| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
lord of green
Μέλος 1ης Βαθμίδας
80 Μηνύματα |
 Απεστάλη: 16/06/2006, 15:14:12
Α-Ω η πνευματική δύναμη είναι εσύ
Μην τη διαχωρίζεις από σένα
Το πνεύμα εντός μας είναι εσύΗ πίκρα και η μελαγχολία είναι στο κύκλο της ζωής
Πολλές φορές σκέφτομαι πως δεν θα ήθελα να νιώθω πίκρα και θλίψη
Όμως έχει αντιληφθεί κανείς πως την αξία της υγείας την υπολογίζει μόνο όταν είναι άρρωστος;
Η πίκρα και η χαρά είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος
Σερενιτέ συμφωνώ απόλυτα με σένα
Οι αναμνήσεις είναι νεκρές, έχουν πεθάνει, δεν υπάρχουν
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
|
Dying_Incubus
Συντονιστής
Tuvalu
13482 Μηνύματα |
Απεστάλη: 17/06/2006, 14:07:00
Φίλη μου serenite, δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να πούμε οτι κάποιοι άνθρωποι που βιώνουν άσχημες καταστάσεις ευθύνονται μέσω της δικής τους απραξίας.
Σκέψου ένα παιδί το οποίο μεγαλώνει σε ένα πολύ άσχημο περιβάλλον.
Πως μπορεί να αντιδράσει ένα παιδί σε αυτήν την κατάσταση όταν για αυτό είναι η καθημερινότητα του κι ειδικά όταν δεν έχει την δυνατότητα να φύγει ή να μείνει?Όσον αφορά την σκοπιμότητα για αυτήν την κατάσταση...
Θα μπορούσες εσύ φίλη μου να βρείς κάποια σκοπιμότητα για αυτό?
Ή πιστεύεις οτι δεν υπάρχει καμία?  In anticipation of my resurrection... |
another star
Μέλος 3ης Βαθμίδας
518 Μηνύματα |
Απεστάλη: 17/06/2006, 14:21:22
quote:
δεν θέλω να αισθάνομαι άσχημα για κάποιον που αγάπησα.
χμ.. έτσι όπως το διατύπωσες λίγο εγωιστικό μου έρχεται αγαπητή serenite.
δεν θέλεις γιατί δεν σου αξίζει? ή δεν θέλεις γιατί δεν του/της αξίζει?Ευχαριστώ 
**Είναι η καρδιά φωτιά και χιόνι, γυρίζει μόνη, να βρει Θεό** |
serenite
Μέλος 2ης Βαθμίδας
331 Μηνύματα |
Απεστάλη: 19/06/2006, 01:02:40
Φίλε Dying Incubus,
quote:
Σκέψου ένα παιδί το οποίο μεγαλώνει σε ένα πολύ άσχημο περιβάλλον
Aυτό εννοούσα όταν έγραψα: ''Υπάρχει βέβαια και το σημείο εκείνο όπου άνθρωποι πληρώνουν λάθη άλλων ανθρώπων χωρίς να έχουν φταίξει σε κάτι.'' Τα παιδιά είχα στο μυαλό μου που πληρώνουν πάντα λάθη μεγαλύτερων ανθρώπων. Πιθανόν όμως να σε μπέρδεψα λίγο όταν έγραφα ότι δεν ευθύνονται μόνο αυτοί που πράττουν τα λάθη αλλά και αυτοί που τα δέχονται με την απραξεία τους. Αυτό η αλήθεια είναι ότι δεν το επεξήγησα και εννοούσα το εξής, ας πούμε ότι σε μια οικογένεια ο πατέρας είναι βίαιος και χτυπάει επανελημένα με άσχημο τρόπο τα παιδιά του, ο πατέρας αυτός πράττει ένα τεράστιο λάθος. Η μητέρα απο την άλλη δεν τα χτυπάει ποτέ αλλά μένει άπραγη μπροστά στο λάθος που πράττει ο άντρας της. Στην δεδομένη περίπτωση λοιπόν για το κακό που θα υποστούν τα παιδιά δεν ευθύνετε μόνο αυτός που πράττει το λάθος, ευθύνετε και η γυναίκα που μένει άπραγη μπροστά σε αυτό, γίνεται συνεργός έστω και χωρίς την θελησή της απέναντι στην κατάσταση αυτή. Κατα την αποψή μου λοιπόν κάνει ένα τεράστιο λάθος και εκείνη όχι μέσω της πράξης της αλλά μέσω της απραξίας της.
[quote]Όσον αφορά την σκοπιμότητα για αυτήν την κατάσταση...
Θα μπορούσες εσύ φίλη μου να βρείς κάποια σκοπιμότητα για αυτό?
Ή πιστεύεις οτι δεν υπάρχει καμία?[quote]
Μιλάς για την σκοπιμότητα της συγκεκριμένης κατάστασης ενός παιδιού που βιώνει μια τέτοια κατάσταση; Για αυτόν που πράττει τα λάθη απέναντι στο παιδί δεν υπάρχει σκοπιμότητα. Απλώς βγάζει κάποια αποθημένα, ή έχει χαμηλή αντίληψη για το τι κάνει, ή αντιμετωπίζει το παιδί βάση της δικής του κατανόησης και ηλικίας. Για το παιδί τώρα, θα μπορούσε να υπάρξει κάποια σκοπιμότητα; ή μάλλον θα μπορούσε να κάνει το παιδί το άσχημο βιωμά του να του αποφέρει κάτι θετικό; ανάλογα πια θα ήταν τα βιώματα του παιδιού και ποιος ο τρόπος που θα τα αντιλαμβανόταν. Δεν μιλάω για ακραίες καταστάσεις και ακραία βιώματα καταστροφικά. Ας πούμε απλά για δύσκολες καταστάσεις ικανές να επιρρεάσουν αρνητικά την ψυχή του όχι όμως να την καταστρέψουν. Ας πάρουμε μια οικογένεια με προβλήματα λόγω οικονομικής δυσχέριας, τα οποία επιρρεάζουν και ψυχολογικά αφού η οικονομική δυσχέρια φέρνει νεύρα, γκρίνια κ.λ.π. Υπάρχουν δύο περιπτώσεις το παιδί να μην θελήσει να το ξαναζήσει αυτό μεγαλώνοντας και να γίνει κλέφτης και το παιδί να μην θελήσει να το ξαναζήσει και να πασχίσει και να καταφέρει να κάνει κάτι στην ζωή του, μια δική του επιχείρηση ας πούμε. Στην πρώτη περίπτωση το άσχημο βίωμα είχε αρνητική κατάληξη και το παιδί την θεωρία ότι το κατέστρεψε η οικογενειά του, ότι ευθύνονται για ότι αυτό εξελίχθηκε και θα εξελιχθεί. Στην δεύτερη το άσχημο βίωμα είχε θετική κατάληξη, το άσχημο βίωμα έγινε ώθηση για καλύτερη εξέλιξη, κάτι που μπορεί να μην είχε συμβεί αν το παιδί αυτό είχε μεγαλώσει σε μια εύπορη οικογένεια. Αν ρώταγες το παιδί αυτό, ως ενήλικα πλέον, μπορεί η απάντηση του να ήταν πως ναι βίωσα ότι βίωσα αλλά δεν μετανοιώνω γιατί αυτό είχε την σκοπιμότητα να με ωθήσει να γίνω καλύτερος απο αυτό που αντίκρησα, τα βιωματά μου με έκαναν να γίνω αυτό που είμαι. Δεν ξέρω πως μπορεί να σου ακούγετε αυτό που γράφω, όμως εγώ τουλάχιστον αυτό θέλω να σκέφτομαι και να ακολουθώ, τα δικά μου βιώματα ακόμα και τα άσχημα τα κρατώ ως οδηγό του να γίνω κάτι καλύτερο και πολλές φορές σκέφτομαι πως αυτό που σήμερα είμαι ως άνθρωπος το οφείλω και σε κάποιες άσχημες καταστάσεις όπου χωρίς αυτές θα ήμουν κάτι που δεν θα μου άρεσε να είμαι. Αρα τα δικά μου άσχημα βιώματα είχαν ως σκοπιμότητα να με κάνουν καλύτερο άνθρωπο σε κάποιες καταστάσεις, εννοείτε πως υπάρχουν και αυτά που δεν είχαν καμιά σκοπιμότητα και απλως επιβαρύνουν ψυχολογικά απο τα λάθη κάποιων άλλων, ακόμα και αυτά όμως που σε εμένα δεν είχαν καμία σκοπιμότητα ίσως, όταν κάποτε κι αν γίνω μητέρα να έχουν μια σκοπιμότητα για τα παιδιά μου. Το να τα προστατέψω απο τέτοιου είδους βιώματα που τα αναγνωρίζω ως επιβαρυντικά και που σε αντίθετη περίπτωση δεν θα τα αναγνώριζα και πιθανόν να τα έπραττα.
|
serenite
Μέλος 2ης Βαθμίδας
331 Μηνύματα |
Απεστάλη: 19/06/2006, 01:23:55
Φίλη Star,γιατί σου ακούγετε εγωιστικό το να μην θέλω να νοιώθω άσχημα για κάποιον άνθρωπο που αγάπησα; Όταν νοιώθεις άσχημα για κάποιον, αρνητικά, το μόνο που καταφέρνεις είναι να δηλητιριάζεις τον εαυτό σου και πολλές φορές να δηλητιριάζεις και αυτόν για τον οποίον αισθάνεσαι έτσι. Γιατί να θέλω να δηλητιριάζομαι και να δηλητιριάζω και κάποιον; Γιατί να μην θέλω απλά να νοιώθω όμορφα για ότι πέρασα, όπως το πέρασα, κρατώντας τις όμορφες αναμνήσεις και συγχωρόντας τις άσχημες που με έκαναν να νοιώθω έτσι. Δεν λέω πως είμαι ο υπεράνθρωπος που το καταφέρνω αυτό πάντα, λέω απλά πως θα ήθελα να το κατάφερνα, θα ήθελα πραγματικά να μην νοιώθω άσχημα για κανέναν γιατί η ασχήμια αυτή μέσα μου υπάρχει και πηγαινοέρχεται και σε μένα έχει αντίκτυπο. Τα λάθη που κάποιοι άνθρωποι κάνουν απέναντι σε αυτούς που αγαπούν(μιλάω καθαρά και μόνο για λάθη, όχι για κακοήθιες, προδοσίες και υποκρισίες) είναι αδυναμίες και κομμάτια των ανθρώπων που αγαπήσαμε. Αν δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε τα κομμάτια τους αυτά, τότε θα πρέπει να αναρωτιόμαστε αν και εμείς πράγματι τους αγαπήσαμε, αν αγαπήσαμε τον αληθινό τους εαυτό ή τον εαυτό που θέλαμε εμείς να βλέπουμε σε αυτούς. Τώρα για κακοήθιες, προδοσίες κ.λ.π. και σε αυτή την περίπτωση θα ήθελα να μην νοιώθω άσχημα. Δεν λέω ότι μπορώ αλλά λέω ότι θα ήθελα να μπορώ.
quote:
δεν θέλεις γιατί δεν σου αξίζει? ή δεν θέλεις γιατί δεν του/της αξίζει?
Δεν θέλω πρώτα απο όλα για να είμαι εγώ ελεύθερη ψυχικά και εν συνέχεια ελεύθερους ψυχικά να αφήνω και όσους περνούν απο δίπλα μου ή παραμένουν. Δεν υπάρχει χειρότερη σκλαβιά απο το να συγκρατείς και να τρέφεις αρνητισμό για αυτόν που έφυγε μακριά σου ή αρνητισμό για τον άνθρωπο που παραμένει και αντικρίζεις και σε οδηγεί σε μια μοιραία υποκρισία αφού επέλεξες να παραμείνει στην ζωή σου. |
another star
Μέλος 3ης Βαθμίδας
518 Μηνύματα |
Απεστάλη: 19/06/2006, 08:59:53
Αγαπητή serenite,ξέρεις είναι πολύ κοντά σε ένα θέμα της λύτρωσης που έχει συζητηθεί αυτό που συζητούμε αυτή τη στιγμή. Δηλαδή θέλω κάτι για κάποιον άλλον αλλά τελικά για πάρτη μου. Δηλαδή αγαπώ και συγχωρώ κάποιον αλλά όχι για αυτόν, για να του δώσω όμορφα πράγματα, για να δώσω γενικώς, αλλά γιατί εγώ περνώ καλά μαζί του, δηλαδή για να πάρω. Δηλαδή μπαίνει θέμα εγωισμού μέσα.
Λογικό είναι στο γραπτό λόγο να υπάρχει λάθος κατανόηση του νοήματος. Μέχρι που διάβασα το εξής
quote:
Δεν υπάρχει χειρότερη σκλαβιά απο το να συγκρατείς και να τρέφεις αρνητισμό για αυτόν που έφυγε μακριά σου ή αρνητισμό για τον άνθρωπο που παραμένει και αντικρίζεις και σε οδηγεί σε μια μοιραία υποκρισία αφού επέλεξες να παραμείνει στην ζωή σου.
quote:
Δεν λέω πως είμαι ο υπεράνθρωπος που το καταφέρνω αυτό πάντα, λέω απλά πως θα ήθελα να το κατάφερνα, θα ήθελα πραγματικά να μην νοιώθω άσχημα για κανέναν γιατί η ασχήμια αυτή μέσα μου υπάρχει και πηγαινοέρχεται και σε μένα έχει αντίκτυπο.
μμμ, τι καλά να πατούσαμε ένα κουμπί για να ξεχνούμε και όλα τα άσχημα να περνούσαν στη λήθη.
**Είναι η καρδιά φωτιά και χιόνι, γυρίζει μόνη, να βρει Θεό** |
Dying_Incubus
Συντονιστής
Tuvalu
13482 Μηνύματα |
Απεστάλη: 19/06/2006, 10:07:56
Αγαπητή μου serenite, ίσως να κατάλαβα τι ήθελες να πεις όμως θεώρησα καλύτερο να το διευκρινήσουμε αυτό το σημείο για κάποιον ο οποίος μπορεί να μην το αντιλαμβανόταν.Υποθέτω οτι στο παράδειγμα που ανέφερες σχετικά με τον βίαιο πατέρα και την άπραγη μητέρα, μερίδιο ευθύνης φέρουν όντως κι οι 2.
Κι ο πατέρας ο οποίος δεν συγκρατεί τα νεύρα του και διαλέγει έναν τρόπο επιβολής βίας αλλά κι η μητέρα η οποία δεν αντιδρά κι αποδέχεται μια τέτοια συμπεριφορά. Σχετικά με την σκοπιμότητα αυτού που καταφεύγει στην βία, πιστεύω πως έχει κι αυτός ο ίδιος.
Για να έχει μια βίαιη συμπεριφορά θα πρέπει να έχει την ανάγκη να επιβληθεί στον άλλον ή να εδραιωθεί σ' αυτήν την σχέση έχοντας το ρόλο του δυνατού που επιβάλλεται στον πιο αδύναμο.
Οπότε λογικά θα επιθυμεί μια μορφή επιβεβαίωσης. quote:
Δεν ξέρω πως μπορεί να σου ακούγετε αυτό που γράφω, όμως εγώ τουλάχιστον αυτό θέλω να σκέφτομαι και να ακολουθώ, τα δικά μου βιώματα ακόμα και τα άσχημα τα κρατώ ως οδηγό του να γίνω κάτι καλύτερο και πολλές φορές σκέφτομαι πως αυτό που σήμερα είμαι ως άνθρωπος το οφείλω και σε κάποιες άσχημες καταστάσεις όπου χωρίς αυτές θα ήμουν κάτι που δεν θα μου άρεσε να είμαι.
Μου ακούγεται αρκετά λογικό αυτό που αναφέρεις, φίλη μου!
Πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό να μπορέσεις να εξάγεις κάτι θετικό από κάτι το οποίο βρίσκεις εκ πρώτης όψεως αρνητικό.
Εάν κολλήσεις στο παρελθόν δεν θα μπορέσεις να ζήσεις το παρόν και να χτίσεις το μέλλον.
Ας κρατήσουμε από το παρελθόν τα βιώματα μας για να μάθουμε από αυτά βλέποντας την ωφελιμότητα τους για εμάς. In anticipation of my resurrection... |
serenite
Μέλος 2ης Βαθμίδας
331 Μηνύματα |
Απεστάλη: 19/06/2006, 15:13:51
Φίλη Star,quote:
Δηλαδή θέλω κάτι για κάποιον άλλον αλλά τελικά για πάρτη μου. Δηλαδή αγαπώ και συγχωρώ κάποιον αλλά όχι για αυτόν, για να του δώσω όμορφα πράγματα, για να δώσω γενικώς, αλλά γιατί εγώ περνώ καλά μαζί του, δηλαδή για να πάρω. Δηλαδή μπαίνει θέμα εγωισμού μέσα.
Δεν ξέρω τι έχει αναφερθεί στο θέμα λύτρωση, δυστηχώς δεν έχω χρόνο να τα παρακολουθώ όλα, όμως πειράζει που εγώ συνεχίζω να έχω άλλη άποψη; Που πιστεύω ότι το να θέλεις να συγχωρείς και να αγαπάς δεν είναι θέμα εγωισμού. Εγωισμός για μένα είναι κάθε τι που τρέφει το εγώ σου και σκοπό έχει μόνο την τροφοδότηση του εγώ σου.
Κάθε τι όμως που τρέφει την ψυχή, το πνεύμα και το μυαλό σου, κάθε τι που τρέφει τον εσώτερο εαυτό σου και τον οδηγεί σε καλύτερα μονοπάτια είναι σοφία. Για εμένα λοιπόν, ο άνθρωπος αυτός που καταφέρνει να κρατάει την καρδιά και την ψυχή του καθαρή απο τέτοιου είδους δηλητήρια, είναι σοφός δεν είναι εγωιστής, γιατί γνωρίζει ότι μόνο έτσι θα μπορέσει να δώσει και στον άλλον καθαρά συναισθήματα. Έστω κι αν προταρχικό λόγο σε αυτό έχει ο εαυτός μας, δεν νομίζω ότι είναι εγωιστικό. Γιατί να είναι εγωιστικό να θέλουμε το καλύτερο ψυχικό αποτέλεσμα για εμάς; εμείς δεν είμαστε και η προέκταση της αντίδρασης και των όσων θα δόσουμε στούς άλλους;, εμείς δεν είμαστε η πηγή εξωτερικέρευσης συναισθημάτων;, αν δεν φροντίσουμε πρώτα για εμάς, αν δεν φροντίσουμε να εκπέμπουμε καθαρότητα συναισθημάτων πως θα μπορέσουμε να προσφέρουμε;. Πως να προσφέρουμε ένα κομμάτι ψωμί στον άλλον αν πρώτα απο όλα δεν φροντίσουμε με το πως θα το προμηθευτούμε; Το ότι μπαίνουμε σε μια διαδικασία προμήθειας για τον εαυτό μας δεν μας κάνει εγωιστές, εγωιστές μας κάνει το να θέλουμε να κρατήσουμε την προμήθεια αυτή μόνο για τον εαυτό μας και αν είναι δυνατόν να βουτήξουμε και τις προμήθειες των αλλων. Εξ άλλου έχουμε υποχρέωση προς τον εαυτό μας να τον οδηγούμε σε καλύτερους δρόμους, είναι ένας σκοπός μας η εξύψωση του πνευματός και η καθαρότητα της ψυχής μας, διαφορετικά προσβάλουμε την μοναδικότητα που μας δόθηκε και μας διαχώρισε απο τα ζώα. Κανένας δεν έχει περισσότερα δικαιόματα απο εμάς για να ασχολούμαστε μόνο με τους άλλους παραγκωνίζοντας τον εαυτό μας, και εμείς δεν έχουμε περισσότερα δικαιόματα απο τους άλλους για να ασχολούμαστε μόνο με τον εαυτό μας και να παραγκωνίζουμε όποιον άλλον. Είμαστε όλοι ίσοι και ίση αγάπη πρέπει να βρούμε για τον εαυτό μας, ίση αγάπη και για τους άλλους. Ομοιώς πρέπει να συγχωρούμε τον εαυτό μας, ομοίος πρέπει να συγχωρούμε και τους άλλους. Ο εγωισμός περιλαμβάνει συναισθήματα που μπορείς να διατηρήσεις μόνο για τον εαυτό σου μέσω της τροφοδότησης του εγώ σου και αυτά δεν έχουν την δυνατότητα να εξαπλωθούν ως κάτι το θετικό παρά μόνο ως κάτι το αρνητικό. Η καθαρότητα της ψυχής, η διατηρησή της μακριά απο συναισθήματα που μπορούν να την δηλητηριάσουν έστω κι αν αυτό έχεις ως προταρχικό σκοπό την ατομική ψυχή δεν μπορεί να τα διατηρήσει μόνο για τον εαυτό της, τα εξαπλώνει με ένα θετικό αποτέλεσμα και προς τους άλλους. Κάτι που κατέχεις και εξαπλώνεται είτε αυτό είναι κακό, είτε αυτό είναι καλό δεν αφορά μόνο εσένα, αφορά όλο τον περιγυρό σου και ότι αγκίζει η ενεργειά σου. Εγωιστικό είναι να πιστεύεις ότι αυτό που είσαι αφορά μόνο εσένα, εγωιστικό είναι να πιστεύεις πως τα συναισθήματα που παράγεις, τροφοδοτείς, δημιουργείς μέσα σου, αφορούν και επιρρεάζουν μόνο εσένα. Το να πιστεύεις ότι είσαι ατομική μονάδα και όχι μέρος ενός συνόλου. Γι αυτό το λόγο πιστεύω εγώ πως αν πράγματι αγαπάς και νοιάζεσαι για τους άλλους το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να αγαπήσεις και να νοιαστείς για αυτό που είσαι εσύ, να δημιουργήσεις μια θετική πηγή γιατί αυτό είναι και ότι θα εκλάβουν οι άλλοι απο σένα. Αν δεν νοιαστείς για σένα, αν δεν διορθώσεις τα όσα είσαι, αν δεν παλέψεις για κάτι καλύτερο, τίποτα καλύτερο δεν θα εισπράξουν και οι γύρω σου όσο και να θες να το προσφέρεις. Υπάρχει ένα ζευγάρι στο οποίο ο ένας απο τους δύο είναι υπερβολικά ζηλιάρης παρόλο που αγαπά πάρα πολύ το εταιρόν του ήμιση. Η ζήλια αυτή δημιουργεί προβλήματα στο δεσμό τους και το άτομο αυτό αντιλαμβάνεται ότι παρόλο την προθεσή του για κάτι καλύτερο αδυνατεί να το προσφέρει. Που πρέπει να στραφεί το άτομο αυτό για να το διορθώσει αυτό; Μόνο στον εαυτό του αφού αυτός είναι η πηγή της δυσαρέσκειας. Κι αν τελικά στραφεί και αν τελικά το διορθώσει τότε για ποιον απο τους δύο το έκανε αλήθεια;
Το έκανε για εκείνον; γιατί συνηδητοποιούσε ότι με την αλλαγή του θα πέρναγε καλύτερα και θα σταματούσε να ζει μέσα σε ένα κλίμα τσακωμων και για να μην υποφέρει σε τελική ανάλυση απο αυτό το αίσθημα ή για τον συντροφό του γιατί συνηδητοποιούσε ότι κάποια στιγμή θα τον έχανε, ότι τον δυσαρεστούσε, ότι δεν ξέρω τι; Ούτε για τον εαυτό του το έκανε προσωπικά, ούτε για τον συντροφό του το έκανε αποκλειστικά. Γιατί η αγάπη δεν είναι ατομική μονάδα, δεν ξεχωρίζει την ατομικότητα, η αγάπη είναι σύνολο. Το έκανε για το σύνολο, δεν έπασχε προσωπικά μόνο ο ίδιος, έπασχε το συνολό του και το συνολό του διόρθωσε άσχετα με την πάσχουσα πηγή στην οποία έπρεπε να στραφεί. Συγνώμη αν έγραψα πολλά και κούρασα στην προσπαθειά μου να επεξηγήσω γιατί δεν θεωρώ εγωιστικό το να ασχολείτει κάποιος με την ψυχή του και την αντιληψή του και γενικά με τον εσώτερο εαυτό του.
Φίλε μου Dying Incubus
quote:
Εάν κολλήσεις στο παρελθόν δεν θα μπορέσεις να ζήσεις το παρόν και να χτίσεις το μέλλον.
Ας κρατήσουμε από το παρελθόν τα βιώματα μας για να μάθουμε από αυτά βλέποντας την ωφελιμότητα τους για εμάς.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου
|
Dying_Incubus
Συντονιστής
Tuvalu
13482 Μηνύματα |
Απεστάλη: 20/06/2006, 09:43:01
quote:
Πως να προσφέρουμε ένα κομμάτι ψωμί στον άλλον αν πρώτα απο όλα δεν φροντίσουμε με το πως θα το προμηθευτούμε;
Αγαπητή μου serenite, δεν έχεις καθόλου άδικο!
Για να δώσουμε κάτι δικό μας πρέπει να έχουμε φροντίσει να έχουμε περίσσευμα...
Επίσης, πριν απ' αυτό ίσως, πρέπει να σκεφτούμε αν όντως πρέπει να το δώσουμε ή όχι στον άλλον στην προσπάθεια μας να τον βοηθήσουμε.
Ίσως αυτό να είναι και το πιο σημαντικό... Σχετικά με την αγάπη που αναφέρεις στην συνέχεια, δεν έχω κάτι στο οποίο θα διαφοροποιηθώ.
Ας μην ξεχνάμε οτι η έννοια αυτής της λέξης δεν έχει καμία σχέση ούτε με την ζήλεια ούτε με την κτητικότητα.
Δεν θεωρώ τον άλλον κτήμα μου ούτε επιβάλλομαι στην θέληση του καταπατώντας τα όρια του.
Όταν αγαπάς κάποιον δεν περιμένεις την ανταπόδωση εκ μέρους του αυτής της είσπραξης της αγάπης, νομίζω οτι το να περιμένεις να λάβεις είναι κάπως εγωϊστικό και πηγάζει από την δική σου ανάγκη να λάβεις και να ικανοποιηθείς.
Όταν δίνεις αγάπη παίρνεις μέσα από αυτήν παράλληλα τόσα πράγματα.
Δε μπορείς όμως να ξεκινάς με αυτήν την προοπτική γιατί στην ουσία δεν θα λάβεις τίποτα από αυτά. In anticipation of my resurrection... |
another star
Μέλος 3ης Βαθμίδας
518 Μηνύματα |
Απεστάλη: 20/06/2006, 10:04:17
Αγαπητή sereniteδεν έχουμε διαφορετική άποψη, έστω και αν φαίνεται έτσι, από ότι κατάλαβα από αυτά που γράφεις. Μάλλον εγώ δεν σου έδωσα να καταλάβεις και να με συγχωρείς για αυτό
απλά λέω πως δεν πρέπει να ξεκινάμε κάτι για το αντάλλαγμα, όπως σωστά γράφει ο DI, αλλά γιατί αγαπάμε.
quote:
αν δεν φροντίσουμε πρώτα για εμάς, αν δεν φροντίσουμε να εκπέμπουμε καθαρότητα συναισθημάτων πως θα μπορέσουμε να προσφέρουμε;.
εγώ δεν είπα το αντίθετο. Αυτό που είπα είναι ότι δεν πρέπει να ψάχνουμε τα καθαρά συναισθήματα μέσω άλλων. Το να ψάχνουμε να βρούμε τη ψυχή μας το θεωρώ λογικό. Όχι όμως χρησιμοποιώντας άλλους σαν μέσα. Δηλαδή αν εγώ αγαπήσω, θα γίνω και καλύτερη. Δεν πάει έτσι. Αγαπάω γιατί έψαξα μέσα μου και έχω ήδη γίνει καλύτερη, και έχω πλέον τη δύναμη να αγαπήσω καθαρά, αληθινά.Εθεσα τη λέξη εγωισμός για αυτό ακριβώς τον λόγο. Γιατί κάποιοι νομίζουν ότι μέσω κάποιου άλλου θα γίνουν και καλύτερη, και αυτό γιατί δεν έχουν καταλάβει το τεράστιο νόημα κάποιων λέξεων όπως η αγάπη για παράδειγμα. quote:
Συγνώμη αν έγραψα πολλά και κούρασα στην προσπαθειά μου να επεξηγήσω γιατί δεν θεωρώ εγωιστικό το να ασχολείτει κάποιος με την ψυχή του και την αντιληψή του και γενικά με τον εσώτερο εαυτό του.
**Είναι η καρδιά φωτιά και χιόνι, γυρίζει μόνη, να βρει Θεό** |
serenite
Μέλος 2ης Βαθμίδας
331 Μηνύματα |
Απεστάλη: 20/06/2006, 12:38:46
Αγαπητέ Φίλε Dying Incubus,συμφωνώ μαζί σου σε όσα γράφεις αν και πιστεύω πως ο περισσότερος κόσμος πολλές φορές μπερδεύει το τι είναι η αληθινή αγάπη. Είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι αγαπάνε και πράγματι αγαπάνε, όμως τι; αγαπάνε τον ίδιο τον άνθρωπο αληθινά ή μήπως αγαπάν την συνήθεια, ή αυτά που ζούνε μαζί του; ή ο καιρός τους έχει πείσει να αγαπάν. Δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω και γω, πολλές φορές μέσα σε μακροχρόνιους δεσμούς αναρρωτήθηκα αν η αγάπη που νοιώθω είναι αληθινή ή αν έχω αγαπήσει την συνήθεια, αν αγαπώ τον ίδιο τον άνθρωπο ή αν αγαπώ το να είμαι μαζί του. Και η αλήθεια είναι πως εκεί πολλές φορές έχω μπερδευτεί. Δεν είμαι σίγουρη ότι αν έδεινα κάποια απάντηση αυτή θα ήταν και η αληθινή, νοιώθω ανήμπορη να το ξεχωρίσω ή υποσεινήδητα δεν θέλω γιατί θα πρέπει να υποστώ και τις συνέπειες της απαντησής μου. και για να το κάνω ποιο κατανοητό πολλές φορές τυχαίνει να ταιριάζεις απόλυτα με τον εξωτερικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου, με το κοινονικό του πρόσωπο, με τις δραστηριοτητές του αλλά αν τον εμβαθύνεις συνηδητοποιείς ότι δεν ταιριάζεις με τον εσώτερο εαυτό του, με τις σκέψεις, τις ιδέες τις αντιλήψεις του. Όπως πολλές φορές συμβαίνει και το αντίθετο ταιριάζεις με τον εσώτερο εαυτό του αλλά με το κοινονικό του πρόσωπο δεν. Ή μπορεί να συμβεί και το άλλο να μην ταιριάζεις με τίποτα απο τα δύο αλλά να σου αρέσει ο τρόπος που εκφράζει συναισθήματα, ο τρόπος που σε κάνει να αισθάνεσαι κ.λ.π. Εν ολίγης αγαπάς κάποιο απο όλα τα κομμάτια του αλλά όχι αυτόν/ην ως σύνολο. Όταν δεν αγαπάς το σύνολο λοιπόν μπορούμε να μιλάμε για αληθινή αγάπη; όχι μόνο στους δεσμούς μας, και στις φιλίες μας και γενικά. Και το ερώτημα παραμένει πότε αγαπάμε τον ίδιο τον άνθρωπο και πότε αγαπάμε το να είμαστε μαζί του; Πως τα ξεχωρίζουμε αυτά; Θα ήθελα την αποψή σας. |
serenite
Μέλος 2ης Βαθμίδας
331 Μηνύματα |
Απεστάλη: 20/06/2006, 12:54:28
Φίλη Star,δυστηχώς με το γραπτό λόγο γίνονται συνέχεια αυτά. Αλλα λεμε, άλλα καταλαβαίνουν οι υπόλιποι και αντίθετα. Δεν πειράζει όμως μας δείνετε η ευκαιρία να τα εμβαθύνουμε περισσότερο και να γινόμαστε πιο κατανοητοί. Πολλές φορές επειδή σκεφτόμαστε κάτι όταν το γράφουμε έχουμε και την εντύπωση ότι ο άλλος απο τον γραπτό μας λόγο μπορεί να καταλάβει και την σκέψη μας πράγμα που δεν γίνεται, το κάνω πολλές φορές πετάω μια πρόταση και νομίζω ότι ενσωματόνεται και η σκέψη μου σε αυτήν. Αν τυχαίνει να είσαι και συ ξανθιά όπως και γω, φαντάσου τι ξανθιά συννενόηση θα κάνουμε μελλοντικά... δεν θέλω σχόλια απο τους υπόλοιπους γι αυτό... ελπίζω να δώσεις και συ μια απάντηση για την αγάπη που ανέφερα πιο πάνω και αν ξαναμπερδευτούμε με τα εσώτερα νοηματά μας, δεν έγινε τίποτα, αρκεί που υπάρχει η καλή διάθεση για ξεμπέρδεμα. Υ.Γ: Αν είσαι μελαγχρινή μην το αναφέρεις, θα επιρρεάσεις τους άλλους να σκεφτούν πως εγώ είμαι η χαζή της παρέας (εδώ μπαίνει φατσούλα με χαμόγελο που δεν ξέρω να την βάζω οπότε βάλε την φαντασία σου) φιλικά,
serenite
|
Dying_Incubus
Συντονιστής
Tuvalu
13482 Μηνύματα |
Απεστάλη: 22/06/2006, 09:13:56
Αγαπητή μου serenite, γιατί όμως ο περισσότερος κόσμος έχει αυτήν την αντίληψη για την αγάπη?
Γιατί έχει αποδοθεί στην αγάπη ένας χαρακτήρας εγωϊστικός που εκ φύσεως δεν πρέπει να εμπεριέχεται σ' αυτήν?Δεν ξέρω, φίλη μου, αν έχουμε μάθει να αγαπάμε τον άλλον άνθρωπο ή την συνήθεια του να είμαστε απλά μαζί του.
Σίγουρα με τον καιρό έρχεται κι η συνήθεια στις σχέσεις των ανθρώπων ειδικά όταν αυτές είναι μακροχρόνιες. Θέτεις ένα θέμα που ίσως έχει κάποιες προεκτάσεις: quote:
και για να το κάνω ποιο κατανοητό πολλές φορές τυχαίνει να ταιριάζεις απόλυτα με τον εξωτερικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου, με το κοινονικό του πρόσωπο, με τις δραστηριοτητές του αλλά αν τον εμβαθύνεις συνηδητοποιείς ότι δεν ταιριάζεις με τον εσώτερο εαυτό του, με τις σκέψεις, τις ιδέες τις αντιλήψεις του. Όπως πολλές φορές συμβαίνει και το αντίθετο ταιριάζεις με τον εσώτερο εαυτό του αλλά με το κοινονικό του πρόσωπο δεν. Ή μπορεί να συμβεί και το άλλο να μην ταιριάζεις με τίποτα απο τα δύο αλλά να σου αρέσει ο τρόπος που εκφράζει συναισθήματα, ο τρόπος που σε κάνει να αισθάνεσαι κ.λ.π.
Τι θα γινόταν αν το κοινωνικό μας πρόσωπο ή ο εξωτερικός εαυτός μας ταυτιζόταν όσο περισσότερο γινόταν με τον εσωτερικό μας εαυτό?
Είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτό στην πράξη όμως δεν θα ήταν καλύτερα ο εξωτερικός μας εαυτός να αντικατοπτρίζει τον εσωτερικό μας εαυτό? quote:
Και το ερώτημα παραμένει πότε αγαπάμε τον ίδιο τον άνθρωπο και πότε αγαπάμε το να είμαστε μαζί του; Πως τα ξεχωρίζουμε αυτά;
Πιστεύω, φίλη μου, πως αν τα βάλουμε κάτω με τον εαυτό μας κι αντικρύσουμε την αλήθεια κατάματα θα μπορέσουμε να βρούμε την απάντηση σ' αυτό το ερώτημα... In anticipation of my resurrection... |
serenite
Μέλος 2ης Βαθμίδας
331 Μηνύματα |
Απεστάλη: 22/06/2006, 11:34:33
Φίλε μου Dying Incubus,quote:
Τι θα γινόταν αν το κοινωνικό μας πρόσωπο ή ο εξωτερικός εαυτός μας ταυτιζόταν όσο περισσότερο γινόταν με τον εσωτερικό μας εαυτό?
Είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτό στην πράξη όμως δεν θα ήταν καλύτερα ο εξωτερικός μας εαυτός να αντικατοπτρίζει τον εσωτερικό μας εαυτό?
πιστεύω πως ένας εαυτός αποτελείτε απο πάρα πολλά εγώ, εγώ που τις περισσότερες φορές είναι και πολύ αντιφατικά μεταξύ τους. Βάση αυτού λοιπόν δεν ξέρω αν θα ήταν δυνατόν όλα αυτά τα εγώ να γίνουν ένα, πιθανόν αν είμασταν σε θέση να ανακαλύψουμε τον αληθινό εσώτερο εαυτό μας. Όμως ακόμα μου φαίνετε πολύ δύσκολο ίσως ακατόρθωτο και θα σου φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις τι εννοώ. Ας πούμε ότι κάθομαι σε ένα τραπέζι και ποιάνουμε μια παρόμοια κουβέντα περι ζωής και θεωρίας. Στο τραπέζι αυτό λοιπόν κάποιος έλκεται απο τις ιδέες μου και θεωρεί ότι πλησιάζουν στον τρόπο σκέψης του και του ταιριάζουν. Σε κάποια άλλη δεδομένη στιγμή βγαίνουμε ένα βράδυ για διασκέδαση, εκεί λοιπόν δεν τηθετε θέμα φιλοσοφικής κουβέντας, και ανεβαίνω σε ένα τραπέζι και χορεύω ας πούμε προκλητικά κάτι που δεν ταιριάζει με τα γούστα αυτού που έλκυσα αρχικά. Στην πρώτη περίπτωση έκθεσα έναν ψυχικό κόσμο, στην δεύτερη περίπτωση έκθεσα ένα άλλο κομμάτι που δεν παυει όμως να ανήκει και αυτό σε εμένα. Και στην πρώτη και στην δεύτερη περίπτωση ήμουν εγώ, απλώς έκθετα διαφορετική πλευρά του εαυτού μου. Θα ήταν αδύνατον να εκθέτω μια ζωή την ψυχική μου πλευρά ή αντίθετα την άλλη μου πλευρά αφού και οι δύο πλευρές ανοίκουν σε εμένα και η μία δεν αναιρεί την ύπαρξη της άλλης. Εν ολίγης το άτομο αυτό ταίριαξε με τον ψυχικό μου κόσμο όχι όμως με τον κοινωνικό. Θα μπορούσε φυσικά να είχε συμβεί και το αντίθετο. Πως όμως είναι δυνατόν σε μια τέτοια συνθήκη να αντικατοπρίζετε ο ψυχικός μου κόσμος που μπορεί να αποτελείτε απο θεωρίες, ευαισθησίες και δεν ξέρω τι, με τον κοινωνικό μου που μπορεί να αποτελείτε απο χιούμορ, διασκέδαση κ.λ.π. Αν το καλοσκεφτείς δεν είναι μόνο το κοινωνικό πρόσωπο που δεν αντικατοπρίζει τον ψυχικό κόσμο, άλλα όλος ο τρόπος ζωής μας, διαφορετικά κάποιοι απο εδω μέσα τουλάχιστον θα έπρεπε να ζουν σε ένα στυλ Πυθαγώρα. Δεν συμβαίνει όμως αυτό και δεν συμβαίνει όχι επειδή είναι ψέματα τα πιστεύω που γράφονται, αλλά επειδή πρέπει να καλυφτούν και οι ανάγκες, προσδοκίες των υπόλιπων εγώ. Ο μόνος τρόπος θα ήταν η καταστροφη όλων των εγώ που αυτόματα θα μας οδηγούσε σε κάποιο βουνό ή σε κάποιο μοναστήρι.
quote:
Πιστεύω, φίλη μου, πως αν τα βάλουμε κάτω με τον εαυτό μας κι αντικρύσουμε την αλήθεια κατάματα θα μπορέσουμε να βρούμε την απάντηση σ' αυτό το ερώτημα...
Πιθανόν να έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό φίλε μου, τουλάχιστον για εκείνους οι οποίοι τολμάνε να κάνουν κάτι τέτοιο.
|
Dying_Incubus
Συντονιστής
Tuvalu
13482 Μηνύματα |
Απεστάλη: 23/06/2006, 10:27:45
Αγαπητή μου serenite, δεν ξέρω εάν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε περί διαφορετικών εγώ ή περί διαφορετικών εκφάνσεων ενός εγώ.
Τείνω να πιστεύω πως έχουμε να κάνουμε με την δεύτερη περίπτωση.
Πιθανότατα να εννοούμε το ίδιο πράγμα αλλά να το εκφράζουμε με διαφορετικά λόγια, δε νομίζεις?  quote:
Ας πούμε ότι κάθομαι σε ένα τραπέζι και ποιάνουμε μια παρόμοια κουβέντα περι ζωής και θεωρίας. Στο τραπέζι αυτό λοιπόν κάποιος έλκεται απο τις ιδέες μου και θεωρεί ότι πλησιάζουν στον τρόπο σκέψης του και του ταιριάζουν. Σε κάποια άλλη δεδομένη στιγμή βγαίνουμε ένα βράδυ για διασκέδαση, εκεί λοιπόν δεν τηθετε θέμα φιλοσοφικής κουβέντας, και ανεβαίνω σε ένα τραπέζι και χορεύω ας πούμε προκλητικά κάτι που δεν ταιριάζει με τα γούστα αυτού που έλκυσα αρχικά.
Αν ήμουν εγώ ο παρατηρητής θα καταλάβαινα οτι όπως όλοι οι άνθρωποι, έχεις διάφορες πτυχές.
Τη μια χρονική στιγμή είχες μια ανάγκη για μια προσωπική επικοινωνία και την εξέφρασες κάνοντας διάλογο με κάποιο άτομο το οποίο νιώθεις οτι ανταποκρίνεται στην δική σου ανάγκη.
Την άλλη χρονική στιγμή έχεις ανάγκη να διασκεδάσεις και να εκτονωθείς.
Άλλωστε κι ο χορός μια εκτόνωση είναι συναισθημάτων κι ενέργειας... Δεν θα μπορούσα όμως να σκεφτώ οτι κάποια από τις 2 εκφάνσεις σου δεν είναι αληθινή.
Εφόσον πηγάζει από μέσα σου κι είναι συνειδητή, είναι μια έκφραση της προσωπικότητας σου.
Σωστά? quote:
Εν ολίγης το άτομο αυτό ταίριαξε με τον ψυχικό μου κόσμο όχι όμως με τον κοινωνικό. Θα μπορούσε φυσικά να είχε συμβεί και το αντίθετο.
Σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσαμε να πούμε οτι εκείνη την στιγμή το άτομο αυτό δεν ένιωσε την ίδια ανάγκη.
Θα μπορούσαμε επίσης να σκεφτούμε οτι οι δικές του ανάγκες καλύπτονται περισσότερο με μια συζήτηση ή έχει κάποιο άλλον τρόπο για να διασκεδάσει. In anticipation of my resurrection... |
serenite
Μέλος 2ης Βαθμίδας
331 Μηνύματα |
Απεστάλη: 23/06/2006, 12:27:55
Φίλε μου Dying Incubus,quote:
Σωστά?
Έτσι όμορφα και στροτά που τα παρουσιάζεις μπορώ να πω εγώ λάθος; εξ' άλλου δεν διαφωνώ σε αυτά που λες. quote:
Τι θα γινόταν αν το κοινωνικό μας πρόσωπο ή ο εξωτερικός εαυτός μας ταυτιζόταν όσο περισσότερο γινόταν με τον εσωτερικό μας εαυτό?
Είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτό στην πράξη όμως δεν θα ήταν καλύτερα ο εξωτερικός μας εαυτός να αντικατοπτρίζει τον εσωτερικό μας εαυτό?
Tι είναι αυτό που πιστεύεις ότι κάνει εξαιρετικά δύσκολο την ταυτιση του εσωτερικού με τον εξωτερικό χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου;
|
Dying_Incubus
Συντονιστής
Tuvalu
13482 Μηνύματα |
Απεστάλη: 24/06/2006, 17:57:45
quote:
Έτσι όμορφα και στροτά που τα παρουσιάζεις μπορώ να πω εγώ λάθος; εξ' άλλου δεν διαφωνώ σε αυτά που λες.
quote:
Tι είναι αυτό που πιστεύεις ότι κάνει εξαιρετικά δύσκολο την ταυτιση του εσωτερικού με τον εξωτερικό χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου;
Καλή μου serenite, θέτοντας ένα τόσο σύντομο ερώτημα βάζεις τα θεμέλια για μια πολύ μεγάλη αλλά και συνάμα περιεκτικότατη συζήτηση! Τι μπορεί λοιπόν να κάνει δύσκολη την ταύτιση του εσωτερικού μας εαυτού με τον εξωτερικό.
Πιστεύω οτι για αυτό θα μπορούσαμε να σκεφτούμε έναν πλήθος παραγόντων.
Ένας απ' αυτούς θα μπορούσε να είναι ο πιθανός φόβος που νιώθουμε.
Αν κάποιος άνθρωπος λοιπόν νιώθει οτι με την έκφραση του εσωτερικού του εαυτού θα απογοητεύσει τους γύρω του, θα τους δυσαρεστήσει ή οτι δεν θα τους είναι αρεστός θα φορέσει ένα προσωπείο που θα το ονομάσουμε εξωτερικό εαυτό.
Τα χαρακτηριστικά λοιπόν γνωρίσματα αυτού του προσωπείου θα είναι αυτός που εκείνος θεωρεί απαραίτητα για την ένταξη του σε μια κοινωνική ομάδα.
Για παράδειγμα σε μια παρέα.
Αυτά όμως μπορεί να μην τον αντιπροσωπεύουν στο ελάχιστο οπότε πρέπει να υποκρίνεται για αυτά.
Αυτό όμως δεν του καταναλώνει ενέργεια?
Δεν είναι ένα βάρος για αυτόν?
Κι αυτή η υποκρισία η οποία γίνεται συνειδητά σ' αυτήν την περίπτωση θα μπορούσε να γίνει ένας τρόπος ζωής για αυτόν τον άνθρωπο και να φέρεται με αυτόν τον τρόπο ασυνείδητα. Ένας άλλος λόγος πιστεύω πως είναι η άγνοια του εσωτερικού μας εαυτού.
Είμαστε σίγουροι οτι τον έχουμε γνωρίσει σε βάθος και τον έχουμε κατανοήσει?
Σαν διαδικασία νομίζω πως κρατάει χρόνια και σίγουρα ποτέ δε μπορείς να πεις οτι είναι μια διαδικασία σύντομη κι εύκολη.
Ανακαλύπτοντας τον εσωτερικό σου εαυτό θα εκπλαγείς, θα απορήσεις με τον εαυτό σου κι εσύ ο ίδιος, θα ενθουσιαστείς, θα απογοητευτείς ενδεχομένως.
Αυτό θα μπορούσε να γίνεται πολύ εύκολα όταν ο εαυτός μας που κυριαρχεί είναι ο εξωτερικός ή έστω αυτός που έχουμε μάθει να θεωρούμε οτι είναι ο εαυτός μας ενώ στην ουσία είναι ένας καθρέφτης μας. Το ιδανικό λοιπόν θα ήταν αυτός ο καθρέφτης μας να αντικατόπτριζε πλήρως τον πραγματικό μας εαυτό κι όχι να είναι ένα είδωλο το οποίο παραμορφώνει τα πάντα ή έστω δείχνει κάτι εντελώς διαφορετικό.
Το πως θα προνοήσουμε για αυτό....
Στο χέρι μας δεν είναι, φίλη μου?  In anticipation of my resurrection... |
serenite
Μέλος 2ης Βαθμίδας
331 Μηνύματα |
Απεστάλη: 27/06/2006, 14:00:40
Φίλε μου Dying Incubus,Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες, νομίζω ότι αυτοί είναι οι δύο πρωταρχικοί λόγοι που οδηγούν σε μια ασυνείδητη υποκρισία. Τα μάτια των άλλων είναι ο καλύτερος καθρέφτης του εαυτού μας, από εκεί μπορούμε να δούμε πιθανά λάθη μας, συμπεριφορές που μπορεί να πληγώνουν, να απογοιτεύουν, αρκεί να έχουμε την διάθεση να τα δούμε. Τις περισσότερες φορές όμως αντί αυτός ο καθρέφτης να εξυπηρετεί σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα του εαυτού μας, σε μια βαθύτερη αλλαγή, γίνεται μια υποκριτική εικόνα αλλαγής, μια αλλαγή που εξυπηρετεί στο να νοιώθουμε κοινωνικά καλά. Αυτό ίσως να είναι και μία από τις χειρότερες παγίδες στην σχέση δύο ανθρώπων. Ασυναίσθητα δημιουργείτε ένας ψεύτικος εαυτός, ένας εαυτός που έχει ως σκοπό την εύνοια και το να κερδίσει τον άλλον, κάπου υποσυνείδητα αρχίζει μια αλλαγή με σκοπό το κέρδος των συναισθημάτων του ανθρώπου που θέλεις. Μα περνώντας ο καιρός αρχίζεις να καταπιέζεις και να πνίγεις τον ίδιο σου τον εαυτό ο οποίος θελητά ή αθέλητα κάποια στιγμή θα εμφανιστεί απογοιτεύοντας την εικόνα που είχε ο άλλος για εσένα, ή απλά απογοιτεύοντας τον ίδιο σου τον εαυτό που βρίσκεσαι στο σημείο να αναρωτιέσαι τι απέγινε ο άνθρωπος που ήσουν και τι απέγινε ο άνθρωπος που αγάπησες αρχικά. Ότι κι από τα δύο κι αν συμβεί, ή και τα δύο καμιά φορά, τις περισσότερες φορές θα οδηγήσουν σε μια μη ανατρεπόμενη ρήξη. Συμφωνώ απόλυτα φίλε μου πως είναι στο χέρι μας, στο χέρι μας είναι αν θα επιλέξουμε να μας δεχτούν και να μας αγαπήσουν για αυτό που είμαστε πραγματικά ή για αυτό που θα θέλαμε να είμαστε. Μου έδωσαν πολλές συμβουλές για το κάτω από ποιες συνθήκες θα πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου να αγαπήσει έναν άνθρωπο.
εγώ επέλεξα να αγαπώ τους ανθρώπους που με άφησαν να είμαι εγώ κι ακόμα καλύτερα, τους ανθρώπους που με οδήγησαν στο να εκφράσω τα κομμάτια του εαυτού μου που αγαπώ περισσότερο σε εμένα.
Θέλω να πιστεύω πως δεν βγάζω κανέναν υποκριτικό εαυτό, θέλω να πιστέψω πως απλά είμαι αυτό που είμαι, πιθανόν όμως να υπάρχει μια άλλη παγίδα στην οποία να πέφτω εγώ και πιθανόν και αρκετοί άλλοι. Το ότι ναι μεν δεν δηλώνω κάτι που δεν είμαι, αλλά δεν δηλώνω και όλα όσα είμαι, εν ολίγοις φυλάω πράγματα μόνο για τον εαυτό μου, πράγματα όμως που πιθανόν να δήλωναν όλο μου το είναι. Κι αυτό όμως δεν είναι μια παγίδα στο να μην σε αγαπήσει κάποιος για όλο σου το είναι αλλά για όσο από το είναι σου επιτρέπεις να εκδηλωθεί; Είναι άραγε ή άλλη όψη του νομίσματος της μη πραγματικής εικόνας μας; ‘Ένας δεύτερος διαφορετικός τρόπος κατά τον οποίον ο καθρέφτης μας δεν δείχνει πλήρως τον πραγματικό μας εαυτό αλλά ένα μέρος αυτού.
|
Dying_Incubus
Συντονιστής
Tuvalu
13482 Μηνύματα |
Απεστάλη: 28/06/2006, 10:30:17
Αγαπητή μου serenite, θα συμφωνήσω οτι τα μάτια των άλλων μπορούν να λειτουργήσουν ως ένας καθρέφτης του εαυτού μας, φτάνει να έχουμε την διάθεση να το δούμε από αυτήν την σκοπιά.
Πέρα από αυτό όμως είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε οτι θα ήταν ανώφελο να εγκλωβιστούμε στο είδωλο που θα μας εμφανίσει αυτός ο καθρέφτης.Η εξήγηση που έδωσες, φίλη μου, μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε το γιατί ορισμένοι άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα να προσπαθούν να προβάλλουν μια μάσκα, έναν εξωτερικό εαυτό, που και δεν τους αντιπροσωπεύει αλλά και τους κουράζει. Αν κάποιος άνθρωπος το κάνει αυτό με 5 συνανθρώπους του πως τους δείχνει τον πραγματικό του εαυτό?
Δεν έχει γίνει χαμαιλέοντας? Το να είμαστε ο εαυτός μας είναι πράγματι πολύ δύσκολο και πολλές φορές όλοι μας μπορούμε να χάσουμε την φυσικότητα μας.
Σταδιακά αρχίζουμε να "μεταμορφωνόμαστε" σε κάτι άλλο που δε μας αντιπροσωπεύει και τόσο κι η κατάσταση αυτή αρχίζει να σε πνίγει.
Όπως μου είπε και μια καλή μου φίλη όμως ίσως αυτό το στάδιο να σε βοηθήσει όχι μόνο στο να την ξαναβρείς πραγματικά αλλά και να την εκτιμήσεις. Πολλές φορές για να βρείς μια ισορροπία πρέπει να βιώσεις και τα 2 άκρα.
Άλλωστε, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης η αρετή βρίσκεται στο μέσο 2 άκρων... Με το να είμαστε ο εαυτός μας μπορεί να είμαστε αγαπητοί σε κάποιους, μπορεί κι όχι.
Δεν είναι όμως απολύτως φυσιολογικό αυτό την στιγμή που όλοι μας συνηθίζουμε να συναναστρεφόμαστε άτομα που ταιριάζουν περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μας? In anticipation of my resurrection... |
serenite
Μέλος 2ης Βαθμίδας
331 Μηνύματα |
Απεστάλη: 28/06/2006, 14:10:51
Φίλε μου Dying Incubus,quote:
Με το να είμαστε ο εαυτός μας μπορεί να είμαστε αγαπητοί σε κάποιους, μπορεί κι όχι.
Δεν είναι όμως απολύτως φυσιολογικό αυτό την στιγμή που όλοι μας συνηθίζουμε να συναναστρεφόμαστε άτομα που ταιριάζουν περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μας?
Σίγουρα αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Είναι αδύνατον να είσαι αγαπητός σε όλους και δεν βρίσκω τον λόγο που κάποιος θα έπρεπε να πασχίζει για κάτι τέτοιο. Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι πρέπει πάση θυσία να είναι αγαπητοί σε όλους γιατί μέσω αυτού νοιώθουν μια ασφάλεια με τον εαυτό τους, μέσω αυτού αποδέχονται και οι ίδιοι το ίδιο το είναι τους. Για μένα δεν ισχύει αυτό, το να μην είσαι αγαπητός παντού δηλώνει απλά πως είσαι διαφορετικός, δεν προσβάλει την προσωπικοτητά σου. Σημασία έχει να σέβεσαι την διαφορετικότητα του αλλουνού έστω κι αν δεν ταιριάζει με την δική σου και να σέβεσαι και την δική σου προσωπικότητα ώστε να μην την μετατρέπεις σε κάτι αρεστό που δεν σου ανήκει, τίποτα παραπάνω.
Το πρόβλημα είναι να μην είσαι αγαπητός πουθενά, εκεί νομίζω παίρνει λίγη σκέψη παραπάνω στο που σφάλεις και δημιουργείς ένα τέτοιο κλίμα γύρω σου, δυστυχώς όμως αυτό που έχω παρατηρήσει σε συγκεκριμένους τέτοιους ανθρώπους είναι ο υπέρμετρος εγωισμός που δεν τους αφήνει να δουν ότι σφάλουν οι ίδιοι και προτιμούν να πιστεύουν ότι φταίει όλη η υπόλιπη ανθρωπότητα.
quote:
Πέρα από αυτό όμως είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε οτι θα ήταν ανώφελο να εγκλωβιστούμε στο είδωλο που θα μας εμφανίσει αυτός ο καθρέφτης
Πράγματι ο καθρέφτης δεν πρέπει να μας εγκλωβίζει, πρέπει να θυμόμαστε ότι ακόμα κι αυτός δεν μπορεί να είναι πάντα αντικειμενικός γιατί πολλές φορές δεν φταίμε και εμείς οι ίδιοι για ότι βλέπουν οι άλλοι σε μας, πολλές φορές συμβαίνει να τους δείχνουμε και το ακριβώς αντίθετο, αλλά να έχουν ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι άλλο και να το τοποθετούν ως χαρακτηριστικό μας έστω κι αν αυτό δεν υφίσταται. Νομίζω πως μόνο όταν αντικρίσουμε το ίδιο πράγμα σε αρκετούς καθρέφτες θα πρέπει να το σκεφτούμε ως θετικό ή αρνητικό του εαυτού μας και να μπούμε στην διαδικασία ανάλυσης στο ότι αυτό πράγματι υφίσταται έστω κι αν εμείς δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Απλώς να μην τους βγάζουμε όλους τρελούς διότι μας συμφέρει και μας βγάζει απο τον κόπο να παραδεχτούμε τα μειονεκτηματά μας. Κατα την γνώμη μου αν θέλουμε να δούμε τον εαυτό μας, πρέπει να μπορούμε να δούμε παντού, και μέσα μας, και δίπλα μας, και έξω απο εμάς, χωρίς εμάς, μα πάλι να κοιτάμε εμάς. Είναι δύσκολο να ξεφορτωθείς το εγώ σου έστω και για λίγο, μα αν το πετύχεις τότε σ' αυτό το λίγο θα το αντικρίσεις πολύ καθαρά. Δεν ξέρω αν συμφωνείς σε αυτά, όμως δεν είναι και μία αλήθεια ότι μερικοί άνθρωποι θέλουν πάση θυσία να πιστεύουν πως είσαι κάτι που δεν είσαι απλώς και μόνο γιατί το έχουν ανάγκη, δεν φταίμε δηλαδή και εμείς κάποια φορά που θεοποιούμε κάποιες καταστάσεις ή κάποιους ανθρώπους χωρίς εκείνοι να έχουν προσποιηθεί ότι είναι κάτι τέτοιο, απλώς τα δικά μας τα αισθήματα να τους εξιψώνουν πέρα της πραγματικότητας; Μήπως δηλαδή όταν κάποιος δεν φοράει την μάσκα του, του την φοράμε εμείς για να μας αρέσει απλώς και μόνο γιατί έτυχε να είναι φίλος, συγγενής ή σχέση; |
Dying_Incubus
Συντονιστής
Tuvalu
13482 Μηνύματα |
Απεστάλη: 29/06/2006, 11:26:03
Αγαπητή μου serenite, όντως είναι αδύνατο να είσαι αγαπητός σε όλους όπως πιστεύω οτι είναι κι αδύνατο να μην είσαι αγαπητός σε κανένα (εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων).Από την άλλη όμως αρκετοί άνθρωποι πασχίζουν για να είναι αγαπητοί σε όλους.
Γιατί όμως αναλώνουν τόση ενέργεια αλλά και τόσο κόπο στο να επιτύχουν κάτι τέτοιο, την στιγμή που αυτό είναι ανέφικτο?
Μήπως τους λείπει κάτι και προσπαθούν να συμπληρώσουν αυτή τους την έλλειψη με αυτό τον τρόπο?
Μήπως δεν έχουν αποδεχθεί πλήρως τον εαυτό τους και προσπαθούν να ζήσουν κι οι ίδιοι μια εικονική πραγματικότητα ή έστω μια ψευδαίσθηση μέσω την υϊοθέτησης διάφορων ρόλων? Σημασία έχει όντως, όπως σωστά αναφέρεις κι εσύ φίλη μου, να είσαι αρεστός σε όσους είσαι αρεστός και να σέβεσαι την προσωπικότητα του άλλου.
Αν δεν σεβαστείς τον συνάνθρωπο σου δε μπορείς να ζητήσεις να σε σεβαστεί αυτός. Σχετικά με το είδωλο στον καθρέφτη νομίζω πως είναι σημαντικό λάθος να εμμείνεις σ' αυτό.
Ούτως ή άλλως δεν έχεις ένα μόνο είδωλο, έχεις αρκετά αναλόγως με το τι δικό σου προβάλλεις την εκάστοτε χρονική στιγμή.
Όταν όμως εμείς οι ίδιοι φοράμε μια μάσκα σε κάποιον άνθρωπο επειδή θέλουμε έτσι να καλύψουμε δικές μας ανάγκες εξυψώνοντας (ή κι υποβαθμίζοντας) τον, ξεγελάμε τον εαυτό μας.
Αυτό δεν θα έχει άμεσο ή έστω τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο άτομο αυτό αλλά σε εμάς που έχουμε χτίσει μια ιδέα για αυτό το άτομο η οποία δεν είναι πραγματική. Αυτή η πλασματική εικόνα θα έχει δημιουργηθεί ή συνειδητά από εμάς, επειδή έχουμε την ανάγκη να βρούμε σε έναν άνθρωπο αυτό που εμείς βλέπουμε σ' αυτόν ή ασυνείδητα.
Μήπως όμως και το άλλο άτομο φέρει ένα μερίδιο ευθύνης για αυτό?
Μήπως θα έπρεπε να το σταματήσει αυτό την στιγμή που το αντιλαμβάνεται? Υ.Γ. quote:
Είναι δύσκολο να ξεφορτωθείς το εγώ σου έστω και για λίγο, μα αν το πετύχεις τότε σ' αυτό το λίγο θα το αντικρίσεις πολύ καθαρά.
Πραγματικά μου άρεσε πολύ αυτό που είπες, φίλη μου! In anticipation of my resurrection... |
serenite
Μέλος 2ης Βαθμίδας
331 Μηνύματα |
Απεστάλη: 29/06/2006, 16:40:22
Φίλε μου Dying Incubus,quote:
Ούτως ή άλλως δεν έχεις ένα μόνο είδωλο, έχεις αρκετά αναλόγως με το τι δικό σου προβάλλεις την εκάστοτε χρονική στιγμή.
Όσο αφορά τα είδωλα έχεις απόλυτο δίκιο, είναι αδύνατον να συνυπάρξουν όλα τα είδωλα σε μια στιγμή, ίσως να είναι αδύνατον και για έναν μόνο άνθρωπο να δει όλα τα είδωλα κάποιου άλλου ανθρώπου, καθώς πιθανόν να μην τον εκφράσει ώστε να προβάλλει κάθε τι δικό του.
Πιθανόν οι άνθρωποι που μας γνωρίζουν καλύτερα να είναι εκείνοι που μας εμπνέουν στο να παρουσιάζουμε όσο το δυνατόν περισσότερα δικά μας είδωλα . Όμως αυτό μου γεννά ένα ερώτημα, όταν τελικά μετά από αρκετό καιρό ανακαλύπτεις πως δεν έμαθες το είναι ενός ανθρώπου απόλυτα, φταίει η μάσκα που φόραγε εκείνος προκειμένου να μην δεις πιο βαθιά ή φταίει το ότι δεν μπόρεσες, δεν προσπάθησες ή δεν ενδιαφέρθηκες να εμπνεύσεις την κάθε πτυχή του, ώστε αυτή να θελήσει να σου παρουσιαστεί; quote:
Αυτή η πλασματική εικόνα θα έχει δημιουργηθεί ή συνειδητά από εμάς, επειδή έχουμε την ανάγκη να βρούμε σε έναν άνθρωπο αυτό που εμείς βλέπουμε σ' αυτόν ή ασυνείδητα.
Μήπως όμως και το άλλο άτομο φέρει ένα μερίδιο ευθύνης για αυτό?
Μήπως θα έπρεπε να το σταματήσει αυτό την στιγμή που το αντιλαμβάνεται?
Σκεφτόμενη λίγο παραπάνω το θέμα αυτό μου ήρθε και μια δεύτερη όψη, θυμήθηκα ότι και τα μικρά παιδιά το κάνουν αυτό πολλές φορές με τους γονείς τους, μα πως θα μπορούσε ένας γονιός να το σταματήσει αυτό;, κι αν μπορούσε θα έπρεπε; μήπως είναι μια απαραίτητη κατάσταση κάτω από την οποία το παιδί υπολογίζει τα όσα έχουν να του μάθουν. Μετά σκέφτηκα ότι πολλές φορές συμβαίνει και στον έρωτα αυτό, ίσως να τον βοηθάει και σε μια ενδυνάμωση του συναισθήματος αυτού, αν ξαφνικά απομυθοποιούταν ο ένας, ο άλλος ή η ίδια η κατάσταση θα υπήρχε το συναίσθημα αυτό; όπως άλλωστε ούτος ή άλλως συμβαίνει μετά από κάποια χρονική διάρκεια και είτε το συναίσθημα αυτό πεθαίνει είτε εξελίσσετε σε ένα διαφορετικό δέσιμο. Μήπως σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει μια ποιο κρυμμένη σκοπιμότητα στην δημιουργία κάποιων συναισθημάτων;. Αν πάρουμε την πρώτη περίπτωση που κουβεντιάζαμε τότε πιστεύω πως ναι, φταίει και το δεύτερο άτομο που δεν σταματάει μια λανθασμένη εικόνα που έχει ο άλλος για τον ίδιον, είναι σαν να τον κερνάς ένα γλυκό που κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι πως είναι χαλασμένο, αλλά προκειμένου να το πεις και να χαλάσεις την εικόνα σου προτιμάς να τον αφήσεις να πονέσει η κοιλιά του. quote:
Πραγματικά μου άρεσε πολύ αυτό που είπες, φίλη μου!
Σ' ευχαριστώ φίλε μου |
Dying_Incubus
Συντονιστής
Tuvalu
13482 Μηνύματα |
Απεστάλη: 02/07/2006, 16:54:08
Καλή μου serenite, ίσως είναι όντως αρκετά δύσκολο για έναν άνθρωπο να δει τα διαφορετικά είδωλα κάποιου άλλου ανθρώπου.
Αυτό μπορεί να οφείλεται στην εξοικείωση του με κάποια μεμονωμένα από το σύνολο αυτών των ειδώλων.
Επιπλέον μπορεί να μην έχει την ικανότητα να κατανοήσει το εύρος των ειδώλων και να μένει σε αυτά που είναι πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία του. quote:
Πιθανόν οι άνθρωποι που μας γνωρίζουν καλύτερα να είναι εκείνοι που μας εμπνέουν στο να παρουσιάζουμε όσο το δυνατόν περισσότερα δικά μας είδωλα .
Αυτό είναι όντως πιθανό να συμβαίνει λόγω της δικής μας εξοικείωσης μαζί τους.
Αν νιώθουμε άνετα μαζί τους και νιώθουμε οτι αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά κοντά μας θα αρχίσουμε σιγά - σιγά να ανοιγόμαστε.
Αυτό θα μπορούσε να έχει ως συνέπεια την προβολή από εμάς όλο και περισσότερων ειδώλων. quote:
Σκεφτόμενη λίγο παραπάνω το θέμα αυτό μου ήρθε και μια δεύτερη όψη, θυμήθηκα ότι και τα μικρά παιδιά το κάνουν αυτό πολλές φορές με τους γονείς τους, μα πως θα μπορούσε ένας γονιός να το σταματήσει αυτό;, κι αν μπορούσε θα έπρεπε; μήπως είναι μια απαραίτητη κατάσταση κάτω από την οποία το παιδί υπολογίζει τα όσα έχουν να του μάθουν.
Ένα παιδί, φίλη μου, έχει ένα χαρακτήρα ασχημάτιστο και για αυτό προσπαθεί να μιμηθεί τις συμπεριφορές των μεγάλων κι ειδικότερα των γονιών του.
Δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα έπρεπε να το σταματήσει αυτό το πράγμα ένας γονιός.
Μερικά στοιχεία και μερικές αρχές δεν θα έπρεπε να τις λάβει ένα παιδί, να τις βιώσει και να τις κατανοήσει?
Αρχές οι οποίες θα του φανούν χρήσιμες στην ζωή του. Σε αυτό υπάρχει ένα όριο όμως.
Ένα παιδί θα πρέπει από κάποιο σημείο κι έπειτα να αναπτύξει την δική του προσωπικότητα και τον δικό του χαρακτήρα με τις βάσεις που έλαβε.
Οπότε εκεί δεν θα έχουμε έναν μιμητισμό αλλά μια εξωτερίκευση κι έναν εμπλουτισμό των αρχών που οικειοποιήθηκε. quote:
Αν πάρουμε την πρώτη περίπτωση που κουβεντιάζαμε τότε πιστεύω πως ναι, φταίει και το δεύτερο άτομο που δεν σταματάει μια λανθασμένη εικόνα που έχει ο άλλος για τον ίδιον, είναι σαν να τον κερνάς ένα γλυκό που κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι πως είναι χαλασμένο, αλλά προκειμένου να το πεις και να χαλάσεις την εικόνα σου προτιμάς να τον αφήσεις να πονέσει η κοιλιά του.
Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα νομίζω, φίλη μου!
Μια πιθανότητα είναι το άλλο άτομο να φοβάται μην χαλάσει την εικόνα που έχει κάποιος για αυτόν ώστε να μην του κάνει κακό.
Δεν είναι όμως χειρότερο για το άτομο που πλάθει μια ψεύτικη εικόνα για κάποιον να την βλέπει να γκρεμίζεται? Ένας άλλος λόγος είναι οτι το άτομο που δέχεται κάτι τέτοιο αναρωτιέται μήπως η εικόνα που έχει λάβει ο άλλος για αυτόν είναι πραγματική κι ας μην το ήξερε ο ίδιος.
Σε αυτήν όμως την περίπτωση δε λείπει σε κάποιο βαθμό η αυτογνωσία? In anticipation of my resurrection... |
|
| Το Θέμα καταλαμβάνει 5 Σελίδες: |
|
|
|
|
|
ESOTERICA.gr Forums !
|
© 2010-11 ESOTERICA.gr
|
|
|
|
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΝΤΟς ΜΑς .
