ΑΓΝΟ ΦΩΣ,ΑΤΜΑ

'manava seva, madhava seva'

Φίλη ΑΤΜΑ δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αποδείξουμε σε κανέναν τίποτα.

Όπως λέει και το τραγούδι «άμα αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε…»
Ο καθένας αξιοποιεί (ή όχι) στη ζωή του τις αρετές με τις οποίες είναι προικισμένος.
Αν αυτές οι αρετές είναι επιφανειακές (πχ ομορφιά) και τις αξιοποιεί επιφανειακά τότε και τα αποτελέσματα θα είναι φτωχά ή αλλιώς φθαρτά.
Τα πρόβλημα όμως στην ζωή μας δεν είναι βέβαια οι αρετές μας!!!

Αλλού κολλάμε και συνήθως δεν το διακρίνουμε.
Αν όμως εξετάσουμε ότι φέρνει πόνο στη ζωή μας, θα παρατηρήσουμε κάποια γεγονότα που μοιάζουν, ή δείχνουν να κάνουν κύκλους.
Εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε, όχι κατηγορώντας την ζωή ή τους «άλλους», αλλά αναζητώντας την πηγή των προβλημάτων μέσα μας.
Αυτό πιστεύω πως ενώ είναι κοινή γνώση σε κάθε εσωτεριστή, είναι ταυτόχρονο ιδιαίτερα δύσκολο στην εφαρμογή.

Όσο για τα λεγόμενα του ΚιτΚατ και του Πλάτωνα.
Πιστεύω και εγώ πως δεν υπάρχει «Κέντρο του Εαυτού μας»!
Απλά το οριοθετούμε για να κατανοούμε και να εξελίσσουμε αυτό που ονομάζεται συνείδηση.
Βέβαια όλοι μας είμαστε ιδιαίτερα «δεμένοι» με αυτό το «πλασματικό κέντρο».
Σε σημείο καταστροφικό πολλές φορές!

Εκεί (επαναλαμβάνω το ξέρω ) λειτουργεί καταλυτικά η Αγάπη ως Νόμος καταργώντας τα όρια του «εαυτού» μας.

Μέχρι αυτός ο εαυτός αποκτήσει πολλά κέντρα.

Κέντρο στον σύντροφό μας, κέντρο στους συγγενής μας, κέντρο στους φίλους μας κέντρο στους συμπολίτες μας, κέντρο στους συνανθρώπους μας, κέντρο σε ολόκληρη την Δημιουργία!
Μέχρι δηλαδή τα κέντρα να γίνουν άπειρα και ουσιαστικά να καταστούμε Ένα με τον Θεό που είμαστε.

Τόσο Απλά και τόσο Δύσκολα.

Φίλε Πλάτωνα ίσως αν απαντήσεις στον εαυτό σου τότε ίσως να γνωρίσεις τι είναι η αγάπη που δίδαξε ο Χριστός...

Μάτια... παρατηρούν... Δεν μπορούν να δουν..

quote:

---

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΗΓΕ ΣΤΗ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΧΤΥΠΗΣΕ. ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΡΩΤΗΣΕ "ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ;"
ΑΥΤΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ, "ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ".
Η ΦΩΝΗ ΕΙΠΕ "ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕΝΑ"
Η ΠΟΡΤΑ ΣΦΑΛΙΣΤΗΚΕ.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΟΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΕΡΗΣΕΩΝ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΚΑΙ ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕ. ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΡΩΤΗΣΕ, "ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ;"
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ, "ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ"
ΤΟΤΕ Η ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΞΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ.

ΤΖΑΛΑΛΟΥΝΤΙΝ ΡΟΥΜΙ

---

Σε ευχαριστώ πολύ για τις υποδείξεις.

ΑΧ,ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ,ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Ο ΦΙΛΟΣ ΦΩΤΙΟΣ,ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑ + ΕΠΕΙΤΑ ΜΠΗΚΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΧΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΣΩ...ΟΛΑ ΕΠΑΝΑΛΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΘΟΥΝ...ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΩ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΜΗΤΗΡ ΜΑΘΗΣΕΩΣ...ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΕΝΝΟΩ...

ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΛΟΙΠΟΝ...
ΞΕΡΕΙΣ, ΟΤΙ ΕΜΑΘΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ,ΗΤΑΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΙΝΘΗΡΑ ΕΡΩΤΑ +ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ,ΙΣΩΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΩ ΣΕ ΑΓΑΠΗ....ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΗ" ΜΕΤΑΔΩΣΩ"...
ΛΕΩ 'ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ' ΜΕ ΤΟΣΗ ΕΜΦΑΣΗ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ,ΤΟ ΠΩΣ ΧΤΥΠΑΝΕ ΟΙ ΠΑΛΜΟΙ ...ΑΠΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ...
ΠΟΥ ΕΧΩ ΧΑΘΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ" ΕΣΥ"...
+ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΜΟΝΑΧΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ,ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΙ ΙΣΩΣ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΚΑΛΑ,ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΤΟ ΦΩΣ....

ΑΝ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΟΥ ΕΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ ΜΑΚΡΥΑ ΤΟΥ.....ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ...
(ΚΑΤΑ ΤΟ 'ΑΝ ΜΑΘΕΙΣ ΠΟΥΚΑΤΟΙΚΕΙ Ο ΘΕΟΣ ,ΤΡΕΞΕ ΜΑΚΡΥΑ...')

ΜΑ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΗΡΘΑΜΕ,ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ?
ΙΣΩΣ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Η 'ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ ' ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ...+ΕΧΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ...

ΠΛΑΤΩΝΑ,Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!....

[Καλή σας μέρα Άνθρωποι, και όσοι πιστό αγαπάτε,
Αυτά που τώρα ακολουθούν, κάπου ίσως βρούνε θέση…
Που να πηγάζει η σκέψης σας? Μπας είναι παιδί του φόβου?
Αν είναι έτσι, η ΣΟΦΙΑ το λέει…σκοτάδια περιμένουν!

Φόβε, Φόβε, ατελείωτε Φόβε, δακρύζω, πονάω, γερνώ,
Μακριά από κατανόηση…… Εσύ είσαι κυβερνήτης!
Τι να ναι αυτό, ψυχή μου να ξεδιψάσεις...
Τι να ναι αυτό, αιώνια να γελασεις...]

ΦΩΣ....

'manava seva, madhava seva'

1 ώρα, 1 μέρα, 1 μήνας, 1 χρόνος….

Μέσα στη νύχτα, γεμάτη ευωδιά,
αναρωτήθηκα καλή μου φίλη,
πως θα συμπεριφερόμουνα
αν είχα…. μια ώρας ζήση.

Σίγουρα TV δεν θα έβλεπα…
δεν θα άνοιγα καν βιβλίο..
και με ότι το μυαλό πιάνεται,
θα τα άφηνα…. στα ποτάμια.

Έξω ειρήνη θα έψαχνα…με όσους έχω πικράνει
μέσα το ίδιο θα έκανα…ταξη θα αποκαταστουσα
δεν θα έψαχνα ικανοποίηση… μα θα άφηνα αναμενη
τη φλόγα του ανικανοποίητου.. το θειο να ατενίσει...

Ο Φλόγα,… παρόν Αιώνιο,
εσυ δένδρο.... εσυ φύλλα,
εκεί που ο κόσμος δεν κοιτά,
κρύβεται η ομορφιά σου….
Ο νους σιγεί…. αναπηδάς,
με χρώματα και αρμονία,
μες της καρδιάς το αγκάλιασμα,
το τέλος του κάθε πόνου.

Δεν ειμαι ποιητης....Απλα προσπαθω!

Και εσύ καλέ μου Άγγελε
πρόσεχε τι θα πούνε,
με λόγια και πράξεις γέμισαν
τον άμοιρο το νου μας,
με σύννεφα τον σκέπασαν
ο ήλιος δεν περνάει…
γι αυτό γλυκό τραγούδησε,
πες τα δικά σου λόγια!

Ετοιμάζεται κάτι πιο κατάλληλο για να διοχετεύσει την καλλιτεχνική σου φλέβα. Δες
http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=831

quote:

---

Φύλου, φυλής, και φύλλων ψυχής..

---

Πολύ μου άρεσε αυτός ο στίχος σου...

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

Τι θα γινόταν αν κατά κάποιο τρόπο, αυτό που ονομάζομαι συνείδηση, (όπως την γνωρίζομαι είναι μια υλική διαδικασία), αντιλαμβανόταν πως είναι μέσα στις δυνατότητες της, να ζει στο ΤΩΡΑ, όχι μόνο λίγες στιγμές της μέρας,? Μήπως κάτι που είναι πέραν του χρόνου, έχει μια άλλη τάξη από την γνωστή μας γραμμική?

Όταν αγαπάτε, που είναι ο χρόνος?

Φωτιε, sorry αν κάπου αλλού το παρατράβηξα…Σ αγαπώ βρε…. μα δεν είμαι GAY!
Axx αυτα τα θηλικα.... μαζυ με το φαι... και το εγω μας...Αχχχ

Είναι αλήθεια πως η Αγάπη στην μέρες μας μοιάζει «επικίνδυνη»
(χτες άκουσα, την επικαλέστηκε και ο Λευκόμαυρος Μιχαλάκης για να δικαιολογήσει τα παιδάκια στο κρεβάτι του! )

Εκφράσου ελεύθερα, δεν ενοχλούμαι, αντίθετα απόλαυσα (σιωπηλά) τις «στιγμές» που πέρασαν!

Μπήκες βλέπω στα βαθιά

Ας τα πάρουμε από την Αρχή, λοιπόν.

Ο Θεός είναι Άχωρος και Άχρονος. (ως ανεκδήλωτος και ως Ον)
Ο Θεός είναι Πανταχού παρών και τα Πάντα πληρών (ως εκδηλωμένος και ως Ον)

Ο Άνθρωπος νοείται ως πεπερασμένη εκδηλωμένη οντότητα περιορισμένη από τον χώρο τον χρόνο και κυρίως την συνείδηση του. (νους, συνήθειες-όπως λες, Εγώ, φόβοι, επιθυμίες κλπ).

Στην Πορεία της Τελείωσης του Ανθρώπου υπάρχει μια (νοητή ας πούμε τώρα) απόσταση που υποτίθεται οφείλει να διανύσει κάθε άνθρωπος για να ενωθεί με τον Θεό.
Αυτή είναι η βασική ιδέα που κυριαρχεί σε κάθε φιλοσοφία, θρησκεία και εσωτεριστικό σύστημα τα τελευταία χιλιάδες χρόνια.

Υπάρχουν διάφορα στάδια συνείδησης στους ανθρώπους με τα οποία προσεγγίζουν αυτή την πορεία:
Α. Φόβος. Με θέση αδυναμίας, προσεγγίζει το Θείο και παρακαλώντας ζητά την παρέμβασή του. Στην τοποθέτηση αυτή ο Θεός/οι είναι καταλυτικός (συνήθως τρομαχτικός) και «ζητά την απόλυτη υπακοή μέσω τιμωρίας». Η στάση αυτή συνείδησης είναι έντονα συναισθηματική ανάμικτη με φόβο και έντονη υποτίμηση προς τον άνθρωπο.
Είναι μια κυρίαρχη στάση νου που συναντάται στους προηγούμενους αιώνες και σε αμόρφωτους συνήθως ανθρώπους που βρίσκονται τις περισσότερες φορές καταπιεσμένοι κοινωνικά. (Χριστιανισμός στο Μεσαίωνα, Ισλάμ σε απολυταρχικά καθεστώτα κλπ).
Β. Ιδιοτέλεια. Σε αυτή την στάση συνείδησης ο άνθρωπος είτε δεν πιστεύει στο Θεό, οπότε δεν «τον φοβάται», είτε έχει «πεισθεί» πως θέλει αντίστοιχα ανταλλάγματα και προσφορές. Και εδώ διακρίνουμε μια έντονα συναισθηματική προσέγγιση του Θείου με μικρότερη (ή και ελάχιστη) επίδραση του φόβου. Σε αυτές τις περιπτώσεις συνείδησης ο Θεός για τον άνθρωπο (εάν πιστεύει) είναι λιγότερο τρομαχτικός, και περισσότερο κοντά του ως κοινωνικό (ας πούμε) όν.
Το αντίτιμο προς τον Θεό/οι μπορεί να είναι από θυσίες μέχρι και υποσχέσεις (τάματα, όρκοι κλπ)
Οι περισσότεροι πολιτισμοί της αρχαιότητας διακρίνονταν έντονα από τις δυο προηγούμενες καταστάσεις συνείδησης.
Γ. Περιέργεια. Ο άνθρωπος έχοντας απελευθερωθεί (ή ελαττώσει) από τα έντονα συναισθήματα και φοβίες προς το Θείο αρχίζει να προβληματίζεται και να αναρωτιέται. Σε αυτή την στάση συνείδησης αμφισβητείται η εικόνα/ες του Θείου έτσι όπως δίνεται από ιερατεία ή σοφούς της εποχής και αναζητάται η αλήθεια πίσω από τα φαινόμενα. Σε σχέση με τις δυο προηγούμενες καταστάσεις συνείδησης αυτή είναι λιγότερο παθητική (λόγο μείωση της αδύναμης ατομικής εικόνας του ανθρώπου) και συναντάται, συνήθως, από ανθρώπους που έχουν ένα επίπεδο μόρφωσης.
Και εδώ τα συναισθήματα λειτουργούν έντονα (τις περισσότερες φορές) ως αντιστάθμισμα των συναισθημάτων που «επενδύθηκαν» από τον καθένα προς τον Θεό/οι. Βέβαια σε αυτή την κατάσταση συνείδησης τα συναισθήματα λειτουργούν αρνητικά προς το Θείο διακωμωδώντας, υποτιμώντας και αμφισβητώντας τα κατεστημένα της εποχής.
Ελπίδα. Είναι συνήθως η προσέγγιση του Θείου όπου ο άνθρωπος δίνει μεγάλη συναισθηματική αξία σε αυτόν (τον Θεό). Όλες οι Αρετές (ή πολλές) αντιστοιχούν στο πρόσωπο του Θεού και μέσα από την θρησκευτική του στάση ελπίζει-αποζητά να αντανακλούν και προς σ’ αυτόν. Εδώ ο άνθρωπος έχει ως Πρότυπο το Θείο και ζητά την καθοδήγησή του από Αυτόν.
Είναι ταυτόχρονα και παθητική και ενεργητική στάση συνείδησης όπου τα συναισθήματα λειτουργούν πιο εκλεπτυσμένα και εστιάζονται στην εξέλιξη του ανθρώπου και της κοινωνίας στην οποία ζει. Ως στάση συνείδησης χαρακτηρίζει πολλούς πιστούς θρησκειών που αποζητούν έναν καλύτερο κόσμο γύρω τους. Προϋποθέτει πίστη και ανάλογα την κοσμοθεωρία που πιστεύει ο άνθρωπος, μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο παθητική η εκδήλωση της πίστης του.
Ενότητα. Σε αυτή την «κατάσταση» συνείδησης βρίσκονται όσοι άνθρωποι επιζητούν «συνειδητή πνευματική Πορεία». Ο άνθρωπος αναγνωρίζει την δυνατότητά του να εξελιχθεί ως την Τελειότητα, ή έστω προσεγγίζει το Θείο με αυτήν την Ιδέα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων στο χώρο του Εσωτερισμού όπως και όσοι ζητούν να εμβαθύνουν συνειδητά στην θρησκεία τους χαρακτηρίζονται από αυτήν τη στάση συνείδησης. Ως κίνηση μπορεί να είναι από πλήρως εγωκεντρική ως και συντριπτική για το ανθρώπινο εγώ. Παρατηρείται σε διάφορες διαβαθμίσεις και μπορεί να είναι από την «απλή-αγαθή» τοποθέτηση πως «τα πάντα είναι Ένα», μέχρι και την πιο περισπούδαστη φιλοσοφική ανάλυση περί Θεού & Ανθρώπου.
Είναι η περισσότερο ενεργητική στάση συνείδησης και οδηγεί τον άνθρωπο να υπερβαίνει συνεχώς τον εαυτό του. Σε ευρεία, κοινωνικά, κλίμακα παρατηρείται προς το τέλος του 20ο αιώνα.
Αλήθεια. Εδώ έχουμε αναστροφή της συνείδησης από την προηγούμενη κατάσταση. Ο άνθρωπος παύει να αποζητά την τελειότητα για τον εαυτό του και απ’ τους άλλους γύρω του. Αποζητά την Αλήθεια. Ως κατάσταση συνείδησης έχει μεγάλη διαφορά καθώς η «Αλήθεια» παύει να περιστρέφεται γύρω από την ατομικότητά του και κινείται ο ίδιος προς την Αλήθεια. Βασική προϋπόθεση η κατάργηση της ατομικότητας. Ως κατάσταση συνείδησης είναι ιδιαίτερα σπάνια και έχει παρατηρηθεί σε ανθρώπους που μεγαλούργησαν!

Τώρα και αφού χωρίσαμε την ανθρώπινη συνείδηση σε «κουτάκια», είναι καιρός να τα καταρρίψουμε. Προσωπικά δεν πιστεύω πως ισχύει ολοκληρωτικά τίποτα από όσα ανάφερα παραπάνω!
Και για να μην παρεξηγούμαι.
Ως ανάλυση είναι χρήσιμη για να προβληματιστούμε και να κατανοήσουμε τις λειτουργίες μας. Ως διαχωρισμός όμως είναι απαράδεκτος και με καμία δύναμη δεν ευσταθεί!
Όλες αυτές οι καταστάσεις συνείδησης ενυπάρχουν λίγο ως πολύ σε κάθε άνθρωπο και ενεργοποιούνται σύμφωνα με την εξέλιξή του και τις επιλογές του.

Βέβαια υπάρχει το αρχικό ερώτημα.
Αν η ανθρώπινη συνείδηση εστιαστεί και μόνο στη στιγμή, μήπως γίνεται άχρονη;
Θεωρητικά πιστεύω, ναι.
Όσο μειώνεται, έως να μηδενιστεί (αν είναι δυνατόν), ο χρόνος που εστιαζόμαστε, τόσο «απειρίζεται» η συνείδηση.
Εδώ είναι και ένα βασικό κλειδί που βρίσκεται σε κάθε εσωτερική αναζήτηση.
Ο μηδενισμός του εγώ, η ελευθερία από τις επιθυμίες, η κατάργηση της ατομικότητας, ο θάνατος του νου είναι σταθερή και κυρίαρχη τοποθέτηση από τα Ορφικά Μυστήρια και το Ζεν μέχρι τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή (προσοχή, χαρακτηρίζεται στα Ελληνικά ως Αποκεφαλιστής και όχι ως Αποκεφαλισμένος )!

Τι σημαίνει αυτό;
Πως Ενότητα υπάρχει.
Όλοι οι άνθρωποι ως πνευματικά όντα (Εικόνα και Ομοίωση) είναι ενωμένοι στο απόλυτο με τον Θεό.
Η Επίγνωση μας λείπει.

Η απόσταση του ανθρώπου από την μερικότητα ως την Θέωση δεν υφίσταται!
Δεν υπάρχει απόσταση.
Είναι εσωτερική η απόσταση και εσωτερικοί οι διαχωρισμοί.

Γιαυτό και το Έργο της Χριστοποίησης και Θέωσης του ανθρώπου είναι αρχικά Εσωτερικό.
Και για να μην «ενοχλήστε» όταν αναφέρω Χριστοποίηση βάλτε στην θέση του Χριστού οποιοδήποτε Πρότυπο Τέλειου Θεανθρώπου έχετε στην συνείδησή σας για να γίνει κατανοητή η λειτουργία στην οποία αναφέρομαι.

Τώρα προσωπικά και όσο έχω μελετήσει ως τώρα, δεν έχω «ανακαλύψει» πιο περιεκτικό και πιο άμεσο σε Νομοτέλεια σύστημα Ιδεών, από αυτό του Χριστιανισμού, στο όσο αφορά την Πορεία του Ανθρώπου προς την Θέωση.
Όσο «περίεργο» και να ακούγεται, όσο «μη εξωτικό», ή «μη επαναστατικό» και να φαίνεται στα μάτια μας, ο Χριστιανισμός είναι η μεγαλύτερη Επανάσταση Ιδεών που αναπτύχθηκε σε αυτόν τον πλανήτη.

Μόνο και μόνο η Ιδέα της Αγάπης ως Νομοτέλεια να υπήρχε αρκεί, για να τον κάνει την μεγαλύτερη διαρκή επανάσταση στην ανθρώπινη συνείδηση!

Και ο Θεός Αγάπη Εστί γράφει ο Ευαγγελιστής!

Ακούγεται απλό και «ρομαντικό» αλλά δεν είναι.
Είναι ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΟ!

Δηλαδή αν ο Θεός ισούται με την Αγάπη, τότε τι κάνω εγώ όταν λέω στην αγαπημένη μου:
«Σ’ Αγαπώ!»;;;

Ένα το κρατούμενο!

Μετά η στάση της συνείδησης στην εφαρμογή της Αγάπης έτσι ακριβώς όπως την Δίδαξε ο Ιησούς Χριστός αποτελεί την ολοκληρωτική εκμηδένιση της ατομικής συνείδησης και το Μεγαλείο της Φανέρωσης της Θεότητας που Είναι ο κάθε Άνθρωπος!

Δηλαδή:
Στην σχέση «αγάπα τον Θεό με όλη την καρδία και τον νου» & «αγάπα τον πλησίον σαν τον εαυτό σου» αν αντικαταστήσουμε τον «εαυτό» με την λέξη «Θεό» μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το συγκλονιστικό ύψος της Ιδέας, την οποία καλούμαστε να εφαρμόσουμε!

Βέβαια η Πορεία αυτή ούτε εύκολη είναι, ούτε γίνεται αστραπιαία!
Τα εμπόδια και πάλι είναι εσωτερικά.
Κάθε σύστημα εσωτερισμού και αυτογνωσίας τα διαπραγματεύεται.
Υπάρχουν και μερικοί βασικοί κανόνες που αναφέρονται σε Νόμους.
Αυτούς τους διδασκόμαστε και σταδιακά τους κατανοούμε.
Υπάρχουν και υπομόχλια και βοηθήματα.
Είναι η ως τώρα πείρα της ανθρωπότητας, και η Προσευχή.

Αλλά αρχικά, και μόνιμα, σε αυτή την Πορεία βρισκόμαστε, σε μια διαρκή επιλογή.
Την «θυσία»/ «Θανάτωση» του εαυτού μας και όσων μας ανήκουν!
Αυτό και αν είναι ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΟ!

Στην ουσία του όμως είναι ένα ψευδές δίλημμα. Γιατί απλά δεν υπάρχει «εαυτός» έτσι όπως τον ορίζουμε στο νου μας. Μόνο ένα «φάντασμα» με πλασματικές επιθυμίες και ανάγκες. Αυτό είναι φυσικό πως πρέπει να χαθεί, ώστε να αναφανεί Πραγματικός μας Εαυτός!

Ο Θεός.

Έτσι απλά!

-καλο ειναι να τα συζηταμε ολοι εδω και να φιλοσοφουμε, αλλα το να βγουμε στο δρομο και να "αγαπησουμε τον συνανθρωπο μας ενεργα", αυτο πιστευω ειναι το σημαντικοτερο.

λοιπον, εγω ειμαι γνωστη πολεμια της τηλεορασης, κεραια σπιτι μου δεν εχω, και ιδιαιτερα απεχθανομαι τα relity shows.
ενα πο αυτα ειναι και η εκπομπη της Αννιτας Πανιας.
ομως, την περασμενη Κυριακη, ημουν στο σπιτι των γονιων μου, και ξαπλωμενη οπως ημουνα, παρακολουθουσα την εκπομπη της Αννιτας.

-οποιος την ειχε παρακολουθησει σιγουρα θα ξερει τωρα για το τι προκυται να πω...

η Αννιτα παρουσιαζε λοιπον, γι ακομη μια φορα μια πονεμενη ιστορια.
μονο που αυτη τη φορα, η ιστορια, με κεντρικο ηρωα μια 25χρονη ναρκομανη κοπελα, ηταν ΠΟΛΥ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ.
(ο συντονισμος της εκπομπης ειχε βαλει το θεμα της μαζι με αλλα ανουσια, προκειμενου να παρει αυτη τα 3000 ευρω που δινει η εκπομπη, γιατι σιγουρα τα αξιζε).

εβλεπα και εκλαιγα, και πιστευω οτι αν και αλλοι απο εσας ειχατε δει εκεινη την εκπομπη, σιγουρα θα νιωσατε κατι...

λοιπον, το θεμα της ενεργης αγαπης που εθεσα στην αρχη, ειναι απλο. αν αγαπας, βοηθας. ειτε με μια προσευχη, ειτε με την θετικη ενεργεια που ακτινοβολα μια καλη σκεψη, ειτε με κατι πιο υλικο...

σκεφτηκα λοιπον, οτι αν κανενας απο εσας ετυχε να δει αυτην την ιστορια, η απο αυτα που γραφω, νιωθει καποιο ενδιαφερον, να προσφερει αγαπη -με οποιοδηποτε τροπο- νοητικο, πνευματικο, υλικο, συναισθηματικο, ο,τιδηποτε, οτι θα μπορουσε.

εγω προσωπικα, επειδη συγκινηθηκα, κρατησα τα στοιχεια της μητερας της κοπελας, και εχω μιλησει μαζι της. αν καποιος ενδιαφερεται, μπορει να μου ζητησει αυτα τα στοιχεια στο email μου, που ειναι το εξης. lilithians@hotmail.com

η αγαπη, Η ΑΓΑΠΗ
...

Καιρος και για τα δυσκολα ΦΩΤΙΕ!!

quote:

---

Α. Ο Θεός είναι Άχωρος και Άχρονος. (ως ανεκδήλωτος και ως Ον)
Β. Ο Θεός είναι Πανταχού παρών και τα Πάντα πληρών (ως εκδηλωμένος και ως Ον
Γ. Ο Άνθρωπος νοείται ως πεπερασμένη εκδηλωμένη οντότητα περιορισμένη από τον χώρο τον χρόνο και κυρίως την συνείδηση του. (νους, συνήθειες-όπως λες, Εγώ, φόβοι, επιθυμίες κλπ).

---

Edited by - ΠΛΑΤΩΝΑΣ on 08/02/2003 11:50:53

Με...συγκίνησες!

Ναι έτσι πιστεύω και εγώ πως είναι.

Να θυμίσω την εκπληκτική στιγμή που ο Ιησούς είπε το περίφημο: «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» και πήραν πάλι πέτρες οι Εβραίοι να τον λιθοβολήσουν για την "μεγάλη βλασφημία που ξεστόμισε". Τότε ο Ιησούς στοιχειοθέτησε την θέση του με ένα απόσπασμα από την Π. Διαθήκη που μιλάει ο Θεός και λέει: «Αμαρτία ουκ έχετε διότι είπον Θεοί Εστέ»!
Πρόσεξε, «όχι κατάγεστε από Θεό», ή «είμαι μέσα σας» αλλά «ΘΕΟΙ ΕΣΤΕ»!

Συμφωνώ πως τα πάντα για τον Θεό έχουν γίνει και όχι γιατί μας εξαναγκάζει, αλλά γιατί είναι πέρα από χρόνο και χώρο.

Επίσης συμφωνώ πως ΕΝΑΣ Άνθρωπος υπάρχει και πως όλοι εμείς αποτελούμε τα «δισεκατομμύρια πόδια του» μέσα στην Δημιουργία!

Είναι αλήθεια πως μια τέτοια θεώρηση αλλάζει ολοκληρωτικά την γνώμη μας και για τον εαυτό μας και για τους συνάνθρωπους μας.

Πες μου σε παρακαλώ πως μπορείς να μην αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου όταν είναι πράγματι ο εαυτός σου;

Πόσο τρομακτικός είναι αυτός ο εγωισμός, το μίσος, η υπερηφάνεια, η υποτίμηση προς τα δισεκατομμύρια εαυτούς μας σε όλο τον πλανήτη;

Γιατί να κάνουμε σημαία το ψέμα και τον διαχωρισμό;

Προς τι, όλος αυτός ο ΠΟΝΟΣ και τι παράγει στον ίδιο μας τον Εαυτό;
Στον ΑΝΘΡΩΠΟ!
Πως μπορεί να μην πονάς και να κλαις για το μέγεθος την ανθρώπινης ανοησίας και σκληρότητας;

Γιατί;

Χαίρομαι που έστω και για λίγους φίλους…. δεν (είμαστε) τρελοί!

Όταν έχεις διαβάσει αρκετά, έχεις αποχτήσει γνώσεις, ότι αποκαλούμαι ΝΟΥ, έχει γίνει περισσότερο σταθερός, με την έννοια

δεν είναι μόνο το παθητικό σύνολο συγκεντρωμένων εμπειριών / αισθήσεων, και μηχανικών απαντήσεων,

μα έχει τη δύναμη να εισέλθει σταθερά στο ΛΟΓΙΚΟ μέρος του και να εξετάσει τι υπάρχει μέσα / γύρω του. Αν όμως αυτό δεν φτάνει?
ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ θα μου πεις.
Και όμως φίλε μου, πειραματιζόμουν και με αυτό…. μα κάπου καταλάβαινα πως αν και πήγαινα λίγο μακρύτερα των αισθήσεων….συνέχιζα να παραμένω, μέσα στα όρια του ΝΟΥ. Με έτρωγε μέσα μου να δω, αν υπάρχει κάτι ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ…κάτι πέραν του ΝΟΥ!

Μέσα σε αυτό το Τοπικ, είχα αναφέρει για ένα καλοκαίρι…. που έμεινα για καιρό μέσα σε ένα δωμάτιο. Μάλιστα για ένα διάστημα, και το ρολόι έκρυψα μα και το παράθυρο έκλεισα, έτσι ο οργανισμός ακολούθησε μόνο για λίγο το εσωτερικό του ρολόι… Αργότερα, και αυτοί οι ρυθμοί άλλαξαν. Και είχα αναφέρει, πως όταν έπεφτα πάνω σε συνήθεια, η οποία ήταν εγκλωβισμένη μέσα, κινιόμουν μαζί της. Βέβαια ο ΝΟΥΣ προς το τέλος, αφού δεν είχε ερεθίσματα και έχοντας φέρει στην επιφάνεια τις περισσότερες εμπειρίες του, είχε γίνει πολύ ήρεμος και ήσυχος.

Πρόσεξε τώρα καλέ μου Φωτιε, τη συνέχεια.

Την τελευταία μέρα του (πειράματος), αποφάσισα το σούρουπο, να πάω μια βόλτα, μιας και την επόμενη ξαναέμπαινα στους ρυθμούς της ζωής. Έτσι ντύθηκα και άνοιξα την εξώπορτα.

Ο καλέ μου φίλε!!!

Τι ομορφιά ήταν αυτή? Σπίτια, Φώτα, Άνθρωποι, Ζώα, Βιτρίνες, Αυτοκίνητα, Δένδρα, Σιντριβάνια…. άρχισαν μέσα μου ένα ξέφρενο χορό….λες και δεν τα είχα ποτέ μου ξαναδεί!
Όλα και λέω ΟΛΑ, διέσχιζαν τον ΝΟΥ σαν να μην υπήρχε, και έφταναν στην ΚΑΡΔΙΑ…σε ένα ρυθμό ύστατης ευτυχίας! Δεν υπήρχε απόσταση με τίποτα, και όλα ήταν εκεί…έλαμπαν από ομορφιά, ακόμα και τα Χαλάσματα! Για δυο και πλέον ώρες γύριζα στην πόλη σαν μεθυσμένος, λες και ήταν ποτισμένο το είναι μου, με τον ίδιο το ΘΕΟ!

Βέβαια, μην έχοντας κατανοήσει πολλά ακόμα από τη λειτουργία του ΝΟΥ, τις επόμενες μέρες ξαναγύρισα στους γνωστούς ρυθμούς, ΜΑ καλέ μου ΦΩΤΙΕ…οι παλιές συνήθειες, της επιφανειακής ζωής, είχαν ελάχιστη πια έλξη στο είναι μου. Και το κυριότερο, είχα βιώσει, το δεν ΒΛΕΠΕΤΕ και δεν ΑΚΟΥΤΕ…..των μυστών.

Η συνέχεια είναι ακόμα πολύ όμορφη, μα δεν έχει και τόσο σημασία η αφήγηση της, όσο του να αντιληφθούμε πως σαν ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΝΤΑ, είμαστε ίδιοι….. και αυτά που ΜΙΛΗΣΑΝ οι ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ…. δεν είναι εκεί μακριά, (μόνο δικά τους), η μόνο για κάποιους, μα ανήκουν σε ΟΛΟΥΣ μας, σε όλη την ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ.

Εδώ αρχίζουν…τα δύσκολα.

Είναι εύκολο να μιλάμε «περί ανέμων και υδάτων».
Είναι εύκολο να μακαρίζουμε τους πρόγονους μας ή να χαιρόμαστε την ιστορική μας κληρονομιά.
Είναι εύκολο να σχολιάζουμε την πολιτική ζωή, την διαφθορά και την ατιμία γύρω μας.

Και μετά;

Τι νόημα έχει όταν περνούν τα χρόνια και εμείς δεν αλλάζουμε;

Δεν θέλω να δημιουργήσω κλίμα απαισιοδοξίας.
Αλλά τι «τρομερά θεϊκά όντα» είμαστε, υποταγμένοι στους νόμους της ύλης;

Δηλαδή ναι μεν, αλλά τι γίνεται με τον Θεό μέσα μας;

Μέσα μας, όχι κάπου σε άλλο γαλαξία!
Μέσα είναι η απάντηση που πρέπει να δώσουμε και πρώτα για μας.

Το μέτρο κρίσης για τον εαυτό μας είναι πάντα το μέτρο της Αγάπης μας προς κάθε άνθρωπο. Κρίνοντας τον εαυτό μας θέτουμε και τις προϋποθέσεις της Ελευθερίας της Ψυχής μας και της εκδήλωσης του Πνεύματός μας.

Τι άλλο μπορούμε να πούμε για την Αγάπη;

Α. Τι νόημα έχει όταν περνούν τα χρόνια και εμείς δεν αλλάζουμε;

Β. ….. αλλά τι γίνεται με τον Θεό μέσα μας;

Γ….. Αλλά τι «τρομερά θεϊκά όντα» είμαστε, υποταγμένοι στους νόμους της ύλης;

Από Α, Β, Γ, τα ξανά γράφω... μην τυχόν κάνω λάθος!

Λέμε κουταμάρες μιλώντας για Θεωση! Η ύλη κυριαρχεί επάνω μας.
Μέχρι να έρθει ο ΘΕΟΣ μέσα μου…τα χρόνια περνούν…και εγώ δεν αλλάζω!

Και ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ λέει…ΔΙΑΝΑ Φωτιε!

Σαν έρθει... είσαι το ίδιο άτομο που ήσουν πριν…. ΜΕΣΑ ΣΟΥ?
Σαν έρθει... εκδηλώνεται συνεχώς.... πιστεύω, όχι μόνο προς τους ανθρώπους, μα προς τα ΠΑΝΤΑ!
Δεν το λέω για σένα…το παρακατω!
μα τι είδους ΘΕΟΣ είναι μέσα μου… αν εκδηλώνω αγάπη προς τον συνάνθρωπο μου την κυριακη…. και μετά παίρνω την καραμπίνα, και πάω να σκοτώσω ελάφια και πουλιά?

Δεν θα λέγαμε ακομα,…. πως σαν άνθρωποι... πρέπει να γνωρίσουμε τη διαφορά της κίνησης του χεριού, από την κίνηση της καρδιάς? Ακόμα και στην ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ!

Για την Αγάπη ΦΩΤΙΕ, δεν θα τέλειωνα ποτέ να μιλάω…γιατί από φύση της... είναι δημιουργική!

Μα για να δημιουργήσεις….χρειάζεται, εκτος του οτι μιλησαμε, ευαισθησία!

Χωρίς αυτήν, είμαστε αγκυροβολημένοι στο Γ, περνάει γρήγορα το Α, και χάνουμε το Β!

Εσύ καλέ μου φίλε, τι προτείνεις για το Α?

Τόνια 6 ετών

Όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι της τα έβαφε ο παπούς μου παρότι και αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του».

Ρεββέκα 8 ετών

Όταν κάποιος σε αγαπά ο τρόπος πού προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του.

Βασίλης 4 ετών

Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλο.

Κάρολος 5 ετών

Αγάπη είναι όταν βγαίνεις γιά φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητήσεις να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του.

Χριστίνα 6 ετών

Αγάπη είναι αυτό πού σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη.

Λευτέρης 4 ετών

Αγάπη είναι όταν η μαμά φιάχνει καφέ γιά τον μπαμπά και πίνει πρώτα μιά γουλιά εκείνη γιά να δεί αν τον πέτυχε.

Δανιήλ 7 ετών

Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις συνέχεια να είσαι μαζί με τον άλλο και να μιλάτε. Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία.

Αιμιλία 8 ετών

Η αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα, αν σταματήσεις το άνοιγμα θα ακούσεις την αγάπη.

Πάνος 7 ετών

Αν θέλεις να μάθεις ν’ αγαπάς καλύτερα πρέπει να ξεκινήσεις από ένα φίλο πού μισείς.

Νίκη 6 ετών

Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η αγάπη των ανθρώπων και η αγάπη του Θεού. Αλλά ο Θεός τα έχει φιάξει και τα δύο.

Τζένη 8 ετών

Η αγάπη είναι όταν λες σε ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα.

Ελλη 7 ετών

Η αγάπη είναι σαν το γέρο και τη γριά πού μετά από τόσα χρόνια πού γνωρίζονται είναι ακόμα φίλοι.

Θωμάς 6 ετών

Κατά τη διάρκεια του ρεσιτάλ πιάνου μου μ΄έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ηταν ο μόνος πού το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος.

Μαρία 8 ετών

Η μαμά μου με αγαπάει πιό πολύ απ’ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω γιά ύπνο.

Κλαίρη 6 ετών

Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στο μπαμπά την καλύτερη μερίδα φαί.

Ελένη 5 ετών

Η αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά αξύριστο και βρώμικο και πάλι πιστεύει ότι είναι ωραιότερος κι απ’ τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.

Χρήστος 7 ετών

Αγάπη είναι όταν το σκυλάκι σου, σου γλύφει το πρόσωπο ακόμα κι αφού το άφησες μόνο του όλη μέρα.

Μαριάννα 4 ετών

Ξέρω ότι η αδελφή μου μ’ αγαπά γιατί μου δίνει όλα τα ρούχα της ακόμα κι άν πρέπει να βγεί έξω και να αγοράσει άλλα.

Λάμπρος 4 ετών

Αφήνω την μεγαλύτερη αδελφή μου να με πειράζει γιατί η μαμά λέει ότι με πειράζει επειδή μ’ αγαπάει. Κι μετά εγώ πειράζω την μπέιμπι σίτερ γιατί την αγαπάω.

Αλεξάνδρα 4 ετών

Όταν αγαπάς κάποιον οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια.

Κατερίνα 7 ετών

Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει το μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται.

Μάρκος 6 ετών

Δεν πρέπει να λές σ’ αγαπώ αν δεν το εννοείς. Αλλά αν το εννοείς πρέπει να το λες συνέχεια γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Ο συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια έκανε κάποτε ένα διαγωνισμό. Ο σκοπός του διαγωνισμού ήταν να βρεθεί το πιό συμπονετικό παιδί. Το βραβείο κέρδισε ένα τετράχρονο αγοράκι πού έκανε το εξής:

Το παιδάκι είχε ένα παππού γείτονα του οποίου η γυναίκα είχε πεθάνει πρόσφατα. Μόλις το παιδάκι τον είδε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει πήγε και απλά έκατσε στην αγκαλιά του. Όταν η μαμά του το ρώτησε τι είχε πεί στον παππού το παιδάκι είπε «τίποτα απλώς τον βοήθησα να κλάψει».

ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ Η ΚΑΛΗ ΦΙΛΗ ΑΜΑΛΙΑ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ.
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΔΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΜΕ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΒΑΘΥΣΤΟΧΑΣΤΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
ΑΛΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΔΩΣΑΝ ΚΑΛΙΤΕΡΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ.

ΑΠΛΕΣ, ΚΑΤΑΝΟΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΩΑ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ...

ΝΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.
ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ????

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΕΦΕΡΕΣ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΑΜΑΛΙΑ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Αν γινότανε να κάναμε την ίδια ερώτηση στα παιδάκια……όταν γίνουν 30 , 40, και 50 ετών, είμαι σίγουρος πως θα είχαν δυσκολίες!

Αυτά συζητάμε… με το ΦΩΤΙΟ στα…. περί αγάπης!

Αμαλιω!!!….το βραβείο θα το έδινα στο ίδιο παιδί…. Πιστεύω και πολλοί εδώ μέσα!

Τα περισσότερα παιδάκια καταλήγουν .....

A Proposito di Schmidt (J.Nicholson) (Μελαγχολικό……μα μην το χάσεις! )

Υ.Γ Πάρε και τον avatar μαζί σου,….. μα μην του αγοράσεις προφιτερολ!

Γεννιούνται λοιπόν οι άνθρωποι, ξέροντας τι είναι αγάπη, ή την μαθαίνουν από την οικογένειά τους; Πολλά παιδάκια γεννιούνται λιγότερο τυχερά από άλλα, σε περιβάλλον ανεπαρκούς αγάπης. Ομως αν τα ρωτήσεις, αν τα κοιτάξεις, βγάζουν αγάπη, έτσι δεν είναι; Ακόμη κι ένα σκυλάκι που έχει γεννηθεί στο χαντάκι, το κλωτσούν και το διώχνουν, μπορεί να είναι φοβισμένο, αλλά μέσα στα μάτια του, πάλι θα την δεις την αγάπη.

Ποιός θα μπορέσει να με πίσει ότι δεν υπάρχει ψυχή; Θεός; Οτι όλα είναι τυχαία, ένα βήμα στην εξέλιξη των κυτταρικών οργανισμών; Οταν το πλάσμα που γεννιέται από την "ανυπαρξία", φέρει μαζί του την ΥΨΙΣΤΗ απόδειξη της ΥΠΑΡΞΗΣ; την αγάπη.
...............................................................
Ομως...
Εδώ έχει αρχίσει μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ Πλάτωνα και Φώτιου, που μην έχοντας το κουράγιο να διαβάσω τα προγραφόμενα, άθελά μου την διέκοψα. Είστε πολύ ευγενικοί φίλοι μου, που παρόλαυτα, σχολιάσατε και τη δική μου παρέμβαση. Τα γραφόμενά σας ωστόσο μου έδωσαν ερεθίσματα πολλά. Και σκέψεις γεννήθηκαν στο μυαλό μου, που τελικά, ίσως κολλάνε στη συζήτησή σας:

Γεννιόμαστε λοιπόν, φέροντας την αγάπη. Γεννιόμαστε Θεοί. Το εγώ δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί για να αρχίσει να οριοθετεί την ύπαρξή μας στα στενά του σύνορα. Μεγαλώνοντας, μεγαλώνει και η συνείδηση, της εξωτερικής μας πραγματικότητας κυρίως, που κλείνει τα μάτια στην αρχική εκπόρευσή μας από το θείο για λίγα χρόνια, ώσπου να αρχίσει να γεννιέται ξανά η τελευταία, μέσα στην συνειδητή ζωή μας.
Κι εδώ βρίσκεται η Σοφία Του. Μας στέλνει να ζήσουμε, φορώντας μοναδικό ρούχο ένα θείο δώρο - ταυτόσημο με την ύπαρξή μας - σε έναν κόσμο σκληρό που πληγώνει την ύπαρξή του. Κι όμως αυτό το δώρο υπάρχει, νιώθει, βουλιάζει, για να αποκτήσει σταδιακά συνειδητότητα και να αναβλύσει ξανά, πιο δυνατό, πιο στέρεο, πιο δικό μας, αλλά και πιο παγκόσμιο.
Και η αγάπη γίνεται συνείδηση, κατακτά κι αυτό το πεδίο ύπαρξης, και δεν αναρρωτιώμαστε πια, γιατί άραγε ζούμε.

αυτή...που τα κατάφερε!

(ζητώ συγνώμη για την απουσία μου αλλά το ΠΣΚ-και όχι μόνο, εργάζομαι εντατικά )

Αμαλία νασαι καλά! Πολύ όμορφα τα αποσπάσματα που παράθεσες. Σου εύχομαι μέσα από την ψυχή μου να είναι η καρδιά σου ανοιχτή πάντα στην Αγάπη και στην Ομορφιά της Ανθρώπινης ψυχής!

Ζητώ συγνώμη επίσης για την «αμφιβολία» μου στο τι ακόμα μπορούμε να πούμε.
Νάσαι καλά Πλάτωνα. Άπειρος ο Θεός, άπειρη η Αγάπη, ας είναι αστείρευτη και η Προσφορά από μέσα μας!

Φίλε Έλληνα Άβαταρ, θέλω και εγώ να σε ευχαριστήσω για την ευχαριστία σου!
Είναι αλήθεια πως τις περισσότερες φορές στα τόπικ είσαι με τον καλό λόγο στο στόμα σου, χμ…στα δάχτυλά σου (στο πληκτρολόγιο)και το νου σου!

Είναι αλήθεια πως τα λόγια δεν αρκούν. Χρειάζονται πράξεις.
Είναι όμως απαραίτητα και τα λόγια.
Βοηθούν στην διάνοιξη των οριζόντων του νου μας και στην κατανόηση αυτού που είμαστε.

Δεν είναι τυχαία η προτροπή του Ιησού για τα παιδιά.
Έχουμε «ανάγκη» από την Αγνότητα στην ψυχή μας!

Βασικά συμφωνώ μαζί σου Αμαλία.
Όσο όμως ανοιχτά στην ψυχή τους είναι τα παιδία, άλλο τόσο σκληρά γίνονται αναμεταξύ τους όταν συγκρούονται τα ξαναδιαμορφωνόμενα εγώ τους.
«Ανοιχτή» ψυχή δέχεται πιο εύκολα πληγές.
Προσπάθησε να εμβαθύνει ο Φρόιντ και όλοι οι ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές που ακολούθησαν.
Και όμως δεν έγινε «καλύτερη», «αγνότερη», ή πιο «ελεύθερη» η ανθρώπινη ψυχή μετά από δεκαετίες ψυχανάλυσης.
Γιατί; Μήπως της ξεφεύγει κάτι;

Πως μπορεί να γίνει επιτυχημένη η «επιστροφή» στην Αγνή Ψυχή μέσα μας;

Ξέρετε, υπάρχει και ο αντίστοιχος συμβολισμός της Αγνής-Παρθένας Ψυχής-Μητέρας η οποία Γεννά τον Λόγο-Χριστό μέσα μας με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος!

Δεν θέλω να δώσω θρησκευτικό χαρακτήρα, αλλά να παρουσιάσω και μια καταγεγραμμένη σχέση Νομοτέλειας για την Ψυχή.

Πως μπορεί λοιπόν, να γίνει συνειδητή αυτή η Κάθαρση της Ψυχής από τον Πόνο, τον Φόβο, και τα εκατοντάδες (χιλιάδες ίσως;) αμυντικά κατεστημένα χτισμένα γύρω της;

Πως μπορεί να γίνει πράξη και όχι λόγια, αυτή Αγνότητα, αυτό Νέο Παιδί μέσα στην Ψυχή μας;

Το κάνω ταχτικά…

Αν σκεφτείς πως μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε να ζωγραφίζουμε ΕΜΕΙΣ,… τις εικόνες από έξω…...και που σιγα σιγα...

.... γίνεται ο κόσμος που φυλακιζόμαστε...

Τι όμορφη που είναι η ζωή!

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr