει κάποτε ή όχι - είναι σίγουρο πως θα την βρεί γιατί θα έχει γίνει από μόνος του αληθινός στο διάβα του, στην αναζήτησή του, χωρίς να το έχει καταλάβει ούτε ο ίδιος. Για να αναζητήσει την αλήθεια στην ύπαρξη, θα πρέπει πρώτα να ψάξει το αληθινό μέσα στο δικό του "είναι". Όλο και περισσότερο θα θυμάται τον εαυτό του, όλο και περισσότερο θα τον γνωρίζει.

Όταν συμβεί αυτό, τότε ποιος ο προορισμός και ποια η διαδρομή ? Αφετηρία, διαδρομή και τέρμα, έχουν γίνει ένα σ' αυτόν. Εσύ τι λες, πέτυχε τότε ή δεν πέτυχε τον "στόχο" του ? Και τι σημασία μπορεί να έχει για έναν τέτοιο άνθρωπο, ο "κριτής" της ιστορίας του ?

Αν αισθάνεσαι πως πρέπει να γράψεις κάτι, αν το θέλεις πραγματικά, αν βγάλεις την αλήθεια από μέσα σου και την φτιάξεις ένα μυθιστόρημα, τότε μην αναρωτιέσαι πως "κρίνεται" μια ιστορία. Δεν έχει σημασία. Γράφε, όπως ευωδιάζει ένα λουλούδι στην έρημο. Νομίζεις πως αυτό το λουλούδι, νοιάζεται αν περάσει από 'κει κάποιος διαβάτης και το μυρίσει ?

Deva Parinito

Απαγωγή εις άτοπο δλδ;
Ξεκινάς από μια βάση, το προχωράς, το εξετάζεις και τελικά... μπουμ!
Κάποιος φίλος έλεγε: μια λανθασμένη επιλογή είναι πάντα καλύτερη
από καμμία επιλογή. Πράγματι, είναι σπάνια συγκυρία, να γνωρίζεις
από την αρχή την αλήθεια ή την κατάληξη των πραγμάτων. Αφού λοιπόν
δε γνωρίζεις, αποφασίζεις να προχωρήσεις και να δεις με τη μέθοδο
της δοκιμής και της πλάνης.

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία για το Βούδα:
Κάποτε αυτός και κάποιος σύντροφός του περπατούσαν στην εξοχή. Κάποια
στιγμή βρεθήκανε σε μια διασταύρωση. Δρόμοι πολλοί ξεκινούσαν από
εκείνο το σημείο και οι δύο σύντροφοι κοντοστάθηκαν. Ποιό δρόμο να
επιλέξουν; Ποιός δρόμος θα τους οδηγούσε στη σωστή κατεύθυνση, στο
στόχο τους; Ο σύντροφος του Βούδα αποφάσισε να καθήσει και να
διαλογιστεί εώς ότου η φώτιση του δίξει το σωστό δρόμο. Ο Βούδας όμως
προχώρησε στο πρώτο μονοπάτι. Μετά από λίγο είδε ότι το μονοπάτι που
πήρε οδηγούσε σε ένα γκρεμό. Γύρισε πίσω, ο σύντροφός του περίμενε
ακόμη εκεί, διαλογιζόμενος. Πήρε τότε ο Βούδας το δεύτερο μονοπάτι
και μετά από λίγη ώρα βρέθηκε και πάλι μπροστά από τον γκρεμό.
Ξαναγύρισε, συνάντησε και πάλι το διαλογιζόμενο φίλο του και πήρε
το τρίτο μονοπάτι, το τέταρτο, το πέμπτο... Κάποια στιγμή βρήκε το
σωστό μονοπάτι και δεν ξαναγύρισε. Και ο φίλος του; Ακόμη εκεί
βρίσκεται, στο σταυροδρόμι να διαλογίζεται ποιό είναι το σωστό
μονοπάτι...

Οπότε, προχωράμε και βλέπουμε, γιατί αλλιώς αν περιμένουμε να
δούμε χωρίς πρώτα να προχωρήσουμε, δε θα ζήσουμε.
Βέβαια, εδώ ελοχεύει ένας κίνδυνος. Αν στη διαδρομή γοητευμένοι από
αυτά που έχουμε ζήσει, ανακαλυψουμε το λάθος, αλλά χάριν της
ομορφιάς που έχουμε πίσω μας λυπηθούμε να παραδεχτούμε το σφάλμα, του
δώσουμε μια άλλη ερμηνεία, μια που να μας συμφέρει, σκοτώνοντας
εδώ πραγματικά τη λογική μας, τότε ποιός ξέρει πού θα καταλήξουμε;

Πάντως όχι στην αλήθεια...
Και τότε, τί βρίσκεται στο τέλος του δρόμου που παίρνουμε, εκτός από
το ψέμα; Κατά μια έννοια, εφόσον κάποια στιγμή μπορούμε να
συνειδητοποιήσουμε το λάθος, πάντα μπορούμε να προχωρούμε προς την
αλήθεια, έχοντας αποκτήσει και την εμπειρία της παραδρομής μας.
Για τη συνείδηση βέβαια μπορεί να είναι πιό επίπονο, μια αληθινή
δοκιμασία να γυρίσει στη σωστή κατεύθυνση μετά από μεγάλη παραδρομή.

quote:

---

Φυσικά, αυτό που λέω τώρα, δεν γίνεται να το κάνουμε κάθε φορά που σχηματίζουμε μια πρόταση, αλλά σε μερικούς ανθρώπους συμβαίνει, χωρίς οι ίδιοι να το προκαλούν. Πως ακριβώς γίνεται, παραμένει μυστικό...

---

Όχι, δεν γίνεται. Αλλά κάνε τουλάχιστον, αυτό που έκανε κι ο Βούδας σου. Ε, όσο να πεις, κάτι ήξερε το παλικάρι...

Deva Parinito

Ποιος είναι αυτός που βάζει αυτό το "αν" στην ζωή μας ? Ποιος είναι αυτός που βάζει το "αλλά" ? Ποιος τελικά, συμπεραίνει και μιλάει για το πάντα, λέγοντας "πάντως" ?

Deva

Γιατί προσπαθείς να το χαρακτήρισεις ? Γιατί του βάζεις μια ταμπέλα δηλ ? Αν με ρωτάς, αν είναι αυτό, όχι θα σου πω. Και όχι θα σου λέω, σε οτιδήποτε θέλεις να το εκλογικεύσεις. Και όχι μόνο σε σένα, αλλά στον καθένα.

Τίποτε στην ζωή, στην ύπαρξη δεν είναι. Όλα γίνονται, συμβαίνουν. Το είναι υπάρχει μόνο στην γλώσσα μας.

Η μοναδική αλήθεια που μπορείς να δεις από αυτήν την παράγραφο που σου λέω για το "μυστικό", είναι εκείνη η πρόταση που αναφέρει για τον δέντρο και τις ρίζες του. Δεν σου λέω δηλ. και κάτι σπουδαίο. Θυμάσαι τι σου είπα ? Ο νους μας, που είναι κοινός, δεν μπορεί να κατανοήσει το απλό, το αληθινό. Είναι αλήθεια όμως αυτή η πρόταση ? Για να την δούμε μαζί πάλι :

quote:

---

Ένα δέντρο, αν δεν έχει γερές ρίζες, με τον πρώτο δηλ. πεχλιβάνη άνεμο, θα σοριαστεί.

---

Πόσοι πριν απο μένα, δεν το έχουν πει αυτό? Πολλοί. Μπορεί να μην χρησιμοποίησαν τις ίδιες λέξεις, αλλά το νόημα είναι ίδιο όπως και να το πεις. Εσύ τι λες, είναι μια αλήθεια αυτό ? Εγώ λέω ναι, είναι, ή αν θες, για να μην βάζω το "είναι", λέω : Ναι, μπορεί να γίνει. Ναι, αλλά δεν φτάνει μόνο να λες είναι ή μπορεί να γίνει. Πρέπει να το πιστέψεις κιόλας ! Σ' αυτό, δεν μπορώ να σε βοηθήσω εγώ. Κανέναν δεν μπορώ να βοηθήσω σ' αυτό.

Αν συμφωνείς σ' αυτό, πάρε αυτήν την αλήθεια και βάλτην βαθιά μέσα σου, πίστεψέ την, δεν ξέρω πως, αλλά πίστεψέ την. Εσύ γνωρίζεις τον τρόπο. Εσύ ξέρεις με ποιον τρόπο πιστεύεις ή δεν πιστεύεις σε κάτι. Εγώ τι να σου κάνω παραπάνω ?

Μόλις το καταφέρεις κι αυτό, ξεκίνα να βλέπεις αυτήν την αλήθεια, όχι μόνο σε δέντρα, στην φύση, αλλά και σε άλλα παραδείγματα. Πάρε μια θεωρία, όποια θες, όποια νομίζεις πως είναι καλή για σένα, και κάνε την θεωρία, δέντρο. Βρες την βάση της δηλ. την ρίζα της, την πηγή της. Αν στον πυρήνα της, στο κέντρο της βρεις μια αλήθεια, τότε και όλη η θεωρία σου θα είναι αληθινή. Αν στο κέντρο βρεις ψέμα, ομίχλη, θάμπος, τότε και όλη η θεωρία σου είναι ομιχλώδης, ψεύτικη, μπορεί δηλ. πολύ εύκολα να ανατραπεί. Και τότε, αυτό που αρχικά πίστεψες ως αληθινό, δεν είναι αληθινό. Πέτα το στα σκουπίδια, δεν το χρειάζεσαι, μην το κρατήσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τις προτάσεις, το ίδιο συμβαίνει και με τα λογικά συμπεράσματα, το ίδιο συμβαίνει με όλα, ακόμη και με τον ίδιο σου τον εαυτό Λίλιθ !

Οι άνθρωποι τα θέλουν όλα στο πιάτο τους. Έτοιμες απαντήσεις. Λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω λέγοντάς τους, πως έτοιμες απαντήσεις δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ! Οι ίδιοι πρέπει να δώσουν τις απαντήσεις, πρώτα στους ίδιους τους εαυτούς τους, και μετά αν θέλουν να τις δώσουν και σε κάποιους άλλους, ως "έτοιμες" και στο πιάτο. Αν δεν γνωρίζεις την απάντηση, τι να δώσεις ? Το τίποτα ? Άλλα για να απαντήσουν σε βαθύτερα ερωτήματα, πρέπει να βουτηχτούν βαθιά μέσα τους, να γίνουν σφουγγαράδες του εαυτού τους και να πιστέψουν στον ίδιο τους τον εαυτό.

Αν εσύ, δεν έχεις εμπιστοσύνη σε σένα, εγώ τι να σου κάνω ? (Δεν αναφέρομαι σε σένα προσωπικά Λίλιθ) Σου λέω "Βούτα ντε!", μου λες "Πόσο βαθειά ?", σου λέω "Όσο μπορείς βαθύτερα. Βούτα !", μου λες "Κι αν πνιγνώ ?". Τι να σου πω εγώ έρμε μετά απ' αυτό ? Πνίξου ή μην βουτάς ? Κάτσε και περίμενε τότε στην βάρκα σου, κι άσε εμένα να βουτάω και να βγάζω σφουγγάρια...

Φιλικά,
Deva

Έγινε, τα λέμε...

Δεν μπορώ να σου δείξω κανέναν τρόπο. Εσύ ξέρεις τον τρόπο. Μην αναζητάς το "πως", σε μένα. Εγώ δεν ξέρω...

Deva

Γνωρίζεις πραγματικά το αποτέλεσμα ? Γνωρίζεις πραγματικά την έκβαση ? Αυτά τα δύο, ανήκουν στο μέλλον. Γνωρίζεις το μέλλον ? Γνωρίζεις τι θα συμβεί, αν συμβεί, πότε θα συμβεί ?

Ένα παιδί παίζει σε μια αλάνα με την μπάλα του. Ξαφνικά, η μπάλα του γλυστράει από τα χέρια, πέφτει μπρος στις ρόδες ενός αυτοκινήτου που έτυχε να περνάει από τον δρόμο και σκάει. Το παιδί αρχίζει και κλαίει γιατί έχασε την μπάλα του. Αν γνώριζε πως το παιχνίδι του θα είχε αυτό το αποτέλεσμα, θα έπαιζε ? Τι λες ?

Deva

Δεν διαφωνώ, αλλά και πουθενά σε ό,τι έχω γράψει ως τώρα, δεν το δείχνω αυτό...

Deva

Εγώ δίνω μάχες συνέχεια γλυκιά μου... Με μένα!
Για ρίξε μια ματιά σ' αυτό και πες μου τι δεν καταλαβαίνεις.

quote:

---

Από το θέμα της Αμαλίας : "Να πεθαίνεις και να λες, θάνατος δεν υπάρχει", Ν. Καζαντζάκης

... όποια κι αν νομίζεις εσύ πως είναι η τελευταία μάχη για σένα, είτε θα πολεμήσεις με τον Θάνατο, είτε με τα όποια σφάλματά σου, είτε με τα όποια ψέμματά σου, είτε με οποιαδήποτε ασχήμια βρεις στον εαυτό σου, δεν πρέπει να οδηγήσει σε νικητή και ηττημένο.Δεν είναι ο σκοπός μας να κερδίσουμε την μάχη, αλλά να την εξουδετερώσουμε. Να μην υπάρξει καν η τελευταία μάχη. Αν εξουδετερώσεις μια τελευταία μάχη, τότε αποκλείεις το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί μία καινούργια. Η έννοια "μάχη", εξαφανίζεται. Στο θαυμαστό, δεν υπάρχουν τέτοιες έννοιες, ούτε μάχες, ούτε πόλεμοι, ούτε νικητές ούτε ηττημένοι, ούτε παλαιστές, ούτε πολεμιστές. Δεν υπάρχει τίποτε απ' όσα γνωρίζεις στον κόσμο που ζεις. Υπάρχει απέραντη ελευθερία, αρμονία και ενότητα.

(Ο όρος "τελευταία μάχη", για τους περισσότερους ανθρώπους είναι η ύστατη μάχη με τον Θάνατο, γι' αυτό και τον χρησιμοποιώ. Ο καθένας όμως μπορεί να ορίσει μια προσωπική μάχη, μια εσωτερική πάλη, που συμβαίνει μέσα του, σαν "τελευταία" και να την εξουδετερώσει βλέποντας τα αποτελέσματα στον ίδιο του τον εαυτό.)

---

Τα δέοντα,
Deva

Έγινε, τα λέμε...

ειρήνη ημείν...

Κανένα από τα δύο, δεν περιμένει κανένα. Μην βασανίζεσαι καλή μου...

Deva

Ναι, καλά κατάλαβες. Κράτα το αυτό. Κράτα το, όχι επειδή στο λέω εγώ, αλλά επειδή είναι μια αλήθεια. Αλήθεια, πως το κατάλαβες ?

Να λοιπόν, που εγώ τώρα σε ρωτάω τον τρόπο. Για πες μου...

Deva

Από το τελευταίο σου μήνυμα, μόνο τούτο μπορώ να σου πω :